THEMAVERHAAL

‘Ik heb al tien keer meer mijn honger kunnen stillen dan ik ooit had durven dromen’

INTERVIEW DE KRACHT VAN MENTALITEIT

HOE MENTALITEIT TARA BOXMAN VAN TIENERMOEDER NAAR ZAKENVROUW BRACHT

Met het woord mentaliteit wordt, als je er op gaat letten, te pas en te onpas gestrooid. We vinden het met grote regelmaat terug in onder andere vacatures, tweets van journalisten, managementboeken, interviews met voetbaltrainers en -spelers en op websites van health- en mental coaches. Maar waar draait mentaliteit nou daadwerkelijk om? En hoe haal je het naar boven op de momenten dat dit het hardst nodig is? Ondernemer Tara Boxman kan er wel het één en ander over zeggen. Zij schopte het van tienermoeder in een Jehova-gemeenschap tot topondernemer met een succesvol communicatiebureau in Rotterdam. En daar was een sterk staaltje mentaliteit voor nodig.

Volgens de Van Dale betekent mentaliteit de “manier van denken en voelen”. Tara (36), geboren in een strenggelovige Jehova-gemeenschap in een Fries dorpje, kan zich wel in die beschrijving vinden. ‘Ik denk dat mentaliteit vooral draait om dichtbij datgene blijven wat je denkt en voelt. Dus zonder beïnvloeding door wie dan ook. Je eigen pad uitstippelen, zonder twijfel en zonder je te laten weerhouden, dat is volgens mij waar mentaliteit daadwerkelijk om draait.’

GEEN IDEE WIE ZE WAS Dat gevoel haar eigen pad te willen bewandelen zat er al vroeg in, maar kwam pas echt tot uiting rond haar 27ste, toen ze besloot de Jehovagemeenschap definitief de rug toe te keren, inclusief haar familie. Ze had toen al wat roerige jaren achter de rug, nadat ze op haar zestiende totaal onverwachts zwanger raakte en vanaf dat moment toch enigszins als buitenbeentje werd gezien door de gemeenschap. ‘Het stukje twijfel over mijn leven zat er altijd al in. Als veertienjarige dacht ik al: dit kan het toch niet zijn? Zo tegen mijn 27ste besefte ik – even los van waar de gemeenschap voor staat – dat ik totaal geen idee had wie ik was, waar ik goed in was en wat ik met mijn leven wilde. Ik leefde zoals de gemeenschap het wilde en voedde mijn dochter Yarah met veel liefde op, maar ik had nog nooit mijn eigen identiteit gehad. Toen besloot ik dat het anders moest. Ik weigerde het leven op die manier voort te zetten en ooit op mijn sterfbed te liggen met het idee nooit te hebben geweten waar mijn grenzen lagen en wat precies mijn comfortzone was.’

MISMATCH Ze ging op zoek naar uitdagingen die ze nog niet eerder had gekend. ‘Ik werd opgevoed met het idee dat carrière, afstuderen en diploma’s halen niet belangrijk waren. Er was maar één doel: het verkondigen van de naam van God en langs de deuren gaan om mensen te vertellen wat er in de Bijbel staat en wat Gods plannen zijn. Maar wat ik mezelf als kind ook al afvroeg was: waarom heeft God me een goed stel hersens gegeven als ik daar niks mee mag doen? Waarom word ik enorm getriggerd door bijvoorbeeld sales en commercie en het hele psychologische spel daarachter terwijl ik dat alleen maar mag toepassen als ik langs de deuren ga? Ik begreep dat gewoon echt niet en kwam toen tot de conclusie dat de gemeenschap en ik een enorme mismatch waren.’

Het maakte de beslissing om uit te stappen er niet minder spannend om. ‘Je beseft op zo’n moment dat je van je hele sociale kring inclusief familie afscheid neemt. Je bent alles kwijt. Ik weet nog dat ik de brief aan de ouderlingen binnen de gemeenschap over mijn uitreding op de bus deed en mijn hart zowat uit mijn borstkas klopte. Ik wist: als ik die brief verstuur, dan begint mijn hele leven opnieuw. Dat klonk enerzijds heel aanlokkelijk want dan kon ik eindelijk uit gaan zoeken wat ik wilde, maar het was toch ook eng om er helemaal alleen voor te staan, met een kind. Maar in the end was het risico me waard.’

GEEN GRIJZE MUIS MEER In de negen jaar daarna ontwikkelde ze zich van grijze muis naar zelfverzekerde zakenvrouw. Ze startte na een paar jaar met haar eigen marketingbureau Miss Business, waar inmiddels negen dames werkzaam zijn. ‘Mentaliteit zit in alles en is

‘Met elk geslaagd moment bewees ik mezelf dat ik meer ben dan een meisje van de Jehova’s’

Tara Boxman met haar dochter Yarah

ook bepalend geweest voor hoe ik ging ondernemen. Ik wilde een bruisend marketingbureau vol toffe vakvrouwen die goed zijn in hun werk. Beginnen met kleinere opdrachtgevers en zo steeds groter worden. Bekende Rotterdamse namen binnenhalen en mooie verhalen verspreiden. Ik snapte dat ik dat niet zou bereiken als ik als freelancer aan de keukentafel bleef zitten. Later realiseerde ik me dat het met een klein kantoor en één medewerker ook niet ging werken. Een opdrachtgever moet aan komen rijden en denken: zo, die doen het goed. Daar heb ik risico’s in genomen; ik ben een duur kantoorpand gaan huren zonder te weten hoe het jaar zou eindigen. Als het misloopt, dacht ik, dan ga ik wel in een callcenter werken om mijn huur te betalen. Ik ging er gewoon voor en liet me door niks of niemand tegenhouden. Dat is denk ik een instelling die je als ondernemer móet hebben. Je moet in jezelf geloven. Tuurlijk, je mag twijfels hebben, maar je moet altijd blijven geloven dat het wat wordt. Het leven wordt saai als je alleen maar op safe speelt, je moet je hart af en toe voelen bonken.’

KAST VOL SCHOENEN Ondertussen voedde ze ook nog haar dochter op, kreeg ze een tweede dochter van een donor, gaf ze diverse lezingen, was ze finaliste van Rotterdamse Zakenvrouw van het jaar en schreef ze vorig jaar ook nog een boek, “Van tienermoeder naar zakenvrouw”. ‘Vanaf het moment dat ik uitstapte uit de Jehova-gemeenschap, heb ik mezelf de vraag voorgehouden: hoe wil ik dat mijn leven wordt? Ik ben een gedreven zakenvrouw, ben goed in mijn vak en het gaat me lukken om schijt te hebben aan de meningen van andere mensen. Alles waarvan mensen zeggen “dat hoor je niet te doen”, ga ik juist wel doen. Zo heb ik mijn droomleven geschetst en ben ik stappen gaan zetten. Daar hoort ook een stukje materialisme bij, daar schaam ik me niet voor. Ik wilde een kast vol schoenen, een mooie auto en waanzinnige sieraden. Maar ik was wel bereid om daar keihard voor te werken en ondertussen super dankbaar te zijn voor elke kans die voorbijkwam. Met elk geslaagd moment bewees ik mezelf dat ik meer ben dan een meisje van de Jehova’s.’

Ondanks de enorme groeispurt die ze persoonlijk en zakelijk doormaakte, is Tara niet van plan om achterover te gaan hangen. Lachend: ‘Ik ben soms een heel vermoeiend persoon, want ik heb altijd ideeën en kan nooit stil zitten. Maar er zitten maar 24 uur in een dag dus ik moet ook wel selectief zijn in wat ik wel en niet doe. Want naast mijn bedrijf heb ik ook gewoon twee fantastische dochters en een fijne partner en die willen ook een stukje van mij. Bovendien heb ik al tien keer meer mijn honger kunnen stillen dan ik ooit had durven dromen, dus we zien wel waar het eindigt.’

www.taraboxman.nl

‘Toen ik de brief dat ik uitstapte op de bus deed, bonkte mijn hart uit mijn borstkas’

dit is... INGE ROODE

ROODE RECRUITMENT

Het leven neemt soms een wending waar je niet op gerekend hebt. Dit kan slecht uitpakken, maar ook iets positiefs opleveren. Inge Roode durft inmiddels wel te stellen dat het laatste bij haar het geval is. Haar “nieuwe” bedrijf Roode Recruitment is uit de startblokken geschoten. Wie is deze ondernemer? We schetsen een portret.

'Ik sta voor arbeidsbemiddeling zoals het ooit bedoeld is'

Roode Recruitment

Tasveld 9B | 3417 XS Montfoort info@rooderecruitment.nl | www.rooderecruitment.nl DURVEN LOSLATEN ‘Ik heb bijna vijf jaar Banenbranderij gerund, een uitzendbureau in het centrum van Woerden. Naast het uitzenden maakten ook webdesign, een barista-café en flexwerkplekken onderdeel uit van het bedrijf. We zaten op een prachtige locatie en het liep goed, maar vorig jaar besloot ik me alleen te gaan richten op dat waar ik goed in ben: uitzenden, werving en selectie. Het was wel even een stap, maar spannend vond ik het niet. Het is spannend als je een bedrijf vanaf nul moet beginnen. Ik ben al vierenhalf jaar succesvol met een uitzendbureau. Wat kan er misgaan als ik me aan mijn eigen kernwaarden vasthoud? Soms moet je iets loslaten om verder te kunnen.’

VERMENIGVULDIGEN ‘Vlak nadat de berichten over de naamswijziging waren doorgesijpeld in Woerden en omgeving, kreeg ik een telefoontje van Eric van Beers, eigenaar van ITO Opleidingen in Montfoort. Ik werkte al met hem samen, met name voor zijn chauffeursopleidingen. Hij stelde voor om onze samenwerking uit te breiden en om mijn bedrijf in zijn bedrijfspand onder te brengen. Een mooie kans. Als je kunt delen, kun je ook vermenigvuldigen. Sinds 1 juni ben ik inhouse bij ITO in Montfoort gevestigd. In augustus zijn er twee nieuwe medewerkers in dienst gekomen. Groener dan groen in het uitzendvak, maar twee authentieke persoonlijkheden met de juiste instelling en persoonsbenadering. We zijn dan alweer met vier, want Betty, die de administratie bij Banenbranderij deed, is er ook nog. Een hele nieuwe dynamiek dus!’

NAAM VAN DE HOND ‘Ik sta voor arbeidsbemiddeling zoals het ooit bedoeld is, met een heel persoonlijke aanpak. Die geautomatiseerde matchingplatforms, daar zie ik niks in. Een computer praat namelijk niet. Ik ken mijn klanten en zij mij. Laatst werd ik nog benaderd door een bedrijf hier uit de buurt, met de vraag naar productiemedewerkers. Ik had hem al een jaar niet gesproken, maar toch wist hij me weer te vinden. Dat komt onder andere omdat we elkaar kennen. Ik weet bij wijze van spreken hoe zijn hond heet en hij weet dat ik een zoon heb. Ook de kandidaten die ik wil plaatsen, leer ik eerst goed kennen. Zo komt de klant niet voor verrassingen te staan en weet de kandidaat ook waar hij komt te werken.’

GROTE BEK, KLEIN HARTJE ‘Ik heb iets met transport en logistiek. Deze branches kan ik goed verstaan, denk ik. Het zijn harde werkers, met vaak een grote bek en een klein hartje. Ik heb in die sector ook heel loyale klanten. Banenbranderij kreeg een keer te maken met een faillissement van het bedrijf dat de backoffice voor onze salarisadministratie deed. Tachtig mensen die via mij in dienst waren, kregen niet betaald. Dat heb ik toen uit eigen zak gedaan. Ook nu hebben klanten weer te maken gekregen met veranderingen, waaronder een naamswijziging. Ik zou me goed kunnen voorstellen dat sommigen uit onrust ergens anders zouden gaan kijken. Maar ze zijn gebleven en hadden vertrouwen dat alles weer op zijn pootjes terecht zou komen.’

GEEF ME ER TIEN ‘Samen met ITO willen we werken aan het leeghalen van de kaartenbak van de sociale dienst, de bijstand en het UWV. Er wordt bij die instanties nog steeds veel te weinig naar poppetjes gekeken, waardoor mensen ondergesneeuwd raken in het arbeidsproces. Geef mij tien statushouders en ik zet ze aan het werk. Die hebben hele andere belangen bij werk en willen gewoon wat doen. Hier in Montfoort kunnen we ze binnenhalen, opleiden en uitzenden. Trainingen gaan van BHV tot heftruckchauffeur en als er trainingen bij moeten komen, regelen we dat. Dan kun je tegen een klant zeggen: geef ons vier maanden en de garantie op twaalf banen, dan geven wij de garantie dat ze geschoold en klaargestoomd bij je komen werken.’

WERKEN AAN VRIJHEID ‘Het voelt arrogant om te zeggen dat ik niet meer wil werken als ik 55 ben. Daarom zeg ik altijd dat ik werk aan vrijheid. Ik ben iemand met een hang naar ruimte en vrijheid. Ik ben in mijn leven 28 keer verhuisd, dat is wellicht een teken dat ik niet in een vast huis moet wonen of tot mijn zeventigste dagelijks in een kantoor moet zitten. Als ik een telefoon en laptop heb, kan ik overal mijn ding doen. Maar, first things first: dit moet eerst een goed geoliede machine worden. Uiteindelijk wil ik vier recruiters in dienst hebben, zodat ik me kan richten op het relatiebeheer en bemiddeling van high potentials en directeuren/managers. Als dat uiteindelijk goed loopt, kan ik het mezelf veroorloven om hier niet elke dag te hoeven zijn. Misschien ga ik op een dag wel met een camper reizen met daarin een mobiel uitzendbureau. Lijkt me mooi.’

6 x Inge

EERSTE WAT IK DOE ALS IK OPSTA:

'Kopje koffie in de tuin, dan een stuk wandelen met mijn labradoodle Micky.'

EEN DAG IS GESLAAGD ALS:

'Iemand na een intakegesprek aangeeft dat hij of zij gehoord is.'

MIJN BESTE BESLISSING OOIT:

'Een sabbatical van anderhalf jaar, waarin ik mezelf opnieuw gevonden heb.'

EERSTE BAANTJE:

'Inpakker bij Grozette toen ik zestien was. Dat is overigens nu een klant.'

MOTTO:

'Blijft authentiek, dat is het meest duurzaam!'

DIT ZOU IK DOEN MET EEN MILJOEN:

'Een stukje grond met een houten huis kopen, met daarop een loods voor de camper, een buitenkeuken, twee geiten en kippen.'

column

‘Het is uiteraard heel goed mogelijk dat sommigen dit als zodanig ervaren. Ook dat mag in ons land’

Paul

PAUL OOSTERLAKEN IS DIRECTEUR VAN KIREMKO UIT MONTFOORT.

PO@KIREMKO.COM

IK BEGRIJP HET NIET

Ik zal wel een knorrige en conservatieve ondernemer zijn maar er zijn dingen die ik niet begrijp. We hebben allemaal last gehad of hebben nog steeds last van de coronaellende. De ene sector meer dan de andere. Maar eindelijk mogen we weer wat of eigenlijk… heel veel.

Met een QR-code mogen we naar een restaurant, de bioscoop of het theater om maar een paar dingen te noemen. Je zou denken dat artiesten, theaters en restaurants blij zouden zijn. Op de meeste plekken waar ik kom zijn ze dat ook maar er zijn er een aantal die niet blij zijn en dwars op de rails gaan liggen. Eerst janken, piepen en zeuren om steunmaatregelen die nooit hoog genoeg zijn maar nu er eindelijk weer meer kan, weigeren want het gebruik van de QR-code zou zorgen voor een tweedeling in de maatschappij. Het zou zorgen voor dwang en drang om je te laten vaccineren.

Het is uiteraard heel goed mogelijk dat sommigen dit als zodanig ervaren. Ook dat mag in ons land. Iedereen heeft recht op zijn eigen mening. Net zo goed als iedereen het recht heeft om zich te laten vaccineren of zich te laten testen. Wat deze weigeraars niet zien is dat zij exact doen wat ze de overheid verwijten.

Door hun weigering om op te treden of open te gaan brengen zij anderen schade toe. Freelance-medewerkers hebben geen inkomen, leveranciers kunnen geen goederen leveren en verliezen omzet. Theaterzalen blijven leeg maar de medewerkers moeten wel betaald worden terwijl er geen inkomsten zijn. Dat allemaal om de samenleving te dwingen om hun zienswijze te volgen.

IN DE VOLGENDE EDITIE:

GUNConsumentenpsycholoog Patrick Wessels FACTOR

Wie regionaal onderneemt snapt het belang van de gunfactor. Er iets niets leuker dan – als het even kan – je buurman of collega-ondernemer de handel te gunnen. Zeker als je onderdeel uit maakt van een lokaal of regionaal netwerk, worden dit soort uitgangspunten benadrukt en versterkt. We noemen het ook wel de wet van wederkerigheid: wanneer jij een persoon iets geeft, zal deze persoon proberen iets terug te geven. Natuurlijk kan dit lang niet altijd en is het zeker geen must, maar het is wel een mooi streven.

In de wintereditie van OnderNamen besteden we aandacht aan dit interessante begrip, dat vaak tot mooie samenwerkingen kan leiden. Wie heeft volgens jou de absolute gunfactor? Wat doe je er zelf aan om de gunfactor te krijgen en te behouden? En is het regionale samenwerken in deze tijd misschien nog wel belangrijker dan ooit? We hopen het in jullie verhalen te ontdekken! Wil jij je verhaal delen in deze laatste editie van 2021? Bel ons of stuur een mail naar redactie@ondernamen.nl.