Magic Girl

Eric, Max en Rogier bij de Magic Girl

A kind of magic: het begin van een droom

Er zijn prachtige succesverhalen te vertellen over creaties in de flipperwereld. Over de pioniers die de stalen bal introduceerden, over vernieuwende ideeën van ontwerpers of over prachtige artistieke creaties. Maar er zijn ook verhalen die geen ‘happy end’ kennen, omdat het ontwerp niet goed werkt, omdat de productie niet goed loopt of het avontuur financieel de mist in gaat. John Popadiuk, artistiek vader van toppers als Cirqus Voltaire en Tales of the Arabian Nights, combineerde in 2017 al deze ellende.

Zijn ‘magnum opus’, de Magic Girl, werd een ongekend fiasco met een heleboel verliezers. Toen het geld van John op was, waren er enkele prototypes en slechts negentien niet goedwerkende exemplaren afgeleverd die elk ruim 15.000 dollar hadden gekost. Toch kochten Max, Rogier en Eric elk een Magic Girl. Reden voor de Spinnerredactie om op bezoek te gaan en antwoord te krijgen op de vraag: wat bezielt een trio nuchtere Hollanders om die kast te kopen? Het verhaal van drie vrienden en hun droom.

Waar een wil is, is een weg Ik realiseer me op weg naar huis dat ik nu, zaterdag 20 februari 2021, tot een select gezelschap hoor. Hoeveel flipperliefhebbers hebben een Magic Girl kunnen aanraken en een spel kunnen starten? Dat zijn er in de wereld al niet heel veel en buiten de VS is dat aantal echt heel klein. Niet zo heel gek, er zijn immers maar negentien exemplaren gemaakt. Mijn ervaring van vandaag gaat nog een stapje verder: ik heb liefst drie exemplaren van dichtbij gezien en bij deze bijzondere creaties onder de motorkap kunnen kijken! Drie van de negentien? Inderdaad. Als het plan slaagt, hebben Max, Rogier en Eric straks elk hun eigen werkende Magic Girl!

Magische translite van Magic Girl

De mannen vinden het leuk om over hun project te vertellen. De ambitie is om van de Magic Girl een kast te maken die echt speelt. Niet één waar je alleen de bal kan afschieten, maar één waar je een volwaardig spel op kan spelen. Waar de locks werken en de multiball gestart kan worden. Dat kon bij aflevering aan de oorspronkelijke kopers niet. Het trio wist vanaf dag 1 dat het een hele klus zou worden en ook nu nog overheerst bescheidenheid. Ze zeggen niet dat het gaat lukken, maar het is duidelijk dat ze bezig zijn om een maximale inspanning te doen. Ze zijn intussen al twee jaar bezig. Er is het nodige bereikt, maar er zijn nog diverse zaken die hoofdbrekens opleveren. Rogier houdt een logboek bij van alles wat ze aan moeten pakken. Die lijst is behoorlijk lang en daarbij moet aangetekend worden dat ze het zichzelf niet gemakkelijk maken, want zo zegt Eric Bartels: ‘We willen geen Magic Boy maken’.

Die ene zin vat de aanpak van het project kernachtig samen: de Magic Girl doorontwikkelen tot die zo speelt als het bedoeld is. De aanschaf van de kasten was de eerste stap in hun project, daarna begint het echte werk. De drie gepassioneerde NFV-leden waarmee ik aan tafel zit, hebben al veel uren en euro’s geïnvesteerd aan een heel uitdagende klus. Ze werken aan de voltooiing van de creatie van John Popadiuk waarbij ze zichzelf steeds de vraag stellen: ‘hoe zou John het bedoeld hebben?’. Dat betekent niet kiezen voor de meest logische oplossing of wat in technische zin het eenvoudigst te realiseren is, maar werken ‘in de geest van John’.

Hun enthousiasme is onverminderd groot en hun uithoudingsvermogen is dat gelukkig ook. Waar een wil is, is een weg. Ik ben benieuwd waar die weg heen leidt. Maar laten we eerst eens de Magic Girl van dichtbij gaan bekijken!

Kennismaking met de Magic Girl Bij de doorsneeflipperliefhebber zal de naam Magic Girl niet direct een scherp beeld van een flipperkast oproepen. Is dat het zusje van de Magic Castle soms? Of een samensmelting van de Theatre of Magic en Elvira? Bij de kleine groep mensen die zich lieten verleiden, staat Magic Girl gelijk aan de Loreley, die schepen op de rotsen liet varen. Bij de mensen die van een smeuïg verhaal houden, levert deze dame vermaak op, al is het vooral leedvermaak. En bij mij? Ik was vooral geïntrigeerd door het verhaal van de moeilijke jeugd en, ik zal het eerlijk bekennen, ook wel een beetje door haar looks...

Van dichtbij blijkt de Magic Girl nog mooier dan op de foto’s. Smaken verschillen natuurlijk, maar de tekening op de translite en de gebruikte kleuren zijn prachtig. Ik kan me voorstellen dat mensen ervoor zouden willen betalen als ‘decorative art’ en het feit dat je geen serieus spel kan spelen op de kast voor lief nemen. Het is ongelooflijk jammer dat maar zo weinig mensen deze superieure pinballart hebben kunnen bewonderen. Ook het kabinet is fraai uitgevoerd. Uitbundige tekening, maar niet te.

Na mijn eerste blik op het speelveld viel ik even stil. Zoveel indrukken, zoveel details. Waar de translite goed is voor ‘liefde op het eerste gezicht’, roept het speelveld juist wat tegenstrijdige gevoelens op. De kleurstelling is goed gekozen, de tekening heeft leuke vondsten. De onderzijde van het speelveld is elegant, met als hoogtepunt een artistieke variant op een popbumper met als naam ‘Enchanted Hares’. Die staat symbool voor creativiteit en oog voor detail. Niet heel functioneel zo lijkt het, maar wel mooi. En voor de cynici: zal ook wel wat gekost hebben om die te ontwikkelen. Als ik mijn blik naar boven richt, kom ik uit bij een indrukwekkende set van plastic ramps. De ramps zijn transparant, maar ze ontnemen me wel veel van het zicht op het speelveld. Ik kan nog net de targets zien als ik met mijn neus erboven sta, maar vanuit de positie van de speler is dat een stuk lastiger. Als ik verder rondkijk, voltrekt zich een feest van herkenning: dat lijkt de Tigersaw uit de Theatre of Magic wel en die lamp roept herinneringen op aan Tales of the Arabian Nights. Minispeelveld met magneten, zoals bij de Twilight Zone? Echt waar! Als ik verder naar achter kijk, komt mijn blik uit op het display dat geïntegreerd is onder de glasplaat zoals bij Cirqus Voltaire. Het is verbluffend, deze kast is echt ‘packed’. Heel duidelijk: er is voor gekozen om geen keuzes te maken en alle gadgets te gebruiken!

De looks, de gadgets en de links naar erkende topkasten... Normaal zou ik direct een spel afdrukken. Dat doe ik niet, ik wil de magie niet doorbreken. Ik heb net een uur met Eric, Rogier en Max zitten praten. Nu spelen zou zijn als in een DeLorean stappen terwijl je weet dat Doc de ‘flux capacitor’ nog niet geïnstalleerd heeft en de reis ‘Back to the Future’ niet doorgaat. ‘There is never a second chance for a first impression’. Ik ga wachten tot de mannen klaar zijn met hun missie!

Zwevende popbumper (l) en plastic opbouw inclusief minispeelveld (r)

De opkomst en ondergang van Zidware Dit artikel gaat over het project van Eric, Max en Rogier, maar natuurlijk ontkom ik er niet aan om ook iets te vertellen over de producent, Zidware Pinball. Al een decennium geleden, in 2011, sloot

John Popadiuk overeenkomsten met geïnteresseerde flipperliefhebbers.

Op basis van zijn goede naam in de flipperwereld en met de ondersteuning van een sterke marketing werd het concept ‘Magic Girl’ stevig in de markt gezet. Kopers kregen bij aanschaf een brief, ondertekend door John A. Popadiuk Jr., waar de afspraken werden bevestigd. Daarin viel onder andere te lezen:

“John A. Popadiuk, Jr. is a celebrated pinball designer, antique pinball collector, and game historian with over 30 years of experience. John has designed many pinball machines, including:

Bally’s Theatre of Magic,

Marvel Heroes vs Villains, World Cup Soccer, Star Wars: Episode I, Tales of the Arabian Nights, and Cirqus Voltaire. John has a thorough knowledge of pin-game mechanics, construction, traditional pinball ideas and philosophies. His retro style and hands-on approach to creation allows for a unique merging of the old and the new, to be explored and incorporated into this new Magic Girl pinball game.”

In dit document uit 2011 kon je ook lezen dat de ontwikkeling het ‘typical‘ designproces zou doorlopen met een tijdlijn van circa twaalf maanden. De onderstaande tabel doet een strakke, bijna militaire, planning van de operatie vermoeden. De prijsstelling van de Magic Girl was zeker geen doorsnee. Met bijna 16.000 dollar werd het de duurste flipperkast ooit. Oftewel: je betaalt wat extra, maar dan mag je ook wat verwachten.

John moet echter in 2015 opbiechten dat hij zich heeft vertild aan het avontuur. In de tussenliggende jaren heeft hij zijn kopers met onregelmatige tussenposes updates gegeven. Het vertrouwen in de goede afloop was al danig afgenomen als hij bekend maakt dat zijn Zidware Pinball ophoudt te bestaan nog voordat er een flipperkast de fabriek heeft verlaten. ‘Apologies for not being a better business man’, krijgen de kopers te lezen.

Twee jaar later in 2017 krijgen de kopers alsnog hun Magic Girl, dankzij de inbreng van American Pinball, dat plannen heeft om met John nieuwe kasten te maken. Om onder de dreiging van rechtszaken uit te komen moet eerst het MG-hoofdpijndossier afgesloten worden. Met de levering wordt de letter van de overeenkomst gevolgd, maar het product is niet in de geest van wat beloofd was. De Magic-Girl-kopers zijn niet alleen de aanschafprijs kwijt, ze zijn ook een illusie armer. Al blijft er natuurlijk hoop op een magisch happy end...

Eerste brief aan de koper, ondertekend door John

Betaalschema voor de Magic Girl

Project fase 1 - aanschaf Magic Girl Om uiteenlopende redenen vonden Rogier en Max de Magic Girl van John Popadiuk een interessante kast. Voor verzamelaar en liefhebber Max was dat: het was een ontwerp van de artistiek vader van toppers als de Theatre of Magic, Cirqus Voltaire en Tales of The Arabian Nights. Voor Rogier kwam daar nog bij: door de kleine oplage was de kast echt een collectorsitem. Wat zou het gaaf zijn om er één te bemachtigen! Eric: ‘Ik fronste in zulke gesprekken mijn wenkbrauwen en dacht dan: jullie hebben toch ook de verhalen gelezen? De Magic Girl is inderdaad geweldig om te zien. Het is een beauty, maar de verhalen over de techniek zijn ook helder: het is een veredeld prototype’.

In juni 2018 kregen ze de kans om een Magic Girl in Nederland te bewonderen bij een NFV-lid dat er één had gekocht. Eenmaal binnen was het wel even zoeken. Omdat het niet gelukt was om de kast goed spelend te laten maken, stond-ie in het magazijn. Rogier: ‘Dat maakte voor mij niet uit. Toen ik de kast zag, gebeurde er echt wat bij me. Liefde maakt blind, zeggen ze wel eens’.

Hij verdiepte zich daarna verder in de kast. ‘Bad news travels fast’ zeggen ze wel, dus er was op Pinside volop informatie te vinden. Ook over de bezitters van een Magic Girl en hij besloot ze te benaderen. Rogier: ‘Dat leverde wisselende reacties op. Sommige lieten niets van zich horen, anderen wilden hun verhaal best kwijt. De kopers hadden ruim 15.000 dollar neergelegd en werden heen en weer geslingerd tussen verschillende gevoelens. Blij dat ze de kast uiteindelijk hadden gekregen, blij met de looks, maar niet een kast waar ze met plezier op konden spelen’. Met één van de MG-eigenaren kwam Rogier tot een deal en eind 2018 arriveerde een container met de kostbare lading in Nederland.

De bijgeleverde Game Manual was een bijzonderheid op zich. Het document met als onderschrift ‘quick start manual’ omvatte in totaal zes pagina’s. Eén ervan beschreef dat er poten, levelers en schroeven in de doos zouden moeten zitten, een andere liet zien hoe je de backbox overeind moest zetten. Voor de techneuten was er niet veel te halen: een pagina met een switch matrix en een verwijzing naar een website. Er viel te lezen: ‘Magic Girl has been well documented during the process of design, engineering and manufacturing. Online you will eventually be able to find all the reference drawings and schematics that are available for the game’. Rogier: ‘Het kan best waar zijn, die uitspraak over uitgebreide documentatie. Maar de website waar naar verwezen wordt bestaat niet meer....’. Dat ten tijde van het schrijven van deze handleiding voor Zidware de zon nog scheen, blijkt wel uit de ‘game care & quality’-pagina uit het manual.

Project fase 2 - inventariseren Met de nodige voorzichtigheid speelden ze op de kast. Het display, fraai geïntegreerd in de achterzijde, liet kleurige animaties zien en de targets lichtten fel op als ze geraakt worden. De bal vloog over de ramps maar er gebeurde verder weinig tot niets. Max: ‘Je gelooft het niet, er zat gewoon geen enkele switch in die ramps. Het was een loos schot’. Die ramps waren sowieso bijzonder: fragiel en op net wat te weinig punten vastgezet.

Voor Eric en Rogier begon de ontdekkingstocht echt toen het speelveld verticaal stond. Niet alle coils bleken aanwezig en datzelfde gold voor de magneten. Wel was er een mooie uitsparing, maar er zat alleen een plastic op de plaats van de magneet. Eric: ‘Ik heb al aardig wat kasten gezien, maar zoiets als deze MG nog nooit. Ik weet nog dat we voor het eerst het speelveld optilden. Welke kast heeft een printplaat die aan tieraps onder het speelveld hangt? Welke kast heeft vijf magneten? Maar dan van een kwaliteit die nog geen conservenblik kan vasthouden?’ Verder speuren leverde meer vragen op. Bijvoorbeeld: de kast bevat drie ballen voor multiball, maar waar waren de locks dan? Sommige ideeën waren onvoldoende uitgedacht, maar er waren ook issues Onderzijde van het speelveld

‘Game quality’ is dubieus: veel losse stekkers bij de Magic Girl

Deze beknopte instructies zijn voor de Magic Girl nog te uitgebreid

die direct terug te voeren waren op de manier waarop de kasten in elkaar waren gezet. Eric: ‘Het heeft echt even geduurd voordat ik een deel van de problemen kon verklaren. Een diode verkeerd monteren is zo gebeurd, maar het leidt tot een boel gekkigheid’.

De ontdekkingstocht ging verder, bijvoorbeeld om uit te vinden hoe het minispeelveld (red. met magneten, net als bij de TZ) bovenin de kast werkte. De instructiecard bood geen aanknopingspunten, hoogstens bevestigde die dat de mogelijkheden van de kast vrij beperkt waren. Eric: ‘De onderzijde van het speelveld liet iets heel anders zien. Al die stekkers met aansluitingen waar de connectoren ontbraken, daaruit kon je opmaken dat er veel plannen waren. Maar welke precies, dat was niet goed te achterhalen.’

Vrij snel werd hen duidelijk: die aansluitingen zaten er niet voor niets. Om de kabels waren plastic labels bevestigd en daarop stonden verwijzingen, bijvoorbeeld naar de rechterramp. Precies, de ramp waar de schoten geen enkele reactie oplevert. Die verwijzingen zijn zo specifiek, daar moest een idee achter zitten. Zou de software zover uitgewerkt zijn dat daaruit viel af te leiden wat precies de bedoeling was?

Via de contacten van Rogier wisten ze een rulesheet te bemachtigen. De inhoud daarvan bevestigde de vermoedens over een meer uitgebreide gameplay, maar leverde ook vragen op over de (uit)werking. Het is een versie die werd samengesteld nadat de negentien exemplaren met stoom en kokend water klaargemaakt moesten worden voor levering. Ideeën die op dat moment nog niet compleet ontwikkeld waren, werden ‘afgehecht’ om een soort minimum gameplay mogelijk te maken. Het lukte Rogier om contact te leggen met de ontwerper. De hoop op meer info en antwoorden bleek ijdel toen ze zijn reactie kregen: ‘vanwege contractuele afspraken is het voor mij niet mogelijk om nadere bijzonderheden te verstrekken en verder naar buiten te treden’.

Intussen waren Eric en Max ook danig geïnfecteerd geraakt met het Magic-Girl-virus. Max: ‘Ik zag het al voor me: straks is-ie klaar en dan? Ik wilde er sowieso één voor mijn collectie en we besloten een poging te wagen om er nog twee aan te schaffen’. Met een totaaloplage van negentien stuks was dat natuurlijk niet zomaar geregeld. De contacten die Rogier al eerder had gelegd bleken opnieuw waardevol en het lukte om in het jaar dat volgde nog twee MG’s over de plas te laten komen. Eén van deze kasten had volgens de omschrijving van de verkoper ook een harde schijf met de broncode. Dat leek te mooi om waar te zijn. Rogier: ‘We dachten dat de verkoper een memorystick met extra gegevens bedoelde’.

Maar bij levering bleek dat die harde schijf met broncode er wel degelijk bij zat en die vormde een serieuze ‘bonus’.

Details van de ramps op het speelveld

Met de data van de harde schijf kon een diepgaande analyse van de spelopzet gedaan worden. En voor de toekomst: eventuele softwarebugs zouden ze kunnen herstellen met hulp van mannen met ervaring in het schrijven van software. Achter het beeldscherm gezeten kregen ze een inkijkje in wat er allemaal bedacht was. Dat viel helemaal niet tegen, zeker als je dat afzette tegen de rulesheet waarmee de negentien MG’s waren afgeleverd. Rogier: ‘Het was een bijzonder moment toen we er achter kwamen dat de spelregels op deze harde schijf afwijkend waren. De basisversie, zoals de ontwerper het oorspronkelijk bedoeld had. De ontdekkingstocht naar de mogelijkheden van de MG kreeg zo een heel nieuwe dimensie’.

Project fase 3 - plan van aanpak voor noodzakelijke aanpassingen Toen ze de kasten naast elkaar hadden staan kwamen ook andere bijzonderheden naar boven. Bepaalde plastics waren afwijkend, targets anders van kleur, de toppers verschillend geassembleerd en zo nog veel meer. Eric: ‘Als je goed kijkt, zie je zelfs afwijkingen in de print op het speelveld en in de kleuren’. De conclusie, als je positief ingesteld bent: de kasten zijn allemaal uniek!

Er volgen de nodige sessies waarin de noodzakelijke aanpassingen worden doorgesproken. Rogier: ‘Na verloop van tijd had ik meer dan vijftig verbeterpunten op mijn lijstje staan. Het logboek zorgde voor structuur bij de aanpak: probleem beschrijven, oorzaak noteren, oplossingsmogelijkheden beschrijven, pro’s en cons bespreken en dan een keuze maken’. Sommige punten vragen veel tijd om een oplossing te verzinnen en zijn nodig om het spel beter te maken. Andere punten zijn veel eenvoudiger, maar wel essentieel, bijvoorbeeld voor de levensduur van de kasten. Eric zet de MG uit om dit punt te illustreren. Eric: ‘Hoorde je dat? Alle spoelen trekken aan als je de kast uitzet. Geen idee wie dat verzonnen heeft. Maar niet goed voor de levensduur van je zekeringen’.

Intussen zijn de mannen al flink wat maanden met hun missie bezig. Ze doen het alle drie naast hun reguliere werk en op het privévlak is er meer dan deze bijzondere meid. Rogier is in de periode sinds de aankoop van eerste MG verhuisd en heeft verbouwd, Eric heeft zijn nieuwe werkplaats opgebouwd en de nodige revisies gedaan. Max: ‘We werkten graag in de avonduren samen aan dit project, maar met de avondklok moeten we onze vaste MG-momenten op een ander moment inplannen’.

Eric: ‘Het klinkt tegenstrijdig, maar we zijn nog steeds blij met een aanvulling, omdat het betekent dat we weer iets hebben gevonden dat beter kan. Dat zorgt uiteindelijk voor een nog beter eindresultaat’. Natuurlijk hebben ze het er wel eens over gehad wanneer het project klaar is. Max: ‘Dat moment is niet zo ver weg meer’. Rogier vult hem aan: ‘Dat moment komt steeds dichterbij!’. Maar ze wagen zich niet aan een termijn.

Eerste pagina van het overzicht van defecten

Het zijn drie kleurrijke personen. Hun achtergrond is verschillend, maar ze delen de passie voor de stalen bal. Los van elkaar waren ze mogelijk niet aan dit project begonnen, maar de samenwerking maakte iets extra’s los. Er zijn in de voorbije jaren diverse initiatieven geweest om te proberen de jonge meid tot een volwassen vrouw te laten uitgroeien. Rogier: ‘We zijn in stilte van start gegaan en we zullen pas iets laten zien als we tevreden zijn over het resultaat’. Eric: ‘Ik zeg niet dat het ons gaat lukken. Maar ik denk wel dat we verder gaan komen dan iedereen die het tot nu toe geprobeerd heeft’. Op de achtergrond zegt Max: ‘Je moet binnenkort nog eens terugkomen, Bas’. Deal!

Rechterzijde van het kabinet

De drie musketiers

Eric Bartels is de man van de techniek. Hij behoeft voor NFV-ers van het eerste uur geen introductie. Zijn technische kennis is alom bekend. In de periode tot 2000 was hij regelmatig te vinden bij NFV-evenementen en schreef hij ook artikelen voor De Spinner met een heel kenmerkende stijl. Ik weet dat omdat ik in die tijd artikelen redigeerde op verzoek van eindredacteur Martijn van Aken. Als ik het begreep, dan was het ‘dummy proof’. Samen met Gert-Jan de Haan staat Eric al meer dan twintig jaar in ons clubblad onder de noemer ‘Technische Dienst’. Eric verdient zijn boterham bij Tata Steel, het extra beleg komt van het klussen aan flipperkasten in zijn vrije tijd. Reclame maken doet hij niet, de mond-tot-mondreclame zorgt voor meer dan voldoende aanbod. Mensen weten hem te vinden voor reparaties en ingrijpende revisies. Als iemand op één van de flipperkastgerelateerde internetforums aangeeft dat het, ondanks alle tips, niet lukt om een technisch probleem op te lossen, komt vaak het advies: probeer Eric Bartels eens...

Rogier Voorderhaak is een man die plannen zorgvuldig uitwerkt en die vervolgens ook waarmaakt. Hij werkt als coördinator in de bouw, dus het organiseren is hem niet vreemd. Rogier is opgegroeid met flipperkasten en heeft door de jaren heen geleerd om de meeste problemen op flippertechnisch vlak zelf op te lossen. Samen met zijn maat begon hij al jaren geleden met het kopen van flipperkasten, plezier beleven aan die kast en dan weer ruilen of doorverkopen voor wat beters. Eerst binnen Nederland, daarna ook daarbuiten. Met een aanhanger naar Frankrijk en dan ‘loaded’ terug naar eigen land. Door de jaren heen bouwde hij veel contacten op, ook in de VS. Wat klein begon, ontwikkelde zich tot ‘serious business’. Een kast over de oceaan laten komen is best spannend, bijvoorbeeld een Big Bang Bar van meer dan 15.000 dollar. Met een gedegen voorbereiding en goede relaties is het risico acceptabel, bewijst Rogier. De eerste contacten tussen Rogier en Eric voeren al terug tot 2006. Wat andere mensen hebben met kruiswoordraadsels, hebben zij met technische problemen bij flipperkasten: samen net zo lang puzzelen tot het is opgelost!

Max Rogmans is de verzamelaar van het gezelschap. Hij bouwde sinds de aanschaf van een Indiana Jones in 2010 een indrukwekkende collectie op, met het accent op Bally Williams kasten uit de jaren ‘90. Hij speelt graag en zeker niet onverdienstelijk, zo liet hij enige jaren geleden zien bij een toernooi in de TonTon-club aan de Sint Annadwarsstraat in Amsterdam. Max is eigenaar van een bloeiend bedrijf met producten voor de medische wereld, maar hij zorgt ervoor dat hij ook tijd overhoudt voor andere zaken die het leven aangenaam maken. Het bedrijfspand dat hij in 2015 kocht heeft ruimte voor toekomstige groei, maar dat betekent niet dat die extra ruimte leeg moet staan. Zo ontstond het idee van de klusruimte en de gameroom. Voor hem hebben de kasten van B&W na 25 jaar nog niets aan aantrekkingskracht ingeboet. Nog zeven en dan is de B&W DMD-collectie compleet. Uit eigen waarneming kan ik vertellen: die collectie is indrukwekkend en is een artikel op zich waard is. Nog even wachten tot de gameroom ook ‘af’ is. De technische kennis van Max kan in een luciferdoosje. Zijn vaste leverancier, Dennis Dankers (Pinball Pindoll), bracht hem in 2017 in contact met Eric. Het klikte zodanig tussen de mannen dat Eric nu zijn klusmaterialen in Wormer heeft opgeslagen en er zowel zijn eigen projecten als het onderhoud van de collectie van Max doet.

Wordt vervolgd!