Adri Zwarthoff

Adri Zwarthoff, CEO Craft Sportswear Benelux ‘Ik blijf toch een streber’

Tekst Anita Harte fotografie Job Boersma

Wie de naam Adri Zwarthoff noemt, zegt vaak in dezelfde adem Craft Sportswear en Monicares Foundation. Van het sportkledingbedrijf is hij CEO Benelux, van de Foundation de oprichter, voorzitter en medebestuurder. Adri is ondernemer in hart en nieren, gedreven en ambitieus. Dat is de sterke buitenkant die iedereen ziet. De positieve mens die hij is, zegt hij. ‘Maar ik draag iets mee dat pijn doet.’ De vraag is, wie is de mens achter de ondernemer?

Wanneer Adri zeventien is, zit hij op de meao en mag hij op stage. Hij komt terecht bij Jonker Windsurfing aan de Hyacintstraat in Zwolle. Verkoopervaring heeft hij niet. Zijn eerste weekend – het is Pasen – ziet eigenaar Willem Jonker dan ook vooral als proefdraaien. Adri verkoopt meteen drie surfplanken. ‘Jij hebt het wel in de vingers, zei Willem toen.’ Het verkopen en het contact met de klanten lag hem gewoon, zegt hij. ‘Alsof het aangeboren was.’ Als hij tijd heeft, wil hij zelf ook wel eens windsurfen. Maar is er harde wind, en wil iedereen het water op, dan staat Adri in de winkel de zaak draaiende te houden. Na zijn stage wordt het zijn bijbaan. ‘Ik kon daardoor al snel met een Mini naar school.’ Alleen mag dat niet van zijn ouders.

Het is het begin van een carrière in de commercie. Jarenlang reist hij heel Europa rond. Door de week van huis, veel en hard werken, en in het weekend quality time met zijn gezin in Zwolle. Adri volgt zijn droom om zichzelf te ontwikkelen en geniet ervan. Tot in 2012 zijn vrouw Monica ziek wordt en overlijdt aan kanker. Zijn wereld staat op z’n kop. ‘Op haar sterfbed zei ik tegen haar dat ik nu mijn baan bij O’Neill los zou moeten laten. Ik moest voor onze zoon Dominique zorgen die toen net in de brugklas zat. Maar Monica zei: maak je geen zorgen, het komt allemaal goed.’ Twee maanden blijft hij thuis. En hij is amper drie weken weer aan het werk, als zijn hele agenda al weer volloopt met buitenlandse afspraken. Maar dat is niet waar hij zin in heeft. Hij geeft aan dat het beter is als ze uit elkaar gaan. ‘Ik dacht dat ze nooit meer de Adri terug zouden krijgen die ze hiervoor hadden gehad. Mijn gedrevenheid was weg. Ik was er wel, maar zat erbij en het interesseerde me helemaal niet. Het enige wat ik wilde was op tijd naar huis, om het thuis zo te laten draaien alsof Monica er nog was.’

Super commercieel

In zijn kantoor bij Craft in Zwolle-Zuid neemt Adri de tijd om eerst te vertellen hoe zijn leven eruit zag vóór 2012. Dat hij nooit de droom had om rijk te worden, maar wel om elke vijf tot zeven jaar door te groeien in een andere functie. En dat het zijn ambitie was én is om de bedrijven waar hij werkt vooruit te helpen. ‘Ik wil er een nóg mooier bedrijf van maken’. Hij streeft altijd naar succes, zegt hij. Niet zozeer persoonlijk, als wel zakelijk. ‘Het gaat mij om de positieve flow binnen een bedrijf. Is die er, dan genereert dat energie. En dat zorgt weer voor omzetgroei, winst, een goede omgeving en fijne werksfeer voor het personeel.’ Het lukt hem dankzij zijn bereidheid om van anderen te leren. ‘Ik stelde vragen en kreeg al vroeg het advies om dat te blijven doen.’ En het is ook dankzij hard werken en pionieren. Want pionieren was het, zegt hij. Zeker in zijn eerste baan na de meao, bij Beachlife. Hij gaat er badmode verkopen aan sport- en lingeriewinkels in NoordoostNederland. Adri krijgt de regio waar al tijden geen vertegenwoordiger meer komt en de klanten ook niet meer willen. ‘Als op maandagochtend op kantoor werd genoemd hoeveel afspraken iedereen had staan, stonden alle regio’s volgepland. Alleen ik had er maar een tiental.’ Het was, zegt hij, nog de tijd van de koude winters. Met sneeuw. ‘Dan liep ik daar met mijn badkledingrekje door Groningen of Delfzijl om te proberen ergens een afspraak te krijgen.’ Het heeft hem gehard in de verkoop en geleerd om soms ook een beetje een ‘plaat’ voor je hoofd te hebben. Hij bleek creatief in het vinden van nieuwe klanten en zag telkens wel weer een mogelijkheid tot succes. Soms op basis van een relatie, maar zeker ook dankzij een goede babbel. Ja, hij is super commercieel, zegt hij. Na een jaar of zes wordt Adri benaderd door O’Neill. Ze hebben zijn naam gehoord. In de twintig jaar die volgen vervult hij er verschillende directeursfuncties, ook op Europees niveau. Hij vertelt hoe hij in het begin alleen huis-tuin-en-keuken-Engels spreekt – ‘ik was maar een mbo’er’ – en na werktijd op kantoor blijft zitten om goede e-mails te schrijven. ‘Als iedereen naar huis was pakte ik een cup-a-soup en mijn woordenboeken Engels en Duits en was ik tot ’s avonds laat bezig.’ Hij vertelt ook hoe hij later – hij is dan al getrouwd met Monica en vader van Dominique en ‘bonuszoon’ Etienne – aan het eind van weer een week in een hotel in het westen, weer thuis kwam in Zwolle. En dat ze dan op vrijdagavond altijd uit eten gingen, omdat hij anders op de bank in slaap viel. ‘Als ik thuis kwam zat Monica al met de kids in de auto. Ik hoefde alleen maar mijn tas binnen te zetten.’

de ene kant soms moet corrigeren en dan op hetzelfde moment ook een troostende arm om hem heen wil slaan omdat hij daar verdrietig om is. ‘Normaal doe je dat samen als ouders, nu was de balans weg.’ Het doet pijn en dat voelt soms intens verdrietig en alleen. Tegelijk merkt hij op zijn werk dat hij ook weer snel in zijn oude patroon valt. Gehaast in zijn hoofd, druk met het leiden en laten groeien van het bedrijf. ‘Ik kwam heel snel weer in een flow van wat ik gewend was om te doen.’ Maar eigenlijk, zegt hij, voerde hij na 2012 lang een persoonlijk gevecht tussen het nastreven van ambitie en het op de rem trappen om te genieten van de dingen die er zijn.

‘Focus op wat er is dan heb je meer. Als je focust op wat er niet is, heb je nog minder’

Monicares

Tot zover de sterke buitenkant die iedereen ziet. ‘Het is de positieve mens die ik ben’, zegt hij, ‘altijd kijken en denken vanuit een halfvol glas en nooit halfleeg. Maar ik draag iets mee dat pijn doet.’ En dan gaat het over de tijd na 2012. Over hoe hij vrijwel meteen na Monica’s overlijden samen met een aantal vrienden de Monicares Foundation start. Met als doel om gezinnen die te maken hebben met kanker, financieel te ondersteunen. ‘Ik had gemerkt dat je naast alle verdriet, angst en zorgen, in zo’n periode óók nog te maken krijgt met allerlei extra kosten. Wij konden die dragen, maar er zijn ook gezinnen die dat niet kunnen. Met Monica’s warme hart en betrokkenheid in gedachten, besloten we die gezinnen te gaan helpen.’ Het gaat dan ook over wat er gebeurt als hij net zijn baan bij O’Neill heeft opgezegd. Als hij nog geen idee heeft over hoe zijn leven er verder uit moet gaan zien – ‘ik dacht: eerst maar eens een jaar thuis zitten en nadenken over wat ik ga doen.’ En dat dat verandert als in de sportbranche bekend wordt dat hij zijn baan heeft opgezegd en Craft hem dan vrijwel meteen benadert. ‘Ik ben niet actief gelovig, maar dat moest zo zijn. Mijn voorganger hier had al zes jaar gevochten tegen kanker en het leek net of Monica haar laatste daad wilde verrichten. Dat ze wilde dat haar man deze functie kreeg. In Zwolle, dichtbij huis, zodat er rust kwam in haar gezin en ze haar zoontje met een gerust hart kon loslaten.’ Hij kan eigenlijk niet weigeren en is ook nog steeds blij dat hij toen ja gezegd heeft. ‘Ik heb het hier echt fantastisch.’ Maar het is die eerste tijd ook zoeken. Thuis wil hij vader en moeder tegelijk zijn. Zoals wanneer hij zijn zoon aan

Tijd om na te denken

Nu, achtenhalf jaar later, voelt hij zich echter sterker dan ooit. De afgelopen decembermaand – de maand van Monica’s overlijden – kwam hij voor het eerst goed door. Corona heeft daarbij geholpen. ‘Dominique is op kamers, Etienne verhuisde met zijn gezin naar Spanje en door corona vielen veel sociale activiteiten weg. Dat was best eenzaam. Maar ik had ook heel veel tijd om na te denken.’ Het was een tweede rouwperiode, zegt hij, maar ook goed om daar doorheen te gaan. Hij leerde wat meer los te komen van Monica. ‘Door de Foundation is ze altijd dichtbij, we praten steeds over haar en dat is mooi.’ Maar hij moest oppassen dat het geen ballast werd, iets wat hem tegenhield om verder te kunnen met zijn leven. ‘Ik merk dat ik daar nu beter mee om kan gaan, dat ik mezelf meer los kan zien van Monicares. Het gevoel dat mijn leven niet compleet is, blijft. Maar ik kan verder. Dat is het mooie dat deze afgelopen tijd me heeft gegeven. De laatste tijd zeg ik vaak: focus op wat er is dan heb je meer, als je focust op wat er niet is heb je nog minder. Ik prijs me gelukkig met de dingen die er wel zijn. En ja, dat heeft ook te maken met dat je ouder wordt, dat je die balans beter kunt vinden. Het is mooi dat me die tijd gegund is. Daar geniet ik van.’

Zijn gedrevenheid heeft Adri nog steeds. Al is hij bij Craft wel een andere manager dan daarvoor. ‘Ik kan nu tegen mezelf zeggen: de soep hoeft niet altijd zo heet gegeten te worden als die wordt opgediend. Met andere woorden: het kan ook wat rustiger. Natuurlijk wil ik soms sneller naar een doel dan een ander, omdat ik zelf weet waar ik naar toe wil. Maar je moet leren om op de rem te trappen, omdat andere mensen anders zijn dan jij. En soms niet dezelfde drive hebben als jij, maar dat het dan toch een hele goede drive is. Dus ik trap wat meer op die rem en stel wat meer open vragen. En slaag ik daarin elke dag? Nee. Maar dat kan ook niet. Ik blijf toch een streber.’ •