Begin maar helemaal opnieuw

Spreken is mijn passie, maar je kunt als spreker de kerk - of de tent - leeg of vol preken. Daarom is de passie van mijn vrouw, om te luisteren, net zo waardevol.

Het was de avond voor de vrijdagavond dat ik de eerste keer zou spreken op de Pinksterconferentie. Ik had me grondig voorbereid. Wekenlang had ik gebeden, gezocht en geschaafd aan mijn preek. En nu was het moment bijna daar.

Maar zoals Ruth en ik gewend zijn, zou ik de preek eerst bij haar testen. Deze werkwijze heeft me door de jaren heen al voor heel wat flaters behoed, en heeft elke preek een stuk beter gemaakt. Dus die donderdagavond zat ik klaar om mijn preek te delen met Ruth.

Maar de kinderen waren in die tijd nog jong, en daardoor waren onze nachten vaak kort en de dagen lang. Het opzetten van de tent had al de nodige energie van ons gevergd en inmiddels was het al een uur of tien ’s avonds. We waren moe. Heel moe.

Moedig deelde ik mijn preek. En terwijl ik aan het praten was zag ik met lede ogen aan dat de oogleden van Ruth langzaam maar zeker dichtvielen. Ik was bezig mijn eigen vrouw in slaap te preken! De avond voordat ik moest vlammen op de Pinksterconferentie!

Stug hield ik vol en worstelde me naar het einde van mijn verhaal. Daarna keek ik Ruth hoopvol keek aan. “Henk,” zei ze, “ik denk niet dat de mensen hier morgen op zitten te wachten. Maar ik ben moe en ga nu slapen.” Verbouwereerd bleef ik achter. “Begin maar helemaal opnieuw…” hoorde ik in haar reactie. Ze had gelijk, dat voelde ik. Maar wat moest ik nu?

Ik besloot om ook eerst maar te gaan slapen. De volgende morgen stond ik vroeg op, en gooide mijn preek om. Ik deelde hem nogmaals met Ruth, en dit keer doorstond de preek de toets der kritiek. En volgde er een geweldige vrijdagavond.

Passie

Ik heb er altijd in geloofd dat je kerken leeg kunt preken. De geschiedenis heeft dat uitgewezen. Echter, je kunt kerken ook vól preken. En dat is de taak van elke spreker. Elke keer weer staan wij, sprekers, voor de ontzagwekkende taak om het evangelie van Jezus zodanig vorm en taal geven dat de harten van mensen beroerd worden. Ja, míjn passie betreft de spreker.

Maar de passie van mijn vrouw betreft de hóórder. Zit er iets in voor tieners, volwassenen, ouderen? Waar haken mensen af? Voert de spanningsboog de mensen voldoende mee? Deze combinatie heeft ons door de jaren heen scherp gehouden. Vanuit deze aanvullende passie – die voor de spreker én de hoorder – hebben we ook veel sprekers mogen begeleiden. Om samen te bouwen aan de droom: een kerk die vól is en samen Jezus zíet en laat zien! •