2 minute read
EN VERDER O.A
KIJK OP GELIJKHEID IN CRISISTIJD
KAKCORONA!
De één is helemaal klaar met dit jaar, de ander stoomt nog even door. Terugkijkend was dit een uniek, bizar en verwarrend jaar, voor ons allemaal. Aan de kerstdis zal Corona ongetwijfeld onderwerp van gesprek zijn. Al is het nu nog niet duidelijk met hoeveel familieleden en/of vrienden we die kerstdis mogen delen.
Er is nog zoveel niet duidelijk. Wordt 2021 opnieuw een jaar van coronagolven, of toch vooral het jaar van terugbetalen van coronasteun? Zullen we het ene na het andere faillissementsbericht om de oren krijgen, of krabbelen we met z’n allen toch sneller op dan verwacht? Het is koffiedik kijken en de stip op de horizon was nooit troebeler dan nu. En toch: kop d’r voor! Dat is wat ik hoor, bij bedrijven waar ik – dank jullie wel! – toch langs mocht komen. En ook tijdens MS Teams-gesprekken waar we, flexibel als we zijn, dit jaar allemaal gebruik van hebben leren maken.
Lenig en flexibel bleken we dit jaar allemaal te zijn. Mocht er weer iets ineens niet meer, dan knarsetanden we even en zetten we de schouders er toch weer onder: dan maar zó! Onze oudste zoon riep bij zo’n inperking steevast ‘Kakcorona!’ en ik kon niet anders dan het grondig met hem eens zijn, blij als ik al was dat hij niet dat andere drieletterige woord dat begint met een ‘k’ gebruikte om zijn afkeer mee uit te drukken. Al schijnt onze premier Covid19 achter de schermen wel ‘dat kutvirus’ te noemen. Zijn we met hem eens hoor, maar qua opvoeding valt kak net iets ruimer binnen de normen.
Die oudste zoon van ons, die heeft autisme. Ten gevolge daarvan leven wij als gezin grotendeels een leven dat waarschijnlijk lijkt op de lockdown zoals anderen dit jaar voor het eerst beleefden. Uitjes: niet vanzelfsprekend. Afspreken met een groep mensen: doe maar liever in kleiner verband. Verjaardagen: spreiden graag, dat is voor iedereen leuker. Maar net dit jaar werd zijn wereldje eindelijk iets groter, dan is de teleurstelling ook groter wanneer dingen niet door kunnen gaan.
Je gunt iedereen een gezinsleven en een carrière zonder hobbels, met een gelijkmatig gevoel van geluk en tevredenheid. Levenservaring leert echter dat achter elke voordeur men het leven anders beleeft, met elk zijn eigen struikelblokken. Maar oudste zoon verwoordde het mooi, toen hij in de gaten kreeg dat niet alleen hij, maar heel veel mensen en kinderen thuis moesten blijven: ‘misschien zijn we nu wel allemaal een beetje meer gelijk geworden’. <
