oznewsgoodnews
#02#
Think outside the
box
Νικ. Κοντολέοντος 3, Χίος / dimlykos@yahoo.gr
#02#
oznewsgoodnews Διμηνιαια εκδοση
διανεμεται δωρεαν
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ Μερικοί παράξενοι τύποι Φρέσκες ιδέες Λίγο χρόνο από τον προσωπικό μας κήπο Φρεσκοκομμένη όρεξη Αρκετές πρέζες έρευνας ανακατεμένες με προσωπικές γνώσεις Μπόλικη αγάπη Μαγειρεύουμε τα υλικά για μερικές μέρες και κυρίως νύχτες ποτισμένες με μπύρες και κοκτέιλ, μέχρι να δέσουν καλά. Διαλέγουμε προσεχτικά μέρος από το μίγμα μας και το σερβίρουμε σε μπόλικες σελίδες. Επαναλαμβάνουμε ανά δίμηνο προσθέτωντας συνεχώς τα υλικά μας. Απολαύστε (και σχολιάστε) υπεύθυνα…. Cheers!
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ Eπιτελους! .............. 04 Ο λαχνος με το νουμερο 6! .............. 06 να σας συστήσω τον Quantic .............. 08 Η «δουλειά» του bartender .............. 10 7 ταινίες με απροσδόκητο φινάλε .............. 14 Στον πλανητη B612 .............. 18 Τι μουσική ακούς; .............. 20 Live a Jazzy life .............. 22 02/03
editorial
επιτελουσ! Από τον Σ.Π.
Αυτό που η άμμος κολλάει στα πόδια σου ή ισορροπείς πάνω στις πέτρες μέχρι να φτάσεις στο νερό. Που αγκομαχώντας στο χωματόδρομο, μετανιώνεις την ώρα και τη στιγμή που αποφάσισες να εξερευνήσεις άγνωστες παραλίες και το παίρνεις πίσω με το που φτάσεις στον προορισμό σου. Η ηδονή που προκαλεί το δροσερό νερό στο διψασμένο στόμα και η μεταμόρφωση της γεύσης της μπύρας. Οι φωτογραφίες με φόντο καταγάλανα νερά. Η αίσθηση του αλατιού πάνω σου και η γλυκιά κούραση μετά το κολύμπι. Τα κάστρα στην άμμο και ο κρυφός σου πόθος να κάνεις ακόμα ένα. Τα ηλιοβασιλέματα. Ο ύπνος στην ακρογιαλιά και ο μαγικός ήχος του κύματος. Ο ήλιος που σε τσουρουφλίζει και καταριέσαι τη ζέστη του, μα σαν κρυφτεί πίσω από κάποιο σύννεφο σηκώνεις το κεφάλι και τον αναζητάς. Που στις 9 το βράδυ είναι ακόμα μέρα. Το παραθαλάσσιο αεράκι και η μαγεία μιας φωτιάς στην παραλία. Οι ήχοι μιας ήσυχης βραδιάς, απαράλλακτοι από τα παιδικά σου χρόνια μαζί με εκείνο το δίλλημα μπροστά στο ψυγείο των παγωτών που ακόμα σε ακολουθεί. Η γεύση της ντομάτας στο στόμα και η γλύκα γύρω από τα χείλη μετά από ένα κομμάτι καρπούζι. Οι βόλτες στα χωριά και τα ουζάκια πάνω στο κύμα. Ακόμα και η φαγούρα από τα κουνούπια! Τα ξενύχτια, οι έρωτες, τα σημάδια από το μαγιό και εκείνη η φοβερή ώρα της ημέρας όταν ανατέλλει ο ήλιος.. It’s summer baby!
04/05
oznewsgoodnews
ο λαχνοσ με το νουμερο 6! Από τον Δ.Γ.
ιστοριεσ απο το oz
Δεν τον μισούσα, αλλά δεν τον συμπαθούσα κιόλας. Οι συγκυρίες ήταν τέτοιες που πάντα ήταν σαν να υπήρχε κόντρα μεταξύ μας. Μόλις από την Τετάρτη δημοτικού, δεν θα ξεχάσω την φάτσα του όταν έγινε η κλήρωση στο σχολείο κατά την διάρκεια μιας γιορτής. Είχαμε αγοράσει όλοι οι μαθητές λαχνούς για ένα πολυπόθητο τότε Atari. Ηλεκτρονικό παιχνίδι για τους πιο νέους που δεν το πρόλαβαν. Είχα τον αριθμό 5 και το κέρδισα. Έπρεπε να περάσουν είκοσι χρόνια για να μου αποκαλύψει ότι είχε τον αμέσως επόμενο αριθμό. Από τότε λέει ξεκίνησε η αντιπάθειά του προς το πρόσωπό μου. Αργότερα, στα επόμενα σχολικά χρόνια όποιο κορίτσι του άρεσε, το προλάβαινα εγώ. Ίσως επειδή ήμουν πιο τολμηρός. Δεν μου αποκάλυψε όταν τον ρώτησα αν με κάποιο από αυτά ήταν ερωτευμένος. Σημασία έχει ότι και αφότου ενηλικιωθήκαμε δεν κωλυόταν να δείχνει την αντιπάθειά του κάθε φορά που βρισκόμασταν στην ίδια παρέα. Δεν το είχα ψάξει ποτέ. Για εμένα ήταν ένας αδιάφορος συμμαθητής, απ’ αυτούς που έχουμε όλοι μας και τους λέμε ένα κοφτό γεια κάθε φορά που τους συναντάμε. Ενίοτε κατσούφης και γκρινιάρης με ένα στιλάκι δήθεν εναλλακτικό το οποίο όμως τελικά έκρυβε πολλά. Όταν άνοιξε το Oz, ήρθαμε ξαφνικά πιο κοντά. Δήλωσε θαυμαστής της δουλειάς μας και ξαφνικά ένα βράδυ που κάτσαμε παρέα οι δυο μας, ξεκίνησε να μου τα διηγείται όλα. Αλήθεια πόσους ανθρώπους έχουμε απορρίψει από την ζωή μας επειδή δεν μας έκαναν το κλικ εμφανισιακά; Και πόσοι από αυτούς όταν τους γνωρίσαμε λίγο καλύτερα συνειδητοποιήσαμε πόσο λάθος κάναμε; Έτσι συνέβη και με τον Γιάννη, έναν άνθρωπο με γούστο και άποψη. Ανήσυχος και αντιδραστικός. Μέσα από το ύφος του βγάζει έναν άνθρωπο που τελικά θέλεις να γνωρίσεις, αλλά πάνω από όλα είναι άνθρωπος με ευαισθησίες που προσπαθεί να τις κρύψει. Ένα βράδυ που περνούσαμε όμορφα στο Oz, μία φιλική του αγκαλιά και ένα ευχαριστώ για όλα, ήταν αρκετό για εμένα, τον παιδικό του «εχθρό», για να καταλάβω ότι μέσα σε αυτό το bar, βρίσκουν κι άλλοι τον πραγματικό τους εαυτό, εκτός από εμένα..
06/07
oznewsgoodnews
να σασ συστησω ton quantic Από τον Σ.Π.
Για την ακρίβεια τον κύριο Will Holland, όπως είναι το πραγματικό όνομα της μουσικής ιδιοφυίας που βρίσκεται πίσω από τον παραγωγό,μουσικό και DJ Quantic με τα αμέτρητα μουσικά project που συμπεριλαμβάνουν κάτι παραπάνω από μια ντουζίνα μουσικών ειδών. Αλλά ας αφήσουμε το μέτρημα για αργότερα.. Ο Will Holland ήρθε στην ζωή πριν περίπου 35 χρόνια στην «μουσικογέννα» Αγγλία και αφού πέρασε μια εφηβεία σαν κιθαρίστας σε διάφορες μπάντες, ανακάλυψε την ηλεκτρονική μουσική και κάπως έτσι το φαινόμενο Quantic ξεκίνησε.. Το 2001 πριν κλείσει τα 21,κυκλοφορεί το πρώτο του άλμπουμ The 5th exotic το όποιο έχει ηχογραφήσει στο δωμάτιο του! Ένα άλμπουμ πλημμυρισμένο με jazz, soul, funk και hip hop μουσικές που γίνεται δεκτό με ενθουσιαστικές κριτικές. Ακολουθούν ακόμα πέντε κυκλοφορίες άλμπουμ σαν Quantic αλλά εντωμεταξύ ο κύριος Will Holand έχει στήσει άλλα 3 μουσικά project αποδεικνύοντας ότι η εξέλιξη στην μουσική είναι χρυσός. 08/09
παρουσιαση Όντας ήδη το μισό από το ντουέτο Limp Twins παίζοντας μπάσο, κιθάρα και σαξόφωνο και εκτελώντας χρέη παραγωγού, το 2003 δισκογραφεί για πρώτη φορά με τους Quantic Soul Orchestra, μια 11μελή μπάντα που έως τώρα έχουν κυκλοφορήσει 3 άλμπουμ με στοιχεία funk, soul, afro-beat και άλλα δύο φορτηγά μουσικών ειδών! Λίγα χρόνια μετά μετακομίζει στην Κολομβία, στήνει το δικό του στούντιο και ενώ εκτελεί χρέη παραγωγού για κυκλοφορίες διάφορων καλλιτεχνών, παρουσιάζει το δημιούργημα που λέγεται Flowering Inferno και «μπαίνει» σε χωράφια της reggae και dub, παντρεύοντας τες με την αγάπη του για την τροπική μουσική. Αλλά για άλλη μια φορά δεν μένει μόνο εκεί. Το 2009 μας συστήνει τους Quantic and his Combo Barbaro, μια μπάντα που έστησε μαζεύοντας κάποιους από τους καλύτερους μουσικούς από όλο τον κόσμο εκτός Ευρώπης (γιαυτό και το barbaro στο όνομα). Ο Quantic και οι Combo Barbaro του, αποτελούν τον ορισμό της πολυεθνικής μπάντας που με βάση την Κολομβία, καταφέρνουν να δένουν τόσο αρμονικά τις μουσικές τους καταβολές, ώστε να παραδίνουν ένα άψογο μουσικό αποτέλεσμα είτε δισκογραφικά είτε σε ζωντανή παράσταση. Το τελευταίο μπορώ να το επιβεβαιώσω πλήρως μιας και το 2012 τους απόλαυσα ζωντανά στην Θεσσαλονίκη που έπαιξαν μαζί με την επί χρόνια συνεργάτιδα του Quantic, (παύλα φωνάρα) Alice Russell και μπορώ να πω ότι ξεπέρασαν εύκολα τις προσδοκίες του γεμάτου ενέργεια μετά το live- κοινού. Συνοψίζοντας ο Will “Quantic” Holland, είναι ένας παραγωγός, DJ και μουσικός ο οποίος παίζει μπάσο, κιθάρα, πιάνο, σαξόφωνο και κρουστά, έχει ιδρύσει και συνεχίζει να πράττει μουσικά με πάνω από 5 μουσικά σχήματα συμπεριλαβανομένης της σόλο καριέρας του, έχει κυκλοφορήσει πάνω από 15 άλμπουμ με αυτά τα σχήματα στα 12 μόλις χρόνια της μουσικής του καρίερας και με μια απλή επίσκεψη στο επίσημο site του (quantic.org) μπορούμε να ενημερωθούμε ότι τα μουσικά είδη με τα οποία «καταπιάνεται» είναι τα ακόλουθα 18(!): afrobeat, funk, bossa nova, breakbeat, jazz, cumbia, downtempo, drum & bass, dub, electronic, folk, hip-hop, jazz, latin, pacificο, reggae, salsa, soul, tropical… Αλλά το καλύτερο είναι ότι συνδυάζοντας όλα αυτά τα είδη μουσικής τόσο αρμονικά καταφέρνει να δημιουργήσει το καλύτερο μουσικό είδος από όλα, καλή αυθεντική μουσική. Όσο για τα κομμάτια του; Θα έχετε σίγουρα ακούσει κάποια από αυτά σε ραδιοφωνικούς σταθμούς καλών μουσικών προθέσεων και αποτελούν αγαπημένη επιλογή εκείνων που βάζουν μουσική σε χώρους με σεβασμό σε αυτήν. Ψάξτε τις μουσικές του και ελπίζουμε να χαρήκατε για την γνωριμία!
oznewsgoodnews
αλκοολικεσ ιστοριεσ
Η «δουλειά» του bartender Από τον Δ.Γ.
Πρόλαβα την εποχή που τα περισσότερα café bars είχαν κάπου στην τελευταία σελίδα συνήθως του καταλόγου τους, κάποια γνωστά cocktails, δείγμα των αρχικών φιλοδοξιών της εκάστοτε επιχείρησης για τις υπηρεσίες που επρόκειτο να παρέχονταν στο χώρο. Τις περισσότερες φορές αυτοί οι ταλαιπωρημένοι κατάλογοι με την ξεφλουδισμένη πλαστικοποίηση στις άκρες, δεν χρησιμοποιούνταν σχεδόν ποτέ από κανέναν και με απορία σε κοιτούσαν οι εκάστοτε σερβιτόροι/ες σε περίπτωση που τους ζητούσες. Ήταν τότε που αν τυχαία έβρισκες έναν σε κάποιο τραπεζάκι και είχες την τόλμη να ζητήσεις ένα cocktail, ο barman κατέβαζε όλους τους αγίους και τους ψιθύριζε στα χείλη του κοιτώντας σε με μισό μάτι. Το αποτέλεσμα ήταν τις περισσότερες φορές,ένα χρωματιστό ρόφημα με μπόλικο πάγο και στολισμένο με μία ομπρελίτσα, ένα πλαστικό μαϊμουδάκι ή ένα στολίδι που έμοιαζε με αποκριάτικη γιρλάντα. Εκείνα τα χρόνια βέβαια ήταν ξέγνοιαστα και ο καταναλωτής δεν είχε τόσες απαιτήσεις. Δεν είχε την πολυτέλεια να επιλέξει ανάμεσα σε πολλά μαγαζιά και κυρίως έβγαινε στα bars για άλλο λόγο. Ο κόσμος έβγαινε για να διασκεδάσει και όχι για να πνίξει τη μιζέρια του, όπως συμβαίνει στις μέρες μας. Ότι και να του σέρβιρες επομένως ήταν ευχαριστημένος γιατί είχε τη δυνατότητα να το χύσει και να πάρει κάτι άλλο μη υπολογίζοντας το κόστος αφού τα οικονομικά ήταν σε καλύτερη μοίρα και επειδή τελικά είχε μάθει να συμβιβάζεται με αυτά που του προσφέρουν. Αυτές οι εποχές όμως πέρασαν ανεπιστρεπτί και τα πράγματα έχουν αλλάξει κατά πολύ. Ο καταναλωτής πλέον είναι ενημερωμένος και απαιτεί το προϊόν για το οποίο πληρώνει να τον ανταμείβει στο ακέραιο. Έχει την εύκολη πρόσβαση μέσω 10/11
oznewsgoodnews
διαδικτύου για ενημέρωση και εξελίσσεται όσο γρήγορα εξελίσσεται η κάθε τέχνη όπως είναι αυτή του bartending. Γνωρίζει ποια υλικά είναι γνήσια και ποια όχι, ενδιαφέρεται γι’ αυτό που πίνει και το εκτιμά σαν να είναι κάτι μοναδικό και πολυτελές. Ξέρει να ξεχωρίζει τις γεύσεις και μπορείς εύκολα να συζητήσεις μαζί του για το πώς θα μπορούσε ένα στοιχείο του ποτού να είναι διαφορετικό. Υπάρχουν και άλλα, πολλά που οι περισσότεροι αγνοούν, όπως ότι ο πάγος είναι το σημαντικότερο στοιχείο ενός ποτού και ότι η καθαρότητά του οφείλεται σε αυτό, άρα και στο νερό από το οποίο φτιάχνεται. Όπως επίσης ότι σπάνια κυκλοφορούν ποτά «μπόμπες» ειδικά στην αγορά της Χίου, και ότι όταν ξυπνάμε με πονοκέφαλο από το ποτό, συνήθως μας έχει επηρεάσει ένας συνδυασμός συγκυριών όπως η κακή ποιότητα πάγου, η κακή αναλογία ποτού-αναψυκτικού(κακό σερβίρισμα), ο κακός εξαερισμός, τα έντονα φώτα, η υψηλή ένταση μουσικής, η κακή διάθεση, το αν έχουμε φάει πριν ή όχι και άλλα πολλά τα οποία δεν χωράει ο νους μας. Διαπιστώνοντας με μεγάλη χαρά ότι η κατανάλωση των cocktails συνεχώς αυξάνεται και όχι μόνο στο δικό μας bar, η ανάγκη για εξέλιξη και εξειδίκευση είναι επιτακτική. Βλέπω «συναδέλφους» να ενδιαφέρονται ολοένα και περισσότερο για να σερβίρουν κάτι σωστό ποιοτικά, μετρημένο πάντα αυστηρά με μεζούρα για την ασφάλεια του καταναλωτή και την εξασφάλιση της επαγγελματικής τους συνείδησης . Όχι για να μειώσουν το κόστος, αλλά για να κοιμούνται ήσυχοι ότι έκαναν σωστά τη δουλειά τους. Συνειδητοποιώ καθημερινά στα bar του νησιού μας ότι επενδύουν σε νέο εξοπλισμό που θα τους βοηθήσει μαζί με την τεχνογνωσία των bartenders στην αύξηση των παροχών προς τον καταναλωτή. Είμαι σίγουρος ότι κάποιοι δεν το κάνουν μόνο για το κέρδος, αλλά αγαπάνε έστω και λίγο τον γεμάτο πάθος χώρο του bartending. Μέσα από την υπηρεσία της διασκέδασης που προσφέρουν, διασκεδάζουν και οι ίδιοι, ο καθένας διαφορετικά και βγάζουν όλη τους την ενέργεια χτυπώντας ένα σέικερ, «ανακατεύοντας» ένα ποτό, φτιάχνοντας μία ωραία γαρνιτούρα ή ακόμα και όταν προσπαθούν να εντυπωσιάσουν πετώντας ένα μπουκάλι στον αέρα. Γιατί όπως λέει και ένας φίλος μου, «αν βρεις μία δουλειά που αγαπάς, δεν θα χρειαστεί να ξαναδουλέψεις ποτέ στη ζωή σου». - Gary Regan
αλκοολικεσ ιστοριεσ
12/13
oznewsgoodnews
cinema
7 ταινίες με απροσδόκητο φινάλε Από τΗν Θ.Τ.
Δυνατές, καθηλωτικές, σοκαριστικές... Επτά ταινίες με ανατρεπτικό φινάλε που μας άφησαν με το στόμα ανοιχτό. Ταινίες που δεν τελείωσαν μετά τους τίτλους τέλους, αλλά τις ξαναείδαμε αρκετές φορές μέχρι να συνειδητοποιήσουμε τι ακριβώς έχει γίνει. Διαλέξαμε δέκα ανατρεπτικές ταινίες και σας τις παρουσιάζουμε.. 1. Ψυχώ (Psycho - 1960) Έχοντας κλέψει 40.000 δολάρια από τον εργοδότη της, η Μάριον εγκαταλείπει το Φοίνιξ της Αριζόνας με το αμάξι της. Το ίδιο βράδυ διανυκτερεύει σε ένα απόμερο μοτέλ, ιδιοκτήτης του οποίου είναι ο Νόρμαν, ένας παράξενος αλλά φιλικός νέος που φαίνεται να ζει με την μητέρα του. Το ίδιο βράδυ η Μάριον δολοφονείται ενώ κάνει ντους. Από τα καλύτερα θρίλερ του παγκόσμιου κινηματογράφου, το Ψυχώ άλλαξε για πάντα τις ισορροπίες στις ταινίες τρόμου. Ο ίδιος ο Χίτσκοκ έχει παραδεχτεί ότι αποφάσισε να γυρίσει το Ψυχώ επειδή του έδινε τη μοναδική ευκαιρία να παραπλανήσει το κοινό και να καταφέρει να το συνταράξει με τον πιο απρόσμενο τρόπο. Αξιομνημόνευτη θα μείνει η σκηνή της δολοφονίας στο ντους, η μουσική υπόκρουση της ταινίας, αλλά και η καταπληκτική ερμηνεία του ‘Άντονι Πέρκινς. 2. Συνήθεις ύποπτοι (Usual suspects - 1995) Κλασσική περίπτωση ταινίας που όταν τελειώσει μένεις με το στόμα ανοιχτό και θέλεις οπωσδήποτε μια δεύτερη φορά για να συνειδητοποιήσεις πόσο 14/15
oznewsgoodnews
αριστοτεχνικά δένει η πλοκή με το ανατρεπτικό φινάλε. Όλα ξεκινούν όταν πέντε εγκληματίες συναντιούνται στο αστυνομικό τμήμα ως ύποπτοι για ένα έγκλημα που έχει γίνει. Κατά τη διάρκεια της κράτησης τους, αποφασίζουν να κάνουν μια «δουλειά» μαζί, η οποία τους φέρνει πολύ κοντά στον αινιγματικό, μυστηριώδη και τρομακτικό εγκληματία Keyser Söze. Όσκαρ σεναρίου αλλά και Όσκαρ Β’ Ανδρικού ρόλου για τον καταπληκτικό Κέβιν Σπέισι. 3. Seven (1995) Ένας νεοφερμένος στο εγκληματολογικό τμήμα ντετέκτιβ και ένας συνάδελφός του που πρόκειται σύντομα να συνταξιοδοτηθεί, προσπαθούν να συλλάβουν έναν κατ’ εξακολούθηση δολοφόνο, του οποίου οι φόνοι παραπέμπουν στα επτά θανάσιμα αμαρτήματα. Η νευρώδης σκηνοθεσία, το εξαιρετικό σενάριο, οι καταπληκτικές ερμηνείες των Μόργκαν Φρίμαν, Μπραντ Πίτ και Κέβιν Σπέισι και φυσικά το ανατρεπτικό φινάλε παρασύρουν το θεατή και άξια κατατάσσουν το Seven ανάμεσα στα καλύτερα αστυνομικά θρίλερ όλων των εποχών. 4. 6η αίσθηση (6th sense – 1999) Ο 6χρονος Κόουλ Σίαρ έχει ένα αρκετά ασυνήθιστο πρόβλημα: διαθέτει την ικανότητα να βλέπει και να επικοινωνεί με τους νεκρούς. Σοκαρισμένος, δεν μπορεί να εμπιστευτεί κανέναν πέρα από τον παιδοψυχολόγο Μαλκολμ Κρόου που προσπαθεί να τον βοηθήσει… Ο Μάικλ Σιάμαλαν στην πρώτη του ταινία καταφέρνει να φτιάξει ένα πολύ ενδιαφέρον ψυχολογικό θρίλερ, του οποίου όμως η μεγάλη απήχηση οφείλεται στην εντυπωσιακή ανατροπή στο τέλος. Ο σκηνοθέτης με μαεστρία παραπλανεί τον θεατή επικεντρώνοντας στη σχέση ανάμεσα στο γιατρό και το παιδί και τον οδηγεί στο αναπάντεχο φινάλε, χωρίς ουσιαστικά να αποκρύπτει τίποτα από το πρώτο μέχρι το τελευταίο πλάνο. 5. Fight club (1999) O Τζάκ έχει ότι πάντα ήθελε –ένα μεγάλο διαμέρισμα, πολλά λεφτά και μια καλή δουλειά– κι όμως πάσχει από αϋπνία, δεν ζει φυσιολογικά, είναι μόνος και δυστυχισμένος. Βρίσκει διέξοδο συμμετέχοντας σε ομάδες βοήθειας για ετοιμοθάνατους. Εκεί γνωρίζει τον ιδιόρρυθμο Τάιλερ Ντέρτεν, ο οποίος του συστήνεται ως «επαναστάτης ενάντια στην τρομοκρατία της βιομηχανικής κα-
cinema
ταπίεσης». Ο Τάιλερ δεν έχει σταθερή δουλειά και αντιμετωπίζει τη ζωή όπως έρθει. Δυο κόσμοι αντίθετοι γνωρίζονται και μαζί θα ιδρύσουν το Fight Club στο οποίο είναι δυνατή η εκτόνωση των μελών με τη χρήση βίας. Άθελά τους, ξεκινούν μια μυστική κοινωνική επανάσταση που ξεφεύγει τελείως από τον έλεγχό τους... Ακόμα θυμάμαι την έκπληξη που ένοιωσα στον κινηματογράφο όταν η ταινία φτάνει στην τελική αποκάλυψη. Ο Φίντσερ κατάφερε να δημιουργήσει μια πανέξυπνη ταινία με εξαιρετικό σενάριο που μαγεύει το θεατή και λίγο πριν το φινάλε του αποδεικνύει ότι όλα είναι πιθανά… 6. Memento (2000) Ένας άνδρας προσπαθεί να εξιχνιάσει τον θάνατο της γυναίκας του. Το πρόβλημα είναι ότι πάσχει από μια ασθένεια που δεν του επιτρέπει να συλλέξει καινούργιες αναμνήσεις. Ό,τι ζει και κατ’επέκταση ό,τι στοιχεία συλλέγει για το θάνατο της τα ξεχνάει σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Τα στοιχεία, λοιπόν, τα μετατρέπει σε τατουάζ στο σώμα του, σημειώματα και φωτογραφίες ώστε να μην τα ξεχάσει. Πώς μπορείς όμως να εμπιστευτείς κάποιους που δεν θυμάσαι; Ο Κρίστοφερ Νόλαν χτίζει πάνω σε μια ευφυή ιδέα ένα αψεγάδιαστο αριστουργηματικό σενάριο το οποίο σκηνοθετεί με δεξιοτεχνία. Η ανάποδη αφήγηση των γεγονότων σε συνδυασμό με την πάθηση του πρωταγωνιστή – εξαιρετικός ο Γκάι Πιρς – κρατάει τον θεατή σε τρομερή αγωνία σε όλη τη διάρκεια της ταινίας και φυσικά το ανατρεπτικό φινάλε τον αφήνει με το στόμα ανοιχτό. 9. Oldboy (2003) Ένας συνηθισμένος άνθρωπος απάγεται και μένει 15 χρόνια κλεισμένος σε ένα σπίτι, χωρίς να γνωρίζει αυτούς που τον κρατούν ούτε το λόγο φυλάκισης του. Όταν αποφυλακίζεται, η απόλυτη εκδίκηση είναι ο μοναδικός λόγος ύπαρξης του, όμως ο δεσμώτης του συνεχίζει ακόμα να ελέγχει τη ζωή του κάνοντας τον μαριονέτα σε ένα τραγικό παιχνίδι. Αυτή η εξαιρετική ταινία από τη Νότιο Κορέα μαγνητίζει το θεατή με την στυλιζαρισμένη σκηνοθεσία, την υπερβολική, εμπνευσμένη από τα μάνγκα, βία αλλά και το αναπάντεχο φινάλε που θυμίζει αρχαίο ελληνικό δράμα. Η ταινία κατέκτησε το Μέγα ειδικό βραβείο στο Φεστιβάλ Καννών το 2004. 16/17
keep walking in athens
στον πλανητη b612 Από τον π.α.
Περπατούσα στο κέντρο της Αθήνας και ενώ είχα το βλέμμα ψηλά, παρασυρόμενος από το όνομά του, τελικά τον συνάντησα στα χαμηλά, σχεδόν κρυμμένος ήταν. «Β612» μου είχαν πει πως λέγετε και για να είμαι απολύτως ειλικρινής όσους ρώτησα για το πού μπορεί να είναι με κοιτούσαν σαν εξωγήινοι, για να μην πω σαν UFO. Κατεβαίνοντας λοιπόν τις σκάλες του πλανήτη και καθώς ένιωθα ότι επέστρεφα πίσω στα παιδικά μου χρόνια συνάντησα την Βασιλική που κατοικεί εκεί από το 2006. Χαμογελαστή και πρόθυμη, πράγμα που φαντάζει σπάνιο πλέον στην πόλη,
oznewsgoodnews
ήταν έτοιμη να μου λύσει την οποιαδήποτε απορία είχα για το που βρήκε ή έφτιαξε το κάθε ένα από τα ξεχωριστά και μοναδικά αντικείμενα που βρίσκονταν εκεί. Αφού κουβέντιασα για αρκετή ώρα μαζί της ,το μάτι μου έπεσε στο μεγάλο κόκκινο ποδήλατο που θυμίζει ταινία της δεκαετίας του 60 και στα μοναδικά αντικείμενα που αφορούν τον μικρό πρίγκιπα καθώς και στις πρώτες ελληνικές εκδόσεις του ομώνυμου βιβλίου που εκδόθηκαν στα μέσα της δεκαετίας του 1970. Έπειτα χάζευα,κυριολεκτικά όμως ,τα μουσικά κουτιά καθώς και το πολυπόθητο «view master» του 1950 που εντόπισα και έψαχνα καιρό τώρα. Ακόμα βρήκα κουκλόσπιτα και καλειδοσκόπια που αφού κατάφερα να ξεκολλήσω το μάτι μου από πάνω τους και από τα περίεργα χρώματα που σχηματίζονταν μέσα σε αυτά, έριξα και μια ματιά στις ξεχωριστές συνθέσεις, χειροποίητες πάντα, από δαχτυλίδια, σκουλαρίκια τσάντες μέχρι ρούχα και βαλίτσες που θυμίζουν το φευγιό για την «Αμέρικα» του 1950 (μπορεί να ξανά χρησιμεύσουν, που ξέρεις;). Το εν λόγω μαγαζί πάντως είναι τόσο ενδιαφέρον και ξεχωριστό που και τίποτα να μην βρεις που να σου αρέσει τόσο πολύ, είναι μια επίσκεψη που πρέπει να πραγματοποιήσεις στην περίπτωση που βρεθείς στα πέριξ του πλανήτη. Φεύγοντας από τον «Β612», επιστρέφοντας και ανεβαίνοντας την σκάλα για τον πλανήτη γη, μου ήρθε στο μυαλό αυθόρμητα ένα τραγούδι, δίχως λόγια του Μάνου Xατζηδάκη. «Η μπαλάντα των χαμένων ονείρων» λέγεται. Αυτή θα αφιέρωνα στον Β612. Άλλωστε έτσι πιστεύω θα μοιάζει η περιήγηση για τον κάθε ένα από μας εκεί κάτω. Σαν όνειρο βγαλμένο από παλιά με την υπόσχεση πως θα επιστρέψεις πάλι εκεί κάποια στιγμή.
18/19
music
Τι μουσική ακούς; Από τον σ.π.
Κλασσική ερώτησή μου όταν πρωτογνώριζα έναν άνθρωπο. Δεν ξέρω αν ρωτούσα από ενδιαφέρον ή περισσότερο ώστε να κατατάξω τον συνομιλητή μου σε μια ομάδα μουσικών και κατ’επέκταση γενικότερων γούστων. Αστείο θα πείτε. Μάλλον γελοίο... Έπρεπε να έρθει η στιγμή να δεχτώ την ίδια ερώτηση για να συνειδητοποιήσω το παράλογο του πράγματος. Η ερώτηση με έπιασε εξ απίνης. Τι μουσική ακούω ε; Και τώρα τι; Πρέπει στιγμιαία να κατατάξω τις μουσικές που μου αρέσουν σε είδη και να τα αραδιάσω; Ή μήπως να αρχίσω να κατονομάζω τους αγαπημένους μου καλλιτέχνες αλφαβητικά; Τότε ήταν που το πέταξα: «Τα πάντα!». Η απάντηση που σιχαινόμουν να ακούω περισσότερο δόθηκε από εμένα τον ίδιο! Γιατί την απάντη-
oznewsgoodnews
ση αυτή την είχα εξισώσει στο μυαλό μου με το «ακούω ότι μου σερβίρει το κάθε μουσικό κανάλι και μου παραχώνει στα αυτιά κάθε μία ραδιοφωνική εκπομπήκονσέρβα». Κακώς βέβαια. Γιατί ακόμα και αν κάποτε ίσχυε αυτό πλέον τα μουσικά πράγματα κάπως σαν να άλλαξαν... Ναι η κακή ελληνική δισκογραφία συνεχίζει να βασιλεύει στα εναπομείναντα ηρωικά ξενυχτάδικα, ναι από τα ηχεία διάφορων αμαξιών ακούς ακόμα τρομερά κράματα αμερικάνικης με ελληνικής μουσικής-φόβητρο των περαστικών, ναι ακόμα για πολλούς διασκέδαση σημαίνει αυστηρά ο συνδυασμός των τόσο παρεξηγημένων και δύστυχων στα λάθος χέρια, μπουζουκιού και κλαρίνου με συνοδεία ατελείωτων, επαναλαμβανόμενων beat, ναι πλέον ο καθένας μπορεί να δημιουργήσει ένα μουσικό κομμάτι πατώντας μερικά κλικ πάνω σε ένα άλλο τραγούδι βαφτίζοντας το απλά remix, αλλά υπάρχει και η άλλη πλευρά... Αυτή που έχει κάνει τον νέο κόσμο να γεμίζει καλοφτιαγμένα μαγαζιά και να διασκεδάζει με ξένες και ελληνικές προσεγμένες μουσικές χωρίς καταναγκαστικούς ρυθμούς νέο-τσιφτετελιού, που έχει γίνει η αιτία να δημιουργηθούν πολλοί ραδιοφωνικοί σταθμοί ποιότητας με μεγάλη μάλιστα ακροαματικότητα ,που έχει γεμίσει την ελληνική δισκογραφία με νέους καλλιτέχνες που κυκλοφορούν παραγωγές αντάξιες αλλοδαπών συναδέλφων τους με μοναδικό τους εργαλείο προώθησης το από «στόμα σε στόμα» ή καλύτερα, το «από αυτί σε αυτί». Μουσικούς που καταφέρνουν να παντρεύουν παραδοσιακές ελληνικές και μη συνθέσεις, με διάφορα άλλα είδη, πηγαίνοντας τες ένα επίπεδο παραπέρα. Και πλέον συναντάς πρώην ροκάδες, μεταλλάδες και... «λοιπάδες» να ψάχνουν, να ακούν και να στηρίζουν καλές μουσικές όλων των ειδών. Έτσι είναι. Η μουσική είναι τόσο τεράστια που πλέον δεν χωράνε σε αυτήν ταμπέλες άλλες από αυτές που ο καθένας χρησιμοποιεί ώστε να την κατατάσσει σε καλή και κακή -για εκείνον πάντα- μουσική. Και κάθε φορά που φυσιολογικά χρησιμοποιούμε τις ορολογίες για να περιγράψουμε ένα μουσικό άκουσμα, οι νότες που το απαρτίζουν χαμογελάνε με την προσπάθεια μας να περιγράψουμε μια τόσο μεγαλειώδη τέχνη με απλές λέξεις. Άρα «καλή μουσική» είναι μάλλον η καταλληλότερη απάντηση, ακόμα και αν σταμάτησα να κάνω την μάλλον ενοχλητική ερώτηση: «Εσύ τι μουσική ακούς...;». 20/21
last page
Live a Jazzy life Από τον σ.σ.
Κάθε ακροατής και κάθε μουσικός που σέβεται τον εαυτό του έχει αναρωτηθεί κάποια στιγμή, τι είναι η jazz. Πώς γράφεται; Πώς ακούγεται; Άλλοι την αγαπούν και άλλοι όχι. Άλλους τους κουράζει και άλλους τους μαγεύει. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η jazz είναι μια ασυνήθιστη ματιά στη μουσική. Στη jazz δεν χωράει η λογική. Δεν υπάρχουν κανόνες. Ο Miles Davis έλεγε χαρακτηριστικά: «Μη φοβάστε τα λάθη. Απλά δεν υπάρχουν». Η jazz διευρύνει τα ερμηνευτικά και συνθετικά όρια του μουσικού και τα ερεθίσματα του ακροατή. Η γνωστή ρήση ότι η jazz είναι μια «ανοιχτή» μουσική για «ανοιχτά» μυαλά, τα λέει όλα. Ίσως αυτό να είναι το πιο ελκυστικό στοιχείο για τον ακροατή. Τίποτα στη jazz δεν είναι προβλέψιμο. Τίποτα δεν μπαίνει σε καλούπι και δε μένει το ίδιο. Αυτό που είναι μόνιμο είναι η αλλαγή. Το απρόβλεπτο. Όπως και στη ζωή. Ίσως αυτοί που την αγαπούν, αγαπούν και την αλλαγή. Αποφεύγουν τα στενά όρια και τους κανόνες. Ελκύονται από τη διαφορετική ματιά. Ο Bill Evans έλεγε ότι «...η jazz δεν είναι κάτι συγκεκριμένο. Είναι τρόπος». Ενδιαφέρον τρόπος. Βοηθά να βλέπουμε διαφορετικά, να μη φοβόμαστε τα λάθη και να αλλάζουμε. Πάντα με γούστο.
22/23
illustrator vorias giannis
cocktail?
Stoa Fragaki, Aplotaria, Chios / T: (+30) 22710 80326 / www.ozcocktailbar.gr