Για την ιερότητα της ζωής… [κάποιες σκέψεις με αφορμή τα τελευταία γεγονότα εκδήλωσης χυδαίας ρατσιστικής βίας…]
Ε
ίναι η αλήθεια πως μπορείς να αρνηθείς τους γεννήτορές σου, τις πνευματικές αναφορές σου, τις καταγωγικές αρχές σου, τον ίδιο τον Δημιουργό, την Κοσμική Σάξη, την Αλυσίδα του Όντος… τα πάντα μπορείς να τα αρνηθείς έστω κι αν δεν μπορείς να τα ακυρώσεις… δεν είναι δα τίποτε το πρωτότυπο αυτό… από μιαν έποψη μάλιστα, υποχρεούσαι να τα γκρεμίσεις όλα και να τα ξαναφτιάξεις απ’την αρχή, καθώς θα έλεγε και ο Ρεμπώ. Ένα πράγμα όμως δεν δικαιούσαι ούτε καν να διανοηθείς να αγγίξεις… κι αυτό είναι η ιερότητα της ζωής. Έτσι νιώθω τον Ιησού, οργισμένο απέναντι στην εμετική και ερπετώδη συμπεριφορά των Φαρισαίων να διατυπώνει έναν φοβερό αφορισμό που έμεινε στους αιώνες σχεδόν ως ‘σημείο’ αμφιλεγόμενο: Διὰ τοῦτο λέγω ὑμῖν, πᾶσα ἁμαρτία καὶ βλασφημία ἀφεθήσεται τοῖς ἀνθρώποις, ἡ δὲ τοῦ Πνεύματος βλασφημία οὐκ ἀφεθήσεται τοῖς ἀνθρώποις· καὶ ὃς ἐὰν εἴπῃ λόγον κατὰ τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου, ἀφεθήσεται αὐτῷ· ὃς δ᾿ ἂν εἴπῃ κατὰ τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου, οὐκ ἀφεθήσεται αὐτῷ οὔτε ἐν τῷ νῦν αἰῶνι οὔτε ἐν τῷ μέλλοντι (Ματθ. 12,31-32).
Μπορείς ακόμη να αρνηθείς και τον ίδιο τον Πατέρα ή τον Λόγο και να μην έχεις συνέπειες… αν διανοηθείς όμως να προσβάλλεις την Ιερή Σάξη, σε παίρνει και σε σηκώνει, δεν έχεις τόπο να κρυφτείς και σπηλιά να αφανιστείς… στον αιώνα τον άπαντα… Και όλο τούτο, αισθάνομαι πολύ μακρύτερα πηγαίνει από θεολογικές ή άλλες σημάνσεις, ιδιαίτερα σε έναν κόσμο ‘μετα-ηθικής’ όπου έχουν αποδομηθεί σχεδόν τα πάντα… τα πάντα εκτός από το ιερό και απαραβίαστο δικαίωμα της ζωής. Όταν προσβάλλεις τούτο το δικαίωμα, όποιος κι αν είσαι, ό,τι κι αν είσαι ή θεωρείς ότι είσαι, πετάγεσαι κατευθείαν στους αποθέτες του Αχανούς και δεν έχεις γλιτωμό… γιατί τούτο το πεδίο είναι ο εσώτατος πυρήνας του ανθρώπινου
είναι, όποια θεώρηση κι αν έχει υιοθετήσει κανείς, όποια πίστη ή πνευματικό προσανατολισμό κι αν έχει… Δεν είναι μονάχα η κτηνωδία, ο αποκρουστικός ρατσισμός και τα συνεκδοχικά και οι συνδηλώσεις του… δεν είναι μονάχα η φρίκη της αφαίρεσης ζωής ως ‘πολιτική’ πράξη ή ως ‘αντί-δράση’ σε ένα τοξικό περιβάλλον δηλητηριασμένο από παλαιοφασιστικές και νεοφασιστικές αναζωπυρώσεις, είναι ότι παραβιάζεται ένας πανάρχαιος, ακατάλυτος Νόμος που αφορά την κάθε μορφή ύπαρξης μέσα στο διακεκοσμημένο ύμπαν… το ιερό γίγνεσθαι είναι ένας αρχαιώνιος ποταμός που ξεκίνησε από τις Πηγές κάποτε και εκβάλλει και θα εκβάλλει για πάντα Εκεί Όπου… Κανείς δεν έχει το ελάχιστο δικαίωμα να φράξει τούτη τη ροή, να εμποδίσει τον ρου του Είναι, να αναχαιτίσει τον Ιερό Νόμο… Οι συνέπειες ήταν είναι και θα είναι πάντα τρομερές και ανομολόγητες… ο εναγής δράστης παραμένει ασυγχώρητος με την κυριολεκτική έννοια… δεν υπάρχει τόπος γι’αυτόν… δεν θα υπάρχει ποτέ… θα παραμένει σε διαρκή και εμμενή α-τοπία… Και το ρίγος που διατρέχει τη σπονδυλική στήλη όλων των έλλογων όντων της Δημιουργίας είναι ένα νήμα που συνδέει νόες και ψυχές και πνεύματα… και παίρνει καιρό, πολύ καιρό να ησυχάσει η Σάξις και να αποκατασταθεί η Αρμονία από το Άγος…
2