ΕΚΔΟΣΕΙΣ
ο σ ε λ ότ ο ς
Τιτλος Συγγραφέας Σειρα Copyright© 2012 Πρώτη Εκδοση ISBN
Αστροζαχαρένια ιστορία Δάφνη Τζαμαλή (Υακίνθου) Παιδική λογοτεχνία [3358]0812/05 Δάφνη Τζαμαλή (Υακίνθου) Αθήνα, Σεπτέμβριος 2012 978-960-9607-89-6
Η επιμέλεια της έκδοσης έγινε από τις εκδόσεις οσελότος
Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, (Ν. 2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η κατ’ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγγραφέα.
ΕΚΔΟΣΕΙΣ
ο σ ε λ ότ ο ς
Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα Τηλ. : 210 6431108 ekdoseis.ocelotos@gmail.com www. ocelotos. gr
e-mail:
Αφιερωμένο με αγάπη στην κυρία Αγνή Μπάλτσα
Κ
άπου μακριά, στη μυστήρια και μαγική χώρα του Πανταποτέ, υπάρχει μια λίμνη με ρόδινα νερά, γεμάτη αστραφτερούς, ασημένιους κύκνους που γλιστράνε στην υδάτινη επιφάνεια όλο χάρη, όπως τα όμορφα όνειρα στον αιθέριο μανδύα του ύπνου. Λίγο µακρύτερα, µπορεί κανείς να δει, αγκαλιασμένο από μανιτάρια ψηλά σαν δέντρα, ένα πανέμορφο παλάτι, που οι πλουµιστοί του τρούλοι μοιάζουν να στριφογυρίζουν ζαλιστικά γύρω από τον εαυτό τους και οι πυργίσκοι του θυµίζουν τεράστια ζαχαρωτά. Το παλάτι αυτό θα έφερνε το χαµόγελο στο πρόσωπο κάθε λιχούδη, αφού είναι ολόκληρο φτιαγµένο από φρουτένια καραµέλα και κάθε κοµµάτι του έχει διαφορετική γεύση. Η κεντρική πύλη έχει γεύση φράουλα, οι επάλξεις και οι πολεµίστρες του γεύση πορτοκάλι και οι τέσσερις ψηλοί πυργίσκοι του βατόµουρο, κεράσι, δαµάσκηνο και λεµόνι. Σαν αυτά να µην ήταν αρκετά, ολόκληρο το πρώτο επίπεδο του κάστρου έχει γεύση µπανάνα, το δεύτερο µήλο, το τρίτο µανταρίνι, τα παράθυρα ακτινίδιο και το πράγµα συνεχίζει έτσι ως το τελευταίο τούβλο. Αυτό δεν είναι το µόνο όµως που κάνει αυτό το παλάτι τόσο καταπληκτικό. Όλες του οι αίθουσες και τα δωµάτια είναι γεµάτα υπέροχα παιχνίδια. Λούτρινα αρκουδάκια, καµαρωτά στρατιωτάκια, αστείους κουρδιστούς φασουλήδες, πορσελάνινες κουκλίτσες, µαριονέτες, αυτοκινητάκια και σβούρες, όλα µεγάλα σχεδόν σαν άνθρωποι. Σ’ αυτό το κάστρο μένει η Αστροζαχαρένια, µια πανέμορφη, θαυμαστή μπαλαρίνα, που αγαπά να χορεύει στο σεληνόφωτο και µπορεί, όταν νιώθει µόνη, κουνώντας το μαγικό της γλειφιτζούρι που ποτέ δεν τελειώνει, να φέρνει όλα αυτά τα παιχνίδια στη ζωή και να διασκεδάζει µαζί τους µέχρι το πρωί. Όταν η Αστροζαχαρένια χορεύει, ο αέρας γεµίζει χαριτωμένες ευωδιαστές σαπουνόφουσκες και µια αόρατη άρπα ακούγεται να παίζει μελωδικά. Ούτε η ίδια όµως δεν µπορεί να πει από πού έρχεται αυτή η μουσική ή από πού ξεφυτρώνουν τόσες σαπουνόφουσκες· και στ’ αλήθεια, δεν έχει µεγάλη
6
σηµασία, γιατί ούτε εµείς θα το µάθουµε σ’ αυτή την ιστορία. Πάντως, όσο ωραίο κι αν είναι το καραµελένιο παλάτι της, η Αστροζαχαρένια δεν έχει κανένα σκοπό βέβαια να περάσει όλη τη ζωή της εκεί. Κάθε άλλο. Τρελαίνεται για ταξίδια και της αρέσει να φεύγει από το Πανταποτέ, για ν’ ανακαλύπτει άλλα µακρινά µέρη και τόπους που δεν θα φανταζόταν ποτέ ότι υπάρχουν. Αυτός είναι ο λόγος που αγαπά τόσο το ιπτάμενο κουνιστό αλογάκι της. Ω, µε συγχωρείτε, έκανα λάθος. Τον κουνιστό µονόκερό της ήθελα να πω, αφού έχει και ένα πολύ ωραίο και µακρύ ξύλινο κέρατο στο σηµείο της µύτης. Όταν θέλει να ταξιδέψει κάπου μακριά, δεν έχει να κάνει τίποτε άλλο παρά ν’ ανεβεί στον κουνιστό της µονόκερο και λέγοντας το σωστό μαγικό στιχάκι να πετάξει από το ανοιχτό παράθυρο ψηλά ανάµεσα στ’ άστρα, στα νεφελώματα και στους μετεωρίτες, και να φτάσει στις πιο µακρινές πολιτείες, ακόµα και στους πλανήτες που κανένας ταξιδευτής δεν έχει πατήσει ποτέ. Για να πούµε την αλήθεια, υπήρχε κάτι που αγαπούσε περισσότερο ακόµα και από τον ξύλινο µονόκερό της, όµως γι’ αυτό θα µιλήσουµε αργότερα.
7
Στου Πανταποτέ τη χώρα, κάπου πέρα μακριά, είναι μια μυστήρια λίμνη κι έχει ρόδινα νερά.
Έχει κύκνους ασημένιους που σαν όνειρα γλυκά στην υδάτινη επιφάνεια πλέουνε μαγευτικά.
Πέρα απ’ την ωραία λίμνη δες παλάτι αψηλό, από φρουτοκαραμέλα που ’ναι σαν ζαχαρωτό.
Έχει τρούλους σαν κρεμμύδια, παρδαλούς και πλουμιστούς, όλο χρώματα και χάρη πύργους σαν ζωγραφιστούς. Μέσα κατοικούν παιχνίδια και μια όμορφη κυρά, μπαλαρίνα όλο τούλι μ’ ολομέταξα μαλλιά.
Έχει ένα γλειφιτζούρι, σκήπτρο της βασιλικό,
που παιχνίδια ζωντανεύει, λες και είναι μαγικό. Σαν χορεύει, ο αέρας σαπουνόφουσκες γεμίζει
και μια άρπα που δεν βλέπεις τα παιχνίδια νανουρίζει. Αν ποτέ της το θελήσει μακριά να ταξιδέψει, ένα κουνιστό αλογάκι θέλει να καβαλικέψει.
Που ’χει στη μακριά του μύτη κέρατο καμαρωτό και πολύ ψηλά πετάει, λες και είναι φτερωτό.
8
Η Αστροζαχαρένια τρελαίνεται να ζωντανεύει τα παιχνίδια της με το μαγικό της γλειφιτζούρι
9
10
ια νύχτα απ’ αυτές τις υπέροχες που τ’ αστέρια μοιάζουν να πέφτουν σαν τη βροχή, µια µικρή παράξενη βαρκούλα φανερώθηκε από το πουθενά και άρχισε να πλέει ήρεµα στη ρόδινη λίµνη, πλησιάζοντας αργά αργά το καραµελένιο παλάτι. Επιβάτης της ήταν ένας ασυνήθιστος µικρός κλόουν µε ντροπαλό παιδικό πρόσωπο σαν βουτηγµένο στο αλεύρι και πολύ φαρδιά άσπρα ρούχα, που τα µακριά τους µανίκια έµοιαζαν να φτάνουν ως τα γόνατά του. Στο κεφάλι του καθόταν ένα ψηλό κωνικό καπέλο µε τρεις φουντωτές µαύρες µπάλες να καµαρώνουν η µια πάνω από την άλλη, ενώ στον λαιµό του πρόβαλλε ένα κολάρο πλατύ σαν πιατέλα, γεµάτο πτυχές, σαν τις χάρτινες βεντάλιες που φτιάχνουµε διπλώνοντας το χαρτί για να δροσιστούµε, όταν δεν έχουµε κάτι καλύτερο. Ο µικρός κλόουν δεν κρατούσε κουπί για να κατευθύνει τη µικρή βαρκούλα του, ούτε έβλεπες να υπάρχει σ’ αυτήν κάποιο τιµόνι. Κι όµως αυτή συνέχιζε να προχωράει µε ταχύτητα προς το παλάτι σαν σπρωγµένη από κάποιο αόρατο χέρι. Το µόνο που είχε στα χέρια του ήταν µια µπλε οµπρελίτσα όχι πολύ χρήσιµη, αν σκεφτεί κανείς ότι δεν έβρεχε και ο ουρανός ήταν ολοκάθαρος και κατάσπαρτος από λαµπερά αστέρια. Υπήρχε µια εξήγηση για την οµπρελίτσα, αν και όχι πολύ λογική. Ο µικρός κλόουν, που λεγόταν Μπαµπολίνο, την κρατούσε για να προστατευτεί από τα πεφταστέρια που νόµιζε ότι τον είχαν βάλει στόχο, και φοβόταν ότι από στιγµή σε στιγµή θα προσγειώνονταν στο κεφάλι του. Η αλήθεια είναι ότι αυτή δεν ήταν µια πολύ έξυπνη σκέψη, αλλά βέβαια ούτε ο Μπαµπολίνο ήταν τόσο έξυπνος. Αυτό όµως δεν είχε µεγάλη σηµασία, γιατί ήταν καλός και εξάλλου είχε µαζί του κάτι που τον βοηθούσε πολύ να κάνει αυτό ακριβώς που έπρεπε. Αναρωτιέστε τι ήταν αυτό; Μα φυσικά η καταπληκτική πυξίδα του, που δεν έδειχνε προς τον βορρά, αλλά µονάχα προς τη µία κατεύθυνση που έχει σηµασία και οι κοινές πυξίδες δεν δείχνουν. Μπορούσε να οδηγήσει όποιον την κρατούσε στο ένα πράγµα που θα τον έκανε πραγματικά ευτυχισμένο. Προσοχή! Θα ήταν λάθος να πιστέψει κανείς ότι η πυξίδα
11