oznewsgoodnews
#01#
Think outside the
box
Νικ. Κοντολέοντος 3, Χίος / dimlykos@yahoo.gr
#01#
oznewsgoodnews Διμηνιαια εκδοση
διανεμεται δωρεαν
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ Μερικοί παράξενοι τύποι Φρέσκες ιδέες Λίγο χρόνο από τον προσωπικό μας κήπο Φρεσκοκομμένη όρεξη Αρκετές πρέζες έρευνας ανακατεμένες με προσωπικές γνώσεις Μπόλικη αγάπη Μαγειρεύουμε τα υλικά για μερικές μέρες και κυρίως νύχτες ποτισμένες με μπύρες και κοκτέιλ, μέχρι να δέσουν καλά. Διαλέγουμε προσεχτικά μέρος από το μίγμα μας και το σερβίρουμε σε μπόλικες σελίδες. Επαναλαμβάνουμε ανά δίμηνο προσθέτωντας συνεχώς τα υλικά μας. Απολαύστε (και σχολιάστε) υπεύθυνα…. Cheers!
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ Τό όνειρο είναι αληθινό 04 Οι αξίες και τα τελάρα 06 Τequila η... Παρεξηγημένη 10 20 χρόνια Quentin Tarantino 14 Ο τοίχος έχει τη δική του ιστορία 18 Hannah Williams & The Tastemakers 20 Questions about music 22 02/03
editorial
το ονειρο ειναι αληθινο Ένα αυγό «σπάει» και από μέσα βγαίνουν σκέψεις, απόψεις και συζητήσεις που ακούγονται μέσα στην «οικογένεια» του Oz… Aπορίες και αναζητήσεις μας αποτυπώνονται στο χαρτί με διάθεση χαλαρή και με την επιθυμία να τις μοιραστούμε με όλους εσάς. Η καθημερινότητα δυσκολεύει κάθε μέρα πιο πολύ, οι πληροφορίες με τις οποίες βομβαρδιζόμαστε καθημερινά σε όλους τους τομείς – πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό - αυξάνονται με αστραπιαία ταχύτητα. Και εμείς θέλουμε, απλά, να κάνουμε ένα διάλειμμα και να αποτυπώσουμε με απλές λέξεις συζητήσεις που κάνουμε μεταξύ καφέ και… κοκτέιλ. Και κάπως έτσι γεννιέται αυτό το έντυπο… Είναι περίπου 12 το βράδυ και είναι η πρώτη χαλαρή στιγµή όλης της ηµέρας. Πολλές φορές όµως, ενώ το σώμα ξεκουράζεται, το μυαλό δεν λέει να ησυχάσει. ∆ίπλα µου µία παρέα σηκώνει ψηλά τα ποτήρια και πίνει σφηνάκια τεκίλα. «Πόσο παρεξηγηµένο είναι αυτό το ποτό» σκέφτοµαι. Αυτή τη σκέψη θέλησα να μοιραστώ με ένα φίλο και κάπως έτσι προέκυψε η ιδέα του «Oz News, good news». Με το έντυπο που κρατάτε στα χέρια σας «βουτάμε» στον κόσμο των κοκτέιλς, μπαίνουμε στα άδυτα του μυαλού του Κουέντιν Ταραντίνο, επιλέγουμε και σας προτείνουμε μουσικές και συγκροτήματα που επιλέγουμε να ακούμε στο Oz. Όσοι αγαπούν το Oz θα βρουν μέσα στο έντυπο λίγο από το «άρωμα» και την ενέργεια που εκπέμπει ο χώρος και οι άνθρωποί του. Και φυσικά σας θέλουμε όλους «συνένοχους» σε αυτή την προσπάθεια… Πείτε μας τις απόψεις σας, μοιραστείτε τους προβληματισμούς και ίσως την επόμενη φορά τους βρείτε αποτυπωμένους στο χαρτί! Καλή ανάγνωση! 04/05
oznewsgoodnews
ιστοριεσ απο το oz
Οι αξίες και τα τελάρα Είναι από αυτά τα πράγματα που λέγαμε, πριν καν αποφασιστεί να ανοίξει το μαγαζί... Το συγκεκριμένο το έλεγε ο Δημήτρης κοιτώντας στο κενό, σαν να το βλέπει μπροστά του: «Όταν ανοίξω μπαρ, τα ποτά θα βρίσκονται σε μια βιβλιοθήκη φτιαγμένη από τελάρα και με μια σκάλα θα ανεβαίνεις στα πάνω ράφια...». Είμαι σίγουρος ότι είχε βρει τα τελάρα ρωτώντας σε τοπικά μανάβικα, πριν καν βρεθεί ο χώρος για το μαγαζί. Τα τελάρα αυτά μέχρι τότε κουβαλούσαν μπάμιες, πορτοκάλια και στην καλύτερη καμιά φράουλα, χωρίς κανένας να δίνει σημασία στην άχαρη αλλά χρήσιμη εργασία τους. Και όταν τελείωναν τη «βάρδια» τους, τα παρατούσαν ξανά σε μία αποθήκη βρώμικα και ξεχασμένα, μέχρι να ξαναπάρουν το ρόλο του κουβαλητή. Μέχρι τότε όμως.. Γιατί ξαφνικά βρέθηκαν σενιαρισμένα, φρεσκοβαμμένα και όμορφα φωτισμένα να κουβαλούν ουίσκι 12 ετών, σπέσιαλ βότκες και σπάνια ρούμια, να κερδίζουν τα καθημερινά βλέμματα θαυμασμού των θαμώνων του μαγαζιού και να ποζάρουν περήφανα σε φωτογραφίες στο διαδίκτυο! Τα τελάρα αυτά αναστήθηκαν, επανεκτιμήθηκαν και μάλιστα ένα από αυτά βοήθησε και κάτι άλλο ξεχασμένο και παρατημένο από όλους πια να βγει στην επιφάνεια και να θυμίσει σε κάποιους την πραγματική του αξία.. Όταν το μαγαζί «στηνόταν» και αφού η βιβλιοθήκη-μπαρ είχε πάρει την τελική της μορφή, είδαμε ότι είχαν περισσέψει τρία από αυτά τα τελάρα. Ήταν ταυτόχρονα τότε που ψάχναμε να βρούμε τι θα μπορούσε να μπει στον κενό τοίχο πίσω από τη θέση του «μουσικάντη» και έτσι η ιδέα γεννήθηκε εύκολα. Θα βάζαμε τα περισσευούμενα τελάρα εκεί και θα τα γεμίζαμε με κάτι «μουσικό». Άνοιξαν ντουλάπια από σύνθετα σαλονιών και συρτάρια από παιδικές 06/07
oznewsgoodnews
βιβλιοθήκες και μαζεύτηκαν μερικά βινύλια και μια στοίβα κασέτες έτοιμα να τοποθετηθούν στα τελάρα που πλέον είχαν γίνει ράφια. Όταν τα φέραμε στο μαγαζί όλοι πέσαμε πάνω στους δίσκους, κοιτάζοντας τα χρωματιστά τους εξώφυλλα, βγάζοντας κάπου κάπου μερικούς από μέσα να ξαναδούμε το εντυπωσιακό τους υλικό και τις γρατζουνιές που μαρτυρούσαν ώρες υπηρεσίας σε κάποιο πικ απ και τις άγαρμπες μετακινήσεις της βελόνας του πάνω τους. Θαυμάστηκαν, ψαχουλεύτηκαν και μπήκαν στα δύο πάνω ράφια-τελάρα. Οι κασέτες θα έμπαιναν στο κάτω ράφι χωρίς, κανένας να πολυασχοληθεί μαζί τους. Λευκές κυρίως, πλαστικές και άχαρες στο μάτι πώς να συναγωνιστούν το μεγαλοπρεπές βινύλιο άλλωστε; Την ώρα που τις τοποθετούσα στο αναγεννημένο τελάρο τους όμως, ένα ατύχημα ήταν αρκετό, για να μας θυμίσει την αξία τους που μάλλον είχαμε ξεχασμένη μαζί τους στα συρτάρια και τις κούτες που τις φιλοξενούσαν στα τόσα χρόνια απραγίας. Μία από αυτές έπεσε στο πάτωμα κάνοντας αυτόν τον χαρακτηριστικό ήχο του πλαστικού της κουτιού, όταν πέφτει. Χαμογέλασα στο άκουσμα του και την σήκωσα για να μου ξυπνήσει ακόμα μια εικόνα θαμμένη χρόνια. Το «δοντάκι» που επιτρέπει στο καπάκι από το κουτί της να ανοιγοκλείνει είχε σπάσει. Και μπορεί εκείνη την ώρα να μην είχε καμία σημασία, αλλά το συναίσθημα της απογοήτευσης, όταν αυτό συνέβαινε σε κάποια από τις κασέτες μας πριν κάτι χρόνια είχε επανέλθει για τα καλά. Αφού την κοιτούσα για ώρα με ένα φοβερά αυθόρμητο χαμόγελο νοσταλγίας, την έδειξα στα παιδιά που παρόλο το τρέξιμο της ώρας, όλοι απέκτησαν το ίδιο ακριβώς χαμόγελο στην εικόνα του σπασμένου κουτιού της. Ξαφνικά δεν ήταν μερικές κασέτες ξεθαμμένες για να στολιστούν. Ήταν τα αντικείμενα που μας έκαναν να αγαπάμε τη μουσική. Αυτά που με τόση αγάπη γράφαμε, αντιγράφαμε, δωρίζαμε και πασχίζαμε να αποκτήσουμε στο ξεκίνημα του έρωτα μας με την μουσική. Αυτά που αγοράζαμε με οικονομίες, σκεφτόμασταν τι θα περιέχουν, το γράφαμε με ευλάβεια σε ένα χαρτί και το πηγαίναμε στο δισκάδικο να μας την ετοιμάσει και έπειτα από μέρες αναμονής την ακούγαμε, ενώ ζωγραφίζαμε το χαρτάκι στο κουτί της δημιουργώντας το δικό μας εξώφυλλο. 08/09
ιστοριεσ απο το oz
Τότε που η μουσική ήταν κάτι παραπάνω από ένα κλικ στον υπολογιστή. Τότε που η μουσική εκτός από ακοή και όραση, ήταν και αφή και όσφρηση. Τότε που η μουσική δεν ήταν πίσω από μια οθόνη, αλλά την κατείχαμε εμείς, τη στολίζαμε στο δωμάτιο μας, την κουβαλούσαμε μαζί μας στις βόλτες μας και την ανταλλάσαμε χέρι με χέρι. Τότε που τα τραγούδια της δεν ξεχνιούνταν σε ένα μήνα αλλά μας συνόδευαν συνεχώς και διατηρούσαν τον έρωτα μας γι’ αυτήν ζωντανό. Τότε που συνειδητοποιήσαμε ότι η μουσική θα είναι συνεχώς στη ζωή μας και η ζωή θα είναι συνεχώς στη μουσική μας... Κάπως έτσι, για χάρη της διακόσμησης ενός μαγαζιού κάποιες ξεχασμένες πλαστικές κασέτες και μερικά παρατημένα ξύλινα τελάρα, επανεκτιμήθηκαν και μας έκαναν να επανεκτιμήσουμε... Πώς το έλεγε να δεις ο Όσκαρ Ουάιλντ; «Κυνικός είναι εκείνος που ξέρει την τιμή όλων των πραγμάτων αλλά την αξία κανενός.»
oznewsgoodnews
αλκοολικεσ ιστοριεσ
tequila
Η... ΠΑΡΕΞΗΓΗΜΕΝΗ Στην ερώτηση του μπάρμαν για το τι γεύση θα θέλατε να έχει το κοκτέιλ σας και ποια να είναι η βάση που προτιμάτε να χρησιμοποιήσουμε, συχνά εισπράττουμε την απάντηση: «Φτιάξε ό,τι θέλεις, μόνο να μην έχει τεκίλα μέσα». Πώς όμως δημιουργήθηκε αυτή η αντιπάθεια προς αυτό το εξαιρετικό απόσταγμα και ποιος ευθύνεται γι’ αυτό; Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η τεκίλα προέρχεται από έναν κάκτο, την αγαύη, που ευδοκιμεί μόνο στις ξηρές ορεινές περιοχές του Μεξικού και γι’ αυτό αποκαλείται η «βασίλισσα του Μεξικού». Η μπλε αγαύη, η οποία είναι το μόνο είδος που επιτρέπεται για την παραγωγή τεκίλας, κρύβει μέσα στην καρδιά της (pina) πλούσιους χυμούς, οι οποίοι αποστάζονται δύο φορές. Αυτό το άμεσο και καθαρό απόσταγμα μάς δίνει τη λευκή τεκίλα (silver). H τεκίλα που έχει υποστεί παλαίωση σε δρύινα βαρέλια από δύο μήνες έως ένα χρόνο παίρνει ένα χρυσαφένιο χρώμα και αποκαλείται reposado, ενώ η παλαίωσή της από ένα έως τρία χρόνια σε βαρέλια, τα οποία έχουν χρησιμοποιηθεί προηγουμένως για ουίσκι ή μπράντι, μας δίνει την κατηγορία της anejo tequila. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι το απόσταγμα αυτό για να ονομαστεί πραγματική τεκίλα, πρέπει να προέρχεται 100% από μπλε αγαύη. Όταν λοιπόν το 1994 πρωτοήλθε στη χώρα μας αυτό το προϊόν, οι εταιρείες που το εισήγαγαν και το προώθησαν, για λόγους μάρκετινγκ οι οποίοι θα πετύχαιναν μεγαλύτερες πωλήσεις, το πρόβαλαν ως ένα απόσταγμα που καταναλωνόταν σε παραλιακά μπαρ ως σφηνάκια σε συνδυασμό με λεμονάκια και αλάτι ή πορτοκάλια. Πολλές φορές πίνοντας κάμποσα σφηνάκια κέρδιζες ένα καπέλο ή ένα μπλουζάκι και όσο περισσότερα έπινες, τόσο περισσότερα κέρδιζαν οι εταιρείες και οι εκάστοτε ιδιοκτήτες μπαρ. Όμως μάντεψε: η τεκίλα αυτή δεν ήταν σχεδόν 10/11
oznewsgoodnews
ποτέ πραγματική τεκίλα από 100% αγαύη. Είχε τουλάχιστον 51% αγαύη (όπως όριζε η νομοθεσία) και τα υπόλοιπα ήταν διάφορα σάκχαρα που είχαν υποστεί ζύμωση και οδηγούν σε απίστευτα hangover που όλοι έχετε να θυμάστε. Δυστυχώς τέτοιου είδους τεκίλα υπάρχουν ακόμα στο εμπόριο. Το συμπέρασμα επομένως «φτιάξε ό,τι θέλεις, μόνο να μην έχει τεκίλα μέσα» ήταν επόμενο, αφού κανείς δεν μας έδειξε τι είναι πραγματικά η τεκίλα και πώς πρέπει να την πίνουμε. Είναι κάτι αντίστοιχο της δικιάς μας πατροπαράδοτης και παρεξηγημένης ρετσίνας που οι περισσότεροι νομίζουν ότι είναι κακής ποιότητας κρασί. Αλλά γι’ αυτήν θα σας μιλήσω μιαν άλλη φορά. Η τεκίλα, λοιπόν, δεν πίνεται πάνω στο μπαρ ανοίγοντας το στόμα, να στην ποτίζει ο φίλος σου ακούγοντας Παντελίδη, ούτε σε σφηνάκια και κάθε φορά που πίνεις ένα να κάνεις σαν τον Ντόναλντ Ντακ από την ξινίλα των ζυγωματικών σου. Η πραγματική τεκίλα από 100% μπλε αγαύη είναι ένα απόσταγμα που είναι άξιο σεβασμού να το πίνεις όπως ένα καθαρό ποτό. Τη λευκή να την πίνεις παγωμένη κατά προτίμηση χωρίς πάγο, την reposado ζεστή ή τους θερινούς μήνες με ένα παγάκι και την anejo σκέτη σε ποτήρι τουλίπα, για να αναδεικνύονται όλα της τα αρώματα. Χρησιμοποιώντας την δε σε cocktails θα εκπλαγείς με τη διαφορετικότητα και την ποικιλία των γεύσεων που μπορείς να εισπράξεις. Κάποιες από αυτές που αξίζει να δοκιμάσεις είναι: Don Julio Blanco, Patron Reposado, Jose Cuervo 1800 Antigua Anejo, Herradura anejo. Το κοκτέιλ της φλογερής χορεύτριας Το 1938, ο μπάρμαν του Rosardo Beach στο Μεξικό προβληματίζεται έντονα πώς να ευχαριστήσει τη φλογερη χορεύτρια Ρίτα ντε λα Ρόζα, που της αρέσει μόνο η τεκίλα, την οποία όμως τότε δεν ήταν αποδεκτό να πίνουν οι κυρίες. Μια βραδιά και ενώ παρακολουθούσε τον εκρηκτικό χορό της, του ήρθε η έμπνευση. Ρίχνει στο σέικερ τεκίλα, χυμό πράσινου λεμονιού (το χρώμα του φουστανιού της) και λικέρ triple sec, για να τη γλυκάνει. Τα χτύπησε όλα μαζί με πάγο στο σέικερ και τα σερβίρισε σ’ένα ποτήρι «γλασαρισμένο» με αλάτι, (ένα φωτοστέφανο γιάυτόν τον άγγελο). Το κοκτέιλ ονομάστηκε Μαργαρίτα προς τιμήν της μούσας του και είναι σήμερα ένα από τα πιο διαδεδομένα κοκτέιλ.
αλκοολικεσ ιστοριεσ
12/13
oznewsgoodnews
cinema
20 χρόνια Quentin Tarantino Ο Quentin Tarantino αποτελεί μια εξαιρετική περίπτωση δημιουργού: κάνει σινεμά, από σινεμά για το σινεμά. Από εκεί ξεκινούν οι ταινίες του και εκεί καταλήγουν. Είναι ένας από τους πιο διάσημους σκηνοθέτες και σεναριογράφους, πασίγνωστος για τις γνώσεις του για τον κινηματογράφο, τόσο τον πειραματικό όσο και τον κλασσικό. Ο Ταραντίνο είναι πρώτα από όλα σινεφίλ. Έχει παρακολουθήσει χιλιάδες ταινίες όλων των ειδών, από πολύ μικρή ηλικία ακόμα, όταν δούλευε σε βίντεο κλάμπ και είναι ακριβώς αυτή η γνώση που μέτρησε στη δική του περίπτωση αφού δεν έχει κανένα πτυχίο σχετικό με κινηματογράφο. Ο ίδιος έχει πει: «Όταν με ρωτούν αν πήγα σε σχολή κινηματογράφου τους απαντώ πως όχι… πήγα στις ταινίες!». Ο Ταραντίνο ποτέ δεν έχει αρνηθεί ότι αντλεί ιδέες από κάθε ταινία που έχει δει και κάνει αναφορές σε διάφορα αγαπημένα του είδη κινηματογράφου – Γαλλικό νέο κύμα, σπαγγέτι γουέστερν, ταινίες κουνγκ φου, κ.α. – αλλά πάντα καταφέρνει με το ανακυκλωμένο υλικό να δημιουργεί κάτι εντυπωσιακό και καινούργιο. Ο Κουέντιν λατρεύει τη βία, το γκροτέσκο και επιλέγει σχεδόν πάντα να ξεπαστρεύει στο τέλος των ταινιών του έναν αντιπαθητικό κακό, από τους Ναζί στο «Inglourious Basterds» μέχρι τους ρατσιστές στο τελευταίο του δημιούργημα «Django Unchained». Χαρακτηριστικά γνωρίσματα των ταινιών του είναι οι γρήγοροι ευφυείς διάλογοι – όπως η αρχική σκηνή στο «Reservoir Dogs» και οι εκπληκτικοί διάλογοι στο Pulp Fiction - οι μη γραμμικές ιστορίες και φυσικά η ωμή βία. Αυτό όμως που αποτελεί το βασικό χαρακτηριστικό του Ταραντίνο είναι η 14/15
oznewsgoodnews
απίστευτη δίψα του για συνεχείς προκλήσεις. Ξεκίνησε την καριέρα του με δύο μεγάλες επιτυχίες – το «Reservoir Dogs» και το «Pulp Fiction», για το οποίο μάλιστα κέρδισε Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες αλλά και Όσκαρ πρωτότυπου σεναρίου. Δεν επαναπαύτηκε, όμως και πάντα καταπιάνεται με θέματα που κανείς άλλος δεν τολμά να θίξει. Γενικά δεν έχει την παραμικρή διάθεση να μπει σε καλούπια. «Θέλω να ξεπερνώ τις προσδοκίες, θέλω να σας εντυπωσιάζω» αναφέρει. Μεγάλος συλλέκτης βινυλίων και vintage μουσικών, ο Ταραντίνο είναι υπεύθυνος για την αναβίωση τόσο ξεχασμένων μουσικών κομματιών όσο και ξεχασμένων ηθοποιών. Σχεδόν όλα τα soundtracks των ταινιών του είναι ήδη κλασσικά, ενώ έχει καταφέρει κάποια tracks να μείνουν στο υποσυνείδητο των σινεφίλ σαν το μουσικό χαλί των αντίστοιχων σκηνών. «Όταν γράφω ένα σενάριο, ένα από τα πρώτα πράγματα που κάνω είναι να βρίσκω τη μουσική που θα παίζει στην εναρκτήρια σεκάνς.» λέει χαρακτηριστικά. Μερικά κομμάτια που έχουμε λατρέψει: George Baker Selection - Little green bag (Reservoir Dogs), Nancy Sinatra - Bang Bang (Kill Bill Vol.1), Santa Esmeralda - Don’t Let Me Be Misunderstood (Kill Bill Vol.1), Dick Dale - Misirlou (Pulp Fiction), The Coasters - Down in Mexico (Death proof), David Bowie - Cat People (Inglourious Basterds), The 5, 6, 7, 8’s - Woo Hoο (Kill Bill Vol1) Bobby Womack – Across 110th street (Jackie Brown) Annibale E I Cantori Moderni – Trinity (Django Unchained) John Legend - Who did that to you (Django Unchained) Μας έχει χαρίσει απίστευτες στιγμές στη μεγάλη οθόνη, από την καθηλωτική μαυρόασπρη εναρκτήρια σεκάνς του «Kill Bill Vol 1» με την Uma Therman ετοιμοθάνατη και το υπέροχο «Bang Bang» της Nancy Sinatra να ακούγεται, μέχρι την αρχική σκηνή του «Inglourious Basterds» με τον Christoph Waltz να δίνει μαθήματα υποκριτικής. Φυσικά, το χορευτικό της Uma Therman και του
cinema
John Travolta στο «Pulp fiction» και τον Samuel Jackson να παραθέτει κομμάτια της Βίβλου πριν σκοτώσει τους εμπόρους ναρκωτικών στην ίδια ταινία. Ακόμα, τη σκηνή με το τρακάρισμα στο «Death Proof» και την εκπληκτική μάχη ανάμεσα στις δύο θηλυκές σαμουράι - Black Mamba και O-Ren - στο τέλος του «Kill Bill Vol 1», με τα απαλά χρώματα και το χιόνι να θυμίζουν πιο πολύ πίνακα και χορογραφία. Βασικός υπεύθυνος για την επανάσταση του ανεξάρτητου σινεμά τη δεκαετία του ’90, αυτός ο αιρετικός δημιουργός συνεχίζει ακόμα και σήμερα να μας μαγεύει. Η τελευταία του ταινία «Django Unchained» αποτελεί φόρο τιμής στα σπαγγέτι γουέστερν, κλείνει το μάτι στην Αμερικανική Ιστορία και παραδίδει εξαιρετικές ερμηνείες από όλους τους πρωταγωνιστές. Ωστόσο, ο Ταραντίνο πρόσφατα δήλωσε ότι δεν έχει ακόμα πολύ δρόμο μπροστά του καθώς όπως ανέφερε «οι σκηνοθέτες πρέπει να αποσύρονται μεγαλώνοντας για να προστατεύσουν την υστεροφημία τους». Για την ώρα, έχει ήδη ανακοινώσει την τρίτη συνέχεια του «Kill Bill» και η αλήθεια είναι ότι την περιμένουμε εναγωνίως…
16/17
oznewsgoodnews
ο τοιχοσ εχει τη δικη του ιστορια Ο τοίχος τώρα δεν έχει μόνο τη δική του ιστορία αλλά έχει και τις ιστορίες άλλων γραμμένες μόνο σε μια φράση. Όσο και αν ρώτησα όσο και αν έψαξα, δεν βρήκα εκείνο τον τύπο ούτε έμαθα καν το όνομα του που έγραψε για πρώτη φορά την φράση «Βασανίζομαι» στους τοίχους της Αθήνας. Ιστορίες άκουσα πολλές για το ποιος μπορεί να είναι, μέχρι που ένας μου είπε ότι έκαναν μαζί φαντάροι. Έψαξα ακόμη και στο διαδίκτυο· εν τέλει δεν βρήκα κάτι που να καταδεικνύει το ποιος μπορεί να είναι… σκέφτηκα: «ωραία το πρώτο μου άρθρο στο περιοδικό αυτό ξεκινά με μια μεγαλειώδη αποτυχία για μένα, που καυχιέμαι ότι γνωρίζω αρκετά για την καθημερινότητα στην πόλη μου».
keep walking in athens
Η φράση, το graffiti, ή όπως αλλιώς θέλετε πείτε το, έχει πάρει διαστάσεις και όχι μόνο στην Αθήνα αλλά και στο Βόλο, στα Γιάννενα και στη Θεσσαλονίκη και ποιος ξέρει και πού αλλού, έχουν γίνει πολλοί αυτοί πλέον που το εκφράζουν γράφοντας το στους τοίχους της πόλης τους, ο κάθένας βέβαια για το δικό του λόγο, κάθένας με τον δικό του γραφικό χαρακτήρα και χρώμα ανάλογα το βάσανο, ποιος ξέρει… Οι Διαστάσεις του είναι τέτοιες που μέχρι και θεατρική παράσταση προέκυψε, σκεφτείτε, μόνο από μια φράση, είπα λοιπόν να πάω να τη δω και που ξέρεις (συλλογίστηκα) ίσως εκεί βρω και τις πληροφορίες που ζητώ. Ένα είναι σίγουρο: πως παρακολούθησα μια πέρα για πέρα σύγχρονη παράσταση που καλό είναι να την παρακολουθήσει κάθε βασανισμένος που ζει στον τόπο τούτο, μια μαύρη κωμωδία η οποία μας μεταφέρει στην καθημερινότητα του Φωκίωνα, (ήρωα της παράστασης) αφού μαθαίνει ότι του απομένουν μόνο λίγες μέρες ζωής προσπαθεί καταχρεωμένος να εξασφαλίσει την οικογένεια του. Eκεί ξεκινάει και η πραγματική διάσταση του προβλήματος: όχι δηλαδή τόσο στα χρέη όσο στη σχέση του με την οικογένεια. Πρόκειται για μια παράσταση σύγχρονη ,πέρα για πέρα ρεαλιστική και ανατρεπτική με τον αυτοσαρκασμό να έχει εξέχοντα ρόλο, μας δείχνει κατά ματα την πραγματικότητα που βιώνουμε στην σημερινή κοινωνία. Θα μπορέσει ο Φωκίωνας να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις της οικογένειας του; Θα έχει το χρόνο για νέα αρχή; Ο Α. Τσιπιανίτης μάς δείχνει με τον πιο εύστοχο τρόπο ότι το χιούμορ τελικά είναι το καλύτερο όπλο σε όλα τα δυσάρεστα που μας συμβαίνουν. Φεύγοντας από την παράσταση μπορεί και πάλι να μην πήρα τις απαντήσεις που χρειαζόμουν αλλά σίγουρα ήταν μια καλή αφορμή για να αναθεωρήσω την καθημερινότητα μου. Παίζουν οι ηθοποιοί (με σειρά εμφάνισης): Περικλής Λιανός, Βαγγέλης Λιοδάκης, Ελένη Φίλιππα, Ιωάννα Χαλιαμπάλια Ιωάννης Παπλωματάς.
18/19
Δισκοκριτική
Hannah Williams & The Tastemakers
oznewsgoodnews
Η Hannah Williams (ή αλλιώς η funky νέα diva της Deep Soul), κόρη ενός μουσικά χαρισματικού πάστορα, με το καλλιτεχνικό Deep Soul’s, ήταν βυθισμένη στην εκφραστική (soulful) μουσική από την ημέρα που γεννήθηκε. Το πρώτο της single, μια ανεξάρτητη κυκλοφορία από την Mondegreen Records, εγκωμιάστηκε από τους Sharon Jones & The Dap Kings, Charles Bradley, και τον Craig Charles στη ραδιοφωνική του εκπομπή στο BBC. Οι Hannah Williams and the Tastemakers έχουν κερδίσει το βρετανικό κοινό έχοντας συνεχή υποστήριξη από soul καλλιτέχνες όπως οι Charles Bradley, The Dap-kings, Craig Charles και Lee Fields, με τους οποίους έχουν μοιραστεί την ίδια σκηνή. Οι εκπληκτικές φωνητικές ικανότητες της Hannah της έχουν δώσει τη δυνατότητα να την παρομοιάζουν με την Adele και την Amy Winehouse. Η φανταστική μπάντα, με επικεφαλής τον Hillman Mondegreen ταιριάζει απόλυτα με τη Hannah, καθώς η ίδια δίνει τον καλύτερό της εαυτό, ηχογραφεί με τέτοιο τρόπο που συλλαμβάνει το αληθινό συναίσθημα, τα επικά strings και τον ξεχωριστό ήχο των Tastemaker. Το ντεμπούτο άλμπουμ τους με τίτλο «A Hill of Feathers» κυκλοφόρησε από την Kicks Record στις 15 Οκτωβρίου. Η μπάντα αποτελείται από τους Hannah Williams φωνητικά, Chloe Harvey (τρομπέτα), Haze Tratt (σαξόφωνο), Sabrina Di Mitri (σαξόφωνο), Jimi Needles (κρουστά), James Graham (πλήκτρα), Hillman Mondegreen (κιθάρα) και Dougie-Funk Taylor (μπάσσο). Από τα πρώτα κομμάτια που ξεχώρισα με δυσκολία (γιατί όλα σχεδόν είναι ένα κι ένα) είναι: Work It Out, Do Whatever Makes You Feel Hot, Don’t Tell Me, Get It (Part 1), I’m A Good Woman. Αν είστε fans της deep soul και της raw funk, τότε το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Δισκάρα!
20/21
music
Questions about music Εντάξει. Όλοι ξέρουμε από μουσική. Ή καλύτερα έχουμε άποψη για τη μουσική. Πόσοι, όμως, μπορούμε να εκφράσουμε τι είναι; Τι ρόλο παίζει στη ζωή μας; - «Το βρήκα! Η μουσική είναι μέσο έκφρασης!», θα πει ο έξυπνος. - « Η μουσική είναι έρωτας!», θα πει ο ερωτευμένος. - «Η μουσική είναι επανάσταση», θα πει ο επαναστάτης. - «Καλά ρε παιδιά, δεν έχετε διαβάσει; Μουσική είναι ήχοι που προκαλούν συναισθήματα. Μάλιστα έχει και θεραπευτικές ιδιότητες! Βάσει συχνοτήτων έχει παρατηρηθεί…(μπλα, μπλα, μπλα)», θα πει ο επιστήμονας. Ατελείωτες ώρες συζήτησης σε παρέες (ή με τον εαυτό μας) που δεν καταλήγουν πουθενά. Ας μην απογοητευόμαστε. Ο Αριστοτέλης υποστήριζε ότι είναι πολύ δύσκολο να προσδιορίσουμε τη φύση της μουσικής. Το θέμα είναι υποκειμενικό και κάθε ένας έχει τη δικιά του οπτική. Ποιος αμφισβητεί, όμως, την άποψη του Νίτσε ότι η ζωή θα ήταν λάθος αν δεν υπήρχε η μουσική; Είναι άραγε τόσο σημαντικός ο ρόλος της στη ζωή μας; Ο Αϊνστάιν έλεγε: «Σκέφτομαι με μουσική. Ονειροπολώ με μουσική. Βλέπω τη ζωή μου σαν μουσική». Τι είναι λοιπόν η μουσική; Είναι τρόπος ζωής; Είναι συναισθήματα; Είναι διέξοδος; Είναι όλα αυτά μαζί; Θα συμφωνήσω με την άποψη ενός καλού μου φίλου (ιδιαίτερα κατά τις νυχτερινές ώρες), που έζησε από τα εφτά του τυφλός και κέρδισε τη ζωή με όπλο τη μουσική: «Η μουσική για μένα είναι σαν την ανάσα. Ποτέ δεν κουράζομαι να ανασαίνω. Ποτέ δε με κουράζει η μουσική» Ray Charles Σκεφτείτε το... Για εσάς τι είναι μουσική; 22/23
oz bar Stoa Fragaki, Aplotaria / Chios T: (+30) 22710 80326 www.ozcocktailbar.gr