ΝΙΚΟΣΓΚΕΚΑΣ ΓΚΕΚΑΣ ΝΙΚΟΣ
Μελαγχολία Μελαγχολία ΠΟΙΗΜΑΤΑ - ΠΕΖΑ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ
ο σ ε λ ότ ο ς
ΕΚ∆ΟΣΕΙΣ
Τιτλος Συγγραφέας Σειρα Copyright© 2011 Πρώτη Εκδοση ISBN
Μελαγχολία Νίκος Γκέκας Ποίηση [2358]0111/01 Νίκος Γκέκας Αθήνα, Ιανουάριος 2011 978-960-9499-36-1
Η επιμέλεια της έκδοσης έγινε από τις εκδόσεις οσελότος
Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, (Ν. 2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η κατ’ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγγραφέα.
ΕΚΔΟΣΕΙΣ
ο σ ε λ ότ ο ς
Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα Τηλ. : 210 6431108 ekdoseis.ocelotos@gmail.com, ocelotos@otenet.gr www. ocelotos. gr
e-mail:
Ποιήματα
Γολγοθάς Στου Γολγοθά το βράχο σταυρωμένος είμαι. Ο σταυρός άθλιος, μαραμένος και μαύρος είναι. Ρημάδι, πεθαμένη τρέλα κι ερειπίων φρίκη.
~5~
Που πας βαρκούλα μου γλυκία ... Που πας βαρκούλα μου γλυκιά στου μεσοπελάγου τα μαύρα τ’ ανοιχτά. Μαθημένη που ήσουνα σ’ ήσυχα, κρυστάλλινα νερά, τα βαθυγάλαζα, τα φωτοπλημμυρισμένα, τα ιριδωτά. Που σε μόλους γαλήνιους αραγμένη καλημέριζες την αυγή τη χρυσοφόρα, την λευκοντυμένη με τις αχτίδες του ηλίου, τις από βρέφους γέλιο σπαρταριστό ανατέλλουσες, που ευτυχισμένα σ’ έλουζαν κι ελπιδοφόρα. Που με την ελπίδα την ξακουστή χειραγκαλιά έπλεες στου Μάη τ’ ακρογιάλια, κι ευθύς ως σε αντίκρυζε, γλυκόφωνα σου ψιθύριζε, ευωδιάζοντας η ανθοβολιά. Ω, για πούθε ανοίχτηκες στο πέλαγο της σκοτεινιάς και που γυμνή έτσι μυροφόρα ως δείχτηκες, τα μαύρα βύθια τ’ άπατα, θε να σε κάνουν για πάντα να θρηνολογάς. Ω, για κοίτα πως σου κατάντησε η αλμύρα τ’ άσπρα σου τα πανιά· στα ’φαε, στα ξέσκισε –κακομοίρα–, κουρέλια ν’ ανεμίζουν απάνω στα κατάρτια τα σπασμένα, τα μισά. Μα κούτσουρο κι αν απόμεινες ένα, στη θάλασσα άθλιο και θλιβερό, τη στεριά να αχνοδείς, να χαιρετήσεις, θα ’φτανε σένα, προτού μνήμα μεγαλόπρεπο γενείς και φοβερό. ~6~
Του δρόμου τ’ αποστασίδι Αποστασίδι μου γλυκό –ω, φως μου χινοπωρινό–, ιδού εμπρός σου στέκω έρημος και δακρυσμένος, την αιώνια θλίψη σου –ο μαύρος– να θωρώ. Εσένα πλάσμα τραγικό, δε σε γδάραν οι βροχές, οι μπόρες κι οι κατακλυσμοί. Ω, δε σε στρεβλώσαν οι ανέμοι, π’ αλύπητα τυφλά φυσούν δίχως αναπαυμό. Δε γίνηκες εσύ καχεκτικό κι αρρωστημένο απ’ τη θεία τη νυχτιά, π’ απαρηγόρητη τη δυστυχία της εμπρός σου ορθώνει, ανήλεα και ζοφερά. Τούτα μ’ ευλάβεια και σπλαχνικά τα καλοδέχεσαι· -ξεραμένοι άλλωστε καρποί, του θρήνου σου και του λυγμού σου τ’ ατέρμονου... Εσένα φτωχό μου η ανθρωπίλα σε ρήμαξε και του κόσμου η σαπισιά· των εζώντων το φαρμάκι, κι η άπλαστή τους, η πέτρινη καρδιά. Ω, πάψε πια μικρό μου, τα πάθη σου να μου ’στοράς, τα που δεν έχουν τελειωμό. Τι τώρα τη σκουριά σου θα ξεπλύνω, με το δάκρυ μου το λαμπροστόλιστο, το πιο πικρό.
~7~
Το που αίμα εντός του φέρνει και την άβυσσο και το σταυρό. Τ’ αστέρευτο, από μαύρες πηγές π’ αναβλύζει, το ροδοπένθιμο, το θλιβερό. Ω, πάψε και σαν τύχει, στου δρόμου σου το διάβα πάλι να ξαναβρεθώ, εσύ να ξέρεις –άμοιρό μου–, το δάκρυ μου θα σου ’χω φυλάξει, το πιο ακριβό μου, το στερνό.
ISBN 978-960-9499-36-1
~8~
ΝΙΚΟΣ ΆρτεμηΓΚΕΚΑΣ Ω, Άρτεμη θεά του Ολύμπου κοσμοξακουστή, τρισόμορφη, π’ άμμετρα είναι η όψη σου ευγενική. Μακάρια νύφη εσύ απάρθενη, χρυσοπασπαλισμένη μ’ αιθέρα που ’σαι δροσοφώτιστο, στη ροδαυγή η μόνη γεννημένη.
ΝΙΚΟΣ ΓΚΕΚΑΣ
ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ
Το θάμπος σου ανεξήγητο, ο πλούτος σου απλόχερα δοσμένος· κι αν είσαι πλάσμα εσύ δίχως φωνή, αμίλητο, ο ψίθυρός σου ηχεί γλυκόλογος, ανθεί παραμυθένιος.
Μελαγχολία
Και σαν τις λόγχες σου στον ώμο έβαλες, –τις από σύγνεφο μακρινού ορίζοντα φτιαγμένες–, μια μεθυστικιά, αλλιώτικη εσπέρα, π’ ο ήλιος στο πορφυρό βασίλεμα για πάντα αργοχανόταν πέρα... ΠΟΙΗΜΑΤΑ - ΠΕΖΑ Ω, πως με βια τις λαγκαδιές τις δύσβατες εμέτρησες, τους κάμπους τους σκοτεινούς με χάρη πως εδιάβης. Κι αν τιτυβισμούς μαυροπουλιών νεκρίκιους άκουσες, σε δάση γέρικα και πεθαμένα παντοτινά εχάθης. Πλανήθηκες ολότελα ερημούμενη, σύγκορμα τρέμοντας, στο πένθιμο της μακαβριότητας το κλίμα τ’ αγιασμένο. Ρημάδι φωτός αχνό, πανάθλιο προσμένοντας, τα δόρατά σου όλα ανέλπιδα έριξες, μα δε καρφωθήκαν παρά, στο νεκροταφείο της αβύσσου το κρυμμένο.
ΕΚ∆ΟΣΕΙΣ ~9~