Ο ‘καραντίνιος’ άνθρωπος…
menunggu Godot Firman Hananda Boedihardjo
Υ
πήρχαμε και πριν τον κορονοϊό… Σε λίγο μπορεί να μην το… θυμόμαστε αλλά υπήρχαμε και πριν το νετ και τα κινητά… ναι, ακόμα και πριν από τα κινητά γενικώς, όχι τα σούπερ πανέξυπνα που έχουμε σήμερα και τα έχουμε συνηθίσει κιόλας. Υπήρξε κάποτε η εποχή που η τηλεφωνική συσκευή σε ένα σπίτι ήταν γεγονός… η ημέρα της σύνδεσης με τον ΟΤΕ σχεδόν εορταζόταν ως a day to remember… Υπήρξε επίσης εποχή όπου η έγχρωμη τηλεόραση δεν ήταν καθόλου δεδομένη και αποτελούσε κεντρικό θέμα συζήτησης. Ήταν θηριώδης, πανάκριβη και έμπαινε σε δεσπόζουσα θέση στο σαλόνι για να προκαλεί δέος. Μαζί με το βίντεο τεσσάρων κεφαλών από κάτω… για να σοκάρεται ο επισκέπτης και να κουνάει τη κεφαλή του… Επίσης υπήρξε εποχή που οι διακοπές ή τα ταξίδια δεν ήταν καθόλου εύκολα. Όποιος μπορούσε να ταξιδεύει στα Παρίσια και στα Λονδίνα ήταν δακτυλοδεικτούμενος και παρεο-συζητούμενος… Πηγαίνω σιγά σιγά πίσω αλλά λέω να κάνω τώρα την αντίστροφη πορεία. Γιατί αυτό δεν έχει τέλος. Κάποια στιγμή θα φτάσω και στον Αδάμ, την Εύα και τον Παράδεισο. Το θέμα μου άλλωστε δεν είναι… ταξιδιωτικό… αλλά το παραδέχομαι, μου αρέσει αυτή η περιαγωγή στις εποχές, τις ιστορικές φάσεις, τους άλλους κόσμους που βίωσε η ανθρωπότητα… κι ας μην τους βίωσα κι εγώ… [με βάση κάποιες θεωρίες πάντως, τους βίωσα κιόλας… αν και ήμουν κάποιος άλλος ή κάποια άλλη… έστω…] Ας επιχειρήσουμε λοιπόν, μια σύντομη περιδιάβαση στις τελευταίες δεκαετίες μονάχα... ας πούμε μετά το τέλος του Β΄Π.Π... γιατί διαλέγουμε αυτές; Γιατί αυτές είναι καθοριστικές... κάνουμε μια υπόθεση εργασίας και θέλουμε να εξετάσουμε αν ευσταθεί ή έχουμε χάσει εντελώς κάθε ψήγμα συμπαγούς αριστοτελικής αποδεικτικής που θεωρητικά, κουβαλάμε όλοι μας ή περίπου όλοι στα κύτταρά μας... λέμε τώρα... Ποια είναι η υπόθεση; Θα τη δούμε να αναδύεται μαζί με την απάντηση... υπομονή... Ο Δεύτερος Μεγάλος Πόλεμος, στην καρδιά της περίφημης ‘μετα-νεωτερικής’ εποχής τελειώνει αφήνοντας πίσω του ένα μεγάλο τραύμα... πολύ μεγάλο όμως... σαν θεόρατη τρύπα στο σύμπαν... από αυτές τις ‘τρύπες του Χόκινγκ’ που περνάς απ’έξω αμέριμνος και ξαφνικά σε ρουφάει μια τεράστια δίνη και σε στέλνει... κανείς δεν ξέρει που... γιατί κανείς δεν γύρισε για να μας τα διηγηθεί...