Nummer9080 is een maandelijks informatieblad over, voor en door Lochristi.
Verspreiding iedere maand - gratis op 10 600 ex. in alle brievenbussen van Groot-Lochristi
Administratie en contact
Fris watervoordevis - Oosteinde 25 9080 Lochristi - Tel: 09 3568 588 info@nummer9080.be - www.nummer9080.be
Voorstel rubrieken en teksten: l.vandevijver@skynet.be
Concept & beelden: Mark Verbrugge
Concept & teksten: Luc Van de Vijver Concept & reclame: Sofie Hesters
Werkten nog mee aan dit nummer
Sofie Hesters: Lootsche baton + Klavertje vier Filip Naudts: fotografie
Bert Vervaet: Lochristi en zijn herenhuizen Eric De Wilde: Erics rariteitenkabinet
André Baert: Dialect
Marcus Bundervoet: Natuur in Lochristi
Daina De Saedeleer: Verborgen Parels
Kaat Baertsoen: Verborgen Parels Martin Floré: Het oog van Martin
Contact reclame: Sofie Hesters, Fris watervoordevis tel: 09 3568 588 - info@nummer9080.be
Drukkerij Graphius - Traktaatweg 8 - 9041 Gent
Verantwoordelijke uitgever: Mark Verbrugge - Zaffelaredorp 17 - 9080 Zaffelare
Cover: © tekening uit het stripverhaal "DE FAMILIE SUPER - Pépé Smos gaat te ver" van Willy Linthout en Ann Smet
Het leven even op pauze. Of net in het hart ervan?
Evi Naudts waagde zich alleen aan een solotrip van 4000 km, langs de west kust van Noord-Amerika. En Hanna Hollevoet nam de fiets van stal in de Kerkstraat, en fietste naar Bergen, Noorwegen, heen en terug.
Zelf hoeven wij zo ver niet, om ook even te onthaasten. Eind januari kunnen we wegdromen op de mooie zang van Sarah D’hondt die Barbara brengt, een bekende Franse chansonnière, evenknie en vriendin van Jacques Brel.
En 25 jaar Bib wordt op 29 oktober gevierd met een signeervoormiddag van het koningskoppel Willy Linthout en Ann Smet, uit Bastelare. Ze babbelen en tekenen je graag bij, bij hun laatste Urbanusstrip.
Dit en nog zoveel meer, in editie 156.
Veel leesgenot en warme groet van de hele redactie
Naudts loopt Pacific Crest Trail
Filmfons
The lighthouse 4000 km fietsen op 40 dagen
Hanna Ravnsborg Hollevoet fietst naar het Noorse berglandschap en terug Een achtervolgende achtvorm Kunstenaar Gery De Smet
Ma plus belle histoire d’amour, c’est vous 25 jaar bib
Willy Linthout en Ann Smet signeren laatste Urbanusstrip
Lootse Straatloper Wandelen
Reeds voor de 23e maal gaat onze Hubertusdierenwijding door in en rond de kerk van Mendonk. Het is in 1998 dat 2 Mendonkenaren, Paul Stevens en Jan Roelen (zaliger), be slisten dit locale evenement op te starten. Bij de start van de eerste editie was het heel slecht weer en het handvol aanwezige mensen dreigden “uitgeregend” te worden. Het waren André en Jeanine – de overburen van Mendonk kerk – die de nog aanwezige mensen een schuilplaats aanboden in hun garage. Het was toen dat er, tussen pot en pint, plannen gesmeed werden om dit evenement ver der te zetten. André en Jeanine hadden toen het voorstel gedaan dat de organisatoren het volgende jaar tijdens de Hubertusviering opnieuw gebruik konden maken van hun garage, om er bij slecht weer eventueel in te schuilen en om er de aanwezige mensen een versnapering en drankje aan te bieden. Deze traditie werd sedertdien jaar na jaar herhaald. Ondertussen mocht hiervoor ook een deel van hun tuin gebruikt worden. Zo werd deze viering groter en groter en kreeg ze in de wijde omgeving naambekendheid. Wat begon met een handvol aanwezigen is nu uitgegroeid tot een gebeuren dat de laatste jaren soms de kaap van 1000 aanwezigen overschrijdt.
Waar: Mendonk
Programma: 9 u.: Wandeling
10.30 u.: Eucharistieviering - Jachthoornblazers
Kleine huisdieren welkom in de kerk
11.30 u.: Dierenwijding
12 u.: Druppelkot en cavabar - Ezelritjes, springkasteel, schminkstand - Traktatie voor alle kinderen met een dier
NIEUW: Foodtruck en eetkraampje van aperitief tot dessert
We zijn verheugd dat we na de in 2019 laatst geor ganiseerde 22e editie, opnieuw kunnen aanknopen met een vervolg. Dit jaar dus de 23e editie na een aantal jaar afwezigheid wegens de coronarestricties. Een dikke proficiat voor de hechte groep vrijwilligers die zich voor dit evenement steeds opnieuw engageren. Het is dankzij de vrijwilligers, de sponsoring door de lokale midden stand en de drankverkoop van ons druppelkot dat we jaar na jaar alle aangeboden activiteiten gratis kunnen aanbieden. Een grote opkomst is dus van belang.
Voor een geslaagd evenement is goed weer een cruciaal gege ven. Bij droog weer is de opkomst merkelijk hoger wat zich dan vertaalt in een hogere opbrengst.
Het zijn barre tijden. Overal stijgen de prijzen. Doordat de subsidiëring door de overheid verminderd is, zijn we meer en meer afhankelijk geworden van sponsoring om de activiteiten zoveel mogelijk gratis aan te kunnen bieden. Bij deze wens ik nog een oproep te doen aan vooral de grotere bedrijven uit ons havengebied om vooral de kleinere lokale publiek georganiseerde evenementen financieel te blijven ondersteu nen zodat hun voortbestaan verzekerd blijft.
Ik zal wel hollen, brood smeren, de vuilnisbak zetten waar hij staan moet.
Ik zal wel de regenboog aan de hemel smeren, en zeggen dat de zon het van de regen haalt.
Ik zal wel hinkelen met jou op mijn voeten en fluisteren hoe lief ik je heb. Echt.
Ik zal wel.
Ja, wat zal ik niet? Maar hier in mij, diep in mij waar ik zelf geen vat op heb maar alleen omheen kan rijden met een oude fiets, gaapt een diep gemis, een holte waarin alleen ik rusten kan en allen die ik mis, en die in me wonen.
Die ik in me draag, die me door mijn dagen helpen, en mij tegelijk stil doen staan.
Het spijt me. Maar ik zal wel, ja, wat zal ik niet?
Tot het eind van mijn dagen. Maar ken mijn verdriet. Lach er niet om. Laat het zijn. En gun mij mijn tranen, ook als jij ze ziet.
Of juist niet. Mijn liefde heb je, maar weet: ik ben ook eeuwig mijn verdriet.
Eeuwig wie mij ooit verliet.
Nieuwpoortstraat 51
Ruime en degelijke open woning met 3 slaapkamers, grote tuin en open zicht op een goede locatie tussen Lokeren en Lochristi. Totale opp. op 1374m²
Vraagprijs: 445.000 euro
Karaktervol pand met met mogelijkheden tot handelsactiviteit, magazijn op 940m, commerciële ligging, dicht bij centrum Beervelde, vlakbij winkels, openbaar vervoer en de oprit E17. Het pand is volledig gestript en heeft reeds een nieuw dak.
Vraagprijs: 379.000 euro
Hijfte-Center 1
Restaurant/handelspand dat dateert uit 1756, met een afzonderlijk magazijn (130m²) op een commerci ele ligging in het centrum van Hijfte
Vraagprijs: 529.000 euro
Zeveneken-Dorp 38-44
- Residentie DouroDe zuid georiënteerde residen tie met 17 BEN appartementen met 1, 2 of 3 slaapkamers. De prijzen starten al vanaf 264.622 euro voor een hoog afgewerkt 2 slaapkamer appartement met terras. Verschillende parkeerplaatsen/ garages beschikbaar.
Vraagprijs:
Deze moderne en energiezui nige bungalow bevindt zich op een steenworp van de dorpskern van Oostakker, en werd recent (2010) volledig ver nieuwd (deze werd echt volledig gestript en opgebouwd volgens de regels van de kunst).
Vraagprijs: 419.000 euro
3 Mooi onderhouden woning met inpandige dubbele garage op een topligging. De woning bestaat uit 2 wooneenheden en is een ideale kangoeroe woning!
15 bus a
nieuw bouwvilla
3 slaapkamers, o p rustige
met zicht op de weide veldenBeschikbaar vanaf 01/12/2022
Goed gelegen gelijkvloer
met magazijn (100m²) en weiland op 8311m².
een boogscheut
Provinciaal domein Puyenbroeck Wachtebeke. Woning met heel veel potentieel.
Inheemse boomsoorten - 3 ha nieuw bos in de omgeving van de Rozelaredreef.
wordt dit een schitte rend bos. In het kader van een doorgedreven duurzaamheidsstrategie werd door onze huisdrukker Graphius 3 hectare bos aangeplant in hartje Lochristi.
‘Ne hoop onkruid, een wildernis, een woestenij’ zouden onze grootouders gezegd hebben. Nu spreken we van een stuk land waar de natuur tussen de boomaanplant 100 % zijn gang kan gaan. Een beschermend en veilig nest voor kleinwild, een paradijs voor vogels en insecten. Heel wat aan
geplante struiken en bomen hebben het lastig gehad deze zomer. Maar ook dat zal de natuur wel oplossen en de lege plekken zelf opvullen.
De extra info die Denis Geers van Kasteel Rozelaar ons gaf kunnen we enkel toejuichen: “In het najaar doen wij nog een aanplant van een bos aan het kerkhof. Dit is gedeeld met een buur die aanpalend een weide heeft liggen. Dit zal ongeveer elk een hectare zijn, dus toch terug 2 ha bos bij in centrum Lochristi.”
Het PCT (Pacific Crest Trail)? Nog nooit van gehoord, beste lezer? Welnu, in de heterogene (en toch gelijkgestemde) ‘community’ van fervente wandelaars, van mensen die stappenderwijs aan bezinning toe zijn, van jonge en oudere avonturiers die het mooiste in de wereld willen verkennen, … is dit een onmiskenbare must-do. Het gonst in die natuurgeoriënteerde gemeenschap van de inspirerende verhalen over woeste bergkammen, spiegelgladde ijsvlaktes, kale woestijnen, maar ook over zwarte beren, poema’s, veel vraten… alles gesprokkeld op dit meer dan 4000 km lange West-Amerikaanse pad. Het traject loopt van de grens van Mexico tot aan Canada, parallel aan de Stille Oceaan. Wie de tocht zelf ooit wil lopen, schaft zich maar beter de allerbeste wandelschoenen aan, want het pad scheert de hoogste toppen van de Sierra Nevada en de Cascade Range.
Evi Naudts (woont momenteel in Lokeren, maar groeide op in Zaffelare, waar ze zich nog steeds meer dan thuis voelt), bioloog en bijna-dertiger, ruilde haar doctoraat in voor deze unieke ervaring, en versleet … vier paar schoenen onderweg. Van de niche van de Noorse universitaire wereld, naar de panoramische ruimte van West-Amerika? Jullie zouden het ook wel weten, zeker? Evi alvast wel. Ze heeft nu definitief de smaak te pakken en dit wordt niet haar laatste huzarenstukje, daar is ze zeker van.
Het is je gelukt, Evi. Een dikke proficiat. Je voeten leven nog? (lacht). Toch wel! Ze hebben het goed gedaan, op een enkelontsteking na, ergens halverwege. Toen vreesde ik er even voor, want ja, ’t is niet dat je daar onmiddel lijk omringd wordt met de allerbeste medische zorgen. Maar kijk, ik besloot drie dagen te rusten, en de res terende pijn gaandeweg te verbijten. En wonder boven wonder: de pijn ebde weg, en keerde ook niet meer terug. Maar over voeten gesproken, toch nog dit: je zal het niet geloven, maar mijn voeten zijn anderhalve maat gegroeid, door al dat stappen. Van een 38 naar een 39,5, en ze ontzwellen niet meer. Gek hé, echt gegroeid. En mijn medewandelaars hebben dat ook. Zotjes.
Dé vrees van alle PCT-wandelaars is de tocht niet af te kunnen maken?
Zo is dat. En je hebt maar een beperkt apotheekje bij natuurlijk. Om kort te zijn: een verband, een zalfje en hét overlevingsmiddel Ibuprofen (lacht). En dan maar hopen dat je tijdig in een stadje geraakt, of een ge hucht, en je daar geholpen kan worden. Verstuikingen en breuken, en ziektes… daar vrezen we inderdaad voor. Want wie eenmaal besloot de PCT te lopen, is er als de dood voor vroegtijdig af te moeten haken.
In jouw plaats zou ik wel meer vrezen, denk ik: beren en poema’s, om maar iets te noemen. Maar van de zwarte beren, moet je echt niet bang zijn, hoor. Ik heb nog geen enkel ver haal gehoord dat nefast afliep. Je moet natuurlijk je voorzorgen ne men. Als je er een ontmoet, niet be ginnen te lopen, maar stilstaan, en verjagen met een grote stok indien nodig. Je eten geurvrij verpakken tijdens het stappen is uiteraard ook noodzaak, in ritsdichte verpakkingen, of in bear can nisters, ofte berenbussen. En al zeker ’s nachts. En het niet in je tent bewaren, al waagden velen het erop om het toch in hun voortentje te leggen … Maar eerlijk ge zegd, geef mij maar vijf zwarte beren, in plaats van één
poema. Je ziet ze zelden, maar mijn Nederlandse vrien din Dorine zag er wel een. Imposant. Maar schichtig toch ook. Dus neen, van dieren heb ik niet zoveel vrees. Correctie: van slangen wel. Zelf stapte ik in de Sierra Nevada bijna op een, en ze ratelde erop los. Als ze toe hapt, is het zo snel mogelijk geholpen worden, maar in de woestijn is dat niet echt een optie. En daarvan moet ik wél getuigen, dat dit wel vaker gebeurt: op mijn tocht heb ik meer dan eens een helikopter over horen vliegen, opgeroepen via een satelliet telefoon, want die kunnen overal contact maken. Gsm’s uiteraard niet.
Bij de meesten wel, ja. Samen met een tent uiteraard, een slaapzak, elementaire medicatie, voeding… Zelf heb ik dit meticuleus aangepakt: 650 g voor mijn tent. Mijn slaapzak was van dons, dus heel licht én heel warm. Daarnaast had ik nog een onontbeerlijke water filter, maar – tot verbazing van velen – geen gasvuurtje. Ik kon het stellen met koude voeding, al wist ik dat het soms vier of vijf dagen zou duren voor we locals tegen zouden komen, met mogelijk wat spijs en drank in aan bod. Het kan verbazen dat ik me behielp met noedels, en energierepen, en snoepgoed, maar ja… je hebt nu eenmaal veel calorieën nodig. Dus raar genoeg, at ik eigenlijk gezonder voor mijn trip dan tijdens. Maar je verbrandt het natuurlijk allemaal heel snel. Gemiddeld 40 km per dag in hooggebergte is best intens. Uiter aard kijk ik nu wel uit naar wat gevarieerdere voeding. Eten wordt gek genoeg niet echt gedeeld. Iedereen draagt zijn eigen materiaal. Aangezien het mijn keuze was om geen gasvuurtje mee te nemen, was het ook niet de bedoeling dat mijn vrienden hun gas of maaltij den zouden afstaan . Wat wel soms voorkwam is dat we op trail verrast werden door ‘trail magic’ (van ‘trail angels’) in de vorm van een frisdrankje, een stuk fruit of een warme snack. Trail magic kan een slechte dag echt helemaal goed maken.
Best wel. Heel veel ontmoetingen, van heel occasione le babbels tot beklijvende en diepgaande gesprekken. Ik heb alvast het idee dat ik vrienden voor het leven heb gemaakt. Al van bij aanvang kwam ik tijdens onze begeleiding door twee Trail Angels – vrijwilligers die de wandelaars letterlijk ‘op weg zetten’ via een lift en
Je zal het niet geloven, maar mijn voeten zijn anderhalve maat gegroeid,, door al dat stappen.
info – in contact met de Nederlandse Dorien en de Britse James. Ook een Zweed ‘Bleeder’ (echte naam Niklas) was er vanaf het begin bij. Toffe mensen, die toevallig mijn stapsnelheid deelden. Want dat is essentieel natuurlijk om tot vriendschap te kunnen komen, dat je even vlug stapt. Je kan niet tegen je eigen fysiek ingaan, als je 4000 km moet stappen. Maar bij ons vieren zat dat echt goed.
Tiens, in Amerika, verwacht ik toch… Amerikanen. Begrijpelijk. Maar ongeveer de helft komt toch van andere contreien: West-Europa, Japan, Latijns-Amerika… noem maar op. Sommigen komen in groep, anderen wagen de tocht hele maal alleen.
Het is ook niet voor iedereen zo makkelijk om een half sabbatjaar in te lassen. Mijn vriend was wel lang in de running, maar uitein delijk kon hij de tocht ook niet inpassen, en zodoende: ik moest en zou… en dus deed ik het alleen. Ik was eigenlijk al gestopt met mijn doctoraat vooraleer het idee kwam van de PCT. Het was eerder omdat ik nog geen vaste job had gevonden en ik al langer droomde van een avontuur als de PCT, dat dit voor mij het juiste moment leek.
Ik denk dat het ook moeilijk is om vrienden of familie te vinden met dezelfde droom om 5 maanden in de wildernis te stappen. Als je niet volledig gemotiveerd bent, wordt het moeilijk om vol te houden. Voor mij voelde het ook juist aan om het avontuur alleen aan te gaan en het zo te ervaren.
Dé klassieker: waarom gaat een vrouw van nog geen der tig alleen op pad in onherbergzaam land, vol gevaarlijke beesten, en met ongetwijfeld een heftig gevoel van eenzaamheid onderweg?
Inderdaad, iedereen vraagt me dat. Eerst over dat gevaar: dat viel dik mee en ik had er nooit echt schrik van. Ook niet van de eenzaamheid, waar je naar verwijst. (Ik was op voorhand best bang om eenzaam te zijn maar ik hoopte stiekem dat ik snel vrienden zou maken omdat de community inderdaad zo groot is.)
De community is zo groot en de PCT is zo gekend, dat je er maar zelden alleen loopt. Maar dé hamvraag die je eigenlijk stelt, is natuurlijk: waarom doe je het? En dan kom ik niet verder dan dat deze wens in me al jarenlang aan het broeden is. Dat ik al enkele Europese fietsreizen achter de rug heb, en ik blijkbaar een drang naar avontuur en natuur heb. Vandaar ook dat ik bioloog werd, vermoed ik. Het zit nu eenmaal in me. Sommige wandelaars ver keren in een persoonlijke crisis en willen zo herbronnen, maar dat is het niet bij mij. Het is in essentie gewoon een drang naar avontuur, naar natuur, naar schoonheid, naar authentiek leven. Je gaat in overlevingsmodus, en daar doe je het mee. Dat werkt heel bevrijdend, kan ik getuigen.
Maar voor zo’n exploot moet je je toch grondig voorbe reiden? Dat is toch niet: koop een paar wandelschoenen, boek een ticket en hopla, ik ben op weg. Neen, zo simpel is dat niet. Het vraagt uiteraard voorbereiding. Zo ging ik in de Pyreneeën al eens oefenen, las ik me grondig bij, dokterde ik precies uit hoeveel ik in een rugzak wou, wat en hoe, en raadpleegde ik de community vooraf om te zien wat waar nodig was. Maar al bij al, viel de voorbereiding mee, hoor. Het is niet zoals een marathon lopen.
Eerlijk gezegd, geef mij maar vijf zwarte berenin plaats van één poema.
Liefst deel ik de ervaring de volgende keer met mijn vriend, want het zijn verhalen voor het leven.
Ja, maar het is toch ook een huzarenstukje. En dat in de zomer, toch best wel heet? Je sprak van de woestijn ook? In het begin van de tocht, is het inderdaad stappen door de woestijn. Intense ervaring. Gelukkig liep de temperatuur niet te hoog op, want in de zomer maanden kan het tot 50 graden worden overdag. Nu gelukkig bleef dat bij ons beperkt tot 35 graden, op de warmste dag. En regen heb je nauwelijks, ook niet verder op de tocht, als je doorheen Oregon en Washington stapt. Van de 150 stapdagen, had ik slechts vier keer regen. En ijs en sneeuw hadden we ook nauwelijks. Dat was ook mijn betrachting. Tussen maart en tot half mei, worden er dagelijks 50 toelatingen toegekend op de trail. Maar in maart kan er nog sneeuw liggen aan het begin van de tocht, tegen de grens met Mexico. In maart zijn de condities vrij goed in de woestijn. Soms is het wat kouder maar het probleem is vooral de Sierra Nevada. De vroege starters in maart botsen op veel sneeuw in de Sierra Nevada en moeten de sneeuw uit wachten of zich door de sneeuw een weg banen. En tegen oktober heb je dan
Van de 150 stapdagen,had ik slechts vier keer regen.
weer aan het andere eind, aan de Canadese grens, kans op sneeuw. Het permit systeem werkt overigens via een loterij, eigenlijk was het meer toeval dat ik een late startdatum had. Op de dag van applicatie waren er nog maar een paar dagen beschikbaar. Eind april leek mij persoonlijk iets beter dan begin maart maar wij hadden dan weer het probleem met de bosbranden. Mijn ijsbijl en ijsspikes heb ik dan ook niet hoeven te gebruiken. Mijn plan werkte, en daar was ik heel blij om. Minder was dat door de hitte er bosbranden waren. Onderweg al even, maar erger nog, bij ons eindpunt. Iedereen wil immers met één voet even in Canada staan. Bosbranden hebben ons het eindstukje belet. Gelukkig hebben we er wel een mouw kunnen aan passen, en zijn we een beetje verderop wel tot in Canada geraakt, maar helaas dus niet bij het befaamde monument, het tweelingsicoon van dat van de start, in Mexico. Maar soit, we hebben hem uitgelopen en dat is wat telt.
Je verwijst naar de film? Die speelt zich ook voor een stukje af op de PCT, inderdaad. Het kan je een idee geven van hoe het daar is, al is dat verhaal natuurlijk nog heftiger. Hoe dan ook, ik ben alleszins heel bij dat ik het heb gedaan, al voel ik wel dat ik nu aan een volgende fase in mijn leven aangekomen ben: een job zoeken die ik heel graag doe. Maar eerst en vooral, wil ik nu het liefste tijd doorbrengen met mijn vriend, familie en vrienden. Ik heb hen erg gemist. Maar dat ik ooit nog weer wandelen ga, in de natuur, op een langere tocht, staat vast. Liefst met Lander. Ik vond het chapeau dat hij zo in mij geloofde en me vertrouwde, want niet iedere relatie tekent voor een afscheid van vijf maanden. Liefst deel ik de ervaring de volgende keer met hem, want het zijn verhalen voor het leven. Ik reis heel graag met Lander. Ik denk dat we in de toekomst nog kleine avontuurlijke reisjes zullen maken. Hij is ook avontuurlijk en houdt van de natuur maar zijn reisstijl is een beetje anders. Het echt avontuur lijk reizen (bergbeklimmen, lange tochten in de wildernis…) is meer aan mij besteed. Maar nu dus eerst even weer wennen aan het Lootse leven. Want wennen is dat wel…
Kan ik goed geloven. Hou ons op de hoogte als je weer je wandelschoenen aantrekt. Het vijfde paar dan. (lacht) Doe ik!
Zoek je een eerlijke en betrouwbare makelaar in de regio Oost-Vlaanderen? Dan ben je bij ons op het juiste adres.
Wij combineren enerzijds een jarenlange ervaring in de financiële en vastgoedsector, en anderzijds in de vastgoedstyling. Wij nemen doorheen het verkoopproces, van dag één tot het ver lijden van de notariële akte, uw zorgen en bijhorende stress over.
Contacteer ons snel voor een GRATIS waardebepaling van uw pand en wij verkopen het nog vóór 23/11/22.
(Dan hoeft u geen attest voor te leggen en kan u kosten vermijden).
VASTGOEDSTYLING we kleden uw leegstaand pand aan met echte meubelen. GETUIGENISSEN lees enkele getuigenissen van kopers en verkopers, huurders en verhuurders op onze website.
GRATIS SCHATTING I VERKOOP I VERHUUR
Een zwart-witte film in vierkantformaat. Velen haken nu misschien al af maar dat zou de foute beslissing zijn. ‘The Lighthouse’ speelt zich af op een klein en somber eilandje waar twee eenzame vuurtoren wachters, gespeeld door Willem Dafoe en Robert Pattinson, niet wegkunnen en zich vervolgens verdwalen in hun toenemende krankzinnigheid.
In 1890 beginnen twee vuurtorenwachters aan hun lange shift. De een is een ervaren rot en de ander is een bescheiden nieuweling. Middenin de tristesse van de donkere zee hebben de twee enkel nog elkaar. De oude wachter praat enorm graag maar de jonge wachter geniet eerder van de stilte. De toenemende wrijvingen tijdens de breindodende verveling drijven de wachters tot een staat van pure mentale afzondering van de realiteit.
Regisseur Robert Eggers is beangstigend briljant. Hij laat de kijker deel uitmaken van de film door ze ge kluisterd te houden aan de onvoorspelbare en altijd ongemakkelijke gang van zaken. Eggers brengt een prachtige lelijkheid in beeld. Hij staat daarbij zijn wei nige acteurs toe om een oscarwaardige prestatie neer te zetten. Dit is zonder twijfel de meest geniale rol die Pattinson ooit gespeeld heeft. Het is verbazingwekkend hoe gedetailleerd hij het proces van gek worden kan
spelen. Het is het soort film waarbij je na verloop van tijd niet meer het gevoel hebt dat je naar een film kijkt, maar dat je er simpelweg gewoon deel van uitmaakt. De kijker vraagt zich vervolgens af of het personage gek aan het worden is of hijzelf. Dit is geen ‘bangerik ken’-horror, maar een psychologische lijdensweg, die wij in detail mogen bestuderen.
Een mix van soberheid en explosiviteit, zowel bij de dia logen als bij de beeldvorming, zorgen voor een perfect tempo en ritme tussen de serene praatjes en uitbarstingen van extreme woede en vreugde. Als ik de film zou beschrijven in een woord is het ‘onge mak’. Ongemak dat interessant is om naar te kijken, niet als leedvermaak maar als bewondering. Dit is het soort film dat mensen permanent omtovert tot een kunstliefhebber.
Ik ben Sofie, 35 jaar en nu 5 jaar inwoner van Lochristi.
Mijn vriend en ik waren op zoek naar een woning met aanpalende weiden voor onze schapen en alpaca’s. We hebben dit gevonden in het voormali ge boswachtershuis van het kasteel van Beervelde, in de Ledeakkerstraat. Na grote verbouwingswerken zijn we ingetrokken in onze gezellige, lande lijke woning, samen met onze 2 dochtertjes Stella en Rosa.
Op professioneel vlak werken we samen met mijn ouders in het familie bedrijf, De 3 Linden, een drankenhandel in Kalken. We specialiseren ons in een ruim assortiment bieren en geuzes, alsook wijnen, alcoholische dranken en frisdranken. We leveren ook een groot aantal horecazaken en café’s.
In onze vrije tijd gaan we graag op restaurant, spreken we af met vrienden of spenderen we thuis met de kindjes. Op dinsdagavond volg ik potten baklessen in Atelier Gilbert.
Ik geef graag mijn plaats door aan mijn nicht Nele Van Vaerenbergh.
Eerst en vooral bedankt aan Sofie om de baton door te geven.
Ik ben Nele Van Vaerenbergh, 37 jaar en al even lang inwoner van Lochristi
Na mijn opleiding opticien-optometrist ben ik in 2008 in de optiekzaak van mijn pluspapa beginnen werken, Optiek Vandeweghe. De jarenlan ge ervaring van Toon was eigenlijk de beste opleiding die ik kon krijgen. Ondertussen hebben mijn man en ik de zaak overgenomen, Toon kon genieten van zijn welverdiend pensioen. We zijn nu 6 jaar verder, heb ben een grote verbouwing achter de rug en staan nog steeds met veel plezier in de winkel. Dit doen we niet alleen, samen met Emile en Ann-Sophie vormen we een topteam!
We wonen, met onze 2 kindjes Lola en Jean, onze kat Nash en ons hondje Bowie, sinds kort in de wijk ’t Kapelleken. Na een tiental jaar boven de winkel te wonen lijkt het daar een oase van rust.
In onze vrije tijd gaan we graag eens eten of drinken met vrienden.
Ik geef met veel plezier de baton door aan Karen, vriendin en pa del-maatje .
We geven onze Lootsche estafettestok door aan een ‘groepsmens’. De gekozen loper bepaalt wie overneemt. (sh)Nele Van Vaerenbergh 37 jaar I Lochristi (Ge)zicht van Optiek VandewegheSofie De Baere 35 jaar I Lochristi Wervelwind (volgens mijn vriend Arne)
Je bent dertig. Mama is Noors (Ravnsborg), papa Belgisch (Hollevoet). Jij bent beide: in Noorwegen geboren, Drammen, en getogen in Vlaanderen, Lochristi. En je denkt: tijd om een jarenlange droom waar te maken. Een vurige wens die door corona nog werd aan gescherpt (back to nature), én tege lijk bemoeilijkt (gesloten grenzen): helemaal alleen fietsen van Lochristi tot in Bergen, Noorwegen, heen en terug. En natuurlijk tussendoor in het hoge Noorden bij de familie langs. En zo geschiedde. Hanna Ravnsborg Hollevoet (Kerkstraat) fietste deze zomer op 40 dagen 4000 km, met tussenin, in Drammen, een familiale pitstop van drie week. Eén lange herbronning. Back to the roots. Van natuur, familie, jezelf.
Een solitaire tocht, van bijna 4000 km. Helemaal alleen door berg en dal, veld en bos, 4000 km lang. Dat moet een statement zijn? (lacht) Haha, zo heb ik dat nog niet beke ken. Denk je? Voor mij was het eerder het resultaat van een langzaam gerijpte droom, eentje die ik al lang koesterde. Telkens ik iemand ontmoette die iets gelijkaardigs had gedaan, dacht ik: dat wil ik ook ooit doen! Een paar jaar geleden was ik er echt klaar voor, maar toen kwam corona roet in het eten gooien, terwijl die periode natuurlijk net de behoefte van waaruit de droom kwam, heel erg triggerde.
En die behoefte was? In de natuur zijn. En als je dan zelf ook Noors bloed hebt, dan weet je al heel snel waarheen. Noorwegen is naar natuurpracht zo erg inspirerend en voelt voor mij zo erg als thuiskomen, dat de manier waarop ik reizen wou voor mij vanzelf sprak. Met name, met de fiets, want zo is het behapbaar in tijd, en ben je eigenlijk ook echt alleen op pad. En daar ging het me net om.
Om spreekwoordelijk ‘jezelf tegen te komen’? Een soort van Compostella-
gedachte? Zoeken naar zingeving. Dat zijn grote woorden, maar natuurlijk is er iets van aan. Zelf denk ik dat natuur en avontuur me het meeste trokken, en dus het gevoel van terug thuis te komen in het land waar ik geboren ben. Maar ik zal wat je aanhaalt ook niet ontkennen: ergens hoop je toch ook meer rust te vinden in jezelf. Ook daar dus thuis te komen. En dat is ook gebeurd, maar op een heel andere manier dan gedacht: er zweeft wel het idee dat je een soort van feel en inzicht zal krijgen op zo’n fietstocht, waardoor alles in jezelf rustig wordt. Maar ik begreep al toen ik door Nederland fietste dat ik eigenlijk net niet van mezelf weg kon lopen, of fietsen. Dat hoe ik in de wereld sta, nu eenmaal is… hoe ik in de wereld sta. En dat de rust die ik zocht net de aanvaarding daarvan was. Na 7 dagen onderweg dacht ik: je zal het hiermee moeten doen, haha. Begrijp je? De reis werd een intern aanvaarden van wie ik ben, eerder dan een externe verlichting die me plots ten deel zou vallen. Ik druk me wat scherp uit, want natuurlijk brengt de natuur, de familie, de occasionele ontmoeting, de lege agenda … ook een weldadige rust, maar dieper was het nog: aanvaarding van hoe je functioneert. Rust in onrust of zoiets.
Even een en ander concreet toe lichten van de reis, Hanna. Waar was de natuur het mooiste?
Ongetwijfeld tussen Haugastøl, gele gen op Hardangervidda, en Bergen, de prachtige westelijke havenstad, waar het 250 van de 360 dagen regent… maar gelukkig niet toen ik er was (lacht). Dat deel van de reis zal ik nooit vergeten, dwars doorheen dat fenomenale berglandschap, vaak totaal in isolement, terwijl je 2 tot 3 duizend hoogtemeters klimt… fysiek veeleisend maar mentaal zoveel rust biedend, dat houd je niet voor moge lijk. Van het mooiste op aarde wat er is. En ik had mooi weer! Eigenlijk een constante doorheen mijn reis. Met enige nuance. Hier in België was het hittegolven geblazen, en tijdens het eerste deel van mijn tocht ook, tot in Denemarken. Vanaf dan heb ik echter wel een striemende zij- en tegenwind ervaren soms, zo erg dat ik sommige stukken langs de kust moest wan delen. Maar gelukkig niet met regen. Die kwam pas aan het eind van mijn reis, op terugweg in Duitsland. Daar was ik helemaal uitgeregend, mag je
Tekst: Luc Van de Vijver
Hoe sterk is de eenzame fietser die kromgebogen over zijn stuur tegen de wind, zichzelf een weg baant… …naar het Noorse berglandschap
wel zeggen. Iets waar ik me vooraf toch een klein beetje zorgen over had gemaakt: wat doe je als je kleddernat wordt en er geen zon of wind is om je tent te drogen tegen de volgende nacht? Je pakt alles goed in natuurlijk, maar als het regenwater van je lichaam gutst, is er nog weinig droogs te bespeuren. Maar gelukkig, ik was dan zo goed als thuis. Nu ja, op een paar honderd kilometer na (lacht)
Daar zeg je zoiets. Wat neem je allemaal mee? Nooit overladen? Neen hoor. Ik ben geen controlefreak moet ik zeggen, maar natuurlijk: over het gewicht en de inhoud van je twee fietszakken waakte ik uiteraard wel. Een tentje van 1 kg, een slaapzak van 800 g., wat kookgerief, een extra fietsbroek, een paar T-shirts, een sweater, een fleece, regenkledij… meer niet. Eten en drinken? Dat probeerde ik onderweg te regelen. Want afgezien van de trip dwars doorheen Noorwegen, kwam ik geregeld wel winkeltjes en mensen tegen. En drinken is in Noorwegen geen enkel probleem: daar drink je gewoon uit de rivier.
Besluit ik daaruit dat alleen fietsen nooit echt helemaal alleen is?
Toch wel, hoor. Maar natuurlijk niet in de Nederlandse, Duitse en Deense stukken. Dan kom je altijd wel iemand tegen om even een babbeltje mee te slaan. Eén keer fietste ik een dagje samen met een twee mensen die ik ontmoette via Warmshowers, zij gingen ook net een dagje fietsen.
Dat is een community van reizigers die kamer of tuin ter beschikking stellen voor mensen die onderweg zijn. Een ontbijtje, eens bijpraten, een bed, een wasmachine, en vooral…: een warme douche. Want wie een dag lang gefietst hheft, is daar wel aan toe. Op die manier heb ik heel hartelijke men sen ontmoet, super zot. Bij aanvang al, in Duitsland. Zo was er een krasse vijftiger, die ooit van Alaska tot het het Zuiden van Chili had gefietst. Drie jaar lang. Een ervaringsdeskundige, om het licht uit te drukken. Van hem leerde ik dat ik minder competitief mocht zijn, minder gefocust op de afstand die ik per dag wilde afleggen. Want inderdaad: ik voelde steeds de drang om vlug weer door te gaan, veel kilometers te doen… Misschien bood hij me wel het inzicht, dat ik moest leren thuiskomen bij mezelf en in de wereld: tijd nemen om een beetje stil te staan. Hij suggereerde dan ook subtiel of ik geen dagje langer zou blijven. Om er fijntjes wat onthaasting in te krijgen. Want dat was toch het uiteindelijke doel. Ik ben er hem dankbaar om, ik heb er nog veel aan moeten denken tijdens de rest van de reis. Op de terugweg heb ik hem nog eens ontmoet in Hamburg, super leuk.
Ik denk het wel, ja. Ik begrijp steeds beter dat het in het leven niet is van: als ik dit doe of als ik daar ben, dan zal alles beter gaan. Want dat gevoel jaagt je onstuitbaar verder. Maar eerder direct proberen voelen waar je nood aan hebt, en daarnaar handelen. In de natuur om je heen, met de mensen
Ik begreep al toen ik door Nederland fietste dat ik eigenlijk net niet van mezelf weg kon lopen, of fietsen. Dat hoe ik in de wereld sta, nu eenmaal is… hoe ik in de wereld sta. En dat de rust die ik zocht net de aanvaarding daarvan was.
om je heen, in de situatie van je leven waar je op dat moment bent. En ik prijs me dan ook gelukkig dat ik gezond genoeg bleek om dit te doen, dat ik drie maanden onbetaald verlof mocht nemen, en genoeg centjes had bijeen gespaard om de reis te ondernemen, en natuurlijk: dat ik gedragen ben door lieve vrienden en een warm gezin, waar ik altijd weer terug bij thuis kan komen.
Een sterke gezondheid lijkt me echt wel een noodzaak. 4000 km op 40 dagen. Niet niks. Dat vraagt ongetwijfeld een fikse voorbereiding?
Ik werk tegenwoordig in een biowinkel in Astene, de Wassende Maan, en woon 25 km van mijn werk vandaan. Vorig jaar besloot ik dat parcours iedere dag met de fiets te doen, heen en terug. Dus 50 km op een dag. Door de vier seizoenen heen met uitzondering van februari, dan was ik even te moe. Maar dat was mijn voorbereiding. En verder bouw je snel conditie op zodra je vertrokken bent. Het is misschien raar om zeggen maar je voelt je niet per se sterker worden, want je bent iedere dag fysiek een beetje uitgeput, het is pas als je twee weken niet fietst dat je voelt dat je eigenlijk wel een goede conditie hebt.
Deze reis werd een ontmoeting met de natuur, de familie, jezelf. Maar het eerste wat in mijn vaderlijke hoofd opkwam: is het wel veilig om geheel solitair door onbewoonde gebieden en bossen te
Ja. Ik was er mij voortdurend bewust van. Als je ’s nachts op onherbergzame plaatsen moet bivakkeren en je niet weet wie er zich mogelijk in je omgeving bevindt, dan flitst er wel een en ander door je hoofd. Bang om aangerand te worden vooral dus, want zo is het ons meegegeven; als je gesocialiseerd bent als vrouw dan wordt er je aangeleerd om bang te zijn. Begrijpelijk, de verhalen van aanrandingen zijn veel te talrijk en je hoeft ze niet ver te zoe ken. Iedereen die ik ken die gesocialiseerd is als vrouw heeft verhalen. En om heel eerlijk te zijn: het overwinnen van die angst was ook een van mijn drijfveren voor deze tocht. Als ik ergens mezelf ben tegengekomen, dan in dat. Ik heb hier enorm veel kwaadheid rond. Anno 2022 in Europa en dit is de vraag die me het meest gesteld is tijdens mijn reis, ben je niet bang zo alleen?! Als ik er als een man uitzag zou die vraag me niet gesteld worden. Dus ja, is niet echt aanmoedigend, behalve voor de angst dan.
Ja tijdens het wild kamperen van zonsondergang tot zonsopgang. Ik ben er gelukkig gradueel kunnen in groeien, in het alleen reizen en bivakkeren. In Denemarken bv, waar je toch vaak ook alleen kampeert, maar dan op daartoe voorziene plaatsen (Shelters genaamd) – je mag er immers niet wild kamperen. Daar is ook vaak geen levende ziel te bespeuren, maar het voelt toch anders. Veiliger. Alleen een paar dagen ervoor, op een dijk langs de Duitse kust, ben ik tegen mijn angst aangelopen. Ik heb dan ’s avonds twee
Als je ’s nachts op onherbergzame plaatsen moet bivakkeren en er in geen mijlen ver een levende ziel te bespeuren is, dan flitst er wel een en ander door je hoofd.
vrienden ge-sms’t, mijn locatie doorgestuurd, en ben de hele nacht om de haverklap wakker geschoten, wakend tot de zon opkwam… ik voelde me gewoon niet veilig. ’s Morgens, bij daglicht, heb ik dan wat slaap ingehaald. En veel later in Noorwegen, op het mooiste deel dus, heb ik me ook wel heel alleen op de wereld gevoeld, maar dat was toch weer anders. Alsof
mijn grootouders daar waren. Heel speciaal.
Je zou bijna zeggen, Hanna, dat Noorwegen je echt roept. Jij zal het omgekeerde pad volgen van je mama: België verlaten voor Noorwegen?
Ho, soms roept het noorden me inderdaad. Vooral iedere keer als ik het terug moet achterlaten. Het is daar ook zo mooi en rustig. Zo een met de natuur. Onbeschrijflijk. Maar natuurlijk, België staat ook voor gezelligheid, mijn vrienden zijn hier, ik ben hier opgegroeid, heb hier evenveel verhalen uit mijn jeugd, en het is het land waar mijn ouders wonen, en mijn broer, die dra trouwt... Mama, wat denk jij? (roept mama even binnen).
Noorwegen an sich me wat meer rust bood. En van de dieren daar, ben ik ook niet echt bang. Al is een eland bijzonder groot als die voor je staat. Je had daarvoor ook je familie net gezien? Dat speelde ook vast mee.
Inderdaad, drie weken lang, dat heeft me erg veel deugd gedaan. Ik was dus helemaal opgeladen om die bergreis aan te vatten. Alleen herinner ik me één moment waarop twee zeventigjarige mannen niet geloofden dat ik die dag mijn beoogde post zou bereiken.
Ja, een hutte, zoals wij dat noemen. Eigendom geweest van mijn grootou ders. Een heel erg gekoesterde plaats uit mijn jeugd, waarvan ik me tal van waardevolle momenten met de familie herinnerde. Ik moest inderdaad door peren om het te halen, want het land was onherbergzaam en zomaar op rotsen een tentje met piketten vastzetten, zou geen sinecure zijn geweest. Maar ik geloofde in mezelf, en maalde de kilometers af. Zodoende, ik haalde het net voor de avond viel. En dat was een echte opsteker voor mijn zelfvertrouwen. En die hutte te zien, nog exact eender aan de laatste keer, twintig jaar geleden, met dezelfde meubels, dezelfde geur, dezelfde setting… was ronduit hartverwarmend. Van thuiskomen gesproken! Dat was het daar echt. Dat heeft me zo’n weldadige mentale rust gebracht, alsof
Mama Åste: Jij verhuizen naar Noorwegen.? Ho, dat voelt wat dubbel. Enerzijds is dat natuur lijk afscheid nemen, want Noorwegen is niet bij de deur; maar anderzijds is het een leuke oppor tuniteit om tijdens mijn
Drinken is in Noorwegen geen enkel probleem: daar drink je gewoon uit de rivier.
nakende pensioen nog meer over te steken. Maar we zien wel wat de toekomst brengt. Nu zijn we blij dat je weer thuis bent. Besluit jij ooit te verhuizen, dan zullen we even blij voor je zijn.
Voorlopig toch niet. Ik hou ook van België. Maar als ik echt heel diep in mijn gevoel ga staan: de rust, de schoonheid, de natuur en haar uitgestrektheid, overal water, het ont haasten… ja, dat zijn allemaal dingen waar ik voortdurend naar verlang.
Zeg dus nooit nooit?
Zeg nooit nooit, inderdaad.
En in afwachting weer plannen maken, voor een volgende lange trip?
Ho, het zal inderdaad niet mijn laatste fietsreis geweest zijn, maar terug zo een lange tocht zal niet voor direct zijn. Eerst wat werken weer, en centjes verdienen. En alles laten bezinken. Want het was best intens. Diep vervullend, maar toch een reis die ik graag nog wat door laat werken.
Dat kan ik best geloven. Je houdt ons op de hoogte van een mogelijk volgende fietsodyssee?
Zeker weten.
extra beelden en info: @cyclingzzz
Kunstenaar Gery De Smet uit Sint-Amandsberg kwam op dit idee na het maken van een twintigdelige reeks schilderijen rond Formule-1 circuits die hij in een acht vorm aan de muur hing. Hij maakte alle omlopen ook nog eens in het groot op doek. Waarna hij van elk circuit een landschap in klei kneedde om te laten bak ken bij Fernand Everaert in Lochristi.
Vanop straat zie je een dubbele blauwe streep. Als je dichterbij komt lijkt het een sculptuur te zijn waar je ook op kunt zitten. Je kunt makkelijk over de rugleuning stappen om plaats tenemen binnenin één van de cirkels.
Alle Formule-1 circuits van 1 bepaald jaar.
De achtvorm bleef hem achtervolgen, omdat hij zo universeel is en zowel een eenvoudig circuit als een oneindigheidsteken. Toen hij hoor de dat naar aanleiding van de bouw van het lokaal dienstencentrum ’t Fazantenhof men op zoek was naar een sculptuur waar je ook op kon zitten, was de laatste stap snel gezet en hij voegde gewoon zowel langs binnen als langs buiten een zitbank toe aan de achtvorm.
Het beeldhouwwerk is een ontmoetingsplaats voor de bewoners, bezoekers en begeleidend personeel. Maar ook de buren kunnen er plaats nemen. Je kan niet alleen op de boord rondom rond zitten, maar ook binnenin als je langs het middengedeelte stapt. Je zou erin kunnen vergaderen, maar er zou ook een concertje in kunnen plaatshebben.
Het gebruik van de kleur turkoois heeft zo zijn eigen verhaal. Het is een kleur die vaak in zijn schilderijen voorkomt. Afkomstig uit Antwerpen, kan hij zich herinneren hoe hij als kind naar de bronzen koepels van het Hansahuis stond te kijken die al zichtbaar waren van de overzijde van de Schelde waar hij woonde.
foto ©
Jan Mast
Uw KreT eNz I sche oA se VAN rUsT eN LIch T
Gesitueerd op een klif, juist naast een zandstrand, verrast Villa Atalandia haar gasten van zonsopgang tot zonsondergang op licht en zon; zowel vanuit de overvloedige en overdekte terrassen, als vanuit de ruime salons, (slaap)kamers en keukens.
Villa Atalandia biedt niet enkel slaapcomfort aan 12 à 14 personen, er is ook een modulaire fitnessruimte en een prachtig tuincomplex met amfitheater, overdekte BBQ, masterzwembad en relaxbaden.
Wenst u hier ook vemeld te staan? Neem contact met info@num mer9080.be
Advocatenkantoor Aelbrecht Sara bvba Beervelde dorp 70 - 9080 Beervelde Tel: 09.367 48 67
E-mail: info@aelbrecht-law.be
Advocaat Tom De Sutter
Koning Albertlaan 128 - 9000 Gent Tel: 09.222 94 31 - fax: 09.220 23 27
E-post: tdesutter@fransbaert-law.be
Webstek: www.fransbaert.be
Advocatenkantoor Erik Van Gerven bvba Dorp West 73 - 9080 Lochristi Tel: 09.355 10 06 - fax: 09.355 20 50
E-mail: advocatenkantoor@van-gerven.be
Advocatenkantoor Bart Raes Beukendreef 26 - 9080 Lochristi
Tel: 09.356 73 68 - fax: 09.355 67 03
E-mail: bart_raes@skynet.be
Deconinck & Deblauwe
Koning Albertlaan 48 - 9080 Lochristi
Tel: 09.337 50 70 - fax: 09.337 50 75
E-mail: info@advocaatlochristi.be www.advocaatlochristi.be
Advocaat Coolsaet Gert Burg. Vermeulenlaan 20 - 9080 Lochristi Tel: 09.328 8443 - Gsm: 0497.436 166 Gert.coolsaet@telenet.be
Zevenekendorp 16 - 9080 Lochristi
Tel: 09.356 95 72 - fax: 09.328 42 77
Gsm: 0495.800 944
Advocatenkantoor.devroe@telenet.be
Beelbroekstraat 105a - 9040 Gent (Sint-Amandsberg)
Tel: 09.356 89 00 - fax: 09.356 69 75
E-mail: Linda.de.coninck@telenet.be
Advocatenkantoor Lievens Ganzenhof 3 - 9080 Lochristi Tel: 09.222 23 43 - fax: 09.398 03 37
E-mail: info@advocatenkantoorlievens.be
Advocaten 9080
Koning Albertlaan 58 bus 102 9080 Lochristi Tel. 09/220.75.01 Email: info@advocaat9080.be
Werner De Pauw - Geert Van Rysseghem Rivierstraat 19 bus 101 - 9080 Lochristi Tel. : 09/259 09 60 - www.dvba.be geert.vanrysseghem@dvba.be werner.depauw@dvba.be
Adfibodem BV
Advies op maat van uw bedrijf of vrij beroep Kapelleken 15/0001 - 9080 Lochristi 09 3551210 - Jl.demeyer@adfibodem.be www.adfibodem.be
via www.rijscholenlust.be of 09
Lokeren-Zeveneken (voorheen rijschool Zeveneken)
Lokeren-Zeveneken (voorheen rijschool Zeveneken)
1 telefoonnummer 09 356 85 27 Contacteer
lokeren@rijscholenlust.be
Nieuw 1 telefoonnummer 09 356
Inschrijven via www.rijscholenlust.be of 09 356 85 27
ons lokeren@rijscholenlust.be
Inschrijven via www.rijscholenlust.be of 09 356
CBA & Co BVBA
Boekhouding & Startersadvies Kapelleken 15 bus 0002 - 9080 Lochristi Tel: 09.348 52 35 valerie.caulier@cba-lochristi.be www.cba-lochristi.be
CRVB Accountancy bvba Beerveldsebaan 2d - 9080 Lochristi Tel : 09.355 24 63
E-mail: info@crvb.info
DPO Accountants en Belastingconsulenten Kleemstraat 84 – 9041 Oostakker accountant@dpo.be www.dpo.be
Dierenarts Katrijn De Groote Drongenstraat 92 - 9160 Lokeren Gsm: 0475.786 139 - Tel: 09.3288079 www.dierenartskatrijn.be
LOGOPRAXIS
Logopedie | Psychologie | Psychomotoriek | Diëtiek Kapelleken 23 - 9080 Lochristi Gsm: 0486.61 31 97 - www.logopraxis.be
Praktijk Op Pad
Logopedie - Psychologie - Diëtetiek Gentse Steenweg 416 - 9160 Lokeren 0496 84 00 31 www.praktijk-oppad.be
Ann Bieseman
Langenakkerlaan 61 - 9080 Lochristi Gsm: 0477.75 18 69 www.podologie-lochristi.be
Helene Jacob Hoekstraat 113 b - 9160 Lokeren Gsm: 0485.27 60 49 www.podologiepraktijk-jacob.be
Rachel De Rudder
Psychologe/mentale coach
Loopbaan – zelfzorg – volwassenen & jongeren www.rdr-consult.com
Watersniphof 10 9080 Lochristi Derudderconsulting@gmail.com 0473 86 51 25
Als de lente wil
Krommendonck 15 - 9080 Lochristi Luc Van de Vijver Op afspraak: 0477 56 63 15 – l.vandevijver@skynet.be www.alsdelentewil.be
Rouw- en Verliesbegeleider www.Groepspraktijkdevlinder.be - Zaffelare 0486/067837
Huis- en schoolbezoek mogelijk!
Omdat rouw niet rauw hoeft te zijn.
Xanthippe - FIRST CLASS TUTORING www.xanthippe.be - Tel. 0476/27 28 70
Meer info zie advertentie hiernaast
Wit-Gele Kruis Lochristi Dorp West 88 - 9080 Lochristi tel. 0800-20 30 2 - zorgcentrale@wgkovl.be 24u/7d - alle ziekenfondsen www.witgelekruis.be
Thuisverpleging Julita Van der Sypt Hoekskensstraat 103 - 9080 Lochristi GSM: 0495.23 97 43
E-mail: julitavandersypt@skynet.be Alle mutualiteiten - 7 dagen op 7
Thuisverpleging op maat
Katleen De Maertelaere - Gsm: 0498.903 382 Marleen Sucaet - Gsm: 0495.235 462 Mendonkdorp 62 - 9042 Mendonk Alle mutualiteiten - 7 dagen op 7
Thuisverpleging Greet Heeze Hanselaarstraat 27 - 9080 Beervelde Gsm: 0478.38 92 16
Alle mutualiteiten - 7 dagen op 7
Thuisverpleging Meersman Gaetan Orchideeënhof 20, 9080 Lochristi Gsm: 0487 68 58 61
Alle mutualiteiten 7/7
Voedings- en dieetkundigen Voedings- en dieetkundige Diabeteseducator - Céline Stadeus
Koning Leopold III Laan 4 - 9080 Lochristi 0476.39 33 60 - Enkel op afspraak
Cootveld 2, Beervelde info@so-ligna.be www.so-ligna.be enkel op afspraak
Ma plus belle histoire d’amour, c’est vous, is het ultieme lied van de Franse chansonnière Barbara. En die vous uit de titel, dat zijn wij, haar luisteraars. Barbara is het pseudoniem van Monique Serf (19301997) een icoon van het Franse chanson samen met die andere 2 B’s: Brassens en Brel. Deze laatste is trouwens een zeer goede vriend van haar. Ondanks heel wat miserie in haar jonge leven, werd ze een ware voorvechtster van het goede in de mens en van oprechte gelijkheid onder alle mensen. Als tijdelijke Joodse vluchtelinge in WO II, maar ook als permanente nomade, in het zog van een overal schulden makende vader, kende zij het ontheemde gevoel als geen ander. Vanuit die ervaring bleef ze haar hele leven voor erkenning gaan, niet alleen voor zichzelf, maar ook voor eenieder die ergens tegen onrecht aanloopt. Welnu, die Barbara wordt nu, vijf entwintig jaar na haar dood, postuum geëerd door de Gentse nachtegaal Sarah D’hondt. Deze Vlaamse, en bijzonder getalenteerde zangeres, brengt de fine fleur uit het oeuvre van Barbara zo integer en zo muzikaal eigenzinnig, dat u deze avond nu al met stip mag noteren: 28 januari, 2023. Mis het niet.
Want: la plus belle histoire d’amour, c’est vous!
foto © Johan Jacobs
Barbara
eenmaal
ze
foto © Johan JacobsNu, tegen mijn veertig aan, voel ik me in mijn eigen kracht staan: mogen zijn wie ik ben.
los.
Barbara kende een eerste succesje met het prachtige “Dis, quand reviendras-tu?” in 1963. In dat jaar overleed Edith Piaf. Barbara en Juliette Gréco werden haar opvolgers. Jacques Brel was een zeer goede vriend van Barbara. Zij kende hem reeds sinds begin jaren vijftig toen zij in Brussel 'bivakkeerde', en later zochten zij elkaar voortdurend op, in die mate zelfs dat ze hun tournees op elkaar afstemden om na hun optredens wat bij te praten, en een hapje te eten. Amoureus zijn ze vermoedelijk nooit geweest, maar dat je Brel als een soort muzikale mentor van Barbara kan zien, staat buiten kijf. De twee deelden de pas sie voor het creatieve proces, het schrijven van eigen nummers, het onwezenlijk hoog taalgevoel, en het authentiek vertolken ervan. De teksten van Barbara zijn zo uitermate poëtisch dat je in ieder chanson telkens weer de diepte van het leven, en het ruime scala aan menselijke emoties op een heel integere ma nier kan ervaren. Voor mij behoort ze tot de absolute wereldtop!
Jacques Brel kent iedereen. Maar van Barbara had ik nog nooit gehoord. Ligt dat aan mij of aan Barbara?
Ik begrijp je vraag, maar neen, het ligt niet aan jou en ook niet aan Barbara. Begin jaren 60 overspoelde de yéyé-muziek Frankrijk. De muziekwereld was toen een mannenbastion. Naambekendheid verwerven als vrouw was toen geen evi dentie. Dalida was één van de eersten die hierin slaagde, maar de compromisloze Bar bara is evenwel geen Dalida. Wie was ze dan wel? Een voor vechtster die nooit aarzelde om stelling te nemen in heikele thema’s als de Algerijnse on afhankelijkheid, vrouwenrechten, prostitutie, armoede, onrecht, aids, genderidentiteit … Zij wond er geen doekjes om, schopte op de schenen, trapte op de tenen en je begrijpt dat ze vaak tegen het glazen plafond aanliep. Ze aarzelde nooit om stelling te nemen, niet in haar nummers, niet in haar leven. Om samen te vatten: ze was gepokt en gemazeld in overleven, en vocht een levenslange strijd tegen ervaren onrecht. Haar blijvende slape loosheid, getuigt daarvan. Dat was de tol die ze betaalde voor al het gevoelde leed uit haar jeugd.
Ze heeft dus geen succes gekend?
Toch wel, hoor! Vergis je niet. Ze had een heel trouw publiek, bijzonder loyaal. Zij heeft miljoenen LP’s verkocht en de zalen waren telkens uitverkocht. Ze werd bewierookt. Maar om de hoogste naambekendheid te verwerven zoals een Brel, daar was de tijd toen niet rijp voor. Toch was ze bijzonder getalenteerd, en dat is haar redding gebleken. Ze heeft zich uit de armoede en het onrecht weten op te werken, en heel veel van haar chansons ge tuigen daarvan. De liedjes lijken soms anekdotisch, maar ieder nummer wordt door de kracht van haar woorden telkens weer opgetild tot ware pareltjes die getuigen van de diepste emoties en menselijke ervaringen. Waar ze aanvankelijk dacht pianiste
te worden, bleek haar kracht in het componeren te liggen, en in haar gave om dingen heel lyrisch te verwoorden. Ze had niet de stem van een nachtegaal, dat niet, maar wat ze bracht, was zo levensecht, zo doorleefd, dat alles gewoon klopte: de muziek, de teksten, de vertolking.
Je zou dan bijna zeggen dat niemand anders ze brengen kan? Maar jij waagt je eraan?
Eerst even dit: als Barbara je eenmaal bij de lurven heeft, laat ze je nooit meer los, waarmee ik bedoel: ze was altijd al een blijvende kracht voor mij, maar nu, op mijn 37ste, voel ik me pas echt matuur genoeg om haar nummers ook zelf te brengen. Komt daarbij dat ik dan ook nog net dat duwtje in de rug kreeg van een groot supporter uit Zaffelare (Patrick) om misschien eens “iets te doen” met het repertoire van Barbara. Patrick zag dit al jaren aankomen, ik had die jaren nodig om er hele maal klaar voor te zijn. Merci Patrick voor je geduld! Het Franse lied was inderdaad ook in mijn vorige twee projecten al mijn inspiratiebron. In Souvenir bracht ik een boeket van nostalgi sche verhalen, en in Collage nam ik afscheid van mijn ouderlijk dorp, Jabbeke, zonder het echt bij naam te noemen. Aan de hand van de metafoor van een café dat afgebroken werd. Maar nu, in deze fase van mijn le ven, moest en zou ik Barbara vertolken. Ik voelde me daar nu eindelijk rijp genoeg voor.
Heel kort samengevat: ik ben nu echt bij mezelf thuisge komen. Grote woorden mis schien, maar zo voelt het toch. Hoewel ik me altijd goed heb gevoeld op een podium, stel ik in terugblik vast dat ik toch altijd iets had om de aandacht af te leiden. Een microfoonstaander, schmink, veel muzikanten die het overnamen, een afleidend decor… Nu, tegen mijn veer tig aan, voel ik me in mijn eigen kracht staan: mogen zijn wie ik ben. Naakt verschijnen, zeg maar. Tot op de schoot van de luisteraar. Want wie ben ik? Een zangeres die van de diepgang in het leven wil getuigen, die sociaal betrokken is, die authentiek wil zijn, ook op een podium. En dus werd de keuze voor Bar bara’s liedjes stilaan evident voor mij. Zelf componeren is niet mijn ding. Ik hoef geen creatief speerpunt te zijn, want dat facet roept me niet, maar beklijvende vertolkingen brengen juist wel. Nu zal je zeggen: wat kan er eigen zijn aan een vertolking? Heel veel. De muzikale inlijsting is sober maar van een heel hoog niveau – de muzikanten zijn ronduit super – en de rol van de eeuwige piano bij Barbara, wordt in onze opvoering vervangen door een accordeon. Een contrabas ondersteunt. Twee gitaren meanderen er omheen. En waar de flamboyante Barbara zelf toch steevast in zwart verscheen, ga ik vestimentair echt voor kleur. Maar zonder make-up deze keer. En alles op het podium is louter functioneel, geen afleiding meer. Je ziet Sarah zoals ze is; een Sarah die aansluit bij de levenservaring van Barbara, maar er zelf ook echt staat. Kortom une femme qui chante zoals Barbara vaak als antwoord gaf aan journalisten.
Ze werd bewierookt. Maar om de hoogste naambekendheid te verwerven zoals een Brel, daar was de tijd toen niet rijp voor.
Maar alles in het Frans, vermoed ik. Geen enkel nummer werd vertaald? Moet ik me dan niet grondig voorbereiden?
De teksten zijn inderdaad pareltjes Franse poëzie, van hoog niveau, en neen, ik heb ze niet vertaald. Dat zou de nummers onrecht aandoen. Vier jaar geleden, heb ik in Zaffelare opgetreden in WZC Sint-Vincentius, en zowel voor ons als voor de ouderen werd het een enorm geslaagde en deugddoende passage. De muziek en de melodieën kunnen dus erg be koren, al ben je de Franse taal niet machtig. Bovendien probeer ik in mijn bindteksten steeds een en ander te duiden. En dat helpt, merk ik. Maar laat dit je vooral niet tegenhouden als je vooraf toch een en ander wil verkennen. Integendeel: proef van de schoonheid van haar taal, leer haar kennen, begrijp haar wereld… en de avond zal nog meer beklijven uiter aard. Dan zal je nog meer begrijpen, als zij, en nu dus ik, zingt: la plus belle historie de ma vie, c’est vous.
Het publiek was haar grote liefde?
Haar enige constante liefde in het leven. Over haar ouders sprak ik al kort, over het onrecht dat haar werd aangedaan als Joodse in de oorlog maar ook daarna, in die koeionerende mannenwereld… maar ook op liefdes vlak liep het niet van een leien dakje. Maar die afstand tot mannen, zocht ze eigenlijk bewust zelf. Ze kon zich een levenslang ontbijt met dezelfde partner niet voorstellen. Maar vooral niet: dat ze haar eigenheid op zou moeten geven, in een door een man gestuurd gezin. Dat strookte niet met wie ze was, of wat ze ambieerde. Vandaar: haar muziek en haar publiek, dat was haar enige constante liefde.
Welke andere nummers zou je ons nog adviseren, als niet-kenners?
Om te beginnen het reeds vermelde Dis quand reviendras-tu? Au bois de Saint-Amands (met dit lied had Mar tine Bijl heel wat succes in onze cont reien), L’aigle noir, Une petite cantate en natuurlijk Nantes. De stad waar ze zich heen repte toen ze vernam dat haar vader stervende was. Wat een diepgang. Zij, die met haar pa zoveel ellende had meegemaakt, pleit in het nummer voor vergeving. Ze wenst hem een goede plek om te rusten, bloemen voor op het graf kon zij zich toen niet permitteren. Later zal zij bij ieder optreden in Nantes bloemen brengen naar zijn laatste rustplaats.
Idem in het nummer Göttingen, een Duitse stad waar ze als Jodin ging concerteren midden de jaren zestig. Toen niet onbesproken, dat begrijp je wel. Maar ze overstijgt daar alle persoonlijke miserie, haar recht om uit te halen, om woest te zijn, en vervangt het door liefde en vergeving. En ze zingt daarin: als het ooit weer oorlog wordt, zal ik aan die mensen denken en hen een warm hart toedragen. Waar het thema donker oogt, een duisternis die anderen tot haat en geweld zou drijven, pleit zij voor de vredesweg. Ze legt in haar lied iets heel courageus en verbindends. Hoe straf is dat niet?
Heel straf. En die nummers breng je ook, eind januari? Die en nog veel meer. Het is een variërende en rijke set geworden, en ik hoop dat met het publiek hetzelfde gebeurt als met mij: een keer dat Barbara in je leven komt, gaat ze er nooit meer uit.
Ik ga nu alvast aan het youtuben. Doen, en geniet ervan!
Meer informatie: op de site van Sarah: www.sarahdhondt.be Inschrijving: Gelieve vooraf in te schrijven via de link te vinden op de website van Sarah www.sarahdhondt.be of via lochristi@ cultuursmakers.be of tel. 09 356 94 20
De muziek en de melodieen kunnen dus erg bekoren, ook al ben je de Franse taal niet machtig.Barbara - pseudoniem van Monique Serf (1930-1997)
Lede - Bellaertstraat
leuke starterswoning met zonnige tuin en mogelijkheid tot 4 slaapkamers - garage. EPC: 213. UC: 12183987. Richtprijs: € 249.000
Tijdloze OB, inkom, ruime leefruimte met open volledig vernieuwde keu, 3 slpk, badk m inloopd,tuin, terras. 17 zonnepa nelen. EPC: 171. UC: 2698027 Richtprijs: € 549.000
Winkel/toonzaal
- Moleneindemodern landelijke bel-étage woning met 3 slaapkamers –EPC: 226. UC: 1812997
Prijs: € 895/maand
- M. Sabbestraatgerenoveerd apparte ment met 2 slaapkamers en leuk terras
Prijs:
hartje
slaapkamer
Terwijl ik de blauwe cape om mijn hals knoop danst de witte streep al mee op mijn springerige ritme en schiet mijn broer me als een raket voorbij: de living uit, keuken in. Ik hoor de telefoon zeurderig rinkelen en meme reclameren: de raket moest van koers veranderen...
Ik zet me schrap en schiet de raket achterna. Als ik de keuken binnenkom zit ons meme aan haar bureau: druk telefonerend en schrijvend in haren boek.
Het is nog maar elf uur ‘s morgens maar de zon staat al zo hoog dat de perseinen naar beneden zijn en het licht door de spleetjes naar binnen gluurt. Op het kookvuur staan grote kookpotten te dampen en de oven maakt een blazend geluid. En ik sta in m’n sponsen shortje en T-shirt én de magische cape natuurlijk, anders was het geen superhelde nuniform. Mijn meme gaat terug naar haar kook potten. Als ze een deksel opheft komt de geur van kaassaus me tegemoet, ze roert er nog eens in. Dan zet ze het vuur af, haalt ze haar grote glazen kommen uit de kast en begint er een te vullen met hespenrolletjes. Joehoe! Daarna kantelt ze de kom kaassaus tot de kaas er als lava uitstroomt: één voor één verdwijnen de rolletjes onder de lava. Deze dag kan niet meer mis gaan, ik voel het nu al!
Ineens zoeft de raket vlak voor mijn neus voorbij, begint de telefoon terug zagerig te rinkelen en wordt er aan de deur geklopt. Mijn meme zucht, zet haar vuur terug lager, roept dat ik moet gaan opendoen, gaat terug aan haar bureau zitten en neemt de telefoon op. De facteur staat aan de deur. Ik laat hem binnen, hij kent de weg. Nog voor hij aan de keu kentafel gaat zitten giet meme hem al een dreupel uit. Ze vult een tweede kom met puree en babbelt tegen de facteur. Kom nr. 2 verdwijnt in de oven als ik de raket onder meme’s bureautje zie zit ten. Ik sta klaar voor mijn
strijd tegen de misdaad!
Dan zie ik de post in de facteur zijn hand: mid denin steekt een felgekleurd boekje uit. Oh, is het alweer maandag?!? In de grote vakantie lijken alle dagen hetzelfde en eindeloos tot ze plots op blijken te zijn. Speeltijd is voorbij voor mij. Mijn broer grijnst zijn tanden bloot want die kleine slimme boef mag gewoon verder spelen natuurlijk.
Met een ruk trek ik m’n superheldencape los en word ik terug een gewoon meisje van tien dat met pen en boekje aan de keukentafel gaat zitten. Op de gele kaft staat VAKANTIEVRIEND met een la chende clown eronder die me wil overtuigen dat ‘leren leuk is’. Liet ik me er vorige zomer nog aan vangen, nu trap ik er niet meer in. Hij steelt mijn tijd en ketent me vast aan de keukentafel. Al probeer ik er nog zo hard aan onderuit te komen, de clown wint elke keer. Hopelijk staat er veel taal in en wei nig rekenen. Aarzelend doe ik het boekje open: oh nee, klokken! De facteur doet dat precies ook niet graag want hij stelt zich recht en gaat terug naar buiten. De telefoon rinkelt alweer. Gelukkig kan ik vandaag nog kiezen welke pagina’s ik maak, tegen het eind van de week ben ik gejost.
Deze straf kent maar één voordeel: als ik mijn werk af heb als meme het dessert maakt, mag ik de pannenlikker aflikken. En heel misschien – als ik het heel lief
vraag – mag ik de smaak zelfs kiezen: chocolade is lekker, vanillepudding met stukjes ananas mijn favoriet maar... smoelpap met rozijntjes echt zeld zaam en dus speciaal. Mhh, moeilijke keuze… Als ik op tijd klaar wil zijn om het dessert te kiezen zal ik er mogen invliegen maar het is zo warm en die telefoon rinkelt om de vijf minuten. Als mijn eer ste blad taal af is, vraag ik poeslief: ‘Meme, wil je gele crème maken met stukjes ananas?’ Ze lacht en knikt in mijn richting terwijl ze in de kokende melk staat te roeren. Opnieuw die verdomde te lefoon: het vuur gaat terug zachter en geduldig schrijft meme van alles op. Als ze even later de koffiepotten naast haar vuur klaar zet zit ik bijna te kwijlen op mijn rekenblad. Ik hoor het geluid van krakend metaal. Komaan Evy, maak dat blad af! Meme snijdt de ananasringen al in stukjes en ver deelt ze over de kommetjes. Opnieuw de telefoon. Je bent tijd aan het winnen, Evy, sneller! De tijd op m’n blad klokken vloog nooit zo snel voorbij als nu. Dan hoor ik een ronkend geluid van een trac tor. Het klinkt steeds luider en luider, de eerste is bijna thuis… Dan komen de kommen op tafel en moeten alle boeken toe behalve die van ons meme dan, die blijft altijd open liggen op haar bureau.
Voorzichtig giet meme de goudgele brij uit in de kommetjes, de stukjes ananas komen vrolijk bovendrij ven terwijl ik de laatste antwoor den in m’n boekje krabbel.
Vrijheid heeft nooit zoveel naar vanille gesmaakt als op de leeftijd van tien.
Vrijheid heeft nooit zoveel naar vanille gesmaakt als op deleeftijd van tien.
Een nieuwe politieke beweging is geboren in Lochristi. Een beweging die luistert naar Uw vragen en voorstellen.
Socialisten, groenen en onafhankelijken uit Lochristi en Wachtebeke bundelen de krachten en trekken onder de naam Samen Anders naar de stembus in 2024.
Benieuwd naar wat dat voor u kan betekenen? Of, beter nog, heeft u zelf een sprankelend idee over hoe goed bestuur in de nieuwe fusiegemeente vorm moet krijgen?
Mis dan zeker onze ontmoetingsdagen niet in elke deelgemeente:
op dinsdag 22 november 2022 in Picasso Lochristi om 19.30 u.
op donderdag 15 december 2022
de Sint Hubertuszaal Zaffelare om 19.30
op dinsdag 17 januari 2023 in zaal Hermeline te Hyfte om 19.30 u.
• op woensdag 15 februari 2023 in zaal Sfeervelde te Beervelde om 19.30 u.
• op dinsdag14 maart 2023
De Kring Zeveneken om 19.30 u.
Ferm Zaffelare steunt blinde geleidehonden samen met de Dopjesactie. Drop je dopje in de verzamelbox bij Christine Tytgat, Bosdam 1, Zaffelare
Iedereen kan dopjes verzamelen: thuis, op school en op het werk.
• Vrijwilligers halen de verzamelde dopjes op bij de inzamelpunten en brengen ze naar de sorteercentra.
• Alle dopjes worden gecontroleerd. Enkel de zuivere plastic dopjes en deksels kunnen gebruikt worden. Andere producten zoals kroonkurken, wijnkurken en batterijen kunnen niet gebruikt worden.
• De verzamelde dopjes worden naar de fabriek gebracht om ze daar te recycleren. Het transport gebeurt altijd in hele grote bakken waardvoor men heel veel dopjes in één keer naar daar kan brengen.
• De dopjes worden fijngemalen tot schilfers en herwerkt tot nieuwe producten.
• De opbrengst van de verkoop van de dopjes wordt gebruikt voor de opleiding van onze honden en de algemene werking van het centrum.
Hatha yogalessen met Dini van Hoecke in Takketiele huis, Rechtstraat 26 di. 19.30-21 u. & wo. 09.30-11 u.
Meer info: www.ayur-asana.be
Fietsen met Ferm & LG Zaffelare elke donderdag om 14 u. vertrek aan de kerk van Zaffelare. Info: Rosette Schelfhout 0485/365573
Naar Art Center Hugo Voeten, de luchtha ven van Deurne en het museum Stampe & Vertongen
Zaffelaarse doodzantjes uit de verzameling Luc Baert Gratis te bezichtigen
Waar: LOS (Zaffelare-Dorp 23) Wanneer: 30/10, 01/11, 02/11, 05/11 en 06/11 telkens van 10 u. tot 13 u. en van 14 u. tot 18 u.
Organisatie: De Nieuwe Ontginning Zaffelare
Organisatie: Neos Lochristi Vertrek: om 8 u. aan de parking bibliotheek, Koning Boudewijnlaan 6 Inschr.: tem 2 november via neoslochristi@ gmail.com of 0476 41 02 19
4 Uren Run&Bike van 14 tot 18 u. Laatste editie - Lopen en fietsen ten voor dele van 11-11-11 en voor een lokaal goed doel: vzw Luein.
Het wordt niet enkel strijden voor de eerste plaats, dit jaar wordt ook de best verklede ploeg beloond!
Info & Inschrijven: info@4urenrun-bike.be www.4urenrun-bike.be
Waar: Floréac, Beerveldsebaan 4
Samen genieten van zang en muziek, koffie en gebak en goed gezelschap en om 14 u. optreden van The Vanco Brothers.
Ferm leden en partner van harte welkom Inschrijven: Voor 31 oktober via 0473/68 55 68 of vanoostrosette@telenet.be
Waar: Provinciaal Domein Wachtebeke
Johan neemt je mee naar een bewogen peri ode in de Europese geschiedenis en schetst een genuanceerd portret van de belangrijkste Europese leider van de moderne tijd. Als kind van de verlichting stond Napoleon aan de wieg van de moderne Europese samenleving. Zeer actuele principes, zoals de scheiding van kerk en staat en de godsdienstvrijheid, zijn door hem ingevoerd. Het wordt een boeiende lezing.
Waar: Lodejo, Dorp-Oost 1
Organisatie: Cultuursmakers Lochristi Info & inschr.: lochristi@cultuursmakers.be
‘Het Machtig Reservoir’ van Peter Terson - door Toneelgroep
DE ONNOZELE KINDEREN - met Franky Nimmegeers en Luc Van Autreve
Tickets: € 15 - exponieuweontginning@ gmail.com
Waar: LODEJO, Dorp-Oost 1
Organisatie: De Nieuwe Ontginning Zaffelare
AVE DE BARRO - Bolero’s, Ranchero’s en de betoverende stem van Denisse Vargas
Organisatie: vzw SC Reinaert
Waar: Sfeervelde, Beervelde Dorp 58
Tickets: wintervonken@vzw-reinaert.be
Markant Lochristi en enkele vrouwelijke han delaars organiseren samen een event waarbij we een paar markante zaken van lochristi in de kijker zetten. De deelnemers volgen een uitgestippeld parcours en bezoeken na de sluitingsuren in groepjes een aantal zaken en winkels.
Organisatie: Markant Lochristi
Contact: Markantlochristi@gmail.com
verscheidenheid aan rassen, pluimage, de diverse kleurschakeringen, de houdingen, de lawaaierigheid van onze gasten.
Organisatie: De Goudvink Lochristi Waar: parochiezaal Hermeline, Hyfte-Center 32
Wanneer: vrijdag van 19 tot 22 u. ; zater dag van 9 tot 22 u. ; zondag van 8 tot 16 u.
Donderdag 17 november - 14 u. Amerikanen, hoe het fout liep en hoe het beter kan Lezing door Steven De Foer, redacteur bij De Standaard.
Organisatie: Neos Lochristi
Waar: Lodejo, Dorp-Oost 1
Inschr.: tem 13 november via neoslochris ti@gmail.com of 0476 41 02 19
Lezing door Prof. Em. Frank Roels
Waar: Polyvalente zaal bibliotheek Koning Boudewijnlaan 6
Info: lindavanderwildt@telenet.be
Organisatie: De Geuzen Lochristi
Waar: Oude Gemeenteschool van Zevene ken (Hoekstraat 2)
Wanneer: zaterdag van 10 tot 18 u. & zondag van 10 tot 17 u.
Je kan er ook genieten van een lekkere kop koffie met taart, een glaasje wijn of van het nieuwe ’Juste’ bier (bruin, blond of tripel).
Mooie verhalen van onze vereniging en tal van extra onuitgegeven foto’s…
Waar: vergaderzaal sporthal ’t Veerleveld, Zaffelare
Info: Martine Stevens 0499/332298
Organisatie: Ferm Zaffelare
Waar: in de nieuwe leskeuken Uytenhove Info: marcella.buysse@skynet.be0474/49 79 90
Organisatie: Ferm Lochristi
Waar: in de nieuwe leskeuken Uytenhove Info: Rosette Schelfhout 0485/36 55 73
Organisatie: Ferm Zaffelare
Organisatie: FERM Lochristi
Vertrek: om 13 u. aan de Kerk - Lochristi Inschr.: linda.de.maesschalck@telenet.be of 0476/57 83 52
25 jaar bib!
Sinds enkele jaren vormt het Lokers-Lootse duo Willy Linthout en Ann Smet de wonderdeeg voor de heerlijke Urbanusstrips. Willy was er vanaf dag één bij –zijn eigen idee overigens – en is gepokt en gemazeld in het vak, en tekent voor de unieke combinatie van verwoed striptekenaar én -verzamelaar. Ann ontpopte zich van Willy-fan tot literaire duizendpoot, en vond in haar idool eerst een mentor, en vervolgens een kruisbestuivende pingponger. Smijt Roald Dahl, Quentin Blake en Pipi Langkous in één trommel, schud ermee, en je hebt de heerlijke cocktail van dit wonderlijke duo. Knotsgekke ideeën schieten in het rond, schetsen dwarrelen neer als sneeuw, en de verras sende plotwendingen zijn soms te zot voor woorden. De allerlaatste Urbanusstrip verschijnt nu en de twee artiesten signeren graag in onze bib, op 29 oktober, in de voormiddag. Met een tekeningetje erbij, voor de gegadigden. En wees gerust: de creabron valt niet droog, hoor: De familie Super maakt haar opwachting, en wordt hun nieuwe hippe stripreeks. En daarnaast zijn er nog tal van andere projecten, waaronder een bundel kortverhalen van Ann: De waanzin van het leven. Ook al een must-read, en ook in aanbod die dag, net zoals de strips overigens.
Jij was de bedenker van de Urbanusstrips?
Willy: Zo kan je dat wel stellen, ja. Ik zat al in het stripwereldje toen ik met het idee op de proppen kwam. Mijn uitgever was er direct voor gewonnen. Vier pagina’s tekende ik vol en daarmee trokken we naar Urbanus. Die zag het meteen zitten. Een etentje later, bij mij thuis, bleek het tussen ons persoonlijk ook nog zeer goed te matchen, en werd de zaak beklonken. Zo simpel was dat. En zie, nu heb ik de hand gelegd aan de allerlaatste Urbanusstrip, nr. 201.
Geen spijt dat het stopt? En wat zegt Urbanus?
Willy: Geen spijt. Spijt is wat de geit schijt. Het is gewoon op, en eigenlijk had ik dat gevoel al een paar jaar geleden, bij nr. 185 of zo. Maar toen kwam Ann plots in mijn wereld, en kreeg ik een boost van inspiratie. Het is heerlijk ping pongen met haar. Ze heeft de meest wonderlijke verhalen, en doet voorstellen die ik, die gelaarsd en gespoord ben in de stripwereld, nooit nog bedenken zou. Dat is het voordeel van zonder voorkennis of metier in een beroep binnen te stappen. Je kan alles anders zien. Ik ben er Ann heel dankbaar voor. En nu gaan we samen voor een andere reeks: De familie Super. Ik vermoed niet dat we daarmee onmiddellijk de gemiddelde 15 000 exemplaren van de Urbanusstrips zullen halen, maar zo vlak voor mijn zeventigste wou ik toch nog eens iets anders uitproberen. En de reactie van Urbanus? Die stemt met dit afscheid in. De strips waren ons gezamenlijk geesteskind, en als een van de twee er wenst mee te stoppen, begrijpt de andere dat volkomen. En Urbanus zit net als ik, ook in een latere levens fase. Been there, done that. Zoiets. Tijd voor iets anders.
Willy: Eigenlijk altijd al. Voor zover ik me herinner. Thuis waren we bloemisten, begoniakwekers. Jij bent van de streek, dan weet je het wel, zeker?
Dat is ploeteren. Als kind al. De regel van zeven, noem ik het. Als kind van zeven, van ’s morgens zeven, tot ’s avonds zeven, tussen de knollen. Zegt genoeg, zeker? Dan ga je toch een uitweg zoe ken? Voor mij bleken dat strips, en voor mijn broers was dat schrijven, en an dere dingen. Neen, de bloemistenstiel was niet aan ons besteed. En ik heb er nog soms mee te doen, met de tuinders, want er is nauwelijks nog geld mee te verdienen, en het blijf labeuren van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat. Gelukkig waren er dus de strips, en bleek ik getalenteerd genoeg. En fratsen bedenken, kostte me nooit enige moeite. Op school al, Sint-Laurentius. Daar heb ik precies één keer de middagradio mogen verzorgen, één nummer lang,
k ben van Lokeren afkomstig, en via enkele omwegenbelandde ik hier in Bastelare, Zeveneken. Het is hier nogbehoorlijk rustig, en de velden liggen vredig achter ons.Mijn favoriete plekken zijn dan ook de randen van Lochristi.De gezellige kleine plaatsjes. Zoals hier rechtover, het kroegje van Lucas. En hierachter, de groene longen van Beervelde.Om te winkelen alterneer ik tussen Lokeren en Lochristi,maar je hebt al begrepen, mijn hart zit in de velden en debomen. En gelukkig hebben we er daar nog best wat van.Koesteren dus!
met Je t’aime moi non plus (lacht)… je begrijpt mijn affiniteit met Urbanus, zeker? Enfin, ondertussen werken er nu een paar mensen voor mij, dus in die zin kan je zeker besluiten dat ik een juiste keuze heb gemaakt. Maar kijk, volgend jaar word ik zeventig, en dan hang ik mijn bedrijfje aan de haak, en word ik voltijds kunstenaar. Wat zeg je daarvan (lacht).
Straf. Je hebt een mooi pad gelopen, Willy. Maar toch is het niet altijd over rozen gegaan, getuige je graphic novel: De jaren van de olifant? Willy: De zelfdoding van mijn zoon was inderdaad een zwarte bladzijde. Hoe verwerk je zoiets als ouder? Ik kan alleen maar zeggen dat ook hier tekenen voor mij enig soelaas bracht. Het was je reinste rouwverwerking. En dat is het nog. Recent nog – vijftien jaar later – heb ik er nog 80 pagina’s aan toegevoegd. Ik had daar plots weer nood aan. Rouw stopt nooit. Het is een dynamisch proces, en persoonlijk doet het me deugd om daar creatief iets mee te blijven doen. Het helpt me enorm. En aan wie door eenzelfde leed getroffen wordt, deze goede raad: als je een kind verliest, zoek professionele hulp. Zeg niet: ik kan het alleen, want dat kan je niet. Deel het met een therapeut, en met je part ner en je vrienden uiteraard. Gelukkig had ik voor de zelfdoding van Sam al een parcours afgelegd, samen met therapeuten, in verschillende opleidin gen. Zestien jaar lang. De stap naar hulpverlening was voor mij zo dus behoorlijk evident. Want in die jaren was het nog van: je hebt ze niet goed bij elkaar, als je psychologische hulp nodig hebt. Je kent dat wel. Dat is nu gelukkig aan het keren.
Willy: Zeker weten. Ann en ik zijn overigens mid den in het creatief proces van onze volgende: Ge lukkig worden in 8,5 stappen. Je hoort het, een heel ander thema. Dat halfje op ’t einde is veelzeggend: het is altijd onaf, ons gelukkig zijn. En hoewel we nog bezig zijn, wil ik toch al een tipje van de sluier lichten. Benieuwd naar stap één?
Zeker weten!
Willy: Zorg dat je rijke ouders hebt (schatert). Is ’t waar of niet? Hoeveel scheelt dat niet in een mensenleven? Je zal wel begrijpen dat je bij ons
Volgend jaar word ik zeventig, en dan hang ik mijn bedrijfje aan de haak, en word ik voltijds kunstenaar. Willy
Tekst: Luc Van de Vijver Foto’s: Mark Verbrugge
tweeën aan het juiste adres bent voor kolder en ge vatte kwinkslagen, maar mét altijd weer een kern van waarheid. Allee, ik kan het moeilijk definiëren, hoe wij precies zijn. Ann is voor mijn aparte creatieve proces sowieso de ideale sparringpartner. Een echte zegen dat zij in mijn wereld gekomen is.
Ann: Ik was al heel lang een enorme fan van Willy zijn werk. Er kwam geen strip uit, of ik liet hem signeren, op de Daknam Feesten, was dat. Een paar jaar terug, voor corona nog, polste ik eens op Facebook of Willy weer kwam signeren. Tot mijn grote verbazing ant woordde Willy zelf, dat hij helaas belet was, maar dat ik op een gesuggereerde datum van 13 tot 13.30 bij hem thuis langs mocht komen. Zo gezegd, zo gedaan. En het klikte wonderwel. Het halfuurtje werd ruimschoots overschreden.
Willy: Bij fans probeer ik eerst te begrenzen, hé. Soms beginnen mensen hun hele leven te vertellen, en dan zit je daar…
Ann: Uiteraard. Maar het voelde voor ons beiden zo goed, dat er een vervolg kwam, en bij een nog latere ontmoeting liet ik eens vallen dat ik af en toe zelf ook wat schreef, en Willy reageerde prompt: awel, stuur mij dat eens door.
Willy: Ik was in de wolken. Ik zag onmiddellijk het potentieel, en hoe verrassend origineel Ann was. Een
© "DE FAMILIE SUPER - Pépé Smos gaat te ver" - Willy Linthout & Ann Smet
ruwe diamant, die nog niet gepolijst was door de vakwereld. Ze bracht dynamiek en bruis in mijn toen opdrogende Urbanusplots. En wat een vaart heeft het sindsdien nog genomen.
Ann: Het is gewoon bijzonder tof om met ons tweeën te brainstormen. We lopen hier een dubbel proces. Eerst bedenken we het plot, of de korte inhoud, laat ons zeggen. Het verhaaltje. Vier pagina’s of zo. Urbanus zelf was ook altijd heel enthousiast. De volgende fase is dan het scenario be denken, dan schetsten wij hier tweeën het hele stripverhaal –Willy de tekeningen, en ik de woorden. Daarna werkt Willy het thuis definitief af, of zijn ‘inkter’ Steven De Rie, of nog anderen.
En zo gaat het ook voor de andere strips?
Ann: Precies zo. De familie Super bv. En nu dus het veel dikkere Ge lukkig worden in 8,5 stappen. Daarnaast zijn we ook nog met per soonlijke dingen bezig. Willy heeft tentakels in de stripwereld die overal heen reiken, en zelf waag ik me nu aan een kortverhalenbundel: De waanzin van het leven. Die komt ook uit eind oktober, en die signeer ik dus ook graag in de bib. We hebben dus drie dingen in aanbod: de laatste Urbanus, de nieuwe Familie Super en mijn bundel.
Kunnen we al een voordrukje doen, van een kortverhaal, met tekening?
Ann: Zeker weten. Is ’t ok, Willy, voor jou?
Willy: Uiteraard. Zo weten de mensen hoe straf je schrijft.
Snel en snedig, merk ik, Ann. Staccato, met een vleugje wereldwijsheid?
Ann: Ik zet de mens graag aan het denken. In korte, strakke zinnen. De kadans waarop je mee kan stappen in het tempo van mijn personages. Soms zet ik de lezer op een verkeerd spoor. Soms vat ik hem onver wacht bij de lurven. Soms is er een verrassend plot of een onverwachte pointe. Soms een tragere doorsijpeling van een idee.
Ik wens jullie beiden veel succes, en veel signeer-, schrijf- en tekenplezier.
Ann: Dat zal niet mankeren.
Willy: ’t Is niet voor ’t eerst, dat signeren, en ik doe het super graag. Het contact met de lezer, dat is altijd hartverwarmend, en doet telkens weer, heel veel deugd.
Gelukkig worden in 8,5 stappen. Dat halfje op ’t einde is veelzeggend: het is altijd onaf, ons gelukkig zijn.
Ann
IMMO MARC EVERAERT werd opgericht in 1990 en staat voor meer dan 30 jaar traditie en standvastigheid met veel aandacht voor persoonlijk contact. Een aanpak die ook Verdegem Vastgoed kenmerkt en die ze zullen koesteren.
VERDEGEM VASTGOED is passie, inzet, kennis en vertrouwen. Voor u als klant blijft alles zoals voorheen.
Uw trouwe gezichten – Miriam en Sarah – blijven op post. Marc blijft back-up achter de schermen. Het kantoor blijft op dezelfde locatie.
met 4/5 slpk. en zuidgeörienteerde tuin.
Rustige woonbuurt. Tot. opp.: 569 m².
EPC 186 kWh/m²
Inl. RO: Vg-Wg-Gmo-Gvkr-Vv
Violierstraat 36
Ruime WONING met mooie, authentieke gevel
4/5 slaapkamers en koer. Opp. 81 m².
EPC 156 kWh/m²
Inl. RO: Vg-Wg-Gmo-Gvkr-Vv
6 slaapkamers,
mooie tuin.
opp.: 304 m².
336 kWh/m².
met 2 slpk. en terras.
EPC 32 kWh/m².
Huurprijs: € 750 / maand Gem. kosten: geen.
met 2 slpk. en terras. Instapklaar. Op wandelafstand van de Markt.
EPC 158 kWh/m²
Inl. RO: Vg-Wg-Gmo-Gvkr-Gvv
Daar loop ik,
Met een jas met kap aan.
Het is een zware jas, een lange jas.
Bij regen, lijkt het alsof die elke regendruppel opslokt.
Bij zonneschijn droogt die nooit volledig op.
En nochtans heb ik de keuze om die jas uit te trekken.
En heel af en toe doe ik dat. Dan hangt hij moedeloos aan de kapstok. En spring ik vrolijk rond, zonder last of ballast. Om daarna weer met jas aan verder te gaan.
Hoe langer ik hem draag, hoe lelijker hij wordt.
En slijtage. Rits, ritst niet zo vlot meer. Sommige naden komen los.
Het is immers een meegroeijas. Die jas is 49 jaar oud/jong…….
En plots op een dag.
Ik ga wandelen in de druilige regen. Na een 20 min stappen komt het zonnetje piepen. En daar verschijnt een regenboog. Mooi, wat een kleurenpracht. Ik stap met de glimlach verder. Mijn stappen veren op de weg. Mijn schouders ontspannen. Mijn jas wordt lichter. De knopen springen één voor één van de jas. Mijn armen worden vederlicht en gaan automatisch omhoog. Mijn jas wordt als het ware naar boven gezogen.
Ondertussen is de zon feller gaan schijnen. Het regent niet meer.
Mijn jas stijgt op als een ballon. En weg is hij.
Mijn lange, zware, donkere jas.
Recht het universum in.
Dank je wel aan mijn beste vriendin Marie-Lou om mij te kiezen.
Mijn naam is Alison Verbrugghe ik ging naar school in de Weg-Wijzer in Zaffelare maar sinds september ga ik naar het college van Melle.
Ik ben 2 jaar geleden naar Zaffelare komen wonen maar mijn papa woont nog steeds in Gent waardoor ik de ene week daar woon en de andere hier.
Ik heb nog een zus Rosie en een broer Noah en een pluszusje Sam.
Ik teken graag en ik ben ook graag creatief bezig.
Mijn hobby’s zijn naar de Chiro gaan en ballet.
Koken doe ik ook graag, dat heb ik van mijn opa die de eigenaar is van De Lozen boer.
Graag geef ik het door aan mijn oude klasgenoot Charlotte Van der Stichel.
Ik mis mijn klasgenoten heel erg en Charlotte en ik waren ook heel close.
Liefs Alison
2Eerst en vooral bedankt Alison voor het klavertje vier!
Ik ben Charlotte Van Der Sichel, 12 jaar en woon in Lochristi samen met mijn mama Silvie, papa Martin en Max mijn Maltipoo-pup.
Ik heb verschillende jaren Ritmische gymnastiek gedaan op niveau, 16 u/week, maar om verschillende redenen ben ik hiermee gestopt. De dansmicrobe zit er wel nog in, van daar ik nu moderne dans doe in Lochristi bij D.I.O.P.
Ik ben een creatieve meid, teken graag en maak ook eigenhandig juweeltjes die ik ook verkoop op mijn eigen website, ben dus een jonge onderneemster (jewelsbycharlis.be).
Sinds september ga ik naar het middelbaar onderwijs in Oostakker Edugo De Brug en dit samen met Elise Cornelis, mijn vriendin waarmee ik sinds het eerste kleuterklasje samenzit.
Ik wil dan ook heel graag het klavertje vier doorgeven aan haar....Elise Cornelis
Dank u wel Charlotte! Superleuk dat je aan me denkt.
Hallo, ik ben Elise Cornelis, 12 jaar oud en ik verjaar op 13 september. Ik woon in de Oude Veldstraat op ’t Persijzer.
In de week ben ik graag actief want Ik dans bij Flik-Flak en speel basket bij Laarne. Op zondag ben ik steeds paraat bij de Chiro Zuildekens in Zaffelare.
Ik zit in het eerste middelbaar en volg taal & stem op Edugo De Brug.
Graag ben ik creatief bezig zoals met schil deren, knutselen en ontwerpen. Later zou ik heel graag iets doen met interieurinrichting.
Naast mijn mama Cindy en papa Filip heb ik ook nog een oudere broer Aaron. Ik heb ook vele huisdiertjes zoals: onze poes Louise, de drie kipjes, vele kwarteltjes en nog mooie grasparkieten.
Graag geef ik mijn klavertje vier door aan één van mijn vele goeie vriendinnen Jozefien Vandebuerie.
Eerst en vooral wil ik Elise bedanken voor dit klavertje vier.
Ik ben Jozefien Vandebuerie (12 j.). Ik woon in Zaffelare samen met mijn papa Bert, mama Valérie en broer Felix (8 j.).
Sinds september volg ik Latijn op het Sint-Janscollege. Tot vorig jaar ging ik naar de Weg-Wijzer. Mijn klas, 6B, was de allerleuk ste klas ooit! Het afscheid was moeilijk en ik mis ze enorm. Gelukkig zie ik de meeste meisjes nog op zondag tijdens de Chiro en bij Flik Flak. Ik dans er 2x/week. De rest van mijn hob by’s zijn toneel bij de jeugdgroep Ludio. Volgend jaar brengen we een nieuw stuk. Ook muziek, afspreken met vrienden en rei zen vind ik ontzettend leuk. Zo ga ik ook elk jaar skiën met Little Ski Mountain. Tijdens de zomer vinden we het dan weer leuk om nieuwe landen te leren kennen. Dit jaar bezochten we Canada. Wat een mooi, groot land met lieve mensen. We zagen er orka’s, bultrugwalvissen. Jammer genoeg hebben we geen beer gezien.
Ik geef het Klavertje vier door aan mijn vriend Morris. We zaten samen in 6B en nu nemen we elke dag samen op de bus naar het SJC.
Gelukkig bezit Lochristi nog meerdere ‘herenhuizen’, woningen die door hun omvang en stijl nog indruk maken. Herenhuizen hadden meerdere functies. Er waren niet alleen de private woonruimtes en huishoudelijke ruimtes van het gezin van de eigenaar, maar ook ruimtes voor de uitoefening van het beroep van notaris, dokter, brouwer, olieslager, pastoor, hoofdonderwijzer, enz. Dikwijls was er een bureau voor de administratie, ruimte voor ontvangst van gasten en private ruimtes voor het inwonend personeel. Herenwoningen drukten de status uit van de eigenaar en verschilden duidelijk van de andere dorpswoningen, boerderijen en arbeiderswoningen. Aan vele van die bewaar de herenhuizen is ook een lang verhaal verbonden. Omdat dit verhaal onze omgeving meer inhoud en betekenis geeft, zullen hier in de loop van de vol gende maanden een aantal van die woningen besproken worden.
De herenwoning in Beervelde-Dorp 44, nu bewoond door mevrouw Martine Roelandts-Vandeweghe, werd gebouwd als woning van heelmeester Jean Antoine Fierens (1798-1868). Hij was in zijn tijd een van de meest befaamde oogmeesters van Vlaanderen.
Jean Antoine Fierens werd geboren te Antwerpen in 1798. Waarschijnlijk in 1821 vestigde hij zich in Beervelde als “heelmeester ten platten lande”. Zijn oudere broer Guillaume Fierens woonde toen al sinds 1817 als heelmeester in het naburige Lokeren. In 1826 kocht Jean Antoine op een openbare verkoping van goederen van een Gentse familie Blommaert, een kleine boerderij en enkele stukken grond in de oostelijke hoek van Beervelde-Dorp en het toenmalige Bakkerstraatje (nu Hospitaalstraat). Kort daarna liet hij er de nog bestaande woning bouwen. In 1830 huwde hij kerkelijk te Beervelde met Pia Braeckman (1801-1890) uit Oostakker-Sint-Amandsberg. Zij kregen vier kinderen: Edmond (1831-1852), Lucien Napoleon (1834-1867), Athalie Marie (1838-1871) en Victor (18391839). In 1836 werd dokter Fierens schepen van Destelbergen, waartoe Beervelde toen gedeeltelijk behoorde. Het echtpaar Fierens-Braeckman is niet samengebleven. Rond 1847 verliet de heelmeester zijn echt genote en ging in Gent wonen. Hij overleed onverwachts in 1868 in het spoorwegstation van Antwerpen Linkeroever, toen nog Vlaams Hoofd te Zwijndrecht. Dat was de plaats waar men de overzetboot nam naar Antwerpen. Zijn echtgenote bleef levenslang in Beervelde wonen.
In het ancien regime bestonden er twee erkende soorten geneeskundigen: enerzijds de theoretisch, aan de universiteit opgeleide geneesheren en anderzijds de praktische deskundigen, de chirurgijns, die bij een meester leerden en in de gilde werden opgenomen mits een meesterproef. Nadat de Franse bezetter de gilden afschafte, verdween voor aantredende chi rurgijns het officieel statuut en ontstond een nieuwe regelgeving. Kandi daten konden vanaf 1803 het statuut krijgen van gezondheidsofficier na een proef voor een geneeskundige commissie. Die proef kon men pas afleggen na ofwel zes jaar gewerkt te hebben bij een doctor in de ge neeskunde, ofwel na vijf jaar praktijk in een burgerlijk of militair hospitaal ofwel na drie jaar gestudeerd te hebben aan een “Ecole de Santé”. Welke opleiding Jean Antoine Fierens gekregen heeft om gezondheids officier te worden, heb ik nog niet kunnen achterhalen. Jaren later, in 1832, heeft hij aan de universiteit van Gent nog het examen afgelegd van doctor in de geneeskunde met grootste onderscheiding en in 1834 van doctor in de vroedkunde met grote onder scheiding. Het valt op dat hij later weinig of niet verwezen heeft naar zijn doctorstitel. Hij noemde zich “oogmeester”. Hij specialiseer de zich in oogheelkunde en zou in zijn vak en in zijn deskundigheid de meeste dokters van zijn tijd voorbijsteken.
Sommigen van ons hebben het boek “De Loteling” gelezen van Hendrik Conscience, over een jonge soldaat die blind werd en die door zijn lief werd weggehaald uit het leger. Het verhaal van Conscience werd ook verfilmd en ik heb mij toen afgevraagd: vanwaar die blindheid in het leger? Nu blijkt dat dit inderdaad een historisch feit was. Door trachoom, een bacteriële infectie van het ooglid, werden duizenden Belgische militairen aangetast en velen werden blind. Daar men omwille van die aandoening de soldaten naar huis liet gaan, heeft de kwaal zich ook verspreid in de burgerbevolking. In België is daarrond een grote discussie ontstaan, eerst al over de oorzaak van de kwaal en de erop vol gende blindheid. Sommigen meenden dat het te maken had met de te strakke kledij van de jonge militairen, anderen veronder stelden een besmetting. En ondertussen was er in Beervelde een heelmeester, die als het ware aan de lopende band zijn blin de patiënten terug deed zien of hen genas van hun oogkwaal. Zijn patiënten liet hij ter plaatse verzorgen in een apart gebouw, waarvan de naam hospitaal de naam gaf aan de Hospitaalstraat in Beervelde.
Omwille van zijn verdiensten als oog meester werd J.A. Fierens uitdrukkelijk gevierd. Gewezen patiënten van hem lie Portret van J.A. Fierens, geschilderd op ivoor (Foto: G. Willy Fierens, Lokeren)
ten in 1837 een mooie medaille maken om hem te eren. De Gentse stadsarchivaris Prudens Van Duyse maakte een eredicht. Hij kreeg het Groot Kruis in de Orde van koning Leopold. Tot 1844 had de heelmeester nog zijn praktijk te Beervelde. Hier over krijgen we inlichtingen in een jaarlijks uitgegeven “Wegwyzer der stad Gent”. Van 1842 tot 1844 werd hij vermeld als oogmeester (oculist) te Beervelde met raadple gingen te Gent op dinsdag en vrijdag. In 1845 was hij alleen in Gent te raadplegen (Keizer Karelstraat) en vanaf 1846 tot 1863 ook te Antwerpen. Gedurende een korte periode, vanaf 1861 tot 1863, hield hij ook raadpleging in Kortrijk. Vanaf de eerste vermelding in 1842 tot aan zijn dood in 1868 was oogmeester J.A. Fierens in Gent de constante verwijzing voor oogheelkunde, samen met professor J. Van Roosbroeck, ge neesheer-oogmeester, die overleed in 1867, een jaar vóór J.A. Fierens
Lucien Napoleon Fierens, de tweede zoon van de oogmees ter, werd doctor in de geneeskunde en vestigde zich als huis arts in zijn geboortehuis te Beervelde. Als jonge dokter werd hij het slachtoffer van zijn zorg. In 1867 is hij overleden aan tyfus, een besmetting die hij zou hebben opgelopen bij het verzorgen van een patiënt op de wijk Raveschoot.
Pia Braeckman, de echtgenote van Jean Antoine Fierens en de moeder van dokter Napoleon Fierens, was een zuster van de eerste burgemeester van Sint-Amandsberg, Alfons Brae ckman. Bij leven verloor zij haar vier kinderen. Zij deed be langrijke schenkingen aan de parochie Beervelde, waaronder de grond waar nu de vrije kleuterschool is gebouwd in de Kloosterstraat. Zij overleed in 1890. Haar graf moest con tractueel eeuwigdurend onderhouden worden, maar werd opgeruimd bij de vernieuwing van het kerkhof.
Na de dood van Pia Braeckman werd haar woning op een openbare verkoop gekocht door de Beerveldse huisarts Hen drik Eyers, die er woonde tot aan zijn dood in 1904. Sinds dien bleef de woning in dezelfde familie. Een dochter van het gezin Eyers-Van den Plas huwde met een zoon uit de Lootse brouwersfamilie Roelandts, waarvan de huidige bewoonster, mevrouw Martine Roelandts-Vandeweghe, een aangetrouw de kleindochter is.
Met dank aan Guillaume Willy Fierens en Eric De Groote, die mij hielpen bij mijn opzoekingen.
Afbeelding van dok ter J.A. Fierens op een eremedaille uit 1837 in opdracht van dankbare oud-patiënten-ooglijders.
Meer dan 25 jaar ervaring. We specialiseren ons in de fabricatie van keukens, badkamers, wandkasten en algemene meubelinrichtingen op maat. Zowel strakke moderne interieurs als landelijke stijlen worden met zorg gemaakt en geplaatst.
Onze eigen ontwerpafdeling werkt alles uit en brengt elk idee van droom tot werkelijkheid.
Alle meubelonderdelen worden voor 100% in eigen atelier vervaardigd waardoor wij volledig op maat en volgens de wensen van de klant kunnen werken.
specialiseren
Groep:
Alle afmetingen en indelingen zijn mogelijk naar Uw keuze. Inclusief levering en montage.
Voor alle info kijk op onze website www.mikeinterieur.be of bel eens.
ons in de merken van
/ Skoda en Seat.
koetswerkhersteller
Ethias, Baloise,
Deze Straatloper wandelt. Heel regelmatig.
Waarom wandel ik graag? Omdat ik heel graag buiten ben, en ik kan het doen wanneer het past. Ik kijk graag rond me. Ik hou van de natuur en de seizoenen (al is regen niet heel fijn, ivm modder en natte honden). Het geeft rust in m’n hoofd; even alles losla ten, niets moeten, genieten van het moment en van wat ik zie. De herfst ruiken, de stilte, de zon die opkomt (of onder gaat), de vo geltjes in het bos... Het is een moment om niet te hoeven denken, om moeilijke situaties te overdenken, of juist letterlijk om wég te lopen van iets moeilijks... Dat laatste doe ik bijna nooit, maar de begrafenis van een collega was zo een moment en resulteerde in een wandeling van 17,5 km...
Wandelen met anderen vind ik leuk maar, door mijn wisselende uren en werkende weekends, door mijn besluiteloosheid of juist spontane ingevingen, gebeurt dat niet vaak, dat moet ik echt af spreken. Jammer genoeg willen de kinderen nooit mee op wan deling, echtgenoot heel soms en daar kan ik echt driedubbel van genieten. (Helemaal als er dan een hapje en een drankje onderweg bij is.)
Maarrr... gelukkig zijn daar altijd mijn twee honden, die mij héél erg graag gezelschap houden op wandelingen. Ik ben nooit al leen, ik voel me nooit alleen. Zij zijn ook een drijfveer om te gaan wandelen. De honden zijn geadopteerd bij Dierenasiel Gent, en wonen vanaf hun 2,5 jaar bij ons. Diesel is bijna 10, Laika is 7.
Een wandelende of fietsende beweeggrage lezer, bericht ons over de mooiste Lootse paden en wegen ...
Een concept store met de focus op uw slaapwereld. Bedden en matrassen met een hoogst uitzonderlijk comfort. Nachtkleding & Homewear in de meest kwaliteitsvolle stoffen.
Bedlinnen: zacht, trendy en/of tijdloos. Prachtige lingerie & Beachwear.
Gentse Steenweg 9, 9160 Lokeren (Oude baan Gent-Antwerpen) Tel. 09/348.19.72 - www.noppeslaapcultuur.be
Het is een bewuste keuze, honden hebben, en ik vind dan ook dat ik goed voor ze moet zorgen. Daar hoort voor mij dagelijks 3x uitlaten en regelmatig een lange wandeling bij.
Vaak vertrekken we met z’n drieën vanuit de voor deur, naar de Rozelaredreef, richting Beervelde (het Park van Beervelde ‘moet’ ik minstens ieder sei zoen zien), soms ga ik richting Zeveneken, of rich ting Destelbergen. Deze week staat de Kunst Achter Glas-wandeling in Zeveneken op de planning. Heb jij die al gedaan?
Voor wat variatie stappen we in de auto, liefst naar een plek waar we nog niet zijn geweest. Soms ben ik geïnspireerd door foto’s van anderen en door Rou ten.be, en daarnaast laat ik me vaak leiden door een knooppunten-route. Zo kan je vantevoren zelf je af stand bepalen én is verdwalen moeilijk. Wachtebeke is een aanrader; niet ver weg en veel mooie plekjes (het Kloosterbos, natuurlijk Puyenbroeck, Heidebos, omgeving Zuidlede, langs de Moervaart, richting Et bos...).
Onlangs was ik geprikkeld door foto’s van Routen.be;
de Sint-Elooiskreek-wandelroute. Dus daar zijn we op een vrije ochtend voor mijn nachtdiensten geweest. Mooie wandeling, ik blij beestjes blij! Ik heb prachtige foto’s gemaakt waar ik zelf heel erg van nageniet en waar ik anderen van mee wil laten genieten. Als dat dan lukt dan is dat helemaal geweldig. Ook reacties die ik krijg op mijn stukje in dit blad, van buurtgenoten, collega’s en oud-collega’s, van men sen die ik onderweg tegen kom: heel erg leuk en heel erg bedankt!!
Voor deze editie kon ik niet kiezen welke foto ik zou sturen... De paddenstoelen, een foto van de SintElooiskreek, ... Deze ochtend (18/10) ben ik, voor ik in de gaten had dat vandaag écht wel deadline was, nog speciaal – voor misschien wel dé foto – naar Puyenbroeck gereden...
Vele groeten, Esther.
Ondertussen heb ik, naast mijn eigen account, op Instagram een tweede account geopend: LootseStraatloper_nummer9080, waar ik alleen foto’s uit Lochristi en omgeving post.
Ik woon in de Lobos in Lochristi. Ik ben “import”, een Nederlandse, maar in 2002 gaan samenwo nen met mijn huidige man die uit Lochristi kwam. Na 20 jaar is mijn “oranje-boven-gehalte” wel wat ge zakt en bij bv een voetbalwedstrijd zal ik eerder voor de Rode Duivels supporteren dan voor het NL-elftal.
Foto's > dinsdag 18 oktober 's morgens vroeg > Domein Puyenbroeck
Zo gaat het leven.
Vader sterft. Neef krijgt zoon. Dochter trouwt. Proficiat, Julie en Erik. Welkom Aldo. Saluut pa. Vier maanden tussen een laatste, eerste en doorstartende ademtocht.
In de kleine dorpskring van het leven, balanceert leven en dood op een doenbaar evenwicht. Al gaat het snel, de nabij heid van beminden weeft en biedt een wollen nest, waarin het veilig vallen en liggen en springen en landen is. En uitvliegen. En terugkeren. Steeds weer. Wat er ook gebeurt. Hoe anders, op het wereldtoneel. Waarvandaan zo vaak een striemende tegenwind aanwaait, die ons dreigt omver te bla zen.
Hoe die te dragen? Te weerstaan? Waar zullen we de schoon heid dan zoeken, de liefde, de troost?
In de kleine nabijheid. La petite bonté, noemde Levinas het. In een vingeraanraking een knipoog een luisterwil een vogelvlucht een veldbloem een babylach een koffiekrans een fietstocht een steunarm een omhelzing een troosttraan een fluistertoon een voorhoofdskus een tinteling een merelzang een apero een begripsblik een vreugdekreet een pijnzwijgen een opa-arm een oma-aai een kinderpret een ouderhand een hemelsblauw een regenboog een zonnebloem een trouwgelofte een jawoord aan elkaar en aan het leven.
lvdv
Vier maanden tussen een laatste, eerste en doorstartende ademtocht.
Bestrijd overgewicht
50% van onze huisdieren heeft ongezond overgewicht.
Begeleidingstraject van 4 maand (incl. gebruik activity tracker).
Pak problemen aan Vaak is voeding een deel van de oplossing.
Kies bewust voor elk dier en elk budget.
lattenbodems - boxsprings - matrassen - hoofdkussens - dekbedden - beschermers - bedtextiel
Antwerpsestwg. 1124 - T. 09 355 98 01
Aan afrit 3 van de R4, richting Zelzate
Openingsuren: Di - Vr: 9u30 - 18u • Za: 10u - 18u • Zo en Ma: gesloten • Open op afspraak
Wij blijven bereikbaar tijdens de wegenwerken
Sleeplife®