Ονειρευτές, βιβλίο 2

140 × 210 SPINE: 25.6 FLAPS: 80

[...] είμαστε φτιαγμένοι από την ίδια ενέργεια και το ίδιο υλικό που είναι φτιαγμένη η Γη, όλοι οι πλανήτες και τα μακρινά αστέρια. Κάθε μας πνοή μας γεμίζει με το υλικό του ουρανού. Στο σώμα μας κυλάει το νερό των θαλασσών όλου του Σύμπαντος και η φωτιά του ήλιου καίει βαθιά μέσα μας και μας δίνει ζωή. »Το πνεύμα μας όμως είναι φτιαγμένο από το υλικό εκείνο που υπάρχει στη σκοτεινή ύλη και στις μαύρες τρύπες. Το πνεύμα μας είναι φτιαγμένο από το υλικό των ονείρων. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο» [...] Η περιπλάνηση του Τζων Ντέραμ στην Ενύπνια τελειώνει με το μυθιστόρημα που κρατάτε στα χέρια σας. Το τραγούδι του όμως θα συνεχίσει, γιατί κάθε τέλος σηματοδοτεί και μια καινούρια αρχή... Ευχαριστώ που ονειρεύεστε. - Γιάννης Κελεπούρης

Ο Γ.Κ. γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Κορυδαλλό. Έμαθε μπάνιο στον Πόρο Τροιζηνίας και πήγε φαντάρος στη Λήμνο, δηλαδή στα αγαπημένα λημέρια του Ύπνου.

[...]«Θέλω να μου φέρεις εδώ τον ονειρευτή που πρόκειται να μην ονειρευτεί ξανά. Καλά θα κάνεις να τον βρεις πριν πέσει στα χέρια του αδερφού μου... Έχω την υποψία ότι και αυτός τον ψάχνει... Γνωρίζει την ύπαρξή του, αλλά είναι πολύ σίγουρος ότι θα καταλήξει μόνος του στον Τάρταρο. Έχει αυτή τη γνωστή αλαζονεία γνωρίζοντας ότι όλοι οι θνητοί κάποτε θα τον γνωρίσουν από κοντά... Και περιμένει…»

Αν δεν είχε πτυχίο μηχανικού βιοϊατρικής τεχνολογίας, δε θα είχε γράψει αυτό το βιβλίο και αν ήξερε ότι του αρέσει να γράφει, δε θα σπούδαζε ποτέ για μηχανικός βιοϊατρικής τεχνολογίας. Κατά τη διάρκεια της συγγραφής αυτού του βιβλίου έγινε φίλος με το Μουστάκια, έκανε γιο-γιο μια αράχνη και έμαθε την ύπαρξη μιας αληθινής μυστικής πύλης για τον Κάτω Κόσμο.

…Ο Μορφέας φάνηκε να αδυνατεί να πιστέψει αυτά που του ζητούσε ο πατέρας του…[...] Τι θα συνέβαινε αν ο Θάνατος, αποφάσιζε να σφετεριστεί την εξουσία του αδερφού του, του Ύπνου, και πλέον εξουσίαζε αυτός τον ύπνο και τα όνειρα ολόκληρης της ανθρωπότητας;

Από τις εκδόσεις Οσελότος κυκλοφορεί επίσης το βιβλίο του «Ονειρευτές» βιβλίο 1.

Πώς μπορεί ένας θνητός ο οποίος έχει καταφέρει άθελά του να περιπλανηθεί στη χώρα των Ονείρων, να αντισταθεί στα σχέδια του Θανάτου; Οι «Ονειρευτές» είναι το πρώτο μυθιστόρημα φαντασίας του Γιάννη Κελεπούρη και θα σας ταξιδέψει τόσο στη χώρα των Ονείρων όσο και στον ίδιο σας τον εαυτό.

ISBN 978-960-564-232-7 ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ. : 210 6431108 ekdoseis.ocelotos@gmail.com www. ocelotos. gr

dreamers_2_cover_final.indd 1

j.kelepouris@gmail.com

ΕΚΔΟΣΕΙΣ

οσελότος

ΕΚΔΟΣΕΙΣ

ο σ ε λ ότ ο ς 3/2/2015 10:30:07 πμ

Ονειρευτές, Βιβλίο 2 Γιάννης Κελεπούρης Φανταστικό [1358] 1014/14 Όλγα Παλαμήδη Ίρις Φουστέρη Παύλος Ξενικουδάκης Γιάννης Κελεπούρης Αθήνα, Φεβρουάριος 2015

ISBN 978-960-564-232-7

Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, (Ν. 2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η καθ’ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγγραφέα.

Ο συγγραφέας φέρει την αποκλειστική ευθύνη για τις γνώμες και περιγραφές που διατυπώνονται σε αυτό το βιβλίο. Οι εκδόσεις “Οσελότος” δεν φέρουν αρμοδιότητα για την επιβεβαίωση ή την άρνηση του περιεχομένου ούτε παρέχουν εγγύηση για την αλήθεια των δηλώσεων του συγγραφέα. Εναπόκειται στον αναγνώστη να κρίνει ανεξάρτητα για το αν γίνεται δέκτης ψευδών δηλώσεων ή όχι. Οι εκδόσεις “Οσελότος” δεν φέρουν καμία ευθύνη προς οποιοδήποτε πρόσωπο ή οντότητα θίγεται ή υφίσταται απώλεια ή ζημία προερχόμενη από τις πληροφορίες που περιέχονται στο παρόν βιβλίο ή τη χρήση αυτών ή την πίστη σε αυτές.

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ:

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ. : 210 6431108 E-MAIL: ekdoseis.ocelotos@gmail.com www. ocelotos. gr

ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΕΛΕΠΟΥΡΗΣ

Ονειρευτές ΒΙΒΛΙΟ 2

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 6 « Κάποτε εγώ, ο Τσουάνγκ Τζου, ονειρεύτηκα πως ήμουν πεταλούδα, πετώντας εδώ κι εκεί, νιώθοντας εντελώς πεταλούδα. Είχα συνείδηση πεταλούδας και είχα εντελώς ξεχάσει την ανθρώπινη φύση μου. Ξαφνικά ξύπνησα και ήμουν πάλι εγώ. Τώρα όμως δεν ξέρω αν τότε ήμουν άνθρωπος που ονειρευόταν ότι είναι πεταλούδα, ή αν είμαι τώρα πεταλούδα που ονειρεύεται πως είναι άνθρωπος». Τσουάνγκ Τζου – Κινέζος Ταοϊστής φιλόσοφος, 4ος αιώνας π.Χ.

Ε

ίχε κάνει αρκετές φορές το ταξίδι από Αγγλία προς Ελλάδα, πρώτη φορά όμως είχε κρατήσει τόσο πολύ. Καθώς είχε πλέον σκοτεινιάσει, έξω από τα παράθυρα του αεροπλάνου δεν φαινόταν τίποτα που να προδίδει κίνηση. Αισθανόταν εγκλωβισμένη σε ένα αεροπλάνο που αιωρούνταν ακίνητο και δεν έβλεπε την ώρα να βγει από κει μέσα. Ήταν τόσο νευρική, που ακόμα και ο παραμικρός ήχος κάποιου επιβάτη που ανακαθόταν στο κάθισμά του την έκανε να τινάζεται. Η αγωνία που της είχε προκαλέσει αυτό το άσχημο προαίσθημά της για τον Τζων δεν την άφηνε να ηρεμήσει. Κοίταζε ανήσυχα τριγύρω και όλα τής φαίνονταν ανούσια, μάταια, ενοχλητικά και ανυπόφορα. Είδε κουστουμαρισμένους γιάπηδες να δουλεύουν στο φορητό υπολογιστή τους και τους σιχαινόταν, γιατί το μόνο που σκέφτονταν ήταν οι δουλειές και το κέρδος. Τους λυπόταν που έχαναν την πραγματική ζωή. Είδε απλούς ανθρώπους που περίμεναν να φτάσουν στον προορισμό τους, που επίσης τους λυπόταν, γιατί δεν είχαν στη ζωή τους κανένα ενδιαφέρον, πίστευαν ό,τι τους υπαγόρευε η τηλεόραση να πιστεύουν, διακατέχονταν από μια θρησκοληψία έχοντας πλήρη έλλειψη θρησκευτικότητας, και συχνά ήταν τόσο κλεισμένοι στο γυάλινο κάστρο τους, που είχαν την εντύπωση ότι ο

5

ःः Ονειρευτές ःः

κόσμος περιστρεφόταν γύρω τους. Κοιμόντουσαν όρθιοι στην κυριολεξία. Είδε κάνα δυο παρέες με νεαρούς τουρίστες που χαριεντιζόντουσαν με το ταίρι τους και το μόνο που κατάφερναν ήταν να της θυμίζουν τον Τζων και το φόβο της για τη ζωή του. Είδε οικογένειες που την έκαναν να αναρωτιέται με ποιο σκεπτικό ένας άνθρωπος αποφασίζει να φέρει παιδιά και να τα μεγαλώσει σε αυτό τον κόσμο που έδειχνε να πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Δεν έβλεπε καμία ελπίδα σε τίποτα. Είχε χάσει τον άνθρωπο που αγαπούσε. Ήταν σίγουρη γι’ αυτό. Σε μια προσπάθεια να ηρεμήσει, για να αποφύγει έναν πονοκέφαλο που ξεκινούσε να την ταλαιπωρεί ύπουλα, έκλεισε για ένα λεπτό τα μάτια. Χωρίς να το καταλάβει, έπεσε από την υπερένταση σε έναν ύπνο που οι ειδικοί θα ονόμαζαν «power nap». Το μυαλό της αναζητούσε ξεκούραση και δεν ήθελε να χάσει χρόνο περνώντας απ’ όλα τα στάδια του ύπνου. Διάφορες εικόνες κατέκλυσαν το μυαλό της και μέσα σε λίγα λεπτά βρέθηκε στο REM στάδιο του ύπνου. Η πνευματική της υπόσταση είχε μόλις επισκεφτεί τα Περίχωρα και βίωσε ένα όνειρο που θα μπορούσε να είναι προφητικό. Η σύνδεσή της με τον Τζων ήταν αυτή που της έδωσε μια ιδέα τού τι είχε συμβεί. Ήταν αυτή η περίεργη σύνδεση που είχε ενώσει κάποτε το πνεύμα τους στη Χώρα των Ονείρων και τους είχε φέρει κοντά να μοιραστούν το ίδιο όνειρο, ή η σύνδεση που είχαν στη Γη και έμοιαζε με ένα είδος τηλεπάθειας και που τώρα είχε γίνει ακόμα πιο ισχυρή, αφού λίγες ώρες πριν, ο Τζων την είχε προσεγγίσει από μια άλλη διάσταση και την είχε αγγίξει σε ένα επίπεδο τόσο εσωτερικό, που είχαν φτάσει πολύ κοντά στο να γίνουν ένα. Βρέθηκε σε ένα χώρο που έμοιαζε πάρα πολύ με το σπίτι που είχαν νοικιάσει μαζί. Ήταν ένα διαμέρισμα, σε μια πολυκατοικία με θέα τη θάλασσα, και την παραξένεψε που τώρα το σπίτι τής έδινε την αίσθηση μονοκατοικίας σε κάποιο βουνό ίσως, κάπου στην εξοχή. Ενώ ο ήλιος έξω έπεφτε, ο φωτισμός στο σπίτι ήταν ελάχιστος

6

ःः Βιβλίο 2 ःः

σαν ο τελευταίος ένοικος να είχε φύγει τραβώντας τις βαριές κουρτίνες στα παράθυρα. Τα έπιπλα ήταν εκεί όπως τα θυμόταν, όμως η ατμόσφαιρα που έμοιαζε ακίνητη σαν κρεμασμένη, την έκανε να νιώθει πως το σπίτι ήταν για καιρό ακατοίκητο. Περιπλανήθηκε λίγο στα δωμάτια και στον ελάχιστο φωτισμό μόρια σκόνης περιδινούνταν νωχελικά. Η καταπνιγμένη ακοή της, σαν να βρισκόταν κάτω από το νερό, έπιασε μια μουσική που την έκανε να ανατριχιάσει. Έμοιαζε σαν να παίζει ένα παλιό γραμμόφωνο, μια μελωδία ξεχασμένη από καιρό και αναρωτήθηκε από πού μπορεί να ακούγεται αυτός ο παράξενος ήχος, γιατί ήξερε ότι δεν είχε γραμμόφωνο. Η μελωδία δεν προερχόταν από κάπου συγκεκριμένα, απλώς γέμιζε το χώρο, υποδηλώνοντας ότι ίσως η σιωπή θα ήταν επικίνδυνη. Κάπου είχε ακούσει ότι ένα σπίτι στο οποίο δεν ακούγεται μουσική είναι ένα αφιλόξενο σπίτι, αλλά τώρα θα προτιμούσε να επικρατεί σιωπή. Η επικίνδυνη σιωπή που ταίριαζε σε αυτό το παρατημένο μέρος, που τίποτα μέσα του δεν είχε τη ζεστασιά της φιλοξενίας. Πλησίασε το παράθυρο και είδε ότι οι κουρτίνες δεν ήταν βαριές και τα παντζούρια δεν ήταν κατεβασμένα. Κοιτώντας έξω, διαπίστωσε ότι ο μηδαμινός φωτισμός οφειλόταν σε μια έρπουσα ομίχλη που τύλιγε δυσοίωνα το σπίτι. Η αίσθηση ότι βρισκόταν σε βουνό επιβεβαιώθηκε όταν είδε να ξεπροβάλλουν σαν φαντάσματα μέσα από την ομίχλη τεράστιοι κορμοί δέντρων που έμοιαζαν με έλατα και οι κορυφές τους χάνονταν ψηλά στο σκοτάδι. Άρχισε να χιονίζει. Μικρές νιφάδες χιονιού ξεκίνησαν να… πέφτουν; Με μια πιο προσεκτική ματιά, παρατήρησε ότι οι νιφάδες χιονιού δεν έπεφταν αλλά κινούνταν προς τα πάνω! Νομίζοντας ότι τη γελούν τα μάτια της, τα έκλεισε λίγο για να μπορέσει να εστιάσει καλύτερα και είδε ότι όντως η πορεία των μικρών άσπρων νιφάδων ήταν ανοδική. Κατευθύνθηκε ασυναίσθητα προς την έξοδο. Το θέαμα του χιονιού που «ανέβαινε» της κίνησε την περιέργεια. Πριν φτάσει στην πόρτα, παρατήρησε μια παλιά φωτογραφία, πάντω σε ένα σκονισμένο τραπεζάκι, που είχαν βγάλει μαζί με τον Τζων σε κάποιες διακοπές στην Ελλάδα.

7

ःः Ονειρευτές ःः

Ήταν ένα πορτρέτο και των δυο τους. Την κρατούσε αγκαλιά από πίσω, έχοντας το χέρι του περασμένο έτσι που να καταλήγει στον ώμο της, και χαμογελούσαν ανέμελα με την αύρα των ερωτευμένων γύρω τους. Καθώς αναπολούσε τις ευτυχισμένες στιγμές, η εικόνα του Τζων άρχισε να ξεθωριάζει αργά, σαν να περνούσε μαζεμένος ο χρόνος πάνω από το φωτογραφικό φιλμ. Αισθάνθηκε μια απουσία. Ο ρυθμός της μελωδίας είχε αρχίσει να χάνει στροφές και τώρα η μουσική ήταν αποκρουστική. Ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλό της και συγκράτησε ένα λυγμό. Ξαφνικά, ένιωσε την «κρεμασμένη» ατμόσφαιρα στο σπίτι να πνίγει την ίδια. Βγήκε έξω τρέχοντας, λαχταρώντας να πάρει μια ανάσα. Το τοπίο που αντίκρισε της θύμισε την αγγλική εξοχή στο Leeds, που γνώριζε καλά, και ένιωσε άβολα, γιατί κανονικά δεν θα έπρεπε να υπάρχει εκεί βουνό. Το χιόνι εξακολουθούσε την πορεία του προς τα πάνω, σαν στάχτες που παρασύρονται πάνω από τη ζέστη μιας φλόγας. Έμεινε να κοιτάζει αποσβολωμένη το παράξενο θέαμα και αισθάνθηκε ένα αφύσικο κρύο να της αγγίζει την ψυχή. Χωρίς να έχει πάρει συνειδητά την απόφαση, ξεκίνησε να περπατά, ίσως για να ζεσταθεί. Ακολούθησε ένα ανηφορικό δρομάκι που ξεκινούσε από το σπίτι και στο τέλος του οπτικού της πεδίου, έστριβε απότομα και χανόταν προς τα κάτω. Στην κορυφή της ανηφόρας, ανάμεσα στην περαστική ομίχλη, μια φιγούρα την περίμενε. Κάποιους ανθρώπους τους ξεχωρίζεις από μακριά. Ο τρόπος που στέκονται, ο τρόπος που περπατάνε, το περίγραμμά τους, τους κάνει αναγνωρίσιμους από απόσταση. Τον Τζων θα τον αναγνώριζε από μακριά και με κλειστά μάτια, αν και στην ουσία ήταν η καρδιά της αυτή που τον αναγνώρισε και σφίχτηκε όταν τον είδε εκεί, παρά η όρασή της που ακόμα προσπαθούσε να προσαρμοστεί στο λυκόφως το οποίο επικρατούσε στο ορεινό τοπίο. Ήταν σίγουρη ότι ήταν αυτός, χωρίς να έχει διακρίνει καν το πρόσωπό του. Η μορφή τής ένευσε με μια χειρονομία, κάτι μεταξύ χαιρετισμού

8

ःः Βιβλίο 2 ःः

και νοήματος, να τον ακολουθήσει. Της φάνηκε να χαμογελά και γυρνώντας της την πλάτη απότομα, εξαφανίστηκε στην κατηφόρα. Εκείνη προσπάθησε να τρέξει προς το μέρος του και πριν προλάβει να του φωνάξει να την περιμένει, ένιωσε τα πόδια της βαριά σαν μολύβι. Για λίγες στιγμές αγωνίας έμεινε να κοιτάζει μια τα πόδια της που αρνούνταν να κουνηθούν και μια στον ορίζοντα, εκεί που είχε εξαφανιστεί ο Τζων. Δάκρυα κύλησαν στα μάτια της, διαγράφοντας μια καθοδική πορεία προς τα ζυγωματικά της και μετά ακολουθούσαν την ανοδική πορεία του χιονιού, αφήνοντάς την μπερδεμένη, στενοχωρημένη και ακίνητη. Τα πόδια της τώρα είχαν αρχίσει να πονάνε. Άνοιξε τα μάτια της, που όντως ήταν υγρά, και αντίκρισε το συγκαταβατικό βλέμμα του συνεπιβάτη δίπλα της. Σιχαινόταν τα συγκαταβατικά βλέμματα. Γύρισε και κοίταξε τα πόδια της που είχαν μουδιάσει από την ακινησία στην άβολη αεροπορική θέση. Σηκώθηκε να ξεμουδιάσει και λίγα λεπτά αργότερα η μηχανική φωνή της αεροσυνοδού τούς ειδοποιούσε «παρακαλείσθε όπως… και τα λοιπά, και τα λοιπά» – ό,τι είχαν αρχίσει τη διαδικασία της προσγείωσης. Ευτυχώς το μαρτύριό μου έφτασε στο τέλος του, σκέφτηκε. Ή μήπως τώρα αρχίζει; συμπλήρωσε τη σκέψη της, καθώς θα ηρεμούσε πραγματικά μόνο όταν έβλεπε και πάλι τον Τζων από κοντά. Το όνειρο που μόλις είχε δει όμως, δεν την είχε καθησυχάσει καθόλου. Ο Τζων είχε χαθεί. Αλλά… πριν χαθεί, χαμογελούσε. Κάτι ήταν και αυτό.

Περπατούσαν αργά, σαν σε περίπατο, με κατεύθυνση το τεράστιο παλάτι που είχε δει κατά τη διάρκεια της πτήσης του με τον Ίκελο. Προσπερνώντας παράξενα φυτά που έμοιαζαν σαν μια ανάμνηση από τη χλωρίδα της Γης, αλλά και φυτά που μπορούσε να αναγνωρίσει όπως φίκους, μπανανιές και σεφλέρες, το βλέμμα του πετούσε από θαύμα σε θαύμα. Άγρια ζώα που έβλεπε για πρώτη του φορά, οσμίζονταν τον

9