festival oudemuziek utrecht vrijdag 5 september 2014
Wiennerisches Diarium Oorspronkelijke Weense krant, v00r het Weense publiek, sinds 8 augustus 1703
Recensie: knarsende dissonanten in de St-Willibrordkerk
De duivelse samenklank van Servir Antico Catalina Vicens is en kleine tengere vrouw. Zij staat op één been, het andere, met de voet op een stoel, vormt een hoek met haar lichaam. Op dat dwarse been torent een orgeltje.
foto: Valentin Behringer
Zij bedient, met haar armen elk aan een kant van het orgeltje, met de ene hand het toetsenbord, met de andere de blaasbalg die vanuit het corpus van het instrument opwaarts uitwaaiert en neerwaarts geduwd ‘adem’ genereert: lucht die de pijpen doet zingen, de melodie doet klinken. En hóe klinken die pijpen. Fors, luid. Bij sommige
Twee Italianen door een gepassioneerde Oostenrijkse
meerklanken, de secunde bijvoorbeeld, knarst het. Dat is nog eens een dissonant! Zo ga je begrijpen waarom de middeleeuwer stellig wist: de duivel heerst in deze ‘onvolkomen’ samenklank. Je moet wel van wanten weten als zanger naast dit klankgeweld. Maar gelukkig, de sopraan Els Janssens-Vanmunster heeft een stem als een klaroen. Met gemak handhaaft zij zich naast het orgel, de trompet en de boventoonrijke, loom-melkige klank van de vedel. Allemaal tot uw dienst, maar klonk er muzíek? Jazeker, maar een beetje anders dan we gewend zijn. Neem Dufay: neergetuimeld uit de hemel stond hij in de St.Willibrordkerk met de voeten op de grond. Al met al was dit een opmerkelijk concert, dat wat mij betreft naar meer smaakt. Van de begeleidende teksten, uitgesproken door de sopraan, verstond ik bijna geen woord. « ENSEMBLE SERVIR ANTICO/CATALINA VICENS Een dynastie van grondleggers
wo 3 sep, 15.00 uur / St.-Willibrordkerk
Liters appelsap Ansichtkaarten Programmaboekjes Pinda’s Bossen bloemen Festivaldagkranten Catalina Vicens
Muziek van de kapelmeesters Bertali en Sances
5 2 6 1 8 0
7 2 9 4 2 0
3 6 2 9 5 0
Dankzij de periodieke uitstapjes naar de wereldmuziek zijn niet alle muziekcritici altijd even blij met Christina Pluhar en haar ensemble L’Arpeggiata maar het wereldwijde publiek voelt het prima aan: een concert met Pluhar is altijd spetterend en bijzonder. Ook het concert van deze avond om 20.00 uur in de Grote Zaal is ingericht met een vertrouwde ‘Pluhaarse’ formule: muziek met veel durf en van zeer hoge kwaliteit. Het programma van vanavond is opgebouwd rondom twee Weense kapelmeesters: Bertali en Sances. De herontdekking van de muziek van Sances is grotendeels toe te schrijven aan de Oostenrijkse dirigente en luitiste Pluhar, die ook aan de wieg van L’Arpeggiata stond. Sances werd in 1600 in Rome geboren en maakte in Europa faam als componist van religieuze werken en opera’s, wat er toe leidde dat hij in 1669 werd benoemd tot kapelmeester aan het Weense hof. De Italiaan bleef meer dan 40 jaar in keizerlijke dienst en zijn muzikale nalatenschap moet enorm veelzijdig zijn geweest: van gelegenheidswerken tot opera’s en missen oratoria. Tijdens het concert van deze avond stoft Pluhar ook een andere kapelmeester af: Antonio Bertali. Deze Italiaan was de voorganger van Sances aan het Weense hof, en zo mogelijk nóg invloedrijker dan Sances. Hij was een bejubelde meesterviolist en stond bekend om weelderige en virtuoze lees verder op pagina 2