Η πτώση παίζει μόνο ντραμς

Βασίλης Κωνσταντινίδης

η πτώση παίζει µόνο ντραµς ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ

ΕΚ∆ΟΣΕΙΣ

ο σ ε λότ ο ς

Τιτλος Η πτώση παίζει μόνο ντραμς Συγγραφέας Bασίλης Κωνσταντινίδης Σειρα Λογοτεχνία [1358]061020 Φωτο εξωφυλλου Shutterstock images Copyright© 2011 Bασίλης Κωνσταντινίδης Πρώτη Εκδοση Αθήνα, Νοέμβριος 2011 ISBN 978-960-9499-86-6 Η επιμέλεια της έκδοσης έγινε από τις εκδόσεις οσελότος

Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, (Ν.

2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η κατ’ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγγραφέα.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ

ο σ ε λ ότ ο ς

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα Τηλ. : 210 6431108 e-mail: ekdoseis.ocelotos@gmail.com www. ocelotos. gr

Στον Στέλιο Γ. και την Ελευθερία Κ., που με βοήθησαν στην εύρεση του τίτλου και σε όλους αυτούς που κοιτούν προσηλωμένοι ένα παράθυρο...

Η πτώση παίζει μόνο ντραμς, τι άλλο θα μπορούσε, για να ακουστεί; Η φασαρία στην οροφή δείχνει όλα έχουν τελειώσει, η γιορτή έπεσε και ’μείναν τα φώτα ξεχασμένα κι εγώ που καιρό είχα να νιώσω έτσι, έμεινα σβηστός, για να αφήσω αυτά αναμμένα. Αν περάσεις από κάτω, θα δεις ότι έχω κόσμο, ενώ εδώ κοιμάται μόνο ο δικός μου. Ένας καθρέφτης η αυξανόμενη φασαρία, ένας ρυθμός που έρχεται από μακριά κι όλο και εντείνεται. Αν κοιτάξω απ’ τη γωνία, τη βλέπω να έρχεται πάνω σε άλογο, με τα μπάσα και τα πρίμα, ναι, η πτώση παίζει ντραμς, όχι κάποιος μετανάστης. Ας χορέψω κι εγώ, αφού εσύ το διάλεξες, σου άρεσε το τραγούδι αυτό, μα, αν σε ένα χορό Ζαλόγγου σε ρίξω στον γκρεμό, μην περιμένεις να πέσω κι εγώ από πίσω. Το πιο πιθανό; Θα τα αφήσω όλα και μ’ ένα τρένο θα πάω μακριά, εκεί στις ολόφωτες νύχτες, για να ξεχάσω τη φωνή που μουρμούριζε στ’ αυτιά. Η πτώση παίζει ντραμς, μα η ζωή κιθάρα κι ο έγχορδος χορός μου αφήνει για πάντα πίσω τη δική σου φασαρία. Ελαφρύ το χώμα που θα σκεπάζει την ανάμνησή σου. Μα, να κάποιος γνέφει απ’ την άκρη του δρόμου. Τελικά, η παρακμή έχει κόρη την ακμή.

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

29/10/06

Το γνωστό τοπίο απέναντι. Εδώ είχαμε έρθει μαζί. Τώρα κάθομαι στην άκρη του γκρεμού και γράφω. Θα πετάξω πρώτα το ημερολόγιο και μετά το σώμα μου. Θα γίνουν όλα ένα τίποτα πάνω στα μυτερά βράχια. Το ηλιοβασίλεμα το βλέπω εύκολα αν σηκώσω το κεφάλι απ’ το χαρτί. Τι παιχνίδια παίζει καμιά φορά η ζωή! Την προηγούμενη φορά που στεκόμουν σ’ αυτήν ακριβώς τη θέση δεν ήμουν μόνος κι αυτό το ίδιο σκηνικό έμοιαζε με φωτογραφία του παράδεισου. Πώς όλα είναι θέμα οπτικής! Πόσο κουραστικό και απαισιόδοξο είναι αυτό. Γιατί να μην υπάρχει κάτι άψυχο και όμορφο ταυτόχρονα να μας κάνει χαρούμενους όλες τις στιγμές; Γιατί να μην αρκεί ένα καλό φαγητό να μας φτιάξει τη διάθεση, ασχέτως με ποιον το τρώμε ή υπό ποιες συνθήκες; Το μόνο που έχω μάθει, δυστυχώς, είναι ότι η αγάπη είναι περισσότερο επικίνδυνη παρά όμορφη. Σε σηκώνει από τη γη που έχεις μάθει να πατάς και μια ωραία μέρα σ’ αφήνει να πέσεις ξανά πάνω της. Αν με είχε μονίμως στα ουράνια, αυτήν τη στιγμή δε θα παραπονιόμουν, αλλά τώρα που έχω καταλάβει ποια είναι η κλασική κατάληξη θα προτιμήσω να μείνω μόνος. Εκείνη ήταν που μου πρόσφερε τη ζωή κι εκείνη αυτή που θα μου την πάρει πίσω. Όπως ξεκίνησα, είμαι και τώρα. Τόσες διαδρομές, στροφές και καμπύλες για να καταλήξω στο ίδιο σημείο, στο τίποτα. Μια πορεία που αναιρεί τον ίδιο τον εαυτό της. Κάποιος άνοιξε την πόρτα κι έχω μείνει απ’ έξω. Ημερολόγιο, σ’ αποχαιρετώ. Ευχαριστώ για τη συντροφιά. Ο ήλιος έπεφτε στο κεφάλι του με δύναμη, αν και είχε πάψει να έχει καλοκαιρινή διάθεση. Αυτός ήταν σηκωμένος όρθιος και κοίταζε, απλώς κοίταζε, αφού δεν μπορούσε να ξεχωρίσει πια τίποτε όμορφο. Ένα ειδυλλιακό τοπίο που πλαισίωνε μια κόλαση ζωής. Κι

όλα αυτά με καλή πρόθεση, μόνο και μόνο γιατί κάποτε είχε την επιθυμία να αγαπηθεί. Πόσες φορές δε νιώσαμε ότι αγαπάμε αληθινά; Κι όμως, αυτό και μόνο είναι επικίνδυνο. Τι δώρον άδωρον! Για να γλιτώσεις από τις συνέπειες ενός έρωτα πρέπει να καταφύγεις σ’ έναν άλλον, ακόμα πιο ολέθριο, ώσπου έρχεται η στιγμή που γίνεται τόσο ολέθριος, που μπορεί να σε κάνει να τον κρατήσεις για μια ζωή. Πράγματι, το ισόβιο συναίσθημα γίνεται τρομακτικό. Τον λέγαν Άρη και είχε αποφασίσει να το κάνει. Όλα θα τελείωναν σύντομα. Τα είχε σχεδιάσει στην εντέλεια. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε. Μια πτώση, μια πρόσκρουση, μια διάλυση. Και μετά; Το τίποτε; Ή τα πάντα; Τα βράχια σχημάτιζαν μια πριονωτή κορνίζα στο θαλασσινό τοπίο που απλωνόταν ως τον ορίζοντα. Άνθρωπος κανείς στο οπτικό πεδίο. Το αυτοκίνητο από πίσω του είχε μείνει με ανοιχτή την πόρτα, σαν παρατημένη εκκρεμότητα που τον περίμενε ή τον φώναζε να γυρίσει πίσω. Το μόνο, όμως, που περνούσε απ’ το μυαλό του ήταν η πράξη. Έπρεπε να ’ναι δυνατός ώστε να τη φέρει σε πέρας. Γι’ αυτό είχε έρθει εδώ, όχι για να παίξει σαν τα παιδάκια. Ήταν μία από κείνες τις στιγμές στη ζωή μας που το μυαλό έχει αποκλείσει κάθε διέξοδη σκέψη κι έχει κρατήσει ό,τι πιο αρνητικό και καταστροφικό υπάρχει μέσα του. Δεν υπήρχε κάποιος γύρω να τον συνεφέρει. Το χειρότερο ήταν ότι δεν υπήρχε κάποιος ούτε στη ζωή του.

8

βασιλησ κωνσταντινιδησ

Ο

1

Άρης ήταν 24 ετών. Ήταν από τα παιδιά που κάτι σε τραβάει πάνω τους, αλλά ποτέ δεν μπορείς αυτό να το συγκεκριμενοποιήσεις. Ήταν γύρω στο 1,80, με ωραίο σώμα, χωρίς ποτέ να κοπιάσει πραγματικά γι’ αυτό. Δούλευε σερβιτόρος σε μια κεντρική καφετέρια. Είχε έρθει από την επαρχία πριν από δύο χρόνια, γιατί κάτι τον έπνιγε εκεί μες στο σπίτι του. Το κακό μάλλον ήταν ότι στην πόλη του δεν είχε πραγματική επικοινωνία με κανέναν. Ούτε με φίλους, ούτε με τη μάνα του. Ο πατέρας του είχε πεθάνει. Την ιδιαιτερότητά του την είχε ανακαλύψει μέσα του πολύ μικρός, τότε που ήταν έξι χρονών και δοκίμαζε τα τακούνια της μητέρας του. Ήταν προτιμότερο που η φύση κι όχι κάποιος άλλος τον οδήγησε εκεί, αφού δεν είχε άλλοθι να κατηγορήσει κανέναν ότι τον παρέσυρε σ’ αυτόν το δρόμο. Πράγματι, οι ομοφυλόφιλοι χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Σ’ αυτούς που σπρώχνονται μανιασμένα απ’ την ψυχή τους να σπάσουν όλα τα ταμπού και τις συμβάσεις και σ’ εκείνους που ωθούνται από ένα εξωτερικό ερέθισμα στην εκδήλωση της παρεκκλίνουσας συμπεριφοράς. Αυτό είναι και το πιο οδυνηρό, αφού στη δεύτερη περίπτωση η παρέκκλιση δε γίνεται ποτέ κτήμα, αλλά πάρεργο. Σαφώς, εκείνος ανήκε στην πρώτη ομάδα. Τι τον οδήγησε, όμως, σε μια τέτοια συμπεριφορά; Άγνωστο. Ενστικτώδεις παράμετροι της μητέρας φύσης που μας διαμορφώνουν κι εμείς απλώς είμαστε πιόνια στις ορέξεις τους. Δε θα ξεχνούσε ποτέ τη σκηνή που τα εξομολογήθηκε όλα στη μάνα του όσο ήταν ακόμη στο δημοτικό. «Μαμά, κάτι συμβαίνει με μένα», είπε κλαίγοντας μπροστά στην ασαφή συνειδητοποίηση. «Τι, αγόρι μου;», ρωτούσε τώρα η κυρα-Αναστασία πιασμένη απ’ τις άκρες των χειλιών του. Έκανε ότι δεν ήξερε τι την περίμενε. «Μαμά, δεν είμαι σαν τα άλλα αγόρια. Κάτι έχω διαφορετικό». «Έτσι νομίζεις, Αρούλη μου», έλεγε η μάνα του αφήνοντας κρυφά ένα δάκρυ να τρέξει στο μάγουλό της, νιώθοντας το κακό να έρχεται στα σίγουρα καταπάνω της. Η πτώση παίζει μόνο ντραμς

9

«Νομίζω ότι είμαι γυναίκα, κάνω κινήσεις που δεν πρέπει», της απάντησε εκείνος έντρομος. Οι μαμάδες πάντα ξέρουν τι συμβαίνει. Είναι οι πρώτες σύντροφοι των αντρών και τους σκανάρουν από πάνω ως κάτω. Αλλά περιμένουν υπομονετικά μήπως, έτσι, ένα στο εκατομμύριο κάνουν το λάθος, μήπως όλες αυτές οι σκέψεις γίνονται από ανασφάλεια και φόβο. Όμως, πάντα, αργά ή γρήγορα έρχεται η επαλήθευση. Δεν είναι φόβος, είναι πραγματικότητα. Γιατί σ’ αυτές; Γιατί αυτές να γεννήσουν τον πούστη; Γιατί ο γιος τους να γουστάρει άντρες; Η κυρα-Αναστασία ήταν μια γυναίκα στο δικό της κόσμο. Πηγαινοερχόταν στο γιατρό, “για να την κάνει ευτυχισμένη”. Ο μπαμπάς του είχε βαρεθεί τις αλλαγές της διάθεσής της και προτιμούσε να λείπει με πουτάνες. Ο πατέρας-Θεόδωρος απών. Ο Άρης μοναχοπαίδι. Στο σπίτι εκείνος και η κυματοειδής συμπεριφορά της μάνας του. Κυματοειδής μοναξιά. Μετά από κείνη την πρώτη εξομολόγηση, η Αναστασία έτρεξε και το είπε στον πατέρα. Αυτός μεμιάς το θεώρησε ασήμαντο. Ή απλώς, έτσι θέλησε να το θεωρήσει. Ο μπαμπάς του ήταν ένας λαϊκός άνθρωπος, δούλευε στην οικοδομή και πού και πού γυρνούσε στο σπίτι μεθυσμένος. Έτσι, η μάνα του δεν είχε με ποιον να μιλήσει και το κράτησε μέσα της. Δέκα μέρες κοίταζε το παράθυρο και ανέκφραστα δάκρυα σχίζαν τα μάγουλά της. Μια μάσκα ήταν ζωγραφισμένη στο πρόσωπό της. Μάσκα θλίψης. Το παιδί αναρωτιόταν τότε, μέσα σ’ όλη τη δική του σύγχυση, τι είναι αυτό που κάνει τη μάνα του τόσο λυπημένη και δεν μπορούσε να βγάλει από πάνω της αυτό το φωτοστέφανο της θλίψης. Σε τέτοιες συνθήκες μεγάλωνε ο Άρης και όσο μεγάλωνε γινόταν και πιο σίγουρος. Ναι! Διέφερε. Του άρεσαν οι άντρες. Αυτό δεν ήταν καλό για την οικογένεια και το μέρος που ζούσε. Έπρεπε να κάνει τα πάντα για να το αλλάξει. Ένιωθε ενοχές. Θα ερχόταν η μεγάλη τιμωρία ως απάντηση στο ότι του άρεσε το αντρικό σώμα και το πέος. Πάλι ερχόταν το κλασικό ερώτημα στο μυαλό του και στριφογυρνούσε αλύπητα εκεί μέσα. Γιατί σ’ αυτόν; Γιατί έπρεπε να ανήκει αυτός συγκεκριμένα στον κόσμο των διαφορετικών; Γιατί να μην είναι ένας από τους κοινούς και δυνατούς; 10

βασιλησ κωνσταντινιδησ

Στο λύκειο έζησε τον πρώτο του έρωτα, χωρίς κανείς από τους δυο τους να το επιδιώξει. Η σχέση αυτή, κάτι μεταξύ παιδικής και βαθιά ολοκληρωμένης, υπήρξε η κινητήρια δύναμη που του κατάργησε όλες τις ενοχές και τη διάθεση για συμβιβασμό. Βγήκε γρήγορα το πόρισμα: Η ζωή της ομοφυλοφιλίας ήταν η ζωή που του άρμοζε. Τότε είχε ξεμυαλιστεί από το Σταύρο και πολύ γρήγορα είχαν φτάσει τα μαντάτα στα αυτιά της Αναστασίας από τα κουτσομπολιά της γειτονιάς. Αυτό επιβεβαίωνε όλο και περισσότερο το διαμαρτυρόμενο ένστικτό της. «Η γειτονιά λέει ότι είσαι πούστης», του φώναξε ασυγκράτητα ένα απόγευμα. Και συνέχισε: «Δε θα βγεις. Δε θα πας πουθενά. Ούτε θα τον ξανασυναντήσεις ποτέ. Έτσι και τον ξαναδώ στα μάτια μου... Κακομοίρη μου, φρόντισε μη μάθει τίποτα ο πατέρας σου. Θα πεθάνει». «Μάνα, δε μας γαμάς καλύτερα; Ό,τι θέλω θα κάνω και δε θα ρωτήσω και κανέναν. Σημασία έχει μόνο εγώ να ’μαι ευτυχισμένος. Και δε με νοιάζει τι λέει ο κάθε μαλάκας, αναφορά δε θα δώσω πουθενά. Θα φύγω. Να ξέρεις, θα φύγω από το σπίτι και δε θα με ξαναδείς», αντήχησε η φωνή του καθώς χτύπαγε την πόρτα πίσω του. Και τότε, όπως κάθε φορά, η κυρα-Αναστασία κάθισε στην καρέκλα και κοίταζε το παράθυρο. Ή, καλύτερα, κοίταζε έξω απ’ το παράθυρο. Ποιανού τον γυρισμό περίμενε; Κανενός. Η ενέργειά της μετά από κάθε καβγά έπεφτε στο μηδέν και τότε γύριζε απευθείας στον κόσμο της και τα φαντάσματά του. Ήταν σίγουρο πως ήταν ανάξια να είναι ευτυχισμένη, ο δείκτης της ήταν προγραμματισμένος στη δυστυχία. Ήταν απελπισμένη, αλλά δεν ήξερε κιόλας το λόγο. Της έφτανε που ήταν. Το περίεργο στο χαρακτήρα της –πράγμα το οποίο κληρονόμησε και εξέλιξε ο γιος της– ήταν ότι το καθημερινό και φυσικά ερχόμενο θυμικό της ήταν η λύπη. Αυτό συμβαίνει και με πολλούς ανθρώπους αν κοιτάξουμε πιο προσεκτικά γύρω μας. Ο κόσμος για όλους αυτούς στη φυσιολογική του μορφή είναι στενόχωρος. Δε σπανίζουν, όμως, κι οι μέρες που οι άνθρωποι αυτοί είναι πραγματικά καλά, αλλά τότε κάτι τους φταίει. Πρέπει να ανακαλύψουν ένα λόγο που να αντιστρέψει αυτό το πολικό σέλας της προσωπικότητάς τους. Σαν η ευτυχία να είναι αρρώστια. Πρέπει να βρουν

Η πτώση παίζει μόνο ντραμς

11

το συντομότερο δρόμο που θα τους ξανακάνει δυστυχισμένους ή που θα τους πείσει ότι παράλογα χαίρονται. Έτσι, εκείνος μεγάλωνε και ζούσε τον πρώτο του έρωτα σε ένα σπίτι γεμάτο καταθλιπτική αχλή. Αυτή την αχλή θα την επανέφερε πολλές φορές στο μέλλον στη ζωή του, αφού την είχε συνδυάσει με τη μητέρα του και λάτρευε ό,τι την περιέβαλλε. Η αγάπη πολλές φορές μοιάζει με αμάξι που συμπαρασύρει αλουμινένια κουτάκια δεμένα με σκοινί στην πορεία του, κι ενώ κυλάει ομαλά πάνω στην άσφαλτο ο θόρυβος είναι ακατανόητα ενοχλητικός. Μ’ άλλα λόγια, μπορεί να οδηγήσει σε ολέθριες επαναλαμβανόμενες συμπεριφορές, επειδή δε διστάζουμε πολλές φορές να ταυτιζόμαστε με τα καλά και τα κακά του προσώπου που κουβαλάμε πάντα στη σκέψη μας. Ο πατέρας του, όταν κάποια μέρα βρήκε λίγο ελεύθερο χρόνο από το ποτό, γύρισε σπίτι μανιασμένος. «Πού είναι αυτός;», τσίριξε στη γυναίκα του. «Τι έγινε, Θόδωρε, και μπαίνεις έτσι μες στο σπίτι;», ρώτησε εκείνη καταβεβλημένη, ξέροντας στο βάθος τι συνέβαινε. «Είπα, πού είναι αυτός, πού τον κρύβεις; Μας κρεμάσανε κουδούνια, μωρέ. Ο γιος σου γυρίζει με της κυρα-Στάμως το γιο και πηδιούνται. Είναι πούστης, γαμώτο μου. Έβγαλα γιο πούστη, τι μαλακία έκανα, τι έκανα λάθος; Γιατί σε μένα, γαμώτο μου; Ήταν το μόνο που δεν ήθελα ποτέ. Καλύτερα σακάτης να ’ταν παρά έτσι». «Ησύχασε, Θόδωρε, μην παραλογίζεσαι, θα πάθεις τίποτα». «Σκάσε». Κι άρχισε να σπάει πράγματα και να κάνει άνω κάτω το σπίτι ωρυόμενος μες στη μανία του μέχρι που έφτασε στο δωμάτιο του Άρη, έσπασε την πόρτα που εκείνος προηγουμένως, ακούγοντας τις φωνές, είχε προλάβει να κλειδώσει, και τον έπιασε δυνατά μες στα δυο του χέρια, τινάζοντάς τον μια από ’δώ και μια από ’κεί. Τότε ο Άρης, ως αντίποινα, τον πιάνει από το λαιμό, ενώ η μάνα πάθαινε υστερία βλέποντας πατέρα και γιο να πιάνονται στα χέρια. «Άσ’ τον πατέρα σου. Θα τον πεθάνεις γέρο άνθρωπο. Καλά, δεν τον σέβεσαι καθόλου; Σταματήστε!», φώναξε η Αναστασία και σωριάστηκε σε μια καρέκλα, μην μπορώντας να αντέξει αυτήν την ένταση. Ο μπαρμπα-Θόδωρος σακάτεψε στο ξύλο τον Άρη, τόσο πολύ 12

βασιλησ κωνσταντινιδησ

που εκείνος γέμισε μελανιές και αίματα από πάνω ως κάτω. Ένα μεγάλο κόκκινο ρυάκι άρχισε να τρέχει από τη μύτη του κι ένα δεύτερο ρυάκι δακρύων από το δεξί του μάτι. Ο Τίγρης κι ο Ευφράτης της ψυχής του. Ο πατέρας του, τρομαγμένος απ’ αυτό το θέαμα, έκλεισε πίσω του την πόρτα του σπιτιού κι έφυγε. Η μάνα του είχε μείνει εμβρόντητη. Δεν ήταν η μόνη φορά που έγινε κάτι τέτοιο. Άρχισαν όλο και πιο συχνά να συμβαίνουν παρόμοια γεγονότα μες στο σπίτι μέχρι που στοίχειωσαν την καθημερινότητά τους. Το επίσης σταθερό στοιχείο κάθε ημέρας που ξημέρωνε ήταν ότι ο Σταύρος αγαπούσε τον Άρη και ο Άρης τον Σταύρο, αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό. Άλλωστε, η αγάπη δε σώζει τις καταστάσεις, το αντίθετο μάλιστα. Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή του που ο Άρης ερχόταν αντιμέτωπος με το φαινόμενο “αυτό δεν είναι αρκετό”. Πραγματικά, κανείς μας δεν ξεχνάει την πρώτη φορά αυτής της συνειδητοποίησης στη ζωή του. Δεν αρκεί να αγαπάμε έναν άνθρωπο και να του δίνουμε τα πάντα, αλλά κάτι τέτοιο πρέπει να το ευνοεί και η συγκυρία, αυτό το διαολοτάιμινγκ που αναφέρεται όλο και πιο πολύ τελευταία. Είχε έρθει η στιγμή, εκεί στα δεκαεφτά του χρόνια να πληγωθεί για πρώτη φορά απ’ τον έρωτα. Η πόλη είχε βουίξει για τη σχέση τους. Ήταν η ντροπή της. Δυο άντρες και να ’ναι ζευγάρι; Πού ακούστηκε; Ο Σταύρος σιγουρεύτηκε ότι είχε έρθει η στιγμή να σταματήσει όλο αυτό το όνειδος και, παρόλο που τον λάτρευε τον Άρη, επέλεξε να προχωρήσει μόνος. Ήταν ένα μεσημέρι κάτω από τα δέντρα του κοντινού πάρκου, όταν γράφτηκε ο βεβιασμένος επίλογος. «Γιατί δειλιάζεις; Τόση ήταν η αγάπη σου; Στην πρώτη δυσκολία την κάνεις με ελαφρά… Μάλιστα. Αυτό δεν το περίμενα. Το ’ξερες ότι θα ’ταν δύσκολο, δεν το μαθαίνεις τώρα», του ’πε ο Άρης πικραμένος. «Μη με κάνεις να αισθάνομαι ακόμα χειρότερα. Το θέμα πρέπει να σταματήσει εδώ. Εμείς οι δύο καλύτερο θα ’ταν να μην ξαναβρεθούμε. Σκέφτομαι μόνο την καημένη τη μάνα μου. Θες να πεθάνει, ρε Άρη; Εδώ και έξι μήνες που γίνεται όλο αυτό έχει κλειστεί στον εαυτό της και δεν τη νοιάζει για τίποτα. Όσο για τον πατέρα μου, πιο επιθετικό κι απόμακρο από τώρα δεν τον έχω δει ποτέ.

Η πτώση παίζει μόνο ντραμς

13

Άσε που δεν μπορώ να κυκλοφορήσω. Ψίθυροι, σφυρίγματα... Το λήγουμε εδώ. Λυπάμαι». «Εγώ πώς θα ζήσω τώρα;», τον ρώτησε εκείνος, χωρίς στην ουσία να περιμένει απάντηση. Κυρίως είχε απευθυνθεί στον εαυτό του. «Ίσως και καλύτερα», απάντησε ο άλλος που ήταν φανερό ότι το ’χε για τα καλά αποφασίσει. Δεν υπάρχει τίποτε πιο εκνευριστικό στον κόσμο από αυτή τη μεταστροφή των ανθρώπων που αναιρεί ό,τι όμορφο έχεις ακούσει από τα χείλη τους ως τότε. Πώς μπορεί μια και μόνο στιγμή να γκρεμίσει χιλιάδες ώρες και λεπτά; Έχει τόση αξία μια στιγμή; Ή πρέπει στο μυαλό μας να μένουν οι καλοί τόμοι που υπερκαλύπτουν τη μαύρη σελιδούλα της λήξης; Η αλήθεια είναι ότι οι αποχωρούντες ήταν πάντα οι ανώτεροι μετά από ένα επεισοδιακό φινάλε. Οτιδήποτε άλλο είναι συμβιβασμός. Το ότι τέλειωσε η συγκεκριμένη σχέση, δε σημαίνει ότι ο Άρης έπαψε να σκέφτεται τον Σταύρο ούτε στιγμή, αλλά επίσης δε σημαίνει ότι και τα πράγματα στην οικογένειά του είχαν φτιάξει. Πέρασε ένας χρόνος από τότε, εκείνος έγινε πια δεκαοχτώ, είχε κλειστεί εντελώς στον εαυτό του, αλλά είχε κατακτήσει τη σιγουριά. Ο δρόμος της ζωής του ήταν σίγουρα αυτός που ’χε διαλέξει. Τον έρωτα μπορούσε να τον βρει μόνο στο πρόσωπο ενός άντρα. Ήταν περίεργο αυτό που του συνέβαινε. Από τη μία, αναγνώριζε την ομορφιά και στα γυναικεία και στα αντρικά πρόσωπα και σώματα, αλλά από την άλλη μόνο στα αντρικά ξετρύπωνε τη στοργή που έρεε ύπουλα κι αθόρυβα στο “υπέδαφός” τους, κάτι σαν πετρελαιοπηγή που μπορούσε να περάσει καιρός μέχρι να την ανακαλύψει κάποιος. Εκεί έβρισκε την οικογένεια που ’χε χάσει, έστω μες στο μυαλό του. Έφερνε στο φως την ελπίδα της αγάπης, την πραγματική γιορτή. Εκεί, σ’ ένα φευγαλέο ή και αδιάφορο αντρικό βλέμμα. Ήρθε και η μέρα που τέλειωσε το σχολείο. Είχε, όμως, προ πολλού πάψει να ενδιαφέρεται για όλα αυτά. Δεν ήταν πια καλός μαθητής. Το μόνο που έκανε κύκλους μες στο μυαλό του ήταν το καταπιεσμένο συναίσθημα για τον Σταύρο και το καταπιεσμένο ίδιον της προσωπικότητάς του. Ξεκίνησε από την επόμενη κιόλας μέρα να δουλεύει σ’ ένα γραφείο κούριερ, όχι μόνο επειδή βαρέ14

βασιλησ κωνσταντινιδησ

θηκε να εξαρτάται από τους γονείς του, αλλά κι επειδή ήθελε να δοκιμάσει τον εαυτό του. Έτσι κι αλλιώς, σχεδίαζε να φύγει. Θα πήγαινε μόνος στην πρωτεύουσα να εγκατασταθεί εκεί, να κάνει τη ζωή του, να ερωτευτεί, να μην ξανααισθανθεί πια καμιά βάναυση παρέμβαση στην πορεία του. Οι γονείς του, αφού κατάφεραν να τον κλείσουν στον εαυτό του, αποσύρθηκαν εντελώς απ’ τη ζωή του, ήταν απόντες. Αλλά δεν υπήρχε και κανείς άλλος εκεί. Οι φίλοι έκαναν παύση. Κι όμως, κάτι συνέβη ένα χρόνο μετά, όταν ο Άρης είχε πιάσει τα δεκαεννιά. Ο μπαμπάς του αρρώστησε από καρκίνο του παγκρέατος. Ήταν ο ίδιος ο Άρης που είχε πάει να πάρει τις εξετάσεις απ’ το γιατρό. «Καλημέρα, λέγομαι Άρης Καραβασίλης, έχω έρθει να πάρω τα αποτελέσματα του πατέρα μου», είπε ντροπαλά στη γραμματέα που αιφνιδίως βούτηξε το κεφάλι της σε μια σειρά φακέλων τεμαχισμένων σωμάτων. «Α, μια στιγμή, τώρα θυμήθηκα», είπε ξάφνου αφήνοντας τους φακέλους να πέσουν στη θήκη τους. «Ο γιατρός θέλει πρώτα να σας μιλήσει. Μισό λεπτό». Σηκώθηκε από τη θέση της και επέστρεψε μαζί του. Το αγόρι είχε αυτό το αναθεματισμένο προαίσθημα που δεν το άφηνε να ζήσει καμιά στιγμή του ανέμελα, αλλά πάντα του υποδείκνυε την κόκκινη συγκυρία της απώλειας που έβαζε απευθείας ένα φίλτρο ίδιου χρώματος στο οπτικό πεδίο της ψυχής του. Ήξερε τι συμβαίνει. «Κύριε Καραβασίλη, περάστε για λίγο μέσα», του ’πε ο γιατρός δείχνοντας με το χέρι του το δρόμο προς την ανοιχτή εσωτερική πόρτα του ιατρείου. Ήταν ένας ψηλός, μουσάτος άντρας, απ’ αυτούς τους σιχαμένους γιατρούς που δήθεν συμπάσχουν με τον ασθενή, αλλά κατά βάθος παίζουν αυτό το πολύ επιτυχημένο θέατρο μέχρι να περάσει το οκτάωρο και να γυρίσουν στην ανέμελη φωλιά της προσωπικής τους ζωής. Ο Άρης έκατσε απέναντι απ’ τον κύριο με την άσπρη στολή και περίμενε να δει τι θα του έλεγε. «Κύριε Καραβασίλη, κανονικά οφείλω να μιλήσω στον ασθενή πρώτα, αλλά θα παραβώ για λίγο τους κανόνες και θα ανακοινώ-

Η πτώση παίζει μόνο ντραμς

15

σω τη διάγνωση σε σας. Νομίζω ότι έτσι θα βοηθήσετε να χειριστούμε καλύτερα το θέμα με τον πατέρα σας». «Πείτε μου, γιατρέ». «Ο πατέρας σας πάσχει από καρκίνο του παγκρέατος. Αυτό σημαίνει ότι τα πράγματα είναι αρκετά άσχημα. Ίσως σε λιγότερο από έναν χρόνο να τον έχουμε χάσει». λέγαν αποφασίΈνα δάκρυ ξεκίνησεον από το έναΆρη μάτικαι τουείχε Άρη κι έπεσε στο πάσει νααπό το κάνει. Όλα θα τελείωναν τωμα. Σύντομα συνοδεύτηκε ένα παράλληλο και πολλά άλλα είχε μονομιάς σχεδιάσειτοστην που ακολούθησαν. Ένασύντοµα. δάκρυ πουΤα διέλυσε μίσος, που εντέλεια. τουλάχιστον νόµιζε. Μιαπου γίέδιωξε όλα τα νεύρα, όλεςΉτις φωνές, όλαέτσι τα αντικείμενα πτώση, µια πρόσκρουση, νονταν θρύψαλα κατά καιρούς μες στο σπίτι.µια διάλυση. Και µετά; Το τίποτε; Ή τα πάντα; «Θέλετε να πείτε...» βράχια σχηµάτιζαν µια «Ναι, αλλά δεν Τα ωφελεί να αντιμετωπίζετε έτσιπριονωτή την κατάσταση. κορνίζα στο θαλασσινό τοπίο απλωΟφείλετε να επιδείξετε ψυχραιμία. Πρέπει να που το ανακοινώσετε τον ορίζοντα. Άνθρωπος κανείς δύστους γονείς σαςνόταν ή, αν ως νιώσετε πως κάτι τέτοιο είναι εξαιρετικά στο εδώ οπτικό πεδίο. από σκολο, στείλτε τους να τους το πω Το εγώ»,αυτοκίνητο είπε ο γιατρός με επαγπίσω του κι είχε µείνειέλλειψη µε ανοιχτή την πόργελματική ακρίβεια αλλά απόλυτη συναισθημάτων. σαν εκκρεµότητα τον σκε«Μάλλον θατα, τους τοπαρατηµένη πείτε εσείς, γιατρέ», ψέλλισεπου ο Άρης, περίµενε τονήθελε φώναζε να γυρίσει πίσω. πτόμενος παράλληλα ότι ήδεν να τον θυμούνται οι γονείς του μόνο για άσχημα νέα. «Και τώρα, γιατρέ, θα τον αφήσουμε απλά έτσι να πεθάνει;» Περιπετειώδες μυθιστόρημα, που συναρπάζει τον αναγνώστη μέχριπάντα και την τελευταία του σελίδα. «Όχι, φυσικά. Η επιστήμη δίνει τη μάχη της, αλλά οφείΈντονες ερωτικές σκηνές και ακραία συναισθήμαλω να σας προετοιμάσω για τα χειρότερα. Αυτός είναι ο λόγος που τα. Η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον έρωτα ήθελα να σας μιλήσω». την ψυχοπάθεια γίνεται ολοένα και πιο δυσΤον επόμενοκαι χρόνο η οικογένεια μπήκε σε μια φάση στην οποία διάκριτη. Μια εναλλακτική ματιά στα βαθύτερα, είχε ξεχαστεί τοσκοτεινά μείζον φαινόμενο τηςέρωτα. ομοφυλοφιλίας. Ο Άρης είχε μονοπάτια του απωθήσει εντελώς την ανάμνηση του Σταύρου σε κατώτερα επίπεδα του εγκεφάλου του και οι σχέσεις με τους γονείς είχαν έρθει σε ικανοποιητικό επίπεδο. Συνέβη όπως όταν ένας σεισμός χτυπάει μια περιοχή και, επειδή οι κάτοικοι έχουν να αντιμετωπίσουν έναν κοινό εχθρό, δένονται μεταξύ τους ανεξάρτητα με το τι είχε συμβεί στο παρελθόν. Άνθρωποι που ήταν για χρόνια παρεξηγημένοι και τώρα ήρθε η ώρα να κάτσουν στο ίδιο τραπέζι. Ο πατέρας του ξεκίνησε σύντομα χημειοθεραπείες και γρήγορα ISBN 978-960-9499-86-6 έγινε ένα ζωντανό πτώμα. Έμεινε στο νοσοκομείο για πάνω από τέσσερις μήνες. Ξέρναγε συνέχεια, έχασε γύρω στα είκοσι κιλά και δεν του ’χεΒατάτζη μείνει τούφα πάνω στο κεφάλι. Τον πέμπτο 55, ούτε 114 73 Αθήνα

Τ

16

ΤΗΛ. : 210 6431108 ekdoseis.ocelotos@gmail.com βασιλησ κωνσταντινιδησ www. ocelotos. gr E-MAIL:

μήνα της περιπέτειας τον πήραν στο σπίτι. Δεν ωφελούσε πια να ταλαιπωρείται. “Καλύτερα να πεθάνει στο σπίτι”, είπαν οι γιατροί. Τι σαρκοβόρα, τερατώδης φράση! Παρηγοριόμαστε κιόλας όταν την ακούμε. «Άρη, πες στην κυρία να φύγει. Τέλειωσε το οκτάωρο», είπε σοβαρά ο κυρ-Θόδωρος τη μέρα που συμπληρώνονταν ακριβώς δύο μήνες από τότε που πρωτοξάπλωσε στο κρεβάτι του σπιτιού. «Ποια κυρία;», ρώτησε παραξενεμένος εκείνος. «Αυτή ντε, που πλένει τα πιάτα, με την ποδιά». «Μπαμπά, αυτή είναι η γυναίκα σου». «Ποια γυναίκα μου, ρε μάπα; Η γυναίκα μου είναι στην Αμερική και κάνει έρευνα για ένα εμβόλιο που θα εξαφανίζει τα καστανά μάτια. Γιατί αυτά είναι πολύ κακά για τον άνθρωπο. Όποιος τα έχει είναι πολύ κακός, πραγματικά το χρώμα αυτό είναι του διαβόλου». Το παραλήρημα συνεχιζόταν ενώ ο Άρης και η κυρα-Αναστασία τον κοιτάζανε εμβρόντητοι. Κάτι είχε συμβεί. Εκείνη πήρε κατευθείαν τηλέφωνο τον γιατρό. Αυτός τους είπε, αναμένοντας προφανώς αυτή την εξέλιξη –πράγμα που φάνηκε από τη φυσικότητά του στο ακουστικό–, να τον φέρουν πίσω στο νοσοκομείο. Η καινούρια διάγνωση ήταν γεγονός μετά από κάποιες ώρες. «Πολλαπλές μεταστάσεις στον εγκέφαλο από πρωτοπαθή εστία καρκίνου του παγκρέατος». Το επόμενο εξάμηνο ο κυρ-Θόδωρος δε βγήκε καθόλου από το νοσοκομείο και οι δύο άνθρωποί του μοιράζανε τις βάρδιες, για να μην τον αφήνουν ποτέ μόνο. Ο Άρης κοιμόταν σχεδόν τρεις ώρες την ημέρα, αφού δούλευε κιόλας, ενώ ο πατέρας του έπαψε γρήγορα να μιλάει κι έπεσε σε κώμα.

xv Το φέρετρο το παρήγγειλαν από το διπλανό γραφείο τελετών. Τότε, για πρώτη φορά στη ζωή του, συνειδητοποίησε ότι τα τελετάδικα ήταν το ίδιο χρήσιμα με τα μανάβικα. Οποία η ματαιότης του ανθρώπινου είδους! Όταν πιάνουμε ένα σπίτι σε μια γειτονιά, πάντα ψάχνουμε το κοντινότερο σούπερ μάρκετ, μανάβικο, κρεοπωλείο, αλλά ποτέ το γραφείο τελετών, επειδή εμείς είμαστε δυνατοί, μόνο οι άλλοι πεθαίνουν και δε θα μας χρειαστεί ποτέ. Όμως, Η πτώση παίζει μόνο ντραμς

17