Άτλαντας Σε φθινόπωρο τόπο θ’ αποθέσω τους νεκρούς μου ένας προς έναν θα φωλιάσουν στο έμψυχο χώμα και το αίμα τους θα πιει ο πρανής γενέθλιος ήλιος οι ανάσες όσων κρεμάστηκαν απ’τα σύννεφα θα μπερδευτούν με το ιχώρ του ανέμου οι ματιές όσων ξοδεύτηκαν στην άνιση πάλη φυλακισμένα θα έχουν για πάντα όσα βιώθηκαν την ύστατη ώρα και στο στερέωμα του Άδη τα βλέμματα του πόθου θα μιχτούν με τις ιαχές των προγόνων περιμένουν οι ώρες με δόντια που τρίζουν περιμένουν οι λαχτάρες των αγέννητων ανθρώπων κι εγώ έχω το φορτίο μου ολόκληρο σύμπαν Άτλαντας στο σημείο που στέκομαι τώρα Όρθιος λοιπόν
και στητός ακόμη πασχίζω πάνω στο κέντρο του κύκλου τα χέρια μου απ’το κορμί κεραυνούς ν’απλώσω μυαλό και σώμα ν’αρμονίσω το μέγα Ύψιλον αυτό ν’ αιωνίσω… Νοε2015