Πες το δυνατά by Εκδόσεις Οσελότος

120 × 170 SPINE: 12.7 FLAPS: 70

ISBN 978-960-564-101-6 ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα Τηλ. : 210 6431108 ekdoseis.ocelotos@gmail.com www. ocelotos. gr

0_cover_pestodynata.indd 1

ΠΕΣ ΤΟ ΔΥΝΑΤΑ!

ελικά είναι ο καρκίνος το τέλος; Η εμπειρία μου με δίδαξε ότι είναι η κορυφαία μάχη της ζωής, μια μάχη με τον εαυτό σου. Θα σηκωθείς. Θα σταθείς στα πόδια σου. Θα ξαναχτίσεις στα ερείπια. Θα προχωρήσεις μπροστά. Θα συνεχίσεις να ζεις. Κανείς δεν μπορεί να πάρει τον πόνο μου, γι’ αυτό θα προσπαθήσω να μη μου κλέψει κανείς το χαμόγελό μου. Ούτε καν ο καρκίνος. Γιατί δεν μπορείς να επιλέξεις πώς θα πεθάνεις ή πότε. Μπορείς μόνο να αποφασίσεις πώς θα ζήσεις. Τώρα….

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΕΤΟΥ-ΜΩΡΑΪΤΗ

Ο καρκίνος δεν είναι ένας ανίκητος εχθρός. Είναι σκληρός αντίπαλος, δυνατός και ύπουλος. Όμως έχει και τρωτά. Τον μεγαλύτερο πόνο τον νιώθει αυτός που τον έχει. Βαρύ και δύσκολο καθήκον, όμως, έχουν και όλοι οι δικοί του άνθρωποι. Αυτή είναι η ιστορία μιας οικογένειας. Η Κατερίνα μας αρρώστησε. Μαζί της αρρώστησαν και όλοι όσοι ζουν και αναπνέουν κοντά της. Ο άντρας της, οι γονείς, οι αδελφές, οι στενοί φίλοι. Όλοι μαζί αποφάσισαν ότι δεν φοβούνται να πουν τη λέξη «καρκίνος». Και μέσα από τις σελίδες αυτού του ημερολογίου φωνάζουν «Πες το Δυνατά» σε όλους όσοι αντιμετωπίζουν παρόμοιες καταστάσεις. Γιατί ο καρκίνος μπορεί να νικηθεί, όταν τον κοιτάξεις στα μάτια και του πεις «Δεν σε φοβάμαι, δεν είμαι μόνη»…

Η Κατερίνα Μέτου-Μωραΐτη γεννήθηκε στο 1978 στο Καματερό. Είναι η μεγαλύτερη από τις τρεις κόρες της οικογένειας τις οποίες μεγάλωσε ως προστάτιδα και δεύτερη μητέρα, έπειτα από τον χωρισμό των γονιών της, όταν εκείνη ήταν μόλις 4 ετών. Είναι παντρεμένη από το 2005 με τον Παναγιώτη Μωραΐτη. Τον Ιανουάριο του 2010 και ενώ ήταν εν μέσω προσπαθειών για την απόκτηση παιδιού με εξωσωματική γονιμοποίηση, έμαθε ότι έχει καρκίνο. Στο παρόν βιβλίο καταγράφει την ιστορία της από την ημέρα που το ανακάλυψε έως σήμερα, σχεδόν τέσσερα χρόνια μετά. moraitikat@yahoo.gr

11/21/2013 5:21:02 PM

ΤΙΤΛΟΣ Πες το δυνατά! ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ Κατερίνα Μέτου-Μωραΐτη ΣΕΙΡΑ Βιογραφίες ΣΚΙΤΣΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ Αθανάσιος Β. Κουτσαντάς ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ - ΔΙΟΡΘΩΣΗ Γιώργος Αράπογλου Κωνσταντίνα Σαρρή LAYOUT - DESIGN Myrtilo, Λένα Παντοπούλου ΕΚΤΥΠΩΣΗ Δεκάλογος ΕΠΕ ΒΙΒΛΙΟΔΕΣΙΑ Μπετσώρη Βασ. & Ζαχ. Ο.Ε. Copyright© 2013 Κατερίνα Μέτου-Μωραΐτη ΠΡΩΤΗ ΕΚΔΟΣΗ Αθήνα, Νοέμβριος 2013 ISBN 978-960-564-101-6

Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, (Ν. 2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η καθ’ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγγραφέα.

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ∆ΙΑΘΕΣΗ:

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ. : 210 6431108 E-MAIL: ekdoseis.ocelotos@gmail.com www. ocelotos. gr

πό ένα καπρίτσιο της μοίρας ή της κακιάς μου τύχης βρέθηκα ξαφνικά εγκλωβισμένη σε μια ιστορία που το τέλος είναι άγνωστο. Χωρίς να γνωρίζω αν ο δρόμος που καλούμαι να ακολουθήσω θα είναι σύντομος ή πολλών χιλιομέτρων. Ο καρκίνος είναι μια καθαρά εσωτερική εμπειρία, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν επηρεάζει την οικογένειά μας, τους φίλους, τους συγγενείς… Γι’ αυτό, λοιπόν, αποφάσισα να τη γράψω μαζί τους… Ο καρκίνος δεν εμφανίζεται για να μας εξοντώσει. Είναι η ύστατη προσπάθεια του οργανισμού να σώσει τη ζωή μας. Είναι ένα γερό χαστούκι αφύπνισης. Αν δεν αλλάξουμε την αντίληψή μας για τον καρκίνο, αυτός θα εξακολουθεί να απειλεί τη ζωή των ανθρώπων… Θέλω να επανεξετάσω τη μέχρι τώρα ζωή μου και ό,τι αυτή συνοδεύει… χαρές και λύπες, αποτυχίες και επιτυχίες.

Κατερίνα Μέτου-Μωραΐτη

25.11.1978 Γεννήθηκα στο νοσοκομείο «Αλεξάνδρα», 8:00μ.μ., το βάρος μου 3.200 και το όνομά μου Κατερίνα. Ήμουν το πρώτο παιδί της οικογένειας. Ακολούθησαν η Λίτσα (1980) και η μικρή μας, η Μαριάνθη (1982). Από τα νηπιακά μου χρόνια δεν θυμάμαι και πολλά. Δεν ξέρω αν όλο αυτό είναι μια άμυνα του μυαλού μου για να τα κρατήσω βαθιά κλειδωμένα. Ξέρω πως ήταν δύσκολα για τους γονείς μου, αφού ήταν αδύνατο να ζήσουν μαζί. Παντρεύτηκαν από αγάπη, όμως, η μητέρα μου ήταν πολύ μικρή, κοντά στα 16, και έμεινε γρήγορα έγκυος σε μένα. Και μετά από δύο ακόμα παιδιά ακολούθησε ένα δύσκολο διαζύγιο. Η μητέρα μου έφυγε από το σπίτι για να ζήσει μια «καλύτερη ζωή», ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.

17.11.1982 Οι γονείς μας χωρίζουν, αφού έχουν εξαντλήσει όλα τα περιθώρια να κρατήσει αυτός ο γάμος. Ο χωρισμός αυτός ήταν καθοριστικός για την υπόλοιπη ζωή μας. Μείναμε και οι τρεις με τον μπαμπά, αφού η μητέρα μας αρνήθηκε 7

να αναλάβει την ευθύνη μας. Έτσι λοιπόν, η καθεμιά μας διαμόρφωσε και τον χαρακτήρα της. Εγώ θα γινόμουν η πιο υπεύθυνη, ως πιο μεγάλη, η Λίτσα η πιο αντιδραστική και η Μαριάνθη το μικρό μας. Έπρεπε από πολύ μικρή να έχω τη φροντίδα και την ευθύνη των κοριτσιών, και αυτό μου έχει γίνει βίωμα ως και σήμερα, καθώς επίσης να βοηθώ και τον μπαμπά στο μεγάλωμά τους – όση βοήθεια μπορούσε να προσφέρει ένα παιδάκι τεσσάρων ετών. Μέσα από δικές του διηγήσεις θυμάμαι να λέει πως ακόμα και για ψώνια πήγαινα και έσφιγγα τόσο δυνατά τα χρήματα στο χέρι μου για να μην τα χάσω που δύσκολα άνοιγαν τα δαχτυλάκια μου. Τα παιδικά μας χρόνια μάς δίδαξαν πως πρέπει να μείνουμε ενωμένες, χωρίς αυτό να σημαίνει πως θα επεμβαίνει η καθεμιά στην προσωπική ζωή της άλλης. Και ευτυχώς για εμάς, μεγαλώσαμε με έναν πατέρα που δεν μας χάιδεψε ποτέ τα αφτιά και πάντα προσπαθούσε να μας δώσει να καταλάβουμε πως η δική μας ελευθερία λόγου και πράξεων σταματά εκεί που αρχίζει η ελευθερία των άλλων. Με άλλα λόγια, σεβασμό στον συνάνθρωπο γιατί και εκείνος, όποιος κι αν είναι, είναι παιδί, οικογένεια, φίλος κάποιων άλλων. 8

15.12.1999 Είμαι πλέον είκοσι χρόνων και έχω πάρει τη ζωή στα χέρια μου, μένω μόνη μου και εργάζομαι. Σήμερα θα γνωρίσω και τον άντρα που θα μπει στη ζωή μου και θα μείνει εκεί ως και σήμερα. Τον άντρα μου, που είναι για μένα ο φίλος μου, ο κριτής μου, ο εραστής μου και τέλος, ο φύλακας άγγελός μου… Ο Παναγιώτης μου… Τον Πάνο, όπως τον φωνάζουμε, τον γνώρισα στην καφετέρια όπου εργαζόμουν. Ερχόταν με την παρέα του σχεδόν κάθε μέρα. Βέβαια, στην αρχή ούτε που τον είχα προσέξει, αφού πάντα θεωρούσα πως δεν είναι σωστό να κάνεις σχέσεις με πελάτες. Μέσα σε ένα βράδυ, όμως, όλα άλλαξαν. Εκείνος εκδήλωσε το ενδιαφέρον του και εγώ ξαφνικά συνειδητοποίησα πως τον θέλω στη ζωή μου. Έτσι κι έγινε. Τα χρόνια περνούσαν και εμείς μαζί στα εύκολα και στα δύσκολα. Και η δική μας η σχέση είχε, και έχει, τα πάνω της και τα κάτω της. Ποιος είναι αυτός που θα πει πως όλα είναι τέλεια; Ήμασταν, και εξακολουθούμε να είμαστε, δυο διαφορετικά άτομα με διαφορετικές εμπειρίες ζωής, αλλά και χαρακτήρα.

15.10.2005 Ο γάμος μας… Η αρχή της κοινής μας ζωής… Από τον γάμο μου τα θυμάμαι όλα και με κάθε λεπτομέρεια. Δεν είχα καθόλου άγχος, αφού ήξερα πως στην εκκλησία θα συναντήσω εκείνον και όχι έναν άγνωστο. Για μένα ήταν ένα μεγάλο γλέντι. Είχαμε πάρει την απόφαση πως θέλουμε να δημιουργήσουμε οικογένεια… Κάθε μήνα το άγχος μας ήταν μεγάλο. Επιθυμούσαμε τόσο πολύ ένα παιδί και από νωρίς αρχίσαμε τις επισκέψεις σε διάφορους γιατρούς. Στο τέλος, καταλήξαμε στη διαδικασία της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής μέσω της εξωσωματικής, αφού πρώτα είχαμε ξεσκονιστεί από εξετάσεις που δεν έδειχναν και κάποιο τρομερό πρόβλημα.

15.12.2008 Σήμερα κάναμε την πρώτη εξωσωματική. Θα ακολουθήσουν δεκαπέντε μέρες ανάπαυσης και φαρμακευτικής αγωγής. Οι ορμόνες, που πήρα σε ενέσιμη μορφή, είχαν αρχίσει να κάνουν πάρτι στο κορμί μου. Σκοπός τους είναι να δώσει ο οργανισμός μου όλο και περισ10

σότερα ωάρια. Και εγώ στην πρώτη μου προσπάθεια έδωσα δέκα από τα οποία τα τρία είχαν, με βάση τα λεγόμενα των γιατρών, καλή εξέλιξη και σήμερα θα γινόταν η εμβρυομεταφορά. Φεύγοντας από το κέντρο υποβοηθούμενης αναπαραγωγής, μας έδωσαν και μια φωτογραφία των εμβρύων. Τρεις κουκκίδες πάνω σε ένα χαρτί… και, όμως, για εμάς ήταν το όνειρό μας, το μέλλον μας.

29.12.2008 Λίγες μέρες πριν από την αλλαγή του χρόνου, ήρθε και η απογοήτευση. Η εξωσωματική δεν είχε επιτυχία. Έκλαψα αρκετά. Η απογοήτευσή μου ήταν μεγάλη, όμως δεν θα τα παρατήσω, θα προσπαθήσω ξανά. Δεν θα καταθέσω τα όπλα με την πρώτη αποτυχία. Ακόμα και οι δυσκολίες είναι μέρος της ζωής μας και πρέπει να μάθουμε να τις αντιμετωπίζουμε με θάρρος.

27.11.2009 Σχεδόν μετά από ένα χρόνο ήρθε η στιγμή της δεύτερης εξωσωματικής. Αλλάξαμε γιατρό, είχαμε κάνει επιπλέον εξετάσεις που οικονο11

μικά μάς είχαν φτάσει στα όρια. Όμως, δεν το σκεφτόμασταν… Η διαδικασία η ίδια, φάρμακα και ορμόνες. Μόνο που αυτή τη φορά, ενώ πίστευα πως θα ήταν σε πιο μικρή ποσότητα, αντιθέτως, ήταν σχεδόν η διπλάσια.

10.12.2009 Μετά από μια δεύτερη αποτυχημένη εξωσωματική, τα αισθήματά μου είναι ανάμεικτα… «δεν θα το βάλω κάτω», σκέφτομαι … «σε τρεις μήνες θα προσπαθήσω ξανά»… Φυσικά, χωρίς να ξέρω τι θα επακολουθούσε…

28.12.2009 Το τελευταίο διάστημα έχουν αρχίσει κάποιες ενοχλήσεις στη μέση μου… Πιστεύω πως ίσως να οφείλεται στην ακινησία των δεκαπέντε ημερών της εξωσωματικής. Κάνω υπομονή και συνεχίζω να ζω την καθημερινότητά μου…

31.12.2009 Σήμερα θα κάνουμε αλλαγή του χρόνου στο σπίτι μας. Ίσως έτσι να θέλω να διώξω όλη την κακή ενέργεια. Θέλω ο νέος χρόνος να μας βρει 12

με τραγούδι, γέλιο και χαρά. Όλη η οικογένεια μαζεμένη, φίλοι καρδιακοί και συγγενείς.

01.01.2010 Χθες το βράδυ γλεντούσαμε στο σπίτι την αλλαγή του χρόνου και σήμερα οι πόνοι είναι αβάσταχτοι. Με καθήλωσαν. Πάμε με τον Πάνο στο νοσοκομείο «Αγία Όλγα». Μου βγάζουν μια ακτινογραφία στη μέση και κάνουν τη διάγνωση πως πρόκειται για μια απλή κήλη δίσκου. Μου δίνουν τη φαρμακευτική αγωγή που πρέπει να ακολουθήσω και μου συστήνουν να μείνω στο κρεβάτι για μία εβδομάδα…

07.01.2010 Όλες αυτές τις ημέρες οι πόνοι στη μέση είναι αβάσταχτοι. Καθημερινά ουρλιάζω και έχω φτάσει στο σημείο να μην μπορώ να κουνήσω ούτε τα πόδια μου. Ο Πάνος μαζί με τον πατέρα μου με μεταφέρουν στο νοσοκομείο «ΚΑΤ». Εκεί απλά βλέπουν την ακτινογραφία, μου κάνουν την ίδια διάγνωση, χωρίς καμία άλλη εξέταση, και φυσικά μου ζητάνε να μείνω στο κρεβάτι… 13