WPROST. Prace graficzne. Prolog by Nowa Figuracja

prace graficzne • prolog

22 października – 30 listopada 2019

PRZYGOTOWANIE WYSTAWY

Stowarzyszenie Przyjaciół Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie, NAUTILUS Galeria i Dom Aukcyjny

Sp. z o.o. spółka komandytowa os. Górali 24, 31-961 Kraków + 48 668 900 360 kontakt@nautilus-art.pl www.nautilus-art.pl

OPRACOWANIE KATALOGU

fot. M. Żywolewski

NAUTILUS Galeria i Dom Aukcyjny

ZDJĘCIA

Maciej Żywolewski

PROJEKT i SKŁAD

Agnieszka Mazoń, Maciej Żywolewski

TEKSTY

Agnieszka Mazoń

REDAKCJA

Kształty przeżyć Agnieszka Mazoń

Jadwiga Marcinek

DRUK

ul. B. Czerwieńskiego 3d 31-319 Kraków

Wystawa współfinansowana przez Urząd Miasta Krakowa – Wydział Kultury i Dziedzictwa Narodowego

Patronat medialny

ISBN: 978-83-951117-4-7 © Stowarzyszenie Przyjaciół Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie Dzieła Zbyluta Grzywacza © copyright Joanna Boniecka

Galeria NAUTILUS, Stowarzyszenie Przyjaciół Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie wraz z Artystami serdecznie zapraszają na wystawę „WPROST. Prace graficzne. Prolog”. W marcu 1966 roku piątka młodych, krakowskich malarzy założyła nieformalną grupę artystyczną „Wprost”. Podstawowym postulatem inicjatywy twórczej Leszka Sobockiego, Jacka Waltosia, Zbyluta Grzywacza, Macieja Bieniasza i Barbary Skąpskiej była chęć wyrażania wprost tematów ważnych, trudnych przy pomocy różnorodnych możliwości i środków plastycznych. Medium – malarstwo, rzeźba, instalacja, wreszcie – grafika – rozpościerały szeroki wachlarz możliwości materializacji, upostaciowienia ideowego buntu, niezgody, dramatycznej opowieści o ludzkim losie i smutnej, jałowej wegetacji. W Świetlicy Wyspiańskiego w krakowskim Pałacu Sztuki młodzi artyści zadeklarowali „Każda użyteczna metoda i tworzywo służące ekspresji jest ważne dla wyobraźni, to znaczy – ujawniania kształtu przeżyć”. Deklaracje i programy ugrupowań artystycznych stanowią doskonały materiał do badań historycznych, wypowiedzi krytyków stają się dzięki nim nie tyle bogatsze, co dłuższe, choć sztuka – przedmiot rzeczywisty tych dociekań – odchodzi niejednokrotnie na plan dalszy. Tutaj trudno uciec od dzieła, które woła „wprost” do widza, zbagatelizować ujęty w konkretne kształty ból, tęsknotę, pragnienie miłości, samotność.

W kontekście powojennej, socjalistycznej rzeczywistości Wprostowcy wpisywali się w nurt sztuki kontestującej, ich dzieła niosły ze sobą treści o wymowie społecznej, politycznej (Sobocki, Bieniasz, Grzywacz), często podejmowali jednak także tematy uniwersalne, czerpiąc z nieprzebranego skarbca kultury: mitologii i filozofii antycznej, chrześcijaństwa, literatury nowożytnej, wielkiej sztuki europejskiej (Waltoś), narodowej symboliki czy popkultury (Sobocki). Dzieła układają się w cykle, gdzie solidarnie i na równych zasadach funkcjonują prace malarskie, rzeźba, instalacja, rysunek czy – wreszcie – grafika. Linoryty Macieja Bieniasza krzyczą ze szpalt komunistycznej „Trybuny Ludów”, komentującej czechosłowackie wydarzenia 1968 roku. Ponad 50 lat temu wojska Układu Warszawskiego najechały Czechosłowację, zmieniając historię Europy. Świat przekonał się, że komunizm jest systemem zbrodniczym i totalitarnym, walczącym z każdym przejawem suwerenności i wolnej myśli. „Praska Wiosna” stanowiła szansę na stopniową liberalizację ustroju państwa, nadzieję odebraną brutalnie na drodze militarnej agresji. Maciej Bieniasz, posługując się czytelną symboliką czerni i bieli upamiętnia ofiary pierwszych dni walk: w rejonie bronionej przez cywilów praskiej, suwerennej rozgłośni radiowej oraz w Koszycach 21 sierpnia 1968 roku, a także słynne, skierowane do władz państwowych, podpisane przez milion osób „Orędzie” Pavla Kohouta, czeskiego dramatopisarza

i poety, w którym domagano się twardej postawy wobec najeźdźców. Dysproporcje sił dobra i zła potęguje plakatowa stylistyka kompozycji, złowrogo skierowane ku górze lufy czołgów i broń wycelowana w postać przemawiającego literata. Leszek Sobocki, przyjąwszy postawę komentatora gorzkiej rzeczywistości, posługuje się językiem lapidarnej metafory, prowadzi przy tym przemyślaną gry pomiędzy słowem a obrazem, artystą i widzem. Kieruje nim poczucie moralnej niezgody wobec terroru, śmierci, strachu czy obojętności, wrażliwość nie tylko artystyczna, ale po prostu – ludzka. W cyklu „Tożsamości” Sobocki posługuje się formą policyjnych i administracyjnych druków i kartek żywnościowych, które w okrutnych czasach okupacji decydowały o ludzkiej egzystencji – życiu i jego jakości. Okrucieństwa wojny, pojawiają się ponownie w powstałych także post factum linorytach z cyklu „Biografia” – koszmarnych silhouettes z upiornego teatru cieni. Komentując powojenną, absurdalną rzeczywistość PRL-u Sobocki sięga po stylistykę popkultury, przedmioty codzienne, typografię i krzykliwy kolor. Los człowieka, zniewolenie, dehumanizacja, ale i pragnienie wolności, godnego życia, wiara i nadzieja ujęte zostały w mocno graficznej, syntetycznej formie, czytelnie nawiązującej do ulotek, gazetowych szpalt i nagłówków, znaków ostrzegających przed zagrożeniami w zakładzie pracy. Artysta komentuje wydarzenia bieżące – Czarny Czwartek, Stan Wojenny, wreszcie „ożywia” ikoniczny już dziś znak „Solidarności”. Zbylut Grzywacz przedstawia los człowieka z perspektywy egzystencjalnej, antropologicznej. Czerń linii i biel papieru uwidaczniały równie biblijną, co współczesną parę Adama i Ewy, mężczyzny i kobiety (cykl Razem) – których nagość wobec siebie jest niczym innym, jak bezbronnością, samotnością i krzykiem rozpaczy. Wspólna egzystencja stała się jarzmem, wiecznym konfliktem dusz i ciał, ciężarem nie do zniesienia, kosmiczną pomyłką. Wydaje się, że te dwa odmienne pierwiastki nie są zdolne do życia ze sobą, a jednak nieodmiennie przyciągają się niczym przeciwstawne

bieguny. Kobiece ciało w wielu kompozycjach stało się dla Grzywacza nośnikiem treści, jest na tyle erotyczne, piękne i życiodajne, co odpychające i budzące lęk. Artysta posługuje się nim niczym zegarem (biologicznym?) odmierzającym czas życia człowieka. W kontekście dziejów ziemi ludzka egzystencja trwa kilka sekund, w kontekście kosmosu jest niezauważalna. „Kolejka” jest obrazem przemijania, nieuchronności procesów biologicznych. Artysta jest chłodnym obserwatorem, przyrodnikiem, który pracuje nad systematyzacją, obserwuje etapy ich życia, przepoczwarzania się, aby w efekcie przedstawić cały cykl na wspólnej tablicy ilustrującej przyrodniczy podręcznik. Jacek Waltoś nie komentuje bieżącej rzeczywistości społecznopolitycznej, daleki jest od popkulturalnych zapożyczeń. Artysta, w swoich rozważaniach nad istotą człowieczeństwa, obecnością, samotnością, wreszcie – naturą miłości i miłosierdzia mają sięga do literatury klasycznej (Racine, Czechow), wątków zarówno biblijnych (Płaszcz Miłosiernego Samarytanina), chrześcijańskich, jak i mitologicznych (Eros / Agape), wreszcie – jego klasyczne pojęcie piękna bliskie jest sztuce wielkich mistrzów antyku, renesansu i doby klasycystycznej. Grafiki Barbary Skąpskiej spowija aura symbolizmu, milczenie, melancholia i smutek. Z ciemności, cienia, wodnej głębiny (cykl „Pływak”) wyłaniają się zarysy postaci, niedookreślone sylwetki, twarze (cykl „Głowy”, „Deski”). Wszystko odbywa się bez pośpiechu, powoli, nostalgicznie, przy świetle księżyca, szeleście traw i cichym chlupocie wody. Artystka hipnotyzuje, czaruje widza przenosząc go w krainę przemożnego smutku i samotności („Pustelnik”). W chwili powstania grupy oraz przez cały okres wspólnej działalność artyści skupieni wokół idei antyformalizmu i figuracji zróżnicowali stopień dosłowności w swoich dziełach, pozostając wolni w dziedzinie wyboru inspiracji, tematów, technik i środków wyrazu.

Grupa WPROST (1966-86) Krakowska grupa artystyczna założona w roku 1966 przez absolwentów Wydziału Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie: Macieja Bieniasza, Zbyluta Grzywacza, Leszka Sobockiego, Jacka Waltosia i Barbarę Skąpską (która po roku przestała brać udział w wystawach grupy). W tym samym roku odbyła się pierwsza wspólna wystawa w tzw. Świetlicy Wyspiańskiego w Pałacu Sztuki. Działalność grupy była wystąpieniem przeciwko dominującej wówczas w Polsce sztuce abstrakcyjnej, która rozwijała przede wszystkim zagadnienia formalne, a przekaz treściowy pozostawiała na drugim planie. Młodzi malarze, chcąc wyrażać „wprost”, opowiedzieli się za figuratywnością, antyestetyzmem i antyformalizmem. W dziełach podejmowali tematy społeczne i polityczne oraz zagadnienia egzystencjalne.

Maciej Stanisław Bieniasz (ur. 1938) Malarz, grafik, rysownik, pedagog, poeta, autor eseistyki kulturalnej; studiował na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w pracowni Emila Krchy; dyplom uzyskał w 1963; w 1974 rozpoczął pracę pedagogiczną w katowickiej filii Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie (obecnie ASP w Katowicach); był profesorem tej uczelni, wykładając na niej przez 35 lat; od 1996 pedagog Instytutu Sztuki cieszyńskiej filii Uniwersytetu Śląskiego; w 1966 wraz ze Zbylutem Grzywaczem, z Jackiem Waltosiem, Leszkiem Sobockim założyli Grupę Wprost. Uczestniczył we wszystkich wystawach grupy.

Zbylut Grzywacz (1939-2004) Malarz, grafik, rzeźbiarz, krytyk; wykładowca ASP w Krakowie (od 1972; profesor od 1991); studiował w krakowskiej ASP (u E. Krchy); w 1966 wraz z B. Skąpską, L. Sobockim, M. Bieniaszem, J. Waltosiem założył Grupę Wprost; w stanie wojennym był internowany, po wyjściu z więzienia malował symboliczne martwe natury, będące komentarzem do dramatu stanu wojennego (Rekolekcje wiślickie, 1981; Wiosna, 1982); w l. 80. uczestniczył w ruchu kultury niezależnej; był znawcą i kolekcjonerem minerałów, w 1992 założył krakowską Galerię Osobliwości „Este”, swe zbiory (liczące ok. 3000 okazów) ofiarował Muzeum Przyrodniczemu PAU w Krakowie; był przedstawicielem ekspresyjnego realizmu o zacięciu publicystycznym; tworzył cykle, w których podejmował głównie problem człowieka jako jednostki i istoty społecznej (Lalki, 1970-75), wskazywał na ideologię totalitarną jako siłę deformującą człowieka (Człowiek bez jakości, 1971-75), mówił o ludzkim cierpieniu i potrzebie godności (Opuszczone, 1971-79; Kolejka jeszcze trwa, 1972-73; cykle Fasada i Niebo, 1975-79); tworzył też kobiece akty, w l. 80. naturalistycznie, bez upiększeń (Kolejka. Siedem etapów w życiu kobiety, 1974-75), później klasyczne, w pozach stojących, na tle białej draperii; realizował malownicze pejzaże i figury świętych inspirowane szuką ludową.

Leszek Sobocki (ur. 1934) Malarz, grafik; studiował w krakowskiej ASP (u W. Taranczewskiego), na Wydziale Grafiki w Katowicach i w łódzkiej PWSTiF (reżyserię); współzałożyciel Grupy Wprost (1966), brał udział w 19 jej wystawach; w l. 80. uczestniczył w ruchu kultury niezależnej; uprawia malarstwo, rysunek, grafikę; stosuje różnorodne techniki i konwencje (montaże, wcierki, papier-maché); łączy patos z trywialnością, narodową mitologię i symbolikę religijną z językiem kultury masowej; czerpiąc z tradycji polskiego baroku, romantyzmu i modernizmu, komentuje współczesne życie społeczne (Portrety trumienne, 1974-76; Graffiti polskie, 1986); tworzy sylwetowe linoryty w stylistyce pop-artu, stanowiące swoistą kronikę społeczno-narodową (Etykiety zastępcze, 1969-70; Znaki ostrzegawcze, 1970; Wizyta, 1983), liczne portrety i autoportrety (Autoportret z aureolą, 1978).

Jacek Waltoś (ur. 1938) Malarz, rzeźbiarz i grafik; w latach 1957-63 studiował w ASP w Krakowie; od 1979 pracownik Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Poznaniu (od 1991 profesor); jeden z założycieli grupy Wprost; podejmuje wątki egzystencjalne, takie jak narodziny, miłość, samotność, śmierć (cykle Fedra według Racine’a 1971-74, Płaszcz miłosiernego Samarytanina 198283, Ofiarowanie 1992-94); zajmuje się także krytyką artystyczną; w roku 1975 zorganizował głośną wystawę „Romantyzm i romantyczność"; w 2002 otrzymał Nagrodę im. Jana Cybisa.

Barbara Skąpska (1938-2015)

fot. M. Żywolewski

Malarka, graficzka; w latach 1957-63 studiowała malarstwo i grafikę na Wydziale Malarstwa ASP w Krakowie; w roku 1963 uzyskała dyplom w specjalności graficznej uzyskała pod kierunkiem Konrada Srzednickiego i Witolda Chomicza; w 1966 wzięła udział w debiutanckiej wystawie krakowskiej Grupy Wprost; więcej nie wystawiała z grupą, być może nie podzielając zaangażowanego w sprawy społeczne, publicystycznego wydźwięku jej wystąpień; wycofana z życia artystycznego zajmowała się malarstwem i grafiką o odniesieniach metaforycznych graniczącym z abstrakcją.

Spis prac wystawianych Maciej Bieniasz 1. Orędzie, 1968 [rozalinowy wariant kolorystyczny papieru] Linoryt, papier; komp.: 285 x 155 mm; sygn. p.d.: MBieniasz '68 2. Orędzie, 1968 [niebieski wariant kolorystyczny papieru] Linoryt, papier; odbitka stanowa; komp.: 285 x 155 mm; sygn. p.d.: MBieniasz'68 3. Legalni vysilač / Suwerenna rozgłośnia, 1968 Linoryt na gazecie „Trybuna Ludu"; komp.: 300 x 172 mm; sygn. l.d.: MBieniasz'68 4. Koszyce 21 VIII, 1968 Linoryt na gazecie „Trybuna Ludu"; komp.: 300 x 172 mm; sygn. l.g.: MBieniasz'68

Zbylut Grzywacz 5. Rozebrana (z cyklu Orantki [?]), 1967 Akwaforta, papier; 190 x 100 mm, odb. niesygnowana, wł. J. Boniecka 6. Zamknięte okno (z cyklu Orantki [?]), 1967 Akwaforta, papier; 185 x 115 mm; sygn. p.d.: Zbylut Grzywacz 67; wł. J. Boniecka 7. Lalka I, 1967 Akwaforta, papier; 125 x 180 mm; odb. stan I/III; sygn. p.d.: Zbylut Grzywacz 67; wł. J. Boniecka 8. Lalka II, 1967 Akwaforta, akwatinta, papier; 160 x 220 mm; odb. 3/25; sygn. p.d.: Zbylut Grzywacz 67; wł. J. Boniecka 9. Mężczyzna i kobieta, 1967 Akwaforta, papier, 185 x 120 mm, odb. stan II/V; sygn. p.d.: Zbylut Grzywacz 67; wł. J. Boniecka 10. Kobieta i mężczyzna II, 1971 Akwaforta, akwatinta, papier; 200 x 120 mm; niesygn.; tyt. d.; wł. J. Boniecka 11. Tajemnica, 1970 Akwaforta, akwatinta, papier; 200 x 125 mm, odb. 9/30; sygn. p.d.: Zbylut Grzywacz 70; poniżej dedykacja; wł. J. Boniecka 12. Kontur, 1971 Akwaforta, akwatinta, papier; 230 x 110 mm; odb. 23/25; sygn. p.d.: Zbylut Grzywacz 71; wł. J. Boniecka 13. Wędrówki, 1971 Akwaforta, papier; 150 x 85 mm, niesygn.; wł. J. Boniecka 14. Padający, 1971 Akwaforta, papier; 245 x 160 mm; niesygn.; wł. J. Boniecka 15. Razem, 1967 Akwaforta, papier; 180 x 135 mm, odb. 2/20, sygn. p.d. Zbylut Grzywacz 67; wł. J. Boniecka 16. Razem II, 1971 Akwaforta, akwatinta, papier; 170 x 170 mm; odb. 2/15; sygn. p.d.: Zbylut Grzywacz 71, wł. J. Boniecka 17. Rozstanie II, 1971 Akwaforta, akwatinta, papier; 155 x 245 mm; niesygn.; wł. J. Boniecka 18. Plecy, 1971/1977 Mezzotinta, papier; 200 x 120 mm; niesygn; wł. J. Boniecka 19. Kolejka (7 etapów życia kobiety), 1986 Akwaforta, papier; 250 x 295 mm; odb. 4/40, sygn. i ded.; wł. J. Boniecka

38. Urwana tęcza, 1967 Akwaforta, akwatinta, papier; 235 x 306 mm; odb. dla St. Primusa; sygn. p.d.: Waltoś 67 20. Dwoje, 1986 Akwaforta, papier; 210 x 160 mm; odb. 8/30; sygn. i ded.; wł. J. Boniecka

39. Ucieczka chorej, 1967 Akwaforta, papier; 168 x 330 mm; odb. 9/20 (dla Adama H.); dedykacja p.d.

Leszek Sobocki

40. Zarastanie (z cyklu Tereny), 1967 Akwaforta, akwatinta barwna, papier; 180 x 300 mm; odb. B 7/20; sygn. p.d.: Waltoś 67

21. Tożsamość I, 1966 Linoryt, papier; 500 x 700 mm; sygn. p.d.: L.Sobocki 66 im.; odb. 10/60 22. Tożsamość II, 1966 Linoryt, papier; 500 x 700 mm; sygn. p.d.: L.Sobocki 66 im; odb. 10/60 23. Tożsamość III, 1966 Linoryt, papier; 500 x 700 mm; sygn. p.d.: L.Sobocki 66 im; odb. 14/60 24. Etykieta, 1967 Linoryt, papier; 375 x 565 mm; sygn. p.d.: L. Sobocki 1967; odb. 3/40 25. Światło, 1967 Linoryt, papier; komp.: 240 x 190 mm (plansza: 600 x 505 mm); odb. 2/40; sygn. p.d.: Leszek Sobocki 26. Z cyklu „Marzec’68” Wydanie codzienne, 1968 Linoryt, papier; 510 x 735 mm; sygn. d.: L. Sobocki 68. imp; odb. 3/60 27. Z cyklu „Biografia” Nr 24: 1945 Styczeń, 1975 Linoryt, papier; 510 x 730 mm; sygn. p.d.: Leszek Sobocki 76. imp 28. Z cyklu „Biografia” Nr 25: 1945 Styczeń, 1975 Linoryt, papier; 510 x 730 mm; sygn. d.: Leszek Sobocki 76. imp 29. Z cyklu „Biografia” Nr 23: 1945 Styczeń, 1975 Linoryt, papier; 510 x 730 mm; sygn. p.d.: Leszek Sobocki 76. imp 30. Brama zamknięta, 1980 Linoryt, papier; 480 x 650 mm; sygn. l.d.: L. Sobocki 80. imp; odb. 18/60 31. Brama otwarta, 1980 Linoryt, papier; 480 x 650 mm; sygn. l.d.: L. Sobocki 80. imp; odb. 18/60 32. Z cyklu „Znaczki polskie” I, 1981 Linoryt, papier; 480 x 650 mm; sygn. p.d.: L. Sobocki 81. impr; odb. 31/60 33. Z cyklu „Znaczki polskie” III, 1981 Linoryt, papier; 480 x 650 mm; sygn. p.d.: L. Sobocki 81. impr; odb. 36/60 34. Z cyklu „Drzwi Polskie” Drzwi Polskie II, 1982 Linoryt, papier; 480 x 650 mm; sygn. p.d: L. Sobocki 82. imp; odb. 0/60 35. Z cyklu „Drzwi Polskie” Drzwi Polskie III, 1982 Linoryt, papier; 480 x 650 mm; sygn. p.d: L. Sobocki 82. imp; odb. 1/60 36. Z cyklu „Wizyta”, 1983 Wizyta I Linoryt, papier; 480 x 650 mm; sygn. p.d.: L. Sobocki'83. imp; odb. 15/60

Jacek Waltoś 37. Trwać! (dyptyk), 1967 Akwaforta, papier; 2 razy: 225 x 230 mm; odb. 12/20; sygn. p.d.: Waltoś 67

60. Pływak II, 1968 Akwaforta, papier; 210 x 280 mm; odb. stanowa; niesygn. 61. Pływak III, 1965 Akwaforta, papier; 170 x 225 mm; epr. d'art; sygn. p.d.: B. Skąpska/1965 62. Pływak IV, 1968 Akwaforta, papier; 160 x 255 mm; odb. 1/15; sygn. p.d. Barbara Skąpska'68

41. Spotkanie, 1968 Akwaforta, papier; 250 x 165 mm; epr. d'art. IV; sygn. p.d.: Waltoś 71

63. Pływak V, 1968 Akwaforta, papier; 425 x 250 mm; odb. 5/15; sygn. p.d.: Barbara Skąpska / 1968

42. Mijamy się, 1968 Akwaforta, papier; 210 x 280 mm; odb. 14/20; sygn. p.d.: Waltoś 1968

64. Pływak V, 1968 Akwaforta, papier; 425 x 250 mm; odb. stanowa; niesygn.

43. Wielokrotnie sam, 1969 Akwaforta, papier; 265 x 165 mm; odb. B 15/20; sygn. p.d.: Waltoś 69

65. Pływak VI, 1968 Akwaforta, papier; 160 x 245 mm; sygn. p.d.: Barbara Skąpska'68

44. W morze, 1969 Akwaforta, miedzioryt, papier; 205 x 265 mm; odb. B 24/25; sygn. p.d.: Waltoś 69

66. Przewodnik tłumu, 1964 Linoryt, papier; 375 x 305 mm; odb. 3/12; sygn. p.d.: B. Skąpska

45. Tej jednej także nie udało się uratować, 1970 Akwaforta, papier; 170 x 220 mm; sygn. i ded. p.d.: Dla Ewy K. zamiast obrazu Jacek W. V, 1975 46. Les Adieux, 1971 Miękki werniks, akwaforta; papier, 230 x 230 mm; odb. B 2/20; sygn. p.d.: Waltoś 71

67. Przewodnik tłumu, 1964 Linoryt, papier; 300 x 375 mm; odb. stanowa V 68. Żongler, 1965 Linoryt, papier; 270 x 490 mm; odb. 5/12; sygn. p.d.: B. Skąpska 69. Żongler, 1965 Linoryt, papier; 275 x 495 mm; odb. stanowa III; niesygn.

47. Poszukiwanie grobu dzisiaj ( 1944 - 1973). Las w Warzycach, 1975 Akwaforta, papier; 205 x 245 mm; odb. 4/25; sygn. p.d.: Waltoś 75

70. Głowa, 1964 Linoryt, papier; 425 x 250 mm; odb. 5/12; sygn. p.d. B. Skąpska

48. Współczułość (Pieta w trójnasób), 1978 Akwaforta, miękki werniks, papier; 295 x 215 mm; epr d'art. I; sygn. p.d: Waltoś 1978

71. Głowa, 1964 Linoryt, papier; 430 x 250 mm; odb. stanowa II; niesygn.

49. Eros / Agape, 1980 Akwaforta, papier; 300 x 220 mm; odb. C 3/20; sygn. p.d.: Waltoś 1980 50. Samocień, 1984 Akwaforta, papier; 275 x 210 mm; db. 1/25; sygn. p.d.: Waltoś 84 51. Płaszcz Miłosiernego Samarytanina, 1984 Miękki werniks, papier; odb. 1/30; sygn. p.d.: Waltoś 84, na płycie l.d.

Barbara Skąpska 52. Pustelnik, 1964 Linoryt, papier; 292 x 425 mm; odb. 4/10; sygn. p.d.: B. Skąpska 53. Pustelnik, 1964 Linoryt, papier; 320 x 445 mm; odb. stanowa: V; niesygn. 54. Pustelnik, 1964 Linoryt, papier; 295 x 420 mm; odb. stanowa; niesygn. 55. Pływak (Jezioro), 1964 Akwaforta, papier; 465 x 365 mm; odb. 3/8; sygn. p.d.: B. Skąpska 56. Pływak (Jezioro), 1964 Akwaforta, papier; 490 x 330 mm; odb. stanowa V; niesygn. 57. Pływak I,1968 Akwaforta, papier; 180 x 220 mm; epr. d'art; sygn. p.d.: Barbara Skąpska'68 58. Pływak I,1968 Akwaforta, ołówek, papier; 180 x 220 mm; odbitka próbna; niesygn. 59. Pływak II, 1968 Akwaforta, papier; 205 x 275 mm; odb. 5/15; sygn. p.d.: Barbara Skąpska'68

72. Głowa I, 1964 Linoryt, papier; 405 x 335 mm; odb. 4/12; sygn. p.d.: B. Skąpska 73. Głowa I, 1964 Linoryt, papier; 338 x 410 mm; odb. stanowa VI; niesygn. 74. Brzeg Linoryt, papier; 280 x 465 mm; sygn. p.d.: B. Skąpska 75. Ołtarz, 1963 Linoryt, papier; 405 x 265 mm; niesygn. 76. Bez tytułu (Skrzydlata postać) Linoryt, papier; 280 x 465 mm; niesygn. 77. Bez tytułu (Skrzydlata postać, wariant) Linoryt, papier; 280 x 440 mm; niesygn. 78. Bez tytułu (Skrzydlata postać, odbitka próbna) Linoryt, papier; 265 x 445 mm; niesygn. 79. Bez tytułu (Postać na tle słońca) Linoryt, papier; 295 x 440 mm; niesygn. 80. Bez tytułu (Postać na tle słońca, wariant) Linoryt, papier; 300 x 440 mm; niesygn. 81. Bez tytułu (Pejzaż) Linoryt, papier; 335 x 490 mm; stan I; niesygn. 82. Bez tytułu (Pejzaż, wariant kolorowy) Linoryt, tempera, papier; 330 x 490 mm; niesygn. 83-92. 10 grafik z cyklu „Deski", 1965 Linoryty, papier; 315 x 170 mm (każda); odb. 5/10, sygn. p.d.: B. Skąpska'65, pozostałe nienumerowane i niesygn.

Maciej Bieniasz

Orędzie, 1968 Linoryt, papier / kat. 1 Legalni vysilač, 1968 / Suwerenna rozgłośnia Linoryt na gazecie Trybuna Ludu / kat. 3

Koszyce 21 VIII, 1968 ▶ Linoryt na gazecie Trybuna Ludu / kat. 4

Zbylut Grzywacz

Kolejka (7 etapów życia kobiety), 1986 Akwaforta, papier / kat. 19 Zamknięte okno, 1967 Akwaforta, papier / kat. 6

Razem, 1967 ▶ Akwaforta, papier / kat. 15

Leszek Sobocki

Brama otwarta, 1980 Linoryt, papier / kat. 31 Z cyklu „Znaczki polskie” III, 1981 Linoryt, papier / kat. 33

Z cyklu „Marzec’68” Wydanie codzienne, 1968 ▶ Linoryt, papier / kat. 26

Jacek Waltoś

Trwać, 1967 Akwaforta, papier / kat. 37 Samocień, 1984 Akwaforta, papier / kat. 50

Współczułość (Pieta w trójnasób), 1978 Akwaforta, papier / kat. 48

▶

Barbara Skąpska

Głowa I, 1964 Linoryt, papier / kat. 72

Pływak (Jezioro), 1964 Linoryt, papier / kat. 55

Pustelnik, 1964 Linoryt, papier / kat. 52