De gameroom van... Michel Lanters

Michel en Nellie voor de flipperschuur

De gameroom van...

Michel Lanters

Als de navigatie van de auto me de laatste hoek om leidt richting het adres van Michel herken ik de straat. Het is, denk ik, een jaar of vijf geleden dat ik hier in Zeist was. In ‘normale tijden’ komen Michel en ik elkaar tegen in het clubhuis of bij het DPO. Maar mede door de pandemie is het al een tijd geleden dat we elkaar zagen.

De ontvangst is hartelijk en binnen twee minuten zitten we in een geanimeerd gesprek over hoe 13- tot 15-jarigen zich door deze bijzondere schooltijden heen slaan. Onze perspectieven zijn verschillend: Michel staat voor de klas en mijn jongste dochter doet de brugklas. We praten over Zoom-lessen en het (on)vermogen om zelfstandig te werken. Zijn vrouw Nellie mengt zich ook in het gesprek. De setting is wel bijzonder: Michel maakt koffie in de keuken, ik sta in de deuropening en Nellie zit in de kamer. De flipperkasten kunnen nog wel even wachten tot na de koffie. We leveren het bewijs voor iets wat volgens mij wetenschappelijk is vastgesteld: mannen hebben het vermogen om ook na langere tijd zonder contact de relatie op te pakken alsof ze gisteren nog samen in de kroeg zaten. Als de koffie klaar is, gaan we de tuin door, op weg naar de gameroom van Michel. In huize Lanters gebruiken ze een andere naam voor het onderkomen van de kasten: de flipperschuur! Waar een wil is, is een weg! De term ‘schuur’ doet geen recht aan het gebouw in de achtertuin. Vanuit het huis van Michel en zijn vrouw Nellie had ik goed zicht op het gebouw van ca. zeven bij vijf meter dat Michel heeft gebouwd. De naam die de familie gebruikt doet anders vermoeden, maar het is een verzorgd gebouw. Het dak met rode dakpannen ziet er strak uit. Vakwerk, terwijl ik nu weet dat dit het eerste dak is dat Michel heeft gelegd.

Na even rekenen stel ik vast dat we elkaar al ruim tien jaar kennen. We speelden onder andere samen in de Lokale Flipper Competitie. Niet iedereen was blij als de ‘ringman’ kwam spelen, want bij een minder goede prestatie liet hij zijn ringvinger af en toe luid op de lockbar neerkomen en dat werd niet door iedereen gewaardeerd. Door de jaren heen heeft hij zich ontwikkeld tot een verenigingsman die zich breed voor de club inzet.

Op de techniekdagen, in de catering en bij evenementen als het DPO. En voor wie bij de digitale ALV’s was: Michel was de man van de flipperkennisquiz. Ik weet nog uit de begintijd dat Michel nadacht over een carrièreswitch. Hij werkte toen in de brandbeveiliging, maar dat was geen goede omgeving voor een geest die graag prikkels heeft. Hij besloot het roer om te gooien en werd dus docent op een middelbare school.

Zijn levensmotto ‘als je iets echt wilt, kun je dat ook realiseren’ paste hij ook toe bij het verwezenlijken van de droom van een gameroom. Verderop in deze Spinner is zijn verhaal over de realisatie van de ‘schuur’ te lezen. Het is zijn eigen verhaal, het antwoord dat hij me stuurde nadat ik hem ter voorbereiding alvast tien vragen had voorgelegd. Het is een boeiend verhaal. Wat mij er bijzonder in aan spreekt is het hoge gehalte van ‘learning by doing’. Hoeveel mensen zouden zonder ervaring beginnen aan het uitwerken van een dakconstructie (let bij de foto’s op de mooie details van de zware houten balken!) en vervolgens proefondervindelijk vaststellen hoe lastig het is om goed dakpannen te leggen? Informatie verzamelen en dan zelf uitvinden hoe het moet. Ook als dat betekent dat je opnieuw moet beginnen als na het leggen van de nokdakpannen deze wiebelig liggen. Er hangt een mooie fotocollage aan de muur met daarin herinneringen aan de bouw. Het was echt een teamprestatie!

Oog voor details De gameroom ziet er van binnen gewoon goed uit. Ruim opgezet, sfeervol verlicht. Geen stof of vieze vingers op de glasplaten. Michel heeft duidelijk wat puntjes op de i gezet nadat ik gevraagd had of ik langs mocht komen. Over de Cirqus Voltaire had ik gelezen dat die nog uit elkaar lag, maar de kast staat blinkend in de line-up. Tegen de lange wand staan acht kasten op een rij, recht, uitgelijnd, met gelijke tussenruimtes. Bally Williams uit de jaren 90. De volgorde lijkt willekeurig, maar is dat niet. De ‘snelle-flowkasten’, zoals de Getaway en Indy 500, worden afgewisseld met wat Michel ‘beleveniskasten’ noemt, zoals de Cirqus Voltaire en Congo.

Aan de overzijde staan klassiekers uit eerdere generaties: een mooie Mr. & Mrs. Pac-Man (jeugdsentiment!), met daarnaast een Black Knight en Fathom die strijden om de titel pronkstuk van de collectie. De vierde kast in deze rij met oudere klassiekers is tijdelijk de Elektra van de NFV die voor groot onderhoud uit logeren is in Zeist. De goed gedoseerde verlichting maakt het geheel helemaal ‘af’. Michel heeft een ledstrip aangebracht tegen de houten steunbalk in het plafond. Die ledstrip gaat over de volle lengte en levert de basisverlichting zonder hinderlijke reflectie in de speelveldruit. Er zijn nog wat extra lichtpunten zoals een verlichte Pac-Man kopruit. Het valt nog eens extra op hoe fijn het is als een kast ontspiegeld glas

heeft. En bij Michel... hebben ze dat allemaal! Vanuit de zithoek kijk ik naar al dat moois. Biertje er- bij en Michel

“Een Black Knight en Fathom die strijden om de titel pronkstuk”

laat wat vinyl lp’s zien die ook een plek hebben gekregen in de gameroom. Uit de boxen klinkt Joy Division. We blijken allebei die bijzondere muziek te waarderen. Later spelen we op de Cirqus, Black Knight en Fathom voordat we eindigen op de Elektra. Wat is het lang geleden dat ik die kast speelde! De kast speelt super, net als de andere kasten. Dat de scores laag blijven heeft een andere oorzaak, dat ligt aan de kwaliteiten van de personen die de flipperknoppen indrukken. Het mag de pret niet drukken.

Het is middernacht voor ik er erg in heb. Tijd voor afscheid. Dank Michel voor de gastvrijheid!

Michel voor een deel van de line-up