Som sosionom har eg jobba mykje med miljøterapi i ulike institusjonar, tett på ungdomar og unge vaksne som anten hadde utvikla eit rusavhengighetsproblem eller ikkje kunne bu heime av ulike grunnar. Det undra meg korleis problem som hadde fått utvikle seg vart plassert på og fekk hefte ved eit menneske, eller ein familie, og korleis problemforståinga og ein heil del årsak-verknad-tenking fekk farge brilleglasa til oss hjelparane.
Erfaringa er at sjølv utan augekontakt og mimikk kunne menneskemøta bli gode.
