Srbocid

Soko Joševački

Soko Joševački

Srbocid

2

Soko Joševački

Srbocid PREDGOVOR

Nesravnjiva istorijska vremena, koja smo proživljavali u ovih apokaliptičkih dvadeset godina i čiji smo značaj uočili već svi stvaranjem naše velike ujedinjene otadžbine i svesnim spremanjem za nov odsek našeg nacionalnog života, treba da budu osvetljena sa svake strane.

Pokolenje, kome je pisano, da svojim žrtvama stvori dosad neosporno najobimnije i idejno najdublje uspehe u istoriji srpskog plemena, ovakvo kakvo je, i sa svojim mitskim pregaranjem i sa svojim sitnim strastima, veliko pored svega, što se gledano izbliza gubi u prosečnosti, to pokoljenje, jako po svom aktivnom učešću na stvaranju Novog i Velikog, nije manje istorijski važno i po svom pasivnom mučeničkom delu i vredi da se posebno prikaže za vremena, koja će, posmatrajući otvoreno iz dalje perspektive, imati da se neposredno uvere kako je zaista čitav naš narod, čitav, od kako imamo svoju istoriju, podjednako učestvovao u izgradnji ideje i dela dajući za njih živote i zdravu snagu na bojnim poljima kao i po prepunjenim bosanskim, hrvatskim i austrijskim tamnicama i logorima.

Pasivne su žrtve čak mnogo bolnije. Utrošene bez vidne neposredne koristi za pokret, one su dokumenti intenzivnosti osećanja i izvesne nacionalne mistike i u mnogim sredinama tek nužni podsticaji za jače zbližavanje i otpor, ali uvek praćene saznanjem, da bi drugačije upotrebljene imale daleko znatniji uspeh. Mučenici ideje moraju da budu prikazani i njihova imena zabeležena za posebne stranice istorije, koji će, kao i svi dotad, imati da utvrdi kako se ta pojava stalno ponavlja u našoj prošlosti i dobija gotovo oblik jedne nacionalne periodike. Čak ni najpopularnijem junaku naše narodne pesme nije bilo suđeno, da izmakne tamnici i da ne zazire od Đeminih vešala. Krst je za nas bio ne samo simbol istorijske borbe prema polumesecu, nego i pravo obeležje Golgote, na kome se nekoliko vekova raspinjala vera i svest jednog naroda. Ovog zadnjeg puta, izgleda, jače i svirepije nego ikad pre.

3

Soko Joševački

Srbocid COCA-COLA GENERACIJA

Ljudi su najčešće taoci društvenog sistema u kojem im je bilo suđeno doći na svet. Ali, zar su obični ljudi krivi što su se rodili, na primer, za vreme Džingis-Kana ili Hitlera? A upravo oni postaju prve žrtve čudovišnih sistema. Započinjući nepristran razgovor o Americi, ja,naravno, ne želim povrediti obične Amerikance koji su i inače duševno nesrećni i uskraćeni (ništa manje nego ljudi koji su živeli pod Hitlerom ili Džingis-Kanom). Stvar je u tome što bezverni, neljudski i u velikoj meri totalitarni sistem, kakav je američki, uopšte nema pravo na postojanje, kao ni svaka druga imperija zla. Sistem amerikanizma, to jest parazitskog postojanja na račun tuđih resursa, sistem nasilja, obmane, eksploatacije i pljačke drugih država, mora biti savladan zajedničkim naporima čovečanstva. U protivnom, čovečanstvo neće opstati.

Amerika nije ni država ni nacija. To je jednostavno velika teritorija na kojoj žive useljenici iz raznih zemalja. Ovde je suštinski to što je Amerika lišena osnovnog temelja stabilne državnosti - nacionalnog jezgra, tj. državotvornog naroda. To što se naziva američkim narodom, nije kvalitativno organsko niti samosvojno određenje, nego veštački konglomerat osoba tuđih jedni drugima, koje su povezane zajedničkom strašću za potrošnjom i zaradom i instinktivnim strahom zbog odgovornosti za zajednički zločin protiv čovečanstva. Takav konglomerat može stabilno opstati samo u relativno kratkom odsečku vremena i, kao što to istorija pokazuje, raspada se u suočenju s prvim ozbiljnim teškoćama, a s njima se Amerika još nije istinski srela iako već stoji na njihovom pragu.

Mnogo sam godina proučavao američku istoriju i ekonomiju. I što sam se više bavio proučavanjem Amerike, postajao sam svesniji velike opasnosti koju ona predstavlja za ceo svet.

4

Srbocid Soko Joševački NASTANAK SAD-a KAO IMPERIJE ZLA Sjedinjene Američke Države su nastale kao epicentar judejsko-masonske civilizacije.

Ova država je stvorena uglavnom pod uticajem jevrejskih elemenata i pokazala se, po Sombartovim rečima, kao“emanacija jevrejskog duha”. Sve sile zla, surovosti, razvrata i raspadanja, koje su svojstvene judejsko-masonskoj civilizaciji, iznikle su se najpotpunije i najdoslednije u istoriji SAD-a.Godine 1905. predsednik SAD-a Teodor Ruzvelt obratio se Jevrejima pozdravnim pismom povodom 250-godišnjice naseljavanja Jevreja u SAD. Opisujući zasluge Jevreja za Sjedinjene Države, on je direktno izjavio: “Jevreji su pomogli da se formira država.” A bivši predsednik SAD-a Grover Cleveland istim je povodom rekao: “Samo neke, ili čak nijedna od nacija koje čine američki narod, nije izvršila veći, direktniji ili indirektniji uticaj na razvoj savremenog amerikanizma nego što je to ostvarila jevrejska nacija”.

Sjedinjene Američke Države su kao država bile izgrađene na robovlasništvu i žestokoj eksploataciji crnaca. Američka nacija se formirala na krvi, kostima, zemlji i posedima više od 100 miliona ubijenih i mučenih Indijanaca, pravih vlasnika ove zemlje. Judejsko-masonska štampa sve do naših dana nameće pretpostavku tome da je Amerika bila stvorena rukama belih kolonista. A zapravo, je veći deo zemlje, još pre dolaska belaca, bio kultivisan od strane samih Indijanaca. Belci su nastupili kao okupatori, pljačkaši i razbojnici, koji su izgradili svoje blagostanje na smrti i patnjama desetina miliona Indijanaca i robova. Trgovinu robljem je u Americi započeo sam Kristofer Kolumbo. Pet njegovih jevrejskih saboraca (Marana), na čelu sa Sanchezom, predložili su mu da zarobi 500 Indijanaca te ih proda kao robove u Sevilji.

Zamisao je bila ostvarena, ali sam Kolumbo iz ovog poduhvata nije izvukao korist, već su to učinili Marani koji su na taj način započeli eru trgovine robljem u Novom Svetu.

Prvi Jevreji koji su počeli “trgovati” s Indijancima bili su H. Levi i N. Lo koji su podigli u Newportu fabriku alkohola navikavajući na piće lokalno indijansko stanovništvo. Već posle kratkog vremena u oblasti Newportu bile su podignute još 22 fabrike fabrike za proizvodnju alkohola. Sve su pripadale Jevrejima.

Pomoću“vatrene vode” i direktnih ubistava (uništavanja celih naselja) u radijusu većem od 100 km oko Newporta domorodačko stanovništvo Amerike, Indijanci, bilo je likvidirano.

Jevrejska trgovina “vatrenom vodom” nastavila se širiti. Krajem XVII i tokom XVIII veka znatan deo Jevreja, moćnih proizvođača alkohola, bavio se trgovinom robljem. Nije slučajno što je upravo Newport postao centar trgovine robljem. Savremenici su ga upravo tako i nazivali -“jevrejski Newport-međunarodni centar trgovine robljem”. U Newportu je Jevrejima pripadalo 300 brodova za prevoz robova.

Prema arhivskim dokumentima instituta Carnegie u Vašingtonu su tri četvrtine trgovaca robljem bili Jevreji koji su živeli uglavnom u Newportu. Najpoznatiji jevrejski trgovac robljem, koji se ovim kriminalnim biznisom bavio gotovo pola veka, bio je Aaron Lopez koji je lično kontrolisao polovinu trgovine robljem. Newport je za vreme A. Lopeza bio mesto u kojem je nikla jedna od prvih masonskih loža na teritoriji SAD-a, u 90 posto slučajeva sastavljena od Jevreja, a nakon 20 godina konstituisana je još jedna - Car David - koju su u potpunosti činili Jevreji.

Drugi centar jevrejske trgovine robljem u SAD-u bio je Charlestonu Južnoj Karolini.

Ovde su jevrejski preduzetnici također podigli veliki broj fabrika alkohola čiji su proizvodi transportovani u Afriku u zamenu za roblje. Međutim, robovi iz ove “razmene” nisu išli samo u SAD, većina jevrejske robovlasničke plantaže u Zapadnoj Indiji. Tu su dva jevrejska švercera Ayerger i Zeiller, koji su usko bili povezani s Rotshschildima, osnovali robovlasničku agenciju „Assiento“.

5

Srbocid Soko Joševački Za Jevreje poput Aarona Lopeza Afrikanci su bili isto što i divlje životinje ili stoka.

Sistem jevrejske trgovine robovima-crncima u XVIII veku bio je uspostavljen na sledeći način: 1. Na teritoriji Afrike su formirane ekspoziture trgovaca robljem koji su na sve načine (nasiljem, opijanjem, obmanom) hvatali crnce i okivaliih u lance.

2. Iz SAD-a su dolazili brodovi puni pića na kojima su nesrećnike, posle opuštanja “vatrenom vodom”, zatvarali u tamnice i šibali. Hranu i vodu su im dodavali kroz uzan otvor kroz koji se čovek nije mogao ni provući.

Pre polaska broda u Ameriku kapetani-robovlasnici, bi se razračunavali s trgovcimarobovlasnicima. Za svakog crnca su davali ili 400 litara razblaženog alkohola (najčešće u vidu ruma), ili 40 kilograma baruta ili čak 18-20 dolara u novcu.

3. Robovlasnički brodovi su stizali u SAD i tu su se, kroz već razrađenu mrežu raznovrsne berze, crnci prodavali po celoj zemlji.Vrednost jednog roba dostizala je 2000 dolara. Već

sredinom XVIII veka svaki šesti stanovnik istočnih država SAD-a bio je rob-crnac.

Jevrejski trgovci robljem su, za to vrijeme visoku, cenu crnaca objašnjavali čestom smrtnošću na putu iz Afrike u SAD. Zapravo, na osnovu istorijskih podataka, od deset crnaca obično je samo jedan dospevao do obala SAD-a. Samo između 1661.-1774. godine iz Afrike je u SAD bilo dovedeno oko milion živih robova, a više od devet miliona ih je umrlo na putu.

Prihod jevrejskih trgovaca robljem od ovog poduhvata je iznosio najmanje dve milijarde dolara, prema cenama iz polovine XVIII veka, što je bila astronomska svota za to vreme. Ovaj prihod je poslužio da se učvrsti moć jevrejskog finansijskog kapitala.

U XVII veku, kada su evropski kolonisti počeli preplavljivati Severnu Ameriku, njena teritorija je bila naseljena mnogobrojnim indijanskim plemenima. Osvajači uopšte nisu uzimali u obzir domorodačka prava i plemenske interese Indijanaca i doslovno su im od samog početka objavili rat do istrebljenja. Naravno, naoružani lukom i strelom, Indijanci se nisu mogli na 6

Srbocid Soko Joševački odgovarajući način suprotstaviti osvajačima. U oružanim sukobima na jednog ubijenog osvajača, ginule su desetine Indijanaca. Završivši na takav način s muškarcima, kolonisti su napadali na indijanska naselja, gde su ostajale samo žene, deca i starci i bezdušno ih ubijali.

Ona indijanska plemena koja osvajači nisu mogli uništiti silom oružja, istrebljivali su podlošću i lukavstvima. Najrasprostranjenija metoda bila je prodaja Indijancima pokrivača zaraženih velikim boginjama ili drugim opasnim bolestima, a takođe i prodaja otrovnih pića.

Osvojivši zemlju koja je pripadala Indijancima, kolonisti su njih, domorodačko stanovništvo, proglasili strancima. Prema zakonima SAD-a(koji su vredeli sve do 1924. godine!) Indijanci nisu bili građani te zemlje i nisu u njoj imali nikakva prava. Navešću nekoliko karakterističnih primera. Jedno od mnogobrojnih indijanskih plemena - Cherokee, do XVII veka živelo je na teritoriji današnje Virdžinije, obeju Karolina, Alabame i Džordžije, zauzimajući široki pojas teritorije između planina i mora.

Ovde i dalje (osim posebno označenih slučajeva) prilikom izlaganja činjenica о genocidu nad Indijancima u SADu, navode se podaci iz knjige poznatog načnika M. Stingla: Indijanci bez tomahavka.

Posle 1721. godine beli osvajači su počeli postepeno potiskivati ovaj narod i zauzimajući njegovu zemlju ostavljajući mu samo mali prostor. Godine 1791. vlada SAD-a nametnula je tom narodu razbojnički ugovor lišavajući Cherokee velikog dela njihove istorijske teritorije. Ostale zemlje ovog plemena proglašene su tobože neprikosnovenima. Međutim, posle 35 godina okupaciona politika se radikalizuje. Pri vojnom ministarstvu SAD-a formira se Uprava za indijanska pitanja. Podčinjenost Indijanaca vojnom ministarstvu svedoči o tome da federalne vlasti nisu skrivale svoje planove o produženju rata s Indijancima. Vlada SAD-a realizuje nasilno preseljavanje indijanskih plemena u tada puste oblasti Divljeg Zapada.

Prinudnom preseljavanju je podvrgnuto pet velikih plemena koja su živela na jugoistoku SADa, a među njima su bili i Cherokee.

Preseljavanje je izvedeno kao vojna operacija oružanih snaga SAD-a i bilo je praćeno neverovatnim nasiljem, masovnim ubistvima i bezakonjem. Vojni strvinari su pljačkali indijansku svojinu i oduzimali im stoku.“Demokratska” vlada SAD-a, pod pretnjom smrti, okuplja“predstavnike” indijanskih plemena, kako bi s njima zaključila “dobrovoljni” ugovor о prodaji zemlje. Okupivši tako, silom, 400 od 17000 Indijanaca iz plemena Cherokee na “plemenski skup”, okupatori su prinudili “narodnu skupštinu” da odobri ugovor koji je uskoro bio ratifikovan u Kongresu SAD-a. Tako je plemenu Cherokee bilo oduzeto 7 miliona jutara dobro obrađene zemlje.

Okupivši sve Čirokije, vojska ih je proterala na novoodređenu “indijansku teritoriju” preko Mississippija. Od17000 Čirokija za vreme selidbe je umrlo 4000 ljudi. Kasnije je i ova zemlja bila oduzeta Čirokijima. Okupatori su im ukupno oduzeli 81,2 miliona jutara zemlje.

Preko Misisipija su bili prognani i Chiikasaawi, Choctawi, Creekii Seminole koji su živeli na jugoistoku SAD-a. Američki general Jackson, koji se proslavio neviđenom surovošću u pohodima protiv Indijanaca,1818. godine je u Floridi istrebio najmanje trećinu Seminola.

Govoreći kako se sprovodila kolonizacija ovih zemalja, Sombart piše: “Grupa izdržljivih muškaraca i žena - otprilike po dvadesetak porodica- upućivala se u nenaseljenu pustaru kako bi započeli novi život. Od ovih 20 porodica 19 je bilo opskrbljeno plugom i srpom.

Oni su išli s namerom krčiti šumu, paliti stepu i da svojim sopstvenim radom zarađuju sebi hranu. Dvadeseta porodica je otvarala radnju i pomoću trgovine – možda čak pokretne trgovine - opskrbljivala je svoju sabraću preko potrebnim dobrima koje zemlja nije pružala.

Ova dvadeseta porodica uskoro uzima na sebe i skupljanje poljoprivrednih proizvoda koje je proizvodilo ostalih 19 porodica”.

Ona pre ostalih dolazi do vlastitog novca i zato, u slučaju potrebe, može pozajmljivati drugima. Često je u „trgovini“ koju su oni držali, postojalo nešto kao zemljoradnička kreditna banka, a često verovatno i agencija za prodaju zemlje i slična preduzeća. Na taj način, 7

Srbocid Soko Joševački zahvaljujući delatnosti ove dvadesete porodice, zemljoradnik Severne Amerike od samog početka dolazi u dodir s novčanim i kreditnim poslovanjem Staroga sveta. Svi proizvodni odnosi se od samog početka odvijaju na savremenim osnovama.

Duh grada se pobedonosno probijao u najudaljenija sela. Može se reći da se od prvih dana kolonizacije narodna privreda Amerike počinje odslikavati kapitalističkim duhom i elementima kapitalističke organizacije. Jer, ova prva jezgra se uskoro razgranavaju u velike organizacije. Ali, ko jestavio na ovaj Novi svet kapitalistički pečat, ko zapravo, ako se kao odlučujući faktor uzme čisto lični element, a ne istorijska konjunktura? Dvadeseta porodica i u svakom selu! Dovoljno je reći da je ova dvadeseta porodica svaki put bila jevrejska porodica koja se pridruživala grupi doseljenika ili je dolazila nakon što bi oni osnovali koloniju.

Jevrejske trgovačke ekspoziture, gde su za alkohol ili oružje trgovci (najčešće jevrejski) otkupljivali od Indijanaca krzno i gledali na njih kao na objekt eksploatacije, nisu dozvljavale predstavnicima drugih ispostava da eksploatišu “njihove Indijance”.

Na koji način su beli trgovci kažnjavali nepokorne Indijance, svedoči sledeća pripovetka: Jednom su se na Missouriju pojavili trgovci, predstavnici druge ispostave, i počeli otkupljivati krzno po povoljnijoj ceni. Tada su trgovci stare ispostave rešili “kazniti” Indijance koji su prodavali krzno konkurentima. Godine 1837. je bio poslat u ispostavu „Fort-Union“ čovek koji je bolovao od boginja, a upravnik ispostave, koji je bio upozoren, pozvao je u „FortUnion“ 500 najboljih lovaca od onih koji su prodavali krzno konkurentima. U ispostavi su ih zarazili krvlju jednog bolesnika, azatim se upravnik oprostio s njima. Nije prošlo ni mesec dana, a sva plemena su obolela od boginja. Sačuvano je svedočenje upravnika ispostave „FortMcKenzi“ koji je posetio jedno od zaraženih sela da bi vidio kako deluje infekcija. Video je da su između wigwama ležale stotine leševa, a samo su dve žive Indijanke pevale pogrebne pesme.

Trgovci-zlikovci nisu na taj način samo ubijali Indijance, već su i zarađivali na njihovoj smrti jer su sa pokojnika skidali odeću sašivenu od odabranih bizonskih koža i slali je u svoje trgovine po gradovima.

Oružane snage SAD-a su se razvijale i jačale zahvaljujući operacijama masovnog ubijanja Indijanaca. U svakoj zgodnoj prilici beli bi osvajači napadali Indijance i zverski ih ubijali. Prećutno geslo ovog genocida bilo je: “Potpuno očistiti Ameriku od Indijanaca.”

Godine 1864. odred majora Chiwingtona je na prepad napao naselje Čejena i pobio sve koji su se tamo zatekli. Američki vojnici su skalpirali čak i žene i decu. Nakon nekoliko godina na reci Washita, kao rezultat novog podmuklog napada koji je izveo general Custer, istrebljenje Čejena bilo je završeno. Vlada SAD-a 1862. godine donosi Zakon о naseljavanju Zapada, tj.indijanskih teritorija. Kako bi stimulisala belce za borbu protiv Indijanaca, svakom kolonisti je obećala besplatnih “160 jutara dobre zemlje u trajno vlasništvo”. Indijanci - vlasnici ove zemlje - stavljaju se van zakona.

Do kraja šezdesetih godina po celoj zemlji sprovode se masovni progoni i ubistva Indijanaca. Sačuvano je pismo jednog od prvih kolonista Kalifornije: “...Često sam se sporio sa Goodom о Indijancima. Good smatra da je potrebno ubijati svakog muškarca i ženu, ali Indijanke treba ostavljati žive. A meni je bilo jasno da mi trebamo ubijati i indijanske žene.”

Vlasti mnogih država u SAD-u su plaćale velike svote novca za svaki skalp ubijenog Indijanca. Na taj način američki vojnici su se iskupljivali pred nadređenima. I danas se u američkim muzejima čuva ogromna količina ovih skalpova.

Kongres SAD-a 1871. godine ratifikuje Zakon о indijanskim rezervatima. Nakaznije od zločina drevnih egipatskih faraona, koji su preseljavali narode, ovaj Zakon je legalizovao totalnu pljačku Indijanaca, preobrazivši prave vlasnike zemlje u obespravljene robove ostavljene na milost i nemilost sitnim federalnim službenicima. Godinu dana posle donošenja ovog Zakona federalni opunomoćenik za indijansko pitanje je ovako okarakterisao državnu politiku SAD-a prema Indijancima: “Potrebno je jasno shvatiti da se о odnosu civilizovane 8

Srbocid Soko Joševački države prema divljacima ne može postaviti pitanje časti nacije. S divljim ljudima je potrebno postupati isto kao i s divljim životinjama. To znači, postupati s njima onako kako je u datoj situaciji najjednostavnije: ratovati, naneti im poraz ili se spašavati od njih begom. Indijanac se treba u rezervatu osećati onoliko dobro, a van njega onoliko loše koliko je to potrebno vladi.

Oni koji se pokažu poslušnima, dobiće hranu i državnu zaštitu. A one koji se budu loše ponašali, potrebno je odmah kažnjavati ili uništavati...”.

Sasvim je očigledno kako državna politika SAD-a prema domicilnom narodu Amerike oponaša jevrejsko-talmudski model odnosa Jevreja prema gojima (akumi, nohri itd.). Taj isti odnos prema drugim ljudima kao prema stoci, ta ista zaprepašćujuća surovost i osećaj da im je sve dozvoljeno, sreće se kod fanatičnih Jevreja. Odnos prema zemlji i imovini Indijanaca kao ničijoj, slobodnoj, takođe ponavlja jednu od osnovnih normi Talmuda koji vlasništvo nejevreja smatra “slobodnim jezerom”. Rukovodeći se ovim principom, jevrejsko-masonska vlada SAD-a je 1899. godine obznanila početak novog grabeža indijanske zemlje koja im je tek nedavno bila zapisana“zauvek” – američka vlada, slično jevrejskim boljševicima u Rusiji, odlučila je još jednom konfiskovati indijansku zemlju.

Organizovana je opšteamerička kampanja nazvana “Trkom”. U pozivu vlade SAD-a je pisalo: “Svaki beli građanin Sjedinjenih Država koji želi dobiti besplatnu zemlju treba se 22. aprila 1899. godine javiti na ranije određen položaj. Toga dana, u osam ujutro, biće dat signal za start. Svaki učesnik „trke“ dobiće besplatno onaj deo zemlje koji osvoji pre drugih. Najbrži dobijaju više od ostalih! ” Ove “trke” su okupljale hiljade belaca koji su se želeli okoristiti na račun Indijanaca. Svaki učesnik je držao u ruci komad belog platna. Prvi koji bi uspeo postaviti svoju belu zastavicu na još nezauzetu indijansku teritoriju, postojao bi njegov vlasnik. Tako je na američkoj zemlji trijumfovao talmudski duh. Prvobitna akumulacija kapitala, koja je dala mogućnost SAD-u da uspešno razvije svoju ekonomiju, bila je ostvarena na račun trgovine robljem, eksploatacije robova, pljačke indijanske imovine i njihove teritorije.

Mit о američkim kolonistima koji svojim radom osvajaju zemlju je ista takva izmišljotina kao i mit о američkoj demokratiji. Ogromni deo zemlje kultivisali su Indijanci, a ne belci. Zemlja na kojoj su beli okupatori počinjali od nule, bila je osvojena i kultivisana rukama robova. Beli osvajači su razrušili civilizaciju i kulturu Indijanaca koja je po svojim duhovnomoralnim vrednostima bila na mnogo višem nivou od judejsko-talmudske i približavala se hrišćanskim shvatanjima. Patološka surovost i gramzivost, koje su karakterisale bele okupatore Severne Amerike, bile su apsolutno tuđe Indijancima. Opravdano su te bele pridošlice smatrali ljudima koji nisu sasvim normalni, koji su oštećeni i koji jedino zaslužuju sažaljenje. Na taj način bele osvajače Amerike posmatrali su ruski pravoslavni sveštenici na Aljasci i u Kaliforniji, hrabro razobličavajući njihove razbojničke “podvige”. Istinsko hrišćanstvo je uvek štitilo Indijance od surove samovolje i pljačke njihove imovine. Na američkim teritorijima, koji su sve do XIX veka pripadali Rusiji, Indijanci su u potpunosti opstali. Štaviše, mnogi od njih koji su primili hrišćanstvo uspeli su i očuvati svoju kulturu.

Avangarda i epicentar nastanka jevrejsko-masonske civilizacije bile su Sjedinjene Američke Države. U osnovu njihove političke organizacije postavljen je princip drevne Judeje.

Posle povratka Jevreja iz Egipta u Palestinu, njena teritorija je podeljena na dvanaest delova i žrebom na dvanaest plemena Izraelovih. Svakim delom se upravljalo prema sopstvenim zakonima i tradiciji, ali su svi bili podčinjeni zajedničkom Sanhedrinu. To isto načelo su primenili i “očevi-osnivači” SAD-a (gotovo svi su bili članovi masonskih loža u kojima su većinu činili Jevreji). Objedinjeno je trinaest država, od kojih je svaka imala svoje lokalne zakone i tradiciju, ali su sve bile podčinjene federalnom centru koji je od početka postojanja SAD-a bio formiran i potpuno kontrolisan od masona. Gotovo u svim masonskim ložama Sjedinjenih Država vise portreti “očeva-osnivača”, odevenih u masonsku uniformu, među 9

Srbocid Soko Joševački kojima se naročito ističe lik prvog predsednika SAD-a, Džordža Vašingtona sa svim masonskim insignijama najvišeg stepena.

Prvi projekat SAD kao države bio je razrađen 1748. godine od strane osnivača i glave američkog masonstva Bendžamina Franklina. Ovaj mason visokog stepena ceo je svoj život bio povezan s jevrejskim krugovima, a sam sebe je smatrao “ekonomom” jevrejskog kapitala.

Njegova parola “novac je iskovana sloboda” postala je svojevrsni simbol američkog, tj. jevrejsko-masonskog, shvatanja “slobode” kao posedovanja novca po bilo koju cenu.

Deklarativno klanjanje masonu Bendžamina Franklina i drugih “očeva-osnivača” SAD-a direktan je dokaz da su, od samog početka, u temelje ove države bili položeni jevrejskotalmudski, a ne hrišćanski principi. Deklaraciju о nezavisnosti, koja je označila početak stvaranja SAD-a, potpisao je veliki broj masona, a među njima i, već pomenuti, prvi američki slobodni zidar Benjamin Franklin.

Dete jevrejsko-masonske ideologije je i ustav SAD-a - najdvoličniji pravni dokument u istoriji čovečanstva. Proklamirajući slobodu i demokratiju, taj ustav je dozvolio Amerikancima da liše prava građanstva autohtono stanovništvo ove zemlje - Indijance (oni su to pravo dobili tek u XX veku), gotovo sto godina omogućavao je robovlasništvo i trgovinu robljem lišavajući

izvornog prava većinu stanovništva zemlje (crnce i Indijance) i dozvoljavao neshvatljivu proizvoljnost i bezakonje bogatih u odnosu prema siromašnima. Godine1857. Vrhovni sud SAD-a je doneo ovakvo rešenje о ustavnosti trgovine robljem: “U današnje vrijeme pravo vlasništva nad robovima jasno je i nedvosmisleno utvrđeno Ustavom. Pravo trgovine robovima, kao običnom robom ili imovinom, garantovano je građanima u svakoj državi. Jedino ovlašćenje koje je bilo dato Kongresu povezano je s obavezom zaštite prava vlasnika”. Tek 1870. godine u Ustav je bila unešena ispravka koja je zabranjivala da se crnci lišavaju izbornog prava.

Svi čelnici, i oko trećina učesnika Konventa, koji su se sastali i doneli ovakav “ustav”, bili su masoni. U formiranju temeljnih državnih dokumenata i ideologije SAD-a odlučujuću ulogu je igrao fanatični masonski red iluminata, koji je, po početnim slovima grčkih reči “Filozofija neka bude vodič i princip života”u Americi dobio ime Phi-Beta-Kaapa. Ovaj red se pojavio na američkom tlu 1776. godine. Njegovo osnivanje u Americi vezuje se uz Thomasa Džefersona, kasnijeg predsednika SAD-a. Kao što je zapazio istraživač društva Phi-BetaKaapa, koji je živeo u XIX veku: “ova tajna sotonistička organizacija predstavlja veliku opasnost za društvo, njegove građanske i religiozne institucije”.

10

Srbocid Soko Joševački Ideologijom iluminata bio je prožet i pogled na svet prvog američkog predsednika Georga Washingtona koji je u pismu svom prijatelju, pastoru F. B. Schenaideru, priznao: “Uopšte nisam bio sumnjičav prema širenju doktrine iluminata i jakobinskih principa u SAD. Upravo suprotno, niko ne može biti zadovoljniji ovom činjenicom, od mene”. (Pisma G. Washingtona, izdanje 1941. godine). Kao što primećuje istoričar masonstva: “I danas se američko masonstvo ponosi svojim „očevima- osnivačima“, a mnogi slobodni zidari podvlače masonski sadržaj osnivačkih principa Deklaracije 1776”.

Kao što je govorio američki mason visokog stepena (33) H.Clausen, masoni su formirali američku naciju. U tome je bezuslovno bio u pravu. Ceo politički i socijalni sistem SAD-a je nikao na osnovama jevrejsko-talmudske ideologije masonskih loža koja ga je prožela duhom surovosti, pohlepe, licemerja, dvoličnosti, vere u vlastitu predodređenost, izabranost i osećajem nadmoćnosti i prezira prema ljudima koji ne priznaju ovaj surovi sistem.

Počevši izgradnju državnog ustroja SAD-a, glavni američki masoni Dž. Vašington i B. Franklin uvukli su u njega svoju braću po ložama i jevrejske brokere (a to je najčešće bilo sjedinjeno u istoj osobi).

Prvi ministar spoljnjih poslova SAD-a je postao Robert Livingston, veliki majstor masonske lože države Njujork. On je položio čvrste masonske temelje spoljno-političkom resoru SAD-a, formiravši njegov rukovodeći kadar isključivo od slobodnih zidara. Dva druga istaknuta masona, Robert Moris i Aleksander Hamilton, formirali su na istim temeljima državni sistem finansija i poreza preobrazivši ga u sredstvo za lično bogaćenje. Moris, koga je u masonsku ložu primio lično Džordž Vašington, bio je postavljen od strane predsednika za prvog ministra finansija SAD-a. Na inicijativu Dž. Vašingtona i Morisa 1782. godine formira se prva državna banka SAD-a, u kojoj su glavni deoničari bili vodeći masoni Franklin, Džeferson, Hamilton, Monro i Jej. Prvi vrhovni sudija SAD-a je bio “brat” Džon Maršal, a ostao je na ovoj dužnosti sve do smrti 1835. godine. Tokom više decenija na ovom položaju Maršal je postavio osnove masonskog pravosuđa SAD-a, preobrazivši ga u objekat ismejavanja pravednosti i zdravog 11

Srbocid Soko Joševački razuma. Prihvatanjem, na njegovu inicijativu, američkih zakona, deklarisanjem za slobodu i demokratiju, jedan deo stanovništva Amerike pravno je preobražen u stvar (crnci), a drugi deo u strance (Indijanci). Masonska femida potpuno je ignorisala žalbe Indijanaca i crnaca zbog genocida i pravnog izrugivanja. Za vreme službe “brata” Maršala istrebljeno je nekoliko miliona Indijanaca, a njihova teritorija i imetak zaposeli su beli osvajači.

Federalni grad, kasnije glavni grad SAD-a, Vašington, prema masonskim izvorima, gradili su masonski arhitekti koje je predvodio Džejms Hoban (prvi majstor masonske lože №1), koga je1792. godine za glavnog arhitektu postavio lično Džordž Vašington. Budući da je grad podizan na praktično pustom mestu, pred masonskim arhitektama su bile velike mogućnosti. Prilikom izrade projekta koristili su figure i simbole masonskih rituala. Glavne arhitektonske dominante buduće prestonice jevrejsko-masonske civilizacije postali su predsednički dvorac (kasnije nazvan “Bela kuća”, a njega je gradio sam “brat” Hoban), masonski hram(prvobitno je bio planiran kao novi Solomonov hram) i masonski Memorijal (kasnije Memorijal masonu Tomasu Džefersonu).

Ako sepogleda urbanistički plan Vašingtona, jasno se zapažaju figure masonske simbolike. Od Bele kuće i Memorijala idu linije koje se seku u masonskom hramu, oblikujući sliku šestara. Iz ptičje perspektive na tlocrtu grada dobro se uočavaju ključni simboli slobodnih zidara - uglomeri, šestari, lenjiri, pentagrami. Na gornjem delu Bele kuće Hoban je postavio pet pentagrama koji predstavljaju simbol masonske vlasti. Američki masoni su mnogo više od njihove zapadnoevropske “braće” pridavali naročiti značaj simbolici poreklom iz jevrejske Kabale, nalazeći u njoj zalog svoje snage. Ovo se u znatnoj meri može objasniti time što je u SAD-u u masonskim ložama bilo mnogo više Jevreja nego u Evropi, a neke su se u potpunosti sastojale od njih.

Masonska simbolika je prisutna u mnogim državnim dokumentima SAD-a, a pre svega na novčanicama.

Pogledajmo, na primer, novčanicu od jednog dolara. U njenom levom delu nalazi se zarubljena piramida na čijem vrhu dominira trougao s okom “Velikog Arhitekte svemira”, što je obično simbol na dokumentima masonskih loža.

Kod slobodnih zidara “Veliki Arhitekta Svemira” je okultni objekat idolopoklonstva, tako da natpis “U Boga verujemo”, koji stoji paralelno s piramidom, deluje kao užasno bogohuljenje, jer se istiniti Bog ovde svetogrdno zamenjuje objektom masonskog obožavanja. Piramida ima 13 slojeva u kojima svaka opeka simbolizuje mesto svakog naroda i čoveka u odnosu prema vrhu.

Simbol vladajućeg vrha - trougao s okom “Velikog Arhitekta Svemira” - ovenčan je latinskim natpisom od 13 slova i kao da potvrđuje pravo “izabranog” naroda na svetsko gospodstvo. Broj 13, koji u okultnim ritualima predstavlja jedan od simbola sotone, prisutan je u mnogim crtežima novčanica od jednog dolara. Službeno se smatra da označava broj prvobitno ujedinjenih država. Zapravo - kako je otvoreno rekao jedan rozenkrojcer iz Los Anđelesa - broj trinaest, osim opšteg okultnog značenja, simbolizuje i jevrejski narod koji se sastoji od 13 delova – 12 plemena Izraelovih i trinaestog plemena koje je prišlo Izraelu primivši judaizam, a to su Hazari koji danas čine većinu Jevreja, kao i “duhovni” Jevreji - masoni. Pod simboličkom piramidom svetskog gospodstva “izabranog” naroda ispisane su reči koja odražavaju glavni cilj jevrejsko-masonske civilizacije - “Novi poredak zauvek”. U desnom delu novčanice naslikan je orao koji nosi štit s 13 traka, držeći u desnoj kandži grančicu akacije s 13 listova i 13 pupoljaka.

Akacija je u masonskoj simbolici Sveto drvo mudrosti i znanja. Ovde grančica akacije simbolizuje masonsku “prosvećenost” nad svetom.

Za one koji ne prihvataju masonsku prosvećenost, orao u levoj kandži nosi 13 strela koje prete svakom od 13 slojeva porobljenog čovečanstva. I da ne bi bilo sumnje u čemu se sastoji glavni smisao “Novog poretka zauvek”, orao u kljunu drži lentu s latinskim natpisom – geslom koja se sastoji od 13 slova - “Iz mnoštva jedno”, tj. iz mnoštva naroda stvoriti jedinstveno kosmopolitsko stado kojim će upravljati “izabrani” narod u koji i masoni sebe ubrajaju. Kao lako prepoznatljiv simbol “izabranog” naroda, nad orlom lebdi Davidova zvezda 12

Srbocid Soko Joševački (znak judaizma i Izraela), koja je sastavljena od 13 masonskih petokrakih zvezda. U datom slučaju ona tačno odražava 13 Izraelovih plemena.

Razvoj masonstva u SAD-u je imao naročito fanatičan karakter. Osim širenja prestupničke sekte iluminata Phi-Beta-Kappa, među američkim slobodnim zidarima održava se tradicija direktnog klanjanja sotoni u liku Bafometa. U kabalističkoj knjizi „Zamke Velike Tore Bafometse“ prikazuje u vidu rogatog jarca s ženskim grudima koji prekrštenih kopita sedi na kugli zemaljskoj. Bafometu je na čelu pentagram. Figura Bafometa je bila postavljena u takozvanom Vrhovnom veću sveta, koji je 31. maja 1801. godine osnovao Jevrej Isaak Longa u gradu Čarlstonu (država Južna Karolina). Veće je koordiniralo rad niza masonskih loža priređujući “crne mise” u koje su uvođeni čak i masoni nižih stepena inicijacije. Veće je pretendovalo na vođstvo nad sotonističkim društvima i organizacijama. Ova grana američkog masonstva širila se u mnogim zemljama, između ostalih u Poljskoj i pred revolucionarnoj Rusiji gde je njen opunomoćeni predstavnik bio Česlav Činski koji se nije ustručavao sebe otvoreno nazivati sotonistom.

Vrhovno veće sveta uvek je biralo crne antipape među kojima se naročito isticao Albert Pike koji je redovno služio “crne mise”. Godine 1871. Pike je objavio knjigu „Morali i dogma“ koja je među slobodnim zidarima dobila naziv “masonske biblije”. Vrhovno veće sveta je bio neposredno povezano s njemu srodnom sotonističkom organizacijom - “taborom” vitezovatemplara(formiran 1805.) koji je nastavio bogohulnu tradiciju izrugivanja Hristu i rituala klanjanja antihristu. Godine 1850. pojavio se masonski red Zvezda Istoka(1870.) u čijim su sotonističkim orgijama učestvovale i žene. Blizak im je bio Stari arapski red tajnog hrama koji je obnovi o tradiciju tajnih ubica - assasina.

U mnogim zemljama, na primer u Francuskoj, izlazi masonski časopis „Akacija“, koji se distribuira samo među slobodnim zidarima.

Godine 1832. nastalo je još jedno tajno društvo perfidnog fanatičnog karaktera – „Lobanja i kosti“. Njegova “alma mater” je bilo te Jejl, a osnivač - mladi okultista koji je iniciran u masonstvo u Nemačkoj, očito kod iluminata. Od 1856. godine do danas članovi ovog društva koje je postalo svojevrsna elitistička sekta kojoj su pripadali mnogi uglednici SAD-a, između ostalih i predsednici, okupljaju se svake nedelje u zdanju nazvanom Mauzolej na teritoriji univerzitetskog grada New-Haven, održavajući svoje sotonističke rituale, poput leganja u grob s lobanjom i kostima (članovi ove sekte su, na primer, bivši predsednik SAD-a, Bil Klinton i njegov prethodnik Džordž Buš). Pokušaji pojedinih članova masonskih loža, a koji su u njih dospeli zbog nesporazuma, da se razotkrije prestupnički, mračnjački karakter masonstva, završavali su se tragično.

Tako su 1862. godine masoni progonili i ubili jednog svog bivšeg člana - Williamma Morgana koji je pretio da će ih razotkriti. U početku su ga pokušavali zaplašiti, publikujući članke s pretnjama, a kada su shvatili da u tome neće uspeti, unajmili su ubice. Surovi obračun s Morganom mnogim Amerikancima otvorio je oči u vezi masonerije. Celu zemlju je zahvatio talas uznemirenosti. U mnogim mestima masone su izbacivali s posla, nisu ih puštali u škole i religiozne opštine. Ovakav odnos prema masonstvu trajao je 12 godina (1826.-1838.), međutim, masoni su uspeli neke svoje protivnike potkupiti, a s nekima se tajno obračunati.

Već četrdesetih godina slobodni zidari vraćaju izgubljene pozicije i pojačavaju podrivačku delatnost protiv hrišćanstva. Od samog nastanka američkog društva u njegovim nedrima isprepliću se Jevreji, masoni i biznismeni a ovo troje se često objedinjuje u jednoj osobi. Masonski hramovi (“templovi”) grade se kao dvorci s raskošnim enterijerima. Mnogi finansijski i privredni poslovi pre nego što bi dobili konačan oblik, prvobitno se razmatraju s “braćom” .

Jevrejski duh sticanja, zarade i klanjanja Mamonu kultivisao se u masonskim hramovima kao uobičajeni stil života. Masonski hramovi, kao i njima bliske masonske organizacije, poput, „Rotary“ ili „Lions“ klubova, odgajali su poseban tip čoveka, koji je daleko 13

Srbocid Soko Joševački od hrišćanskih ideala i koji živi prema talmudskim principima. Kao što je u knjizi „Ljudi i narodi Amerike“ pisao pukovnik T.Hamilton: “Mamon je njihov idol, oni ga ne poštuju samo na rečima, već i svom snagom svoga tela i duše. U njihovim očima cela zemlja nije ništa drugo nego berza i oni su uvereni da nemaju drugog zadatka na zemlji nego postati bogatiji od svojih komšija. Pohlepa je ovladala svim njihovim mislima, a zamena jednih predmeta trgovine drugima, njihov je jedini odmor.”

Nije potrebno reći da su znatan broj američkih biznismena činili Jevreji, koji su diktirali

ton i duh celokupnoj finansijsko-privrednoj delatnosti Amerike. Hrišćanstvo je u SAD-u od samog početka bilo prigušeno jevrejskim duhom gramzivosti i pohlepe. Kao što je pisao rabinski unuk K. Marks: “Praktična prevlast jevrejstva nad hrišćanskim svetom dostigla je u Severnoj Americi svoj nedvosmisleni i dovršeni izraz u tome što se i propoved Jevanđelja, san hrišćanskog propovednika, preobraća u robu, što kupac koji je bankrotirao, počinje misliti о Jevanđelju, a obogaćeni propovednik Jevanđelja počinje se baviti trgovačkim berzama”. Čak i oni binismeni koji su se smatrali hrišćanima, bili su, po pravilu, daleko od zapovesti Novog zaveta preobrazivši Hristov lik u simbol sopstvenog materijalnog blagostanja.

“Istinska religija Amerike” - pisao je A. Zigfrid, - “jeste mistika(novčanog) uspeha. Čak je i predstava о Hristu morala biti prilagođena ovoj šemi. Američki Hrist - to je efikasan proizvođač, moglo bi se reći uspešan radnik, jer istinska vlast u Americi je biznis.” Američke crkve koje su se nazivale hrišćanskim, u većini slučajeva to nisu bile jer su od samog početka odbacile ono najvažnije u Hristovim zapovestima: odsutnost pohlepe i ljubav prema bližnjem.

Američke crkve su postale ogromna komercijalna preduzeća kojima su, u većini slučajeva, upravljali pokršteni Jevreji koji su zadržali duh jevrejstva i kojisu se prema crkvi odnosili kao prema uspešnom biznisu. U crkvenim većima većinu su činili bankari, trgovci i drugi poslovni ljudi.

Jevrejski duh gramzivosti dobio je u takvim crkvama moralno opravdanje. Većina hrišćanskih crkava SAD-a su tako postale neprikrivene sluge jevrejskog kapitala. Uporedo s 14