Οκτώ ημέρες

Οκτώ ημέρες

Τι Τλος οκτώ ημέρες

ς υγγρΑ φέ Α ς Αλέκος Κυκλαδίτης

ςέ ιρΑ

έλληνική λογοτεχνία [1358] 0723/21

έ πιm έ λ έ ι Α - Διορθω

Η ιστορία αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας, κάθε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις, είναι συμπτωματική.

Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, (Ν. 2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η καθ’ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγγραφέα.

Κεφάλαιο 1ο

στα ξένα. Και τώρα τελευταία που ζούσε στην Κρήτη, για να τσεκάρει τον καιρό ώστε να προγραμματίζει τις

ασχολίες της επόμενης μέρας του πριν κοιμηθεί. Μα η

αλήθεια ήταν άλλη. ο Παύλος ήθελε να έχει δίπλα του

το τηλέφωνο, ώστε να το σηκώσει αμέσως σαν τύχαι-

νε να χτυπήσει μέσα στη νύχτα.

Τα φοβόταν τα μεταμεσονύχτια τηλεφωνήματα ο

Παύλος, ήταν σχεδόν πάντα αγγελιοφόροι δυσάρε-

στων γεγονότων. Αλλά από την άλλη, αν κάτι συνέβαινε, ήθελε να το μάθει εκείνη τη στιγμή. Και έτσι, κάθε βράδυ το ακουμπούσε δίπλα του, ελέγχοντας την

στάθμη της μπαταρίας του, για να βεβαιωθεί ότι θα πα-

ρέμενε σε λειτουργία μέχρι το πρωί. Και πάντα με ανακούφιση κοιτούσε το πρωί το τηλέφωνο, σαν έβλεπε

πως παρέμεινε βουβό όλη τη νύχτα.

Μα αυτή η φθινοπωρινή νύχτα έμελλε να είναι δι-

αφορετική, καθώς το επίμονο κουδούνισμα του τηλε-

φώνου διέκοψε τον ύπνο του Παύλου. σαν κατάλαβε

πως χτυπάει το τηλέφωνο, άνοιξε τα μάτια του και κοί-

ταξε το παλαιό ξύλινο ρολόι που ήταν ψηλά στον απέ-

ναντι τοίχο. Μέσα στο αχνό φως από τη μικρή λάμπα

του κομοδίνου, που άφηνε πάντα ανοιχτή όλο το βρά-

δυ, διέκρινε πως ήταν μόλις λίγα λεπτά μετά τις τέσ-

σερις το πρωί. Έδιωξε με μια απότομη κίνηση την λε-

πτή σκούρα μπλε κουβέρτα του, γύρισε το κορμί του

στο πλάι και κατέβασε τα πόδια του στο πάτωμα. Με

το αριστερό του χέρι αναζήτησε πάνω στο κομοδίνο

τα γυαλιά του, και σαν τα βρήκε τα φόρεσε βιαστικά.

Πήρε το κινητό του στα χέρια, που πλέον είχε στα-

ματήσει να κουδουνίζει, και με έκπληξη είδε πως είχε τέσσερις αναπάντητες κλήσεις. Και όλες μέσα στα τελευταία δέκα λεπτά. Τέσσερις, μονολόγησε. Κάτι είχε συμβεί, και μάλλον θα ήταν σοβαρό. Την έκπληξή του για τις τόσες κλήσεις μέσα στη νύχτα, την διαδέχθηκε η απορία. Πως δεν είχε ακούσει τις προηγούμενες

κλήσεις; συνήθως κοιμόταν ελαφρά και ξυπνούσε με

τον παραμικρό θόρυβο μέσα στο δωμάτιο. Γιατί τώρα

δεν άκουσε τίποτα; Προσπάθησε να βάλει τις σκέψεις

του σε μια σειρά και να θυμηθεί τι έκανε χθες το βράδυ.

Κοίταξε πάλι το κινητό του για να δει την ημερο-

μηνία, ήταν Τετάρτη 24 σεπτεμβρίου. Χθες Τρίτη κατά

τις επτά το απόγευμα, είχε πάει με μια μεγάλη παρέα για φαγητό στο Ηράκλειο για να γιορτάσουν τα γενέθλια

ση τον περιτριγύριζε, που δεν μπορούσε να καταλά-

βει από πού προερχόταν. Ίσως να έφταιγε και το συνά-

χι που είχε αρχίσει να τον ταλαιπωρεί από χθες. Ίσως

όμως να έφταιγε και εκείνη…

εκείνη, που ξετρύπωσε από τα βάθη της μνήμης

του χθες το βράδυ, εντελώς τυχαία. Ήταν λίγο πριν

τις οκτώ όταν ο Νίκος, ένας φίλος του Μανώλη, κατέ-

φθασε στο εστιατόριο με την καινούργια του σύντροφο. εκείνον τον είχε γνωρίσει παλαιότερα ο Παύλος, πριν περίπου ένα χρόνο, σε κάποια μάζωξη για ρακές.

Έκατσε απέναντί του και η κοπέλα του δίπλα του. ο

Νίκος χαιρέτισε ονομαστικά όλους τους φίλους στο

τραπέζι, και μετά σύστησε την σύντροφό του λέγο-

ντας το όνομά της.

Ακούγοντας το όνομά της, ο Παύλος γύρισε να την

κοιτάξει λίγο καλύτερα. Και μόλις άκουσε τον Νίκο

να την αποκαλεί με το χαϊδευτικό της όνομα, ο Παύλος κοκάλωσε. είχε να το ακούσει πολλά χρόνια. Το

όνομα δεν ήταν σπάνιο, αλλά το χαϊδευτικό; Με αυτό

τον τρόπο αποκαλούσε κάποτε εκείνη, την παλαιά του

αγάπη, πολλά χρόνια πριν… Κοιτούσε την σύντροφο

του Νίκου για πολλή ώρα, προσπαθώντας να εντοπί-

σει τυχόν ομοιότητες και διαφορές με εκείνη. Και όσο

περνούσε η ώρα και η ρακή κυλούσε πιότερο στο αίμα

του, τόσο περισσότερο εμφανιζόταν μπροστά του το

πρόσωπο εκείνης. Αυτό το πρόσωπο που είχε σχεδόν

ξεχάσει, που το είχε σκεπάσει μαζί με αναμνήσεις τόσο

βαθιά μέσα στο μυαλό του, τώρα βρισκόταν σαν όραμα

μπροστά του. Πρέπει να έμεινε έτσι αρκετή ώρα, βυ-

θισμένος στις σκέψεις και στο ποτό του, μέχρι που η

φασαρία από την παρέα του τον ξανάφερε στην πραγ-

ματικότητα. είχε μόλις καταφθάσει η τούρτα γενεθλί-

όσο μακριά πρέπει να πας για να πεις «αντίο» σε κάτι που κουβαλάς μέσα σου είκοσι δύο χρόνια;

Πόσες αναμνήσεις πρέπει να ξεθάψεις, για να

αφήσεις πίσω σου ό,τι αγάπησες πιο πολύ;

Ένα τηλέφωνο μέσα στη νύχτα, ένας φίλος

που σε έχει ανάγκη, μια μηχανή, ένας Φάρος.

Ο

Παύλος ξεκινάει ένα ταξίδι διαφορετικό

από τα άλλα, ένα ταξίδι που γίνεται αφορμή να

έρθει αντιμέτωπος με τα ξεχασμένα του όνειρα

και τον παλιό εαυτό του, να γίνει για λίγες μέρες

ο φύλακας ενός Φάρου.

Σε μια άκρη του κόσμου, θα παλέψει να σβήσει το σκοτάδι του. Θα καταφέρει να επιστρέψει

«σπίτι» του; Θα ανακαλύψει το δικό του «φάρο»;

Εκεί που ένα «αντίο» αργεί να ειπωθεί… ένα

«ξεκίνα» σε περιμένει…

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα | ΤΗλ.: 210 64 31 108 ocelotos@ocelotos.gr | www.ocelotos.gr

ISBN 978-618-205-467-3