Chevere by Εκδόσεις Οσελότος

140 × 210 SPINE: 7 FLAPS: 70

Τα πινέλα του 2D Art by Antonis (Αντώνης Νομικός) έχουν στάξει σταγόνες σουρεαλισμού πάνω σε σκηνικά θεατρικών παραστάσεων (ομάδα splish –splash), βιτρίνες, δισδιάστατα ρολόγια και πορτρέτα. Ζει στην Αθήνα. Όταν δεν κρατά πινέλα πιάνει τα κρουστά του και πινελώνει μελωδίες στο πεντάγραμμο του σούρουπου.

Κρατάτε στα χέρια σας το ασπρόμαυρο φιλμ του σερ Μαλινόφσκι.Τα πλάνα του Ρώσου σκηνοθέτη ξεκινούν κάνοντας ζουμ σε ένα τσαμπί λιαστές ντομάτες δίπλα στην ταμπέλα «Επιγονατίδες για πιστούς» στο λιμάνι της Τήνου. Αποκρυπτογραφούν καρέ καρέ το νόημα της ύπαρξης στο βουδιστικό ναό «Χεμίς» στην κορυφή των Ιμαλαΐων και διασχίζουν τον Αμαζόνιο με βαρκοστόπ. Λοξοδρομούν για φραπέ στο καψιμί της Σαλαμίνας και κάνουν μπάντζι στην άβυσσο της Ινδονησιακής κουλτούρας. Παρακαλούνται οι θεατές να κλείσουν τα κινητά τους και να ανοίξουν τις αισθαντικές τους βαλβίδες στο φουλ γιατί έχει πάει αργά και κάμποσοι πεινασμένοι Παπουανοί έχουν ήδη περικυκλώσει τον Χοσέ και ετοιμάζονται να τον προσκαλέσουν για δείπνο τους…

O Κωστής προσπαθούσε όλα αυτά τα χρόνια να πείσει εαυτόν και αλλήλους ότι απανταχού οι άνθρωποι στον πλανήτη έχουν τις ίδιες ανάγκες και σκέφτονται πάνω κάτω το ίδιο, ορμώμενος πιθανώς από το γεγονός ότι η μαμά του Περουβιανού συγκατοίκου του έφτιαχνε ακριβώς την ίδια συνταγή κέικ με τη δικιά του. Μέχρι που ήρθε αντιμέτωπος με την χαοτική κουλτούρα της Ινδονησιακής απροσδιοριστίας που τον έβαλε μια και καλή στη θέση του. Από τότε, απαλλαγμένος από την ανάγκη να δημιουργήσει μια ενιαία συμπαντική θεωρία των όλων, απολαμβάνει τις κατά τόπους ιδιαιτερότητες χωρίς περαιτέρω εξηγήσεις.

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ:

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ. : 210 6431108 www.ocelotos.gr

ISBN 978-960-564-402-4

ΕΚΔΟΣΕΙΣ

ο σ ε λ ότ ο ς cover_0.indd 1

7/15/2016 10:49:36 AM

last.indd 1

7/15/2016 10:52:18 AM

Τιτλος Τσέβερε Συγγραφέας Κωστής Μπαρμπαγιαννέρης tlaloc011@hotmail.com Σειρα Ελληνική λογοτεχνία [1358]0716/08 Εικονογραφηση Αντώνης Νομικός (2D Art by Antonis) Layout - Design Myrtilo, Λένα Παντοπούλου Copyright© 2016 Κωστής Μπαρμπαγιαννέρης Πρώτη Εκδοση Αθήνα, Ιούλιος 2016

ISBN 978-960-564-402-4

Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, (Ν. 2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η καθ’ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγγραφέα.

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ:

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ. : 210 6431108 E-MAIL: ekdoseis.ocelotos@gmail.com www. ocelotos. gr

last.indd 2

7/15/2016 10:52:18 AM

To Chevere The Movie περιέχει πλάνα από την τρίχρονη περιπλάνηση του συγγραφέα σε Λατινική Αμερική, Βόρεια Αφρική και Ασία. Έχει μεταφραστεί και κυκλοφορεί στα Αγγλικά. Το soundtrack του έργου μπορείτε να το ακούσετε στον ιστότοπο: http://soundcloud/costis-barbas

Ευχαριστώ θερμά την Εύα Παπαϊωάννου, τη Γιαννέσα και τους «Los Pete Pete» Κ.Μ.

last.indd 3

7/15/2016 10:52:18 AM

last.indd 4

7/15/2016 10:52:18 AM

Πλάνο Πρώτο

ρεις η ώρα το πρωί στην κεντρική πλατεία περιμένοντας άσκοπα, σαν τον κακομοίρη που περιμένει άσκοπα τρεις η ώρα το πρωί σε κάποια κεντρική πλατεία. Το χωριό έχει βυθιστεί στο σκοτάδι, μου έχουν επιτεθεί ήδη δύο αγέλες αδέσποτα σκυλιά κι αν δεν εμφανιστεί ο οδηγός με το βανάκι που το απόγευμα με διαβεβαίωνε πως «μην σε νοιάζει τίποτα φίλος, δώδεκα το βράδυ ακριβώς θα σε περιμένω στην πλατεία», θα αρχίσω να πιστεύω πως κάτι έχει πάει στραβά... Το κρύο είναι τσουχτερό εδώ στα τρεις χιλιάδες μέτρα και η «Χοσέ» κάτι τέτοιες στιγμές είναι η καλύτερη παρέα. Αν και όχι η μόνη... Πριν από λίγο είδα έναν ξυπόλυτο τύπο, γυμνό από τη μέση και πάνω, μαλλί ράστα να πάνε, να προχωράει ανέμελος σιγοτραγουδώντας κάτι περίεργες βέδες* κρατώντας * βέδες: ιεροί ύμνοι σε σανσκριτική γλώσσα που πέρασαν από την Περσία στην Ινδία

last.indd 5

7/15/2016 10:52:19 AM

ένα δαυλό με τα δυο χέρια. Και δυστυχώς με είδε και αυτός. Είναι αυτές οι μεταμεσονύχτιες συναντήσεις που μόνο να τις υποστείς μπορείς, οποιαδήποτε προσπάθεια αποφυγής θα ήταν κακό κάρμα, ντισκαλιφιέ και τεχνική ποινή, εξαιρετικά μπλαζέ για κάποιον που βάζει τη «Χοσέ» εκεί που της αξίζει. Ο τύπος πλησιάζει, οι σακούλες κάτω από τα μάτια του τον ακολουθούν φορτωμένες με μπόλικα κιλά αϋπνίας, χαμηλώνει προς το μέρος μου και με κοιτάει διερευνητικά λες κι εγώ ήμουν ο περίεργος της παρέας. «Ουάτ ιζ γιορ νέιμ;» «Χοσέ». Σιγή. Το βλέμμα του τσουρουφλίζει τη φλόγα του κεριού που καίει ανάμεσά μας, περνά τις κόγχες των ματιών μου, διασχίζει σαδιστικά αργά τους νευρώνες και κατευθύνεται προς το πίσω μέρος του κεφαλιού μου… «Ουέρ φρόμ;» «Γκρις». «Άνθρωποι χτυπούν ανθρώπους... Ο Ιησούς είναι εκεί», μου αποκαλύπτει δείχνοντας με το χέρι του κάπου ανατολικά, κοιτάω και εγώ, δεν τον βλέπω ρε μεγάλε, είναι και θεοσκότεινα, και ο τύπος γίνεται έξω φρενών έτσι, στα καλά καθούμενα: «Μπορείς να χτυπήσεις έναν άνθρωπο για την πίστη του;» «Ε; Βασικά…» πάω να πω, αλλά μάλλον δε με ακούει, «Με έσυραν από τα μαλλιά, με πάτησαν σαν το σκυλί... Αδέρφια είναι; Αυτοί... Πουτάνας γιοί! Όμως θα πάρω εκδίκηση... έχω πάνω μου το μαχαίρι». Και βγάζει με μια απότομη κίνηση μια χατζάρα από τη ζώνη του και μου τη φέρνει δέκα εκατοστά από το λαιμό, τα μάτια του έχουν βουρκώσει, τα χείλη του γελούν, το κερί σιγοκαίει ακόμα ανάμεσά μας, ρομαντική ατμόσφαιρα, και μένα το σκατό ετοιμάζεται να ξεχειλίσει από την κάλτσα και να χυθεί στο πάτωμα. Με το ένα χέρι σκουπίζει τον ιδρώτα απ’ το μέτωπό του, με το άλλο επιστρέφει το μαχαίρι στη θέση του.

last.indd 6

7/15/2016 10:52:19 AM

last.indd 7

7/15/2016 10:52:23 AM

Ξαναπαίρνει μια ήρεμη έκφραση, κλείνει τα μάτια και αρχίζει να μουρμουρίζει πάλι αυτά τα περίεργα σανσκριτικά. Κάθομαι ακούνητος για κάμποσο μπροστά του, ξανανοίγει τα μάτια, με κοιτά με περιέργεια... «Και πώς σε είπαμε;» «Χοσέ» ξαναλέω τραυλίζοντας. «Ουέρ φρόμ;» «Γκρις, γιου νόου, Ατίνα, κάπιταλ σίτι, ολίμπικ γκέιμς, νεξτ το Ίταλι, ακρόπολις, νάις βιου, μουζάκα, σαντορίνι σάνσετ ον δε ροκς», τι λέω, τα έχω χάσει τελείως. «Ο Ιησούς είναι εκεί!» με διακόπτει. «Μπορείς να χτυπήσεις έναν άνθρωπο για την πίστη του; Με έσυραν από τα μαλλιά, με πάτησαν σαν το σκυλί... όμως εγώ… θα πάρω εκδίκηση» και όπα, να το ξανά έξω το μαχαίρι να καθρεφτίζει το φως του κεριού δίπλα στο λαιμό μου. Σιγή... «Συγγνώμη φίλε αλλά νομίζω πως...» Πάμε πάλι: «Ουάτ ιζ γιορ νέιμ;» «Αρ γιου μίστερ Χοσέ;» «Εεε;;» Γυρνάω το κεφάλι και βλέπω το βανάκι παρκαρισμένο πίσω μας κι έναν περιχαρή οδηγό να μου κουνά από μέσα το χέρι. «Ναι εγώ είμαι!», είπα και πήδηξα μέσα... Άφηνα πίσω μου το Βασίστ στους πρόποδες των Ιμαλαΐων. Οι πραγματικές τρελές αγελάδες δεν την πάτησαν από τις μεταλλαγμένες τροφές. Ζούσαν εδώ από πάντα. Σε κάθε μονοπάτι του χωριού φυτρώνουν δενδρύλλια μαριχουάνας και οι ιερές αγελάδες βόσκουν ελεύθερες, περιφερόμενες σε κατάσταση ντάγκλας πρωί βράδυ. Καταρράκτες, βουνά, φιλόξενοι άνθρωποι. Ένα μέρος που σε αγκαλιάζει από την πρώτη στιγμή. Εντάξει, θα μπορούσες να μείνεις εδώ για πάντα αλλά οι μικροί παράδεισοι δεν πρέπει να γίνονται μικρές φυλακές για τον περιπατητή που σέβεται τον εαυτό του. Η μήπως όχι; Όλα έτοιμα, ξεκινάμε, επόμενη στάση Λαδάκ!

last.indd 8

7/15/2016 10:52:23 AM

Το προηγούμενο βράδυ είχαμε μαλώσει με την Κατερίνα. Το τελευταίο μήνα είχε κολλήσει αυτήν τη συνήθη ανίατη αρρώστια που παθαίνουν οι τουρίστες στην Ινδία. Που έρχονται από το γραφείο τους σε μια αστική ευρωπαϊκή πόλη, μια ζωή κολλημένοι στην κίνηση και το πληκτρολόγιο, και ξαφνικά ανακαλύπτουν καινούργιες λέξεις. Τσάκρας, μεντιτέισιον, ρέικι, βέρι βέρι νάις. Ε, δε γίνεται ρε φίλε να συζητήσουμε όταν οι εφτά στις δέκα λέξεις που ξεστομίζεις είναι «ενέργεια». Τι στο καλό, όλοι με είκοσι στη Φυσική το βγάλατε το λύκειο; Και πετυχαίνω επιτέλους έναν τουρίστα με λίγο αθλητικό λουκ και κάριματ να κρέμεται από το μπάκπακ του και λέω εδώ είμαστε, θα τον ρωτήσω πού πάει για κάμπιγκ. Και ο τύπος με κοιτάει με ένα ύφος λες και δεν ήξερα ποιος έβαλε το ’96 το γκολ μέσα στο Άμστερνταμ Αρίνα και παραλίγο να περάσει ο βάζελος στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ και μου λέει «Δεν είναι κάριματ, χαλάκι για τη γιόγκα είναι». Τέλος πάντων, η όλη φάση είχε ξεκινήσει από τότε που η Κατερίνα βρήκε τις κάλτσες μου απλωμένες πάνω στην πέτρα που της είχε δώσει κάποιος γκουρού για να διώχνει την κακή ενέργεια στο σπίτι. Και αν εκείνη την ημέρα το τσι γειώθηκε, την επομένη καταποντίστηκε στα έγκατα του ερέβους. Είχα πάει από το πρωί στην αγορά να πάρω κάτι ροδάκια με πλαστικές βάσεις για να τα προσαρμόσω με κάποιο τρόπο στη βαλίτσα μου για να μπορεί να τσουλάει, μιας και μεγάλωνε και πήγαινε και μου ’χε κάνει τη ζωή πατίνι. Κι εκεί, μέσα στο δωμάτιο, δοκίμαζα τις μαστροχαλαστικές μου ικανότητες με βίδες, κόλλες και λιώνοντας την πλαστική βάση με ένα κερί, μέχρι που αυτή πήρε φωτιά, το πλαστικό άρχισε να στάζει, τα ροδάκια έγιναν μπάρμπεκιου και εγώ πάλι καλά βρήκα κάτι χαρτιά και φωτοτυπίες και τα έβαλα από κάτω μη γίνουν όλα λίμπα. Όταν λίγο αργότερα άκουσα τις τσιρίδες της Κατερίνας από το δωμάτιο

last.indd 9

7/15/2016 10:52:23 AM

last.indd 10

7/15/2016 10:52:31 AM

κατάλαβα ότι δεν ήταν από ενθουσιασμό για την κινούμενη πια βαλίτσα αλλά είχε συμβεί το μοιραίο, είχα κάψει τα ιερά έγγραφα του γκουρού. «Μα ρε αγάπη μου, απλές φωτοτυπίες είναι δεν το βλέπεις;» «Να πας να του το πεις εσύ αυτό! Ο άνθρωπος μου τα εμπιστεύτηκε. Είναι χαρτιά του προηγούμενου αιώνα!» «Ε μη μου πεις ότι τύπωναν σε Α4 από τότε;» «Είσαι μεγάλος μαλάκας!», μου είπε κοπανώντας την πόρτα και εγώ πήρα τα παπούτσια που μου πέταξε στο κεφάλι, πήρα και μια βαθιά ανάσα και πήγα να συναντήσω τον γκουρού. Δύο ορόφους πιο πάνω, δίπλα σε κάτι μπρούτζινα αγαλματάκια του Σίβα και με θέα τον ποταμό Γάγγη, βρήκα τον κύριο γκουρού να ανακατεύει το τσάι του. Με υποδέχθηκε με ένα πλατύ χαμόγελο το οποίο όμως άρχισε σταδιακά να στενεύει όσο με μισόλογα προσπαθούσα να του εξηγήσω ότι τα χαρτιά του δεν υπάρχουν πια, αλλά εντάξει, χαρτιά ήταν, άλλωστε είναι πολύ σημαντικό για μια βαλίτσα να έχει ρόδες, κι εκείνος με ρώτησε αν καταλαβαίνω τι λέω, του είπα ότι ζητώ πραγματικά συγγνώμη και τότε τα πήρε και με ρώτησε αν νομίζω πως με μια συγγνώμη τελείωσε η ιστορία, και τότε τα πήρα και εγώ και του ανακοίνωσα πως αν νομίζει πως είμαι διατεθειμένος να πληρώσω για δυο παλιοφωτοτυπίες όσα ζήτησε από την Κατερίνα για τα μαθήματα ρέικι είναι βαθιά γελασμένος, και τότε είδα γκουρού άνθρωπο να σηκώνεται και να με πετάει έξω με τις κλοτσιές και εγώ να κουτρουβαλάω τις σκάλες φωνάζοντας «θα μου κλάσεις τα τσάκρας». Η ενέργεια του μέρους δε με σήκωνε. Το τσι ψυχορραγούσε. Πήρα τη βαλίτσα με τα ροδάκια και ξεκίνησα μόνος για τα Ιμαλάια. Ο δρόμος για το Λαδάκ ανοίγει έξι μήνες το χρόνο, ενώ τους υπόλοιπους το πυκνό χιόνι δεν επιτρέπει τη διέλευση.

last.indd 11

7/15/2016 10:52:31 AM

140 × 210 SPINE: 7 FLAPS: 70

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ:

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ. : 210 6431108 www.ocelotos.gr

ISBN 978-960-564-402-4

ΕΚΔΟΣΕΙΣ

ο σ ε λ ότ ο ς cover_0.indd 1

7/15/2016 10:49:36 AM