NVBT Magazine 24-3 (Najaar/winter 2020)

Prins Bernhard heeft 19 April 2002 tijdens een bijeenkomst op Paleis Soestdijk aan zeven personen de versierselen van de Orde van de Gouden Ark uitgereikt. De orde werd in 1971 in het leven geroepen door de Prins om een blijk van waardering te kunnen geven voor bijzondere verdiensten op het gebied van internationale natuurbescherming. Luciano Mutumbajoy uit Colombia werd onderscheiden als Ridder in de Orde van de Gouden Ark. ANP FOTO ROBERT VOS

‘Het heeft Hare Majesteit behaagd om Dr. Cees Renckens te benoemen tot Ridder in de Orde van Oranje-Nassau. Hij ontvangt de koninklijke onderscheiding voor zijn niet aflatende strijd in woord en geschrift tegen de kwakzalverij. Tijdens de plechtigheid in zijn woonplaats Hoorn, waar hem de versierselen behorend bij deze onderscheiding werden uitgereikt, memoreerde de burgemeester hoe Renckens, die sinds 1988 het voorzitterschap van de Vereniging tegen de Kwakzalverij (VtdK) bekleedt, vrijwel eigenhandig de vereniging reanimeerde en maakte tot de bloeiende vereniging die het nu is.’ (1) De in 2004 op kwakzalverij gepromoveerde oud-gynaecoloog vindt het vreselijk dat de onderscheiding waar hij zelf zo trots op is, zo vaak, en ook in hoge rang, verleend wordt aan kwakzalvers. De vereniging waar hij, tot 2020, 32 jaar bestuurslid was (lid vanaf 1980), heeft vaak tevergeefs geprobeerd de majesteit ervan af te houden. In 1971 bracht de Japanse keizer Hirohito een officieel bezoek aan Nederland. Samen met zijn vrouw werd hij ontvangen op Paleis Soestdijk. De destijds heel erg populaire cabaretier Wim Kan stuurde uit protest zijn hoge koninklijke onderscheiding terug. Zwaar teleurgesteld in het instituut dat hem de hoge blijk van waardering schonk. (2) Kan had tijdens de Tweede Wereldoorlog zwaar geleden onder de Japanners in Zuidoost-Azië, met name de dwangarbeid aan de beruchte Birma-spoorlijn.

HET EINDE VAN DE VERENIGING TEGEN DE KWAKZALVERIJ Er gaat zo vreselijk veel mis in de zorg. In de wereld en ook in Nederland. Er zijn veel slechte dokters gewoon aan het werk. Ze rommelen maar wat aan. Dat zijn de echte kwakzalvers! Weliswaar in het bezit van de vereiste diploma’s, maar niet in staat de juiste diagnose te stellen of de juiste behandelingen te geven of voor te schrijven. En waar Renckens zegt dat geld voor veel van de alternatieve artsen de drijfveer is, heeft hij een enorme blinde vlek voor de geldwolven in het reguliere circuit. Wat is het eeuwig zonde dat Renckens en de rest van de VtdK-clan zich niet met al hun tijd, kennis, energie en vasthoudendheid op de misstanden in de reguliere zorg hebben gestort. Wellicht waren dan de zorgkosten niet zo vreselijk uit de hand gelopen als nu het geval is. Renckens ziet een enorme vermindering in de belangstelling voor alternatieve geneeskunst. Omdat het ledenaantal van de dubieuze verenigingen als de NAAV en de AVIG