Ορθοδοξος τυπος 10012014 by nba7

ΙΔΡΥΤΗΣ † Ἀρχιμ. Χαράλαμπος Δ. Βασιλόπουλος

ΣΕΒ. Μητροπολίτης Γόρτυνος κ. Ἰερεμίας μὲ νέαν ἐπιστολήν του πρὸς τὸν παπικὸν "Ἀρχιεπίσκοπον" Κυκλάδων καὶ Μητροπολίτην Αἰγαίου, τὸν καλεῖ νὰ μὴ ἐγκαταλείψη τὸν διάλογον μαζί του διὰ δογματικὰ θέματα. Ἐνῶ τονίζει: «Αἶσχος εἰς τὸν Παπικὸν συγγραφέα, ὁ ὁποῖος ὑποστηρίζει ὅτι ἡ θρησκεία τῶν Μουσουλμάνων εἶναι ἀνωτέρα τῶν Ὀρθοδόξων καὶ στρέφεται ἐναντίον τῶν Ἑλλήνων». Ἡ νέα ἐπιστολὴ τοῦ Σέβ. Γόρτυνος καὶ Μεγαλοπόλεως πρὸς τὸν Παπικὸν «Ἀρχιεπίσκοπον» ἔχει ὡς ἀκολούθως:

ΕΤΗΣΙΑΙ ΣΥΝΔΡΟΜΑΙ: ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ: ΕΥΡΩ 50,00. ΚΥΠΡΟΥ: ΕΥΡΩ 90,00. ΕΥΡΩΠΗΣ: ΕΥΡΩ 90,00. ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΧΩΡΩΝ: ΕΥΡΩ 100,00. ΤΙΜΗ ΦΥΛΛΟΥ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ: ΕΥΡΩ 1,20

10 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2014 Γρηγορίου Νύσσης, Δομετιανοῦ, Μαρκιανοῦ

ΕΤΟΣ ΝΔ´ ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 2005

ΣΕΒ. ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΠΡΟΣ ΠΑΠΙΚΟΝ «ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΝ»: ΕΑΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΗ ΤΑ ΔΟΓΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ, ΜΗ ΔΙΑΚΟΠΤΗΣ ΤΟΝ ΔΙΑΛΟΓΟΝ ΜΑΖΙ ΜΟΥ Αἶσχος εἰς τὸν Παπικὸν συγγραφέα, ὁ ὁποῖος ὑποστηρίζει ὅτι ἡ θρησκεία τῶν Μουσουλμάνων εἶναι ἀνωτέρα τῶν Ὀρθοδόξων

ΑΝΤΑΡΣΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ «Ἐντιμότατε κ. Νικόλαε, Καθολικέ Ἀρχιεπίσκοπε Νάξου, Τήνου, Ἄνδρου καί Μυκόνου, Χαίρετε καί ὑγιαίνετε!

1. Κατά τίς τελευταῖες Σας δύο σύντομες ἐπιστολές δέν ἐπιθυμεῖτε τόν διάλογο μαζί μου. Ὑποχρεοῦμαι ὅμως νά ἐξηγηθῶ πρός Σᾶς, διότι στήν τελευταία Σας ἐπιστολή ὁμιλεῖτε μέ πε-

ριφρόνηση γιά κάποιους ἀναγνῶστες μας, οἱ ὁποῖοι ἐξεφράσθησαν ἐναντίον Σας. Περί τούτου, Ἐντιμότατε, Σᾶς λέγω ὅτι ἐγώ εὐθύνομαι γιά ὅσα προσωπικῶς λέγω ἤ γράφω καί δέν ἔχω

τήν εὐθύνη γιά τούς λόγους τῶν ἄλλων. Στό κήρυγμά μου καί στίς κατ᾽ ἰδίαν συμβουλές λέγω ὅτι πρέπει νά εἴμαστε εὐπρεπεῖς στούς λόγους μας καί νά ἀντιμετωπίζουμε μέ ὑπομονή καί μέ

Ἀπαρχὴ ἐξελίξεων διὰ τὸ «Στάτους Κβό» εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν ἡ διακήρυξις τῆς Ρωσικῆς Ἱερᾶς Συνόδου

ΚΑΤΑΚΡΑΥΓΗ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΔΙΑΤΟΝΕΥΤΕΛΙΣΜΟΝΚΑΙΤΗΝΔΙΑΚΩΜΩΔΗΣΙΝ ΤΗΣΘΕΙΑΣΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΣ ΥΠΟΤΟΥΒΟΥΛΕΥΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ

ΑΪΚΗ κατακραυγὴ ὑπὸ τοῦ πιστοῦ λαοῦ, τοῦ ἐντίμου κλήρου καὶ Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτῶν ἐναντίον τοῦ Βουλευτοῦ ΣΥΡΙΖΑ καὶ τοῦ ΣΥΡΙΖΑ διὰ τὴν ἐνέργειαν τοῦ Βουλευτοῦ κ. Ε. Διαμαντοπούλου νὰ μεταμφιεσθῆ εἰς ἱερέα, εἰς τὸ τοπικὸν καρναβάλι τοῦ Ἄργους Ὀρεστικοῦ καὶ νὰ διακωμωδήση τὴν Θείαν Εὐχαριστίαν. Ἡ ὀργὴ τοῦ πιστοῦ λαοῦ ἦτο τόσο μεγάλη, ποὺ ὑπεχρέωσε «προοδευτικοὺς» Ἀρχιερεῖς (μεταξὺ ἄλλων) νὰ προβοῦν εἰς σκληράς καταδικαστικάς δηλώσεις. Διά παράδειγμα, ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Σισανίου κ. Παῦλος ἀνεκοίνωσε: «Ὁ Βουλευτὴς εἶχε στόχο τὴν διακωμώδηση καὶ τὸν εὐτελισμὸ τῆς Θείας Κοινωνίας τῶν Χριστιανῶν. Ἐὰν αὐτὸ δὲν τὸ καταλαβαίνει, εἶναι ἀνόητος καὶ γι᾽ αὐτὸ ἐπικίνδυνος. Τὸν συλλυποῦμαι βαθύτατα διὰ τὸν πολιτισμόν του! Δὲν ξέρω ἂν μέχρι τὴ στιγμὴ αὐτὴ ὑπάρχει ἀντίδραση ἀπὸ τὸν Ἀρχηγὸ τοῦ κόμματός του. Ἂν ὄχι, διερωτῶμαι ἁπλῶς: Μὲ τέτοια πρόσωπα θὰ ἐπιχειρήσει νὰ κυβερνήσει τὸν τόπο;». (Φαίνεται πὼς ὁ Σεβ. Μητροπολίτης, παρὰ τὴν πολὺ καλὴν ἀνακοίνωσίν του, ἔπεσεν ἀπὸ τὰ σύννεφα διὰ τοὺς στόχους τοῦ ΣΥΡΙΖΑ κατὰ τῆς Ἐκκλησίας). Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Ἱερώνυμος προέβη εἰς μίαν λακωνικὴν δήλωσιν, προφανῶς διὰ νὰ μὴ «ρίξη λάδι εἰς τὴν φωτιὰν», συμφώνως πρὸς τὴν ὁποίαν: «Εἶναι λυπηρὸ σὲ μία τόσο κρίσιμη περίοδο γιὰ τὸν τόπο, ἕνα μέλος τοῦ Κοινοβουλίου νὰ συμπεριφέρεται μὲ τόσο ἀνόητο τρόπο».

Ὁ Σεβ. Θεσσαλονίκης Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης κ. Ἄνθιμος εἰς δηλώσεις του κατεκεραύνωσε τὸν βουλευτὴν τοῦ ΣΥΡΙΖΑ. Συμφώνως μὲ ὅσα μετεδόθησαν ἐκ τῆς Θεσσαλονίκης:

«Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ γελοιοποιοῦνται μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο τὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσια τῆς Ἐκκλησίας. Δὲν εἶναι δυνατὸν ἄνθρωποι μὲ ἀξιώματα νὰ περιπαίζουν τὴν πίστη καὶ τὰ ἱερὰ μυστήρια. Καὶ μάλιστα τὸ ὑπ' ἀριθμὸν ἕνα μυστήριο ὅπως εἶναι ἡ Θεία Κοινωνία. Νὰ κάνει μετάνοια καὶ μπορεῖ νὰ συγχωρεθεῖ. Ἀλλιῶς τὸ κόμμα του ἂς κάνει ὅ,τι θέλει», εἶπε ὁ κ.Ἄνθιμος λίγο μετὰ τὸν Καθαγιασμὸ τῶν Ὑδάτων στὴν παραλία τῆς Θεσσαλονίκης. Σὲ ἐρώτηση γιὰ τὴ δήλωση Διαμαντόπουλου ὅτι τὸ θέμα πῆρε διάσταση ἐπειδὴ ὁ ἴδιος εἶναι πολιτικὸ πρόσωπο, καθὼς καὶ σχετικὰ μὲ ὅσους λένε ὅτι ἡ Ἐκκλησία μὲ τὶς ἀντιδράσεις τῶν ἱεραρχῶν παρεμβαίνει στὴν πολιτική, ὁ μητροπολίτης Θεσσαλονίκης ἀπάντησε: «Ὅσα δὲν φτάνει ἡ ἀλεποὺ τὰ κάνει κρεμαστάρια. Ἂς κάνουν ἕνα γκάλοπ νὰ δοῦν τί πιστεύει ὅλος αὐτὸς ὁ κόσμος. Ἄλλωστε, στὴ δεύτερη δήλωσή μου ἀναφέρθηκα καὶ στὴν κυρία τῆς ΝΔ ποὺ δέχθηκε νὰ συμμετάσχει σὲ αὐτὴ τὴ βλάσφημη καὶ ἀπαίσια κατάσταση. Εἶναι, λοιπόν, ἠθικὸ τὸ θέμα καὶ ὄχι πολιτικό».

Ὁ Σεβ. Φθιώτιδος

«Δὲν σχολιάζω ὑποκείμενα» ἦταν ἡ ἀπάντηση τοῦ Μητροπολίτου Φθιώτιδος κ. Νικολάου γιὰ τὸ θέμα τοῦ βουλευτῆ τοῦ ΣΥΡΙΖΑ Εὐαγγέλου Διαμαντοπούλου.

Ὁ Σεβ. Καστορίας Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Καστορίας κ. Σεραφεὶμ ἐνεθυμήθη τὴν Σοβιετικὴν Ρωσίαν, ὅταν κατελήφθη ὑπὸ τῶν Μπολσεβίκων, εἰπών μεταξὺ ἄλλων τὰ ἑξῆς:

«Τὰ ὅσα εἶδα καὶ διάβασα σὲ διάφορες ἱστοσελίδες σχετικὰ μὲ τὸ καρναβάλι τοῦ Ἄργους Ὀρεστικοῦ, μὲ τὴ διακωμώδηση καὶ τὸν εὐτελισμὸ

ΕΙΣ ΑΠΟΛΟΓΙΑΝ ΤΟ ΗΓΟΥΜΕΝΟΣΥΜΒΟΥΛΙΟΝ ΤΗΣ Ι. ΜΟΝΗΣ ΚΩΣΤΑΜΟΝΙΤΟΥ ΤΟΥ ΑΓ. ΟΡΟΥΣ;

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 6ην ΣΕΛ.

• Διὰ τὴν ἀπουσίαν του ἀπὸ τὴν ἐπίσκεψιν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου εἰς τὸ Ἁγιώνυμον Ὄρος. • Πρὸς δημιουργίαν νέας Ἱερᾶς Μονῆς Ἐσφιγμένου;

ΗΝ ΗΜΕΡΑΝ τῶν Χριστουγέννων μετεδόθη μία εἴδησις, ἡ ὁποία εἶναι συγκλονιστική, ἐφ᾽ ὅσον ἐπιβεβαιωθῆ. Ἐκλήθη εἰς ἀπολογίαν ὑπὸ τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος τοῦ Ἁγίου Ὄρους τὸ Ἡγουμενοσυμβούλιον τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κωσταμονίτου, ἐπειδὴ δὲν παρέστη εἰς τὴν ὑποδοχὴν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου εἰς τὸ Ἁγιώνυμον Ὄρος. Τὴν εἴδησιν μετέδωσε τὸ «Ἁγιορείτικον Βῆμα», τὸ ὁποῖον σχολιάζει: «Πάντως τέτοιες Ἅγιες μέρες δὲν θὰ πρέπει νὰ ἀσχολούμαστε μὲ Ἀπολογίες Ἁγιορειτῶν Πατέρων, ἀλλὰ μὲ τὴν ἀγάπη καὶ τὴν πνευματικὴ καθοδήγηση τῶν πιστῶν». Δὲν γνωρίζομεν τί ἀπεφάσισεν ἡ Ἱερὰ Κοινότης, ἡ ὁποία θὰ συνήρχετο τὴν 26ην Δεκεμβρίου. Ἐλπίζομεν ἡ Ἱερὰ Κοινότης νὰ θυμηθῆ ὅτι ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ὑπακοὴν εἰς τὸν πνευματικὸν προϊστάμενον τοῦ Ἁγίου Ὄρους, Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην κ. Βαρθολομαῖον, ὑπάρχει καὶ ἡ ἀνυπακοή, τὴν ὁποίαν διδάσκουν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ὅταν ὁ πνευματικὸς προϊστάμενος διδάσκει κακοδοξίας περὶ τὴν πίστιν, ὡς διὰ παράδειγμα ὅτι: Ὁ Παπισμὸς δὲν εἶναι αἵρεσις ἀλλὰ κανονικὴ Ἐκκλησία καὶ ὅτι δὲν ὑπῆρξε σχίσμα τὸ 1054, ἀλλὰ διαίρεσις τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ Ἱερὰ Κοινότης τοῦ Ἁγίου Ὄρους ἐλπίζομεν νὰ μὴ ὑποκύψη εἰς πιέσεις κύκλων τοῦ Φαναρίου, ἀκριβῶς, διὰ νὰ μὴ δημιουργηθῆ μία νέα Ἱερὰ Μονὴ Ἐσφιγμένου, ἡ ὁποία ἀπὸ δεκαετιῶν τηρεῖ τὴν ἰδίαν ἀντιοικουμενιστικὴν - ἀντιπαπικὴν στάσιν, ἡ ὁποία ἐνοχλεῖ τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον, τὸ ὁποῖον διαρκῶς καταφρονεῖ τοὺς Ἱερούς Κανόνας. Τέλος, ὑπενθυμίζεται ὅτι τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον καταφεύγει εἰς τὴν τρομοκρατίαν Σεβ. Μητροπολιτῶν, Καθηγουμένων Ἱερῶν Μονῶν (ἐντὸς καὶ ἐκτός του Ἁγίου Ὄρους), καθηγητῶν θεολογίας (ρασοφόρους καὶ μὴ), ὅταν τοῦ ἐπισημαίνουν τὸν ὀλισθηρὸν κατήφορόν του εἰς τὰ θέματα τῆς πίστεως. Ὀφείλει κάποτε νὰ σεβασθῆ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας, τὰς Οἰκουμενικάς Συνόδους καὶ τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησιολογίαν καὶ Παράδοσιν.

εὐγένεια τήν διαφωνία, ἀκόμη δέ καί τήν πολεμική τοῦ ἄλλου. Ἔτσι μᾶς θέλει ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Θεός μας. 2. Ἀλλά ἔχω νά Σᾶς πῶ, Ἐντιμότατε, ὅτι γενικά ὁ ὀρθόδοξος Ἑλληνικός λαός ἔχει στήν φλέβα του τό ὁρμητικό καί τό μαχητικό. Μάλιστα δέ σέ θέματα πού συνδέονται μέ τήν πίστη του δέν βάζει φραγμό μήτε στούς λόγους του μήτε στίς πράξεις του. Ἄν διαβάσουμε τήν Ἐκκλησιαστική Ἱστορία θά χαροῦμε, ἀλλά συγχρόνως καί θά τρομάξουμε ἀπό πολλά τοιαῦτα φαινόμενα. Γιά τό θέμα αὐτό ἔχει νά μᾶς πεῖ πολλά ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ.

Ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟ∆ΟΣΙΟΣ Ο ΚΟΙΝΟΒΙΑΡΧΗΣ

Ἡ ρωσικὴ ἱεραρχία μὲ ἀπόφασίν της τὰ Χριστούγεννα δὲν ἀναγνωρίζει τὸ πρωτεῖον τοῦ Πάπα καὶ τὴν ὑποτιθεμένην θεϊκὴν καταγωγήν του, ἀλλὰ δὲν ἀναγνωρίζει καὶ πρωτεῖον ἐξουσίας εἰς τὸν Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην παρὰ μόνον πρωτεῖον τιμῆς. Παραλλήλως ἡ ρωσικὴ Ἱεραρχία ἀπορρίπτει τὸ κείμενον τῆς Ραβέννας, (διὰ τὸ ὁποῖον πανηγύριζε τὸ Φανάριον καὶ ἡ Ἀθήνα κατὰ τὸ 2007), μεταξὺ Παπικῶν καὶ Ὀρθοδόξων «Περὶ συνοδικότητος καὶ πρωτείου ἐπὶ παγκοσμίου ἐπιπέδου ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας». Οὐσιαστικῶς ἡ διακήρυξις τῆς Ρωσικῆς Ἱεραρχίας, τὴν ὁποίαν δημοσιεύομεν ὁλόκληρον, θέτει ὑπὸ ὁμηρίαν τὸν Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην καὶ διακηρύττει: 1ον) Δὲν θὰ λαμβάνωνται κρίσιμοι ἀποφάσεις, ἐὰν δὲν ἐρωτᾶται ἢ δὲν συμμετέχουν εἰς θεολογικὰς διασκέψεις οἱ ἐκπρόσωποι τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας, ὡς εἰς τὴν Ραβένναν (2007), ὅπου δὲν συμμετεῖχον. 2ον) Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης εἶναι ἐλεύθερος νὰ ἀναλαμβάνη πρωτοβουλίας μόνον εἰς τὸ πλαίσιον τῶν κοινῶν ἀποφάσεων μὲ ἄλλας Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας. 3ον) Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης εἶναι ὁ πρῶτος μεταξὺ ἴσων. 4ον) Ἀναγνωρίζεται εἰς τὰ δίπτυχα τὸ πρωτεῖον τιμῆς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, ἀλλὰ ὄχι τὸ πρωτεῖον τῆς ἐξουσίας. 5ον) Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης εἶναι ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως. Ἤτοι δὲν ἀναγνωρίζει τὸν τίτλον τοῦ Οἰκουμενικοῦ καὶ συμπλέει ἀθελήτως ἢ ἠθελημένως μὲ τὴν Τουρκίαν, ἡ ὁποία δὲν τὸν ἀναγνωρίζει ὡς Οἰκουμενικόν. Τί ἀναφέρει ἡ διακήρυξις διὰ τὴν Ὀρθόδοξον Παράδοσιν καὶ τοὺς ἀντιπαπικοὺς ἀγῶνας.

Συνῆλθε διά νά λάβῃ θέσιν διά τό πρωτεῖον τοῦ Πάπα ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας, ἀλλά ἀπεφάσισε καί διά τό πρωτεῖον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου, ὡς καί διά τό θεολογικόν κείμενον τῆς Ραβέννας (2007), τό ὁποῖον ἀπέρριψε κατά τό ἕν τμῆμα του. Ὡς πρός τό πρωτεῖον τοῦ Πάπα, ἡ Ἱερά Σύνοδος τοῦ Πατριαρχείου τῆς Μόσχας καί ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δέν ἀποδέχεται τό δόγμα τοῦ Παπικοῦ πρωτείου καί τήν ἀρχή τῆς θεϊκῆς καταγωγῆς τοῦ πρώτου Ἐπισκόπου στήν οἰκουμένη.

ΣΗΜΕΡΟΝ ΕΙΣ ΤΟΝ «Ο.Τ.»

G Δικαίωσις διὰ τὸν Σεβ. Πειραιῶς, τὸν «Ο.Τ.» καὶ τὴν Π.Ο.Ε. αἱ ἀκολουθίαι διὰ τὴν 8ην καὶ 9ην Οἰκ. Σύνοδον. Σελ. 8 G «Ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι παρίας καὶ παρακεντὲς τοῦ συστήματος», ἐτόνισεν ὁ Σεβ. Πειραιῶς εἰς συνέντευξίν του. Σελ. 8 G Εἰς τὴν Ἱσπανίαν περιορίζονται νομοθετικῶς αἱ ἐκτρώσεις, ἐνῶ εἰς τὴν Ἑλλάδα συνεχίζεται ἡ… ἐθνοκτονία. Σελ. 8 G Ὁ Σεβ. Κορίνθου ὑποστηρίζει ὅτι εἶναι θῦμα …ἐκβιασμοῦ. Σελ. 8 G Ὁ Ἁγ. Θεοδόσιος ὁ Κοινοβιάρχης – «Φῶς ἐκ Φωτός». Τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιμ. π. Μάρκου Μανώλη. Σελ. 5 G «Ἤμουν παιδὶ ὅταν συνάντησα διὰ πρώτη φορὰ τὸν Γέροντα Ἅγιο Πορφύριο». Τῆς Μάρως Σιδέρη. Σελ. 5 G Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν: Ὅπου ἐπεκράτησεν ἡ χριστιανικὴ πίστις ὁ ἄνθρωπος ἀπέκτησεν ἀξίαν. Σελ. 6 G Σεβ. Σπάρτης: Τὰ παιδιά μας διδάσκονται συστηματικῶς τὴν ἀθεΐαν. Σελ. 6

Εἰς τήν διακήρυξίν της ὅμως ἡ Ἱερά Σύνοδος τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας τονίζει ὅτι τό πρωτεῖον τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπό-

ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΟΣ ΚΑΙ ΦΑΝΑΤΙΣΜΟΣ

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Ι ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ἄνθρωποι δὲν εἶναι σὲ θέση νὰ δοῦν τὶς διαφορές, ποὺ ὑπάρχουν ἀνάμεσα στὸν ἐνθουσιασμὸ καὶ τὸ φανατισμό, γι᾽ αὐτὸ καὶ συχνὰ τὸν ἐνθουσιώδη τὸν χαρακτηρίζουν φανατικὸ καὶ τὸ ἀντίστροφο. Εἶναι ὅμως μεγάλη ἀδικία νὰ ταυτίζονται ἢ νὰ συγχέονται οἱ δύο αὐτὲς ἔννοιες, ἀφοῦ εἶναι ἀντίθετες. Ὁ ἐνθουσιαμὸς διακρίνει τὸν ἄνθρωπο τῶν καλῶν προθέσεων, ποὺ θέλει νὰ ὁλοκληρώσει κάποιο ἔργο ὄχι γιὰ τὸν ἑαυτό του, ἀλλὰ γιὰ τοὺς ἄλλους, γιὰ τὸ κοινωνικὸ σύνολο. Ἐνῶ ὁ φανατισμὸς διακρίνει τὸν ἄνθρωπο, ποὺ ὑπηρετεῖ ἰδιοτελεῖς σκοποὺς καὶ δὲν διστάζει συχνὰ νὰ χρησιμοποιήσει τὴ βία σὲ ἐκείνους, ποὺ τὸν ἐμποδίζουν καὶ θέλουν νὰ ματαιώσουν τὰ σχέδιά τους. Ὁ ἐνθουσιώδης ἄνθρωπος ἐργάζεται χωρὶς νὰ θορυβεῖ. Εἶναι ταπεινὸς ἀλλὰ καὶ σταθερὸς στὸ ἔργο του. Δὲν ὑπερεκτιμᾶ τὶς ἱκανότητές του οὔτε καὶ τὶς δυνατότητες, ποὺ ἔχει ὅταν τὸν ἐπαινοῦν, οὔτε ὅμως ἀπογοητεύεται καὶ χάνει τὸ ζῆλο του, ὅταν κακοὶ καὶ φθονεροὶ ἄνθρωποι τὸν κατηγοροῦν. Αὐτὸς θὰ ὁλοκληρώσει ὁπωσδήποτε τὸ ἔργο, ὅσες δυσκολίες καὶ ἂν τοῦ παρουσιαστοῦν. Καὶ ἂν κάποια στιγμὴ διαπιστώσει ὅτι ἔμεινε μόνος, θὰ συνεχίσει, γιατὶ πιστεύει στὴν ἄνωθεν βοήθεια, ἀφοῦ τὸ ἔργο του εἶναι φιλανθρωπικό. Ἀντίθετα, ὁ φανατικὸς ὁλοκληρώνει τὸ ἔργο του μισώντας καὶ καταστρέφοντας. Δὲν τὸν ἀπασχολεῖ τίποτα ἄλλο. Γι᾽ αὐτὸν ἰσχύει τὸ «ὁ σκοπὸς ἁγιάζει τὰ μέσα». Ἀφοῦ κατ᾽ αὐτὸν ὁ σκοπὸς εἶναι ἅγιος, μπορεῖ νὰ χρησιμοποιήσει τὰ πάντα, νόμιμα καὶ ἄνομα μέσα. Προτιμάει τὸ θόρυβο, γιὰ νὰ βρίσκει εὐκολότερα χορηγούς - θύματα καὶ ὅταν ἀπολογεῖται εἶναι ἐριστικὸς καὶ ὑπερήφανος. Δὲν σηκώνει μύγα στὸ σπαθί του, ὅπως λέει ὁ λαός μας. Γι᾽ αὐτόν, ὅποιος τὸν ἀμφισβητεῖ, νὰ πέσει στὸ γκρεμό! Ἡ συνεργασία μὲ ἕνα φανατικὸ καταντᾶ μαρτύριο, ὅπως καὶ ἡ συνομιλία μαζί του εἶναι ἐπικίνδυνος παροξυσμός. Ὁ ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς ἔλεγε ὅτι ὁ ἐνθουσιασμὸς καὶ ὁ φανατισμὸς εἶναι φλόγα. Τοῦ ἐνθουσιασμοῦ ἡ φλόγα δὲν ἔχει καπνό, ἐνῶ τοῦ φανατισμοῦ ἡ φλόγα ἔχει καπνὸ καὶ καταστρέφει. Καὶ διευκρίνιζε: «Ὁ ἐνθουσιασμὸς σημαίνει: ὁλόκληρος ὁ ἄνθρωπος συγκεντρωμένος καὶ καθοδηγημένος πρὸς μία κατεύθυνση καὶ ἕνα στόχο. Ὅταν ὁ νοῦς κρίνει καὶ ἡ καρδιὰ ἀγαπήσει καὶ ἡ ψυχὴ ἐπιθυμήσει, τότε ὁ ἄνθρωπος ἑνώνεται καὶ ὡς μία δύναμη ξεκινάει τὸ μεγάλο ἔργο», «ἐνῶ τοῦ φανατικοῦ, πάντα τοῦ λείπει κάτι, τὴ μία ὁ νοῦς καὶ τὴν ἄλλη ἡ καρδιά. Ὁ ἐνθουσιασμένος εἶναι πάντα ὁλόκληρος ἄνθρωπος». Στὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας παρατηροῦμε καὶ ἐνθουσιώδεις ἀνθρώπους καὶ φανατικούς. Ἡ συνεργασία μεταξύ τους δὲν εἶναι εὔκολη. Στὶς λίγες φορές, ποὺ ἐπιτυγχάνεται εἶναι ἐπικίνδυνη, γιατὶ οἱ ἐνθουσιώδεις μπορεῖ νὰ παρασυρθοῦν στὸ γκρεμὸ τοῦ φανατισμοῦ. Ἐνῶ οἱ φανατικοὶ εἶναι ἀδύνατο νὰ ἀνεβοῦν στὸ ὕψος τοῦ εὐγενικοῦ ἐνθουσιασμοῦ.

Η ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΜΕΘΟΔΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΝ ΚΑΙ ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ

Τοῦ πρωτοπρεσβ. π. Ἀγγέλου Ἀγγελακοπούλου, ἐφημ. Ἱ. Ν. Ἁγίας Παρασκευῆς Νέας Καλλιπόλεως Πειραιῶς (2ον)

Ἡ ἄσκησις δραστηριοποιεῖ τήν συνέργειαν «Ἡ συνέργεια, δηλ. ἡ θεανθρώπινη συνεργασία γιά τήν σωτηρία μας, δέν νοεῖται ἀπό τῆς πλευρᾶς τοῦ ἀνθρώπου χωρίς τήν ἄσκηση. Ὁ Θεός σώζει αὐτούς, πού θέλουν νά σωθοῦν. Θέλω δέ νά σωθῶ σημαίνει ἀγω-

λεως εἶναι τιμητικόν καί ὄχι πρωτεῖον ἐξουσίας. Μέ τήν διακήρυξιν ἀναγνωρίζεται μέν ἡ πρωτοκαθεδρία τοῦ προκαθημένου τῆς Ὀρθο-

νίζομαι νά σωθῶ…». Ἡ ἄσκησις εἶναι ἔργον ὅλων τῶν Χριστιανῶν, κληρικῶν καί λαϊκῶν, μοναχῶν καί κοσμικῶν «Ὁ ἱερός Χρυσόστομος ἐπί παραδείγματι, δέν θεωροῦσε τήν μοναστική ζωή ὡς μία ἀνώτερη κατεύθυνση γιά τούς ἐκλεκτούς, ἀλλά μᾶλλον ὡς γενικό εὐαγγελικό

κανόνα, προοριζόμενο γι’ ὅλους τούς Χριστιανούς. Στό σημεῖο αὐτό συμφωνεῖ πλήρως μέ τήν κύρια παράδοση τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας, ἀπό τοῦ Μ. Βασιλείου καί τοῦ ἱεροῦ Αὐγουστίνου μέχρι τοῦ ὁσίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου στούς μετέπειτα χρόνους10…». Ὁ μοναχισμός δέν εἶναι κάτι ξένο πρός τήν Ἐκκλησία. «Δέν εἶναι ὀρθό νά ἑρμηνεύσουμε τόν μοναχισμό ὡς ἀποτέλεσμα ἐπιδράσεως ἄλλων θρησκειῶν ἤ ὡς διαμαρτυρία μόνο κατά τῆς ἐκκοσμικεύσεως τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ μοναχισμός ἀποτελεῖ τόν καρπό τοῦ ἀσκητικοῦ ἰδεώδους ὁλοκλήρου τῆς Ἐκκλησίας. Ὅταν τό ἰδεῶδες αὐτό ἀτονεῖ, διέρχεται κρίση καί ὁ μοναχισμός. Ἐδῶ ἴσως πρέπει νά ἀναζητήσουμε τά αἴτια τῆς κρίσεως τοῦ μοναχισμοῦ σήμερα. Ὁ μοναχισμός εἶναι σάρξ ἐκ τῆς σαρκός τῆς Ἐκκλησίας καί εἶναι φυσικό καί νά

δοξίας, ἀλλά πάντοτε κατόπιν συμφωνίας μέ τάς ἄλλας Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας. Οὐσιαστικῶς τό Πατριαρχεῖον Μόσχας «ρίχνει λάδι εἰς τήν φωτιάν» εἰς τήν διένεξιν, τήν ὁποίαν ἔχει μέ τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον. Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρω-

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ.

Προσοχή! Πίπτουν αἱ ἀντιπαπικαὶ μάσκαι τοῦ Πατριαρχείου τῆς Μόσχας

Τὴν 11ην Ἰανουαρίου ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τήν μνήμην τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Θεοδοσίου τοῦ Κοινοβιάρχου.

ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΠΙΣΤΕΩ Σ ΚΑΙ ΖΩΗΣ

ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑ–ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΙΣ– ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ

Ἠμπορεῖ τὸ Πατριαρχεῖον Μόσχας νὰ ἀμφισβητῆ τὸ πρωτεῖον τοῦ Πάπα, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου ἀλλὰ καὶ ἕν τμῆμα τῆς συμφωνίας, μεταξὺ Παπικῶν καὶ Ὀρθοδόξων τῆς Ραβέννας, ἀλλὰ δὲν εἶναι ὀλιγώτερον φιλο-παπικὸν ἀπὸ τὸ Φανάριον. Εἰς τὸ πλαίσιον αὐτὸ ἐντάσσεται ἡ πρόσφατος συνάντησις τοῦ Πατριάρχου Μόσχας (19η Δεκεμβρίου) κ. Κυρίλλου μὲ τὸν Πρόεδρον τοῦ Ποντιφικοῦ Συμβουλίου Καρδινάλιον Κούρτ Κόχ. Ὁ Πατριάρχης ἐπεβεβαίωσε τὰς «μεγάλας προσδοκίας», αἱ ὁποῖαι ἔχουν δημιουργηθῆ διὰ τὸν νέον Πάπαν καὶ τὴν κοινὴν ἀντίληψιν μεταξὺ τῆς Ρωσικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας. Ὅπως διὰ τὸ Φανάριον ὁ Παπισμὸς εἶναι καθολικὴ Ἐκκλησία οὕτω καὶ διὰ τὸ Πατριαρχεῖον Μόσχας εἶναι καθολικὴ Ἐκκλησία. Ἁπλούστατα διαφωνοῦν (Φανάριον καὶ Μόσχα) εἰς τὸν τρόπον τῆς προσεγγίσεως Ὀρθοδόξων – Παπικῶν καὶ ποῖον Πατριαρχεῖον θὰ κηρύξη τὴν ψευδοένωσιν. Πατριαρχεῖον Μόσχας καὶ Βατικανὸν ἔχουν, ὡς εἶπεν, ὁ κ. Κούρτ Κόχ, κοινὰ σημεῖα εἰς τὴν δρᾶσιν διὰ τὴν προστασίαν τῆς ἐννοίας τοῦ γάμου, τοῦ ἱεροῦ θεσμοῦ τοῦ γάμου καὶ εἰς τὸν ἀγῶνα κατὰ τῶν ἀμβλώσεων.

Πολύς λόγος γίνεται τά τελευταῖα χρόνια γιά παγκοσμιοποίηση, Νέα Ἐποχή καί Πανθρησκεία! Μεγάλο θέμα, μέ πολλά ἐρωτηματικά καί ὄχι λιγότερες ἀπαντήσεις. Καί αὐτό, πολύ φυσικό. Ἐάν κάθε ἐποχή ἔχει τά προβλήματά της καί τά ἐρωτηματικά της, ἡ ἐποχή μας ἔχει ξεπεράσει ὅλα τά προηγούμενα. Εἶναι, καί νομίζω θά παραμείνει −ἐάν παραμείνει− πρωτοφανής, κατακλυσμική καί ἀποκαλυπτική. Ἀπόδειξη τούτου, τά παγκόσμια γεγονότα στό διεθνῆ χῶρο: Ἐπιστημονικά, τεχνολογικά, ἀστροφυσικά, κοινωνικά, ἀνθρωπολογικά, φιλοσοφικά, καλλιτεχνικά… καί θρησκειολογικά. Ἐάν τώρα, ἀνακατέψουμε ὅλα τά ἀνθρώπινα ἐπιτεύγματα τοῦ νοῦ, ἔχουμε τό λεγόμενο πολυπολιτισμό. Ἐάν ἀνακατέψουμε −ἤ ἄν θέλετε− ζυμώσουμε τίς θρησκεῖες μέ τόν ἴδιο τρόπο, τότε θά μᾶς βγεῖ −σάν τό καζίνο− ἡ Πανθρησκεία! Διαλέξτε καί πάρτε! Ὅ,τι σᾶς ἀρέσει καί ὅ,τι σᾶς βολεύει! Μά θά πεῖτε ὑπάρχουν καί ἄθεοι. Καί δέν εἶναι λίγοι "τήν σήμερον ἡμέραν"! Ποῦ θά τούς τοποθετήσουμε; Κάποιοι δίνουν κιόλας τήν ἀπάντηση: Ἔχουν καί οἱ ἄθεοι τήν πίστη τους καί τή "θρησκεία" τους. Πιστεύουν στό "μηδέν"! Ἔχουν τόν μηδενισμό. Εἶναι ἀκόμα καί κάποιοι "ἕλληνες" παγανιστές, πού κουβαλᾶνε θεούς καί θεές. Τί νά τούς κάνουμε; Θ᾽ ἀνήκουν κι αὐτοί στήν πανθρησκεία; Ξεχάσαμε καί τόν Σατανά! Καί

ἐπιδρᾶ στήν Ἐκκλησία, ἀλλά καί νά ἀντανακλᾶ σ᾽ αὐτόν ἡ κατάσταση τῆς Ἐκκλησίας…». Ἀγάπη καί ἄσκησις συνυφαίνονται καί ἀλληλοσυμπληρώνονται «Τήν ἀγάπη μποροῦν νά ἀποκτήσουν οἱ Χριστιανοί μέ τήν ἄσκηση». «Ὅσοι ἀγαποῦν αὐτόν τόν κόσμο, δέν μποροῦν νά ἀποκτήσουν τήν ἀγάπη τῶν ἀνθρώπων», λέει ὁ ἀββάς Ἰσαάκ ὁ Σύρος11. Κάθε ἄσκηση κατά βάθος εἶναι προετοιμασία ἀγάπης. Πῶς θά μοιρασθεῖ κανείς τό φαγητό του μέ αὐτόν πού πεινάει, ἐάν δέν νικήσει τήν λαιμαργία μέ τήν νηστεία;… Ἡ κατά Θεόν ἀγάπη εἶναι κίνητρο καί ἀποτέλεσμα τῆς ἀληθινῆς ἀσκήσεως, ὅπως βλέπουμε στούς θαυμαστούς βίους τῶν Ἁγίων. Αὐτή τήν τελεία ἀγάπη ἐκφράζουν καί οἱ κατωτέρω λόγοι τοῦ

προαναφερθέντος Πατρός: «Καρδία ἐλεήμων εἶναι καῦσις καρδίας ὑπέρ πάσης τῆς κτίσεως, ἤγουν ὑπέρ τῶν ἀνθρώπων καί τῶν ὀρνέων καί τῶν ζώων καί τῶν δαιμόνων καί ὑπέρ παντός κτίσματος»12. Ἡ ἄσκησις ἔχει ἐκκλησιαστικόν καί ὄχι ἀτομικιστικόν χαρακτῆρα «Ὁ Χριστιανός ὑπακούοντας στήν Ἐκκλησία ἀσκεῖται στήν ταπείνωση καί ἐνεργεῖ ὡς καθολικός (πανανθρώπινος, ὁλόκληρος) ἄνθρωπος, δηλ. ὡς ἄνθρωπος τοῦ ὁποίου ἡ ἀτομική συνείδηση ἔχει ἐξαγιασθεῖ καί ἐναρμονισθεῖ μέσα στήν καθολική συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας. Ἔτσι, ὁ Χριστιανός ἐνεργεῖ ἐκκλησιαστικῶς, συνοδικῶς, καθολικῶς, μέ τούς ἐν Χριστῷ ἀδελφούς του, μέ τούς ὁποίους ἀποτελεῖ ἕνα σῶμα. Ἡ τή-

Τοῦ κ. Μιχαήλ Ε. Μιχαηλίδη

δέν εἶναι λίγη ἡ δύναμη καί ἡ πονηριά του, ἀφοῦ λέγεται καί πονηρός ἤ διάβολος. Ἄλλωστε, αὐτός δημιουργεῖ τά κακά σ᾽ ὅλο τόν κόσμο. Αὐτός προετοιμάζει καί τόν Ἀντίχριστο, τό κατεξοχήν ὄργανό του, πού θά εἶναι φορέας ὅλου τοῦ κακοῦ. Κατά τόν Ἀπόστολο Παῦλο, πρίν ἔρθει ὁ ἀντίχριστος, θά προηγηθοῦν πρόδρομοί του, οἱ αἱρετικοί, προπάντων δέ "τό μυστήριον τῆς ἀνομίας", τό ὁποῖον "ἤδη ἐνεργεῖται" (Β´ Θεσ. Β´ 7). Ἀλλ᾽ ὅση κι ἄν εἶναι ἡ δύναμή του, νικητής θά εἶναι ὁ Κύριος, πού μ᾽ ἕνα φύσημά Του θά τόν ἐξαφανίσει. Εἶναι αὐτός, πού κάθεται στό λευκό τό ἄλογο − ὁ ἁγνός καί πανάγιος Κύριος− "καί ἐδόθη αὐτῷ στέφανος καί ἐξῆλθε νικῶν καί ἵνα νικήση" (Ἀποκ. ΣΤ´ 2). Ἔχουμε πόλεμο. Πνευματικό πόλεμο. Πρόσχωμεν. Ἡ Ὀρθοδοξία μας εἶναι ἡ χιλιάκριβη καί ἀτίμητη δωρεά τοῦ Θεοῦ. Τοῦτο τό δῶρο δέ θά τό προδώσουμε ποτέ. Κάθε μέρα ζοῦμε τοῦτο τόν πόλεμο τῆς Νέας Ἐποχῆς, τῆς παγκοσμιοποίησης καί τοῦ οἰκουμενισμοῦ, δηλαδή, τοῦ προδρόμου τῆς πανθρησκείας. Στοιχεῖο τῆς "Νέας Ἐποχῆς", εἶναι ἡ ἀπόλυτη προσωπική ἐλευθερία, καταργώντας καί ἠθικούς κανόνες, ὅπως τό βδέλυγμα τῆς ὁμοφυλοφιλίας μέ τά αἰσχρουργήματα καί τήν ἀναισχυντία της... Ὡς πρός τήν πανθρησκεία, οἱ Ὀρθόδοξοι ἀπορρίπτουμε κάθε μορφή διαχριστιανικοῦ ἤ διαθρησκειακοῦ οἰκουμενισμοῦ. Στήν Ὀρθόδοξη Καθολική Ἐκκλησία ἀνήκει τό μέλλον.

ρηση μάλιστα τῶν κοινῶν νηστειῶν, προσευχῶν καί ἐκκλησιαστικῶν ἐθίμων συντελεῖ στήν στενότερη σύσφιγξη τοῦ ἀσκουμένου μέ τήν Ὀρθόδοξη Καθολική Ἐκκλησία, πού ἐκτείνεται σέ πλάτος καί μῆκος χρόνου…». Ἡ ἄσκησις δέν περιφρονεῖ τό σῶμα «Ἡ ἀληθινή ἄσκηση καμμία σχέση δέν ἔχει πρός τήν πλατωνική ἤ μανιχαϊκή περιφρόνηση τῆς ὕλης ἤ τοῦ σώματος. Οἱ Χριστιανοί ἀσκητές ἀσκοῦνται, ὄχι διότι περιφρονοῦν τό σῶμα, ἀλλά διότι θέλουν νά τό καταστήσουν πειθήνιο ὄργανο τῆς ψυχῆς. Κατά τόν μζ´ (47ο) Ἱερό Κανόνα τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, οἱ βδελυσσόμενοι (ὅσοι περιφρονοῦν μέ μῖσος) τόν γάμο, ἀποστρεφόμενοι τόν οἶνο καί τήν κτίση τοῦ Θεοῦ, μεμιασμένη (μολυσμένη) εἶναι λέγοντες, δέν μποΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 2αν ΣΕΛ.

Σελὶς 2α

10 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2014

Ο ΑΓΙΟΣ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

ΤΙΣ 10 Ἰανουαρίου ἡ ἘκκληΣ σία μας τιμᾶ τὴν μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Γρηγο-

Ο ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΝΥΣΣΗΣ

ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟΝ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΕΤΟΥΣ

ΠΑΤΗΣΑΜΕ ἤδη, μὲ τὴ βοήθεια καὶ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, τὸ κατώφλι ἑνὸς καινούργιου χρόνου. Τώρα, ποὺ πέρασαν οἱ ἀνόητοι πανηγυρισμοὶ γιὰ τὸν «ἐρχομό» του καὶ «προσγειωθήκαμε» στὴ σκληρὴ καθημερινότητα, μποροῦμε νὰ κάνουμε ὡς πιστοὶ ὁρισμένες αὐτονόητες σκέψεις, οἱ ὁποῖες διαφεύγουν ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους τοῦ κόσμου. Ἂν γιὰ τοὺς ἀπίστους ὁ χρόνος εἶναι μία ἀνούσια «ρουτίνα», μία ἀσυναίσθητη ροὴ πρὸς τὴν φθορά, τὸ θάνατο καὶ τὴν ἐκμηδένιση, γιὰ μᾶς τοὺς πιστοὺς θὰ πρέπει νὰ ἀποτελεῖ μία ἀπὸ τὶς ἄπειρες δωρεὲς τοῦ Θεοῦ στὴ ζωή μας. Ἡ γέννησή μας δὲν εἶναι ἕνα τυχαῖο γεγονός, ὅπως θέλουν νὰ τὸ βλέπουν οἱ ἄπιστοι, ἀλλὰ μία ὑπέρτατη εὐλογία· ὁ Δημιουργὸς μᾶς ἔφερε ἀπὸ τὸ μὴ εἶναι εἰς τὸ εἶναι. Ἡ ἐπίγεια ζωή μας δὲν εἶναι καὶ αὐτὴ μία τυχαία βιολογικὴ ὕπαρξη,

Ἀπαγόρευσις στολισμοῦ Ἱ. Ναῶν

ΑΙΣΘΗΣΗ προκάλεσε πρόσφατη ἐγκύκλιος τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Χαλκίδος κ. Χρυσοστόμου, μὲ τὴν ὁποία βάζει τέλος στοὺς πολυδάπανους στολισμοὺς τῶν Ἱ. Ναῶν κατὰ τὴν τέλεση τοῦ Ἱεροῦ Μυστηρίου τοῦ Βαπτίσματος. Ἰδοὺ μερικὰ ἀποσπάσματά της: «τὸ Βάπτισμα δὲν εἶναι παιγνίδι» καὶ πὼς ἡ χαρὰ τοῦ γεγονότος «δὲ σημαίνει ὅτι πρέπει καὶ νὰ μετατρέψουμε τὴν Ἐκκλησία μας (τὸν Ἱ. Ναό μας) σὲ παιδικὴ χαρά... δίνουν τὴν ἐντύπωση ὅτι μᾶς προσκαλοῦν σὲ «πάρτυ» καὶ ὄχι σὲ μυστήριο… ὁ δῆθεν στολισμὸς στὸν Ἱερὸ Ναό, ποὺ ἀρχίζει ἀπὸ τὰ σκαλοπάτια τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἐπεκτείνεται τὶς περισσότερες φορὲς καὶ ἐντὸς Αὐτῆς καὶ περιλαμβάνει μπαλόνια, κορδέλες, μίκυ μάους, λουλούδια, κ.λπ… Δυστυχῶς, οὔτε ἡ κολυμβήθρα ἐξαιρεῖται ἀπὸ τέτοιους στολισμούς, ἐνῶ καὶ στὶς λαμπάδες, ποὺ συμβολίζουν τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ, ἀκόμη–ἀκόμη καὶ στὸ μπουκάλι μὲ τὸ λάδι τοποθετοῦνται φιγοῦρες κινουμένων σχεδίων, ἀρκουδάκια, κουκλάκια καὶ ὅ,τι ἄλλο ἐπινοεῖ τὸ ἐμπορικὸ δαιμόνιο, ἄσχετο πάντως μὲ τὸ μυστήριο». Συμφωνοῦμε καὶ ἐπικροτοῦμε τὴν ἐνέργεια τοῦ ἁγίου Χαλκίδος καὶ εὐχόμαστε νὰ βρεῖ καὶ ἄλλους ἐπισκόπους μιμητές του, ὥστε νὰ πάψουν οἱ Ἱ. Ναοὶ νὰ γίνονται «κοσμικὰ σαλόνια». Ἀλλὰ ρωτᾶμε τὸν Σεβασμιώτατο: γιατί ἀπαγόρευσε τοὺς στολισμοὺς μόνο κατὰ τὴν τέλεση τοῦ Μυστηρίου τοῦ Βαπτίσματος; Δὲν νομίζει ὅτι οἱ στολισμοὶ τοῦ Βαπτίσματος εἶναι ἀσύγκριτα σεμνότεροι ἀπὸ τοὺς πολυδάπανους στολισμοὺς τῶν Γάμων καὶ τῶν Μνημοσύνων, ὅπου μεταβάλλονται οἱ Ἱ. Ναοὶ σέ… δάση ἀπὸ τὰ ἄνθη καὶ τὰ φυτὰ ἐσωτερικῶν χώρων; Γιατί δὲ ἀπαγόρευσε ταυτόχρονα καὶ τὴν ἄσεμνη καὶ προκλητικὴ ἐνδυμασία τῶν γυναικῶν κατὰ τὴν τέλεση τῶν Ἱερῶν Μυστηρίων, οἱ ὁποῖες τὰ βεβηλώνουν κυριολεκτικὰ μὲ τὴ γύμνια τους; Ἐλπίζουμε νὰ ἐπανέρθει μὲ νέα του ἐγκύκλιο.

Ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων εὐλόγησεν τὴν «ἁφὴν τοῦ χριστουγεννιάτικου δένδρου»!

ΑΛΛΟ καὶ τοῦτο! «πάνδημη» ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων παρέστη στὴν «ἁφὴ τοῦ χριστουγεννιάτικου δένδρου» τῆς ἑλληνορθόδοξης κοινότητας τοῦ Ἰσραήλ! Δεῖτε τὴν εἴδηση, ὅπως τὴν δημοσιοποίησε τὸ εἰδησεογραφικὸ ἱστολόγιο «Δόγμα»: «Τὴν περασμένη Κυριακὴ πραγματοποιήθηκε στὴν ἑλληνορθόδοξη κοινότητα τῆς Ἰόππης - Γιάφας τοῦ Ἰσραήλ, ἑορταστικὴ ἐκδήλωση γιὰ τὴν ἁφὴ τοῦ χριστουγεννιάτικου δέντρου. Στὴν τελετή, συμμετεῖχε σύσσωμη ἡ ὁμογένεια, παρευρέθηκαν καὶ πολλὰ μέλη τῆς ἐκεῖ κοινότητας τοῦ Πατριαρχείου, ἐπίτροποι καὶ ὁ δήμαρχος τοῦ Τὲλ Ἀβίβ. Ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ. Θεόφιλος κατὰ τὴν ὁμιλία του εὐχαρίστησε ὅλους ὅσους συμμετεῖχαν σ᾽ αὐτὴν τὴν ὄμορφη ἐκδήλωση, ποὺ σηματοδοτεῖ τὴν ἔναρξη τῶν Χριστουγέννων»! Διαπιστώνουμε πλήρη ἐκκοσμίκευση (καὶ) τῆς Σιωνίτιδος Ἐκκλησίας! Ἡ «ὄμορφη ἐκδήλωση», τῆς ἁφῆς τοῦ χριστουγεννιάτικου δένδρου «σηματοδοτεῖ τὴν ἔναρξη τῶν Χριστουγέννων», κατὰ τὸν κ. Θεόφιλο, καὶ ὄχι ἡ σαράντα ἡμερῶν πνευματικὴ προετοιμασία τῆς Ἐκκλησίας μας! Θέλει ἴσως νὰ λησμονεῖ ὁ Μακαριώτατος πὼς τὸ ἔθιμο τοῦ «χριστουγεννιάτικου δένδρου» δὲν ἔχει καμιὰ σχέση μὲ τὴν χριστιανικὴ παράδοση καὶ προέρχεται ἀπὸ τὸν βορειοευρωπαϊκὸ παγανισμό! Θλίψη καὶ ἀνησυχία μᾶς διακατέχει, διότι τὸ σαράκι τῆς ἐκκοσμίκευσης κατατρώει τὰ (ἀνθρώπινα) σωθικὰ τῆς Ἐκκλησίας μας!

TIME: Πρόσωπον τῆς χρονιᾶς ὁ πάπας!

ΠΑΕΙ καὶ αὐτό: τὰ κατευθυνόμενα διεθνῆ media πραγματοποίησαν τὸ ὄνειρο τοῦ «ἁγίου πατέρα», τουτέστιν τοῦ πάπα, νὰ ἀναδειχθεῖ «παγκόσμιος πνευματικὸς ἡγέτης»! Τὸ γνωστὸ ἀμερικανικὸ περιοδικὸ ΤΙΜΕ ἀφιέρωσε καὶ δεύτερο τεῦχος του σ’ αὐτόν, ἐξαίροντας τὴν «προσωπικότητά» του! «Ἀποκαλώντας τον “ὁ Πάπας τοῦ λαοῦ” τὸ ἀμερικανικὸ περιοδικὸ Τime ἀνακοίνωσε τὸν Πάπα Φραγκίσκο ὡς πρόσωπο τῆς χρονιᾶς. “Αὐτό ποὺ κάνει τὸν Πάπα τόσο σημαντικὸ εἶναι ἡ ταχύτητα μὲ τὴν ὁποία "αἰχμαλώτισε” τὴ φαντασία ἑκατομμυρίων ἀνθρώπων, ποὺ εἶχαν ἐγκαταλείψει τὴν πίστη, τὴν ἐκκλησία, ἀναφέρει τὸ Τime στὸ κεντρικὸ θέμα του. Μέσα σὲ λίγους μῆνες, ἀναφέρει τὸ Time, ὁ Πάπας Φραγκίσκος θεώρησε σημαντικότερη τὴν θεραπευτικὴ ἀποστολὴ τῆς

σὰν ὅλων τῶν ἄλλων ἐμβίων ὄντων, ἀλλὰ μία δυναμικὴ πορεία πρὸς τὴ θέωση. Ὁ θάνατος δὲν εἶναι τὸ τέρμα τῆς βιολογικῆς μας ὕπαρξης, ἀλλὰ ἡ εἴσοδός μας στὴν αἰώνια καὶ ἀτελεύτητη ζωή. Γιὰ τὴν χριστιανική μας πίστη ἡ ροὴ τοῦ χρόνου καὶ ἡ ἀξιοποίησή του εἶναι ἀπόλυτα συνυφασμένη μὲ τὴ σχέση μας μὲ τὸ Θεὸ καὶ τὴν μεταθανάτια κατάστασή μας. Καλούμαστε λοιπὸν νὰ ἀξιοποιήσουμε κάθε στιγμὴ τῆς ζωῆς μας γιὰ τὴν πνευματική μας πρόοδο. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς προτρέπει νὰ εἶναι ἡ πορεία μας «καιρὸς εὐπρόσδεκτος» καὶ «ἡμέρα σωτηρίας» (Β΄ Κορ. 10, 11). Διότι «νῦν γὰρ ἐγγύτερον ἡ σωτηρία ἢ ὅτε ἐπιστεύσαμεν, ἡ νύξ προέκοψεν, ἡ δὲ ἡμέρα ἤγγικεν» (Ρωμ. 13, 11). Ἂς βάλουμε στόχο ἀπὸ αὐτὴ τὴ χρονιὰ νὰ εἶναι ἡ κάθε στιγμὴ τῆς ζωῆς μας καὶ ἕνας σταθμὸς γιὰ τὴν αἰωνιότητα!

ἐκκλησίας –ἡ ἐκκλησία ὡς θεσμός, ποὺ ὑπηρετεῖ καὶ παρηγορεῖ τοὺς πολίτες σὲ ἕνα συχνὰ σκληρὸ κόσμο- σὲ σχέση μὲ τὴν δογματικὴ πολιτικὴ ἀστυνόμευσης τῶν προκατόχων του. Ο Ἰωάννης Παῦλος ὁ Β´ καὶ ὁ Βενέδικτος ΙΣτ´ ἦταν καθηγητὲς θεολογίας. Ὁ Φραγκίσκος ἦταν ἐπιστάτης, πορτιέρης σὲ νυχτερινὸ κέντρο καὶ δάσκαλος λογοτεχνίας.

Ἀπίστευτον: Ἱδρύθη καὶ λειτουργεῖ «ἐκκλησία τοῦ διαδικτύου»!

ΕΙΧΑΜΕ γράψει σὲ προηγούμενο σχόλιό μας γιὰ τὰ πλεονεκτήματα καὶ τὰ μειονεκτήματα τῆς χρήσεως τῆς πληροφορικῆς καὶ τοῦ διαδικτύου. Ἐδῶ θὰ κάνουμε λόγο γιὰ μία σοβαρὴ «παρενέργεια», γιὰ τὴν λεγόμενη «Διαδικτυακὴ Ἐκκλησία», ἢ «Ἐκκλησία τοῦ Διαδικτύου» ἢ ἀλλιῶς «cyberchurch». Πρόκειται γιὰ προτεσταντικὴ ἐπινόηση, γιὰ τὴν ἵδρυση εἰκονικῶν «ἐκκλησιῶν», οἱ ὁποῖες «λειτουργοῦν», ὅπως οἱ ἱστοσελίδες τοῦ διαδικτύου! «Ἀπὸ τὸ σπίτι, τὴ δουλειὰ ἢ ἀπὸ ὁπουδήποτε ἀλλοῦ βρίσκονται, συνδέονται, γιὰ νὰ προσευχηθοῦν ἢ ἀκόμα καὶ γιὰ νά... βαπτιστοῦν online. Ἄνθρωποι, ποὺ χρησιμοποιοῦν τὸ Διαδίκτυο καὶ γιὰ διάφορους λόγους δὲν μποροῦν νὰ μεταβοῦν σὲ ἐκκλησία εἴτε γιατί δὲν ἔχουν χρόνο εἴτε γιατί βρίσκονται μακριὰ ἀπὸ τὴ χώρα τους εἴτε ἀντιμετωπίζουν προβλήματα ὑγείας, συνδέονται διαδικτυακὰ σὲ μία ζωντανὴ λατρευτικὴ σύναξη. Γιὰ παράδειγμα, στὶς ἱστοσελίδες τῆς εἰκονικῆς ἐκκλησίας, ἕνας πάστορας εὐλογεῖ online τὸ ποίμνιό του, ἐνῶ οἱ πιστοὶ μετέχουν εὐλαβικὰ στὴ λειτουργία ἢ τὸ μυστήριο» (Ἱστοσελ. Ρομφαία)! Τὸ ἱστολόγιο ἀποκάλυψε πὼς τέτοια «ἐκκλησία» ὑπάρχει καὶ στὴ Χώρα μας! Εἶναι ὁλοφάνερο πὼς ὁ αἱρετικὸς προτεσταντισμός, ἀπογυμνωμένος ἀπόλυτα ἀπὸ τὴ Θεία Χάρη, ἔφτασε στὴν κατάντια, ὄχι μόνο νὰ μεταβάλλει τὴν Ἐκκλησία θρησκεία, ἀλλὰ καὶ σὲ ἱστοσελίδα, ἡ ὁποία «λειτουργεῖ» μὲ τὸ «ποντίκι» τοῦ ὑπολογιστῆ!

“Και μόνο τὸ γεγονὸς ὅτι εἶναι ὁ πρῶτος Πάπας ἀπὸ τὴ Λατινικὴ Ἀμερικὴ εἶναι ἱστορικό. Ἔρχεται σὲ μία στιγμή, ποὺ ἡ Ἐκκλησία ἔχει ἀνάγκη ἕνα ξέσπασμα ἐνέργειας. Διαθέτει ἕνα χάρισμα, ποὺ μοιάζει νὰ ἔρχεται ἀπὸ τὸ πουθενά”, ἀναφέρει τὸ Time, σὲ βίντεο ποὺ αἰτιολογεῖ τὴν ἐπιλογή του» (Τὸ Ποντίκι Web)! Θὰ θέλαμε νὰ βεβαιώσουμε τὸν ὑπερφίαλο «ἀντιπρόσωπο τοῦ Χριστοῦ στὴ γῆ», πώς, μπορεῖ νὰ ἔγινε γιὰ τὸν κόσμο τὸ «πρόσωπο τῆς χρονιᾶς», ἀλλά, ἐμᾶς τοὺς ὀρθοδόξους, μᾶς ἀφήνει παγερὰ ἀδιάφορους ἡ «διάκρισή» του! Πρόσωπο, ὄχι μόνο τῆς χρονιᾶς, ἀλλὰ παντοτινό, θὰ γίνει ὅταν καὶ ἐὰν μετανοήσει γιὰ τὶς κακοδοξίες τοῦ παπισμοῦ καὶ ἐπιστρέψει τὴν «ἐκκλησία», στὴν ἀληθινὴ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ!

Σατανιστικὰ ἀντιχριστούγεννα διὰ ἀποτοξίνωσιν ἀπὸ τὰ Χριστούγεννα!

ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ, γιορτάζουν καὶ οἱ σατανιστὲς τὰ δικά τους «Χριστούγεννα», καὶ γιὰ νὰ ἀκριβολογοῦμε τὰ ἀντι-Χριστούγεννα! Κέντρο τοῦ ἑορτασμοῦ τὸ Λονδίνο, στὸ φρικιαστικὸ «London Dungeon» (τὸ μπουντρούμι τοῦ Λονδίνου), ἤτοι ἕνα κλάμπ, ὅπου εἶναι ἀποτυπωμένο στὴν εἴσοδο τὸ 666 καὶ ἀποτελεῖ τὸ καλλίτερο ἀξιοθέατο στὴν ἀγγλικὴ πρωτεύουσα. Στὰ «διαβολικὰ παιδιὰ» ἀποκαλούμενα «Damien», ἡ εἴσοδος στὴν ἀτραξιὸν «Satan᾽s Grotto» (σπηλιὰ τοῦ σατανᾶ), εἶναι δωρεάν. «Τὸ ‘ἑορταστικὸ κλίμα’ τοῦ ‘μπουντρουμιοῦ’, ποὺ ἀποκαλεῖται “anti-christmas” («ἀντιχριστούγεννα») - διαρκεῖ ἀπὸ τὶς 18 ἕως τὶς 29 Δεκεμβρίου καὶ ἐπιτρέπει στὰ παιδιὰ νὰ ἐπισκεφτοῦν τὴ «σπηλιὰ τοῦ σατανᾶ», ὅπου μποροῦν νὰ ποῦν στὸ διάβολο τὶς πιὸ φρικτὲς φαντασιώσεις τους καὶ νὰ λάβουν τὶς ἄπληστες ἐπιθυμίες τους μὲ ἀντάλλαγμα τὶς ψυχές τους. Τὸ “Satan’s Grotto” εἶναι μία ἐτήσια ἀτραξιὸν στὸ «μπουντρούμι τοῦ Λονδίνου», ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ δημοφιλῆ τουριστικὰ σημεῖα τῆς πόλης, ἀλλὰ φέτος τὰ παιδιά, ποὺ ἀποκαλοῦνται ‘Damien’ μποροῦν νὰ εἰσέλθουν δωρεάν… τὸ “Satan’ s Grotto” ἔχει γίνει μία δημοφιλὴς παράδοση.” Ἡ ἐπίσκεψη πα-

ρουσιάστηκε ὡς σοῦπερ πρόταση γιὰ “ἀποτοξίνωση” ἀπὸ τὸ ἑορταστικὸ κλίμα τῶν Χριστουγέννων (δήλωσε ἐκπρόσωπος τῆς ἀτραξιὸν)» (Ἱστολ. pneymatiko.wordpress.com)! Εἴδατε πὼς ὁ διάβολος μιμεῖται τὸ Θεὸ καὶ διαστρέφει τὰ ἔργα Του, προκειμένου νὰ ἀποσπάσει ψυχὲς καὶ νὰ τὶς κάνει ὑποχείριά του; Σημειώνουμε ἰδιαίτερα τὸ γεγονὸς τῆς «ἀποτοξίνωσης ἀπὸ τὸ ἑορταστικὸ κλίμα τῶν Χριστουγέννων», πνευματικὴ τοξίνη τὰ Χριστούγεννα, ἀποτοξίνωση τὰ ἀντι-Χριστούγεννα τοῦ σατανισμοῦ! Καὶ μὴ χειρότερα!

Νέον οἰκουμενιστικὸν «φροῦτον»: Ἱεραὶ τελεταὶ εἰς αἱρετικοὺς καὶ ἀλλοθρήσκους!

ΜΠΟΡΕΙΤΕ ἀγαπητοί μας ἀναγνῶστες νὰ σκεφτεῖτε τὸν Ἀπόστολο Παῦλο νὰ τελεῖ μνημόσυνο στὸν «φιλολαϊκὸ» Νέρωνα ἢ τὸν Μ. Βασίλειο στὸν «ἐστεμμένο φιλόσοφο» Ἰουλιανὸ ἢ τὸν Ἅγιο Γρηγόριο τὸν Παλαμᾶ στὸν «ὁραματιστὴ τῆς Ἑνωμένης Εὐρώπης» Καρλομάγνο, ἢ τὸν Ἅγιο Νεκτάριο στὸν «μεγάλο εὐρωπαῖο διπλωμάτη» Μέτερνιχ; Οὔτε κι ἐμεῖς! Ἀλλὰ στὶς μέρες μας αὐτοῦ τοῦ εἴδους οἱ πρακτικὲς εἶναι γεγονὸς ἀπὸ τοὺς θεράποντες τοῦ οἰκουμενισμοῦ! Πᾶνε χρόνια, ὅταν ἄρχισαν ὀρθόδοξοι μεγαλόσχημοι κληρικοὶ νὰ τελοῦν Ἱερὰ Μυστήρια καὶ ἁγιαστικὲς πράξεις σὲ ἑτερόδοξους καὶ ἀλλόθρησκους! Θυμίζουμε, γιὰ τὴν ἱστορία, πρὶν λίγα χρόνια, τὰ «βαφτίσια» στὸ Φανάρι μὲ «κουμπάρους» ἀγγλικανοὺς καὶ τούρκους μουσουλμάνους! Θυμίζουμε πρόσφατη τελετὴ δέησης τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Θυατείρων γιὰ τὴν ἀγγλικανὴ (καὶ παγανίστρια) βασίλισσα τῆς Ἀγγλίας. Τελευταῖα διαβάζουμε πὼς στὴν Πραιτόρια τῆς Ν. Ἀφρικῆς τελέστηκε σὲ ὀρθόδοξο Ἱ. Ναὸ κανονικὸ μνημόσυνο (μὲ κόλλυβα, κ.λπ.) γιὰ τὸν ἐκλιπόντα ἀνιμιστὴ Νέλσον Μαντέλα, ὁ ὁποῖος θάφτηκε μὲ τὸ παγανιστικὸ τελετουργικὸ «τῶν Κόζα, τῆς φυλῆς τοῦ Μαντέλα. Ἡ κηδεία εἶναι μία σύνθετη τελετή, στόχος τῆς ὁποίας εἶναι ἡ ἐπικοινωνία μὲ τοὺς προγόνους, ὥστε νὰ ἐπιτραπεῖ στὸ πνεῦμα τοῦ θανόντα νὰ ἀναπαυθεῖ» (Ἱστοσελ. Τὰ Νέα)! Μποροῦν (καὶ ἂν καταδέχονται) οἱ «δικοί» μας νὰ μᾶς ἐξηγήσουν σὲ ποιὰ διδασκαλία καὶ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας στηρίζονται καὶ κάνουν τέτοιου εἴδους τελετές; Ἡ Ἐκκλησία μας, στοὺς κατηχούμενούς της δὲν ἐπιτρέπει οὔτε τὴν ἁπλὴ παρουσία τους στὴ Λειτουργία τῶν Πιστῶν. Πόσο μᾶλλον γιὰ τοὺς συνειδητὰ αἱρετικούς, ἀλλόθρησκους καὶ ἀπίστους! Ἀλίμονο!

Δύο χρόνια εἰς τὴν φυλακὴν ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀχρίδος Ἰωάννης!

ΣΥΜΠΛΗΡΩΘΗΚΑΝ αὐτὲς τὶς ἡμέρες δύο χρόνια ἀπὸ τὴν φυλάκιση τοῦ ἀγωνιστῆ Ἀρχιεπισκόπου Ἀχρίδος κ. Ἰωάννη ἀπὸ τοὺς σχισματικοὺς σκοπιανούς. Ὁ μαρτυρικὸς Ἐπίσκοπος βρίσκεται στὴ φυλακή, μὲ φρικτὲς συκοφαντίες, διότι παραμένει προσηλωμένος στὴν ἐκκλησιαστικὴ νομιμότητα καὶ ἀμφισβητεῖ τὴν σχισματικὴ «μακεδονικὴ» ψευδοεκκλησία, ἡ ὁποία ἐδῶ καὶ μισὸ σχεδὸν αἰώνα παραμένει ἀποκομμένη ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία καὶ ὑπηρετεῖ τὶς γελοῖες καὶ ἀνιστόρητες μικροεθνικιστικὲς βλέψεις τῶν σκοπιανῶν. «Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος κ. Ἰωάννης τὰ τελευταῖα ἕντεκα χρόνια τῶν διώξεων καὶ τοῦ μαρτυρίου του ἔχει φυλακιστεῖ πάνω ἀπὸ ἑπτὰ φορές. Στὸ παρελθὸν τὸ μεγαλύτερο διάστημα, ποὺ παρέμεινε παρανόμως στὴ φυλακή, ἦταν ὀχτὼ μῆνες. Αὐτὴ τὴ φορά ὅμως ἤδη συμπλήρωσε δύο χρόνια. Νὰ σημειωθεῖ ὅτι ἀπὸ τὸν Ἰούλιο, ποὺ μᾶς πέρασε, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀχρίδος ἔχει μεταφερθεῖ στὶς γνωστές, ἀπ’ τὰ παλιά, φυλακὲς Indrizovo σὲ προάστιο τῶν Σκοπίων. Τὸ σκληρότερο γιὰ τὸν κ. Ἰωάννη, ὁ ὁποῖος ἀντιμετωπίζει καὶ προβλήματα ὑγείας, εἶναι ὅτι στὴ φυλακὴ "διαμένει" σὲ κελὶ μὲ 30 ἄτομα» (Πηγή: NewsNow). Εἶναι ἀνάγκη νὰ ἐγείρουμε δυναμικὲς κινητοποιήσεις καὶ διαμαρτυρίες, ὥστε νὰ πιεστεῖ τὸ ἀλλοπρόσαλλο καθεστὼς τῶν Σκοπίων, νὰ ἀπελευθερώσει τὸν μαρτυρικὸ Ἐπίσκοπο καὶ νὰ δώσει ἐλευθερία στὴν κανονικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία νὰ ἀσκήσει τὸ ἔργο της. Ἐπίσης νὰ πιεσθεῖ ὁ ἀνεκδιήγητος ψευδοαρχιεπίσκοπος Στέφανος, τὸ πειθήνιο ὄργανο τοῦ σκοπιανικοῦ ἐθνικισμοῦ, νὰ θυμηθεῖ ὅτι εἶναι (ἂν εἶναι) Χριστιανὸς καὶ νὰ δείξει ἔλεος γιὰ τὸν φυλακισμένο Ἰωάννη, διότι δικό του ἔργο εἶναι ὁ ἀτέλειωτος διωγμός του!

ρίου Νύσσης. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ἦταν ὁ τρίτος υἱὸς τοῦ Βασιλείου καὶ τῆς Ἐμμελίας, μετὰ τὸν Μέγα Βασίλειο καὶ τὸν Ναυκράτιο. Δὲν φοίτησε σὲ μεγάλες σχολὲς τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, ἀλλὰ διδάχτηκε τὴν ρητορικὴ καὶ τὴν φιλοσοφία στὴν Καισάρεια, ὅμως ὡς κατ᾽ ἐξοχὴν διδάσκαλό του θεωρεῖ τὸν Βασίλειο, μάλιστα τὸν ἀποκαλεῖ καὶ προστάτη του, ἀλλὰ καὶ τὴν ἀδελφή του Μακρίνα. Μετὰ τὶς σπουδὲς του ἀφιερώθηκε στὸ ἐπάγγελμα τοῦ ρήτορα καὶ νυμφεύθηκε τὴν Θεοσέβεια, ἡ ὁποία κοιμήθηκε τὸ 386. Ἀκολούθησε ἱερατικὴ σταδιοδρομία, ὅπου τὸ 371 χειροτονήθηκε ἀπὸ τὸν ἀδελφό του Βασίλειο ἐπίσκοπος Νύσσης, πόλη ἡ ὁποία ἀπεῖχε ἑξήντα μίλια ἀπὸ τὴν Καισάρεια πρὸς τὴν Ἄγκυρα. Μετὰ τὴν κοίμηση τοῦ Βασιλείου ἀναμίχθηκε ἐνεργότερα στὰ

ἐκκλησιαστικὰ ζητήματα καὶ πῆρε μέρος στὴν Β΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο στὴν Κωνσταντινούπολη τὸ 381, στὴν ὁποία ὑπῆρξε ὑπέρμαχος τῆς ὀρθοδόξου πίστεως ἀντιμαχόμενος τὴν αἵρεση τῶν πνευματομάχων, κατατροπώνοντάς τους μὲ Γραφικὲς ὑποδείξεις καὶ μὲ τὴν δύναμη τῶν λόγων του. Μάλιστα κατὰ τὴν Σύνοδο ἐκφώνησε τὸν ἐπιτάφιο στὸν ἀποθανόντα πρόεδρο τῆς Συνόδου Μελέτιο Ἀντιοχείας καὶ ἔδωσε τὴν τελικὴ μορφὴ στὸ Σύμβολο τῆς πίστεως τῆς Συνόδου. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος, ἀφοῦ ἐποίμανε καλῶς καὶ θεαρέστως τὸ ποίμνιό του, ἐξεδήμησε πρὸς Κύριον σὲ μεγάλη ἡλικία. Ὑπῆρξε ἄριστος γνώστης τῆς κοσμικῆς σοφίας καὶ ὁλόκληρης τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ μαζὶ μὲ τοὺς δύο ἄλλους Καππαδόκες Πατέρες, Βασίλειο καὶ Γρηγόριο τὸν Θεολόγο, μᾶς ἄφησαν τὴν ἀπαράμιλλη θεολογία τῶν Καππαδοκῶν Πατέρων.

Η ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΜΕΘΟΔΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΝ…

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

ροῦν νά γίνουν ἀποδεκτοί στήν Ἐκκλησία χωρίς νά βαπτισθοῦν. Ἄς μή ἰσχυρίζονται δέ ὅτι ἔχουν βαπτισθεῖ στό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἐφ᾽ ὅσον θεωροῦν τόν Θεό ποιητή τοῦ κακοῦ καί καθίστανται ἐφάμιλλοι πρός τόν Μαρκίωνα καί τούς λοιπούς αἱρετικούς13…». Ἡ ἄσκησις ἔχει ἐσχατολογικόν χαρακτῆρα «Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας εἶναι δυνατόν νά χαρακτηρισθεῖ ἐκτός τῶν ἄλλων καί ὡς Ἐκκλησία ἀσκήσεως. Αὐτό μαρτυροῦν οἱ πολλές καί μακρές περίοδοι νηστείας, οἱ μακρές ἀκολουθίες καί ἡ κατ’ αὐτές ὀρθοστασία (τά παλαιά στασίδια δέν ἔδιναν, ὡς γνωστόν, τήν δυνατότητα ἀναπαυτικοῦ καθίσματος), τά αὐστηρά ἐπιτίμια πρός τούς ἁμαρτάνοντας, ὁ σεβασμός τῶν κοσμικῶν πρός τούς αὐστηρούς μοναχούς καί ἀσκητές, οἱ ἀγρυπνίες, οἱ μέ ταλαιπωρία ὁδοιπορίες καί ταξίδια πρός ἱερούς τόπους (προσκυνήματα) κ.τ.ὅ. Εἶναι ἀδιανόητο γιά ἕνα δυτικό Χριστιανό νά νηστεύσει ἤ νά μείνει στήν Ἐκκλησία τρεῖς ἤ πέντε ὧρες, ὅπως μένουμε οἱ Ὀρθόδοξοι κατά τίς μακρές ἀκολουθίες καί ἰδίως τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος. Εἶναι ἀντιθέτως σύνηθες στούς αἱρετικούς Διαμαρτυρομένους (προτεστάντες) νά κοινωνοῦν, ἀφοῦ προηγουμένως ἔχουν φάει τό πλούσιο πρωϊνό τους. Οἱ αἱρετικοί παπικοί κατήργησαν τελευταίως στήν Ἀμερική καί αὐτή τήν σκιώδη νηστεία τῆς Παρασκευῆς. Τό θαυμαστό σ’ αὐτά εἶναι ὅτι τό ἀσκητικό πνεῦμα τῆς Ἐκκλησίας μας συνδυάζεται μέ τό ἐσχατολογικό πνεῦμα τῆς προγεύσεως τῆς χαρᾶς τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, τῆς Ἀναστάσεως καί τῆς ἀγάπης. Ἡ ἄσκηση τῶν Ὀρθοδόξων εἶναι χαροποιός ἄσκηση, ὅπως καί τό πένθος μας εἶναι χαροποιό πένθος14…». Εἶναι δυνατός ὁ συγχρονισμός τῆς ἀσκήσεως; «Πράγματι ὁ ἀσκητισμός εἶναι κάτι τό ἀκατανόητο γιά τόν σύγχρονο ἄνθρωπο, τοῦ ὁποίου ἡ συνείδηση ἔχει ἐκκοσμικευθεῖ ἀπό τήν ἐπίδραση τῆς ἀθέου κουλτούρας, μέσα στήν ὁποία ζεῖ. Τά ἰδεώδη τῆς κουλτούρας αὐτῆς εἶναι ἡ ἐπιτυχία, ἡ εὐημερία, ἡ ἀπόλαυση, τό σέξ, ἡ αὐτάρκεια. Ἡ συναίσθηση τῆς ἁμαρτίας ἔχει ἐπίσης σχεδόν χαθεῖ. Ἁμαρτία δέν εἶναι πλέον ἡ παράβαση τοῦ ἠθικοῦ νόμου, ἀλλά ἡ μή παράβασή του, ὅταν ἐμποδίζεται ἀπ’ αὐτόν ὁ ἄνθρωπος νά ἱκανοποιήσει τίς μή ἱκανοποιηθεῖσες ἀπωθημένες ὀρέξεις του. Αὐτό διδάσκει ὁ Φρόϋντ καί ἐπί τῆς ἀρχῆς αὐτῆς θεμελιώνεται ἡ φροϋδική ψυχανάλυση καί τό στύλ τῆς ζωῆς, πού διαμορφώνεται ἀπό αὐτήν… Μέσα σ’ ἕνα στό σύνολό του παράλογο καί μηδενιστικό κόσμο τί νόημα μπορεῖ νά ἔχει ἡ ἄσκηση;

Πολλοί θεολόγοι στό ἐξωτερικό ἀπάντησαν ὅτι ἡ Ἐκκλησία ὀφείλει νά κενωθεῖ, νά χάσει τόν ἑαυτό της, γιά νά κερδίσει τόν κόσμο. Ἔτσι, κήρυξαν ὅτι ὁ Θεός πέθανε («θεολογία τοῦ θανάτου τοῦ Θεοῦ»), ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ δέν εἶναι ἱστορικό γεγονός καί ὅτι τό Εὐαγγέλιο δέν ἔχει σταθερές ἠθικές ἀπαιτήσεις (περιπτωσιακή ἠθική). Ἀλλά, αὐτό δέν εἶναι κένωση, εἶναι πτώση καί μεταβολή τῆς Ἐκκλησίας σέ κόσμο. Εἶναι συσχηματισμός μέ τόν κόσμο. Ἐάν ἡ Ἐκκλησία ἔπαυε νά εἶναι ἀσκητική, θά πρόδιδε τόν Κύριό της, ὁ Ὁποῖος ἔτσι τήν θέλησε, θά πρόδιδε ἐπίσης τόν ἄνθρωπο, διότι χωρίς τήν ἄσκηση εἶναι ἀδύνατη ἡ θέωσή του...». Ἑπομένως, δέν πρέπει νά παρουσιάζουμε ἕνα εὔκολο χριστιανισμό, ἀποστερημένο τοῦ ἀσκητικοῦ χαρακτήρα, γιά νά κερδίσουμε τούς συγχρόνους ἀνθρώπους καί μάλιστα τούς νέους. «Ἀλλά, ὑπάρχει, καί τό δεύτερο ἐρώτημα:

Εἶναι ἐπιτρεπτός ὁ συγχρονισμός καί ἡ προσαρμογή τῆς ἀσκήσεως στίς ἀνάγκες καί τήν ψυχοσωματική κατάσταση καί ἀντοχή τοῦ συγχρόνου ἀνθρώπου; Εἶναι γνωστό ὅτι ἡ ἀνθεκτικότητα τοῦ ἀνθρώπου στόν πόνο, τίς στερήσεις, τίς σκληραγωγίες ἔχει σήμερα αἰσθητῶς μειωθεῖ παρά ἤ ἴσως καί λόγῳ τῆς ὑπό τῆς ἰατρικῆς παρατάσεως τῆς ζωῆς. Οἱ συνθῆκες διαβιώσεως (ὁ θόρυβος τῶν μεγαλουπόλεων, οἱ ταχύτητες τῶν συγκοινωνιακῶν μέσων, ὁ ταχύς ρυθμός τῆς ζωῆς, ἡ ἀνασφάλεια καί ὁ φόβος) κάνουν τόν ἄνθρωπο ὑπερευαίσθητο, νευρικό, ἑτοιμόρροπο. Λόγοι ποιμαντικῆς διακρίσεως καί φιλανθρωπίας ἐπιτρέπουν καί ἴσως ἐπιβάλλουν κάποια προσαρμογή τῆς ἀσκήσεως, ὑπό τόν ὅρο ὅτι ἡ ἄσκηση δέν θά καταντήσει ἕνα εἶδος καταπραϋντικοῦ, ἀλλά θά διατηρήσει τόν χαρακτήρα τῆς στερήσεως, τοῦ ἀγῶνος, τῆς ἀποταγῆς τοῦ ἰδίου θελήματος καί τῆς θυσίας…». Ἡ ἀγωγή τῆς ἀσκήσεως «Ὑπάρχει τέλος τό ἐρώτημα τῆς ἀγωγῆς τῆς ἀσκήσεως. Πῶς δηλ. ὁ πιστός θά μάθει νά ἀσκεῖται. Ἡ καλύτερη ἀγωγή ἀσκήσεως εἶναι ἡ ἔνταξη τοῦ πιστοῦ στήν ζωή καί τήν λατρεία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἡ Ἐκκλησία παιδαγωγεῖ τά τέκνα της μέ σοφία καί στοργή στήν ἄσκηση. Οἱ ἐντός τοῦ λειτουργικοῦ ἔτους σοφῶς κατανεμημένες νηστεῖες, οἱ κατανυκτικές ἀκολουθίες, ὅπως τά Μεγάλα Ἀπόδειπνα, οἱ Χαιρετισμοί, οἱ ἐνδιαμέσως τῶν νηστειῶν πανευφρόσυνες ἑορτές (τῆς Ὀρθοδοξίας, τῆς Σταυροπροσκυνήσεως, τοῦ Εὐαγγελισμοῦ κ.λπ.), ἐμπνέουν, διευκολύνουν καί στηρίζουν τόν ἀσκούμενο Χριστιανό. Τό πρόβλημα εἶναι πῶς ὅλα αὐτά θά διοχετευθοῦν ποιμαντικῶς στόν λαό. Παλαιότερα, σχολεῖο τῆς ἀσκήσεως ἦταν ἡ ὀρθόδοξη

Ἐκοιμήθη ὁ Γέρων Μητροπολίτης Πηλουσίου κυρός Καλλίνικος

Συμφώνως πρός ἀνακοίνωσιν, ὑπό ἡμερομηνίαν 21ην Δεκεμβρίου, τοῦ Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας καί πάσης Ἀφρικῆς:

«Ἐκοιμήθη τήν 21η Δεκεμβρίου ἐ.ἔ., ὁ Γέρων Μητροπολίτης Πηλουσίου κυρὸς Καλλίνικος. Ὁ μακαριστὸς Ἱεράρχης, κατὰ κόσμον Κυριάκος Πίππας ἐγεννήθη στὰ Μέγαρα Ἀττικῆς τὸ ἔτος 1936. Ἦτο ἀπόφοιτος τῆς Ἱερᾶς Θεολογικῆς Σχολῆς τῆς Χάλκης. Ἐχειροτονήθη Διάκονος καὶ Πρεσβύτερος κατὰ τὸ ἔτος 1964 ὑπὸ τοῦ ἀοιδίμου Μητροπολίτου Γρεβενῶν κυροῦ Χρυσοστόμου Παπαϊγνατίου, διορισθείς Ἱεροκῆρυξ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως. Ἀπὸ τοῦ ἔτους 1978 ὑπηρέτησε ὡς Ἱεροκῆρυξ στὴν Ἱερὰ Μητρόπολη Περιστερίου ἐπὶ 18 συναπτὰ ἔτη. Ἀκολούθως ἀποσπασθείς εἰς τὸν Θρόνον τὸ 1997, ὑπηρέτησε ὡς Ἐπιτροπεύων καὶ Πατριαρ-

χικὸς Ἐπίτροπος στὴν Ἐπιτροπεία Καΐρου. Τὴν 23η Νοεμβρίου 1999 ἐξελέγη ὑπὸ τῆς Ἁγίας καὶ Ἱερᾶς Συνόδου τοῦ Πατριαρχείου Ἐπίσκοπος Μαρεώτιδος καὶ ἐχειροτονήθη τὴν 12η Δεκεμβρίου τοῦ ἰδίου ἔτους ὑπὸ τοῦ μακαριστοῦ Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας κυροῦ Πέτρου Ζ´, διατελέσας Πατριαρχικὸς Ἐπίτροπος Ἀλεξανδρείας. Τὸν Φεβρουάριον τοῦ 2001 ἐξελέγη καὶ κατεστάθη Μητροπολίτης τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Χαρτούμ. Τὴν 1η Νοεμβρίου 2006 ἐξελέγη παμψηφεὶ Μητροπολίτης Πηλουσίου. Ἐνθρονίσθηκε ἀπὸ τὸν Μακ. Πατριάρχη Ἀλεξανδρείας κ.κ.Θεόδωρο Β´ τὴν 22α Δεκεμβρίου 2006. Τὴν 9η Ὀκτωβρίου 2009 ὁ Μακαριώτατος, τιμώντας τὴν πολυετῆ ἐκκλησιαστικὴ διακονία τοῦ ἀειμνήστου Ἱεράρχου, εἰσηγήθη καὶ συνοδικῶς τοῦ ἀπένειμε τὸν τίτλο τοῦ Γέροντος Μητροπολίτου».

χριστιανική οἰκογένεια. Ἐκεῖ μάθαινε τό παιδί τήν νηστεία, τήν ἐγκράτεια, τίς καλές καί ἅγιες παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας καί γι’ αὐτό μποροῦσε, ὅταν ἔφθανε ἡ ἡλικία τῆς ἐξάψεως τῶν παθῶν, νά συγκροτεῖται καί νά ἐγκρατεύεται. Σήμερα, πού ἡ οἰκογένεια ἐν πολλοῖς δέν εἶναι χριστιανική, πρέπει νά διδάσκουμε συστηματικῶς τίς ἅγιες αὐτές παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας στά Κατηχητικά Σχολεῖα, στά κηρύγματα καί σέ κάθε ποιμαντική εὐκαιρία. Στήν ἐποχή αὐτή τῆς ἀποστασίας, τοῦ θρησκευτικοῦ συγκρητισμοῦ καί τῆς συγχύσεως, ἐμεῖς ἄς κηρύξουμε μέ ταπεινοφροσύνη καί πίστη τό κήρυγμα τῆς ἐν μετανοίᾳ, ἐγκρατείᾳ καί ἀσκήσει ἐπιστροφῆς στόν Πατέρα καί Πλάστη μας. Ἡ ἀναβίωση στήν Ἐκκλησία τοῦ ἀσκητικοῦ ἰδεώδους θά ἀποτελέσει τό σπουδαιότερο μέσο, ἀλλά καί καρπό τῆς ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ἀνακαινίσεώς της. Θά δώσει, ἐπίσης, νέα ὤθηση καί δραστηριοποίηση στό ποιμαντικό καί Ἱεραποστολικό της ἔργο, τό ὁποῖο μποροῦν νά ἀναλάβουν μόνο ἄνθρωποι αὐταπαρνήσεως καί θυσίας. Εἶναι χαρακτηριστικό τό κατανυκτικό στιχηρό τοῦ ἑσπερινοῦ τῆς Κυριακῆς τῆς Τυρινῆς, τό ὁποῖο συνοψίζει τήν ὀρθόδοξη θεολογία τῆς ἀσκήσεως: «Τόν τῆς Νηστείας καιρόν, φαιδρῶς ἀπαρξώμεθα, πρός ἀγῶνας πνευματικούς ἑαυτούς ὑποβάλλοντες· ἁγνίσωμεν τήν ψυχήν, τήν σάρκα καθάρωμεν νηστεύσωμεν ὥσπερ ἐν ταῖς βρώμασιν ἐκ παντός πάθους, τάς ἀρετὰς τρυφῶντες τοῦ πνεύματος· ἐν αἷς διατελοῦντες πόθῳ, ἀξιωθείημεν πάντες, κατιδεῖν τό πάνσεπτον Πάθος Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, καί τό Ἅγιον Πάσχα, πνευματικῶς ἐναγαλλιώμενοι». Δηλ. ἄς ἀρχίσουμε μέ εὐχαρίστηση καί πνευματική χαρά τόν καιρό τῆς νηστείας τῆς ἁγίας Τεσσαρακοστῆς πρίν ἀπό τό Πάσχα, ἀφοῦ ὑποβάλλουμε τούς ἑαυτούς μας σέ πνευματικούς ἀγῶνες. Ἄς ἁγνίσουμε ἀπό τούς ρύπους τῆς ἁμαρτίας τήν ψυχή μας ὁ καθένας καί ἄς καθαρίσουμε, ἐπίσης, καί τό σῶμα μας. Ἄς νηστεύσουμε ἀπό κάθε πάθος, ὅπως νηστεύουμε ἀπό τά ὑλικά φαγητά καί ποτά, ἀφοῦ εὐχαρίστως μετέχουμε καθαρτικά στίς ἀρετές τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Μέσα σ᾽ αὐτές τίς ἀρετές, ἀφοῦ διατελέσουμε καί ἐντρυφήσουμε μέ θεῖο πόθο καί ἔρωτα θεϊκό, μακάρι νά ἀξιωθοῦμε ὅλοι νά δοῦμε, νά φθάσουμε, νά μετάσχουμε στό πάνσεπτο Πάθος Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ καί στό Ἅγιο Πάσχα, ἔχοντας χαρά καί ἀγαλλίαση καί εὐφροσύνη πνευματικῶς».

10 π. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΦΛΩΡΟΦΣΚΥ, «Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ὁ προφήτης τῆς ἀγάπης», Ἀκτῖνες 18 (1959) 9. 11 ΟΣΙΟΣ ΙΣΑΑΚ Ο ΣΥΡΟΣ, Τά σωζόμενα ἀσκητικά, Λόγος πα΄ (81), Ἀθήνα 1871, σ. 383. 12 Ὅ.π., σ. 381. 13 νγ΄ Ἁγίων Ἀποστόλων καί ιγ΄ ΣΤ΄. 14 ΟΣΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΙΝΑΪΤΗΣ, Κλῖμαξ, Λόγος ζ΄ (7ος), ἔκδ. Ἱ. Μ. Παρακλήτου, Ὠρωπός Ἀττικῆς 1999, σσ. 140-156.

Ὑποσημειώσεις:

Ἔργα ἀποκαταστάσεως τῆς Ἱ. Μ. Βουλκάνου

Ἡ Γενική Γραμματεύς τοῦ ὑπουργείου Πολιτισμοῦ κ. Λίνα Μελιδώνη ἀνεκοίνωσεν ὅτι περί τά τέλη Ἰανουαρίου θά δημοπρατηθῆ τό ἔργον ἀποκαταστάσεως τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Βουλκάνου. Τό ἔργον τῆς ἀποκαταστάσεως τῆς Ἱερᾶς Μονῆς εἶναι προϋπολογισμοῦ ἄνω τῶν 2.650.000 εὐρώ καί ἔχει ὡς σκοπόν τήν συντήρησιν καί ἀποκατάστασιν τῶν πτερύγων τῆς Ἱ. Μονῆς. Τό ἰσόγειον τῆς Ἱ. Μονῆς διατηρεῖ ἕνα δημόσιον χαρακτῆρα καί φιλοξενεῖ ἀρχονταρίκι, τράπεζαν, βιβλιοθήκην, αἴθουσαν κειμηλίων, γραφεῖον ἡγουμένου, ἀποθηκευτικούς χώρους, ἐνῶ προβλέπεται ἡ κατασκευή κλιμάκων καί ἑνός ἀνελκυστῆρος. Ἡ ὁλοκλήρωσις τοῦ ἔργου θά ἐπιτελεσθῆ εἰς τά τέλη τοῦ 2015.

† ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ ΜΕΛΕΤΙΟΥ: "Σπέρνοντας στόν ἀγρό", Ἔκδοση Ἱερᾶς Μονῆς Προφήτου Ἠλιοῦ", Πρέβεζα 2013, σελίδες 165.

Μέ ἰδιαίτερη χαρά, μετά τήν κοίμηση τοῦ ἐξαίρετου Ἱεράρχη τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, βλέπουμε νέο συγγραφικό του ἔργο, ἀνάμεσα σέ τόσα ἄλλα τοῦ ἰδίου. Ὅλοι ἀναγνωρίζουν τήν ἁγιότητα καί τή σοφία τοῦ ἐκλεκτοῦ Μητροπολίτου, μέ τά πολλά συγγραφικά καί μεταφραστικά χαρίσματα. Ἡ ἔκδοση τοῦ νέου του βιβλίου, μέ τήν τόσο ὄμορφη, ζωντανή καί μέ τήν ἀρχιερατική του στολή, φωτογραφία του στό ἐξώφυλλο, ἀποτελεῖ ἔργο τῆς "Ἱ. Μονῆς Προφήτου Ἠλιού", ἡ ὁποία εἶναι καί ἔργο δικό του. Πρίν προχωρήσω στήν παρουσίαση τοῦ βιβλίου, θέλω νά προτάξω τά "δυό λόγια γιά τόν ἀναγνώστη", τῆς ἴδιας Ἱ. Μονῆς: "Πόθος τοῦ μακαριστοῦ Γέροντά μας, Μητροπολίτου Νικοπόλεως Μελετίου, ἦταν νά προσφέρει τόν λόγο τοῦ Θεοῦ στόν ἄνθρωπο τῆς ἐποχῆς μας μέ τρόπο, πού νά τόν ἀγγίζει καί νά τόν προθυμοποιεῖ νά κάνει κάτι περισσότερο γιά τόν Χριστό. Στά κηρύγματά του καταπιανόταν πάντοτε μέ τό οὐσιαστικό. Ἤξερε νά ἀποκαλύπτει τόν κρυμμένο θησαυρό τοῦ βιβλικοῦ ἀναγνώσματος καί νά τόν προσφέρει "μέ τό κουταλάκι", χρησιμοποιώντας λόγους καί εἰκόνες τοῦ σήμερα, γιά νά ὠφελοῦνται ὅλοι. Τό παρόν βιβλίο περιέχει μιά σειρά ὁμιλιῶν του, πού ἔγιναν σέ ἐνορίες τῆς Μητροπόλεώς μας καί καλύπτουν τίς Κυριακές τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ. Εὐχόμαστε νά ἀποβοῦν σέ ὅλους ὠφέλιμες". Αὐτή ἦταν κι ἡ δική μου ἔκπληξη, μόλις πῆρα στά χέρια μου τό βιβλίο.

Ποιὰ δηλαδὴ ἔκπληξη; Τό ὅτι τά κηρύγματα ὅλα -σύνολο 15- καλύπτουν μόνο τίς Κυριακές τοῦ κατά Λουκᾶν Εὐαγγελίου, τῆς πρώτης ἐκκλησιαστικῆς περιόδου (Σεπτεμβρίου-Δεκεμβρίου), ἐνῶ μέχρι τώρα, ὅλα τά σχετικά Κυριακοδρόμια, περιλαμβάνουν σ᾽ ἕνα τόμο, εἴτε κηρύγματα εὐαγγελικῶν περικοπῶν ὅλου τοῦ ἔτους, εἴτε κηρύγματα ἀποστολικῶν περικοπῶν, εἴτε σ᾽ ἕνα τόμο τά κηρύγματα ὅλων τῶν εὐαγγελικῶν καί ἀποστολικῶν περικοπῶν τοῦ ἔτους. Ἐγώ πολύ χάρηκα αὐτή τήν πρωτοτυπία. Ἐκτός αὐτῶν, ὁ μακαριστός Μητροπολίτης - ἄνθρωπος προγραμματισμοῦ - σημειώνει στό κάθε κήρυγμα τήν εὐαγγελική παραπομπή, τό θέμα τῆς περικοπῆς (π.χ. "Κλήση τῶν Μαθητῶν"), καί ὑποσημείωση: πότε καί ποῦ ἐκφωνήθηκε τό κήρυγμα. Ὁ ἀείμνηστος εἶχε τό χάρισμα τῆς ἁπλότητας καί τῆς σαφήνειας τοῦ λόγου. Ἡ περιγραφή του χαριτωμένη καί διαυγέστατη, χωρίς προσποίηση ἤ βερμπαλισμούς. Μιά ἀπό τίς ἀναρίθμητες καί ὡραῖες σκέψεις του: "Αὐτή ἦταν ἡ ἀποστολή τοῦ Χριστοῦ! Νά μαζέψει τόν κόσμο στή βασιλεία Του. Ἀπό καλωσύνη, ἀπό ἀγάπη, ἀπό εὐσπλαγχνία...". Εἶναι τόσο ὄμορφο, εὐχάριστο καί διδακτικό, πού θά πρέπει -ἄν ὑπάρχουν στά κατάλοιπά του- νά ἀναμένουμε καί τ᾽ ἄλλα τρία βιβλία (γιά νά συμπληρωθοῦν οἱ 4 Εὐαγγελιστές). Θερμότατα συγχαίρουμε. Μιχ. Μιχαηλίδης

Ἔτος ΛΒ´, Ἀριθμ. 1/10 Ἰανουαρίου 2014

ΒΙΒΛΙΑ – ΑΝΑΤΥΠΑ

ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟΝ 2014 «ΙΕΡΟΥ ΚΟΙΝΟΒΙΟΥ ΟΣΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ» Πεντάλοφος Παιονίας. Ἀφιερωμένο στὸν Ἅγιο Θεόδωρο τὸν Στουδίτη. Σχ. 14x9. ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟΝ 2014 ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΟΣ «Ο ΣΤΑΥΡΟΣ». Ἀφιέρωμα στὴν ΕΡΓΑΣΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΕΡΓΑΤΗ. Σχ. 12x8,50 σσ 64. ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ 2014 ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΝΕΑΣ ΣΜΥΡΝΗΣ. Ἀφιερωμένο «στὸν Τίμο Σταυρό». Σχ. 14,50x8,50 σσ 112.

ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ – ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ

ΣΑΛΠΙΓΞ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ, Διμηνιαῖον Ὀρθόδοξον Χριστιανικὸν περιοδικόν, Ἱ. Μητροπόλεως Φλωρίνης, Πρεσπῶν καὶ Ἐορδαίας. Ἀπρίλ. – Ἰούν. 2013. Φλώρινα. Ο ΣΤΑΥΡΟΣ, Μηνιαῖον Ὀρθόδοξον Χριστιανικὸν περιοδικόν, Ὄργανον Ὀρθοδόξου Ἱεραποστολικῆς Ἀδελφότητος. Σεπτ., Ὀκτ., Νοέμ., Δεκ. 2013. Ἀθῆναι.

ΑΙ ΟΜΙΛΙΑΙ ΤΗΣ Π.Ο.Ε.

Τὴν προσεχῆ Δευτέραν 13 Ἰανουαρίου καὶ ὥραν 6:00 μ.μ. θὰ πραγματοποιηθῆ ἑορταστικὴ ἐκδήλωσις τῆς Π.Ο.Ε. διὰ τὴν κοπὴν τῆς Πρωτοχρονιάτικης Βασιλόπιττας (Κάνιγγος 10, Α´ ὄροφος). Θὰ ἀκολουθήση ἐπίκαιρος ὁμιλία μὲ ὁμιλητὴν τὸν Ἀρχιμανδρίτην π. Μελέτιον Βαδραχάνην. Παρακαλοῦνται τὰ μέλη τῆς Π.Ο.Ε. καὶ οἱ φίλοι τοῦ «᾿Ορθοδόξου Τύπου», ὅπως παραστοῦν εἰς αὐτήν.

Ο ΣΤΥΛΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ, Μηνιαία ἔκδοσις Ἱ. Ἡσυχαστηρίου Μεταμορφώσεως Σωτῆρος, Τσουκαλάδων Παραβόλας Ἀγρινίου. Σεπτ., Ὀκτ., Νοέμ., Δεκ. 2013. ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ, Μηνιαῖο Περιοδικὸ Ἑλληνορθόδοξης Μαρτυρίας. Ἔκδοση Χριστιανικῆς Στέγης Καλαμάτας. Αὔγ. – Σεπτ., Ὀκτ., Νοέμ. 2013. Καλαμάτα. Ο ΣΩΤΗΡ, Δεκαπενθήμερο Ὀρθόδοξο Χριστιανικὸ περιοδικό, ὄργανο ὁμωνύμου Ἀδελφότητος Θεολόγων. Ὀκτ., Νοέμ., Δεκ. 2013. Ἀθῆναι.

῾Εβδομαδιαία ᾿Εκκλησιαστικὴ ᾿Εφημερίς. ᾿Ιδιοκτησία· «Πανελλήνιος ᾿Ορθόδοξος ῞Ενωσις» (Π.Ο.Ε.), Κάνιγγος 10, 106 77 ᾿Αθῆναι, Τηλ. 210 38 16 206, ΦΑΞ 210 38 28 518. Ἐκδότης· Ἰωάννης Καρατζένης, Παναγίας Ἐλευθερωτρίας 51 Κηφισιά. Διευθυντὴς Συντάξεως· Γεώργιος Ζερβός, Θησέως 25, Νέα ᾿Ερυθραία (14671). ῾Υπεύθυνος Τυπογραφείου· Κωνσταντῖνος Μιχ. Σαμωνᾶς, ᾿Αμαδριάδος 15, Δροσιά. Τύποις «᾿Ορθοδόξου Τύπου» (Θησέως 25, 14671 Νέα ᾿Ερυθραία, Τηλ. 210 81 34 951, ΦΑΞ 210 81 36 981). ῾Ιστοσελίς «Ο.Τ.»: www.orthodoxostypos.gr ᾿Ηλεκτρον. ταχυδρομεῖον: orthotyp@otenet.gr Τὰ ἐνυπόγραφα ἄρθρα ἐκφράζουν τὰς προσωπικὰς ἀ πόψεις τῶν ἀρθρογράφων, οἱ ὁποῖοι καὶ φέρουν τὴν εὐθύ νην τῶν γραφομένων.

Ὥπως μᾶς λέγει ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς «Οἱ βίοι τῶν Ἁγίων εἶναι τὸ Εὐαγγέλιον ἐφηρμοσμένον. Εἶναι ἡ ζωὴ τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ ἡ ἐπαναλαμβανομένη εἰς κάθε ἅγιον, ὀλίγον ἢ πολύ, κατὰ τοῦτον ἢ ἐκεῖνον τὸν τρόπον. Οἱ βίοι τῶν Ἁγίων φανερώνουν σαφῶς καὶ ἀποδεικνύουν ὅτι κάθε ἅγιος εἶναι ὁ Χριστὸς ἐπαναλαμβανόμενος». Ὁ π. Πορφύριος ἔλεγε ὅτι ἀκολούθησα τὸν δρόμο τοῦ Χριστοῦ, ὅταν διάβασα τὸν βίο τοῦ Ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Καλυβίτου. Ἀλλὰ τὸ ἴδιο καὶ ὁ Γέροντάς μας π. Χαράλαμπος ἄλλαξε τὴν ζωή του, ὅταν διάβασε τὸν βίο τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ νέου. Διαβάστε τοὺς βίους τῶν Ἁγίων, εἶναι οἱ ἀσφαλεῖς πυξίδες πρὸς τὸν Παράδεισο. Δῶστε στὰ παιδιά σας νὰ διαβάζουν Βίους Ἁγίων. Γι᾽ αὐτὸ ἡ Π.Ο.Ε. προσφέρει τοὺς κάτωθι βίους τῶν ἁγίων γραμμένους ἀπὸ τὸν μακαριστὸ π. Χαράλαμπο Βασιλόπουλο στὴν τιμὴ τῶν 15€ ἀντὶ τῆς τιμῆς τῶν 30€, ποὺ κοστίζουν. 1. Ὁ Ὅσιος Σεραφεὶμ Λεβαδείας 2. Ὁ Μεγαλομάρτυς Ἀπόστολος ὁ Νέος 3. Ὁ Ἅγιος Πολύδωρος 4. Ὁ Ὅσιος Νικάνωρ 5. Ὁ Ὁσιομάρτυς Νικήτας 6. Ὁ Ὁσιομάρτυς Ἀγαθάγγελος 7. Ἡ Μεγαλόχαρη τοῦ Λαγκᾶ 8. Ὁ Ὅσιος Δαβὶδ ὁ ἐν Εὐβοίᾳ 9. Ὁ Ἅγιος Κωνσταντῖνος ὁ Ὑδραῖος 10. Ὁ Ἅγιος Στέφανος ὁ Νέος 11. Ἡ Ἁγία Ἁγνή 12. Ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής 13. Οἱ δισμύριοι (20 χιλ.) Μάρτυρες 14. Ὁ Ἅγιος Ὑάκινθος 15. Ὁ Ὅσιος Τιμόθεος ὁ Ἐσφιγμενίτης 16. Ὁ Ἅγιος Παγκράτιος 17. Ὁ Ἅγιος Ἀλύπιος 18. Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Νύσσης 19. Ὁ Ἅγιος Μάρκελλος 20. Ὁ Ἅγιος Εὐδόκιμος 21. Οἱ Ἅγιοι Κλήμης Ἀγκύρας καὶ Ἀγαθάγγελος 22. Ὁ Νεομάρτυς Ἀντώνιος 23. Ὁ Μάρτυς Λογγῖνος ὁ ἑκατόνταρχος 24. Ὁ Ὅσιος Ἰωάννης ὁ ἐν Λυκῷ 25. Οἱ Μάρτ. Ἀκεψιμᾶς, Ἰωσήφ, Ἀειθαλᾶς 26. Οἱ Ἅγιοι Γουρίας, Σαμωνᾶς καὶ Ἄβιβος 27. Ὁ Ἅγιος Λεόντιος 28. Ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος 29. Οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες Εὐλάμπιος καὶ Εὐλαμπία 30. Ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος

10 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2014

Σελὶς 3η

ΕΝΤΟΝΟΣ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΝ ΔΙΑ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ Η στηλη της «πανελληνιου ενωσεως θεολογων»

(1ον)

Ἐπιστολὴν πρὸς τὸν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν κ. Ἱερώνυμον καὶ πρὸς τὴν Ἱερὰν Σύνοδον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀπέστειλεν ὁ Ἁγιορείτης Ἱερομόναχος Δαμασκηνὸς (Ἱερὸν Κελλίον τοῦ Φιλαδέλφου), διὰ τῆς ὁποίας διαμαρτύρεται ἐντόνως, διὰ τὴν παθητικὴν στάσιν, τὴν ὁποίαν τηρεῖ ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία ἔναντι τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν καὶ μάλιστα εἰς μίαν περίοδον κατὰ τὴν ὁποίαν ἡ συντριπτικὴ πλειοψηφία τοῦ λαοῦ τάσσεται ὑπὲρ τῆς διατηρήσεως τοῦ κατηχητικοῦ μαθήματος. Ἡ ἐπιστολὴ ἔχει ὡς ἀκολούθως:

«Ἀριθμὸς πρωτ. 41 1. Τῷ Μακαριωτάτῳ Ἀρχιεπισκόπῳ Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κ.κ. ΙΕΡΩΝΥΜΩι 2. Τῇ σεπτῇ Ἱερᾷ Συνόδῳ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος Ἀθήνας Μακαριώτατε Πάτερ καὶ Δέσποτα, Σεπτὴ τῶν Ἱεραρχῶν χορεία, Εἶχε μὲν πληρότητα καὶ τεκμηρίωσιν δι᾽ ἀκαταμαχήτων ἐπιχειρημάτων ἡ ὑπ΄ ἀρ. πρωτ. 39 καὶ ἀπὸ 15.8.2013 ἡμετέρα ἐπιστολὴ ἀπευθυνθεῖσα πρὸς σύμπασαν τὴν Ἱεραρχίαν τῆς καθ’ Ἑλλάδα ὀρθοδόξου Μιᾶς, ἁγίας, καθολικῆς καὶ ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, ἥτις ἀφεώρα ἐν περιλήψει τὰς διαχρονικὰς σχέσεις τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ τοῦ Χριστιανισμοῦ ἀνὰ τοὺς αἰῶνας, ὡς καὶ εἰς τὴν κρίσιν, ποὺ διέρχεται ἡ Ἑλλάδα τὰ τελευταῖα τέσσερα ἔτη, καθὼς καὶ εἰς τὴν ἐπίμονον καὶ ἐργώδη προσπάθειαν εὐαρίθμων θεολόγων καὶ δυστυχῶς κλη-

ρικῶν τινων, διὰ νὰ μεταλλάξουν τὴν ὀρθόδοξον πνευματικὴν φυσιογνωμίαν τῆς Ἑλλάδος. Ὡς ἐκ τῆς πληρότητος τῆς ὡς ἄνω ἐπιστολῆς, ἐὰν ἐτύγχανε τῆς προσοχῆς ὅλων τῶν ἀποδεκτῶν της, θὰ ἦτο περιττὴ ἡ ἐκ νέου ἐνόχλησίς των, χωρὶς ἀμφιβολίαν ἐπιφορτισμένων διὰ πολυευθύνων ἀσχολιῶν, σεπτῶν ἁγίων Ἱεραρχῶν καὶ τῆς Ὑμετέρας σεπτῆς Μακαριότητος. Ἡ σιωπὴ ὅμως τῶν πλείστων μελῶν τῆς σεπτῆς Ἱεραρχίας, σιωπὴ διαπιστωθεῖσα ἀπὸ τὴν παντελῆ

Ἐπιμέλεια κ.Ἠλία Δ. Μπάκου, Δρος Θεολόγου–Φιλολόγου

ἔλλειψιν πληροφορήσεως τῆς ἐμῆς ἐλαχιστότητος, ὅτι τοὐλάχιστον ἔφθασεν εἰς τὰς χεῖρας ἑνὸς ἑκάστου τῶν ἁγίων Ἱεραρχῶν, ὡς καὶ ὁλοκλήρου τοῦ Σώματος τῆς ἁγίας Ἱεραρχίας, προσέτι δὲ καὶ ὁ ἐναρκτήριος λόγος τῆς Ὑμετέρας σεπτῆς Μακαριότητος εἰς τὴν τελευταίαν Ἀρχιερατικὴν Σύνοδον, ὡς ἔλαβον γνῶσιν ἐκ τῆς δημοσιεύσεώς του εἰς τὸ διαδίκτυον, μὲ ἀναγκάζει, διὰ λόγους ὑψίστης ἐπιταγῆς τῆς συνειδήσεώς μου, νὰ ἐπανέλθω. Κυρίως θὰ ἀναφερθῶ εἰς τρία σημεῖα τῆς ὁμιλίας τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος εἰς τὴν σεπτὴν Ἱεραρχίαν. 1. «…Ἀναμένουμε τὶς συζητήσεις ποὺ θὰ ἔχουν μὲ τὸ Ὑπουργεῖο Παιδείας, ἀπὸ τὸ ὁποῖο, ὅπως καὶ ἀπὸ ὅλη τὴν Κυβέρνηση, βρίσκουμε πνεῦμα συναντίληψης καὶ ἀλληλοκατανόησης. Πρέπει νὰ ὁμολογήσω ὅτι ἡ συνεργασία μας μὲ ὅλα τὰ Ὑπουργεῖα εἶναι πρὸς τὸ συμφέρον τῆς Ἐκκλησίας μας». Ὅλοι κρινόμεθα, Μακαριώτατε,

ΛΟΓΟΙ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ Ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κρονστάνδης ἀναφερόμενος στὴν ἀγάπη λέγει: «Ἀγάπα τὸν ἐχθρό σου. Αὐτὸ εἶναι ἡ ὕψιστη σοφία. Ὤ, ἂν καταλαβαίναμε τί θρίαμβος, τί δωρεὰ εἶναι νὰ ἀγαπᾶμε τοὺς ἐχθρούς μας, νὰ τοὺς ἀνταποδίδουμε καλὸ ἀντὶ κακοῦ! Αὐτὸ ἀκριβῶς ἔκαμε ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἀγάπη του θριάμβευσε κατεπάνω στὸ ἀχάριστο καὶ ἀχρειωμένο ἀπὸ τὴν ἁμαρτία ἀνθρώπινο γένος. Ἔτσι ἀκριβῶς θριάμβευσαν καὶ οἱ Ἅγιοι τοῦ Θεοῦ κατεπάνω στοὺς ἐχθρούς τους, ἀγαπώντας τους καὶ ἀνταποδίδοντάς τους καλὸ ἀντὶ κακοῦ»1. Ὁ ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς ἀναφέρει γιὰ τὴν τελεία ἀγάπη: «Ἂν δὲν ὑπῆρχε ἡ ἀγάπη, ὅλοι οἱ ἄνθρωποι θὰ ἦταν θύματα τῆς κοσμικῆς νομικῆς δικαιοσύνης. Χωρὶς ἀγάπη ὁ νόμος δὲν μπορεῖ νὰ περιφρουρήσει αὐτὸ ποὺ ἤδη ὑπάρχει. Ἡ ἀγάπη ὅμως δημιουργεῖ καινούργια καὶ μεγάλα ἔργα στὸν κόσμο. Ὁλόκληρο τὸν κόσμο τὸν δημιούργησε ἡ ἀγάπη. Γι᾽ αὐτὸ καὶ εἶναι καλλίτερα νὰ ἀσκοῦνται οἱ ἄνθρωποι ἀπὸ τὴν παιδική τους ἡλικία στὴ γνώση τῆς γλυκύτητας ποὺ προσφέρει ἡ ἀγάπη καὶ ἡ φιλανθρωπία, παρὰ νὰ μάθουν τὴν σκληρότητα τοῦ νόμου. Τὸ νόμο τὸν μαθαίνει κανεὶς ὁποτεδήποτε. Ὅταν ὅμως ἡ καρδιὰ σκληρυνθεῖ, εἶναι δύσκολο νὰ ξαναγυρίσει καὶ νὰ γίνει σπλαγχνική. Ὅταν οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἐλεήμονες δὲν θὰ ἁμαρτήσουν ἐνάντια στὸν νόμο. Ὅταν ὅμως τηροῦν τὸν νόμο ἀλλὰ τοὺς λείπει ἡ φιλανθρωπία, διακινδυνεύουν νὰ χάσουν τὸ στεφάνι τῆς δόξας ποὺ ὑποσχέθηκε ὁ Κύριος στοὺς φιλανθρώπους». Καὶ συνεχίζοντας λέγει «Ἡ ἀγάπη γιὰ τοὺς ἐχθροὺς εἶναι τόσο ἀφύσικη, λένε κάποιοι. Ἂν τὰ πράγματα εἶναι ἔτσι, τότε καὶ τὸ μαργαριτάρι εἶναι ἀφύσικο, ὅπως καὶ τὸ διαμάντι καὶ ὁ χρυσός. Αὐτὰ ὅλα εἶναι σπάνια ἀντικείμενα. Ποιὸς ὅμως μπορεῖ νὰ τὰ ὀνομάσει ἀφύσικα; Ὅπως ὑπάρχουν φυτὰ ποὺ εὐδοκιμοῦν μόνο σὲ μία περιοχή, ἔτσι γίνεται καὶ μὲ τὸ σπάνιο αὐτὸ φυτό, τὴ σπάνια αὐτὴ ἀγάπη. Φυτρώνει κι ἀναπτύσσεται μόνο στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ»2. Ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος Μπριαντσανίνωφ σχετικὰ μὲ τὴν ἀγάπη τονίζει: «Ἡ φυσικὴ ἀγάπη εἶναι ἀγάπη μεταπτωτική, θερμαίνει τὸ αἷμα, ταράζει τὰ νεῦρα, διεγείρει τὴ φαντασία. Ἡ ἁγία ἀγάπη γαληνεύει τὴν ψυχὴ καὶ τὸ σῶμα, ἐνῶ συνάμα βυθίζει τὸν ἐσωτερικὸ ἄνθρωπο στὴν προσευχητικὴ σιωπή, στὴ νηφάλια μέθη τῆς ταπεινώσεως καὶ στὴν πνευματικὴ γλυκύτητα. Πολλοὶ ἀγωνιστές, ποὺ πῆραν τὴ φυσικὴ ἀγάπη γιὰ θεϊκή, προξένησαν ὑπερδιέγερση στὶς σωματικὲς καὶ φυσικὲς λειτουργίες τους. Καὶ ἡ μετάπτωση ἀπὸ τὴν κατάσταση τῆς ὑπερδιεγέρσεως στὴν κατάσταση τῆς παραφροσύνης εἶναι πολὺ εὔκολη. Ἔτσι, δὲν ἦταν λίγοι ἐκεῖνοι ποὺ θεώρησαν πὼς εἶχαν γεμίσει ἀπὸ χάρη καὶ ἁγιότητα, ἐνῶ στὴν πραγματικότητα δὲν ἦταν παρὰ ἐλεεινὰ θύματα τῆς πλάνης τους. Στὴν Δυτικὴ Ἐκκλησία, ἀφότου ξέπεσε στὸν παπισμό, ἔγραψαν καὶ βιβλία, ὅπου, μέσα στὴν ψυχοσωματική τους ἔξαψη, παρουσιάζουν τὴν πλάνη ὡς θεία ἀγάπη»3. Ὁ ἅγιος Νικόλαος Καβάσιλας σὲ λόγο του λέγει σχετικὰ μὲ τὴν ἀγάπη: «Εἶναι ὁλοφάνερο πὼς ἡ χαρὰ εἶναι ἀπόλυτα ἐφάμιλλη μὲ τὴν ὑπέρμετρη ἀγάπη καὶ ὅτι μὲ τὴν ἀγάπη συμβαδίζει ὁπωσδήποτε ἡ χαρὰ καὶ ἡ μεγάλη χαρὰ ἀκολουθεῖ τὴ μεγάλη ἀγάπη. Εἶναι λοιπὸν φανερὸ πὼς στὴν ἀνθρώπινη ψυχὴ εἶναι ἀποθησαυρισμένη μεγάλη καὶ θαυμαστὴ δύναμη ἀγάπης καὶ χαρᾶς, καὶ τότε ἐνεργεῖ τέλεια, ὅταν εἶναι παρὼν ὁ ἀληθινὰ χαριτωμένος καὶ ἀγαπητός. Αὐτὴν τὴν κατάσταση ὀνομάζει ὁ Σωτήρας “χαρὰν πεπληρωμένην”. Γι᾽ αὐτὸ καὶ ὅταν τὸ Ἅγιον Πνεῦμα ἔρθη σὲ κάποιον καὶ τοῦ μεταδώση τὰ χαρίσματά Του, τὴν πρώτη θέση στοὺς καρποὺς ποὺ προέρχονται ἀπὸ Αὐτὸ κατέχουν ἡ ἀγάπη καὶ ἡ χαρά»4. Ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς στὴν ἑρμηνεία του στὶς Καθολικὲς Ἐπιστολές γράφει: «Γιατί ἡ ἀγάπη σὲ αὐτὸ συνίσταται: νὰ σπλαγχνίζεται τοὺς ἁμαρτωλοὺς καὶ νὰ κατακρίνει τὴν ἁμαρτία, νὰ σώζει τοὺς ἁμαρτωλοὺς καὶ νὰ καταδικάζει τὴν ἁμαρτία, νὰ λυπᾶται τοὺς ἁμαρτωλοὺς καὶ νὰ καταστρέφει τὴν ἁμαρτία, νὰ ἀφαιρεῖ καὶ νὰ σβήνει τὴν ἁμαρτία ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο. Σὲ αὐτὸ συνίσταται ἡ μοναδικὴ “ἄδολη” φιλανθρωπία… Κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ φαντασθεῖ πόσο λυπήθηκε καὶ ἀγάπησε τὸ ἀνθρώπινο γένος ὁ Θεάνθρωπος. Γιατί μόνο ὁ Θεός, διαμέσου τῆς φιλανθρωπίας, μπόρεσε νὰ σκεφθεῖ καὶ νὰ πραγματοποιήσει αὐτὸν τὸν τέλειο τρόπο σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων ἀπὸ τὴν ἁμαρτία»5. Ὁ ἅγιος Νικόδημος ἑρμηνεύοντας τό: «Ὁ δὲ Κύριος κατευθύναι ὑμῶν τὰς καρδίας εἰς τὴν ἀγάπην τοῦ Θεοῦ καὶ εἰς τὴν ὑπομονὴν τοῦ Χριστοῦ» σημειώνει: «Λέγοντας ὁ Παῦλος νὰ ἔχωμεν ὑπομονήν, ἐννοεῖ θλίψεις καὶ κινδύνους καὶ πειρασμούς, τοὺς ὁποίους πρέπει εὐχαρίστως καὶ μεγαλοψύχως νὰ ὑπομένωμεν ἡμεῖς οἱ Χριστιανοί. Μαζὶ μὲ τὴν ἀγάπην, ἥνωσε καὶ τὴν ὑπομονήν, ἐπειδὴ τοῦτο εἶναι τὸ νὰ ἀγαπᾶ τινας τὸν Θεόν, τὸ νὰ ὑπομένη διὰ τὸν Θεὸν τὰς συμβαινούσας θλίψεις καὶ νὰ μὴ ταράττεται»6. 1. Ἁγ, Ἰωάννου Κρονστάνδης Ἡ ἐν Χριστῷ ζωή μου Ἐκδ. Παπαδημητρίου σελ. 275. 2. Ἁγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς Κυριακοδρόμιο Β΄Ἐπιμέλεια Π. Μπότση σελ. 183, 192. 3. Ἁγ. Ἰγνατίου Μπριαντσανίνωφ Ἀσκητικὲς Ἐμπειρίες Α΄ σελ. 154. 4. Ἁγ. Νικολάου Καβάσιλα Περὶ τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς Ἐκδ. Ἱ. Ἡ. Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ὁ Θεολόγος σελ. 81. 5. Ἀρχιμ. Ἰουστῖνος Πόποβιτς Οἱ τρεῖς Καθολικὲς Ἐπιστολὲς Ἰωάννου Ἐκδ. Ρηγοπούλου σελ. 96. 6. Ὁσίου Νικοδήμου Ἑρμηνεία εἰς τὰς Ἐπιστολάς Ἐκδ Κυψέλη τόμ. Γ΄ σελ. 128.

διὰ τοὺς λόγους μας καὶ τὰς πράξεις μας καὶ κατ΄ ἐξοχὴν κρίνονται οἱ δημόσιοι λόγοι καὶ αἱ δημόσιαι πράξεις τῆς Πολιτικῆς καὶ Ἐκκλησιαστικῆς ἡγεσίας, ἑπομένως καὶ τῆς σεπτῆς Ἱεραρχίας καὶ κατ΄ ἐξοχὴν τοῦ ἑκάστοτε Ἀρχιεπισκόπου, ὑπὸ τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας, τῆς λεγομένης ἐκκλησιαστικῆς συνειδήσεως, ἥτις ἐπιδοκιμάζει ἢ ἀποδοκιμάζει τὰς ἀποφάσεις τῶν Συνόδων (πρβλ. Σύνοδον ἐν Ἐφέσῳ). Ἐπιτρέψατέ μου νὰ διαφωνήσω ῥιζικῶς μὲ τὴν ὡς ἄνω ἐπισήμανσίν Σας. Πῶς εἶναι δυνατόν, Μακαριώτατε, ὁλόκληρος ὁ Ἑλληνικὸς λαός, σχεδὸν εἰς τὴν συντριπτικήν του πλειοψηφίαν, νὰ εἶναι ἀγανακτισμένος καὶ ὠργισμένος ἐναντίον κυρίως τῶν πολιτικῶν, ποὺ ἐκυβέρνησαν τὴν χώραν ἐπὶ δεκαετίας καὶ συγκυβερνοῦν εἰσέτι τὴν χώραν, καὶ νὰ τοὺς ἀποκαλῆ προδότας, διότι ἐξεχώρησαν τὴν Ἐθνικὴν κυριαρχίαν καὶ ξεπουλοῦν τὸν δημόσιον πλοῦτον, ἀπολύουν δημοσίους ὑπαλλήλους, ἀπαγορεύουν νὰ διορίζωνται νέοι ἱερεῖς εἰς τὰς κενὰς ἐνορίας, μειώνουν εἰς τὸ ἐλάχιστον μισθοὺς καὶ συντάξεις τῶν ἁπλῶν πολιτῶν, οἱ ὁποῖοι εἰς τὴν συντριπτικήν των πλειοψηφίαν εἶναι ὀρθόδοξοι χριστιανοί, μέλη τῆς Ἐκκλησίας, τῆς ὁποίας ἡγεῖσθε ὡς προκαθήμενος, πολλοὶ ἐξ αὐτῶν φθάνουν εἰς τὴν αὐτοκτονίαν (λέγεται ὅτι ὑπερβαίνουν τὰ τελευταῖα τέσσερα ἔτη τὰς πέντε χιλιάδας) καὶ Ὑμεῖς νὰ λέγητε ἐνώπιον τῶν ἁγίων ἱεραρχῶν, ὅτι ἔχετε συναντίληψιν, ἀλληλοκατανόησιν καὶ συνεργασίαν μὲ ὅλα τὰ Ὑπουργεῖα πρὸς τὸ συμφέρον τῆς Ἐκκλησίας; Ἐκκλησίαν ὅμως δὲν ἐννοοῦμεν μόνον τὸ Ἱερατεῖον, ἀλλὰ καὶ τὸν λαόν, καί, ὅπου ἐξηφανίσθη ὁ λαός, δὲν ὑπάρχουν οὔτε ἐπίσκοποι εἰς τὰς ἐπισκοπάς, οὔτε ἱερεῖς εἰς τὰς ἐνορίας (πρβλ. Καισάρειαν τῆς Καππαδοκίας, Τραπεζοῦντα τοῦ Πόντου, Σμύρνην τῆς Ἰωνίας). Ὅλοι ἔχουν τὴν αἴσθησιν ὅτι χάνεται ἡ Ἑλλάδα καὶ Ὑμεῖς ἐγκωμιάζετε τὰ ἀνδρείκελα τῶν Εὐρωπαίων καὶ τοῦ Δ.Ν.Τ. εἰς τὸ Ἑλληνικὸν Κοινοβούλιον καὶ τὸ Μέγαρον Μαξίμου; Προσέτι δὲν Σᾶς ἐνώχλησε, Μακαριώτατε, καθόλου ἡ κατάργησις τῆς Κυριακῆς ἀργίας, ἐξ οὗ γεγονότος στεροῦνται τῆς δυνατότητος χιλιάδες ἐργαζομένων νὰ ἐκκλησιασθοῦν καὶ νὰ σχολάσουν κατὰ Θεόν; Διατί δὲν εἰσηκούσθητε καὶ δὲν ηὕρατε συναντίληψιν ἀπὸ τὸν ἁρμόδιον Ὑπουργόν; Προσέτι διατί δὲν ηὕρατε συναντίληψιν εἰς τοὺς νόμους ποὺ βάζουν δυναμίτιδα εἰς τὸν θεσμὸν τῆς οἰκογενείας; Οἱ πολίτες Σᾶς κατηγοροῦν, ὡς ἔχω ἀκούσει ἰδίοις ὠσὶν εἰς διάφορα σημεῖα τῆς Ἑλλάδος, ὅτι δὲν ὁμιλεῖτε ἀνταξίως τῆς κρισιμότητος τῶν καιρῶν καὶ ὁσάκις ὡμιλήσατε -ἐκτὸς ὅταν ὡμιλήσατε δι᾽ ἐκείνης τῆς θαυμασίας ἐπιστολῆς, ἣν ἀπεστείλατε εἰς τὸν Πρωθυπουργὸν κ. Παπαδῆμον τὸν Φεβρουάριον τοῦ 2012 - δίδετε τὴν ἐντύπωσιν ὅτι στηρίζετε τοὺς ὑπαιτίους τῆς σημερινῆς κρίσεως. 2. Ἀναφέρατε εἰς τὴν ὁμιλίαν Σας, Μακαριώτατε, ὅτι «τὸ Ὑπουργεῖο Παιδείας εἰσάκουσε τὸ αἴτημα τῆς Ἱερᾶς Συνόδου. Τὸ μάθημα διατήρησε τὶς ὧρες διδασκαλίας του καὶ τὸ περιεχόμενόν του δὲν ἀπώλεσε τὸ θρησκευτικὸ χαρα κτῆρα». Προφανῶς θὰ ἠθέλατε νὰ εἴπητε «τὸν ὀρθόδοξο χαρακτῆρα» καὶ ἐκ παραδρομῆς εἴπατε τὸν θρησκευτικό. Ὅμως ἀκόμη καὶ σήμερον οἱ πολέμιοι τοῦ ὀρθοδόξου περιεχομένου τοῦ μαθήματος γιὰ θρησκεῖες θέλουν νὰ ὁμιλοῦν, οὐχὶ διὰ τὸν ἀθλητισμὸν ἢ τὰ Μαθηματικά, κατὰ τὴν ὥραν τῶν θρησκευτικῶν μαθημάτων. Ὡσαύτως ἀνεφέρθητε εἰς τὸ ἀπόσπασμα τοῦ ἀειμνήστου Ὑπουργοῦ Παιδείας Ἀ. Τρίτση, διὰ τὴν σχέσιν τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τὸν νόμον 1566 τοῦ 1985, ὁ ὁποῖος προέβλεπε νὰ γίνεται ἡ ἀνάπτυξη τῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεως (ἄρθρ. 16 παρ. 2 τοῦ Συντάγματος) σύμφωνα μὲ τὴν θεολογία τῆς Ὀρθόδοξης Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας μας. Γι᾽ αὐτὸν τὸν σκοπὸ γίνεται ἰδιαίτερη ἀναφορὰ στὴν «ὀρθόδοξη χριστιανικὴ παράδοση» (ἄρθρ. 1 παρ. 1α) καὶ στὸ ὀρθόδοξο χριστιανικὸ ἦθος (ἀρ. 6 παρ.2β). Ἀγνοεῖτε, Μακαριώτατε, ὅτι ὁ νόμος οὗτος ἔχει τροποποιηθεῖ κατὰ τὰ ἔτη 1990-1992 μὲ τὴν σύνταξιν νέων ἀναλυτικῶν προγραμμάτων γιὰ τὴν πρωτοβάθμιον καὶ δευτεροβάθμιον ἐκπαίδευσιν, ὡς καὶ ὅτι τὸ Παιδαγωγικὸν Ἰνστιτοῦτον τῷ 2002 κατήρτησε καὶ ἐδημοσίευσε νέα προγράμματα;

ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΟΧΙ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ

Τοῦ πρωτ. π. Βασιλείου Ἀ. Γεωργοπούλου, Λέκτωρος Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΩΤΑ 12 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2014 Ἀπόστολος: Ἐφεσ. δ´ 7-13 Εὐαγγέλιον: Ματθ. δ´ 12-17 Ἦχος δ´ − Ἑωθινὸν Ζ´ ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

«Ο ΛΑΟΣ Ο ΚΑΘΗΜΕΝΟΣ ΕΝ ΣΚΟΤΕΙ ΕΙΔΕ ΦΩΣ ΜΕΓΑ»

Μετὰ τὴν σύλληψη τοῦ Ἰωάννου τοῦ Βαπτιστοῦ, ὁ Ἰησοῦς μετέβη στὴν Καπερναούμ, ὅπου ἄρχισε τὸ δημόσιο κηρυκτικό Του ἔργο. Ἡ ἔλευση τοῦ Ἰησοῦ στὰ μέρη τῆς Γαλιλαίας δεικνύει ἐξ ἀρχῆς ὅτι ὁ Μεσσίας ἦλθε ὄχι μόνον γιὰ τοὺς Ἰουδαίους, ἀλλὰ γιὰ ὅλα τὰ ἔθνη. Τὸ μεσσιανικὸ κήρυγμα εἶναι οἰκουμενικό. Ὁ Κύριος ἐπιλέγει τὴν γῆ Ζαβουλὼν καὶ Νεφθαλείμ, τὴν Γαλιλαία τῶν ἐθνῶν, γιὰ νὰ ἐκπληρωθεῖ ἡ προφητεία τοῦ Ἡσαΐου θ´ 1-2 (ἄλλωστε, ὅλη ἡ ζωή τοῦ Χριστοῦ ἦταν ἡ ἐκπλήρωση τῶν προφητειῶν τῆς Π.Δ.). Ἡ Γαλιλαία τῶν ἐθνῶν, μὲ τοὺς μεικτοὺς πληθυσμοὺς καὶ τὴν ἔντονη ἐμπορικὴ ζωή, εὑρίσκετο σὲ βαθὺ σκότος τῆς πλάνης, τῆς ἀγνοίας καὶ τῆς ἀσεβείας. Ἐδῶ γίνεται λόγος γιὰ τὸ πνευματικὸ σκότος καὶ ὄχι τὸ αἰσθητό, τὸ φυσικὸ σκότος (Ἅγ. Ἰω. Χρυσόστομος). «ἐν σκιᾷ θανάτου» καὶ βαθὺ σκότος προερχόμενο ἀπὸ τὴν ἀπουσία τοῦ Χριστοῦ στὴν ζωὴ τῶν ἀνθρώπων. Ὅσοι ζοῦν χωρὶς Χριστό, ἡ ζωή τους κυριαρχεῖται ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, ἡ καρδιά τους βρίσκεται σὲ πνευματικὸ σκοτάδι, ὅπου πλεονάζουν τὰ πάθη καὶ οἱ ἁμαρτίες, ἐνῶ καὶ ἡ διάνοια τοῦ ἀνθρώπου σκοτίζεται ἀπὸ τὴν πλάνη καὶ δὲν ἔχει τὴν διαύγεια νὰ διακρίνει τὸ σωστὸ ἢ τὸ λάθος, τὸ ἠθικὸ ἢ τὸ ἁμαρτωλό. Ἄνθρωποι ποὺ ζοῦν μία τέτοια ζωή χωρὶς Χριστό, εἶναι δυστυχισμένοι, χωρὶς ἐλπίδα, καὶ δὲν μποροῦν νὰ δοῦν τίποτε πιὸ ὑψηλὸ πέραν τῆς καθημερινῆς τους βιοτῆς. Ἡ μεγάλη ἀλλαγὴ ἔρχεται μὲ τὴν παρουσία τοῦ Χριστοῦ στὴν Γαλιλαία τῶν ἐθνῶν. Ἡ φυσικὴ παρουσία τοῦ Χριστοῦ στὴν ζωὴ τῶν ἀνθρώπων διαλύει τὸ σκοτάδι καὶ ρίχνει ἄπλετο φῶς. Ὁ Ἴδιος ὁ Μεσσίας εἶναι τὸ Φῶς τοῦ κόσμου, ὁ Ὁποῖος μὲ τὸ Εὐαγγελικό Του κήρυγμα εἰσφέρει στὸν κόσμο φῶς καὶ χαρά, γνώση τοῦ θείου θελήματος, ποὺ ἀποδιώκει τὴν ἄγνοια, ἀληθινὴ πίστη, ποὺ διαλύει τὶς δεισιδαιμονίες καὶ τὶς πλάνες. Ὅπου ὑπάρχει Χριστός, ἐκεῖ καὶ φῶς. Γι᾽ αὐτὸ ἡ ἔλευση τοῦ Μεσσία ἀποτελοῦσε τὴν προσμονὴ τῶν ἐθνῶν, τὴν μόνη ἐλπίδα τῆς ἀνθρωπότητος νὰ ἐξέλθει τοῦ τέλματος τῆς ἠθικῆς καταπτώσεως. Δυστυχῶς, πολλοὶ καὶ σήμερα ἀπορρίπτουν τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ καὶ ἐπιλέγουν νὰ ζοῦν στὸ σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας. Ἀπορρίπτουν τὸν Χριστὸ καὶ ἀκολουθοῦν προθύμως κάθε εἴδους δεισιδαιμονίες, πλανεμένες δοξασίες τῆς νέας ἐποχῆς καὶ αἱρέσεις. Γιατί, ὅταν ἡ καρδιὰ παραμένει ἀμετανόητη, εἶναι τόσο τυφλή, ὥστε νὰ ἀρνεῖται τὸ φῶς καὶ νὰ ἐπιλέγει τὸ σκότος. Τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ φωτίζει ἐκείνους, ποὺ δείχνουν διάθεση μετανοίας. Γι᾽ αὐτὸ ὁ Χριστὸς ἀρχίζει τὸ δημόσιό Του κήρυγμα, λέγων: «Μετανοεῖτε, ἤγγικε γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. δ´ 17). Ἡ ἔλευση τοῦ Μεσσία σηματοδοτεῖ τὴν παρουσία τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων. Ἐκεῖνο, ποὺ μᾶς χρειάζεται, γιὰ νὰ γίνουμε μέτοχοι τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν, εἶναι Χριστὸς καὶ μετάνοια. Ὅταν αὐτὰ τὰ δύο λείπουν ἀπὸ τὴν ζωή τῶν ἀνθρώπων, ἡ ζωή τους γίνεται κόλαση. Ὅταν ζοῦμε ἐν Χριστῷ καὶ ἐν μετανοίᾳ, προγευόμαστε τὸν παράδεισο. Ἂς προσευχόμεθα ὁ Χριστὸς νὰ μᾶς χαρίζει μετάνοια!

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ´ ΛΟΥΚΑ 19 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2014 Ἀπόστολος: Κολ. γ´ 4-11 Εὐαγγέλιον: Λουκ. ιζ´ 12-19 Ἦχος: πλ. α´ − Ἑωθινὸν Η´ ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ ΑΧΑΡΙΣΤΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΘΕΟΝ

Ὅταν ὁ Κύριος ἐπορεύετο διὰ μέσου Σαμαρείας καὶ Γαλιλαίας, Τὸν πλησίασαν δέκα λεπροὶ καὶ Τοῦ ζήτησαν τὸ ἔλεος καὶ τὴν βοήθειά Του, λέγοντες μὲ δυνατὴ φωνή: «Ἰησοῦ ἐπιστάτα, ἐλέησον ἡμᾶς» (Λουκ. ιζ´ 13). Ὁ Κύριος τοὺς προσέταξε νὰ ἐμφανισθοῦν στοὺς ἱερεῖς καὶ καθ᾽ ὁδὸν οἱ λεπροὶ ἐθεραπεύθησαν. Μόνον ὅμως ἕνας ἐξ αὐτῶν ἐπέστρεψε νὰ εὐχαριστήσει τὸν Ἰησοῦν. Κατὰ τὸν Μωσαϊκὸ Νόμο, οἱ λεπροὶ ἐθεωροῦντο ἀκάθαρτοι καὶ ἔπρεπε νὰ μένουν μακριὰ ἀπὸ κατοικημένες περιοχές. Ὅταν συναντοῦσαν ἄλλους ἀνθρώπους ἔπρεπε νὰ μένουν σὲ ἀπόσταση καὶ νὰ προειδοποιοῦν γιὰ τὴν λέπρα τους. Πέραν τῆς ἀσθενείας τους, οἱ λεπροὶ ὑπέφεραν ἀπὸ κοινωνικὸ στιγματισμὸ καὶ ἀποκλεισμό. Δυστυχῶς καὶ σήμερα ἡ κοινωνία μας προτιμᾶ νὰ κλείνει τὰ μάτια ἀπὸ φόβο, ἀδιαφορία καὶ σκληρότητα, νὰ καταδικάζει στὸ περιθώριο συνανθρώπους μας, ποὺ ὑποφέρουν ἀπὸ ἀσθένειες. Ὄχι ὅμως ὁ Κύριος! Αὐτός, ποὺ ἦλθε, γιὰ νὰ θεραπεύσει τὶς ἀσθένειες τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος, γίνεται εὔσπλαγχνος πρὸς τοὺς δέκα λεπρούς. Ἂς δοῦμε τὶς λεπτομέρειες τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς, γιὰ νὰ τὴν κατανοήσουμε καλύτερα. Οἱ λεπροὶ ἀποκαλοῦν τὸν Ἰησοῦ ἐπιστάτη, δηλ. κύριο καὶ διδάσκαλο, ὁμολογοῦντες Αὐτὸν ὡς Θεὸ (Θεοφύλακτος Βουλγαρίας). Ὁ Κύριος τοὺς προστάζει νὰ ἐμφανισθοῦν στοὺς ἱερεῖς στὴν Ἱερουσαλήμ, διότι ὁ Μωσαϊκὸς Νόμος προέβλεπε ὅτι οἱ ἱερεῖς ἦσαν ἁρμόδιοι νὰ πιστοποιήσουν τὴν θεραπεία ἑνὸς λεπροῦ (Λευιτικὸν ιε´ 2). Ἔτσι, ὁ Ἰησοῦς δεικνύει ἐμπράκτως τὸν σεβασμό Του πρὸς τὸν Νόμο, τοῦ ὁποίου ὁ Θεὸς Πατὴρ ὑπῆρξε ὁ ἀληθὴς νομοθέτης. Ἐπὶ πλέον, ὅταν οἱ Ἰουδαῖοι ἱερεῖς θὰ πιστοποιοῦσαν τὴν θεραπεία τῶν λεπρῶν, θὰ ἠναγκάζοντο νὰ ἀναγνωρίσουν τὴν θαυμαστὴ ἴαση καὶ τὴν δόξα τοῦ Κυρίου (Ἅγ. Κύριλλος Ἀλεξανδρείας). Ἡ κατάληξη μᾶς ἐπιφυλάσσει ἐκπλήξεις. Ἀπὸ τοὺς δέκα λεπρούς, οἱ ἐννέα στὴν χαρά τους γιὰ τὴν ἴαση ἐλησμόνησαν νὰ ἐπιστρέψουν εὐχαριστοῦντες τὸν Κύριο, ἐνῶ ὁ δέκατος, ποὺ ἐξέφρασε τὴν εὐγνωμοσύνη του, ὅπως σημειώνει ὁ Εὐαγγελιστής, ἦταν Σαμαρείτης. Ὁ Κύριος ἐκφράζει τὴν ἀπορία καὶ τὸ παράπονό Του: «οἱ δὲ ἐννέα ποῦ;». Δυστυχῶς, πολλοὶ σήμερα δεικνύουν τὴν ἴδια ἀχαριστία. Τὴν ὥρα τοῦ κινδύνου καὶ τῆς ἀσθενείας, γονατίζουν, προσεύχονται, δίνουν ὑποσχέσεις γιὰ τάματα καὶ ἀλλαγὴ ζωῆς, ὅταν ὅμως παρέλθει ὁ κίνδυνος ἢ ἡ ἀσθένεια, ξεχνοῦν καὶ ἐπιστρέφουν στὴν κοσμικὴ ζωή. Διότι δὲν θέλουν τὸν Χριστὸ στὴν ζωή τους. Ἐπιλέγουν ἕνα Χριστὸ στὰ μέτρα τους, ποὺ θὰ κάνει τὸ θαῦμα καὶ θὰ χαρίσει τὴν θεραπεία, δὲν εἶναι ὅμως διατεθειμένοι νὰ δεχθοῦν τὶς πνευματικὲς δεσμεύσεις, ποὺ συνοδεύουν τὴν πίστη στὸν Χριστό. Οὐσιαστικῶς, δὲν θέλουν τὸν Χριστὸ ὡς Κύριο καὶ Κυρίαρχο τῆς ζωῆς τους, παρὰ μόνον ὅταν τοὺς βολεύει ἢ γιὰ νὰ ζητήσουν κάτι. Ὅμως ὁ Κύριος διαβεβαιώνει ὅτι ἀπὸ τοὺς δέκα, ποὺ ἐθεραπεύθησαν σωματικῶς, μόνον ἕνας ἔλαβε καὶ τὴν θεραπεία τῆς ψυχῆς. Μόνον ὁ δέκατος ἐπίστευσε καὶ ἐσώθη: “ἡ πίστις σου σέσωκέ σε” (Λουκ. ιζ´ 19). Νὰ προσέξουμε μήπως καὶ ἐμεῖς κάνουμε τὸ ἴδιο λάθος. Ὀφείλουμε νὰ δοξολογοῦμε ἐν παντὶ τὸν Θεὸ καὶ νὰ δεχόμεθα μὲ εὐχαριστία ὅσα καλὰ ἢ ἄσχημα μᾶς ἐπιφυλάσσει ἡ ζωή.

Ἀρχιμ. π. Κύριλλος Κεφαλόπουλος

ΟΡ ΘΟΔ ΟΞΟΝ ΣΗ ΜΕ ΙΩΜ Α ΤΑ ΡΙΟ Ν ΑΣΚΗΤΙΚΑ ΑΝΘΗ (10ον)

27. Ἡ καταπολέμηση τῶν παθῶν Τὰ πάθη πρέπει νὰ καταπολεμοῦνται, ὅταν εἶναι μικρά, γιατὶ ἂν περάσουν χρόνια, δουλεύοντας σὲ αὐτά, εἶναι δύσκολο νὰ κοποῦν καὶ νὰ καλλιεργηθοῦν στὴ θέση τους οἱ ἀντίστοιχες ἀρετές. Πολλοὶ ἄνθρωποι παραμένουν αἰχμάλωτοι τῶν παθῶν τους μέχρι τὸ τέλος τῆς ζωῆς τους. Ὁ φιλοχρήματος γιὰ παράδειγμα τελειώνει τὴ ζωή του μὲ τὸ πάθος τῆς πλεονεξίας. Ὁ ἀλκοολικὸς δὲν μπορεῖ νὰ ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ

τὸ πάθος του, παρόλο ποὺ γνωρίζει ὅτι βλάπτεται σοβαρὰ ἡ ὑγεία του. Ὁ ἀββᾶς Δωρόθεος λέει ὅτι ἄλλο εἶναι νὰ ξεριζώσεις ἕνα βότανο καὶ ἄλλο εἶναι νὰ ξεριζώσεις ἕνα δέντρο. Διηγόταν μάλιστα καὶ μιὰ ἱστορία, γιὰ νὰ γίνεται πειστικὸς στὰ πνευματικά του τέκνα, ἀλλὰ καὶ στοὺς ἐπισκέπτες του, ποὺ τοῦ ζητοῦσαν νὰ μιλήσει γιὰ τὴν καταπολέμηση τῶν παθῶν. Ἔλεγε: Ἕνας πολύπειρος γέροντας βρέθηκε κάποτε μαζί μὲ τοὺς μαθητές του σ᾽ ἕνα τόπο ὅπου ὑπῆρχαν μικρὰ καὶ μεγάλα κυπαρίσσια καὶ θέλησε νὰ ἀξιοποιήσει πνευματικὰ

τὴν περίσταση. Στράφηκε σ᾽ ἕνα μαθητή του καὶ τοῦ εἶπε: −Ξερίζωσε τοῦτο τὸ μικρὸ κυπαρίσσι. Ἀμέσως ὁ μοναχὸς τὸ τράβηξε μὲ τὸ ἕνα του χέρι καὶ τὸ ξερίζωσε. Ὁ γέροντας τοῦ ἔδειξε ἕνα μεγαλύτερο λέγοντάς του: −Ξερίζωσε καὶ τοῦτο. Ὁ μοναχὸς τράβηξε μὲ τὰ δυό του τὰ χέρια τὸ φυτὸ καὶ τὸ ξερίζωσε. Ὁ γέροντας τοῦ ἔδειξε ἕνα ἄλλο πιὸ μεγάλο, τὸ ὁποῖο ξερίζωσε μὲ ἀρκετὸ κόπο. Τοῦ ἔδειξε καὶ τέταρτο ἀκόμα πιὸ μεγάλο, τὸ ὁποῖο ξερίζωσε μὲ πολὺ κόπο καὶ πολὺ ἱδρώτα. Τὸ πέμπτο κυπαρίσσι τελικὰ ἦταν πολὺ μεγάλο καὶ δὲν μπό-

Θεμελιώδης κακόδοξη διδασκαλία τῆς Ἑταιρείας «Σκοπιά» ἀποτελεῖ ὁ ἰσχυρισμός της πώς οἱ ἀληθινοί λάτρεις τοῦ Θεοῦ πρέπει νά ὀνομάζονται ἀποκλειστικά καί μόνο «Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ». Τό ἐπιχείρημα αὐτό σχετίζεται ἄμεσα καί μέ ἄλλες κακοδοξίες της: α) ὅτι δῆθεν ὁ Θεός ἔχει ἕνα μοναδικό ὄνομα, τό Ἰεχωβᾶ, β) τήν ἄρνηση τοῦ μυστηρίου τῆς Ἁγίας Τριάδος καί γ) τῆς θεότητος τοῦ Χριστοῦ. Ἐπιπλέον, σύμφωνα μέ τούς Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ, ἄν κάποιος δέν γνωρίζει, δέν προσεύχεται καί δέν κηρύττει στούς ἄλλους τό ὄνομα Ἰεχωβᾶ δέν ἀνήκει στό λαό τοῦ Θεοῦ. Ἄν ἀξιολογήσουμε ὅμως αὐτόν τόν ἰσχυρισμό τῶν Μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ μέ ὁδηγό μας τήν Ἁγία Γραφή, σχετικά μέ τήν ὀνομασία τους, θά διαπιστώσουμε ὅτι καί ἡ θέση τους αὐτή εἶναι ἀντιγραφική. i) Πουθενά δέν ὑπάρχει προτροπή ἀπό τό Χριστό νά ὀνομαστοῦν οἱ ὀπαδοί του καί οἱ μαθητές του «Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ». Ἀντιθέτως στό Πράξ. 1, 8, ὁ ἴδιος ὁ Κύριος προτρέπει τούς μαθητές του νά γίνουν μάρτυρες δικοί Του:

«ἔσεσθέ μοι μάρτυρες ἔν τε Ἱερουσαλήμ καί ἐν πάσῃ τῇ Ἰουδαίᾳ καί Σαμαρείᾳ καί ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς» (Πρβλ. καί Λουκ. 24, 45-48). Στήν ἴδια συνάφεια, οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι, κατά τό ἱεραποστολικό τους ἔργο ἐπαναλαμβάνουν τήν ἴδια θέση ὅτι δηλαδή εἶναι μάρτυρες δικοί Του καί τῆς Ἀναστάσεώς Του ( Πράξ. 2, 31-32. 3,15. 5,31-32. 10, 39-42. 13,30-32. Α΄ Πέτρ. 5,1). Ὁ Ἀπ. Παῦλος, ἐπίσης, χαρακτηρίζει τόν πρωτομάρτυρα Στέφανο ὡς μάρτυρα τοῦ Χριστοῦ (Πράξ. 22,20). Πουθενά δέν ἀναφέρουν ὅτι εἶναι «Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ». ii) Μέσα στήν Καινή Διαθήκη οἱ πρῶτοι χριστιανοί, ἐκτός ἀπό τήν ὀνομασία «χριστιανοί» (Πράξ. 11, 26. Α΄Πέτρ. 4, 16), ἀναφέρονται ὡς «μαθητές» (Πράξ. 6,1), «σωζόμενοι» (Πράξ. 2,47), «ἅγιοι» (Πράξ. 9, 41. Ρωμ.1,7. Α´Κορ. 1,2), «πιστοί» (Πράξ.10, 45.Ἐφεσ.1,1) καί «ἀδελφοί» (Α΄ Κορ.7,12). Πουθενά ὡς «Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ». iii) Στήν Παλαιά Διαθήκη ὁ Τριαδικός Θεός (ὁ Γιαχβέ) θέλει οἱ πιστοί νά εἶναι μάρτυρες δικοί του (Ἡσ. 43,10), νά εἶναι μάρτυρες δη-

λαδή τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ καί ὄχι θεῶν ψευδῶν καί ἀλλοτρίων (Δευτ. 18,20), γι᾽ αὐτό καί στήν ἐποχή τῆς χάριτος καλοῦνται νά βαπτιστοῦν στό ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος (Ματθ. 28,19-20). iv) Στήν Καινή Διαθήκη οἱ πιστοί προτρέπονται νά ὁμολογοῦν καί νά ἐπικαλοῦνται τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ (Πράξ. 22,16. Ρωμ.10,9. Β΄Τιμ. 2,22) καί ὄχι τό ὄνομα Ἰεχωβᾶ. Γίνεται ἀντιληπτό ὅτι καί στό θέμα αὐτό, ἡ Ἑταιρεία «Σκοπιά» κηρύττει ἀντίθετες θέσεις πρός τό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ. Οἱ ὀπαδοί της δέν θεωροῦν τούς ἑαυτούς τους μάρτυρες τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἀναστάσεώς Του, ὅπως οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι καί δέν διακηρύττουν ὅτι μοναδικό καύχημά τους εἶναι ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ, ὅπως ἔκανε ὁ Παῦλος (Γαλ. 6,14) καί κάνουν οἱ χριστιανοί διαχρονικά. Ἡ διδασκαλία τῆς Ἑταιρείας καί στό σημεῖο αὐτό δεν ἐκφράζει τήν χριστιανική πίστη. Κηρύττει ἕνα «ἕτερον εὐαγγέλιον» μέ ὅλες τίς τραγικές του συνέπειες (Γαλ. 1, 6-9).

ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ Πρωὶ τῆς εἰκοστῆς ἑβδόμης Νοεμβρίου καὶ κατὰ τὶς 11:00 δέχομαι τὸ πιὸ εὐχάριστο τηλεφώνημα ἀπὸ τὸν πιὸ εὐχάριστο Ἐπίσκοπο, ἀδελφὸ καὶ φίλο, τὸν Πανιερώτατο Μητροπολίτη Μόρφου κ Νεόφυτο: «Ταῖς αὐτοῦ Ἁγίαις Πρεσβείαις ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς, εἶπε καὶ συμπλήρωσε: Ἀδελφέ, σήμερα ἔγινε ἡ ἁγιοκατάταξη τοῦ Ἁγίου πιὰ Πατρὸς ἡμῶν Πορφυρίου τοῦ Διορατικοῦ»!

Χτὲς πρωὶ μὲ ξαναπῆρε ὁ Πανιερώτατος καὶ μοῦ εἶπε: «Σὲ ἐντέλλομαι ὡς Ἐπίσκοπος τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως ἤδη εἶπα καὶ σὲ ἄλλους, νὰ γράψεις κάτι γιὰ τὸν ἅγιο Πορφύριο». Νὰ πῶ σήμερα ὅτι δὲν συστέλλομαι; Νὰ πῶ ὅτι δὲν ντρέπομαι, ἐγὼ νὰ μιλήσω γι’ αὐτὸν ποὺ ζήσαμε ἀπὸ τὸ 1980, ποὺ γευτήκαμε, ὡς οἰκεῖο τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, ποὺ ὅλος ὁ κόσμος ὑποκλινόταν στὴν ἄφθαστη ταπείνωση, ἁπλότητα, ἑκούσια ἠπιότητα, καταστάσεις ποὺ κρύβονταν μέσα στὸ ἐκπληκτικὸ χάρισμα τῆς Διορατικότητας ποὺ εἶχε; Σὲ παρακαλῶ Ἅγιε Πορφύριε, φώτισέ με νὰ γράψω γιὰ σένα αὐτὰ ποὺ ἔχω μέσα στὴν καρδιά μου! Τὸ διορατικὸ χάρισμά του, γιὰ τὸ ὁποῖο ἔχουν γραφτεῖ πολλά, ἦταν αὐτὸ ποὺ ἄμεσα ἀντιλαμβανόσουν ὅσες φορὲς καὶ νὰ τὸν ἔβλεπες. Πιστέψετέ με ὅμως, ὅσο καὶ νὰ φαίνεται ἀνόητο, δὲν γοητεύτηκα ποτὲ ἀπὸ αὐτὸ τὸ θεϊκὸ χάρισμα, γιατί ἡ καρδιά μου δὲν εἶχε αὐτὸ πρώτιστα ἀνάγκη, ἀλλὰ νὰ καταλάβει πῶς λειτουργοῦσε ἡ καρδιά του, ποιὰ ἦταν ἡ βαθύτερη σχέση του μὲ τὸν Θεό.

Ποιὸ ἦταν τὸ Μυστικό τοῦ Ἁγίου Πορφυρίου;

Δὲν μοῦ ἔδωσε ποτὲ τὴν ἐντύπωση τοῦ Γέροντα, ποὺ ἀπαιτοῦσε μὲ τρόπο, ὑπακοὴ σὲ αὐτὰ πού σοῦ ἔλεγε, ἀλλὰ, ἐνῶ μιλοῦσε αὐθεντικὰ κατ᾽ εὐθεῖαν στὴ συνείδησή σου, σοῦ ἄφηνε μία τέτοια ἐλευθερία, ποὺ προκαλοῦσε τὸ φιλότιμο. Ἐνῶ σοῦ ἔλεγε ἀπίστευτα πράγματα καὶ σοῦ ἀπεκάλυπτε ὅλα τὰ κεκρυμμένα, γιὰ νὰ σὲ βοηθήσει, αὐτὸ ποὺ κυριαρχοῦσε στὴν ἀποκαλυπτικὴ αὐτὴ ἐπικοινωνία, ἦταν ἡ ἐν Χριστῷ ταπείνωση καὶ ἀγάπη, χωρὶς κανένα συναισθηματισμό.

Ποιὸ ὅμως ἦταν τὸ Μυστικό του;

Ἡ διόραση, ἡ ἁπλότητα, ἡ ταπείνωση, ἡ διαρκὴς ἐπικοινωνία του μὲ τὸν Τριαδικὸ Θεό, ἦταν καταστάσεις ἐμφανέστατες. Εἶχε γίνει τὸ φῶς τῆς γῆς, τὸ ἅλας, ἡ πόλις ἐπὶ Ὄρους κειμένη! Ὁ μέγας αὐτὸς ἅγιος, ποὺ ἦταν ἀνάμεσά μας, ὅπως καὶ ἄλλοι ἅγιοι ποὺ ζήσαμε, ὁ Γέροντας Παΐσιος, ὁ Γέροντας Ἰάκωβος Τσαλίκης, ὁ Γέροντας Εὐμένιος τοῦ Λοιμωδῶν νόσων, ὁ Γέροντας Σωφρόνιος τοῦ Ἔσσεξ, ὁ Γέροντας Ἀμβρόσιος τῆς Ἱ. Μονῆς Δαδίου καὶ ἄλλοι, ποὺ γνωρίζουμε, εἶχαν ἕνα κοινὸ μυστικὸ, ποὺ ἐπιμελοῦνταν καθημερινὰ καὶ διαρκῶς στὴν καρδιά τους: Τὴν διαρκῆ Μετάνοια! Μᾶς ἀποκάλυψε ὁ ἅγιος Πορφύριος τὸ μυστικό του αὐτὸ στὴν τελευταία ἐπιστολή του πρὸς τὰ Πνευματικά του παιδιά. Παρόμοια ἐπιστολὴ ἄφησε καὶ ὁ Γέρων Παΐσιος.

ρεσε νὰ τὸ ξεριζώσει. Ὁ γέροντας εἶπε καὶ σὲ κάποιον ἄλλο μοναχὸ νὰ τὸν βοηθήσει. Ἔτσι καὶ οἱ δύο μαζὶ κατόρθωσαν νὰ τὸ ξεριζώσουν. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ οἱ μαθητὲς τοῦ γέροντα κατάλαβαν ὅτι τὰ πάθη, ὅταν εἶναι μικρὰ εὔκολα κόβονται, ἐνῶ ὅταν περάσουν χρόνια δύσκολα εὐλευθερώνεται κανεὶς ἀπὸ αὐτά. *** 28. Ἡ ἀρετὴ εἶναι ἐπιστροφὴ στὴν ὑγεία Συχνὰ κάνουμε λόγο γιὰ τὶς καλὲς καὶ κακὲς συνήθειες καὶ τὴ δύναμη, ποὺ ἔχουν. Γιὰ τὶς πρῶτες δὲν ἀνησυχεῖ κανείς, γιὰ τὶς δεύτερες ὅμως πρέπει νὰ ἀνησυχοῦμε. Οἱ ἅγιοι Πατέρες λένε ὅτι ἡ ἕξη,

Ὁ Γέρων Ἰάκωβος, τί ἄλλο ἀπεκάλυπτε, ὅταν σὲ κάθε φράση του πρὸς ὁποιονδήποτε, ἔλεγε: «Μὲ συγχωρεῖτε»! Ὁ Γέρων Σωφρόνιος τοῦ Ἔσσεξ, ἐπανευαγγελίζει τὴν Θεολογία λέγοντας ὅτι ἔβλεπε τὸ ἄκτιστο Φῶς, μετὰ ἀπὸ ὀδυρμὸ Μετανοίας. Ὁμολογοῦν οἱ Ἅγιοι αὐτοὶ τὴν ἁμαρτωλότητά τους ἐνώπιον ὅλης

Τοῦ κ. Ἀνδρέα Χριστοφόρου

τῆς Ἐκκλησίας, μὲ τόση συντριβὴ καὶ ζητοῦν τὴ συγχώρεση ὅλων. Αὐτὰ τὰ λόγια ποὺ εἶναι στὴν ἐπιστολὴ τοῦ ἁγίου Πορφυρίου, δὲν εἶναι ταπεινολογίες, εἶναι παγκόσμια ἐξομολόγηση, ποὺ μᾶς ἀποκαλύπτει ποιὸ ἦταν τὸ μυστικό του: «Ἡ ἀδιάλειπτη Μετάνοια». Ἔγινε ὁ ταπεινὸς Πορφύριος ἀκόλουθος τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου ποὺ γράφει: «Ἂν εἴπωμεν ὅτι ἁμαρτίαν οὐκ ἔχομεν, ἑαυτοὺς πλανῶμεν καὶ ἡ ἀλήθεια οὐκ ἔστι μεθ᾽ ἡμῶν». Μᾶς καθορίζει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης ἐδῶ τί εἶναι πλάνη: «Ἡ ἔλλειψη συνείδησης ἁμαρτωλότητας». Ἔγινε ὁ ταπεινὸς Πορφύριος ἀκόλουθος τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη τῆς Κλίμακας, ποὺ γράφει στὴν κλίμακα στὸ κεφάλαιο γιὰ τὴν ὑπερηφάνεια πρὸς τὸ τέλος, ὅτι τοῦ ὁμολογεῖ ὁ πονηρός, ὅτι δὲν τὸν νικᾶ τίποτα ἄλλο παρὰ ἡ διαρκὴς Μετάνοια ἐνώπιον τοῦ Κυρίου. Γνώριζε ὁ ταπεινὸς Πορφύριος τὸν ἅγιο Συμεὼν τὸν Θεολόγο, ποὺ ἀποκαλύπτει στά γραπτά του ὅτι τοῦ ἐμφανιζόταν ὁ Χριστὸς καὶ τοῦ ἔλεγε: «Μὴ ἀποστεῖς τῆς Μετανοίας ἐπιμελούμενος, ἡ γὰρ τοιαύτη, μετὰ τῆς ἐμῆς εὐσπλαγχνίας ἑνουμένη, ἐξαλείφει πάντα τὰ ἀνομήματα» Περισσότερο ὅμως εἶχε ὁ ἅγιος Πορφύριος διαρκῶς συναίσθηση,τὸν λόγο τοῦ Χριστοῦ μας καὶ τοῦ Τιμίου Προδρόμου: «Μετανοεῖτε, ἤγγικε γὰρ ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν». Γνώριζε ὁ ταπεινὸς Πορφύριος ὅτι ἡ Μετάνοια ὡς μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας θεμελιώνεται στὶς ἐντολὲς τοῦ Εὐαγγελίου. Γνώριζε ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ ἀγαπήσει τὸν Χριστὸ, ἂν δὲν τηρεῖ τὶς ἐντολές Του, ἂν δὲν τὶς φυλάσσει ἐντός τῆς καρδίας του ὡς τὸν Θησαυρὸ τῶν ἀγαθῶν καὶ ὅτι αὐτὴ ἡ φύλαξη μαζὶ μὲ τὴν ἐγρήγορση, τὴν ἀγρυπνία τοῦ νοῦ καὶ τὴ διάθεση νὰ ἀκολουθήσει τὸν Χριστὸ γεννοῦσαν τὴν Μετάνοια καὶ προσευχόταν ἀπὸ βάθους καρδίας καὶ διαρκῶς: «Ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν!». Γνώριζε ὅτι ἡ Μετάνοια εἶναι τὸ ἐπίκεντρο τῆς προσευχῆς του γιατί: «Πᾶς ὁ ταπεινῶν ἑαυτὸν ὑψωθήσεται καὶ ὅτι ὁ καταβάς, οὗτός ἐστιν ὁ ἀναβάς». Γνώριζε ὅτι ἡ Μετάνοια, ὡς Μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας, ἐνεργοποιεῖ ὅλα τὰ Μυστήρια μὲ πρῶτο τὸ Βάπτισμα, τὴν ἐξομολόγηση, τὴ Θεία Κοινωνία. Γνώριζε ὁ ἅγιος τοῦ Θεοῦ παιδιόθεν, ὅτι κάθε φορά ποὺ κοινωνοῦσε, ἔπαιρνε τὴν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν καὶ τὴν αἰώνιον ζωήν. «Εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καὶ εἰς ζωήν τὴν αἰώνιον!», λέγει ὁ λει-

δηλαδὴ ἡ συνήθεια ὡς ἀποτέλεσμα ἐπανάληψης μιᾶς πράξης, ἐμφανίζεται καὶ στὸν ἐνάρετο βίο καὶ στὸν ἁμαρτωλό. Στὴν πρώτη περίπτωση εἶναι εὐλογία, γιατὶ ἀναπαύει τὴν ψυχή, ἐνῶ στὴ δεύτερη τὴν τιμωρεῖ. Ὁ ἀββᾶς Δωρόθεος λέει ὅτι ἡ ἀρετὴ εἶναι φυσικὴ ἰδιότητα καὶ βρίσκεται μέσα μας. Εἶναι ἐπιστροφὴ στὴν ὑγεία. Ἀντίθετα, ἡ κακία εἶναι ξένη καὶ ἀφύσικη, εἶναι ἀσθένεια, ἀπὸ τὴν ὁποία ὁ ἄνθρωπος θεραπεύεται μὲ πολὺ κόπο, πολλὲς εὐχὲς καὶ πολλὰ δάκρυα. Ὑπάρχουν μερικοὶ ἄνθρωποι, ποὺ ἔχουν ροπὴ πρὸς ἕνα πάθος καὶ τοὺς δημιουργεῖται εὐκολότερα ἡ ἕξη πρὸς τὴν κακία. Ἡ περίπτωση αὐτὴ εἶναι ἐξίσου ἐπικίνδυνη, γιατὶ

τουργὸς καὶ κοινωνῶν τὸν λαὸ Ἱερέας. Γνώριζε ὅτι μὲ τὴν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν ποὺ ἐλάμβανε ὅταν κοινωνοῦσε, ἄνοιγε ἡ πύλη τῆς Αἰωνίου Ζωῆς, ποὺ εἶναι ἡ γνώση τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ ὅτι γνώση στὴν Ἐκκλησιαστικὴ γλώσσα σημαίνει κοινωνία ζωῆς. Τὸ Μυστικό, τοῦ ἁγίου Πορφυρίου, ἦταν ἡ διαρκὴς ἐπιμελημένη Μετάνοια καὶ ἐκζήτηση ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν. Τὸ Μυστικὸ αὐτὸ, ποὺ ἔκρυβε μία ζωή, ἄφησε νὰ ξεχειλίσει στὴν τελευταία ἐπιστολή του: «Ἀπὸ μικρὸ παιδὶ εἶχα κάνει πολλὲς ἁμαρτίες, οἱ ὁποῖες μέχρι σήμερα ἔγιναν πάρα πολλές. Ὁ κόσμος ὅμως μὲ πῆρε ἀπὸ καλὸ καὶ ὅλοι φωνάζουνε ἅγιο. Ἐγὼ ὅμως αἰσθάνομαι ὅτι εἶμαι ὁ πιὸ ἁμαρτωλὸς ἄνθρωπος τοῦ κόσμου. Ὅσα ἐνθυμόμουνα βέβαια τὰ ἐξομολογήθηκα, μὲ συγχώρεσε ὁ Θεός. Ἀλλὰ ὅμως τώρα ἔχω ἕνα συναίσθημα ὅτι καὶ τὰ πνευματικά μου ἁμαρτήματα εἶναι πάρα πολλὰ καὶ παρακαλῶ ὅσοι μὲ ἔχετε γνωρίσει νὰ κάνετε προσευχὴ γιὰ μένα, γιατί καὶ ἐγὼ ὅσο ζοῦσα, πολὺ ταπεινὰ ἔκανα προσευχὴ γιὰ σᾶς».

Ποιὸ εἶναι τὸ Μυστικό τοῦ Ἁγίου;

Ἡ Μετάνοια ποὺ περικλείεται μέσα στὰ λόγια του Πάτερ Ἡμῶν: «Ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν»! Ποιὸ εἶναι τὸ βαθύτερο Μυστικό τοῦ Ἁγίου Πορφυρίου; Λέει ὅτι ὁ κόσμος μὲ πῆρε γιὰ καλὸ καὶ ὅλοι μὲ φωνάζουνε Ἅγιο. Ἐγὼ ὅμως αἰσθάνομαι ὅτι εἶμαι ὁ πιὸ ἁμαρτωλὸς ἄνθρωπος τοῦ κόσμου. Τί ἀποκαλύπτουν αὐτὰ τὰ λόγια; Ὅτι ὁ ἅγιος εἶχε ἐπίγνωση ὅτι ζοῦσε μέσα του ὁ Θεός, καὶ ὁ Θεός τὸν συγχωροῦσε ἀλλὰ τοῦ ἀπεκάλυπτε βαθύτερα καὶ βαθύτερα τὴν ἁμαρτία του, ποὺ ὀνομάζει πνευματική, δηλαδὴ καρδιακή. Ἁμαρτία στὰ παιδικὰ χρόνια, ἁμαρτία καὶ στὰ γεράματα. Μᾶς ἀποκαλύπτει ὁ ἅγιος λίγο πρὶν τὸν θάνατο καὶ ὄντας σὲ μεγάλο βαθμὸ τελειότητας, τὸ διάγραμμα τῆς ἁμαρτίας ποὺ γίνεται στὴν ἀρχὴ ἀντιληπτὴ σὰν πράξη, ἀργότερα σὰν λογισμὸς καὶ στὸ τέλος σὰν ἐπιθυμία, σὰν πνευματική, καρδιακὴ ἁμαρτία. Μᾶς ἀποκαλύπτει ὁ ἅγιος Πορφύριος μὲ αὐτὰ τὰ λόγια ὅτι ὅσο γινόταν μέτοχος τῆς Θείας Ζωῆς, τόσο ἐμβάθυνε μέσα του ἡ ὅραση τῆς ἁμαρτίας, ἐνῶ ἐξωτερικὰ φαινόταν μόνο τὸ Φῶς γι᾽ αὐτὸ καὶ τὸν φωνάζανε οἱ ἄλλοι ἅγιο. Μᾶς ἀποκαλύπτει ὁ ἅγιος καὶ τὸ διάγραμμα τῆς Πνευματικῆς του ζωῆς, ὅτι ὅλο τὸν χρόνο τῆς ζωῆς του ἀπὸ μικρὸ παιδὶ μέχρι καὶ τὴ στιγμὴ ποὺ γράφει τὴν πνευματικὴ αὐτὴ διαθήκη του, εἶχε διαρκῆ καὶ ἐπιμελημένη ἀντίληψη τῆς ἁμαρτίας ἀλλὰ καὶ τῆς ἄφεσης τῶν ἁμαρτιῶν του. Ἡ διαρκὴς ἐπιμελημένη Μετάνοια ποὺ προκαλεῖ τὴν ἄφεση ἁμαρτιῶν καὶ τὴν εἴσοδο καὶ μετοχὴ στὴν Αἰώνιο Ζωή, εἶναι τὸ Μυστικό τοῦ Ἁγίου Πορφυρίου. Ταῖς τοῦ Ἁγίου Πορφυρίου πρεσβείαις Χριστὲ ὁ Θεὸς ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς! Ἀμήν!

καὶ τὸ ἕνα πάθος μπορεῖ νὰ ἀχρηστέψει πολλὰ καλά, ποὺ ἔχει ὁ ἄνθρωπος. Συμβαίνει αὐτό, ποὺ παρατηροῦμε στὸν ἀετό, ποὺ πιάνεται στὴν παγίδα. Ἐνῶ σιγά-σιγὰ ἐλευθερώνεται ἀπὸ τὴν παγίδα, τελικὰ δὲν μπορεῖ νὰ φύγει, γιατὶ ἕνα νύχι του παραμένει παγιδευμένο. Τὸ μικρὸ αὐτὸ μέλος τοῦ σώματός του τὸν κρατάει αἰχμάλωτο καὶ εὔκολα μπορεῖ νὰ πέσει στὰ χέρια τῶν κυνηγῶν. Πρέπει νὰ εἴμαστε προσεκτικοὶ καὶ στὸ ἕνα πάθος. Ὅταν πέφτουμε σ᾽ αὐτό, νὰ σηκωνόμαστε γρήγορα καὶ νὰ μετανοοῦμε, ἔχοντας ἐγρήγορση καὶ ἀγώνα, γιὰ νὰ μὴ ξαναπέσουμε. Πρεσβ. Διονύσιος Τάτσης

Σελὶς 4η

10 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2014

Ἐτόνισεν εἰς ὁμιλίαν του διὰ τὴν συμπλήρωσιν 2000 φύλλων τοῦ «Ο.Τ.» ὁ πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Μεταλληνός

ΤΗΝ ΘΕΣΙΝ ΤΗΣ «ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΣΑΛΠΙΓΓΟΣ» ΚΑΤΕΛΑΒΕΝ Ο «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ»

Τὴν 8ην Δεκεμβρίου ἐπραγματοποιήθη μὲ ἀπόλυτον ἐπιτυχίαν ἡ ἐκδήλωσις διὰ τὴν συμπλήρωσιν 2000 φύλλων ἐκδοτικῆς προσπαθείας τοῦ «Ο.Τ.». Εἰς τὸ προηγούμενον φύλλον τοῦ «Ο.Τ.» ἐδημοσιεύσαμεν τὴν ὁμιλίαν τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Βασιλείου Βολουδάκη, ὑπὸ τὸν τίτλον: «Ὁ “ Ὀρθόδοξος Τύπος” πηδαλιοῦχος τῆς Ἐκκλησίας». Εἰς τὸ σημερινὸν φύλλον δημοσιεύομεν τὴν ὁμιλίαν τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ. Ἡ ὁμιλία τοῦ π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ

Ἡ συμπλήρωση 2000 φύλλων στήν κυκλοφορία τοῦ «Ὀρθοδόξου Τύπου», τῆς ἐφημερίδος μας, προσφέρει τήν εὐκαιρία ἀποτιμήσεως τῆς προσφορᾶς του στήν Ἐκκλησία καί τό Ἔθνος, ἀλλά καί στόν καθένα μας χωριστά. Ἀπ᾽ ἀρχῆς ὁ ἀγώνας τοῦ «Ο.Τ.» ἔχει δύο ἐπάλξεις: Τήν Ὀρθόδοξη πίστη καί παράδοση, πού ἐγγυᾶται ἡ συμπόρευση μέ τούς Ἁγίους Πατέρες μας, καί τόν Ἑλληνισμό ὡς Ἑλληνικότητα, δηλ. τήν διάσωση, προβολή καί μεταλαμπάδευση τῶν συστατικῶν τῆς ταυτότητός μας, στά ὁποῖα, μετά τήν Ὀρθή Πίστη, κεντρική θέση κατέχουν ἡ Γλώσσα καί ἡ Ἱστορία μας. Αὐτά τά μεγέθη περιέκλειαν οἱ ἀρχικοί χαρακτηρισμοί τοῦ «Τύπου»: «Ἑλληνικός καί Ὀρθόδοξος». Εὐχαριστῶ γιά τήν τιμητική πρόσκληση νά εἶμαι ἕνας ἐκ τῶν ὁμιλητῶν στήν πανηγυρική καί εὐχαριστιακή αὐτή σύναξη, καί μάλιστα μαζί μέ δύο διακεκριμένους Συν-αδέλφους καί συναγωνιστάς, τόν π. Σαράντη Σαράντο καί τόν π. Βασίλειο Βολουδάκη. Τά ταπεινά λόγια μου ἄς θεωρηθοῦν καί ὡς ἕνα ἀκόμη εὐλαβικό μνημόσυνο στούς θεμελίους –κατ᾽ ἄνθρωπον- λίθους καί παραμόνιμους πνευματικούς ἡγέτες τοῦ «Ὀρθοδόξου Τύπου», τούς ἀειμνήστους πατέρες, Χαράλαμπο Βασιλόπουλο καί Μάρκο Μανώλη. Θά προσπαθήσω νά ὑπογραμμίσω τήν ἀναγκαιότητα τῆς ἐμφανίσεως τοῦ Ὀρθοδόξου Τύπου στήν ἐποχή μας καί τήν ἔνταξή του στήν ἀγωνιστική μαρτυρία τῆς παραδοσιακῆς, δηλαδή ἀκραιφνοῦς πατερικῆς, παρατάξεως, μέ εὐλαβική πιστότητα στόν δρόμο, τόν ὁποῖον ἐχάραξε τόν ΙΘ΄ αἰώνα ἡ πρόδρομος τῆς ἐφημερίδος μας «Εὐαγγελική Σάλπιγξ».

Νομαρχία τῆς Εὐρώπης

Ὁ 19ος αἰώνας, κρίσιμος ἀπό κάθε πλευρά γιά τήν εὐστάθεια καί πορεία τοῦ νεοτεύκτου Ἑλληνικοῦ Κράτους, ἔχει πλήρη ἀντιστοιχία μέ τήν ἐποχή μας, κατά τήν ὁποία, ἀπό εὐρωπαϊκό προτεκτοράτο, ἤδη τόν 19ον αἰώνα (ποτέ δέν ὑπήρξαμε ἐλεύθερο κράτος, ἀλλ᾽ ὑπό μόνιμο ἔλεγχο καί ἐξάρτηση), καταντήσαμε ἐπαρχία ἤ νομαρχία τῆς Εὐρώπης, μέ ὅλες τίς ἀδήριτες συνέπειες, ὅπως ἡ σημερινή οἰκονομική κρίση. Τί ἐσήμαινε, λοιπόν, γιά τό Ἔθνος μας ὁ 19ος αἰώνας; Πέρα ἀπό τήν ξενική ἐξάρτηση τοῦ Κράτους μας, (πρβλ. τήν ἀκολουθουμένη πολιτική ἤ τά δάνεια κ.τ.ὅ.), κυρίως στόν πνευματικό καί ἐκκλησιαστικό χῶρο, ἦταν καταλυτική ἡ ἐπιλογή ξένων κριτηρίων στή διαμόρφωση τοῦ ἐθνικοῦ βίου καί ἡ ἀνεξέλεγκτη εἰσαγωγή ξένων προτύπων. Μέ τή βαυαροκρατία ἀρχίζει ἡ «βαβυλώνια αἰχμαλωσία» τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἡ ἀπόλυτη δηλαδή πολιτειοκρατία, μέ ἀπροσμέτρητες συνέπειες στήν πορεία τῆς Ἐκκλησίας καί ὅλης τῆς ἐθνικῆς ζωῆς. Ἡ ἀντικανονική ἀνακήρυξη τοῦ αὐτοκεφάλου (22.7.1833) παρέδιδε τή διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας στά χέρια τῆς Πολιτείας, καί ἡ καθιέρωση τῆς «ἀριστίνδην Συνόδου» δημιουργοῦσε μία «κωφάλαλη» ἐκκλησιαστική ἀρχή, δοτή, δηλαδή διορισμένη, ἀπό τόν Βασιλέα καί ὑποχρεωμένη νά λειτουργεῖ ὡς πειθήνια ἐντολοδόχος του. Ἔτσι προέκυψε τό πλαίσιο, πού ἐπέτρεπε κάθε εἴδους καινοτομία, σύμφωνα μέ τίς θελήσεις καί προϋποθέσεις τῆς βαυαρικῆς ἐξουσίας, ὥστε δίκαια ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος Οἰκονόμος νά γράφει στήν Τριακονταετηρίδα του (σ. 282): «Ἰδού γέγονε τά πάντα κενά»!

Ἡ ξένη προπαγάνδα

Τόν ἀσφυκτικό κλοιό τῆς Ἐκκλησίας ἔσφιγγε ἀκόμη περισσότερο ἡ ἐξωτερική πίεση, πού προερχόταν ἀπό τή φθοροποιό δράση τῆς ξένης προπαγάνδας, τῶν Μισσιοναρίων, πού μέ τήν ὑποστήριξη καί συνδρομή τῆς Πολιτείας ἐργάζονταν γιά τόν ἐκπροτεσταντισμό τῆς Ἑλλάδος. Μέ τό πρόσχημα τῆς «χριστιανικῆς φιλανθρωπίας» (Κ. Οἰκονόμος), ἵδρυαν σχολεῖα, πού ἀποτελοῦσαν «δούρειους ἵππους» στήν ἑλληνική πραγμα-

τικότητα καί μέ τά ποικίλα ἔντυπά τους, πού ἄφθονα τύπωναν τά προτεσταντικά τυπογραφεῖα τῆς Μάλτας, ἔσπειραν τίς ἰδέες τους, πού κυκλοφοροῦσαν ἔτσι ὄχι μόνο ἐλεύθερα, ἀλλά ἐλλείψει ἐκκλησιαστικοῦ τύπου καί χωρίς δυνατότητα ἀνασκευῆς τους. Βέβαια, κάποια τέτοια δυνατότητα προσέφεραν ἰδιωτικά δημοσιογραφικά φύλλα, ὅπως ἡ ἐφημερίδα «Ἀθηνᾶ» τοῦ Ἐμμ. Ἀντωνιάδου καί, ὁ «Σωτήρ» τοῦ Νικολάου Σκούφου, ἐκδιδόμενες στό Ναύπλιο. Δέν ἦταν ὅμως ἐκκλησιαστικά φύλλα, ἀλλά πολιτικά, πού μέ τά δημοσιεύματά τους συχνά δημιουργοῦσαν προβλήματα στήν Ἐκκλησία. Ἡ πρώτη ἦταν φιλοαγγλική καί ἡ δεύτερη φιλογαλλική, καί οἱ δύο δηλαδή δυτικόφιλες! Πῶς ἦταν, συνεπῶς, δυνατό νά στηριχθεῖ σ᾽ αὐτές ἡ Ἱεραρχία, πού ἀναζητοῦσε τρόπο νά διοχετεύει, ἔστω καί πλάγια, στό Λαό

δοξο Τύπο» καί συμμετέχοντας στόν ἀγώνα του, ἔχω τήν βεβαιότητα –καί δέν εἶμαι ἀσφαλῶς ὁ μόνος- ὅτι τήν θέση τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Σάλπιγγος γιά τό ὀρθόδοξο πλήρωμα, καί ὄχι μόνο τό ἐν Ἑλλάδι, διότι ἔχει γίνει δεκτή ἡ ἐφημερίδα καί ἀπό τόν λοιπό Ὀρθόδοξο κόσμο, ἔχει καταλάβει ὁ Ὀρθόδοξος Τύπος, πού συνεχίζει μέ θαυμαστή πιστότητα τήν παράδοση, πού ἐγκαινίασε ἡ Ἐφημερίδα τοῦ Ἱεροκήρυκος Γερμανοῦ. Ὑπάρχουν ἄλλωστε, ἀνάλογες συνθῆκες καί κίνδυνοι καί σήμερα. Ἡ προσπάθεια τῶν Μισσιοναρίων τοῦ Προτεσταντισμοῦ (ἡ παπική προπαγάνδα ἦταν πλέον μόνιμη στόν ἐθνικό μας ὀργανισμό) γιά «μεταρρύθμιση» τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας (βλ. π. Γ.Δ. Μεταλληνοῦ, Τό Ζήτημα τῆς Μεταφράσεως τῆς Ἁγίας Γραφῆς, Ἀθήνα 20042), ὁλοκληρώθηκε τόν 20ο αἰ. μέ τήν ἑκούσια ἔνταξή μας στή δεσποτεία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τήν δουλεία τῆς Νέας Ἐποχῆς μέσῳ τῆς Ἑνωμένης Εὐρώπης.

Τοῦ «Ὀρθοδόξου Τύπου» ὑπῆρξα τακτικὸς ἀναγνώστης ἀπὸ τὸ ἔτος 1963, διότι προηγουμένως καὶ ἐπὶ 10ετία εἶχα ἐνταχθῆ στὴν Ἀδελφότητα Θεολόγων “Ζωή”, ὅπου ὑπῆρχαν ὡς Μέλη τρεῖς (3) ἀδελφοὶ τοῦ πατέρα μου, οἱ Ἱερομόναχοι καὶ θεολόγοι π. Εὐστάθιος, ἱεροκήρυξ Ἱ. Μητροπόλεως Καρδίτσης, π. Σπυρίδων καὶ ὁ λαϊκὸς Παναγιώτης. Λόγῳ

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Καλυβίτης

Τὴν 15ην Ἰανουαρίου ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τήν μνή-

μην τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Καλυβίτου.

Τοιχογραφία τοῦ Ἁγίου ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου Ὠρωποῦ.

Ὁ Κων. Οἰκονόμου

τήν ἀντίδραση καί διαμαρτυρία της γιά τά τεκταινόμενα, ἀλλά καί τόν πόνο, πού τῆς προκαλοῦσε τό ἁλυσόδεμά της;

Ὁ ἱεροκῆρυξ Γερμανός

2. Ἡ Δημοσίευση τοῦ Α΄ Τόμου τῆς «Μεταφράσεως Βάμβα» (1834) ἦταν ἡ σταγόνα, πού ἔκαμε τό ποτήρι νά ξεχειλίσει. Ἡ ἀγγλική Βιβλική Ἑταιρεία, μέ κύριο συνεργάτη της τόν Ἕλληνα κληρικό Νεόφυτο Βάμβα, κυκλοφοροῦσε στόν ἑλληνικό Λαό μετάφραση τῆς Π. Διαθήκης ἀπό τό ἑβραϊκό, μέ πρόσχημα τήν πιστότητα στήν ἐπιστήμη (τό ἑβραϊκό εἶναι τό πρωτότυπο τῆς Π. Διαθήκης), μέ ἀληθινό στόχο ὅμως «ν᾽ ἀντιτάξωσιν αὐτήν (δηλαδή τή Μετάφραση) εἰς τήν ὡς κανονικήν παραδεδεγμένην παρά τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας μετάφρασιν τῶν Ἑβδομήκοντα, νά ἐξασθενίσωσιν ἤ ν᾽ ἀφαιρέσωσιν ὅλως αὐτῆς τό κῦρος καί νά ρίψωσιν οὕτως εἰς ἀμφιβολίας τούς ἀναγνώστας αὐτῆς...» (ἔγγραφο τῆς Συνόδου πρός τό Ὑπουργεῖο -Γραμματεία, ἀριθμ. 1668/4.9.1834). Στίς 21.6.1834 δημοσιεύθηκε στήν ἐφημερίδα Σωτήρ (φιλογαλλική) (ἀρ. 45, σ.187) ἄρθρο ἐναντίον τῆς Μεταφράσεως, γραμμένο ἀπό τόν «ἱεροκήρυκα Γερμανό», μία μορφή τῆς νεότερης ἱστορίας μας, πού πρέπει νά μελετηθεῖ κάποτε συστηματικά. Ξέρουμε ὅτι εἶχε διορισθεῖ κατά τήν Ἐπανάσταση (1822) ἱεροκήρυκας, μαζί μέ ἄλλους λόγιους κληρικούς (βλ. Οἰκονόμου, ὅπ.π., σ.73). Τό δημοσίευμα τοῦ Γερμανοῦ, ἀσφαλῶς μετά ἀπό συνεννόηση μέ τήν «Ἱεραρχία, δημιούργησε τόν ἀναγκαῖο θόρυβο, γιά νά «τολμήσει» ἡ Σύνοδος νά στείλει τό παραπάνω ἔγγραφό της στό Ὑπουργεῖο. Ἡ «Εὐαγγελική Σάλπιγξ»-«σύγγραμμα περιοδικόν, θεολογικόν, ἠθικόν καί ἱστορικόν», ὅπως αὐτοχαρακτηριζόταν- ἐκδιδόταν ἀπό τό 1834 μέχρι τό 1836 στό Ναύπλιο καί ἀπό τό 1836 μέχρι τό 1838 στήν Ἀθήνα, μέ διακοπές λόγῳ τῶν περιπετειῶν τοῦ ἐκδότη της, συνεπείᾳ τῶν ἐναντίων του διώξεων τῶν ἀντιπάλων, πού δέν ἦσαν καί λίγοι –ἐξωτερικοί καί ἐσωτερικοί. Καί τότε ἐπιδιωκόταν −ἀπό τήν πλευρά κυρίως τῆς Πολιτείας- ἡ φίμωση κάθε ὀρθόδοξης φωνῆς, πού ἀντιστρατευόταν στά ἐθνοκτόνα σχέδιά της. Ἡ κυκλοφορία της δηλαδή, συνδέθηκε μέ μία ἡρωϊκή περίοδο τοῦ ἑλλαδικοῦ ἐκκλησιαστικοῦ Τύπου. Στίς 15.4.1838 ἡ Σύνοδος πρότεινε τόν διορισμό ἕξι Ἱεροκηρύκων, ἕνας ἀπό τούς ὁποίους, ἦταν ὁ Γερμανός. Τό Ὑπουργεῖο ὅμως τόν ἀπέκλεισε. (Διερωτηθήκαμε, ἀλήθεια, γιατί καί ὁ π. Χαράλαμπος δέν ἐξελέγη ἐπίσκοπος;). Ἀπό τότε σταματᾶ ἡ ἔκδοση τῆς «Εὐαγγελικῆς Σάλπιγγος» καί χάνονται τά ἴχνη τοῦ Γερμανοῦ (βλ. Κ. Οἰκονόμου, μν. ἔργ., τ. Β΄, σ. 390,395). Εἶναι ἕνα πρόβλημα, πού ἀναμένει τή λύση του καί πού ἀσφαλῶς μόνο μέσα ἀπό τά ἀρχεῖα μπορεῖ νά δοθεῖ. Ἡ «Εὐαγγελική Σἀλπιγξ» καί ὁ ἐκδότης της, ἱεροκήρυκας Γερμανός, ὁ πνευματικός πρόδρομος τοῦ π. Χαραλάμπους, δημιούργησαν εἰς τούς Μισσιοναρίους καί τούς δυτικόφρονες τή μεγαλύτερη φθορά, ἀναπληρώνοντας τήν λόγῳ ἀδιαφορίας ἤ ἀδυναμίας (καί τότε!) ἐλλιπῆ ἀντίδραση τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἡγεσίας.

Συνεχιστής… ὁ «Ο.Τ.»

3. Παρακολουθώντας ἀπό τήν ἀρχή τῆς ἐκδόσεώς του τόν «Ὀρθό-

Ἡ «Εὐαγγελική Σἀλπιγξ» ὀνομάσθηκε ἀπό τήν πρώτη στιγμή «Ἐκκλησιαστική Ἐφημερίς» καἰ μάλιστα ἀπό τόν ἀκριβολόγο Κωνσταντῖνο Οἰκονόμο, διότι μολονότι φαινομενικά καρπός ἰδιωτικῆς πρωτοβουλίας, ἀνελάμβανε «νά ἐξελέγχη πάσας τάς κατά τῆς εὐσεβείας κενοφωνίας (sic), ὅσας καί τά βιβλία καί τά διδασκαλεῖα τῶν ἐξαποστόλων διέσπειρον, οἱ δέ τινες καί διά τῶν ἐφημερίδων ἐδημοσίευον», ἐνεργοῦσα σάν στόμα καί φωνή τῆς «κωφάλαλης» Διοικούσης Ἐκκλησίας. Εἶναι πέρα πάσης ἀμφιβολίας ὅτι ὁ «Ὀρθόδοξος Τύπος» συνεχίζει μέ μεγαλύτερη συνέπεια, σέ σχέση μάλιστα μέ τή στάση ἀπέναντι στήν οἰκουμενιστική πλάνη καί παραφροσύνη, τήν μαρτυρία καί ὁμολογία τῆς «Εὐαγγελικῆς Σάλπιγγος». Ἐκείνη πρώτη καθόρισε τήν ἀναγκαία δεοντολογία στίς στοχοθεσίες τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ Τύπου, ὡς ἐκφραστοῦ ὁλοκλήρου τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ πληρώματος, «σαλπίζουσα τῆς ἀληθείας τό κήρυγμα καί καθιστῶσα τούς Ὀρθοδόξους προσεκτικούς πρός τάς σκοτεινάς ἐπιβουλάς τῶν ἀλλοφύλων», στούς ὁποίους −ἐν πρώτοις- ἀνήκουν οἱ ἑτερόδοξοι οἰκουμενιστές, ἀλλά καί συμφρονοῦντες αὐτοῖς «ὁμόφυλοι» μέν, ἀλλ᾽ ὄχι καί ὁμόδοξοι! Ὁ «Ο.Τ.» σήμερα, ὅπως ἡ «Ἐκκλησιαστική Σάλπιγξ» τόν 19ο αἰώνα, μέ τό νά ρίπτει τό βάρος (ἐνοχλητικά γιά κάποιους) στόν ἀντιοικουμενιστικό ἀγώνα, προσφέρει διακονία σημαντική ὄχι μόνο στό σῶμα τῶν Πιστῶν, ἀλλά καί σ’ αὐτή τήν Ἱεραρχία μας, ἡ ὁποία ἀσφαλῶς μέ ἀνακούφιση καί χαρά βλέπει στόν «Ο.Τ.» κείμενα, πού τά ἐν στενῇ ἐννοίᾳ ἐκκλησιαστικά φύλλα, εἶναι δύσκολο ἢ καί ἐνίοτε ἀδύνατο νά δημοσιεύσουν.

Ὁ «Ο.Τ.» καὶ οἱ Ἱεράρχες μας

Ὁ Ὀρθόδοξος Τύπος σήμερα μπορεῖ νά εἶναι –καί εἶναι- ἡ ὀρθόδοξη φωνή τῆς Ἐκκλησίας καί Ἱεραρχίας μας, ὅταν αὐτές, ὑπό τήν πίεση τῶν κυριάρχων δυνάμεων τῆς ἐποχῆς καί τῶν ἐνδοεκκλησιαστικῶν –κρίμασιν οἷς οἶδε Κύριοςσυμβιβασμένων Ἡγεσιῶν παραμένουν φιμωμένες. Ὁ «Ο.Τ.» καί οἱ συνεργάτες του, μέ τήν ἀντιοικουμενιστική ἀρθρογραφία καί ὁμολογία τους, προσφέρουν στήν Ὀρθόδοξη παράδοση καί τήν Ἐκκλησία μας τή μεγαλύτερη στήριξη καί διακονία. Ὅσοι Ἱεράρχες μας, τυχόν, δέν βλέπουν ἔτσι τήν ἐφημερίδα μας καί τήν πολεμοῦν, σύροντές την στά δικαστήρια, ὁμολογοῦν καί διακοινώνουν τήν ταύτισή τους μέ τήν ΜΗ-Ὀρθοδοξία. Λησμονοῦν δέ ἤ ἀγνοοῦν αὐτό, πού ὁ εὐφυέστατος Ἀρχιεπίσκοπος Σπυρίδων (†1956) εἶπε, ὅταν τόν πίεζαν νά φιμώσει τόν ἀείμνηστο π. Αὐγουστῖνο Καντιώτη: «Μπρέ −εἶπε ὁ σοφός Γέρων- ποιός ἔχει μαντρόσκυλο καί τοῦ ρίχνει φόλα;»! Στό ἔργο τοῦ πνευματικοῦ βοηθοῦ καί συμπαραστάτου τῆς μαχομένης ἐκκλησιαστικῆς Ἡγεσίας μας, ἀλλά καί ὅλου τοῦ ὀρθοδόξου Ποιμνίου ἔχουμε ἐνταχθεῖ, μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ, καί ἀγωνιζόμεθα καί ἐμεῖς. Ἄν ἐνοχλοῦμε, ἐνοχλοῦμε μόνο τούς Αἱρετικούς, πού ἐπιβουλεύονται τήν Ὀρθοδοξία, ὡς σωστική ἀλήθεια. Θέλουμε δέ νά πιστεύουμε ὅτι αὐτοί εἶναι σήμερα οἱ «βαρεῖς λύκοι», κατά τόν Ἀπόστολο Παῦλο (Πράξ. 20, 29). Τήν ὀρθόδοξη μαρτυρία τοῦ «Ο.Τ.» ἐνδοεκκλησιαστικά μόνο «ἄνδρες λαλοῦντες «διεστραμμένα», ἔστω καί ἂν φαινομενικά προέρχονται «ἐξ ἡμῶν αὐτῶν» (στ. 30), μποροῦν νά θέλουν νά ἐμποδίσουν ἤ καί νά ἀνακόψουν, ἐκπροσωποῦντες μόνο τήν μεταπατερική συνείδησή τους καί ὄχι τούς Ἁγίους Πατέρες μας.

ΑΓΝΩΣΤΑ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΑΣ ΤΟΥ «Ο.Τ.» Εἰς τὴν ἰδίαν ἐκδήλωσιν διὰ τὰ 2000 φύλλα τοῦ «Ο.Τ.» ὡμίλησε καὶ ὁ Ἁγιορείτης Μοναχὸς Νικόδημος Μπιλάλης, εἰπὼν τὰ ἀκόλουθα:

Η ΑΝΑΖΗΤΗΣΙΣ ΤΟΥ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΥ

Ὑπὸ τοῦ Ἁγιορείτου Μοναχοῦ Νικοδήμου Μπιλάλη

ὅμως τοῦ ἐπελθόντος χωρισμοῦ “Ζωῆς” καὶ “Σωτῆρος” τὸ 1959, ἐγὼ ἀπεχώρησα τέλος τοῦ 1962, ἐνῶ οἱ θεῖοι μου π. Σπυρίδων καὶ Παναγιώτης ἀπεχώρησαν τὸ 1964, γιὰ τὸν ἀνωτέρω λόγο. Στὴ “Ζωὴ” τότε ὑπῆρχε μιὰ προκατάληψη γιὰ τὸν μακαριστὸ π. Χαράλαμπο Βασιλόπουλο ἄλλοτε μέλος τῆς “Ζωῆς” καὶ ἀποχωρήσαντος − ἐκδιωχθέντος. Τὸ ἴδιο ἴσχυε καὶ γιὰ τὸν τότε Ἱερομόναχο καὶ ἱεροκήρυκα π. Αὐγουστῖνο Καντιώτη, ἐπίσης ἄλλοτε μέλος τῆς “Ζωῆς”. Σιωπηρὰ καὶ ἔμμεσα δὲν μᾶς ἐπιτρεπόταν παρακολούθηση τῶν

ὁμιλιῶν καὶ τῶν ἐντύπων τους. Ἐκτὸς πλέον τῆς “Ζωῆς”, λαϊκὸς ἀκόμη καὶ θεολόγος καθηγητής, ἤμουν τακτικὸς ἀναγνώστης τοῦ "Ὀρθοδόξου Τύπου", ἀλλὰ καὶ τοῦ "Ἐκκλησιαστικοῦ Ἀγῶνος" τῆς Ἀδελφότητος “Σταυρὸς”. Καὶ τὰ δύο αὐτὰ φύλλα τὸ 1967 ἐδημοσίευσαν οἰκουμενιστικὴ καὶ βλάσφημη συνέντευξη τοῦ τότε Ἀρχιεπισκόπου Ἀμερικῆς Ἰακώβου, μάλιστα κατὰ τοῦ ἱ. Δόγματος τῆς Ἁγίας Τριάδος καὶ τῶν ἱ. Κανόνων, ἐνῶ ἐδήλωνε τὴν ἵδρυση κοινοῦ ναοῦ τῶν μονοΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 5ην ΣΕΛ.

Η ΚΑΤΑΡΓΗΣΙΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΑΡΓΙΑΣ ΩΣ «ΗΜΕΡΑΣ ΚΥΡΙΟΥ»

Τοῦ κ. Παν. Β. Δημακάκου, Ὁμοτίμου Καθηγητοῦ Ἰατρικῆς Παν/μίου Ἀθηνῶν

Εἰς τὴν ἐφημερίδα «ΕΣΤΙΑ» τῆς 14ης Δεκεμβρίου ὁ Ὁμότιμος Καθηγητὴς Ἰατρικῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν κ. Παν. Β. Δημακάκος κατεχώρησεν ἄρθρον ἐναντίον τῆς καταργήσεως τῆς Κυριακῆς ὡς «ἡμέρας Κυρίου». Εἰς τὸ ἄρθρον ἐπικαλεῖται Ἁγίους Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας, ἐνῶ ὑπογραμμίζεται ὅτι ἡ κατάργησις τῆς Κυριακῆς ὡς «ἡμέρας Κυρίου» δὲν τεκμηριώνεται ἱστορικῶς, ἐθνικῶς ἀλλὰ καὶ ἀπὸ πλευρᾶς Ὀρθοδοξίας. Τὸ ἄρθρον Τὸ πλῆρες κείμενον τοῦ ἄρθρου ἔχει ὡς ἀκολούθως:

«7 Ἰουλίου 2013 ἡμέρα Κυριακή, μνήμη τῆς Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος Κυριακῆς, ἡ ὁποία φέρει τ᾽ ὄνομα τοῦ Δημιουργοῦ τοῦ Παντὸς καὶ Θεοῦ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἐπέλεξαν σύγχρονοι ἄρχοντες νὰ μεταβάλλουν τὴν ἡμέρα αὐτὴ τῆς λατρείας τοῦ Κυρίου σὲ ἡμέρα ἐμπορίου. Ἡ Κυριακὴ εἶναι ἡ ἀρχαιότερη καὶ πρώτη ἑορτὴ τοῦ χριστιανισμοῦ, κατὰ τὴν ὁποία ἀνέστη ὁ Κύριος ἐκ τοῦ Τάφου, “ἡ μία τῶν σαββάτων”, ὅπως ἀναφέρεται στὰ Εὐαγγέλια, μὲ κύρια χαρακτηριστικὰ τὴν ἀποχὴ ἀπὸ κάθε ἐργασία καὶ μόνον τὴν λατρεία τοῦ Κυρίου ὑπενθυμίζουσα ταυτόχρονα καὶ τὴν ἐπάνοδό Του ὡς “ἀνατέλλοντα ἥλιον δικαιοσύνης” κατὰ τὴν Δευτέρα Παρουσία. Ἡ Κυριακὴ ἡμέρα τοῦ Κυρίου, ἀποτελεῖ θεσμὸ 17 αἰώνων, καθιερώθη ἀπὸ τοὺς πρώτους βυζαντινοὺς χρόνους ὑπὸ τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου (7/3/321) καὶ ἐπεκυρώθη ἀκολούθως καὶ ὑπὸ τοῦ διαδόχου του Μ. Θεοδοσίου. Κυριακὴ “ἡμέρα Κυρίου”, ἄλλα σύμφωνα μὲ τὴν ἱερὴ παράδοση καὶ τὴν Ἁγία μας Γραφὴ καὶ ἡμέρα Δημιουργίας τοῦ Κόσμου. Κυριακὴ “ἡμέρα Κυρίου”, ἀλλὰ καὶ τῆς Πεντηκοστῆς ἡμέρας τῆς ἐπαγγελίας τῶν Ἀποστόλων καὶ κάθε χριστιανοῦ. Κυριακὴ “ἡμέρα Κυρίου”, ἀλλὰ καὶ ἡμέρα τῆς Ἀποκαλύψεως στὸν Εὐαγγελιστὴ Ἰωάννη στὴν Πάτμο. Κυριακὴ “ἡμέρα Κυρίου”, ἀλλὰ καὶ ἡμέρα λάμπουσα, χωρὶς ἑσπέρας αἰωνία Κυριακή, ἡμέρα ἐλεύσεως τοῦ Κυρίου μας κατὰ τὴν δευτέραν Παρουσία. Στὴν ἐπιστολὴ Βαρνάβα (2ος αἰ.) ὀνομάζεται “8η ἡμέρα”. Ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος Ἀντιοχείας καταδικάζει τοὺς μὴ συμμορφούμενους καὶ γράφει “Κατὰ Κυριακὴν Κυρίου ζῶντες ἐν ᾗ καὶ ἡ ζωὴ ἡμῶν ἀνέτειλε δι᾽ Αὐτοῦ” (Magn. κεφ. 9). Στὰ μέσα τοῦ 2ου αἰώνα ὁ φιλόσοφος καὶ μάρτυς "Ἅγιος Ἰουστῖνος (κεφ. 67) γράφει: “Τὴν δὲ τοῦ ἡλίου ἡμέρα”, ὅρος ὁ ὁποῖος χρησιμοποιεῖται ἔκτοτε σὲ ὁρισμένες εὐρωπαϊκὲς γλῶσσες καὶ σήμερα, ὅπως ἀγγλικὰ Sunday ἢ γερμανικὰ Sonntag. Ἡ ἡμέρα τῆς Κυριακῆς, τὸ μυστήριο αὐτὸ τῆς θείας χάριτος μὲ τὴν Ἱερότητα, γαλήνη καὶ εὐλάβεια μᾶς ἑνώνει μὲ τὸν Θεό, καταπραΰνει τὸ ἄγχος τῆς ἑβδομάδος, μᾶς φωτίζει στὴν "ἱκεσία, μᾶς ὠθεῖ στὴ δοξολογία, μᾶς προτρέπει στὶς εὐχαριστίες, μᾶς ξεκουράζει, μᾶς ἀνακουφίζει, μετριάζει τὴν θλίψη μας καὶ ἐνδυναμώνει τὴν ἐλπίδα γιὰ τὸ αὔριο. Ἡ κατάργηση τῆς Κυριακῆς ἀργίας ἀποτελεῖ βλάσφημο καὶ ἐπώδυνο σημεῖο πνευματικῆς παρακμῆς, περιορίζει τὴν προσέλευση στὴ Θεία Λειτουργία καὶ μᾶς καθιστᾶ ὅλους ἄφρονες ὡς ὀπαδοὺς τοῦ ψαλμικοῦ “εἶπεν ἄφρων ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ οὐκ ἔστι Θεός” (ψ. 13:1). Ὁ ἄνθρωπος κατὰ Χριστὸν δὲν εἶναι ὂν τοῦ κοινοῦ ζωικοῦ βασιλείου ἐκ 206

ὀστῶν, 650 μυῶν καὶ 100 ἀρθρώσεων, ἄλλα ὂν πνευματικόν, δημιουργικὸν καὶ ἐνάρετον, ἀρνούμενον τὴν συμμετοχή σου σὲ ὀρθόδοξο καὶ ἐθνικὸ αὐτοχειριασμὸ καὶ ἀπορρίπτοντας κάθε ἀσχολία ἐμπορίου τὴν Κυριακή. Ὁ χριστιανισμὸς ἀποτελεῖ ἀναπόσπαστο στοιχεῖο τῆς ἱστορικῆς ταυτότητος τῆς σύγχρονης Εὐρώπης γι᾽ αὐτὸ καὶ ἡ ἀποχριστιανοποίηση χωρῶν μὲ βαθιὲς ρίζες δὲν εἶναι εὔκολα ἐφικτή. Οἱ πολιτικοὶ ἄρχοντες δὲν πρέπει ν᾽ ἀγνοοῦν ὅτι ζοῦν σὲ ὀρθόδοξη χώρα μὲ πολίτες ὀρθόδοξους χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι προστατεύουν τὴν πίστη τους, ἀφοῦ κανένας νόμος δὲν μπορεῖ ν᾽ ἀκυρώσει τὶς ἐπαγγελίες τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὴν Ἁγία μας Γραφή. Πιστοὶ χριστιανοὶ δὲν λειτουργοῦν τὰ καταστήματά τους Κυριακή, οὔτε κἂν συνδιαλέγονται ἀγοροπωλοῦντες, ἀφοῦ ἔτσι ἡ εὐλογία τοῦ Κυρίου κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ἑβδομάδος τοὺς φέρνει ἀσυγκρίτως περισσότερα ὑλικὰ καὶ πνευματικὰ ὀφέλη. Γιὰ κάθε πιστὸ χριστιανό, ὁ ὁποῖος ξεχνᾶ τὸν Εὐεργέτη του, ἡ κατάργηση τῆς Κυριακῆς τῆς ἀργίας εἶναι πράξη “διαβολική”, διότι ἡ ἐκκλησία τοῦ παρέχει χαρὰ καὶ δύναμη, ὁ ἦχος τῆς καμπάνας κουράγιο καὶ αἰσιοδοξία καὶ ὁ ἴδιος ἀναζητᾶ νὰ δηλώσει τὴν μαρτυρία του μὲ τὸν ἐκκλησιασμὸ καὶ τὴν κοινωνία τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων. Τὸ φαινόμενο μιλάει ἀπὸ μόνο του ὅτι ὅσο ἡ κρίση δοκιμάζει τὴν πατρίδα οἱ ἐκκλησίες γεμίζουν, οἱ πιστοὶ ἐγείρονται ἐνωρίτερα τὸ πρωῒ τῆς Κυριακῆς, συμμετέχουν μὲ μεγαλύτερη κατάνυξη, εὐλάβεια καὶ σεβασμό, τὰ παιδιὰ αὐξήθηκαν στὰ κατηχητικὰ σχολεῖα καὶ ὁ ἦχος τῆς καμπάνας κατέστη πλέον γλυκὺς καὶ νοσταλγικός. Αἰώνιο δίδαγμα προτροπῆς σὲ τακτικὸ ἐκκλησιασμό, ὁ Μεγάλος Ἰσαπόστολος καὶ Ἐθνομάρτυρας τοῦ Γένους Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς (1714−1779), ὁ ὁποῖος ἔλεγε “τὸ οἰκονομικὸ κέρδος τῆς Κυριακῆς εἶναι ἀφορισμένο καὶ κατηραμένο, ποὺ βάζει φωτιὰ καὶ ὄχι εὐλογία στὸ σπίτι”, καὶ γι᾽ αὐτὸ στεφάνωσε τὴν “ἡμέρα τοῦ Κυρίου” μας μὲ τὸν μαρτυρικό του θάνατο, τὸν ὁποῖο ἀπτόητα ἀνέμενε καὶ ἔγραφε πρὸς τὸν ἀδελφό του Χρύσανθο τὸ ἀποκαλυπτικὸ “χιλιάδες Ἑβραῖοι θέλουν τὸν θάνατό μου καὶ ἕνας ὄχι” καὶ ἀφοῦ προσέφεραν σωρεία ἀργυρίων στὸν Τουρκαλβανὸ Κούρτ Πασὰ τοῦ Βερατίου, τὸν ὁδήγησαν στὶς 24/8/1779 στὸν “ἐπὶ δένδρου ἀπαγχονισμό”. Ἡ κατάργηση τῆς Κυριακῆς ὡς “ἡμέρα Κυρίου” δὲν τεκμηριώνεται ἱστορικά, ἐθνικὰ καὶ ὀρθόδοξα τὴν νεοελληνιστικὴ αὐτὴ περίοδο, κατὰ τὴν ὁποία ἡ Πατρίδα μας ἰδιαίτερα δοκιμάζεται. Αὐτὸ ποὺ ἔτυχε σεβασμοῦ ἀπὸ γενιὲς προγενεστέρων Ἀρχόντων, ἀλλὰ καὶ ἀλλοθρήσκων ἀκόμη, ἀγνοήθηκε ὑπὸ τῶν σημερινῶν ἀρχόντων. Ἀγλαὰ παραδείγματα τακτικοῦ ἐκκλησιασμοῦ, σεβασμοῦ καὶ ἀποδοχῆς τῆς Ἱερότητος τῆς Κυριακῆς, ἀλλὰ καὶ ὀρθοδόξου παραδειγματισμοῦ Ἀρχόντων καὶ Λαοῦ παραμένουν ὁ Καποδίστριας, ὁ Παπαδιαμάντης, ὁ Ντοστογιέφσκι κ.ἄ. Ὁ στρατηγὸς Μακρυγιάννης ἐπίσης μᾶς κληρονόμησε χρυσὴ παρακαταθήκη ἰδιαίτερα στὴν ἐποχή μας ἐπίκαιρη: “Τὸ λοιπὸν ἂν θέλωμεν τὸ λίγον νὰ γένη μεγάλον, πρέπει νὰ λατρεύωμεν τὸν Θεόν, ν᾽ ἀγαπᾶμε Πατρίδα, νὰ ᾽χωμεν ἀρετή, τὰ παιδιά μας νὰ τὰ μαθαίνωμεν γράμματα καὶ ἠθική”. Αὐτὰ περιλαμβάνονται ὅλα στὴ θεία Λειτουργία. Λόγια ἁπλά, πλούσια σὲ περιεχόμενα, σοφὰ σὲ διδαχὴ γι᾽ Ἄρχοντες, Δασκάλους καὶ γονεῖς».

Δὲν ξέρω ἂν τὸ ἔχετε παρατηρήσει, καλοί μου φίλοι. Ἡ ψυχή μας εἶναι πλασμένη νὰ λαχταρᾶ τὸ νέο, τὸ καλύτερο, τὸ ὡραιότερο, τὸ ἀνώτερο, τὸ ἅγιο. Αὐτὰ ἀναζητᾶ συνέχεια, ὅλο γι᾽ αὐτὰ πασχίζει, γι᾽ αὐτὰ ἀγωνίζεται καὶ δαπανᾶται, ἀκόμη καὶ χωρὶς νὰ τὸ καταλαβαίνει καὶ πολύ! *** Τὴν ἀναζήτηση αὐτῶν τὴν βλέπουμε ποικιλοτρόπως στὴν καθημερινότητά μας. Γιὰ παράδειγμα ὑπάρχει σήμερα ἡ λεγόμενη «κουλτούρα τῆς καινοτομίας» στὰ πάντα. Στὴν τεχνολογία, στὴν ἐπιστήμη, στὴν κοινωνία, στὶς ἰδέες, στὴν ἀγορά. Ὅλοι προσπαθοῦν νὰ δημιουργήσουν κάτι νέο, κάτι πρωτότυπο, κάτι πιὸ ἑλκυστικὸ καὶ σαφῶς καλύτερο ἀπ’ ὅ,τι ὑπάρχει. Τί ἀποκάλυψη! Ἔπειτα ὁ πόθος μας γι᾽ αὐτὸ τὸ νέο, φαίνεται καὶ ἀπ᾽ τὶς εὐχές, ποὺ δίνουμε καὶ παίρνουμε κάθε φορὰ γιὰ τὴ «νέα χρονιά», τὸν «νέο μήνα», τὴν «νέα ἑβδομάδα» ἢ καὶ τὴ «νέα ἡμέρα» ἀκόμη. Ἀλλὰ τί θὰ πεῖ νέος χρόνος καὶ παλιός, νέα ἡμέρα καὶ παλιά; Ὁ χρόνος ἕνας εἶναι, οὔτε νέος οὔτε καὶ παλιός, ὅπως καὶ ὅλες οἱ ὑποδιαιρέσεις του βέβαια. Ἡ ἀνάγκη βρίσκεται σαφῶς ἀλλοῦ, ἀκριβῶς σ᾽ αὐτό: Ἐμεῖς οἱ ἴδιοι νὰ πετύχουμε αὐτὸ τὸ «νέο» στὴ ζωή μας! Ἀλλὰ καὶ πόσα δὲν κάνουμε καὶ γιὰ τὴν λεγόμενη «ἀνανέωση» (ἢ θὰ τὴν λέγαμε «ἀναπαλαίωση»;)! Μία ἀνανέωση, ποὺ τὴν ψάχνουμε στὶς διασκεδάσεις, στὶς ἐκδρομές, στὶς συναντήσεις, στὶς ἀγορές, στὴν ἐνδυμασία, στὴν ἐξωτερικὴ ὀμορφιά, στοὺς («νέους») φίλους καὶ τὶς παρέες, στὶς ἐρωτικὲς σχέσεις, στὰ ὅποια (τεχνολογικὰ ἢ ἄλλα) ἐρεθίσματα καὶ καινοτομίες κ.λπ. *** Κι ἂν αὐτὸ τὸ νέο, ἂν ἡ κάθε καινοτομία καὶ ἡ κάθε ἀνανέωση ἀναζητεῖται στὸ χῶρο τοῦ ὡραίου, τοῦ ἀνωτέρου καὶ τοῦ ἁγίου, τότε τί εὐλογία! Ὅλα μεταβάλλονται σὲ παράδεισο, μέσα μας καὶ γύρω μας. Τότε ἀληθινὰ προοδεύουμε, τότε στ᾽ ἀλήθεια εἴμαστε προοδευτικοί. Γιατί «πρόοδος», σύμφωνα μὲ τὸ λεξικό, σημαίνει «πηγαίνω μπροστά». Πρὸς τὸν Θεό… Ἂν τώρα οἱ καινοτομίες μας εἶναι πρὸς τὴν ἀντίθετη κατεύθυνση, δηλαδὴ πρὸς τὸ κακό, πρὸς τὸ αἰσχρό, πρὸς τὴν ἁμαρτία, τότε γίνεται κόλαση ἡ ζωή μας, ἀπέχουμε πλέον πολὺ ἀπὸ τὴν πρόοδο κι ὅλο ἀπομακρυνόμαστε ἀπ’ αὐτήν. Ἂς τὸ δοῦμε αὐτὸ καὶ μὲ ἕνα πολὺ ἁπλὸ παράδειγμα. Κάποιος ἐγκαθίσταται σ’ ἕνα σπίτι. Ἂν πρὶν ἐγκατασταθεῖ τὸ περιποιηθεῖ, βάλει καλύτερη διακόσμιση, τὸ καθαρίσει κ.λπ. τότε καινοτόμησε πρὸς τὸ καλύτερο καὶ θὰ ζεῖ σαφῶς σὲ ὡραιότερο περιβάλλον. Ἄν, ἀντίθετα, ἐκεῖ ποὺ εἶναι πανέμορφο καὶ λάμπει ἀπὸ καθαριότητα, τὸ μεταβάλλει σέ… στάβλο, τότε καινοτόμησε μέν, ἀλλὰ πρὸς ποιὰ κατεύθυνση; Ἔχει λοιπὸν πολὺ σημασία πρὸς ποιὰ κατεύθυνση εἶναι οἱ ἀλλαγές, ποὺ ἐπιδιώκουμε στὴ ζωή μας, δηλαδὴ πρὸς τὰ ποῦ διοχετεύουμε αὐτὴ τὴν ἔμφυτη τάση, ποὺ ἔχουμε ὅλοι, γιὰ τὴν ἀναζήτηση τοῦ καινούργιου. *** Ἔπειτα ἡ ἀναζήτηση τοῦ νέου, εἶναι καὶ ἀνάγκη. Καὶ μάλιστα

ἐπιτακτική! Γιατί κι αὐτὸ ἀκόμη τὸ νέο, ποὺ κατακτήσαμε, ποὺ δημιουργήσαμε ἢ καὶ ἀγοράσαμε, μὲ τὸν καιρὸ παλιώνει, γερνάει καὶ πεθαίνει. Γιὰ τὸν ἁπλούστατο λόγο ὅτι ὅλα, μὰ ὅλα, εἶναι φθαρτὰ καὶ μάταια! Πρόσωπα, πράγματα, ἰδέες, ἀντιλήψεις… Μὰ ὅλα! Τὸ βλέπουμε πολὺ καθαρὰ αὐτὸ καὶ στὰ διάφορα καταναλωτικὰ προϊόντα καὶ μάλιστα τὰ τεχνολογικά. Ἐκεῖ ποὺ ἀνανεώσαμε τὸν ὅποιο ἐξοπλισμὸ εἴχαμε μὲ κάτι ἐντελῶς νέο καὶ ἐπαναστατικό, σὲ λίγο, σὲ χρόνο ποὺ ὅλο καὶ λιγοστεύει, αὐτὰ τὰ προϊόντα εἶναι ἤδη ξεπερασμένα, γιατί κάτι ἄλλο, ἐντελῶς νέο κι ἀκόμη πιὸ ἐπαναστατικὸ ἐμφανίστηκε στὴν ἀγορά! *** Κι ἐνῶ ὅλο γιὰ τὸ νέο πασχίζουμε, τὴν καινοτομία καὶ τὴν ἀνανέωση, στὸ τέλος τί διαπιστώνουμε; Πὼς πολλὰ ἀπ’ αὐτὰ ποὺ μὲ πάθος ἐπιδιώξαμε μᾶς κούρασαν, μᾶς ξόδεψαν, μᾶς ἀπογοήτευσαν! Καὶ μᾶς γέρασαν ἀκόμη πιὸ πολύ, ἐσωτερικὰ καὶ ἐξωτερικά! Ἁπλῶς στὴν ἀρχὴ μᾶς ἔφεραν μία ψευδαίσθηση εὐτυχίας, καὶ τίποτα περισσότερο, τίποτα τὸ μεγάλο, τίποτα τὸ οὐσιαστικό. Ἐξ ἄλλου αὐτὸς δὲν εἶναι καὶ ὁ λόγος, ποὺ μᾶς ἀναγκάζει καὶ πάλι νὰ ἀναζητοῦμε τὸ νέο, τὴν καινοτομία, τὴν ἀνανέωση; Ὁπότε τί κάνουμε; Μὲ τί ἄλλο θὰ ἀνανεωθοῦμε πλέον; Στ’ ἀλήθεια ποῦ βρίσκεται ἡ λύση; Μοῦ ἔκανε πολὺ ἐντύπωση μία φράση ἑνὸς γνωστοῦ Ψαλμοῦ. Προσέξτε τί λέει: «Ἀνακαινισθήσεται ὡς ἀετοῦ ἡ νεότης σου» (Ψαλμ. 102,5). Δηλαδὴ ἡ νεότητά σου θὰ ἀνανεωθεῖ σὰν τοῦ ἀετοῦ. Πῶς; Ἀλλὰ γιὰ νὰ ἀπαντήσουμε στὸ πῶς, πρέπει πρῶτα νὰ δοῦμε τί ἀκριβῶς συμβαίνει μὲ τὸν ἀετό. Ὁ ἀετὸς λένε πὼς εἶναι τὸ μακροβιότερο ἁρπακτικὸ πουλί. Μπορεῖ νὰ φθάσει καὶ στὴν ἡλικία τῶν 70 ἐτῶν ἀκόμη, ὑπὸ τὸν ἑξῆς ὅρο. Ἐκεῖ στὰ 40 του, νὰ πάρει μία πολὺ σκληρὴ ἀπόφαση. Τὴν ἀπόφαση τῆς ἀνανέωσης! Γιατί, λόγῳ τοῦ γήρατος, τὰ μακριά του νύχια δὲν μποροῦν πλέον νὰ ἁρπάξουν τὴ λεία του. Τὸ μακρὺ καὶ κοφτερό του ράμφος κυρτώνει τόσο πολύ, ποὺ δὲν μπορεῖ πιὰ νὰ τεμαχίσει τὸ θήραμά του. Τὰ δὲ φτερά του γίνονται πολὺ βαριά, ἐπειδὴ τὰ πούπουλα ἔχουν γίνει πολὺ πυκνὰ καὶ τὸν δυσκολεύουν νὰ πετάξει. Ὁπότε ἔχει δύο ἐπιλογές. Ἢ νὰ πεθάνει ἐκεῖ στὰ 40 του ἢ νὰ περάσει μία ἐπώδυνη διαδικασία ἀλλαγῆς, ποὺ διαρκεῖ 5 μῆνες! Καὶ τί πρέπει νὰ κάνει ἀκριβῶς; Ἀφοῦ ἀνέβη ὅσο ψηλὰ γίνεται, στὴ συνέχεια νὰ πέσει μὲ ὁρμὴ καὶ νὰ χτυπήσει τὸ ράμφος του πάνω σ᾽ ἕνα βράχο, ἔτσι ὥστε νὰ τὸ ἀποκόψει! Κατόπιν θὰ περιμένει νὰ φυτρώσει τὸ καινούργιο. Στὴ συνέχεια θὰ πρέπει νὰ ἀποκόψει καὶ τὰ γερασμένα νύχια του. Ὅταν κι αὐτὰ ἀνανεωθοῦν, τότε ἀρχίζει νὰ μαδάει τὰ ἐπιπλέον πούπουλα ἀπ’ τὰ φτερά του. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ἀνανεώνεται τόσο πολύ, ποὺ μπορεῖ νὰ ζήσει ἄλλα 30 χρόνια! Ἔτσι ὁ ἀετός, μέσα ἀπ’ τὴ συντριβὴ τοῦ παλαιοῦ, γίνεται πλέον τὸ σύμβολο τῆς ἀνανέωσης. Τί πρότυπο! Κι ἐμεῖς πῶς μποροῦμε ἆραγε νὰ κατορθώσουμε κάτι τέτοιο; Μὰ κοντὰ στὸν Θεό. Αὐτὸ ἀκριβῶς λέει

καὶ ὁ ἐν λόγῳ Ψαλμός. Καὶ μὲ μία πρὸς τὰ κάτω κίνηση, ποὺ εἶναι ἡ ταπείνωση καὶ ἡ μετάνοια, ἡ ὁποία –τί παράξενο– μᾶς φέρνει πάλι πολὺ ψηλά, στ’ οὐρανοῦ τὰ πλάτη. Γι᾽ αὐτὸ εἶπε ὁ Χριστὸς πὼς «ὁ ταπεινῶν ἑαυτόν, ὑψωθήσεται» (Λουκ. 18,14). Ναί! Δηλαδὴ αὐτὴ ἡ πολυπόθητη ἀνανέωση βρίσκεται στὸ νὰ πέσουμε ἀπ’ τὸ ὅποιο «μεγαλεῖο» μας στὸ βράχο τῆς μετανοίας καὶ νὰ συντρίψουμε κάθε ἁμαρτία, ποὺ μᾶς ὁδηγεῖ στὸν θάνατο! Βρίσκεται σαφῶς στὴν ἀποφασιστικὴ ἐπιστροφή μας στὸν Θεό! Κι ὅταν μετανοοῦμε ἀδιάκοπα, ὅπως μᾶς ζητοῦν νὰ κάνουμε οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, τότε καὶ ἀδιάκοπα ἀνανεωνόμαστε, τότε δὲν ζοῦμε ἄλλα 30 χρόνια μόνο, ὅπως ὁ ἀετός, ἀλλὰ αἰώνια. Μπορεῖ νὰ σῶμα μας νὰ γερνάει, ὡς φθαρτὸ ποὺ εἶναι, ὄχι ὅμως καὶ ἡ ψυχή μας, ἡ ὁποία συνεχῶς καινοτομεῖ μὲ τὶς κάθετες κινήσεις τῆς μετανοίας, ποὺ τὴν ὁδηγοῦν στὰ οὐράνια, δηλαδὴ στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. *** Ἐξάλλου αὐτὴ ἡ συνεχὴς τάση ἀναζήτησης τοῦ καινούργιου, τί ἄλλο ἀποκαλύπτει παρὰ τὸ ὅτι αὐτὸ βρίσκεται τελικὰ ἔξω ἀπ’ ὅ,τι φθαρτό; Πὼς καὶ τὸ καινούργιο εἶναι κι αὐτὸ μέγα προνόμιο Ἐκείνου, ποὺ εἶναι ἄφθαρτος καὶ αἰώνιος; Κι Αὐτὸς δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὸν Χριστό. Ὅπως καὶ νὰ τὸ κάνουμε ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ αἰώνιος νέος. Ἡ ἁμαρτία εἶναι πάντοτε μάταιη καὶ φθαρτή, γι᾽ αὐτὸ καὶ μᾶς παλαιώνει, μᾶς γερνάει καὶ μᾶς πεθαίνει! Γράφει ὁ Ἅγιος Ἰσίδωρος Πηλουσιώτης πὼς ὁ Χριστὸς «εἶναι ἀναλλοίωτος καὶ πάντοτε ἴδιος καὶ ἀπαράλλακτος, χωρὶς νὰ ἐπιδέχεται πρόοδο πρὸς τὸ καλύτερο (γιατί εἶναι ἡ ὑψηλοτάτη ἀρετή), οὔτε καὶ μεταβολὴ πρὸς τὸ χειρότερο (γιατί δὲν εἶναι δυνατόν). Ἀντίθετα, μεταβάλλει καὶ ἀλλοιώνει αὐτά, ποὺ ἔχουν ἀνάγκη βελτίωσης… Δὲν μεταβάλλεται, γιατί εἶναι ἀνώτερος ἀπὸ κάθε μεταβολή. Ὅμως ἀλλοιώνει καὶ μεταβάλλει καὶ βελτιώνει καὶ ὁδηγεῖ σὲ καλύτερη κατάσταση αὐτούς, ποὺ χρειάζονται μεταβολή». Γι᾽ αὐτὸ καὶ ὁ Ἀπ. Παῦλος μᾶς ζητᾶ νὰ ἀποβάλλουμε καὶ νὰ ἐγκαταλείψουμε τὸν «παλαιὸ ἄνθρωπο σὺν ταῖς πράξεσιν αὐτοῦ» (Κολ. 3,10). Καὶ τότε, ὅπως μᾶς λέει ὁ ἴδιος, γινόμαστε «νέο δημιούργημα». Μὴ ξεχνοῦμε πὼς ἅγιος εἶναι ἀκριβῶς αὐτὸς ὁ ἀναγεννημένος ἄνθρωπος. Καὶ ὁ Χριστὸς κοντά Του θέλει μόνο νέους, δηλαδὴ ἁγίους. *** Δὲν θὰ πρέπει δὲ νὰ μᾶς διαφεύγει, παιδιά, καὶ τὸ ἑξῆς γεγονός. Ὅπως παρατηρεῖ ὁ Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, στὴν ἐποχή μας ἰδιαίτερα, ἀντὶ οἱ γέροι νὰ γίνονται παιδιά, ἡ προσπάθεια πλέον εἶναι νὰ γίνουν τὰ παιδιὰ γέροι! Γι᾽ αὐτὸ καὶ μᾶς μπουχτίζουν ὅλο καὶ πιὸ νωρὶς μὲ κάθε ἁμαρτία. Δηλαδὴ μὲ κάθε ματαιότητα, παλαιότητα καὶ φθορά. Καὶ τὸ πετυχαίνουν αὐτὸ σὲ ποιούς; Μὰ σὲ ὅσους ἀπὸ μᾶς πείσουν νὰ ἀπομακρυνθοῦν ἀπ᾽ τὸν Αἰώνιο Νέο, τὸν Χριστό. Καλὴ χρονιὰ κι εὐλογημένη. Καλὴ χρονιὰ μὲ ἀποφάσεις γιὰ μία τέτοια ἀνανέωση… Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλος

ΟΡΘΟ∆ΟΞΟΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ

ΟΙ πρόσφατες δημοσκοπήσεις παρουσιάζουν τό κόμμα τοῦ ΣΥΡΙΖΑ ὡς τό μέλλον κυβερνητικό κόμμα καί ὡς τήν μόνη διέξοδο τῶν Ἑλλήνων ἀπό τά δεινά τοῦ μνημονίου. Πέρα ὅμως ἀπό τίς οἰκονομικές ἐπιπτώσεις (καλές ἤ κακές), μίας ἐνδεχόμενης κυβέρνησης τοῦ ΣΥΡΙΖΑ ἔχει ἀναρωτηθεῖ κυρίως ὁ πιστός λαός ποιές θά εἶναι οἱ ἐπιπτώσεις ὅσο ἀφορᾶ τήν σχέση τοῦ κόμματος μέ τήν Ἐκκλησία; Δυστυχῶς, ὅπως ὅλα δείχνουν, θά ὑπάρξει ἰσχυρή πολεμική ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας, ἀφοῦ τό συντριπτικό ποσοστό τῶν στελεχῶν τοῦ ΣΥΡΙΖΑ εἶναι ἄθεοι καί μισοῦν θανάσιμα κάθε τι τό χριστιανικό. Τρανό παράδειγμα ἡ βλάσφημη καί ἄθλια ἐνέργεια τοῦ βουλευτῆ Καστοριᾶς τοῦ ΣΥΡΙΖΑ κ. Διαμαντόπουλου, ὁ ὁποῖος ντυμένος ὡς ἱερέας ἔχοντας ὡς δισκοπότηρο ἕνα γουδί (;) «κοινωνοῦσε» τούς περαστικούς, μία ἐκ τῶν ὁποίων ἦταν καί ἡ βουλευτής τῆς ΝΔ κ. Μαρία Ἀντωνίου. Ἐπίσης ὁ βλάσφημος βουλευτής ἔκανε ἄπρεπες χειρονομίες καί κορόϊδευε τά θεῖα, πράξεις, πού πέρα τῶν πιστεύω του, δέν συνάδουν μέ τό βουλευτικό του ἀξίωμα. Ὅλο αὐτό τό ἐπαίσχυντο σκηνικό διαδραματίστηκε σέ γιορτή τύπου καρναβαλιοῦ, πού πραγματοποιήθηκε τήν ἡμέρα τῆς Πρωτοχρονιᾶς (1.1.2014) στό Ἄργος Ὀρεστικό (http://katanixis.blogspot.gr /2014/01/2.html). Ὁ κ. Διαμαντόπουλος ἤ ἀλλιῶς «Παπά Σούρας», ὅπως ἔγραψε ἡ ἐπιγραφή πάνω ἀπό τήν

ΑΓΓΕΛΙΑ

Ἐνοικιάζεται διαμέρισμα 60τ.μ. στὴ περιοχὴ τῆς Κυψέλης, ὁδὸς Ζακύνθου (ὑπερυψωμένο ἰσόγειον) μὲ ἐλάχιστα κοινόχρηστα. Προτιμῶνται χριστιανικὲς οἰκογένειες. Πληροφορίες 210.3825586 ὧρες 2μ.μ. - 4μ.μ.

βλάσφημη ἀμφίεσή του, ὀφείλει νά δηλώσει ἀμέσως τήν παραίτησή του, γιατί προσέβαλε σέ μέγιστο βαθμό

τήν πίστη τοῦ 90% καί πλέον τῶν Ἑλλήνων. Ἑρμηνεύοντας ὁ μακαριστός Μητροπολίτης Φλωρίνης π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης τό στίχο τοῦ Ἡσαΐα «Πρόσθες αὐτοῖς κακά, Κύριε, πρόσθες αὐτοῖς κακά τοῖς ἐνδόξοις τῆς γῆς» (Ἡσ. 26,15) ἀνέφερε γιά τό μέλλον τῶν διωκτῶν τῆς πίστεως: Τὸ συμπέρασμα, ἀδελφοί μου· ὁ Ναζωραῖος εἶνε ἀήττητος. Καὶ τὸ δίδαγμα ποιό εἶνε· μὴ πτοούμεθα. Ἂς λυσσοῦν οἱ ἐχθροὶ τῆς πίστεώς μας, οἱ ἰσχυροὶ τῆς ἡμέρας· ἂς πολεμοῦν τὴν ἁγία μας Ἐκκλησία, ἂς μηχανεύωνται ὅ,τι θέλουν, ἂς προσπα-

θοῦν ὅσο μποροῦν. Ἂς χρησιμοποιήσουν ὅλες τὶς μηχανές, ἂς ἐφαρμόσουν ὅλα τὰ σατανικὰ σχέδια πρὸς ἐξόντωσιν τῆς πίστεως τοῦ Χριστοῦ. Δὲν θὰ τὸ ἐπιτύχουν. Προσωρινῶς θὰ σημειώσουν μερικὲς ἐπιτυχίες, θὰ ἔχουν ὡρισμένες νίκες· θὰ φανῇ ὅτι κατέβαλαν καὶ ἀποδυνάμωσαν τὸν χριστιανισμό. Πάλι ὅμως θὰ τὸν βροῦν μπροστά τους. Γιατί; Διότι ἡ πίστις μας – ἡ ᾿Εκκλησία μας δὲν εἶνε ἕνα ἀνθρώπινο κατασκεύασμα, δὲν εἶνε κάτι ποὺ τὸ δημιούργησε ἄνθρωπος. Ἡ ᾿Εκκλησία μας εἶνε δέντρο ἀθάνατο, ποὺ τὸ φύτευσε μέσα στὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων ἡ δεξιὰ τοῦ Κυρίου, αὐτὸς ὁ Θεός, ἡ ἁγία Τριάς. Κ᾽ ἕνα τέτοιο δέντρο δὲν μπορεῖ νὰ τὸ ξεῤῥιζώσῃ κανείς. Ὅλοι οἱ δαίμονες τῆς κολάσεως νὰ μαζευτοῦν, δὲ θὰ μπορέσουν νὰ τὸ κλονίσουν. Τὰ τσεκούρια τους θὰ σπάσουν καὶ οἱ ἴδιοι θὰ συντριβοῦν. Καὶ θὰ βρίσκῃ πάντοτε ἐφαρμογὴ ὁ θεόπνευστος λόγος τοῦ προφήτου Ἡσαΐα· «Πρόσθες αὐτοῖς κακά, Κύριε, πρόσθες αὐτοῖς κακὰ τοῖς ἐνδόξοις τῆς γῆς». (Ἱ. ναὸς Ἁγ. Παντελεήμονος Φλωρίνης 15-41987)

Ἀποδεκτή ἡ παραίτησις τοῦ Σεβ. Μίνσκ κ. Φιλαρέτου

Συμφώνως πρός πληροφορίας τοῦ Διευθυντοῦ τῆς “Ρομφαίας” κ. Αἰμιλίου Πολυγένη:

«Ἀποδεκτὴ ἔκανε σήμερα ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας τὴν παραίτηση τοῦ Σεβ. Μητροπολίτη Μὶνσκ κ. Φιλαρέτου. Ὁ κ. Φιλάρετος στὴν ἐπιστολὴ παραίτησης, ἀναφέρει ὅτι ἔφτασε τὰ 75 χρόνια καὶ οἱ δυνάμεις του δὲν εἶναι ἀρκετὲς, ὥστε νὰ συνεχίσει τὴν διακονία του. Σύμφωνα μὲ τὸν ἀριθμὸ 125 ἐγγράφου τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ὁ Μητροπολίτης Μὶνσκ θὰ φέρει τὸν

τίτλο τοῦ Ἐπίτιμου Πατριαρχικοῦ Ἐξάρχου πάσης Λευκορωσίας, ἐνῶ θὰ ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ συμμετέχει καὶ στὶς ἐργασίες τῆς Ἱερᾶς Συνόδου. Νὰ ἀναφερθεῖ ὅτι τὸ Πατριαρχεῖο Μόσχας διόρισε Τοποτηρητὴ στὴν Μητρόπολη, τὸν Σεβ. Μητροπολίτη Ριαζάν καὶ Ἁγίου Μιχαὴλ κ. Παῦλο. Τέλος ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας ἐξέφρασε τὴν εὐγνωμοσύνη της, πρὸς τὸν κ. Φιλάρετο γιὰ τὰ 35 χρόνια διακονίας, τὰ ὁποῖα χαρακτήρισε λαμπρά».

10 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2014

Σελὶς 5η

Κυριακὴ μετὰ τὰ Φῶτα «ΗΜΟΥΝ ΠΑΙΔΙ ΟΤΑΝ ΣΥΝΑΝΤΗΣΑ ΔΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΑΝΑΛΥΣΙΣ ΧΕΡΟΥΒΙΚΟΥ ΦΙΛΟΘΕΟΥ ΖΕΡΒΑΚΟΥ Ο ΑΓ. ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ Ο ΚΟΙΝΟΒΙΑΡΧΗΣ – «ΦΩΣ ΕΚ ΦΩΤΟΣ» ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΑΓΙΟ ΠΟΡΦΥΡΙΟ»

Κοιτάζω καὶ ξανακοιτάζω τὴν εἰκόνα τοῦ Γέροντα Πορφυρίου − τοῦ Ἁγίου Πορφυρίου, ὅπως ἀκούω νὰ τὸν λένε οἱ πιστοὶ ὁλόγυρά μου. Κοιτάζω τὴν ἁγιογραφία του μὲ τὸ φωτοστέφανο καὶ νοιώθω ἀνόητη. Θεέ μου πόσο ἀνόητη! Ἦταν Ἅγιος λοιπὸν ἐκεῖνος ὁ γέροντας, ποὺ μὲ ὑποδεχόταν χωρὶς νὰ μιλᾶ ὅταν ἔμπαινα στὸ κελάκι του τρομα γμένη; Ἦταν Ἅγιος ἐκεῖνο τὸ γλυκό, ὑπομονετικὸ γεροντάκι, ποὺ σεβάστηκε πάντα τὴν ἄρνησή μου νὰ ἀκούω συμβουλὲς τύπου Κατηχητικοῦ καὶ δὲ μοῦ ἔδωσε ποτὲ καμιὰ τέτοια συμβουλή; Ἦταν Ἅγιος λοιπόν! Κι ἐγὼ νοιώθω ἀνόητη, γιατί πάντα ἤξερα ὅτι ἦταν Ἅγιος, κι ὅμως τὸν φοβόμουν. Ἕνα παιδὶ ἤμουν, ὅταν τὸν γνώρισα, μὲ ὅλα τὰ θέματα, ποὺ ἔχει ἕνα παιδί, ποὺ μπαίνει σὲ μία ἄγρια μαύρη ἐφηβεία. Ἕνα παιδί, μεγαλωμένο μὲ χριστιανικὲς ἀρχές, ποὺ ὅμως ἤθελε νὰ τὶς γκρεμίσει, γιατί δὲν τοῦ ἄρεσαν, δὲν τὸ ἱκανοποιοῦσαν, τὸ καταπίεζαν. Τέτοιο παιδὶ ἤμουν ὅταν γνώρισα τὸ Γέροντα, γι᾽ αὐτὸ καὶ καταπιεζόμουν, ὅταν ἔπρεπε νὰ ἀκολουθήσω τὴν οἰκογένειά μου, ποὺ λαχταροῦσε νὰ τὸν ἐπισκεφτεῖ. Ἐκεῖνα τὰ Κυριακάτικα μεσημέρια, ὅταν ἔπρεπε νὰ βγάλω τὰ ἀγαπημένα μου τζὶν καὶ νὰ φορέσω τὴ φούστα, γιὰ νὰ πάω νὰ τοῦ φιλήσω τὸ χέρι, μὲ ἐξόργιζαν. Τὴ θυμᾶμαι αὐτὴ τὴν ὀργή, ποὺ ἔσκαγε μέσα μου σιωπηλὰ – γιατί δὲν τολμοῦσα νὰ πῶ ὅτι δὲν ἤθελα νὰ τὸν δῶ. Δὲν τολμοῦσα, γιατί μέσα μου ἤξερα ὅτι ἦταν Ἅγιος- πῶς νὰ ἀρνηθῶ τὴν εὐχὴ ἑνὸς τέτοιου ἀνθρώπου; Κι ἀπὸ τὴν ἄλλη τὸν φοβόμουν, ποὺ ἦταν Ἅγιος. Στὴν ἀρχὴ φοβόμουν, γιατὶ ἔνοιωθα ὅτι ἤξερε τὶς σκέψεις καὶ τὶς πράξεις μου καὶ ἔτρεμα μὴ τὶς ἀποκάλυπτε στὴ μαμά μου... Κι ὅταν κατάλαβα ὅτι δὲν ἀποκάλυπτε τίποτα, πάλι τὸν φοβόμουν, γιατί πίστευα ὅτι μὲ ἔκρινε γιὰ ὅσα εἶχα κάνει, ὅσα εἶχα πεῖ, γιὰ ὅτι ἤμουν, ὅτι δὲ μὲ ἐνέκρινε γιὰ φιλαράκι του – καὶ γιατί νὰ τὸ ἔκανε ἄλλωστε; Εἶχε ἤδη ἐγκρίνει γιὰ φιλαράκια του τὴν ἀδερφή μου, τὴ μαμά μου, τὸ μπαμπά μου. Σ᾽ ἐκείνους μιλοῦσε, τοὺς καλωσόριζε, τοὺς ἔδινε τὸ σταυρό, ποὺ κρατοῦσε στὸ χέρι νὰ τὸν φιλήσουν. Σὲ μένα δὲν τὸ ἔκανε... δὲν ἅπλωνε τὸ χέρι νὰ τοῦ τὸ φιλήσω... πλησίαζα μόνη μου, τρομαγμένη, καταπιέζοντας τὸν ἑαυτό μου νὰ τὸ κάνω καὶ πάντα ἔφευγα μὲ τρόμο ὅτι δὲν μὲ εἶχε δεχτεῖ. Ὥσπου ἕνα μεσημέρι Σαββάτου, ἡ μαμά μου ζήτησε ἐπιτακτικὰ νὰ ἑτοιμαστῶ γιὰ νὰ πᾶμε στὸ Γέροντα. Ἤθελα νὰ τῆς πῶ ὅτι δὲν ἤθελα νὰ ἔρθω μὰ δὲν τόλμησα. Κι ἔτσι φώναξα ὅτι ἤθελα νὰ ἔρθω μὲ τὸ παντελόνι. Ἡ μαμά μου ἦταν ἀνένδοτη κι ἔτσι μπῆκα ὀργισμένη στὸ δωμάτιό μου καὶ πίσω ἀπὸ τὴν ἀσφάλεια τῆς μοναξιᾶς μου τὸν ἔβρισα. Τὸν ἔβρισα τόσο, ποὺ μετὰ ἀπὸ τόσα χρόνια ἀκόμα ντρέπομαι γιὰ ὅσα εἶπα μονάχη στὸ δωμάτιό μου. Μετά, βγῆκα φορώντας τὴ φούστα μου, μπῆκα στὸ αὐτοκίνητο, σιωπηλὴ καὶ πάντα μὲ τὴν ἴδια ὀργὴ μέσα μου. Ὅταν φτάσαμε στὸ κελάκι του, μπήκαμε ὅλοι μέσα – ἐγὼ ἁπλὰ τυπικὰ θὰ τοῦ φιλοῦσα τὸ χέρι καὶ θὰ ἔφευγα τρέχοντας ἔξω. Ἐκεῖνο τὸ ἀπόγευμα ἦταν ἡ πρώτη φορά, ποὺ μὲ χαιρέτησε μὲ τὸ ὄνομά μου. Ἔλα Μάρω, μοῦ εἶπε καὶ μοῦ ἅπλωσε τὸ χέρι. Θεέ μου πόσο μοῦ ἄρεσε, ποὺ ἄκουσα τὴ φωνή του νὰ μὲ λέει, ὅπως μὲ φώναζαν οἱ φίλοι μου! Καὶ πόση ἀνακούφιση

αἰσθάνθηκα, μὲ τὴν ὑποδοχή του! Ἀσφαλῶς γιὰ νὰ μὲ ὑποδεχτεῖ ἔτσι γιὰ πρώτη φορά, ἐνῶ ἐγὼ εἶχα ξεσπάσει ἐναντίον του στὸ δωμάτιό μου, μᾶλλον δὲν ἦταν Ἅγιος. Μᾶλλον δὲν ἤξερε τί εἶχα πεῖ... Κι ἐκεῖ ποὺ πῆρα μία ἀνάσα ἀνακούφισης τὸν ἄκουσα νὰ μοῦ λέει στοργικά− πολὺ στοργικά: Μάρω

Τῆς Μάρως Σιδέρη

θὰ μποροῦσες νὰ βγεῖς λίγο ἔξω, γιὰ νὰ μιλήσω στὴ μητέρα σου; Καλύτερα νὰ ἄνοιγε ἡ γῆ νὰ μὲ καταπιεῖ ἐκείνη τὴν ὥρα! Ἤμουν σίγουρη ὅτι, ὡς Ἅγιος, ὄχι μόνο

εἶχε ἀκούσει ὅλα ὅσα εἶχα ψιθυρίσει, ἀλλὰ θὰ τὰ ἔλεγε ὅλα στὴ μαμά μου! Βγῆκα μὲ τὴν καρδιά μου νὰ χτυπάει σὰν τρελλὴ κι ὅση ὥρα περίμενα ἀπ᾽ ἔξω εἶχα ἑτοιμάσει στὴ σκέψη μου τὴν ἄμυνά μου: εἶχα φορτώσει κι ἤμουν ἕτοιμη γιὰ μάχη! Κι ὅμως καμιὰ μάχη δὲ συνέβη. Δὲν ξέρω τί τῆς εἶπε, ξέρω ὅμως ὅτι ὅταν βγῆκε ἀπὸ τὸ κελάκι ἡ μαμά μου μοῦ ζήτησε συγγνώμη χωρὶς νὰ μοῦ ἐξηγήσει γιατί. Ξέρω ἀκόμα ὅτι δὲν μοῦ ἐπέβαλε ποτὲ ξανὰ νὰ πάω μαζί τους στὸ Γέροντα. Μόνη μου πήγαινα, ἀπὸ ντροπή, γιατί δὲν ἄντεχα στὴν ἰδέα ὅτι δὲν ἤθελα νὰ πάω, γιατί ζήλευα τὴ σχέση, ποὺ εἶχε ἡ ἀδερφή μου μαζί του κι ἂς μὴ τὸν πήγαινα! Ἤθελα νὰ τὸν ἀγαπάω κι ἂς μὴ τὸν ἀγαποῦσα. Ἤθελα νὰ ἔνοιωθα τὴν εὐλογία του κι ἂς μὴ τὴν ἔνοιωθα! Ἤθελα νὰ μὲ θεωρήσει φιλαράκι του κι ἂς μὴ αἰσθανόμουν ὅτι ἦταν δικός μου φίλος. Ἔπρεπε νὰ βγῶ ἀπὸ τὸ σκοτάδι τῆς ἐφηβείας μου, γιὰ νὰ καταλάβω μὲ ντροπὴ ὅτι ἐκεῖνος μὲ εἶχε ἀποδεχτεῖ, ἔτσι ὅπως ἤμουν. Κατάλαβα πώς, ὅταν δὲν μοῦ ἅπλωνε τὸ χέρι νὰ τὸ φιλήσω, τὸ ἔκανε ὄχι ἀπὸ ἀποδοκιμασία ἀλλὰ ἀπὸ ἀποδοχή. Στὴ μεταξύ μας σχέση ἐκεῖνος ἦταν ὁ εἰλικρινὴς κι ἐγὼ ἡ ψεύτικη. Ἐγὼ πλησίαζα κι ἂς μὴ ἤθελα, ἐκεῖνος ὅμως δὲν ἅπλωνε τὸ χέρι ἐπειδὴ σεβόταν τὸ φόβο καὶ τὴν ἀντίδρασή μου. Ἐγὼ καταπίεζα τὴ Μάρω, ἐνῶ ἐκεῖνος τὴν ἀποδεχόταν κι ἔκανε αὐτό, ποὺ ἡ Μάρω ἤθελε... Ἀκόμα καὶ τὴν ὀργή μου ἐκεῖνος τὴν ἑρμήνευε σὰν προσευχή. Δὲ μοῦ ἔκανε καμιὰ νύξη γιὰ τὸ Χριστό, δὲ μοῦ ἔδωσε καμιὰ συμβουλή, δὲ μοῦ μίλησε γιὰ θαύματα, γιὰ νὰ μὲ πείσει. Κι ὅμως ξέρω πιὰ ὅτι αὐτὴ ἡ σιωπὴ ἦταν ἡ πιὸ τρανὴ ἀπόδειξη ὅτι μὲ εἶχε ἀποδεχτεῖ σὰ φιλαράκι του, ἔτσι ὅπως ἤμουν. Ἴσως γι’ αὐτὸ ἦταν ὁ μόνος, ποὺ δὲν ἀντέδρασε ὅταν πέρασα στὴ Θεολογία. Ὅλοι οἱ ἄλλοι, φίλοι, συγγενεῖς θορυβήθηκαν: Ἡ Μάρω στὴ Θεολογία; Ἀκόμα κι ἐγὼ ἡ ἴδια δὲν ἤξερα, γιατί εἶχα βάλει τὴ Θεολογία ὡς

πρώτη ἐπιλογή. Ἐκεῖνος ὅμως δὲν εἶπε τίποτα. Οὔτε μὲ συνεχάρη οὔτε θριαμβολόγησε. Κράτησε τὴν ἴδια σιωπηλή, ξεκάθαρη στάση, ποὺ ἐπιθυμοῦσε ἡ ψυχή μου. Μερικὲς φορὲς σκέφτομαι ὅτι βλέποντας τὸ ἀγρίμι μέσα μου, μὲ ἀνέθεσε ἀπευθείας στὸ Θεὸ κι αὐτὸ εἶναι γιὰ μένα ἡ μεγαλύτερη ἀπόδειξη ὅτι μὲ ἔνοιωθε φιλαράκι του... Αὐτὴ τὴ σχέση τὴν παθιασμένη τὴν εἶχα μὲ τὸ Γέροντα ὡς τὸ τέλος. Ἐγὼ δὲ μαλάκωσα ποτὲ κι ἐκεῖνος δεχόταν πάντα τὴν ὁρμή μου σὰν δεῖγμα ἀγάπης. Τὸν ξαναπρόσβαλα τὸ Γέροντα, ἄλλη μία φορὰ καὶ πάλι πίσω ἀπὸ τὴν πλάτη του – ὡς γνήσια θρασύδειλη! Πάλι Σάββατο ἦταν κι ἐγὼ ἤμουν φοιτήτρια πιὰ καὶ εἶχα ἐξεταστική. Τὴ Δευτέρα ἔδινα μάθημα καὶ στὶς 9 τὸ βράδυ τοῦ Σαββάτου ἔμαθα ὅτι εἶχα διαβάσει λάθος ὕλη. Πανικοβλήθηκα κι ὅταν ἡ μαμά μου προσπαθώντας νὰ μὲ ἠρεμήσει μοῦ εἶπε «Βρὲ τί σκᾶς; Ἀφοῦ ἔχεις τὸ Γέροντα!», ἐγὼ ἔγινα ἡφαίστειο ποὺ ἔσκασε: «Δὲ μᾶς παρατᾶς μὲ τὸ Γέροντά σου! Τί νὰ μοῦ κάνει τώρα ὁ Γέροντας;». Ἐκείνη τὴν ὥρα χτύπησε τὸ τηλέφωνο κι ὅταν ἄκουσα τὴ μαμά μου νὰ λέει: Γέροντα!... ναὶ ἐδῶ εἶναι ἡ Μάρω. Δίπλα μου!» ἤθελα νὰ ἔχει τὸ πάτωμα μία καταπακτή, γιὰ νὰ χωθῶ μέσα! Σὰ βρεμένο γατὶ πῆρα τὸ ἀκουστικὸ καὶ ἡ φωνή μου, ποὺ τόσο σθεντόρια τὸν εἶχε ἀμφισβητήσει, τώρα εἶχε γίνει ψίθυρος. Τὴν ἀπορία του δὲ θὰ τὴν ξεχάσω ποτέ: «Ἆραγε, ποιὰ ἀπὸ τὶς δύο σας μὲ ἐπικαλέστηκε στ’ ἀλήθεια;» μὲ ρώτησε, σὰ νὰ ἤθελε νὰ μὲ διαβεβαιώσει ὅτι ἐκεῖνος ὡς Ἅγιος δὲν ἄκουγε λόγια τοῦ στόματος, ἀλλὰ τῆς ψυχῆς... «θὰ μποροῦσες νὰ ἔρθεις αὔριο νὰ διαβάσεις ἐδῶ;» Μὲ ρώτησε μὲ μία εὐγένεια, ποὺ ὅμοιά της δὲν ἔχω συναντήσει. Εἶπα ναί, ὅλο ντροπὴ καὶ χωρὶς ἄλλα λόγια ἔκλεισε τὸ τηλέφωνο. Τὸ ἄλλο πρωῒ στὶς 7 ἤμουν μὲ τοὺς γονεῖς μου στὴ Μαλακάσα. Ὁ Γέροντας εἶχε δώσει ἐντολὴ νὰ ἀνοίξουν ἕνα γραφεῖο, γιὰ νὰ περιμένω− κι ἂς εἶχε Λειτουργία στὸν Ἱ. Ναό. Ἐκεῖνος μὲ ἀποδεχόταν ὅπως ἤμουν... Ὅταν μὲ δέχτηκε στὸ κελάκι, μετὰ τὶς 10, πάλι δὲν εἶχε πολλὰ λόγια: «Ἂχ καὶ νὰ πίστευες λίγο! 10 θὰ ἔγραφες!» μοῦ εἶπε ἁπαλὰ κι ἄνοιξε τὸ βιβλίο τέσσερις φορές. «Δὲν πειράζει ὅμως. Καὶ τὸ 5 καλὸ εἶναι!». Ἀπὸ τὰ τέσσερα θέματα διάβασα τὰ δύο. Τὰ ἄλλα τὰ βρῆκα ἀνούσια καὶ χαζά! Ἔπεσαν καὶ τὰ τέσσερα κι ἐγὼ πῆρα 5! Καλὸ ἦταν! Καλὸ μοῦ ἔκανε! Ἄλλωστε πάντα μὲ τὸ Γέροντα 5 ἔπαιρνα. Τὸ παραπάνω δὲν τὸ ἀντέχω, οὔτε τὸ ἀξίζω καὶ τὸ ξέρω. Μοῦ ἀρκεῖ ὅμως αὐτὸ τό 5... μὲ κάνει νὰ νοιώθω ὅτι τὸν ἔχω κοντά μου κι αὐτὸ μοῦ ἀρκεῖ. Ὅσο γιὰ τὸ ὅτι εἶναι Ἅγιος; Τὸ ξέρω μὰ δὲ τὸ ἀντέχει τὸ μυαλό μου... ὁ γέροντας ἦταν ἅγιος πάντα, μόνο ἕνας Ἅγιος θὰ ἄντεχε κάποιαν σὰν ἐμένα. Γιὰ μένα εἶναι Ἅγιος μὰ παραμένει ὁ Γέροντας, ὁ δικός μου Γέροντας, αὐτὸς ποὺ χρησιμοποιεῖ τὴν ἀπιστία καὶ τὸν ἐγωϊσμὸ καὶ τὴν ἀμφιβολία μου ὡς μέσα, γιὰ νὰ ἐπικοινωνήσει μαζί μου. Εἶναι ὁ Γέροντας, ποὺ δὲ μὲ μάλωσε ποτέ, δὲ μὲ κολάκεψε ποτέ, δὲ μὲ ἐγκατέλειψε ποτὲ μὰ μόνο μὲ τὰ ἐντελῶς ἀπαραίτητα λόγια. Εἶναι ὁ Γέροντας, ποὺ δὲ μοῦ ἀπαντᾶ, ὅταν ἀπευθύνομαι σ᾽ αὐτόν ἀπὸ ὑποκριτικὸ καθωσπρεπισμὸ καὶ ποὺ μὲ καλωσορίζει πάντα, ὅταν τοῦ μιλάω ἁπλὰ ὡς Μάρω...

Η ΜΑΣΟΝΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΑΙ (3ον)

Ἡ μασονική προώθησις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ

Ἄλλο καύχημα ἐξ ἴσου τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τοῦ Τεκτονισμοῦ ὑπῆρξεν ὁ δύσφημος Πατριάρχης Μελέτιος Β΄ ὁ Μεταξάκης[25], ὁ ἐκλεκτός τῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς τῆς Γηραιᾶς Ἀλβιόνος, τῆς Μ. Βρεττανίας, ὅπως ἀποδεικνύει ἡ ἀλληλογραφία του μέ τόν Ἀγγλικανό Πρεσβύτερο (Canon) J.Α. Douglas[26]. Ὁ ἐκπεσών τοῦ Ἁγιοταφιτισμοῦ Μελέτιος, σύμφωνα μέ τή 25σέλιδη νεκρολογία τοῦ Μασόνου φίλου του, Ἀλέξανδρου Ζερβουδάκη, «παρακολουθοῦσε τίς ἐργασίες καί τή δράση τοῦ Τεκτονισμοῦ παντοῦ ὅπου βρέθηκε στήν πολυτάραχη ζωή του, καί οἱ περιστάσεις καί τό περιβάλλον τοῦ τό ἐπέτρεπαν [...] Ὀλίγοι εἶναι ἐκεῖνοι, πού σάν τόν ἀδελφό Μελέτιο, δέχθηκαν τόν Τεκτονισμό καί τόν ἔκαναν βίωμά των. Καί ὑπῆρξε πραγματική ἀπώλεια ὅτι τόσο γρήγορα ἀνακλήθηκε ἀπό τόν Μ.Α.Τ.Σ. στήν Αἰωνία Ἀνατολή, πρίν ὁλοκληρώσῃ τά ἔργα μέ τά ὁποῖα ἐστεφάνωσε τό πέρασμά του ἀπό τόν κόσμο μας» [27]. Περιττόν νά ὑπενθυμίσουμε ὅτι ἡ πρωτοβουλία καί αὐθαίρετη δράση τοῦ Μεταξάκη στό θέμα τῆς τελικῆς ἐφαρμογῆς τοῦ Νέου Ἡμερολογίου, μετά τό Πανορθόδοξο Συνέδριο τοῦ 1923, ἦταν, ὅπως τήν ὀνόμασε τό 1930 ὁ ἅγιος Νικόλαος Ἀχρίδος (Βελιμίροβιτς) πρόξενος «εἴδους τινός σχίσματος» [28]. Πάντως, οἱ οἰκουμενιστικές ἐκτροπές τοῦ Μασόνου Μεταξάκη ὑπῆρξαν λίαν ἀρεστές στήν ἀγγλική πολιτική, ἡ ὁποία προφανῶς εὐελπιστοῦσε ὅτι μετά τή Μητρόπολη Κιτίου, τήν Ἀρχιεπισκοπή Ἀθηνῶν, τό Πατριαρχεῖο ΚΠόλεως καί αὐτό τῆς Ἀλεξανδρείας, παντοῦ δηλαδή ὅπου ὑπῆρξε ὁ Μελέτιος Προκαθήμενος μέ τίς εὐλογίες τοῦ (ἐπίσης Μασόνου) Ἐλευθερίου Βενιζέλου

καί τῶν Ἐγγλέζων, θά μποροῦσε ὁ Μελέτιος νά μεταφέρει τῶν μεταρρυθμίσεών του τά φῶτα (καί νά «ἀλλάξει τά φῶτα») καί στό Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων, ὡς Πατριάρχης τῆς Σιωνίτιδος Ἐκκλησίας· σύμφωνα μέ τήν νεκρολογία τοῦ ἀνταποκριτῆ τῶν Church Times τῆς 2ας Αὐγούστου 1935, ὁ

Τοῦ Μοναχοῦ Σεραφείμ

Ἀλεξανδρείας Μελέτιος «σέ κάθε πόστο δέν ἔκρυψε τίς ἀρχές του ὡς συντηρητικοῦ μεταρρυθμιστῆ ἀφίνοντας νά γίνει γνωστό στήν Ἀμερική ὅτι θά καλωσόριζε τόν γάμο τῶν ἐπισκόπων, οἱ ὁποῖοι δέν θά ἔπρεπε νά λαμβάνονται μόνον ἀπό τήν ἐλλιπῆ δεξαμενή τῶν μοναστηριῶν, καί ὅτι θά μποροῦσε νά φαντασθεῖ κοντά μαλλιά καί “κληρική ἐνδυμασία”, ὡς ὑποκατάστατο γιά τό, ὄχι τόσο ἀρχαῖο, μοναστικό ζωστικό μέ τό ὁποῖο ἐνδύονται οἱ σύγχρονοι ὀρθόδοξοι ἱερεῖς [...] Ἄν ἐπιθύμησε τόν θρόνο τῶν Ἱεροσολύμων, ἦταν ἐπειδή ἔνιωθε ὅτι μποροῦσε νά ξοδεύσει τά τελευταῖα ἔτη τῆς ζωῆς του φέροντας εἰς πέρας ἐκεῖ τίς ἀπαραίτητες καί ἀνεπιθύμητες μεταρρυθμίσεις» [29].

Σημειώσεις:

[25] Μ. ΦΥΣΕΝΤΖΙΔΗΣ, ἔνθ’ ἀνωτ., τόμ. Α΄, σελ. 173-177. Τό ὄνομά του ὅμως μαρτυρεῖται καί σέ πλεῖστα ἄλλα μασονικά κείμενα, μέ στοιχεῖα τά ὁποῖα ἐν καιρῷ θά παρουσιάσουμε. [26] Βλ. τήν ἀλληλογραφία τους στό ἄρθρο Α. ΤΗΛΛΥΡΙΔΗΣ, «Μελέτιος Μεταξάκης. Ἀνέκδοτα κείμενα», Texts and Studies VII (1988) 107295. [27] ΑΛ. ΖΕΡΒΟΥΔΑΚΗΣ, «Μελέτιος Μεταξάκης» (στήλη «Διάσημοι Τέκτονες»), ἐν Τεκτονικόν Δελτίον, Ὄργανον τῆς Μεγάλης Στοᾶς τῆς

Ἑλλάδος, ἔτος 17ον, ἀριθμ. 71 (Ἰανουάριος-Φεβρουάριος 1967) 49.50. [28] Συνεδρία Γ΄(10 Ἰουνίου 1930), Πρακτικά τῆς Προκαταρκτικῆς Ἐπιτροπῆς τῶν Ἁγίων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν τῆς συνελθούσης ἐν τῇ ἐν Ἁγίῳ Ὄρει Ἱερᾷ Μεγίστῃ Μονῇ τοῦ Βατοπεδίου (8-23 Ἰουνίου 1930), ἐν Κωνσταντινουπόλει 1930, σελ. 69: «Ἔχοντες πικράν τήν πεῖραν ἐξ ἄλλης Συσκέψεως, ἐν ᾗ καί ἡ ἡμετέρα Ἐκκλησία εἶχεν Ἀντιπροσώπους, ἀναγκαζόμεθα νά εἴμεθα ὠμῶς εἰλικρινεῖς. Εἶνε γνωστόν ὅτι αἱ ἀποφάσεις τῆς Συνελεύσεως ἐκείνης, καίπερ μή γενόμεναι ἀποδεκταί, ἐθεωρήθησαν ὡς Ἀποφάσεις Οἰκουμενικῆς Συνόδου, καί τοῦτο ἐδημιούργησεν εἶδός τι σχίσματος. Διό καί ἐζητήσαμεν διασαφήσεις, διότι ἀπεστάλημεν ἐνταῦθα μέ πνεῦμα συντηρητικότητος». Στή δευτερολογία του : «Ὁ Σεβασμιώτατος Ἐπίσκοπος Ἀχρίδος, εὐχαριστῶν, ἐρωτᾷ μήπως ἡ παροῦσα Συνέλευσις ἔχῃ σχέσιν τινά πρός τό Πανορθόδοξον Συνέδριον Κωνσταντινουπόλεως, καί ἐπί τῇ ἀρνητικῇ ἀπαντήσει τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἁγίου Προέδρου εὐχαριστεῖ καί αὖθις θερμῶς, δικαιολογῶν ἅμα τήν ἐρώτησιν ἐκ τῶν τοῖς πᾶσι γνωστῶν ἀνωμαλιῶν, αἵτινες προῆλθον ἀπό τοῦ Συνεδρίου τούτου». [29] «Death of the Patriarch Meletios. Peasant born Prince of Christendom (By our Special Correspondent)» ἐν Α. ΤΗΛΛΥΡΙΔΗΣ, ἔνθ’ ἀνωτ., σελ. 284· «In every post he made no secret of his principles as a conservative reformer, letting it be known in America that he would welcome a married episcopate, that would not have to be drawn only from the failing reservoir of the monasteries, and that he could envisage short hair and “clerical dress” as a substitute fir the not very ancient monastic robe worn by the Orthodox priests of to-day [...] If he desired the throne of Jerusalem, it was because he felt that he could spend the last years of his life in carrying out the necessary and unwelcome reforms there».

Τοῦ κ. Ἐμμ. Ἀν. Χανιώτη, Μουσικοδιδασκάλου, Πρωτοψάλτου Ἱ. Ν. Ἁγίου Διονυσίου, Διονύσου

Στὸν «Ὀρθόδοξο Τύπο», τεῦχος 1991 τῆς 27ης Σεπτεμβρίου 2013 σελ. 4, καθώς καὶ σὲ τοπικὲς ἐφημερίδες τῆς Πάρου, μηνός Σεπτεμβρίου 2013, εἶχα τὴν εὐκαιρία νὰ παρουσιάσω τὸ μουσικὸ ἔργο τοῦ Πατρὸς Φιλοθέου Ζερβάκου. Ἐκεῖ σᾶς εἶχα ὑποσχεθεῖ ὅτι μὲ τὴν πρώτη εὐκαιρία θὰ ἀνέλυα ἕνα ἀπὸ τὰ θεόπνευστα πράγματι μουσικὰ κείμενα τοῦ ὁσίου. (Ἐπιβεβλημένη διόρθωση: Ἐκ παραδρομῆς τότε ἐγράφη ὅτι καλλιγράφος τῶν δύο μουσικῶν βιβλίων τοῦ Πατρός Φιλοθέου μὲ τίτλο «Πνευματικὴ κιθάρα» ἦταν ἡ Βρυαίνη Τομή, μοναχὴ τῆς Ἱ. Μ. Χριστοῦ τοῦ Δάσους. Νεότερες ὅμως καὶ πιὸ ἐμπεριστατωμένες μελέτες, μᾶς ὁδηγοῦν στὸ συμπέρασμα ὅτι τοὺς τόμους καλλιγράφησε ἡ τότε ἡγουμένη τῆς Ἱ. Μ. Χριστοῦ τοῦ Δάσους Παϊσία, ἐνῶ ἡ πρώτη ἀσχολεῖτο μόνο μὲ τὴν ἁγιογραφία). Σήμερα λοιπόν παρουσιάζουμε ἕνα ἀπὸ τὰ τέσσερα χερουβικά (αὐτό σὲ ἦχο Ἅγια σὲ ἀργό παπαδικό μέλος), ποὺ συνέθεσε ὁ ὅσιος. Τὰ ἄλλα τρία εἶναι σὲ ἤχους Α΄, πλάγιο τοῦ Δ΄ καὶ Ἅγια ΔΙ, σὲ σύντομο παπαδικό μέλος. Τὸ χερουβικό αὐτό κατατάσσεται στὰ ἀργά, ἀποτελούμενο ἀπὸ 168 μέτρα, καὶ προοριζόμενο προφανῶς γιὰ ἀρχιερατικὲς ἤ πανηγυρικὲς γενικότερα θεῖες Λειτουργίες. Ἡ σύνθεση δύο χερουβικῶν σ᾽ αὐτό τὸν ἦχο δείχνει τὴν προτίμηση τοῦ ὁσίου. (Ὁ ἦχος Ἅγια ἐκ τοῦ Δι παρουσιάζει ἀρκετές δυσκολίες καὶ σπανίζει ἰδίως στὰ λειτουργικά. Ἐπίσης ἀπαιτεῖ σοβαρὲς γνώσεις τοῦ ἤχου στὶς ἐκφωνήσεις, ὥστε νὰ μὴ διολισθήσει ὁ ἐκφωνῶν πρὸς τὸν τρίτο ἦχο, ποὺ εἶναι πιὸ εὔληπτος). Ἀπὸ τὸ ἀπήχημα καὶ μόνον φαίνεται ἡ βαθιά γνώση τοῦ ὁσίου στὰ συστήματα τῶν ἤχων, χρησιμοποιώντας τὸ “κλιτόν”, γιὰ νὰ προσδιορίσῃ τὸ γα δίεση, ὅταν ἡ μελωδία κινεῖται γύρω ἀπό τὸν Δι. (τὸ γα σὲ στάση εἶναι φυσικό). Ἂς μὲ συγχωρήσουν οἱ φίλοι ἀναγνῶστες, ποὺ ἀναγκάζομαι νὰ μεταχειρίζομαι μουσικούς ὅρους, ἀλλά πρακτικά δὲν ὑπάρχει ἄλλος τρόπος γιὰ ἕνα τέτοιο ἐγχείρημα. Ἡ ὅλη σύνθεση βασίζεται στὴ γνήσια ἐκκλησιαστική μουσική παράδοση τῶν μεγάλων μουσουργῶν τῆς ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας «μηδόλως ἀφιστάμενος τῶν αἰωνίων ἐκείνων πρωτοτύπων». Δὲν καινοτομεῖ, γνωρίζοντας προφανῶς ὅτι τέτοιες συνθέσεις συνήθως ἀποβάλ-

λονται ἀπό τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλ᾽ ἀπεναντίας πιστεύει βαθιά ὅτι οἱ συνθέσεις τῶν παλαιῶν σπουδαίων μελοποιῶν τῆς Ἐκκλησίας εἶναι θεόπνευστες. Κάνει χρήση τοῦ μαλακοῦ διατόνου (ὅλων τῶν τετάρτων ἤχων καθώς καὶ τοῦ πλαγίου τετάρτου). Πολύ δεξιοτεχνικά ἐπίσης χρησιμοποιεῖ τὴν ἐλάσσονα κλίμακα τοῦ Νη (ἦχος τέταρτος τοῦ σκληροῦ διατόνου ἀπό τὸν Νη, μὲ βου ὕφεση καὶ κε ὕφεση). Χρησιμοποιεῖ ἀκόμα τὸν τέταρτο τοῦ σκληροῦ διατόνου μὲ βάση τὸν Δι. Τὸ ἀποκορύφωμα ὅμως τῆς μελωδικῆς ἔκφρασης ἀποδίδεται μὲ τὴ χρήση τοῦ σκληροῦ χρωματικοῦ πλαγίου τοῦ δευτέρου μὲ βάση τὸν Δι. Χρησιμοποιεῖ περαιτέρω ἁλυσιδωτὰ μελωδικὰ σχήματα μὲ μία ἀβίαστη φυσικὴ ἐξέλιξη καὶ ἀπόλυτη συνοχὴ στὴ δομή, πάντα στὰ πλαίσια τῆς ζωντανῆς λειτουργικῆς πράξης. Ἡ συνοχὴ αὐτὴ εἶναι, ποὺ κρατᾶ τὸν ἀκροατὴ σὲ πνευματικὴ ἀνάταση καὶ τελικὰ ἕνωση τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸ θεῖο. Προαπαιτούμενα γιὰ τὴν ἐκτέλεση τέτοιων συνθέσεων μὲ ὑψηλές ἀπαιτήσεις. Α) Καλὴ γνώση τῆς παρασημαντικῆς καὶ γνώση τῆς λειτουργίας κάθε ἤχου, στὸν ὁποῖο μεταπίπτει ἡ μελωδία (ὑφεσοδιέσεις κ.λπ.). Β) Αὐξημένη αἰσθητική ἀντίληψη. Γ) Ἐναλλαγή ἐντάσεως τοῦ ἤχου μὲ προτίμηση σὲ ἤρεμες καὶ κατανυκτικές φωνές. Δ) Προσευχητική διάθεση καὶ προσπάθεια ἀπόδοσης τῶν νοουμένων. Ε) Ἀντιστοιχοῦσα στὸν ἦχο ἐκφώνηση τῶν ἱερέων χωρίς σπουδή καὶ διακοπή τοῦ μέλους. Ζ) Ἦθος καὶ ζῆλος γιὰ τὰ τελούμενα, ἀνάλογος τῶν μακαριστῶν Ἀρχιμανδριτῶν: Μάρκου Μανώλη καὶ βεβαίως τοῦ συνθέτου Φιλοθέου Ζερβάκου. Πόση ἀλήθεια ἁγιότητα ἐξέπεμπαν καὶ οἱ δύο ἐκεῖνοι ἐκκλησιαστικοί ἄνδρες, χωρίς νὰ προφέρουν οὔτε μία λέξη. Γι᾽ αὐτό καὶ ἅγιοι θεωροῦνται. Ἀπό τὴν πλευρά μας, τὸ μόνο ποὺ μποροῦμε νὰ ὑποσχεθοῦμε, εἶναι νὰ προσπαθήσουμε νὰ παρουσιάσουμε τὸ συγκεκριμένο χερουβικό σὲ εὔλογο χρόνο, ἂν μᾶς τὸ ἐπιτρέψει ὁ Ἅγιος Θεός. Εὔχομαι ὅλοι μας νὰ ἔχουμε τὴν εὐλογία τῶν Ὁσίων πατέρων μας.

ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΤΩΝ ΔΕΙΝΩΝ ΜΑΣ

Ὁμοιότητες τῶν καιρῶν μας μὲ τὴν πρὸ τῆς πτώσεως τοῦ Βυζαντίου ἐποχήν, ὅπως τὴν περιγράφει ὁ λόγιος μοναχὸς Ἰωσὴφ Βρυέννιος (3ον)

Τοῦ κ. Χρήστου Κων. Λιβανοῦ, Προέδρου Ἀδελφότητος “Μ. Ἀθανάσιος”, Τορόντο

Γυναῖκες μὲ ἀνδρικὴ ἐνδυμασία

"Ὅτι στολαῖς ἀνδρικαῖς τὰς ἑαυτῶν γυναῖκας ἐνδύουσιν". Τότε ἔντυναν τὶς γυναῖκες τους μὲ ἀνδρικὲς ἐνδυμασίες. Αὐτὸ βεβαίως ἀποτελοῦσε μία ἐξαίρεσι, τὴν ὁποία ὅμως ὁ ἱερὸς πατὴρ δὲν δίστασε νὰ ἐλέγξῃ, διότι ἦταν ἀντίθετη πρὸς τὸν νόμο καὶ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Νὰ ὁμιλήσουμε γιὰ τὸ σήμερα; Καλύτερα νὰ σιωπήσουμε, διότι, ἐὰν ὁμιλήσουμε, θὰ δυσαρεστήσουμε πολλὲς γυναῖκες, θὰ χαρακτηρισθοῦμε ὡς ἀναχρονιστικοί, καθυστερημένοι, ἢ ὡς ζῶντες σὲ ἄλλες ἐποχὲς ἢ ἄλλο πλανήτη! Ἐὰν ὅμως σιωπήσουμε, "οἱ λίθοι κεκράξονται". Δὲν μᾶς ἐνδιαφέρει ἡ γνώμη τοῦ κόσμου καὶ τῶν κοσμικῶν γυναικῶν, ἀλλὰ ἡ γνώμη τοῦ Χριστοῦ. Δὲν ἐπιδιώκουμε ν' ἀρέσουμε στὸν κόσμο, ἀλλὰ στὸν Χριστό. "Ἐὰν ἐπεδίωκα ν' ἀρέσω στοὺς ἀνθρώπους, δὲν θὰ ἤμουν δοῦλος τοῦ Χριστοῦ", γράφει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος (Γαλ. 1, 10), καλώντας ὅλους μας νὰ γίνουμε μιμητές του (Α΄ Κορ. 11, 1). Γι' αὐτὸ καὶ ἐμεῖς θὰ εἰποῦμε τὰ ἀρεστὰ στὸν Χριστὸ καὶ ἂς γίνουμε δυσάρεστοι σὲ μερικοὺς ἀνθρώπους. Τί καὶ ἂν ἡ κοινωνία μας σήμερα, ἀδελφοί μου, καθιέρωσε πλέον τὸ παντελόνι καὶ ὡς γυναικεῖο ἔνδυμα; Ἡ ἴδια κοινωνία ἀναγνωρίζει καὶ τοὺς γάμους τῶν ὁμοφυλοφίλων καὶ τὸ δικαίωμά τους νὰ υἱοθετοῦν παιδιά. Ἡ ἴδια κοινωνία ἀμνηστεύει καὶ τὶς πορνεῖες καὶ τὶς μοιχεῖες καὶ τὶς προγαμιαῖες σχέσεις καὶ ὅλα τὰ ἁμαρτήματα. Μήπως τὰ ἀμνηστεύει καὶ ὁ Χριστός; Ἡ ἴδια κοινωνία ἀναγνωρίζει καὶ τοὺς πολιτικοὺς γάμους. Μήπως τοὺς ἀναγνωρίζει καὶ ὁ Χριστός; Ἂς γνωρίζουν ὅλες οἱ γυναῖκες, μεταξὺ τῶν ὁποίων ὑπάρχουν, δυστυχῶς, καὶ κάποιες μοντέρνες θεολόγοι, ἀλλὰ καὶ πρεσβυτέρες (!), ὅτι ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ εἶναι σαφὴς καὶ κατηγορηματικός, καὶ δὲν ἐπιδέχεται ἀμφισβητήσεις καὶ παρερμηνεῖες: "Οὐκ ἔσται σκεύη ἀνδρὸς ἐπὶ γυναικί, οὐδὲ μὴ

ἐνδύσηται ἀνὴρ στολὴν γυναικείαν, ὅτι βδέλυγμα Κυρίῳ τῷ Θεῷ σού ἐστι πᾶς ποιῶν ταῦτα". Δὲν ἐπιτρέπεται, λέγει ὁ Θεός, σὲ γυναῖκα νὰ φορῇ ἀνδρικὰ ἐνδύματα, οὔτε στὸν ἄνδρα νὰ φορῇ γυναικεῖα ἐνδύματα, διότι καθένας, ποὺ κάνει αὐτά, εἶναι ἀηδιαστικὸς καὶ σιχαμερὸς ἐνώπιον Κυρίου τοῦ Θεοῦ (Δευτ. 22, 5). Μήπως κατήργησε τὸν νόμο του ὁ Θεὸς καὶ δὲν τὸ γνωρίζουμε; Δὲν τὸν κατήργησε. Ἡ σκολιὰ καὶ διεστραμμένη γενεά μας τὸν κατήργησε, ὄχι δὲ μόνον αὐτόν, ἀλλὰ καὶ ἄλλες διαχρονικὲς θεϊκὲς ἐντολές, ἵνα πληρωθῇ τὸ ῥηθὲν διὰ Ἡσαΐου τοῦ προφήτου, λέγοντος περὶ τῶν ἀνθρώπων τῶν χαλεπῶν καιρῶν μας: "Παρήλθοσαν τὸν νόμον καὶ ἤλλαξαν τὰ προστάγματα, διαθήκην αἰώνιον" (Ἡσ. 24, 5). Ἀλλοίμονο σ᾽ αὐτούς, ποὺ περιφρονοῦν, ἀλλάζουν, καταργοῦν τοὺς νόμους τοῦ Θεοῦ. Ἀλλοίμονο καὶ σ' ἐκείνους, ποὺ ὑποστηρίζουν αὐτὲς τὶς ἀλλαγές, τὶς δικαιολογοῦν καὶ τὶς υἱοθετοῦν. Ἀλλοίμονο καὶ στοὺς ἐκκοσμικευμένους κληρικοὺς τῶν ἐσχάτων τούτων καιρῶν, οἱ ὁποῖοι, υἱοθετώντας κοσμικὰ συνθήματα τοῦ τύπου: "ἐλᾶτε ὅπως εἶστε", ἐκκοσμίκευσαν πλήρως τὴν Ἐκκλησία, ἐπιτρέποντας στὶς γυναῖκες νὰ εἰσέρχωνται στοὺς ἱεροὺς ναοὺς μὲ παντελόνια, μίνι καὶ σοῦπερ μίνι φοῦστες, ἐξώπλατα κ.ἄ. ἄσεμνα φορέματα, νὰ ἀνεβαίνουν καὶ νὰ ψάλλουν στὰ ἀναλόγια, νὰ κάθωνται στὶς θέσεις τῶν ἀνδρῶν καί, -τὸ χειρότερο-, ντυμένες μὲ τὲτοια ἄσεμνα καὶ ἀπαγορευμένα ἀπὸ τὸν Θεὸ ἐνδύματα νὰ τολμοῦν νὰ μεταλαμβάνουν τὰ ἄχραντα Μυστήρια! Ποιούς νὰ κλαύσῃ καὶ θρηνήσῃ κανείς, τὶς γυναῖκες αὐτές, ποὺ κοινωνοῦν ἀσέμνως καὶ ἀσεβῶς τὸ σῶμα καὶ αἷμα τοῦ Κυρίου ἢ τοὺς κληρικούς, ποὺ τοὺς τὸ μεταδίδουν; Μεγάλη, πολὺ μεγάλη ἡ ἁμαρτία αὐτή· μεγάλη θὰ εἶναι καὶ ἡ τιμωρία ὅσων τὴν διαπράττουν, ἀλλὰ καὶ ὅσων τὴν θεωροῦν μικρὴ καὶ ἀσήμαντη, καὶ ὅσων ἐνδεχομένως κακολογοῦν καὶ χλευάζουν τὸν γράφοντα αὐτὲς τὶς γραμμές, θεωρώντας τον ἀκραῖο καὶ γραφικό.

ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΑΓΑΠΗΤΟΥΣ ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΑΣ

Πληροφοροῦμε τούς ἀγαπητούς μας συνδρομητάς ὅτι δύνανται νά καταθέτουν τήν συνδρομή τους καί στήν Ἐθνική Τράπεζα στό ὄνομα «Πανελλήνιος Ὀρθόδοξος Ἕνωσις», Ἀρ. λογαριασμοῦ 129/296140-76. Διά τούς ἀγαπητούς συνδρομητάς τοῦ ἐξωτερικοῦ τό ΙΒΑΝ εἶναι: GR 1201101290000012929614076. Τό δέ SWIFT τῆς τράπεζας εἶναι: (BIC) ETHNGRAA. Ὁ «Ο.Τ.» δέν ἔχει κερδοσκοπικό χαρακτῆρα καί τά ἔξοδα ἐκδόσεώς του στηρίζονται ἀποκλειστικά καί μόνον στίς συνδρομές σας. Βοηθῆστε στήν ἔκδοση καί διάδοση τοῦ «Ο.Τ.». Ἐκ τοῦ Λογιστηρίου τοῦ «Ο.Τ.»

«Ὅταν βλέπω τὴν λαοθάλασσα τῆς δίκης σας συμμετοχῆς καὶ ἔχετε τόσο μεγάλη χαρὰ ἐγὼ ὀδυνοῦμαι», λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ὁμιλῶντας σὲ μία μεγάλη ἑορτή, στὴν ἑορτὴ τῶν Φώτων, ποὺ ἑορτάσαμε τὴν παρελθοῦσα ἑβδομάδα. Ἀλλὰ αὐτὴ ἡ κοσμοπλημμύρα, αὐτὴ ἡ λαοθάλασσα δὲν θὰ πρέπη νὰ συμβαίνη μόνον στὶς μεγάλες ἑορτές, μόνον κατὰ τὰ Χριστούγεννα, μόνον κατὰ τὰ Φῶτα καὶ μόνον κατὰ τὴν Μεγάλη Ἑβδομάδα καὶ τὸ Πάσχα. Τακτικὰ πρέπει νὰ ἐρχώμεθα στὴν Ἐκκλησία. Νὰ ἐκκλησιαζώμεθα ὅσον τὸ δυνατὸν πιὸ τακτικά, διότι τόσο μεγάλες εἶναι οἱ ὠφέλειες ποὺ ἔχουμε νὰ πάρουμε ἀπὸ τὸν ἐκκλησιασμό, ὅπως ἔχουμε τονίσει, ἀδελφοί μου καὶ ἄλλες φορές. Γι᾽ αὐτὸ ἂς μὴ ἀφήσουμε τὸν ἀγῶνα τὸν πνευματικό, ἀλλὰ καὶ μεῖς οἱ ἴδιοι καὶ ἄλλους ἀδελφοὺς ἂς προτρέπουμε στὸν συχνό, στὸν τακτικὸ ἐκκλησιασμό, στὴν τακτικὴ ἐπαφὴ μὲ τὴν Ἐκκλησία μας καὶ μάλιστα, ὅπως λέει ἕνας σύγχρονος μεγάλος θεολόγος, εἶναι λυπηρὸ καὶ εἶναι δυστύχημα, ἐὰν ἀπὸ ὅλη τὴν ἑβδομάδα, ποὺ μᾶς χαρίζει ὁ Κύριός μας, δίδουμε, προσφέρουμε στὸν Θεὸ μόνον δύο ὧρες τὴν Κυριακὴ καὶ πολλὲς φορὲς οὔτε καὶ αὐτὲς τὶς δύο ὧρες. Ὁ ἀγώνας μας θὰ πρέπη νὰ εἶναι ὅσο τὸ δυνατὸν νὰ ἐξαγιάζουμε τὸν χρόνο τῆς ζωῆς μας. Ἐκεῖνο ποὺ ἐπιτρέπει ὁ Κύριός μας νὰ ζήσουμε, ὅσο τὸ δυνατὸν νὰ τὸ περνᾶμε μαζὶ μὲ τὴν ἐργασία μας, μαζὶ μὲ τὶς ἄλλες ὑποχρεώσεις καὶ μὲ προσευχὴ κατ᾽ ἰδίαν προσευχή, ἀλλὰ καὶ μὲ συμμετοχὴ στὶς ἱερὲς ἀκολουθίες καὶ μάλιστα στὴν θεία Λειτουργία τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἂς ἀκούσουμε ὅμως σήμερα σχετικὰ μὲ τὸ Ἅγιο Εὐαγγέλιο τὸν λόγο τοῦ Κυρίου μας καὶ τί ἔχουμε νὰ ὠφεληθοῦμε. «Ὁ λαὸς ὁ καθήμενος ἐν σκότει εἶδε φῶς μέγα» (Ματθ. δ´ 16), ἀκούσαμε, ἀδελφοί μου, σήμερα στὸ ἅγιο Εὐαγγέλιο. Ποιὸς τὸ λέγει αὐτό; Ἕνας μεγάλος Προφήτης, ὁ Προφήτης Ἡσαΐας. Ὀκτακόσια χρόνια προτοῦ νὰ γεννηθῆ ὁ Κύριος, ὁ πέμπτος Εὐαγγελιστής, ὁ Προφήτης Ἡσαΐας προφήτευσε μὲ καταπληκτικὴ ἀκρίβεια τὴν ζωὴ τοῦ Χριστοῦ μας. Εἶδε πὼς τὸ κήρυγμά Του ὁ Κύριος θὰ ἀρχίση ἀπὸ τὰ ὅρια Ζαβουλὼν καὶ Νεφθαλεὶμ καὶ εἶπε «γῆ Ζαβουλὼν καὶ γῆ Νεφθαλεὶμ ὁδὸν θαλάσσης, πέραν τοῦ Ἰορδάνου, Γαλιλαία τῶν ἐθνῶν, ὁ λαὸς ὁ καθήμενος ἐν σκότει εἶδε φῶς μέγα». Μία προφητεία εἶναι αὐτή, ποὺ ἐλέχθη γιὰ τὸν Κύριό μας ὀκτακόσια ὁλόκληρα χρόνια πρίν καὶ πραγματοποιήθηκε μὲ τὴν ἔλευσή Του, ὅταν ἄρχισε τὸ δημόσιο κήρυγμα. Ποιὸ εἶναι αὐτὸ τὸ φῶς τὸ μέγα; Εἶναι ὁ Χριστός· ἐκεῖνος εἶπε: ἐγὼ εἶμαι τὸ φῶς τοῦ κόσμου, ὅποιος μὲ ἀκολουθεῖ δὲν θὰ περιπατήση μέσα στὸ σκοτάδι. Φῶς εἶναι καὶ ὁ Πατήρ, φῶς εἶναι καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, φῶς ὅλη ἡ Ἁγία Τριάδα καθὼς λέγει καὶ ὁ ὑπέροχος ὕμνος τῆς Ἐκκλησίας μας: «Φῶς ὁ Πατήρ, φῶς ὁ Λόγος, φῶς καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ὅπερ ἐν γλώσσα πυρίναις τοῖς Ἀποστόλοις ἐπέμφθη καὶ δι᾽ αὐτοῦ πᾶς ὁ κόσμος φωταγωγεῖται Τριάδα σέβειν Ἁγίαν». Τὸ φῶς τῆς θεότητός Του ὁ Χριστὸς ἄφησε νὰ ἐκδηλωθῆ ἐπάνω στὸ ὄρος Θαβὼρ μὲ τὴν θεία Του Μεταμόρφωση. Αὐτὸ τὸ γλυ-

Τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Μάρκου Μανώλη

κό, τὸ ἄκτιστο, τὸ θαβώρειο φῶς τοῦ Θεοῦ ἀξιώθηκαν νὰ τὸ βλέπουν, ἀγαπητοί μου χριστιανοί, πολλοὶ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἕνας τέτοιος ἅγιος ὁ Συμεὼν ὁ νέος θεολόγος, ποὺ ζοῦσε τὴν ὁλόφωτη παρουσία τοῦ Θεοῦ ζωντανὰ μέσα του, γράφει σχετικὰ γι᾽ αὐτὸ τὸ ἅγιο φῶς. «Αὐτὸ τὸ φῶς εὐθὺς ὅπου φανεῖ ἀφανί-

ζει κάθε λογισμὸ ἐμπαθῆ καὶ ἀποδιώχνει κάθε πάθος τῆς ψυχῆς. Τότε καθαρίζονται τὰ μάτια τῆς ψυχῆς, ὁ νοῦς καὶ ἡ διάνοια καὶ βλέπουν ἐκεῖνο, ποὺ εἶναι γραμμένο στοὺς μακαρισμούς, δηλαδὴ τὸ Θεό. Τότε ἡ ψυχὴ βλέπει ὡσὰν μέσα εἰς καθρέπτη καὶ τὰ παραμικρά της σφάλματα καὶ ἔρχεται εἰς μεγαλοτάτη ταπείνωσι καὶ στοχαζομένη τὸ μεγαλεῖο τῆς δόξης ἐκείνης γεμίζει ἀπὸ κάθε χαρὰ καὶ εὐφροσύνη καὶ θαυμάζει εἰς τὸ ἀνέλπιστο ἐκεῖνο θαῦμα, ποὺ εἶδε καὶ παρευθὺς χύνει δάκρυα πολλὰ καὶ ἔτσι πλέον ὅλως διόλου ἀλλοιώνεται ὁ ἄνθρωπος καὶ γνωρίζει τὸν Θεὸ καὶ γνωρίζεται αὐτὸς πρῶτον ἀπὸ τὸν Θεό. Ὅτι αὐτὴ μόνη ἡ θεία χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος κάνει τὸν ἄνθρωπο νὰ περιφρονῆ ὅλα τὰ ἐπίγεια καὶ τὰ οὐράνια, τὰ παρόντα καὶ τὰ μέλλοντα, τὰ λυπηρὰ καὶ χαρμόσυνα, διότι τὸν κάμει καὶ φίλον μαζί καὶ Υἱὸν τοῦ Θεοῦ καὶ Θεὸν ὅσον εἶναι δυνατὸν εἰς τοὺς ἀνθρώπους. Ὤ τῆς μεγαλωσύνης τῶν χαρισμάτων τοῦ Θεοῦ». Ἔτσι ὑμνεῖ τὸ φῶς, ἔτσι ὑμνεῖ τὴν θέα τοῦ φωτὸς ὁ μεγάλος θεολόγος τῆς Ἐκκλησίας μας ὁ Ἅγιος Συμεὼν ὁ νέος θεολόγος. Αὐτὴ τὴν ἁγιωτάτη φιλία τοῦ ἀκτίστου φωτὸς ἀπέκτησε καὶ ἕνας νεώτερος Ρῶσος ἅγιος, ὁ Ἅγιος Σεραφεὶμ τοῦ Σαρώφ, ὅπως διαλαμβάνει ὁ βίος του καὶ πολλοὶ γνωστοὶ ἅγιοι καὶ ἀσκητὲς τῆς Πίστεώς μας. Αὐτὴ τὴν θέα τοῦ φωτὸς εἶχε ἀσφαλῶς καὶ ὁ σήμερον ἑορταζόμενος μεγάλος θαυμαστὸς ἅγιος, ὁ Ἅγιος Θεοδόσιος ὁ Κοινοβιάρχης.

Ἀγαπητοί μου, μέσα στὴν καρδιὰ καὶ στὸ νοῦ τοῦ ἀνθρώπου ἁπλώνεται ἀπὸ τὰ πάθη πολὺ σκοτάδι, αὐτὸ τὸ διεπίστωσαν περισσότερο οἱ ἅγιοί μας, ποὺ ἐρευνοῦσαν καὶ φωταγωγοῦσαν τὸ σκοτάδι μὲ τὸ φῶς τοῦ Θεοῦ. Ἂς ζητᾶμε καὶ μεῖς ἀπὸ τὸν Κύριο νὰ

φωτίση τὴν σκοτεινὴ καρδιά μας, ὅπως τὸ ζητοῦσε ὁ κῆρυξ τῆς χάριτος, ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς λέγοντας ἀδιάκοπα τὴν προσευχὴ «φώτισόν μου τὸ σκότος, φώτισόν μου τὸ σκότος». Αὐτὴ ἦταν ἡ κραυγὴ τοῦ μεγάλου Ἁγίου, τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, ὅταν εὑρίσκετο στὸ Ἅγιον Ὄρος. Αὐτὴ ἦταν ἱκεσία πρὸς τὸν Θεὸ νὰ φωτισθῆ, νὰ δῆ τὶς ἁμαρτίες του καὶ νὰ καθαρισθῆ ἀπὸ αὐτὰ καὶ νὰ ἔχη ὅσο τὸ δυνατὸν ἐπικοινωνία μὲ τὸν Κύριό μας. Ὁ Χριστὸς εἶναι φῶς, ὅλα ἔξω ἀπὸ τὸν Χριστὸ εἶναι σκοτάδι. Ὁ λόγος Του εἶναι φῶς, τὸ Εὐαγγέλιό Του εἶναι φῶς, τὰ μυστήριά Του εἶναι φῶς, ἡ προσευχὴ στὸ ὄνομά Του εἶναι φῶς. Φῶς πρέπει νὰ γίνουμε καὶ μεῖς, μᾶς τὸ εἶπε, «Ὑμεῖς ἐστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου, οὕτω λαμψάτω τὸ φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τὰ καλὰ ἔργα καὶ δοξάσωσι τὸν πατέρα ὑμῶν τὸν ἐν τοῖς οὐρανοῖς». Φῶς, τέτοιο φῶς ποὺ ζητάει ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία, νὰ γίνουμε ἀνεδείχθη καὶ ὁ σήμερον πράγματι ἑορταζόμενος. Ὁ Ἅγιος Θεοδόσιος ὁ Κοινοβιάρχης, μὲ τὰς φανοτάτας ἀρετάς, μὲ τὰς φωτεινὰς ἀρετάς, ὅπως λέγει τὸ κοντάκιό του καὶ μὲ αὐτὸ τὸ φῶς, ποὺ ἀκτινοβόλησε, τῆς ταπεινώσεως, τῆς καλωσύνης, τῆς ἀγάπης, τῆς ἀνεξικακίας καὶ ὅλες τὶς ἄλλες ἀρετὲς ἔγινε ἀγελάρχης, ἔγινε κοινοβιάρχης, συνεκέντρωσε πέριξ ἑαυτοῦ, κοντά του μυριάδες μοναχῶν, πλῆθος μοναχῶν, ποὺ καθωδήγησε εἰς νομὰς σωτηρίους καὶ ὄχι μόνον μοναχοὺς ἀλλὰ καὶ πλῆθος ἀνθρώπων. Ἐβοήθησε τοὺς μοναχοὺς νὰ πιστεύουν στὴν δύναμη τοῦ Θεοῦ, ὅπως παραδείγματος χάριν κάποτε, ποὺ ἐπρόκειτο νὰ φιλοξενήσουν πολλοὺς προσκυνητὲς καὶ δὲν ὑπῆρχε τίποτα στὸ μοναστήρι καὶ ὅμως ὁ Ἅγιος τοὺς προέτρεπε ὅ,τι εἶχαν καὶ δὲν εἶχαν καὶ ἀπὸ τὸ ὑστέρημά τους νὰ τὸ δώσουν, νὰ τὸ προσφέρουν καὶ τὰ ἔστειλε ὁ Θεὸς ἐν συνεχείᾳ πολλαπλάσια. Ἀνεδείχθη φῶς ὁ Ἅγιος Θεοδόσιος μὲ τὴν ταπείνωσί του, ἀδελφοί μου, καὶ σέ κάποιο ἄλλο σημεῖο. Κάποια φορὰ εἶδε νὰ μαλώνουν μεταξύ τους δύο μοναχοί· προσπάθησε, ἀγωνίσθηκε νὰ τοὺς πείση νὰ συμφιλιωθοῦν, ἀλλὰ ἦτο ἀδύνατον, ὁ καθένας κρατοῦσε τὸ πεῖσμα του. Καὶ τότε ὁ μέγας αὐτὸς ἀσκητὴς καὶ κοινοβιάρχης καὶ πατέρας τῶν μοναχῶν ἔπεσε κάτω στὸ χῶμα, γονάτισε καὶ ὑπεσχέθη καὶ εἶπε ὅτι δὲν πρόκειται νὰ σηκωθῆ ἀπὸ τὸ χῶμα, ἐὰν δὲν συμφιλιωθοῦν μεταξύ τους οἱ δύο μοναχοί. Τὸ παράδειγμα τοῦ πατρός τους τοὺς συνεκίνησε βαθύτατα, παρεκάλεσαν τὸν Γέροντα νὰ σηκωθῆ ὄρθιος καὶ ἐν συνεχείᾳ καὶ ἐκεῖνοι ἀγαπήθηκαν, φιλιώθηκαν, συμφιλιώθηκαν καὶ ἔτσι προχώρησαν χαίροντες στὴ ζωή τους. Θἆναι εὐχῆς ἔργο στὴ σημερινὴ ἡμέρα, ποὺ ἑορτάζουμε νὰ διαβάσουμε κάπως τὸ βίο τοῦ Ἁγίου Θεοδοσίου καὶ νὰ δοῦμε πῶς γίνεται κανεὶς φῶς ἐκ φωτός, πῶς φωτίζεται ἀπὸ τὸ Φῶς τὸ Μεγάλο, ποὺ ἦλθε νὰ μᾶς διώξη τὰ σκοτάδια τῆς πλάνης καὶ τῆς ἁμαρτίας καὶ νὰ μᾶς ὁδηγήση στὴν ἀληθινὴ ζωή. * Ἀπὸ ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία εἰς τὸν Ἱ. Ν. Ἁγ. Γεωργίου Διονύσου, Κυριακὴ 11.1.87.

ΑΓΝΩΣΤΑ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΑΣ ΤΟΥ «Ο.Τ.»

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 4ης ΣΕΛ.

θεϊστικῶν θρησκειῶν!… “Μεσουρανοῦσε” ἢ μᾶλλον αὐθαιρετοῦσε τότε ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας, ἀρχιοικουμενιστὴς καὶ περιφρονητὴς τῶν Ἱ. Κανόνων (μασόνος, παπόφιλος, προτεσταντόφιλος, ἑβραιόφιλος κ.λπ.). Ἀλλ᾽ εὐτυχῶς τὴ βλάσφημη συνέντευξη τοῦ Ἰακώβου μὲ ὀρθόδοξο ὑπόμνημά τους κατέκριναν οἱ γνωστοὶ καὶ μεγάλοι καθηγητὲς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Ἀθηνῶν, οἱ ἀείμνηστοι Ἰωάν. Καρμίρης, Λεωνίδας Φιλιππίδης, Ἀνδρέας Φυτράκης καὶ Κωνσταντῖνος Μουρατίδης. Καὶ ἀκριβῶς τὸ σπουδαῖο ὑπόμνημά τους ἐδημοσίευσαν ὁ “Ὀρθόδοξος Τύπος” καὶ ὁ “Ἐκκλησιαστικὸς Ἀγὼν” μὲ τὰ σχετικὰ σχόλια. Κατὰ σύμπτωση τότε ἐπισκέφθηκα τὸ μακαριστὸ πλέον θεῖο μου π. Σπυρίδωνα, στὸν ὁποῖο ἀνέφερα τὰ περὶ Ἰακώβου, ἀλλὰ καὶ περὶ τῆς καταδίκης του ἀπὸ τοὺς ἀνωτέρω Καθηγητές, δεικνύοντας καὶ τὸν “Ὀρθόδοξο Τύπο”, γιὰ τὸν ὁποῖο ὁ θεῖος, ὡς πρώην “ζωϊκός”, ἦταν προκατειλημένος καὶ δὲν τὸν ἀνεγίνωσκε. Μοῦ εἶπε λοιπόν: “Γιατὶ παιδί μου, Βασίλη, παρακολουθεῖς αὐτὰ τὰ φανατικὰ ἔντυπα καὶ χάνεις τὸν καιρό σου;…”, χωρὶς μάλιστα νὰ μοῦ ζητήσει τὸν “Ὀρθόδοξο Τύπο”! Τόση προκατάληψη ὑπῆρχε γιὰ τὸν συμπληρώσαντα 50ετία καὶ πλέον “Ὀρθόδοξο Τύπο” καὶ πολλάκις διωχθέντα, ἀλλ᾽ ἀθωωθέντα καὶ δίκαια τιμῶντα τὴν ἔκδοση 2000 τευχῶν -φύλλων! Εἶπα βέβαια στὸ μακαριστὸ θεῖο μου τὰ δέοντα ὑπὲρ τοῦ “Ὀρθοδόξου Τύπου” καὶ ἀνεχώρησα. Ἀλλὰ μετὰ τὴν ἀναχώρησή μου, ὅπως ἔμαθα, ὁ π. Σπυρίδων εἶπε στὸν παριστάμενο ἀδελφό του καὶ θεῖο μου Ἱερομόναχο π. Εὐσέβιο (Ἐπὶ 45 ἔτη στὴν Ἱ. Μονὴ Πετράκη): “φέρε μου ἕνα "Ὀρθόδοξο Τύπο"”. Ἀφοῦ λοιπὸν τὸν ἀνέγνωσε ἔμεινε κατάπληκτος καὶ ἔκτοτε ἄφησε τὶς ἄλλες μελέτες του (ἦταν ἤδη 50ντούτης, ἱκανότατος ἱεροκήρυξ τοῦ Ἱ. Ν. Ἁγ. Παντελεήμονος Ἀχαρνῶν καὶ συγγραφεύς) καὶ ἀφιερώθηκε κυριολεκτικὰ στὴ μελέτη κατὰ τοῦ Οἰκουμενι-

σμοῦ, μὲ πρῶτο καὶ κλασσικὸ τὸ δίτομο ἔργο του “Ὀρθοδοξία καὶ Παπισμός”, τὸ ὁποῖο καὶ παρέδωσε δωρεὰν πρὸς ἔκδοση στὸν “Ὀρθόδοξο Τύπου”! Καὶ φυσικά, ἔγινε θερμὸς φίλος καὶ συνεργάτης του, ὅπως καὶ τῶν πρωτεργατῶν του πατέρων Χαραλάμπους καὶ Μάρκου. (Ὅπως γνωρίζουν οἱ παλαιότεροι ἀναγνῶστες τοῦ “Ὀρθοδόξου Τύπου”, μετὰ τὸ δίτομο ἔργο του “Ὀρθοδοξία καὶ Παπισμός” −Ἀθῆναι 1969, ὁ Α´ τόμ. καὶ σὲ 2η ἔκδ., 1988, ἤδη ἐξαντληθέντων καὶ τῶν δύο τόμων καί, σὺν Θεῷ, ἑτοίμων πρὸς ἐπανέκδοση τὸ πρῶτο τρίμηνο τοῦ 2014− ἀκολούθησαν τὰ σπουδαῖα ἔργα του: “Ἡ αἵρεσις τοῦ Filioque”, Α´ τόμ., 1972, σ. 565, καὶ “Οἱ Μάρτυρες τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἡ θεολογία τοῦ Μαρτυρίου”, τόμ. Α´, 1973, σ. 430. Ἀλλὰ τότε ἀσθενήσας ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ σὲ ἡλικία 55 ἐτῶν. Ἦταν δὲ ὁ 17ος τελευταῖος ἀπὸ τὰ ἀδέλφια του, ἀπὸ τὰ ὁποῖα ἐπέζησαν 13!). Αὐτά, μεταξὺ καὶ ὀλίγων ἄλλων, ἀνέφερα στὴν “πανηγυρικὴ” ἐπέτειο τῆς 50ετίας τοῦ “Ὀρθοδόξου Τύπου” καὶ τὴ συμπλήρωση 2.000 φύλλων τευχῶν, παρακληθεὶς ἀπὸ τὸν Πρόεδρο τῆς Π.Ο.Ε. κ. Κ. Σαμωνᾶ, μετὰ τοὺς τρεῖς κυρίους ὁμιλητάς. Ἔκρινα χρέος μου ἁπλῶς νὰ παραστῶ, ἐνῶ εὑρέθηκα στὴν Ἀθήνα γιὰ τὴν ἐκτύπωση τοῦ Περιοδικοῦ “Ἑλληνορθόδοξη Πολύτεκνη Οἰκογένεια”, χωρὶς σκέψη νὰ ὁμιλήσω.

Πανήγυρις Ἱ. Ναοῦ Ἁγ. Μάρκου Εὐγενικοῦ Κ. Πατήσια

• 18 Ἰανουαρίου (Σάββατο), 6.30 μ.μ. Ἀρχιερατικὸς Πανηγυρικὸς Ἑσπερινὸς μετ᾽ ἀρτοκλασίας καὶ θείου κηρύγματος. • 19 Ἰανουαρίου (Κυριακὴ) καὶ ἀπὸ 7-10.30 π.μ. Ὄρθρος καὶ Πανηγυρικὴ Θεία Λειτουργία. • 19 Ἰανουαρίου 5 μ.μ. Λιτάνευσις τῆς Ἱερᾶς Εἰκόνος καὶ ἐν συνεχείᾳ μεθέορτος Ἑσπερινὸς καὶ Παράκλησις τοῦ Ἁγίου. Τηλ. Ἱεροῦ Ναοῦ: 2108310629.

Ἔκρινα ἐπίσης χρέος μου νὰ ἀναφέρω ὅτι ὁ “ὁ Ὀρθόδοξος Τύπος” κατὰ τὴ 10ετία 1969−1978, ὁπότε δὲν ἐξέδιδε ἀκὸμη ἡ Π.Ε.ΦΙ.Π. (“Πανελλήνια Ἕνωση Φίλων τῶν Πολυτέκνων”) τὸ Περιοδικό της, ἀρκετὲς φορὲς κατ᾽ ἔτος ἐδημοσίευε ἄρθρα τῆς Π.Ε.ΦΙ.Π. καὶ οἰκογενειακὲς φωτογραφίες Πολυτέκνων. Ἀλλὰ καὶ μετέπειτα ἐστήριζε, στηρίζει καὶ προβάλλει τὸ ἔργο της, τὸ ὁποῖο ὑπεραγαποῦσε ὁ σεβαστὸς καὶ ἀνεπανάληπτος π. Μᾶρκος, ὁ ὁποῖος ὑπῆρξε καὶ ἱδρυτικὸ μέλος τῆς Π.Ε.ΦΙ.Π. καθὼς καὶ τοῦ Διοικ. Συμβουλίου της. Σχετικὰ γράφουμε καὶ στὸ κυκλοφοροῦν τεῦχος τοῦ Περιοδικοῦ (ἀρ. 140/2013, σ. 22) δημοσιεύοντας καὶ συνιστώντας καὶ τὸ DVD τοῦ “Ὀρθοδόξου Τύπου” γιὰ τὴν 50ετία. Μ.Ν.Μ.

Δυνάμεις αὐτοαμύνης ὑπό Ὀρθοδόξων εἰς τήν Συρίαν

Συμφώνως πρός τό “echedoros–a.gr” ὑπό ἡμερομηνίαν 28ην Δεκεμβρίου:

«Ἡ Ὀρθόδοξη Ἕνωση τῆς Συρίας, ἀνακοίνωσε στὶς 27 Δεκεμβρίου 2013, τὸ σχηματισμὸ μίας ἰδιωτικῆς πολιτοφυλακῆς- Δυνάμεων Αὐτοάμυνας. Ἡ Ἕνωση σὲ ἀνακοίνωσή της τονίζει ὅτι ἡ στρατιωτικὴ ὀργάνωση θὰ ἀγωνίζεται ἐναντίον κάθε μορφῆς ἀπειλῆς γιὰ τοὺς Χριστιανοὺς στὸ ἔδαφος τῆς Συρίας. Ἡ ἵδρυση τοῦ ἀστυνομικοῦ σχηματισμοῦ, καθὼς καὶ οἱ προθέσεις του, ἀνακοινώθηκαν ἀπὸ τὸν ἐκπρόσωπο τῆς Ἕνωσης, Μίλαντ Γεωργῆς στὴν Al-Sumaria News. Τὸ πρῶτο τμῆμα τῆς χριστιανικῆς αὐτοάμυνας ἀποτελεῖται, ἤδη, ἀπὸ 300 ἄτομα- ἄνδρες καὶ γυναῖκες καὶ ἡ Ἕνωση εὐελπιστεῖ ὅτι θὰ ἑνώσει τοὺς ἐκπροσώπους ὅλων τῶν χριστιανικῶν κοινοτήτων στὴν πολιτοφυλακή. Ἡ ὁμάδα θὰ ἔχει πεδίο δράσης στὴν περιοχὴ Τζαζίρα».

Σελὶς 6η

10 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2014

Ἀπό τήν ἐποχήν τοῦ Ἡρώδου συνεχίζεται ἡ διαμάχη μεταξύ σκότους καί φωτός

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΘΗΝΩΝ: ΟΠΟΥ ΕΠΕΚΡΑΤΗΣΕΝ Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΠΙΣΤΙΣ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΠΕΚΤΗΣΕΝ ΑΞΙΑΝ

Ὁ Ἅγιος Σάββας

Α´ Ἀρχιεπίσκοπος Σερβίας

Τονίζει εἰς τό χριστουγεννιάτικον μήνυμά του. Τί λέγουν ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου καί οἱ Πατριάρχαι τῆς Ἑλληνοφώνου Ὀρθοδοξίας Ὁ «Ο.Τ.» δημοσιεύει ἐν περιλήψει ὅσα μηνύματα ἐξεδόθησαν ὑπό Ἐκκλησιαστικῶν ἡγετῶν, διά τά Χριστούγεννα καί δέν κατώρθωσε νά τά συμπεριλάβη εἰς τά δύο προηγούμενα φύλλα του.

Τὴν 14ην Ἰανουαρίου ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τήν μνή-

Ὁ Ἀθηνῶν Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν κ. Ἱερώνυμος εἰς τό μήνυμά του τονίζει μεταξύ ἄλλων:

μην τοῦ Ἁγίου Σάββα τοῦ πρώτου

Ἀρχιεπισκόπου

Σερβίας καὶ κτίτορος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Χιλανδαρίου Ἁγίου Ὄρους.

Τοιχογραφία τοῦ Ἁγίου ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου Ὠρωποῦ.

ΑΠΟ ΤΟ 2014 Η «ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ» ΤΖΑΜΙ

Τοῦ κ. Νικολάου Χειλαδάκη, Δημοσιογράφου−Συγγραφέως−Τουρκολόγου

Σὲ μεγάλη πρόκληση φέρονται ἀποφασισμένοι νὰ προχωρήσουν οἱ Τοῦρκοι στὸ γνωστὸ ἀρχιτεκτονικὸ μνημεῖο τῆς χριστιανοσύνης, τὴν Ἁγία Σοφία τῆς Κωνσταντινούπολης, σύμφωνα μὲ τὶς δημοσιογραφικὲς πληροφορίες, ποὺ ἔρχονται ἀπὸ τὴν γειτονικὴ χώρα. Ὅπως ἀναφέρεται τὸν ἑπόμενο χρόνο 2014 καὶ μάλιστα πρὶν ἀπὸ τὶς προεδρικὲς ἐκλογὲς στὴν Τουρκία, (οἱ ὁποῖες θὰ γίνουν τέλη Αὐγούστου τοῦ 2014 καὶ γιὰ πρώτη φορὰ μὲ ἀπ’ εὐθείας λαϊκὴ ψηφοφορία), ἡ Ἁγία Σοφία τῆς Κωνσταντινούπολης, πρόκειται νὰ ξαναλειτουργήσει σὰν μουσουλμανικὸ τέμενος, ὅπως ἀναφέρει ἀποκαλυπτικὸ σχετικὸ δημοσίευμα τῆς τουρκικῆς ἰσλαμικῆς ἐφημερίδας, Yeni Safak, στὸ φύλλο τῆς 2/12/2013. Μὲ τὴν κίνηση αὐτὴ ὁ Ἐρντογὰν εὐελπιστεῖ νὰ σαρώσει στὶς προεδρικὲς ἐκλογὲς καθὼς φιλοδοξεῖ νὰ διαδεχτεῖ τὸν Ἀμπντουλὰχ Γκιοὺλ στὴν προεδρία τῆς Τουρκίας. Σύμφωνα μὲ τὴν τουρκικὴ ἐφημερίδα καὶ μὲ τὸν καθηγητὴ ἱστορίας, Mehmet Celik, ἐκδότη τοῦ γνωστοῦ τουρκικοῦ ἱστορικοῦ περιοδικοῦ, «Tarih dergisi», ἡ Ἁγία Σοφία, τὸ μεγαλύτερο σύμβολο τῆς ἀνατολικῆς ἑλληνορθόδοξης αὐτοκρατορίας καὶ μετὰ ἀπὸ τὴν ἀπαίτηση χιλιάδων Τούρκων μουσουλμάνων πρόκειται νὰ ξαναδοθεῖ γιὰ χρήση σὰν μουσουλμανικὸ τέμενος καὶ τοῦτο παρὰ τὶς ὅποιες ἀντιδράσεις μπορεῖ νὰ προκαλέσει ἡ ἀπόφαση αὐτὴ σὲ διεθνὲς ἐπίπεδο. Ἔτσι τὴν ἴδια περίοδο, ποὺ στὴν ἑλληνικὴ πρωτεύουσα, τὴν Ἀθήνα, ἀρχίζουν οἱ ἐργασίες γιὰ τὴν ἀνέγερση μουσουλμανικοῦ τεμένους καὶ μάλιστα ὁ ὑπουργὸς ὑποδομῶν κ Χρυσοχοΐδης δηλώνει ὑπερήφανος γιὰ τὴν ἀπόφασή του νὰ ἀνεγερθεῖ τὸ μουσουλμανικὸ τζαμί, οἱ Τοῦρκοι σὰν «ἀντάλλαγμα» προχωροῦν ἀδίστακτοι στὴν ἐκ νέου μουσουλμανοποίηση τοῦ μεγαλύτερου χριστιανικοῦ συμβόλου, τῆς Ἁγίας Σοφίας Κωνσταντινούπολης. Ἡ κόλαφος εἴδηση αὐτὴ ἔρχεται σὰν συνέχεια τῆς «ἀποκάλυψης», ποὺ τὸν τελευταῖο καιρὸ κυκλοφορεῖ σὲ εὐρεῖα κλίμακα στὰ τουρκικὰ ΜΜΕ ὅτι ἡ ἀπόφαση γιὰ τὴν μετατροπὴ τῆς Ἁγίας Σοφίας σὲ μουσεῖο, ποὺ ἔγινε τὸ 1934, εἶχε γίνει μέ… πλαστογράφηση τῆς ὑπογραφῆς τοῦ Μουσταφᾶ Κεμὰλ Ἀτατούρκ, τότε προέδρου τῆς νέας τουρκικῆς δημοκρατίας. Τὴν «ἀποκάλυψη» αὐτὴ ἔκανε ὁ γνωστὸς Τοῦρκος ἱστορικός, Yusuf Halacoglu, πρώην πρόεδρος τοῦ κρατικοῦ «Ἱδρύματος Τούρκικης Ἱστορίας». Ὁ Halacoglu ὑποστήριξε ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ συν εχίζει ἡ Ἁγία Σοφία νὰ λειτουργεῖ σὰν μουσεῖο, ἀφοῦ ἡ μετατροπή της σὲ μουσεῖο στηρίχτηκε σὲ πλαστὰ ντοκουμέντα καὶ στὴν πλαστογράφηση τῆς ὑπογραφῆς τοῦ Μουσταφᾶ Κεμὰλ Ἀτατούρκ, τὸ 1934. Μάλιστα μετὰ τὴν «ἀποκάλυψη» αὐτὴ ὁ Yusuf Halacoglu μαζὶ μὲ τοὺς ἱστορικούς, Mustafa Armagan καὶ Mehmet Celik, ἄρχισαν μία μεγάλη καμπάνια γιὰ τὴν ἐκ νέου μετατροπὴ τοῦ ἱστορικοῦ αὐτοῦ ναοῦ σὲ τζαμί. Βέβαια τὸ εὔλογο ἐρώτημα, ποὺ μπαίνει ἐδῶ εἶναι, γιατί ὁ Κεμάλ, ποὺ πέθανε τὸ 1939 δὲν εἶχε παρέμβει, γιὰ νὰ ἀκυρώσει τὴν μετατροπὴ τῆς Ἁγίας Σοφίας σὲ τζαμί, ἀφοῦ, ὅπως ὑποστηρίζεται, εἶχε πλαστογραφηθεῖ ἡ ὑπογραφή του τὸ 1934. Εἶναι χαρακτηριστικὸ πὼς τὸ δημοσίευμα αὐτὸ τῆς τουρκικῆς ἐφημερίδας, ποὺ ἀναγγέλλει τὴν ἐκ νέου λειτουργία τῆς Ἁγίας Σοφίας τὸν ἑπόμενο χρόνο σὰν τζαμὶ ἦρθε μετὰ τὶς πρόσφατες δηλώσεις τοῦ ἀντιπρόεδρου τῆς τουρκικῆς κυβέρνησης, Bulent Arinc, ὁ ὁποῖος βρέθηκε πρόσφατα (16/11/2013) στὴν Κωνσταντινούπολη, γιὰ νὰ ἑορτάσει τὴν μουσουλμανικὴ ἑορτὴ τοῦ Muharrem, (μία «γεύση» τῆς ὁποίας πήραμε πρόσφατα στὸν Πειραιά, ὅταν δεκάδες μουσουλμάνοι αὐτομαστιγώθηκαν μὲ ἕνα πραγματικὰ σοκαριστικὸ τρόπο τελείως ξένο πρὸς τὰ ἑλληνικὰ ἤθη). Ὁ Bulent Arinc τοποθετήθηκε φανερὰ ὅτι πολὺ σύντομα ἡ Ἁγία Σοφία Κωνσταντινούπολης, τὸ μεγάλο αὐτὸ ἀρχιτεκτονικὸ ἀριστούργημα καὶ σύμβολο τοῦ χριστιανισμοῦ καὶ τῆς ἑλληνορθόδοξης βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας θὰ ξανὰ λειτουργήσει, ὅπως τόνισε, σὰν μουσουλμανικὸ τέμενος ἱκανοποιώντας τὶς ἐπιθυμίες ἑκατοντά-

δων χιλιάδων Τούρκων μουσουλμάνων. Μάλιστα ὁ ἀντιπρόεδρος τῆς τουρκικῆς κυβέρνησης, (γνωστὸς ἐκ Κρήτης γενίτσαρος καὶ μάλιστα ἑλληνόφωνος), ὑπερηφανεύτηκε μὲ ἐνδεικτικὸ τρόπο γιὰ τὴν προκλητικὴ μετατροπὴ σὲ τζαμὶ τῆς Ἁγίας Σοφίας τῆς Νίκαιας, μία ἱστορικὴ ἐκκλησία, στὴν ὁποία, ὅπως ἀναφέρεται, πρέπει νὰ ἔγινε ἡ ἱστορικὴ πρώτη οἰκουμενικὴ σύνοδος τῆς Νίκαιας καὶ τὴν μετατροπὴ τῆς γνωστῆς Ἁγίας Σοφίας Τραπεζούντας ἐπίσης σὲ τζαμί, ἕνα γεγονὸς ποὺ ξεσήκωσε ἀκόμα καὶ τὶς ἀντιδράσεις τῶν σημερινῶν κατοίκων τῆς περιοχῆς. Σύμφωνα μὲ τὰ λεγόμενα τοῦ Bulent Arinc, καὶ ἡ Ἁγία Σοφία Κωνσταντινούπολης πρόκειται σύντομα νὰ λειτουργήσει ξανὰ σὰν «οἶκος προσευχῆς» γιὰ τοὺς μουσουλμάνους, ὅπως ἦταν μέχρι τὸ 1934, ὅταν ὁ Μουσταφὰ Κεμὰλ σκεφτόμενος καθαρὰ συμφεροντολογικὰ τὴν ἔκανε μουσεῖο, γιὰ νὰ γίνει ἔκτοτε τὸ μεγαλύτερο τουριστικὸ ἔσοδο τῆς Τουρκίας. Νὰ σημειωθεῖ ὅτι τὴν μετατροπὴ τῆς Ἁγίας Σοφία Κωνσταντινούπολης σὲ τζαμὶ ὑποστηρίζει ἐπίσης ἐδῶ καὶ καιρὸ μία μεγάλη μουσουλμανικὴ ὀργάνωση, τὸ «Ἵδρυμα Νέων Ἀνατολίας», τῆς ὁποίας μάλιστα τὰ περισσότερα μέλη της προέρχονται ἀπὸ τὸ κυβερνῶν ἰσλαμικὸ κόμμα τοῦ Τούρκου πρωθυπουργοῦ Ταΐπ Ἐρντογάν. Μάλιστα ἡ ὀργάνωση αὐτὴ ἔχει ἀρχίσει μία μεγάλη καμπάνια συλλογῆς ὑπογραφῶν γιὰ τὴν μετατροπὴ τῆς Ἁγίας Σοφίας σὲ τζαμί. Ἡ ἐκστρατεία αὐτὴ ἔχει πάρει καὶ ἕνα πολὺ χαρακτηριστικὸ τίτλο, ποὺ κυκλοφορεῖ σὲ πολλὰ τουρκικὰ ΜΜΕ, «Zincirler kirilsin -Ayasofya cami olarak acilsin» δηλαδή, «Σπάστε τὶς ἁλυσίδες – Ἀνοῖξτε τὴν Ἁγία Σοφία σὰν τζαμί». Ὁ πρόεδρος τοῦ «Ἱδρύματος Νέων Ἀνατολίας», Salih Turhan, ὑποστηρίζει ὅτι ἡ Ἁγία Σοφία, αὐτὸ τὸ ἀρχιτεκτονικὸ μεγαλούργημα, εἶναι τό…σύμβολο τοῦ Φατίχ, δηλαδὴ τοῦ Πορθητῆ τῆς Κωνσταντινούπολης καὶ γιὰ τὸν λόγο αὐτό, ὅπως ὁ Μωάμεθ ὁ δεύτερος μόλις μπῆκε στὴν Πόλη μετέτρεψε τὴν Ἁγία Σοφία σὲ τζαμί, ἔτσι καὶ τώρα θὰ πρέπει ὁ ναὸς αὐτὸς νὰ ἀποδοθεῖ στὴν πραγματική του λειτουργία, δηλαδὴ σάν… μουσουλμανικὸ τέμενος. Ἡ ἐκστρατεία μας θὰ ἱκανοποιηθεῖ, ὅπως ἀνέφερε χαρακτηριστικὰ ὁ πρόεδρος τοῦ «Ἱδρύματος Νέων Ἀνατολίας», μόνο ἂν ἀκουστεῖ ξανὰ ἡ μουσουλμανικὴ κλήση γιὰ προσευχὴ ἀπὸ τοὺς τέσσερεις μιναρέδες τῆς Ἁγίας Σοφίας τῆς Κωνσταντινούπολης, ἕνα γεγονὸς ποὺ θὰ ἑορταστεῖ ἀπὸ ὅλο τὸν μουσουλμανικὸ κόσμο. Ἡ πρωτοβουλία αὐτὴ τῆς μετατροπῆς τῆς Ἁγίας Σοφίας σὲ τζαμί, ὅπως ὑποστηρίζουν οἱ ὑποκινητές της, δηλαδὴ τὸ «Ἵδρυμα Νέων Ἀνατολίας», ἔχει καὶ τὴν ὑποστήριξη τῆς ἰσλαμικῆς κυβέρνησης τοῦ Ταΐπ Ἐρντογάν. Παράλληλα ὅμως καὶ αὐτὸ εἶναι καὶ τὸ ἐνδιαφέρον στοιχεῖο στὴν ὅλη ὑπόθεση, διευρύνει τὸν κύκλο συλλογῆς τῶν ὑπογραφῶν της καὶ σὲ ἄλλες ἰσλαμικὲς χῶρες. Ἡ ἐπιδίωξη εἶναι νὰ ἀνάγουν τὸ θέμα σὲ πανισλαμικὸ ζήτημα καὶ νὰ ἀποκτήσει πανισλαμικὲς διαστάσεις διεθνοποιώντας μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο τὴν κίνηση γιὰ τὴν μουσουλμανοποίηση τῆς Ἁγίας Σοφίας. Μάλιστα προχωροῦν ἀκόμα περισσότερο καὶ συγκρίνουν τὴν Ἁγία Σοφία, σὰν ἰσλαμικὸ σύμβολο, μὲ τὸ γνωστὸ τέμενος τοῦ Mescid i Aksa, στὰ Ἱεροσόλυμα, ποὺ θεωρεῖται ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ ἱερὰ τεμένη τοῦ Ἰσλάμ. Ἔτσι ἐνῶ ἡ ἑλληνικὴ κυβέρνηση προχωρεῖ σὲ σταδιακὴ μουσουλμανοποίηση τῆς Ἀθήνας πρὸς μεγάλη χαρὰ καὶ ἀγαλλίαση κάποιων μουσουλμανολάγνων δημάρχων, (ποὺ δὲν ἔχουν καὶ ἰδέα τί εἶναι τὸ Ἰσλάμ), στὴν Κωνσταντινούπολη τὸ μεγαλύτερο σύμβολο τῆς ἑλληνικῆς ὀρθοδοξίας ἀπειλεῖται πλέον καὶ ἐπίσημα ἀπὸ τὰ ἴδια τὰ χείλη τοῦ ἀντιπροέδρου τῆς ἰσλαμικῆς κυβέρνησης τοῦ Ἐρντογὰν νὰ μετατραπεῖ σὲ μουσουλμανικὸ τέμενος. Καὶ ἐμεῖς ἐνῶ θὰ «βουλιάζουμε» στὴν ἀδράνειά μας, δὲν ἀποκλείεται σὲ λίγο καιρὸ νὰ δοῦμε καὶ τοὺς μιναρέδες νὰ κυριαρχοῦν, ποῦ; στὴν ἴδια τὴν Πατρίδα τῆς Ὀρθοδοξίας, γιὰ τὴ ὁποία μαρτύρησαν χιλιάδες νεομάρτυρες ἀπὸ τὴν τουρκο−ισλαμικὴ θηριωδία.

«Ἡ χαρμόσυνη εἴδηση τῆς γεννήσεως τοῦ Σωτῆρος βρίσκει σήμερα τὴν Οἰκουμένη ὑπὸ συνθήκας πολλῆς δοκιμασίας. Ἡ οἰκονομικὴ κρίση δηλητηριάζει τὴν καθημερινότητα καὶ καταστρέφει τὸν βίο τῶν ἀνθρώπων. Τὰ ἀστικὰ κέντρα κατακλύζονται ἀπὸ ἄστεγους καὶ πάμπτωχους γηγενεῖς ἢ μετανάστες. Τὸ φάσμα τῆς φτώχειας καὶ τῆς ἀνεργίας διευρύνεται ἀπειλητικά. Οἱ ἐκμεταλλευτὲς τῶν συγκυριῶν εὐδαιμονοῦν. Οἱ φωτιὲς τοῦ πολέμου φουντώνουν καὶ πολλαπλασιάζονται στὴ γεωγραφική μας γειτονιά. Διωγμοὶ καὶ σφαγὲς ἀθώων χριστιανῶν ἐμφανίζονται καὶ πάλιν. Σήμερα, μπροστὰ στὸ φαινομενικὰ ἀδύναμο Θεῖο Βρέφος, ποὺ εἶναι ἡ ζωή καὶ ἡ ἐλπίδα τοῦ σύμπαντος κόσμου, πρέπει ἐπειγόντως νὰ ἀναλογισθοῦμε τὶς εὐθύνες μας. Νὰ συνειδητοποιήσουμε πώς ὅταν καὶ ὅπου ἐπικράτησε ἡ χριστιανικὴ πίστη, ὁ ἄνθρωπος ἀπέκτησε ἀξία. Ὁ πολιτισμὸς ἄνθισε. Ἡ δημοκρατία ἑδραιώθηκε καὶ νοηματοδοτήθηκε. Ἡ ἀγάπη ἔγινε τὸ μέτρο καὶ τὸ κριτήριο τῆς ποιότητας τοῦ βίου. Ὅμως, ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Ἡρώδη μέχρι σήμερα, ἡ διαμάχη τοῦ σκότους μὲ τὸ φῶς συνεχίζεται ἀδυσώπητα καὶ οἱ ἄνθρωποι ἐπαναλαμβάνουμε τὶς ἴδιες αὐτοκαταστροφικὲς ἐπιλογές. Ἀπὸ τὴ γέννηση τοῦ Χριστοῦ μέχρι σήμερα, ἡ διηνεκὴς προσπάθεια ἐξοντώσεως τοῦ σαρκωμένου Λόγου τοῦ Θεοῦ ἀλλάζει ἁπλῶς προσωπεῖα καὶ μεθόδους».

Ὁ Κύπρου Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου κ. Χρυσόστομος εἰς τό Χριστουγεννιάτικον μήνυμά του κάμνει ἰδιαιτέραν ἀναφοράν εἰς τήν οἰκονομικήν κρίσιν καί εἰς τό Ἐθνικόν Ζήτημα τῆς Κύπρου. Τονίζει μεταξύ ἄλλων:

«Ἡ οἰκονομικὴ δυσπραγία δὲν εἶναι, δυστυχῶς, ἡ μόνη οὔτε καὶ ἡ μεγαλύτερη θλίψη ποὺ ἐνέσκηψε

στὴν ἰδιαίτερη πατρίδα μας. Τὸ ἐθνικό μας πρόβλημα ὄχι μόνο παραμένει ἄλυτο, ἀλλὰ καὶ περιπλέκεται ἀπὸ τὶς δολοπλοκίες καὶ τὰ συμφέροντα τῶν ἰσχυρῶν τῆς γῆς. Ἡ Τουρκία προωθεῖ μὲ κυνικότητα τὸν μόνιμο καὶ ἀμετάθετο στόχο της, ποὺ δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὴν κατάληψη καὶ Τουρκοποίηση ὁλόκληρης τῆς Κύπρου. Κι ἕνα μέρος τοῦ λαοῦ μας, ὡς μὴ ὤφειλε, ἀπέκαμε στὰ μισά τοῦ δρόμου καὶ συντάσσεται μὲ τὴν κατοχικὴ δύναμη, φτάνοντας σὲ πράξεις ἐσχάτης προδοσίας, ξεπουλώντας στὸν κατακτητὴ τὶς κατεχόμενες περιουσίες του, δίνοντάς του ἔτσι κάλυψη νομιμοφάνειας, γιὰ ἐπίτευξη τῆς τουρκοποίησης τοῦ τόπου μας. Ὀφείλουμε νὰ συνέλθουμε καὶ νὰ ἀνασυντάξουμε τὶς δυνάμεις μας. Νὰ ἐντείνουμε τὴν ἀκοὴ μας καὶ νὰ ἐνωτισθοῦμε τὶς φωνὲς τῶν προγόνων μας. Ὡς ἔθνος περάσαμε ἀπὸ πολὺ μεγαλύτερες δυσκολίες. Κι ὄχι μόνο ἐπιβιώσαμε, ἀλλὰ καὶ μεγαλουργήσαμε. Δώσαμε, μάλιστα, κάποτε καὶ μέσα ἀπὸ τὶς πτώσεις μας, ἄφθαστα δείγματα ἡρωισμοῦ καὶ αὐταπάρνησης. Ζάλογγο, Κούγκι, Μαχαιρᾶς, Δίκωμο, συγκλόνισαν τὴν ἀνθρωπότητα. Κουβαλώντας μιὰν τέτοια παράδοση κι ἔχοντας τόσο γερὲς ρίζες, δὲν ἐπιτρέπεται νὰ δείχνουμε ὀλιγωρία καὶ τάσεις ἐγκατάλειψης τοῦ ἀγώνα. Στὶς δύσκολες συγκυρίες τοῦ ἔθνους μας, ἡ πίστη στὸν Θεὸ καὶ ἡ ἀγάπη στὴν πατρίδα ὑπῆρξαν οἱ κινητήριες δυνάμεις τοῦ λαοῦ μας. Ἀπευθυνόμαστε, λοιπόν, πατρικὰ πρὸς ὅλους καὶ σᾶς καλοῦμε σὲ πνευματικὴ καὶ ἐθνικὴ ἐγρήγορση. Σὲ πεῖσμα ὅλων τῶν δεδηλωμένων ἐχθρῶν μας, ἀλλὰ καὶ ὅσων ποντιοπιλατικὰ παρακολουθοῦν, γιὰ σαράντα χρόνια, τὸ δρᾶμα μας καθὼς καὶ ἐκείνων πού, ἐνῷ ἀπὸ τὴ θέση τους θὰ’πρεπε νὰ ὑπερασπίζονται ἀρχὲς καὶ ἀξίες, προάγουν τὶς θέσεις τῆς Τουρκίας, θὰ πρέπει νὰ μείνουμε ἀμετακίνητοι προασπιστὲς τῆς γῆς καὶ τῶν δικαίων μας».

Ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων Εἰς τό μήνυμά του διά τά Χριστούγεννα ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ. Θεόφιλος ὑπογραμμίζει:

«Ἐξαιρέτως ἡ Ἐκκλησία Ἱεροσολύμων, ἡ πρώτη εὐαγγελισθεῖσα τὴν τοῦ Χριστοῦ Γέννησιν, δέεται ἀπὸ τοῦ Σπηλαίου τούτου καὶ ἀπὸ τῆς Κωνσταντινείου Βασιλικῆς ταύτης, τῆς ὁποίας διὰ μέσου τῶν

αἰώνων φύλαξ πιστὸς ἀπεδείχθη, ὑπὲρ εἰρήνης καὶ ἀγαθῆς καταστάσεως τοῦ σύμπαντος κόσμου, ὑπὲρ καταπαύσεως τῶν γεγονότων βίας εἰς τὴν Μέσην Ἀνατολὴν καὶ ἀλλαχοῦ, ὑπέρ παύσεως τῶν τρομοκρατικῶν ἐνεργειῶν, ὑπὲρ σεβασμοῦ τῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας καὶ λατρείας, ὑπὲρ ἀπελευθερώσεως τῶν ἀπαχθέντων Ἱεραρχῶν καὶ τῶν ἀπαχθεισῶν μοναζουσῶν τῆς ἀδελφῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἀντιοχείας καὶ ὑπὲρ τῆς τῶν πάντων καταλλαγῆς καὶ ἑνώσεως».

Ὁ Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας Ὁ Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας καὶ Πάσης Ἀφρικῆς κ. Θεόδωρος ἀφιερώνει τὸ Χριστουγεννιάτικον μήνυμά του εἰς τὴν μετανάστευσιν. Εἰς τὸ μήνυμά του ἐπισημαίνει:

«Γνωρίζω καλὰ ὅτι τὸ φαινόμενο τῆς μετανάστευσης ἔχει πάρει τὸ χαρακτήρα πλημμυρίδας, ἡ ἔκταση τῆς ὁποίας φοβίζει τὶς κοινωνίες ὑποδοχῆς. Εἶναι καιρὸς οἱ κοινωνίες αὐτὲς νὰ ἀλλάξουν στάση καὶ νὰ κατανοήσουν ὅτι ἡ ἀνθρώπινη δυστυχία ἀργὰ ἢ γρήγορα θὰ σπάσει τὰ ὅποια τείχη ὑψώνονται, γιὰ νὰ ἀποτρέψουν τὸν ἀπελπισμένο μετανάστη. Εἶναι καιρὸς νὰ γίνει ἀντιληπτὸ ὅτι μόνο ἂν ἀντιμετωπιστοῦν τὰ προβλήματα τῶν κοινωνιῶν, ποὺ τροφοδοτοῦν τὴ μετανάστευση, τότε θὰ ἀναστραφεῖ τὸ ρεῦμα τῶν μεταναστῶν».

Ὁ Μ. Βρετανίας Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Μ. Βρετανίας καὶ Θυατείρων κ. Γρηγόριος καλεῖ τοὺς Ὀρθοδόξους νὰ διαφυλάξωμεν τὴν Ἱστορίαν τῶν Χριστουγέννων, ποὺ μᾶς μετέδωσαν μετὰ βαθείας πίστεως καὶ πολλῆς σοφίας οἱ πνευματικοὶ καὶ φυσικοὶ πατέρες μας, ὑπογραμμίζων τὰ ἑξῆς:

«Σήμερα, ἴσως περισσότερον ἀπὸ ἄλλες ἐποχές, ὁ κόσμος, - ὅλες οἱ κοινωνίες τῆς Οἰκουμένης,- ἀντιμετωπίζουμε πολλὰ προβλήματα. Οἱ πλούσιες πολιτεῖες, ὅπως ἡ Εὐρώπη καὶ ἡ Ἀμερική, πιέζονται ἀπὸ οἰκονομικά, κοινωνικά, ἠθικά, πολιτικὰ καὶ θρησκευτικὰ προβλήματα, τὰ ὁποῖα ἀντανακλοῦν εἰς τὴν καθημερινὴ ζωή τῶν πολιτῶν τους καί, παρὰ τὶς φιλότιμες προσπάθειες τῶν κυβερνήσεων, αὐτὰ δὲν ἔχουν ἀκόμη ὑποφερτὰ λυθεῖ. Νὰ προσευχόμαστε ὅλοι καὶ νὰ ἐργαζόμαστε γιὰ τὴν ἐπίλυσή τους, τὴν διαφύλαξη τῆς εἰρήνης, τῆς ὁμονοίας καὶ τῆς συνεργασίας μεταξὺ τῶν ἀτόμων καὶ τῶν λαῶν. Νὰ

Τονίζει εἰς μήνυμά του διά τά Χριστούγεννα

μὴ λησμονήσουμε τὰ Χριστούγεννα, τὸν Δεσπότην Χριστὸν ποὺ ἔφερε χαρὰ καὶ ἐλπίδα καὶ βεβαίαν καὶ ἀληθινὴν πίστιν εἰς τὸ Ἀνθρώπινο Γένος. Ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι, ποὺ ζοῦμε σ᾽ αὐτὴ τὴν φιλόξενη Χώρα, νὰ διαφυλάξουμε σὰν κόρην ὀφθαλμοῦ τὴν Παράδοση καὶ τὴν Πίστη τῶν Χριστουγέννων. Νὰ τρέξουμε ὅλοι στὶς Ἐκκλησίες μας, νὰ κοινωνήσουμε τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων καὶ νὰ συγχωρήσουμε μὲ ταπείνωση ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους, γιὰ νὰ γιορτάσουμε θεοπρεπῶς, σύμφωνα μὲ τὸ παράδειγμα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος "ἑαυτὸν ἐκένωσε μορφὴν δούλου λαβών, ἐν ὁμοιώματι ἀνθρώπων γενόμενος" (Φιλιπ. β´ 7)».

Ὁ Σεβ. Γόρτυνος Ὁ Σεβ. Γόρτυνος καὶ Μεγαλοπόλεως κ. Ἰερεμίας εἰς τὸ μήνυμά του διὰ τὰ Χριστούγεννα ὑπογραμμίζει:

«Σήμερα ἑορτάζουμε τά Χριστούγεννα. Εἶναι μεγάλη ἡ ἑορτή αὐτή, εἶναι ἡ μεγαλύτερη ἀπό ὅλες τίς ἑορτές τοῦ Χριστιανισμοῦ. Εἶναι ἡ “Μητρόπολις” τῶν ἑορτῶν, ὅπως τήν λέγει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος. Πολλά καί πάρα πολλά λέγουν οἱ ἅγιοι Πατέρες μας γιά τήν ἑορτή αὐτή, ἀλλά, νομίζω, ἐκεῖνο πού ἐκφράζει καθαρά καί δυναμικά τήν θεολογία τῆς ἑορτῆς, εἶναι αὐτός ὁ σύντομος λόγος τοῦ Μεγάλου Ἀθανασίου: “Ὁ Θεός ἐνηνθρώπησε, ἵνα ἡμεῖς θεοποιηθῶμεν”! Ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, δηλαδή, ἔγινε ἄνθρωπος, γιά νά γίνουμε ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι θεοί. Αὐτός, ἀδελφοί μου, εἶναι ὁ σκοπός τῆς ζωῆς μας: Νά θεωθοῦμε! Νά ἑνωθοῦμε μέ τό Θεό! Ἀλλά εἶναι δυνατόν ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι νά ἑνωθοῦμε μέ τό Θεό; Ὁ μεγάλος φιλόσοφος, ὁ Πλάτωνας, εἶπε καί ἔγραψε ὅτι αὐτό εἶναι ἀδύνατο. “Θεός ἀνθρώπῳ οὐ μείγνυται”, εἶπε. Δέν μπορεῖ, δηλαδή, νά ἑνωθεῖ ὁ ἄνθρωπος μέ τόν Θεό. Ἀλλά ἐμεῖς οἱ χριστιανοί, μέ τήν Γέννηση τοῦ Χριστοῦ μας, πιστεύουμε καί τό ψέλνουμε στούς ὕμνους τῆς Ἐκκλησίας μας ὅτι μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νά ἑνωθεῖ μέ τόν Θεό, ἀφοῦ ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ σαρκώθηκε καί ἔγινε ἄνθρωπος! Αὐτό ἑορτάζουμε σήμερα, ἀδελφοί μου χριστιανοί: Τό ὅτι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ ἔγινε ἄνθρωπος, χωρίς νά παύσει νά εἶναι Θεός. “Θεάνθρωπος” μέ μία λέξη. Αὐτή ἡ ἕνωση θείας καί ἀνθρώπινης φύσης στό Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ εἶναι θαῦμα!».

ΣΕΒ. ΣΠΑΡΤΗΣ: ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΑΙ ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΩΣ ΤΗΝ ΑΘΕΪΑΝ Καί σήμερον ἕνα μεγάλο τμῆμα τῆς ἀνθρωπότητος ὁμοιάζει μέ πνευματικόν σταῦλον

Μέ κινητήρια δύναμη τή σταθερή καί ἀνόθευτη πίστη μας καί μέ ὁδηγό τόν ὑπέρλαμπρο ἀστέρα τῆς Βηθλεέμ, ὑπακούοντας στό εὐλογημένο καί κοσμοχαρμόσυνο προσκλητήριο τῆς φιλόστοργης Ἐκκλησίας μας, φθάσαμε καί ἐφέτος κατά τήν ἁγία αὐτή καί συγκλονιστική νύχτα στόν ὁλοφώτεινο τοῦ Ναοῦ χῶρο, γιά νά δοῦμε μέ τά μάτια μας «ποῦ ἐγεννήθη ὁ Χριστός». Βλέπουμε κατάπληκτοι νά ἐνδύεται ὁ ἅγιος, ὁ ἀχώρητος καί ἄφθαρτος Θεός τήν ἀλλοιωμένη καί φθαρτή δική μας σάρκα, γιά νά φορέσει καί σ’ἐμᾶς τή θεοΰφαντη καί ἔνδοξη στολή τῆς ἀφθαρσίας. Κατεβαίνει στήν ταλαίπωρη, κακοποιημένη καί κατασκότεινη γῆ μας, γιά νά τή μεταμορφώσει σέ οὐρανό πολύφωτο. Μπαίνει στά μονοπάτια τῆς ἱστορίας, γιά νά ἀναμορφώσει τήν ἀνθρωπότητα καί νά κοσμήσει τά ἀνθρώπινα ἤθη μέ τήν ἀναζωογονητική Χάρη Του. Ἔρχεται στόν πολυστένακτο κόσμο μας, γιά νά προσφέρει πλούσια τήν ἀπύθμενη ἀγάπη Του καί τήν εἰρήνη, πού τόσο μᾶς χρειάζονται καί λαχταροῦμε. Εἶναι, ὅμως, ἀπίστευτο, ἀδελφοί μου, ἀλλά ἀληθινό. Εἶναι ἀνεξήγητη, ἀλλά θλιβερή πραγματικότητα. Δέν ὑπῆρχε τόπος γιά τή Βασίλισσα τοῦ κόσμου, τήν Παναγία μας. Δέν εὑρέθη στοιχειῶδες κατάλυμα γιά τό Δημιουργό τοῦ παντός, τόν Κύριο καί Δομήτορα τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς. Μέ ἄλλα λόγια, ὅταν ὁ Ἰωσήφ καί ἡ παρθένος Μαριάμ βρί-

σκονταν στή Βηθλεέμ, συμπληρώθηκαν οἱ ἡμέρες, γιά νά γεννήσει καί ἡ Θεοτόκος γέννησε τό μονογενῆ Υἱό της καί τόν σπαργάνωσε καί τόν ἔβαλε στή φάτνη, διότι δέν ὑπῆρχε θέση στό πανδοχεῖο, γιά νά διαμείνουν. Σταῦλο, λοιπόν, ἔδωσε ἡ ἀχάριστη ἀνθρωπότητα στόν ἐνσαρκωθέντα Θεό. Ἐπρόκειτο γιά ἕνα σκοτεινό, ψυχρό καί ἀκάθαρτο σπήλαιο ἐντός λόφου, χωρίς παράθυρα μ’ ἕνα ἄνοιγμα πρός τό φῶς καί μέ μόνιμους κατοίκους τά ζῶα. Δέν ἦταν τό σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ ὁ γραφικός τόπος πού παρουσιάζει ἡ φαντασία μας σέ ἐπίκαιρες ἑορταστικές ἐκδηλώσεις, ἀλλά τό χειρότερο καί πλέον ἀκατάλληλο μέρος, γιά νά γεννηθεῖ ἄνθρωπος. Ἦταν, βέβαια, φυσική καί ἀναπόφευκτη αὐτή ἡ συμπεριφορά τοῦ ἀνθρώπου πρός τό φιλάνθρωπο Θεό, διότι ἡ ἀνθρωπότητα τότε εἶχε ἐκφυλιστεῖ καί εἶχε μεταβληθεῖ σ’ ἕνα ἀπέραντο πνευματικό σταῦλο. Ἡ ἁμαρτία τῶν Πρωτοπλάστων καί οἱ ἁμαρτίες τῶν ἀπογόνων τους εἶχαν ὡς ἀποτέλεσμα τήν ἀποσύνθεση. Κατάπτωση τῆς γυναίκας, περιφρόνηση πρός τό παιδί, δουλεία, ἀκολασία, κακία, πάθη, ἀδικίες ἦταν τά στίγματα τοῦ προχριστιανικοῦ κόσμου. Ὁ δυστυχής ἄνθρωπος δέν εἶχε κατανοήσει τήν τιμή καί τήν ἀξία πού εἶχε ὡς «κατ’ εἰκόνα Θεοῦ» Δημιούργημα καί γι’αὐτό «παρεσυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καί ὡμοιώθη αὐτοῖς». Ἐξίσωσε, δηλαδή, τόν

ἑαυτό του μέ τά ἀνόητα ζῶα καί ἐξομοιώθηκε μέ αὐτά. Σ’ αὐτόν τόν κόσμο γεννήθηκε ὁ Σωτήρας μας καί μέ τή χάρη τοῦ Βρέφους τῆς Βηθλεέμ ἁγιάσθηκαν καί ἀρωματίσθηκαν μυριάδες ψυχῶν. Ἀπό τήν ἐποχή τῆς Γεννήσεως τοῦ Λυτρωτῆ ὑπῆρξαν καί ὑπάρχουν ἀναρίθμητες ἅγιες ψυχές σ’ὅλα τά κοινωνικά στρώματα καί σ’ ὅλα τά χριστιανικά ἔθνη. Ἀλλά τί τραγική εἰρωνεία! Καί σήμερα ἕνα μεγάλο μέρος τῆς ἀνθρωπότητας μοιάζει μέ σταῦλο. Ἐνῶ ἦλθε ὁ Θεραπευτής πού περίμεναν, πολλοί παραμένουν καί σήμερα ἀθεράπευτοι. Ἐνῶ ἦλθε ὁ Ἐλευθερωτής τῶν ψυχῶν, πολλοί ἐξακολουθοῦν νά εἶναι δεσμῶτες τῆς ἁμαρτίας. Πλήθη πολλά ἀγνοοῦν τόν ἀληθινό Θεό καί προσκυνοῦν τά εἴδωλα καί τά κτίσματα Αὐτοῦ. Τό ἐξωφρενικό εἶναι, ὅτι καί πλεῖστοι κατ’ ὄνομα χριστιανοί εἶναι μακράν τοῦ Θεοῦ. Οἱ συνήθειές τους, οἱ λόγοι τους, οἱ πράξεις τους δέν ἔχουν σχέση μέ τό Εὐαγγέλιο. Πολλοί μιλοῦν γιά τό Χριστό, ἀλλά στήν καθημερινότητά τους ἀρνοῦνται τό Χριστό καί κινοῦνται χωρίς Αὐτόν. Οἱ καρδιές πολλῶν μοιάζουν μέ σταῦλο ὅπου ἐμφωλεύουν τά διάφορα πάθη, τό ἄκρατο ἀτομικό συμφέρον, ὁ ἐγωισμός, ἡ φιληδονία, ἡ ποικιλώνυμη κακία. Ἀλήθεια, πόσοι ἀπό μᾶς συγκλονίζονται καί ἀγανακτοῦν, βλέποντας τά παιδιά μας συστηματικά νά διδάσκονται τήν ἀθεΐα, τήν ἐγκληματικότητα νά παίρνει ἀνεξέ-

λεγκτες διαστάσεις, τήν Πολιτεία νά ὑπονομεύει τόν πατροπαράδοτο θεσμό τῆς οἰκογένειας, τά ναρκωτικά νά ἔχουν ἁλώσει τά σχολεῖα, τή φαυλότητα νά κατακλύζει πολλούς τομεῖς τῆς κοινωνίας μας; Ὁ θεοποιημένος ὑλικός πολιτισμός δέν μπορεῖ νά διαλύσει τό σκοτάδι τῆς ἠθικῆς νύχτας καί τά ποικίλα ἀδιέξοδα τῆς ὑλιστικῆς καί ἄθεης ζωῆς. Εἶναι μεγίστη ἀνάγκη, ἀδελφοί μου, νά πλησιάσουμε ἐμεῖς στό Σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ καί νά διερευνήσουμε τίς καρδιές μας. Νά ἐξετάσουμε μήπως τό ὑλικό συμφέρον μᾶς ἔχει ἐγκλωβίσει στή γῆ. Μήπως τά διάφορα πάθη ἔχουν καταλάβει τήν ψυχή μας καί γιά τό Σωτῆρα μας δέν ὑπάρχει τόπος. Μήπως διαβάζουμε πολλά βιβλία καί ρυπαρογραφήματα καί τό ἱερό Εὐαγγέλιο μᾶς εἶναι ἄγνωστο. Μήπως ὁ Ἱερός Ναός καί τά ἄχραντα μυστήρια εἶναι ξένα γιά μᾶς. Μέ αὐτές τίς σκέψεις καί μέ τήν ἐλπίδα ὅτι θά ἀγωνιστοῦμε νά ἐπανενθρονίσουμε στήν καρδιά μας τόν ἐνανθρωπήσαντα Κύριό μας, ἐγκάρδια χαιρετίζω τόν εὐαγῆ ἱερό Κλῆρο, τόν εὐσεβῆ λαό τῆς Μητροπόλεώς μας καί τούς προσφιλεῖς μας Ἀποδήμους, εὐχόμενος ὑγεία, χαρά, εἰρήνη καί κάθε εὐλογία πού ἔχει ἀφετηρία της τή φάτνη, ὅπου ταπεινά γεννήθηκε ὁ Χριστός. ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2013 Θερμός Εὐχέτης πρός τόν Γεννηθέντα Κύριο Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ».

Ὁ Σεβ. Σισανίου κ. Παῦλος διά τόν Ἅγιον Πορφύριον καί τούς δημοσιογράφους πολεμίους τῆς Ἐκκλησίας

Ὁ Σεβ. Σισανίου κ. Παῦλος εἰς τό Χριστουγεννιάτικον μήνυμά του, ἀφοῦ ἀναφέρεται εἰς τό μέγα μυστήριον τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ, κάμνει εἰδικήν ἀναφοράν εἰς τόν Ἅγιον Πορφύριον καί τούς δημοσιογράφους πολεμίους τῆς Ἐκκλησίας, ἐπισημαίνων τά ἑξῆς:

«Ἀλλὰ ποῖος εἶναι ὁ λόγος τῆς Θείας ἐπισκέψεως; Εἰς τὸ ἐρώτημα αὐτὸ σύμπασα ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μὲ τὸν λόγο τῶν Ἁγίων Πατέρων της καὶ τὴν ἐμπειρία καὶ τὸ βίωμα τῶν πιστῶν της ἀνὰ τοὺς αἰῶνας ἀπαντᾶ: “Ἄνθρωπος ἔγινε ὁ Θεός, γιὰ νὰ κάνει Θεὸ τὸν ἄνθρωπο”. Καὶ αὐτὴ τὴν δυνατότητα τῆς θεώσεως τοῦ ἀνθρώπου τὴν ψηλαφήσαμε τόσο πρόσφατα μὲ τὴν ἁγιοκατάταξη τοῦ εὐλογημένου ἀνθρώπου τοῦ Θεοῦ, Ἁγίου πλέον, γέροντος Πορφυρίου. Ὁ

εὐλογημένος αὐτὸς καὶ θεοφόρος ἄνθρωπος εἶναι καρπὸς τῆς Σαρκώσεως τοῦ Θεοῦ. Ἔγινε ὁ θεωμένος ἄνθρωπος καὶ χαρίσθηκε στὴν Ἐκκλησία ὡς ἕνα ἀκόμη σημεῖον τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ μέσα στὸν κόσμο. Ὁ Λαὸς λοιπὸν, ποὺ τότε καθόταν στὸ σκοτάδι εἶδε φῶς μέγα. Εἶδε νὰ ἀνατέλλει ὁ Ἥλιος τῆς δικαιοσύνης, Χριστὸς ὁ Θεὸς ἡμῶν. Ὅμως ὁ λαὸς σήμερα ξαναζεῖ τὸ σκοτάδι καὶ τὴν ἀπελπισία καὶ τὴν ἀπόγνωση, γιατί γιὰ μία ἀκόμη φορά αὐτονομήθηκε ἀπὸ τὸν Ἥλιο τῆς δικαιοσύνης καὶ μπῆκε στὴ χώρα τῆς σκιᾶς καὶ τοῦ θανάτου. Δὲν θέλησε νὰ ἔχει τὸν Θεὸν ἐν ἐπιγνώσει. Ἀντάλλαξε τὴν δόξα τοῦ ἀφθάρτου Θεοῦ μὲ τὴν δαιμονικὴ αὐτοθέωση τοῦ ἀνθρώπου. Παραδομένος σὲ πάθη ἀτι-

μίας ποιεῖ τὰ μὴ καθήκοντα. Ξαναζεῖ πλέον τὸ σκότος καὶ τὴν ἀπόγνωση. Ἔφυγε ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ τὸ θέλημά του καὶ ἔτρεξε πίσω ἀπὸ ἀνθρώπους γιὰ νὰ βρεῖ τὴν σωτηρία του ξεχνώντας τὴν θεϊκὴ παραγγελία: “Μὴ πεποίθατε ἐπ’ ἄρχοντας, ἐπὶ υἱοὺς ἀνθρώπων”, σ’ αὐτοὺς δὲν ὑπάρχει ἡ σωτηρία. Καὶ οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ πίσω ἀπὸ τοὺς ὁποίους τρέξαμε, δὲν ἔγιναν οἱ σωτῆρες μας, ἀλλὰ οἱ τύραννοί μας, οἱ ἐκμεταλλευτές μας.

Οἱ δημοσιογράφοι

Παρόλο τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ στέκεται δίπλα στὸ λαὸ μὲ ἕνα μοναδικὸ κοινωνικὸ ἔργο, παρόλο τὸ γεγονὸς ὅτι, ἐὰν δὲν ὑπῆρχε αὐτὸ τὸ ἔργο, δὲν θὰ ὑπῆρχε αὐτὴ ἡ Πατρίδα, δέστε καὶ σήμερα μὲ πό-

ση λύσσα καὶ πόση μανία τὰ ὑποταγμένα στὴν ἐξουσία δημισιογραφικὰ ὄργανα ἐπιτίθενται στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, στὴν Ἐκκλησία Του, στὴν πίστη. Στόχος δὲν εἶναι ὁ Θεός. Στόχος εἶναι ὁ ἄνθρωπος. Στόχος εἶναι ὁ ὑποταγμένος ἄνθρωπος, γιὰ νὰ παραμείνει στὴν ὑποτέλεια καὶ τὴν ἐξάρτηση καὶ νὰ μὴ διεκδικήσει τὴν ἐλευθερία του. Ἡ διαβολή, ἡ συκοφαντία, τὰ συνειδητὰ ψεύδη, ἡ διαστρέβλωση τῆς ἀληθείας, τὸ ἀνακάτεμα τῆς λάσπης, ἀπὸ ἀσήμαντα δημοσιογραφικὰ καὶ ἄλλα ἀνθρωπάρια, προκειμένου νὰ κερδίσουν τὴν εὔνοια τῶν ἀφεντικῶν τους, ἡ ἐκμετάλλευση τῆς ἀποτυχίας κάποιων ἐκκλησιαστικῶν προσώπων εἶναι τὰ μέσα ποὺ τὰ ὄργανα τοῦ σκότους χρησιμοποιοῦν σὲ αὐτὸν τὸν ἀνελέητο πόλεμο μὲ στόχο τὸν ἄνθρωπο καὶ τὴν ὑποταγή του».

Ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κρήτης διά τήν Ἁγιοκατάταξιν τοῦ Γέροντος Πορφυρίου

Ὑπό τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κρήτης, ἐξεδόθη ἡ ἀκόλουθος ἀνακοίνωσις:

«Ἡ Ἱερὰ Ἐπαρχιακὴ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας Κρήτης, συνῆλθε στὴν ἕδρα της, τὸ Ἡράκλειο, σὲ Συνεδρία, σήμερα 19 Δεκεμβρίου 2013, καὶ ἀσχολήθηκε μεταξὺ τῶν ἄλλων μὲ τρέχοντα ὑπηρεσιακὰ θέματα. Ἡ Ἱερὰ Ἐπαρχιακὴ Σύνοδος ἐξέφρασε τὴ χαρά της γιὰ τὴν ἀναγραφὴ στὸ Ἁγιολόγιο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἀπὸ τὴν Ἁγία καὶ Ἱερὰ Σύνοδο τοῦ Οἰκουμενικοῦ μας Πατριαρχείου, τοῦ Γέροντος Πορφυρίου τοῦ Καυσοκαλυβίτου, συγχρόνου Ἁγίου καὶ διορατικοῦ Πατέρα, ὁ ὁποῖος εἶναι γνωστὸς γιὰ τὸ ὑγιὲς ἐκκλησιαστικὸ φρόνημα, τὰ βαθειὰ Ἁγιοπνευματικὰ χαρίσματα καὶ τὴν ὁσιακὴ ζωή του, μέσα στὴν Ἐκκλησία, ἡ ὁποία μᾶς ἁγιάζει. Ἡ ἁγιασμένη καὶ σπάνια αὐτὴ μορφὴ τοῦ νέου Ἁγίου τῆς Ἐκκλησίας μας, Πορφυρίου τοῦ Καυσοκαλυβίτου, ὁ ὁποῖος συνδέεται μὲ ἰσχυροὺς πνευματικοὺς δεσμοὺς καὶ μὲ τὴ Μεγαλόνησο Κρήτη μας, ἀποτελεῖ στὶς δύσκολες ἡμέρες

μας, παράδειγμα ἀφοσιώσεως στὸ Θεό, ἀνεπιτήδευτης πίστεως καὶ ἀπροϋπόθετης ἀγάπης Χριστοῦ, μεγάλο θησαυρὸ καὶ εὐλογία στὴν ἐποχή μας. Ἡ Ἱερὰ Ἐπαρχιακὴ Σύνοδος, μὲ πνεῦμα ποιμαντικῆς καὶ κοινωνικῆς εὐαισθησίας, συζήτησε γιὰ μία ἀκόμη φορά διεξοδικά, τὰ τρέχοντα προβλήματα, τὰ ὁποῖα προκύπτουν ἀπὸ τὴν οἰκονομικὴ καὶ τὴ βαθύτερη πνευματικὴ κρίση. Ἐκτὸς τῶν ἄλλων, ἀποφάσισε νὰ ἀπευθυνθεῖ στὸν Ἐξοχώτατο κ. Ἀντώνιο Σαμαρᾶ, Πρωθυπουργὸ τῆς Χώρας, καὶ νὰ παρακαλέσει, νὰ μὴ ἐπιφορτίζεται πιὰ ἄλλο ὁ λαός μας μὲ ἐπιπλέον ἐπίπονα μέτρα καὶ δυσβάστακτα βάρη. Οἱ ἀνυπέρβλητες δυσκολίες, ποὺ ὑπάρχουν σήμερα, ἡ ἀνεργία, ἡ ἀνέχεια, ἡ νεοπτωχεία, ἡ ἔλλειψη τῶν ἀναγκαίων, πολλὲς φορὲς ἀκόμα καὶ τῆς ἰατροφαρμακευτικῆς περίθαλψης, δὲν ἐπιτρέπουν ἐπιπλέον ἄλλη πίεση καὶ στενότητα στὸν Ἑλληνικὸ Λαό, ὁ ὁποῖος ἀγωνίζεται μὲ θυσίες καὶ στερήσεις γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῆς δύσκολης κατάστασης ποὺ ζοῦμε σήμερα».

ΚΑΤΑΚΡΑΥΓΗ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ …

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

τοῦ θεοσύστατου Μυστηρίου τῆς Θείας Εὐχαριστίας, μὲ ὑποχρεώνουν νὰ τοποθετηθῶ ὡς ἑξῆς: 1. Μοῦ φέρνουν στὴ μνήμη κάποιες ἀπὸ τὶς φωτογραφίες τοῦ 1917 στὴ Ρωσία, στὴν ἐπανάσταση τῶν Μπολσεβίκων. 2. ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ 3. ΛΥΠΑΜΑΙ καὶ γι’ αὐτὸν καὶ γιὰ ἐκείνους ποὺ συμμετεῖχαν σ’ αὐτὸν τὸν ἐξευτελισμὸ καὶ μαζὶ μὲ τὸν γείτονά μου Μητροπολίτη Σισανίου καὶ Σιατίστης κ. Παῦλο, τοὺς συλλυποῦμαι βαθύτατα γιὰ τὸν "πολιτισμό" τους. 4. Δὲν μὲ ἔχουν ἀκούσει μέχρι σήμερα, στὰ 18 χρόνια τῆς διακονίας μου, νὰ τοὺς τονίζω πώς ὅ,τι εἶναι ἱερὸ γιὰ τὸν ἄλλον πρέπει νὰ εἶναι σεβαστὸ γιὰ ὅλους; Καὶ μάλιστα ἐφόσον ἡ πλειονότητα τοῦ λαοῦ μας εἶναι ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ; 5. Εὔχομαι ὁ Θεὸς νὰ μᾶς φωτίσει καὶ νὰ μᾶς δώσει μετάνοια».

Ὁ Ἱερός Κλῆρος Εἰς τὰς δηλώσεις τοῦ Βουλευτοῦ ἀντέδρασαν κληρικοὶ τοῦ Ἄργους Ὀρεστικοῦ. Εἰς ἀνακοίνωσίν των τονίζουν:

«Βαθύτατη θλίψη αἰσθανόμαστε γιὰ τὴν πρωτιὰ ἀσεβείας στὸ καρναβάλι τῆς πόλης μας. Κατάφεραν κάποιοι νὰ γίνει γνωστὴ ἡ περιοχή μας γιὰ τὴν κακοήθεια καὶ τὴ διακωμώδηση τῶν ἱερῶν τῆς πίστης μας. Ἡ κατάσταση θυμίζει τοὺς πρώτους χριστιανικοὺς αἰῶνες, ὅπου οἱ διῶκτες τῶν χριστιανῶν διακωμωδοῦσαν καὶ χλεύαζαν τὰ ἱερὰ τῶν χριστιανῶν μυστήρια. Τώρα τὸ 2014 ποὺ καυχόμαστε γιὰ τὸν πολιτισμό μας, τί ἔγινε ἀρχίζει ἕνας ἄλλος διωγμὸς; Τὸ ράσο γιὰ μᾶς τοὺς ἱερεῖς καὶ τὸν ὀρθόδοξο λαὸ εἶναι τιμημένο, ἁγιασμένο, ματωμένο ἀπὸ τὸν καθημερινὸ ἀγώνα τῆς Ἐκκλησίας γιὰ τὴ στήριξη τοῦ κουρασμένου, ἀδικημένου καὶ ἀπογοητευμένου λαοῦ. Τὸ μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας εἶναι ὅ,τι πιὸ ἱερὸ ὑπάρχει γιὰ ἕνα χριστιανό. Εἶναι ἡ παρουσία αὐτοῦ τοῦ Χριστοῦ ποὺ παρατείνεται μέσα στοὺς αἰῶνες. Κανεὶς δὲν εἶναι ὑποχρεωμένος νὰ πιστέψει κάπου. Εἶναι ὅμως δεῖγμα πολιτισμοῦ καὶ ἀνθρωπιᾶς νὰ σέβεται ὁ καθένας τὴν πίστη τοῦ ἄλλου. Εἶναι δυνατὸν ἕνας πολιτικὸς νὰ ἀγωνίζεται ἐναντίον τῆς πίστης; Εἶναι δυνατὸν ἕνας πολιτικὸς νὰ ἀγωνίζεται γιὰ τὸ ξεθεμελίωμα κάθε ἱεροῦ; Εἶναι δυνατὸν ἕνας πολιτικὸς νὰ δίνει τέτοιο παράδειγμα στοὺς νέους ποὺ ψάχνουν πρότυπα; Εἶναι δυνατὸν ἕνας πολιτικὸς ἀντὶ νὰ ἀσχολεῖται μὲ τὰ τόσα προβλήματα τοῦ λαοῦ νὰ δημιουργεῖ νέα; Αὐτοὶ εἶναι οἱ ἐπιστήμονες ποὺ θὰ μᾶς βγάλουν ἀπὸ τὴν κρίση; Ντρεπόμαστε γιὰ τὸ κατάντημα. Τέτοια φαινόμενα ἀξίζουν τὴν ἀποδοκιμασία μας. Πολλοὶ μέσα στοὺς αἰῶνες πολέμησαν τὸ Χριστό. Ποῦ εἶναι τώρα; Καιρὸς στὴν ἀρχὴ τῆς νέας χρονιᾶς γιὰ περισυλλογὴ καὶ μετάνοια…».

Ὁ Σεβ. Δημητριάδος Εἰς καταδικαστικὴν δήλωσιν προέβη καὶ ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Δημητριάδος, ὑπογραμμίζων τὰ ἀκόλουθα:

«Θλίψη καὶ ἀποτροπιασμὸ προκαλεῖ σὲ κάθε πολιτισμένο ἄνθρωπο ἡ ἀπολίτιστη, ἀπαράδεκτη, βλάσφημη, προσβλητικὴ καὶ κακοήθης ἐνέργεια τοῦ Βουλευτοῦ τοῦ ΣΥΡΙΖΑ κ. Εὐάγγελου Διαμαντόπουλου, σὲ καρναβαλικὴ ἐκδήλωση στὸ Ἄργος Ὀρεστικό, ὁ ὁποῖος ἐπέλεξε νὰ ἐκφράσει τὶς «πολιτικὲς» του θέσεις διακωμωδώντας τὴν Ἱερωσύνη καὶ τὸ μέγιστο Μυστήριο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τὸ Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας καὶ ὅλα αὐτὰ ἐν μέσῳ τῆς πλέον ἱερῆς περιόδου τῆς Ἐκκλησίας μας, τὸ Ἅγιο Δωδεκαήμερο. Ἀλήθεια, αὐτὸ εἶναι τὸ νέο ἦθος, ποὺ φέρουν πρόσωπα καὶ κόμματα, ποὺ φιλοδοξοῦν νὰ κυβερνήσουν τὴ Χώρα; Ἀλήθεια, δὲ γνωρίζει ὁ ἐν λόγῳ Βουλευτὴς ὅτι τὸ μέτρο τοῦ πολιτισμοῦ τοῦ καθενὸς κρίνεται ἀπὸ τὸν σεβασμὸ του ἀπέναντι σὲ ὅσα δὲν πιστεύει καὶ δὲν ἀσπάζεται; Ἀλήθεια, γνωρίζει ὁ κ. Βουλευτὴς τί συνέπειες θὰ εἶχε μία ἀνάλογη πράξη σὲ μία ἰσλαμιστικὴ

χώρα; Τὸ γεγονὸς ὅτι ζοῦμε στὴν ἐλεύθερη καὶ Χριστιανικὴ Ἑλλάδα, ὅπου, ἀκριβῶς ἐπειδὴ εἶναι Χριστιανική, ὁ καθένας μπορεῖ νὰ πιστεύει ὅ,τι θέλει, θεωρεῖ ὅτι νομιμοποιεῖ τέτοιες χυδαῖες ἐνέργειες; Μήπως, τελικά, ἡ λεκτικὴ καὶ συμβολικὴ βία, καθὼς καὶ ὁ φασισμός, μὲ τὴν εὐρύτερη ἔννοια, ἔχουν δύο ὄψεις; Περιμένουμε, μὲ ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον, τὴν ἐπίσημη ἀντίδραση τοῦ Κόμματος καὶ τοῦ Προέδρου του».

Ὁ ΣΥΡΙΖΑ Συμφώνως μὲ τὸν διαδικτυακὸν ἱστότοπον «enikos»:

«Ἀποστάσεις ἀπὸ τὴν ἐνέργεια τοῦ Διαμαντόπουλου νὰ ντυθεῖ "παπᾶ-Σούρας" στὸ πρωτοχρονιάτικο καρναβάλι τοῦ Ἄργους Ὀρεστικοῦ κρατᾶ ὁ ὑπεύθυνος συντονιστὴς τῆς Θεματικῆς Ἐπιτροπῆς Θρησκευμάτων τοῦ ΣΥ.ΡΙΖ.Α Μάκης Λυκόπουλος. "Ὁ σεβασμὸς κάθε θρησκείας καὶ τοῦ θρησκευτικοῦ συναισθήματος τῶν πολιτῶν εἶναι βασικὴ ἀρχὴ ποὺ διαχρονικὰ ὑποστηρίζει καὶ ὑπηρετεῖ ὁ ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Κάθε ἄλλη συμπεριφορὰ ἐνσυνείδητη ἢ ἀσυνείδητη, ποὺ προσβάλλει τὰ Ἱερὰ Μυστήρια ὁποιασδήποτε θρησκείας, καὶ συνακόλουθα τούς πιστούς της δὲν ὑπηρετεῖ τὴν παραπάνω ἀρχὴ καὶ δὲν μπορεῖ νὰ γίνει ἀποδεκτὴ" τονίζει ὁ κ. Λυκόπουλος».

Ἡ βουλευτής τῆς ΝΔ Εἰς τὸ τοπικὸν καρναβάλι, εἰς τὸ ὁποῖον ὁ βουλετὴς τοῦ ΣΥΡΙΖΑ κ.Διαμαντόπουλος διεκωμώδησε τὴν Θείαν Εὐχαριστίαν συμμετεῖχε καὶ ἡ βουλευτὴς τῆς ΝΔ κ. Μαρία Ἀντωνιάδου, ἡ ὁποία ἐπεκρότησεν ὅλας τὰς ἐνεργείας τοῦ κ. Διαμαντοπούλου κατὰ τὴν διάρκειαν τῶν καρναβαλικῶν ἐκδηλώσεων. Τὴν παρουσίασαν μάλιστα καὶ τὰ ρεπορτὰζ τῶν διαφόρων διαύλων τῆς τηλεοράσεως. Κατόπιν, ὅταν διεπίστωσε τὴν κατακραυγήν, προέβη εἰς δηλώσεις, μὲ τὰς ὁποίας κατεδίκασε τὰς ἐνεργείας τοῦ κ. Διαμαντoπούλου καὶ ἀνεγνώρισε τὴν προσφορὰν τῆς Ὀρθοδοξίας εἰς τὴν Χώραν. Τὴν ἀναδίπλωσιν τῆς κ. Μαρίας Ἀντωνιάδου ἐκαυτηρίασε μὲ δηλώσεις του ὁ πρωταγωνιστὴς τῆς διακωμωδήσεως κ. Διαμαντόπουλος. Πατριαρχικοὶ κύκλοι Κύκλοι τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου εἰς τὴν Βόρειον Ἑλλάδα ἐτόνιζον ὅτι ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Καστορίας κ. Σεραφείμ, εἰς τὴν περιφέρειαν τοῦ ὁποίου ἐκλέγεται, θὰ ἔπρεπε νὰ καλέση τὸν Βουλευτὴν νὰ ζητήση συγγνώμην διὰ τὴν ἐνέργειάν του ἐντὸς τακτικῆς προθεσμίας καὶ ἐὰν δὲν τὸ ἔπραττε νὰ τὸν ἀφόριζε. Οἱ ἴδιοι κύκλοι ἔχουν τὴν ἄποψιν ὅτι πρέπει νὰ συγκληθῆ ἐκτάκτως ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας καὶ μὲ ὁμόφωνον ψήφισμά της νὰ καταδικάση τόσον τὸν Βουλευτὴν τοῦ ΣΥΡΙΖΑ ὅσον καὶ τὸν ΣΥΡΙΖΑ ἐφ᾽ ὅσον οὗτος δὲν καταδικάζει τὸν Βουλευτήν του ἤ δὲν τὸν διαγράφει. Τό «διαβόητον» συνέδριον Ἡ ἐξέλιξις μὲ τὸν βουλευτὴν τοῦ Σύριζα κ. Διαμαντόπουλον ἀποδεικνύει πόσον ἀνοήτως συμπεριεφέρθησαν καθηγηταὶ Πανεπιστημίου καὶ ὡρισμένα στελέχη τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, τὰ ὁποῖα «ἔσυραν» τὸν Ἀρχιεπίσκοπον κ. Ἱερώνυμον εἰς τὴν ἀπόφασιν νὰ ἀποδεχθῆ, ὅπως συμμετάσχη μὲ Συνοδικοὺς Σεβ. Μητροπολίτας εἰς συνέδριον μὲ θέμα «Ἐκκλησία καὶ Ἀριστερά». Τὴν ἀπόφασιν αὐτὴν υἱοθέτησαν καὶ ὡρισμένοι «Ἀριστερούληδες» Μητροπολῖται. Ἀπεδείχθη τεράστιον λάθος τῆς διοικούσης Ἐκκλησίας καὶ τῶν «προοδευτικῶν» καθηγητῶν τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Δικαιώνεται δὲ ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Αἰγιαλείας κ. Ἀμβρόσιος, ὁ ὁποῖος ἐφώναζε πὼς τὸ συνέδριον εἶναι «συγχωροχάρτι» τῆς Ἐκκλησίας εἰς τὰ ἐγκλήματα τῆς ἀριστερᾶς (ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας). Μετὰ τὴν «συγχώρεσιν», ἦλθεν ἡ διακωμώδησις τοῦ Ἱεροῦ Κλήρου καὶ τῆς Θείας Εὐχαριστίας, τοῦ «παπαΣούρα» - βουλευτοῦ τοῦ ΣΥΡΙΖΑ κ. Διαμαντοπούλου.

10 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2014

Σελὶς 7η

ΑΝΤΑΡΣΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΥΠΟ «ΟΡΟΥΣ» Η ΒΑΠΤΙΣΙΣ ΤΕΚΝΩΝ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

σίας τόν τελευταῖον καιρόν κάμνει ὅ,τι δύναται, διά νά ἀποδείξη ὅτι «συμπροεδρεύει» μέ τόν Οἰκουμενικόν Πατριάρχην, ὁ ὁποῖος στερεῖται ποιμνίου εἰς τήν Τουρκίαν, ἐνῶ αὕτη ἔχει ἀριθμητικήν ὑπεροχήν εἰς Ὀρθοδόξους πιστούς ἐν συγκρίσει μέ ἄλλας Ἐκκλησίας. Εἰς αὐτήν τήν νοοτροπίαν ὀφείλονται τά ἑξῆς γεγονότα: 1ον) Εἰς τάς ἐκδηλώσεις διά τά 1700 ἔτη ἀπό τήν ὑπογραφήν τοῦ Διατάγματος τῶν Μεδιολάνων, αἱ ὁποῖαι ἐπραγματοποιήθησαν εἰς τήν Σερβίαν, ἐνῶ συνελειτούργησαν οἱ δύο Πατριάρχαι, ἐφόρεσαν τά ἄμφιά των (ὡς καί αἱ κουστωδίαι των) εἰς διαφορετικούς χώρους καί εἰς σημαντικήν ἀπόστασιν ἡ μία κουστωδία ἀπό τήν ἄλλην. 2ον) Ὁ Πατριάρχης Μόσχας κ. Κύριλλος φέρεται εἰπών εἰς τόν Οἰκουμενικόν Πατριάρχην Βαρθολομαῖον ὅτι εἰς τήν μέλλουσαν Πανορθόδοξον Σύνοδον θά ἔχη ρόλον συμπροέδρου ἄλλως ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης ἄς λησμονήση τήν Πανορθόδοξον Σύνοδον. 3ον) Ὁ Πατριάρχης Μόσχας στηριζόμενος εἰς τήν ἀριθμητικήν ὑπεροχήν τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν διεισδύει εἰς ἐδαφικάς περιοχάς (Κίναν, Ἰαπωνίαν), αἱ ὁποῖαι ἀνήκουν εἰς τήν δικαιοδοσίαν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου κλπ. Εἰς τήν διακήρυξίν της, ἡ Ἱερά Σύνοδος τοῦ Πατριαρχείου τῆς Μόσχας φέρεται νά σέβεται τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον, εἰς τήν οὐσίαν ὅμως τό ὑπονομεύει καί ζητεῖ αἱ ἀποφάσεις του νά εἶναι ἀποτέλεσμα ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν. Μέ δεδομένον ὅτι τά Ἑλληνόφωνα Πατριαρχεῖα ἀλλοιθωρίζουν πρός τό Πατριαρχεῖον Μόσχας, τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον (στηρίζεται καθαρῶς ἀπό τάς Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας Ἑλλάδος καί Ἀλβανίας) θά εἶναι μειοψηφία. Ὑπογραμμίζεται ὅτι τά περισσότερα Σλαυϊκά Πατριαρχεῖα ὡς καί τό Πατριαρχεῖον Ρουμανίας ἔχουν στενάς σχέσεις μέ τό Πατριαρχεῖον Μόσχας. Εἰς τήν διακήρυξιν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τοῦ Πατριαρχείου τῆς Ρωσίας τονίζεται ὅτι δέν ἀποδέχεται τό θεολογικόν κείμενον τῆς Ραβέννας μεταξύ Ὀρθοδόξων καί Παπικῶν κατά τό τμῆμα ἐκεῖνον τό ὁποῖον «γίνεται λόγος περί Συνοδικότητος καί πρωτείου ἐπί τοῦ Παγκοσμίου ἐπιπέδου ἐντός τῆς Ἐκκλησίας». Μέ τήν ἀπόφασίν της αὐτήν ἡ Ἱερά Σύνοδος τοῦ Πατριαρχείου τῆς Μόσχας, τό ὁποῖον δέν εἶχε ἐκπροσωπηθῆ εἰς τόν θεολογικόν διάλογον (2007) διά τήν συμφωνίαν τῆς Ραβέννας, «ἀδειάζει» τούς ἐκπροσώπους τοῦ Φαναρίου καί τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, πού ἔδωσαν τήν συγκατάθεσίν των διά τό κείμενον τῆς Ραβέννας. Παραλλήλως διαμηνύει εἰς τό Φανάριον ὅτι δέν θά λαμβάνη κρισίμους ἀποφάσεις, ἐάν εἰς τούς θεολογικούς διαλόγους δέν συμμετέχουν καί οἱ ἐκπρόσωποι τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας. Κατωτέρω παραθέτομεν ὁλόκληρον τήν διακήρυξιν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας περί τοῦ πρωτείου τοῦ Πάπα καί τοῦ πρωτείου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, τό ὁποῖον ἐνέκρινε κατά τάς συνεδρίας τῆς 25ης καί 26ης Δεκεμβρίου 2013 (πρακτικά Νο157).

«Πολλάκις ἀνέκυπτε τὸ θέμα πρωτείου σὲ παγκόσμιο ἐπίπεδο ἐντός τῆς Ἐκκλησίας κατὰ τὴ διάρκεια τῶν ἐργασιῶν τῆς Διεθνοῦς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς ἐπὶ τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου μεταξύ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας. Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας μὲ ἀπόφαση τῆς 27ης Μαρτίου 2007 ἀνέθεσε τὴν ἐξέταση τοῦ θέματος στὴ Συνοδικὴ Θεολογικὴ Ἐπιτροπὴ, προκειμένου νὰ ἐκπονηθεῖ ἡ ἐπίσημη θέση τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας (Πρακτικὰ Νο 26). Ἐν τῷ μεταξὺ στὴ συνεδρία τῆς 13ης Ὀκτωβρίου 2007 τῆς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς στὴ Ραβέννα, ἀπουσίᾳ τῆς ἀντιπροσωπείας τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας καὶ ἄνευ γνώμης αὐτῆς, υἱοθετήθη κείμενο ὑπὸ τὸν τίτλο “Ἐκκλησιολογικαὶ καὶ κανονικαὶ συνέπειαι τῆς μυστηριακῆς φύσεως τῆς Ἐκκλησίας”. Ἀφοῦ ἐξέτασε τὸ κείμενο τῆς Ραβέννας, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας δὲν ἀπεδέχθη τὸ μέρος ἐκεῖνο, ὅπου γίνεται λόγος περὶ συνοδικότητας καὶ πρωτείου ἐπὶ τοῦ παγκοσμίου ἐπιπέδου ἐντός τῆς Ἐκκλησίας. Ἐφόσον τὸ κείμενο τῆς Ραβέννας διακρίνει μεταξὺ τριῶν ἐπιπέδων ἐκκλησιαστικῆς διοικήσεως, δηλονότι τοῦ τοπικοῦ, τοῦ ἐπαρχιακοῦ καὶ τοῦ παγκοσμίου, ἡ ὡς κάτω θέση τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας περὶ πρωτείου ἐπὶ τοῦ παγκοσμίου ἐπιπέδου ἐντός τῆς Ἐκκλησίας ἐξετάζει τὸ θέμα αὐτὸ ἐπίσης σὲ τρία ἐπίπεδα.

Τό πρωτεῖον καί ὁ Χριστός

1. Στὴν Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία τὸ πρωτεῖο κατὰ πάντα ἀνήκει στὴν Κεφαλὴ της τὸν Κύριο καὶ Σωτῆρα ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό, Υἱὸ τοῦ Θεοῦ καὶ Υἱὸ τοῦ Ἀνθρώπου. Κατὰ τὸν Ἅγιον Ἀπόστολο Παῦλο, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός ἐστιν ἡ κεφαλὴ τοῦ σώματος, τῆς ἐκκλησίας• ὃς ἐστιν ἀρχή, πρωτότοκος ἐκ τῶν νεκρῶν, ἵνα γένηται ἐν πᾶσιν αὐτὸς πρωτεύων (Κολ. 1,18). Κατὰ τὴν ἀποστολικὴ διδασκαλία,

ὁ Θεὸς τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ πατὴρ τῆς δόξης,... ἐγείρας αὐτὸν ἐκ νεκρῶν, ἐκάθισεν ἐν δεξιᾷ αὐτοῦ ἐν τοῖς ἐπουρανίοις ὑπεράνω πάσης ἀρχῆς καὶ ἐξουσίας καὶ δυνάμεως καὶ κυριότητος καὶ παντὸς ὀνόματος ὀνομαζομένου οὐ μόνον ἐν τῷ αἰῶνι τούτῳ, ἀλλὰ καὶ ἐν τῷ μέλλοντι… καὶ αὐτὸν ἔδωκε κεφαλὴν ὑπὲρ πάντα τῇ ἐκκλησίᾳ, ἥτις ἐστὶ τὸ σῶμα αὐτοῦ (Ἐφ. 1, 1723). Ἡ Ἐκκλησία, οὖσα ἐπὶ τῆς γῆς, δὲν εἶναι μόνο ἡ κοινωνία τῶν εἰς Χριστὸν πιστευόντων, ἀλλὰ καὶ ὁ Θεανθρώπινος ὀργανισμός: Ὑμεῖς δὲ ἐστε σῶμα Χριστοῦ καὶ μέλη ἐκ μέρους (Α΄ Κορ. 12,27). Συνεπῶς, οἱ ποικίλες μορφὲς τοῦ πρωτείου στὴν Ἐκκλησία ἐν τῇ ἱστορικῇ της πορείᾳ σὲ αὐτὸ τὸν κόσμο, εἶναι ἐπουσιώδεις σὲ σχέση μὲ τὸ αἰώνιο πρωτεῖο τοῦ Χριστοῦ ὡς Κεφαλῆς τῆς Ἐκκλησίας, διὰ τοῦ Ὁποίου ὁ Θεὸς Πατήρ ἀποκαταλλάσσει τὰ πάντα εἰς αὐτόν, εἰρηνοποιῶν δι’ αὐτοῦ εἴτε τὰ ἐπὶ τῆς γῆς εἴτε τὰ ἐν τοῖς οὐρανοῖς (Κολ. 1,20). Τό πρωτεῖο στὴν Ἐκκλησία πρέπει νὰ εἶναι κυρίως διακονία καταλλαγῆς, ἀποβλέπουσα στὴ διασφάλιση τῆς ἁρμονίας, συμφώνως πρὸς τὸν Ἀπόστολο, ὁ ὁποῖος καλεῖ τηρεῖν τὴν ἑνότητα τοῦ Πνεύματος ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης (Ἐφ. 4,3).

Πρωτεῖον καί συνοδικότης

2. Τὸ πρωτεῖο ὅπως καὶ ἡ συνοδικότητα, στὴν ἐν τῷ αἰῶνι τούτῳ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ἀπὸ τὶς θεμελιώδεις ἀρχὲς τῆς δομῆς της. Σὲ διάφορα ἐπίπεδα τῆς ὑπάρξεως τῆς Ἐκκλησίας τὸ ἱστορικῶς διαμορφωθὲν πρωτεῖο ἔχει διαφορετική φύση καί διαφορετικές πηγές. Αὐτά τὰ ἐπίπεδα εἶναι: (1) ἡ ἐπισκοπή, (2) ἡ Αὐτοκέφαλος Τοπικὴ Ἐκκλησία καὶ (3) ἡ ἀνὰ τὴν Οἰκουμένη Ἐκκλησία. (1) Σὲ ἐπίπεδο τῆς ἐπισκοπῆς τό πρωτεῖο ἀνήκει στὸν Ἐπίσκοπο. Τὸ πρωτεῖο τοῦ Ἐπισκόπου στὴν ἰδίαν αὐτοῦ ἐπισκοπή ἔχει σταθερὰ θεολογικὰ καὶ κανονικὰ ἐρείσματα, τὰ ὁποῖα ἀνάγονται στὴν ἐποχὴ τῆς πρωτοχριστιανικῆς Ἐκκλησίας. Συμφώνως πρὸς τὴ διδασκαλία τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ἔθετο τούς Ἐπισκόπους ποιμαίνειν τὴν ἐκκλησίαν τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ, ἥν περιεποιήσατο διὰ τοῦ ἰδίου αἵματος (Πράξ. 20,28). Ἡ διὰ τῆς χειροτονίας[1] μεταδιδόμενη ἀποστολικὴ διαδοχὴ ἀποτελεῖ πηγὴ πρωτείου τοῦ Ἐπισκόπου στὴν ἰδίαν αὐτοῦ Ἐπισκοπή. Τὸ ἐπισκοπικὸ λειτούργημα εἶναι τὸ ἐκ τῶν ὧν οὐκ ἄνευ θεμέλιο τῆς Ἐκκλησίας: “Ὁ Ἐπίσκοπος εἶναι ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ καὶ ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἐν τῷ Ἐπισκόπῳ καὶ ὅποιος δὲν εἶναι μετ᾽ Ἐπισκόπου εὑρίσκεται ἐκτὸς Ἐκκλησίας” (ἱερομάρ. Κυπριανοῦ Καρθαγένης[2]). Ὁ ἱερομάρτυς Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος παρομοιάζει τὸ πρωτεῖο τοῦ Ἐπισκόπου ἐν τῇ Ἐπισκοπῇ αὐτοῦ μὲ τὴν ἡγεμονία τοῦ Θεοῦ: “Παραινῶ, ἐν ὁμονοίᾳ Θεοῦ σπουδάζετε πάντα πράσσειν, προκαθημένου τοῦ ἐπισκόπου εἰς τόπον Θεοῦ καὶ τῶν πρεσβυτέρων εἰς τόπον συνεδρίου τῶν ἀποστόλων, καὶ τῶν διακόνων τῶν ἐμοὶ γλυκυτάτων πεπιστευμένων διακονίαν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὃς πρὸ αἰώνων παρὰ πατρὶ ἦν καὶ ἐν τέλει ἐφάνη” (Πρὸς Μαγνησιεῖς, ΣΤ΄). Ἐν τῇ ἐκκλησιαστικῇ αὐτοῦ περιοχῇ ὁ Ἐπίσκοπος κατέχει τὴν πληρότητα τῆς μυστηριακῆς, τῆς διοικητικῆς καὶ τῆς διδακτικῆς αὐθεντίας. Διδάσκει ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος: “Μηδεὶς χωρὶς τοῦ ἐπισκόπου τί πρασσέτω τῶν ἀνηκόντων εἰς τὴν ἐκκλησίαν. Ἐκείνη• βεβαία εὐχαριστία ἡγείσθω, ἡ ὑπὸ ἐπίσκοπον οὖσα ἢ ᾧ ἂν αὐτὸς ἐπιτρέψη…οὐκ ἐξὸν ἐστιν χωρὶς τοῦ ἐπισκόπου οὔτε βαπτίζειν οὔτε ἀγάπην ποιεῖν• ἀλλ’ ὃ ἂν ἐκεῖνος δοκιμάση, τοῦτο καὶ τῷ θεῷ εὐάρεστον, ἵνα ἀσφαλὲς ᾖ καὶ βέβαιον πᾶν ὃ πράσσετε” (Πρὸς Σμυρναίους Η΄).

Ἡ μυστηριακή καί διοικητική αὐθεντία τοῦ Ἐπισκόπου

Ἐν τῇ Εὐχαριστίᾳ μὲ τὸν πλέον ἔντονο τρόπο φανεροῦται ἡ μυστηριακὴ αὐθεντία τοῦ Ἐπισκόπου. Ἐν τῇ τελέσει αὐτῆς ὁ Ἐπίσκοπος εἶναι εἰκὼν τοῦ Χριστοῦ, ἐκπροσωπῶν μὲν τὴν Ἐκκλησία τῶν πιστῶν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρός, καὶ εὐλογῶν δὲ τοὺς πιστοὺς καὶ ἀνατρέφων αὐτοὺς δι’ ἀληθινοῦ πνευματικοῦ βρώματος καὶ πόματος τοῦ Μυστηρίου τῆς Εὐχαριστίας. Ὡς κεφαλὴ τῆς ἐπισκοπῆς του ὁ Ἐπίσκοπος προΐσταται τοῦ συλλείτουργου, χειροτονεῖ καὶ διορίζει κληρικοὺς σὲ ἐκκλησιαστκὲς ἐνορίες, παρέχων ἄδεια διὰ τὴν τέλεση τῆς Εὐχαριστίας καὶ λοιπῶν Μυστηρίων καὶ ἱεροπραξιῶν. Ἡ διοικητικὴ αὐθεντία τοῦ Ἐπισκόπου ἐκδηλοῦται στὴν ὑποταγὴ σὲ αὐτὸν τῶν κληρικῶν, τῶν μοναχῶν καὶ τῶν λαϊκῶν τῆς ἐπισκοπῆς, τῶν ἐνοριῶν καὶ τῶν Ἱερῶν Μονῶν (ἐκτὸς σταυροπηγιακῶν) καθὼς καὶ τῶν διαφόρων ἱδρυμάτων τῆς ἐπισκοπῆς (ἐκπαιδευτικῶν, φιλανθρωπικῶν κλπ.). Ὁ Ἐπίσκοπος εἶναι ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος ἐκδικάζει ὑποθέσεις ἐκκλησιαστικῶν παραβάσεων. Οἱ Ἀποστολικοὶ Κανόνες ἀναφέρουν: «Πάντων τῶν ἐκκλησιαστικῶν πραγμάτων ὁ ἐπίσκοπος ἐχέτω τὴν φροντίδα, καὶ διοικείτω αὐτὰ» (Κανὼν ΛΗ΄), «Οἱ πρεσβύτεροι, καὶ οἱ διάκονοι, ἄνευ γνώμης τοῦ ἐπισκόπου μηδὲν ἐπιτελείτωσαν• αὐτὸς γὰρ ἐστὶν ὁ πεπιστευμένος τὸν λαὸν τοῦ Κυρίου, καὶ τὸν ὑπὲρ τῶν ψυχῶν αὐτῶν λόγον ἀπαιτηθησόμενος» (Κανὼν ΛΘ΄).

Ἐν Συνόδῳ

(2) Σὲ ἐπίπεδο τῆς Τοπικὴς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τὸ πρωτεῖο

ἀνήκει στὸν Ἐπίσκοπο, ὁ ὁποῖος ταφερθοῦν ἀπὸ ἕνα ἐπίπεδο σὲ ἐκλέγεται Προκαθήμενος τῆς Το- ἄλλο. πικῆς Ἐκκλησίας ὑπὸ τῆς Συνόδου Ἡ μεταφορὰ τῶν λειτουργιῶν τῶν Ἐπισκόπων αὐτῆς[3]. Συνεπῶς, τοῦ πρώτου ἀπὸ τὸ ἐπίπεδο ἐπιἡ ἐκλογὴ ὑπὸ τῆς ἐχούσης τὴν σκοπῆς σὲ παγκόσμιο ἐπίπεδο, ἐπὶ πληρότητα τῆς ἐκκλησιαστικῆς τῆς οὐσίας σημαίνει τὴν ἀναγνώαὐθεντίας Συνελεύσεως (ἢ τῆς ριση ἑνὸς ἰδιαίτερου εἴδους λειἹερᾶς Συνόδου) τοῦ πρώτου Ἐπι- τουργήματος, δηλονότι ἐκείνου σκόπου ἀποτελεῖ πηγὴ πρωτείου τοῦ “Παγκοσμίου Ἀρχιερέως”, ὁ σὲ ἐπίπεδο τῆς Αὐτοκεφάλου ὁποῖος κατέχει τὴν πληρότητα τῆς Ἐκκλησίας. Τὸ πρωτεῖο αὐτὸ ἔχει διδακτικῆς καὶ διοικητικῆς αὐθενσταθερὰ κανονικὰ ἐρείσματα, τὰ τίας στὴν ἀνὰ τὴν Οἰκουμενικὴ ὁποῖα ἀνάγονται στὴν ἐποχὴ τῶν Ἐκκλησία. Ἡ ἀναγνώριση τοιαύτη Οἰκουμενικῶν Συνόδων. διὰ τῆς καταργήσεως τῆς μυστηἩ αὐθεντία τοῦ Προκαθημένου ριακῆς ἰσότητος τῶν Ἐπισκόπων, σὲ μία Τοπικὴ Αὐτοκέφαλο Ἐκκλη- συνεπάγεται τὴν ἐμφάνιση μίας δισία διαφέρει ἀπὸ καιοδοσίας τοῦ τὴν αὐθεντία τοῦ Παγκοσμίου ΠρωΔέν ἀναγνωρίζει Ἐπισκόπου στὴν θιεράρχου, τὴν ἐκκλησιαστική του ἡ Μόσχα ὁποία οὔτε οἱ περιοχή: πρόκειται ἱεροὶ κανόνες τόν Πατριάρχην γιὰ τὴν αὐθεντία δὲν ἀναφέρουν, τοῦ πρώτου μεἀλλὰ οὔτε ἡ ἁγιοὡς Οἰκουμενικόν ταξὺ ἴσων Ἐπισκόπατερικὴ ΠαράἘντύπωσιν προκαλεῖ ἡ διακή- δοση, καὶ ἡ ὁποία πων. Ἀσκεῖ τὴ διακονία τοῦ πρώτου ρυξις τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τοῦ ὡς ἀποτέλεσμα συμφώνως πρὸς Πατριαρχείου τῆς Μόσχας διά ἔχει τὴν ἐλάττωτὴν κοινὴ κανο- τό πρωτεῖον τοῦ Πάπα καί τό ση ἢ ἀκόμα τὴν νικὴ παράδοση πρωτεῖον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πα- ἄρση τοῦ αὐτοκετῆς Ἐκκλησίας, τριάρχου κατά τά τμήματα φάλου τῶν κατὰ ὅπως ἐκφράζεται ἐκεῖνα τῆς διακηρύξεως, τά τόπους Ἐκκληστὸν ΛΔ΄ Ἀποστο- ὁποῖα κάμνουν λόγον εἰς τόν σιῶν. λικὸ Κανόνα: Πατριάρχην ΚωνσταντινουπόλεΜὲ τὴ σειρὰ “Τοὺς ἐπισκόπους ως καί οὐχί εἰς τόν Οἰκουμενι- της διὰ τῆς ἐπεἑκάστου ἔθνους κόν Πατριάρχην. Ἀναγνωρίζει τά κτάσεως σὲ παγεἰδέναι χρή τὸν ἐν πρεσβεῖα τιμῆς, ἀλλά διακηρύσ- κόσμιο ἐπίπεδο[7] αὐτοῖς πρῶτον, καὶ σει ὅτι εἰς τήν Ὀρθόδοξον αὐτοῦ τοῦ πρωἡγεῖσθαι αὐτὸν ὡς Ἐκκλησίαν εἶναι πρῶτος μεταξύ τείου, τὸ ὁποῖο κεφαλήν, καὶ ἴσων. Εἰς πᾶσαν περίπτωσιν δέν εἶναι χαρακτηριμηδὲν τί πράττειν ὁμιλεῖ περί Οἰκουμενικοῦ Πα- στικό τοῦ ΠροκαΟὐσιαστικῶς ἡ ἄνευ τῆς ἐκείνου τριάρχου. θημένου μίας γνώμης• ἐκεῖνα δὲ Ἐκκλησία τῆς Μόσχας, ἡ ὁποία Αὐτοκεφάλου τομόνα πράττειν «παίζει» εἰς τὴν αὐλὴν τοῦ πικῆς Ἐκκλησίας ἕκαστον, ὅσα τῇ Ὑπουργείου Ἐξωτερικῶν τῆς (συμφώνως πρὸς αὐτοῦ παροικίᾳ Ρωσίας, συμπλέει ἠθελημένως ἤ τὸν ΛΔ΄ Ἀποστοἐπιβάλλει, καὶ ταῖς ἀθελήτως μέ τήν Τουρκίαν, ἡ λικὸ Κανόνα), ὑπ’ αὐτὴν χώραις. ὁποία δέν ἀναγνωρίζει τό Οἰκου- στὸν πρῶτο ἐν τῇ Ἀλλὰ μηδὲ μενικόν Πατριαρχεῖον καί τόν ἀνὰ τὴν Οἰκουμέἐκεῖνος ἄνευ τῆς Πατριάρχην Κωνσταντινουπόλε- νη Ἐκκλησίᾳ θὰ πάντων γνώμης ως ὡς Οἰκουμενικόν. παρέχονταν εἰποιείτω τι. Οὕτω δικὲς ἁρμοδιότηγὰρ ὁμόνοια ἔσται, καὶ δοξασθήσε- τες ἀνεξαρτήτως τῆς ἐξασφαλίσεται ὁ Θεός, διὰ Κυρίου, ἐν ἁγίῳ ως ἐπὶ τούτῳ συγκαταθέσεως τῶν Πνεύματι• ὁ Πατήρ, καὶ ὁ Υἱός, καὶ κατὰ τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλητὸ ἅγιον Πνεῦμα”. σιῶν. Τοιαύτη ἡ μεταφορὰ τῆς καΟἱ ἁρμοδιότητες τοῦ Προκαθη- τανόησης τῆς φύσεως τοῦ πρωτείμένου τῆς Τοπικῆς Αὐτοκεφάλου ου ἀπὸ τὸ ἐπαρχιακὸ σὲ παγκόσμιο Ἐκκλησίας καθορίζονται ἀπὸ τὴ ἐπίπεδο θὰ ἤθελε καὶ τὴ σχετικὴ Συνέλευση (Σύνοδο) καὶ κατοχυ- μεταφορὰ τῆς διαδικασίας ἐκρώνονται στὸν Καταστατικὸ Χάρ- λογῆς τοῦ πρώτου Ἐπισκόπου σὲ τη. Ὁ Προκαθήμενος τῆς Τοπικῆς παγκόσμιο ἐπίπεδο, πρᾶγμα τὸ Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας εἶναι ὁποῖο θὰ συνεπάγετο τὴν καταπάΠρόεδρος τῆς Συνελεύσεως (ἢ τηση τοῦ δικαιώματος τῆς πρωτότῆς Συνόδου) αὐτῆς. Τοιουτοτρό- θρονης Αὐτοκεφάλου τοπικῆς πως ὁ Προκαθήμενος ἐν τῇ Το- Ἐκκλησίας, ὅπως ἐκλέγει ἐλευθέπικῇ Αὐτοκεφάλῳ Ἐκκλησίᾳ δὲν ρως τὸν Προκαθήμενό της. ἔχει τὴ μονοπρόσωπη ἐξουσία, Οἱ πρῶτοι ἀλλὰ τὴ διοικεῖ συνοδικῶς σὲ συν εργασία μὲ τοὺς ὑπόλοιπους Ἐπιὡς πρός τήν τιμήν σκόπους[4]. 4. Ὁ Κύριος καὶ Σωτὴρ ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς προειδοποιοῦσε Πρωτεῖον τιμῆς τοὺς μαθητὲς του κατὰ τῆς φιλαρδιά τόν Πατριάρχην χίας (πρβλ. Ματθ. 20, 25-28). Ἡ Κων/πόλεως Ἐκκλησία ἦταν πάντα ἀντίθετη (3) Σὲ ἐπίπεδο τῆς Οἰκουμενικῆς στὶς ἀλλοιωμένες ἀντιλήψεις περὶ Ἐκκλησίας ὡς κοινότητας τῶν πρωτείου, οἱ ὁποῖες ἀπὸ τὴν ἀρχαικατὰ τόπους Αὐτοκεφάλων ότητα διείσδυαν στὴν ἐκκλησιαἘκκλησιῶν, διὰ τῆς κοινῆς ὁμολο- στικὴ ζωή[8]. Στοὺς Ὅρους τῶν γίας πίστεως ἑνωμένων ἐν μίᾳ Συνόδων καὶ τὰ ἁγιοπατερικὰ κείοἰκογενείᾳ καὶ τελούντων ἐν τῇ μενα ἀποδοκιμάζονταν οἱ καταμυστηριακῇ μετ᾽ ἀλλήλων κοινω- χρήσεις ἐξουσίας[9]. νία, τὸ πρωτεῖο καθορίζεται συμΟἱ πρῶτοι ὡς πρὸς τὴν τιμὴν φώνως πρὸς τὴν παράδοση τῶν στὴν ἀνὰ τὴν Οἰκουμένη Ἐκκλησία Ἱερῶν Διπτύχων καὶ εἶναι πρωτεῖο Ἐπίσκοποι Ρώμης, ἀπὸ ἀπόψεως τιμῆς. Ἡ παράδοση αὐτὴ ἀνάγεται τῶν Ἐκκλησιῶν τῆς Ἀνατολῆς, στοὺς κανόνες τῶν Οἰκουμενικῶν πάντα ἦταν Πατριάρχες τῆς ΔύσεΣυνόδων (Γ΄ τῆς Β΄ Οἰκουμενικῆς, ως, δηλονότι Προκαθήμενοι τῆς ΚΗ΄ τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς καὶ ΛΣΤ΄ τοπικῆς Ἐκκλησίας τῆς Δύσεως. τῆς ΣΤ΄ Οἰκουμενικῆς) καὶ ἐπιβε- Καίτοι ἀπὸ τὴν πρώτη ἤδη χιλιετία βαιοῦται κατὰ τὴ διάρκεια τῆς τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας στὴ ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας ἀπὸ τὶς Δύση ἄρχισε νὰ διαμορφοῦται τὸ πράξεις τῶν Συνόδων τῶν ἐπιμέ- δόγμα περὶ εἰδικῆς, θείας προρους Τοπικῶν Ἐκκλησιῶν καθὼς ελεύσεως, διδακτικῆς καὶ διοικηκαὶ ἀπὸ τὴ λειτουργικὴ πράξη τῆς τικῆς αὐθεντίας τοῦ Ἐπισκόπου μνημονεύσεως τῶν Προκαθημέ- Ρώμης, ἡ ὁποία ἐπεκτεινόταν ἐφ᾽ νων τῶν λοιπῶν κατὰ τόπους ὅλης τῆς ἀνὰ τήν Οἰκουμένη Ἐκκλησιῶν ἀπὸ τὸν Προκαθήμενο Ἐκκλησίας. ἑκάστης Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀπέρρισυμφώνως πρὸς τὴν κατάταξή των ψε τὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας στὰ Ἱερὰ Δίπτυχα. τῆς Ρώμης περὶ τοῦ παπικοῦ πρωἌλλαζε ἡ κατάταξη αὐτὴ κατὰ τείου καὶ τῆς θείας προελεύσεως τὴ διάρκεια τῆς ἱστορίας. Τὴν πρώ- αὐθεντίας τοῦ πρώτου ἀνὰ τὴν τη χιλιετία τῆς ἐκκλησιαστικῆς Οἰκουμένη Ἐκκλησία Ἐπισκόπου. ἱστορίας τὸ πρωτεῖο τιμῆς ἀνῆκε Οἱ Ὀρθόδοξοι θεολόγοι πάντα στὸ θρόνο τῆς Ρώμης[5]. Μετὰ τὴ ἐπέμειναν στὸ ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῆς διακοπὴ τῆς εὐχαριστιακῆς κοινω- Ρώμης ἦταν μία ἀπὸ τὶς κατὰ τόνίας μεταξὺ Ρώμης καὶ Κωνσταντι- πους Αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες καὶ νουπόλεως τὸ δεύτερο ἥμισυ τοῦ δὲν εἶχε δικαίωμα ἐπεκτάσεως τῆς ΙΑ΄ αἰῶνος τὰ πρωτεῖα στὴν Ὀρθό- δικαιοδοσίας της ἐπὶ τῶν ἐδαφῶν δοξη Ἐκκλησία περιῆλθαν στὸν τῶν λοιπῶν κατὰ τόπους Ἐκκληἑπόμενο κατὰ σειρὰ Ἱερῶν Διπτύ- σιῶν. Ἐπίσης θεωροῦσαν ὅτι τὸ χων θρόνο τῆς Κωνσταντινουπό- πρωτεῖο τιμῆς τῶν Ἐπισκόπων Ρώλεως. Ἔκτοτε ἕως καὶ σήμερα τὰ μης εἶναι ἕνας ἀνθρώπινος καὶ ὄχι πρωτεῖα τιμῆς σὲ παγκόσμιο ἐπίπε- θεϊκὸς θεσμὸς[10]. δο στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀνήκουν στὸν Πατριάρχη ΚωνσταντιὉ Παπισμός νουπόλεως ὡς πρῶτο μεταξὺ ἴσων Κατὰ τὴ διάρκεια ὅλης τῆς δευΠροκαθημένων τῶν κατὰ τόπους τέρας χιλιετίας ἕως καὶ τὶς ἡμέρες Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν. μας ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία διατηροῦσε ἐκείνη τὴ διοικητικὴ δομή, Ἀναφορά εἰς τά δίπτυχα ἡ ὁποία ἦταν χαρακτηριστική τῆς Σὲ ἐπίπεδο τῆς ἀνὰ τὴν Οἰκου- Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας τῆς πρώμένη Ἐκκλησίας εἶναι ἡ παγιω- της χιλιετίας. Ἐντὸς πλαισίων θεῖσα στὰ Ἱερὰ Δίπτυχα καὶ ἀνα- αὐτῆς τῆς δομῆς ἡ ἑκάστη τοπικὴ γνωρισμένη ὑφ’ ὅλων τῶν κατὰ τό- Αὐτοκέφαλος Ἐκκλησία, ἐν τῇ πους Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν δογματικῇ, τῇ κανονικῇ καὶ τῇ κανονικὴ παράδοση τῆς Ἐκκλη- εὐχαριστιακῇ ἑνότητι πρὸς τὶς σίας, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ πηγὴ πρω- λοιπὲς τοπικὲς Ἐκκλησίες οὖσα, τείου τιμῆς. Τὸ περιεχόμενο τοῦ εἶναι διοικητικὰ αὐτοτελής. Δὲν πρωτείου τιμῆς σὲ παγκόσμιο ἐπί- ὑπάρχει οὔτε ὑπῆρχε ποτὲ στὴν πεδο δὲν καθορίζεται ἀπὸ τοὺς κα- Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἕνα ἑνιαῖο δινόνες τῶν Οἰκουμενικῶν ἢ Το- οικητικὸ κέντρο σὲ παγκόσμιο ἐπίπικῶν Συνόδων. Οἱ κανόνες ἐπὶ πεδο. τῶν ὁποίων στηρίζονται τὰ Ἱερὰ Ἀντίθετα, στὴ Δύση ἡ ἐξέλιξη Δίπτυχα, δὲν παρέχουν σὲ πρῶτο (ὁ ὁποῖος τὴν ἐποχὴ τῶν Οἰκουμε- τῆς διδασκαλίας περὶ εἰδικῆς ἐξουνικῶν Συνόδων ἦταν Ἐπίσκοπος σίας τοῦ Ἐπισκόπου Ρώμης, συμΡώμης) κάποιες ἐξουσιαστικὲς φώνως πρὸς τὴν ὁποία ἡ ὕπατη ἁρμοδιότητες ἐντὸς πλαισίων τῆς ἐξουσία στὴν ἀνὰ τὴν Οἰκουμένη Ἐκκλησία ἀνήκει στὸν Ἐπίσκοπο καθόλου Ἐκκλησίας[6]. Ρώμης ὡς διάδοχο τοῦ Ἀποστόλου Οἱ ἐκκλησιολογικὲς ἀλλοιώσεις, Πέτρου καὶ ἐπὶ τῆς γῆς ἐπίτροπο διὰ τῶν ὁποίων στὸν πρῶτο ἐπὶ τοῦ τοῦ Χριστοῦ, ὁδήγησε στὴ διαμόρπαγκοσμίου ἐπιπέδου ἀποδίδονται φωση ἑνὸς ἐντελῶς διαφορετικοῦ διοικητικές λειτουργίες, χαρακτη- προτύπου διοικήσεως τῆς Ἐκκληριστικές τοῦ πρώτου σὲ ὑπόλοιπα σίας μὲ ἕνα ἑνιαῖο οἰκουμενικὸ ἐπίπεδα τῆς ἐκκλησιαστικῆς ὀργα- κέντρο τὴν Ρώμη[11]. νώσεως, στὴν πολεμικὴ φιλολογία Συμφώνως πρὸς τὰ δύο διαφοτῆς δευτέρας χιλιετίας ἀπέκτησαν ρετικὰ πρότυπα τῆς ἐκκλησιατὴν ὀνομασία τοῦ “Παπισμοῦ”. στικῆς δομῆς, διαφορετικῶς πα3. Ἐπειδὴ εἶναι διαφορετικὴ ἡ ρουσιάζονταν καὶ οἱ προϋποθέσεις φύση τοῦ πρωτείου σὲ διάφορα διὰ τὴν ἀναγνώριση κανονικότηἐπίπεδα τῆς ἐκκλησιαστικῆς δομῆς τας μίας ἐκκλησιαστικῆς κοινότη(σὲ τοπικό, σὲ ἐπαρχιακὸ καὶ σὲ τας. Ὡς ἀπαραίτητη προϋπόθεση παγκόσμιο), δὲν ταυτίζονται οἱ λει- τῆς κανονικότητας ἡ Ρωμαιοκαθοτουργίες τοῦ πρώτου σὲ διάφορα λικὴ παράδοση θέλει τὴν εὐχαριἐπίπεδα καὶ εἶναι ἀδύνατο νὰ με- στιακὴ ἑνότητα τῆς α΄ ἢ τῆς β΄

ἐκκλησιαστικῆς κοινότητας μετὰ τοῦ θρόνου τῆς Ρώμης. Στὴν Ὀρθόδοξη παράδοση κανονικὴ θεωρεῖται ἐκείνη ἡ κοινότητα, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ μέρος μίας τοπικῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας καὶ δι᾽ αὐτοῦ εὑρίσκεται ἐν εὐχαριστιακῇ ἑνότητι πρὸς τὶς λοιπὲς κανονικὲς κατὰ τόπους Ἐκκλησίες.

Ἡ Ὀρθόδοξος Παράδοσις

Ὡς γνωστόν, οἱ προσπάθειες ἐπιβολῆς τοῦ δυτικοῦ προτύπου τῆς διοικητικῆς δομῆς στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἀνατολῆς πάντα εὕρισκαν ἀντίσταση στὴν Ὀρθόδοξη Ἀνατολή. Αὐτὴ ἀποτυπώθηκε στὰ ἐκκλησιαστικὰ κείμενα[12] καὶ τὴν πολεμικὴ φιλολογία, ποὺ στρέφονταν κατὰ τοῦ Παπισμοῦ καὶ ἀποτελοῦν μέρος τῆς Παραδόσεως τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Τί δύναται

5. Τὸ πρωτεῖο στὴν ἀνὰ τὴν Οἰκουμένη Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, τὸ ὁποῖο ἀπὸ τὴν ἴδια τὴ φύση του ἀποτελεῖ πρωτεῖο τιμῆς καὶ ὄχι ἐξουσίας, ἔχει μεγάλη σημασία διὰ τὴν Ὀρθόδοξη μαρτυρία στὸ σύγχρονο κόσμο. Ἡ Πατριαρχικὴ Καθέδρα τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἔχει πρωτεῖα τιμῆς ἐπὶ τῇ βάσει τῶν Ἱερῶν Διπτύχων, τὰ ὁποῖα ἀναγνωρίζονται ὑφ΄ ὅλων τῶν κατὰ τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν. Τὸ περιεχόμενο δὲ αὐτοῦ τοῦ πρωτείου καθορίζει ἡ συναίνεση τῶν κατὰ τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ἡ ὁποία ἐκφράζεται εἰδικῶς στὶς Διορθόδοξες Διασκέψεις ἐπὶ τῆς προπαρασκευῆς τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας[13]. Ἀσκῶν τὸ πρωτεῖο του ὁ Προκαθήμενος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως δύναται νὰ ἀναλαμβάνει πρωτοβουλίες διορθοδόξου καὶ διαχριστιανικοῦ ἐμβελείας καὶ ἐπίσης ἐκ μέρους τοῦ Ὀρθοδόξου πληρώματος νὰ ἀποτείνεται στὸν ἔξω κόσμο, ἐξασφαλισθείσης ἐπὶ τούτῳ τῆς ἐξουσιοδοτήσεως ὑφ᾽ ὅλων τῶν κατὰ τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν. 6. Τὸ πρωτεῖο στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καλεῖται νὰ ὑπηρετεῖ τὴν πνευματικὴ ἑνότητα τῶν μελῶν της καὶ τὴ διευθέτηση τῆς ζωῆς, διότι οὐ γὰρ ἐστιν ἀκαταστασίας ὁ Θεός, ἀλλὰ εἰρήνης (Α´ Κορ. 14,33). Ἡ διακονία τοῦ πρώτου ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, ξένη πρὸς τὴν κοσμικὴ φιλαρχία, ἔχει σκοπό τήν οἰκοδομὴν τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, μέχρι… οἱ πάντες…ἀληθεύοντες ἐν ἀγάπῃ αὐξήσωμεν εἰς αὐτὸν τὰ πάντα, ὃς ἐστιν ἡ κεφαλή, ὁ Χριστός, ἐξ οὗ πᾶν τὸ σῶμα… κατ’ ἐνέργειαν ἐν μέτρῳ ἑνὸς ἑκάστου μέρους τὴν αὔξησιν τοῦ σώματος ποιεῖται εἰς οἰκοδομὴν ἑαυτοῦ ἐν ἀγάπῃ (Ἐφ. 4, 12-16).

Ὑποσημειώσεις:

[1] Ἡ ὁποία περιλαμβάνει τὴν ἐκλογή, τὴν ἐπίθεση τῶν χειρῶν καὶ τὴν ἀποδοχὴ ἐκ μέρους τῆς Ἐκκλησίας. [2] Ep. 69,8.PL 4, 406 Α (στὴ ρωσικὴ μετάφραση εἶναι ἡ Ἐπιστολὴ 54) [3] Κατὰ κανόνα, ὁ πρῶτος Ἐπίσκοπος προΐσταται τοῦ κυριότερου (πρώτου) θρόνου στὸ κανονικὸ ἔδαφος ἑκάστης Ἐκκλησίας. [4] Οἱ κατὰ τόπους Αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες εἶναι δυνατὸν νὰ περιλαμβάνουν τὶς σύνθετες ἐκκλησιαστικὲς ὀντότητες, λ.χ. ἐντός τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας ὑπάρχουν Αὐτόνομες καὶ Αὐτοδιοίκητες Ἐκκλησίες, Μητροπολιτικὲς Περιφέρειες, Ἐξαρχάτα καὶ Ἱερὲς Μητροπόλεις. Ἑκάστη ἐξ αὐτῶν ἔχει τὴν ἰδίαν μορφὴ τοῦ πρωτείου, ἡ ὁποία καθορίζεται ἀπὸ τὴν Τοπικὴ Κληρικολαϊκὴ Σύναξη καὶ ἀποτυποῦται στὸν Καταστατικὸ Χάρτη. [5]Περὶ πρωτείου τιμῆς τοῦ θρόνου τῆς Ρώμης καὶ τῆς δευτερείας τοῦ θρόνου τῆς Κωνσταντινουπόλεως ὁμιλεῖ ὁ Γ΄ Κανὼν τῆς Β΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου: «Τὸν μέντοι Κωνσταντινουπόλεως ἐπίσκοπον ἔχειν τὰ πρεσβεῖα τῆς τιμῆς μετὰ τὸν τῆς Ρώμης ἐπίσκοπον, διὰ τὸ εἶναι αὐτὴν νέαν Ρώμην». Ὁ ΚΗ΄ Κανὼν τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου διευκρινίζων τὸν ὡς ἄνω κανόνα, ἐπικαλεῖται τὴν κανονικὴ αἰτία, ἐπὶ τῆς ὁποίας στηρίζονται τὰ πρωτεῖα τιμῆς Ρώμης καὶ Κωνσταντινουπόλεως: «Καὶ γὰρ τῷ θρόνῳ τῆς πρεσβυτέρας Ρώμης, διὰ τὸ βασιλεύειν τὴν πόλιν ἐκείνην, οἱ Πατέρες εἰκότως ἀποδεδώκασι τὰ πρεσβεῖα. Καὶ τῷ αὐτῷ σκοπῷ κινούμενοι οἱ ἑκατὸν πεντήκοντα θεοφιλέστατοι ἐπίσκοποι, τὰ ἴσα πρεσβεῖα ἀπένειμαν τῷ τῆς Νέας Ρώμης ἁγιωτάτῳ θρόνῳ, εὐλόγως κρίναντες, τῇ βασιλείᾳ καὶ συγκλήτῳ τιμηθεῖσαν πόλιν, καὶ τῶν ἴσων ἀπολαύουσαν πρεσβείων τῇ πρεσβυτέρᾳ βασιλίδι Ρώμῃ, καὶ ἐν τοῖς ἐκκλησιαστικοῖς ὡς ἐκείνην μεγαλύνεσθαι πράγμασι, δευτέραν μετ᾽ ἐκείνην ὑπάρχουσαν» [6] Ὑπάρχουν κανόνες, στοὺς ὁποίους στὴν πολεμικὴ φιλολογία καταφεύγουν, γιὰ νὰ δικαιολογήσουν τὰ δικαστικὰ προνόμοια τοῦ πρώτου θρόνου τῆς Ρώμης: πρόκειται γιὰ τοὺς Δ΄καὶ Ε΄ κανόνες τῆς ἐν Σαρδικῇ Συνόδου (343 μ.Χ.). Ἐν τῷ μεταξὺ δὲν ἀναφέρουν οἱ κανόνες αὐτοὶ ὅτι τὸ δικαίωμα τῆς ἕδρας τῆς Ρώμης, ὅπως δέχεται προσφυγὲς ἰσχύει καὶ δι᾽ ὅλη τὴν ἀνὰ τὴν Οἰκουμένη Ἐκκλησία. Ἀπὸ τὸ σῶμα τῶν Ἱερῶν κανόνων γνωρίζουμε ὅτι ἀκόμα καὶ στὴ Δύση δὲν ἦσαν ἀπεριόριστα τὰ δικαιώματα αὐτά. Ἔτσι ἀκόμα ἡ ἐν Καρθαγένῃ Σύνοδος τοῦ 256 μ.Χ., προεδρεύοντος τοῦ Ἁγίου Κυπριανοῦ Καρθαγένης, διατύπωσε τὴν ἀκόλουθη γνώμη στὶς περὶ πρωτείου ἀξιώσεις τῆς Ρώμης ὅσον ἀφορᾶ στὶς σχέσεις μεταξὺ τῶν Ἐπισκόπων: «Οὐδεὶς ἀπὸ μᾶς πρέπει νὰ καταστήσει τὸν ἑαυτὸ του Ἐπίσκοπο τῶν Ἐπισκόπων, οὔτε μὲ τυραννικὲς ἀπειλὲς νὰ καταναγκάζει τοὺς συναδέλφους του σὲ ὑποταγή, διότι ὁ ἕκαστος Ἐπίσκοπος λόγῳ ἐλευθερίας καὶ ἐξουσίας ποὺ ἀπολαμβάνει, ἔχει

δικαίωμα ἰδίας του ἐπιλογῆς, καὶ οὔτε δυνατὸν εἶναι νὰ δικάζεται ὑπὸ τοῦ ἄλλου, οὔτε καὶ ὂ ἴδιος νὰ δικάζει τὸν ἄλλο, ἀλλὰ ὅλοι μας ἂς ἀναμένουμε τὴν κρίση τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος μόνος ἔχει τὴν ἐξουσία νὰ μᾶς τοποθετήσει νὰ διοικοῦμε τὴν Ἐκκλησία Του καὶ νὰ κρίνει τὶς πράξεις μας» (Sententiae episcoporum, PL, 3, 1085 C; 1053-1054A). Περὶ αὐτῶν ἐπίσης μιλάει ἡ Ἐπιστολὴ τῆς ἐν Ἀφρικῇ Συνόδου πρὸς Κελεστῖνον τὸν πάπαν, τῆς Ρωμαίων πόλεως ἐπίσκοπον (424 μ.Χ.), τὴν ὁποία περιλαμβάνουν ὅλες οἱ ἔγκυρες ἐκδόσεις τοῦ σώματος τῶν Ἱ. Κανόνων, π.χ. τὸ Πηδάλιον, ὡς μέρος τῶν Ἱερῶν Κανόνων τῆς ἐν Καρθαγένῃ Συνόδου. Διὰ τῆς Ἐπιστολῆς αὐτῆς ἡ Σύνοδος ἀπορρίπτει τὸ δικαίωμα τοῦ Πάπα Ρώμης, ὅπως δέχεται προσφυγὲς κατὰ τῶν δικαστικῶν ἀποφάσεων τῆς ἐν Ἀφρικῇ Συνόδου Ἐπισκόπων: «ἱκετεύομεν, ἵνα τοῦ λοιποῦ πρὸς τὰς ὑμετέρας ἀκοάς τοὺς ἐντεῦθεν παραγινομένους εὐχερῶς μὴ προσδέχησθε, μηδὲ τοὺς παρ᾽ ἡμῶν ἀποκοινωνητέους, εἰς κοινωνίαν τοῦ λοιποῦ θελήσητε δέξασθαι…». Ὁ ΡΕ΄ Κανὼν τῆς ἐν Καρθαγένῃ Συνόδου περιλαμβάνει ἀπαγόρευση ἀσκήσεως προσφυγῆς στὶς Ἐκκλησίες τῶν ὑπερπόντιων χωρῶν, πρᾶγμα τὸ ὁποῖο ἐν πάσῃ περιπτώσει ὑπονοεῖ ἐπίσης καὶ τὴ Ρώμη: «Ὁστισδήποτε μὴ κοινωνῶν ἐν τῇ Ἀφρικῇ, εἰς τὰ περαματικὰ πρὸς τὸ κοινωνεῖν ὑφερπύσει, τὴν ζημίαν τῆς κληρώσεως ἀναδέξεται». [7] Ὅπως τυγχάνει γνωστόν, οὐδεὶς κανόνας ὑπάρχει, ὁ ὁποῖος νὰ δικαιολογοῦσε τοιαύτη τὴν πράξη. [8] Ἤδη στοὺς ἀποστολικοὺς χρόνους στὴν Ἐπιστολὴ του ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος ἀποδοκίμασε τὸν φιλοπρωτεύοντα Διοτρεφὴ (Γ΄ Ἰω. 1,9). [9] Οὕτως ἡ Γ΄Οἰκουμενικὴ Σύνοδος ὑπερασπιζόμενη τὸ δικαίωμα αὐτοκεφαλίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου διὰ τοῦ Η΄ Κανόνα της θέσπισε: «ἕξουσι τὸ ἀνεπηρέαστον καὶ ἀβίαστον οἱ τῶν ἁγίων ἐκκλησιῶν, τῶν κατὰ τὴν Κύπρον, προεστῶτες, κατὰ τοὺς κανόνας τῶν ὁσίων Πατέρων, καὶ τὴν ἀρχαίαν συνήθειαν, δι᾽ ἑαυτῶν τὰς χειροτονίας τῶν εὐλαβεστάτων ἐπισκόπων ποιούμενοι· τὸ δὲ αὐτὸ καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων διοικήσεων, καὶ τῶν ἁπανταχοῦ ἐπαρχιῶν παραφυλαχθήσεται· ὥστε μηδένα τῶν θεοφιλεστάτων ἐπισκόπων ἐπαρχίαν ἑτέραν, οὐκ οὖσαν ἄνωθεν καὶ ἐξ ἀρχῆς ὑπὸ τὴν αὐτοῦ, ἢ γοῦν τῶν πρὸ αὐτοῦ χεῖρα καταλαμβάνειν ἀλλ᾽ εἰ καὶ τις κατέλαβε, καὶ ὑφ᾽ ἑαυτὸν πεποίηται, βιασάμενος, ταύτην ἀποδιδόναι· ἵνα μὴ τῶν Πατέρων οἱ κανόνες παραβαίνωνται, μηδὲ ἐν ἱερουργίας προσχήματι, ἐξουσίας τῦφος κοσμικῆς περεισδύηται, μηδὲ λάθωμεν τὴν ἐλευθερίαν κατὰ μικρὸν ἀπολέσαντες, ἥν ἡμῖν ἐδωρήσατο τῷ ἰδίῳ αἵματι ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὁ πάντων ἀνθρώπων ἐλευθερωτής». [10] Ἔτσι κατὰ τὸν ΙΓ΄ αἰώνα ὁ Ἅγιος Γερμανὸς Κωνσταντινουπόλεως ἔγραφε: «Ὑπάρχουν πέντε Πατριαρχεῖα μὲ καθορισμένα διὰ τὸν καθένα ὅρια, καὶ ἐν τῷ μεταξὺ τὰ τελευταῖα χρόνια ἀνάμεσά τους ἐδημιουργήθη σχίσμα, ἀρχὴ τοῦ ὁποίου ἔθεσε μία τολμηρὰ χείρ, ἡ ὁποία ἐπιζητεῖ ὑπεροχὴ καὶ κυριαρχία ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ. Ἡ Κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὁ Χριστός, ἐνῶ κάθε ἀξίωση πρωτείου εἶναι ἀντίθετη μὲ τὴ διδασκαλία Του» (παρατίθεται ἀπὸ τὸ I.I.Sokolov Lektsii po istorii Greko-Vostochnoi Tserkvi, S-Pb, 2005, σελ. 129). Κατὰ τὸν ΙΔ΄ αἰώνα ὁ Νεῖλος Καβάσιλας Ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης: «Δύο γὰρ περὶ τὸν πάπαν θεωρουμένων, τὸ τε εἶναι Ρώμης ἐπίσκοπον…καὶ ἔτι τὸ πρῶτον [ὡς πρὸς τὴν τιμὴ] εἶναι τῶν ἄλλων ἐπισκόπων. Τὸ μὲν παρὰ τοῦ Πέτρου ἔχει λαβών, τὸ εἶναι Ρώμης ἐπίσκοπος, τὸ δέ, παρὰ τῶν μακαρίων Πατέρων, καὶ τῶν εὐσεβῶν βασιλέων, πολλοῖς χρόνοις ὕστερον, διὰ τὸ δίκαιο εἶναι καὶ τὰ ἐκκλησιαστικὰ ὑπὸ τάξιν τελεῖν» (De primate papae, PG 149, 701 CD). Ἀκολουθῶν τοὺς βυζαντινοὺς θεολόγους τῶν ΙΓ΄- ΙΔ΄ αἰώνων ὁ Παναγιώτατος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος δηλοῖ: «Ὅλοι ἐμεῖς, ὡς Ὀρθόδοξοι… εἴμαστε πεπεισμένοι ὅτι κατὰ τὴν πρώτη χιλιετία τῆς ἱστορίας τῆς Ἐκκλησίας, τὴν ἐποχὴ τῆς ἀδιαιρέτου Ἐκκλησίας, ἀνεγνωρίζετο τὸ πρωτεῖο τοῦ Ἐπισκόπου Ρώμης, τοῦ Πάπα. Ὅμως τὸ πρωτεῖο ἐκεῖνο ἦταν πρωτεῖο τιμῆς καὶ ἀγάπης χωρὶς νὰ εἶναι νομικὴ κυριαρχία ἐφ᾽ ὅλης τῆς χριστιανικῆς Ἐκκλησίας. Μὲ ἄλλα λόγια, σύμφωνα μὲ τὴ θεολογία μας, αὐτὸ τὸ πρωτεῖο εἶναι ἀνθρώπινου χαρακτῆρος καὶ θεσπίσθηκε λόγῳ ἀνάγκης νὰ ἔχουν οἱ Ἐκκλησίες τὴν κεφαλὴ καὶ τὸ συντονιστικὸ κέντρο» (ἀπόσπασμα τῆς συνεντεύξεως στὰ Βουλγαρικὰ Μέσα Μαζικῆς Ἐνημέρωσης τὸν Νοέμβριο 2007). [11] Οἱ διαφορὲς στὴν ἐκκλησιαστικὴ ὀργάνωση τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας δὲν παρατηροῦνται μόνο σὲ παγκόσμιο ἐπίπεδο, ἀλλὰ καὶ σὲ ἐπαρχιακὸ καὶ σὲ τοπικό. [12] Στὴν Ἐγκύκλιό τους (1848) οἱ Πατριάρχες τῆς Ἀνατολῆς ἐπικρίνουν τὴν μετατροπὴ τοῦ ὑπὸ τῶν Ἐπισκόπων Ρώμης πρωτείου τιμῆς σὲ κυριαρχία ἐφ᾽ ὅλης τῆς Οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας: «αὐτὸ τὸ πρωτεῖον… ἐξ ἀδελφικοῦ τύπου καὶ πρεσβείου ἱεραρχικοῦ εἰς κυριαρχικὸν μεταπεπτωκὸς» (ἄρθ. ΙΓ΄). Ὅπως ἀναφέρει ἡ Ἐγκύκλιος, τὸ ἀξίωμα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρώμης, «οὐ κυριαρχικόν, οὔτε μήν διαιτητικόν, ὅπερ οὐδ’ αὐτὸς ὁ μακάριος Πέτρος οὐδέποτε ἐκπληρώσατο, ἀλλ’ ἀδελφικὸν τυγχάνει πρεσβεῖον ἐν τῇ Καθολικῇ Ἐκκλησίᾳ καὶ γέρας ἀπονεμηθὲν τοῖς Πάπαις διὰ τὸ μεγαλώνυμον καὶ πρεσβεῖον τῆς πόλεως» (ἄρθ. ΙΓ΄). [13] Βλ. λ.χ. τὴν Ἀπόφαση τῆς Δ΄ Πανορθοδόξου Διασκέψεως (1968), π.6,7, καὶ τὸν Κανονισμὸ Λειτουργίας Προσυνοδικῶν Πανορθοδόξων Διασκέψεων (1986) ἀρ.2,13.

ΑΠΟ... ΠΑΡΕΝΘΕΤΟΥΣ ΜΗΤΕΡΑΣ • ῾Υπό τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ρωσίας

Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας, ὡς μετέδωσε τὸ εἰδησεογραφικὸν πρακτορεῖον «RIA NOVOSTI», ὑπὸ ἡμερομηνίαν 30ήν Δεκεμβρίου, ἀπεφάσισε νὰ βαπτίζωνται τὰ παιδιὰ, τὰ ὁποῖα ἐγεννήθησαν μὲ βοήθειαν παρενθέτου μητέρας, ὑπὸ τὴν προϋπόθεσιν ὅτι οἱ γονεῖς των θὰ ἐπιδείξουν μετάνοιαν. Ὡς μετέδωσε τὸ

Πρακτορεῖον Εἰδήσεων:

«Στὴν Ἐκκλησία θεωροῦν ὅτι ἡ πρακτική τῆς παρένθετης μητρότητας γίνεται ὅλο καὶ περισσότερο διαδεδομένη. Στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας ἀποδοκιμάζουν τέτοιου εἴδους τεχνολογίες, ἐπειδὴ στὴν περίπτωση αὐτὴ ὁ ἄνθρωπος δὲ θεωρεῖται «μοναδικὴ προσωπικότητα», ἀλλὰ «βιολογικὸ ὄν», τὸ ὁποῖο μποροῦν νὰ κατασκευάζουν αὐθαίρετα».

Τὸ Φανάριον προσκαλεῖ εἰς ἱερὸν συλλείτουργον τοὺς προκαθημένους τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν

Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Βαρθολομαῖος εἰς μίαν προσπάθειαν νὰ καταδείξη τὴν Ἑνότητα τῆς Ὀρθοδόξου ᾽Ἐκκλησίας προσεκάλεσεν ὅλους τούς Πατριάρχας καὶ Ἀρχιεπισκόπους Αὐτοκεφάλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν εἰς τὸ Φανάριον, τὴν Κυριακήν τῆς Ὀρθοδοξίας διὰ Ἱερὸν συλλείτουργον. Ἕως σήμερον δὲν εἶναι γνωστὸν ποῖοι θὰ ἀνταποκριθοῦν. Διότι: 1ον) Αἱ σχέσεις Φαναρίου - Μόσχας βρίσκονται εἰς τὸ χειρότερον σημεῖον. 2ον) Ἡ ἔντασις εἰς τὰς σχέσεις Φαναρίου - Μόσχας εἶναι μεγάλη, διότι ἡ Μόσχα κάμνει ἀποδεδειγμένως εἰσπήδησιν εἰς περιφερεί-

ας, αἱ ὁποῖαι ἀνήκουν εἰς τὴν δικαιοδοσίαν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου (Κίνα, Ἰαπωνία κλπ.). 3ον) Ἡ Μόσχα διαμηνύει εἰς τὸν Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην ὅτι δὲν θὰ γίνη Πανορθόδοξος Σύνοδος, ἐὰν ὁ Πατριάρχης Ρωσίας κ. Κύριλλος δὲν εἶναι συμπροεδρεύων. 4ον) Τὰ Πατριαρχεῖα Ἀντιοχείας καὶ Ἱεροσολύμων, ποὺ εὑρίσκονται ἀπὸ μηνῶν εἰς διένεξιν, ἀλληλοαπειλοῦνται διὰ διακοπὴν τῆς κοινωνίας κλπ. Αἰτία τῆς διενέξεως, ἡ δικαιοδοσία διὰ τὸ Κατάρ. Αἱ μόναι αὐτοκέφαλοι Ὀρθόδοξοι (Ἑλληνόφωνοι) Ἐκκλησίαι, αἱ ὁποῖαι στηρίζουν τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον εἶναι αἱ Αὐτοκέφαλοι Ἐκκλησίαι τῆς Ἑλλάδος, καὶ τῆς Ἀλβανίας.

ΕΑΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΗ ΤΑ ΔΟΓΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ…

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛ.

μία παλαιά σχετική μελέτη τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν Ἱερωνύμου Α´, ἡ ὁποία παρουσιάζει ἐρευνητικά τό ἐνθουσιαστικό στοιχεῖο τῶν πρώτων χριστιανῶν. Ἀλλά καί σ᾽ αὐτήν τήν Ἁγία Γραφή θά βροῦμε τοιαῦτα φαινόμενα. Γιά παράδειγμα: Ὅλοι ἐσεῖς οἱ Παπικοί τιμᾶτε ἰδιαίτερα τόν ἀπόστολο Πέτρο. Τί σᾶς λέγει ἡ ὁρμητική του ἐνέργεια νά σύρει τήν μάχαιρά του καί νά κόψει τό αὐτί τοῦ Μάλχου (Ματθ. 26,51); Δέν ἔπρεπε βεβαίως νά ἐνεργήσει ἔτσι ὁ ζηλωτής μαθητής, ἀλλά Σᾶς ἐρωτῶ: Ἀπό τήν τολμηρή αὐτή ἐνέργεια τοῦ Πέτρου νά κόψει τό αὐτί ἑνός ἐκ τῶν ὑπηρετῶν τοῦ ἀρχιερέως, θά ἔπρεπε ὁ ἀρχιερεύς νά στραφεῖ περιφρονητικῶς στόν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί νά τοῦ πεῖ νά «χαίρεται τούς μαθητές Του», ὅπως ἐκάματε Σεῖς εἰς ἐμέ; 2. Θά παρακαλοῦσα ὅμως, Κύριε Νικόλαε, νά ἐμβαθύνετε στό βάθος τῶν ἐναντίον Σας ἀντιδράσεων ἐκ μέρους τῶν ἀναγνωστῶν μας. Καί τό βάθος καί ἡ αἰτία εἶναι – ὅπως καθαρά Σᾶς τό γράφουν – ὅτι δέν εἶδαν ἐκ μέρους Σας ἰσχυρά ἐπιχειρήματα στόν μεταξύ μας θεολογικό διάλογο. Ἐσεῖς τί νομίζετε,Ἐντιμότατε; Ἐάν μοῦ ἐγράφατε μία ἐπιστολή μέ θεολογικές βάσεις, μέ βιβλικές καί πατερικές μαρτυρίες, θά ἐκφράζονταν οἱ ἀναγνῶστες μας ὅπως ἐκφράστηκαν ἐναντίον Σας; Ἐγώ νομίζω ὄχι! Γιατί λοιπόν δέν βλέπετε μέ ταπείνωση αὐτό πού καθαρά Σᾶς γράφουν οἱ ἀναγνῶστες μας, ὅτι δηλαδή ὁ λόγος Σας ἦταν πτωχός θεολογικά καί ἔλεγε μόνο γιά «ἀγαπητισμούς», ἀλλά τούς διαγράψατε περιφρονητικά μέ τόν πρός ἐμέ λόγο σας, «νά τούς χαίρεσθε»; Ναί, Ἐντιμότατε! Στά δικά μου ἐπιχειρήματα, πού Σᾶς ἔγραφα μέ θεολογική βάση περί τοῦ «ἀδελφός», περί τοῦ «Καθολικός» καί περί τοῦ ὅρου «Ἐκκλησία» ἤ καί περί τοῦ Filioque, δέν ἦταν σοβαρή ἀπάντηση ἐκ μέρους Σας τό πτωχό ἐπιχείρημα, τό πῶς Σᾶς προσφωνοῦν ἄλλοι Ἀρχιερεῖς. Τῷ ὄντι, πολύ πτωχό καί πολύ ἀδύναμο τό ἐπιχείρημά Σας! Καί οἱ ἀναγνῶστες μας καί ἐγώ περιμέναμε ἀπό Σᾶς τόν «Ἀρχιεπίσκοπο» μιά δυναμική ἀπάντηση, πού νά «σπάει κόκκαλα», πού λέμε, μέ τό δυνατό σφυρί τῆς θεολογίας. Σεῖς, λοιπόν, μέ τίς πτωχές θεολογικά ἐπιστολές Σας πρός ἐμέ ἐκάματε τούς ἀναγνῶστες μας νά ἐκφραστοῦν, ὅπως ἐκφράστηκαν. Ἐάν τά κείμενά Σας ἦταν ἰσχυρά στήν θεολογία, θά ἐθαύμαζαν ὅλοι τόν συγγραφέα τους γιά τήν δύναμη τοῦ λόγου του καί τήν σιδηρά λογική του, ἔστω καί ἄν αὐτός δέν ἦταν ὁμοφρονῶν πρός αὐτούς. 3. Ἐπειδή ὅμως, Ἐντιμότατε Κύριε Νικόλαε, μοῦ γράφετε γι᾽ αὐτούς πού Σᾶς ἐκφράστηκαν ὑποτιμητικά καί τούς κακοχαρακτηρίσατε γι᾽ αὐτό, Σᾶς παραθέτω καί ἐγώ ἕνα παλαιότερο «εὐπρεπές» (!...) κείμενο κάποιου ἰδικοῦ Σας, τοῦ Ἰησουΐτη Δυφούρ, πεφιλημένου τότε προσώπου τοῦ Βατικανοῦ. Τό κείμενο αὐτό, τό ὁποῖο ἀποτελεῖ μνημεῖο ἀναιδείας καί θρασύτητος, ὑβρίζει μέ πολλή ἰταμότητα τήν πίστη τῶν Ὀρθοδόξων, παριστώντας τήν μουσουλμανική θρησκεία κατά πολύ ἀνώτερη ἀπό αὐτήν. Ἀκόμη δέ ὑβρίζει ἡμᾶς τούς Ἕλληνες καί μᾶς ἀποκαλεῖ «αἰσχρούς ληστάς» καί «σαρκοβόρα» καί «ἀηδεῖς σκώληκες», τήν δέ φιλοσοφία τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων ἀποκαλεῖ «καταγώγιον αἰσχροτήτων» καί αὐτόν τόν μέγα Ἀριστοτέλη τόν χαρακτηρίζει ὡς μικρόν, ὡς εἰπόντα μόνον «μίαν ὀρθήν γνώμην», ἀλλά περιφρονημένον τώρα στήν Εὐρώπη. Καί τέλος λέγει ὅτι στούς Τούρκους ἁρμόζει «τό σύμβολον τῆς ὑπεροχῆς», γιατί ὁ Ὀθωμανός εἶναι «ὑπερήφανος καί εὐγενής», ἐνῶ σέ μᾶς τούς Ἕλληνες ἁρμόζει «τό στίγμα τῆς αἰωνίας δουλείας». Τό κείμενο αὐτό, τό ὁποῖο, ὡς λέγει ὁ Ἐπίσκοπος Ροδοστόλου Χρυσόστομος (βλ. βιβλίον του Ἰδού ὁ Παπισμός, σελ. 22.23), εἶναι «ἄκρως ἀπο-

καλυπτικόν τῶν ἔναντι τῆς Ὀρθοδοξίας καί τῶν Ἑλληνορθοδόξων αἰσθημάτων τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν», δύνασθε νά τό εὕρητε εἰς τό ἔργον τοῦ ἱστορικοῦ Π. Κορολίδου, Σύγχρονος Ἱστορία τῶν Ἑλλήνων καί τῶν λοιπῶν λαῶν τῆς Ἀνατολῆς ἀπό τοῦ 1821 μέχρι τοῦ 1921, Ἀθῆναι 1922-1929, τόμος 4ος, σελ. 473. Σᾶς τό παραθέτω, Ἐντιμότατε, τό κείμενο καί ἀπολαῦστε το! Εἶναι γραμμένο ἀπό παπικόν. Ἀπολαῦστε το γιά τήν «εὐγένεια» καί τήν «εὐπρέπεια» τῶν ἐκφράσεών του, ὅπως Σεῖς ζητᾶτε νά Σᾶς ἐκφράζονται οἱ ἀναγνῶστες μας. Ἄς σημειωθεῖ δέ ὅτι τό κείμενο κυκλοφόρησε εὐρέως στήν Εὐρώπη καί στήν Τουρκία, τότε πού ἐμεῖς ἤμασταν ἀκόμη ταλαιπωρημένοι ἀπό τήν ταλαιπωρία τῆς δουλείας καί τῶν ἀγώνων μας. Λέγει λοιπόν τό φυλλάδιο: «Ἡ μουσουλμανική θρησκεία εἶναι πολλῷ ἀνωτέρα τῆς θρησκείας τῶν ὀρθοδόξων, καθ᾽ ὅσον, ἡ τῶν μουσουλμάνων θρησκεία πλησιάζει πολλῷ περισσότερον πρός τήν ἀληθῆ θρησκείαν, τήν καθολικήν, παρά ἡ ἀσεβής Ὀρθοδοξία, τό σύμβολον τοῦτο τοῦ δεσποτισμοῦ. Μετ᾽ οὐ πολύ ὁ βάρβαρος Κοζᾶκος θέλει ἀποκρουσθῆ διά παντός εἰς τούς πάγους αὐτοῦ, τότε δέ θά στρέψωμεν ἐναντίον τῶν αὐθαδῶν Ἑλλήνων οὐχί πλέον τά ὅπλα, ἀλλά τήν μάστιγα ἡμῶν. Ἐδιδάχθημεν ἀρκούντως πόσον ἡ ἐλευθέρωσις τῶν αἰσχρῶν τούτων ληστῶν ἦν ἔργον ἀσύμφορον. Ὤ, ἐάν οἱ Τοῦρκοι μή εἶχον τήν φιλάνθρωπον μέν, ἀλλά πολιτικῶς πλημμελῆ ἀρχήν τῆς ἀνεξιθρησκίας! Σήμερον ἤθελε ὑπάρχει ὁμογένεια μείζων ἐν τῷ Ὀθωμανικῷ κράτει, καί ἤθελεν ἐκλείψει ἡ ἐνοχλητική αὕτη φυλή τῶν Ἑλλήνων, ὧν ἡ ὕπαρξις εἶναι ὁμοία πρός τήν τῶν σαρκοβόρων καί ἀηδῶν σκωλήκων. Τί σημαίνει Ἑλλάς; Οἱ μωρολογιώτατοι μόνον θαμβοῦνται εἰς τό ὄνομα τοῦτο. Τί ἦσαν οἱ Ἕλληνες τό πάλαι; Λησταί. Τί εἶναι ἡ ἀσεβής φιλολογία τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων; Καταγώγιον αἰσχροτήτων. Ἀφῶμεν πλέον τάς ἀνάνδρους συμπαθείας καί ἐμβλέψωμεν εἰς τά ἀληθῆ συμφέροντα τοῦ πολιτισμοῦ. Ὁ εὐρωπαϊκός πολιτισμός ὀφείλει τήν ἀναγέννησιν τῶν γραμμάτων εἰς τούς Ἄραβας, κλάδον ἔνδοξον τοῦ ἀθανάτου γένους τῶν Ὀσμανλί. Μίαν ὀρθήν γνώμην ἀπεφήνατο ὁ Ἀριστοτέλης, οὗτινος τά βιβλία δέν ἀναγινώσκονται πλέον ἐν Εὐρώπῃ· τήν περί φύσει ἐλευθέρων καί δούλων. Καί ἡ γνώμη αὕτη εἶναι ὀρθή οὐχί μέν ἀπολύτως, ἀλλά πάντως ἐν τῇ Ἀνατολῇ. Τίς ἀμφιβάλλει ὅτι ὁ ὑπερήφανος καί εὐγενής Ὀθωμανός φέρει ἐπί τοῦ προσώπου αὐτοῦ ἐγκεχαραγμένον τό σύμβολον τῆς ὑπεροχῆς, ὁ δέ Ἕλλην ραγιὰς τό στίγμα τῆς αἰωνίας δουλείας;». 4. «Αἶσχος», λέγουμε ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες γιά τόν παπικό συγγραφέα τοῦ κειμένου αὐτοῦ καί καταπτύομε τό γραπτό του!... Αὐτά καί τά τοιαῦτα, Κύριε Νικόλαε, Ἀρχιεπίσκοπε τῶν Καθολικῶν, Νάξου, Τήνου, Ἄνδρου καί Μυκόνου. Ἀφοῦ πιστεύετε τήν ἀλήθεια τῶν δογμάτων Σας, Σᾶς παρακαλῶ δεχθεῖτε νά συνεχίσετε τόν διάλογο μαζί μου στίς μεταξύ μας δογματικές διαφορές καί μή τόν ἐγκαταλίπετε. Ἔχουμε πολλά νά ποῦμε. Ἄν ἀρνεῖστε τόν διάλογο καί τόν διακόπτετε, ὑποθέτω ὅτι θά κατηγορηθεῖτε ἀκόμη καί ἀπό τούς ἰδικούς Σας ὡς ἀδύναμος στήν ὑπεράσπιση τῶν δογμάτων Σας. Ἐάν πιστεύετε ὡς σωστά τά δόγματα τοῦ Παπισμοῦ καί λανθασμένα τά ἰδικά μας, τῶν Ὀρθοδόξων, ἐλᾶτε ἐπί τέλους νά μᾶς τό ἀποδείξετε στόν μεταξύ μας διάλογο. Σᾶς ὑπενθυμίζω καί τό ἑλληνικό λόγιο πού λέγει, «Ἰδού ἡ Ρόδος ἰδού καί τό πήδημα»! Καλά Χριστούγεννα καί Εὐλογημένον ἀπό τόν Θεόν τό νέον ἔτος 2014! Μέ τιμή καί ἀγάπη Χριστοῦ † Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας»

Σελὶς 8η

10 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2014

Ὑπὸ τοῦ Ἐθνικοῦ Ἀνωτάτου Δικαστηρίου τῆς Ἰνδίας ΔΙΚΑΙΩΣΙΣ ΔΙΑ ΤΟΝ ΣΕΒ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ, ΤΟΝ «Ο.Τ.» ΚΑΙ ΤΗΝ Π.Ο.Ε ἡμερησίαν ἐφημερίδα διά «λασπολογικά» δημοσιεύματα ΟΧΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΙΝ ΑΙ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑΙ ΔΙΑ ΤΗΝ 8ΗΝ ΚΑΙ 9ΗΝ ΟΙΚ. ΣΥΝΟΔΟΝ Ο ΣΕΒ. ΚΟΡΙΝΘΟΥ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΕΙ ΤΗΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΙΝΔΙΑΝ Ὁ Σεβ. Πειραιῶς θεωρεῖ τάς ἀκολουθίας ὡς θεοσημείαν. Τό φετινόν ἡμερολόγιον τῆς Π.Ο.Ε ἀφιερωμένον εἰς Ἡ Ἱ. Σύνοδος καί ὁ Σεβ. Κορίνθου μηνύουν

ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΘΥΜΑ ...ΕΚΒΙΑΣΜΟΥ

Ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἐνήργησεν ἀστραπιαίως καταθέτουσα μήνυσιν καί ἀγωγήν ἐναντίον τῆς ἐφημερίδος «Ἀκρόπολις», ἡ ὁποία ἀπό τήν 9ην Δεκεμβρίου παρουσιάζει σκανδαλώδη συμπεριφοράν κληρικῶν καί ἰδίως Σεβ. Μητροπολίτου, τόν ὁποῖον ἐμφανίζει νά ἔχη πρωταγωνιστήσει εἰς φρικαλέας πράξεις. Ὁ δημοσιογράφος ὑποστηρίζει πὼς ἔχει εἰς τήν κατοχήν του βίντεο, εἰς τό ὁποῖον ἐμφανίζονται αἱ φρικαλέαι πράξεις. Ἡ Ἱερά Σύνοδος ἐκάλεσε τόν δημοσιογράφον νά προσκομίση - παραδώση τά σχετικά στοιχεῖα. Ὁ δημοσιογράφος δέν τά παρέδωσεν ἀλλά ἔθεσεν «ὅρους», διά νά τά παραδώση. Ὕστερα ἀπό τήν ἐξέλιξιν αὐτήν ἡ Δ.Ι.Σ. προσέφυγεν εἰς τήν Δικαιοσύνην. Ὡς ἀναφέρει ἡ Ἱερά Σύνοδος εἰς ἀνακοίνωσίν της, ὑπό ἡμερομηνίαν 19ην Δεκεμβρίου:

«Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἐξ ἀφορμῆς τῆς συνεχίσεως καὶ ἐξειδικεύσεως τοῦ θορύβου περὶ σκανδάλων, ὁ ὁποῖος συστηματικῶς καὶ ἀναιτίως κατὰ τὶς ἅγιες ἡμέρες τῶν ἑορτῶν τῆς θείας Ἐπιφανείας τοῦ Κυρίου ἐγείρεται σὲ βάρος κληρικῶν παντὸς βαθμοῦ, κάνει γνωστὰ τὰ κάτωθι: Μετὰ καὶ τὴν παρέλευση τῆς προθεσμίας, τὴν ὁποία εἶχε ὁρίσει μὲ ἐξώδικη πρόσκλησή Της, στὶς 9 Δεκεμβρίου 2013, πρὸς τὴν ἐφημερίδα «Ἀκρόπολις» καὶ στοὺς δύο δημοσιογράφους της ποὺ μέσῳ ἀλλεπάλληλων δημοσιευμάτων τους δήλωναν ὅτι κατέχουν στοιχεῖα κατὰ “ἐν ἐνεργείᾳ Μητροπολίτου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καὶ δὴ καὶ τῆς Πελοποννήσου καὶ ἄλλων κληρικῶν” καὶ μὴ τηρηθείσης τῆς, ὑπὸ τῶν κανόνων τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν νόμων, διαδικασίας γιὰ τὴν κατάθεση τῶν ὁποιωνδήποτε καταγγελιῶν καὶ στοιχείων στὴν Ἱερὰ Σύνοδο ὡς προϊσταμένη ἀρχὴ τοῦ Ἀρχιερέως καὶ ὁποιουδήποτε κληρικοῦ καὶ προκειμένου νὰ προστατεύσει τοὺς κληρικούς Της καὶ τὸ ποίμνιό Της ἀπὸ τὸ δῆθεν σκάνδαλο, προέβη στὶς ἑξῆς ἐνέργειες: Α΄) κατέθεσε Ἀναφορὰ ἐνώπιον τῆς Προϊσταμένης τῆς Εἰσαγγελίας Πρωτοδικῶν Ἀθηνῶν, καὶ Β΄) ὑπέβαλε Ἀγωγὴ καὶ Μήνυση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος γιὰ συκοφαντικὴ δυσφήμιση κατὰ παντὸς ὑπαιτίου».

Ὁ Σεβ. Κορίνθου Ἐνῶ ἡ ἀνακοίνωσις τῆς Ἱερᾶς Συνόδου δέν καταγράφει τό ὄνομα τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου, ὁ Σεβ. Κορίνθου ἔδωσε μίαν συνέντευξιν, ἀπό τήν ὁποίαν προκύπτει ὅτι ἡ ἐφημερίς τόν συκοφαντεῖ καί τόν ἐκβιάζει. Τό Ἐκκλησιαστικόν Πρακτορεῖον “Ρομφαία”, τήν 21ην Δεκεμβρίου ἀναμετέδωσε περιληπτικῶς τήν συνέντευξιν. Συμφώνως πρός τήν “Ρομφαίαν”: «Γιὰ τὰ ὑποκινούμενα δημοσιεύματα, ποὺ ἀφοροῦν "ρὸζ" σκάνδαλα μέσα στὴν Ἐκκλησία μίλησε στὴν ἐκπομπὴ "Μὲ ἁπλὰ λόγια" ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Κορίνθου κ. Διονύσιος. Ὁ κ. Διονύσιος σχολιάζοντας τὰ δημοσιεύματα ἔκανε λόγο γιὰ ψευδεῖς εἰδήσεις, ξεκαθαρίζοντας ὅτι τόσο ὁ ἴδιος ὅσο καὶ ἡ Σύνοδος θὰ κινηθοῦν νομικά. "Ὑπάρχει ἡ ἐπίθεση τῆς λάσπης καὶ ἡ ἐπίθεση τῆς ἀγάπης, ἐγὼ θὰ παραμείνω στὴν ἐπίθεση τῆς ἀγάπης", τόνισε μεταξὺ ἄλλων ὁ Μητροπολίτης Κορίνθου. Ἐπίσης ἀναφέρθηκε σὲ δημο-

σιογράφο, ὁ ὁποῖος τοῦ ζήτησε χρήματα, γιὰ νὰ εἶναι διαφορετικὰ τὰ δημοσιεύματά του, τονίζοντας ὅτι ὅλοι αὐτοὶ νὰ ἀναζητήσουν τὴν λάσπη ἀλλοῦ καὶ ὄχι στὴν ἐκκλησία. "Τὰ ἱερὰ χρήματα θὰ πᾶνε σὲ ἐκείνους ποὺ τὰ ἔχουν ἀνάγκη, καὶ ὄχι στὶς στοχευμένες ἐπιθέσεις τους", ὑπογράμμισε χαρακτηριστικὰ ὁ κ. Διονύσιος. Σὲ ἄλλο σημεῖο ὁ Μητροπολίτης Κορίνθου ἀναφέρθηκε στὸν προκάτοχό του Μητροπολίτη Παντελεήμονα Καρανικόλα, τονίζοντας ὅτι κάποια στιγμὴ αὐτὴ ἡ μεγάλη προσωπικότητα ἔφτασε στὰ γεράματα νὰ γίνει περίγελως. Ἐπίσης ὁ Μητροπολίτης Κορίνθου πρόσθεσε πὼς διασύρθηκε ὁ προκάτοχός του, ὑπογραμμίζοντας ὅτι πέθανε ἀπαρηγόρητος καὶ καταρώμενος τοὺς Κορινθίους γραπτῶς. "Ἂν φιλοδοξοῦν οἱ Κορίνθιοι γιὰ ἄλλη μία φορά νὰ κατηγορηθοῦν ὡς πατροκτόνοι... δὲν ξέρω", ἀνέφερε μεταξὺ ἄλλων ὁ κ. Διονύσιος. Τέλος σχολιάζοντας τὰ "ρὸζ" δημοσιεύματα Ἀθηναϊκῆς Ἐφημερίδας γιὰ τὴν Ἐκκλησία, ἔκανε λόγο γιὰ ψευδεῖς εἰδήσεις, ξεκαθαρίζοντας ὅτι τόσο ὁ ἴδιος ὅσο καὶ ἡ Σύνοδος θὰ κινηθοῦν νομικά».

Αἱ φῆμαι καί ὁ Πειραιῶς Ἐν τῷ μεταξύ, φῆμαι ὑπεστήριζον ὅτι ὀκτώ Σεβ. Μητροπολῖται τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἔχουν εἰς τήν κατοχήν των τήν κασέταν μέ τάς “φρικαλέας” πράξεις τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου. Αἱ ἴδιαι φῆμαι ἔφερον τόν Σεβ. Μητροπολίτην Πειραιῶς νά ἔχη εἰς τήν κατοχήν του τήν κασέταν. Εἰς ἀνακοίνωσίν του ὁ Σεβ. Πειραιῶς διέψευσεν ὅτι ἔχει εἰς τήν κατοχήν του στοιχεῖα διά ἀθεμίτους πράξεις Σεβ. Μητροπολίτου. Ἡ ἀνακοίνωσις ἔχει ὡς ἀκολούθως:

«Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ διαψεύδει δημοσίᾳ τούς ὑπευθύνους τῆς Ἐφημερίδος “ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ”, ποὺ ἰσχυρίσθησαν ὅτι δῆθεν τοῦ ἔχουν παραδόσει ἀποδεικτικο ὑλικό, διὰ τοῦ ὁποίου ἐνοχοποιεῖται ἐν ἐνεργείᾳ Ἱεράρχης τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος δι’ ἀθεμίτους πράξεις. Οὐδέποτε παρεδόθη τέτοιο ὑλικὸ εἰς χεῖρας του και δηλώνει πρὸς πᾶσα κατεύθυνση, ὅτι μόνη ἁρμοδία ἀρχὴ διὰ τὴν καταγγελίαν εἰς βάρος οἱουδήποτε Κληρικοῦ εἶναι ἡ ἁρμοδία Ἐκκλησιαστικὴ Ἀρχή του ὡς καὶ ἐπίσης ὅτι δέν πάσχει τὸν μεγαλοϊδεατισμὸ τοῦ σωτῆρος τῆς Ἐκκλησίας, διότι αὐτὸ ἀποτελεῖ ὕβρι κατά τοῦ Δομήτορος τῆς Ἐκκλησίας Κυρίου, ἐφ’ ὅσον ἡ Ἐκκλησία δὲν σώζεται παρ’ οὐδενός παρά μόνο σώζει».

Συγχαίρομεν Ὁ "ΟΤ" συγχαίρει τόν Ἀρχιεπίσκοπον καί τήν Ἱερἀν Σύνοδον, διότι πρίν λάβη μεγάλας διαστάσεις ἡ "ρόζ δημοσιογραφία" ἀντέδρασεν ἀστραπιαίως καί προσέφυγεν εἰς τήν ποινικήν καί διοικητικήν δικαιοσύνην, διά νά διαλευκάνη, ἰδιαιτέρως ἡ πρώτη, τήν ὑπόθεσιν, ἀλλά καί νά σταματήση τόν συνεχιζόμενον θόρυβον, ἀπό τόν ὁποῖον σκανδαλίζεται ὁ πιστός λαός. Ἀντιθέτως ὁ μακαριστός Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν κυρός Χριστόδουλος καί ἡ τότε Ἱ. Σύνοδος εἶχον καθυστερήσει νά ἀντιδράσουν εἰς τήν σχετικήν "ρόζ δημοσιογραφίαν", μέ ἀποτέλεσμα νά πληγῆ ἡ εἰκών τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ συνόλου τῶν κληρικῶν καί τῶν Σεβ. Μητροπολιτῶν.

Σημαντικὴ βράβευσις τοῦ Ἡγουμένου τῆς Ἱ. Μονῆς Βατοπαιδίου κ. Ἐφραίμ

Συμφώνως πρός ἀνταπόκρισιν ἐκ τῆς Μόσχας, δημοσιευθεῖσαν εἰς τὸ «Ἁγιορείτικον Βῆμα» ὑπὸ ἡμερομηνίαν 6ην Δεκεμβρίου:

«Στὸ Κρατικὸ Ἀνάκτορο τοῦ Κρεμλίνου διεξήχθη ἡ δεξίωση ἀπονομῆς τοῦ ἐτησίου διεθνοῦς κοινωνικοῦ βραβείου τοῦ Ἱδρύματος τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέα τοῦ Πρωτόκλητου "Πίστη καὶ ἐμπιστοσύνη ", μεταδίδει τὸ πρακτορεῖο "Interfax-Religia". Φέτος ἀνάμεσα στοὺς βραβευμένους μὲ τὸ ὑψηλὸ παράσημο βρίσκεται ὁ ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Βατοπαιδίου στὸ Ἅγιον Ὄρος, ἀρχιμανδρίτης Ἐφραὶμ (γιὰ τὸν ἄθλο του στὴν ὑπηρεσία πρὸς τὸ ἔργο στήριξης τῶν πνευματικῶν σχέσεων τῶν ὀρθόδοξων λαῶν).

Ὁ ἀρχιμανδρίτης Ἐφραὶμ τὸ 2011 συνόδευσε τὴν Τίμια Ζώνη τῆς Θεοτόκου κατὰ τὴν μεταφορά της ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Μονὴ Βατοπαιδίου στὴ Ρωσία. Στὸ μεγάλο αὐτὸ ἱερὸ κειμήλιο προσκύνησαν ἑκατομμύρια ἄνθρωποι, καθὼς καὶ ἡ ἡγεσία τῆς χώρας. Οἱ παρατηρητὲς ἀποκάλεσαν τὸ γεγονὸς αὐτὸ ὡς τὴν πιὸ δημοφιλῆ εἰρηνευτικὴ λαϊκὴ συνέλευση τὰ τελευταῖα ἑκατὸ χρόνια. Κατὰ τὴν ἐπιστροφή του στὸ Ἅγιον Ὄρος ὁ ἱερέας ὑπέστη φυλάκιση μέ πλαστὲς κατηγορίες καὶ μετὰ τὸν ἀθώωσαν. Πρὸς τὴν στήριξη τοῦ ἀρχιμανδρίτη Ἐφραὶμ τάχτηκαν οἱ γνωστοὶ Ρῶσοι πολιτικοί, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας καὶ τὸ Ὑπουργεῖο Ἐξωτερικῶν τῆς Ρωσίας».

Μὴ ταυτίζετε ὡρισμένους ρασοφόρους μὲ τὴν Ἐκκλησίαν

Συμφώνως πρὸς ἀνταπόκρισιν τοῦ Ἀθηναϊκοῦ Πρακτορείου Εἰδήσεων καὶ τοῦ «Ζούγκλα.gr», ὑπὸ ἡμερομηνίαν 11ην Δεκεμβρίου, ἐκ τῆς Θεσσαλονίκης:

«Γιὰ θεολογικὰ καὶ κοινωνικὰ θέματα μίλησε σὲ πιστούς, σὲ ἐκδήλωση ποὺ πραγματοποιήθηκε σὲ αἴθουσα ξενοδοχείου στὴ Θεσσαλονίκη, ὁ ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Βατοπαιδίου, Ἐφραίμ, συνιστώντας τους πίστη στὸ Θεὸ καὶ ἐπαφὴ μὲ τὴν Ἐκκλησία. “Μὴ ταυτίζετε τὴν Ἐκκλησία μὲ μερικοὺς ρασοφόρους. Μπορεῖ ἕνας ρασοφόρος νὰ μᾶς σκανδαλίσει, μπορεῖ νὰ μὴ ἔχει καλὴ παρου-

σία. Δὲν ἀπορρίπτεται ἡ ἰατρικὴ ἐπιστήμη, ἐπειδὴ ὑπάρχουν μερικοὶ κακοὶ γιατροί. Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ ἄκτιστος ἀτμόσφαιρα, ἕνα ἄκτιστο πλαίσιο, μέσα στὴν Ἐκκλησία θεωνόμαστε”, τόνισε. Ἀναφερόμενος στὴ σημερινὴ δύσκολη συγκυρία ὁ ἡγούμενος ὑποστήριξε ὅτι δὲ συμμερίζεται ἀπόψεις ὅτι ἀπὸ τὸ νέο χρόνο “θὰ φύγει ἡ οἰκονομικὴ ὀπισθοδρόμηση”, ἐκφράζοντας τὴν αἴσθηση ὅτι “αὐτὸ θὰ πάει χρόνια” καὶ πρόσθεσε: “Ἔχουμε νὰ δεινοπαθήσουμε, ἀλλὰ ὅμως θὰ πιστεύουμε εἰς τὸν Θεό. Ὁ Θεὸς δὲν ἀφήνει ποτὲ τὸν ἄνθρωπο”, τόνισε».

τάς Οἰκουμενικάς Συνόδους, εἰς τάς ὁποίας περιέλαβε καί τάς προαναφερομένας

Δικαίωσιν τόσον διά τούς ἀγῶνας τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Πειραιῶς κ. Σεραφείμ ὅσον καί διά τούς ἀγῶνας τῆς Πανελληνίου Ὀρθοδόξου Ἑνώσεως (Π.Ο.Ε) καί τοῦ «Ο.Τ.» νά ἀναγνωρισθῆ ἡ 8η καί ἡ 9η Οἰκουμενική Σύνοδος ὑπό τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί ὑπό ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ἀποτελεῖ τό ἐμπνευσμένον ἔργον τοῦ μακαριστοῦ Μουσικοδιδασκάλου Ἀποστόλου Παπαχρήστου, νά συγγράψη τάς ἀκολουθίας τῶν προαναφερομένων Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Τό ἔργον, τό ὁποῖον συνέγραψεν ὁ μακαριστός Μουσικοδιδάσκαλος, τό ἐγνωστοποίησε πέντε ἡμέρας πρό τῆς κοιμήσεώς του. Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφείμ εἰς γραπτήν ἀνακοίνωσίν του θεωρεῖ τό γεγονός αὐτό ὡς θεοσημείαν. Εἰς τήν ἀνακοίνωσίν του ὑποστηρίζει τά ἀκόλουθα:

«Εἶναι ἐγνωσμένον τοῖς πᾶσι, ὅτι ἡ Διαρκής Ἱερά Σύνοδος τῆς Συνοδικῆς περιόδου 2010-2011 ἐψήφισε

ὡς θέματα τῆς τακτικῆς συγκλήσεως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, τήν ὑποβολήν προτάσεων πρός τήν Γραμματεία τῆς μελλούσης νά συνέλθη Πανορθοδόξου Συνόδου διά τήν τυπικήν ἀναγνώρισι τῆς Οἰκουμενικῆς περιοπῆς ὡς Η΄καί Θ΄ Οἰκουμενικῶν Συνόδων τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῶν ἐν Κων/πόλει συνελθουσῶν κατά τά ἔτη 879-880 καί 1341-1351 μ.Χ. ὄντως Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί ὅτι κατά πρόδηλον παράβασι τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἐφαλκιδεύθη ἡ συγκεκριμένη διαδικασία καί ἐτέθη εἰς τάς περιωνύμους “καλένδας”. Οὕτω τό θέμα ἀνθρωπίνως ἐθεωρήθη ὡς λῆξαν, ἀλλά ὁ Κύριος τῆς Ἐκκλησίας καί Δομήτωρ Αὐτῆς, διά θαυμαστῆς παρεμβάσεώς Του μέ τόν μοναδικόν τρόπον, πού Ἐκεῖνος γνωρίζει, χωρίς οὐδεμίαν συνεννόησιν ἤ ἐπικοινωνίαν ἤ οἱανδήτινα ἄλλην ἐπαφήν ἐνέπνευσεν εἰς τήν φιλόθεον καρδίαν τοῦ ἐκ γενετῆς τυφλοῦ, ἀλλά μεγίστου καί λιπαροῦ διακόνου τῆς Θεολογίας καί τῆς πατρώας μουσικῆς

παραδόσεως, τοῦ μακαριστοῦ Μουσικοδιδασκάλου Ἀποστόλου Παπαχρήστου, τήν ὑμνογραφικήν καί ὑμνολογικήν συγγραφήν καί σύνθεσι τῶν παρατιθεμένων Ἀκολουθιῶν τῶν Ἁγίων Η΄ καί Θ΄ Οἰκουμενικῶν Συνόδων, τάς ὁποίας καί ἀπέστειλε πέντε μόλις ἡμέρας πρό τῆς μακαρίας ἐκ τοῦ κόσμου τούτου ἀναλύσεως αὐτοῦ καί τῆς εἰσόδου του εἰς τήν ἄφθιτον μακαριότητα τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Δεδικαιολογημένως ὅθεν ἐξελάβομεν τό γεγονός ὡς θεοσημείαν καί ἐπαναλαμβάνοντες τό γραφικόν λόγιον “πειθαρχεῖν δεῖ Θεῷ μᾶλλον ἤ ἀνθρώποις” (Πράξ. ε΄ 29) ἀπεφασίσαμεν ὅπως τιμῶμεν εἰς τήν καθ’ ἡμᾶς Ἱ. Μητρόπολι τάς δύο αὐτάς Οἰκουμενικάς Συνόδους εἰς τοπικόν βεβαίως ἐπίπεδον καί παραδίδομεν εἰς μνήμην τοῦ μακαριστοῦ Ἀποστόλου Παπαχρήστου τάς συντεθείσας ὑπ’ αὐτοῦ Ἱ. Ἀκολουθίας εἰς τήν φιλόθεον καρδίαν τῶν εὐσεβῶν ἀδελφῶν, ἐπιφυλασσόμενοι τῆς ἐντύπου ἐκδόσεως αὐτῶν ἤ τυχόν νέων Ἀκολουθιῶν τῶν ἐν λόγῳ Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί τῆς ὡς πάντοτε ἀναργύρου προσφορᾶς των. Ἐν ταὐτῷ, παραθέτομεν πρός

γνῶσιν πάντων τάς ἐμπνευσμένας εἰσηγήσεις τῶν ὁρισθέντων ὑπό τῆς ΔΙΣ Σεβ. Εἰσηγητῶν Ναυπάκτου καί Ἁγ. Βλασίου κ.κ. Ἱεροθέου καί Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως κ.κ. Ἰερεμίου τάς μή ἀναγνωσθείσας ἐν τῷ ἱερῷ Σώματι τῆς Ἱεραρχίας καί ἐν τέλει τάς σχετικάς κρίσεις τῶν εἰδημόνων περί τῆς Οἰκουμενικότητος τῶν ἐν λόγῳ Συνόδων. Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ † ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ».

Τό ἡμερολόγιον τῆς Π.Ο.Ε Ὑπογραμμίζεται ὅτι τό ἡμερολόγιον τῆς Πανελληνίου Ὀρθοδόξου Ἑνώσεως (Π.Ο.Ε) εἶναι ἀφιερωμένον εἰς τάς Οἰκουμενικάς Συνόδους καί τάς ἀποφάσεις αὐτῶν. Εἰς αὐτάς, οἱ συντελεσταί παραγωγῆς τοῦ ἡμερολογίου ἔχουν συμπεριλάβει τήν 8ην καί 9ην Οἰκουμενικήν Σύνοδον, διότι αὗται θεωροῦν τόν Παπισμόν αἵρεσιν. Ἤδη διά τό ἡμερολόγιον αὐτό ἡ Π.Ο.Ε λαμβάνει συγχαρητηρίους ἐπιστολάς ὑπό ἐκκλησιαστικῶν παραγόντων.

Ἐτόνισεν ὁ Σεβ. Πειραιῶς εἰς συνέντευξίν του εἰς τὸν τηλεοπτικὸν σταθμὸν «Κόντρα»

«Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΙΑΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΚΕΝΤΕΣ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ»

• Τὰ τεμένη νὰ μὴ εἶναι Νομικὰ Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου καὶ ὁ Μητροπολίτης νὰ μὴ ἐξισοῦται μὲ τὸν ἰμάμην. • Τὸ σύμφωνον συμβιώσεως μεταξὺ ἀνδρῶν ἀλλοιώνει τὰς ἀρχὰς τῆς κοινωνίας καὶ πρὸς τὴν κατεύθυνσιν αὐτὴν βοηθοῦν ὅλα τὰ κόμματα πλὴν ΚΚΕ. • Οἱ βουλευταὶ ψηφίζουν τοιαῦτα μέτρα (συμβιώσεως) καὶ μετὰ ἔρχονται εἰς τὴν Ἐκκλησίαν διὰ ψηφοθηρικοὺς λόγους. • Ἡ Ἐκκλησία Πειραιῶς καθημερινῶς προσφέρει 4000 μερίδες φαγητοῦ. Εἰς τὰ Καμίνια ταΐζομεν σιΐτας μουσουλμάνους. Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφεὶμ ἔδωσε, παραμονὰς Χριστουγέννων, συνέντευξιν εἰς τὸν τηλεοπτικὸν σταθμὸν «Κόντρα». Εἰς τὴν συνέντευξιν αὐτὴν ἐτάχθη ὑπὲρ τῆς δημιουργίας Τεμενῶν ὑπὸ τὸν ὅρον ὅτι αὐτὰ δὲν θὰ ἔχουν μορφὴν Νομικῶν Προσώπων Δημοσίου Δικαίου. Παραλλήλως: 1ον) Ἐζήτησε δημοψήφισμα διὰ τὸ σύμφωνον συμβιώσεως. 2ον) Ἐχαρακτήρισεν αἵρεσιν τὸν παπισμὸν καὶ 3ον) Ὡμίλησε καὶ διὰ τὸ κοινωνικὸν ἔργον τῆς Ἐκκλησίας. Τὴν συνέντευξιν παρηκολούθησεν ὁ συνεργάτης τοῦ Ἁγιορειτικοῦ Βήματος κ. Ἐμμανουὴλ Χατζηγιάννης. Συμφώνως πρὸς ὅσα κατέγραψε: «Τέμενος

Ὅπως εἶπε ὁ Μητροπολίτης Πειραιῶς αὐτὴ τὴ στιγμὴ στὸν Πειραιᾶ λειτουργοῦν: 40 ἄτυπα τεμένη, 15 μασωνικὲς στοές, 2 ρωμαιοκαθολικὰ σχολεῖα, ἐνῶ ἐπίσης δραστηριοποιοῦνται μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ, εὐαγγελιστὲς κ.λπ. “Ἄλλο πρᾶγμα αὐτὸ καὶ ἄλλο νὰ ἐπιδιώξουμε τὴν ἀλλαγὴ τοῦ πνευματικοῦ μας status”, διευκρίνισε καὶ συμπλήρωσε “Τὸ νὰ θεσμοθετηθεῖ ὡς θεσμὸς τῆς ἑλληνκῆς πολιτείας τὸ τέμενος σημαίνει πὼς μεταβάλλεται τὸ πολίτευμα καὶ τὸ ἑπόμενο θὰ εἶναι ἡ πολυπολιτισμικότητα κατόπιν ἡ οὐδετεροθρησκεία καὶ ἡ Ὀρθοδοξία θὰ γίνει μουσειακὸ παρελθόν. Εἶναι θέμα ζωῆς καὶ θανάτου”. Ὁ κ. Σεραφεὶμ σημείωσε πὼς τὸ Ἰσλὰμ στηρίζεται στὴ βία καὶ δὲ δέ-

χεται τὴν ἀντίληψη περὶ κράτους, ἐπιβάλλει μὲ τὴ βία τὴ Σαρία κ.λπ. Σύμφωνα μὲ τὸν Μητροπολίτη μὲ τὴ θεσμοθέτηση τοῦ τεμένους “ὁ ἰμάμης ἐξισοῦται μὲ τὸν Μητροπολίτη. Μεταβάλλεται τὸ Σύνταγμα. Ἐδῶ ὑπάρχει ἡ ἀρχὴ τῆς συναλληλίας μεταξὺ Ἐκκλησίας καὶ Πολιτείας. Ναὶ μὲν ἀνεξιθρησκία, ἀλλὰ ὑπάρχει ἀναγνωρισμένη θρησκεία. Βάσει αὐτοῦ ὑπάρχει καὶ ὁ Καταστατικὸς Χάρτης τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ λέει ὅτι παρέχεται ἡ δυνατότητα νὰ συμπράττει μὲ τὴν Πολιτεία ἡ Ἐκκλησία σὲ θέματα κοινοῦ ἐνδιαφέροντος”. Καὶ σὲ ἄλλες χῶρες ὑπάρχει ἐθνικὴ ἐκκλησία, ὅπως ἡ Σουηδία, Νορβηγία καὶ ἄλλες εἶπε ὁ κ. Σεραφεὶμ καὶ τόνισε: “Ἐμεῖς δὲν ἔχουμε ἀντίρρηση νὰ δημιουργηθοῦν τεμένη, ἀλλὰ ὄχι σὰν ΝΟΜΙΚΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ”. Πῆγε μάλιστα κι ἕνα βῆμα παραπέρα προφητεύοντας πὼς “Τὸ ἑπόμενο ποὺ θὰ ποῦν θὰ εἶναι “γιατί νὰ ὑπάρχει ὁ Σταυρὸς στὴ σημαία”… Χαρακτήρισε “ἀξιόλογο καθηγητὴ στὴ χώρα του” τὸν Νταβούτογλου, ἀλλὰ διευκρίνισε πὼς “ἔχει τὸ ὅραμα τοῦ νεοθωμανισμοῦ”. Ἀνέφερε μάλιστα σχολιάζοντας τὶς αἰτιάσεις του πὼς… “Δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ἐκλεγμένος ὁ μουφτής, γιατί ἔχει καὶ δικαστικὰ καθήκοντα”.

Σύμφωνο συμβίωσης

“Ἔχουμε τὴ θεσμοθέτηση ἑνὸς νέου τύπου ἀνθρώπου. Ἡ πίστη μας γνωρίζει ἄνδρα καὶ γυναίκα ὄχι ἀρρενοθῆλυ…”, σχολίασε γιὰ τὸ σύμφωνο συμβίωσης τῶν ὁμοφύλων ζευγαριῶν.

“Γίνεται θεσμὸς Δικαίου μία θανάσιμος ἁμαρτία”, ἐπισήμανε ἀκόμη καὶ συμπλήρωσε”, ὁ ἄνδρας κάνει τὴ γυναίκα καὶ τὸ ἀντίστροφο”… Τόνισε πὼς “ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι παρίας καὶ παρακεντὲς τοῦ συστήματος. Δὲν μποροῦν νὰ γίνουν αὐτὰ σὲ μία κοινωνία, ποὺ τμῆμα της εἶναι ἡ Ἐκκλησία” καὶ ἔστειλε μήνυμα πρὸς πᾶσα κατεύθυνση λέγοντας “Ἂν θέλουν νὰ τὰ ἀνατρέψουν ἂς γίνει δημοψήφισμα” καὶ προκάλεσε καὶ τὸν ἴδιο τὸν πρόεδρο τοῦ ΠΑΣΟΚ νὰ κάνει δημοψήφισμα. Εἶπε ἀκόμη πὼς “Δὲν εἶναι ἀνθρώπινο δικαίωμα ἡ ὁμοφυλοφιλία, εἶναι θανάσιμη ἁμαρτία”, ἀλλὰ διευκρίνισε πὼς “Δὲν κρίνουμε τοὺς ὁμοφυλόφιλους, τοὺς καλοῦμε σὲ μετάνοια”. Μιλώντας γιὰ τὴν κοινὴ πρωτοβουλία βουλευτῶν ἀπὸ ΠΑΣΟΚΔΗΜ.ΑΡ-ΣΥΡΙΖΑ γιὰ τὸ σύμφωνο συμβίωσης εἶπε πὼς εἶναι “θύρα γιὰ νὰ ζητήσουν αὔριο νὰ υἱοθετοῦν παιδιά”… Εἶπε ἀκόμη πὼς τὰ κόμματα τῆς Ἀριστερᾶς, πλὴν τοῦ ΚΚΕ, θέλουν νὰ ἐπιφέρουν ἀλλοίωση τῶν ἀρχῶν καὶ γιὰ αὐτὸ χρησιμοποιοῦν τὸ σύμφωνο συμβίωσης. Γιὰ τὸν πιθανὸ ἀφορισμὸ βουλευτῶν εἶπε πὼς εἶναι μέτρο νὰ προστατευθεῖ τὸ ποίμνιο καὶ χαρακτήρισε ὑποκρισία τῶν βουλευτῶν πὼς ψηφίζουν τέτοια μέτρα καὶ μετὰ ἔρχονται στὴν Ἐκκλησία γιὰ ψηφοθηρικοὺς λόγους…

Συσσίτια

“Δεν ὑπάρχει κανείς, ποὺ νὰ εἶναι ξένος ἢ δικός μας. Καμία διάκριση.

Ὅλοι ἴσοι”, εἶπε ὁ Μητροπολίτης Πειραιῶς μὲ ἀφορμὴ τὰ συσσίτια καὶ τοὺς μετανάστες. Ἀποκάλυψε πὼς προσφέρονται 4000 πιάτα φαγητὸ καθημερινά, ἐνῶ ὅπως εἶπε “στὰ Καμίνια ταΐζουμε σιίτες μουσουλμάνους”. Μὲ θλίψη ἐνημέρωσε πὼς πρὶν 2 χρόνια ἦταν οἱ μισοὶ καὶ τόνισε “Ὁ νεοπτωχισμός μᾶς κρούει τὴν θύρα”. Παρόλα αὐτὰ δήλωσε αἰσιόδοξος πὼς “Θὰ βροῦμε τὴν ψυχικὴ δύναμη νὰ βγοῦμε ἀπὸ τὴν κρίση”, τόνισε ὅμως πὼς ναὶ μὲν ἡ Ἐκκλησία εἶναι μητέρα τοῦ γένους, ἀλλὰ δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ἕνα ἄλλο ὑπουργεῖο Κοινωνικῶν Ὑπηρεσιῶν. Εἶπε ἀκόμη πώς: “Ἡ Μητρόπολη ἔχει προϋπολογισμὸ περίπου 450.000 εὐρώ. Πολὺ μικρὸ σὲ σχέση μὲ τὸ εὖρος της. Κάθε χρόνο φτάνουμε στὰ 5 ἑκατομμύρια ἀπὸ τὸ Φιλόπτωχο, ἀπὸ ἐθελοντές, προσφορές, κάποια μπαζάρ”. Δήλωσε ἀκόμη πώς: “Οἱ ἄνθρωποι τοῦ πλούτου ἔχουν μετατραπεῖ σὲ homo economicus. Ἡ ἀρχοντιὰ καὶ ἡ προσφορὰ τῶν παλιῶν πλουσίων πέθανε μαζί τους. Τὰ παιδιὰ τους εἶναι τοῦ Χάρβαρντ καὶ τοῦ London school of economics”.

Κράτος–Ἐκκλησία

Γιὰ τὸ ἐνδεχόμενο διαχωρισμοῦ Κράτους–Ἐκκλησίας εἶπε: “Οι διακριτοὶ ρόλοι ὑπάρχουν, ἀλλὰ αὐτὸ ποὺ λένε κάποιοι εἶναι οὐσιαστικὰ διαχωρισμὸς Ἐκκλησίας–Ἔθνους, γιὰ νὰ γίνουμε οὐδετερόθρησκη πολιτεία, ὅπως εἶναι ἡ Γαλλία καὶ αὐτὸ θὰ ὁδηγήσει σὲ μία κατρακύλα”».

ΕΙΣ ΤΗΝ ΙΣΠΑΝΙΑΝ ΠΕΡΙΟΡΙΖΟΝΤΑΙ ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΩΣ ΑΙ ΕΚΤΡΩΣΕΙΣ, ΕΝΩ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ Η… ΕΘΝΟΚΤΟΝΙΑ Ἡ συντηρητικὴ Κυβέρνησις ἀδιαφορεῖ διὰ τὰς ἀντιδράσεις τῆς ἀριστερᾶς καὶ τῶν φεμινιστριῶν

Εἰς τὴν Ἑλλάδα ὁ πολιτικὸς κόσμος (σύμπας) ἐπικροτοῦν τὰ μέτρα τῆς κυβερνήσεως ἐναντίον τῶν πολυτεκνικῶν οἰκογενειῶν καὶ γενικώτερον ἐναντίον τῆς οἰκογενείας. Τά τέκνα τῶν οἰκογενειῶν φορολογοῦνται ὡς πολυτελῆ αὐτοκίνητα ἤ καί θαλαμηγοί. Τά νέα ζεύγη ἀποτρέπονται εἰς τήν δημιουργίαν οἰκογενείας καί τέκνων. Τό φοβερώτερον ὅλων: Ἡ Ἑλληνική Κυβέρνησις καί ὁ πολιτικός κόσμος, ἐν μέσῳ βαθυτάτης κρίσεως, διατηροῦν ἐν ἰσχύει τόν Ἐθνοκτόνον νόμον, ὁ ὁποῖος ἐπιτρέπει τάς ἐκτρώσεις ἤτοι τήν δολοφονίαν τῶν ἀγεννήτων παιδιῶν. Ἡ Ἑλλάς σβήνει δημογραφικῶς συμφώνως πρός τά στοιχεῖα τῆς Ἐθνικῆς Στατιστικῆς Ὑπηρεσίας, ἀλλά οἱ πολιτικοί λαμβάνουν μέτρα ἐναντίον τῆς γεννήσεως παιδιῶν καί διατηροῦν ἐν ἰσχύει Ἐθνοκτόνους νόμους, ὡς αὐτούς πού ἀφοροῦν τάς ἐκτρώσεις. Ἀντιθέτως εἰς τήν Ἱσπανίαν, ἡ ὁποία εἶναι ἀντιμέτωπος μέ βαθυτάτην οἰκονομικήν κρίσιν, οἱ κυβερνῶντες καί οἱ πολιτικοί, οἱ ὁποῖοι δέν ἔχουν σχέσιν μέ τήν ἀριστεράν καί τάς φεμινιστρίας, υἱοθέτησαν ἕνα νομοσχέδιον, τό ὁποῖον περιορίζει σημαντικῶς τάς ἀμβλώσεις. Αἱ ἀντιδράσεις τῶν ἀριστερῶν καί τῶν φεμινιστριῶν εἶναι μεγάλαι, ἀλλά ἡ Κυβέρνησις ἀδιαφορεῖ καί υἱοθετεῖ τό νομοσχέδιον. Σχετικῶς, τήν 21ην Δεκεμβρίου, τό «defencenet.gr» μετέδωσε τά ἀκόλουθα:

«Ἡ συντηρητικὴ κυβέρνηση τῆς Ἱσπανίας υἱοθέτησε σήμερα ἕνα νομοσχέδιο ποὺ περιορίζει σημαντικὰ τὶς ἀμβλώσεις ἐπιστρέφοντας σὲ ἕνα σύστημα παρόμοιο μὲ αὐτὸ τοῦ 1985, παρὰ τὴν ἀντίθεση τῶν φεμινιστριῶν καὶ τῆς ἀριστερᾶς, ποὺ καταγγέλλουν “τὴν ἐπιστροφὴ στὴ δεκαετία τοῦ 1930”. Τὸ νομοσχέδιο, ποὺ πρέπει νὰ ἐγκριθεῖ ἀπὸ τὸ κοινοβούλιο, ὅπου τὸ Λαϊκὸ Κόμμα τοῦ πρωθυπουργοῦ Μαριάνο Ραχόϊ διαθέτει ἀπόλυτη

πλειοψηφία, ἀκυρώνει ἕνα νόμο τοῦ 2010, ποὺ εἶχε περάσει ἡ προηγούμενη σοσιαλιστικὴ κυβέρνηση καὶ ὁ ὁποῖος ἐπέτρεπε τὶς ἀμβλώσεις ὡς τὴν 14η ἑβδομάδα κύησης καὶ ἕως τὴν 22η ἑβδομάδα σὲ περιπτώσεις, ποὺ ἐντοπίζονται ἀνωμαλίες στὸ ἔμβρυο. Βάσει τοῦ νέου νομοσχεδίου ὑπάρχουν δύο περιπτώσεις, ποὺ ἐπιτρέπεται ἡ ἄμβλωση: “ἡ πρώτη εἶναι ἂν αὐτὴ κρίνεται ἀπαραίτητη ἐξαιτίας ἑνὸς σοβαροῦ κινδύνου γιὰ τὴ ζωή ἢ τὴν ὑγεία, σωματικὴ καὶ ψυχική, τῆς ἐγκύου καὶ ἡ δεύτερη ἂν ἡ κύηση εἶναι ἀποτέλεσμα ἑνὸς ἐγκλήματος κατὰ τῆς ἐλευθερίας ἢ τῆς γενετήσιας ἀκεραιότητας τῆς γυναίκας”, ἀνέφερε ὁ ὑπουργὸς Δικαιοσύνης τῆς Ἱσπανίας Ἀλμπέρτο Ρουὶθ-Γκαγιαρντόν. Πέραν ἀπὸ αὐτὲς τὶς περιπτώσεις

δὲν θὰ ἐπιτρέπονται οἱ ἀμβλώσεις, σύμφωνα μὲ τὸ νομοσχέδιο στὸ ὁποῖο προβλέπεται ὅτι γιὰ τὶς ἀνήλικες θὰ πρέπει νὰ ὑπάρχει γονικὴ συναίνεση. Ἡ δεξιὰ κυβέρνηση τῆς Ἱσπανίας ἐπιστρέφει μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο στὶς βασικὲς γραμμὲς ἑνὸς νόμου τοῦ 1985, ἂν καὶ πλέον ἡ ἄμβλωση δὲν θεωρεῖται ἀδίκημα, ποὺ τιμωρεῖται μὲ φυλάκιση. Ἡ τροποποίηση αὐτὴ στὴ νομοθεσία ἦταν μία ἀπὸ τὶς προεκλογικὲς δεσμεύσεις τοῦ Ραχόϊ, παρὰ τὶς ἐπικρίσεις τῶν φεμινιστριῶν καὶ τῆς ἀριστερᾶς, ποὺ καταγγέλλουν “μία ἐπιστροφὴ στὴ δεκαετία τοῦ 1930”. Πολλοὶ βουλευτὲς τῆς ἀριστερᾶς ὑπέγραψαν τὴν Τρίτη ἕνα “σύμφωνο γιὰ τὸ δικαίωμα τοῦ ἐλεύθερου τερματισμοῦ τῆς κύησης”, τὸ ὁποῖο συνέταξαν 200 ὀργανώσεις γιὰ τὰ δι-

καιώματα τῶν γυναικῶν, ἐνῶ ζήτησαν καὶ ἀπὸ τοὺς συναδέλφους τους τοῦ Λαϊκοῦ Κόμματος νὰ τὸ προσυπογράψουν. Ὁ πρόεδρος τῆς Ὁμοσπονδίας Οἰκογενειακοῦ Προγραμματισμοῦ Λουὶς Ἐνρίκε Σάντσεθ δήλωσε ὅτι τὸ νομοσχέδιο αὐτὸ θὰ μποροῦσε νὰ σημάνει μία “ἐπιστροφὴ τὴν κατάσταση, ποὺ ἐπικρατοῦσε τὴ δεκαετία τοῦ 1980, ὁπότε οἱ Ἱσπανίδες πήγαιναν στὴ Γαλλία ἢ τὴ Γερμανία”, γιὰ νὰ ὑποβληθοῦν σὲ ἀμβλώσεις, ἐφόσον εἶχαν τὴ δυνατότητα. Σύμφωνα μὲ δημοσκόπηση τοῦ ἰνστιτούτου Metroscopia, ποὺ δημοσιεύθηκε τὸν Μάϊο στὴν ἐφημερίδα El Pais, τὸ 46% τῶν Ἱσπανῶν τάσσεται ὑπὲρ τῆς διατήρησης τοῦ νόμου τοῦ 2010, ἔναντι τοῦ 40%, ποὺ εἶναι ὑπὲρ τοῦ περιορισμοῦ στὸ δικαίωμα στὴν ἄμβλωση».

ἀπαξίωση τῆς Πατρίδος μας, ἀλλοιώσεως τῆς γλώσσας μας, τῆς παραδόσεώς μας, τῆς ἱστορίας μας, τῆς ὀρθοδόξου πίστεώς μας, βλέπουμε ὅτι στὸ κέντρο τῆς ἀχανοῦς Ἀφρικῆς φύεται καὶ βλαστάνει ὅ,τι ἐδῶ τείνει νὰ περιθωριοποιηθεῖ καὶ νὰ τοποθετηθεῖ σὲ κάποιο μουσειακὸ χῶρο. Γίνεται ἔτσι κατανοητὸ ὅτι παρ᾽ ὅλες τὶς ἀτυχεῖς συγκυρίες, ποὺ διέρχεται ἡ Πατρίδα μας ὑπάρχει καὶ μία ἄλλη ὄψις, ἡ θετική, ἡ ἀγωνιστική, ἡ ἱεραποστολική, ποὺ μᾶς δίνει ἐλπίδα καὶ κουράγιο νὰ πιστεύουμε ὅτι ὑπάρχουν ἀκόμα πνευματικὲς ἑστίες, ποὺ διατηροῦν ἄσβεστη τὴ φλόγα τῆς πίστεώς μας, τῆς παραδόσεώς μας, ἔστω κι ἂν δραστηριοποιοῦνται ἐκτὸς Ἑλλάδος. Αὐτοὶ εἶναι οἱ καλύτεροι πρεσβευτὲς τῆς Ἑλλάδος καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας στὸ ἐξωτερικό, τῶν ὁποίων τὰ ἔργα συνήθως δὲν διαφημίζονται καὶ δὲν γίνονται γνωστὰ οὔτε ἀπὸ τὴν τηλεόραση οὔτε ἀπὸ τὶς ἐφημερίδες. Αὐτοὶ κατὰ κανόνα προσφέρουν

μὲ ἀνιδιοτέλεια καὶ παροιμιώδη ἀφοσίωση ἕνα ἀνεκτίμητο ἔργο σὲ περιοχὲς τοῦ λεγομένου τρίτου κόσμου, περιοχὲς δηλαδὴ τῶν ὁποίων οἱ κάτοικοι ὑποφέρουν καὶ δυσκολεύονται νὰ ἐπιβιώσουν ἀπέναντι στὰ στοιχεῖα τῆς φύσεως, τὶς τραγικὲς ἐλλείψεις εἰδῶν πρώτης ἀνάγκης ἢ τὸν πόλεμο. Ἐκτιμώντας ὅλα αὐτὰ ἡ Ἀκαδημία Ἀθηνῶν προέβη στὴν τιμητικὴ διάκριση ἐπιλέγοντας μεταξὺ τῶν ἱεραποστολῶν, ποὺ δραστηριοποιοῦνται στὴν Ἀφρικὴ τὴν ἱεραποστολὴ Κολουέζι Κατάνγκας Κονγκό, Ἐπίσκοπος τῆς ὁποίας εἶναι ὁ θεοφιλέστατος κ. Μελέτιος. Ὡς γνωστὸν ὁ ἐν λόγῳ Ἀρχιερεὺς εἶναι ἀδελφὸς τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους, Καθηγούμενος τῆς ὁποίας εἶναι ὁ π. Γεώργιος (Καψάνης), ἡ ὁποία Ἱ. Μονὴ στηρίζει παντοιοτρόπως τὴν ἱερὰν Ἐπισκοπὴν Κατάνγκας, ἰδίως διὰ τῆς ἀποστολῆς ἀδελφῶν της, πρὸς βοήθειαν καὶ συνέχιση τοῦ ἔργου του».

Βράβευσις τοῦ (Ἁγιορείτου) Ἐπισκόπου Κατάγκας Κογκὸ κ. Μελετίου ἀπὸ τὴν Ἀκαδημίαν Ἀθηνῶν

Συμφώνως πρὸς τὸ ἐκκλησιαστικὸν καὶ ἐκπαιδευτικὸν ρεπορτάζ:

«Τὴν 20ὴν Δεκεμβρίου ἡ Ἀκαδημία Ἀθηνῶν στὴν αἴθουσα τελετῶν, ἀπένειμε τιμητικὴ διάκριση στὸν Ἐπίσκοπο Κατάνγκας Κονγκὸ κ. Μελέτιον βραβεύοντάς τον μὲ τὸ βραβεῖον εἰς μνήμην Φωτεινῆς Κουνάδη – Κατσαρέλη. Τὸ βραβεῖον ἐδόθη γιὰ τὸ θρησκευτικό, πολιτισμικὸ καὶ ἐν γένει ἀνθρωπιστικὸ ἔργο, ποὺ ἐπιτελεῖται στὴν ἱερὰ Ἐπισκοπή του, ἰδίως γιὰ τὴ συμβολὴ στὴ διάδοση τοῦ ἑλληνορθοδόξου πολιτισμοῦ, τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας, τὸ φιλανθρωπικὸ καὶ ἐν γένει κοινωνικὸ ἔργο, τὴν παροχὴ ἰατροφαρμακευτικῆς καὶ νοσοκομειακῆς περιθάλψεως στοὺς Ἀφρικανοὺς τῆς Ἐπισκοπῆς του, τὴ σίτιση, τὴ λειτουργία 131 ἐνοριῶν μὲ 76 ἰθαγενεῖς κληρικούς, τὴν ἵδρυση 67 σχολείων μὲ 20.000 μαθητὲς καὶ 605 διδασκάλους καὶ καθηγητές, τὴν λειτουργία οἰκοτροφείων κ.λπ. Εἶναι παρήγορο, διότι σὲ καιροὺς προσπάθειας γιὰ ἐξουθένωση καὶ

Συμφώνως πρὸς πληροφορίας τῶν Πρακτορείων Εἰδήσεων: Ἀθηναϊκὸν Πρακτορεῖον Εἰδήσεων, Γαλλικὸν καὶ Ρώϋτερς ὑπὸ ἡμερομηνίαν 11ην Δεκεμβρίου:

«Τὸ Ἀνώτατο Δικαστήριο τῆς Ἰνδίας ἔκρινε παράνομη τὴν ὁμοφυλοφιλία, ἀνατρέποντας ἀπόφαση τοῦ 2009 κατώτερου δικαστηρίου, ποὺ ἀποποινικοποιοῦσε τὴ σεξουαλικὴ πράξη μεταξὺ ὁμοφυλόφιλων. Σύμφωνα μὲ τὸ Ἀνώτατο Δικαστήριο τῆς χώρας, μόνο ἡ ἰνδικὴ κυβέρνηση μπορεῖ νὰ ἀλλάξει τὸν σχετικὸ νόμο. Κρίθηκε μάλιστα ὅτι τὸ Ἀνώτατο Δικαστήριο τῆς πρωτεύουσας ὑπερέβη τὶς ἐξουσίες του μὲ τὴν ἔκδοση τῆς σχετικῆς ἀπόφασης πρὶν ἀπὸ τέσσερα χρόνια. “Δὲν πρόκειται γιὰ μία ὀπισθοδρομικὴ ἀπόφαση. Ὅλες οἱ κοινότητες μουσουλμάνοι, χριστιανοί, ἡ πλειονότητα τῶν ἰνδουιστῶν εἶχαν προσφύγει κατὰ τῆς

ἀπόφασης τοῦ Ἀνώτατου Δικαστηρίου τῆς πρωτεύουσας”, δήλωσε στοὺς δημοσιογράφους, ἔξω ἀπὸ τὴν αἴθουσα τοῦ δικαστηρίου, δικηγόρος, ποὺ ἐκπροσωπεῖ μία μουσουλμανικὴ φιλανθρωπικὴ ὀργάνωση. Τὸ Ἄρθρο 377 τοῦ ἰνδικοῦ ποινικοῦ κώδικα ἀπαγορεύει “τὸ σὲξ ἐνάντια στὸν φυσικὸ τρόπο”, κάτι ποὺ θεωρεῖται εὐρέως ὅτι ἀναφέρεται στὸ ὁμοφυλοφιλικὸ σὲξ καὶ τιμωρεῖται μὲ δεκαετῆ ποινὴ κάθειρξης. Ὁ νόμος αὐτὸς ἰσχύει ἐδῶ καὶ 148 χρόνια, ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῆς βρεττανικῆς ἀποικιοκρατίας. Ἡ ἀπόφαση τοῦ Ἐθνικοῦ Ἀνώτατου Δικαστηρίου προκάλεσε ἔκπληξη στοὺς ἀκτιβιστὲς τῶν δικαιωμάτων τῶν ὁμοφυλοφίλων, ποὺ ἀνέμεναν ὅτι τὸ δικαστήριο θὰ ἐπικύρωνε τὴν ἀπόφαση−ὁρόσημο τοῦ 2009. Πηγές: ΑΜΠΕ, Γαλ. Πρακτορεῖο, Reuters»

Ἐθναρχικός ὁ ρόλος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου

Συμφώνως πρός πληροφορίας ὑπό ἡμερομηνίαν 28ην Δεκεμβρίου ἐκ τῆς Κύπρου:

«Οἱ Χριστιανοὶ ἀποτελοῦν τὸ 10,8 τοῖς ἑκατὸ τοῦ πληθυσμοῦ τῆς Συρίας. Οἱ περισσότεροι μιλοῦν ἀραβικὰ καὶ ἕνα μέρος ὁμιλεῖ τὴν ἀρμενικὴ γλώσσα, γράφει τὸ δημοσίευμα. Τὸ κυπριακό, ἡ μεταναστευτικὴ πολιτικὴ τῆς Κύπρου, ἡ ἐκπαίδευση στὰ δημόσια σχολεῖα, ἀλλὰ καὶ τὰ προβλήματα ποὺ ἀντιμετωπίζει ἡ Ὀρθοδοξία, ἰδιαίτερα στὰ ἀραβικὰ κράτη ἦταν τὰ ζητήματα, ποὺ ἀπασχόλησαν τὸ συνέδριο τῆς Παγκύπριας Ἕνωσης Ἑλλήνων Θεολόγων, στὴ Λευκωσία. Στὶς δύσκολες ἡμέρες, ποὺ περνᾶ ὁ ὀρθόδοξος πληθυσμὸς στὰ κράτη τῆς Ἀραβικῆς Ἄνοιξης, ἦταν τὸ κύριο θέμα συζήτησης τοῦ συνεδρίου τῆς Παγκύπριας Ἕνωσης Ἑλλήνων Θεολό-

γων. Κύριος ὁμιλητὴς τοῦ συνεδρίου ἦταν ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου, ὁ ὁποῖος ἀνέλυσε τὸν ἐθναρχικὸ ρόλο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, στὴ διατήρηση τοῦ ἑλληνισμοῦ στὴ νῆσο. Στὸ ρόλο ποὺ διαδραματίζει ἡ Ἐκκλησία στὴν κυπριακὴ κοινωνία, ἀναφέρθηκε μὲ τὸ δικό του χαιρετισμὸ ὁ Ὑπουργὸς Παιδείας, Κυριάκος Κενεβέζος. Ἀπὸ τὸ βῆμα τοῦ συνεδρίου ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου ἐξέφρασε καὶ τοὺς φόβους του γιὰ τουρκοποίηση τῆς Κύπρου, ἐνῶ συνεχάρη τὸν πρόεδρο τῆς Δημοκρατίας καὶ τὴ στάση ποὺ τηρεῖ, ἐπιμένοντας σὲ ἕνα κοινὸ ἀνακοινωθὲν, ποὺ θὰ καθορίσει τὴ σωστὴ βάση τῶν συνομιλιῶν. Εἶναι σημαντική, κατέληξε, ἡ ἀλλαγὴ πορείας πλεύσης καὶ ὁ ἐπαναπροσδιορισμὸς τοῦ κυπριακοῦ προβλήματος, ὡς πρόβλημα εἰσβολῆς».

Ἀποφάσεις τῆς Ἱ. Συνόδου τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων

Συμφώνως πρός ἀνακοίνωσιν, ὑπό ἡμερομηνίαν 19ην Δεκεμβρίου τῆς Ἀρχιγραμματείας τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων:

«Ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος συνεδριάσασα προσφάτως ὑπό τήν Προεδρίαν τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου ἐπελήφθη σημαντικῶν θεμάτων τοῦ Πατριαρχείου καί ὡσαύτως ἀπεφάσισε: 1ον. Τήν προαγωγήν τοῦ Μητροπολίτου Βόστρων κ.Τιμοθέου ἀπό ὑπευθύνου τῆς ἀνασυγκροτήσεως τῆς Ἐξαρχίας τοῦ Παναγίου Τάφου εἰς Κύπρον εἰς Ἔξαρχον τοῦ Παναγίου Τάφου ἐν Κύπρῳ ἐν συνεχείᾳ τῆς προσφάτου τελετῆς τῶν Θυρανοιξίων καί ἐν ὄψει τῆς ἀναμενομένης τε-

λετῆς τῶν Ἐγκαινίων τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ αὐτῆς. 2ον. Τήν χειροτονίαν τοῦ Παραδραγουμάνου καί ἄχρι τοῦδε Ἀρχιδιακόνου π. Ἀθανασίου εἰς ἱερέα καί ἐν συνεχείᾳ τήν προαγωγήν αὐτοῦ εἰς τήν τάξιν τῶν Ἀρχιμανδριτῶν. 3ον. Τήν προαγωγήν τοῦ διακόνου π. Εὐλογίου εἰς Ἀρχιδιάκονον τοῦ Μακαριωτάτου. 4ον. Τήν χειροτονίαν τοῦ ἐν Βηθλεέμ διακονητοῦ μοναχοῦ π. Ἀντωνίου εἰς διάκονον. 5ον. Τήν χειροθεσίαν τοῦ δοκίμου Παναγιώτου, διακονητοῦ τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, εἰς μοναχόν, τήν ἔνταξιν αὐτοῦ εἰς τήν Ἁγιοταφιτικήν Ἀδελφότητα καί ἀκολούθως τήν χειροτονίαν αὐτοῦ εἰς διάκονον».

Ὁ κ. Γεωργιάδης ἐνημερώθη ὑπὸ τῆς ΔΙΣ διὰ τὴν πορείαν τῶν Ἐκκλησιαστικῶν Ἱδρυμάτων

Ἡ Διαρκὴς Ἱερὰ Σύνοδος κατὰ τὴν συνεδρίαν τῆς 11ης Δεκεμβρίου ἐνημέρωσε τὸν ἁρμόδιον ὑπουργὸν ὑγείας διὰ τὰ προβλήματα, τὰ ὁποῖα ἀντιμετωπίζουν τὰ κοινωφελῆ Ἐκκλησιαστικὰ Ἱδρύματα. Συμφώνως πρὸς ἀνακοινωθὲν τοῦ γραφείου τύπου τῆς ΔΙΣ: «Μετὰ ἀπὸ πρόσκληση τοῦ Μακαριωτάτου Προέδρου, τὴν Διαρκῆ Ἱερὰ Σύνοδο ἐπισκέφθηκε ὁ Ὑπουργὸς Ὑγείας κ. Σπυρίδων – Ἄδωνις Γεωργιάδης. Ὁ Μακαριώτατος εὐχαρίστησε τὸν Ὑπουργὸ γιὰ τὴν ἄμεση ἀνταπόκρισή του στὴν πρόσκληση τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὸν ἐνημέρωσε γιὰ τὰ προβλήματα λειτουργίας, ποὺ ἀντιμετωπίζουν τὰ κοινωφελῆ ἐκκλησιαστικὰ Ἱδρύματα, λόγῳ ἀδυναμίας τῆς καλύψεως τῶν ἐξόδων, ἐξαιτίας τῆς ὑψηλῆς φορολογήσεως καὶ τῆς μὴ ἐγκαίρου καταβολῆς τῶν νοσηλείων ἀπὸ τὰ Ἀσφαλιστικὰ Ταμεῖα. Μετὰ ἀπὸ τὸν Μακαριώτατο Πρόεδρο ὁμίλησαν καὶ οἱ Συνο-

δικοὶ Ἱεράρχες γιὰ ἀνάλογα προβλήματα. Ὁ κ. Ὑπουργός, ἀπαντώντας στὶς τοποθετήσεις τοῦ Μακαριωτάτου καὶ τῶν Συνοδικῶν Ἀρχιερέων εἶπε ὅτι αὐτὸς καὶ ἡ Πολιτεία ἀναγνωρίζει πλήρως τὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ ἐπιτελεῖται στὸν κοινωνικὸ καὶ προνοιακὸ τομέα διαχρονικὰ καὶ ἰδιαιτέρως τὴν παροῦσα περίοδο, ἐξαιτίας τῆς οἰκονομικῆς κρίσεως, ἡ ὁποία πλήττει τὶς ἀσθενεῖς ὁμάδες τοῦ Λαοῦ μας καὶ ὅτι πράγματι ἡ Πολιτεία ὀφείλει ἕνα μεγάλο “εὐχαριστῶ” πρὸς τὴν Ἐκκλησία. Γιὰ ὅλα τὰ θέματα, ποὺ ἐτέθησαν, ὑποσχέθηκε νὰ τὰ ἐξετάσει μὲ τὰ ἁρμόδια ὑπηρεσιακὰ πρόσωπα τοῦ Ὑπουργείου καὶ τῶν Ἀσφαλιστικῶν Ταμείων γιὰ τὴν ἄμεση ἐπίλυσή τους. Ὡς ἐκπρόσωπος τῆς Ἱερᾶς Συνόδου γιὰ τὴν ἐξέταση τῶν θεμάτων αὐτῶν ὁρίσθηκε ὁ Συνοδικὸς Μητροπολίτης, Σεβασμιώτατος Θηβῶν καὶ Λεβαδείας κ. Γεώργιος».

Πρόσκλησις ὑπό ἀντιπροσωπείας τοῦ Ἁγίου Ὄρους εἰς τόν Ἀλέξην Τσίπραν νά ἐπισκεφθῆ τό Ἅγιον Ὄρος

Συμφώνως πρός τό «Ἁγιορείτικον Βῆμα» ὑπό ἡμερομηνίαν 20ήν Δεκεμβρίου:

«Ὁ πρόεδρος τοῦ ΣΥΡΙΖΑ, Ἀλέξης Τσίπρας συναντήθηκε μὲ ἀντιπροσωπεία τῆς Ἱερᾶς Κοινότητας τοῦ Ἁγίου Ὄρους καὶ συζήτησαν θέματα, ποὺ ἐνδιαφέρουν τὴν Ἀθωνικὴ μοναστηριακὴ Πολιτεία. Στὴ συνάντηση συμμετεῖχαν, ἐπίσης, οἱ βουλευτὲς τοῦ ΣΥΡΙΖΑ Ρένα Δούρου, Γιάννης Ἀμμανατίδης, Δημήτρης Γελαλῆς καὶ ὁ συντονιστὴς τῆς Θεματικῆς θρησκευμάτων τοῦ ΣΥΡΙΖΑ, Μάκης Λυκόπουλος. Κατὰ τὴ διάρκεια τῆς συζήτησης ὑπογραμμίστηκε ἡ ἀναγνώριση τῆς ἰδιαίτερης θρησκευτικῆς, ἱστορικῆς καὶ πολιτισμικῆς σημασίας τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἡ ὁποία διαμορφώθηκε ἀπὸ αἰῶνες καὶ

διατηρεῖται μέχρι σήμερα, ὁ αὐτονόητος σεβασμὸς τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτη λειτουργίας του, στὸ πλαίσιο τῆς συνταγματικῆς νομιμότητας, ἀπὸ μία κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ καὶ ἡ στήριξη κάθε προσπάθειας ἀνάδειξης τῆς ὑπερχιλιόχρονης προσφορᾶς τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Τέλος, οἱ ἐκπρόσωποι τῆς Ἱερᾶς Κοινότητας ἀπηύθυναν πρόσκληση στὸν πρόεδρο τοῦ ΣΥΡΙΖΑ νὰ ἐπισκεφθεῖ τὴν Ἀθωνικὴ Πολιτεία. Ἡ ἀντιπροσωπεία τῶν Ἁγιορειτῶν ἀπετελεῖτο ἀπὸ τὸν ἀντιπρόσωπο τῆς Ἱ. Μονῆς Μεγίστης Λαύρας Νικόδημο, τὸν ἡγούμενο τῆς Ἱ. Μονῆς Διονυσίου κ. Πέτρο, τὸν ἀντιπρόσωπο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Παύλου, μοναχὸ Νικόδημο καὶ τὸν Ἱερομόναχο Φώτιο Γρηγοριάτη, σύμφωνα μὲ πληροφορίες τοῦ “Ἁγιορείτικου Βήματος”».