BOEK CADEAU

mijn eigen houding ten aanzien van het concept leeftijd is bepaald ambivalent. Afgelopen winter vierde ik the big six-o, een Bigi Yari (= kroonjaar in het Sranan). Ik prijs mezelf gelukkig dat ik deze leeftijd heb bereikt. En zonder noemenswaardige kleerscheuren. Edoch: in de bio van deze column staat mijn geboortejaar niet. En dat heeft een reden. Ik vind dat we veel te veel bezig zijn met het concept leeftijd. We hangen er te veel aan op en gebruiken het om iemand in het zoveelste hokje te plaatsen.

Ik ben weleens een klus misgelopen omdat ik stam uit het jaar waarin Bob Dylan zijn Blowing in the wind voor het eerst voor publiek zong, het jaar waarin Marilyn Monroe zichzelf het leven benam en Nelson Mandela werd gearresteerd. Dat klinkt allemaal als ages ago. En ja, het is ook lang geleden. Jij boft maar, wordt vaak gezegd, want jij oogt niet

We willen allemaal ouder worden, maar niemand wil oud zijn

‘oud’. Black don’t crack en ik dank mijn ouders voor hun goede genen.

Tegelijkertijd ben ik ervan overtuigd dat uitstraling en persoonlijkheid niets te maken hebben met rimpels of postmenopauzale lichaamsveranderingen. En age is just a number, dat niets zegt over hoe je in het leven staat. Het gaat om de passie die je voelt, het warmlopen voor zaken, de wetenschap dat je heel veel kunt en wilt, dat houdt iemand jong van geest.

En los daarvan moeten we sowieso af van het idee dat ‘oud’ zijn iets negatiefs is. Het is een voorrecht, een privilege. Oud is goud en niet fout. Laten we dus ruimte maken voor grey goddesses. Op tv, in film, overal en altijd. Sixty and fabulous. Proud to be ‘oud’. Maar, Opzij, mijn geboortejaar hoeft hier nog steeds niet bij. O

Hedy d’Ancona - Vrolijk verval

Over het boek

Het valt niet te ontkennen: in onze huidige samenleving is jong in en oud out. Ouderen worden vooral bestempeld als kwetsbaar en knuffelhongerig. Een woud van treurwilgen dat je moet beschermen tegen uitsterven. Hedy d’Ancona kreeg genoeg van die stereotypering van zichzelf en haar leeftijdsgenoten. In Vrolijk verval relativeert ze het zieligheidsstempel en bekritiseert ze de zachte uitsluiting. Van de angstaanjagendheid van de ouderdom blijft weinig over in deze grappige en scherpe observaties van het dagelijks leven.

Hedy d’Ancona (1937) is een belangrijk feministe en was vooraanstaand PvdA-politica. Ze werkte bij de VARA, en werd bekend als mede-oprichtster van de actiegroep Man-Vrouw-Maatschappij en het blad OPZIJ. Ze was staatssecretaris van Emancipatie, minister van Volksgezondheid, Welzijn en Cultuur. Ook was ze Eerste Kamerlid en tien jaar lang lid van het Europees Parlement.

“In handen van Hedy d’Ancona wordt het verval van de ouderdom net zo komisch en weemoedig als de dwaasheid van de jeugd. Ze schrijft met het vuur van de verliefde; nog altijd smaakt de verboden vrucht haar het best. Zo spreekt zij haar jongere ik toe: struikelen was het, is het en zal het altijd blijven.” – Arnon Grunberg

“Heerlijke, soms vileine en altijd vrolijk makende observaties, vol met het type wijsheid dat alleen met de jaren komt.” – Sheila Sitalsing