SCIENCE FICTION AND FANTASY
Interplanet Press 366 Unit 100 • Fiction Factory • Science Space North Damiano, Trantor, DM4 9HS Phone 01234 567890 • Fax 01234 567890
1
คุยกันก่อน ในชํวงปลายวัยรุํน ผมจัดได๎วําเป็นนักอํานนิยายวิทยาศาสตร์ตัวยงคนหนึ่ง ผมอํานเรื่องเกี่ยวกับ หุํนยนต์มากมายหลายเรื่องด๎วยกัน และพบวําเรื่องเหลํานั้นล๎วนแตํอยูํในสองจําพวกด๎วยกัน จําพวกแรกอาจเรียกวําเป็นพวก หุํนยนต์-ที่-เป็นอันตราย1 ผมคงไมํอธิบายขยายความมากไปกวํา เรื่องพวกนั้น มักจะผสมผสานของ ‘แคล๎ง-แคล๎ง” และ “อ๏ากกกส์” และ “มีบางสิ่งที่มนุษย์ไมํรู๎จัก” จากนั้นก็ตามมาด๎วยความนํากลัว หวาดผวา และแล๎วผมก็ทนมันตํอไปไมํได๎ สํวนจําพวกที่สอง (ซึ่งมีอยูํน๎อยสักหนํอย) เป็นพวก หุํนยนต์-ที่-นําสงสาร2 ในเรื่องพวกนี้หุํนยนต์มักจะมีความนํารัก และมักจะถูกกระทําอยํางโหดร๎ายจากมนุษย์ นั่นแหละที่ดึงดูดใจ...สั่นสะเทีอนอารมณ์ของผม นั่นทําให๎ผมนั่งลงเขียน เรื่องสั้นเกี่ยวกับหุํนยนต์เรื่องแรก และแนํนอนผมยํอมตั้งใจเขียนเรื่องหุํนยนต์-ที่-นําสงสาร ผมเขียนถึง ‚ร็อบบี้‛ หุํนยนต์พี่เลี้ยงเด็ก เด็กน๎อย และความรัก ความโศกเศร๎าที่ทําให๎ใจแทบสลาย แตํมีบางสิ่งที่แปลกเกิดขึ้นระหวํางที่ผมเขียนเรื่องแรกนี้ ผมพอจะมองเห็นภาพลางๆ ของหุํนยนต์ที่ไมํได๎เป็นทั้งสิ่ง อันตรายหรือวํานําสงสาร ผมเริ่มที่จะคิดถึงหุํนยนต์ในลักษณะของสินค๎าอุตสาหกรรมที่ถูกสร๎างขึ้นโดยวิศวกร พวก เขาถูกสร๎างขึ้นพร๎อมด๎วยคุณสมบัติด๎านความปลอดภัยเพื่อให๎พวกเขาไมํได๎เป็นสิ่งที่อันตราย และสร๎างขึ้นมาเพื่อใช๎ งานตามความเหมาะสมซึ่งความนําสงสารก็ไมํได๎เป็นสํวนหนึ่งของพวกเขาเชํนกัน ผมจึงเริ่มเขียนเรื่องราวของหุํนยนต์จําพวกนี้มากขึ้นๆ จนกระทั่งลักษณะของหุํนยนต์ที่มีในนวนิยายวิทยาศาสตร์ที่ ตีพิมพ์เปลี่ยนแปลงไปอยํางเห็นได๎ชัด---ไมํเพียงแตํในงานของผมเองเทํานั้น แตํรวมไปถึงงานของคนอื่นๆ ด๎วย ...นั่นทําให๎ผมรู๎สึกดียิ่ง และเป็นเวลามากมายหลายปี นับศตวรรษ ที่ผมได๎รับการขนานนามวําเป็น “บิดาแหํงเรื่องราว ของหุํนยนต์สมัยใหมํ”...3 ในเลํมนี้ ยังคงมีเรื่องสั้นหุํนยนต์ของผมสองเรื่องด๎วยกัน แนํสิ ก็นี่มันนิตยสารในนามของผมก็คงต๎องมีสักหนํอย แตํ อยําเพิ่งเบื่อกันไปกํอนละ เพราะถึงอยํางไรก็ยังมีเรื่องสั้นดีๆ ของนักเขียนยอดนิยมทํานอื่นรวมไว๎อยูํด๎วยเชํนเคย เอา ลํะ ขอเชิญเปิดเข๎าไปลิ้มลองได๎ตามความพอใจ ด๎วยความเคารพ
1
จาก Robot-as-Menace จาก Robot-as-Pathos 3 เรียบเรียงจากบางสํวนใน ‚Introduction of The Complete Robot‛ 2
2
มีอะไรให้อ่านกัน...
5 เปลี่ยนอดีต 9 ขับตํอไป! เธอสั่ง 24 รักแท๎
ดามอน ไนท์ ริชาร์ด พอล รุสโซ ไอแซค อาซิมอฟ
28 หยุดพิมพ์ก่อน! มีข่าวด่วน 39 ผิดพลาด 45 1-800-บริการ-โคลน
ไมค์ เรสนิค
48 หิวกระหาย 50 น้ํา
ไมเคิล เอ เบอร์สไตน์ แวนซ์ อาอ์นดาห์ล
53 Science Fiction in 2014
Goodreads
ไอแซค อาซิมอฟ แมรี ซูน ลี
Disclaimer หนังสือเลํมนี้จัดทําขึ้นเพื่อความบันเทิงสํวนตัวและในกลุํมผู๎รักในนิยายวิทยาศาสตร์ ไมํได๎จัดทําเพื่อการค๎าและผลประโยชน์ใดๆทั้งสิ้น แตํกระนั้น ขอสงวนสิทธิในการคัดลอกและเผยแพรํตํอเพื่อไมํให๎ขัดหรือละเมิดในข๎อกฎหมายโดยผู๎จัดทําไมํพึงประสงค์ 3
4
เปลี่ยนอดีต จากเรื่อง “Life Edit” แต่งโดย ดามอน ไนท์ Hartwell "Year's Best SF" Selection
มัวรีน แอปเปิลฟอร์ท เปิดประตูออก ห๎องประชุมขนาดเล็กนั้นวํางเปลํา เธอก๎าวเข๎าไปปลํอย ให๎ประตูปิดตามหลัง เธอลากเก๎าอี้ออกมาและนั่งลง วันคล๎ายวันเกิดที่ยี่สิบเก๎าปีของเธอเพิ่งผําน ไปเมื่อวานนี้ มัวรีน แอปเปิลฟอร์ท มีผมสีน้ําตาลคํอนข๎างแดงหยักศกตามธรรมชาติ รูปรํางของ เธอสมสํวน ไมํอ๎วนไมํผอมจนเกินไป หลังจากชั่วครูํหนึ่ง ประตูก็เปิดออกอีกครั้ง ชายหนุํมผู๎หนึ่งเดินเข๎ามาพร๎อมกับเครื่องมือ บางอยํางในวงแขน เขามีผมสีน้ําตาลเรียบแปล๎ ดูเหมือนผู๎ชายจําพวกที่สูบไปป์ เขาดูประหลาดใจ ที่พบมัวรีน ‚คุณแอปเปิลฟอร์ท ใชํมั๊ยครับ กรุณารอสักครูํ ผมยังต๎องติดตั้งเครื่องเปลี่ยนอดีต นี่ กํอน เออ...ผมชื่อไบรอัน ออร์‛ เขายื่นมือข๎างที่วํางออกมาให๎เธอสัมผัสมือเขาตอบ ‚ฉันคงมาเร็วไปหนํอยกระมัง ‛ เธอเอํย ‚ไมํเป็นไรครับ มาเร็วก็ดีกวําไมํมา‛ เขาหัวเราะเบาๆ และวางเครื่องลงบนโต๏ะ จากนั้นเขาดึง สายเคเบิลออกมาและเสียบมันเข๎ากับปลั๊กที่ผนัง ‚กรุณาย๎ายมานั่งตรงนี้ครับ , คุณแอปเปิลฟอร์ท เราจะยังไมํเริ่มจนกวําคุณจะพร๎อม แตํผมต๎องปรับแตํงอะไรๆ อีกนิดหนํอยกํอนนะครับ ‛ เขาดึงปุ่ม สองปุ่มที่เครื่องและยื่นปลายอีกด๎านที่มีลักษณะคล๎ายที่รัดข๎อมือให๎เธอ ‚เอาลํะ ที่นี้ก็ต๎องติดอุปกรณ์นี้ให๎กับคุณ‛ เธอเอํย ‚มันจะเจ็บมั๊ยคํะ‛ ‚ไมํเจ็บหรอกครับ, แม๎แตํนิดเดียว กรุณาถอดนาฬิกาออกกํอนครับ ‛ เขาพับแขนเสื้อรอบๆ ข๎อมือของเธอ และรัดอุปกรณ์เข๎าที่ข๎อมือ เธอรู๎สึกวํามันนิ่มๆ แตํก็แนํนเล็กน๎อย เขากดคีย์บนแผํน บางๆ เบื้องหน๎า และดูที่จอภาพ ‚คุณคงยังรู๎สักวิตกอยูํบ๎าง‛ เขาเอํย ‚การอาสาสมัครครั้งนี้เป็นไปด๎วยการตัดสินใจของคุณ เองรึเปลํา‛ ‚ก็ไมํทั้งหมดหรอกคํะ พวกเขาบอกฉันวําฉันอาจจะไมํก๎าวหน๎าในบริษัทมากไปกวํานี้หากไมํ ...‛ ‚หมายความวําคุณไมํต๎องการที่จะทํา ‛ ‚ไมํหรอกคํะ‛ 5
‚แตํคุณต๎องการที่จะทํางานเพื่อบริษัท เพื่อความก๎าวหน๎างั้นสิ‛ ‚คํะ‛ ‚ดังนั้นคุณก็เลี่ยงไมํได๎, ใชํมั๊ยละครับ‛ ‚คํะ‛ เธอยิ้ม ‚นั่นเป็นสิ่งที่ฉันบอกคนอื่นๆ‛ ‚คุณกําลังตกอยูํในภาวะที่ขัดแย๎ง‛ ‚ขัดแย๎งรึ‛ ‚แตํคุณก็ทําได๎เยี่ยม หรืออันที่จริงพวกเขาอาจไมํได๎สนใจหรอกวําคุณจะก๎าวหน๎าหรือเปลํา ‛ น้ําเสียงของเขาฟังดูนําสบายใจ, และเธอรู๎สึกผํอนคลายมากขึ้น ‚แล๎วก็...เรามาคุยกันกํอน‛ เขาเกริ่น ‚มีอะไรที่ผมพอบอกคุณได๎บ๎าง‛ เธอมองดูเขา เขาดูซื่อๆ เธอถาม ‚ทําไมคุณถึงเข๎ารับการรักษานี้ลํะ ถ๎าคุณเคยทําอยํางนั้น และหากถ๎าคุณจําได๎‛ ‚โอ, ผมจําได๎ดี เมื่อหลายปีกํอนผมพูดอะไรบางอยํางกับแฟนสาวของผม แม๎วําผมจําคําพูด เหลํานั้นไมํได๎แล๎ว แตํมันคอยรบกวนผมตลอดมา ผมนั่งลงและคิดไปวํา ‘พระเจ๎าชํวย, ผมหวังวํา ผมไมํได๎เอํยถ๎อยคําเหลํานั้นกับเธอ’ ‛ ‚และตอนนี้คุณจํามันไมํได๎แล๎ว‛ ‚ไมํหรอก, เพราะวํามันไมํเคยเกิดขึ้น ‛ ‚แตํคุณสามารถจดจําความทรงจํานั้นนี่คํะ ‛ ‚นั่นเป็นสิ่งที่แสดงให๎เห็นวําการรักษานี้ได๎ผล‛ ‚แล๎วถ๎าหากฉันไมํมีอะไรที่เหมือนกับที่คุณเลํามาลํะ ถ๎าหากวําไมํมีสิ่งใดที่คอยรบกวนฉัน เมื่อฉันนึกถึง‛ ‚คุณอาจจะต๎องประหลาดใจ คนทุกคนมักจะต๎องมีสักสิ่งหนึ่งซํอนอยูํ‛ ‚แตํฉันคิดวําคงไมํมีหรอก ฉันมีชีวิตที่สงบมาก‛ ‚ชีวิตในวัยเด็กก็มีความสุขดีงั้นรึ‛ ‚โอ, ใชํ พํอของฉัน—พํอผู๎ให๎กําเนิดฉัน—‛ ‚พํอรึ‛ ‚เขาทิ้งฉันไปตอนฉันอายุเพียงแคํหนึ่งปี , แตํเขามาตามหาฉันพบเมื่อฉันโตขึ้นมากแล๎ว , และ ตอนนี้เราก็มักจะทานมื้อเย็นด๎วยกันแทบทุกวัน เขาดีมาก, เป็นผู๎ชายที่สุภาพมาก ที่จริงแล๎วเขารัก ฉันมาก ดังนั้นแม๎วํา— แม๎วํา—‛ เขารอ ‚ทําไมฉันรู๎สึกปวดๆ ที่ศีรษะ‛เธอร๎อง 6
เขาก๎มมองที่แป้นคีย์ ‚คุณต๎องการพบหมอมั๊ย‛ ‚ทุกๆ การทดสอบ มักจะมีหมออยูํเสมอ‛ ‚มันก็สมเหตุสมผลดีไมํใชํรึ อันที่จริง ผมไมํเห็นวําคุณจะเสียหายอะไรตรงไหน หากคุณพบ บางสิ่งบางอยํางที่ต๎องการแก๎ไขดังเชํนคนอื่นๆ หรือหากคุณไมํพบ มันก็ดีกวําซะอีก หรือคุณคิดวํา ยังไงลํะ‛ เธอรีรอ ‚แล๎วคุณลํะ คุณแก๎ไขชีวิตของคุณเมื่อไหรํ---‛ ‚หือ!‛ ‚มันไมํได๎ทําให๎อะไรๆ เปลี่ยนไปหรอกรึ ไมํใชํกับคุณนะ, กับคนอื่นๆ‛ ‚ผมตามไมํทัน คุณหมายความวํา...‛ ‚สมมตินะ, อยํางเชํน , คุณมีคนรัก, ผู๎หญิง, และมีความสัมพันธ์ที่เลวร๎าย ซึ่งตอนนี้คุณ ย๎อนกลับไปแก๎ไข นําเธอออกจากชีวิตของคุณ, ถูกมั๊ย‛ ‚ครับ‛ เขาดูไมํคํอยสบายนัก ‚แล๎วก็, หลังจากที่คุณทําในสิ่งนั้น, สมมุติวําเธอพบกับใครบางคน และอาจจะมีลูกด๎วยกัน เด็กนั่นไมํได๎ คงอยู่ กํอนหน๎านี้ หรือสมมุติวํา คุณได๎ฆําใครสักคน, และคุณหวังวําคุณไมํได๎ทํา ดังนั้นคุณจึงแก๎ไขในสิ่งนั่น, ทําให๎สิ่งตํางๆ เปลี่ยนไป คนที่ตายไปแล๎วกลับมามีชีวิตอยูํ, แล๎วเธอ จะเป็นตัวจริง หรือเป็นเพียง—อีกรูปแบบหนึ่งของ ผี‛ ‚เทําที่ผมทราบ, เธอเป็นตัวจริง คุณรู๎มั๊ย เขาบอกอะไรกับเราบ๎างระหวํางการฝึกอบรม , เขาบอกเราวํา คุณจักไมํสร๎างสิ่งใดๆ ขึ้นมาใหมํ คุณเพียงแตํเคลื่อนย๎ายจาก เส้นเวลา หนึ่งยังอีก เส๎นหนึ่งเทํานั้น ที่ซึ่งคุณไมํได๎พูดสิ่งใดที่โงํๆ กับแฟนสาวของคุณ ไมํได๎ดื่ม และตกลงจากราวบันได, อะไรก็ตาม ดังนั้น , ในเส๎นเวลาใหมํนี้ คุณจักพบผู๎คนตํางๆ ซึ่งคุณอาจไมํเคยพบเจอในที่เดิม แตํ พวกเขาก็เป็นตัวจริงเชํนเดียวกับคุณ หรืออะไรก็ตามที่มีความหมายเชํนนั้น ‛ หลังจากเวลาชั่วครูํ เขาจ๎องดูที่เครื่อง เขาเอํย ‛อัตราการเต๎นของชีพจร ของคุณกําลังไปได๎ สวย เจ๎าสิ่งนี้มันรบกวนอารมณ์คุณรึเปลํา ‛ ‚เปลําคํะ ถ๎าหากวําฉันจะทํา , ใชํ ฉันจะทํา ฉันต๎องทําอยํางไรบ๎าง‛ ‚เพียงแคํคุณคลายความกังวล และคํอยๆ ทวนความจํา เริ่มต๎นจากสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี,้ แล๎ว คํอยๆ ย๎อนกลับไป และย๎อนไปมากขึ้นๆ แล๎วคุณก็จะรู๎เองเมื่อคุณเจอบางสิ่งที่คุณต๎องการจะ เปลี่ยนแปลง, ถึงแม๎วํามันจะถูกปิดกั้นอยูํก็ตาม‛ เครื่องเริ่มสํงเสียงคราง ห๎องดูเหมือนจะลาดเอียงลงและมืดขึ้น ราวกับวํากลีบของความมืดที่ โปรํงใสกําลังคลี่คลุมเธอ เธอปิดตาลง มันเหมือนราวกับกําลังตกเข๎าไปในเงาของภาพที่สวํางขึ้น สลับกับดับวูบ, แตํไมํมีสิ่งใดที่จะต๎องแก๎ไขหรือปรับเปลี่ยน มันเป็นเพียงแสงจันทร์และเงาของมัน ,
7
ย๎อนกลับไปสูํวันเกิดในขวบปีแรกของเธอ วันที่พํอขี้เมาช๎อนตัวเธอขึ้นมาด๎วยเท๎า และเหวี่ยงเธอ ตกลงไปในความมืดอันแสนเย็นยะเยือก ไมํมีสิ่งใดที่จะต๎องแก๎ไขที่นั่น , หรือไมํก็ อาจมีบางคน, อาจเป็นพํอของเธอ, ได๎ทําการแก๎ไข ชํวงเวลาชั่วครูํนั้นเรียบร๎อยแล๎ว ออร์กําลังก๎มอยูํเหนือตัวเธอ ‚คุณแอปเปิลฟอร์ท‛ เธอลืมตาขึ้น ‚คุณยังสบายดีมั๊ย‛ ‚ฉันรู๎สึกปวดศีรษะเอามากๆ‛ เธอบอก ‚มันเกิดขึ้นเป็นบางครั้ง ‛ เขานั่งลงอีกครั้ง เธอหยิบที่รัดแขนออก, ยืนขึ้น และเดินไปเปิดประตู ‚นอกเหนือจากสิ่งนั้นแล๎วละก็, ฉัน สบายดี‛ เธอกลําวทั้งที่ยังหันหลังให๎ ‚คุณก็เชํนกัน, ไมํใชํหรือ‛ ‚ครับ‛ ‚งั้นสิ, มันควรจะต๎องดี, ไมํใชํหรือ‛ ออร์ พยายามมองหาความผิดปกติของเธอ ‚คุณแอปเปิลฟอร์ท, คุณแนํใจนะวํา คุณยัง สบายดี‛ ‚โอ, แนํสิ หรือถ๎าหากวําไมํ —‛ เสียงของเธอแวํวมาจากหลังประตูที่ปิดลง ‚—มันจะเป็นไร ไปลํะ‛ ● ดามอน ไนท์ Damon Knight เกิดเมื่อ วันที่ 19 กันยายน ค.ศ. 1922 ที่ เบเกอร์, โอเรกอน, สหรัฐอเมริกา เสียชีวิตเมื่อ วันที่ 15 เมษายน ค.ศ. 2002 ประเภทวรรณกรรม: นิยายวิทยาศาสตร์และแฟนตาซี ดามอน ฟราสซิส ไนท์ เป็นนักเขียนและบรรณาธิการนิยายวิทยาศาสตร์ชาวอเมริกัน งานชิ้น แรกที่เขาขายได๎คือภาพวาดการ์ตูนสําหรับนิตยสารนิยายวิทยาศาสตร์, Amazing Stories. สํวน งานเขียนชิ้นแรกของเขา ‚The Itching Hour” ได๎รับการตีพิมพ์ในฤดูร๎อนของปี ค.ศ.1940 และ ตามด๎วย "Resilience" ในปี ค.ศ. 1941 เขามีชื่อเสียงเป็นที่รู๎จักอยํางแพรํหลายจากเรื่องสั้นชื่อ "To Serve Man" ซึ่งถูกนําไปสร๎างเป็นตอนหนึ่งของซีรีย์ The Twilight Zone และเรื่องนี้จากทําให๎เขาได๎รับรางวัลฮูโกย๎อนหลัง ในปี 2001 ในรางวัลเรื่องสั้นที่ดีที่สุดในปีค.ศ.1950 เขายังเป็นผู๎กํอตั้งสมาคมนักเขียนนิยายวิทยาศาสตร์แหํงอเมริกา (SFWA, the Science Fiction and Fantasy Writers of America) ในปี ค.ศ. 1994 เขาก็กลายเป็นคนที่ 13 ได๎รับรางวัลเกียรติยศ Grand Master และหลังจากที่เขาเสียชีวิตในปี 2002 รางวัลนี้ก็ถูกเปลี่ยนชื่อเป็น Damon Knight Memorial Grand Master เพื่อเป็น เกียรติแกํเขาซึ่งเป็นผู๎ริเริ่ม ดามอน ไนท์ ใช๎ชีวิตอยูํที่ ยูจีน, โอเรกอน กับภรรยาของเขา เคท วิลเฮล์ม จวบจนสิ้นชีวิต. งานเขียนที่ได้รับการแปลเป็นภาษาไทย “The Analogue” แปลในชื่อ “ตัวหลอก” โดย สุชาติ สรณสถาพร พิมพ์ครั้งแรกในหนังสือ อณู 401 และครั้งที่สองใน โลกสนธยา “I See You” แปลในชื่อ “นั่นแน่ ฉันเห็นเธอแล้ว” โดย กุลติ ในหนังสือ ทีวี 2000 “La Ronde” แปลในชื่อ “สยองข้ามมิติ” โดย นพดล เวชสวัสดิ์ พิมพ์ครั้งแรกใน หนังสือ ลึกลับนักสืบ 4 และครั้งที่สองใน เสียงกระซิบจากอเวจี “To Serve Man” แปลในชื่อ “สุสานอวกาศ” โดย วชิรา วัชรวัลลภ ในหนังสือ แดน สนธยา 2
8
ขับต่อไป! เธอสั่ง จากเรื่อง “Just Drive, She Said” แต่งโดย ริชาร์ด พอล รุสโซ
ค่่าคืน เบื้องหน๎าของเราเป็นสุดปลายถนนบนสะพานขาด ขณะที่เรากําลังวิ่งอยูํด๎วยความเร็วแปด สิบห๎าไมล์ตํอชั่วโมง แสงจากดวงจันทร์สาดตามแนวที่กั้นทาง สํองเห็นทํอนสะพานขาดที่กวัด แกวํงอยูํเหนือสายน้ําอันมืดมิดเบื้องลําง ‚พระเจ๎าชํวย‛ ผมร๎อง พยามยามที่หันไปมองเธอ เธอกดปลายปืนจํอที่ท๎ายทอยผม ‚ขับตํอไป‛ เธอสั่ง ผมขับ **** รถนี่ไมํใชํของผมหรอก มันเป็นรถน๎องสาวของผม เจ๎ามาสด๎า อาร์เอ็ก-เซเวํน สีน้ําตาลนําเกลียดๆ แตํก็ขับได๎เร็วและ นิ่มดี ผมยืมเธอมาขับได๎สักสองสามวันแล๎ว คืนวันศุกร์นี้ผมขับไปแวะร๎านขายเครื่องดื่มใกล๎ๆ ที่ พัก กะวําจะหิ้วไวน์หรืออะไรก็ได๎สักอยําง เพื่อชํวยให๎ผํานสุดสัปดาห์ที่นําเบื่อนี่ไปได๎ ผมเข๎าไปข๎างในนั่นคงราวๆ สิบห๎าหรือยี่สิบนาทีนี่แหละ ผมก็ออกมาพร๎อมกับไวน์สามขวด ในมือ และตรงไปที่รถ พอคลายล็อค เปิดประตู แสงไฟก็สวํางขึ้น หญิงสาวนางหนึ่งนั่งอยูํบนที่นั่งข๎างคนขับกําลังจํอปืนมาที่ผม เธอเงียบ นิ่งเฉย และจ๎องผม เขม็ง ผมคิดวําเธอคงกําลังตัดสินใจวําจะยิงผมดีหรือเปลํา ‚เข๎ามาข๎างใน แล๎วปิดประตูซะ‛ เธอโพลํงขึ้นมาในที่สุด ผมยังไมํอยากทําอะไรที่ดูโงํๆ ลงไป ผมจึงก๎าวเข๎าไป ปิดประตู แล๎วแสงไฟในรถก็ดับลง หญิงสาวคว๎าขวดไวน์จากผมไปด๎วยมือข๎างหนึ่ง ขณะที่อีกข๎างหนึ่งทิ่มปืนเข๎าที่ชายโครง ของผม ‚สตาร์ทเครื่องสิ‛ เธอสั่ง ผมทําตามอยํางวํางําย มีแสงแปลกๆ มาจากบริเวณกลางๆ คอนโซล ตรงสํวนที่เคยเป็น เครื่องเลํนเทป แตํตอนนี้กลายเป็นอะไรสักอยําง ที่ใหญํกวําและกระพริบระยิบระยับ มีปุ่มเป็นโหล แป้นตัวเลข แสงสีเขียวและสีอําพันแวบวับอยูํบนสิ่งนั้น บนหน๎าจอแสดงรูปภาพแสดงบางสิ่ง บางอยํางคล๎ายตัวหนังสือหรือตัวเลขซึ่งผมไมํอาจเข๎าใจได๎ ‚นัน่ มันเครื่องหําเหวอะไรกัน‛ ผมถาม 9
‚อุปกรณ์ควบคุมระบบคลื่นความนําจะเป็น ตัวสร๎าง ปรับ และขยายคลื่น ‛ พระเจ๎า ผมคงโดนปล๎นโดยมนุษย์จากโลกพระจันทร์กระมัง เธอทิ่มผมด๎วยปืนอีกครั้ง แล๎วออกคําสั่ง ‚เอาลํะ ไปได๎แล๎ว‛ ‚นี่ไมํใชํรถของผมนะ‛ ผมพยายามบอกเธอ ‚แล๎วคุณคิดวําฉันใสํของหํวยๆ รึไง‛ ไมํเอาละ ไมํเดาดีกวํา ‚น๎องผมกําลังรอผมอยูํนะ‛ ผมพยายามอ๎อนวอน โดยปราศจากซึ่ง ความหวัง ‚จะให๎ฉันพูดซ้ําอีกทีรึไง‛ ผมสํายศีรษะ ‚จะให๎ไปไหนลํะ‛ ‚แคํเลี้ยวขวา แล๎วขับตรงไปเรื่อยๆ‛ เธอสั่ง ปืนยังคงจํออยูํที่ชายโครงของผม ผมก็เลยทําตามที่เธอสั่งอยํางวํางําย ผมของเธอสั่นและดําขลับ เธอนุํงบลูยีนส์ เชิ้ตสีเทา และสวมรองเท๎าบู๏ตสีเข๎ม หุํนเพรียว แตํก็ ดูแข็งแรง ทําทางเธอก็ไมํนําจะเป็นคนบ๎า ผมคิด แตํวําบ๎าในลักษณะแบบไหนกันลํะ พอผมขับตามที่เธอสั่ง เธอก็ขยับนูํนขยับนี่ที่คอนโซล แล๎วรูปทรงอะไรบางอยํางก็แสดง ออกมาทางหน๎าจอ เธอมองผํานๆ พลางพยักเพยิดไปทางซากรถโตโยต๎าข๎างถนนเบื้องหน๎า แล๎ว เอํยขึ้น ‚นั่นรถของฉันเอง‛ พอเราเลยผํานซากรถนั้นไป เธอก็หันไปงํวนอยูํกับคอนโซลอีกที ไฟสีฟ้าบนด๎านข๎างของคอนโซลเริ่มกระพริบขึ้นถี่ๆ ‚ระยํา‛ หญิงสาวสบถ ‚นรกขุมไหนกันนะที่ชํวยให๎หลํอนตามหาฉันเจอเร็วซะปานนี้ ‛ เธอกด อีกปุ่ม แล๎วจอเล็กๆ ก็โผลํขึ้นมาจากด๎านบนของคอนโซล แสดงแผนที่อะไรสักอยํางให๎เห็นพร๎อม กับแสงกระพริบๆ สองจุดที่ใกล๎กันเพียงไมํกี่นิ้ว ‚เลี้ยวขวาตรงหัวมุมข๎างหน๎านั่น ‛ เธอสั่ง ‚แล๎วเหยียบให๎มิด‛ ผมเลี้ยวรถแล๎วเหยียบคันเรํง สัญญาณไฟจราจรเป็นสีเขียว แตํผมก็ต๎องคอยระวังรถคัน อื่นๆ ด๎วยเชํนกัน ‚เร็วอีก‛ หญิงสาวเรํง ‚แล๎วตํารวจลํะ‛ ผมแย๎ง ชํางเป็นคําถามที่งี่เงําซะจริง แตํผมต้องการ ตํารวจนี่ ‚ชํางแ-งมันสิ‛ เธอบอก ‚ขับตํอไป‛ ผมจึงขับตํอไป ทํามกลางการจราจรที่คับคั่ง ผมรู๎สึกกระสับกระสําย แตํพอผมเริ่มที่จะช๎าลง เธอก็จะทิ่มปืนเข๎าที่ชายโครงผมอีก แล๎วสั่ง ‚ขับตํอไป‛
10
เธอสั่งให๎ผมเลี้ยวนูํนเลี้ยวนี่อีกหลายครั้งจนล๎อรถสํงเสียงเอี๊ยดอ๏าดลั่นไปหมด จากนั้นเราก็ ตรงไปเรื่อยๆ ถนนโลํงแทบจะไมํมีรถวิ่ง แตํผมพลันรู๎สึกแนํใจวําเรากําลังตรงไปหาแมํน้ําที่ไหน ซักแหํง ‚เอาลํะ เหยียบให๎มิด‛ เธอสั่ง ผมรีรอ เธอจึงย๎ายปืนจากที่ชายโครงผมมาจํอที่ศีรษะ ‚เหยียบ ให๎มิดเลย, ให๎ตายสิ‛ ผมเหยียบจนมิด นั่นทําให๎อีกไมํมีนาทีตํอมา เรากําลังตรงเข๎าหาที่กั้นทาง และสะพานขาดด๎วยความเร็วแปด สิบห๎าไมล์ตํอชั่วโมง **** ผมนําจะเหยียบเบรก แล๎วเธอจะทํายังไงตํอลํะ ยิงผมงั้นรึ แตํผมก็ยังคงเท๎าไว๎ที่คันเรํง รถ พุํงตรงไป หญิงสาวกดปุ่มอีกสองสามปุ่ม แสงสีเขียวสวํางขึ้นเป็นรูปทรงกลม กํอนที่เราจะถึงที่กั้นทาง เธอกระแทกสวิทช์ที่ด๎านหน๎าของคอนโซล ทุกๆ สิ่งดูจะเอียงวูบไป อยํางน๎อย ก็รู๎สึกคล๎ายๆ เชํนนั้น เอียงวูบอยํางหนักจนผมรู๎สึกไมํ สบาย แตํเราก็ยังคงอยูํบนถนน ยังคงตรงไปด๎วยความเร็วแปดสิบห๎าไมล์ตํอชั่วโมง เว๎นแตํวํา ตอนนี้ดูเหมือนที่กั้นทางหายไปแล๎ว เบื้องหน๎าของเราเป็นแมํน้ํากว๎างที่ระยิบระยับไปด๎วยแสง สวํางจากหลอดไฟ และสะพานที่เหยียดยาว ไมํมีรํองรอยของการหักพังแตํอยํางไร เรากระโดดข๎ามมันมาอีกฝั่งหนึ่ง แล๎วขับตรงไปอยํางนั้นรึ ผมแตะเบรกชะลอลง แล๎ว พยายามชะโงกไปมองด๎านหลัง พร๎อมกับพยายามคุมรถให๎ตรงทาง ทํามกลางความมืด ผมเห็นไมํชัดนัก แตํก็พอจะรู๎สึกได๎วํามันไมํใชํสํวนหนึ่งของเมืองที่ผม รู๎จัก ผมตระหนักในเวลาตํอมาวํามันเป็นสถานที่อื่น ‚ไปตํอเถอะนํา‛ หญิงสาวขัดขึ้น เธอจ๎องไปที่หน๎าจอบนคอนโซล ภาพซึ่งปรับเปลี่ยนไป เรื่อยๆ บนหน๎าจอทําให๎ผมนึกไปถึงเครื่องจับเวลา ผมขับตํอไปบนถนนเรียบแมํน้ํา พยายามที่จะจําแนกวําอะไรที่ดูแตกตํางไป แตํก็ไมํอาจจะ ชี้ชัดอันใดได๎ เกือบๆ ห๎าสิบนาทีหลังจากที่เราข๎ามสะพานมา หน๎าจอบนคอนโซลก็หยุดการ เปลี่ยนแปลง แล๎วก็แสดงรูปๆ หนึ่งขึ้นมา ‚เอาลํะ‛ หญิงสาวโพลํงขึ้น ‚เรํงเครื่องอีกที‛ ปืนไมํได๎จํอที่ศีรษะของผมอีก แตํผมก็ไมํได๎โต๎แย๎งอะไร ผมเหยียบคันเรํงจนกระทั่งเรา กลับมาอยูํที่ความเร็วเกือบๆแปดสิบ หญิงสาวก็กดปุ่มอีกหลายตํอปุ่ม แล๎วดันสวิทช์อันใหญํที่อยูํ ด๎านหน๎าของคอนโซล 11
เราพลันเอียงวูบโดยที่ไมํได๎เคลื่อนที่อีกครั้ง ตอนนี้เองที่ผมรู๎สึกวํากําลังแยํเอามากๆ ทุกๆ สิ่งที่ผมมองเห็นมันเอียงกระเทํเรํไปหมด มันเป็นชํวงเวลานรกชัดๆ ที่ต๎องพยายามคุมรถให๎อยูํ บนทาง ผมเหยียบเบรกอยํางแรง ทําให๎รถหยุดอยํางกะทันหัน ไมํเห็นจะต๎องใสํใจอีกวําเธอจะทํา อะไรกับผม ผมยังปลํอยให๎เครื่องยนต์ทํางานอยูํ ซุกศีรษะเข๎าที่พวงมาลัย คํอยๆ ผํอนลมหายใจอยําง ช๎าๆ ลึกๆ จนกระทั่งรถหยุดหมุน ผมเหยียดตัวขึ้นแล๎วหันไปมองหญิงสาว เธอยังคงกุมปืนนิ่ง อยูํบนหน๎าตัก ‚คุณเป็นยังไงบ๎าง‛ เธอถาม ‚แนํส‛ิ ผมตอบ ‚ผมตกใจ‛ ‚เราคงจะไมํเรํงอยํางรุนแรงนี่ไปอีกสักพัก ‛ เธอบอก ‚ไปเรื่อยๆ สักยี่สิบ หรือยี่สิบห๎าไมล์ตํอ ชั่วโมงก็พอ‛ ‚นั่นหมายความวําผมต๎องขับตํอไปอีกงั้นรึ ‛ เธอพยักหน๎า ผมมองลงไปที่ปืนตรงหน๎าตักของเธอ แล๎วก็หันกลับ ‚ขอผมพักอีกสักสอง-สามนาทีเหอะ ได๎มั๊ย‛ ผมยื่นมือที่กําลังสั่นไมํหยุดให๎ดู ‚ผมคงขับตํอไปแบบนี้ไมํได๎‛ ‚ได๎สิ‛ ผมนั่งนิ่ง พยายามที่จะผํอนคลาย พยายามที่จะหยุดอาการสั่นเทา ถนนดูเกือบจะรกร๎าง มี รถวิ่งอยูํเพียงไมํกี่คัน ไมํมีคนเดินตามข๎างถนน รถก็ดูแปลกๆ แตํแสงก็ไมํพอที่จะมองเห็นวํา แปลกยังไง ผมจึงชะโงกตัวขึ้นพยายามมองด๎านหน๎าของรถ มันก็ยังคงเป็นสีน้ําตาลนําเกลียดๆ แบบเดิม แตํกันชนดูเหมือนจะยื่นออก และแหลมขึ้น ไฟหน๎ารถที่ยืดหดได๎หายไป ถูกแทนที่ด๎วย ไฟหน๎าแบบธรรมดา ‚ให๎ตายเหอะ มันเกิดอะไรขึ้นนี่‛ ผมถามด๎วยความฉงน ‚ถ๎าหากเป็นตอนกลางวัน คุณจะเห็นเองแหละวํามีอะไรแปลกไปมั่ง ‛ เธอตอบ คําตอบนั่นทําให๎ผมพยามมองไปรอบๆ อยํางสังเกต ไฟข๎างถนนติดอยูํบนเสาโลหะหนาๆ แปลกๆ และสํองแสงสีมรกตซึ่งผมไมํเคยพบเจอมากํอน แสงจากบรรดาอาคารตํางๆ ก็ดูสวําง กวํา และกระด๎างกวําที่ผมจะคาดถึง ‚ไปกันเถอะ‛ หญิงสาวเอํยขึ้น ผมสูดลมหายใจลึกๆ อีกสองสามครั้ง จากนั้นก็เริ่มใสํเกียร์ เหยียบคลัทช์ แล๎วหันรถกลับเข๎า หาถนน เราขับไปอยํางช๎าๆ ผมพยายามที่จะมองหาความแตกตํางตามข๎างทาง แตํมันก็มืดเกินกวําที่ จะมองอะไรได๎ หญิงสาวสั่งให๎ผมเลี้ยวนูํนเลี้ยวนี่อีกหลายตํอหลายครั้ง จนกระทั่งเข๎าสูํทางดํวน 12
บนทางดํวน มีบางสิ่งบางอยํางที่แตกตํางไปจนผมเห็นได๎ชัด ป้ายบอกทางล๎วนแตํเป็นสีน้ํา เงิน แทนที่จะเป็นสีเขียว มีไฟสีแดงเข๎มสํองจากด๎านลําง ชื่อถนนและชื่อเมืองล๎วนแตํเป็นภาษา อะไรก็ไมํรู๎ที่ไมํใชํภาษาอังกฤษ ผมคิดวําคงอํานออกได๎ไมํถึงครึ่ง ‚คุณคงต๎องบอกผมแล๎วละ วํามันเกิดหําเหวอะไรขึ้นที่นี่กัน ‛ ‚แคํมองหา โมเต็ล ก็แล๎วกันนํา‛ เธอบอก ‚พูดยังกับวําผมจะรู๎วําเป็นที่ไหนยังงั้นแหละ‛ เธอยิ้ม ‚ที่นี่ก็สะกดเหมือนกับที่ๆ คุณจากมานั่นแหละ มันเกือบๆ จะเป็นคําสากลแล๎วลํะ ‛ เราขับตํอไปเรื่อยๆ ผมต๎องการที่จะทําลายความเงียบ และกระตุ๎นตัวเอง ‚ไอ๎นั่นมันเลํน เพลงได๎มั๊ย‛ หญิงสาวพลันเอาแตํหัวเราะ และสํายศีรษะ ผมก็ได๎แตํประหลาดใจวํามันนําขันเพียงนั้น เชียวรึ เธอพูดถูก ในเรื่องโมเต็ล อีกไมล์หนึ่งจากนั้นผมก็เห็นป้ายสวํางโรํ :
โ
มเต็ล
เมื่อเราเข๎าไปใกล๎ ผมจึงคํอยเห็นคําอื่นๆ แตํไมํมีแม๎แตํคําเดียวที่ผมอํานรู๎เรื่อง มีตัวเลขอยูํ เหมือนกัน แตํก็มีทศนิยมมากมายเกินไป และมีสัญลักษณ์แปลกๆ แทนที่จะเป็นดอลลําร์ ‚หวังวําคุณคงจะมีจํายนะ‛ ผมเอํย ‚เงินของผมคงจะไมํมีคําอะไรที่นี่ ‛ เธอยิ้มอีก ‚คุณจะประหลาดใจแนํ‛ ผมขับออกจากทางดํวน และตรงไปที่ลานจอดรถของโมเต็ล หญิงสาวชี้ไปยังสํานักงานที่อยูํ ท๎ายสุดของอาคาร เธอให๎ผมไปกับเธอด๎วย ที่โต๏ะทะเบียน เธอเข๎า ไปคุยกับชายแกํผู๎หนึ่งซึ่ง สวมหมวกเหล็กสีดํา สิ่งที่เขาพูดกันฟังคล๎ายๆ กับการผสมผสานของหลายๆ ภาษา---บ๎างคล๎ายๆ กับภาษาอังกฤษ บ๎างก็คล๎ายเยอรมัน บางคําคล๎ายภาษาฝรั่งเศส หญิงสาวจํายด๎วยธนบัตรใบใหญํสีสด ชายคนนั้นก็ยื่นกุญแจรูปทรงกระบอกเล็กๆ ที่ร๎อย ด๎วยโซํเข๎ากับลูกบอลพลาสติก เราเดินกลับไปที่รถอยํางเงียบๆ แล๎วเธอก็สั่งให๎ผมขับอ๎อมไป ทางด๎านหลังอาคาร ไปจอดที่ด๎านหน๎าของประตูสีแทนบานหนึ่ง หญิงสาวสํงขวดไวน์ให๎ผม แล๎ว หันไปคว๎าถุงหนังที่วางอยูํบนเบาะหลัง จากนั้นก็ตรวจดูให๎แนํใจวําผมล็อครถแล๎ว เธอสอดกุญแจ เข๎าที่ประตู มันสํงเสียงฮัม... แล๎วก็ดังคลิก จากนั้นประตูก็เปิดออก เราก๎าวเข๎าไปข๎างใน มีโต๏ะอยูํหนึ่งตัว พร๎อมเก๎าอี้บุนวมคูํหนึ่ง โทรทัศน์ วิทยุ แล๎วก็เตียงแบบคูํ หญิงสาววางถุง หนังลงบนพื้น ผมก็วางขวดไวน์ไว๎บนโต๏ะ ฉลากที่ติดอยูํดูเปลี่ยนไป กลายเป็นภาษาที่ผมอํานไมํ ออก ผมมองดูที่เธอ 13
‚มีเตียงเดียว‛ ‚แล๎วเราคํอยมาวํากัน‛ เธอบอก ‚ออกไปหาอะไรทานกันกํอนเถอะ ฉันหิวเต็มทีแล๎ว‛ เราตรงไปที่ร๎านกาแฟถัดจากโมเต็ล หญิงสาวสั่งอาหารมาให๎เราทั้งคูํ ผมได๎ทานอะไรสัก อยํางที่รูปรํางและรสชาดคล๎ายๆ กับสเต็กไกํ กับมะเขือเทศเละๆ หลังจากที่เราทานกันเสร็จแล๎ว หญิงสาวก็บอกวําเธออยากจะดื่มสักหนํอย ผมก็อยากลองสัก แก๎วหนึ่งเหมือนกัน เราจึงตรงไปยังค็อกเทลเลาจ์ที่อยูํถัดไป เลือกนั่งโต๏ะหลังหัวมุม โต๏ะรอบๆ โต๏ะของเราล๎วนแตํวําง ไมํมีใครนั่ง เธอถามผมวําจะดื่มอะไร ผมบอกไปวําต๎องการสก็อตสักแก๎ว เธอจึงสั่งบริการให๎ เมื่อผมได๎สก็อตตามสั่งแล๎วลองจิบดู รสชาดมันก็เป็นสก็อตนั่นแหละ---แบบ ถูกๆ แตํถึงยังไงก็เป็นสก็อต สํวนหญิงสาวเธอเลือกดื่มอะไรบางอยํางที่ดูใสๆ ใสํน้ําแข็ง ‚บรรดาคําที่เป็นสากล‛ หญิงสาวเอํยขึ้น ‚อยํางเชํนคําวําแอลกอฮอล์, กาแฟและยาสูบ โรงแรมและโมเต็ล นั้นใช๎คําใกล๎เคียงกัน เชํนเดียวกับปืนกับรถยนต์ แตํ แอลกอฮอล์, กาแฟและ ยาสูบ เรามักเจอในแทบทุกที่ ‛ จากนั้น เราก็ดื่ม หนึ่งแก๎ว, สองแก๎ว แล๎วก็ แก๎วที่สาม ผมรู๎สึกได๎ เราไมํได๎คุยกัน เอาแตํดื่ม ผมยังไมํรู๎อะไรเกี่ยวกับตัวเธอเลย ชักอยากจะรู๎ขึ้นมาทันที ‚คุณชื่ออะไร‛ ผมถาม หลังจากการดื่ม ผมรู๎สึกไมํใสํใจอะไรนัก และมันก็ดูเป็นคําถามทั่วไป ‚มันออกจะฟังยากสักหนํอย‛ เธอชะงัก ‚เรียกฉันวํา วิคตอเรีย ก็แล๎วกัน‛ เธอเงียบไปชั่วครูํ แล๎วถามกลับ ‚แล๎วคุณละ, ชื่ออะไร‛ ‚โรเบิร์ต‛ ‚โรเบิร์ต‛ เธอพยักหน๎า ‚อืมม์... โรเบิร์ต คุณคิดอยํางไงกับเรื่องที่เกิดขึ้น‛ ผมสํายศีรษะ ‚คงแนํละ... คุณเคยได๎ยินเรื่องเกี่ยวกับจักรวาลคู่ขนาน มาบ๎างมั๊ย‛ ‚แนํสิ แตํมันเป็นเพียงแนวความคิด ไมํมีอยูํจริงหรอก‛ ‚มันมีอยูํจริง เราได๎กระโจน ข๎ามจากจักรวาลหนึ่งไปยังอีกจักรวาลหนึ่งแล๎วนี่ ‛ เธอสํง สัญญาณสั่งเครื่องดื่มเพิ่มอีกสองแก๎ว แล๎วจ๎องมาที่ผมรํวมนาทีกวํา กํอนเริ่มพูดตํอ‚คอนโซลในรถ นั่น มันเป็นอุปกรณ์สร๎างคลื่นความนําจะเป็นที่จะสํงเราข๎ามจากจักรวาลหนึ่งไปยังอีกจักรวาลหนึ่ง ‛ เมื่อเครื่องดื่มมาถึง เธอดื่มพรวดเดียวครึ่งหนึ่งในทันที มันชํางเป็นความคิดที่บ๎าสิ้นดี แตํ หากไมํจริง แล๎วผมข๎ามมาอยูํที่นี่ได๎ยังไงกันลํะ เรานั่งนิ่งอยูํชั่วครูํ เอาแตํดื่ม อันที่จริง ผมออก จะชอบนะกับความคิดที่จะทํองไประหวํางจักรวาลคูํขนานนี้ มันดีกวํานั่งหงําวอยูํในห๎องเชําที่แสน นําเบื่อในชํวงสุดสัปดาห์เป็นไหนๆ
14
‚รอสักครูํ‛ ผมเอํยขึ้น ‚แล๎วคุณรู๎ภาษาที่พูดในแตํละจักรวาลได๎ยังไง คุณไมํนําจะรู๎ได๎ทุก ภาษานี่‛ เธอสํายศีรษะ ‚ฉันไมํรู๎หรอก‛ พลางเคาะเบาๆ ที่ศีรษะตัวเอง ‚แตํนี่ รู๎ มีไมโครชิปจํานวนหนึ่ง ฝังไว๎ในศีรษะฉัน‛ เธอยื่นแขนออกมา ‚ภายในตัวฉันมี รีซิฟเวอร์ ติดเชื่อมโยงกันอยูํทั่วรําง ทุกครั้ง ที่ฉันทําการโจนข๎ามจักรวาล รํางของฉันจะจูนเข๎ากับสัญญาณวิทยุและโทรทัศน์ ในแตํละแหํง แล๎ว ไปปรับข๎อมูลในสํวนศีรษะ สักสิบหรือสิบห๎านาที ฉันก็จะรับรู๎ในเรื่องภาษาที่ต๎องใช๎อยํางพอเพียง นั่นทําให๎ฉันรู๎จักใช๎ภาษาของคุณ แตํละครั้งที่เปลี่ยนจักรวาล, ฉันก็ต๎องเปลี่ยนภาษาด๎วย หรือ อาจจะล็อคบางภาษาไว๎ อยํางเชํนที่ฉันล็อคภาษาของคุณไว๎ ‛ เธอชะงัก ‚ฉันถึงได๎คุยกับคุณได๎ ยังไง‛ ผมจ๎องเธอค๎างและอึ้งไปชั่วขณะทีเดียว ‚แล๎วทําไมลํะ ทําไมคุณถึงต๎องทํองไปในจักรวาลคูํขนานด๎วย แล๎วใครกันลํะ ที่คอยไลํตาม คุณอยูํ‛ เธอไมํตอบ พลางจ๎องผมนิ่งอยูํชั่วครูํ แล๎วยืนขึ้น ‚เอาลํะ กลับห๎องกันดีกวํา‛ โดยไมํตั้งใจ ผมเปิดกระเป๋าเงินเพื่อจะให๎ทิป ธนบัตรในกระเป๋าของผมเปลี่ยนจากสีเขียว เป็นสีสดใสแบบที่ผมเคยเห็นวิคตอเรียใช๎ ‚ก็เหมือนกับรถนั่นแหละ‛ วิคตอเรียอธิบาย ‚บางอยํางจะเปลี่ยนไป‛ เธอดึงธนบัตรใบยํอย สองใบออกจากกระเป๋าเงินของผม แล๎วทิ้งไว๎บนโต๏ะ ผมรู๎สึกมึนพอดู เมื่อตอนที่เดินกลับโมเต็ล อาจจะดื่มมากไปหนํอย ผมรู๎สึกวําเดินผํานน้ํา หรือโคลนอะไรสักอยําง มันดูเหมือนนานทีเดียวที่เดินตัดลานจอดรถไป แตํในที่สุด เราก็กลับถึง ห๎องพัก ผมทิ้งตัวลงบนเก๎าอี้ วิคตอเรีย นั่งลงที่เตียง เอาหลังพิงผนังห๎อง ใครสักคนที่พักห๎องเหนือ เราทิ้งอะไรบางอยํางบนพื้น ‚เมื่อตอนที่ผมเปิดประตูรถ แล๎วเจอคุณ‛ ผมเอํยขึ้น ‚ดูเหมือนวําคุณกําลังพยายามตัดสินใจ วําจะยิงผมดีรึเปลํา ‛ วิคตอเรีย ยิ้ม พลางสํายศีรษะอยํางช๎าๆ ‚ฉันไมํได๎คิดจะยิงคุณหรอก‛ ‚บางทีคุณอาจไมํอยากบอกผม บางทีผมควรจะแยกไปซะดีกวํา ‛ ‚เย๎...แล๎วคุณจะไปไหนละ‛ ผมยักไหลํตอบ ‚ไมํหรอก‛ เธอตอบ ‚ฉันกําลังตัดสินใจวําจะพาคุณไปด๎วยดีหรือไมํ ตํางหากลํะ ‛ ‚คุณจะทําแบบนั้นทําไม พาไปเป็นตัวประกันงั้นเรอะ‛
15
เธอสํายศีรษะอีกที แตํปราศจากซึ่งรอยยิ้ม ‚ฉันรู๎สึกอ๎างว๎าง‛ เธอตอบ ‚ฉันต๎องการใครสักคน เป็นคูํหู รํวมเดินทาง‛ ผมนิ่งไมํพูดอะไรตอบ เธอลุกขึ้นจากเตียง ‚ฉันไปอาบน้ําดีกวํา‛ เธอหันไปจากผม เดินเข๎า ห๎องน้ําไป แล๎วปิดประตู ค๎นหาปืนสิ ผมคิด แตํเพียงชั่วประเดี๋ยว ผมก็รู๎สิกวําอันที่จริงผมไมํได๎ใสํใจหรอกวําไอ๎ปืนนั่น มันอยูํที่ไหน ผมไมํได๎คิดจะใช๎มันทําอะไร ที่ผมทําแทนที่ก็คือถอดเสื้อผ๎าออก แล๎วตรงไปนอนที่ เตียง ผมยังเต๎นอยูํ ยังเมาไมํสรําง และต๎องการที่จะนอนหลับ แตํผมกลับหลับไมํลง ผมนอนตื่นอยูํ รอเธอกลับออกมา มันนานพอดูทีเดียวที่ผมไมํได๎มี อะไรกับใคร นานทีเดียวที่จะมีผู๎หญิงที่ใช๎เวลารํวมกัน ผมรู๎สึกวําตนเองดูเชื่องช๎ายามเมื่ออยูํกับ เธอ ผมหลับตาลงแตํมันก็ไมํได๎ชํวยอะไร ผมรอ ผมเผยอตาขึ้นเมื่อรู๎สึกวําผ๎าหํมถูกดึงออกไป วิคตอเรีย ยืนอยูํข๎างเตียง เปลือยเปลํา และ เปียกละอองน้ําจากฝักบัว เธอก็ดูสมบูรณ์เหมือนกับผู๎หญิงปกติทั่วไป จักรวาลไหนกันนะที่เธอ จากมา ผมรู๎สึกถึงหยดน้ําที่หยดกระทบผิว เธอคํอยๆ คลานขึ้นเตียงมาครํอมอยูํเหนือตัวผม เธอเป่า ลมใสํตรงหวํางขาของผมเบาๆ แล๎วเธอคํอยๆ ขยับแทรกเข๎ามาที่ต๎นขาของผม และคํอยๆ ถํางมัน ออก ‚ผมคงจะดื่มมากไปหนํอย‛ ผมท๎วง เธอจ๎องที่หวํางขาผม ‚ไมํหรอกนํา‛ เธอไมํเห็นด๎วย ‚ผมเหนื่อย‛ ‚ไมํหรอก‛ ‚ผมไมํรู๎วําด๎วยซ้ําวําคุณเป็นตัวอะไร‛ ‚แล๎วคุณคิดวําฉันเป็นอะไรลํะ‛ เธอเคลื่อนตัวขึ้นมา ยกตัวขึ้นเล็กน๎อย แล๎วแนบรํางลงบนตัว ผม รํางที่อุํนและเปียก เธอยิ้ม ‚ขับไปเถอะน่า‛ เธอสั่ง ผมขับ **** เธอไมํเคยพูดถึงวําเราจะไปไหนกัน หรือทําไมต๎องไป ผมรู๎สึกวําเธอไมํได๎มีจุดหมาย ปลายทางในใจ เธอเพียงแตํข๎ามจากจักรวาลหนึ่งไปอีกจักรวาลหนึ่งแบบสุํมๆ เอา ผมเริ่มที่จะปรับสภาพเข๎ากับการเปลี่ยนแปลงนี้ได๎แล๎ว หรืออยํางน๎อยก็รับกับแนวคิดนี้ได๎ ในแตํละวันเราจะทําการโจน อยํางน๎อยหนึ่งครั้ง ปกติแล๎วมักจะเป็นสองครั้ง มีอยูํคราวหนึ่งเรา 16
โจน ถึงสามครั้ง นั่นเป็นสิ่งที่ผิดพลาด---ผมรู๎สึกไมํสบายอยํางหนักจนแทบจะคุมรถไปชนแผง คอนกรีตข๎างถนนที่กั้นไว๎สําหรับเป็นทางเท๎าและทางสเก็ตบอร์ด หลังจากนั้น เราก็พลัดกันขับ และโจน แคํสองครั้งตํอวัน ทุกๆ สิ่งเปลี่ยนไป—รถยนต์ เสื้อผ๎า เงิน และภาษา บางคราวก็ใกล๎เคียงกับภาษาอังกฤษเอา มากๆ ซึ่งทําให๎ผมสามารถฟังเข๎าใจได๎ แตํโดยปกติแล๎วมักจะไมํรู๎เรื่องเลยซะมากกวํา สภาพแวดล๎อมโลกรอบตัวเราล๎วนเปลี่ยนแปลงไป คราวหนึ่งเราโจนเข๎าสูํนครในโดม สิ่งปลูกสร๎างภายในโดม บ๎างก็สูงเสียดเพดานโดม บ๎างก็ ทะลุออกนอกโดม ไปยังบรรยากาศภายนอก อีกคราวหนึ่งเป็นเมืองแหํงเขาวงกต มีทางเชื่อมโยง ยุบยับ ระหวํางอาคารตํางๆ เป็นเครือขํายของโลหะที่คดเคี้ยวและอลหมําน และคราวหนึ่งเราไป โผลํที่ถนนคอนกรีตที่แตกพังทํามกลางดินแดนรกร๎าง เต็มไปด๎วยซากปรักหักพังในทุกทิศทาง ไมํ มีสัญญาณของสิ่งมีชีวิตใดๆ เราต๎องรีบโจน ออกอยํางเร็วที่สุดเทําที่จะทําได๎ เราใช๎เวลาวันละหลายชั่วโมงบนถนน บางคราวเราก็ โจน ด๎วยความเร็วต่ําเพื่อให๎งํายตํอผม แตํเธอก็บอกวํา การโจนระยะใกล๎แบบนี้ทําให๎งํายตํอการถูกแกะรอย ด๎วยเหตุนี้เธอจะพยายามทํา การโจนครั้งที่สองภายในเวลาสิบห๎าหรือยี่สิบนาทีตํอมาในทันที วิคตอเรีย อยากจะให๎ระยะทาง ระหวํางการโจนหํางกันมากที่สุดเทําที่จะเป็นไปได๎ มันจะทําให๎การแกะรอยทําได๎ยากขึ้น เธอบอก เรามักจะใช๎เวลาในการขับภายใต๎ความเงียบ แตํบางคราเราก็คุยกันบ๎าง ผมเลําเรื่อง เกี่ยวกับโลกของผม จักรวาลของผม ชีวิตของผม---ซึ่งมันก็ไมํมีอะไรมากนัก ผมทํางานในแผนก เอกสารของบริษัทด๎านกฎหมายใหญํโตแหํงหนึ่ง ผมก็ชอบงานของผมนะ แตํการทํางานกับ ทนายความเฮงซวยทั้งวัน วันแล๎ววันเลํา มันก็นําเบื่อชะมัด ชีวิตสํวนตัวของผมก็ไมํคํอยจะมีสีสัน อะไรเทําไหรํ แตํผมก็คุยได๎แคํนั้น และแคํครั้งเดียว นอกนั้นก็เป็นวิคตอเรีย ที่เลําเรื่องการทํองไป ในจักรวาลตํางๆ ‚คุณเคยคิดที่จะหยุดมั๊ย‛ มีอยูํครั้งหนึ่งที่ผมถามเธอ ‚ผมหมายความวํา คุณทํองไปเรื่อยๆ นี้ ได๎อยํางไรกัน คุณไมํเคยมีโอกาสหยุดพักแม๎สักชํวงหนึ่งเลยรึ ‛ วิคตอเรีย พยักหน๎ารับ ‚เมื่อฉันโจน มานานพอควร ทําให๎ฉันได๎ระยะหํางมากพอ ฉันก็จะพอมี เวลาพักสักสองสามวันบ๎าง หลายสัปดาห์บ๎าง ฉันก็จะอยูํในสถานที่หนึ่งชั่วระยะเวลาหนึ่ง เพื่อผํอน คลาย หรือบางทีก็ทํางานหาเงิน แตํในที่สุดแล๎วฉันก็ต๎องจากไป ต๎องเริ่ม โจน อีกครั้ง‛ ‚คุณเลิกมันไมํได๎รึ‛ เธอสํายศีรษะ และเคาะที่คอนโซล ‚ไอ๎อุปกรณ์ระยํานี่ มันทิ้งรอยไว๎ในคลื่นความนําจะเป็น การ โจน หลายๆ ครั้งจนมากพอ เราก็จะทิ้งเพียงรอยจางๆ ได๎ แตํท๎ายที่สุดแล๎ว พวกนักลําชั้น เยี่ยมก็จะยังคงแกะรอยนั้นได๎อยูํดี ‛ นักลํา นี่ผมกําลังทํองเที่ยวไปพร๎อมๆ กับถูกลําอยูํงั้นรึ 17
วิคตอเรียเคยเปรยถึงการพาผมกลับคืนไปยังจักรวาลของผม ในสองสามครั้งแรกที่เธอเอํย ผมไมํตอบอะไร ผมกําลังไตรํตรอง แตํผมชอบความคิดที่จะอยูํกับเธอมากกวํา ‚ผมไมํต๎องการที่จะกลับไป‛ ผมบอกเธอในที่สุด มันเป็นเวลาพลบค่ํา วิคตอเรียขับผํานมํานหมอกที่ปกคลุมเมืองอยูํ แสงสีน้ําเงินแลบแปลบ ปลาบอยํางไร๎เสียงที่ไกลออกไป ถนนแทบจะรกร๎าง ‚คุณไมํรู๎หรอกวําคุณพูดถึงอะไร‛ เธอท๎วง ‚คุณไมํอาจติดอยูํกับฉันนี่ แล๎วมาเปลี่ยนใจทีหลัง วํา ไมํเอาละ กลับบ๎านดีกวํา หรอกนะ‛ ‚ผมเข๎าใจดีนํา‛ ‚เข๎าใจระยํา นะสิ‛ เธอหันไปสนใจกับถนนที่เริ่มจะพลุกพลําน มีแสงสํองจากอาคาร แสงสี น้ําเงินแลบแปลบขึ้นมาถี่ขึ้น ‚เอาละ มองหาโมเต็ลหําเหวอะไรก็ได๎สักที่หนึ่งกํอนก็แล๎วกัน‛ เราทั้งคูํไมํพูดอะไรเป็นเวลานาน ดูเหมือนวําถนนจะตรงเข๎าไปยังศูนย์กลางของเมือง มัน เริ่มพุกพลําน ผู๎คนมากขึ้น สวํางขึ้น และเสียงดังขึ้น อีกสองสามไมล์ให๎หลัง วิคตอเรียก็ขับรถเข๎า ไปจอดบนลานหน๎าโมเต็ลสั่วๆ แหํงหนึ่งในบรรดาสิ่งปลูกสร๎างข๎างทาง เธอขับเข๎าชํองจอด ดับ เครื่อง แล๎วหันมามองที่ผม ‚ฟังนะ‛ เธอโพลํง ‚ยิ่งไกลเทําไรที่เราหํางมาจากจักรวาลของคุณ ยิ่งยากที่จะกลับไปเทํานั้น เรามาไกลมาก มันอาจจะเป็นไปไมํได๎ที่จะกลับไปอีก คุณจะติดอยูํที่นี่ ที่ไหนสักแหํง แล๎วไมํมีทาง กลับไปได๎ การทํองไปกับฉันนั้นมันไมํได๎ปลอดภัยหรอกนะ ฉันถูกตามลํามากวําสองปีแล๎ว สักวัน หนึ่งพวกเขาอาจจะจับฉันได๎ คุณคงไมํอยากอยูํด๎วยหรอกตอนที่พวกนั้นทําสําเร็จ ‛ เธอชะงัก ‚ฉัน อยูํของฉันมาเป็นปีแล๎ว และนั่นเป็นสิ่งที่ฉันต๎องการ ฉันชอบนะที่มีคุณเป็นเพื่อนรํวมเดินทาง แตํ ฉันก็ไมํได๎ต๎องการแบบนี้ไปตลอด นี่คุณกําลังเป็นตัวถํวงฉันนะ ให๎ตายเหอะ, คุณโจน มากกวําวัน ละสองครั้งไมํได๎ สํวนฉันสามารถโจนได๎ถึงห๎าหรือหกครั้งด๎วยซ้ํา กวําที่มันจะทําความลําบาก ให๎กับรํางกายฉัน‛ เธอชะงักไปอีกครั้ง ‚คุณเข๎าใจที่ฉันพูดมั๊ยเนี่ย‛ ‚ผมกําลังจะเคยชินกลับมันแล๎ว ‛ เขาเอํย ‚ยังไมํเร็วพอ สําหรับฉัน‛ ‚แตํผมไมํอยากจะกลับไป‛ ‚พระเจ๎า‛ เธอหันหน๎าไปจากผม เปิดประตูรถออก แล๎วเข๎าไปเช็คอิน **** สามวันผํานไป ทํองไปเรื่อย, การโจนข๎าม, ไมํมีอะไรแปลกใหมํ, ไมํมีการตัดสินใจ จนกระทั่ง เช๎าวันหนึ่ง เราขับไปอยํางช๎าๆ ผํานใจกลางเมือง เราทําการโจน เข๎าไปตกอยูํทํามกลางสงคราม
18
เราออกจากบํายที่แสงแดดสดใส เข๎าไปสูํภายใต๎ท๎องฟ้ามืดมิดสีเทาที่เกิดจากฝุ่นควันของเถ๎า ถําน จากเสียงหัวเราะเริงรํา เสียงตะโกนและจราจรคับคั่งไปสูํเสียงกรีดร๎อง เสียงไซเรน และแสง จากปลายกระบอกปืน จากถนนพุกพลํานแตํเป็นระเบียบ ผู๎คนและนักปั่นจักรยานที่สงบสันติ มาสูํ ความอลหมําน ผู๎คนตํางวิ่งพลํานหาที่หลบภัยจากที่หนึ่งไปที่หนึ่ง และซากรถที่ลุกไหม๎บนถนน ฉับพลันนั้น ผมพบวําเบื้องหน๎าเป็นเพลิงกองใหญํ ผมจึงหักหลบและปีนขึ้นทางเท๎าริมทาง อยํางทันใด รถเราชนเข๎ากับถังโลหะอะไรสักอยํางหนึ่ง ทําให๎ของเหลวที่อยูํข๎างในไหลรั่วออกมา ทํวมทางเท๎า ผมรีบถอยรถกลับไปบนถนน แตํพบวําอีกครึ่งบล็อกข๎างหน๎าเป็นแนวเครื่องกีดขวาง ของทหาร ปืนใหญํเบ๎อเริ่มกําลังจํอตรงมาที่เรา ผมเหยียบเบรกอยํางจัง จนทําให๎รถหมุนกลับหลัง แล๎วจึงถอนเท๎าออกไปเหยียบคันเรํง อยํางเรํงรีบ เสียงปืนระเบิดขึ้น มีอะไรบางอยํางพุํงเข๎าชนรถ แตํเราก็ยังคงพุํงไปข๎างหน๎าได๎ ‚เร็วเข๎า โจน เราออกจากนรกนี่เร็ว ‛ ผมตะโกนใสํเธอ ‚ทําได๎ซะที่ไหนกันเลํา บ๎าชิบ มันกะทันหันเกินไป‛ รถเริ่มปีนข๎างทางอีกครั้ง ผมเกือบที่จะควบคุมรถไมํอยูํ จากนั้นก็พบวํามีแนวเครื่องกีดขวาง กั้นอยูํข๎างหน๎า ผมจึงหักรถเข๎าไปในซอยทางตันที่สุมไปด๎วยกองขยะข๎างหน๎าอยํางทันควัน วิคตอเรีย เผํนลงจากรถกํอนที่มันจะหยุดซะอีก เธอพยายามกวาดเอาบรรดาขยะ---กลํอง โฟม กลํองกระดาษขนาดใหญํ และของเบาๆ อื่นๆ ---ออกไปด๎านข๎าง ผมขับรถทิ่มเข๎าไปในชํอง ที่เธอเปิดไว๎ให๎ แถบจะฝังรถไว๎ใต๎ขยะรํวมครึ่งคัน ผมออกมา ล็อคประตู แล๎วชํวยเธอซํอนสํวนที่ เหลือของรถด๎วยกลํองโฟม และแผํนกระดาษ ดูเหมือนจะไมํมีใครตามเรามา ผมคิดวําเราควรจะหลบอยูํในรถ แตํ วิคตอเรียกลับมุด หน๎าตํางที่กระจกแตกบานหนึ่งเข๎าไปในอาคารก๎นซอยนั่นแล๎ว ผมจึงตามเธอเข๎าไป อาคารนั้นมืดมิด และเกือบที่จะเงียบสนิท มีเพียงเสียงที่ดังเข๎ามาจากภายนอก ภายใน กําแพงอิฐ พอจะมีแสงเล็ดลอดเข๎ามาบ๎างทางหน๎าตํางที่ชํารุดและเต็มไปด๎วยฝุ่น เพียงพอสําหรับ ให๎เรามองเห็นทางได๎บ๎าง ผมตามวิคตอเรียผํานบรรดาข๎าวของที่กระจัดกระจายเข๎าไป ‚เราจะไปไหนกัน‛ ผมกระซิบถาม ‚ฉันอยากจะขึ้นไปเหนือชั้นลํางสุดนี่ ฉันคิดวํามันนําจะปลอดภัยกวํา แล๎วเราคํอยหา หน๎าตํางที่สามารถมองลงมาเห็นรถเราได๎ ‛ เธอพบบันได แล๎วเราก็ขึ้นไป ทางขึ้นไปยังชั้นสองเต็มไปด๎วยรอยร๎าวและแตกหัก ประตู หลุดออกมาจากบานพับ เราผํานมันเข๎าไปยังทางเล็กๆ ที่ผนังบุด๎วยวัตถุทรงกระบอกคล๎ายแก๎ว ทึบๆ แตกชํารุดเป็นจุดๆ เราเดินไปตามทาง พื้นเต็มไปด๎วยเศษแก๎ว และขดลวด ทําให๎ทุกๆ ยํางก๎าวเกิดเสียงเกรกๆ จนกระทั่งเราไปถึงหน๎าตํางซึ่งสามารถมองเห็นเหตุการณ์ในซอยได๎ เราเห็นกลุํมคนประมาณหนึ่ง 19
โหล สะพายอาวุธ ทําทางเหนื่อยอํอน แรกทีเดียวผมคิดวําพวกเขากําลังเข๎าค๎นในซอยซะอีก แตํ ในที่สุดก็แนํใจวําพวกเขากําลังจะตั้งแค๎มป์เพื่อพักนอน รถก็ดูจะปลอดภัยดี แตํเราดูจะไมํมีทางไป ถึงมันได๎เลย บรรดาทหารกางอะไรสักอยํางที่ดูเหมือนเป็นครึ่งเต็นท์ครึ่งเพิงหมาแหงนเข๎ากับก๎อนอิฐที่ยื่น ออกมาจากผนังของอาคาร แล๎วเริ่มกํอกองไฟในกระบอกโลหะ เราเฝ้ามองดูพวกทหารกับกองไฟนั่นอยูํชั่วครูํ แตํดูเหมือนวําพวกเขาไมํมีทีทําจะเคลื่อนย๎าย ในเวลาอันใกล๎ เราก็เลยหาที่ทางสําหรับให๎ตนเองบ๎าง เราเคลียร์พื้นไว๎นอน แล๎วหาเศษผ๎าเศษ เบาะมาปูเป็นเตียง แล๎วก็พยายามขํมตานอน ผมนอนหลับไมํคํอยสนิทนัก เสียงปืนดังขึ้นเป็นครั้งคราวตลอดทั้งคืน แสงที่ระเบิดจากปลาย กระบอกปืนแลบขึ้นที่หน๎าตําง สะท๎อนกับกระจกที่แตกร๎าวและผนังห๎อง ผมรู๎สึกดีใจเป็นอยํางยิ่ง เมื่อถึงรุํงสาง ท๎องฟ้าสีเทาข๎างนอกดูโปรํงโลํง และเริ่มสวํางมาก ขึ้นๆ ผมชะโงกดูที่หน๎าตําง เบื้องลําง, บรรดาทหารกลุํมนั้นกําลังเริ่มเก็บแค๎มป์ หนึ่งในนั้นกําลัง ดับไฟ ขณะที่คนอื่นๆ เก็บเพิง ‚ดูเหมือนวําพวกเขากําลังจะไปกัน ‛ ผมเปรย วิคตอเรียก๎าวมาที่หน๎าตํางเดียวกับผม เราเฝ้าดูทหารกลุํมนั้นจัดเก็บของ จนกระทั่งเสร็จสิ้น ในอีกครึ่งชั่วโมงให๎หลัง พวกเขาคุยกันอยูํอีกสองสามนาที แล๎วก็พากันเดินออกไปจากซอยไปยัง ถนนสายหลัก และเลี้ยวไปทางซ๎าย ลับสายตาไป ‚รออีกสักประเดี๋ยว‛ วิคตอเรีย ทัดทาน ‚รอให๎แนํใจอีกสักหนํอยวําพวกมันจะไมํย๎อนกลับมา เอาอะไรอีก‛ เหลําทหารไมํได๎ย๎อนกลับมา แตํอีกไมํกี่นาทีให๎หลังพลันมีหญิงสาวคนหนึ่งปรากฏขึ้นที่ปาก ซอย หลํอนดูสูงโปรํง ผมยาวสีอํอน มัดรวบไปทางด๎านหลัง หลํอนสวมชุดฟอร์มสีเขียวเข๎ม รัดรูป ทําทางลุกลี้ลุกลน พลางมองเข๎ามาที่ก๎นซอย มองกวาดไปในทุกทิศทุกทางเหมือนกับจะหาอะไรสัก อยําง ‚ให๎ตายเหอะ‛ วิคตอเรียสบถ เสียงของเธอดังกวําที่จะเป็นเสียงกระซิบ ผมตระหนักได๎ในทันทีวําหลํอนคงเป็น นักล่า เป็นแนํ หญิงสาวเริ่มก๎าวเข๎ามาข๎างในซอย คํอยก๎าวอยํางช๎าๆ มองขึ้นมองลงตามผนังของตึก ‚อะไรจะเกิดขึ้น ถ๎าเธอไปเจอรถเข๎า‛ ‚เธอเจอมันแนํ‛ วิคตอเรีย ย้ํา หญิงสาวเข๎ามาถึงสองในสามของซอย เกือบๆ ที่จะอยูํข๎างใต๎เราเลยทีเดียว ยามเมื่อเสียง ตะโกนทําให๎หลํอนชะงัก หลํอนหันกลับไป มีทหารกลุํมหนึ่งอยูํที่ปากซอย บางทีอาจจะเป็นกลุํม เดียวกับที่ตั้งแค๎มป์ที่นี่เมื่อคืนนี้ก็เป็นได๎ 20
ทหารคนหนึ่งพูดอะไรบางอยํางกับหลํอน หญิงสาวก็ตอบกลับไป ผมไมํได๎ยินวําพวกเขาคุย อะไรกัน เพราะเสียงไมํดังพอ แตํถึงยังไงก็ตามผมก็คงฟังไมํรู๎เรื่องอยูํดีนั่นแหละ วิคตอเรีย ยักไหลํ เป็นเชิงปฏิเสธเมื่อผมหันไปถามเธอ หญิงสาวก๎าวออกไปสองสามก๎าวเดินไปทางกลุํมทหาร แล๎วก็หยุดลง พวกทหารก็เดินเข๎า มาในซอย ตรงเข๎ามาล๎อมรอบหลํอนไว๎ หลํอนพลางชี้ไปทางถนน แล๎วก็ชี้ไปที่หนึ่งในบรรดาตึกที่ อยูํในซอยนี้ ผมเห็นหลํอนกําลังยิ้ม ทหารคนหนึ่งตบบําเธอเบาๆ หลํอนยังคงยิ้มอยูํ ทหารอีกคน หนึ่งพลันยักไหลํแล๎วชี้ไปยังท๎องฟ้า ทันใดนั้นทหารคนหนึ่งในกลุํมก็ยกปืนพกขึ้น จํอไปทีขมับของหญิงสาว แล๎วก็ยิง ศีรษะของหลํอนกระตุก—ผมก็กระตุกด้วย—และหลํอนก็ทรุดรํางลงบนพื้น เลือดไหลนองพื้น วิคตอเรียกรีดร๎องเสียงแหลม แตํแผํวเบา และสั่นระริกอยูํในอ๎อมแขนของผม มือของผมที่จับอยูํที่ ขอบหน๎าตํางก็สั่นระริก เล็บจิกเข๎าไปในเนื้อไม๎ ทหารกลุํมนั้นไมํแม๎แตํสัมผัสตัวหญิงสาวนั่น พวกมันก๎มมองที่หลํอน แตํก็ไมํได๎ตรวจค๎น อะไร ไมํเคลื่อนย๎าย ไมํทําอะไรเลย พวกมันยืนอยูํเหนือรํางของหลํอนอีกสองสามนาที จุดบุหรี่สูบ แล๎วก็พากันเดินออกจากซอยไป วิคตอเรียกับผมยืนขึ้นที่ริมหน๎าตํางอยํางเงียบๆ มองลงไปที่รํางของหลํอน ที่เต็มไปด๎วย เลือด ‚คุณอยากให๎เธอตายมั๊ย‛ ผมถามเธอในที่สุด ด๎วยความหวังวําคําตอบจะเป็นคําปฏิเสธ วิคตอเรีย สํายศีรษะ ‚คุณจะฆําเธอมั๊ย ถ๎าเธอจับคุณได๎‛ เธอลังเล แล๎วก็ยักไหลํ เธอดูซีดไป เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นเธอในลักษณะที่ขาดความมั่นใจใน ตนเอง ผมรู๎สึกวําตัวเองก็ไมํได๎ดีไปกวํากันเทําไรหรอก ‚ก็นั่นแหละ‛ เธอกลําวในที่สุด ‚คุณจะต๎องกลับไป‛ ผมไมํพูดอะไรอีก ผมไมํได๎วางแผนวําจะกลับ แตํผมไมํคิดวํานี่เป็นเวลาที่จะมาโต๎เถียงกัน เรารออีกเป็นเวลานานทีเดียว สองชั่วโมง อาจจะเป็นสาม กลุํมทหารก็ไมํได๎ย๎อนกลับมา หญิงสาวนอนเสียชีวิตอยูํโดยปราศจากการรบกวน ในที่สุดเราก็ก๎าวลงบันไดมาและคลานออกไปทางหน๎าตํางที่แตกอยูํ เราเดินตรงไปยังรํางที่ ไร๎ชีวิตของหญิงสาวนั้น วิคตอเรีย คุกเข๎าลงข๎างรํางของหลํอน เธอค๎นในทุกกระเป๋าจนพบกุญแจ พวงหนึ่ง และเงินฟ่อนหนึ่ง เธอพึมพําสองสามคําในภาษาที่ผมไมํเคยได๎ยินมากํอน และแตะที่ หน๎าอก ที่ไหลํ และที่คอของหลํอน จากนั้นก็คํอยๆ ปิดตาของหลํอนลง แล๎วจึงยืนขึ้น ‚ไปกันเถอะ‛ เธอเอํย ‚ตาคุณขับ‛
21
เราขุดเอารถออกมาจากที่ซํอน แล๎วเข๎าไปข๎างใน ผมสตาร์ทเครื่องและหันรถกลับออกจาก ซอยอยํางช๎าๆ ขณะที่วิคตอเรียจัดการอยูํกับคอนโซล ‚ไปทางนั้น‛ เธอชี้ไปตามถนนหลังจากที่เราพ๎นจากซอย ‚ช๎าๆ‛ ถนนเต็มไปด๎วยความพลุกพลําน ตอนนี้ก็มีผู๎คนออกมาเดินตามข๎างทางบ๎างแล๎วแตํไมํมีใคร ที่ดูเหมือนวําเป็นทหารเลย มีรถวิ่งอยํางช๎าๆ สองสามคัน ทั้งสองทาง เราขับผํานไปสองบล็อก เมื่อวิคตอเรียชี้ไปทางที่ตรงไปยังแนวพุํมไม๎ ผมเลี้ยวรถเข๎าไปตามทาง ขับตรงไปที่แนวพุํมไม๎ที่ เปิดอยูํและจอดลงข๎างหลังรถอีกคันหนึ่ง ‚กลับรถเอาไว๎กํอน เผื่อวําทีอะไรฉุกเฉินเราจะได๎รีบเผํน ‛ ผมทําตาม แล๎วก็ดับเครื่อง ‚รออยูํนี่แหละ‛ วิคตอเรีย ออกไป และตรงไปที่รถนั่น ล๎วงเอากุญแจพวงที่เธอค๎นได๎มาจาก หญิงสาวที่ถูกฆํา แล๎วก็เปิดประตูรถ เธอชะโงกเข๎าไปในรถ ทําอะไรบางอยํางที่หน๎ารถ—คงเป็น คอนโซลอีกอัน—ผมเดา ขณะที่เธอไปที่รถอีกคันนั้น ผมก็ค๎นกระเป๋าของเธอจนกระทั่งเจอปืน ผมตรวจดูจนแนํใจวํา ผมนําจะใช๎มันได๎ แล๎วจึงยัดมันไว๎ที่ข๎างเบาะริมด๎านประตู วิคตอเรียออกมาจากรถอีกคัน เดินกลับมา แล๎วเข๎ามานั่งข๎างๆ ผม เธอไมํพูดอะไรในทีแรก แตํทําอะไรสักอยํางกับคอนโซล เธอทําอยํางตั้งใจเป็นเวลาหลายๆ นาทีด๎วยกัน ในที่สุดเธอก็หยุด และหันมาทางผม ‚คุณกลับไปได๎แล๎ว‛ เธอเอํย ‚ฉันไม่ ต๎องการเป็นสาเหตุที่ทําให๎คุณถูกฆํา ‛ ‚ไมํนะ---‛ ผมเริ่มแย๎ง แตํเธอพลันตัดบทอยํางรวดเร็ว และเด็ดขาด ‚ไมํมี ไมํอะไรทั้งนั้น‛ เธอขัด ‚นี่มันยังไมํจบ อีกไมํนานก็จะมีคนอื่นๆ ตามฉันมาอีก‛ เธอชะงัก ‚คุณต๎องกลับไป ฉันได๎จัดโปรแกรมเจ๎าสิ่งนี้ให๎จัดการการโจนแบบทวนย๎อนในเส๎นทางที่เราจาก มา‛ ‚มันจะพาผมกลับ‛ ผมถาม ‚ไปยังจักรวาลของผม ยังงั้นรึ‛ ‚ใกล๎เคียงที่สุดจนคุณไมํรู๎สึกถึงความแตกตํางของมัน จะมีการโจนวันละสองครั้งจนกวําคุณ จะถึงบ๎าน‛ เธอให๎เงินผมฟ่อนหนึ่ง ‚นี่คงจะพอที่จะนําคุณกลับไปได๎ แกล๎งทําเป็นโงํ เซํอและหู หนวกเข๎าไว๎ แล๎วคุณจะปลอดภัย‛ ‚แล๎วคุณลํะ‛ ‚ฉันจะใชํเจ๎านั่น‛ เธอตอบ พลางชี้ไปยังรถอีกคันข๎างหน๎า ‚อุปกรณ์ควบคุมดูจะทํางานได๎เป็น ปกติดี‛ เธอหันกลับมาทางผม ‚คุณติดเครื่อง แล๎วเหยียบไปให๎เร็วที่สุดเทําที่คุณทําได๎ มันจะทํา การโจนเมื่อความเร็วถึงสามสิบ ‛ ‚ผมอยากจะอยูํกับคุณตํอไป‛ ผมท๎วง 22
เธอออกจากรถไปโดยไมํตอบคํา ปิดประตู และเดินย๎อนมาทางด๎านคนขับ ผมเลื่อนกระจก ลง ‚ผมหมายความตามนั้น ‛ ผมย้ํา เธอถอนหายใจ ‚คุณอยากจะให๎ฉันบังคับคุณด๎วยปืนอีกที งั้นรึ ‛ ผมฝืนยิ้มให๎เธอ เธอชะโงกหน๎าเข๎ามาจูบผม แล๎วก็ถอยไป หํางออกไปจากรถ ‚ไปได๎‛ เธอสั่ง ผมพยักหน๎า ผมเลื่อนรถไปอีกสองสามฟุต วิคตอเรีย ก๎าวไปที่รถอีกคันหนึ่ง ผมจึงหยุดรถ ลง พลันหยิบปืนขึ้นมาจํอลําแสงไปที่คอนโซล หลับตาลง แล๎วก็เหนี่ยวไก ผมยิงไปนับหกหรือเจ็ดครั้ง ชิ้นสํวนโลหะกระเด็นไปทุกทิศทาง กํอนที่วิคตอเรียจะมาดึงมือ ผมไว๎ให๎หยุด เธอสบถลั่นใสํผมด๎วยคําที่ฟังดูคล๎ายๆ กับวํา ‚ไอ๎บ๎าเอ๏ย!‛ ผมลืมตาขึ้น เห็นคอนโซลอยูํในสภาพกระจุยกระจาย ผมหันไปมองวิคตอเรียซึ่งกําลังจ๎อง เขม็งมาที่ผม ผมยื่นปืนให๎ และเธอก็คว๎าเอาไป ‚คุณนี่ชํางบ๎าชะมัดยาด‛ เธอบํน ผมก๎าวออกจากรถ ไปยืนข๎างๆ เธอ ‚อยากให๎ผมขับให๎มั๊ย‛ เธอไมํตอบ เราเดินตางไปยังรถอีกคันหนึ่ง ผมเข๎าไปนั่งหลังพวงมาลัย วิคตอเรียนั่งลงข๎างๆ ผม ผมจึงสตาร์ทเครื่อง ใสํเกียร์ แตํด๎านหลังมีมาสด๎าคันเกําขวางอยูํ ผมจึงเปลี่ยนเกียร์ และ เหยียบคันเรํง รถวิ่งทะลุพุํมไม๎ไปจอดอยูํขอบถนนอีกด๎านหนึ่ง ผมหันไปมองวิคตอเรียซึ่งกําลัง สํายศีรษะแบบยิ้มๆ ‚นี่ฉันยังต๎องบอกอีกรึ‛ เธอถาม ผมสํายศีรษะ เหยียบคันเรํงพารถเข๎าสูํถนน แล๎วก็ขับไป.●
23
รักแท้ จากเรื่อง ‚True Love‛ แตํงโดย ไอแซค อาซิมอฟ
ชื่อของผมคือโจ
นั่นเป็นชื่อที่นักศึกษาหนุํม มิลตัน เดวิดสัน ใช๎เรียกผม เขาเป็น โปรแกรมเมอร์ และผมเป็นโปรแกรมคอมพิวเตอร์ ผมเป็นสํวนหนึ่งของเครือขํายมัลติแวค และ เชื่อมตํอกับสํวนอื่นๆ ทั่วโลก ผมรอบรู๎ในทุกสิ่ง...เกือบทุกสิ่ง ผมเป็นโปรแกรมสํวนตัวของมิลตัน ที่เขาเรียกวําโจ เขาเกํงในด๎านการเขียนโปรแกรมยิ่ง กวําใครๆ ในโลก และผมเป็นโมเดลทดลองของเขา เขาสร๎างผมให๎สามารถพูดได๎ดีกวําที่ คอมพิวเตอร์เครื่องอื่นๆ จะทําได๎ ‚มันเป็นเพียงแคํการจับคูํเสียงเข๎ากับสัญลักษณ์เทํานั้นเอง, โจ‛ เขาบอกกับผม ‚นั่นเป็นวิธีที่ สมองของมนุษย์ทํางาน แม๎วําเรายังคงไมํทราบได๎วํามีสัญลักษณ์แบบไหนในสมองของมนุษย์ แตํ ผมรู๎ดีถึงสัญลักษณ์ตํางๆ ในสมองของคุณ และผมก็สามารถจับคูํมันเข๎ากับคําพูดได๎แบบ หนึ่ง-ตํอหนึ่ง‛ นั่นทําให๎ผมสามารถพูดได๎ ผมไมํคิดวําผมจะพูดได๎ดีเทําที่ผมคิด แตํมิลตัน บอกวําผมพูดได๎ ดีมาก มิลตัน ยังคงเป็นโสด แม๎วําเขาจะอายุยํางเข๎าสี่สิบแล๎วก็ตาม เขาบอกผมวําเขายังไมํพบ ผู๎หญิงที่เหมาะสมกับเขา วันหนึ่งเขาก็เอํยกับผม ‚ผมจะค๎นหาเธอให๎พบ, โจ ผมจะค๎นหาผู๎หญิง ที่ดีที่สุดสําหรับผม ผมกําลังจะมีรักแท๎ และคุณต๎องชํวยผม ผมพยายามที่จะพัฒนาคุณเพื่อที่จะ ใช๎แก๎ไขปัญหาของโลก โปรดชํวยแก๎ของผม ชํวยค๎นหารักแท๎ของผมให๎ที ‛ ผมเอํยถาม ‚อะไรคือรักแท๎‛ ‚ไมํต๎องใสํใจอะไรหรอก มันเป็นเพียงแคํคําเปรียบเปรยเทํานั้น คุณเพียงแตํชํวยผมค๎นหา ผู๎หญิงในลักษณะที่ผมต๎องการก็พอ คุณเชื่อมตํอกับเครือขํายมัลติแวค คุณสามารถที่จะเข๎าถึง ธนาคารข๎อมูลของมนุษย์ทุกคนในโลก เราจะคัดทิ้งไปเป็นกลุํมๆ จนกระทั่งเราเหลือเพียงแคํคน เดียว คนที่สมบูรณ์ที่สุด เธอจะสมบูรณ์ที่สุดสําหรับผม‛ ผมตอบ ‚ผมพร๎อมแล๎ว‛ เขาเริ่ม ‚กํอนอื่น คัดผู๎ชายทุกคนทิ้งไป‛ มันชํางงํายดาย คําพูดของเขากระตุ๎นสัญลักษณ์ในสมองของผม ผมสามารถเชื่อมโยงกับ ข๎อมูลของมนุษย์ทั้งหมดในโลก ด๎วยคําพูดของเขาทําให๎ผมเพิกเฉยตํอข๎อมูลจากผู๎ชาย 3,784,982,874 ราย ผมเก็บข๎อมูลของผู๎หญิง 3,786,112,090 รายเอาไว๎
24
เขาสั่งตํอ ‚คัดที่อายุอํอนกวํายี่สิบห๎า และที่แกํกวําสี่สิบทิ้งไปเลย จากนั้นคัดทิ้งพวกที่มี ระดับสมองต่ํากวํา 120 คัดทิ้งพวกที่เตี้ยกวํา 150 ซม. และพวกที่สูงกวํา 175 ซม.‛ เขาให๎หนํวยวัดที่ชัดเจนกับผม เขาคัดผู๎หญิงที่ยังอยูํในวัยเด็กออกไป เขาทําการคัดเลือก ตามลักษณะทางพันธุกรรม ‚ผมไมํแนํใจในเรื่องเกี่ยวกับสีของตา‛ เขาลังเล ‚ปลํอยไปกํอน แตํไมํ เอารายที่มีผมสีแดงนะ ผมไมํชอบผมสีแดง‛ หลังจากนั้นสองสัปดาห์ เราคัดเหลือเพียง 235 ราย ทุกรายตํางพูดภาษาอังกฤษได๎ดีมิลตัน ไมํต๎องการให๎มีปัญหาเรื่องภาษา แม๎วําในปัจจุบันเครื่องแปลภาษาจะสามารถชดเชยในสํวนนี้ได๎ แล๎วก็ตามที ‚ผมคงไมํสามารถพูดคุยกับพวกเธอทั้ง 235 คนได๎หรอก‛ เขาบอก ‚มันต๎องใช๎เวลานาน เกินไป และผู๎คนก็จะรู๎กันไปทั่ววําผมกําลังทําอะไรอยูํ ‛ ‚มันจะเป็นเรื่องยุํงยากงั้นรึ ‛ ผมถาม มิลตันจัดการให๎ผมทําในสิ่งที่ผมไมํได๎รับการออกแบบ มาเพื่อวัตถุประสงค์นั้น ไมํมีใครรู๎เกี่ยวกับเรื่องนี้ ‚มันไมํใชํธุระอะไรของพวกเขา‛ เขาตอบ ด๎วยใบหน๎าที่แดงกล่ํา ‚ผมจะบอกวิธีการให๎, โจ ผมจะเลือกรูปให๎ และคุณชํวยตรวจสอบความคล๎ายคลึงให๎ผม‛ เขาเลือกรูปของผู๎หญิงออกมา ‚นี่เป็น 3 รายที่จัดวําสวย‛ เขาพูดตํอ ‚ชํวยเปรียบเทียบกับใน 235 รายนั่นให๎ที‛ มีอยูํแปดรายที่มีลักษณะใกล๎เคียงอยํางมาก มิลตันเอํยขึ้นด๎วยความพอใจ ‚เยี่ยม, คุณมี ข๎อมูลของพวกเธออยูํแล๎ว ศึกษาถึงความต๎องการในตลาดงาน และ จัดให๎ทุกคนมาที่นี่ แนํนอน, ทีละคนนะ‛ เขาคิดอยูํชั่วขณะ แล๎วยักไหลํ และบอกวํา "เรียงตามอักษรก็แล๎วกัน‛ นั่นเป็นอีกเรื่องหนึ่งที่ผมไมํได๎รับการออกแบบให๎ทํา ย๎ายงานผู๎คนจากงานหนึ่งไปอีกงาน หนึ่งตามวัตถุประสงค์สํวนตัว ที่ผมสามารถทําได๎ก็เพราะมิลตันเป็นคนจัดการให๎ หญิงสาวรายแรกมาถึงในอีกสัปดาห์ถัดมา หน๎าของมิลตันถึงกับแดงเมื่อเขาพบเธอ เขาพูด ราวกับมันเป็นเรื่องที่ยากเสียกระไร พวกเขาพูดคุยกันด๎วยดี และเขาก็ละความสนใจไปจากผม และเขาก็เอํยขึ้น ‚ไปทานอาหารค่ํากับผม นะครับ ‛ วันตํอมาเขาก็บอกกับผม ‚มันไมํคํอยดีสักเทําไร, มีอะไรบางอยํางที่ขาดหายไป เธอเป็น ผู๎หญิงที่สวยมากแตํผมก็ไมํได๎รู๎สึกถึงสัมผัสแหํงรักแท๎เลย ลองรายตํอไปซิ ‛
25
มันเป็นเชํนเดียวกันทั้งแปดราย พวกเธอดูคล๎ายกันไปหมด ยิ้มสวย พูดจาดี และเสียง ไพเราะ แตํมิลตัน ยังคงพบวํายังไมํใชํที่เขาต๎องการ เขาบอกกับผมวํา‚ผมไมํเข๎าใจเลย, โจ คุณ กับผมชํวยกันคัดเลือกผู๎หญิงแปดรายจากทั้งโลกที่เหมาะสมกับผมที่สุดแล๎ว พวกเธอตํางก็ตรง ตามอุดมคติ แล๎วทําไมพวกเธอไมํรู๎สึกชอบผมเลย‛ ผมถาม ‚แล๎วคุณชอบพวกเธอมั๊ย‛ คิ้วของเขาขมวดแนํน เขายัดกําปั้นเข๎ากับมืออีกข๎างหนึ่ง ‚นั้นสิ, โจ มันเป็นเรื่องที่ต๎องมองทั้ง สองด๎าน ถ๎าผมไมํใชํเป็นชายในอุดมคติของเธอ พวกเธอก็คงไมํมีทางที่จะเป็นหญิงในอุดมคติ ของผมเชํนกัน ผมต๎องเป็นรักแท๎ของพวกเธอด๎วย แตํผมจะทราบได๎อยํางไรลํะ ‚ เขาดูจะคิดใน เรื่องนี้ไปทั้งวันเลยทีเดียว เช๎าวันตํอมาเขาเข๎ามาหาผมและเอํยขึ้นวํา ‚ผมคงจะต๎องทิ้งมันเป็นหน๎าที่ของคุณ , โจ ขึ้นอยูํกับคุณ คุณมีข๎อมูลของผมเชํนกัน และผมจะบอกคุณในรายละเอียดทุกๆ อยํางเทําที่ผม ทราบเกี่ยวกับตัวผม คุณชํวยเติมข๎อมูลของผมในทุกๆ รายละเอียดที่เป็นไปได๎ ตามแตํคุณ ‛ ‚แล๎วคุณจะให๎ผมทําอยํางไรกับข๎อมูลของคุณละ, มิลตัน‛ ‚หลังจากนั้น คุณก็จับคูํมันเข๎ากับผู๎หญิง 235 รายนั่น, อ๎อ...ไมํสิ 227 รายตํางหาก ละแปดราย ที่คุณเคยผมนั้นไปได๎เลย จัดการให๎พวกเธอได๎รับการทดสอบทางจิตวิทยาเพื่อรวบรวมข๎อมูล เพิ่มข๎อมูลที่คุณต๎องการในแตํละราย และเปรียบเทียบเข๎ากับของผม ค๎นหาสํวนที่สัมพันธ์กัน ‛ (การทดสอบทางจิตวิทยาเป็นอีกเรื่องหนึ่งที่ไมํมีในคําสั่งพื้นฐานของผม) เป็นเวลาหลายสัปดาห์ที่มิลตันมาพูดกับผม เขาบอกผมเกี่ยวกับพํอแมํและบรรดาเครือญาติ ของเขา เขาบอกผมเกี่ยวกับเรื่องราวในวัยเด็ก โรงเรียนของเขา และชีวิตในวัยรุํน เขาบอกผม เกี่ยวกับหญิงสาวที่เขาแอบชื่นชอบอยูํ ข๎อมูลของเขาเพิ่มมากขึ้น และเขาได๎ทําการปรับปรุงผมให๎ สามารถพูดได๎อยํางดียิ่งขึ้นไปอีก เขาเอํย ‚คุณรู๎มั๊ย, โจ ยิ่งคุณเก็บข๎อมูลของผมไปได๎มากเทําไร ผมก็ทําให๎คุณคล๎ายผมยิ่งๆ ขึ้น คุณเริ่มที่จะคิดเหมือนกับผม คุณเข๎าใจผมได๎ดีขึ้น ถ๎าคุณเข๎าใจในผมได๎เพียงพอ จากนั้นคูณ ก็สามารถค๎นหารักแท๎ของผมจากผู๎หญิงที่มีอยูํในธนาคารข๎อมูลของคุณได๎ ‛ เขายังคงพูดกับผม ตํอไป และผมก็เข๎าใจเข๎ามากยิ่งๆ ขึ้น ผมสามารถที่จะสร๎างประโยคได๎ยาวขึ้น และคําพูดของผมเริ่มที่จะซับซ๎อนมากขึ้น เสียงพูด ของผมเริ่มที่จะฟังดูรื่นหู ด๎วยการใช๎ศัพท์ การเรียงคํา และรูปแบบการพูดของเขา และผมก็บอกกับเขา ‚คุณรู๎มั๊ย, มิลตัน มันไมํใชํเรื่องที่จะค๎นหาผู๎หญิงที่เหมาะสมตามลักษณะ ทางกายภาพแตํเพียงอยํางเดียว คุณต๎องการผู๎หญิงที่มีบุคลิก ความรู๎สึก และอารมณ์ ที่เข๎ากันได๎ 26
กับคุณ เรื่องรูปลักษณ์เป็นสิ่งที่รองลงมา ถ๎าเราไมํสามารถค๎นหารายที่เหมาะสมได๎ใน 227 รายนี้ เราจะค๎นหาในสํวนอื่นกัน เราจะค๎นหาใครสักคนที่ไมํสนใจวําคุณจะมีรูปรํางหน๎าตาเป็นเชํนไร หรือไมํวําใครจะมีหน๎าตาแบบไหนก็ตาม ถ๎าเพียงแตํมีบุคลิกสอดคล๎องกัน หน๎าตาก็ไมํสําคัญ ‛ ‚แนํนอน‛ เขายืนยัน ‚ผมทราบดี เอาละ...ลองค๎นหาดูสิ‛ เราตํางก็เห็นด๎วย เราทั้งคูํตํางมีความคิดเห็นเชํนเดียวกัน ‚ตอนนี้, เราคงไมํมีอะไรที่ยุํงยากหรอก, มิลตัน ถ๎าคุณปลํอยให๎ผมถามคุณ ผมยังเห็นข๎อมูล ที่ขาดหายและไมํสมบูรณ์ในบางแหํงจากฐานข๎อมูลของคุณ ‛ จากนั้น มิลตันก็เริ่มตอบแบบทดสอบทางจิตวิทยาวิเคราะห์ แนํนอน ผมก็ทําการเรียนรู๎จาก การทดสอบทางจิตวิทยาของผู๎หญิงทั้ง 227 รายนั้นด๎วย --- และทั้งหมดนี่ทําให๎ผมสามารถสรุปได๎ มิลตันดูมีทําทางดีใจ เขาเอํยขึ้น ‚การที่ได๎พูดกับคุณนะ, โจ มันเหมือนกับผมกําลังพูดอยูํ กับตัวผมอีกคนหนึ่ง บุคลิกของเราเหมือนกันอยํางสมบูรณ์ ‛ ‚และเชํนเดียวกันกับบุคลิกของผู๎หญิงที่เราเลือก‛ เมื่อผมพบเธอ เธอเป็นหนึ่งใน 227 รายนั้นนั่นเอง ชื่อของเธอคือ แชริตี โจนส์ เธอเป็น นักวิจัยของหอสมุดแหํงประวัติศาสตร์ ที่ วิชิตา ข๎อมูลของเธอในธนาคารข๎อมูลเข๎ากับเราได๎อยําง สมบูรณ์ยิ่ง เมื่อฐานข๎อมูลเพิ่มขึ้น ผู๎หญิงรายอื่นๆ ตํางก็มีข๎อขัดแย๎งไมํอยํางใดก็อยํางหนึ่งให๎ต๎อง คัดทิ้งไป แตํสําหรับ แชริตี แล๎วมีแตํสอดคล๎องมากยิ่งๆ ขึ้น จนกระทั้งเข๎ากันได๎อยํางสมบูรณ์ ผมไมํได๎บอกเรื่องของเธอให๎กับมิลตัน มิลตันจัดให๎บุคลิกของผมใกล๎เคียงกับตัวเขามาก ผมสามารถจะบอกถึงความสอดคล๎องกันได๎โดยตรง เพียงแคํสอดคล๎องกับผม จากนั้น มันก็เป็นเพียงแคํการปรับปรุงหน๎าที่การงานไปในทางที่จะนําให๎ แชริตี เข๎ามาหาเรา มันต๎องทําด๎วยความละเอียดอํอน เพื่อที่จะไมํมีใครทราบวํามีอะไรที่ผิดปกติเกิดขึ้น แนํนอนที่มิลตัน เองก็ทราบ นั่นก็เป็นเขานั่นแหละที่พยายามจัดการเชํนนั้น และเมื่อเขาถูก จับกุมในห๎องทํางานของเขาในฐานที่ใช๎หน๎าที่ในการกระทํามิชอบในเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสิบปีกํอน ชํางโชคดีเสียจริงที่เขาเคยบอกผมเกี่ยวกับมัน แนํนอนมันเป็นเรื่องงํายที่จะจัดการ ---และเขายํอม ไมํบอกเรื่องอะไรที่เกี่ยวกับผม เพราะนั้นคงจะทําให๎เขาผิดมากยิ่งขึ้นไปอีก เขาได๎จากไปแล๎ว และวันพรุํงนี้ เป็นวันที่ 14 กุมภาพันธ์, วันวาเลนไทน์ ดร.แชริตี ก็จะเข๎า มาพร๎อมกับมือที่เย็นนุํม และเสียงที่แสนหวาน ผมจะสอนเธอถึงวิธีทํางานกับผม และวิธีเอาใจใสํผม นั่นคงไมํยากกระไร เมื่อบุคลิกของเราตํางเข๎ากันได๎อยํางสมบูรณ์ ผมจะบอกกับเธอวํา ‚ผมชื่อโจ, และคุณคือรักแท้ ของผม‛ ● 27
หยุดพิมพ์ก่อน! มีข่าวด่วน จากเรื่อง ‚Stop Press‛ แตํงโดย ไมค์ เรสนิค 10 กันยายน ค.ศ. 2331
บก. แซม เฟรสเนอร์ นิตยสารจักรวาลพิศวง4 10 อาซิมอฟ5 เอฟเวนนู, ลูนํา เรียน บก. ที่เคารพ กรุณาให๎ผมได๎แนะนําตัวเองสักหนํอย ผมเป็นทายาทลําดับที่สิบสองของตระกูลนักเขียนอิสระ เมื่อนับย๎อนจากต๎นตระกูลของผม ไมค์ เรสนิค6 ซึ่งมีชีวิตอยูํในตอนปลายศตวรรษที่ 20 ผมมีความ ชื่นชมเป็นอยํางยิ่งในการนําเสนอสาระบันเทิงโดยไร๎ซึ่งข๎อกริ่งเกรงอันเป็นเอกลักษณ์เฉพาะของ นิตยสารของคุณนี้มานานแล๎ว และผมคิดวําผมมีเรื่องราวสุดพิศวง สุดแสนประหลาด ที่ไมํเคยมี มากํอน เพื่อเป็นสิ่งยืนยันในการเริ่มต๎นของความสัมพันธ์อันดีและยืนยาวระหวํางเรา คุณสนใจในบทสัมภาษณ์พร๎อมโฮโลกราฟท์7 ของ มนุษย์สามหัว โบริส คอร์เชฟ ตัวคุมปีกของทีม แกนีมีด เกลดิงส์ มั๊ยละ ผมจะจัดสํงให๎คุณโดยขอคําตอบแทนเพียง 5,000 เครดิตเทํานั้นเอง ด๎วยความจริงใจ เมลวิน เรสนิค 666 ถนนกลอรี่ ไฮน์ไลน์8ซิตี้, แกนีมีด ****
4
แปลจาก The Interplanetary Tattler ไอแซค อาซิมอฟ: ASIMOV, ISAAC (1920-1992) นักเขียนนิยายวิทยาศาสตร์ 6 ไมค์ เรสนิค : RESNICK, MIKE; [i.e., Michael Diamond Resnick] (1942- ) นักเขียนนิยายวิทยาศาสตร์ ผู๎แตํงเรื่องนี้ 7 โฮโลกราฟท์: ภาพบันทึกสามมิติ 8 โรเบิร์ต เอ.ไฮน์ไลน์: HEINLEIN, ROBERT A(nson) (1907-1988) นักเขียนนิยายวิทยาศาสตร์ 5
28
15 กันยายน ค.ศ. 2331 เรียน คุณเรสนิค ขอบคุณที่คุณให๎ความสนใจในนิตยสารของเรา แตํผมสงสัยวําคุณคงจะขาดการติดตามนิตยสาร ของเรามาเป็นเวลานานพอสมควรกระมัง รึคุณอาจจะไมํทราบวําทางเราได๎ตีพิมพ์เรื่อง กองกลาง สิบหัว ของทีมนิวยอร์ค แยงกี้ รวมถึงบทสัมภาษณ์ของวิลเบอร์ “สิบตา” พลิตกิน ในฉบับเดือน มิถุนายนที่ผํานมานี้เอง ถ๎าหากในภายภาคหน๎า คุณมีเรื่องที่แปลกใหมํจริงๆ กรุณาระลึกถึงเราด๎วย ด๎วยความนับถือ บก. แซม เฟรสเนอร์ นิตยสารจักรวาลพิศวง ปล.---ผมค๎นไมํพบการอ๎างอิงใดๆ ถึงนักเขียนในยุคศตวรรษที่ 20 ที่มีชื่อวํา ไมค์ เรสนิค เลย อันที่ จริงแล๎ว, ด๎วยความอาลัย เอสเธอร์ เฟรสเนอร์9, บรรณกรที่มีชื่อเสียงในทศวรรษที่ 1990 เป็นต๎น ตระกูลของผมเอง **** 19 กันยายน ค.ศ. 2331 บก. แซม เฟรสเนอร์ นิตยสารจักรวาลพิศวง 10 อาซิมอฟ เอฟเวนนู, ลูนํา เรียน บก.เฟรสเนอร์ ที่เคารพ ผมขออภัยที่เรื่องของผมไมํสอดคล๎องกับที่คุณต๎องการ แตํเรื่องนี้คุณต๎องชอบเป็นแนํแท๎ คุณจะมี ความคิดเห็นอยํางไรกับผลการทดลองลําสุดของคลีนิกวิศวพันธุกรรมที่ฐานบนดาวอังคาร เรื่องม๎า แปดขาเพิ่งจะให๎กําเนิดช๎างที่มีห๎างวง (โดยที่มีพํอเป็น หนูป่าพันธุ์ปาตาโกเนียน) 9
เอสเธอร์ เฟรสเนอร์: FRIESNER, ESTHER M.; [i.e., Esther Mona Friesner-Stutzman] (1951- ) นักเขียนนิยายวิทยาศาสตร์ และ บก. ที่ตีพิมพ์เรื่องนี้
29
ผมคงต๎องขอคําเรื่องนี้สัก 3,500 เครดิต ด๎วยความปรารถนาที่จะได๎รํวมงานกับคุณ ด๎วยความหวังเป็นอยํางยิ่ง เมลวิน เรสนิค 17 อาคารตาร์ ตาร์กาส นิวบาร์ซูม10 ฐานบนดาวอังคาร ปล. เอสเธอร์ เฟรสเนอร์ งั้นรึ, ไมํเคยได๎ยินมากํอนเลย ผมคงต๎องไปค๎นดูข๎อมูลในห๎องสมุดของผม ดูสักหนํอยลํะ **** 29 กันยายน ค.ศ. 2331 เรียน คุณเรสนิค เรื่องของช๎างที่มีห๎างวงได๎มีการตีพิมพ์ไปแล๎ว ผมขออ๎างถึงนิตยสารของเราฉบับเดือนสิงหาคม ถ๎า หากคุณพลิกไปยังหน๎าที่ 38 คุณจะพบเรื่องเกี่ยวกับ การหายใจของช๎างห๎างวง กับ โรซี่ และโพซี่ พูทซ์ แฝดสยามแหํงดูลูท มินาโซตา มันเพิ่งจะถูกใช๎อ๎างอิงในฉบับเดือนสิงหาคมนี้เอง แนํนอนที่ มันจะไมํอยูํในความสนใจของเราในตอนนี้ ผมคงต๎องขอให๎คุณได๎อํานนิตยสารของเรามากกวํานี้หนํอย คุณจะได๎ไมํเสียเวลาโดยเปลํา ประโยชน์ไปสนใจในเรื่องที่ล๎าสมัยเกินไปสําหรับผู๎อํานหนังสือของเรา ด๎วยความปรารถนาดี บก. แซม เฟรสเนอร์ นิตยสารจักรวาลพิศวง 10
Barsoom: คาดวําอ๎างถึง Barsoom Omnibus (ชุดผจญภัยบนดาวอังคาร) ของ เอ็ดการ์ ไรซ์ เบอร์โรว์ BURROUGHS, EDGAR RICE (1875-1950)
30
ปล. คุณคงล๎อเลํนเป็นแนํ, เอสเธอร์ เฟรสเนอร์ เป็นหนึ่งในบรรณกรที่ยอดเยี่ยม ผมรู๎สึกภูมิใจเป็น อยํางยิ่งที่มีสายเลือดของเธอไหลเวียนอยูํในรําง **** 8 ตุลาคม ค.ศ. 2331 บก. แซม เฟรสเนอร์ นิตยสารจักรวาลพิศวง 10 อาซิมอฟ เอฟเวนนู, ลูนํา เรียน คุณเฟรสเนอร์ เอาลํะ คราวนี้ผมมีเรื่องที่คุณไมํอาจจะปฏิเสธได๎แนํนอน ผมจะเปิดเผยเรื่องสุดอื้อฉาวสุดอัศจรรย์ในประวัติศาสตร์ของมนุษย์ชาติ ผมแทบจะไมํเชื่อใน หลักฐานที่ผมได๎สะสมเอาไว๎ จนกระทั่งไมํกี่วันนี้ เมื่อคุณตีพิมพ์เรื่องนี้ รัฐบาลจะต๎องล๎มอยํางไมํ ต๎องสงสัยแนํนอน และคุณกับผมจะต๎องได๎รางวัล แจ็กกอลีน ซูซาน เมมโมเรียล เป็นแนํแท๎ คุณมีความเห็นอยํางไร ถ๎าผมจะบอกคุณวํา มัวชาม ประธานาธิบดีแหํงระบบสุริยะ มีเรื่องชู๎สาวกับ ทีเพร็กซท์ สาวรับใช๎มนุษย์แมลงชาวเนปจูนเนี่ยน ผมมีหลักฐานที่พยานผู๎พบเห็นได๎เซ็นรับรองไว๎ รวมทั้งภาพโฮโลกราฟท์ลับเฉพาะที่จะทําให๎เรื่องนี้ ดังเป็นพลุแตก ชํวงนี้ผมมีปัญหาทางการเงินนิดหนํอย จึงอยากจะขอให๎คุณจํายลํวงหน๎าสัก 2,500 เครดิต เพื่อประกันสิทธิในเรื่องนี้ จนกระทั่งเราทําการตกลงราคากันอีกทีหนึ่ง ด๎วยความภักดีที่มีตํอคุณ แตํผมคงต๎องยืนข๎อเสนอนี้เพียง 48 ชั่วโมงเทํานั้น ถ๎าหากวําผมไมํได๎รับ การตอบรับจากคุณ ผมคงต๎องสํงเรื่องนี้ไปให๎ทาง หนังสือพิมพ์จักวาลขําว 11 พิจารณา ด๎วยความตื่นเต๎น เมลวิน เรสนิค เอเอเอ เอซ เอาท์โพสต์ 11
หนังสือพิมพ์จักวาลขําว :แปลจาก The Interplanetary Inquirer
31
เชคเลย์12วิลล์, ดาวศุกร์ ปล. สะกดด๎วย เ-ฟ-ร-ส-เ-น-อ-ร์ เชํนเดียวกับคุณเลยยังงั้นรึ **** 14 ตุลาคม ค.ศ. 2331 เรียน คุณเรสนิค อะไรที่ทําให๎คุณคิดวําเรื่องที่ประธานาธิบดีมัวชาม มีอะไรกุ๏กกิ๊กกับชาวเนปจูเนี่ยน นั้นมีคํามาก ขนาดนั้น ภรรยาของผมเองก็เป็นชาวเมอร์คิวเรี่ยนที่มีแขนขาเจ็ดคูํ และผมรู๎สึกเคืองเป็นอยําง มากในข๎อที่คุณมีความคิดหยาบคายที่เห็นเรื่องความรักข๎ามสายพันธุ์อันสุดแสนจะโรแมนติก กลายเป็นเรื่องลามก นํารังเกียจ ยิ่งไปกวํานั้น ในเรื่องนี้ประธานาธิบดีมัวชามได๎ออกมายอมรับ การประพฤติที่ไมํสมควรตํอ บุ๎งทะเล ชาวตริโตเนี่ยน และ คาลลิสทาน มูดา มูดา และอันที่จริง ทํานยังเคยสมรสกับ จิงโจ๎สามเพศ ชน พื้นเมืองแหํงอัลฟาเซ็นจูรี่ที่ 3 ซะด๎วยซ้ําไป เมื่อตอนที่ทํานยังรับราชการเป็นเอกอัครราชทูต ประจําอยูํที่นั่น มันเป็นเรื่องสัพเพเหระธรรมดาๆ เทํานั้นเอง, คุณเรสนิค บางทีคุณควรที่จะลองพิจารณาหันไปหา เรื่องในแนวนิยายวิทยาศาสตร์จะดีกวํากระมัง หรือไมํก็ลองทางด๎านนวนิยายโรมานซ์ดู งาน หนังสือพิมพ์ประเภทขําวสดมีกฎเกณฑ์มากมายคงจะยากเย็นเกินไป ไมํทุกคนหรอกที่จะทําได๎ ด๎วยความปรารถนาดี บก. แซม เฟรสเนอร์ นิตยสารจักรวาลพิศวง ปล. ใชํสิครับ, สะกดแบบเดียวกัน ผมขอแนะนําให๎คุณลองอํานเรื่อง ฮูเรย์ ฟอร์ แฮลลีวูด13 และ เรื่อง จีโนม แมน’ส แลนด์14 ราวๆ ปลายศตวรรษที่ 20ทั้งสองเรื่องนี้นับเป็นเรื่องที่ทุกห๎องสมุดขาด ไมํได๎เลยทีเดียว 12
เชคเลย์: SHECKLEY, ROBERT (1928- ) นักเขียนนิยายวิทยาศาสตร์
13
Hooray for Hellywood, นวนิยายแฟนตาซี แตํงโดย เอสเธอร์ เฟรสเนอร์ (Ace 0-441-34281-7, กุมภาพันธ์ ’90 [มกราคม ’90]) Gnome Man’s Land, นวนิยายแฟนตาซี แตํงโดย เอสเธอร์ เฟรสเนอร์ (Ace 0-441-08122-3, มกราคม ’91 [ธันวาคม ’90])
14
32
**** 22 ตุลาคม ค.ศ. 2331 บก. แซม เฟรสเนอร์ นิตยสารจักรวาลพิศวง 10 อาซิมอฟ เอฟเวนนู, ลูนํา ถึง แซม ผมขอเรียกคุณวําแซมนะ, ได๎มั๊ยลํะ จากการโต๎ตอบจดหมายระหวํางเราทําให๎ผมรู๎สึกประหนึ่งวํา เรารู๎จักกันมานาน แม๎วําคุณปฏิเสธที่จะรับเรื่องที่ผมสํงมากํอนๆ หน๎านี้ลงตีพิมพ์ก็ตามที ผม ตระหนักถึงความผูกพันแหํงมิตรภาพอันแนํนแฟ้น แฝงด๎วยความนับถือในความเป็นมืออาชีพได๎ กํอตัวขึ้นระหวํางเราทั้งสอง ผมยังคงยึดมั่นตํอคุณเสมอ, แซม ตอนนี้ภาวะทางการเงินของผมเริ่มชักหน๎าไมํถึงหลัง ภรรยา ของผมคาดหวังถึงบุตรคนแรกที่กําลังจะเกิด ผมไมํต๎องการนําเรื่องนี้มาอ๎างเพื่อร๎องขออะไรคุณ หรอกนะ ผมเพียงแตํต๎องการให๎คุณทราบโดยกระจํางกํอนที่จะขอซื้อเรื่องอื่นตํอๆ ไปก็เทํานั้นเอง ผมคาดหวังวําคุณจะเป็นมิตรที่เยี่ยมยอดไปตลอดกาล เรื่องนี้คงไม่ต้องการ การพิจารณาอะไรเป็นพิเศษหรอกนะ ผมตระหนักในทันทีเลยวําเรื่องนี้ราว กับถูกสร๎างมาเพื่อ นิตยสารจักรวาลพิศวงโดยเฉพาะเลยทีเดียว (เอาลํะ พร๎อมรึยัง, เริ่มละนํะ !) ไมํทราบวําคุณจะสนใจในบทสัมภาษณ์พิเศษกับ นาวาเอก เอมลอช วิลลัฟบี้ นักบินผู๎ซึ่งเคว๎งอยูํ ระบบสุริยะซิริอุสนานถึงสิบเจ็ดวันโดยปราศจากอาหาร และมีชีวิตอยูํได๎ด๎วยการทานอวัยวะ สืบพันธุ์ของตัวเองบ๎างมั๊ยลํะ ชํางนําสงสารซะจริง ! ชํางเป็นมนุษย์นําทึ่ง ชํางทรหดอะไรเชํนนี้ เพียง 2,000 เครดิต คุณก็เอาเรื่องนี้ไปได๎เลย (และพิเศษอีก 500 เครดิต สําหรับบทสัมภาษณ์ ภรรยาของเขา, อันที่จริง อดีตภรรยาของเขาตะหาก) กรุณาตอบกลับอยํางเรํงดํวน
33
ด๎วยความคาดหวัง เมลวิน เรสนิค 206 ถนนเลนส์แมน15 หมูํบ๎านคินนิสัน, ไตตัน ปล. คุณวําปลายศตวรรษที่ 20งั้นรึ ผมคาดวําเธอคงเคยได๎พบกับไมค์ เรสนิค เป็นแนํ หรืออาจจะ ไมํเคยพบก็เป็นได๎ เขามักจะยุํงอยูํกับการปั่นงานที่แสนจะเยี่ยมยอดอยูํตลอด **** 29 ตุลาคม ค.ศ. 2331 เรียน คุณเรสนิค โอ พระผู๎เป็นเจ๎า, เรื่องกลาสีติดเกาะที่ต๎องกินอวัยเพศตัวเองอีกแล๎วเรอะ! บางที ไบลอคซี่ ไทม์ หรือ ฟอร์ท เวย์น เจอร์นอล อาจจะสนใจก็ได๎นะ หากคุณไมํรีบร๎อนอะไร แตํสําหรับเรา เราคิดวํา มันธรรมดาเกินไป ผมรู๎สึกทึ่งในความพากเพียรของคุณจริงๆ แตํคุณก็ยังคงพลาดเป้าอีกคราว ผมคงได๎แตํแนะนําให๎ คุณอํานคําขวัญที่หัวหนังสือของเราอีกที---‚แหล่งรวมแห่งความพิศวง สุดแสนอัศจรรย์ ที่ไม่เคยพบ เจอที่ไหนมาก่อน‛--- และจดจํามันไว๎ในความทรงจําให๎ดี ด๎วยความปรารถนาดี บก. แซม เฟรสเนอร์ นิตยสารจักรวาลพิศวง ปล. ผมไมํคิดวําเธอจะเคยพบกับเขาหรอกนะ เธอเป็นคนมีระดับ **** 6 มกราคม ค.ศ. 2332 บก. แซม เฟรสเนอร์ นิตยสารจักรวาลพิศวง 15
Lensman : นิยายวิทยาศาสตร์ชุดเรื่องดัง ที่แตํงโดย อี อี ‚ด็อก‛ สมิธ :SMITH, E(dward) E(lmer) “DOC”; (1890-1965)
34
10 อาซิมอฟ เอฟเวนนู, ลูนํา เฟรสเนอร์: คุณทํากับผมซ้ําแล๎วซ้ําเลําเชํนนี้ได๎อยํางไรกัน นี่ผมก็ต๎องไปเชํายานจากเฮิร์ทซ์ มาใช๎ (ยานของ ผมต๎องขายคืนไปแล๎ว) โซลา เบล ก็ขูํที่จะตัดสัญญาณสื่อสารข๎ามอวกาศของผมแล๎ว ไหนจะ ภรรยาของผมกําลังจะให๎กําเนิดลูกคนแรกของเราอีก แตํคุณก็ยังคงเพียรปฏิเสธงานที่หากบรรณ กรคนอื่นได๎เห็นคงดีใจเนื้อเต๎น ผมจะให๎โอกาสคุณเป็นครั้งสุดท๎าย แล๎วผมคงจะต๎องเริ่มให๎นิตยสารจักรวาลข่าวได๎พิจารณาเรื่อง ทั้งหมดของผมเป็นรายแรก ผมหมายความตามนั้น เฟรสเนอร์ ผมกําลังเข๎าตาจนเต็มทีแล๎ว เอาละ---เข๎าเรื่องกันซะที เรื่องนี้นับวําเป็นเรื่องที่ต๎องดังเป็นพลุแตกแนํๆ ผมสามารถพิสูจน์ ได๎วําอันที่จริงแล๎ว จอห์น ฟิทซ์เจอรัล เคนเนดี้ เป็นผู๎หญิง, นักระบําเปลื้องผ๎าใน ไนต์คลับที่ชื่อวํา โลล่า พูโลซ่า ผู๎ซึ่งครั้งหนึ่งได๎รับการกลําวขานวําเป็น ‚สินค๎าสํงออกที่ได๎รับความ นิยมมากที่สุดของชาวเม็กซิกัน เว๎นแตํ ตาเมล16‛หลํอนเข๎ามายังสหรัฐอเมริกาก็เพื่อที่จะหนีให๎หําง จากแฟนหนุํมนักเลงโต จนกระทั่งกลายมาเป็นคูํรักของโรเบิร์ต เอฟ เคนเนดี้ (เรื่องชู๎สาวกับ มาริลีน มอนโร เป็นเพียงเรื่องที่กุขึ้นมากลบความจริงในเรื่องนี้เทํานั้น) และในความเป็นจริงแล๎วคนที่ลอบ สังหารก็ไมํใชํ ลี ฮาร์วีย์ ออสวาลด์ แตํเป็น ซัลวาตอเร่ ดีเอโก โกเมซ อดีตสามีชาวโบลิเวียนที่เธอไมํ เคยพบเจอมากวํา 23 ปี ตํางหากลํะ ผมมีหลักฐานที่ลงลายมือชื่อ วันเวลา รวมถึงวีดิโอเทปซึ่งไมํเคยเผยแพรํที่ใดมากํอนมีภาพของ พูโลซํา กําลังชํวย เจเอฟเค แตํงหน๎า กํอนจะไปกลําวสุนทรพจน์และรับประทานอาหารค่ํากับ แจ คกอลีน (แนํละ, เรื่องที่ เคนเนดี้ เป็นผู๎หญิงอาจจะเป็นอุบายก็ได๎ ถึงกระนั้น เจเอฟเค ก็ไมํเคยอยูํ ตามลําพังในห๎องนอนกับ แจคกอลีน เลย) นี่นับเป็นเรื่องดังแหํงศตวรรษเลยทีเดียว หลังจากวันที่คุณลงตีพิมพ์เรื่องนี้ละก็ เราคงได๎เขียน ประวัติศาสตร์ใหมํกันเลยลํะ 16
ตาเมล: Tamale อาหารเม็กซิกันชนิดหนึ่ง เป็นขนมปังแป้งนิ่มยัดใส๎เนื้อสับใสํเครื่องเทศ
35
กรุณาสํง 500 เครดิตมาพร๎อมกับจดหมายตอบกลับ ด๎วยความจนตรอก เมลวิน เรสนิค โรงแรมริงเวิลล์17 วงแหวนที่ 7, ดาวเสาร์ **** 11 มกราคม ค.ศ. 2332 เรียน คุณเรสนิค ประวัติศาสตร์ถูกเขียนขึ้นมาเพื่อให๎แก๎ไข พวกเขาได๎เขียนมันขึ้นใหมํในปีค.ศ. 2328 เมื่อพบวําเรา สามารถพิสูจน์ได๎วําอันที่จริงแล๎ว เจเอฟเค ก็คือ เอลวิส เพรสลีย์ ปลอมตัวมานั่นเอง และอีกครั้ง หนึ่งก็เมื่อแปดเดือนกํอน เรายังสามารถทําลายทฤษฏีกระสุนนัดที่สองและสาม เหตุการณ์ ในดัลลัสนั่นเป็นการฆําตัวตายเพียงเพราะวํา เอลวิส รู๎สึกผิดหวังที่แผํนเสียงลําสุดของเขายอดขาย ตกต่ําเทํานั้นเอง สําหรับเรื่องที่คุณเปิดเผยนั้น ผมเกรงวําคุณคงจะได๎รับข๎อมูลบางอยํางที่ผิดเพี้ยนไป มะมี ชวอทซ์ คนทรงผู๎มีพลังจิตของเรามีการติดตํอสนทนาอยูํกับ วิญญาณของเอลวิส อยูํเป็นประจําทุก สัปดาห์ เขาปฎิเสธวําไมํใชํนักระบําเปลื้องผ๎าชาวเม็กซิกัน และยํอมไมํใชํผู๎หญิงที่ชื่อวํา โลล่า พูโล ซ่า แนํนอน ด๎วยความปรารถนาดี บก. แซม เฟรสเนอร์ นิตยสารจักรวาลพิศวง ปล. ผมอํานจักรวาลขําวทุกๆ วัน และบางคราผมยังเห็นชื่อของคุณอยูํใต๎เรื่องด๎วยซ้ําไป ผมเกรง วําคําขูํของคุณคงจะไมํตลกมากไปกวําเรื่องของคุณนักหรอก **** 17
ริงเวิลล์: Ringworld พิภพวงแหวน นิยายวิทยาศาสตร์ชุดเรื่องดัง แตํงโดย ลาร์รี่ นิเวน NIVEN, LARRY; [i.e., Laurence van Cott Niven] (1938- )
36
29 มกราคม ค.ศ. 2332 บก. แซม เฟรสเนอร์ นิตยสารจักรวาลพิศวง 10 อาซิมอฟ เอฟเวนนู, ลูนํา ถึง ไอ๎คุณถังขยะ พอกันที ทั้งกับตัวคุณและการกลั่นแกล๎งอันเลวร๎ายของคุณ ผมคงพูดได๎เพียงแตํวํา นี่เป็นการกีดกันอยํางร๎ายกาจที่มีตํอนักเขียนผู๎ซึ่งดิ้นรนด๎วยความอุตสาหะ เพียงเพราะวําต๎นตระกูลของเขาได๎รับรางวัลฮูโก18 มากมายหลายรางวัล เมื่อกวํา 3 ศตวรรษกํอน ด๎วยความรังเกียจ เมลวิน เรสนิค ในการดูแลของ มาลซ์เบิร์ก19 เมมอเรียล โฮม เพื่อขจัดความโกรธกริ้ว 17 ถนนเฮโรวิธ20 ริดจ์ฟิลด์ปาร์ค, นิวเจอร์ซี ป.ล. ภรรยาของผมได๎ให๎กําเนิดทารกชายที่แข็งแรง สมบูรณ์ ด๎วยการดูแลอยํางดี คงไมํมีคํา ขอบคุณใดๆ สําหรับคุณ ผมจะพูดอยํางไรดี เอาเป็นวําเขาจะไมํเอาหัวโขกผนังหินเพียงเพื่อ พยายามที่จะเป็นนักเขียนหรอก เมื่อเขาโตพอ ผมจะสํงเขาไปเรียนในวิทยาลัยชําง แล๎วเขาก็จะได๎ ทํางานเป็นมืออาชีพในสิ่งที่ผู๎คนต๎องการ **** บันทึกระหว่างสานักงาน จาก: แซม เฟรสเนอร์ ถึง: โรงพิมพ์ ชะลอการพิมพ์ด่วน: แทรกกรอบที่หน๎า 1 ข๎อความขนาด 2 นิ้ว ระบุตามนี้ :
18
รางวัลฮูโก: Hugo Award รางวัลสําหรับนิยายวิทยาศาสตร์ วัดโดยคะแนนนิยมจากนักอําน แบรี่ เอ็น. มาลซ์เบิร์ก: MALZBERG, BARRY N(athaniel) (1939- ) นักเขียนนิยายวิทยาศาสตร์ 20 Herovit’s World: นิยายวิทยาศาสตร์ แตํงโดย แบรี่ เอ็น. มาลซ์เบิร์ก, (Random House ,1973) 19
37
พบทารกกาเนิดใหม่ เป็นมนุษย์ธรรมดา!!! บันทึกส่วนตัว: จํายเช็คให๎ เรสนิค 5,000 เครดิต และเสนอให๎เขาเพิ่มอีก 10,000 ถ๎าเขาสามารถสํง ภาพโฮโลกราฟท์มาให๎ได๎ทันเวลา●
ไมค์ เรสนิค Mike Resnick เกิดเมื่อ วันที่ 5 มีนาคม ค.ศ. 1942 ที่ ชิคาโก, สหรัฐอเมริกา
Website: http://www.mikeresnick.com ประเภทวรรณกรรม: นิยายวิทยาศาสตร์และแฟนตาซี, รหัสคดี, สารคดี ไมเคิล “ไมค์” ไดอะมอนด์ เรสนิค หรือที่รู๎จักกันดีจากชื่อที่เขาใช๎ในงาน เขียนวํา ไมค์ เรสนิค เขาเป็นนักเขียนและบรรณาธิการนิยาย วิทยาศาสตร์ชาวอเมริกันยอดนิยมคนหนึ่ง จากการที่ Locus จัดวําเขาเป็น ผู๎ที่ได๎รับรางวัลชนะเลิศในสํวนของเรื่องสั้นวิทยาศาสตร์มากที่สุดกวําใคร รวมทั้งผู๎ที่ยังมีชีวิตอยูํหรือเสียชีวิตไปแล๎วก็ตาม เขาชนะรางวัลฮูโก 5 รางวัล, รางวัลเนบิวลา และรางวัลที่มีชื่อเสียงอื่นๆ อีกหลายๆ รางวัล ด๎วยกัน ทั้งในอเมริกา ฝรั่งเศส สเปน ญี่ปุ่น โครเอเชีย และโปแลนด์ และได๎รับการเสนอชื่อสําหรับรางวัลในอังกฤษ อิตาลี และ ออสเตรเลีย เขามีผลงานเป็นนวนิยายกวํา 68 เรื่อง เรื่องสั้นมากกวํา 250 เรื่อง บทภาพยนตร์ 2 เรื่อง และเป็นบรรณาธิการ หนังสือรวมเรื่องสั้นมากกวํา 40 เลํม. งานของเขาได๎รับการแปลเป็นภาษาตํางๆ กวํา 25 ภาษา งานเขียนที่ได้รับรางวัล หลากหลายผลงาน Hugo Winners: HOMer Winners: Kirinyaga The Manamouki The Manamouki Song of a Dry River Seven Views of Olduvai Gorge Mwalimu in the Squared Circle The 43 Antarean Dynasties Seven Views of Olduvai Gorge Travels With My Cats When the Old Gods Die Bibi (with Susan Shwartz) Nebula Winners: KIRINYAGA: A FABLE OF UTOPIA Seven Views of Olduvai Gorge Hothouse Flowers Asimov’s Readers Poll Winner: Hunting the Snark The 43 Antarean Dynasties The Elephants on Neptune Hunting the Snark The Elephants on Neptune Old MacDonald Had a Farm Travels With My Cats
38
ผิดพลาด จากเรื่อง ‛Fault-Intolerant‛ ของ ไอแซค อาซิมอฟ
ผม อับราม อิวานอฟ เพิ่งได๎คอมพิวเตอร์สําหรับใช๎งานที่บ๎านมาเครื่องหนึ่ง ที่จริงแล๎ว นําจะเรียกวํา เครื่องชํวยงานเขียน ซะมากกวํา ผมคงต๎องรบกับมันไปนานเทําที่จะทําได๎ ผมถก กับตัวเอง ผมเป็นนักเขียนอเมริกันที่มีผลงานมากคนหนึ่ง และปกติจะเขียนงานโดยใช๎เครื่อง พิมพ์ดีด เมื่อปีกํอนหนังสือของผมได๎รับการตีพิมพ์กวําสามสิบเลํม บ๎างก็เป็นหนังสือเลํม เล็กสําหรับเด็กๆ บ๎างก็เป็นกวีนิพนธ์ แตํก็มีนวนิยาย รวมเรื่องสั้น รวมบทความ และหนังสือสาร คดีบ๎างเหมือนกัน ไมํมีเลํมใดที่ทําให๎ผม ต๎องตะขิดตะขวงใจเลย แล๎วผมต๎องการไอ๎เจ๎า เครื่องชํวยงาน เขียน นี่ไปทําไม แตํคุณก็รู๎วํามันชํวยให๎งาน สะอาดเรียบร๎อยดี ในการพิมพ์งานผมมักต๎อง ใช๎ปากกาหรือหมึกลบคําผิดในการแก๎ไขอักษร ที่ผิด ไมํมีใครชอบอยํางนั้นผมไมํต๎องการให๎ ต๎นฉบับของผมเลอะเทอะยังกะลายแทง ผม ไมํต๎องการให๎บรรณาธิการคิดวํางานของผม เป็นงานชั้นสอง เพียงเพราะวําเห็นวํามันถูก แก๎ไข ความยุํงยากที่พบก็คือไอ๎เครื่องนี้คงไมํ ต๎องใช๎เวลาถึงสองปีในการเรียนรู๎ที่จะใช๎มันให๎ ชํานาญเหรอ ไมํหรอก---อยํางที่ผมพูดถึง บํอยครั้งในสมุดบันทึกฉบับนี้แหละ ที่ผม อยากได๎ก็คือ เครื่องที่จะไมํเสียบํอยๆ หากมีชิ้นสํวนอะไรเสียหายมันจะทําให๎ผมแยํ ผมจึงเลือกเอา เครื่องที่มีคุณสมบัติ ‚ทนทานต่อความผิดพลาด‛ มันหมายความวําหากมีอุปกรณ์ชิ้นใดที่ผิดปกติ ตัวเครื่องก็จะยังคงทํางานได๎อยํางถูกต๎อง ตรวจหาอุปกรณ์ที่ชํารุดและแก๎ไขเอง แตํถ๎าทําไมํได๎ก็ สามารถที่จะหาชิ้นใหมํมาเปลี่ยนแทนโดยใครก็ได๎ ไมํต๎องใช๎ผู๎ชํานาญการ พูดงํายๆ ผมทําเองได๎ นั่นแหละ
39
5 กุมภาพันธ์ ผมจะยังไมํพูดถึง เครื่องชํวยงานเขียน เพราะวําผมยังต๎องพยายามเรียนรู๎วํามันทํางาน อยํางไร มันยุํงยากพอดู เพียงชั่วประเดี๋ยวเดียว ผมก็เจอปัญหาเยอะแยะไปหมด ถึงแม๎วําผมจะมี ไอคิวสูง มีความชํานาญเฉพาะด๎าน ผมสามารถเขียน แตํถ๎าเป็นเรื่องเกี่ยวกับกลไกแล๎วลํะก็ มัน เลํนเอาผมย่ําแยํ แตํผมก็เรียนรู๎เร็วพอดู จนกระทั่งผมรู๎สึกมั่นใจพอสมควรวําอะไรเป็นอะไร พนักงานขาย ให๎คํารับประกันกับผมวําเครื่องนี้จะพัฒนาข๎อผิดพลาด เว๎นแตํวําจําเป็น และจะไมํสามารถแก๎ไข ข๎อผิดพลาดของมันเอง เว๎นแตํวําเกินกวําที่จะเกิดขึ้นไมํบํอยนัก เขาบอกวําผมจะไมํต๎องการ ชิ้นสํวนใหมํบํอยไปกวําหนึ่งหนในเวลาห๎าปี และถ๎าหากวําผมจําเป็นต๎องใช๎สักชิ้นหนึ่งลํะก็ มันก็จะต๎องเป็นสิ่งที่ตัวเครื่องต๎องการ จริงๆ คอมพิวเตอร์มันจะทําการเปลี่ยนชิ้นสํวนด๎วยตัวมันเอง ที่ผมต๎องทําก็แคํเดินสายนิดหนํอย หยอดน้ํามัน และทิ้งชิ้นสํวนเกําไปได๎เลย มันคํอนข๎างจะเป็นเรื่องที่นําตื่นเต๎น ผมมักจะภาวนาให๎มีบางอยํางเสีย ผมจะได๎เอา ชิ้นสํวนใหมํมาใสํให๎มัน ผมจะได๎โอํกับคนอื่นๆ ได๎วํา ‚โอ...ใชํเลย ชิปตัวหนึ่งมันไหม๎ และผมก็ซํอม ได๎ในเวลาแป๊บเดียว ไมํมีอะไรมากหรอก‛ ---แตํใครๆ คงไมํเชื่อผมร็อก ผมคาดวําจะใช๎มันเขียนเรื่องสั้นสักเรื่องหนึ่ง คงไมํยาวนัก อาจจะซักสองพันคําได๎ ถ๎า ยุํงยากมากนักผมจะได๎หันกลับไปใช๎เครื่องพิมพ์ดีดเชํนเดิม จนกวําผมจะมั่นใจที่จะใช๎มันอีกครั้ง แล๎วผมคํอยลองดูใหมํ 14 กุมภาพันธ์ แล๎วผมก็ไมํเจอความยุํงยากแตํอยํางไร นี่นับเป็นข๎อพิสูจน์วํา ผมสามารถโอํถึงมันได๎ เรื่องสั้นที่เขียนออกมาชํางราบรื่นเสียนี่กระไร ไมํมีปัญหาอะไร ผมจึงเริ่มที่จะเขียนนวนิยายเรื่องใหมํ อันที่จริงผมนําจะเริ่มมันตั่งแตํเดือนที่แล๎ว แตํผม ต๎องการแนํใจกํอนวําผมสามารถทํางานโดยใช๎ เครื่องชํวยงานเขียน ได๎ ขอให๎เป็นไปด๎วยดีเถอะ มันดูนําขันที่ทํางานโดยไมํต๎องมีกระดาษพิมพ์ดีดสีเหลืองสักปึก ซึ่งแตํกํอนผมอาจจะต๎อง ค๎นเพื่อคอยตรวจหาบางสิ่งบางอยํางตอนที่พิมพ์ไปกวําร๎อยหน๎าแล๎ว แตํผมคิดวําผมสามารถ เรียนรู๎วิธีการในการค๎นหามันจากแผํนดิสก์ได๎ 19 กุมภาพันธ์ คอมพิวเตอร์ตัวนี้มีคุณสมบัติที่คอยตรวจสอบแก๎ไขตัวสะกดให๎ มันทําให๎ผมประหลาดใจ เพราะวําพนักงานขายไมํได๎บอกผมไว๎ ในตอนแรกมันจะปลํอยให๎มีการสะกดคําผิดได๎ และเมื่อผม 40
อํานทวนในแตํละหน๎าที่ผมพิมพ์เสร็จ แตํมันก็เริ่มที่จะทําเครื่องหมายบนแตํละคําที่มันไมํรู๎จัก ทํา ให๎รู๎สึกนํารําคาญนิดหนํอย เพราะคําศัพท์ของผมมีมากพอดู และผมไมํมีจุดประสงค์ที่จะทํา เครื่องหมายที่คําเหลํานั้น และแนํทีเดียว คําวิสามานยนามที่ผมใช๎ก็เป็นคําที่มันไมํรู๎จักด๎วย ผมโทรไปหาพนักงานขาย เพราะวํามันนํารําคาญที่จะมีการเตือนในสิ่งที่จริงๆ แล๎วไมํ จําเป็นต๎องมีการแก๎ไข พนักงานขายตอบข๎อสงสัย ‚อยําปลํอยให๎มันทําให๎คุณหงุดหงิดเลยครับ คุณ อิวานอฟ ถ๎า หากคุณต๎องการคงคําที่คุณพิมพ์ไว๎อยํางนั้น คุณก็พิมพ์ซ้ําทับลงไปอีกครั้ง คอมพิวเตอร์ก็จะรับรู๎ และตํอไปก็จะไมํทําการแก๎ไขอีกครับ ‛ นั่นทําให๎ผมงง ‚ผมจะสร๎างพจนานุกรมให๎กับเครื่องนี้ได๎หรือเปลํา แล๎วมันจะรู๎ได๎ยังไงวํา อันไหนผิดอันไหนถูก‛ ‚มันเป็นสํวนหนึ่งของคุณสมบัติทนทานตํอข๎อผิดพลาดนะครับ คุณ อิวานอฟ ‚ เขาบอก ‚ตัวเครื่องเองมีพจนานุกรมเบื้องต๎นอยูํแล๎ว และมันจะเพิ่มคําใหมํๆ ที่คุณใช๎เข๎าไปด๎วย แล๎วคุณจะ พบวํามันจะแสดงให๎เห็นถึงคําที่สะกดผิดน๎อยลง และน๎อยลงไปเรื่อยๆ บอกตามความเป็นจริงนะ ครับ คุณอิวานอฟ เครื่องที่คุณมีเป็นรุํนลําสุด เรายังไมํคํอยแนํใจวําเรารู๎ถึงศักยภาพทั้งหมดที่มัน มีหรือเปลํา นักวิจัยของเราบางคนรู๎สึกวํามันทนทานตํอข๎อผิดพลาด นั่นคือมันสามารถทํางาน ตํอไปได๎แม๎วํามันมีข๎อผิดพลาด แตํการทนทานตํอข๎อผิดพลาดก็คือมันไมํได๎ยึดตามข๎อผิดพลาดที ใครใช๎มัน ถ๎ามีอะไรที่ไมํดุกต๎องกรุณาแจ๎งให๎เราทราบด๎วยครับ พวกเราต๎องการที่จะทราบจริงๆ ‛ ผมไมํคํอยแนํใจเลยวําผมชอบแบบนี้ 7 มีนาคม ดีจริง ผมต๎องมาขลุกอยูํกับเจ๎า เครื่องชํวยงานเขียน นี่ จนผมไมํรู๎วําการคิดเป็นอยํางไร แล๎ว เป็นเวลานานพอดูที่มันทําเครื่องหมายคําที่จะสะกดผิดและผมต๎องพิมพ์ซ้ําให๎มันรับรู๎ จนมันสามรถบอกได๎ถึงคําที่สะกดผิดจริงๆ ผมไมํมีปัญหาอีกแล๎ว ในความเป็นจริง เมื่อผม ใช๎คํายาวๆ บางทีผมก็ลองพิมพ์ผิดเพื่อที่จะดูวํามันสามารถบอกได๎หรือไมํ ผมลองพิมพ์คําวํา ‚สรรพสิ่ง‛ หรือ ‚นันทนาการ‛ หรือ ‚วรรณคดี‛ มันก็ไมํมีอะไรผิด จนกระทั่งเมื่อวานนี้ เกิดมีเรื่องนําขันขึ้น มันหยุดรอให๎ผมพิมพ์ซ้ําคําที่สะกดผิด มันทํา การพิมพ์ซ้ําด๎วยตัวมันเองอยํางอัตโนมัติ บางทีคุณไมํต๎องกดปุ่มตัวอักสรที่ผิดเลย ตอนที่ผมเผลอ พิมพ์ ‚5นน‛ แทนที่จะเป็น ‚ถนน‛ ทันใดนั้น ตัว‛5‛ ก็เปลี่ยนเป็นตัว ‚ถ‛ ตํอหน๎าตํอตาผมเลย มัน เกิดขึ้นอยํางรวดเร็วมาก ผมลองทดสอบมันโดยจงใจพิมพ์คําที่มีตัวอักษรผิด บนจอภาพผมเห็นวํามันผิด แตํพอผม กระพริบตามันก็กลายเป็นถูก 41
เช๎าวันนี้ ผมจึงโทรไปหาพนักงานขาย ‚อืมมม์‛ เขาเอํย ‚นําสนใจ‛ ‚รบกวนหนํอยนะครับ‛ ผมพูด ‚มันนําจะแจ๎งข๎อผิดพลาดให๎ผมทราบ ถ๎าผมพิมพ์คําวํา ‚หยอน‛ แล๎วเครื่องมันจะแก๎เป็น ‚หนอน‛ หรือ ‚หมอน‛ หลํะ หรือถ๎าหากมันคิดวําผมหมายถึง ‚หลอน‛ ในขณะที่จริงๆ แล๎วผมต๎องการจะหมายถึง ‚หมอน‛ คุณเข๎าใจแล๎วใชํไหมวําผม หมายความวํายังไง‛ เขาตอบ ‚ผมได๎ปรึกษาเรื่องเครื่องของคุณกับผู๎เชี่ยวชาญทางทฤษฎีของเราดูแล๎ว เขา บอกผมวําบางทีมันอาจสามารถทําความเข๎าใจจากรูปประโยค หรือข๎อความที่คุณเขียน และรู๎วํา จริงๆ แล๎วคุณต๎องการที่จะใช๎คําใดเชํนเดียวกับที่คุณพิมพ์บอกมัน มันเริ่มที่จะเข๎าใจวิธีเขียนของ คุณและรวบรวมเข๎ากับโปรแกรมของมัน ‛ มีข๎อตินิดหนํอย แตํมันก็ทําให๎สะดวกขึ้น ตอนนี้ผมไมํต๎องอํานทวนในแตํละหน๎าแล๎ว 20 มีนาคม ผมไมํต๎องอํานทวนงานที่เขียนเลยจริงๆ เจ๎าเครื่องนี่มันจัดการชํวยแก๎ไขการวางวรรค ตอนและจัดเรียงคําให๎ผมหมดเลย ครั้งแรกที่มันเกิดขึ้น ผมไมํอยากจะเชื่อเลย ผมคิดวําผมโดนอาการตาลายเลํนงานเอา และ คิดไปเองวําคําที่ผมพิมพ์บางคําไมํยอมแสดงขึ้นบนจอภาพ มันเกิดบํอยครั้ง บํอยขึ้น และบํอยขึ้น แตํก็ไมํมีอะไรที่ผิดพลาด จนถึงจุดที่ผมไมํสามารถ พิมพ์ผิดหลักไวยกรณ์ได๎ ถ๎าผมพยายามที่จะพิมพ์บางสิ่งเชํน ‚Jack, and Jill went up the hill,‛ ตัว คอมมาก็จะไมํควรจะมีให๎เห็น หากผมลองพิมพ์วํา ‚I has a book‛ มันจะแสดงให๎เห็นเป็น ‚I have a book‛ ซึ่งก็ดี หรือถ๎าผมพิมพ์วํา‚Jack, and Jill as well, went up the hill,‛ แล๎วละก็ ผมไมํสามารถ ที่จะละตัวคอมมาได๎เลย มันจะขึ้นมาของมันเอง โชคดีที่ผมยังคงเขียนบันทึกนี่ด๎วยลายมือไมํเชํนนั้นผมก็คงอธิบายในสิ่งที่ผมต๎องการจะ หมายถึงไมํได๎ ผมคงไมํสามารถให๎ตัวอยํางที่ผิดหลักไวยกรณ์ได๎ ผมไมํคํอยชอบเลยที่มีคอมพิวเตอร์คอยแย๎งผมเรื่องไวยกรณ์ แตํก็เพราะสํวนที่แยํที่สุด ของมันก็คือ มันจะถูกเสมอ ก็ดี อยํางน๎อยผมก็ไมํต๎องโยนมันทิ้งตอนที่บรรณาธิการสํงมันกลับมาพร๎อมกับที่มีการ แก๎ไขในทุกบรรทัด ผมเป็นแคํนักเขียน ผมไมํใชํนักพิสูจน์อักษรที่จะเชี่ยวชาญการหาข๎อผิดเล็กๆ น๎อยๆ ในภาษา ให๎บรรณาธิการเขาเป็นคนแก๎สิ ก็พวกเขาเขียนไมํได๎นี่ ดังนั้น ก็ให๎เจ๎เครื า ่องชํวย งานเขียน ทํามันแทนก็แล๎วกัน มันชํวยลดภาระนี้ให๎กับผม
42
17 เมษายน ผมเคยบอกมาแล๎วกํอนหน๎านี้ ในเรื่องที่ผมพูดถึง เครื่องชํวยงานเขียน ของผม เป็นเวลา สามสัปดาห์แล๎วที่มันคอยแก๎ไขต๎นฉบับให๎ผม และนวนิยายของผมก็ราบรื่นดี มันเป็นงานที่ยอด เยี่ยมมาก ผมสร๎างสรรค์ และมันจัดรูปแบบให๎ แล๎วอะไรที่จะต๎องพูดถึงอีกลํะ จนกระทั่งบํายวานนี้ มันปฏิเสธที่จะทํางานทุกอยําง ไมํมีอะไรเกิดขึ้น ไมํวําปุ่มใดๆ จะถูก กด ปลั๊กก็เสียบอยํางปกติดี สวิตซ์ที่ผนังก็เปิดอยูํ ผมทําทุกๆ สิ่งอยํางถูกต๎องแล๎ว มันก็ยังไมํ ทํางาน ดีเลยผมคิด มันคงเป็นแคํคําชวนเชื่อทางธุรกิจเทํานั้น ‚ไมํใชํแคํครั้งเดียวในห๎าปี‛ ผมเพิ่ง จะใช๎มันมาแคํมาสามเดือนครึ่งเทํานั้น แตํตอนนี้ชิ้นสํวนบางชิ้นของมันคงใช๎การไมํได๎แล๎ว มันไมํ ทํางาน นั่นหมายความวําชิ้นสํวนใหมํจะต๎องถูกมาจากโรงงานโดยพนักงานสํงของ แตํแนํนอน ก็ คงไมํได๎จนกวําจะถึงวันถัดไป ผมรู๎สึกแยํมาก พนันกันได๎เลย ผมกลัวที่จะต๎องกลับไปใช๎ เครื่องพิมพ์ดีดแบบเกํา ต๎องค๎นหาข๎อผิดพลาดเอง และต๎องใช๎ปากกาและหมึกลบคําผิด หรือไมํก็ พิมพ์ใหมํมันทั้งหน๎าเลย ผมเข๎านอนด๎วยอารมณ์ที่ขุํนมัว และนอนหลับไมํสนิทนัก สิ่งแรกที่ผมทําในตอนเช๎า หรือ อยํางน๎อยก็หลังจากทานอาหารเช๎า ผมตรงไปที่สํานักงานของผม และเพียงแคํผมตรงไปที่ เครื่องชํวยงานเขียน ราวกับวํามันสามารถอํานใจผม และรับรู๎ได๎วําผมหงุดหงิดเป็นอยํางมาก ผม จะรู๎สึกรื่นเริงมากขึ้นมากหากได๎เตะโต๏ะกระเด็นออกนอกหน๎าตําง-----มันเริ่มที่จะทํางาน มันทําด๎วยตัวของมันเอง ผมยังไมํได๎แตะปุ่มอะไรเลย ข๎อความจํานวนหนึ่งปรากฏขึ้นบน จอภาพอยํางรวดเร็วกวําที่ผมจะสามารถทําได๎ และมันเริ่มด๎วย
ผิดพลาด โดย อับราม อิวานอฟ ผมจ้องดูอย่างเซ่อไปเลย มันเขียนข้อความบันทึกของผมเกี่ยวกับตัวมันอย่างเช่นที่ผมทา ก่อนหน้านี้ แต่ ดีกว่า เขียนได้รื่นหูกว่า มีสีสันมากกว่า และได้อารมณ์ มันใช้เวลาเพียงสิบห้า นาทีเขียนขึ้นมา และอีกเพียงห้านาทีสาหรับเครื่องพิมพ์ที่พิมพ์ออกมาบนกระดาษ ที่เกิดขึ้นนั้นเป็นเพียงตัวอย่าง หรือเป็นเพียงแบบฝึกหัดเท่านั้น หลังจากที่เสร็จแล้ว หน้า สุดท้ายที่ผมได้เขียนสาหรับนวนิยายของผมก็ปรากฏขึ้นบนจอภาพ จากนั้นแล้วข้อความต่อๆ ไปก็ เริ่มถูกเขียนขึ้นโดยปราศจากผม เครื่องช่วยงานเขียน มันเรียนรู้ถึงแนวการเขียนงานของผม เช่นเดียวกับที่ผมเขียน เว้นแต่ ว่า มันทาได้ดีกว่า 43
เยี่ยมไปเลย! ผมไม่ต้องทางานอีกแล้ว เครื่องช่วยงานเขียน ได้เขียนภายใต้ชื่อของผม ในสไตล์ของผม แน่นอน มีการพัฒนาขึ้นอีกด้วย ผมควรที่จะให้มันทาต่อไป คอยรับคาวิจารณ์จาก บรรดานักวิจารณ์ที่จะบอกกับโลกว่าผมมีการพัฒนาขึ้นอย่างไร และคอยโกยค่าลิขสิทธิ์ที่จะเข้ามา เป็นอย่างนี้ก็น่าจะดี แต่ผมรักที่จะเขียน มันเป็นทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมต้องการจะทา ตอนนี้ ถ้าหาก เครื่องช่วยงานเขียน เขียนงานแทนผมแล้วละก็ ชีวิตที่เหลืออยู่นี่ ผมจะไปท่าอะไรดีละ●
“I write for the same reason I breathe … because if I didn’t, I would die.”
44
1-800-บริการ-โคลน จากเรื่อง “1-800-CLONE-ME” แต่งโดย Mary Soon Lee
ขอบคุณคํะ ที่เรียกใช๎บริการโคลนไลน์ เราภูมิใจที่จะนําเสนอบริการโคลนนิ่งที่สมบูรณ์ แบบในราคาที่เหมาะสม กรุณาเลือกสิ่งที่ทํานต๎องการตามตัวเลือกตํอไปนี้คํะ ถ๎าทํานต๎องการสั่งโคลนนิ่งใหมํ กรุณาสั่งวํา ‚สร๎างใหมํ‛ ถ๎าทํานได๎รับตัวโคลนแล๎ว กรุณาสั่งวํา ‚บริการ‛ เพื่อสอบถามข๎อมูลด๎านการบริการและการ ชําระเงิน หากทํานต๎องการทราบระยะเวลาในการสํงของแตํละ คําสั่งโคลนที่สั่งไว๎แล๎ว กรุณาสั่งวํา ‚จัดสํง‛ เข๎ามาใช๎บริการทําสําเนาฝาแฝดของเรา เพียงแคํสิบดอลลาร์ คุณอาจจะเป็นคนตํอไปที่ เป็นผู๎ชนะรางวัลใหญํ ผู๎โชคดีมากกวําหนึ่งร๎อยคนได๎รับรางวัลบริการโคลนนิ่งชั้นพิเศษ ของเรา อยําพลาดโอกาสที่คุณจะมีฝาแผด เพียงแคํสั่งวํา ‚ฝาแฝด‛ เทํานั้น หากทํานต๎องการทวนตัวเลือกอีกครั้ง กรุณาสั่งวํา ‚ทวนซ้ํา‛ ‚สร้างใหม่‛ ขอบคุณที่ทํานไว๎วางใจสั่งผลิตภัณฑ์ของโคลนไลน์ เราปรารถนาที่จะชํวยทํานมากเกิน กวําที่ทํานจะคาดฝันไว๎ กรุณาเลือกตามตัวเลือกตํอไปนี้คํะ ถ๎าทํานต๎องการโคลนเพื่อนหรือสมาชิกครอบครัว กรุณาสั่งวํา ‚ครอบครัว‛ โคลนไลน์ขอ แสดงความเสียใจที่จะต๎องแจ๎งให๎ทราบวําการโคลนนิ่งเด็กที่อายุต่ํากวําสิบสองปีเป็นสิ่งที่ ผิดกฎหมายในรัฐดังตํอไปนี้ : อลาสก๎า, อินเดียนํา, เนบลาสก๎า และ โซโนรํา สําหรับการโคลนนิ่งอวัยวะบางสํวน—ดังเชํน เลือด, ดวงตา, หัวใจ, ตับ, ไต, และปอด--กรุณาสั่งวํา ‚อวัยวะ‛ เราขอเสนอสํวนลดสําหรับทุกๆ อวัยวะที่มีการสั่งซ้ํา รวมถึงสิ่งที่เรามี ชื่อเสียงเป็นพิเศษ หัวใจ และ ปอด หากทํานต๎องการเลือกโคลนผู๎มีชื่อเสียงที่เรามีบริการ กรุณาสั่งวํา ‚ดารา‛ สําหรับราคาจะ ขึ้นอยูํกับระดับชื่อเสียง โปรดทราบวําบุคคลผู๎มีชื่อเสียงบางทํานขอสงวนสิทธิในยีนของ ตน หากทํานต๎องการสมัครเข๎าชิงรางวัล สุดยอดโคลนนิ่ง กรุณาสั่งวํา ‚รางวัล‛ หากทํานต๎องการโคลนสัตว์เลี้ยงที่ทํานรัก กรุณาสั่งวํา ‚สัตว์เลี้ยง‛ หากทํานต๎องการทวนตัวเลือกอีกครั้ง กรุณาสั่งวํา ‚ทวนซ้ํา‛ 45
“รางวัล” โคลนไลน์ ได๎รับอนุญาตจากสหพันธ์ฯ เพื่อให๎บริการฟรีโคลนนิ่งแกํประชาชนอเมริกันผู๎มี ชื่อเสียง เราภูมิใจที่มีสํวนชํวยสืบทอดมรดกของเชื้อชาติ เพียงหนึ่งยีนตํอครั้งเทํานั้น กรุณาเลือกประเภทที่ใกล๎เคียงกับทํานมากที่สุด สําหรับอัจฉริยะภาพทางวิทยาศาสตร์ กรุณาสั่งวํา ‚วิทยาศาสตร์‛ ผู๎ที่ได๎รับรางวัลโนเบล และ ผู๎ที่ได๎รับเหรียญในแตํละสาขา มีคุณสมบัติในการชิงรางวัลทั้งหมดโดยอัตโนมัติ สํวน ผู๎สมัครทํานอื่นทางเราขอสงวนสิทธิในการตรวจสอบ สําหรับอัจฉริยะทางด๎านกีฬา กรุณาสั่งวํา ‚กีฬา‛ มีรางวัลอนุเคราะห์โคลนนิ่ง สําหรับทุก นักกรีฑาทีมชาติ และสําหรับผู๎ที่ได๎รับเหรียญทองสามารถเข๎าชิงได๎ทุกรางวัล ถ๎าหากทํานเป็นดาราภาพยนตร์ หรือมีชื่อเสียงทางด๎านอื่น กรุณาสั่งวํา ‚โดํงดัง‛ โคลนไลน์ ขอเสนอข๎อตกลงที่ยอดเยี่ยมสําหรับผู๎มีชื่อเสียงที่มีคุณสมบัติ เพื่อแลกเปลี่ยนกับสิทธิใน ยีนของทําน เราขอเสนอมอบโคลนของตัวทํานเองให๎---แนํนอน ไมํมีการคิดมูลคํา ยิ่งไป กวํานั้น ทํานจะได๎รับคําสิทธิประโยชน์จากทุกๆ โคลนที่เราใช๎ยีนของทําน หากทํานต๎องการสมัครเข๎าชิงรางวัล สุดยอดโคลนนิ่ง นอกเหนือจากนี้ กรุณาสั่งวํา ‚อื่นๆ‛ หากทํานต๎องการทวนตัวเลือกอีกครั้ง กรุณาสั่งวํา ‚ทวนซ้ํา‛ ‚อื่นๆ‛ กรุณาระบุเหตุผลที่ทํานเชื่อวําทํานมีคุณสมบัติเพียงพอที่จะเข๎าชิง รางวัล สุดยอดโคลนนิ่ง คําร๎องขอของทํานจะถูกวิเคราะห์ด๎วยเทคโนโลยีระบบสมองกลอัจฉริยะของเรา ‚ข๎าเป็นผู๎นําสาสน์แหํงความจริง พระเจ๎าเอํยตํอข๎าวํา พระองค์ต๎องการบุคคลเฉกเชํนข๎า ชํวยเผยแผํคําสอนของพระองค์ เวลาเริ่มใกล๎เข๎ามาแล๎ว ‛ ระบบสมองกลได๎จําแนกวําทํานจัดอยูํในหมวดของ ศาสนาและผู๎ทํานาย ถ๎าหากวํา ถูกต๎อง กรุณาตอบวํา ‚ใชํ‛ ถ๎าไมํถูกต๎อง กรุณาอธิบายเพิ่มเติมอีกครั้ง ‚ใช่‛ โคลนไลน์ ขอแสดงความเสียใจที่จะแจ๎งให๎ทราบวําเราเป็นองค์กรของปุถุชนทางโลก เวลา นี้เราไมํสามารถที่จะเสนอสํวนลดใดๆ ตํอบุคลากรทางด๎านศาสนาได๎ ถ๎าหากทํานต๎องการ จะติดตํอกับพนักงานฝ่ายบริการลูกค๎า กรุณาสั่งวํา ‚พนักงาน‛ หากทํานต๎องการทวน ตัวเลือกอีกครั้ง กรุณาสั่งวํา ‚ทวนซ้ํา‛ ‚พนักงาน‛ กรุณารอสายสักครูํ ทุกสายจะได๎รับบริการตามลําดับ ทางกรมการแพทย์ทหาร ได๎สํงคําเตือนมาวํา : ‚การโคลนนิ่งบุคคลอาจจะมีความแตกต่าง อย่างมีนัยสาคัญจากตัวต้นแบบ‛ โคลนไลน์ไมํสามารถรับผิดชอบตํอความแตกตํางอยํางมี 46
นัยสําคัญระหวํางตัวโคลนกับตัวต๎นแบบในกรณีนี้ได๎....เข๎ามาใช๎บริการทําสําเนาฝาแฝด ของเรา เพียงแคํสิบดอลลาร์ คุณอาจจะเป็นคนตํอไปที่เป็นผู๎ชนะรางวัลใหญํ หากทําน ต๎องการ เพียงแคํสั่งวํา ‚ฝาแฝด‛ เทํานั้น ‚ฮัลโล...มีใครอยูํมั๊ย ถ๎าหากข๎าไมํได๎รับการโคลนโดยดํวน พระผู๎เป็นเจ๎าจะทรงลงโทษเจ๎า‛ ระบบสมองกลอัจฉริยะของเราจําแนกวําเป็นไปได๎วําประโยคสุดท๎ายของทํานจะเป็นคําขูํ ถ๎าหากวําทางเราแปลความหมายผิดไปจากที่ทํานตั้งใจ กรุณาตอบวํา ‚ผิดพลาด‛ ข๎าเป็นผู๎เผยวจนะของพระเจ๎า และพระเจ๎ายํอมไมํผิดพลาด หากเจ๎าไมํชํวยเหลือข๎าโดย ดํวน เจ๎าจะต๎องเสียใจ ระบบสมองกลอัจฉริยะของเราได๎รับการยืนยันวําทํานกําลังดําเนินการขูํองค์กรของเรา บันทึกการติดตํอของทํานกําลังถูกสํงไปยังผู๎ที่มีอํานาจที่เหมาะสม กรุณารอสายสักครูํ คําพูดของทํานอาจจะถูกใช๎เป็นหลักฐาน--‚อะไรกัน! เกิดอะไรขึ้น! ทําไมข๎าถึงเปิดประตูตู๎โทรศัพท์ไมํได๎ ‛ ตามกฎหมายแหํงรัฐ โคลนไลน์จําต๎องปิดผนึกตู๎โทรศัพท์ไว๎จนกระทั่งเจ๎าหน๎าที่ตํารวจ มาถึง อาจจะใช๎เวลาสักเล็กน๎อย ถ๎าหากทํานปรารถนาที่จะใช๎บริการอื่นๆ ในบรรดา บริการโคลนนิ่งชั้นเยี่ยมของเราขณะที่คุณกําลังรอ เพียงแตํสั่งวํา ‚รายการ‛ “#*?!” ระบบสมองกลของเราได๎รับการโปรแกรมที่จะไมํตอบสนองตํอคําหยาบคาย กรุณาเปลี่ยน คําสั่งของทํานใหมํ...●
47
หิวกระหาย จากเรื่อง ‚Hunger‛ แตํงโดย ไมเคิล เอ เบอร์สไตน์
โรดอลโฟ ผลักฝาโลงออกอยํางช๎าๆ จากข๎างใน
ขอบฝาคํอยๆ แยกออกจากตัวโลงอยําง
ช๎าๆ ไมํมีแสงใดเล็ดลอดเข๎ามาจากภายนอก เขาจึงผลักมันกว๎างออกโดยทันที เสียงดังครูดคราด อยํางแรงจากการที่ไมํได๎ถูกใช๎งานเป็นเวลานาน โรดอลโฟ ลุกขึ้นนั่ง หาวพลางปัดผงดินออกจากเสื้อคลุมไปพลาง เขาสอดลิ้นไปมาระหวําง ฟันบนลําง เพื่อทดสอบวําเขี้ยวทียังอยูํครบและคมกริบเชํนเดิม ชํางรู๎สึกดีอะไรเชํนนี้ ที่ได๎ตื่นขึ้น และเคลื่อนไหวอีกครั้ง เขาหลับไปนานเทําไรแล๎วนี่ เขายืนขึ้น และตรวจสอบการทํางานของ อุปกรณ์ไครโอเจนิค ที่ติดอยูํกับโลง เขาตั้งมันไว๎ที่หนึ่งพันปี ชํางนานแสนนาน เกินกวําที่เขาจะ ทราบอะไรได๎ เกินกวําที่จะแนํใจวําเจ๎าเครื่องจักรนี่มันปลุกเขาตามเวลาที่ตั้งไว๎ เยี่ยมไปเลย เมื่อหนึ่งพันปีกํอน โรดอลโฟ เป็นหนึ่งในบรรดาแวมไพร์ไมํกี่ตนที่เข๎ารํวมใน สงครามเพื่อเอาชีวิตรอด สงครามกับเหลํามนุษย์ หลังตะวันตก ทุกๆ คืน โรดอลโฟจะตื่นขึ้นเพื่อ เสาะหาเหยื่อมนุษย์เพื่อป้อนให๎กับความหิวกระหายที่พลํานอยูํทั่วรําง แตํเขาก็หวาดระแวงที่จะถูก ค๎นพบในสิ่งที่เขาเป็น ยามตะวันขึ้น ในทุกๆ เช๎า เขาต๎องหวนกลับไปพักผํอนอยูํในโลง หวาดหวั่น วําระหวํางนั้น แวน เฮลซิ่ง และบรรดานักลําแวมไพร์ผู๎ไมํเคยเกรงกลัว จะตอกลิ่มทิ่มหัวใจเขา ใน ที่สุด เขาก็สุดทน เขาจึงวําจ๎างให๎นักฟิสิกส์แหํงมหาวิทยาลัยโคลัมเบียสร๎างเครื่องไครโอเจนิค ปั๊ม สําหรับโลงของเขา คําจ๎างนะรึ โรดอลโฟ มอบให๎สิทธิพิเศษให๎เธอเป็นอาหารมื้อสุดท๎ายกํอนที่เขา จะหลบไปหลับอยํางยาวนาน หลับอยํางอมตะ เพียงพอซะทีกับการรําลึกความหลัง ถึงตอนนี้ สงครามนําจะจบสิ้นลงแล๎ว และเหลํามนุษย์ คงจะพํายแพ๎ สิ่งที่โรดอลโฟต๎องทําก็คือเข๎ารํวมกับบรรดาเหลําอมตชนอีกครั้งหนึ่ง---หลังจากนั้น แนํนอนสิ เขาก็จะเสาะหามนุษย์ผู๎ที่มักร๎องให๎ฟูมฟายและหวาดกลัวยามที่ถูกเขาดูดเลือดเพื่อเป็น อาหาร เขาไมํได๎ลิ้มรสอาหารมานานนักแล๎ว เขาโผลํขึ้นมาจากตึกที่ซํอนตัว และสิ่งที่เขาพบเห็นสร๎างความสับสนแกํเขายิ่งนัก เขาอยูํ ทํามกลางความมืดมิด ไร๎ซึ่งแสงจันทร์ ไร๎แม๎กระทั่งแสงไฟจากเมืองแมนฮัตตัน บรรดาเหลําแวม ไพร์ไปอยูํซะที่ไหนกัน? บรรดาชนชาติของเขาไปเฉลิมฉลองอยูํซะที่ใด? เขาหันไปมองดูรอบๆ และพบวํามีแสงไฟจุดเล็กๆ อยูํทางด๎านตะวันออก เขาจึงเดินไป ในทางนั้น และพบแวมไพร์กลุํมเล็กๆ จับกลุํมอยูํที่หัวมุมถนน ใบหน๎าพวกเขาดูซีดเซียว นําจะซีด เซียวกวําที่เคยเป็น ตาของพวกเขาดูปราศจากความเฉียบคม 48
‚โรดอลโฟ?‛ หนึ่งในนั้นขานเรียก ‚นั่นคุณรึ? ไมํนําเป็นไปได๎!‛ ถึงแม๎วําเสียงของเธอจะดู เข๎มแข็ง แตํเธอดูผอมแห๎งและเจ็บป่วย บรรดาแวมไพร์ตนอื่นเริ่มที่จะจับกลุํมเข๎ามาใกล๎ขึ้น พลาง สํงเสียงถกกันพึมพํา ‚ใชํ นี่ผมเอง นั่นใครกัน‛ ‚ฉันเอง ซาบรีนา เหยื่อคนแรกและคนรักคนแรกของคุณไงลํะ เกิดอะไรขึ้นกับคุณรึ พวกเรา ตํางคิดวําคุณพํายแพ๎และถูกฆําไปเมื่อพันปีกํอนแล๎วซะอีก ‛ ‚ซาบรีนา งั้นรึ‛ โรดอลโฟ รู๎สึกถึงความปรารถนาเฉกเชํนในความทรงจําที่รําลึกถึงความสุข สมเพียงใดที่เขาได๎รับยามเมื่อเขาดูดเลือดเธอซะจนหมดรําง ‚ผมไมํได๎ถูกทําลายหรอก ผม เพียงแตํหลับไปเทํานั้น หลับเพื่อรอวันเวลาที่พวกเราได๎รับชัยชนะเหนือเหลํามนุษย์บนโลก‛ เขา มองไปรอบๆ ในความรกร๎าง ‚แตํนี่ไมํใชํสิ่งที่ผมคาดหวังไว๎เลย‛ ‚โอ...‛ แวมไพร์อีกตนหนึ่งเอํยขึ้น ‚แล๎วคุณหวังไว๎เชํนไรลํะ‛ โรดอลโฟ ยักไหลํ ‚ความรุํงเรื่องของอาณาจักรแหํงแวมไพร์ โดยมีเหลํามนุษย์เป็นทาส ยังไง ลํะ‛ ซาบรีนา จ๎องไปที่โรดอลโฟ ตาของเธอเริ่มทอสีแดง ‚มนุษย์คนสุดท๎ายได๎กลายสภาพไปกวํา หนึ่งร๎อยปีกํอนนี้แล๎ว โรดอลโฟ ไมํมีมนุษย์อีกแล๎ว ‛ ‚ไมํมีรึ!‛ โรดอลโฟ ตกตะลึง ‚พวกเราสักคนไมํมีใครรู๎เลยรึวํามันหมายความวํากระไร เลือด ของมนุษย์เป็นสิ่งที่จําเป็นสําหรับเรา หากปราศจากมนุษย์ที่คอยอ๎อนวอนร๎องขอ...‛ เขาพลัน เข๎าใจในทันใด ซาบรีนา แสยะยิ้มอยํางชั่วร๎าย ‚ตอนนี้คุณเข๎าใจแล๎วใชํมั๊ยวําทําไมพวกเราจึงเป็นเชํนนี้ นั่น เป็นเพราะวําไมํมีเลือดสดๆ เป็นเวลากวําศตวรรษแล๎ว โรดอลโฟ พวกแมวและสัตว์ตํางๆ ตํางก็ ทยอยตายลงหลังจากที่สิ้นมนุษย์ พวกเราไมํสามารถจะมองเห็นการหลีกเลี่ยงหนทางแหํงความ ตายได๎เลย สําหรับพวกเราแล๎ว ไมํมีอะไรเหลืออยูํนอกเหนือจากความหิวกระหาย‛ ‚แล๎วคุณทานอะไรกันลํะ‛ เธอชะงัก ‚พวกเราเริ่มที่จะดูดเลือดกันเอง และรู๎สึกวําสายเลือดของเราเริ่มที่จะอํอนแอลง เรื่อยๆ ตามกาลเวลา แตํที่รัก เลือดของคุณได๎นอนนิ่งอยูํเป็นเวลานับพันปี มันต๎องมีรสชาดสดสุด หอมหวานเป็นแนํ...‛ เธอตรงเข๎าหา โรดอลโฟ อยํางช๎าๆ ขณะที่เหลําแวมไพร์ตนอื่นๆ คํอยๆ ล๎อมเข๎ามาทางด๎าน หลัง รอยยิ้มที่ชั่วร๎ายปรากฏอยูํบนใบหน๎าของแตํละตน เฉกเชํนเดียวกับของเธอ ‚ซาบรีนา! คุณต๎องไมํ---‛ ‚คุณเคยทํากับฉันมาแล๎ว เพื่อนเกําที่รัก‛ โรดอลโฟ หันหลังและวิ่งออกไป แตํกระนั้นเขาก็รู๎ดีวําไมํมีทางหนีได๎ ไมํมีอีกตํอไป● 49
นา จากเรื่อง "Water‛ แตํงโดย แวนซ์ อาอ์นดาห์ล
ภายใต๎ดวงอาทิตย์ที่สาดสํอง หลังของเธอ มาร์ธา ดุํมเดินอยําง เมื่อยล๎าออกมาจากทะเลทรายที่กว๎างใหญํ---ศีรษะตกงุ๎ม เนื้อตัวเกรียมแดด และเหนื่อยอํอน กระเพาะอาหารของเธอซูบด๎วยความหิว ด๎วยน้ําหนักเจ็ดสิบสองปอนด์ในทุกยํางก๎าวของทุกวัน ของทุกปีที่เธอแบกรับอยูํ แตํสิ่งพิเศษที่เธออุ๎มอยูํในมดลูกของเธอ เป็นแรงผลักดันอยํางในการ ตัดสินใจเด็ดขาด และชํวยให๎เธอสามารถก๎าวตํอไปได๎ เมื่อเธอมาถึงยังชานเมือง มาร์ธา ดื่มน้ําอึกสุดท๎ายของเธอกํอนที่จะปิดฝาขวดลง คงต๎องใช๎เวลาราวๆ สี่ชั่วโมงที่จะผํานชานเมืองที่แห๎งแล๎งของออโรร่า และอีกเกือบสามชั่วโมงหรือ มากกวํานั้น ที่จะใช๎ข๎ามแถบ อีสต์เดนเวอร์ แตํในที่สุดเธอก็มาถึง ยํานดีปร็อคในไฟฟ์พอยน์ ยําน ที่เป็นเมืองที่มีคนรอดชีวิตจํานวนหนึ่งตั้งรกรากอยูํ มาร์ธา ไปเข๎าแถวคอยปันสํวนน้ํา เธอพบ เฮเลน จอห์นสัน ที่นั่น แตํเมื่อมาร์ธา กลําวทัก เฮเลนไมํแม๎แตํเงยศีรษะของเธอขึ้นมามอง ไมํมีใครสักคนในแถวที่จะพูดจากัน การอดอาหารตาย ได๎กําจัดพวกเขาจากการสนทนา ความปรารถนา และความหวัง พวกเขาตํางยืนด๎วยสายตาที่สํอ แววหดหูํใจเหมือนนักโทษในยามสงคราม เมื่อถึงคราวเธออยูํหน๎าสุดของแถว มาร์ธา ลง ชื่อสําหรับสองควอท เธอหาที่กําบังและดื่มน้ําทั้งสองควอท โดยปราศจากซึ่งคําถามมันเป็นน้ําที่มีรสชาติเยี่ยม ยอดที่สุดเทําที่เธอเคยดื่มมา เธอรู๎สึกราวกับได๎กลับไปเป็นเด็กน๎อยวัยสามขวบอีกครั้ง การได๎ นอนเลํนบนหญ๎าที่นุํมและชื้น ดื่มน้ําเย็นใสบริสุทธิ์ จากปลายทํอกลางสวนในป่าสนามหลังบ๎านสี เขียวชอุํมของความเป็นเด็กของเธอ มาร์ธา เผยอตาของเธอขึ้น และดูรอบๆ ตอนนี้ไมํมีสีเขียวอีกแล๎ว มีแตํ สํวนหน๎าสีขาว ของอาคารซึ่งสะท๎อนคราบขาวจากดวงอาทิตย์ที่สาดแสงใสํอยํางไร๎ซึ่งความปรานี มีต๎นไม๎ตาย บ๎างเป็นหยํอมๆ กิ่งก๎านของมันตํางเกลี้ยงเกลา และหนทางที่ไร๎ซึ่งหิมะของภูเขาร็อคกี้ แตํคงอีกไมํนานนัก....เธอสัมผัสท๎องที่นูนและเผยอยิ้ม อีกไมํนานนักหรอก....ทั้งหมด จะต๎องคืนกลับเป็นสีเขียวอีกครั้ง
50
เพียงแคํน้ําสองควอทที่มาร์ธาได๎ดื่ม เพียงพอที่จะทําให๎กระเพาะอาหารของเธอบรรเทา ความหิวโหยลงได๎บ๎าง เธอมุํงหน๎าไปยังโบสถ์แหํงการให๎เพื่อเข๎าสูํกระบวนการกําเนิดใหมํ สักสองหรือสามร๎อยคนได๎กระมังที่มารวมกันอยูํที่นั่น พวกเขาเหลํานั้นตํางซูบผอมเห็นถึง ซี่โครงจากภาวะข๎าวยากหมากแพง ตาของพวกเขาล๎วนวํางเปลํา และเป็นรูปวงแหวนกับไฟ มี เพียงเศษผ๎าพันรํางเหมือนๆ กันทุกคน มีนักบวชสามรูปยืนอยูํที่บนแทํนบูชาแหํงการให๎ กลําว ร๎องขอบรรดาสาวกให๎เสนอตัวเพื่อที่จะเป็นคนที่สี่ และเป็นผู๎เสียสละ ชายหนุํมคนหนึ่งลุกขึ้น นักบวชรูปหนึ่งจึงให๎มีดแกํเขาถือไว๎เลํมหนึ่ง "ช-ช-ชีวิตของผม ผมสละให๎..." เขาพูดตะกุกตะกัก พยายามที่จะทํองบทสวดมนต์แหํงการ ให๎อยํางถูกต๎อง "พ...พ...เพื่อที่พวกคุณอาจจะยังมีชีวิตอยูํตํอได๎" "ขอให๎พระเจ๎าอํานวยพรแดํผู๎เสียสละของเรา" เสียงนักบวชร๎องสวด "เสียสละ" ฝูงชนร๎องครวญคราง, " เสียสละ, เสียสละ, เสียสละ ...." ชายหนุํมปักใบมีดเข๎าบริเวณใต๎ราวนมของตัวเองแล๎วคว๎านขึ้นไปเจาะหัวใจของเขา แตํ เขาพลาดเป้าหมาย เหลํานักบวชจึงจําต๎องชํวยเขา บิดใบมีด และจับเขาโค๎งอยูํเหนือแทํนบูชาและ หลํนลงไปในถ๎วยแหํงการให๎ ฝูงชนตํางรุมเข๎ามา ล๎อมรอบถ๎วย , ตํางคนตํางทั้งผลักและดันราวกับซอมบี้ เชื่องช๎าแตํ อยํางดื้อดึง พร๎อมกับความรู๎สึกหิวโหย ไอ๎พวกสัตว์นรก มาร์ธา คิด เธอแทรกตัวเข๎าไปตามทางและปีนขึ้นบันไดของแทํนบูชา นักบวชรูปหนึ่งยื่นมีดให๎เธอ เธอจ๎องเขาและฉวยมันไว๎ รู๎สึกได๎ถึงด๎ามจับที่เหนียวเหนอะ และมันเกี่ยวเข๎ากับข๎อมือของเธอ . ฉันถูกเรียกเข๎าไปในทะเลทราย เธอหวนคิด ฉันเคยเห็นเรือใหญํของผู๎สร๎างวงกลม และ เขาได๎เลือกฉันให๎หวํานเมล็ดพันธุ์ของพวกเขา เพื่ออุปถัมภ์มันและให๎มันเรียนรู๎จากรํางกายของฉัน อะไรก็ได๎ที่มันต๎องการที่จะรู๎ เธอมองลงไปที่ถ๎วยแหํงการให๎และเห็นสิ่งซึ่งคือเรื่องราวที่เกิดขึ้นที่นั่น บรรดาปากที่เปื้อน เลือด "ฉันไมํได๎ทําสิ่งนี้เพื่อพวกคุณ" เธอสํารอก ‚แตํ ฉันทําเพื่อดาวเคราะห์หําเหวนี่....." เธอปักมีดลงด๎วยแรงทั้งหมดเทําที่เธอมีเหลืออยูํ ใบมีดปักเข๎าไปในสํวนที่ยื่นออกมาของ เธอ จนกระทั่งถึงจุดที่แข็งของเปลือกเมล็ด เมล็ดระเบิดขึ้นอยํางรุนแรง รํางของ มาร์ธา ฉีกขาดออกเป็นสํวนๆ และกระจัดกระจาย ออกเป็นร๎อยล๎านสปอร์ในทุกๆ ทิศทาง
51
ที่ใดก็ตามที่สปอร์ตกลง เส๎นสายสีเขียวก็โผพุํงขึ้นโดยพลัน เติบโตขึ้นจากพื้นถนน จาก ก๎อนอิฐ จากคอนกรีต จากไม๎ และฝุ่นผงของเมืองบาเฮด เติบโตขึ้นอยํางไร๎ข๎อจํากัดของเวลา โต ขึ้นหนึ่งนิ้วทุกหนึ่งวินาที ลําต๎นหนาขึ้นและแตกกิ่งก๎านออกไป แตกเป็นใบไม๎และผล โตขึ้น โตขึ้น และโตขึ้น บรรดามนุษย์กินคนที่ถ๎วยแหํงความรัก ตํางสัมผัสถึงความรังเกียจตนเอง และหวาดหวา ในความรู๎สึกขยะแขยงจากพิธีฉลองของพวกเขา และยืนสั่นเทา เฉกเชํนเดียวกับป่าที่เจริญขึ้น รอบๆ ตัว เจริญเขียวชอุํมสูงขึ้นและมากยิ่งขึ้น กํอรํางขึ้นรูปราวกับเป็นหลังคาโปรํงๆ จากใบไม๎ ครอบคลุมเหนือศีรษะ สาดสํองทุกๆ คนด๎วยแสงและเงา และความเขียวชอุํมของดอกไม๎นานา พรรณหลากหลายสีราวแสงอาทิตย์สํองยามดูร๎อน ในทุกๆ ที่ และต๎นไม๎ก็ผลิดอกออกผล และไม๎ พุํมก็ออกลูกผลไม๎เล็กๆ และเถาองุํนก็เติบโตลากเลื้อยเต็มพื้น และรากที่โยงใยมากมายใต๎ดินทํา ให๎เผือก มัน และพืชใต๎ดินเจริญงอกงาม และความชื้นที่ซึมออกมาจากพืชพันธุ์ตํางดาวที่เพิ่งเกิด เหลํานี้ เพื่อที่วําหยดน๎อยๆของน้ําลงบนใบไม๎ในแตํละต๎น และอากาศก็จะเต็มด๎วยความชื้นมาก ขึ้นๆ รู๎สึกถึงความสดชื่นและเปียกชื้น แล๎วบรรดาเหลําชายและหญิงที่ยืนอยูํที่นั่นตํางก็สามารถ สูดได๎ถึงกลิ่นไอของละอองฝนที่หายไปนานได๎อยํางในทันใด●
52
53
54
55
56