door Eric
De Wilde
Schattenjacht Tempel
Op tempeljacht
bij de Maya’s
Vervolg van nummer9080 (dag 7 tot 14)
Dag 7 Bij het krieken van de dag, worden we gewekt door het geschetter van de vogels. Vlug het bed uit en met de verrekijker in aanslag richting terras. Hoog in een boom, op een dode tak, zit een koppel gifgroene papegaaien hun dag te plannen, terwijl een beetje verderop parkieten met hun lawaai figuurlijk het kot afbreken. Na het ontbijt brengt een taxi ons voor de prijs van een koffie een tiental kilometer verder naar het tempelcomplex dat net buiten de stad ligt. Het is broeierig heet vandaag. Veel drinken is de boodschap, want anders krijgt je lichaam vocht tekort en begin je je duizelig te voelen. Aan de ingang van het domein staan tal van kraampjes waar plaatselijke Indianen hun bijzonder kleurrijke ambachtelijke werkstukjes proberen aan de man te brengen. Afbieden
doen we met mate. De plaatselijke bevolking mag toch ook een graantje meepikken, niet? Stel je voor dat je net zoals hen, je kroostrijk gezin mag onderhouden met de opbrengst van zo’n kraampje! Doe maar ...! Deze keer nemen we geen gids en zetten we ons een beetje op ‘ralenti’. We geven onze ogen rustig de kost. Spijtig dat door het ondeskundig platbranden van de omliggende begroeiing het prachtige stucwerk van de piramiden verwoest werd. Door de archeologische site loopt een beekje met hier en daar een kleine waterval. Wanneer ik een paar tropische visjes zie, spuw ik vlug even in het water met de bedoeling ze naar het wateroppervlak te lokken om hen beter te kunnen bekijken. In één, twee, drie zie ik genoeg visjes om minimum een 50-tal aquariums mee te vullen! Aan de uitgang bezoeken we het plaatselijk museum, waar tal van Mayavondsten te bewonderen zijn. Wanneer de honger begint
Mexico
te knagen, rijden we terug naar het centrum van de stad op zoek naar een lekker restaurant. Met de ‘Rough Guide’ in de hand is dit niet zo moeilijk, zodat we binnen de kortste keren op een goed én lekker adres zitten! Aan de tafel naast ons landt plots een gezelschap Mexicaanse nonnetjes. Nadat ze de menukaart bestudeerd hebben, laten ze de ene na de andere schotel aandraven. Moeder-overste zit duidelijk op kop van de tafel. Het ziet er alles behalve een gemakkelijke uit! Ik vraag me af hoe ze in haar convent de paternos ..., pardon.. de scepter zwaait! Ze werken het ene na het andere gerecht naar binnen en de overschot … die gaat netjes mee in een plastiek zak richting klooster. Maar allé, meneer pastoor kan er maar goed mee zijn, toch?! Achteraf gezien: mocht ik nog het geluk hebben van een ‘tante nonneken’ te hebben, ik zou haar stante pede aanraden naar Mexico te emigreren! Wanneer even later een vriendelijke ober mij naar mijn nationaliteit vraagt, en ik hem antwoord dat ik uit België kom, vraagt hij mij aansluitend met verwonderende blik of de dame in mijn gezelschap – zijnde mijn echtgenote – een Amerikaanse is! Santé! Je zou in Mexico de naam hebben dat je overspel pleegt, nog voor je het zelf weet! Gelukkig zijn we niet in ‘den aap’ gelogeerd en kunnen we ’s namiddags een verfrissende duik in het zwembad nemen. Dit is trouwens het voordeel wanneer je op voorhand je hotels uitkiest via Booking.com. What you see, is wat you get! Na een paar minuten is Ria al zwemles aan het geven aan een jong meisje. Zwemmen kennen ze hier niet. De meesten beschikken trouwens ook niet over een zwempak en stappen gewoon gekleed in short en T-shirt het zwembad in! Plots vliegt een stel papegaaien al schetterend op. De dorre tak waarop ze zaten was vermoedelijk een privéparking van een andere boombewoner, want na een fractie van een seconde zit op diezelfde plaats een reuzenleguaan van om en bij anderhalve meter!
Dag 8 Zodra de eerste papegaai in de buurt zijn keel openzet, wip ik het bed uit. Mijn Ria laat ik nog even snoezelen. Vlug een douche en met de verrekijker de tuin in. Wat een drukte! Ik wist niet dat een boom zo rijk kon zijn aan flora én fauna! Wanneer ik een papegaai in het vizier krijg, kijk ik mij de ogen uit. Groen van kleur, een rode vlek net boven de snavel en rode strepen aan de buitenste vleugelpennen. Dé kenmerken voor de Amazona autumnunalis: de red-lored amazon. Een specht hamert er vrolijk op los, terwijl kleine bijzonder kleurrijke vogeltjes van de ene boom naar de andere hoppen. Na een ontbijt met toast, confituur, honing ,vers sinaasappelsap, ananas, meloen, papaja en een heerlijke kop geurende koffie, nemen we een taxi richting Agua Azul en Mizol
Je zou in Mexico de naam hebben dat je overspel pleegt, nog voor je het zelf weet!
Ha, waar volgens onze gids mooie watervallen te zien zijn. Hoe dichter bij de bestemming, hoe mooier het landschap wordt. We rijden recht de heuvels in! Onze taxichauffeur met de onvergetelijke naam ‘Rochellio’, kent de weg duidelijk als zijn broekzak. Links en rechts groengolvende heuvels met hier en daar een open plek. Wanneer in de verte een groot wit rotsblok opdoemt, zie ik in gedachten Winnetou en Old Shattenhand te paard naast elkaar staan … Onderweg kopen we van een stralende Mayavrouw een tros zoete banaantjes. Welgeteld achttien stuks, voor de prijs van een halve euro! Terwijl mijn gedachten één worden met de omgeving, slaat mijn Ria een praatje met onze Rochellio. Niet te verwonderen want, moet het dan wel in het Spaans, mijn Ria haar spreekdrang is – zoals elke ingewijde wel weet – niet te stuiten! Bij nader toezien lijkt Rochellio als twee druppels water op ‘Manolito’ uit ‘Bonanza’! De Watervallen zijn prachtig! Een kleur … niet te beschrijven! De begroeiing errond is fenomenaal! Wat een verscheidenheid! Onze Filip met zijn serre in Laken zou er méér dan jaloers van worden! Aan de watervallen kan je ook zwemmen, al moet je verplicht een zwemvest aantrekken, want op de plaats waar de grootste waterval naar beneden dondert is het een bodemloze put! Wanneer we met de hand nagaan welke temperatuur het water heeft,
nee … toch liever niet vandaag! We hebben niet veel zin om achteraf met de ‘Mexicaanse fleurus’ naar huis terug te keren! Voor we de terugtocht aanvatten, wisselen we bij een frisse pinacollada nog wat reisinfo uit met twee studentes uit Arizona, die net als wij op een terras een pitstop nemen. Voor het slapengaan overlopen we vlug nog even de plannen voor morgen. ’s Nachts rond de klok van twee schiet ik plots wakker. Ik lijk wel uitgeslapen! Ik probeer in gedachten even ons Mexicaans parcours te reconstrueren en lig te mijmeren over de vluchtigheid van ons verblijf op aarde en de relativiteit der dingen. Wanneer ik opeens het ‘geklikklak’ van een of ander nachtdier hoor en wanneer het bed op de kamer boven ons begint te piepen, kraken en schuiven, is de focus op slapen helemaal ‘fotu’. Opeens hoor ik een gewriemel aan de schuifdeur en zie ik een schim naast het gordijn. Miljaar!!! Ik doe alsof ik slaap zoals de muizen in het meel. Ik gebaar dat ik snurk en doe enkel mijn rechteroog halfopen. In een fractie van een seconde moet ik een levensbelangrijke keuze maken. Wat doe ik? Hou ik mij gedeisd of vlieg ik luid roepend naar de schim en stek ik hem bij de keel? Het zweet loopt me van de rug! Oef … bij nader toezien is het tot mijn grote opluchting géén ‘Bandidos Mexicanos’ maar simpelweg de kapstok met kleren aan voor morgen die mijn vrouwtje netjes voor mij heeft klaar gehangen!
Aan de watervallen kan je ook zwemmen, al moet je verplicht een zwemvest aantrekken, want op de plaats waar de grootste waterval naar beneden dondert is het een bodemloze put!
Mexico Dag 9 Alle papegaaien uit de buurt zijn hun kot al uit. Wij ook dus … Na een lekker ontbijt met vers fruit en twee zacht gekookte eitjes vertrekken we richting Aluxes, een reservaat net buiten de stad, waar dieren in nood naartoe worden gebracht om te herstellen of te rehabiliteren. De taxichauffeur ziet er bijzonder verzorgd uit. “Een chiquen type”, zou mijn ma zeggen. Daarenboven lijkt hij met zijn gemillimeterd snorretje als twee druppels water op Zorro! We horen meer vogels dan we er zien. In de jungle zijn de meeste vogels in de vroege morgen en in de late avond actief. Zodra de temperatuur begint op te lopen, blijven die beestjes liever in de schaduw. Slimme gasten, toch!? In het reservaat zijn volgens ornithologen meer dan 150 vogelsoorten te zien. Op een open plek doet een familie papegaaien zich te goed aan maïs, nootjes en fruit. We volgen netjes het aangelegd pad want voor je het weet mag je stante pede naar het ziekenhuis met een slangenbeet! In het park zijn naast papegaaien tal van andere dieren ondergebracht. Zo zien we er van dichtbij o.a. de jaguar, de tapir, de oscelot, de neusbeer en een kolonie brulapen die, aan hun kabaal te horen, het hier bijzonder naar hun zin hebben! In het park zijn onlangs drie lamantijnen (zeekoeien) binnengebracht, afkomstig van een sterk verontreinigde lagune. Een jong had bij aankomst een pijl in de schouder en een volwassen exemplaar was door het eten van plastiek er heel slecht aan toe. Hopelijk kunnen de dieren hier herstellen en kunnen ze, zodra ze aan de beterhand zijn, terug in hun natuurlijke omgeving geplaatst worden. Net zoals bij ons, is niet iedereen met het milieu begaan, met dergelijke zorgwekkende toestanden als gevolg! Wanneer de temperatuur boven de 30 graden stijgt, keren we terug en zoeken we verfrissing in de buurt van het zwembad. Vanavond laat nemen we een nachtbus met bestemming Cvhetumal , dat op een boogscheut van Belize ligt, op zoek naar nieuwe avonturen. De bus is heel netjes en de zetels zitten prima. Voor een rit van om en bij de 7 uur mag dat wel … De chauffeur rijdt heel voorzichtig. Maar best want buiten valt het water met bakken uit de hemel. Daarenboven is de weg niet verlicht en liggen er met de regelmaat van de klok
‘brivadores’ ofte snelheidsremmers op de weg. Na het bekijken van een film proberen we wat de slapen. De airco in de bus draait op volle toeren. Het wordt steeds frisser en na een tijdje krijgen we het serieus koud. Ik zet uiteindelijk mijn pet op. Het wordt kouder met de minuut. Dit lijkt de ‘Siberian Express’ wel! De staat van het wegdek verslechtert met de kilometer. Van de kou moet ik uiteindelijk dringend plassen. Ik stap ‘zigge-zagge’ naar de toiletcabine achteraan in de bus. Ik hou me er vast aan de beugels maar door de slechte staat van het wegdek is het alsof de wc-pot onder mij op wielen staat! Mikken is de boodschap … Eigenlijk ‘hang’ ik daar wel te plassen! Ik voel me op dit moment wel Ted , de parachutist uit ‘Ripcord’, het boeiend jeugdfeuilleton uit de jaren zestig … weet je nog? Uiteindelijk val ik toch in slaap. Wanneer ik om 5 uur ‘s morgens wakker word, voel ik mij als een Eskimo die vastgevroren zit aan zijn iglo! Het is alsof er een plank in mijn rug zit en een soepbord tussen mijn schouderbladen gekneld zit! Langzamerhand ontdooi ik en wanneer de bus een uurtje later op onze bestemming aankomt, spring ik tot mijn grote verbazing als een jong veulen van de bus! Even later zijn we in onze hotelkamer gearriveerd en sta ik onder een hete douche om de ’Mexicaanse fleurus’ geen kans te geven … Daarna kruip ik vlug bij mijn Ria; lekker in een warm bed!
van de allergrootste Mayaconstructie die er bestaat bereikt hebben, is onze pijp UIT! Het zicht van op deze 55 meterhoge piramide loont echter meer dan de moeite. We worden heel stil bij het zien van het onnoemelijk weidse groene dak van het regenwoud met héél in de verte Guatemala én Belize …
Dag 12 Vandaag een rit van drie uur met eindbestemming Tulum, een stad-
Dag 10 Met een deels houten kop bezoeken we het Mayamuseum, dat als gesneden brood een duidelijk overzicht geeft van de Mayacultuur. ’s Middags eten we in het plaatselijke populaire ‘Maresqueria Taco Loco’ lekkere garnalen en inktvis. Daarna rusten we uit aan de rand van het zwembad op het dak van ons hotel waar we een prachtig zicht hebben op de Baai van Chetumal en aansluitend de Caribische zee. We kunnen de rust best gebruiken want voor morgen staat Calakmul, één van de allermooiste en belangrijkste Mayacomplexen in Centraal-Amerika op het programma. De verwachtingen zijn hoog gespannen!
je gelegen op een klif aan de Rivièra Maya, aan de Caribische zee waar misschien wel de allermooiste stranden van Mexico te vinden zijn. Precies daarom is het hier een paradijs en een ‘place to be’ voor zonnekloppers. Wanneer bij aankomst onze magen beginnen te knorren zoeken we een plaatsje in het overbekende ‘El Camello’ waar het menu uitpuilt van overheerlijke visgerechten. Hier moeten we zijn! Terwijl we op ons aperitief zitten te wachten, observeer ik de mensen rondom mij. Amai! Het lijkt hier wel een ‘wereldtoeristenhol’. De helft van het wereldrariteitenkabinet is hier aanwezig. Wel, dat is nu het liefste wat ik op reis doe. Gewoon kijken en observeren wie de revue passeert. Duizend en één karakterkoppen, genoeg om 144 albums van Jommeke mee te illustreren! Naast ons zit een bruingetaande atletisch gebouwde man met zijn hoed ‘’t achterste voren’ met aan zijn zij een ‘vlam’ van jewelste. Ik zou begot niet weten hoe ik zo’n filmster op mijn hof zou kunnen houden! Soit … Na de koffie nemen we een taxi naar de beach. Het lijkt hier wel gesneeuwd te hebben! Sneeuwwit zand! “In zakjes stoppen en opsturen naar huis; in één twee drie rijk”, schiet me door het hoofd. We lopen verblind langs de waterlijn. Hier heeft iedereen duidelijk de riem afgelegd! In de schaduw van een kokospalm bestellen we ons een ijskoude mojito en kijken we hoe de vloedlijn het strand decimeert. Het water is zo azuurblauw, dat het pijn doet aan de ogen! Ik glijd in gedachten weg en speur de horizon af. Neen, Piet Piraat is er niet vandaag! De zon vertrekt en het strand loopt langzaam maar zeker leeg …
Volgens berekeningen van ornithologen overwinteren in dit gebied jaarlijks 1,7 BILJOEN vogels (1.7000.000.000). Santé!
Dag 11 Het complex ligt 300 km van ons hotel verwijderd. Aangezien het laat-
ste stuk een smal weggetje is, dat 60 kilometer diep in de jungle loopt, en er geen taxi’s zijn toegelaten, zien we ons genoodzaakt een auto, inclusief chauffeur te huren. Zowel de wagen als de chauffeur vallen mee. Onze chauffeur, Mozes, heeft in zijn mandje op de Nijl duidelijk heel wat rijervaring opgedaan, want ook het laatste stuk van het parcours in de jungle legt hij – tot onze opluchting – feilloos af! Na een rit van drie en een half uur staan we aan de ingang van de site. Naast een aantal piramides herbergt deze uitgestrekte jungle 380 vlindersoorten en 350 vogelsoorten waaronder papegaaien en toekans. Volgens berekeningen van ornithologen overwinteren in dit gebied jaarlijks 1,7 BILJOEN vogels (1.7000.000.000). Santé! Wanneer we er de top
Dag 13 Na een ontbijt met tamales, kip in
deeg in een bananenblad gekookt, en fruit naar hartenlust, stappen we op de bus richting Coba, een mooie Mayasite omgeven door een aantal meren. Wanneer we op de bus onze gereserveerde plaatsen willen innemen, stellen we tot onze verbazing vast dat onze zetels volgestapeld liggen met allerlei ingepakte spullen. Van de eigenaar geen spoor … Wanneer we uiteindelijk de koopwaar in de gang plaatsen, komt plots een ‘Mexicaanse frisse tachtiger’ naast ons staan. Hij bekijkt ons met een blik van “Waarom willen jullie per se mijn spullen hier weg?” We reageren met de glimlach en zetten ons met een zucht neer. In Coba aangekomen huren we een fiets om onze benen te sparen. Volgens de gids is er immers een weggetje waar fietsen perfect mogelijk is. Fietsen in de jungle doe je nu precies niet alle dagen! We beklimmen de hoogste piramide van Yucatan: 42
Mexico meter hoog en 128 treden! Wanneer het rond de middag bijzonder druk wordt, houden we het voor bekeken. Net voor we de site verlaten, spelen we doktertje. Neen, neen, stop, het is niet wat je denkt! Aan de fietsenstalling staat een jongen met een opgezwollen oog. Hij heeft een joekel van een insectenbeet op zijn ooglid. Geen nood. Ik haal mijn tube calendula uit mijn rugzak te voorschijn en wanneer ik zie dat de Mexicaan niet weet wat hij met die zalf moet aanvangen, masseer ik zijn bloedrood ooglid zachtjes met het wondermiddel in. De jongen kijkt verrast en is verwonderd van onze interventie. Hij glimlacht en drukt ons dankbaar de hand. Toch altijd leuk wanneer je voor de mensen die op welke manier dan ook voor je zorg dragen, iets kan terugdoen! Wanneer Ria voor een sanitaire stop achter een muurtje verdwijnt, blijft het héél lang stil, tot ze minuten later met een ietwat geëxciteerde blik naast mij komt zitten. Kennelijk zat ze voor de zoveelste keer op het toilet vast! De volgende reis zal het géén waar zijn! Dan neem ik een snelbinder van een fiets mee! De ene kant ervan aan de klink en de andere kant aan het sas! Beter voorkomen dan genezen! De Mexicaanse keuken is wel bijzonder lekker, maar ik voel me, na bijna twee weken, toch al licht verzadigd (zacht uitgedrukt). Mijn geluk kan niet op wanneer we in de buurt een Japans restaurant passeren. We schieten ons naar binnen. Het is er kraaknet, iedereen is vriendelijk en de schotels zien er fabuleus uit. Terwijl we van het lekkers genieten, komt plots een nonchalante Amerikaan naast ons zitten. Hij ziet er met zijn lang plakkerige haar, een lange zwarte jas en witte pet ta-
melijk excentriek uit. De man slaagt erin om in een tijdspanne van een halfuur, drie schotels na elkaar naar de keuken terug te sturen, nadat hij er een hap van proeft en die direct terug uitgespuwd! Het lijkt wel absurd theater! De dienster houdt tot onze verbazing het hoofd koel. Wanneer de verwaande kwast de rekening gepresenteerd krijgt, verlaat hij de zaak nadat hij er enkel een deeltje van heeft betaald. Maar tot ieders voldoening heeft hij per ongeluk een paar dollar onder de tafel laten vallen, wat de opgekropte frustratie bij de dienster enigszins tenietdoet. We schrikken ons een appel wanneer we het restaurant buitenstappen en een taxi nemen om voor de laatste keer onze Mexicaanse bedstee op te zoeken. De hemelsluizen staan wagenwijd open. De straat is veranderd in een beek! Om nooit te vergeten dat het Mayaland in het regenwoud ligt!
Het water is zo azuurblauw, dat het pijn doet aan de ogen!
Dag 14 Ook aan droomreizen komt een eind. Hoog tijd om onze koffers te pakken! Een paar uurtjes later zitten we op een ‘dreamliner’ richting België. Benieuwd hoe het met de kinderen en kleinkinderen gaat! Zonder twijfel zitten die naar gewoonte ongeduldig op onze terugkeer te wachten, benieuwd wat voor cadeautjes hen nu te beurt vallen. Wat kan het leven toch mooi zijn …!