OZON #131 - One Day In Your Life [Cover 1]

1

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

Handcrafted Jewellery Kolonaki Boutique 2 Skoufa str | 10673 Athens katerinavassou.com

2

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

3

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

OZON Autumn/Winter 2021—2022 Issue 131 PUBLISHER Yorgos Kelefis EDITOR IN CHIEF Eleni Filippidou CREATIVE DIRECTOR Nikos Georgopoulos ART DIRECTION/DESIGN Marlon Tate Athens marlontate.com

Published by City Showroom EE, Dorilaiou 10, Athens 11521, Greece +30 210 3634009 ozonweb.com info@ozonweb.com @ozon_mag OZON is published quarterly by City Showroom EE. Unless otherwise indicated, all materials on these pages are copyrighted and belong to the publisher. No part of these pages, either text or images may be used unless explicit authorisation by the publisher. Therefore, reproduction, modification, storage in a retrieval system or retransmission, in any form or by any means, electronic, mechanical, is strictly prohibited without prior written permission.

FASHION DIRECTOR Lazaros Tzovaras PR & COMMUNICATIONS Amalia Driva CONTRIBUTORS Ellie Antoniou Christos Chatzis Ismini Papavlasopoulou Marion Siampakou Olympia Tzortzi Nikolas Ventourakis Dionisis Christofilogiannis PHOTOGRAPHERS Haralampos Giannakopoulos Yiorgos Kaplanidis Yiorgos Mavropoulos Marios Sagias Petros Toufexis Nikos Vardakastanis Nikolas Ventourakis Thomas Zikos Kataxorisi_23x30cm_bleed 5mm

Τρίτη, 30 Νοεμβρίου 2021 6:01:02 μμ

100

100

95

95

75

75

25

25

5

5

0

0

Ismini in Sequin polyester tuxedo, GOLDEN GOOSE, Soho Soho Boutique, platinum K18 earrings with brilliants, YEPREM, Danelian Diamond Club,

by Yiorgos Mavropoulos Kataxorisi_23x30cm_bleed 5mm

Τρίτη, 30 Νοεμβρίου 2021 6:01:02 μμ

Grace in Polyester track top, FILA, Fila Stores, sheepskin jacket, SANDRO PARIS,

by Petros Toufexis

ENGLISH/GREEK ADAPTATION Vasiliki Roussou FASHION DEPT. INTERNS Elena Defigou Elina Tsoutsia 4

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

5

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

8

Editorial

24

Sonnet: To Time Fashion story

34

A Personal Matter Interview with Katerina Vassou

36

Moving Is About Evolving Through Time Interview with PILA studio

40

MOMAFaD: Museum of Modern Art For a Day A guided tour

48

Through City Space Fashion story

58

Life in Progress Cover story with Ismini Papavlasopoulou

82

This Is Not Feel-Good Art Interview with George Drivas

88

Ephemerality: The Art Of Becoming Botany portraiture

96

Cool Should Not Be Intimidating In the mind of Klaus Jürgen Schmidt

102

Giving Space To All Interview with Ayesha Tan-Jones

110

Just Pausing (I’m On The Move) Fashion story

120

Fighting Stagnation Interview with Rootlessroot

6

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

7

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

Editorial

Mια μέρα στη ζωή μας ξυπνήσαμε παγωμένοι. Και έπρεπε να μείνουμε σχεδόν ακίνητοι, άπιαστοι και μόνοι. Μια μέρα στη ζωή μας αισθανθήκαμε εγκλωβισμένοι, παγιδευμένοι με τον εαυτό μας και το μυαλό μας ελεύθερο να σκανάρει δαιμονισμένα το παρελθόν και να φοβάται το μέλλον. Ακινησία, αιχμαλωσία, απελπισία. Πόσες λέξεις γράφτηκαν, πόσοι μονόλογοι ακούστηκαν, πόσα ακραία συναισθήματα κρύφτηκαν ανάμεσα στους τοίχους της εστίας μας; Μια μέρα στη ζωή μας πατήσαμε “pause” και κλάψαμε δυνατά κάτω από το μαξιλάρι μας. Γεμίσαμε σελίδες στο προσωπικό μας ημερολόγιο και καταλάβαμε πως η ζωή μπορεί να μην είναι ακριβώς αυτό που πιστεύαμε αλλά κάτι άλλο. Και πόσο δίκιο ή άδικο είχαμε, και πόσο διαφορετικά θα είναι από εδώ και πέρα οι επόμενες μέρες στη ζωή μας. Και πατήσαμε ξανά “play”, και προχωρήσαμε και είμαστε εδώ, στο ίδιο σημείο, με το ίδιο σώμα και το ίδιο μυαλό αλλά σε ένα τώρα εντελώς διαφορετικό. Αν μάθαμε κάτι, είναι να αγαπάμε το εφήμερο, να αγαπάμε την κάθε μέρα ως μία ολόκληρη και ξεχωριστή μέρα. Αν κάτι πιστέψαμε, είναι η σημασία της κίνησης και της κινητικότητας, σώματος και πνεύματος, καρδιάς και ψυχής. Αν κάποιον αγαπήσαμε, ας τον κρατήσουμε σφιχτά στην αγκαλιά μας. Και μετά ας τον αφήσουμε να φύγει.

One day in our life, we woke up frozen. And we had to stay almost still, elusive and alone. One day in our life, we felt confined, trapped with ourselves and with our mind free, to obsessively scan the past and to be afraid of the future.

Immobility, captivity, desperation. How many words were written, how many monologues were heard, how many extreme feelings were hidden among the walls of our hearth?

One day in our life, we pressed “pause” and we cried loudly under our pillow. We filled up pages in our personal diary and we realized that maybe life was not exactly what we thought, but something else. And how right or wrong we were, and how different the next days of our life would be from now on.

And then we pressed “play” again, and we moved on and we are here, at the same point, with the same body and the same mind, but in an entirely different now. If we’ve learned anything, it is to love the ephemeral; to love each day as a whole and special day. If we’ve believed in something, it is the value of movement and mobility, of body and spirit, of heart and soul. If we’ve loved somebody, let’s hold them firmly in our arms. And then let’s let them go.

8

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

AW. 2 1 . 2 2

N O W.

YOU ARE here.

DIRTY LAUNDRY

9

D I M A R C H O U A G G E L O U M E T A X A 1 8 , G LY F A D A AT T I C A D E PA R T M E N T S T O R E S D I R T Y L A U N D R Y. G R

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

Creativity is when intelligence is having fun Metaphor Athens is the house of fun for it Σε μια πόλη που μεταμορφώνεται διαρκώς, επιτέλους αποκτάμε και εμείς τον δικό μας φυσικό χώρο. Το Metaphor, το νέο creative hub της Αθήνας, είναι μια πρωτοβουλία του Γιώργου Κελέφη (περιοδικό ΟΖΟΝ) και του Μιχάλη Αργυρού (Beton7). Σχεδιάστηκε από το πολυβραβευμένο αρχιτεκτονικό γραφείο PILA Studio, υπεύθυνο και για τον σχεδιασμό του showroom του οίκου Versace στη Νέα Υόρκη, όπως και πιο πρόσφατα για τη νέα εκδοχή του ιστορικού Πύργου του Πειραιά. H επιμέλεια του project Metaphor έχει γίνει από τον Design Ambassador Βασίλη Μπαρτζώκα και το archisearch.gr. Το Metaphor βρίσκεται στο κέντρο της Αθήνας και συγκεκριμένα στην Πλατεία Μαβίλη σε συνολικό εμβαδόν 400τ.μ. Στόχος του νέου creative hub της Αθήνας είναι να φιλοξενήσει στον εσωτερικό πολυμορφικό του χώρο δράσεις που προέρχονται τόσο από τους δημιουργικούς χώρους του τρίπτυχου art-fashion-design όσο και από εμπορικά λανσαρίσματα προϊόντων και υπηρεσιών. Στην υλοποίηση του Metaphor έχουν συμβάλει χορηγικά μεγάλες εταιρείες του κατασκευαστικού κλάδου, όπως Aluminco, Isomat, St Gobain, Ideal Standard, EKKA, Orama Frames, Mexil και άλλες. Μetaphor, Δορυλαίου 10, Πλ. Μαβίλη, 11521 Αθήνα. @metaphorathens

In a city that keeps transforming itself, we finally got our own physical space. Metaphor, Athens’ new creative hub, is an initiative by Yorgos Kelefis (OZON Magazine) and Michalis Argyrou (Beton 7).

It was designed by the multi-awarded architecture studio PILA, also responsible for designing Versace’s showroom in New York, along with the recent new version of the historical Piraeus Tower. Project Metaphor’s revision was done by Design Ambassador Vassilis Bartzokas and archisearch.gr. Metaphor is located in the centre of Athens and more specifically in Mavili Square, covering an area of 400 square meters. The goal of Athens’ new creative hub is to host in its indoors polymorphic space actions originating both in the creative fields of the “art-fashion-design” triptych, and in the commercial launches of products and services. Large construction companies have contributed by sponsoring Metaphor’s implementation. Some of those are Aluminco, Isomat, St Gobain, Ideal Standard, EKKA, Orama Frames, and Mexil.

Metaphor, Dorylaiou 10, Mavili Sqr, 11521, Athens @metaphorathens

11

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

Flying with Studiolav

The dynamic duo of the acclaimed design studio offers an alternative concept for the flying carpet Η ιστορία επαναλαμβάνεται για τον Λουκά Αγγέλου και τη Βάσω Άσφη, τους δημιουργούς του design studio "Studiolav". Και επαναλαμβάνεται, γιατί για άλλη μια φορά, μια συνεργασία τους, στη δεδομένη περίπτωση για λογαριασμό της εταιρείας YO2, έφερε στη ζωή μια σειρά από αντικείμενα που έχουν μια ιστορία να διηγηθούν. Η ελευθερία και το συναίσθημα βρίσκονται στο επίκεντρο της τωρινής ιστορίας, με αφηγητές μια συλλογή από τρία πολύχρωμα χαλιά, που φέρουν τον τίτλο «Plume» και βρίσκουν το Studiolav να τοποθετεί αποτυπώματα φτερών στην επιφάνειά τους. Στόχος των Αγγέλου και Άσφη ήταν να αποδώσουν με μεταφορικό τρόπο την εμπειρία τού να πετάς, στηριγμένος μόνο σε ένα ζευγάρι από εύθραυστα εργαλεία, τα φτερά. Τι πιο άμεσο λοιπόν από το να αποτυπώσουν τη μορφή τους, σαν εικόνα από macro φωτογραφικό φακό, πάνω στο αντικείμενο που σχεδίασαν; Το Studiolav, λοιπόν, δεν κερδίζει το ενδιαφέρον μας μόνο για τις προηγούμενες συνεργασίες του με μεγάλα ονόματα της Ελλάδας και του εξωτερικού, όπως για παράδειγμα το Μουσείο Μπενάκη, ή για τη σημαντική υποψηφιότητά του για το βραβείο Young Talent Designer στα Elle Decoration International Awards, αλλά και για το DNA της όλης δουλειάς του, που χωράει ζητήματα για τα οποία έχει χυθεί άπειρο μελάνι - όπως εδώ, την ελευθερία τού να κάνεις τα δικά σου βήματα όσες δυσκολίες κι αν συναντήσεις - μέσα στα περιορισμένα σύνορα ενός προϊόντος. Εδώ το προϊόν τυχαίνει να είναι ένα χαλί.

12

History repeats itself for Lucas Aggelou and Vasso Asfi, the two creators of the Studiolav design studio. And it repeats because once more, a collaboration of theirs, for the account of the YO2 company, this time, has brought to life a series of products that have a story to tell.

In the center of the current story lie freedom and sentiment, the storytellers being a collection of three colorful carpets, whose title is “Plume”, and with Studiolav studio placing prints of wings on their surface.

Aggelou’s and Asfi’s goal is to communicate metaphorically the experience of flying, as supported only by a pair of fragile tools, the wings. What can be more direct, then, than imprinting their shape, like a picture for a macro camera lens, onto the object that they have designed?

Thus, Studiolav does not draw our attention only because of its previous collaborations with important brands in Greece or abroad, like the Benaki Museum, or for its important nomination for the “Young Talent Designer” awards and for the “Elle Decoration International Awards”, but also for the DNA of its whole work, which encloses matters that get constantly revisited – for instance, in this project, the freedom to be able to make your own steps no matter how many difficulties you come across – into the limited borders of a product. In this case that product happens to be a carpet.

13

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

WORDS Christos Chatzis

Virgil Abloh (1980-2021)

The world moves as fast as Instagram scrolls 1980 Γεννήθηκε στο Ρόκφορντ του Ιλινόι από πρόσφυγες γονείς, που κατάγονταν από την Γκάνα. Ο πατέρας του ήταν μάνατζερ σε εταιρεία με χρώματα ενώ η μητέρα του μοδίστρα.

2002 Αποφοιτά πολιτικός μηχανικός από το Πανεπιστήμιο του Wisconsin-Madison. Η σχέση του με τη μόδα δεν έχει ακόμα ωριμάσει. Αργότερα, ο Abloh θα παραδεχόταν πως τότε ήταν η εποχή που ένιωθε ότι «ένα τυχαίο μαύρο παιδί από τα προάστια του Σικάγο, δεν μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο». 2006 Η θέα ενός υπό κατασκευή κτιρίου, του διάσημου αρχιτέκτονα Rem Koolhaas, πυροδοτεί το ενδιαφέρον του για τη μόδα. Βρίσκεται στο τέλος των σπουδών του για την απόκτηση μεταπτυχιακού τίτλου στην αρχιτεκτονική, ενώ αρχίζει να σχεδιάζει τα δικά του ρούχα. 2009 Κάνει το παρθενικό του βήμα στην υψηλή μόδα, ως intern στον οίκο Fendi, στη Ρώμη. Μαζί του, και ο φίλος του Kanye West. Ο CEO της Louis Vuitton, Michael Burke, θα παραδεχτεί αργότερα πως ο Abloh έφερε μαζί του «ένα ολοκαίνουριο λεξιλόγιο για να περιγράψει ενδυματολογικά κάτι τόσο παλαιάς σχολής, όπως είναι ο οίκος Fendi».

2013 O Abloh ιδρύει το brand Off-White, που ειδικεύεται κυρίως στο luxury streetwear και έχει έδρα το Μιλάνο. Ο Abloh θα πει πως είναι κάτι «σαν την γκρίζα περιοχή ανάμεσα στο μαύρο και το άσπρο, αυτό που λέμε off-white». 2015 Είναι υποψήφιος για το βραβείο LVΜΗ. Το χάνει από τους Marques 'Almeida και Jacquemus, που το κέρδισαν από κοινού. Η στιγμή του δεν έχει έρθει ακόμη. Αυτό θα συμβεί δύο χρόνια αργότερα με το Βρετανικό Βραβείο Μόδας στην κατηγορία Urban Luxe Brand. 2018 Αναγορεύεται καλλιτεχνικός διευθυντής των ανδρικών συλλογών του οίκου Louis Vuitton, ο πρώτος μαύρος creative director σε οίκο ενδυμάτων πολυτελείας.

2019 Υποψήφιος για το Βραβείο Καλύτερου Σχεδιαστή Menswear της Χρονιάς από το Συμβούλιο Σχεδιαστών Μόδας της Αμερικής. Τον ίδιο χρόνο σε συνέντευξή του για το περιοδικό Dazed, προβλέπει τον θάνατο του streetwear. 2021 Μετά από δίχρονη πάλη με σπάνια μορφή καρκίνου, αφήνει την τελευταία του πνοή στις 28 Νοεμβρίου. Λίγο μετά, ο οίκος louis Vuitton παρουσιάζει την τελευταία ανδρική συλλογή με την υπογραφή του, στο Σικάγο, την πόλη που μεγάλωσε. Μέλλον Ο Abloh άνοιξε τα στενά περιθώρια της υψηλής μόδας, εισάγοντας τη street style φιλοσοφία στα ρούχα. Άφησε πίσω του ένα ίδρυμα που στηρίζει οικονομικά μαύρα δημιουργικά άτομα. Sυνεχίζει να αποτελεί έμπνευση για όλους όσους τον γνώρισαν, τόσο προσωπικά όσο και μέσα από το έργο του.

14

1980 He was born in Rockford, Illinois to refugee parents, coming from Ghana. His father was a manager in a color company and his mother was a seamstress. 2002 He graduates as a civil engineer from the Wisconsin-Madison University. His relationship with fashion hasn’t matured yet.

Later, Abloh would admit that at the time when he felt that “I felt that a random Black kid from the suburbs of Chicago shouldn't be doing that”. 2006 Seeing a building, still under construction, designed by famous architect Rem Koolhaas, triggers his interest in fashion. He has almost completed his master’s degree in architecture, and starts designing his own clothes. 2009 Ηis first step into high fashion, as an intern in Fendi, in Rome.

Along with him, his friend Kanye West.

Louis Vuitton’s CEO, Michael Burke, will later admit that Abloh brought with him “new vocabulary to describe something as old-school as Fendi”. 2013 Abloh founds the brand Off-White, specialized mainly in luxury streetwear and based in Milan. To define it, Abloh says that it is something “the gray area between black and white as the color Off-White”.

2015 He is nominated for the LVMH award. He misses it, to Marques ‘Almeida and Jacquemus, who won it jointly.

His moment hasn’t come yet. That will happen two years later, with the British Fashion award in the Urban Luxe Brand category. 2018 He is appointed Louis Vuitton’s menswear creative director, the first black creative director in a luxury clothes’ brand.

2019 Abloh is nominated for the Best Menswear Designer of the Year award from the CFDA. In an interview for the Dazed magazine, he predicts the death of streetwear. 2021 After a two year battle with a rare type of cancer, Abloh passes, on the 28th November. Soon after that, Louis Vuitton shows his last menswear collection - in Chicago, where he grew up. Future Abloh widened the narrow limits of high fashion, introducing the street style philosophy to clothing. He has left behind an institution that economically supports creative black people. He keeps on being an inspiration to all those who got to meet him, both personally and through his work.

Virgil Abloh at Paris Fashion Week Autumn/Winter 2019 © Myles Kalus Anak Jihem, Creative Commons

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

15

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

WORDS Christos Chatzis

You are now entering the Metaverse Are you ready for this transition?

Τι είναι το metaverse; Μπορεί να είναι δύο πράγματα ταυτόχρονα: Ένας ψηφιακός χώρος που δεν περιορίζεται από χρονικούς ή χωρικούς προσδιορισμούς και όπου ο καθένας μπορεί να κάνει τα ίδια ακριβώς πράγματα που κάνει στον φυσικό κόσμο από την οθόνη του υπολογιστή ή του κινητού του· αλλά και το το σημείο τομής του φυσικού και του ψηφιακού κόσμου, εκεί όπου αλληλεπιδρούν και επομένως τα όριά τους είναι δυσδιάκριτα. Πώς θα δραστηριοποιούμαστε σ' αυτό; Θα μπορούμε να κάνουμε από απλές διαδικτυακές συναντήσεις με τους φίλους ή τους συναδέλφους μας, να συμμετέχουμε από απόσταση σε meetings με το avatar μας - το οποίο όμως θα κινείται σε έναν χώρο που μπορεί να είναι πιστό αντίγραφο ενός πραγματικού ή ακόμη και ο ίδιος ο φυσικός χώρος συνάντησης - μέχρι και να πάμε διακοπές, χρησιμοποιώντας ένα headset. Στόχος είναι οι πράξεις μας στον ψηφιακό κόσμο να έχουν αντίκτυπο στον φυσικό. Ποιος θα είναι ο ανανεωμένος ρόλος της μόδας στο νέο σύμπαν; Η μόδα, όσο περίεργο κι αν φαντάζει, έχει κεντρικό ρόλο στο metaverse, αφού όπως ντυνόμαστε για να βγούμε στο δρόμο, έτσι θα θέλουμε να ντύσουμε και το άβατάρ μας. Τα ψηφιακά ρούχα και αξεσουάρ είναι ήδη εδώ και δημιουργούν τις συνθήκες για μια καινούργια αγορά βασισμένη στο digital. Ποια μεγάλα brands έχουν κάνει βήματα προς την κατεύθυνση του metaverse; Πολλά. Ο οίκος Burberry σχεδίασε skins για το βιντεοπαιχνίδι League of Legends, με τον Balenciaga να ακολουθεί το παράδειγμά του για το Fortnite. O τελευταίος οίκος, μάλιστα, ανακοίνωσε τη δημιουργία ενός ειδικού τομέα που θα λειτουργεί εντός του πλαισίου του και θα ασχολείται με την επιχειρηματική αξιοποίηση του metaverse. O Gucci συνεργάζεται με τον ιστότοπο Roblox, δίνοντας στους κατά βάση νεαρούς χρήστες του την ευκαιρία να ντύνουν τα avatar τους με Gucci. Τον Σεπτέμβριο του 2021, στο παιχνίδι μπήκε και ο ιταλικός οίκος Dolce & Gabbana με μια σειρά από ρούχα και αξεσουάρ, τα οποία οι πελάτες μπορούσαν να αγοράσουν και ν' αποφασίσουν στη συνέχεια, αν θα ήθελαν να τα αποκτήσουν στη φυσική εκδοχή τους ή ως ψηφιακά NFT. Στον χώρο της ψηφιακής τέχνης έκανε επίσης τα πρώτα βήματα του ο Givenchy συνεργαζόμενος με τον 24χρονο καλλιτέχνη Chito, με στόχο τη δημιουργία δεκαπέντε συλλεκτικών έργων τέχνης, αποθηκευμένων σε blockchain. Την ίδια στιγμή, η Nike ανακοίνωσε την αγορά μιας εταιρείας ψηφιακών αθλητικών παπουτσιών. Στη λίστα προστίθεται η πρόσφατα θεσπισμένη κατηγορία «Καλύτερου Metaverse Σχεδίου» στα βραβεία του Βρετανικού Συμβουλίου Μόδας.

16

What is the metaverse?

It can be two things simultaneously: a digital space that doesn’t get limited by time or space and where anybody can do the exact same things they do in the physical world from their computer or smartphones; but also the intersection point of physical and digital world, where they react with each other, therefore their borders, are hard to distinguish.

How will we operate in this?

We will be able to have gatherings with our friends or colleagues, participate to meetings with our avatar – which will be moving in a space that can be a replica of a physical one or the exact place of the meeting – or even go on vacation, using a headset. The goal is for our actions in the digital world to have an impact in the material world.

What will be fashion’s updated role in the new universe?

Fashion, as peculiar as it may sound, has a central role in the metaverse, since we will need to dress our avatar, just like we get dressed to go out in the physical world. The digital clothes and accessories are already here and they set the conditions for a new digital market.

Which big brands have taken steps towards the metaverse?

Quite a few. Burberry has created skins for the League of Legends videgame, and following that notion has created one for Fortnite. As a matter of fact, Balenciaga has recently announced the creation of a special branch that will function in that context and it will be occupied with business development in the metaverse. Gucci collaborates with Roblox, offering its basically younger users the opportunity to dress their avatars in Gucci. On September 2021, Dolce & Gabbana joined the game with a series of clothes and accessories, which buyers could decide whether they would like to have in their physical form or as digital NFTs. Givenchy has made its first steps in the space of digital art, collaborating with the 24-year-old artist Chito, having as a goal the creation of fifteen collectible art pieces, stored in blockchain. At the same time, Nike announced the purchase of a digital athletic shoes’ company. An addition to that list is the recently established category of “Best Metaverse Design” in the Fashion British Council awards.

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

17

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

Becoming a street style legend

The fascinating story of the iconic Vans Sk8-Hi Αν θέλει κανείς να παρουσιάσει ένα case study για το πώς ένα sneaker φτάνει στο σημείο να θεωρείται θρυλικό, το Sk8-Hi της Vans επιβάλλεται να είναι η επιλογή του. Κυκλοφόρησε το 1978, σχεδιασμένο να προστατεύσει τους αστραγάλους των skaters, και με το εμβληματικό σήμερα sidestripe να το καθιστά άμεσα αναγνωρίσιμο. Γρήγορα όμως ξέφυγε από τα όρια της skate κουλτούρας, και αγκαλιάστηκε από μια ζωντανή γενιά, που στα ‘80s έπαιρνε τη μόδα στα χέρια της δίνοντας νέο περιεχόμενο στην έννοια του street style. Κανενός τα sneakers δεν ήταν ίδια με του άλλου, και ας φορούσαν οι περισσότεροι Vans Sk8-Ηi. Γιατί ο καθένας δημιουργούσε το παπούτσι που ήθελε, απλώς βγάζοντας έναν μαρκαδόρο και ζωγραφίζοντας επάνω του. Χρόνια αργότερα, σήμερα ακόμα, θα βλέπαμε στις πασαρέλες designer sneakers με distressed όψη, αφηρημένες γραμμές και υπογραφές μεγάλων ονομάτων επάνω τους. Αυτό το mindset του customization μπορεί να αναγνωριστεί και στις αναρίθμητες συνεργασίες του brand, με σημαντικά ονόματα της μουσικής, της ποπ κουλτούρας, αλλά και με τα πιο επιδραστικά ονόματα της σύγχρονης μόδας και του street style, από τους Marc Jacobs και Stüssy μέχρι τη Supreme.

Premium υλικά, αντισυμβατικά μοτίβα, συλλεκτικά λανσαρίσματα, έχουν πλέον αναδείξει το σχέδιο-θρύλο της Vans σε ένα κομμάτι που ανήκει στα must-haves της σύγχρονης μόδας. Το Sk8-Hi παραμένει μοναδικό, αναβαθμίζοντας με coolness από τις μπουτίκ του κόσμου μέχρι και τις ντουλάπες μας.

If one wishes to present a case study on how a sneaker reaches the point of being considered legendary, then Vans’ Sk8-Hi has to be their first option.

It was launched in 1978, designed to protect skater’s ankles, and with its now iconic sidestripe, which makes it instantly recognizable. Soon, though, it went beyond the skate culture’s limits, and it was embraced by a lively generation, which during the ‘80s was taking the fashion into its hands offering a new context to the meaning of street style. No one’s sneakers where the same as someone else’s, even though most of them were wearing Vans Sk8-Hi. Because, each one of them was creating the shoe they wanted, just by using their marker and drawing on it. Years later, even today, we would see distressed looking designer sneakers on catwalks, abstract lines and big names’ signatures on them.

This customization mindset can also be recognized in the countless collaborations with significant music, pop-culture, but also with modern fashion and street style influential names, from Marc Jacobs to Stüssy and Supreme.

Premium materials, unconventional patterns, collectible launches, have highlighted this Vans design-legend as a shoe that belongs to the must-haves of contemporary fashion.

Sk8-Hi remains unique, elevating the worlds’ boutiques, as well as our own closets, with coolness.

vans.eu

18

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

PHOTOGRAPHY Petros Toufexis

19

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

FASHION Lazaros Tsovaras

MODELS Anija, Tomaze (Ace Models)

A match made in sneaker heaven

Teddy Santis is bringing some extra hype to the New Balance classics Η εκτίμηση που τρέφουν οι λάτρεις των sneakers για το ιστορικό βοστωνέζικο brand της New Balance ασφαλώς και δεν αποτελεί είδηση. Τα νέα όμως για τον νέο δημιουργικό διευθυντή της premium συλλογής New Balance Made in the USA έχουν ξυπνήσει εκ νέου τον ενθουσιασμό των sneakerheads, που έχουν εξάλλου ήδη δώσει την ψήφο εμπιστοσύνης τους σε αυτήν τη συνεργασία. Πρόκειται για τον ελληνικής καταγωγής Νεοϋορκέζο Teddy Santis, ιδρυτή και δημιουργικό διευθυντή του lifestyle brand Aimé Leon Dore, που μετουσιώνει την ουσία του νεοϋορκέζικου στυλ σε ρούχα με απολύτως σύγχρονο χαρακτήρα και αέρα από τα αγαπημένα ‘90s.

H πρώτη σύμπραξη της New Balance με την Aimé Leon Dore, το 2019, έβαλε τον σπόρο μιας συνεργασίας που αμέσως φάνηκε ότι θα είναι ιδανική, καθώς αποδείχθηκε ότι τα δύο καταξιωμένα brands είναι απόλυτα συντονισμένα ως προς τις βασικές τους αξίες, της αυθεντικότητας, της ποιότητας των υλικών και του design. Εκείνο το πρώτο λανσάρισμα τον Σεπτέμβριο του 2019, λοιπόν, που ανανέωσε το εμβληματικό σχέδιο 997 του Steven Smith, ανέδειξε το νέο δημιουργικό ντουέτο σε ένα από τα πιο πολυσυζητημένα του χώρου. Έκτοτε, και μέχρι σήμερα, η New Balance με την ALD του Teddy Santis έχουν λανσάρει άλλα πέντε σχέδια, που επαναπροσεγγίζουν κλασικά αλλά και λιγότερο γνωστά μοντέλα της New Balance με έναν τρόπο που τα καθιστά αυτοστιγμεί συλλεκτικά. Η τελευταία κυκλοφορία-αποτέλεσμα της συνεργασίας αυτής επισφραγίζει το hype που συνοδεύει τη New Balance τώρα. Ο Teddy Santis ανέδειξε σε must-have ένα μπασκετικό παπούτσι της New Balance από το 1989, πιστός και στην αγάπη του για το μπάσκετ, που αποτελεί, εξάλλου, ένα από τα συστατικά στοιχεία της ALD. Έτσι, το 2020, το P550 Oxford έγινε το πρώτο σχέδιο της συλλογής International Friendship Through Basketball. Λανσαρίστηκε σε τέσσερις διαφορετικούς χρωματικούς συνδυασμούς, με καμβά μια απόχρωση του κρεμ και λίγο ανοιχτό κίτρινο στη σόλα, που του δίνει έναν ρετρό αέρα. Τα νέα 550 έγιναν αμέσως sold-out, αποκαλύπτοντας την αγάπη του κοινού για το αυθεντικό, διαχρονικό design της New Balance. Το επόμενο βήμα της συνεργασίας αυτής ήρθε συνεπώς απολύτως φυσικά. Τον Απρίλιο του 2021, η New Balance ανακοίνωσε ότι ο Teddy Santis αναλαμβάνει από τις αρχές του 2022 δημιουργικός διευθυντής της New Balance Made in the USA, επιβεβαιώνοντας ότι πρόκειται για ένα brand που παίρνει πολύ σοβαρά την αυθεντικότητά του και την επιθυμία του να προχωρήσει δημιουργικά μέσα από συνεργασίες με ανεξάρτητα, αντισυμβατικά μυαλά. Για τον Teddy Santis, η New Balance προσφέρει ένα ακόμα πεδίο να ξεδιπλώσει τη δημιουργικότητά του με τρόπο τέλεια συντονισμένο με τις αξίες της ακεραιότητας και της αυθεντικότητας, που ξεπερνούν το hype της στιγμής. Μετά την ανακοίνωση του νέου του πόστου, τον Απρίλιο του 2021, ήρθε και το λανσάρισμα δύο ακόμα εκδοχών του 550 από την ALD, που επανέλαβαν την επιτυχία των προηγούμενων μηνών. Κάθε λανσάρισμα του 550 γίνεται κατευθείαν sold-out, το σχέδιο είναι πλέον το hit της New Balance και ένα από τα βασικά της συλλογής της – και μας κάνει να περιμένουμε με ανυπομονησία για τις επόμενες εμπνεύσεις του Teddy Santis. Στην Ελλάδα, συλλογές παπουτσιών και ρούχων New Balance Made in the USA θα κυκλοφορήσουν από το 2022.

20

It is no news that sneaker lovers have a great appreciation for the iconic Boston brand New Balance. However, the news about the upcoming creative director of New Balance’s premium collection Made in the USA, have woken once more the excitement of sneakerheads, who have already given their vote of trust to this collaboration. It is about the New Yorker, but of Greek origin, Teddy Santis, founder and creative director of Aimé Leon Dore, a lifestyle brand that transforms the essence of New York style into clothes, in an absolutely modern character and spirit taken from the beloved ‘90s.

New Balance’s first partnership with Aimé Leon Dore, in 2019, set the roots for a collaboration that immediately seemed to be ideal, since it turned out that both acclaimed brands are utterly concerted when it comes to their basic values of authenticity, quality of materials and design. It was that first launch of September 2019, that renewed the emblematic Steven Smith’s 997 design and highlighted the new creative duo as one of the field’s most discussed. Since then, New Balance and Teddy Santis’ ALD have launched five more designs, which revisit classic but also less known New Balance shoes, in a way that makes them instant collectibles.

The latest release and outcome of that collaboration seals the hype that currently accompanies New Balance. Teddy Santis highlighted a 1989 New Balance basketball shoe as a must-have, loyal to his love for basketball, which makes up one of the fundamental elements of ALD. So, in 2020, P550 Oxford became the “International Friendship Through Basketball” collection’s first design. It was launched in four different colourways, with a canvas in a crème hue and a bit of light yellow at the sole, which give off a retro allure. The new 550s were immediately sold-out, revealing the audience’s love for the authentic and timeless New Balance design.

The next step for this collaboration came thus absolutely naturally. In April 2021, New Balance announced that Teddy Santis is appointed New Balance Made in the USA’s creative director, starting in the beginning of 2022, establishing that this is a brand that takes its authenticity and wish to move creatively forward very seriously, through collaborating with independent and unconventional minds. New Balance offers one more field for Teddy Santis to unfold his creativity in a way that is absolutely coordinated with the values of integrity and authenticity, which go beyond the hype of the moment.

After the announcement of his new position, in April 2021, two more versions of the ALD’s 550 followed, and were met with the same success. Each 550’s new launch instantly gets sold-out, while the design has now become a New Balance hit and one of the collection’s basics – which make us look forward to Teddy Santis’ next inspirations.

In Greece, New Balance Made in the USA shoes and clothes will be launched in 2022. www.newbalance.gr OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

Building a legacy in music

Marseaux is coming on strong to show how to create and perform beyond the narrow concept of music genres

Στα είκοσί της, η Marseaux έχει καταφέρει να γίνει talk of the town με τη φρέσκια ματιά που φέρνει στην ελληνική ποπ, τους εμποτισμένους με καθαρό girl power στίχους της και τα εκρηκτικά live της. Δημιουργική, ειλικρινής και χωρίς να την ενδιαφέρουν στεγανά και μουσικές ταμπέλες, δεν είναι τυχαίο που βλέπει την καριέρα της να απογειώνεται, μαζί με τον Solmeister και τους WNC αλλά και με τα solo projects της. Το Ozon τη γνώρισε, μίλησε μαζί της και τη φωτογράφισε με τα αγαπημένα της Classic Leather Legacy AZ της Reebok. Εμπνευσμένα από την πλούσια κληρονομιά του brand και το θρυλικό sneaker AZTEC II, με έναν vintage αέρα που συνδυάζεται ιδανικά με τον φουτουριστικό τους χαρακτήρα, τα Classic Leather Legacy AZ συμπληρώνουν ιδανικά το δυναμικό στυλ της Marseaux με τις ρετρό αναφορές. Πώς θα συστηνόσουν σε κάποιον που δε σε έχει δει στη σκηνή και τώρα γνωρίζει τη μουσική σου; Η μουσική μου είναι η Marseaux. Είναι δυναμική, girly, bitchy αλλά ταυτόχρονα πολύ ευαίσθητη, πληγωμένη, ερωτιάρα, όμως αισιόδοξη. Αυτό νομίζω φαίνεται και on stage. Η μουσική μου αλλά και το performance μου είναι αληθινά και 100% αντιπροσωπευτικά του ποια είμαι. Τι σε εμπνέει να δημιουργήσεις; Πώς γεννήθηκαν οι ιδέες για το Chica; Κατ’αρχάς, στίχοι και μουσική σε ό,τι έχω τραγουδήσει ποτέ πηγάζουν από τον Solmeister, με τον οποίον είμαστε κάτι παραπάνω από οικογένεια. Ο Sol εμπνέεται απο τη Marseaux και το αντίστροφο. Καθόμαστε με τις ώρες και συζητάμε τι θέλουμε να πούμε σε κάθε κομμάτι. Aπό την αρχή ήθελα να εξωτερικεύσω τον γυναικείο δυναμισμό, να πω οτι δε χρειάζεται να ακολουθείς τα πρότυπα για να είσαι αποδεκτός και φυσικά τραγουδάω και για τις ερωτικές μου απογοητεύσεις. Τι θα ήθελες να δεις να αλλάζει στη μουσική και πώς πιστεύεις ότι μπορείς να συνεισφέρεις σε αυτό; Τι legacy θα ήθελες να αφήσεις; Θα ήθελα να σταματήσουν να υπάρχουν ταμπέλες στη μουσική και θα ήθελα εγώ και ο Sol να συνεισφέρουμε σε αυτό όσο μπορούμε. Θέλω να μπορούμε να κάνουμε ό,τι μουσική μας αρέσει χωρίς αυτόματα ο κόσμος να μας συγκαταλέγει στο «ποιοτικό» ή το «μη ποιοτικό», στο έντεχνο ή στην pop. Ειδικά από τη στιγμή που κάποιοι μπορούμε να κάνουμε και τα δύο εξίσου καλά, δε βρίσκω λόγο να υπάρχει ένας τέτοιος διαχωρισμός.

Still only 20, Marseaux has managed to become the talk of the town with her fresh look into Greek pop, with lyrics infused with pure girl power, and with her explosive live shows. Creative, honest, and daring to talk about everything that troubles her generation, without caring about music types and categories, it’s obvious that it’s not by chance that her career is taking off - together with Solmeister and WNC, but also with her solo projects. Ozon met with her, spoke with her and took pictures of her with her favorite Reebok Classic Leather Legacy AZ Inspired by the brand’s rich legacy and the legendary AZTEC II sneakers, perfectly combining vintage allure with futuristic character, Classic Leather Legacy AZ ideally complete Marseaux’s dynamicwith-a-retro-twist style.

How would you introduce yourself to a person who hasn’t seen you on stage and they just now get to know your music?

My music is Marseaux. It is powerful, girly, bitchy but at the same time very sensitive, hurt, lovey, yet optimistic about the future.

This is something that is also apparent on stage. My music along with my performance is 100% real and representative of who I am.

What inspires you to create? How were the ideas for Chica born?

To begin with, both lyrics and music to everything that I have ever sung come from Solmeister, with whom we are more than family. Sol gets inspired by Marseaux and the other way round.

We spend hours talking about what we want to say with each song. Right from the beginning of I wanted to manifest this female dynamic, I wanted to say that you don’t have to follow the standards to be accepted, and of course I sing also about the times I was heartbroken.

What change would you like to see in music and how do you think that you can contribute to that? What legacy would you like to pass on?

I would very much like for labels to stop existing in music and I would like for me and for Sol to contribute to that as much as we can. I want us to be able to write whatever music we like without people instantly categorizing us to “mainstream” or “alternative”, to artistic music or pop. Especially since some of us can do both equally as well, I don’t find a reason for that kind of dividing.

reebok.com

22

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

PHOTOGRAPHY Petros Toufexis

OZON 131 Autumn/Winter Sneakers: Reebok Classic Leather 2021-2022 Legacy AZ

FASHION Lazaros Tsovaras

HAIR The Witch Of Capri

MAKE UP Vivian Katsari (D-Tales) Studio Citrus

Σουέντ αθλητικά παπούτσια, NEW BALANCE Suede24 sneakers, NEW BALANCE

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

STILL LIFE PHOTOGRAPHY Thomas Zikos LANDSCAPE PHOTOGRAPHY Marios Sagias FASHION ASSOCIATES Elina Tsoutsia / Elena Defigou

FASHION Lazaros Tsovaras

SONNET: TO TIME

Πόση πόλη βρίσκεται στα κομμάτια της; Και πόσα κομμάτια χρειάζονται για να της δώσουν πίσω το σχήμα της; Πόσα για να την κάνουν να αντέξει στον χρόνο; How much of the city lies in its discarded pieces? And how many pieces are needed, to bring the city’s shape back? How many to make it endure time?

25

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

26

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

Δερμάτινη τσάντα, DKNY, Dkny Boutique 27bag, DKNY, Dkny Boutique Leather

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

Βαμβακερό καπέλο, NEW ERA 28hat, NEW ERA Cotton

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

29

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

30

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

Sheepskin και suede μπότες, UGG, Haralas 31 and suede boots, UGG, Haralas Sheepskin

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

Σουέντ αθλητικά παπούτσια, PUMA, Puma Stores Suede32 sneakers, PUMA, Puma Stores

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

33

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

Πουκάμισο από βαμβακερή ποπλίνα, STELIOS KOUDOUNARIS 34poplin shirt, STELIOS KOUDOUNARIS Cotton

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

WORDS Eleni Filippidou HAIR The Witch Of Capri

PHOTOGRAPHY Haralabos Giannakopoulos (D-Tales) MAKE UP Vivian Katsari (D-Tales)

FASHION Lazaros Tzovaras

A personal matter Τον δυναμισμό που αποπνέουν τα κοσμήματα Katerina Vassou, φιλτραρισμένο όμως μέσα από μια ευγενική κομψότητα που τους αποδίδει μιαν άλλου είδους χάρη, δύσκολα μπορεί να τον αγνοήσει κανείς. Τα χειροποίητα σχέδια αυτού του ελληνικού, εξωστρεφούς brand, μαρτυρούν ένα δημιουργικό χέρι που φαίνεται να βλέπει την έννοια του κοσμήματος κάπως αλλιώς. Το Ozon συνάντησε την designer Κατερίνα Βάσσου στο εργαστήριο του brand και μίλησε μαζί της για τη δημιουργία, την έμπνευση, και την τόλμη στο στυλ. «Όταν βρω ένα υλικό που θα μου κινήσει το ενδιαφέρον, αρχίζω να δουλεύω πάνω σε αυτό· το υλικό είναι εκείνο που θα με καθοδηγήσει», εξηγεί η Κατερίνα, περιγράφοντας τη δημιουργική της διαδικασία. «Γι΄αυτό κάθε κόσμημα είναι ιδιαίτερο, όταν χτίζεται γύρω από έναν συγκεκριμένο λίθο, για παράδειγμα, που έχει το μοναδικό του σχήμα». Έτσι, κάθε νέο σχέδιο έχει ήδη τη δική του ταυτότητα. Εξάλλου, έτσι ξεκίνησε να σχεδιάζει τα πρώτα της κοσμήματα η Κατερίνα: πιάνοντας στα χέρια της το μέταλλο και πλάθοντάς το, εμφυσώντας του την πολύ προσωπική της αγάπη για τα κοσμήματα. Εκτός από το υλικό, θεμελιώδη ρόλο παίζει και η έμπνευση τη δεδομένη στιγμή. «Τα φυσικά υλικά με εμπνέουν πολύ, αλλά και μια γυναίκα με ωραίο στυλ μπορεί να μου δώσει μια ιδέα για ένα σχέδιο – και βέβαια σε κάθε κόσμημα, αυτόματα, χωρίς να το κάνω εσκεμμένα, περνάει μια διάθεση, ένα συναίσθημα». Έτσι εξηγείται η προσωπικότητα που φαίνεται να έχουν αυτά τα κοσμήματα. Γεωμετρικές γραμμές, πρωτότυποι συνδυασμοί και τολμηροί όγκοι συνθέτουν τη βάση για κομμάτια με μια ταυτότητα ήδη αναγνωρίσιμη από το κοινό. Αυτή είναι και η φιλοδοξία της Κατερίνας: «Μου αρέσει ο κόσμος να αναγνωρίζει αμέσως ένα κόσμημα Katerina Vassou, να αναγνωρίζει ότι έχουν μια συγκεκριμένη ταυτότητα». Η επιτυχία των συλλογών της στο εξωτερικό, όπου στο άμεσο μέλλον οραματίζεται μια ακόμα ισχυρότερη παρουσία, αποδεικνύει ότι το πετυχαίνει. «Το ενδιαφέρον με το εξωτερικό είναι ότι αγαπούν πολύ τα τολμηρά σχέδια, αυτά που αγαπώ κι εγώ, δε φοβούνται να δοκιμάσουν τα πάντα, έχουν φαντασία. Ενώ στην Ελλάδα, αν και τόσο οι κατασκευαστές όσο και οι designers είναι εξαιρετικοί, καλύτεροι από το εξωτερικό, το κοινό είναι πολύ διστακτικό, φοβάται για την εικόνα του, και τα σχέδια κινούνται σε πιο ασφαλείς δρόμους». Όσον αφορά τη νέα της συλλογή, περιγράφει πόσο, εύλογα, την επηρέασε η συνθήκη των τελευταίων δύο ετών. «Δεν υπήρχε πολλή όρεξη και φαντασία, βγήκε πιο λιτή και dark, για τα δικά μου δεδομένα. Αλλά ήθελα να την κάνω και πιο προσιτή, γιατί πολύς κόσμος περνάει δύσκολα με όλα αυτά». Το μέλλον, πάντως, δηλώνει ότι έρχεται με διάθεση για νέους πειραματισμούς σε τεχνικές, υλικά, συνδυασμούς και σχήματα. Και υπόσχεται μια συναρπαστική επόμενη συλλογή.

www.katerinavassou.com 35

The dynamism that Katerina Vassou’s jewelry radiate, filtered, though, through a kind elegance that renders them with a different kind of grace, is hard for someone to ignore. This Greek, extroverted brand’s handmade designs evince a creative hand that seems to get the concept of jewelry in a different way.

Ozon met with designer Katerina Vassou at the brand’s studio, to discuss creation, inspiration, and the boldness in style.

“When I find a material that draws my interest, I start working on it; the material is what will guide me”, Katerina explains, describing her creative procedure. “This is why each piece of jewelry is unique, when built around a specific stone, for example, that has its distinctive shape”. This way, every new design has already its own identity. Besides, this is how Katerina has created her first jewelry: by taking the metal into her hands and working it around, breathing her personal love about jewelry into it.

Apart from the material, the inspiration at a given moment plays a crucial role. “The natural materials inspire me a lot, as can a woman with cool style give me an idea about a design – and of course, instinctively, without me doing it on purpose, a certain mood, a feeling flows into every piece of jewelry”.

That is how the personality the jewelry appears to have can be explained. Geometrical lines, original combinations and bold volumes are the foundation for pieces with an identity, already recognized by the public. This is also Katerina’s ambition: “I like it when people instantly recognize a Katerina Vassou piece, when they recognize that it has a specific identity”. Her collections’ success abroad, where she envisions establishing a stronger presence in the immediate future, proves that she achieves it. “The interesting thing about abroad is that they really love bold designs there, the same ones that I also love, while in Greece, even though both artisans and designers are extraordinary, better than abroad, the audience is too hesitant, very self-conscious, and the designs are more on the safe side”.

When it comes to her new collection, she describes how, naturally, she was influenced by the last two years’ circumstances. “There wasn’t much mood and imagination; the designs came out to be more simple and dark, rather than my usual style. But I also wanted to make it more affordable, because a lot of people go through a difficult time with everything that goes on”.

The future, however, she claims that comes with a mood for new experimentations with techniques, materials, combinations and shapes. And she promises an exciting next collection.

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

36

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

WORDS Marion Siampakou

PHOTOGRAPHY Yiorgos Kaplanidis (This Is Not Another Agency)

Οι PILA είναι νέο αρχιτεκτονικό γραφείο δύο νέων ανθρώπων. Ιδρύθηκε ως ιδέα στη Νέα Υόρκη το 2019 και εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα ένα χρόνο αργότερα. Ο Ηλίας Παπαγεωργίου και η Χριστίνα Παπαλεξανδρή ανήκουν στη γενιά των 35+ της οποίας η είσοδος στο επάγγελμα δεν ήταν ακριβώς δαφνοσκεπής, αλλά ούτε και η πορεία ρόδινη. «Δεκαπέντε ημέρες αφότου μετακόμισα στη Νέα Υόρκη το 2008, είχαμε την κατάρρευση της Lehman Brothers. Λίγα χρόνια μετά γνωρίζουμε καλά ποια κατάσταση επικράτησε στην Ελλάδα και τη στασιμότητα που προκάλεσε στον χώρο μας», σημειώνει ο Ηλίας. PILA is the young architecture studio of two young people. The idea was founded in New York in 2019 and it was settled in Greece a year later. Ilias Papageorgiou and Christina Papalexandri both belong to the 35+ generation, whose entrance to the profession was not exactly decorated with laurel; nor was the process a bed of roses. “Fifteen days after I have moved to New York in 2008, we had the collapse of Lehman Brothers. A few years later, we all know very well what the situation was in Greece and the stagnancy that it caused to our field”, Ilias notes.

37

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

οιοι είναι όμως οι PILA εκτός επίσημου βιογραφικού; «Η γνωριμία μας πάει πολλά χρόνια πίσω, στο 2003, όταν ήμασταν φοιτητές στην αρχιτεκτονική σχολή της Θεσσαλονίκης. Στη συνέχεια ο Ηλίας έφυγε για μεταπτυχιακό στη Βοστώνη και συναντηθήκαμε ξανά στη Νέα Υόρκη τρία περίπου χρόνια μετά. Εκείνος δούλευε στο νεοσύστατο τότε SO-IL κι εγώ αναζητούσα εμπειρία σε κάποιο μεγάλο γραφείο του εξωτερικού με τη σκέψη ενός μεταπτυχιακού αργότερα», θυμάται η Χριστίνα. Ο χρόνος, ο τόπος και η δυναμική τους παίζουν αποφα-σιστικό ρόλο τόσο στη ζωή όσο και στη δουλειά τους. «Η Νέα Υόρκη τρέχει με ιλιγγιώδεις ρυθμούς. Δέχεσαι άπειρα ερεθίσματα από παντού και συναναστρέφεσαι διαρκώς ιδιαίτερα φιλόδοξους ανθρώπους που σε γεμίζουν με κίνητρο. Το γεγονός δε ότι έρχεσαι σε επαφή με άτομα από πολύ διαφορετικά πολιτισμικά backgrounds δίνει στη σκέψη σου μία πολύπλευρη οπτική». Και στην Αθήνα; «Στη συγκεκριμένη συγκυρία υπάρχει μια ενδιαφέρουσα δυναμική στον χώρο μας. Σε αυτό το πλαίσιο στήσαμε και το γραφείο στην Ελλάδα, καθώς μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα να προβληματιστούμε και να συμμετάσχουμε στον μετασχηματισμό της πόλης». Και το κάνουν με βήμα γρήγορο. Μόλις τον Ιούλιο ολοκλήρωσαν την ανακαίνιση του Metaphor, του νέου πολιτιστικού hub στην Πλατεία Μαβίλη, και συνεχίζουν με τον επανασχεδιασμό της πρόσοψης του Πύργου του Πειραιά, ενός κτιρίου-τοποσήμου για την περιοχή, που γνωρίζει με τη σειρά της μέρες ανάπτυξης. Οι επεμβάσεις των PILA ενέχουν το στοιχείο της κίνησης, της ευελιξίας, προορίζονται να διαρκέσουν χωρίς να είναι οριστικές.

«H κίνηση σχετίζεται με τον χρόνο. Δε βλέπουμε την αρχιτεκτονική σαν τελική χειρονομία. Το προϊόν της δεν είναι τελικό, αλλά κάτι που, ήδη από τη φάση του σχεδιασμού, θεωρούμε ότι εξελίσσεται στον χρόνο». Η προσέγγισή τους αυτή «μεταφράστηκε στο Metaphor ως ανάγκη του χώρου να εναλλάσσεται διαρκώς. Έτσι προέκυψαν οι κινητές κατασκευές από αλουμίνιο που του επιτρέπουν να μεταμορφώνεται». Ενώ στην περίπτωση του Πύργου του Πειραιά, όπου στόχος είναι η μετατροπή του ημιτελούς και αναξιοποιήτου δεύτερου ψηλότερου κτιρίου της χώρας σε σύγχρονο περιβάλλον εργασίας, το παιχνίδι κίνησης-χρόνου αφορά το φυσικό φως, «επιθυμητό μεν σε έναν χώρο εργασίας, απαραίτητο εντούτοις να μετριαστεί, ώστε να περιοριστούν οι ενεργειακές ανάγκες του κτιρίου». Ο Ηλίας και η Χριστίνα εκπροσωπούν τη γενιά των απότομων μεταβάσεων. Μία γενιά de facto πραγματιστών που εγκατέλειψε, θέλοντας και μη, τα πλάνα μακράς πνοής. «Η πραγματικότητα δείχνει πως δεν μπορείς να κάνεις μακροχρόνια σχέδια, με αποτέλεσμα οι δημιουργικές προτάσεις να κινούνται περισσότερο στην κατεύθυνση της άμεσης βελτίωσης της ζωής και λιγότερο να προτείνουν έναν καθολικά νέο τρόπο ζωής». Ο νέος τρόπος ζωής στην εποχή των κρίσεων έγκειται μάλλον στη συνένωση δυνάμεων, βιωμάτων, στη δημιουργική σύμπραξη που

ho are PILA, though, beyond their official resume? “We first met many years ago, in 2003, while we were students in the architectural school of Thessaloniki. Afterwards, Ilias left to pursue his Master’s degree in Boston and we met each other almost three years later in New York. He was working at the at-that-time newly formed SO-IL, and I was looking to get some experience in some big office abroad, while thinking of pursuing a Master’s degree later on”, Christina recalls.

Time, space and their dynamics play a decisive role in both their life and their work.

“New York moves with a staggering rhythm.

You receive countless stimuli from everywhere and you constantly socialize with particularly ambitious people that fill you up with motive. If truth be told, the fact that you contact people with many different cultural backgrounds gives a multifaceted view to your thought”. And in Athens? “In this specific conjuncture, there is an interesting dynamic in our field. It is in this context that we have set up the office in Greece, since we are particularly interested in being concerned about the city’s transformation, while also being a part of it”.

And they do that with a fast pace. Last July, they have completed Metaphor’s renovation, the new cultural hub in Mavili Square, and they go forward with redesigning the facade of Piraeus Tower, a landmark building for an area that is also experiencing days of development. PILA’s interventions enclose the component of movement, flexibility, and they are meant to last without being definitive. “Movement is related to time. We don’t think of architecture as a final gesture. Its product is not final, but something we consider evolving in time, already from its designing phase”. This approach “was translated in Metaphor as the space’s need to get constantly alternated. This is how the aluminum modular constructions came about, allowing it to transform”.

On the other hand, when it comes to Piraeus Tower, where the goal is the transformation of the unfinished and untapped second tallest building in the country, into a modern workplace, the game of movement and time is about natural light, “desirable in a working space, yet necessary to be moderated, so that the building’s needs for energy can be controlled”.

Ilias and Christina represent, in addition, a generation of rapid transitions. A generation of de facto pragmatists who have given up on any long term plans, whether they wanted it or not.

“The reality indicates that you cannot make long term plans, which means that the creative suggestions are being moved towards the improvement of life more than suggesting an entirely new way of life”.

The new way of life probably lies in the junction of powers, of experiences, in the creative partnership that moves without being inhibited, beyond prefabricated roles. Cristina and Ilias decide to collaborate, believing in “the dynamic of their different experiences’ combination”. “I, for example, have more experience in small scale projects and installations,

The reality indicates that you cannot make long term plans, which means that the creative suggestions are being moved towards the improvement of life more than suggesting an entirely new way of life

38

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

κινείται ακομπλεξάριστα πέρα από προκατασκευασμένους ρόλους. Η Χριστίνα και ο Ηλίας αποφασίζουν να συνεργαστούν πιστεύοντας στη «δυναμική του συνδυασμού των διαφορετικών εμπειριών» τους. «Εγώ για παράδειγμα έχω μεγαλύτερη εμπειρία σε μικρότερης κλίμακας έργα και installations, ενώ ο Ηλίας σε έργα κτιρίων και αστικής κλίμακας. Υπάρχει εξ αυτού κατανομή αρμοδιοτήτων, δημιουργικά όμως παίρνουμε feedback συνεχώς ο ένας από τον άλλον». Τι σκέφτονται λοιπόν οι PILA, αλλά και τι αισθάνονται σκεπτόμενοι το παρόν και το μέλλον του κτισμένου περιβάλλοντος γενικά, της Αθήνας ειδικά; «Μας συναρπάζει, και μας προβληματίζει, να σκεφτόμαστε με ποιους τρόπους το κτισμένο περιβάλλον μπορεί να ανταποκριθεί στα ζητήματα του σήμερα παραμένοντας παράλληλα διαχρονικό, ανοιχτό σε αλλαγές και μεταμορφώσεις που δεν έχουμε φανταστεί ή σχεδιάσει ακόμα». Όσον αφορά ειδικά την Αθήνα, «υπάρχουν πολλά όμορφα και ιστορικά κτίρια, τόσο πολιτιστικά όσο εμπορικά ή βιομηχανικά, τα οποία χρήζουν ανανέωσης. Τέτοια κτίρια, κτίρια σημασίας, οφείλουν να λειτουργούν ως ευρύτερο παράδειγμα και κινητήριος δύναμη για την εξέλιξη της πόλης σε πολλαπλά επίπεδα».

while Ilias in projects of buildings and of urban scale.

Therefore, there is a responsibilities’ allocation. Creatively, though, we both take feedback from each other”. So, what do PILA think and feel when contemplating the present and the future of the already built environment in general, but also specifically in Athens? “We are both fascinated and troubled when thinking of how the already built environment could address today’s matters, while remaining timeless, open to changes and transformations that we haven’t even been imagined of or planned for”. When it comes to Athens specifically, “there are so many beautiful and historical buildings, both cultural and commercial or industrial, that need to be renewed. Such buildings, buildings of importance, are owed to work as a wider example and a driving force for the city’s evolution in multiple levels”. pila.studio

Piraeus Tower as designed by PILA

Christina Papalexandri and Ilias Papageorgiou photographed in Metaphor

39

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

PICTURE © MOMAFAD/Athens, YANNIS ADONIOU – DIONISIS CHRISTOFILOGIANNIS, Main Fountain, former Ellinikon International Airport, 2020 (by Stathis Mamalakis)

40

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

EDITED BY Dionisis Christofilogiannis

MoMAfaD (A guided tour)

To MOMAFAD (Museum of Modern Art For A Day) είναι ένα project/έργο του εικαστικού Διονύση Χριστοφιλογιάννη, το οποίο αξιοποιεί και μετατρέπει τον εκάστοτε χώρο σε Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης για μία Ημέρα, συγκεντρώνοντας τα έργα μίας ομάδας σύγχρονων καλλιτεχνών, τα οποία και παρουσιάζει κατά τη διάρκεια μίας ημέρας. Τα έργα αυτά (γλυπτά, ζωγραφικά, video κ.ά.) τοποθετούνται με ευθύνη των επιμελητών και φωτογραφίζονται μετατρέποντας την προσωρινή εγκατάστασή τους σε ένα μόνιμο κομμάτι της ιστορίας του χώρου. MOMAFAD (The Museum of Modern Art for A Day) is a project/artwork created by contemporary Greek artist Dionisis Christofilogiannis which reclaims spaces and transforms them into museums for the duration of one day. Each edition brings together the works of a group of contemporary artists which are handed over to the project’s organizers for a day. Subsequently photographed, these temporary installations are turned into a permanent piece of the site’s history.

41

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

To MOMAFAD, με την πρόσκληση του επιμελητή Αδριανού Ευθυμιάδη, παρουσιάστηκε στο πλαίσιο της έκθεσης «SunShip: The Arc That Makes The Flood Possible», Arts Letters & Numbers στο CITYX Venice Italian Virtual Pavilion της Βενετίας της 17ης Μπιενάλε Αρχιτεκτονικής της Βενετίας. Τα εγκαίνια του MOMAFAD με την παρουσίαση του documentary film και της ανοιχτής συζήτησης έγιναν στο ΕΜΣΤ - Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στην Αθήνα στις 18 Νοέμβρη 2021. Οι φωτογραφίες-έργα των εφήμερων εγκαταστάσεων, τα πρωτότυπα κείμενα θεωρητικών, καθώς και το αρχειακό υλικό, αποτελούν την τελική μορφή του εκάστοτε MOMAFAD, καθώς αποτυπώνονται σε έναν κατάλογο-έκθεση που αποκτά από μόνος του αρχειακό χαρακτήρα. Το πρώτο MOMAFAD υλοποιήθηκε στο εγκαταλελειμμένο κτίριο του πρώην Ανατολικού Αερολιμένα Αθηνών στην περιοχή του Ελληνικού, το οποίο σχεδιάστηκε από τον Φινλανδό αρχιτέκτονα Eero Saarinen το 1968. Στην επιλογή της συγκεκριμένης τοποθεσίας συνετέλεσαν τόσο η σπουδαία αρχιτεκτονική, όσο και η συναισθηματική αξία του κτιρίου για τον ελληνικό λαό. Ο πρώην Ανατολικός Αερολιμένας, κενός από το 2001, ορίστηκε ως τόπος εθνικής πολιτιστικής κληρονομιάς το 2006 και παρέμεινε εγκαταλελειμμένος μέχρι πρόσφατα, όταν ενσωματώθηκε στο μεγάλης κλίμακας έργο αναδιαμόρφωσης του Ελληνικού. Τα installation views, όπως αποτυπώνονται από τον φωτογραφικό φακό με έργα σημαντικών καλλιτεχνών μέσα στον εκάστοτε χώρο, αποδεικνύουν την εφήμερη μετατροπή του σε Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης για μία Ημέρα. Το MOMAFAD ξεκινά μια επιμελητική και φιλοσοφική έρευνα γύρω από τη σύγχρονη τέχνη, διατηρώντας το κτίριο στιγμιαία ως χώρο έκφρασης της σύγχρονης τέχνης και του πολιτισμού. Ενώ το MOMAFAD διήρκεσε φαινομενικά μία ημέρα, η παραγωγή αυτού του πρότζεκτ ακολούθησε μια διαδικασία ανακάλυψης, έρευνας και επιλογής που διήρκεσε ένα χρόνο. Επιτρέποντας στον χρόνο να διαμορφώσει και την έρευνά μας, μπήκαμε σε μια κατάσταση διαρκούς προβληματισμού σχετικά με την έννοια αυτού του προσωρινού θεσμού. Με την αποστασιοποίηση από την αμεσότητα μιας ημέρας, το MOMAFAD έγινε σταδιακά μέρος μιας ιστορικής συνέχειας, για να αναφερθώ στον Frederic Jameson. Με αυτόν τον τρόπο, καλούμαστε να διερευνήσουμε το MOMAFAD μέσα από μία μεγαλύτερη, ιστορική επαναξιολόγηση και μία βαθύτερη, προσωπική ανάμνηση του Ελληνικού (…) (Κατάλογος MOMAFAD Εισαγωγή, Αριάνα Καλλιγά) Το MOMAFAD θέτει τροχιοδεικτικά την τέχνη για να προτείνει μια άλλη αντίληψη για τη διαχείριση του χώρου, σε μια περίοδο που η διαμόρφωση του Ελληνικού είναι ακόμη ένα ανοιχτό επίδικο ζήτημα. Το ΜΟMAFAD δεν είναι όμως ακριβώς μια έκθεση: είναι ένα καλλιτεχνικό έργο το οποίο εγκιβωτίζει μια έκθεση. Στην ουσία πρόκειται για ένα πολλαπλό mise en abyme: στις άδειες αίθουσες αναμονής, στους χάρβαλους διαδρόμους, στις ερειπωμένες σκάλες και τα πεσμένα σήματα της Ολυμπιακής αναπτύχθηκαν για μία μέρα και φωτογραφήθηκαν έργα σύγχρονων Ελλήνων καλλιτεχνών (…) (H σιωπή του ερειπίου, Θεόφιλος Τραμπούλης) Μοντέλα σαν αυτά που έχουν δοκιμαστεί στο MOMAFAD υπογραμμίζουν την αν(ακρίβεια) (unspecificity) του μέσου στη σύγχρονη τέχνη, την εφήμερη ιδιότητα της αισθητικής συνάντησης και τη μοναδικότητα κάθε ξεχωριστής προοπτικής. Η επικέντρωση του MOMAFAD στο αρχείο δεν προέρχεται από την επιθυμία να παίξει κανείς με αρχαιολογίες, ιστορίες και ιστοριογραφίες. Αντιθέτως, εστιάζει στην πρωταρχική ιδιότητα του καλλιτέχνηεπιμελητή ως θεατή. Πρόκειται τελικά για έναν «επαγγελματίαθεατή» (…) (Η Επιμέλεια Εφήμερων Εμβλημάτων: Η περίπτωση του MOMAFAD, Σωτήριος Μπαχτσετζής) Το έργο παίρνει το όνομα MOMAFAD/Museum of Modern Art for Α Day και παραπέμπει άμεσα σε μία μουσειολογική θεώρηση 42

MOMAFAD has been invited by the curator Adrianos Eythimiadis and is being held as part of “SunShip: The Arc That Makes The Flood Possible,” Arts Letters & Numbers’ exhibition in the CITYX Venice Italian Virtual Pavilion of the 17th Venice Architecture Biennale. The inauguration of MOMAFAD with the presentation of a film documentary and public discussion was held at EMST – National Museum of Contemporary Art Athens on 18th of November 2021.

The first MOMAFAD took place in the abandoned terminal of the Ellinikon International Airport of Athens, designed by Finnish modern architect Eero Saarinen in 1968. Both the architectural value of the building and its emotional salience as a site of public memory contributed to its selection. Lying vacant since 2001, the former East Terminal was designated as a national heritage site in 2006, yet remained abandoned until only recently, when it was incorporated into the large-scale Ellinikon redevelopment project. As the texts that follow will explore, the space is a site of contradiction, history, memory, and fragility, private, civic, and public ownership.

The photographs of the ephemeral installations, newly commissioned texts, and archival material comprise MOMAFAD’s final form, a publication, which aims to become an archive in its own right.

While MOMAFAD ostensibly took place for one day, the production of this project followed a year-long process of discovery, excavation, and selection. By allowing time to run its course, we entered a state of ongoing reflection on the meaning of this temporary institution in its aftermath. By distancing ourselves from the immediacy of one day, MOMAFAD gradually became part of a historical continuum, to cite Frederic Jameson.

In so doing, we are called to explore MOMAFAD through a larger, historical reappraisal and deeper, personal recollection of Ellinikon (…) (MOMAFAD catalog Introduction, Ariana Kalliga) MOMAFAD sets art as the trailblazer, proposing a different point of view on the use of the space at a time when the restructuring of Ellinikon is still an open and much disputed issue. MOMAFAD, however, is not exactly an exhibition; it is a work of art that encapsulates an exhibition. In effect, it is a multiple mise en abyme: the empty waiting rooms, the dilapidated hallways, the deserted staircases, even the broken Olympic Airways logos became for a day the site where works of art by contemporary Greek artists were developed and exhibited. The photographs are MOMAFAD’s works (…) (The silence of the ruin, Theophilos Tramboulis) Models such as those that have been tested out in MOMAFAD intensify the medium (un)specificity of contemporary art, the ephemeral quality of the aesthetic encounter and the individuality of every single perspective. The archival focus of MOMAFAD doesn’t derive from a wish to play with archaeologies, histories and historiographies but rather promotes the artistcurator in his primary capacity as an actual viewer, a “professional spectator”. (…) (Curating Ephemeral Icons: The Case of MOMAFAD, Sotirios Bahtsetzis) The title of the project MOMAFAD/ Museum of Modern Art for A Day directly refers to museological narratives whose firm duration in time and current institutional stagnation, the assertion of For One Day, seems to cure. MOMAFAD provides a heroic act of reproposing what a museum of contemporary art could be and how long its existence could last to make a meaningful social impact; one day is enough! (On MOMAFAD, Hesperia Iliadou de Subplajo) MOMAFAD seems to be re-introducing one of the foundational stipulations of modernism, as expressed by Baudelaire: “Modernity is the ephemeral, the fugitive, the contingent, the half of art whose other half is the eternal and the OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

Giorgos Tserionis at MOMAFAD PICTURE © MOMAFAD/Athens, GIORGOS TSERIONIS - DIONISIS CHRISTOFILOGIANNIS, Olympic Airlines Building, former Ellinikon International Airport, 2020 (by Stathis Mamalakis)

Kostis Velonis at MOMAFAD PICTURE © MOMAFAD/Athens, KOSTIS VELONIS - DIONISIS CHRISTOFILOGIANNIS, Runway, former Ellinikon International Airport, 2020 (by Stathis Mamalakis)

43

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

NICHOMACHI KARAKOSTANOGLOU at MOMAFAD PICTURE © MOMAFAD/Athens, NICHOMACHI KARAKOSTANOGLOU - DIONISIS CHRISTOFILOGIANNIS, Security-ticket checkpoint, former Ellinikon International 442020 (by Stathis Mamalakis) Airport,

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

45

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

PANTELIS VITALIOTIS MAGNETO at MOMAFAD PICTURE © MOMAFAD/Athens, PANTELIS VITALIOTIS MAGNETO - DIONISIS CHRISTOFILOGIANNIS, Arrivals Terminal, former Ellinikon International Airport, 46 Stathis Mamalakis) 2020 (by

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

η οποία αναφέρεται σε πολιτισμικά φαινόμενα που παρουσιάζουν διάρκεια στο χρόνο. Αποτέλεσμα αυτού στις μέρες μας είναι η αδιαμφισβήτητη θεσμική και εννοιολογική κόπωση της λέξης μουσείο, κάτι το οποίο το MOMAFAD, ως μουσείο για μία μέρα, αναιρεί. Το έργο μετουσιώνεται σε μία σχεδόν ηρωική πράξη επαναπροσδιορισμού της έννοιας μουσείο μοντέρνας τέχνης: το τι μπορεί αυτό να είναι αλλά και πόση διάρκεια μπορεί να έχει η ύπαρξή του στο χρόνο για να είναι σημαίνουσα. Εδώ μία μέρα αρκεί! (Για το MOMAFAD, Hesperia Iliadou de Subplajo) Tο MOMAFAD μοιάζει να επαναφέρει στη συζήτηση μια από τις προγραμματικές θέσεις του μοντέρνου, όπως, τη διατύπωσε ο Μπωντλαίρ: «Το καινούριο είναι το εφήμερο, το φευγαλέο, το τυχαίο, το ήμισυ της τέχνης, της οποίας το άλλο ήμισυ είναι το αιώνιο και αμετάβλητο. [...] Το μοντέρνο βρίσκει μόνο στο αιώνιο το αντώνυμό του και έχοντας αποδεσμευτεί από την αντιπαράθεση προς ένα αρχαίο ή κλασικό που όφειλε να υπερβεί, εισέρχεται συγκρινόμενο μόνο προς το εκάστοτε μοντέρνο, σε μια σπείρα αέναης αυτοϋπέρβασης» (…) (Η μελαγχολία του μοντέρνου και η δόνηση της στιγμής, Γιώργος Τζιρτζιλάκης) Είναι αναζωογονητικό πώς το MOMAFAD ανακινεί με μια τόσο ανάλαφρη διάθεση μια σειρά από θεμελιώδη ερωτήματα! Ορισμένα από αυτά είναι διαχρονικά και άλλα αρκετά εξειδικευμένα. Η αύρα του έργου τέχνης, η προσβασιμότητα στο αυθεντικό έργο ως αίτημα για την αυτοπραγμάτωσή του και ως θεσμική αποστολή των μουσείων τέχνης, η φωτογραφία ως περφόρμανς και η έκθεση ως αρχείο ανάμεσα σε άλλα. Το πρότζεκτ μπορεί να εκληφθεί συνολικά ως μια καλλιτεχνική χειρονομία με επιτελεστικό χαρακτήρα καθώς εκεί έγκειται η ιδιαιτερότητά του. (…) (Φεύγουσες ευαλωτότητες, Ελένη Ρήγα) Το MOMAFAD συνέβη στιγμιαία, καταλαμβάνοντας το κτίριο του Ανατολικού Αεροσταθμού του Διεθνούς Αεροδρομίου του Ελληνικού στην Αθήνα, σε μια συγκεκριμένη και «κρίσιμη χρονική στιγμή»: δηλαδή στη στιγμή της ιδιωτικοποίησης του μεγάλου δημόσιου ακινήτου. Η παρέμβαση του MOMAFAD αποσταθεροποιεί μια δεδομένη συνθήκη και αναταράσσει στιγμιαία τις τρέχουσες διαδικασίες ιδιωτικοποίησης. (…) (Πέρα από κουλτούρες του ιδιωτικού Για-Μια-Μέρα; Λουκάς Τριάντης)

47

immutable.[...] Modernity finds its antonym in the eternal.

Having released itself from a conflict and comparison with antiquity and the classical past that had to be exceeded, it can now be compared only to what is ephemeral at any given time in an eternal spiral of self-transcendence”. (…) (The melancholy of the modern and the vibration of a moment. Giorgos Tzirtzilakis) It is refreshing to see how the MOMAFAD project playfully explores a series of fundamental questions. Some of these questions are timeless and others quite specialized; relating to the aura of the artwork, the accessibility as a demand of self-realization and the institutional mission of art museums, photography as performance and the exhibition as an archive among many others. This project could be conceived as an artistic gesture with an element of performance. (…) (Fleeting vulnerabilities, Eleni Riga) MOMAFAD takes place for-a-day by occupying Athens’s former Ellinikon International Airport East Terminal at a particular point in time; the site’s privatised transition. The intervention of MOMAFAD momentarily destabilised a given condition and instantly disrupted ongoing processes of privatisation. As a non-commodified art project we may conceptualise this as an ephemeral potential creation of a “common space”. (…)(beyond cultures of privatism For-A-Day? Loukas Triantis) Creator & main curator Dionisis Christofilogiannis Co-curator Ariana Kalliga Artists Andreas Angelidakis, Yannis Adoniou, Nikos Charalambidis, Dionisis Christofilogiannis, Martha Dimitropoulou, Christoforos Doulgeris, Annie Fassea, Nikomachi Karakostanoglou, Andreas Kasapis, Panagiotis Kefalas, Nikos Komiotis, Georgia Kotretsos, Antonis Larios, Pantelis Vitaliotis - Magneto, Andreas Mallouris, Eva Mitala, Maria Papadimitriou, Ilias Papailiakis, Poka-Yio, Evi Roumani, Virginia Russolo, Adonis Stoantzikis, Giorgos Tserionis, Stefanos Tsivopoulos, Kostis Velonis, Art.Drone.Projects Guest Scholars Sotirios Bachtsetzis, Ariana Kalliga, Eleni Riga, Theofilos Tramboulis, Loukas Triantis, Yorgos Tzirtzilakis, Hesperia Iliadou de Subplajo Photography Stathis Mamalakis Video Design: Harris Gorovellis Sound Design: Eleni Kavouki Music: Eftychia Kamenaki & Eleni Kavouki Project Coordinator: Charalampos Papadopoulos Catalog Design: Adrianos Efthymiadis Editing Assistance: Millie Anderson, Suzana Fais, Thomas Macheras, Panagiotis Ioannidis Silk Screen printing: Eva Mitala Volunteers: Nikos Larios, Thomas Macheras, Effie Papadopoulou, Adonis Stoantzikis Archives Yale University Library, Manuscripts and Archives, Urban Environment Laboratory of NTUA , Civil Aviation Museum Athens, Olympic Aviation Cultural Center, Technical Chamber of Greece (TEE-TCG) Digital Library, Kathimerini- Historical Archives With the support of BATLINE Architects Brussels, space52 Athens, KORAI project space Cyprus, IDS - Industrial Drone Services Greece, TRZ entertainment Athens

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

Βαμβακερό t-shirt, FILA, Fila Stores, κολάν, shorts και μπουφάν puffer από πολυεστέρα, βαμβακερές κάλτσες και δερμάτινα sneakers, όλα PUMA, Puma Stores Cotton t-shirt, FILA, Fila Stores, polyester tights, shorts and puffer jacket, cotton socks and leather sneakers, all PUMA, Puma Stores

48

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

PHOTOGRAPHY Nikos Vardakastanis

FASHION Lazaros Tzovaras

THROUGH CITY SPACE

Τα παιδιά της πόλης είναι που την κάνουν πόλη. Αυτά ορίζουν τον χρόνο της, την κίνησή της, την όψη και τη ζωντάνια της. Και η πόλη, ζωντανεμένη, τους ταιριάζει. Κάνει ό,τι μπορεί γι’ αυτό. It’s the kids of this city that actually make it a city. They are the ones defining its time, its movement, its look and its liveliness. And the city, brought into life, suits them. It’s doing its best to suit them.

49

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

Βαμβακερό πουκάμισο, παντελόνι, μπουφάν, καπέλο και παπούτσια, όλα VANS, VF Hellas Cotton shirt, pants, jacket, hat and shoes, all VANS, VF Hellas

50

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

Ζακέτα με φερμουάρ από πολυεστέρα, FILA, Fila Stores, παντελόνι σκακιέρα από πολυεστέρα και βαμβάκι, γούνινο τζάκετ σκακιέρα από ακρυλικό και πολυεστέρα, όλα VANS, VF Hellas Polyester track top, FILA, Fila Stores, polyester and cotton checkerboard pants, acrylic and polyester fur checkerboard jacket, all VANS, VF Hellas

51

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

Polo t-shirt, σορτς, καπέλο από πολυεστέρα, βαμβακερές κάλτσες και δερμάτινα sneakers, όλα FILA, Fila Stores Polyester polo t-shirt, shorts, hat, cotton socks and leather sneakers, all FILA, Fila Stores

52

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

Βαμβακερό φούτερ και παντελόνι, jacket και καπέλο από πολυεστέρα, όλα NEW BALANCE Cotton hoodie and pants, polyester jacket and hat, all NEW BALANCE

53

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

Βαμβακερό φούτερ και καπέλο, όλα NEW ERA, βαμβακερό κοτλέ παντελόνι, VANS, VF Hellas Cotton hoodie and hat, all NEW ERA, cotton corduroy pants, VANS, VF Hellas

54

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

Μπλούζα από πολυεστέρα, DKNY, Dkny Boutique, τοπ, παντελόνι και μπουφάν puffer από πολυεστέρα FILA, Fila Stores, βαμβακερές κάλτσες και sneaker, όλα PUMA, Puma Stores Polyester blouse, DKNY, Dkny Boutique, polyester, top, pants and puffer jacket, FILA, Fila Stores, cotton socks and sneakers, all PUMA, Puma Stores

55

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

Παντελόνι από πολυεστέρα και βαμβάκι, VANS, VF Hellas Polyester and cotton pants, VANS, VF Hellas HAIR - MAKEUP Vivian Katsari (D-Tales) PHOTO RETOUCHING Jenny Kontopoulou MODELS Roberto, Vika, Maliyah, Tyrone (D- Models) FASHION ASSOCIATES Elena Defigou,Elina Tsoutsia

56

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

Γιλέκο και παντελόνι από πολυεστέρα, όλα FILA, Fila Stores, γούνινο τζάκετ από πολυεστέρα, UGG, Attica, βαμβακερές κάλτσες και suede sneakers, όλα PUMA, Puma Stores Polyester vest and pants, all FILA, Fila Stores, polyester fur jacket, UGG, Attica, cotton socks and suede sneakers, all PUMA, Puma Stores

57

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

LIFE IN PROGRESS Μια ζωή γεμάτη ταξίδια. Μοναχική ή όχι, ήταν μια επιλογή που έκανα πριν πολλά χρόνια. Η άνεση – πλέον – μέσα στα αεροδρόμια. Τα lounges και η μυρωδιά του καφέ καθώς κοιτάζω για μία ακόμη φορά την ώρα αποβίβασης. Τα power naps στα αεροπλάνα και αυτό το συναίσθημα όταν ανοίγεις τα μάτια σου λίγο πριν προσγειωθεί το αεροπλάνο. Πώς φαίνεται η πόλη από ψηλά…

06:00 AM Πτήση / 09:00 AM Παραλαβή από αεροδρόμιο / (Νούμερο οδηγού: xxxxxx) /10:00 AM Studio - Fitting για αυριανή φωτογράφιση / 01:00 PM check-in στο ξενοδοχείο / Και τώρα τι; / Παράγγειλα room service / Είδα TV / Έκανα χαλαρό ντους / Έφαγα (φορώντας την αφράτη ρόμπα του ξενοδοχείου – το καλύτερο) / Πήγα πάνω για ένα ποτό / Μίλησα με άλλους επισκέπτες του ξενοδοχείου (Ωραίος κόσμος απόψε) / Πίσω στο δωμάτιο / Χρησιμοποίησα το jacuzzi / Παράγγειλα room service / Προετοιμασία για τη φωτογράφιση / Περιποίηση (μάσκες προσώπου κλπ) / Είδα TV /Zzz

Μάλλινο polo t-shirt, BURBERRY, Attica, Δερμάτινη φούστα, SANDRO PARIS, παλτό από μαλλί και πολυεστέρα, DKNY, Dkny Boutique, βαμβακερό καπέλο, NEW ERA Wool polo t-shirt, BURBERRY, Attica, leather skirt, SANDRO PARIS, wool and polyester coat, DKNY, Dkny Boutique, cotton hat, NEW ERA

58

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

WORDS Ismini Papavlasopoulou

PHOTOGRAPHY Yiorgos Mavropoulos

FASHION Lazaros Tsovaras

A life full of journeys. Lonely or not, it was a choice that I’ve made many years ago. Comfort – now – in the airports. The lounges and the smell of coffee while I check, for once more, the time of landing. The power naps on the airplanes and this feeling you get when you open your eyes just before landing.

The way the city looks from high above…

06:00 AM Flight / 09:00 AM Airport pick-up / (driver’s number: xxxxxx) /10:00 AM Studio - Fitting for shoot tomorrow / 01:00 PM Hotel check-in / What now? / Ordered room service / Watched TV / Took a long hot shower / Ate (wearing the fuzzy hotel robe - it’s the best) / Went upstairs for a drink / Chatted with other hotel guests (Fun crowd tonight) / Went back to the room / Used the jacuzzi / Ordered room service / Prepped for the shoot. Pampering (face masks etc) / Watched TV /Zzz 59

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

Μεταξωτό εσώρουχο, Model’s own Silk lingerie, Model’s own

60

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

61

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

Μακρύ φόρεμα με βολάν από πολυεστέρα, DKNY, Dkny Boutique Polyester maxi dress with ruffles, DKNY, Dkny Boutique

62

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

63

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

Κάθε νέος προορισμός με εξιτάρει και θέλω να τον ανακαλύψω. Όταν φυσικά υπάρχει χρόνος. Πολλές φορές, το ταξίδι θα περιοριστεί σε τρεις τοποθεσίες: Αεροδρόμιο – studio – ξενοδοχείο. Λευκές ρόμπες, room service και κανάλια με μεταγλωττισμένες ταινίες. Δε θα μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου να ζει σε έναν τόπο και να μη γνωρίσω τον κόσμο από τα ταξίδια. Πολλές εικόνες, νέα πρόσωπα συνέχεια, άλλες κουλτούρες. Εγρήγορση, πολλές εναλλαγές, έντονες στιγμές. Όμως παράλληλα πολλή μοναξιά κάποιες φορές. Μαθαίνεις να ζεις μέσα από αυτό. Να είσαι ευέλικτη. «I can fit in any circumstance», σκέφτομαι.

64

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

Every new destination excites me and I want to explore it. When there’s time of course. Often, the journey will be limited to three locations: Airport – studio – hotel. White robes, room service and TV channels with dubbed films.

I couldn’t imagine myself living in one place and not getting to know the world through travelling.

A lot of images, new faces, constantly, different cultures. Vigilance, many changes, intense moments.

But at the same moment, a lot of loneliness sometimes. You learn to live through that.

To be resilient. I’ m thinking, “I can fit in any circumstance”.

65

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

Πλεκτή ζακέτα από μαλλί, KENZO, Attica, εσώρουχο, Model’s own Wool knitted cardigan, KENZO, Attica, lingerie, Model’s own

66

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

67

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

Μεταξωτό πουκάμισο και παντελόνι, μάλλινο ζιβάγκο, καπέλο από πολυαμίδιο, όλα LOUIS VUITTON, Louis Vuitton Boutique Silk shirt and pants, wool turtleneck, polyamide hat, all LOUIS VUITTON, Louis Vuitton Boutique

Μετά από όλα αυτά τα χρόνια γεμάτα μετακινήσεις - μόνο στη Νέα Υόρκη άλλαξα 9-10 σπίτια - νιώθω πολίτης του κόσμου. Είναι υπέροχο συναίσθημα αλλά παράλληλα δύσκολο. Γιατί νιώθεις συχνά ότι δεν ανήκεις πραγματικά και εξ ολοκλήρου κάπου συγκεκριμένα. Ήταν όμως ένα όνειρο που είχα από μικρή. Στο γυμνάσιο είχα την τηλεόραση να παίζει MΤV. Άλλες φορές ταινίες, άλλες σειρές. Φανταζόμουν μια ζωή «εκεί έξω»...

68

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

After all these years full of movement – in New York alone I’ve moved 9-10 times – I feel like a citizen of the world. It is a wonderful feeling but at the same time a hard one. Because you often feel like you don’t really belong anywhere specifically and as a whole.

However, it was a dream I’ve had since I was a little girl. In junior high school there was only MTV playing on TV. Sometimes a movie, sometimes some kind of series.

I was dreaming of a life “out there”…

69

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

Μεταξωτό πουκάμισο και μάλλινο παντελόνι, όλα MAX MARA, Max Mara Boutique, σκουλαρίκια, Model’s own Silk shirt and wool pants, all MAX MARA, Max Mara Boutique, earrings, Model’s own

70

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

71

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

Μεταξωτό πουκάμισο, μάλλινο παλτό και φουλάρι, όλα MAX MARA, Max Mara Boutique Silk shirt, wool coat and scarf, all MAX MARA, Max Mara Boutique

Το modeling ήρθε δυναμικά κάπου στο Λύκειο. Ήταν ο τρόπος να βγω απ’το comfort zone μου. Ήμουν πολύ ντροπαλό παιδί, λιγομίλητο σε όσους δεν με ήξεραν. Οπότε μέσα από αυτήν την δουλειά μπόρεσα να εκφραστώ με έναν αλλιώτικο τρόπο. Μέσα από τις εικόνες. Από εκφράσεις και κινήσεις. Μου άρεσει να μπαίνω σε ρόλους. Να αλλάζω.

72

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

Modeling emerged in full force sometime around high school.

It was a way for me to get out of my comfort zone. I was a very shy child, quite reserved to those who didn’t know me. So, through this job I’ ve managed to express myself in a different way. Through pictures. With expressions and movements.

I like getting into roles. Changing.

73

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

Χρυσό κολιέ Κ18 με μπριγιάν και τανζανίτες, χρυσά μπλε πλατινωμένα σκουλαρίκια και δαχτυλίδι Κ18 με μπριγιάν και ζαφείρια, όλα DANELIAN DIAMOND CLUB Gold K18 necklace with brilliants and tanzanites, blue plated gold K18 earrings and ring with brilliants and sapphires, all DANELIAN DIAMOND CLUB

74

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

Μπλούζα ζιβάγκο, Model’s own, σιφόν φόρεμα με φλοράλ κεντήματα από πολυεστέρα, DKNY, Dkny Boutique, διάφανες κάλτσες, CALZEDONIA Turtleneck blouse, Model’s own, polyester floral embroidered chiffon dress, DKNY, Dkny Boutique, transparent socks, CALZEDONIA

75

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

Το future me:

My beloved self, έχεις καταφέρει πολλά και να είσαι περήφανη για το ταξίδι που έχεις επιλέξει. Ξέρω ότι κάποιες φορές σε αγχώνει ο χρόνος και θέλεις να τα προλάβεις όλα. Σκέφτεσαι συνέχεια τα επόμενά σου βήματα και πολλές φορές είσαι ανυπόμονη. Είδες όμως, που με υπομονή και επιμονή εκπληρώθηκαν τα περισσότερά σου όνειρα; Συνέχισε να κανείς αυτό που αγαπάς και όλα τα αλλά θα ακολουθήσουν.

With love and care, Me

To future me:

My beloved self, you have achieved a lot; and be proud of the journey that you have chosen. I know that sometimes time stresses you out and you want to find time for everything. You’re constantly thinking about your next steps, and quite often you are impatient.

Haven’t you realized, though, that with patience and persistence most of your dreams have come true? Keep on doing what you love and everything else will follow.

With love and care, Me 76

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

This page: Μεταξωτό πουκάμισο, MAGDA BUTRYM, Soho Soho, σκουλαρίκια από ορείχαλκο με μεταλλική μαύρη επιμετάλλωση, KATERINA VASSOU Silk shirt, MAGDA BUTRYM, Soho Soho, brass earrings with black metallic plating, KATERINA VASSOU Opposite page: Πλισέ μπλούζα και φούστα από βαμβακερή οργάντζα και μάλλινο καπέλο, όλα TOD’S, Tod’s Boutique Cotton organza blouse and skirt with pleats, wool hat, all Tod’s Boutique 77

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

78

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

HAIR Dimitris Sarantou (Beehive Artists) MAKE UP Marita Thoma Politou (Beehive Artists) FASHION ASSOCIATES Elena Defigou, Elina Tsoutsia 79

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

The Purple Valley - DreamRunners.0102 Video, 3D Game, Print, Text - 21x27,5cm - Archival Inkjet 80 Print, Unique, 2020 Baryta

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

The Purple Valley - DreamRunners.0102 Artist Nikolas Ventourakis has invited Ellie Antontiou to collaborate in creating a unique artwork for Ozon, inspired by the issue’s title Ellie Antoniou (b.1995) is based between London and Athens.She holds an MA Degree in Sculpture from the Royal College of Art, with a two-year scholarship from NEON Organisation. Ellie is co-founder of the, Athens-based, ERGO Collective; a creative platform formed on the premise of collaboration and collective creativity pollinated by an array of disciplines, from dance to fine art, music and more.

DreamRunner 1: I\m falling!

DreamRunner 2: As you fall you will experience the landscape settling around you. Look up.

Are there stars above you?

DR1: No. It\s clear sky. There is a huge wall surrounding me. Am I trapped?

DR2 The wall is tall, but there is an exit. The labyrinth is made up of three concentric circular walls. Each wall has one exit more than the previous one. Do you see the exit?

DR1: I can see a passage. I\m walking towards it, but it\s as if an invisible force field does not allow me to go through. I\m confused and feel lost.

DR2: You must be walking into one of the glass towers. Do not fear; they are there to guide you to the purple valley. Try to walk around it and through the passage.

DR1: I\ve walked through the passage. I can go left or should I go right?

DR2: Go to your right. to make sure we mean the same direction, check there is another glass tower next to you from the right side before turning. The labyrinth appears very different today. I have never been here at night before. With no sunlight the colours are vivid. I did not expect this. It must be the rock.

DR1: There is a tower. It was hard to spot it before, because in it the whole labyrinth is reflected and I get disoriented. I can\t see my own reflection in them.I walked past it. And I can see three towers in the distance.

DR2: The glass towers refract the light from the front and reflect from the sides. In this way they become almost invisible in the space. The three towers are on the side of the second passage.You are on the right path. The rock around you should have already started showing signs of the purple valley. Is that true?

DR1:Yes. But I\m worried I\m at the wrong place ... I can\t see any stars!

DR2 It is odd. I do not remember the ground being so green before either. This is why the towers are the signifiers. The labyrinth changes with light, but the towers remain as marks for the exits.I think you are close. Did you go through the passage?

DR1:I\m through. The ground is not green. It\s pink and orange. Am I lost ? But I see the towers.

DR2:The sun in the labyrinth shines turquoise, it is said to change the colour of the rock.

It is strange but we should try to continue in search of the valley. Arriving will be the only way to know if we are on the same path. Go left after the passage. You should be seeing more towers, almost like a ghost city. The turquoise light is starting to hit the wall around me.

DR1: I see the towers. It is indeed like a ghost city. The light is orange at the distance.

It\s getting warmer as I approach it.

DR2:Have you gone through the last passage or do you see the Orange Horizon from afar?

DR1:Yes! I have!

DR2:The purple valley should be at the other side of the last wall.

DR1:I\ve reached The Valley. I feel warmer by the minute. It\s beautiful out here.

DR2:Do you see the sun rising? It is so beautiful out here. But for me it\s cold. The night is full of stars. The sky is turning purple as it merges with the orange light.

DR1:It\s dawning. The sun is just behind the horizon. It should rise soon. Now that I\m out of the labyrinth, I think I\ll just sit down and wait for it.

DR2:Be aware to not try and go too close to the Sunrise. There are invisible portals all around the outside walls of the labyrinth that will bring you back to the beginning. I will sit and wait for the sunrise too.

DR1:Perhaps, I\ll see you on the next run. And then you can tell me how your sun looked like.

DR2:Enjoy the sun rise! See you at the next run.

81

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

82

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

WORDS Marion Siampakou CONCEPT AND DIRECTION George Drivas PERFORMED BY Angeliki Beveratou, Nikos Vlachogiannis ART DIRECTION George Drivas, Efi Gousi DIRECTOR OF PHOTOGRAPHY Claudio Bolivar, G.S.C. COSTUME DESIGN Lazaros Tzovaras MAKE UP ARTIST Eleni Savidou LEGAL ADVISER Zoi Mavroskoti

THIS IS NOT FEEL-GOOD ART Ο Γιώργος Δρίβας είναι ένας καλλιτέχνης που αγαπά την κίνηση. Κινείται ο ίδιος, κινούνται τα έργα του, κι όχι απλά γιατί μέσο του κατεξοχήν είναι η κινούμενη εικόνα. Ας δούμε όμως την ιστορία του από την αρχή της, εκείνη τη «φοβερή δεκαετία του ’90 σε μία πόλη που μόλις είχε επανενωθεί και αναζητούσε την ταυτότητά της, όπου όλα ήταν πεδίο έρευνας και πειραματισμού», στο Βερολίνο. «Μετά από ένα Interrail που έκανα, λίγο πριν τελειώσω το ελληνικό πανεπιστήμιο, και αφού γύρισα τη μισή Ευρώπη με τρένο, ήμουν σίγουρος ότι ήθελα να ζήσω και να συνεχίσω τις σπουδές μου εκεί. Με το που πάτησα το πόδι μου στην πόλη ένιωσα αυτομάτως μία απόλυτη ταύτιση. Στο Βερολίνο οφείλω ό,τι έγινα. Θα μπορούσα να πω, κάπως σχηματικά, πως στην Αθήνα γεννήθηκα και στο Βερολίνο μεγάλωσα. Ήταν ασύλληπτη η πληθώρα των ερεθισμάτων που σου έδινε η πόλη. Ήταν σαν να άνοιγε το μυαλό μου προς όλες τις κατευθύνσεις». Η ιστορία του Γιώργου τον οδηγεί λοιπόν από την Αθήνα των μέσων του ‘90, τις σπουδές πολιτικών επιστημών στη νομική σχολή και σκηνοθεσίας στη Σταυράκου, στο πανεπιστήμιο Freie του Βερολίνου για μεταπτυχιακό σε κινηματογράφο και μέσα. «Η επιστροφή μου στην Αθήνα έγινε σταδιακά. Η αλήθεια είναι ότι μου πήρε καιρό να “επαναπατριστώ” πλήρως. Συνέβη κάπως υβριδικά, υπό την έννοια ότι μετά το 2011 μετέφερα τελικά τη βάση μου στην Ελλάδα, ενώ συνέχισα να ταξιδεύω αρκετά συχνά». «Γενικότερα θα έλεγα ότι δε με απασχολούν αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα μόνο, αλλά, με αφορμή αυτά, αναζητώ τη γενικότερη σχέση και τον ρόλο τους στον παγκόσμιο χάρτη. Έτσι λοιπόν τα θέματα που με απασχολούν είναι κάπως υπερεθνικά. Σίγουρα βέβαια με επηρεάζουν πολύ τα τρέχοντα κοινωνικοπολιτικά ζητήματα: η οικονομική κρίση στο Sequence 83

George Drivas is an artist that loves movement. He himself is moving, his works are moving, and not just because moving images are primarily his means.

But, let’s take his story from the beginning, that “astounding ‘90s decade, in a city that has just been reunited and was looking for its identity, where everything was a field of research and experimentation”, in Berlin. “After an Interrail, right before graduating from the Greek university, and after I had visited half of Europe by train, I was certain that I wanted to live and carry on with my studies there. The moment I set foot in that city I automatically felt an absolute kinship with it. I owe what I have become to Berlin.

I could say, rather schematically, that I was born in Athens and raised in Berlin. The plethora of stimuli given to you by the city was inconceivable. It was like my mind was opening to every direction”.

So, George’s story leads him from a mid ‘90s Athens, from his Political Science studies in the Law school and the Stavrakos school of Direction, to the Freie University of Berlin for a Master’s degree in Cinema and Media. “My return to Athens happened gradually. The truth is that it took me some time to get completely ‘repatriated’.

The way it happened was rather hybridly, meaning that it was only after 2011 that I had moved my base to Greece, while I kept on travelling pretty regularly”.

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

Error, η περιβαλλοντική ρύπανση σε σχέση με τα διάφορα οικονομικά συμφέροντα στο Kepler, η προσφυγική τραγωδία στο Εργαστήριο Διλημμάτων, το όποιο metaverse στο νέο μου έργο Kaizo. Δε μιλώ ακριβώς για αυτό που με εμπνέει, αλλά, εξαιτίας αυτού, για τα παγκόσμια αποτελέσματά του». Τον αναπόφευκτα παγκοσμιοποιημένο δημόσιο διάλογο θέλησε να τροφοδοτήσει, προσφέροντας στο διεθνές κοινό την εμπειρία του Εργαστηρίου Διλημμάτων, της walkable βιντεοεγκατάστασης με την οποία εκπροσώπησε την Ελλάδα το 2017 στην Biennale Τέχνης της Βενετίας. «Αυτό λοιπόν που έκανα στη Βενετία είναι να πάρω ένα εμβληματικό έργο της αρχαίας ελληνικής γραμματείας (Ικέτιδες του Αισχύλου) και να δω τι μπορεί να πει σήμερα σε παγκόσμιο επίπεδο. Κι έτσι ιδανικά να ξεκινήσει έναν διάλογο, όχι μόνο για το τι είναι εθνικό αλλά και τι είναι σύγχρονο, παγκόσμιο, κοινό. Θα έλεγα ότι η Biennale της Βενετίας μπορεί να είναι ένα παγκόσμιο συνέδριο ιδεών, αντάξιο μίας συνέλευσης του ΟΗΕ. Αυτό προϋποθέτει να μη φοβόμαστε να θέτουμε ερωτήματα, αλλά και να προτείνουμε καλλιτεχνικές φόρμες που ξεπερνούν μία στενή “διασκεδαστική” ή έστω ευχάριστη έννοια της τέχνης. Χωρίς βέβαια αυτό το δεύτερο να είναι απαραίτητα κατακριτέο». Από εκεί κι έπειτα, από τη Βενετία ως την Αθήνα, το έργο του Γιώργου Δρίβα εξερευνά νέα εδάφη συνομιλώντας με αυτό που ο Umberto Eco, όταν εξήντα χρόνια πριν επικαιροποιούσε την έννοια του έργου σύγχρονης τέχνης, αποκάλεσε «έργο εν κινήσει». Και τα νεότερα έργα του Γιώργου είναι έργα εν κινήσει με την παραπάνω έννοια, ακριβώς γιατί απαιτούν από εμάς, τους θεατές τους, κίνηση φυσική (γύρω ή ανάμεσά τους), κινητοποίηση διανοητική (ως προς το νόημά τους), συμβολή ενεργή στην ίδια τη συντέλεσή τους. «Προϋποθέτουν, ή ίσως επιβάλλουν, τη συμμετοχή, την περιπλάνηση μέσα στο έργο και τη συλλογή διάσπαρτων κομματιών της αφήγησης. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να ερευνήσω την έννοια της επιλογής. Πώς είναι το έργο όταν η θέασή του, η ίδια του η ιστορία και η αφήγηση είναι προϊόν πολλαπλών επιλογών; Τι σημαίνει και τι συμβαίνει όταν (νομίζουμε ότι) έχουμε πολλές επιλογές ως θεατές αλλά και ως δημιουργοί; Μπορούμε να μιλάμε για θεατές συν-δημιουργούς που με τις επιλογές

84

“Generally, I would say that I do not just care about what happens in Greece, but also, motivated by it, I am looking into its general relation and the role it plays in the world. Therefore, the matters that occupy my mind are somewhat supranational. Certainly, I am getting very affected by the current sociopolitical matters: the economic crisis in Sequence Error, the environmental pollution regarding the different economic interests in Kepler, the refugee tragedy in the Laboratory of Dilemmas, the whatever-metaverse in my new work Kaizo. I don’t exactly speak about what inspires me, but because of it, about its global outcomes”.

This inevitably globalized public discourse is what he tried to fuel, offering to the international audience his experience from the Laboratory of Dilemmas; a walkable video installation, with which he represented Greece in the Venice Art Biennale in 2017. “So, what I did in Venice was to get an emblematic work from ancient Greek literature (The Suppliants by Aeschylus), and to see what it could tell us currently on a global level. And in that way, ideally, to start a discussion, not only about what is national but also about what is modern, global, and mutual. I would say that Venice’s Biennale can be an international conference of ideas, as worthy as the UN General Assembly. This requires, of course, that we are not afraid to ask questions, but to also be ready to suggest artistic forms that go beyond the narrow ‘fun’ or at least pleasant notion of art, without the latter being necessarily frowned upon”.

Thereafter, from Venice to Athens and beyond, George Drivas’ work explores new areas, discussing what Umberto Eco, when updating the meaning of modern artwork 60 years ago, had called “work in movement”. And George’s most recent works are moving works, in the aforementioned context, exactly because they require from us, their viewers, a natural movement (around or in between them), a mental mobilization (when it comes to their meaning), an active participation to their own realization. “They presuppose, or better yet, they impose, participating, wandering in the artwork and collecting the scattered pieces of the narrative. What I care about is to explore the notion of choice. What is the work like, when its viewing, its own story and narrative are products of multiple choices? What

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

My works presuppose, or better yet, they impose, participating, wandering in the artwork and collecting the scattered pieces of the narrative.

τους σε σχέση με το έργο, ουσιαστικά το (συν-)διαμορφώνουν; Και αν ναι, τι σημαίνει αυτό για την Τέχνη και για εμάς;». Το ζήτημα της επιλογής που δεν περιορίζεται «μόνο σε επίπεδο φορμαλιστικών δυνατοτήτων», διατρέχει και το πρόσφατο Kaizo. Το έργο, που παρουσιάστηκε ως work-in-progress στο πλαίσιο του project Freiraum του Ινστιτούτου Goethe, είναι web-based και παίρνει το όνομά του από «ένα είδος χακαρισμένων παιχνιδιών, γνωστών δηλαδή παιχνιδιών, που χακάρονται από χρήστες και φανατικούς παίκτες για να γίνουν πολύ δύσκολα και έτσι να μπορούν να παίζονται ανεξάντλητα με ελάχιστες πιθανότητες νίκης». Γι’ αυτό και η ιστορία που αφηγείται είναι μίας μάλλον απολαυστικής υπαρξιακής ήττας. «Στο Kaizo δύο άνθρωποιάβαταρ περιφέρονται σε άδειους φυσικο-ψηφιακούς χώρους προσπαθώντας να προχωρήσουν, ενώ ταυτόχρονα επιστρέφουν συνεχώς στο ίδιο σημείο και η ιστορία τους ξαναρχίζει». Ο θεατής έχει τη δυνατότητα να επέμβει ή μη στην αφήγηση, πράγμα που στη δεύτερη περίπτωση οδηγεί σε τυχαία, αλγοριθμική αναπαραγωγή. Η εμπειρία του όμως, σε κάθε περίπτωση, δύσκολα παραπέμπει σε feel-good art. «Αν όλα είναι μία μορφή σαδομαζοχιστικής άσκησης εξουσίας, άρα και απολαυστικού (;) εγκλωβισμού σε εμπόδια, κανόνες και πλαίσια, τότε το πρώτο που πρέπει να αναρωτηθούμε είναι πώς και γιατί σχεδιάζεται το παιχνίδι που παίζουμε. Και αν συμφωνήσουμε ότι όλα κάπως επηρεάζουν αυτό το παιχνίδι, όλα είναι νικητές και ηττημένοι, εξουσιαστές και εξουσιαζόμενοι, τότε πρώτα από όλα είμαι εγώ, είναι το ίδιο μου το σώμα, φορέας αλλά και ανα-παραγωγός μίας απολαυστικής (!) εξουσίας. Η ζωή μας, η ίδια μας η ύπαρξη, το σώμα μας είναι ένα χακαρισμένο παιχνίδι εξουσίας. Το χειρότερο δεν είναι ότι σε αυτό το παιχνίδι είμαστε καταδικασμένοι να χάσουμε περισσότερο ή λιγότερο απολαυστικά. Το χειρότερο από όλα είναι ότι εμείς φτιάξαμε τις συνθήκες για να είναι έτσι».

85

does it mean and what happens when we (think that we) have plenty of choices as viewers and as creators? Can we talk about viewers-co-creators, who, with their choices about a work of art, essentially (co-) create it? And if they do, what does that mean for Art and what does it mean for us?”. The matter of choice that doesn’t get limited to “only a level of formalistic”, is included in the most recent Kaizo. This work, which was presented as a workin-progress, part of the Freiraum project of the Goethe Institute, is web-based and takes its name from “a kind of hacked games, known games that get hacked by users and fanatic players in order to become very difficult, so that they can be played unlimitedly with a minimum chance of winning”. Therefore, the story it narrates is probably a story of a delightful existential defeat. “In Kaizo, two avatar-like people wander around in empty naturaldigital or maybe phygital spaces trying to move on, while at the same time they go back at the same point where they began and their story starts over”. The viewer has the possibility to intervene, or not, to the narrative, which in the second case means that it leads to a random, algorithmic replay. However, that experience cannot be considered as feel-good art, in any case. “If everything is a form of sadomasochistic power play, and thus a delightful (?) entrapment in between obstacles, rules and frames, then the first thing that we have to ask ourselves is how and why this game gets designed. And if we agree that everything, somehow, affects this game, everybody is a winner and a loser, a ruler and a subject, then it is I before everything else, it is my own body, that is the carrier but also the re-producer of a delightful (!) authority. Our life, our own existence, our body, is a hacked game of power. Then again, the worst part in this game isn’t that we are doomed to lose, in a delightful way, more or less. The worst part is that it is us who have created such conditions”.

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

88

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

WORDS Eleni Filippidou

Ευαισθησία, «τέτοια ευαισθησία», ακούει συχνά η Piyi Wong Poi-Ein να της λένε ότι διακρίνει το έργο της Ephemerality. Μια ματιά στο φωτογραφικό αυτό project «βοτανικής προσωπογραφίας», και καταλαβαίνεις: πρόκειται για ευαισθησία απέναντι στον κόσμο, ενσυναίσθηση ουσιαστικά, συντονισμό με την ουσία του. Sensitive, “so sensitive”, Piyi Wong Poi-Ein often hears people tell her about her work “Ephemerality”. A look at her photographic project of botany portraiture will make you understand: it is about being sensitive to the world, empathetic actually, tuned in to its essence.

89

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

«Έχει απομείνει ακόμα πολλή αξιοπρέπεια μέσα τους, και μια διαφορετικού είδους χάρη», λέει για τα φυτά της, που έχει φωτογραφίσει ως πορτρέτα, αλλά σε μια στιγμή της ζωής τους που σε άλλους θα φάνταζε αδιάφορη· αυτήν του μαρασμού. Αυτή η χάρη «είναι διαφορετική από εκείνην της πιο ιδανικής τους μορφής, που είναι της απόλυτης συμμετρίας. Αλλά από τη στιγμή που αρχίζουν να αποσυντίθενται, είναι επίσης σαν να γίνονται ένα», να ολοκληρώνονται. Αυτήν την ειλικρινή, ανεπιτήδευτη, φυσική διαδικασία προς την τελική τους υπόσταση, αποτυπώνει στις φωτογραφίες της η Piyi, συστήνοντας την έννοια του Ziran, από τη φιλοσοφία του Lao Zi. Τα φυτά σε αυτά τα πορτρέτα, η φύση γύρω μας, η ανθρώπινη προσωπικότητα, κινούνται μέσα στο σύμπαν με τις ιδιαιτερότητές τους, ακολουθώντας τον δρόμο προς την ολοκλήρωση, αλλά συγχρόνως αναζητούν να τα αφήσουν ανενόχλητα στην πορεία τους αυτή. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, η έννοια του εφήμερου που υποδεικνύει ο τίτλος του έργου, το «Ephemerality», δεν αναφέρεται στο για ελάχιστα υπαρκτό, αλλά σε «εκείνο που είναι μεταβατικό, που είναι μη μόνιμο». Και εδώ βρίσκει η Piyi, συμπτωματικά, όπως παραδέχεται, τη σύνδεσή της με τον Ηράκλειτο και το διάσημό του «τα πάντα ρει». Η ιδέα της ολοκλήρωσης περιλαμβάνει τη «θεμελιώδη κατανόηση της μεταβαλλόμενης φύσης των πραγμάτων με τον χρόνο». Άλλη μία διασταύρωση με την ελληνική κουλτούρα ο Ηράκλειτος για την Piyi, που ζει και δημιουργεί ως multidisciplinary καλλιτέχνιδα και designer στην Αθήνα, τα τελευταία 14 χρόνια. Από τη Μαλαισία, όπου ξεκίνησε ζωγραφίζοντας, στο Λονδίνο για σπουδές, έπειτα στη συνεργασία με τη Leo Burnett στην Κουάλα Λουμπούρ ως η μόνη γυναίκα art director τότε, εγκαταστάθηκε στην Αθήνα σε μια δύσκολη και ταραγμένη εποχή, στην αρχή της κρίσης. Εκτιμά τον ήλιο, τον καιρό, το τοπίο, όλα όσα γοητεύουν συνήθως τους επισκέπτες, αλλά, «για μένα, που δεν είμαι άνθρωπος πολύ εξωστρεφής, το να είμαι ξένη στην Ελλάδα με έκανε να στρέφομαι προς τα μέσα, περισσότερο. Περισσότερη αυτο-εξέταση», περιγράφει για τα πρώτα της χρόνια στην πόλη. Οπότε, καταλήγει, η Ελλάδα με αυτήν την έννοια «επηρέασε την έμπνευσή μου, γιατί σε κάνει κάπως να παραδοθείς σε μια κατάσταση. Υπάρχουν πολλά πράγματα που συνειδητοποιείς ότι δεν μπορείς να αλλάξεις. Έτσι, κάνεις το καλύτερο δυνατό». Η φωτογραφία ήρθε λοιπόν σαν μια διέξοδος και μάλιστα αποδείχθηκε το ιδανικό μέσο για να αποτυπώσει αυτήν τη γοητευτική στιγμή της τελευταίας σπίθας στα αγαπημένα της φυτά. «Ήθελα να δείξω την πιο ειλικρινή στιγμή τους. Την ουσία τους. Αν ζωγράφιζα, αν σχεδίαζα, θα έβαζα τον εαυτό μου μέσα σε αυτό», εξηγεί. Ίσως γι’ αυτό στις εικόνες της τα φυτά μοιάζουν λίγο σαν να ποζάρουν, να δείχνουν τον αληθινό τους χαρακτήρα, ελεύθερα να μιλήσουν. Και γι’ αυτό η Piyi δε θέλει στην επερχόμενη έκθεση του Ephemerality να παρουσιάσει τα πορτρέτα της σε μεγάλες εκτυπώσεις. «Τα φυτά δεν πρέπει να καταβάλλουν τους ανθρώπους, πρέπει να μπορείς να γείρεις, να τα εξετάσεις, να τα απολαύσεις ακόμα και στην τελευταία τους στιγμή. Δε θέλω να αναστατώσω την ισορροπία ανθρώπου και φύσης». Ούτε και να κάνει κάποια ισχυρή δήλωση, να παρουσιάσει κάποια μεγάλη ιδέα, ξεκαθαρίζει. «Θέλω μόνο να αφήσω μια κάποια παρηγοριά».

“There's still a lot of dignity left inside, and a different kind of grace”, says Piyi talking about her plants, which she has photographed as portraits, but in a moment of their lives that would seem insignificant to others; that of decay. This grace “is different from the one of their most ideal form, which is being perfectly symmetrical. But as soon as they start to deconstruct themselves, it's also like they’re becoming”, like they are being completed.

This honest, unpretentious, natural process of self becoming is what Piyi imprints on her photos, introducing the meaning of Ziran, originated in Lao Zi’s philosophy. The plants on those portraits, the nature around us, the human personality, are both on their way of self-becoming and ask to be left alone in the process. In that context, the meaning of Ephemerality is not about what is momentarily existing, but about “the one which is transitory”. And this is where Piyi finds, coincidentally, as she admits, her connection with Heraclitus and his famous quote “panta rhei” (πάντα ρει; "everything flows") . Her idea of completion includes the “essential understanding of the changing nature of objects with the flow of time”.

Heraclitus is another junction with Greek culture for Piyi, who lives and creates as a multidisciplinary artist and designer in Athens, for the last 14 years. From Malaysia, where she started painting, to London for studying, to collaborating with Leo Burnett Kuala Lumpur as their only female art director at the time, she has settled in Athens during hard and agitated times, at the beginning of the crisis.

She appreciates the sun, the weather, the scenery, everything that usually charms visitors, but “because I'm not a person who easily goes out to socialize, for me, being an outsider in Greece, makes me look inwards, more. More self-examining”, she says, describing her first years in the city. Therefore, she concludes, Greece in that context “has affected my inspiration, because it somewhat makes you surrender to a situation. There are many things that you realize you cannot change. You make the best out of everything”.

So, photography came as an outlet and it actually proved to be an ideal medium for her to capture this charming moment of her favorite plants’ last sparkle. “I wanted to show their true moment. Their essence. If I had painted, if I had drawn, I would have put myself into this”, she explains. Maybe this is why the plants in her pictures seem like they are posing; showing their true character, free to speak. And this is why Piyi doesn’t want to present her portraits in big prints in her upcoming Ephemerality exhibition.

“The plants shouldn’t overwhelm humans; you have to be able to lean on, to examine, to enjoy them at their very last moment. I don’t want to disturb this balance of man and nature”.

Nor did she want to make any strong statement, to present some big idea - she makes that clear. “I only want to leave some comfort”.

There's still a lot of dignity left inside the plants, and a different kind of grace; different from the one of their most ideal symmetrical form.

Piyi Wong Poi-Ein’s exhibition “Ephemerality” will be presented in spring 2022 @poiein_piyi

90

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

91

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

92

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

93

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

95

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

96

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

WORDS Klaus Jürgen Schmidt

PHOTOGRAPHY Yiorgos Kaplanidis (This Is Not Another Agency)

cOOl ShoUlD NOt be iNtimidAting Ο Klaus Jürgen Schmidt, ο πιο camp σχεδιαστής υφασμάτων στον κόσμο, σύμφωνα με το περιοδικό i.D, από το 2015 δημιουργεί τα καθηλωτικά του σχέδια από την Αθήνα. Κουρασμένος από τον ρυθμό και τη νοοτροπία της σύγχρονης μόδας και έχοντας συνεργαστεί ήδη με ονόματα όπως Marios Schwab, Hussein Chalayan, Louise Goldin, Martine Rose, Chloé και Versace, εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα για ένα δημιουργικό reboot και συνεχίζει να απογειώνει με τα σχέδιά του τις συλλογές σημαντικών brands, όπως το ιταλικό Magliano, τα λονδρέζικα JordanLuca και Qasimi και το ισπανικό Mans. Το Ozon του ζήτησε μια ξενάγηση στον κόσμο του. Since 2015, Klaus Jürgen Schmidt, the campest textile designer in the world, per i.D magazine, has been creating his capturing designs from Athens. Tired by the pace and mentality of contemporary fashion and after collaborating with brand names such as Marios Schwab, Hussein Chalayan, Louise Goldin, Martine Rose, Chloé and Versace, he moved to Greece for a creative reboot and his prints keep elevating the collections of important brands, such as Magliano in Italy, JordanLuca & Qasimi in London, Mans in Spain. Ozon asked for a guided tour in his world.

97

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

Για την έμπνευση και τις παπαρούνες Με κατευθύνουν πολλά διαφορετικά πράγματα. Είτε αρχαία, είτε φιλοσοφικά, της ποπ κουλτούρας ή από τη φύση – συνήθως υπάρχει ένα twist στον συμβολισμό, που μπορώ να συσχετίσω με την προσωπική μου εμπειρία. Οι παπαρούνες, για παράδειγμα, δημιουργήθηκαν με δύο διαφορετικούς τρόπους για δύο διαφορετικά brands κατά τη διάρκεια του lockdown, με τη σκέψη στα Ελευσίνια Μυστήρια· αυτά τα εκπληκτικά μικρά προειδοποιητικά σήματα ή προσκλήσεις, να ξεπετάγονται μέσα από σπασμένο μάρμαρο, σαν υποκατάστατα γεγονότων ή ενθυμήματα ψυχών – τα ίδια τα λουλούδια είναι βέβαια μια υπενθύμιση της αναγέννησης, και της νέας ζωής αλά επιστροφή της Περσεφόνης. Εννοείται ότι οι παπαρούνες έχουν και ένα πιο σκοτεινό, άσχημο νόημα όταν χρησιμοποιούνται για να εξορυχθεί η ουσία τους, κάτι που φαίνεται περισσότερο στο μοτίβο του JordanLuca. Πώς η κίνηση του σώματος επηρεάζει τα τυπωμένα μοτίβα Αυτό είναι ένα μεγάλο δράμα. Θα μπορούσα να περάσω άπειρο χρόνο προσπαθώντας ένα κομμάτι να συνεργάζεται όμορφα με τις παραμέτρους του σώματος, αλλά, στο τέλος, δεν είμαι εγώ που κόβω και ολοκληρώνω τα ρούχα, οπότε τα πράγματα μπορούν να πάνε πολύ λάθος – συχνά χάνονται στη μετάφραση. Η καλή επικοινωνία είναι το κλειδί για να αντιμετωπιστεί αυτό. Αλλά και πάλι εξαρτάται από το θέμα. Στο brand Magliano μάς αρέσει κάπως η έξαψη τού να γαμάμε εντελώς ένα πυκνοδουλεμένο έργο με πολλές λεπτομέρειες. Στο σχέδιο Fundamental Alphabet, μου φάνηκε ότι ξόδεψα μια αιωνιότητα για να δημιουργήσω αυτές τις ρεαλιστικές φιγούρες της queer υποκουλτούρας, για να τις δω μετά να τους συμπεριφέρονται σαν ένα μη τυπωμένο ύφασμα, αφήνοντάς τες να πέσουν όπου να’ναι στο σώμα, και μόνο με προσεκτική παρατήρηση μπορούσε αυτός που το φοράει ή το βλέπει να συνειδητοποιήσει ότι συλλαβίζουν το όνομα του brand, σαν ένα ανθρώπινο αλφάβητο... Δουλεύω με τα brands Mans στην Ισπανία και Qasimi στο Λονδίνο, όπου το σώμα, το βασικό ύφασμα και η κλίμακα είναι πολύ πιο σημαντικά στην παραμετροποίηση των σχεδίων. Το καλύτερο κομμάτι της δημιουργικής διαδικασίας Αυτό είναι συχνά ο γελοιωδώς μεγάλος όγκος δουλειάς που μόνο εγώ ξέρω ότι κατέβαλα για κάτι – με έναν εμμονικό τρόπο. Τα cameos του σχεδίου New Currency μοιάζουν σαν ξεπατικωμένες αρχαϊκές φιγούρες, απλώς φωτοτυπημένες. Δε μιλάω πολύ για το πώς δημιουργήθηκαν, αλλά αν ένας ή δύο fans αυτού του brand συνειδητοποιήσουν ότι τα πρόσωπα είναι renderings των υπερλεπτομερών πορσελάνινων cameos που έφτιαξα με το χέρι για την προηγούμενη συλλογή – σε επαναπροσέγγιση ως ύφασμα – είμαι απίστευτα ικανοποιημένος. Εκείνα τα ίδια τα cameos ήταν μια ωδή σε φίλους που χάθηκαν από κατάχρηση ουσιών. Το πράγμα βαθαίνει... και είμαι τόσο σπασικλάκι. Κατόπιν τούτου, μου είναι απαραίτητο να βγω από το κεφάλι μου, που μπορεί να είναι ένα μέρος με πολύ μεγάλη σύγχυση, για να παραμένεις εκεί μέσα κλειδωμένος όσον αφορά τη δημιουργικότητα. Όταν μπορώ να κοιτάξω αντικειμενικά κάποια κομμάτια και ξέρω ότι αυτοστιγμεί είναι απολύτως καινούρια αλλά ταυτόχρονα μπορούν να έχουν ένα θέμα που βγάζει νόημα στον οποιονδήποτε, οπουδήποτε – ξέρω ότι κάτι υπέροχο έχει συμβεί. Θέλω να δοκιμάζω πράγματα αλλά δε θέλω να αποξενώνω ή να επιβάλλομαι με αυτά τα έργα. “Cool” δεν πρέπει να σημαίνει ψαρωτικό.

On inspiration and poppies I pick up direction from a lot of different things. Be it ancient, philosophical, pop-cultural or from nature - there is usually a twist in the symbolism that I can cross-reference back to my own empirical experience. The poppies for example were made in two very different ways for two different brands within lockdown, in thinking about the Mysteries at Elefsina; these startling little red warnings or invitations poking through fragmented marble, as placeholders for events or reminders of souls - the flowers themselves of course a reminder of rebirth, and new life a la Persephone’s return. Poppies obviously have a darker, uglier meaning when mined for their substance which comes across more in the Jordanluca motif. Ηow body movement affects the textile print This is the big drama. I could spend absolute ages on engineering a piece to work beautifully on within the parameters of the body but, ultimately, I am not cutting and finishing garments, so things can go terribly wrong - often lost in translation. Good communication is key to combat this. But this again depends on theme. At Magliano - we quite like the thrill of completely fucking up a heavily worked, detailed artwork. In the Fundamental Alphabet, I spent what felt like forever creating those realistic figures from queer subculture only to have them become treated like a non-printed fabric letting them fall where ever on the body, when only upon inspection would a wearer / viewer realise they’re spelling out the brand name as a human alphabet… I work with Mans in Spain and Qasimi in London where the body, base cloth and scale are a lot more important in the configuration of the designs.

On the best part of the creative process It’s often the ridiculous amount of work only I know went in to it - in this obsessive way. The New Currency cameos look like lifted archaic figures, simply Xeroxed. I don’t go into much detail about how they were made but if one or two followers of that brand realise that the faces are renderings of the hyper detailed porcelain cameo jewellery I handmade for the previous collection - reimagined as a textile - I’m sickly satisfied. Those cameos themselves were an ode to friends lost to substance abuse. Things get deep… and I’m such a nerd.

That said, it is necessary for me to exit my own head which can be a confusing place to stay locked into creatively. When I can objectively look at certain pieces and know they are at once absolutely new yet simultaneously could make sense of a theme to anyone, anywhere - I know something wonderful has happened. I want to push envelopes but I don’t want to alienate or intimidate through these works. “Coolness” should not involve intimidation.

Work that’s worth its weight I realize I have created something that is worth its weight, when I know that the scales are balanced by the final piece having its place in a great longevity. I see so much crap ending up on fabric that just doesn’t need to be there in the world of expensive clothing. Let’s remember the cost - environmentally - of creating a textile. There is a moment of really bad print happening that people are spending a lot of money on - temporarily - but I wonder how soon it will end up forgotten or in a landfill. I win small battles with myself to stay away from ephemeral trends and stick with a long-life approach of aesthetic and philosophical gravitas.

I realize I have created something that is worth its weight, when I know that the scales are balanced by the final piece having its place in a great longevity.

98

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

99

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

Έργα που έχουν λόγο ύπαρξης Συνειδητοποιώ ότι έχω δημιουργήσει κάτι που αξίζει να υπάρχει, όταν ξέρω ότι εξασφαλίζεται ισορροπία με το τελικό κομμάτι, που έχει μια θέση με μακρά βιωσιμότητα. Βλέπω τόσα σκουπίδια να καταλήγουν σε ύφασμα, που απλά δε χρειάζεται να υπάρχουν στον κόσμο των ακριβών ρούχων. Ας θυμηθούμε λίγο το κόστος – περιβαλλοντικά – της δημιουργίας ενός υφάσματος. Βρισκόμαστε σε μια φάση πολύ κακών σχεδίων, στα οποία οι άνθρωποι ξοδεύουν πολλά χρήματα, αλλά αναρωτιέμαι πόσο γρήγορα αυτά θα καταλήξουν ξεχασμένα ή σε μια χωματερή. Κερδίζω μικρές μάχες με τον εαυτό μου, ώστε να μείνω μακριά από εφήμερες τάσεις και να συνεχίσω με μια μακροπρόθεσμη προσέγγιση αισθητικής και φιλοσοφικού βάρους. Για την υποδοχή των σχεδίων του Οι άνθρωποι είναι γενικά φανταστικοί όσον αφορά τα σχέδια. Στην Ιαπωνία και την Κορέα υπάρχουν κάτι συλλέκτες που εκτιμούν στ’ αλήθεια τα κομμάτια. Είμαι τόσο τυχερός που μπορώ να κάνω αυτού του είδους τη δουλειά και αυτό το υπενθυμίζω διαρκώς στον εαυτό μου – είναι εκπληκτικό το να βλέπω αυτές τις ιδέες να αποκτούν μια δεύτερη ζωή πάνω σε συγκεκριμένους χαρακτήρες που τις εκτιμούν. Στο περιοδικό i.D, πρόσφατα με χαρακτήρισαν τον πιο camp σχεδιαστή υφασμάτων στον κόσμο. Στο μυαλό μου έχω το camp ως το απόλυτο κομπλιμέντο και σε μια συνέντευξη στο O32c, η σχεδιάστρια Martine Rose φόρεσε ένα σχέδιό μου που είχα ζητήσει από το brand να της στείλουν, αφού την είχα πετύχει σε ένα δείπνο στο Μιλάνο, όπου το είχε λατρέψει – το σχέδιο τιμούσε ογδόντα διαφορετικές φιγούρες που είχαν τυπωθεί μαζί, σαν μια χώρα των θαυμάτων της υποκουλτούρας. Κάποιοι από αυτούς τους χαρακτήρες ήταν κοινοί μας φίλοι – αυτού του είδους η αναγνώριση είναι ta panda. Σχετικά με την Αθήνα Σε ένα προσωπικό επίπεδο, χρειαζ;oμουν να φύγω από τον κόσμο των fast fashion υφασμάτων μέσα στον οποίο είχα θαφτεί. Τα λεφτά ήταν καλά, αλλά η δουλειά απαίσια. Το εγώ μου ήταν άνω κάτω. Δεν είχα καθόλου ενέργεια εκείνη την εποχή για να συνεχίσω μέχρο το 2015. Η Αθήνα είχε αυτήν την ωμότητα που χρειαζόμουν· την ίδια στιγμή αρχαία, ένα πατρογονικό πιάτο με όλα τα λάθη και την επινοητικότητα του ανθρώπου. Ήταν τόσα πράγματα απολύτως καινούρια για μένα. Μπορώ να εξαφανιστώ σε διάφορα μοτίβα εδώ και να πάρω κάποια απόσταση από την κόσμο της μόδας. Εδώ δεν έχω απευθείας επιρροές από τη μόδα πολυτελείας, που σημαίνει ότι η δουλειά μπορεί να εξελιχθεί με ενός είδους φρέσκο αέρα, από τον οποίο δε θα μπορούσε να ωφεληθεί στο Λονδίνο ή το Μιλάνο, όπου βρισκόμουν πριν από την Ελλάδα. Σχετικά με το μέλλον της μόδας Βρισκόμαστε σε μια μετάβαση προς ένα ενδιαφέρον μέρος, σε όλα. Η μόδα περνάει μια μεγάλη διαδικασία διόρθωσης. Η συμπερίληψη επιτέλους συμβαίνει, με όρους εκπροσώπησης στους ισχυρούς οίκους. Όσον αφορά το περιβάλλον, είναι συναρπαστικό που ξεκινήσαμε να σκεφτόμαστε και τα υφάσματα από ρετάλια, αντί για τα καινούρια – κάτι που έχει ενδιαφέρον να φτιάξεις στην Αθήνα, μάλιστα, δεδομένης της ποσότητας. Χρειάζεται να φερθούμε πιο έξυπνα και με πιο ανοιχτό μυαλό σχετικά με την επανάχρηση και την επανεφεύρεση, τα πλεονάσματα παραγωγής και λοιπά. Είναι πραγματικότητα πια, αλλά υπάρχουν ακόμα θέματα σχετικά με την παραγωγή σε ορισμένες δουλειές, πρόκειται για ένα νήπιο που ακόμα μαθαίνει να περπατάει – αλλά σίγουρα θα περπατήσει.

100

On the reception of his designs People are generally pretty amazing about it. In Japan and Korea there is this collectable thing going on where the pieces are really valued. I am so lucky to be able to do this kind of work and constantly remind myself of that - to see these ideas take on second lives on specific characters who appreciate them is marvelous. In i.D magazine recently I was called the campest textile designer in the world. Camp in my mind is a mega compliment and in an interview in O32c, designer Martine Rose wore a Magliano print of mine that I had the brand send to her after having bumped into her at a dinner in Milan, where she was enamored by it - the print celebrated about eighty different figures Xeroxed together as this subcultural wonderland. A few of those figures were mutual friends - that sort of recognition is everything.

About Athens On a personal level I needed to leave the fast-fashion textile world I had become buried in. The money was great but the work was awful. My ego was upside down. I had no energy at the time to continue by 2015. Athens had this rawness I needed. At once ancient, a patria-dish for all of human error and invention. So much felt absolutely new to me. I can disappear here into themes and have some distance from the fashion world. I have no direct influences from luxury fashion here, which means the work gets to develop with a kind of fresh air it wouldn’t benefit from in London or Milan, where I was based before Greece.

On fashion’s future We are transitioning into an interesting place with it all.

Fashion is going through a great editing process. Inclusivity is finally happening in terms of representation at the power houses.

On an environmental level it’s exciting to have to start thinking about dead stock fabrics as bases as opposed to new - something fun to source in Athens actually, quantities considered. We need to get smarter and more open minded about reuse and reinvention, surplus etc. It’s happening but there are issues still with production on certain works, it’s the toddler still learning to walk for the moment - but walk it will. Ο Klaus σχεδιάζει να λανσάρει τη δική του σειρά προϊόντων, αποφασισμένος να πραγματοποιήσει ολόκληρη τη διαδικασία παραγωγής στην Ελλάδα.

«Made in Greece; Γαμάτο».

Klaus is planning to launch his own product line, determined to have this entire process produced in Greece. “Made in Greece? Cool as fuck”.

Opening image The New Currency cameos for Magliano. Image courtesy Magliano Next page bottom image Night Poppies, for Magliano Next page New Currency, for Magliano

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

101

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

102

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

INTERVIEW Olympia Tzortzi

PHOTOGRAPHY Yiorgos Mavropoulos

GIVING SPACE TO ALL

Με αφορμή τη συμμετοχή του στην 7η Biennale της Αθήνας, που ολοκληρώθηκε τον Νοέμβριο, με τη sci-fi queer όπερα «The New Elementals», το Ayesha Tan-Jones μοιράζεται με το Ozon τις επιρροές του, παρουσιάζει τον τρόπο δουλειάς του αλλά και εξηγεί τι θέλει να μεταφέρει στο κοινό με το έργο του.

Motivated by their feature in the 7th Athens Biennale, which took place last November, with the sch-fi queer opera «The New Elementals», Ayesha Tan-Jones shares their influence, presents their way of work and also clarifies what they want to communicate to the audience with their work.

103

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

Imagine an enthusiastic superhero as a vessel to talk about climate in such a way so as to raise awareness, instead of screaming climate change!

Είναι πολύ σημαντικό το ότι εχεις σπουδάσει γλυπτική, καθώς είναι κάτι που αντικατοπτρίζεται στη δουλειά σου. Θα μπορούσες να μας διευκρινίσεις κάποια πράγματα για τη δουλειά σου ως Yaya Bones αλλά και για το Shadow Sisters Fight Club; Αυτό που ήταν σημαντικό στις σπουδές μου στη γλυπτική ήταν ότι με ώθησαν να παρατηρώ τα πάντα σαν να είναι γλυπτά. Oι καθηγητές μου ήταν εξαιρετικά ανοιχτοί σε αυτό που αντιλαμβάνονταν ως γλυπτική και έτσι κινούμασταν πραγματικά στον χώρο και ωθούσαμε καταστάσεις προς τα εμπρός. Ειλικρινά, νιώθω οτι διεύρυνα την τέχνη μου μέσω της γλυπτικής. Μας αρέσει να δημιουργούμε με την κίνηση του σώματος και των σκέψεών μας και αυτό είναι που συμβαίνει και με τη μουσική μου. Και ήταν αυτό που σμίλευσε τα συναισθήματά μου και ελπίζω να σμιλεύει τα συναισθήματα άλλων ανθρώπων όταν το ακούν. Όσον αφορά τη μουσική μου ως Yaya Bones, βλέπω τη διαδικασία παραγωγής μουσικής ως γλυπτό ήχο, ως γλυπτό χώρο. Το Shadow Sisters Fight Club είναι σαν πρακτική που βασίζεται σε εργαστήρια, όπως το να δημιουργεί κάποιος γλυπτά από ενέργεια μέσα στον χώρο. Οι διαφορετικές προσωπικότητες στο έργο σου αντικατοπτρίζουν διαφορετικές ταυτότητες; Είναι αυτή μια προσπάθεια να ξαναγράψουμε την ιστορία, να βρεθούμε ανάμεσα στον μύθο, τη μυθοπλασία και την πραγματικότητα; Eίμαι όλοι εκείνοι οι χαρακτήρες που δημιουργώ. Υποθέτω ότι αυτό που μπορώ να κάνω με τους χαρακτήρες είναι να τους μεταμορφώνω σε ημι-υπερήρωες, χωρίς όμως να είναι αυτό που όλοι αναμένουν. Φανταστείτε έναν ενθουσιώδη υπερήρωα να μιλάει για το κλίμα με τρόπο τέτοιο που να ευαισθητοποιεί αντί να ουρλιάζει «ΚΛΙΜΑΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ». Νομίζω ότι ο κάθε χαρακτήρας μιλάει για τέτοια πράγματα με διακριτικότητα και ευστοχία. Ωστόσο, δε σκεφτόμουν πάντα με αυτόν τον τρόπο. Έλεγα ότι η τέχνη μου είναι ο ακτιβισμός μου και αυτό για το οποίο θέλω να μιλάω, άρα η τέχνη μου είναι πολύ σημαντική και όλοι θα την κατανοήσουν. Αλλά ήμουν πολύ αφελής. Το ότι είμαι ικανή να μιλήσω για αυτά τα ζητήματα είναι περισσότερο μια πράξη κάθαρσης. Δε χρειάζεται να ουρλιάζω. Πρέπει να αποδεχτώ ότι η δουλειά μου είναι αυτή που είναι και δεν πρόκειται να αλλάξει. Τουλάχιστον ξέρω ότι αγωνίζομαι να πετύχω κάποια μορφή οράματος στο έργο μου. Αναζητώντας ανακούφιση για τη θλίψη σχετικά με την κατάσταση του κόσμου, δημιούργησες τον όρο «optimystic dystopia». Πώς εφαρμόζεται αυτός ο όρος στη (διαθεματική) εργασία σου, στη ζωή και στις σχέσεις σου; Είναι αυτό το συναίσθημα της εύρεσης εκείνων των στιγμών αισιοδοξίας μέσα σε μια τέτοια τραγική κατάσταση. Ασχολήθηκα με τον όρο με τρόπο που θα χαρακτήριζα σχεδόν πνευματικό, έλεγα ότι αυτή είναι μια οπτιμιστική/ μυστικιστική δυστοπία που μπορούσε να ορίσει κάποια πράγματα που έκανα. Η δημιουργία του Shadow Sisters Fight 104

It is of great importance that you have studied sculpture, something that is reflected in your work. Could you elucidate on your work as Yaya Bones and your work at Shadow Sisters Fight Club?

What was important about studying sculpture was that I learned to view everything as a sculpture. My professors were so expansive in their perception of what sculpture actually was that we would find ourselves really moving about space and really pushing forward. I really expanded my art through sculpture. We like creating through the movement of our body and thoughts and this is what my music is like. And this is what has sculpted my emotions and hopefully sculpts other people's emotions when they listen to it. In terms of my music as Yaya Bones, I see the procedure of producing music as sculpting sound or sculpting space. Μy community, Shadow Sisters Fight Club, is like a workshop based practice, sculpting energy within space.

Do the different personalities in your work reflect different identities? Is this an attempt to rewrite history, to find ourselves in-between myth, fiction and reality?

I am all the characters that I create. I guess what I can do with the characters is transform them to a semisuperhero, but not quite the expected one. Imagine an enthusiastic superhero as a vessel to talk about climate in such a way so as to raise awareness, instead of screaming CLIMATE CHANGE. I think each character talks about things in subtle ways. However, it’s not the way I’ve always thought about it. I used to say that my art is my activism and what I am talking about, so my art is very important and everyone is going to understand it. But that was me being quite naive. It really is just subtle. To be able to talk about these issues is more of an act of. I don’t have to scream. I need to accept that my work is what it is and it is not actually going to change. At least I know that I'm striving for some form of vision in the work.

Searching for healing from the grief about the state of the world, you have created the term “optimystic dystopia“. How does this term apply in your (transdisciplinary) work, life and relationships?

It is this feeling of finding those moments of optimism amidst this kind of tragic state. I engaged with it in a way that felt almost intellectual, like this is optimystic dystopia and it could define certain things that I was doing. Creating Shadow Sisters Fight Club, a space to learn self-defense just felt optimystic dystopian – the fact that we actually have to learn self-defense is dystopian – but at the same time it felt like creating a space to love ourselves and the others in a different way. Within this sense it is really optimistic to engage with the term along the way.

Could you describe your ideal world? Does such a notion exist for you?

I wish my ideal world or cosmos or existence would be a OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

105

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

106

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

107

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

Club, ενός χώρου για αυτοάμυνα, έδινε επίσης την αίσθηση μιας οπτιμιστικής/ μυστικιστικής δυστοπίας – και μόνο το γεγονός ότι οι άνθρωποι πρέπει να μάθουν αυτοάμυνα ειναι δυστοπικό – αλλά ταυτόχρονα είναι ένας χώρος για να αγαπάμε τον εαυτό μας και τους άλλους διαφορετικά. Με αυτήν την έννοια είναι πραγματικά αισιόδοξο να εμπλακούμε με τον όρο αυτό στην πορεία. Θα μπορούσες να περιγράψεις τον ιδανικό σου κόσμο; Υπάρχει για εσένα μια τέτοια έννοια; Εύχομαι ο ιδανικός κόσμος ή ο κόσμος ή η ύπαρξή μου να ήταν ένας κόσμος γεμάτος ανθρώπους από όλες τις φυλές και τα χρώματα, γεμάτος ανθρώπους queer, γεμάτος ποικιλομορφία με αυτήν την έννοια, γιατί αυτό θεωρούσα ότι ήταν η διαφορετικότητα. Ένας υπέροχος κόσμος είναι αυτός που δίνει χώρο σε όλους μας για να ζήσουμε. Και όλοι μέσα σε αυτό το σύμπαν θα μπορούσαν να ενσαρκώσουν την queerness σε όλες τις πραγματικότητες που υπάρχουν και να εξερευνήσουν ταυτότητες και πολιτισμούς με τρόπο τέτοιο, ώστε να μην αισθάνεται κανείς ότι τον καταπιέζουν ή τον κλέβουν ή του φέρονται με μίσος. Και, προφανώς, μια άλλη πτυχή αυτού είναι όλα τα ζώα και τα φυτά. Όλα πρέπει να είναι στην πιο όμορφη αληθινή τους κατάσταση. Κανείς δεν πρέπει να είναι αυτοσυντηρούμενος. Η ανάπτυξη και τα τρόφιμα δεν πρέπει να ανήκουν σε μια κυβέρνηση. Δεν πρέπει να υπάρχει καπιταλισμός. Τίποτα από αυτά δεν είναι ρεαλιστικό αυτήν τη στιγμή. Για την Athens Biennale 7 είχες δημιουργήσει μια sci-fi queer ελληνική όπερα που βασίζεται στον μύθο Pangu. Tι σε ενέπνευσε σε σχέση με την Ελλάδα; Όταν το έγραψα για πρώτη φορά, βασίστηκε σε κινέζικους μύθους για τη δημιουργία του κόσμου και αυτό σχετίζεται γενικά με την ελληνική μυθολογία, καθώς η Κίνα, όπως και η Ελλάδα, έχει μια ισχυρή μυθολογική ιστορία. Νομίζω λοιπόν ότι αυτό το είδος αλληλεπίδρασης είναι που μπαίνει στο παιχνίδι. Η ουσία της πραγματικότητας είναι διάχυτη στην όπερα. Το να τοποθετηθεί αλλά και να ανέβει η ιστορία της στην Ελλάδα είχε σημασία, καθώς η ελληνική μυθολογία είναι γεμάτη θεότητες. Κάθε χαρακτήρας στην όπερα αντιπροσωπεύει ένα στοιχείο, κάτι πολύ συνηθισμένο στην ελληνική μυθολογία. Ένας πυλώνας ενέργειας που είναι πολύ ισχυρός στο έργο βασίζεται στα Παράσιτα. Αυτοί οι χαρακτήρες είναι μια προέκταση της ήδη υπάρχουσας όπερας. Αυτά τα άτομα συμμετέχουν σε έναν διαγωνισμό. Εάν κερδίσουν, τους εγγυώνται μια θέση στα κρυογονικά δοχεία ύπνου που χορηγεί μια διαβολική εταιρεία. Πηγαίνουν λοιπόν σε αυτήν τη διαβολική εταιρεία για να βάλουν τα σώματά τους στον πάγο, ώστε να καταφέρουν να επιβιώσουν από την Αποκάλυψη. Προφανώς μόνο οι πλούσιοι άνθρωποι μπορούσαν να υποστηρίξουν οικονομικά κάτι τέτοιο. Αυτός ο διαγωνισμός μοιάζει με θέατρο. Ειναι μια μορφή ψυχαγωγίας για τους πλούσιους, καθώς σαν θεοί μπορούν να επιλέξουν ποιος θα επιβιώσει. Και αυτή η επιβίωση εξαρτάται από τους ψηφοφόρους. Κατά κάποιο τρόπο μπορούμε να παρατηρήσουμε το τέλος του κόσμου μέσα από το φάσμα ενός βασικού συστήματος διαίρεσης των τάξεων.

108

world full of people of color and full of queers, full of all the diversity in that sense, because that is what I used to think diversity was. A beautiful cosmos is where we're all given the space to live. And everyone within that could just embody queerness in all the realities that exist and explore identities and cultures in a way that doesn’t feel like we are being oppressed or stolen from or met with hatred. And obviously another aspect of that is the existence of all animals and plants. Everything should just be in its most beautiful, true state. And nobody should be self-sustainable. Growth and food should not be part of a government. No capitalism.

None of these is realistic right now.

For AB7 you have created a sci-fi queer Greek opera that is based on the Pangu myth. What was your inspiration in relation to Greece?

When I wrote it the first time it was based on Chinese myths of creation and that relates to Greek mythology in general, since China, just like Greece has a strong mythological history. So I think that's the kind of interaction that comes into play.

The essence of reality is really strong in the opera already. Staging it in Greece made a lot of sense and so did bringing that story to Greece, which has all kinds of made up deities anyway. Each character in the opera represents an element, something common in Greek mythology. A similarly strong pillar of energy for the work, is based on Parasites. These characters constitute an extension of the existing opera. These people are basically taking part in a competition. If they win, they get a guaranteed place in the cryogenic sleep pots, provided by an evil corporation. So they go to the evil corporation to put their bodies into the freeze, so that they can survive the Apocalypse. Obviously, only rich people can afford this. Thus, this competition is like a play. It is meant to be a form of entertainment for the rich feeling like Gods who can pick and choose who survives. And survival is up to the voters. In a way, we can observe the end of the world through the spectrum of a basic class division system.

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

109

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

Μάλλινο σακάκι και φούστα pied de poule, TOM FORD, Linea Piu, ζακέτα από βαμβάκι και πολυεστέρα, PUMA, Puma Stores, δερμάτινες μπότες, DKNY, Dkny Boutique Wool pied de poule blazer and skirt, TOM FORD, Linea Piu, cotton and 110 track top, PUMA, Puma Stores, leather boots, DKNY, Dkny Boutique polyester

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

PHOTOGRAPHY Petros Toufexis FASHION Lazaros Tzovaras HAIR & MAKE Enriet Bakar MODELS Karyna, Grace, Chiara (D Models) FASHION ASSOCIATES Elina Tsoutsia, Elena Defigou

JUST PAUSING. (I’m on the move)

Για να αναγνωρίσεις την κίνηση, πρέπει να σταματήσεις; Όχι για την ανάσα, που κι αυτήν τη θες, αλλά για να τοποθετήσεις τον εαυτό σου στον χρόνο. Τώρα που βεβαιώθηκες ότι κινείσαι, συνέχισε. In order to identify movement, you have to make a pause. Not to breathe, although you need that, too; but to place yourself in time. Now that you’re sure you’re moving, keep going.

111

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

Πουκάμισο από μετάξι και πολυεστέρα, μάλλινη πλεκτή μπλούζα, φούστα από βισκόζη και πολυεστέρα και μάλλινο καπέλο, όλα YIORGOS ELEFTHERIADES, Yorgos Eleftheriades Space, φούστα με φερμουάρ από πολυεστέρα, RED VALENTINO, Attica, ψηλές μάλλινες κάλτσες και κοντές κάλτσες από ακρυλικό, όλα CALZEDONIA, αθλητικά παπούτσια από δέρμα και ύφασμα, FILA, Fila Stores Silk and polyester shirt, wool knitted blouse, viscose and polyester skirt and wool hat, all YIORGOS ELEFTHERIADES, Yiorgos Eleftheriades Space, polyester skirt with zip, RED VALENTINO, Attica, wool tall socks and acrylic sort socks, all CALZEDONIA, leather and textile sneakers, FILA, Fila Stores

112

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

Μακρύ καρό shirt-dress από βισκόζη, καρό flared παντελόνι από πολυεστέρα, πλεκτή καρό ζακέτα από μαλλί και νάιλον, όλα KENZO, Attica, βαμβακερό manteau, ISABEL ETOILE MARANT, Attica, δερμάτινες μπότες, DR MARTENS, Haralas Viscose long plaid shirt-dress, polyester plaid flared tailored pants, wool and nylon knitted plaid cardigan, all KENZO, Attica, cotton manteau, ISABEL ETOILE MARANT, Attica, leather boots, DR MARTENS, Haralas

113

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

Δερμάτινο παντελόνι, μάλλινη φούστα, πλεκτό ζιβάγκο, παλτό, κασκόλ και δερμάτινα γάντια, όλα MAX MARA, Max Mara Boutique, κάλτσες από ακρυλικό, CALZEDONIA, δερμάτινες μπότες, DR MARTENS, Haralas Leather pants, wool skirt, wool knitted turtleneck, wool coat, scarf and leather gloves, all MAX MARA, Max Mara Boutique, acrylic socks, CALZEDONIA, leather boots, DR MARTENS, Haralas

114

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

Μάλλινη cloche φούστα, πλεκτό ζιβάγκο από μαλλί και κασμίρ με κέντημα, μάλλινη κάπα με χειροποίητο κέντημα, όλα ERMANNO SCERVINO, Linea Piu, μάλλινες κάλτσες, CALZEDONIA, αθλητικά παπούτσια από δέρμα και ύφασμα, FILA, Fila Stores Wool cloche skirt, Wool and cashmere knitted turtleneck blouse with embroidery, wool cape with hand-made embroidery, all ERMANNO SCERVINO, Linea Piu, wool socks, CALZEDONIA, leather and textile sneakers, FILA, Fila Stores

115

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

Μεταξωτό πουκάμισο, φούστα, bomber και αδιάβροχο καρό παρκά από πολυεστέρα, όλα BURBERRY, Attica, μάλλινη εσάρπα, MONCLER, Attica, βαμβακερές κάλτσες, PUMA, Puma Stores, μάλλινο καπέλο, YIORGOS ELEFTHERIADES, Yiorgos Eleftheriades Space, αθλητικά παπούτσια από δέρμα και ύφασμα, FILΑ, Fila Stores Silk shirt, skirt, bomber jacket and polyester plaid waterproof parka, all BURBERRY, Attica, wool scarf, MONCLER, Attica, cotton socks, PUMA, Puma Stores, wool hat, YIORGOS ELEFTHERIADES, Yiorgos Eleftheriades Space, leather and textile sneakers, FILA, Fila Stores

116

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

117

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

Βαμβακερό μπουφάν, VANS, VF Hellas Cotton jacket, VANS, VF Hellas

118

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

Ζακέτα με φερμουάρ από πολυεστέρα, FILA, Fila Stores, sheepskin μπουφάν, SANDRO PARIS Polyester track top, FILA, Fila Stores, sheepskin jacket, SANDRO PARIS

119

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

Linda Βαμβακερό t-shirt και φόρμα, μπουφάν από πολυεστέρα και βαμβάκι, όλα DIRTY LAUNDRY Cotton t-shirt and sweatpants, polyester and cotton jacket, all DIRTY LAUNDRY Josef Βαμβακερό t-shirt και φόρμα, μπουφάν από πολυεστέρα και βαμβάκι, όλα DIRTY LAUNDRY Cotton t-shirt and sweatpants, polyester and cotton jacket, all DIRTY120 LAUNDRY

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

WORDS Eleni Filippidou PHOTOGRAPHY Yiorgos Mavropoulos FASHION ASSOCIATES Elina Tsoutsia, Elena Defigou

FASHION Lazaros Tzovaras

FIGHTING STAGNATION

Για την εποχή των ηρώων, όπου το σώμα παίζει τον πιο σημαντικό ρόλο, ενδιαφέρονται από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας τους, το 2005, οι Rootlessroot. Το δίδυμο των διεθνώς καταξιωμένων χορευτών και χορογράφων Λίντας Καπετανέα και Josef Frucek, παρουσιάζοντας την πρακτική τους Fighting Monkey, εξηγεί πώς η κινητοποίηση του σώματος πυροδοτεί τη δημιουργικότητα - και γιατί αυτό τελικά είναι ζήτημα επιβίωσης. Since the first moment of their formation, in 2005, Rootlessroot has been interested in the time of heroes, where the body holds the most important role. The duo of the internationally acclaimed dancers and choreographers, Linda Kapetanea and Josef Frucek, by presenting their Fighting Monkey practice, explain how the mobilization of the body triggers creativity – and why this is actually a matter of survival.

121

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

Σίγουρα, η διαπίστωση ότι η κίνηση και η σωματικότητα αποτελούν τον πυρήνα της δημιουργικότητας ενός χορευτή δεν προκαλεί ιδιαίτερη έκπληξη. Στην περίπτωση όμως των Rootlessroot τα πράγματα μοιάζουν κάπως πιο περίπλοκα. Είναι η ίδια η αντίληψη του κόσμου που εξαρτάται από την κίνηση του σώματος μέσα σ’ αυτόν· γιατί «η κατανόηση είναι μια μορφή χαρτογράφησης», λέει ο Josef. Έτσι, τελικά η ίδια η γνώση δεν είναι κάτι στατικό, είναι μια δραστηριότητα που απαιτεί τη χρήση των αισθητικοκινητικών μας ικανοτήτων και την κίνηση. Συνεπώς, το πώς βλέπουμε τα πράγματα δεν επηρεάζεται απλώς από τον τρόπο που κινούμαστε· ταυτίζεται μαζί του. Αναπόφευκτα, η στασιμότητα μπορεί να μας καταστήσει ανίκανους να διαχειριστούμε δυσκολίες. Βέβαια, κατά βάθος, κανείς δε θέλει να κινηθεί, να αλλάξει, εξηγεί ο Josef, που έρχεται να βάλει έναν αστερίσκο στη θεωρία της εξέλιξης: η επιβίωση του ισχυρότερου είναι «στην ουσία μια υποκατηγορία της πιο σημαντικής θεωρίας της επιβίωσης του σταθερού». Ενώ δηλαδή κανείς μας δεν έχει την εσωτερική παρόρμηση να εξελιχθεί, η αλληλεπίδρασή μας με τον κόσμο μάς αναγκάζει να το κάνουμε. Αν αυτό το συμπέρασμα φαντάζει αυτονόητο, ο Josef σημειώνει ότι συμβαίνει επειδή πρόκειται για θέμα επιβίωσης. Άρα, για να αντεπεξέλθουμε σε όσα απρόβλεπτα ορθώνει μπροστά μας ο κόσμος, πρέπει να εξασκούμε τη δημιουργικότητά μας, την ικανότητα να ελέγχουμε το σώμα μας και να κινούμαστε. Αλλά «πώς εξασκείσαι / προπονείσαι/ δουλεύεις σήμερα, αφού δε γνωρίζεις τι θα φέρει το αύριο; Τι είναι αυτό δηλαδή για το οποίο προετοιμάζεσαι τελικά;» θέτει το ερώτημα η Λίντα, για να εξηγήσει γιατί δημιούργησαν μαζί με τον Josef το Fighting Monkey, που πλέον διδάσκεται και σε σχολές του εξωτερικού. Αυτή η «πρακτική και όχι τεχνική», όπως διευκρινίζει, «σε βοηθά να διατηρείς νέο το νευρικό σύστημα και το σώμα σου για να βρίσκεις λύσεις επιβίωσης και δημιουργικότητας». Αυτό γίνεται «μέσα από παιχνίδια με ανοιχτούς κανόνες που μοιάζουν με τις πραγματικές συνθήκες της ζωής», εξηγεί και σημειώνει ότι οι εντυπωσιακές δυνατότητες του ανθρώπινου σώματος εμφανίζονται «όταν ερχόμαστε σε επαφή με το άγνωστο, με τον κίνδυνο, με την πίεση». Πώς διδάσκεται όμως μια πρακτική που ειναι συνυφασμένη με την ίδια την έννοια της επιβίωσης; «Κοιτάζουμε τα σώματα των μαθητών και τους δίνουμε μικρά ερεθίσματα προκειμένου ν’ ανακαλύψουν μόνοι τους τον δρόμο και τις επιλογές τους», λέει η Λίντα, γι’αυτό πιστεύει ότι δάσκαλος και μαθητής μαθαίνουν ο ένας από τον άλλο. Ο Josef συμφωνεί: «Η διδασκαλία είναι ένας τρόπος μάθησης, σημαίνει το να είσαι εκτεθειμένος, ευάλωτος και ανοιχτός. Δεν προσφέρουμε πληροφορίες, προσφέρουμε κατανόηση». Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο σκέψης, δεν προκαλεί εντύπωση το δέος με το οποίο βλέπουν τον Covid, τους ιούς εν γένει. «Οι ιοί έχουν στ’ άλήθεια μεγάλη ικανότητα για ζωή, μεταμορφώνονται, προσαρμόζονται και βρίσκονται εδώ για πιο πολύ από εμάς. Μπορούμε να μάθουμε πολλά από αυτούς για τη ζωή», λέει ο Josef, που επίσης σημειώνει ότι η πανδημία απέδειξε ότι οι άνθρωποι είμαστε ικανοί να κινηθούμε πολύ γρήγορα, αποτελεσματικά και σε παγκόσμια κλίμακα. «Γιατί δε δρούμε με τέτοια ορμητικότητα όταν πρόκειται για την προστασία της ευαίσθητης φύσης;». Να’τη πάλι η κίνηση, που οδηγεί στη δημιουργικότητα με οποιονδήποτε τρόπο και για οποιονδήποτε σκοπό. Και οι Rootlessroot, φυσικά, δε μένουν στάσιμοι. Ετοιμάζουν ένα νέο έργο για το 2022, και συνεχίζουν με τη διδασκαλία του Fighting Monkey. «Και μέσα στο 2022 θα ανακοινώσουμε ενα μεγάλο σχέδιό μας, που επιτέλους αρχίζει και παίρνει μορφή», σημειώνει η Λίντα. «Είναι κάτι που πολλά χρόνια το περιμέναμε και ανυπομονούμε να πραγματοποιηθεί».

122

Surely, finding that the movement and the physicality consist a dancer’s creativity core, isn’t that surprising. In the case of Rootlessroot, though, things seem to be a little more complicated.

It is the world’s very perception that depends on the body’s movement within it; because “understanding is a form of mapping through sensorimotor skills”, Josef says, not in a sense of searching out, but through the sum of the choices we make as “we navigate in landscapes”. Therefore, even knowledge itself is not a static thing after all. Consequently, how we see things is not influenced by the way we move; it identifies with it.

Inevitably, stagnation can make us gradually incompetent to deal with crises and difficulties. However, the interesting thing is that, deep down, nobody wants to move, to change, Josef explains, while inserting a footnote into the theory of evolution: the survival of the fittest is “actually a subcategory of the more important and general theory of the survival of the stable”. In other words, while no one of us has the urge to evolve, our interaction with the world around us makes us do it, to find solutions to all those that we deal with. If that conclusion seems self-evident, Josef notes that it is so because it is a matter of survival.

Therefore, in order to come through every unpredictable thing that the world sets in our way, we have to keep on practicing our creativity, our ability to control our body and our motion. But how do you practice/train/work today, when you don’t know what lies tomorrow? What do you prepare yourself, for after all?” is the question that Linda sets, in order to explain why they have created Fighting Monkey, which is now taught even in schools abroad. This “practice and not technique”, as she clarifies, “helps you maintain your nervous system and your body young, in order to be able to find solutions for survival and creativity”. That happens “through games with open rules that imitate real life conditions”, she explains and notes that the impressive capabilities of the human body emerge “when we come into contact with the unknown, with the danger and pressure” – extending Josef’s thought about the innate human tendency to stagnancy.

But how does a practice get taught, when it is interwoven with the meaning of survival? “We look at the students’ bodies and we give them small stimuli in order for them to find their way and choose their choices on their own. We want independent students”, Linda says, and that is why she believes that both student and teacher learn from each other. Josef agrees: “Teaching is a way of learning, to be exposed, to be vulnerable and open. Teaching is not offering information, but offering understanding”.

In that context of thought, the awe with which they see Covid and other viruses in general, doesn’t come as a surprise. “The truth is that viruses have a bigger ability to live, they transform themselves, they adapt, and they have been here longer than us. We can learn a lot from them about life”, says Josef, who also notes that the pandemic has proved that we humans are capable of moving very fast, efficiently, on a global scale. “Why don’t we act with such an impetus when it comes to protecting the delicate nature?”.

There’s movement again, the activation for survival and evolution, that leads to creativity in any way and for any purpose.

And Rootlessroot, of course, do not stay put. They are preparing a new project for 2022, while keeping on teaching Fighting Monkey.

“And in 2022, we will announce a big plan of ours, which finally starts taking its form”, notes Linda. “It is something that we have been waiting for many years and we are looking forward to seeing it come true”.

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

123

Linda Βαμβακερό t-shirt και φόρμα, μπουφάν από πολυεστέρα και βαμβάκι, όλα DIRTY LAUNDRY Cotton t-shirt and sweatpants, polyester and cotton jacket, all DIRTY LAUNDRY Josef Βαμβακερό t-shirt και φόρμα, μπουφάν από πολυεστέρα και βαμβάκι, όλα DIRTY LAUNDRY Cotton t-shirt and sweatpants, polyester and cotton jacket, all DIRTY LAUNDRY OZON 131 Autumn/Winter 2021-2022

Linda Βαμβακερό τζάκετ και φόρμα, όλα DIRTY LAUNDRY Cotton jacket and sweatpants, all DIRTY LAUNDRY Josef Βαμβακερό t-shirt και φόρμα, μπουφάν από πολυεστέρα και βαμβάκι, όλα DIRTY LAUNDRY Cotton t-shirt and sweatpants, polyester and cotton jacket, 124LAUNDRY all DIRTY

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

125

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

Τhe survival of the fittest is actually a subcategory of the more important and general theory of the survival of the stable. While no one has the urge to evolve, our interaction with the world around us makes us do it.

Linda Βαμβακερό τζάκετ και φόρμα, όλα DIRTY LAUNDRY Cotton jacket and sweatpants, all DIRTY LAUNDRY Josef Βαμβακερό t-shirt και φόρμα, μπουφάν από πολυεστέρα και βαμβάκι, όλα DIRTY LAUNDRY Cotton t-shirt and sweatpants, polyester and cotton jacket, all DIRTY LAUNDRY

126

P.L.US

#DoYourThing fashion presentation of DKNY F/W 21-22 Collection at Metaphor Athens.

PHOTOGRAPHY Vasilis Dagadakis

128

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

129

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

ATTICA, Τhe Department Store Golden Hall : Λ. Κηφισίας 37Α , City Link, Πανεπιστημίου, 2119900000, atticadps.gr CALZEDONIA CALIN A.E., 2106840005 calzedonia.com, calin.gr DANELIAN DIAMOND CLUB Νίκης 10, 2103221816, diamondclub.gr DIRTY LAUNDRY Γλυφάδα, Λ. Δημάρχου Αγγέλου Μεταξά 18, 2108980138 Attica, The Department Store Dirty-laundry.gr DKNY- DKNY Boutique Golden Hall: Λ. Κηφισίας 37Α DR.MARTENS Golden Hall: Λ. Κηφισίας 37Α, 2111088126 haralas.gr FILA - filafashion.veto.gr και σε επίσημους μεταπωλητές σε όλη την Ελλάδα Νέο Ψυχικό, Ολυμπιονικών 324-326 Avenue Mall, Λ. Κηφισίας 41-47 Ν. Ερυθραία, Λ. Κηφισίας 373 Attica City Link, Πανεπιστημίου 9 KATERINA VASSOU Σκουφά 2, 2103648281 katerinavassou.com LINEA PIU Σέκερη 6, 2103606125 lineapiu.gr LOUIS VUITTON Bουκουρεστίου St. 19, 2103613938 louisvuitton.com MAX MARA Κανάρη 2, 21003607300 maxmara.com

130

NEW BALANCE The Mall Athens, Ανδρέα Παπανδρέου 35, 2106300177 Γλυφάδα, Λ. Δημάρχου Αγγέλου Μεταξά 25, 2108980241, newbalance.gr NEW ERA City Link, Πανεπιστημίου 9, 2119900000 Corner Attica PUMA Puma stores, Ευαγγελιστρίας 8, 2111088128 Λ. Δημάρχου Αγγέλου Μεταξά 40Α , 2111088168, puma.sportswind.gr REEBOK CLASSICS reebok.com SANDRO PARIS Golden Hall: Λ. Κηφισίας 37Α , 2106803450 sandro-paris.com SOHO SOHO Κηφισιά, Παπαδιαμάντη 6Α, 2108016601 Γλυφάδα, Κύπρου 70, 2108943498 Κολωνάκι, Αλωπεκής 9, 2107230963 sohosohoboutique.com TOD’S - tods.com - Αθήνα, Πανεπιστημίου 4, 2111088136 UGG Attica, Golden Hall: Λ. Κηφισίας 37A , 2119900000 Haralas, Golden Hall: Λ. Κηφισίας 37Α, 2111088126, haralas.gr Attica, City Link, Πανεπιστημίου 9, 2119900000 VF HELLAS Golden Hall: Λ. Κηφισίας 37Α, vans.eu YIORGOS ELEFTHERIADES Αθήνα, Τσακάλωφ 29, 2103616272 yiorgoseleftheriades.com

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022

Dorilaiou 10, Mavili Sq., 11521 Athens +30 210 6451169 @metaphorathens

132

OZON 131

Autumn/Winter 2021-2022