ΕΙΣΑΓΩΓΗ
ΣΤΟΧΟΙ ΤΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ
Μέσα από το πρόγραμμα «παίζουμε όπως παλιά» θελήσαμε να μοιραστούμε περισσότερο και να διδάξουμε λιγότερο (Cornell), να αλλάξουμε στάσεις και συμπεριφορές και να νιώσουμε την ευχαρίστηση να μπορείς να «παίζεις» στη φύση. Το τσιμέντο έχει πνίξει τον ζωτικό χώρο του παιχνιδιού και οι χαρούμενες γειτονιές , που έπαιζαν τα παιδιά έχουν γίνει θυσία στην ανάπτυξη της τεχνολογικής επιστήμης. Το απλό παιχνίδι της γειτονιάς με το οποίο μεγάλωναν τα παιδιά μετατράπηκε σε παιχνίδι ανταγωνιστικό όπως είναι το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ κ.τ.λ.π. . Ο στόχος λοιπόν του προγράμματος ήταν να μάθουμε για το περιβάλλον χρησιμοποιώντας το παιχνίδι και επειδή συγκεκριμένα το παραδοσιακό παιχνίδι είναι αυτό που γίνεται κυρίως σε εξωτερικούς χώρους και να φέρουμε τα παιδιά κοντά στο περιβάλλον μέσα από το παραδοσιακό παιχνίδι. Άλλωστε τα παραδοσιακά παιχνίδια δεν απαιτούν υλικά από πλαστικό, μέταλλο ή οποιοδήποτε άλλο υλικό μόνο υλικά από την φύση ή και καθόλου υλικά και αυτή είναι η συμβολή τους στην φαντασία και δημιουργικότητα των παιδιών.
Ντανταούρας
Παιχνίδι που μας έφερε η Χριστίνα Καντζιλίδου από την γιαγιά Θεοδώρα. Αριθμός παικτών: Όσα παιδιά ήθελαν. Περιγραφή: Όλα τα παιδιά κρύβονταν, ενώ ένα παιδί τα φυλούσε και μετρούσε ως το δέκα. Όταν τελείωνε, τα υπόλοιπα παιδιά που ήταν κρυμμένα, φώναζαν Ντανταούρας. Σκοπός του παιχνιδιού, ήταν να μπορέσει το παιδί που τα φυλάει, να καταλάβει από τη φωνή ποιο παιδάκι φωνάζει και πού είναι η κρυψώνα του!
Ποδόσφαιρο με ασυνήθιστη μπάλα
Παιχνίδι που μας έφερε ο Νικόλας Αγγελάκης από τον παππού Νίκο. Αριθμός παικτών: Οι παίκτες του παιχνιδιού είναι συνήθως έντεκα, αλλά μπορούσε να παιχτεί και με λιγότερα. Περιγραφή: Εκείνα τα χρόνια που ο παππούς μου ήταν παιδί, ήταν δύσκολα και δεν είχε χρήματα για να αγοράσει μπάλα ποδοσφαίρου. Έτσι τα παιδιά της γειτονιάς έφερναν διάφορα παλιά υφάσματα, που δεν χρειάζονταν οι μαμάδες τους. Όταν μάζευαν πολλά πανιά, τα έκαναν κουβάρι, σχηματίζοντας μια στρογγυλή μπάλα. Τέλος την έδεναν με ένα σπάγκο πολύ πολύ σφιχτά για να μην ξεδεθεί. Έτσι το παιχνίδι ξεκινούσε!
Χαρτάκια
Παιχνίδι που μας έφερε ο Γιώργος Μονδρινός από τον παππού του Γιώργο Τζούκα. Αριθμός παιχτών: Όσοι θέλουν. Περιγραφή: Ο κάθε παίχτης έχει τα δικά του χαρτάκια. Κάθε παίχτης, με τη σειρά του, παίρνει ένα χαρτάκι και το τοποθετεί στην άκρη του τραπεζιού, αφήνοντας το να πέσει στο πάτωμα. Μπορούν να βάλουν σημαδάκι (Χ) για να ξέρουν από πού θα το ρίχνουν. Ο επόμενος παίχτης από το ίδιο σημείο, βάζει το δικό του χαρτάκι και το αφήνει να πέσει. Όποιου παίχτη το χαρτάκι πέσει πάνω σε κάποιο άλλο, παίρνει όλα τα χαρτάκια από κάτω και κερδίζει.
Κουμπί- Γιογιό (Ίυγγα) Παιχνίδι που μας έφερε ο Παναγιώτης Ιακωβίδης από τον παππού του Γεώργιο Παπαδόπουλο.
Αριθμός παιχτών: Συνήθως παίζεται με ένα άτομο αλλά μπορεί να παιχτεί και με περισσότερα. Περιγραφή: Πρόκειται για ένα παιχνίδι που έπαιζαν την δεκαετία του 1950.Το παιχνίδι παίζεται με ένα κομμάτι κλωστή, γύρω στο ένα μέτρο, και με ένα κουμπί μεσαίου μεγέθους. Τοποθετούμε την κλωστή μέσα στις τρύπες του κουμπιού και δένουμε τις δύο άκρες της. Βάζουμε την μια άκρη της κλωστής στο μεσαίο δάχτυλο του ενός χεριού και την άλλα άκρη στο μεσαίο δάχτυλο του άλλου. Περιστρέφουμε την κλωστή με δύναμη, δημιουργώντας έναν κύκλο. Στη συνέχεια ανοιγοκλείνουμε τα χέρια μας σαν να παίζουμε ακορντεόν. Σκοπός του παιχνιδιού, είναι να περαστεί η κλωστή από χέρι σε χέρι χωρίς να σταματήσει η κίνηση της κλωστής.
Τζαμί Παιχνίδι που μας έφερε ο Βασίλης Πατρίκας Η Αθηνά Στεφανίδου από γιαγιά Κούλα
Ο Βασίλης Βασιλειάδης, η Κυριακού Νικολέτα, ο Κουτσομιχάλης Δημήτρης και ο Βιλάγκας Γιάννης Η Χριστίνα Καντζιλίδου από γιαγιά Θεοδώρα Παίχτες: Παίζεται από τέσσερα και πάνω παιδιά. Περιγραφή: Τα παιδιά χωρίζονται σε δύο ομάδες. Για να αρχίσει το παιχνίδι χρειάζονται έξι κεραμίδια και μια μπάλα. Βάζουμε τα κεραμίδια το ένα πάνω στο άλλο, ώστε να σχηματιστεί ένας πύργος. Η πρώτη ομάδα στέκεται πίσω από τα κεραμίδια, ενώ η δεύτερη πηγαίνει επτά- οχτώ μέτρα μπροστά από τα κεραμίδια. Τα παιδιά της δεύτερης ομάδας προσπαθούν με την μπάλα να ρίξουν τα κεραμίδια. Κάθε παιδί έχει μια ευκαιρία Αν κάποιο παιδί ρίξει τα κεραμίδια χτυπώντας με την μπάλα, τότε σκορπίζονται στο γύρω χώρο οι δυο ομάδες. Η πρώτη ομάδα προσπαθεί να «κάψει» τους παίχτες της δεύτερης ομάδας, χτυπώντας με την μπάλα. Η δεύτερη ομάδα προσπαθεί να ξαναβάλει τα κεραμίδια στη θέση τους ώστε να ξαναγίνει ο πύργος. Αν προλάβει η δεύτερη ομάδα και φτιάξει το «τζαμί» πριν καούν όλοι οι παίχτες, κερδίζει το παιχνίδι. Ο παίχτης που θα βάλει το τελευταίο κεραμίδι φωνάζει «τζαμί» και τελειώνει το παιχνίδι. Αν η πρώτη ομάδα κάψει όλους τους παίχτες της δεύτερης πριν προλάβουν να φτιάξουν το «τζαμί», τότε κερδίζουν αυτοί.
Βελάκια Παιχνίδι που μας έφερε η Αναστασία Καραφυλλούδη Παίχτες: Από δύο παίχτες έως πολλά παιδιά.
Περιγραφή: Ένα παιδί κρύβεται ενώ τα υπόλοιπα παιδιά κλείνουν τα μάτια τους και μετρούν μέχρι να κρυφτεί. Το παιδί που κρύβεται, καθώς προχωράει φτιάχνει στο έδαφος βελάκια, για να υποδείξει στα υπόλοιπα που κατευθύνεται. Στη διάρκεια τα διαδρομής αυτής μπορεί να κρύψει «θησαυρούς» τους οποίους προσπαθούν να βρουν τα παιδιά που τον ψάχνουν. Σκοπός του παιχνιδιού είναι να βρουν τα παιδιά που κρύβεται το παιδί, καθώς και τους θησαυρούς. Αφού βρεθούν όλα αυτά, κάποιο άλλο παιδί κρύβεται και το παιχνίδι συνεχίζετε. Τα βελάκια παίζονται σε εξωτερικό μεγάλο χώρο.
Καλημέρα Βασιλιά Παιχνίδι που μας έφερε ο Χριστόδουλος Γαλατσίδας από τον παππού του Χριστόδουλο Γαλατσίδα.
Παίχτες: Όσοι ήθελαν. Περιγραφή: Το παιχνίδι αυτό το έπαιζε ο παππούς μου ο Χριστόδουλος με τους φίλους του, όταν ήταν μικρά παιδιά στις Φέρρες Έβρου και μου είπε ότι του το έμαθαν οι γονείς του, που το έφεραν μαζί με τα υπάρχοντά τους και τις αναμνήσεις τους, από την πατρίδα τους στην Ανατολική Θράκη. Πρώτα οι παίκτες προσπαθούσαν να βρούνε ή να «βγάλουν» ποιος θα ήταν ο βασιλιάς με το εξής λάχνισμα: «Άλφα βήτα κόψε πίτα δώσε κι εμένα και του Νικήτα» Όποιο παιδί γινότανε βασιλιάς έπαιρνε τη θέση του στο «θρόνο». Τα άλλα παιδιά, σκεφτόταν λίγο και μετά έμπαιναν στη σειρά, μπροστά στο βασιλιά κι έλεγαν αυτά τα λόγια: Παιδιά: Καλημέρα βασιλιά Βσιλιάς: Βρε καλώς τα τα παιδιά, πού ήσασταν; Παιδιά: Σε δουλειά βασιλιά μου Βασιλιάς: Τι δουλειά βρε παιδιά; Τότε τα παιδιά απαντούσαν με μιμήσεις διαφόρων επαγγελμάτων της εποχής εκείνης όπως: μπαλωματής, καροτσιέρης, μπαξεβάνης, νερουλάς, καροτσιέρης, γραφιάς, δάσκαλος, χτίστης, παπουτσής, γανωματής κ.τ.λ. Ο βασιλιάς έπρεπε να μαντέψει τι επάγγελμα έκανε το κάθε παιδί. Αν δεν μπορούσε να το βρει, τα παιδιά έλεγαν: να το πάρει το ποτάμι; Δηλαδή να το φανερώσουμε; Αν έλεγε ναι, τότε έχανε ο βασιλιά και το παιχνίδι ξανάρχιζε με τον ίδιο βασιλιά. Αν έλεγε όχι και τα έβρισκε όλα τα επαγγέλματα,
κέρδιζε και τότε «έστρωνε» στο κυνήγι όλα τα παιδιά και όποιο έπιανε γινόταν βασιλιάς.
Τυφλόμυγα Παιχνίδι που μας έφερε η Ηλιάνα Μπούτλα από τη γιαγιά της Μαρία Μπούτλα. Ο Χριστόδουλος Γαλατσίδας από τον παππού Χριστόδουλο Γαλατσίδα.
Παίκτες: Μπορούν να παίξουν όσα παιδιά θέλουν Περιγραφή: Τα παιδιά «τα βγάζουν» δηλαδή κάνουν κάποιο λάχνισμα για να δουν ποιος θα γίνει τυφλόμυγα. Δένουν με πανί τα μάτια του παιδιού που τα φυλάει και τα άλλα γύρω του το «πειράζουν». Το παιδί τυφλόμυγα προσπαθεί να πιάσει ένα από τα παιδιά και να μαντέψει ποιο είναι. Όποιο παιδί πιάσει και το αναγνωρίσει ψηλαφίζοντας το, γίνεται η επόμενη τυφλόμυγα.
Τσιλίκι Παιχνίδι που μας έφερε η Αθηνά Στεφανίδου από την γιαγιά της Αθηνά Στεφανίδου. Ο Παναγιώτης Ιακωβίδης από τον παππού του Γεώργιο Παπαδόπουλο.
Ο Κωστουλίδης Γιώργος, η Θεοδωρακάκη Δήμητρα, ο Καζάκης Χρήστος. Παίκτες: Από δύο παιδιά έως δύο ομάδες των δέκα παιδιών. Περιγραφή: Παίζεται με δύο ξύλα, ένα μικρό, μήκους περίπου δέκα εκατοστών, και ένα αρκετά μεγαλύτερο. Κάνουμε ένα κύκλο στο χώμα και παίρνουμε τα δύο ξύλα. Ο σκοπός είναι να χτυπήσει κανείς με το μεγάλο ξύλο το μικρότερο, που βρίσκεται στο έδαφος, ώστε να σηκωθεί στον αέρα και να μετακινηθεί όσο γίνεται μακρύτερα. Η απόσταση είναι αυτή που καθορίζει τον νικητή. Παραλλαγή του παιχνιδιού είναι να είναι μακριά ο κύκλος και να προσπαθούν οι παίκτες να ρίξουν το ξύλο μέσα στον κύκλο.
Βόλοι Παιχνίδι που μας έφερε ο Νικόλας Αγγελάκης από την γιαγιά του Φωτεινή Αγγελάκη. Παίκτες: Από τρείς έως 6 παιδιά.
Περιγραφή: Χωριζόμασταν σε ομάδες. Φτιάχναμε μια λακκούβα στο δρόμο, οι δρόμοι εκείνα τα χρόνια ήταν φτιαγμένοι με χώμα. Σκοπός του παιχνιδιού ήταν να βάλουμε τους βόλους των αντιπάλων μας, χτυπώντας τους με τους με τους δικούς μας βόλους, μέσα στη λακκούβα. Όποια ομάδα το κατάφερνε ήταν νικήτρια.
Κουτσό Παιχνίδι που μας έφερε ο Θοδωρής Ευθυμίου από τη γιαγιά Κατερίνα . Παίκτες: Από δύο έως και περισσότεροι.
Περιγραφή: Φτιάχνουμε με μια κιμωλία κάτω στο πάτωμα κουτάκια με αριθμούς, όσα κουτάκια θέλουμε (συνήθως έως 9). Παίρνουμε μια πέτρα και την ρίχνουμε στο πρώτο κουτάκι. Με το ένα πόδι (κουτσό) πρέπει να μπούμε στα τετράγωνα, να πάρουμε την πέτρα και να βγούμε. Δεν πρέπει να πατήσουμε τις γραμμές! Το ίδιο συνεχίζεται σε όλους τους αριθμούς.
Μηλάκια Παιχνίδι που μας έφερε ο Βασίλης Πατρίκας από την μαμά του Νάσια Σωτηριάδου και η Ελευθεριάδου Αγάπη. Παίκτες: Το παιχνίδι παίζεται από τρεις παίκτες και πάνω.
Περιγραφή: Τα παιδιά χωρίζονταν σε δύο ομάδες. Η μια ομάδα κάθεται αντικριστά σε απόσταση 5-6 μέτρων και η άλλη ομάδα μπαίνουν ανάμεσά τους. Θα χρειαστεί μια μπάλα. Οι παίκτες της πρώτης ομάδας πετούν τη μπάλα ο ένας στον άλλο, προσπαθώντας ταυτόχρονα αυτή να «χτυπήσει» κάποιον απ’ τους παίκτες της άλλης ομάδας, που είναι μέσα. Αν κάποιος καταφέρει να πιάσει την μπάλα , χωρίς αυτή να πέσει κάτω, κερδίζει ένα «μήλο», δηλαδή μια «ζωή». Οι παίκτες που είναι μέσα προσπαθούν να μην τους χτυπήσει η μπάλα. Όποιον όμως τον χτυπήσει η μπάλα, βγαίνει έξω. Το παιχνίδι συνεχίζεται μέχρι να βγουν όλοι. Οι δύο που βγήκαν πρώτοι γίνονται μάνες και αρχίζει νέο παιχνίδι.
Τριώτη ή Τρίλιζα Παιχνίδι από την Αναστασία Καραφυλλούδη Παίκτες: Δυο παιδιά
Περιγραφή: Σχεδιάζαμε μια πίστα με εννιά θέσεις. Έπαιρνε ο καθένας, αντί για πιόνια τρία φασόλια ή τρία ρεβίθια ή τρεις πετρούλες. Σκοπός του παιχνιδιού ήταν να κάνει, όποιος προλάβαινε, τρίλιζα, δηλαδή ευθεία γραμμή ή κάθετη ή διαγώνια με τα «πιόνια του».
Βόλοι με κόκαλα Παιχνίδι που μας έφερε ο Χρήστος Γρηγορίδης από την γιαγιά του Μαρία. Παίκτες: Από δύο παιδιά και πάνω.
Περιγραφή: Πετάς τα κόκαλα με σκοπό να μείνουν όρθια. Όποιος καταφέρει να ρίξει τα κόκαλα και να μείνουν όρθια, τα παίρνει. Νικητής είναι αυτός που μάζεψε τα περισσότερα.
Κρυφτό Παιχνίδι που μας έφερε ο Κωνσταντίνος Κουτρουλός καθώς και ο Κωστής και ο Γιώργος Δούλης από τη γιαγιά.
Παίκτες: Όσα παιδιά ήθελαν.
Περιγραφή: Μαζεύονταν όλα τα παιδιά και έκαναν λάχνισμα για να δούνε ποιος θα τα «φυλάει». Αυτός που έβγαινε μετρούσε, ώστε τα υπόλοιπα παιδιά να κρυφτούν. Όταν τελείωνε το μέτρημα ξεκινούσε να ψάχνει, ώστε να τα βρει και να τα «φτύσει». Αν τα έβρισκε, το παιχνίδι ξανάρχιζε και τα φυλούσε αυτός που βρήκε πρώτος.
Ομεα Παιχνίδι που μας έφερε η Σμαράγδα Πασπάλα από την γιαγιά της Κατερίνα Χατζοπούλου. Παίκτες: κορίτσια και αγόρια από τρία έως πολλά παιδιά Περιγραφή: Όταν τα παιδιά αποφάσιζαν να παίξουν ΟΜΕΑ το καθένα καταλάμβανε τη δική του γωνιά, το δικό του μέρος (τοίχος,
δένδρο κλπ.). H γωνιά του κάθε παίκτη απείχε έως 15 μέτρα από τις γωνιές των υπολοίπων παικτών. Το ποιος θα κάνει τη «μάνα» και θα ξεκινήσει το παιχνίδι αποφασιζόταν από κοινού ή η- ο ίδια-ος εκδήλωνε αυτήν την πρόθεση. Η «μάνα» ξεκινούσε το παιχνίδι, κοιτώντας κατάφατσα τη γωνιά της και γυρνώντας την πλάτη της προς τους υπολοίπους –σαν να τα φυλούσε- και έλεγε «1,2,3,4,5,6,7 8,9,10. Αγαλματάκια αγαλματάκια είσθε όλα στη σειρά;». Έπειτα γυρνούσε για να παρατηρήσει αν τα παιδιά ήταν το καθένα στη γωνία όπου και μπορούσε μόνο σε εκείνο το σημείο κουνηθεί. Ξαναγυρνούσε την πλάτη της η «μάννα» και έλεγε «αγαλματάκια, αγαλματάκια είσθε όλα στη σειρά;» και στο διάστημα αυτό οι φίλοι της έφευγαν από τη γωνιά τους και προσπαθούσαν να βρεθούν πιο κοντά της, καταλαμβάνοντας εγγύτερη με τη μάνα θέση. Με το που τελείωνε η μάνα τη συγκεκριμένη πρόταση, γυρνούσε το κεφάλι της για να διαπιστώσει εάν οι φίλοι της είναι ακίνητοι, σαν αγαλματάκια στις διάφορες πόζες που έπαιρναν είτε μόνα τους ήταν κάποια μαζί. Προσπαθούσε με βοηθό το χρόνο, τις γκριμάτσες και διάφορους άλλους τρόπους να τους αποσπάσει την προσοχή και να τους παρακινήσει να κάνουν την οποιαδήποτε κίνηση, να πάψουν δηλαδή να είναι αγαλματάκια. Στην περίπτωση που κάποια-ος κουνιόταν και το αντιλαμβανόταν η μάνα, η τελευταία τον προσφωνούσε με το όνομά του και αυτή-ος έπαυε να συμμετέχει στο παιχνίδι και το παρακολουθούσε από τη γωνιά της μάνας. Το παιχνίδι συνεχιζόταν με τη μάνα να απευθύνει το λόγο προς τα άλλα παιδιά λέγοντας «Αγαλματάκια, αγαλματάκια είσθε όλα στη σειρά», γυρνούσε το κεφάλι για να διαπιστώσει την ακινησία τους, όποια-ος κινιόταν πήγαινε στη γωνιά της μάνας. Με το που ένα αγαλματάκι έφτανε πολύ κοντά στη μάνα και τη χτυπούσε ελαφριά στην πλάτη καθώς αυτή έλεγε «Αγαλματάκια, αγαλματάκια είσθε όλα στη σειρά;» αυτή γυρνούσε το κεφάλι της προς τους φίλους της και αυτοί θα έπρεπε να παραμείνουν αγαλματάκια για τελευταία φορά με τη συγκεκριμένη μάνα. Αυτή-ος που ήταν η πρώτη-ος που κινήθηκε από την αρχή του παιχνιδιού και τον
αντιλήφθηκε η μάνα, είναι αυτή-ος που γίνεται η μάνα του επόμενου γύρου. Χαμένη-ος του παιχνιδιού ήταν αυτή-ος που πρώτη-ος έπαψε να είναι αγαλματάκι και κινήθηκε, ενώ αντιθέτως κερδισμένη-ος ήταν αυτή-ος που δεν έκανε τη μάνα, καθώς ήταν
ακίνητη-ος, σαν αγαλματάκι καθ’ όλη τη διάρκεια του ΟΜΕΑ.
Σκαλιστά Παιχνίδι που μας έφερε η Σμαράγδα Πασπάλα από την γιαγιά της Κατερίνα Χατζοπούλου. Παίκτες: Τρία έως έξι κορίτσια. Περιγραφή: Το παιχνίδι με την ονομασία «Σκαλιστά» παιζόταν με έτοιμες δημιουργίες από χαρτί τις οποίες τα κορίτσια ή οι γονείς τους τα προμηθευόντουσαν από το βιβλιοπωλείο της Πτολεμαΐδας, καταβάλλοντας 1 δραχμή για την αγορά 3-5
σκαλιστών τα οποία απεικόνιζαν κυρίως αγγελάκια σε διάφορες μορφές, πόζες, φιγούρες κλπ, ενώ υπήρχαν και σκαλιστά φέροντας την εικόνα σπιτιού, αστεριού, ήλιου κλπ. Παρόλο που δεν ήταν φτιαγμένα από ξύλο, λεγόντουσαν «Σκαλιστά» γιατί ήταν περίτεχνα φτιαγμένα. Το μικρότερο σκαλιστό ήταν μεγέθους 3 εκατοστών, ενώ το μεγαλύτερο 10 εκατοστών. Πριν από την εκκίνηση του παιχνιδιού, η κάθε παίκτρια είχε φροντίσει και τοποθετήσει καθένα σκαλιστό σε ξεχωριστή σελίδα ενός βιβλίου. Η μάνα γινόταν σε συνεννόηση με τις υπόλοιπες παίκτριες ή η ίδια εκδήλωνε την επιθυμία. Τότε, η μάνα ξεκινούσε να ξεφυλλίζει την πρώτη σελίδα του βιβλίου της και έλεγε για παράδειγμα «στην πρώτη σελίδα έχω αγγελάκι που χαμογελάει». Εάν στην ίδια σελίδα ήταν το ίδιο αγγελάκι στο βιβλίο της πρώτης παίκτριας, τότε η μάνα το κέρδιζε και το έπαιρνε στην κατοχή της. Αμέσως μετά, η μάνα γυρνούσε τη δεύτερη σελίδα του βιβλίου της και έλεγε «στη δεύτερη σελίδα έχω αγγελάκι με λουλούδια». Εάν μία ή περισσότερες παίκτριες είχαν το ίδιο αγγελάκι στην ίδια σελίδα, τότε η μάνα τα έπαιρνε στην κατοχή της. Με την ίδια διαδικασία το παιχνίδι συνεχιζόταν και τελείωνε όταν είχαν εξαντληθεί και δεν υπήρχαν άλλο σκαλιστά στο βιβλίο της κάθε παίκτριας καθώς η μάνα ήταν αυτήν που διέθετε τα περισσότερα σκαλιστά, έχοντας κερδίσει και αυτά από τις συμπαίκτριες της. Κερδισμένη ήταν η παίκτρια που κέρδιζε και αποκτούσε από τις άλλες τα περισσότερα σκαλιστά, ενώ αντιθέτως χαμένη ήταν αυτή που τα έχανε.
Πύργος
Ένα παιχνίδι που παίζεται στην αυλή και έχει ως στόχο ποιος ή ποια ομάδα θα ρίξει περισσότερες φορές τον πύργο. Σχηματίζουμε έναν πύργο βάζοντας πολλά κεραμιδάκια το ένα πάνω στο άλλο(μέχρι 10), Σε απόσταση 4μ από τον πύργο τραβούσαμε μία γραμμή στην οποία στεκόμασταν και προσπαθούσαμε με μια πλατιά πέτρα να ρίξουμε τον πύργο. Για το ποια ομάδα θα ξεκινούσε πρώτη ρίχναμε την πέτρα στη γραμμή. Πρώτη ξεκινούσε η ομάδα που έριχνε την πέτρα πάνω στη γραμμή ή όσο το δυνατόν πιο κοντά αλλά όχι να τη ξεπεράσει.
Όνομα παιδιού: Γκιαλόπουλος Γιώργος Όνομα παππού: Γκιαλόπουλος Αχιλλέας
Η Κολοκυθιά
Είναι ένα παιχνίδι που παίζεται από αρκετά παιδιά. Ένα παιδί κάνει τη μάνα και τα υπόλοιπα έχουν ένα αριθμό, διαφορετικό το καθένα, χωρίς να το βλέπει ο διπλανός τους. Η μάνα λέει «έχω μια κολοκυθιά που κάνει π.χ. 3 κολοκύθια», το παιδί που έχει τον αριθμό 3 πρέπει να μιλήσει και να πει «γιατί να κάνει 3, να κάνει 7…….». Τοπαιδί που ακούει τον αριθμό του και δεν απαντάει αμέσως χάνει και βγαίνει από το παιχνίδι.
Όνομα παιδιού: Αναγνώστου Χρύσα Όνομα θείας: Αναγνώστου Ελένη
Το Λουκούμι Το παιχνίδι παίζεται στο σπίτι από 4-6 μεγάλα παιδιά.
Κρεμάμε ένα σχοινί στο ταβάνι και στην άκρη δένουμε ένα λουκούμι. Καθόμασταν κάτω στα γόνατα και τα χέρια μας τα είχαμε πίσω στην πλάτη. Με το στόμα προσπαθούσαμε να το δαγκώσουμε. Κέρδιζε αυτός που το δάγκωνε πρώτος
Όνομα παιδιού: Μελίνα Τρίκου Όνομα: Κατίνα και Δημήτρης Τρίκος
Το Κρυφοκούτι Ένα παιχνίδι που παίζεται στην αυλή με πάνω από έξι παίκτες και παίζεται ως εξής:
Υπάρχει ένα μεταλλικό κουτί από κονσέρβα και ένας παίκτης το κλωτσάει να φύγει όσο το δυνατόν πιο μακριά. Ένας άλλος παίκτης θα πρέπει να το πιάσει και να βρει τους υπόλοιπους που έχουν κρυφτεί. Αν καταφέρει να πιάσει το κουτί και να τους βρει τότε κερδίζει.
Όνομα παιδιού: Κωνσταντίνος Κετσιεμενίδης
Τσουβαλοδρομίες Οι τσουβαλοδρομίες είναι ένα παιχνίδι που παίζεται εξωτερικό χώρο, όχι σε δρόμο, σε αυλές, σε πάρκα κ.λ.π.
σε
Ο στόχος είναι ποιος θα τερματίσει πρώτος. Δημιουργούμε μια διαδρομή με αφετηρία και τερματισμό σε ευθεία γραμμή ή και με στροφές. Μπαίνουμε σε τσουβάλια μέχρι τα πόδια και με τα χέρια κρατάμε το πάνω μέρος του τσουβαλιού στο ύψος της μέσης και παίρνουμε θέση στην αφετηρία. Μόλις δοθεί το σύνθημα της έναρξης ξεκινάμε χοροπηδώντας σα βατράχια για να φτάσουμε πρώτοι στον τερματισμό.
Όνομα παιδιού: Βασίλης Βάμπουλας Όνομα μπαμπά: Χρήστος Βάμπουλας
Τυφλόμυγα Το παιχνίδι παίζεται στην αυλή με πολλά παιδιά. Ένα παιδάκι δένει τα μάτια του μ΄ ένα μαντήλι και τα υπόλοιπα τρέχουν γύρωγύρω για να μην τα πιάσει. Αν πιάσει ένα παιδί και καταλάβει
ποιος είναι κερδίζει αν όχι χάνει και συνεχίζει μέχρι να αναγνωρίσει κάποιον.
Όνομα παιδιού: Γαβριέλα Ατανίδου Όνομα μαμάς: Ελένη Ατανίδου Καθώς η Νιόσκου Ίρις από τη μαμά της.
Σκλαβάκια ή Αμαλία Τα «σκλαβάκια» παίζονται στην αυλή και με περισσότερους από 5 παίκτες. Τα παιδιά χωρίζονται σε δύο ισοδύναμες ομάδες και
οριοθετούν ένα χώρο που τον ονομάζουν «λημέρι». Τα δύο λημέρια βρίσκονται σε απόσταση το ένα από το άλλο, ενώ στη μέση χαράσσεται μια γραμμή το «σύνορο». Όταν δοθεί το σύνθημα, τα παιδιά και των δύο ομάδων τρέχουν προς το «σύνορο» και προσπαθούν να πιάσουν τους αντιπάλους. Όταν τους πιάσουν τους θεωρούν αιχμαλώτους και τους μεταφέρουν στο «λημέρι» τους. Εκεί οι αιχμάλωτοι «τα σκλαβάκια» περιμένουν τους συμπαίκτες τους να τους ελευθερώσουν. Νικήτρια είναι η ομάδα που θα συλλάβει τους περισσότερους αιχμαλώτους, δηλαδή τα περισσότερα σκλαβάκια.
Όνομα παιδιού: Μαραγκοζίδης Στάθης
Σας ευχαριστούμε πολύ για τη συνεργασία σας και την αμέριστη βοήθεια σας στην ολοκλήρωση του προγράμματος μα πάνω απ΄ όλους ευχαριστούμε τους λιλιπούτειους συγγραφείς και εικονογράφους:
ΓΚΙΑΛΟΠΟΥΛΟΣ
ΓΕΩΡΓΙΟΣ
ΜΩΥΣΙΑΔΗΣ
ΙΩΑΝΝΗΣ
ΚΩΣΤΟΥΛΙΔΗΣ
ΓΙΩΡΓΟΣ
ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΥ
ΧΡΥΣΟΥΛΑ
ΙΩΣΗΦΙΔΗΣ
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ
ΚΑΤΖΙΛΙΔΟΥ
ΧΡΙΣΤΙΝΑ
ΚΕΤΣΙΕΜΕΝΙΔΗΣ
ΚΩΝ/ΝΟΣ ΜΑΡΙΟΣ
ΙΑΚΩΒΙΔΗΣ
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑΤΑΝΙΔΟΥ
ΓΑΒΡΙΕΛΑ
ΣΤΕΦΑΝΙΔΟΥ
ΑΘΗΝΑ
MIXAΛΙΣΛΗΣ
ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ
ΓΡΗΓΟΡΙΔΗΣ
ΧΡΗΣΤΟΣ
ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ
ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΙΔΟ Υ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ
ΔΗΜΗΤΡΑ
ΚΥΠΡΑΙΟΥ
ΜΙΧΑΕΛΑ
ΚΟΥΤΣΟΜΙΧΑΛΗΣ
ΔΗΜΗΤΡΗΣ
ΚΑΖΑΚΗΣ
ΧΡΗΣΤΟΣ
ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ
ΔΗΜΗΤΡΑ
ΚΟΥΤΡΟΥΛΟΣ
ΚΩΝ/ΝΟΣ
ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ
ΒΑΣΙΛΗΣ
EΛΕΥΘΕΡΙΑΔΟΥ
ΑΓΑΠΗ
ΠΑΣΠΑΛΑ
ΜΑΡΙΑ ΣΜΑΡΑΓΔΑ
ΑΓΓΕΛΑΚΗΣ
ΝΙΚΟΛΑΟΣ
ΠΑΤΡΙΚΑΣ
ΒΑΣΙΛΗΣ
ΤΡΙΚΟΥ
ΟΥΡΣΟΥΛΑ ΜΕΛΙΝΑ
ΕΥΘΥΜΙΟΥ
ΘΕΟΔΩΡΟΣ
ΔΟΥΛΗΣ
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΡΑΦΑΗΛ
ΔΟΥΛΗΣ
ΚΩΝ/ΝΟΣΜΙΧΑΗΛ
ΒΙΛΙΑΓΚΑΣ
ΙΩΑΝΝΗΣ
ΚΑΡΑΦΥΛΛΟΥΔΗ
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ -ΜΑΡΙΑ
ΝΙΟΣΚΟΥ
ΙΡΙΣ-ΜΑΡΙΑ
ΜΟΝΔΡΙΝΟΣ
ΓΕΩΡΓΙΟΣ
ΜΠΟΥΤΛΑ
ΗΛΙΑΝΑ
ΜΑΡΑΓΚΟΖΙΔΗΣ
ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ
ΓΑΛΑΤΣΙΔΗΣ
ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ
ΒΡΕΝΟΣ
ΖΗΣΗΣ
ΚΥΡΙΑΚΟΥ
ΝΙΚΟΛΕΤΑ
ΚΟΤΡΩΝΗΣ
ΙΩΑΝΝΗΣ
ΓΚΙΑΛΟΠΟΥΛΟΣ
ΓΕΩΡΓΙΟΣ
Οι Νηπιαγωγοί Κοτσανίδου χρυσούλα Ξανθοπούλου Μαρία
Μιχαηλίδου Ροδιά
Σιδηροπούλου Δέσποινα