OZONRaw #129 - Dreamer

DREAMER

"Imagine all the people living life in peace. You may say I'm a dreamer, but I'm not the only one.

I hope someday you'll join us, and the world will be as one."

DREAMER

#129 - NOVEMBER / DECEMBER 19

- JO H N L E N N O N

DREAMER

"Imagine all the people living life in peace. You may say I'm a dreamer, but I'm not the only one.

I hope someday you'll join us, and the world will be as one."

#129 - NOVEMBER / DECEMBER 19

- JO H N L E N N O N

OZON RAW

OZON RAW

διμηνιαία δωρεάν έκδοση/ Αθήνα

bimonthly publication/ Athens

Εκδότης Γιώργος Κελέφης Editor in Chief Ελένη Φιλιππίδου editorial@ozonweb.com Art Director Ναταλία Μαραγκού photo@ozonweb.com Fashion Editor Λάζαρος Τζοβάρας trends@ozonweb.com Finance Manager Βασίλης Σούρτης PR & Communications Χαρά Βλαστού pr@ozonweb.com Beauty Director Μαρία Παπαδοπούλου

Publisher Yorgos Kelefis Editor in Chief Eleni Filippidou editorial@ozonweb.com Art Director Natalia Maragkou photo@ozonweb.com Fashion Editor Lazaros Tzovaras trends@ozonweb.com Finance Manager Vasilis Sourtis PR & Communications Chara Vlastou pr@ozonweb.com Beauty Director Maria Papadopoulou

Συνεργάτες Δέσποινα Ραμαντάνη Μαρία Άντελμαν Λένα Γκόβαρη

Contributors Despina Ramantani Maria Αntelman Lena Gkovari

Νοέμβριος Δεκέμβριος 2019 Τεύχος 129

November December 2019 Issue 129

Φωτογράφοι Γιώργος Μαυρόπουλος Κώστας Αυγούλης Νικόλας Βεντουράκης Γιώργος Καπλανίδης Χαρ. Γιαννακόπουλος Bill Γεωργούσης Γιώργος Κατσανάκης Νίκος Βαρδακαστάνης Άγγελος Ποταμιάνος Ναταλία Μαραγκού

Photographers Yiorgos Mavropoulos Kostas Avgoulis Nikolas Ventourakis Yiorgos Kaplanidis Har. Giannakopoulos Bill Georgoussis George Katsanakis Nikos Vardakastanis Aggelos Potamianos Natalia Maragkou

Απόδοση-Επιμέλεια σε Ελληνικά-Αγγλικά Ελένη Φιλιππίδου Fashion Dept. Interns Ειρηάννα Κανακάκη Μαρκέλλα Βασιλάκη Editorial Intern Γεωργία Φέκου

English - Greek Adaptation Eleni Filippidou Fashion Dept. Interns Ιrianna Kanakaki Markella Vasilaki Editorial Interns Georgia Fekou

Σύμβουλος Έκδοσης Σπύρος Βλάχος

Editorial Consultant Spyros Vlachos

Shot by Haralampos Giannakopoulos (D-Tales) Fashion Editor Lazaros Tzovaras Hair & Make up Chrisanthos Smyrnaios (BEEHIVE) Stylist’s assistants Irianna Kanakaki Model Sophia (D Models)

Ιδιοκτησία - Διεύθυνση Γιώργος Κελέφης -Εκδόσεις Contempo Αγίου Μάρκου 29, 10560, Αθήνα Τ: 210 3634009 F: 210 3634008 Ε: info@ozonweb.com ozonweb.com twitter.com/ozonmagazine facebook.com/ozonmag Instagram: @ozon_mag Snapchat: @ozon_mag Κωδικός Εντύπου 7915 Επιτρέπεται η αναδημοσίευση ή η αναπαραγωγή του περιοδικού μόνο με άδεια του εκδότη.

Yorgos Kelefis -Contempo Publications Agiou Markou 29, 10560, Athens Τ: 210 3634009 F: 210 3634008 Ε: info@ozonweb.com ozonweb.com twitter.com/ozonmagazine facebook.com/ozonmag Instagram: @ozon_mag Snapchat: @ozon_mag The Magazine cannot be republished or reproduced without the permission of the publisher.

CONTENTS 7 FASHION NEWS 8 EDITORIAL 10 UNFORGETTABLE 12 UGG 14 JOHN VARVATOS 24 PYGMALION DADAKARIDES 28 MENELAOS KARAMAGHIOLIS 32 ANNOUSA MELA 34 ANGELO PLESSAS 36 ANGELOS VARTHALITIS 38 DANIEL PEACE 40 MIHALIS SARANTIS 46 AM I A DREAMER? 58 I FEEL YOUR HANDS, YOUR LIPS, THE HEAT OF YOUR BODY 66 HERE WE LIE ALL ALONE 78 BEAUTY 82 PLUS

FA S HI O N NE W S UNITED COLORS OF BENETTON M E ET TH E B E N ETTO N C LAN!

Ο

ι άνθρωποι της οικογένειας Benetton είναι κοσμοπολίτες, ανοιχτοί σε νέες ιδέες και γεμάτοι σεβασμό προς τη φύση και τους ανθρώπους – και οι συλλογές της Benetton για τον χειμώνα 2019/2020 εκφράζουν αυτήν τη φιλοσοφία. Τα χρώματα της σεζόν, το κόκκινο και το μαύρο, κυριαρχούν σε ρούχα με δημιουργικά καρό και ριγέ μοτίβα. Ανάλαφρες φούστες με τούλι, ρομαντικά μανίκια με πανκ λεπτομέρειες για τη γυναικεία συλλογή, καπιτονέ παλτό, ζακάρ γιλέκα, μπουφάν bomber για την αντρική, και μια παιδική σειρά που ακολουθεί το ίδιο στυλ, συνεχίζουν την παράδοση της οικογένειας Benetton, που συνδυάζει κομψότητα και ελεύθερο πνεύμα.

T

he people of the Benetton family are cosmopolitans, free spirited and full of respect for nature and humans; and the Benetton collections for winter 2019/2020 are the perfect manifestation of this philosophy. The colors of the season, red and black, are dominant on apparel with creative checkered and stripe patterns. Lightweight tulle skirts, romantic sleeves with punk-inspired details, found in the women's collection, quilted coats, jacquard vests, bomber jackets in the men's, and a children's line that channels the same style, all carry on the tradition of the Benetton family, which combines sophistication and freedom of spirit.

PUMA X HELLY HANSEN TH E B I G STYLI S H O UTD O O R S

Μ

ια συνεργασία-έκπληξη δύο κορυφαίων brands δημιούργησε την ιδανική συλλογή με κομμάτια για stylish χειμερινές εξορμήσεις. H αγαπημένη των sporty casual εμφανίσεών μας PUMA συνεργάστηκε με τη Helly Hansen, κορυφαίο brand στον premium εξοπλισμό απόδοσης και εργασίας. Το αποτέλεσμα είναι μια συλλογή με έμπνευση από τα '90s, που περιλαμβάνει cozy jackets με all-over logo prints από υψηλής ποιότητας αδιάβροχα υλικά, γιλέκα, φούτερ, αλλά και αξεσουάρ – και φυσικά το sneaker PUMA x HELLY HANSEN Trailfox MTS. Αποκλειστικά στα PUMA Stores στο Κολωνάκι (Βουκουρεστίου 50 & Τσακάλωφ) και στη Γλυφάδα (Αγγέλου Μεταξά 40Α).

A

n amazing collaboration between two top brands created the ideal collection with items made for stylish winter excursions. Our sporty casual looks' favourite, PUMA, worked with Helly Hansen, a leading brand in premium technical work and performance gear. The result is a collection inspired by the '90s, which includes cozy jackets with all-over logo prints - made with the highest quality waterproof materials -, vests, sweat-shirts and accessories, and, of course, the PUMA x HELLY HANSEN Trailfox MTS sneaker. Εxclusively available in the PUMA stores in Kolonaki (50 Voukourestiou & Tsakalof street) and in Glyfada (40A Angelou Metaxa street).

THE NAXOS APOTHECARY FRAGRANCE COLLECTION CYC LAD I C F E E LI N G

Τ

ο ποικιλόμορφο τοπίο και η μαγεία της Νάξου ενέπνευσαν τον Γιώργο Κορρέ να δημιουργήσει το brand The Naxos Apothecary, το οποίο λανσάρει το The Naxos Apothecary Fragrance Collection, μία συλλογή πέντε μοναδικών universal αρωμάτων. Μνήμες και ευωδιές από πέντε χωριά της Νάξου μετουσιώνονται σε ισάριθμες ξεχωριστές αρωματικές συνθέσεις. Το floral Chalki, το ξυλώδες Alyko, το καλοκαιρινό Chora, το ανατολίτικο Sangri και το πουδρέ Koronos, αιχμαλωτίζουν τις αισθήσεις μέσα από τα minimal καφέ μπουκάλια τους, που θυμίζουν old-school φαρμακείο. Διατίθενται αποκλειστικά στο The Naxos Apothecary. (Κολοκοτρώνη 3-5 & Βουλής, Αθήνα)

N

axos’ diverse landscape and magic have inspired George Korres to create The Naxos Apothecary brand, which launches the Naxos Apothecary Fragrance Collection, consisted of five unique universal fragrances. Memories and aromas from five Naxos’ villages transform into five extraordinary aromatic blends. The floral Chalki, the wooden Alyko, the summery Chora, the oriental Sangri and the powdery Koronos, capture the senses through their minimal brown bottles that remind of old-school apothecaries.

They are available exclusively in The Naxos Apothecary. (3-5 Kolokotroni and Voulis street, Athens)

EDITORIAL

Ο

ραματίσου κάτι για το μέλλον, μου είπες στο chat. Πάγωσα. Δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα που να θέλω να έρθει. Έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που σταμάτησα να κάνω όνειρα. Διαβάζω ξανά τι μου έγραψες. Οραματίσου κάτι για το μέλλον. Κάνω προσπάθεια και νιώθω να ζορίζομαι. Έχω ξεχάσει πώς είναι να ονειρεύεσαι, σου απαντώ. Σιωπή - και περιμένω κολλημένος στην οθόνη. Περνάει ένα ολόκληρο λεπτό μέχρι να δω την ένδειξη «typing» ξανά. Κακό, πολύ κακό, γράφεις και νιώθω ότι έχεις ξενερώσει. Επόμενη μέρα. Η διαδρομή με το τρένο από την Μπολόνια στη Φλωρεντία είναι ένα μακρύ τούνελ, τριάντα λεπτά μέσα στο σκοτάδι. Βγαίνουμε στο φως και περπατώντας για το ξενοδοχείο κοντοστέκομαι στην τεράστια βιτρίνα ενός καταστήματος. Μεγάλα κολλημένα στο τζάμι γράμματα μου φώναζαν «In Dark Times We Must Dream With Open Eyes». Λίγες ώρες αργότερα θα βρισκόμουν στον ναό της Santa Maria Novella στο κέντρο της πόλης. Σε μια επιβλητική αίθουσα, οι σχεδιαστές της Jil Sander είχαν δημιουργήσει τεράστιους λόφους από πορτοκαλί κατιφέδες, σκηνικό για την επίδειξη της συλλογής τους. Κάθομαι και σε λίγο ξεκινά μια παρέλαση από σύγχρονους νομάδες, να περπατούν ανάμεσα από τους πορτοκαλί λουλουδένιους λόφους. Και κάπως έτσι έκλεισα στιγμιαία τα μάτια, για να τα ανοίξω ξανά και να μυρίσω την άνοιξη. Θέλω να σου πω...

8

UNFORGETTABLE LIVI N' J OY | D R EAM E R

Τ

α όνειρα, λένε οι ψυχολόγοι, είναι οι ιστορίες που μας λέει ο εγκέφαλός μας όταν κοιμόμαστε· πρόκειται για το σύνολο των εικόνων, των συναισθημάτων, των αναμνήσεων που βιώνουμε κατά τη διάρκεια της φάσης REM του ύπνου. Μάλιστα, μέσα σε μια νύχτα βλέπουμε περισσότερα από ένα όνειρα, παρόλο που, όταν ξυπνήσουμε, είναι πιθανό να μη θυμόμαστε κανένα. Τι γίνεται, όμως, με τα όνειρα που δεν μπορούμε να ξεχάσουμε; Όχι με τα όνειρα που βλέπουμε στον ύπνο μας, αλλά με εκείνα που έχουμε στον ξύπνιο μας. Αυτά που μας αναγκάζουν να φανταστούμε τον εαυτό μας κάπως αλλιώς, κάπου αλλού, κάποτε στο μέλλον, και μπορούν είτε να μας καθηλώσουν σε γλυκερή ονειροπόληση είτε να μας κινητοποιήσουν με μια δύναμη που δεν φανταζόμασταν ότι διαθέτουμε. Του καθενός το όνειρο είναι ουσιαστικά μια συμπύκνωση προσδοκιών, ελπίδων, φόβου και άγριας χαράς ταυτόχρονα. Σαν ένα δυνατό dance κομμάτι, που τον τραβάει να ξεχυθεί χορεύοντας σαν να μην ελέγχει το σώμα του. Όπως τραβούσε τους clubbers των '90s το «Dreamer» των Ιταλών Livin' Joy. Ένα κομμάτι που, από τη στιγμή που πρωτοκυκλοφόρησε, το 1994, επανερχόταν στα charts και την επικαιρότητα ξανά και ξανά, το 1995, το 2005, μέχρι και το 2018, όταν η ερμηνεύτριά του, Janice Robinson, το τραγούδησε στο ριάλιτι X Factor, συγκινώντας τον Robbie Williams με τον τρόπο που συγκινούν τα παλιά όνειρα. Το «Dreamer», λοιπόν, κυκλοφόρησε για πρώτη φορά τον Σεπτέμβριο του 1994, από τους Livin' Joy, που αποτελούνταν απο τους Ιταλούς Paolo και Gianni Visnadi και την Janice Robinson, η οποία όχι μόνο το ερμήνευσε αλλά συμμετείχε και στη δημιουργία του. Είχε μια μέτρια πορεία στα charts, αλλά οι αδελφοί Visnadi αποφάσισαν να το λανσάρουν ξανά, το 1995, με νέα παραγωγή, αν και χωρίς μεγάλες τροποποιήσεις. Αυτήν τη φορά, το κομμάτι πήγε κατευθείαν στο νούμερο ένα, εκτοπίζοντας από την πρώτη θέση τους Oasis. Δεν έμεινε για πολύ εκεί, ωστόσο διατηρήθηκε για πολλές εβδομάδες στα charts, ενώ το 2005 έκανε εκ νέου επιτυχία, σε νέα παραγωγή.

I close my eyes now and I'm dreaming right where I belong, τραγουδούσε η Robinson με καθηλωτικά φωνητικά και, όπως αποδείχθηκε, το «Dreamer» ανήκε στο πάνθεον των χορευτικών τραγουδιών. Το 2011, το MTV Dance το συμπεριέλαβε στη λίστα με τους 100 μεγαλύτερους dance ύμνους των '90s, στη δέκατη πέμπτη θέση. Ήταν όνειρο που έγινε πραγματικότητα για τους δημιουργούς του, οι οποίοι επέμεναν να το ξαναλανσάρουν μέχρι να πετύχουν, σαν γνήσιοι ονειροπόλοι; Λίγη σημασία έχει. Στον πυρήνα του το τραγούδι αυτό μιλάει για τα πιο απλά και τα πιο δύσκολα, την αγάπη, τη ζωή και τη χαρά, και τα υμνεί χορεύοντας, όπως αξίζει στα όνειρα. Love life and laughter is all I believe...

WORDS BY ELENI FILIPPIDOU

D

reams, psychologists say, are stories our brain tells us when we sleep; in fact, they are every image, feeling, memory that we experience during the REM stage of our slumber. Actually, during one night's sleep we see more than one dreams, although it's quite possible that we do not remember any of them when we wake up.

What happens, however, with the dreams we cannot forget? Not the dreams we see when we sleep, but those that we have when we are awake. The ones that force as to imagine ourselves somehow else, somewhere else, sometime in the future, and that can either hogtie us into corny daydreaming or move us with a force we couldn't even imagine that we possessed.

Everyone's dream is merely a simultaneous concentration of expectations, hopes, fear and wild joy. Like a powerful dance track that pulls them to spurt dancing like they have no control over their body. The same way the clubbers of the '90s were being pulled by “Dreamer”, the song by the Italians Livin' Joy. A song that, since 1994, when it was first released, came back into the charts and in the music reality over and over again; in 1995, in 2005, even in 2018, when its singer Janice Robinson sang it at the X Factor reality show, moving Robbie Williams in the way that old dreams can move you.

“Dreamer” was released for the first time in September 1994, by Livin' Joy, which were created by the Italians Paolo and Gianni Visnadi and Janice Robinson, who sang but also contributed in its writing. It had a moderate chart course, but the Visnadi brothers decided to release it again, in 1995, with a fresh production, although without any big alterations. This time around, the song went straight to number one, beating out Oasis. It didn't last long at the top, but it stayed in the charts for many weeks and, in 2005, it became a hit again, also with a new production.

“I close my eyes now and I'm dreaming right where I belong”, Robinson was singing with her riveting vocals and, as it turns out, “Dreamer” belonged to the pantheon of dance tracks. In 2011, MTV Dance placed it at number fifteen in their list of “The 100 Biggest '90s Dance Anthems Of All Time”.

Was it a dream that came true for its creators, who insisted on releasing it over again until they had succeded, like original dreamers do? It doesn't really matter. At its core, this song is talking about the simplest and the most difficult things, love, life and joy; and it praises them by dancing, the way that all dreams are worth it. “Love life and laughter is all I believe”...

10

Love life and laughter is all I believe.

Now I close my eyes now and I'm dreaming right where I belong.

LIVING THE SPIRIT OF #UGGLIFE

CALI F O R N IA D R EAM I N G

Μπορεί να ιδρύθηκε ως ένα αντρικό surf brand, το 1978, ωστόσο η UGG, με αφετηρία την ακτή της Καλιφόρνιας, αναδείχθηκε σε ένα από τα μεγάλα ονόματα της διεθνούς μόδας, μετουσιώνοντας το πνεύμα του τολμηρού καλιφορνέζικου lifestyle σε συλλογές που συνεχίζουν να εξελίσσουν το στυλ της εμβληματικής πια Classic boot.

Although initially a men’s surf brand, founded in 1978, UGG, starting from the coast of California, rised to be one of the biggest international fashion brands, channelling the bold California lifestyle spirit, through collections that continue to evolve the style of the iconic Classic boot.

Τ

α UGG it-items, που πρωτοφόρεσαν οι celebrities του Hollywood και που λάτρεψε ολόκληρος ο κόσμος, περιλαμβάνουν είδη υπόδησης, ρούχα, αξεσουάρ και είδη σπιτιού, που διακρίνονται για την ποιότητα και τη δεξιοτεχνία της κατασκευής τους. Πρόκειται, δηλαδή, για μια οικογένεια σχεδίων που ορίζεται από το ελεύθερο πνεύμα του #UGGLIFE. Σε αυτήν τη θεμελιακή έννοια της οικογένειας βασίστηκε και η καμπάνια της UGG για τη χειμερινή συλλογή του 2019/2020.

O κόσμος σήμερα είναι περίπλοκος και δύσκολος. Για να επιβιώσεις, χρειάζεσαι την αγάπη και τη στήριξη των φίλων σου και της οικογένειάς σου και για την UGG, η έννοια των σχέσεων είναι ακριβώς αυτό: οι υποστηρικτικές σχέσεις αγάπης, που σε βοηθούν να εξελιχθείς και να γίνεις ο πραγματικός σου εαυτός. Είτε πρόκειται για την οικογένεια, είτε για τη φιλία, είτε μεγαλώνεις μέσα σε αυτή, είτε τη δημιουργείς, αυτές είναι οι αξίες που την κρατούν ενωμένη. Έτσι, για την παρουσίαση της φετινής συλλογής, ζευγάρια από διαφορετικές γενιές, που είναι ο ένας η οικογένεια ή φίλος του άλλου, φωτογραφήθηκαν τιμώντας την αγάπη που τους συνδέει. Μπροστά από τον φακό του σημαντικού visual artist Chen Man, πέρασαν για την καμπάνια #UGGLIFE το μοντέλο Slick Woods και ο γιος της, η θρυλική ροκ μουσικός Kim Gordon και η ποιήτρια και μοντέλο κόρη της, Coco, ο ηθοποιός Luca Sabbat και ο πατέρας του Clark, το μοντέλο Paloma Elsesser και η αδερφή της Ama, η ηθοποιός Sasha Lane και ο αδερφός της Sergio, και οι σχεδιαστές μόδας Mike Eckhaus και Zoe Latta. Η συλλογή, πιστή στο πνεύμα της UGG, επαναπροσεγγίζει και εμπνέεται από τα εμβληματικά Classic Short II, Classic Mini II και Neumel, προτείνοντας δεκατρία ανανεωμένα σχέδια με σύγχρονο αέρα, με κορωνίδα τα νέα Classic Femme Short και Classic Femme Mini.

T

he UGG it-items, which were first worn by Hollywood’s a-listers and were adored by the whole world, include footwear, apparel, accessories and homeware that stand out with their quality and craftsmanship. It is a family of designs defined by the free-spirited values of #UGGLIFE. The campaign for the winter 2019/2020 collection was based on this fundamental family concept. Τhe world today can be complicated and difficult. To survive you need the love and support of your friends and family and, for UGG, the notion of relating is defined exactly this way: it’s about supportive, loving relationships that help you evolve as a person and become your real self. No matter if it’s about your friendships or your family, the one you’re born into or the one you create, these are the values that bring it together.

For the launch of this year’s collection, duos from across different generations, where each person is family or friends with the other, were photographed honoring the love that brings them together.

SHOT BY HARALAMPOS GIANNAKOPOULOS (D-TALES) Booties Classic Femme Mini & Classic Femme Short, UGG

In the shooting for the #UGGLIFE campaign, the lens of noted visual artist Chen Man witnessed model Slick Woods and her son; legendary rock musician Kim Gordon and her daughter, poet and model Coco; actor Luka Sabbat and his father Clark; model Paloma Elsesser and her sister Ama; actress Sasha Lane and her brother Sergio; and fashion designers Mike Eckhaus and Zoe Latta.

The collection, honoring the spirit of UGG, reimagines - and is inspired by - the iconics Classic Short II, Classic Mini II and Neumel, offering thirteen refreshed styles with a contemporary twist, crowned by the new Classic Femme Short και Classic Femme Mini.

UGG Distribution: +30 211 1088400

JOHN VARVATOS

B E I N G AUTH E NTI C I N FAS H I O N R O C KS! Aπό τους σημαντικότερους σχεδιαστές αντρικών ρούχων, ο Ελληνοαμερικανός John Varvatos ξεχωρίζει όχι μόνο για τις επιτυχημένες σειρές ρούχων του, αλλά και για τη μοναδική του σχέση με τη ροκ μουσική, με την οποία είναι εμποτισμένα τα χαρακτηριστικά του σχέδια. Βρέθηκε στην Αθήνα για το λανσάρισμα της νέας του capsule συλλογής Led Zeppelin x John Varvatos, που τιμά την 50στή επέτειο των Led Zeppelin, και μίλησε στο Ozon Raw για την πορεία του στον κόσμο της μόδας, τα συναισθήματά του σχετικά με τη μουσική και τη σημασία της αυθεντικότητας.

One of the top designers of men's clothing, GreekAmerican John Varvatos stands out not only for his successful clothing lines, but also for his unique relationship with rock music, which is infused into his distinctive designs. He came to Athens for the launch of his new capsule collection, Led Zeppelin x John Varvatos which celebrates the 50th anniversary of Led Zeppelin, and talked to Ozon Raw about his course in the world of fashion, his feelings about music and the importance of authenticity.

Σ

ε μια συζήτηση με τον John Varvatos, λέξεις όπως αυθεντικότητα, ελευθερία, αξιοπιστία, διαχρονικότητα, αναφέρονται αρκετά συχνά. Ο τρόπος με τον οποίο επικοινωνεί τις ιδέες και τις απόψεις του είναι επίσης πολύ ενδιαφέρων. Σπάνια εκφράζεται δογματικά· ωστόσο, δεν είναι η αβεβαιότητα των συλλογισμών του που ευθύνεται γι' αυτό, αλλά το γεγονός ότι δεν πιστεύει απλώς την κάθε του ιδέα, παρά στ' αλήθεια τη νιώθει. Ο τρόπος με τον οποίο έχει εξελιχθεί η καριέρα του στη μόδα, οι επιλογές και οι συνεργασίες του, αποτελούν τρανταχτή απόδειξη γι' αυτό. Για παράδειγμα, όταν μιλάει για την επιστροφή του στον Ralph Lauren, ως επικεφαλής σχεδιασμού, έπειτα από πέντε χρόνια στον Calvin Klein, ανακαλεί στη μνήμη του τη στιγμή που ξαναμπήκε στο γραφείο του Lauren: «Ένιωσα σαν στο σπίτι μου». Όπως και να έχει, διέπρεψε και στους δύο εμβληματικούς οίκους, πριν βάλει μπρος για το λανσάρισμα του δικού του, το 2000. Ξεκίνησε στον Ralph Lauren, δουλεύοντας στις πωλήσεις, έπειτα ανέλαβε το τμήμα πωλήσεων ολόκληρης της εταιρείας, όπου, σε ηλικία 28 ετών, ανακάλυψε, μέσω της συνεργασίας του με τη σχεδιαστική ομάδα, ότι ήθελε να γίνει σχεδιαστής. Αφού έγινε σχεδιαστής στον Ralph Lauren, o Calvin Klein τον στρατολόγησε για να τον κάνει επικεφαλής του τμήματος design. Κατά τη διάρκεια της θητείας του εκεί, ίδρυσε το brand CK και λάνσαρε εκ νέου όλα τα εσώρουχα Calvin Klein, απολαμβάνοντας την απόλυτη εμπιστοσύνη του Klein. Και τότε, πήρε τηλέφωνο ο Ralph Lauren – και αποφάσισε να επιστρέψει στον μέντορά του. Η διαρκής επιτυχία του ομώνυμου brand του δεν αποτελεί είδηση, βέβαια· αυτό που οι περισσότεροι μάλλον αγνοούν είναι ο βαθμός στον οποίο έχει συμβάλει σ' αυτό η αφοσίωσή του να κάνει πάντα αυτό που νιώθει σωστό. Η ετικέτα του Jonh Varvatos είναι καθαρά αντρική και δεν έχει εκμεταλλευτεί την επιτυχία της για να λανσάρει μια γυναικεία σειρά – τουλάχιστον όχι μετά από εκείνη την προσπάθεια που είχε κάνει με την ομάδα του στην αρχή, οπότε «ένιωσαν ότι προσπαθούσαν να κάνουν υπερβολικά πολλά πράγματα και αποφάσισαν να σταματήσουν». Και παρόλο που εξετάζει σοβαρά το ενδεχόμενο να το ξαναπροσπαθήσει, παραδέχεται ότι είναι «πολύ προσεκτικός σχετικά μ' αυτό. Το ότι κάνεις αντρικά δε σημαίνει ότι μπορείς να κάνεις με επιτυχία και γυναικεία». Αυτός είναι εξάλλου και ο λόγος για τον οποίο απέρριψε προτάσεις να αναλάβει τη δημιουργική διεύθυνση και κάποιου άλλου οίκου, όπως κάνουν πολλοί σχεδιαστές. «Όταν το κάνουν αυτό, κάτι χάνουν από το δικό τους brand».

WORDS BY YORGOS KELEFIS PHOTOGRAPHY BY HARALAMPOS GIANNAKOPOULOS

W

hen you talk with John Varvatos, words such as authenticity, freedom, credibility, timelessness, come up pretty often. The way in which he communicates his ideas and opinions is also very interesting. Rarely does he express himself dogmatically; but it is not the uncertainty of his thoughts that is responsible for that, it is the fact that he really feels his every idea, rather than just believing in it.

The way his career in fashion has evolved, his choices and his collaborations, provide perfect proof for that. For example, when he talks about going back to Ralph Lauren, to be head of design, after having worked for Calvin Klein for five years, he recalls the moment he entered Lauren's office again: “I felt like I was home”.

Nevertheless, he thrived in both iconic houses, before he set off to launch his own, in 2000. He started at Ralph Lauren, working in sales, then took over sales for the entire company, where, at the age of 28, he discovered, through collaborating with the designers team, that he wanted to be a designer. After becoming a designer in Ralph Lauren, Calvin Klein drafted him to make him head of design.

During his stint there, he started the CK brand and relaunched all the Calvin Klein underwear, enjoying Klein's complete confidence.

But then, Ralph Lauren called and he decided to return to his mentor.

The continuous success of his own brand is old news, of course; what most people probably do not know is the extend to which his commitment to do what feels right has helped him achieve it.

John Varvatos' brand is a purely a men's brand and he hasn't taken advantage of its success to launch a women's line – not after an effort he had made with his team at the beginning, when they “felt like trying to do too many things and decided to stop”. And although he is seriously reconsidering to try it, he admits that he is “very cautious about it. Just because you do men’s doesn’t mean you can be successful at women’s”. This is also the reason why he had said no to propositions to take on the creative direction of another house as well, like many other designers do. “When they do that, they lose something from their own brand”, he says.

Ω

στόσο, οι γυναίκες θέλουν μια γυναικεία συλλογή John Varvatos και αυτός είναι ο βασικός λόγος που το σκέφτεται. Μάλιστα, τα ρούχα του τα φορούν και γυναίκες, κάτι που του αρέσει. «Σίγουρα μου αρέσει να βλέπω γυναίκες να φορούν κομμάτια από τις συλλογές μας. Δεν μπορεί όμως κάθε κορίτσι να φορέσει αντρικά ρούχα. Πρέπει να μπορεί να το υποστηρίξει», λέει, σημειώνοντας ότι τα ρούχα του, «έτσι όπως είναι φτιαγμένα και όπως εφαρμόζουν, μάλλον είναι περισσότερο ανδροπρεπή». Οπότε, προκειμένου να προσαρμοστεί σε αυτήν την εποχή της ρευστότητας της έμφυλης ταυτότητας, «θα έπρεπε να το σκεφτούμε καλύτερα, γιατί δεν είμαστε ένα brand athleisure, που μπορεί να μεταπηδήσει εύκολα από το ένα στο άλλο». Το γεγονός ότι είναι προσεκτικός και συντονισμένος με το παρόν, βέβαια, δεν μπορεί να διαχωριστεί από την έγνοια του για αυθεντικότητα και σεβασμό προς το παρελθόν. Όταν μιλά για τον παππού του και το πώς πολέμησε στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν αναφέρεται στην ταπεινή παιδική του ηλικία, ή στο ότι αγαπά την ασπρόμαυρη φωτογραφία, γιατί δίνει την αίσθηση του διαχρονικού, είναι σαν όλα να βρίσκουν τη σωστή τους θέση: Ναι, η χρήση ασπρόμαυρων εικόνων ήταν μια αρκετά πρωτότυπη επιλογή όταν το πρωτοέκαναν αλλά, επίσης, «σήμαινε κάτι για μας, σχετικά με τον σεβασμό στο παρελθόν, ενώ ταυτόχρονα κοιτάμε μπροστά». Ναι, «υπήρχαν πολλές ρομαντικές διαφημίσεις στον κόσμο και έπρεπε να κάνουμε κάτι διαφορετικό», κι έτσι αποφάσισε να δουλέψει με εμβληματικούς καλλιτέχνες, αρχής γενομένης με τον Iggy Pop, αλλά, συγχρόνως, «η μουσική αποτελεί ένα σημαντικό κομμάτι στη ζωή των περισσότερων ανθρώπων», γι' αυτό και «είμαι περήφανος για την αυθεντικότητά μας, όσον αφορά τη σχέση μας με τον κόσμο της μουσικής. Δεν πληρώνουμε τους καλλιτέχνες για να συμμετάσχουν στις καμπάνιες μας. Αυτή η αυθεντικότητα μας δίνει αξιοπιστία». Κι έτσι ερχόμαστε στην πρόσφατη συνεργασία με τους θρυλικούς Led Zeppelin, που γιορτάζουν την 50στή επέτειό τους με την capsule συλλογή Led Zeppelin x John Varvatos. Με τον Robert Plant και τον Jimmy Page είναι καλοί φίλοι «κι έτσι δουλέψαμε μαζί και είχε πολλή πλάκα, η ανταπόκριση ήταν απίστευτη σε όλο τον κόσμο». Φυσικά, τα σχέδια της συλλογής δεν προέκυψαν απλώς ως φόρος τιμής στην μπάντα. «Έκανα έρευνα σχετικά με εκείνη τη χρονική περίοδο και με το τι φορούσαν και τους έκανα μια παρουσίαση για το πώς πίστευα ότι μπορεί να λειτουργήσει στο 2020, γιατί κανείς δε θέλει να μοιάζει με throwback στο 1969-70», εξηγεί. «Ο κόσμος δε θέλει να ξοδέψει τα λεφτά του μόνο και μόνο για ένα ακριβό δερμάτινο μπουφάν, για παράδειγμα, που γράφει επάνω “Led Zeppelin”, δεν έχουμε λογότυπα ή κάτι τέτοιο. Ο κόσμος νιώθει μια σύνδεση με τη μουσική αλλά και με το στυλ». Το να δουλεύει με ανθρώπους με τους οποίους νιώθει πως έχει μια σύνδεση αφορά και τη φύση της συνεργασίας του με το Attica, το οποίο υπήρξε πολύ υποστηρικτικό από την πρώτη στιγμή. «Είναι αρκετά συναισθηματικό όταν κάποιος νοιάζεται τόσο πολύ, δεν πρόκειται για μια απλή επιχειρηματική συναλλαγή», λέει, περιγράφοντας τη μακρόχρονη συνεργασία του με τα πολυκαταστήματα της Αθήνας, όπου έγινε και το λανσάρισμα της νέας capsule συλλογής. Στο τέλος της κουβέντας μας, αποκαλύπτει το τελευταίο του εγχείρημα: το λανσάρισμα μιας καινούριας τεκίλας! Παραδέχεται ότι δε συμπαθεί και τόσο το ούζο. Τι απολαμβάνει, λοιπόν, στην Ελλάδα, πέρα από τις αυθεντικές σχέσεις με τους συνεργάτες του – και την τεκίλα; «Οτιδήποτε με υπέροχα θαλασσινά». Αυθεντικά ελληνική επιλογή, λοιπόν. Μείον το ούζο.

Η συλλογή Led Zeppelin x John Varvatos διατίθεται στα corners John Varvatos στα πολυκαταστήματα attica City Link και attica Golden Hall.

S

till, women are asking for a John Varvatos women's collection and this is the main reason why his is considering it. Women actually wear his clothes, which he really enjoys. “I definitely love seeing women wearing pieces from our collections. But not every girl can wear men’s clothing. You have to be able to carry it properly”, he says, noting that his clothes, “the way they are made or fit, are probably still more male oriented”. So, in order to adjust to this era of gender fluidity, “we would have to give it more thought, because we are not an athleisure brand, that crosses over so easily”.

Being cautious and attuned to the present cannot be separated from his care for being authentic and respectful of the past. When he talks about his grandfather and how he faught in the Second World War, when he refers to his humble childhood, or to him loving black and white photography, because it feels timeless, it kind of all fits in: Yes, black and white imagery was quite an original marketing choice when they first did it, but also “it said something to us about respecting the past but looking forward”. Yes, “there was a lot of beautiful romantic advertising in the world and we needed to do something different”, so he decided to work with iconic artists, starting with Iggy Pop, but also “music is an important part of most people’s lives”, and this is why “I' m proud of the authenticity, in terms of our relationship with the music world. We don’t pay the artists to be in our campaigns. This authenticity gives it credibility”.

Which brings us to the recent collaboration with the legendary Led Zeppelin, who celebrate their 50th anniversary with the Led Zeppelin x John Varvatos capsule collection. He is good friends with Robert Plant and Jimmy Page, “so we worked together and it's been a fun thing, the respond has been crazy everywhere around the world”. Naturally, the designs of the collection did not come out simply as a tribute to the band.

“I did research from that period of time and what they were wearing and I did a presentation on how I saw it working in 2020, because no one wants to look like a throwback to 1969-70”, he explains. “People won’t spend money on something just to have an expensive leather jacket, for example, that says Led Zeppelin on it, there are no big logos or anything.

People are connected with the music but they are also connected with the style”.

Working with people you have a connection with is also the nature of his relationship with Attica, which has been very supportive since the day they launched. “It’s an emotional thing when people care so much, it’s not just a business transaction”, he says, describing his long collaboration with the department stores in Athens, where the launch of the new capsule collection took place.

At the end of our discussion, he reveals his latest project: the launch of a new tequila! He admits that he is not really fond of ouzo. So what is it that he enjoys in Greece, apart from authentic relationships with people he works with – and tequila? “Any of the great seafood dishes”. Authentically Greek, then. Just not paired with ouzo.

The collection Led Zeppelin x John Varvatos is available at the John Varvatos corners at attica City Link and attica Golden Hall department stores.

All clothes by LED ZEPPELIN x JOHN VARVATOS Capsule Collection, Attica

LED ZEPPELIN X JOHN VARVATOS SHOT BY GEORGE KATSANAKIS (10 AM) FASHION EDITOR LAZAROS TZOVARAS

HAIR CHRISANTHOS SMYRNAIOS (BEEHIVE) MAKE UP VIVIAN KATSARI (D-TALES) STYLIST’S ASSISTANTS IRIANNA KANAKAKI, MARKELLA VASILAKI MODELS ROKSANA, FILIUS, MIKE, DANIL (D MODELS), ANIJA, LEON (ACE MODELS), MU BIN, DANAE (X-RAY)

PYGMALION DADAKARIDES LOVE CAN LEAD YO U TO WAR AN D P EAC E

Ένα ξύπνημα. Ένα γλυκό, θεατρικό ξύπνημα σε ένα από τα σημαντικότερα έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Τόσο μακρινό, όσο τα γεγονότα που διαδραματίζονται εξαιτίας της γαλλικής εισβολής στη Ρωσία. Αλλά και τόσο οικείο και διαχρονικό, όσο οι πίκρες, τα βάσανα, τα οικογενειακά και συναισθηματικά αδιέξοδα σε κάθε εποχή, μέσα από τα μάτια δύο οικογενειών, των Ροστώφ και Μπαλκόνσκι, καθώς στροβιλίζονται στη δίνη των γεγονότων του πολέμου και της ειρήνης.

An awakening. A sweet, theatrical awakening in one of the most important works of international literature.

So distant, like the events happening because of the French invasion in Russia. And so familiar and timeless, like the sorrows, the sufferings, the domestic and personal dead-ends of every era, through the eyes of two families, the Rostovs and the Bolkonskys, as they spin in the vortex of the events of war and peace.

Α

υτό είναι το «Πόλεμος και Ειρήνη» των Ιόλης Ανδρεάδη και Άρη Ασπρούλη, που μέσα από μια λιτή και σφιχτή σκηνοθεσία, τη ζεστή, στιβαρή αφήγηση του Κώστα Καζάκου στον ρόλο του Λέοντα Τολστόι και τις εξαιρετικές ερμηνείες των ηθοποιών, καταφέρνει να μεταφέρει την ιστορική ατμόσφαιρα της εποχής αναδεικνύοντας με τον πιο άμεσο τρόπο τον ανθρώπινο χαρακτήρα του σπουδαίου αυτού κειμένου. Κεντρικός χαρακτήρας του, ο Αντρέι Μπαλκόνσκι, που υποδύεται ο Πυγμαλίωνας Δαδακαρίδης. «Πρέπει μέσα σου να αγαπάς κομμάτια του ήρωα και να πιστεύεις ότι τα πρεσβεύεις ως άνθρωπος», μας λέει ο ίδιος μιλώντας για τον χαρακτήρα του, τον έρωτα, τον πόλεμο αλλά και τον ίδιο, λίγο πριν ξεκινήσει ακόμα μία παράσταση στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Γεννήθηκες στο Μάντσεστερ, στην Αγγλία, το 1977. Μέχρι ποια ηλικία έμεινες εκεί; Mέχρι τα τέσσερα, οπότε και γύρισα με τη μητέρα μου και τον πατέρα μου πίσω, αλλά μετά πήραν οι γονείς μου διαζύγιο, οπότε από τα τέσσερα και μετά έμεινα με τον πατέρα μου στην Ελλάδα και πηγαινοερχόμουν Χριστούγεννα, Πάσχα και καλοκαίρι, μέχρι τα δεκαεπτά-δεκαοκτώ, που πήγα για έναν ολόκληρο χρόνο. Στα δεκαεννέα επέστρεψα και τώρα απλά πηγαίνω ως επισκέπτης για να δω τους συγγενείς μου. Ακολούθησες άλλες σπουδές πέρα από την υποκριτική; Προσπάθησα να σπουδάσω Computing and Business στο Μάντσεστερ, αλλά μετά τον πρώτο χρόνο, ενώ είχα περάσει όλα μου τα μαθήματα, δεν το συνέχισα. Εκείνη τη χρονιά προέκυψε και η ιδέα να γίνω ηθοποιός, όταν η γιαγιά μου έτυχε και μου μίλησε για μια οντισιόν, για τον «Εδουάρδο Β» του Κρίστοφερ Μάρλοου, που γινόταν στο Octagon Theatre του Μάντσεστερ. Πήγα και με πήραν. Εν τω μεταξύ, έπρεπε παράλληλα να δουλεύω και αλλού για να επιβιώσω, οπότε σκέφτηκα ότι μάλλον κάτι δεν έχω κάνει καλά. Eκεί πήρα την απόφαση, στα δεκαεννιά μου, ότι αυτός είναι ο δρόμος που θα ακολουθήσω. Τουλάχιστον για την ψυχική μου ηρεμία. Δεν ήξερα αν θα ήμουν καλός ή κακός ηθοποιός και ακόμα δεν το ξέρω. Το λέω αντικειμενικά, ένας αγώνας είναι κάθε ρόλος. Κάθε φορά ξεκινάς από την αρχή. Από εκεί και πέρα πώς εξελίχθηκε η καριέρα σου; Γύρισα πίσω στην Ελλάδα, σπούδασα στην ανώτερη δραματική σχολή Θεμέλιο – είναι μια σχολή που δεν υπάρχει πια, δυστυχώς – που την είχε ο Νίκος Βασταρδής και η Ζωζώ Ζάρπα, έδωσα εξετάσεις στο Υπουργείο Πολιτισμού, έκανα τα τρία χρόνια φοίτησης και μετά πήγα φαντάρος.

WORDS BY DESPINA RAMANTANI PHOTOGRAPHY BY NATALIA MARAGKOU

T

his is “War and Peace”, by Ioli Andreadi and Aris Asproulis, who manage to communicate the historic ambience of the era, directly highlighting the humane character of this great text, through an unadorned, tight stage direction, the warm, firm narration of Costas Kazakos in the role of Leo Tolstoy and the excellent performances of the actors. Its main character, Andrei Bolkonsky, is played by Pygmalion Dadakarides. “You have to love elements of the character inside you and to believe that, as a human, you represent them” he says, talking to us about his role, love, war, as well as about himself, just before the beginning of one more performance at the Municipal Theatre of Piraeus.

You were born in Manchester, in 1977. Until when did you stay there?

I stayed there until I was four, when I came back with my mother and father, but then my parents got divorced. So, after the age of four, I was living with my father in Greece and went back and forth for Christmas, Easter and summer holidays, until I was seventeen or eighteen, when I went to stay for an entire year. At nineteen I came back and now I just travel to visit my relatives there.

Did you study anything else apart from acting?

I tried studying Computing and Business in Manchester, but I stopped after the first year, despite the fact that I had passed every course. It was then that the idea of becoming an actor came about, when my grandmother just happened to talk to me about an audition for Christopher Marlow's “Eduard II”, at Octagon Theatre in Manchester. I auditioned and they took me. Meanwhile, I also had to do other jobs to survive, so I thought that I had probably done something wrong and I decided, there and then, at nineteen, that this was the path to take. For the sake of my mental health, at least.

I did not know whether I was a good or a bad actor; I still don't. I am saying this objectively, every role is a struggle. Each time you have to start over.

From that moment on, how did your career develop?

I came back to Greece and I studied drama in the acclaimed drama school Themelio, which unfortunately does not exist anymore. It was owned by Nikos Vastardis and Zozo Zarpa. I took the exams run by the Ministry of Culture and from then on I studied for three years. After that I did my military service.

24

Μ

ίλησε μας για τον ρόλο που υποδύεσαι στο «Πόλεμος και Ειρήνη», εδώ στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Υποδύομαι τον Αντρέι Μπαλκόνσκι. Είναι ένας ιδιαίτερος χαρακτήρας, γιατί ουσιαστικά στην επεξεργασία που έχουν κάνει ο Άρης Ασπρούλης και η Ιόλη Ανδρεάδη, συναντάμε τον Αντρέι πλέον ενήλικα, παντρεμένο, να έχει φτάσει σε ένα τέλμα με τον εαυτό του, με τους ανθρώπους γύρω του, ενώ παράλληλα ιστορικά εξελίσσεται ο πόλεμος και αποφασίζει, έχοντας την εμπειρία και τη γνώση του στρατού, να ηγηθεί και να στελεχώσει και αυτός τον ρωσικό στρατό και να αρχίσει να πολεμάει. Είναι ένας άνθρωπος που μοιάζει να έχουν στερέψει τα όνειρά του, να έχει κουραστεί από μια συνθήκη συμβίωσης με τα πράγματα, από πράξεις και συμπεριφορές γύρω του. Aναζητά κι εκείνος το καλύτερο δικό του αύριο, το δικό του ονειρικό κομμάτι. Είναι πολύ σοβαρός, πολύ έντιμος, γενναίος και με ένα τεράστιο κομμάτι της ψυχής του δεσμευμένο σε αυτό που λέμε αγάπη. Ποια κομμάτια αυτού του ήρωα είναι εκείνα που αγαπάς και πρεσβεύεις κι εσύ ο ίδιος; Την εντιμότητα, την αλληλεγγύη, την ευγένεια, τις αρχές που έχει ως άνθρωπος, τη σοβαρότητα, όχι τη σοβαροφάνεια, την παιδεία και τη συμπεριφορά του. Έχει την ικανότητα να είναι χιόνι και να είναι και χιονοθύελλα ταυτόχρονα αυτός ο χαρακτήρας. Από τη μία έχει αυτήν την ομορφιά και αυτήν την απλότητα και από την άλλη έχει την καταστροφή μέσα του. Πάντως, τελικά και στην ειρήνη και στον πόλεμο, ένας πόλεμος είναι η ζωή του ανθρώπου. Δεν ξέρω, γιατί για μένα ο πόλεμος είναι κάτι πολύ βίαιο, δύσκολο και εγωιστικό. Εγώ πιστεύω ότι τα πάντα ξεκινάνε μέσα από το συναίσθημα του έρωτα, αυτό μπορεί να σε οδηγήσει σε πόλεμο ή σε ειρήνη. Ο τρόπος δηλαδή που ο έρωτας με έναν σύντροφο, με ένα ιδανικό, με μια αξία, μπορεί να σε διαβρώσει με τέτοιο τρόπο, ώστε να σε μεταμορφώσει σε ένα τέρας που είναι αδηφάγο και τρώει τα πάντα - ή να σε μετουσιώσει σε κάτι που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε «ειρήνη», «αγάπη» και να γίνεις μια ανοιχτή αγκαλιά, ένα άσπρο σύννεφο, ένας όμορφος, γαλάζιος ουρανός για όλο τον κόσμο. Γιατί πιστεύεις ότι πολεμά τελικά ο άνθρωπος; Εύχομαι και ελπίζω να πολεμάει για ένα καλύτερο αύριο. Να πολεμά για την αγάπη· αλλά από την άλλη, αναφέροντας τη λέξη «πολεμά», πάλι κακό κάνουμε. H ίδια η φύση διαμορφώνει τα πράγματα, φτιάχνει, καταστρέφει, δημιουργεί. Δυστυχώς οι άνθρωποι που πολεμούν χωρίς ιδέες και ιδανικά νομίζω ότι είναι σε ένα βαθύτερο τέλμα από τους υπόλοιπους. Πιστεύω ότι η σωστή λέξη είναι «αγωνίζομαι», που έχει και την ειρήνη μέσα της. Ποια είναι τα δικά σου οράματα και ιδανικά για έναν καλύτερο κόσμο; Να βρεις όσο πιο γρήγορα γίνεται αυτό που αγαπάς και να το αφήσεις να σε «σκοτώσει». Να προσπαθείς δηλαδή κάθε μέρα επί της ουσίας να γίνεσαι καλύτερος σε αυτό. Καλύτερος δάσκαλος, καλύτερος γιατρός, καλύτερος χημικός, καλύτερος ζωγράφος. Μίλησέ μας για την «Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου», την ταινία του Άγγελου Φραντζή, όπου συμμετέχεις και βγήκε στις αίθουσες στις 19 Δεκεμβρίου. Εκεί υποδύομαι τον σύζυγο της Ευτυχίας. Είναι, πραγματικά, και το λέω με πολύ συναίσθημα, μια πολύ ωραία δουλειά, με πολλή αγάπη, και δε μοιάζει σε τίποτα με καμία άλλη. Είναι μια τρομερά άρτια ταινία και η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη και η Κάτια Γκουλιώνη που υποδύονται τη στιχουργό σε διαφορετικές ηλικίες είναι εκπληκτικές. Ποια είναι τα επόμενα επαγγελματικά σχέδια; Tο τρίτο και τελευταίο μέρος του «Έτερος εγώ» και να είμαστε υγιείς. Αν διάλεγες μια φράση από την παράσταση, ποια θα ήταν αυτή; «Αυτό είναι ο θάνατος. Αυτό. Ένα ξύπνημα!»

T

alk to us about your part in “War and Peace” which is staged at the Municipal Theater of Piraeus.

I play Andrei Balkonsky. He is a special kind of character, because with the approach of Aris Asproulis and Ioli Andreadi, we find Andrei already an adult, married, reaching a stalemate in his relationship with himself and with people around him. At the same time, war is still going on and, having a military background and knowledge, he decides to join in and lead the Russian army as he fights alongside it. He looks like a man who has run out of dreams, he is tired of coping with things, with the actions and the behaviours around him. He is looking for a better tomorrow of his own, his very own piece of a dream. He is very serious, very honest, brave and with one big part of his soul committed to something that we call love.

Which parts of this character are the ones that you love and which parts are the ones that you too stand up for?

The principals that he has as a man: honesty, solidarity, politeness, his earnestness - not demureness - his culture and his behaviour.

This character has the ability of being, at the same time, both snow and a blizzard. On the one hand he contains beauty and simplicity inside of him and on the other hand he contains destruction.

It seems like, at the end, a man's life is war, both in peace time and in war time.

I don't know about that, for me war is something very violent, difficult and selfish. I believe that everything begins with the feeling of love.

It can lead you to either war or peace. The way that the love for a companion, an ideal, a value, can become corrosive and transform you into a gluttonous monster that eats everything - or the way it can transform you into something that we could call “peace”, “love” and make you an open hug, a white cloud, a beautiful blue sky, out there for everyone.

Why do you think that, at the end of the day, people go to war?

I wish and I hope that they fight for a better tomorrow, they fight for love; on the other hand, by merely mentioning the word “fight” we are in error. Nature itself shapes things, it makes them, it destroys them, it creates them. I think that, unfortunately, people who fight without ideas or beliefs are at a deeper stalemate than the rest of us. I believe that the right word is “strive” which has a serenity inside of it.

What are your ideals and visions for the world?

To find what you love as soon as possible and to allow it to “kill” you. To strive everyday to become better at it with your whole core.

A better teacher, a better doctor, a better chemist, a better painter.

Talk to us about “Eftychia Papagiannopoulou”, the film by Angelos Frantzis that you take part in and which has just been released.

I play Eftychia’s husband. It is really a wonderful piece of work, full of love, and I say this filled with emotion; it doesn't look like anything else. It is a tremendously complete film. Both Karyofillia Karampeti and Katia Goulioni, who play the artist at different ages, are spectacular.

What are your future business projects?

The third and last part of “Eteros Ego” and to be well.

If you had to pick a line from the play, what would that be?

“This is death. This is it! An awakening!”

«Πόλεμος και Ειρήνη»: Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, έως 28 Ιανουαρίου 2020.

“War and Peace”: Municipal Theatre of Piraeus, until the 28th of January 2020

IG: @pygmalion_dadakarides

CAN DREAMS REALLY HAPPEN? M E N E LAO S KARAMAG H I O LI S WE I G H S I N

Οι μεγαλύτεροι εγκληματίες των ημερών μας είναι οι ονειροπόλοι;

Τ

α βλέπω παρατημένα στα πεζοδρόμια, τη νύχτα, βγάζω το κινητό μου, τα φωτογραφίζω κι αναρωτιέμαι: αν πίσω από αυτά τα παρατημένα πατίνια κρύβεσαι εσύ που λείπεις από το 2002 και τώρα μου την έστησες, να σκοντάψω πάνω σου να ακουμπιστούμε – δήθεν τυχαία – να σε μυρίσω, να σε θυμηθώ και να σ’ αγγίξω. Ή αν είσαι εσύ που έφυγες το ’87: τη δύσκολη χρονιά που εγώ «έμαθα» κι εσύ διάλεξες να αυτοκτονήσεις· Πάσχα. Όχι, δεν είναι – μόνο – οι πεθαμένοι μας που παρατάνε επίτηδες όλα αυτά τα έρημα ηλεκτρικά πατίνια εκεί που θα περάσουμε. Τα βλέπω να σκάνε στα πιο απρόβλεπτα σημεία και – ευτυχώς – στοίχειωσαν την πόλη με ελπίδες κι όνειρα ανάβασης, κατάβασης και κάθε είδους μεταφοράς χρησιμοποιώντας φιλικούς τρόπους κι εξασφαλίζοντας τη διεκδίκηση μιας διαρκούς παιδικότητας. Νιώθω πως αυτά τα πατίνια είναι τα όνειρά μας που, επειδή δε βρίσκουν πια αναβάτες και άλογα, εφηύραν αυτά τα μαγικά οχήματα που ανεβαίνεις, λέει, πάνω τους, ξεχνάς, ξεφορτώνεσαι ό,τι σε βαραίνει και χιμάς πάλι στη ζωή, απτόητος. Π.χ. ο Α.: η περιφέρειά του μεγάλη σαν οροπέδιο· και το αυτοκίνητό του ακόμα πιο παχουλό, ογκώδες κι επικίνδυνο. Κι εκείνος βγάζει από μέσα του ένα πατίνι και το καβαλάει και γίνεται αίφνης αδύνατος σαν ερωτευμένος έφηβος που καρδιοχτυπάει αν θα πάρει ένα «ναι»· και τρέχει έφιππος στο πατίνι του να κυνηγήσει το «ναι» μαζί με όλα τα όνειρά του: όσα φοβούνται διαρκώς οι ενήλικοι όταν γίνονται κακομοιραίοι, μίζεροι, κρυμμένοι πίσω από διαρκείς δικαιολογίες. Κι έχουν δίκιο: η ζωή σε αποθαρρύνει καθημερινά, αλλά τα όνειρά τους; Όσα τούς έσπρωξαν να ενηλικιωθούν; «Τα όνειρά σου μην τα λες γιατί μια μέρα κρύα μπορεί και οι φροϋδιστές να ’ρθούν στην εξουσία», μας απείλησαν από νωρίς και μάθαμε να κρύβουμε τα όνειρά μας καλά. Να τα ξεχνάμε στον πρώτο καφέ. Κι όταν αυτά επιμένουν να μας κυνηγάνε μέσα στη μέρα, εμείς να τα αποφεύγουμε με χίλιες πατέντες. Την εξής μία: κάτι σαν αυτοκίνητο αντί για πατίνι. Το ’ξερες το κόλπο (στον Α απευθύνομαι). Όλοι εξασκούμαστε χρόνια σ’ αυτό. Κι εκεί που ’τρωγες στο γκουρμεδιάρικο – παραμελώντας την οροπεδιακή περιφέρειά σου – μαζί με το σπέσιαλ πατατόψωμο σου ’σκασε το όνειρο: αυτό που αποφεύγεις χρόνια. Κάτι σαν, ας πούμε να καβαλικέψεις ένα άλογο και να φύγεις, ατρόμητος, δίχως να σε επηρεάζουν οι προσδοκίες και οι προβολές των θετών γονιών σου, τα λάθη του βιολογικού σου πατέρα που εξαφανίστηκε, η μάνα σου που έφυγε νωρίς, τα βάσανα της φυλής σου που έγινε σαπούνι και μπαμπούλας των παιδιών, η Μ που, από ένα σκουλαρίκι, ξανάρθε στη ζωή σου και απαιτεί να είσαι διαρκώς προστάτης κι «ο άντρας ο σωστός», οι υπάλληλοί σου που όταν κωλοβαράνε σε κοιτάνε αυστηρά να μην ξεχαστείς: γιατί εσύ – μόνο εσύ – πρέπει να φέρνεις κι άλλες δουλειές για να ζει το γραφείο. Κι ύστερα θα γκρινιάζουν πως δεν προλαβαίνουν.

Are dreamers the biggest criminals of our time?

PHOTOGRAPHY BY KOSTIS FOKAS

I

see them at night, abandoned on the sidewalks, I take out my phone, I photograph them and I wonder; whether, behind these abandoned electric scooters, it’s you the one that’s hiding, absent since 2002, lurking at me now, so that I stumble on you, we touch – as if by chance – I smell you, I remember you and feel you.

Or whether it’s you, the one who left in ’87: that hard year, when I “learned” and you chose to kill yourself; Easter.

No, not just our deceased are the ones who deliberately abandon all those lonely electric scooters, exactly where we are supposed to go across. I see them popping up in the most unexpected places and – luckily – they have haunted the city with hopes and dreams of ascending, descending and all kinds of transportation, using friendly ways and ensuring the claim for a continuous puerility.

I feel like those scooters are our dreams, which, since they can no longer find a rider and a horse, they have invented these magical vehicles that – word has it – you can get on and forget, unload everything that burdens you and lunge at life again, fearless.

E.g. A.: his hipline, big like a plateau; and his car even chubbier, bulky and dangerous. And he gets a scooter out of it and he rides it and suddenly he becomes lean, like a lovestruck teenager with a heart fluttering for a “yes”; and he runs mounted on his scooter, to chase after his “yes”, along with all of his dreams: everything that adults are constantly scared of, when they get misearble, pathetic, hidden behind perpetual excuses. And they’re right: life discourages you every day, but their dreams? Everything that has pushed them to come of age?

“Do not speak of your dreams, because some cold day, it’s possible that freudists would have the final say” - early on we were threatened and we ’ve learned to hide our dreams pretty well. To forget them with our first cup of coffee. And when they insist on hunting as down during the day, we use all kinds of gimmicks to avoid them. Namely this one: something like a car instead of an electric scooter.

You knew this trick (I’ m talking to A. now). We’ ve been all practicing for years. And while eating your gourmets – ignoring your plateau of a hipline – along with your special potatobread, the dream poppedup: the one you’ve been avoiding for years. It’s like, let’s say, getting on a horse and riding away, fearless, untouched by the expectations and projections of your step parents, the mistakes of your biological father who disappeared, your mother who left early, the sufferings of your people who were turned into soap and boogeymen, M., who, from an earring, came back into your life demanding from you to ever be her protector and the “manly man”, your employees, who give you the stink eye when they’re dicking around, so that you don’t loosen up: because it’s you – and only you – the one that has to bring clients to the office. And then they complain that they don’t have enough time.

28

Κ

αι τα όνειρά σου; Ούτε αυτά που βλέπεις στον ύπνο σου δε θυμάσαι πια. Ούτε αυτά που σε στοίχειωναν και κυνηγούσες επίμονα στην αδύνατη εφηβεία σου. Φοβάμαι πως το ίδιο συμβαίνει και με όλους αυτούς τους παραπάνω που δε σ’ αφήνουν καβαλικέψεις το άλογο που θες, όπως το θες. Να σου εξομολογηθώ πως κι εγώ άρχισα να ξεχνάω τα όνειρά μου και θυμάμαι μόνο εκείνα που βλέπω το χάραμα, αν στο πρώτο ξύπνημα δε σηκωθώ αμέσως αλλά μείνω για λίγο ακόμα στο κρεβάτι· ή αυτά τα άγρια όνειρα που με ξυπνάνε έντρομο μέσα στη νύχτα. Αυτά που έρχονται πιο σπάνια και σε κυνηγάνε όλη τη μέρα σαν να συνέβησαν. Αυτό θα πει να είναι κανείς ονειροπόλος; Όταν κυκλοφορεί στοιχειωμένος από τα όνειρα του ύπνου του ή όταν κυνηγάει εκείνα που τον τροφοδοτούν με δύναμη και ζωή όσο μεγαλώνει; Αυτά τα όνειρα που όσο περνάει ο καιρός, αμείλικτος, του τα στερούν – άλλοτε λίγα λίγα κι άλλοτε βιαίως, όλα μαζί. Ποιοι; Όσοι πιστεύουν πως οι μεγαλύτεροι εγκληματίες της εποχής μας είναι οι ονειροπόλοι. Αντιτίθεμαι καθημερινά σ’ αυτούς τους μεθοδικούς «εξουσιαστές» που έχουν αναπτύξει μια τρομερή, καλομελετημένη κι αποτελεσματική μέθοδο που θανατώνει τα όνειρα την ώρα που γεννιούνται. Κάτι σαν έκτρωση ονείρων, όχι στη διάρκεια της εγκυμοσύνης, αλλά σαν έμβρυα που τα αφήνουν πρώτα να γεννηθούν, από σαδισμό και, σκοτώνοντάς τα επιτόπου στη γέννα, ενεργοποιούν αυτόματα έναν καίριο κατασταλτικό μηχανισμό εναντίον των ονειροπόλων που επιμένουν να αντιστέκονται ακόμα με όνειρα. Ο θάνατος των ονείρων είναι ο καλύτερος τρόπος για να γεμίσει ο κόσμος με ακίνδυνους εργάτες που δεν έχουν όνειρα, άρα ούτε και λόγους για να διαμαρτύρονται, να επαναστατούν και να διεκδικούν. Αν ρωτήσεις αυτούς τους εξουσιαστές γιατί μισούν τα όνειρα και τους ονειροπόλους, θα σου πουν πως οι ονειροπόλοι χάλασαν τον κόσμο και τον οδήγησαν στην παρακμή με τα ρομαντικά εξωπραγματικά τους κίνητρα. Ίσως να έχουν δίκιο· εξαιτίας των ονειροπόλων κινδυνεύουν ευθέως οι συμβιβασμένοι, οι φοβισμένοι και οι συντηρητικοί. Αρχίζω να μετράω τους «αγίους» μου κι είναι όλοι ονειροπόλοι. Κυρίως αυτό. Κι όσο πιο ανέφικτα είναι τα όνειρά τους τόσο πιο άγιοι μοιάζουν. Κι όσο πιο άγιοι, τόσο πιο κυνηγημένοι. Όπως ο Άλαν Τούρινγκ που, επειδή ονειρεύτηκε έναν καλύτερο κόσμο, εφηύρε το κομπιούτερ και όντως τον άλλαξε για πάντα, νίκησε τους Ναζί (στήνοντας κρυφά κι αποτελεσματικά σχέδια πανωλεθρίας τους) και κυνήγησε σε όλη του τη ζωή την απόλυτη αγάπη, ελεύθερα, όπως την επιθυμεί ο καθένας. Για αυτό το τελευταίο τού ’καναν ηλεκτροσόκ κι επειδή δε γιατρεύτηκε, ώστε να μην είναι πούστης – όπως τον κατηγορούσαν – διάλεξε να πεθάνει τρώγοντας ένα δηλητηριασμένο μήλο. Ο μύθος λέει πως γι’ αυτό ο Στηβ Τζομπς έκανε το δαγκωμένο μήλο σήμα του ονείρου του: της νέας εποχής των κομπιούτερ, των κινητών κτλ. Για να μην ξεχνάμε όσα διεκδικούμε και για να επιμένουμε μέχρι το τέλος όσο κι αν πονάει. Τα όνειρά μας όμως προϋποθέτουν πάντα βάσανα, πόνους, δυσκολίες και αδιέξοδα για να συμβούν; Η ζωή μου αυτή τη στιγμή μοιάζει με ένα δαγκωμένο μήλο. Που ή θα το δαγκώσω βάζοντας δηλητήριο για να τελειώνω ή η δαγκωνιά μου θα ενεργοποιήσει όσα όνειρα φοβήθηκα να τολμήσω κι έμειναν μόνο στη σκέψη, στα «άλλα» όνειρα: αυτά που δε θα συμβούν ποτέ. Για πρώτη φορά είμαι στο μεταίχμιο κυριολεκτικά: ή θα ξεχάσω τα όνειρά μου και θα συμβιβαστώ για να ζω μέσα στα «άλλα όνειρα» ή θα συνεχίσω να τα κυνηγάω κι ας σπάω συνεχώς το κεφάλι μου σε τοίχους. Η λύση ίσως κρύβεται στην αλήθεια πως δεν κατάφερα ακόμα να καβαλήσω ένα από αυτά τα μαγικά πατίνια της Αθήνας. Γιατί φοβάμαι να μην πέσω; Γιατί δεν έκανα ποτέ μου πατίνι; Ή γιατί φοβάμαι πως δε μου υπολείπονται άλλα όνειρα; (Στον Α) Να ξέρεις πως δεν ειρωνεύτηκα τον μεγάλο σου κώλο όταν τον είπα οροπέδιο. Τον τρόπο που πετούσες με το πατίνι σου ζήλεψα: σαν αέρας εσύ, παχουλός άνθρωπος.

W

hat about your dreams? You don’t even remember the ones you have when you are asleep. Nor those that were haunting you and you were persistently chasing after during your lean puberty.

I’ m afraid this is also the case with all those above, who will not let you ride the horse you want, the way you want to.

Let me confess that I have also started forgetting my dreams and remembering only the ones that come at dawn - if I don’t get up at my first waking, but rather lay in bed for a while; or those wild dreams that terrify me to wake in the middle of the night. The ones that rarely come, but haunt you all day as if they’ve really happened.

Is this what it means to be a dreamer? To walk around haunted by the dreams of your sleep or to chase after the ones that feed you with strength and life while you’ re getting old? These dreams, which, as time passes by, merciless, are taken away from you – at times one by one and at times all together, violently. By whom? By those who believe that dreamers are the greatest criminals of our time. Every day I stand against these methodical “dominators”, who have developed a terrible, thorough and effective way to kill dreams the minute they are born. Something like a dream abortion, not during pregnancy, but as if dreams were fetuses sadistically allowed to be born first, only to be killed precisely upon birth; activating a suppressive mechanism against dreamers that insist on resisting with dreams.

The death of dreams is the best way to fill the world with harmless workers, who have no dreams and therefore no reason to protest, to revolt and to claim. If you ask these dominators why they hate dreams and dreamers, they will tell you that dreamers have ruined the world and led it to decay, with their romantic, unreal motives. Maybe they’re right; it’s because of the dreamers that the compromised, the scared and the conservatives are in direct danger.

I’m starting to count my “saints” and they are all dreamers. Mostly that.

And the more unachievable their dreams, the more they look like holy ones. And the holier, the more hunted. Like Alan Turing, who dreamed of a better world, so he invented the computer and did, indeed, forever change it, he beat the Nazis (by secretly and efficiently concocting schemes for their devastation) and his whole life, he pursued absolute love, freely, the way everyone wishes it. For that last thing they used electroshock therapy on him and since he was not cured, so that he wouldn’t be a fag – as they accused him of – he chose to die by eating a poisoned apple. Legend has it that this is the reason why Steve Jobbs made the bitten apple the logo of his dream: the new era of the computers, the mobiles etc. So that we don’t forget what we claim and that we insinst on until the end, no matter how much it hearts.

But are suffering, pain, obstacles and dead-ends always required in order for our dreams to happen?

At the moment, my life looks like a bitten apple. Either I will bite it, adding some poison to finish it, or my bite will activate every dream I was afraid to attempt and remained just in my head, amongst my “other” dreams: the ones that will never happen. For the first time, I am literally on the verge: I will either forget about my dreams and compromise to live inside the “other dreams” or I will go on pursuing them, even though I’ m constantly hitting my head against a wall. The solution lies probably in the truth that I have yet to ride one of these magic scooters of Athens. Because I’m scared of falling? Because I’ve never ridden one? Or because I fear that I have no dreams left?

(To A.) Please know that when I called your big ass a plateau, I wasn’t deriding. I was just jealous of the way you were flying with your scooter: like the wind, you, the chubby one.

Υ.Γ. Ο φίλος μου, ο Γιώργος, μου ζήτησε να του γράψω αυτό το κείμενο για τους ονειροπόλους σε μια στιγμή που κι ο ίδιος άρχισε να εξαντλείται από το διαρκές κυνήγι ενός ονείρου. Θα του θυμίσω πως το ΟΖΟΝ είναι ένα διαρκές όνειρο που συμβαίνει 25 χρόνια τώρα. Η πρώτη φορά που ένα περιοδικό μοιράστηκε ελεύθερα στην Ελλάδα και έγινε μοχλός πίεσης για τα όνειρα που δεν τολμούσε η χώρα εύκολα να δείξει. Γι’ αυτό, κάθε φορά που το ΟΖΟΝ καλεί κόσμο σε επινοητικές συνερεύσεις, ανακαλύπτω – κάθε φορά με την ίδια έκπληξη τόσες δεκαετίες τώρα – πρόσωπα σφριγηλά που δεν έχω ξανασυναντήσει αλλού στην πόλη. Γι’ αυτό ο Γιώργος δεν οδήγησε ποτέ συμβατικό αυτοκίνητο αλλά αγάπησε τα αγόρια με τα πατίνια. Και γι’ αυτό ξέρω πως θα συνεχίσει να διεκδικεί την αγάπη που ονειρεύτηκε. Και μαζί του κι εμείς. Μέχρι που οι ονειροπόλοι να πάρουν πάλι την εξουσία. Όπως έκαναν στη Γερμανία, το 1918.

P.S. My friend, Υorgos, asked me to write this piece about dreamers in a moment where he himself began feeling exhausted constantly going after a dream. I will remind him that OZON is a continuous dream, happening for 25 years now. It was the first time that a free press magazine was being distributed freely, becoming a press lever for dreams that the country was afraid to express. That’s why every time that OZON invites people to imaginative gatherings, I discover – each time with the same surprise, for all these decades – vigorous faces that I haven’t met anywhere else in the city. That’s why Yorgos has never driven a car but loved boys with scooters. And that’s why I know he will continue to claim the love that he’s dreamed of. We will too, alongside him. Until dreamers can reclaim power. As they did in Germany, in 1918.

IG: @menelaos.km

ANNOUSA MELA

D R EAMT O F AN ALTE R NATIVE , STYLI S H H U B

Τ

ο συναρπαστικό με τα όνειρα είναι πως δεν τα σκηνοθετείς εσύ. Όχι συνειδητά τουλάχιστον. Γεννιούνται με δημιουργικές αλχημείες μέσα στον υποσυνείδητο κόσμο των επιθυμιών, των βιωμάτων, των στόχων και των «μυστικών αποστολών». Το φθινόπωρο του 2014, μια κυριακάτικη βόλτα στον Εθνικό Kήπο και η προσπάθεια για εύρεση ενός easy going parking (*δεν είναι και ο πιο «εύκολος» δρόμος της Αθήνας) στη Νίκης, έξω από τον αριθμό 24, είχαν λίγη παραπάνω ενέργεια από τον μέσο όρο των στιγμών της κάθε ημέρας. Η ιστορία ξεκινά απλά και συναρπαστικά. Ο ημιυπόγειος χώρος της πολυκατοικίας των '70s μετατράπηκε στo ατελιέ γέννησης ενός χώρου με αυθεντικό αποτύπωμα στυλ, street έκφραση, ψυχή και Αθήνα. Η πρώτη διάθεση/επιλογή, ένα σημείο συνάντησης – προπομπός των δημοφιλών πλέον meet-ups – των αναγνωστριών του blog που τρέχω non-stop από το 2011, με ταυτόχρονη retail δράση και περιεχόμενο το όραμα ενός χώρουhub των σύγχρονων brands με ακατέργαστο παλμό και συνεχή ανανέωση. Η ιδέα γεννιέται όταν αφουγκράζεσαι χωρίς ενοχές και παρεμβολές το ένστικτό σου και όταν έχεις ενσυναίσθηση για το τι συμβαίνει γύρω σου. Ο χώρος ήταν παλιά εργαστήρι χειροποίητων παπουτσιών θεάτρου και αποθήκη αιθέριων ελαίων. Μοιραία, το fashion και beauty κάρμα υπήρχε ήδη εκεί. Το στοίχημα ήταν να εκπαιδεύσω και να εκπαιδεύσουμε το κοινό να ακολουθήσει το όνειρό μου, έντεκα σκαλιά κάτω από το ύψος του δρόμου, χωρίς βιτρίνα, χωρίς πινακίδα. Μοναδικά εργαλεία δουλειάς, η σκληρή πίστη στην ιδέα, το πάθος για να πετύχει και τα social media. Κι έρχεται η κρίση του 2015, να ενισχύσει ακόμα περισσότερο τον βαθμό δυσκολίας και να ταράξει τα νερά του επιχειρείν στη χώρα ολόκληρη, πόσω μάλλον σε ένα small start-up business. Από όσα συνέβησαν, έμαθα πως το focus σε ό,τι κάνεις είναι αρετή και πως το να έχεις αληθινά τη δική σου ξεχωριστή ιστορία να πεις είναι χάρισμα που το εξαργυρώνεις σε αντοχή και στην τελική υλοποίηση του ονείρου. Δεν θα άλλαζα τίποτα, ούτε μια στιγμή, από αυτήν τη μαγική πορεία που αναλαμβάνει την ευθύνη να διαμορφώσει την εμπειρία του shopping ανθρωποκεντρικά, με βαθιά γνώση του αντικειμένου όχι μόνο στο retail αλλά και στο σεμιναριακό επίπεδο, με τα πολλαπλά workshops και brand synergies που γίνονται στο ANAMESA. Το μόνο που θα ενίσχυα περισσότερο είναι τη δεκτικότητα στο feedback και τη διάδραση με τον κάθε επισκέπτη/καταναλωτή/ αναγνώστη χωριστά. Η μοναδικότητα και η αυθεντικότητα είναι το παν.

To όνειρο της Αννοούσας Μελά αποκαλείται Anamesa Concept Store και βρίσκεται στην οδό Νίκης 24, στο Σύνταγμα.

PHOTOGRAPHY BY NATALIA MARAGKOU

T

he exciting thing about dreams is that you don’t get to direct them. At least not consciously. They are born through creative alchemy, inside the subconscious world of wishes, experiences, goals and 'undercover missions'. In the fall of 2014, a Sunday stroll through the National Garden and the effort to find an easy to reach parking space on Nikis street (*not the most convenient Athens street), had a somewhat bigger dash of energy, compared to the average that a day's moments usually have. The story begins simply and excitingly.

The semi-basement of this ’70s apartment building was turned into a studio that itself gave birth to a space with an original style fingerprint, expressing street culture, Athens' vibes and soul.

The first feeling/choice: a meeting point – forerunner of the nowbeloved meet-ups – for the readers of my blog, which I continuously curate since 2011; with a concurrent retail action; and, as a concept, the vision of a hub for contemporary brands, with raw pulse and constant renewal.

An idea comes into being when you are listening without any quilts and interference to your instinct and when you have empathy for what is going on around you. The space used to be a handmade theatre shoes workshop and an essential oils warehouse. It was fate that fashion and beauty karma already existed there.

It was a bet for me to educate and to keep on educating the audience to follow my dream, eleven steps beneath street level, no store front, no sign. My only tools for the job, faith in the idea, passion for its successful completion and social media. And here it comes, the 2015’s recession, to raise the difficulty level even higher and to shake things up even more in entrepreneurship - let alone in a small start-up business.

From all the things that have happened, I've learned that to be focused on what you are doing is a virtue and to have your own original story to tell is a gift, which you can cash in endurance and in the final realisation of your dream.

I wouldn't change a thing, not for a moment, from this magical journey, which undertakes the responsibility to form the experience of anthropocentric shopping, with a deep understanding of its objectives, not only in retail but also in an educational, seminar level, with the multiple workshops and brand synergies that take place in ANAMESA. The only thing that I would amplify is the susceptibility to feedback and the interaction with each individual visitor/consumer/reader. Uniqueness and authenticity is everything.

Annousa's dream goes by the name of Anamesa Concept Store and is located in 24 Nikis str, Athens.

anamesaspot.com

ANGELO PLESSAS

DR EAMT OF A R E FUG E FOR FR E E & VIVI D SPI R ITS

Μ

ια μέρα, καθώς περπατούσα στο κέντρο της Αθήνας, βρέθηκα τυχαία μέσα σε μια πορεία. Ήταν γύρω στο 2012, την πρώιμη περίοδο της κρίσης, που όλοι είχαν βγει στους δρόμους ζωηρά, για λόγους δικαιολογημένους· παρολ' αυτά υπήρχε μια πολύ αδιευκρίνιστη ενέργεια. Οι διαδηλωτές, ακόμα και μεταξύ τους, έδειχναν μια εχθρική συμπεριφορά, π.χ. ένας εκπρόσωπος από ένα συνδικάτο συνταξιούχων πιάστηκε στα χέρια με έναν νεαρό συνδικαλιστή, ενώ διαδήλωναν για τον ίδιο λόγο! Το σίγουρο ήταν ότι οι πόλεις μας είναι τόποι όπου οι μετα-καπιταλιστικοί σχηματισμοί μεγεθύνουν τα προβλήματα και οι άνθρωποι περνούν μια πολύ περίεργη κρίση. Με τον ίδιο τρόπο, η offline αρνητικότητα εξαπλώνεται και στο διαδίκτυο, το οποίο αποτελεί μια επιθετική προέκταση του συστήματος αυτού, και όλοι ζούμε μια υπερσυνδεδεμένη αλλά ταυτόχρονα αποξενωμένη πραγματικότητα. Η Τέχνη φυσικά δεν εξαιρείται, κι έτσι, στην Ελλάδα, λειτουργεί με έναν άψυχο και αυτοματοποιημένο τρόπο, βάσει αρχών που είναι πιο κοντά στο μάρκετινγκ. Απομακρυνόμενος από τη βουή της πορείας, έκανα ένα κβαντικό άλμα σε μια παράλληλη πραγματικότητα, σε έναν χώρο-όαση σε σχέση με το έξω αλλά μέσα στην πόλη, που θα είχε διπλή και ίσως τριπλή ταυτότητα. Εκεί μέσα θα έφτιαχνα ένα «καταφύγιο» ελεύθερων και ζωηρών πνευμάτων, σαν συνέχεια της «Αιώνιας Ιντερνετικής Αδελφότητας», αλλά σε μόνιμο χώρο. Τον χώρο αυτόν τελικά τον βρήκα το 2018 στην Κυψέλη, αρχικά για στούντιο, για να κάνω τα έργα μου, αφού είναι ένα πολύ ευρύχωρο φωτεινό ισόγειο και έχει μια ωραία εσώκλειστη αυλή. Όταν τον είδα, μου ήρθε η σκέψη αυτή που είχα τότε στην πορεία, να γίνει αυτός ένας ανεξάρτητος χώρος που θα τον χαρακτηρίζει μια πιο βαθιά κοινωνικότητα μεταξύ ενός δικτύου ανθρώπων που έχουν πιο θετική αλλά συγχρόνως κριτική νοοτροπία, σε σχέση με αυτήν που έβλεπα τριγύρω. Τον ονόμασα P.E.T Projects (στον πληθυντικό), εμπνεόμενος από το γνωστό γλυπτό του σκύλου στο τέρμα της Φωκίωνος Νέγρη· αλλά είναι αφιερωμένος και στον Lupo, το σκυλάκι μου. Το καλό ήταν ότι ήρθαν αμέσως μετά και άλλοι καλλιτέχνες και επιμελητές στην περιοχή και δημιουργείται ένα εικαστικό καταφύγιο σε αυτό το κομμάτι της Κυψέλης. Θέλω να κάνω εκθέσεις/projects με καλλιτέχνες και επιμελητές που επαναπροσδιορίζουν τα όρια της επιμέλειας, γιατί η επιμέλεια είναι μια διευρυμένη έννοια πλέον. Η Τέχνη μας αποτελεί επέκταση της ζωής μας και ο στόχος μου στα P.E.T Projects είναι να δημιουργήσω μια μορφή εκθέσεων πιο συμμετοχικών, άμεσων και χωρίς αποκλεισμούς, αφομοιώνοντας νέα ερεθίσματα από την κοινωνία μας. Το όνειρο του Άγγελου αποκαλείται P.E.T Projects και βρίσκεται στην οδό Κερκύρας 87, στην Κυψέλη.

PHOTOGRAPHY BY NATALIA MARAGKOU

O

ne day, as I was walking in the centre of Athens, I found myself in a demonstration. It was around 2012, during the early stages of the recession, when everyone had vigorously gone out in the streets, and for good reason; yet an undefinable energy was floating around. The protesters were being hostile, even to one another; for example, the speaker of a retirees union got into a fight with a young syndicalist, while they were both protesting for the same reason! It had become definitely obvious that our cities are places where post-capitalistic mechanisms enlarge any problem and where people are put through a quite peculiar crisis. This offline hostility is also spreading on the internet, which constitutes an aggressive expansion of this system, and we are all living in an overconnected but also estranged reality. Art is no exception, of course, and so, in Greece, it functions in a soulless and automated way, based primarily on marketing values.

While walking away from the demonstration bustle, I made a quantum jump into a parallel reality, into an oasis of a space - as opposed to the outside, but still within the city - which would have a double, triple even identity. In that space, I would make a “refuge” for free and vivid spirits, like a sequel to the “Eternal Internet Brotherhood”, but in a permanent form. I eventually found this space in 2018, in Kypseli, at first to use as a studio, to create my works, since it is a very spacious, bright ground floor studio with a nice enclosed yard.

When I saw it, the thought from that day at the demonstration came into my mind, namely getting this place to become an independent space, defined by a deeper sociality, among a network of people that have a more positive, as well as critical understanding, as opposed to what I was witnessing around me. I named it P.E.T Projects (in plural), inspired by the well-known dog scuplture standing at the end of Fokionos Negri street; but it is also dedicated to Lupo, my little dog. Luckily, other artists and curators have also come to the area, creating an artistic refuge in this part of Kypseli.

I would like to do exhibitions/projects with artists and curators that redefine the curatorial boundaries, since curating is now a broadened notion. Art is an expansion of our lives and the goal of P.E.T Projects is to create an exhibition form that is more participatory, more direct and without any exclusions, integrating new stimuli from our society.

Angelo's dream goes by the name of P.E.T Projects and is located in 87 Kerkyras street, Kypseli, Athens.

Petprojects.studio

ANGELOS VARTHALITIS D R EAMT O F A P LAC E F O R D R EAM I N G

O

ι παραστάσεις που βλέπουμε κατά τη διάρκεια της ημέρας, ονομάζονται όνειρα. Για τον καθένα μας, ένα εντελώς διαφορετικό ταξίδι. Ο καθένας μας σαλπάρει προς άλλη κατεύθυνση. Στην περίπτωσή μου, το όνειρο ξεκίνησε απ' τη Σύρο. Θυμάμαι έντονα και γλυκά τα πρώτα του χρώματα. Είχε και πράσινο της ανεμελιάς του δεντρόσπιτου της Βάρης. Είχε και κόκκινο να σβήνει στο νερό, σε κάποια Φάμπρικα ξεχασμένη. Μια πολύχρωμη παιδική χαρά στον Φοίνικα, κι όσο τα θυμάμαι, τόσο τα χρώματα τρέχουν. Ξέρεις, μιλώντας για το χθες, είναι λες και η ψυχή μου θυμάται. Είναι λες και τρέχει με το ποδήλατό της και γυρνά σπίτι μόλις δύσει ο ήλιος. Ωστόσο, αναρωτιέμαι τι τελικά είναι όνειρο... Μια ζωή που άλλοτε με κυνηγά, κι άλλοτε εγώ πίσω της τρέχω. Πότε λαχανιάζω εγώ, πότε λαχανιάζει κυνηγώντας με αυτή, κι όσο τα σκέφτομαι, μέσα στο όνειρο αυτό βλέπω γιορτή. Φέτος, λοιπόν, λίγο ο αέρας και λίγο του ιστιοφόρου της το πανί, με πήγε όπου ήθελε αυτή. Χαιρέτησα φίλους πολλούς και μπήκα στο πλοίο, προς άγνωστους προορισμούς, έξω ήταν ήδη βράδυ. Έκατσα στο πλοίο αναπαυτικά, χωρίς να ξέρω πού με πάει, και το παράθυρό μου απέραντο, μου έδειχνε μια πόλη αυτού του χάρτη. Είχα διπλώσει τον χάρτη μες στην τσέπη, κι έπιασα ένα γνώριμο λιμάνι, στον χάρτη πάνω κάποιος έγραψε «κάνε ό,τι θες εσύ, μην ακούς τι λεν οι άλλοι». Επιβιβάστηκα λοιπόν, γρήγορα, μέσα σε ταξί, κι είπα στον οδηγό, σήμερα πάμε όπου πω εγώ, δεν ξέρω τι λες εσύ.

Kαι στην Αθήνα μέσα γυρίζαμε, κι αστράφταν όλα αυτά τα φώτα, αναζητώντας το πιο αστραφτερό, που η λάμψη του θα ακουμπήσει την καρδιά μου πρώτα. Για να το βρω, όμως, επέλεξα στης πόλης κάποιον λόφο να ανέβω, τα φώτα από ψηλά να ξαναδώ, πιο εύκολα να διαλέγω, ενώ τα αγναντεύω. Και ξαφνικά μέσα μου, ήρθε αυτή η λάμψη, σαν άστρο που έπεσε από τη γη στον ουρανό, όλα τα φώτα να ανάψει. Κι ενώ παρατηρούσα το αστέρι αυτό, στον ουρανό μέσα να πέφτει, τότε κατάλαβα ότι το όνειρο είναι σύννεφο, κι εγώ μέσα του στέκομαι εμπρός στον καθρέφτη. Όνειρο λοιπόν για εμένα είναι να περιπλανιέμαι στις αισθήσεις μου. Να τυλίγομαι και να λύνω ξανά τα κουβάρια μου. Όνειρο είναι να μπορώ να γεύομαι τα χρώματα. Να μυρίζω απαλά τις υφές. Όνειρο είναι να μπορώ να χαϊδεύω νότες απ' τις γεύσεις. Όνειρο είναι να αλλάζω πορεία, όχι για να ομορφαίνω, αλλά για να ανακαλύψω το ωραίο. Έφτιαξα ένα μέρος, να μπορώ να ονειρεύομαι. Χωρίς ορίζοντα, μέσα εδώ, μυρίζω θάλασσα. Είναι μαγεία η σιωπή. Μαγεία είναι και η ζωή. Όνειρο για εμένα είναι και τα δυο μαζί. Όνειρο είναι να πετάω, μες στις μέρες! Το όνειρο του Άγγελου αποκαλείται Vang Hair Salon και βρίσκεται στην οδό Δεινοκράτους 6, στο Κολωνάκι.

PHOTOGRAPHY BY NATALIA MARAGKOU

T

he images we see during the day are called dreams.

For each one of us, a completely different journey. Each one of us sails towards a different direction.

In my case, the dream had started from Syros. I remember its first colours vividly and sweetly.

There was the green of carefreeness of the tree-house in Vari.

There was also red, fading in the water, in some forgotten Factory.

A colorful playground in Phoenix, and the more I remember them, the more the colours run down.

You know, to talk about yesterday seems like my soul remembering.

Seems like it's running with its bicycle and comes home when the sun sets.

Still, I wonder what a dream really is...

A life that chases me at times, and at times I chase it myself.

Sometimes I' m the one that pants, sometimes life is the one that pants while chasing me, and the more I think about it, the more I see a celebration inside this dream.

This year, then, somewhat due to the wind, somewhat because of its ship's sail, it carried me wherever it wished.

I waved to many friends and got on the ship, to unknown destinations, night had already happened outside. I sat down comfortably in the ship, without knowing where it's taking me to, and my window, infinite, was showing me a city of this map. I had folded the map inside my pocket, and reached a familiar harbour, someone had written on the map “do whatever you want, don't listen to what others say”.

So I swiftly boarded a taxi, and I told the driver, today we are going wherever I say so, I don't know what you say, and in Athens we roamed and all these lights were gleaming, looking for the shiniest one, whose sparkle will first touch my heart.

But to find it, I chose a city hill to climb, the lights from above to see again, to make it easier to choose, while gazing at them.

Suddenly, inside of me, came this sparkle, like a star that fell to the sky from the earth, all lights to kindle, And while I was observing this star, diving into the sky, only then did I get that the dream is a cloud, and, inside of it, it's me standing in front of the mirror.

So dream for me is to wander inside my senses.

To be wrapped and unraveled again and again in my threads.

Dream is to be able to taste the colors.

To delicately smell the textures.

Dream is to be able to taste the notes from the flavors.

Dream is the course to change, not so I can get beautiful but to discover beauty.

I created a place so I can dream.

Without an horizon, inside here, I smell the sea.

Magic is the silence. Magic is also life.

A dream for me are both of them, A dream is to fly, inside the days!

Angelos' dream goes by the name of Vang Hair Salon and is located in 6 Deinokratous street, Kolonaki, Athens.

IG: @vanghair

DANIEL PEACE

DREAMT OF GOING FURTHER IN A STRANGE CITY

Ε

ίμαι ονειροπόλος γενικά και το να διαχειρίζομαι μια γκαλερί είναι κάτι που πάντα ήθελα να κάνω αλλά, μέσα σ' όλα, πήγε κάπως πίσω. Χαίρομαι που τελικά αποφάσισα να το κυνηγήσω τώρα, ένιωθα πως ήταν η κατάλληλη στιγμή. Ως ιδέα, για κάτι που θα μπορούσα να κάνω με τον δικό μου τρόπο, υπήρχε εδώ και εφτά ή οχτώ χρόνια. Όταν ήμουν στο Βερολίνο, είχα οργανώσει μερικές δικές μου εκθέσεις, έπειτα ομαδικά shows και μετά ακόμα ένα μεγάλο ομαδικό στην εναλλακτική εβδομάδα μόδας του Βερολίνου. Νομίζω εκεί μπήκε στο μυαλό μου η ιδέα ότι επρόκειτο για κάτι εφικτό, απλώς έπρεπε να πραγματοποιηθεί στο κατάλληλο μέρος την κατάλληλη στιγμή. Αν είχα μείνει στο Μεξικό, ίσως να είχε γίνει εκεί, αλλά χαίρομαι που συνέβη όταν τελικά πήρα την απόφαση να γίνουν όλα στην Αθήνα. Αυτός ο χώρος ήταν αρχικά το γραφείο ενός αρχιτέκτονα, έπειτα ενός ηλεκτρολόγου, μετά, για ένα διάστημα, ήταν άδειος, υποθέτω εξαιτίας της κρίσης... Τις προάλλες έμαθα από έναν γείτονα ότι, για λίγα χρόνια, πριν έρθω, έμεναν μέσα κάτι τοξικομανείς. Νομίζω πως, όταν ετοιμάστηκε ο χώρος και εγκαταστάθηκα, έγινε πιο ξεκάθαρο στο μυαλό μου τι ήθελα να γίνει μετά, πώς θα ήθελα αυτό να εξελιχθεί. Το όνειρό μου για την Siilk Gallery έχει ακόμα πολύ δρόμο μπροστά του· οπωσδήποτε, αυτά που ετοιμάζονται τώρα είναι μόνο τα αρχικά δωμάτια του οικοδομήματος. Στην πραγματικότητα, αυτός είναι ένας προσωρινός χώρος, έπρεπε να δω αν μπορεί να λειτουργήσει. Ήξερα μόνο ένα άτομο όταν μετακόμισα στην Αθήνα και δεν γνώριζα πολλά πράγματα για τη σκηνή εδώ. Αλλά όλα προχωρούν έτσι όπως ήλπιζα και θα μετακομίσουμε σε έναν μόνιμο χώρο τον Μάρτιο, αλλά θα κρατήσω και αυτόν τον χώρο, που θα μετατραπεί σε στούντιο για resident καλλιτέχνες. Φυσικά, συνεχώς βρίσκω κάτι που θα μπορούσα να είχα κάνει διαφορετικά. Ολόκληρη η διαδικασία υπήρξε μεγάλο μάθημα όχι μόνο όσον αφορά την γκαλερί, αλλά για όλα: τα πάντα ήταν ένα διαρκές πρόβλημα που αναζητούσε λύση. Ήταν επίσης δύσκολο να προσανατολιστώ σχετικά με το τι συμβαίνει στην πόλη, δεδομένου ότι δεν ήξερα κανέναν. Προσπαθoύσα να βγαίνω όσο πιο πολύ μπορώ, να γνωρίζω κόσμο, να κάνω παρέες, να μένω έξω ως αργά, ενώ το πρωί έπρεπε να σηκώνομαι απ' τα χαράματα για να δουλέψω. Από τότε που ανοίξαμε, όμως, η ανταπόκριση έχει ξεπεράσει τις προσδοκίες μου. Νιώθω πως αυτή είναι η αρχή για ένα πολύ μεγαλύτερο project και το σύμπαν φαίνεται να είναι με το μέρος μου!

To όνειρο του Daniel αποκαλείται Siilk Gallery και βρίσκεται στην οδό Ιπποκράτους 132, στην Αθήνα.

PHOTOGRAPHY BY NATALIA MARAGKOU

I

am generally a dreamer, running a gallery is something I’ve always wanted to do but it took a back seat amongst other things. I’ m happy I decided to pursue it when I did, it felt like the right time.

For the last seven or eight years it had been an idea, something I thought I could do my own way. When I was in Berlin, I had organized a few of my own exhibitions, then joint shows and then a big group show at Berlin alternative fashion week. I think this put it in my mind that it was definitely a doable idea, just needed to be in the right place at the right time. If I had stayed in Mexico city I think it could have happened there, but I’m happy it happened when I actually made the decision to do it all in Athens.

This space was an architect's office at first, then an electricians office, then it was empty for a long time, presumably because of the recession… I just found out the other day from a neighbor that it then got inhabited by a couple of drug addicts for a few years before I came.

I think, once it was initially completed and I settled into the space, it became firmer in my mind what I want next, what it has to develop into. My dream with Siilk Gallery still has a long way to go, these are definitely the initial building blocks being laid now.

This is actually a temporary space, I needed to see if it would work. I only knew one person when I moved to Athens and didn’t know a lot about the scene. But it's all been going in the direction I had hoped and thus we are moving into our permanent space in March, but I will be keeping the current space, turning it into an artists' studio for residents.

Of course, I always find something I could have done in a different way. The whole process has been such a learning curve, not just in the gallery but everything; everything has been non-stop problem solving. It was also difficult navigating what's going on in the city not knowing anyone. I tried to get out as much as possible, meet people, hang out, stay out late, while waking up mega early to get working.

But, since opening, the response has exceeded my expectations. I feel that this is the start of a much bigger project, and the universe seems to be in my favor!

Danilel's dream goes by the name Siilk Gallery and is located in 132 Ippokratous street, Athens.

siilkgallery.com

MIHALIS SARANTIS S U R R O U N D E D BY WAR MTH

Πώς είναι να πραγματοποιούνται τα όνειρά σου; Ο ηθοποιός Μιχάλης Σαράντης, στο περιθώριο δύο εκ των πιο δυνατών παραστάσεων της σεζόν, μιλά για τη συγκίνηση με την οποία τον ανταμείβουν οι συνεργασίες του και η δουλειά του, όχι μόνο αποδεικνύοντας ότι ένα όνειρο μπορεί να ξεφύγει από τη σφαίρα της φαντασίας, αλλά και θυμίζοντάς μας ότι αυτή η δυνατότητα θα έπρεπε να θεωρείται αυτονόητη.

How does it feel when a dream comes true? Actor Mihalis Sarantis, in the intervals of two of the most powerful plays of this theatrical season, talks about the strong emotions which his collaborations and his work reward him with, not only proving that it is possible for a dream to leave the fantasy world, but also reminding us that this possibility should be considered self-explanatory.

Π

όσους ρόλους μπορεί να παίξει ένας ηθοποιός σε μια θεατρική σεζόν; Ή, για να είμαστε πιο ακριβείς, πόσους ρόλους μπορεί να υποδυθεί ένας ηθοποιός μεσα σε δύο μέρες; Στην περίπτωση του Μιχάλη Σαράντη, η απάντηση είναι, πολλούς. Γιατί ο Μιχάλης τη μια βραδιά είναι ο σαιξπηρικός Πουκ, στο Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας, και την επόμενη ενσαρκώνει τους βασικότερους ομηρικούς ήρωες, συν γυναιξί και τέκνοις, στο πρωτοποριακό ανέβασμα του Αίαντα του Σοφοκλή, όπου μόνος ηθοποιός είναι ο ίδιος, ενώ επί σκηνής τον συντροφεύει με την παρουσία και τα έργα που δημιουργεί, όσο παίζει, ο ζωγράφος Απόστολος Χαντζαράς. Πώς βιώνει αυτήν την εντυπωσιακή εναλλαγή των ρόλων; «Το βιώνω πολύ ωραία και πολύ ζεστά, έχω προπονηθεί πολύ, ώστε να μπορώ να αντεπεξέλθω. Είναι λίγο κουραστικές οι παραστάσεις και οι δύο, οπότε απαιτείται προπόνηση, ψυχική και σωματική. Μέσα στη μέρα προσπαθώ να είμαι και ήρεμος και συγκεντρωμένος, ειδικά για τον Αίαντα, που είναι μόνο δύο άτομα, αλλά δεν το βιώνω κάπως ιδιαίτερα. Είναι η δουλειά μου, προσπαθώ και προπονούμαι για να κάνω τη δουλειά μου όσο καλύτερα.» Και εξηγεί ότι δεν πρέπει «να μας γειώνει η λέξη δουλειά», όσο και αν από το θέατρο βιοπορίζεται, καθώς δε διαχωρίζει τη δουλειά από τη ζωή, αφού «είναι μια δουλειά που έχει να κάνει πολύ με τη ζωή την ίδια». Γιατί αυτό είναι οι ιστορίες που αφηγείται από σκηνής και αναγνωρίζει την ευθύνη που κουβαλά ο ρόλος του ηθοποιού, να καλύπτει αυτήν την ανάγκη των ανθρώπων να ακούν ιστορίες, «να συνκινούνται, να πηγαίνουν μια βόλτα μαζί σου. Είναι ευθύνη.» Πώς κατάλαβε, λοιπόν, ότι η υποκριτική, που «είναι και δεν είναι δουλειά», είναι αυτό που θέλει να κάνει; «Προέκυψε. Δεν ήξερα ως παιδί τι ήθελα να κάνω, πράγμα που θεωρώ εκ των υστέρων πολύ σωστό. Θεωρώ τη μεγαλύτερη παγίδα να είσαι 18 και να ξέρεις τι θα κάνεις. Όταν τέλειωσα το σχολείο, τα πράγματα προέκυψαν μέσα απο την επαφή μου με δύο ζωγράφους, τον Αποστόλη Χαντζαρά και τον Νίκο Κυριακόπουλο. Αυτοί οι άνθρωποι με έβαλαν στον κόσμο της τέχνης. Έπαιζα και στο σχολείο θεατρικά, άρχισα να διαβάζω, άρχισα να αποδέχομαι ότι είμαι ευαίσθητος άνθρωπος. Πήγα σε δραματική σχολή, μετά πήγα σε μια άλλη, άρχισα να δουλεύω από νωρίς και μέσα στη δουλειά έμαθα.» Και παραδέχεται ότι πολύ γρήγορα κατάλαβε ότι του αρέσει αυτός ο χώρος, χάρη και στις «φανταστικές σπουδές της δραματικής. Ανοίγει ένα ολόκληρο σύμπαν ξαφνικά...» Από κει και πέρα, ξεκινά μια εντυπωσιακή θεατρική πορεία, που υπογραμμίζει η διάκρισή του, το 2015, με το βραβείο Δημήτρης Χορν. Είναι, ωστόσο, αναζωογονητικό το πώς ισορροπεί στην πραγματικότητα, αποδεικνύοντας ότι μπορεί κανείς να αποφεύγει τα δίπολα: η υποκριτική είναι η δουλειά του, χάρη στην οποία ζει, αλλά είναι και μία ύψιστη πηγή συγκίνησης γι’ αυτόν.

INTERVIEW BY ELENI FILIPPIDOU PHOTOGRAPHY BY NIKOS VARDAKASTANIS

H

ow many parts can an actor play within a theatrical season?

Or, to be more precise, how many parts can an actor play within two days? In the case of Mihalis Sarantis the answer is, many. Because one night Mihalis is Shakespeare’s Puck from “A Midsummer Night’s Dream” and the next one he is almost every important homeric hero, along with his family, in the innovative staging of the Greek tragedy “Ajax” by Sophocles, where he is the sole actor, only being accompanied on stage by painter Apostolos Chantzaras and his paintings, created during the play.

How does he experience this impressive change of repertoire? “It’s beautiful and very cozy. I have trained a lot so I can cope. Both plays are quite demanding, so training is required, both mentally and physically. I try to stay focused and calm throughout the day, especially for Ajax, where there are only two people on stage. I don’t experience it any differently, though. It is my job and I always try to practice, in order to do it as well as possible”. And he goes on to explain that “the word ’job’ should not blow us out”. Although he earns his living from theater, he doesn’t believe that work and life are really seperated, since “this is a job that has a lot to do with life itself”. Because this is what his on-stage stories are really all about, and he recognises the responsibility that the role of an actor carries: to meet the people’s need to listen to stories, “to be moved, to go on a ride with you. It’s a responsibility”.

How did he knew that acting, which is “a job but also not a job” is what he wanted to do?

“It just happened. As a child, I didn’t know what I wanted to be; which, retrospectively, I think is actually quite right. The biggest trap is to be eighteen years old and to already know what you want to be.

When I finished school, things just started to happen after I got to know two painters, Apostolis Chatzaras and Nikos Kyriakopoulos.

These people introduced me into the art world. I did some theatre at school, I began reading, I began aknowledging and accepting that I am a sensitive human being. I went to a drama school, then to another drama school, then, early on, I started working, and through this work I learned more”. He admits that it took him no time to realise that he loved it, also thanks to the “superb drama studies.

A whole new universe opens up in front of you...”

From then on, an impressive theatrical course begins, highlighted by his distinction in 2015 with the Dimitris Horn Award. However, the way he maintains a balance, avoiding the bipolar approach of the everyday work-VS-life reality, is rejuvenating: acting is his job and thanks to it he can live, but it is also the highest source of emotion for him.

40

"IT SHO SELF-EXPLANATO MAKE DREAMS THE

ULD BE RY THAT PEOPLE Y CAN MAKE REAL"

Α

υτό δεν οφείλεται απλώς στο γεγονός ότι, για παράδειγμα, και στις δύο παραστάσεις που παίζει αυτήν την περίοδο «ευχαριστιέμαι πολύ. Είμαι χαρούμενος και για τις δύο». Οφείλεται και στο ότι από την αρχή της καριέρας του «προέκυψε με κάποιον τρόπο να δουλεύω πάντα υπό ζεστές συνθήκες και με ανθρώπους που τους νιώθω πολύ κοντά μου και πολύ οικεία, με ανθρώπους που εκτιμώ και θαυμάζω». Αυτό συμβαίνει και με τους Αιμίλιο Χειλάκη και Αθηνά Μαξίμου, και με τον παραγωγό Μάριο Τάγαρη, και φυσικά με τον Γιώργο Νανούρη και τον Απόστολο Χαντζαρά στον Αίαντα, ο οποίος ουσιαστικά είναι ένα όνειρο τεσσάρων χρόνων που έγινε φέτος πραγματικότητα. «Είναι κυκλωμένο από παντού με ζεστασιά αυτό που κάνουμε φέτος», λέει. Μιλά, λοιπόν, ο Μιχάλης Σαράντης για τη «ζεστασιά» στις συνεργασίες του και για τη συγκίνησή του να συνεργάζεται με έναν από τους καλύτερούς του φίλους σε ένα project σαν τον Αίαντα, αλλά αρνείται ότι αντιμετωπίζει αυτήν την πραγματικότητα ρομαντικά: «Όχι, δεν είναι ρομαντικό, θα έπρεπε να είναι το αυτονόητο, οι άνθρωποι να κάνουν όνειρα και σχέδια και να τα κάνουν πράξη. Πόσο συχνά ακούς να συμβαίνει να ονειρεύεται κανείς με τους φίλους του πράγματα και να τα κάνει πραγματικότητα; Το βρίσκω συγκινητικό.» Δεν ήταν λοιπόν κάποια εμμονή με τον χαρακτήρα του Αίαντα αυτό που τον ώθησε στην επιλογή αυτής της τραγωδίας, ήταν ο συνδυασμός της γοητείας που του ασκούσε το έργο του Σοφοκλή και της λαχτάρας του να το παρουσιάσει σε συνεργασία με τον ζωγράφο φίλο του. «Καμιά φορά δεν καταλαβαίνεις και τι σε γοητεύει στα πράγματα, απλώς σε τραβάνε σαν μαγνήτης», λέει για το έργο, από το οποίο «περνάνε όλοι οι Ατρείδες, οι Αχαιοί και το μισό ομηρικό έπος, αλλά θα το μίκρυνα αν έλεγα ότι μόνο γι’ αυτό το κάνω». Γιατί μερικές φορές το θέμα είναι και με ποιους κάνεις τα πράγματα, εξηγεί, καθώς περιγράφει την ημέρα που είδε στο ατελιέ του τον Αποστόλη Χαντζαρά να ζωγραφίζει επιτόπου τον Αίαντα, όσο ο ίδιος του μιλούσε για το αγαπημένο του έργο. «Έπαθα σοκ και σκέφτηκα, αυτήν την ομορφιά που είδα εγώ τώρα, θέλω να τη δει και άλλος κόσμος. Αυτό με γοήτευσε πιο πολύ. Η ανάγκη μου να κάνω ένα κομμάτι της ζωής μου, παράσταση». Τι συμβαίνει, λοιπόν, όταν ένα όνειρο πραγματοποιείται; «Η ζωή είναι ανοιχτή, δεν ξέρεις τι προκύπτει και πώς, δεν μπορείς να τα προβλέπεις όλα, άπαξ και την έβαλες τη σπίθα, θα δεις τι θα κάνει, μόνο του πια.» Ούτε μπορεί να μιλήσει για κάποιο επόμενο όνειρο, λέγοντας ότι το πιο ουσιαστικό είναι «να είμαι καλά, να είναι και οι άνθρωποι που αγαπώ καλά και να κάνουμε πράγματα που γουστάρουμε». Τα οποία φυσικά δεν περιλαμβάνουν μόνο θέατρο – αν και πραδέχεται ότι έχει κάποια αδυναμία στο σανίδι. Ωστόσο, «λατρεύω και το σινεμά, θα ήθελα, αν προκύψει, να μπορέσω να αφεθώ, λόγου χάρη για δύο χρόνια και να κάνω ταινίες. Μου αρέσει και η τηλεόραση, δε σνομπάρω κάποιο μέσο. Το θέμα είσαι εσύ, όπου και αν είσαι, εσύ δίνεις αξία στα πράγματα». Οι παραστάσεις «Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας» και «Αίας του Σοφοκλή» παίζονται στο Θέατρο Βεάκη.

T

his isn’t only due to the fact that he enjoys a lot being on both of these plays that he currently acts in: “I am very happy with both of them.” It is also because from the beginning of his career, “in a way it just happened so I could work under very warm conditions, with people that I appreciate and I admire”. This is the case with Emilios Chilakis and Athina Maximou, and of course with Yorgos Nanouris and Apostolos Chantzaras in Ajax, which is a four-year old dream that this year has been finally realised. “What we are doing this year is surrounded by warmth”, he says.

Mihalis Sarantis talks about the “warmth” in his collaborations and about how working with one of his best friends in a project like Ajax is really moving, but he denies that he deals with reality like a romantic. “No, this is not about being a romantic. It should just be self-explanatory that people make dreams and plans that they can make real. How often do you hear people talking about their dreams with their friends and then making them come true? I find this moving”.

So it was not an obsession with the character of Ajax that pushed him to choose this tragedy, it was the combination of the appeal that Sophocles’ work had on him and of his craving to present it in collaboration with his painter friend. “Sometimes you really cannot say what is it that fascinates you in certain things; they just draw you like a magnet”, he says about the play, in which “all of the Atreides, the Achaeans and half of the homeric epics are present - but highlighting only this fact would belittle the reason why I am doing it”.

Because sometimes the most important thing is the individuals that you create something with, he explains, as he describes the day that he saw his friend Apostolis in his studio painting Ajax, while he was talking to him about his favourite play. “I was shocked and I thought that this kind of beauty, what I had just witnessed, I also want other people to see. This is what fascinated me the most.

Turning a part of my life into a play”.

So what happens when your dream comes true? “Life is open, you don’t know what will happen and how it will happen, you cannot foresee all; once the fire is on, you will see how it will turn out on its own”. Neither can he talk about the next dream, since the most substantial thing is “to be well, the people that I love to be well too and to simply do things that we dig”, which of course do not include only theater – though he confesses that he has a sweet spot for the stage. Nevertheless, “I adore cinema, I would like, if possible, to let myself go, let’s say for two years, and make films. I like television too, I’ m not a snob regarding any medium. What matters is just you, wherever you are; you are the one who gives value to the things around you”.

“A Midsummer Night’s Dream” and “Ajax by Sophocles” are performed in Veaki Theater.

IG: @mihalisarantis

FASHION EDITOR LAZAROS TZOVARAS HAIR AND MAKE UP ALEXANDRA RENTZOU (D-TALES) DIGITAL RETOUCHER JENNY KONTOPOULOU PHOTOGRAPHER'S ASSISTANT ANTIGONI TRIVIZA STYLIST'S ASSISTANT IRIANNA KANAKAKI ALL CLOTHES BY YIORGOS ELEFTHERIADES, SILK SCARF, MAGNETO

AM I A DREAMER? CREATIVE DIRECTOR & PHOTOGRAPHER EFI GOUSI FASHION EDITOR LAZAROS TZOVARAS

34

Πουκάμισο από πολυέστερ, τούλινο φουρό, καπέλο και μεταξωτά γάντια, όλα Concept Store Art & Industry, πέπλο archive YIORGOS ELEFTHERIADES, κάλτσες Calzedonia, παπούτσια CONVERSE, Collective.

Polyester shirt, tulle skirt, hat and silk gloves all Concept Store Art & Industry, veil archive YIORGOS ELEFTHERIADES, socks Calzedonia, shoes CONVERSE, Collective.

Τούλινο φόρεμα DIMITRIS PETROU. Tulle dress DIMITRIS PETROU.

Left to right Puffer, βαμβακερή μπλούζα με βολάν, πουκάμισο από βαμβακερή ποπλίνα και δαντελένιο φόρεμα, όλα MM6 MAISON MARGIELA, Studio Avra, τούλινο φουρό Concept Store Art & Industry, δαντελένια γάντια DIMITRIS PETROU, καλσόν Calzedonia, παπούτσια CONVERSE, Collective.

Puffer, blouse with silk ruffles, cotton shirt and laced dress, all MM6 MAISON MARGIELA, Studio Avra, tulle skirt Concept Store Art & Industry, laced gloves DIMITRIS PETROU, tights Calzedonia, shoes CONVERSE, Collective. Καπέλο Concept Store Art & Industry, πουά γάντια DIGITARIA.

Hat Concept Store Art & Industry, polka dot gloves DIGITARIA. Τούλινο φόρεμα DIMITRIS PETROU, βαμβακερό τοπ και φούστα, φόρεμα από βισκόζη και μετάξι , όλα YIORGOS ELEFTHERIADES, ζακάρ λευκό φόρεμα ESCADA, Attica, διάφανα γάντια DIGITARIA, καλσόν Calzedonia, παπούτσια CONVERSE, Collective.

Tulle dress DIMITRIS PETROU, cotton top and skirt, viscose and silk dress, all YIORGOS ELEFTHERIADES, jacquard white dress ESCADA, Attica, see-through gloves DIGITARIA, tights Calzedonia, shoes CONVERSE, Collective.

Down to top Φόρεμα από βισκόζη και πολυέστερ και τούλινη φλοράλ φούστα RED VALENTINO, Attica, δερμάτινα παπούτσια PRADA SS 2001, stylist’s studio Τούλινο φλοράλ φόρεμα RED VALENTINO, Attica, καλσόν Calzedonia, παπούτσια CONVERSE, Collective Μάξι φόρεμα από βισκόζη και πολυέστερ ALEXANDER WANG, Attica, see-through κορμάκι DIGITARIA, παπούτσια CONVERSE, Collective, βελούδινα γάντια DIMITRIS PETROU Μπλούζες από βισκόζη και πολυέστερ ESCADA, Attica.

Viscose and polyamide dress and tulle floral skirt RED VALENTINO, Attica, leather shoes PRADA SS2001, stylist’s studio Tulle floral dress RED VALENTINO, Attica, tights Calzedonia, shoes CONVERSE, Collective Triacetate and polyester maxi dress ALEXANDER WANG, Attica, see-through body DIGITARIA, shoes CONVERSE, Collective, Velvet gloves DIMITRIS PETROU Triacetate and polyester blouses ESCADA, Attica.

Βελούδινο σακάκι, πολυέστερ πουκάμισο με βολάν και βελούδινη φούστα, όλα Concept Store Art & Industry, καπέλο archive YIORGOS ELEFTHERIADES, στέκα ως τσόκερ Mint, βελούδινα γάντια DIMITRIS PETROU, καλσόν Calzedonia, δερμάτινα παπούτσια MM6 MAISON MARGIELA, Studio Avra Εσώρουχα από βαμβάκι και μετάξι ERES, Eres Boutique, διάφανα γάντια DIMITRIS PETROU Velvet jacket, polyester shirt with ruffles and velvet skirt, all Concept Store Art & Industry, headpiece archive YIORGOS ELEFTHERIADES, headband as choker Mint, velvet gloves DIMITRIS PETROU, tights Calzedonia, leather shoes MM6 MAISON MARGIELA, Studio Avra.

Cotton and silk underwear ERES, Eres Boutique, see-through gloves DIMITRIS PETROU.

Ιβουάρ ζακέτα από λινό DIGITARIA, βαμβακερό τοπ με πέρλες και τούλι και σατέν πουκάμισο YIORGOS ELEFTHERIADES, δαντελένιος κορσές Concept Store Art & Industry, δερμάτινα γάντια EPIFANIOS , κολιέ με πέρλες vintage CHANEL, Mint, headpiece, stylist's studio Ivory linen jacket DIGITARIA, cotton top embroidered with pearls and tulle and satin shirt YIORGOS ELEFTHERIADES, laced corset Concept Store Art & Industry, leather gloves EPIFANIOS, pearl necklace vintage CHANEL, Mint, headpiece stylist's studio.

Left to right Μάλλινη ζακέτα, μεταξωτό πουκάμισο, τούλινη φούστα, υφασμάτινα λουλούδια και headpiece, όλα EPIFANIOS, διάφανα γάντια DIMITRIS PETROU, γιλέκο και παντελόνι από μεταξωτό τάφτα DIMITRIS PETROU, βαμβακερό πουκάμισο και τούλινο φουρό Concept Store Art & Industry, φούστα απο μεταξωτή οργάντζα YIORGOS ELEFTHERIADES, διάφανα γάντια DIMITRIS PETROU, καπέλο SAVAPILE, κάλτσες Calzedonia, δερμάτινα παπούτσια PRADA SS2001, stylist’s studio, Ιβουάρ ζακέτα από λινό DIGITARIA, βαμβακερό τοπ με πέρλες και τούλι, σατέν πουκάμισο και φόρεμα από μεταξωτό ταφτά, όλα YIORGOS ELEFTHERIADES, τούλινο φουρό Concept Store Art, δαντελένιος κορσές Concept Store Art & Industry, δερμάτινα γάντια EPIFANIOS, κολιέ με πέρλες vintage CHANEL, Mint, headpiece stylist's own, καλσόν Calzedonia, παπούτσια CONVERSE, Collective.

Woolen jacket, silk shirt, tulle skirt, organza flowers as chocker and headpiece, all EPIFANIOS, see-through gloves DIMITRIS PETROU, Silk grosgrain vest and trousers DIMITRIS PETROU, cotton shirt and skirt in tulle Concept Store Art & Industry, silk organza skirt YIORGOS ELEFTHERIADES, seethrough gloves DIMITRIS PETROU, hat SAVAPILE, socks Calzedonia, leather shoes PRADA SS2001, stylist’s studio, Ivory linen jacket DIGITARIA, cotton top embroidered with pearls, tulle and satin shirt, silk grosgrain dress, all YIORGOS ELEFTHERIADES, laced corset Concept Store Art & Industry, leather gloves EPIFANIOS, pearl necklace vintage CHANEL, Mint, headpiece stylist's own, tights Calzedonia, shoes CONVERSE, Collective.

Τοπ και φούστα από πολυέστερ και μετάξι MAX MARA, Max Mara Boutique, πουκάμισο από βαμβακερή ποπλίνα και δερμάτινη ζώνη MM6 MAISON MARGIELA, Studio Avra, τούλινο φουρό και δαντελένιος κορσές Concept Store Art & Industry, χρυσό βραχιόλι MAX MARA, Max Mara Boutique, δερμάτινα γάντια EPIFANIOS και παπούτσι archive YIORGOS ELEFTHERIADES. Polyester and silk fil coupe top and skirt MAX MARA, Max Mara Boutique, cotton shirt and leather belt MM6 MAISON MARGIELA, Studio Avra, tulle skirt and laced corset Concept Store Art & Industry, gold bracelet MAX MARA, Max Mara Boutique, leather gloves EPIFANIOS and shoe archive YIORGOS ELEFTHERIADES.

Γιλέκο και παντελόνι από μεταξωτό τάφτα DIMITRIS PETROU, βαμβακερό πουκάμισο και τούλινο φουρό Concept Store Art & Industry, φούστα από μεταξωτή οργάντζα YIORGOS ELEFTHERIADES, διάφανα γάντια DIMITRIS PETROU, καπέλο SAVAPILE. Silk grosgrain vest and trousers DIMITRIS PETROU, cotton shirt and skirt in tulle Concept Store Art & Industry, silk organza skirt YIORGOS ELEFTHERIADES, see-through gloves DIMITRIS PETROU, hat SAVAPILE.

HAIR THE WITCH OF CAPRI MAKE UP VIVIAN KATSARI (D-TALES) SET DESIGNER ELENA BOUGOU DIGITAL RETOUCHER ATHINA LIASKOU PHOTOGRAPHER'S ASSISTANTS DESPINA MIKONIATI, RAFAEL THEODOSIOU STYLIST’S ASSISTANTS IRIANNA KANAKAKI, AKRIVI, IRIS HAIR STYLIST’S ASSISTANT MARIOS TRAGOUDARAS MODELS LAURA, NICOLE (ACE MODELS) TANIA, TESS, KARA (D MODELS)

I FEEL YOUR HANDS, YOUR LIPS, THE HEAT OF YOUR BODY PHOTOGRAPHER NIKOS VARDAKASTANIS FASHION EDITOR LAZAROS TZOVARAS

Πλεκτό φόρεμα με πιέτες, δερμάτινη τσάντα και παπούτσια, επιχρυσωμένα δαχτυλίδια και σκουλαρίκια με μονόγραμμα LOUIS VUITTON, Louis Vuitton Boutique Accordiοn pleats knit dress, leather bag and shoes, gold-color metal rings and earrings with embossed LV Circle, all LOUIS VUITTON, Louis Vuitton Boutique

Μάλλινο παλτό, δερμάτινη τσάντα, βελούδινες μπαλαρίνες και γυαλιά ηλίου, όλα MAX MARA, Max Mara Boutique Woolen and metalized fiber coat, leather bag, velvet shoes and sunglasses, all MAX MARA, Max Mara Boutique

Σφυρήλατο μεταλλικό κολιέ και βραχιόλι, όλα MAX MARA, Max Mara Boutique Rigid metallic necklace and bracelet, all MAX MARA, Max Mara Boutique

Σκουλαρίκια TOM FORD, Linea Piu Crystal hoop earrings TOM FORD, Linea Piu

Ζιβάγκο από βισκόζη διακοσμημένο με κρυστάλλους, μεταξωτή τσάντα, παπούτσια και σκουλαρίκια, όλα TOM FORD, Linea Piu Viscose embroidered crystal turtleneck, clutch, shoes and earrings, all TOM FORD, Linea Piu

Γούνινη tote τσάντα, παπούτσια και σκουλαρίκι, όλα MM6 MAISON MARGIELA, Studio Avra Fur look tote bag, shoes and earring, all MM6 MAISON MARGIELA, Studio Avra

HAIR & MAKE UP ALEXANDRA RENTZOU (D-TALES) DIGITAL RETOUCHER JENNY KONTOPOULOU PHOTOGRAPHER'S ASSISTANT ANTIGONI TRIVIZA STYLIST'S ASSISTANT IRIANNA KANAKAKI MODEL RUFANE (X-RAY MODELS)

HERE WE LIE ALL ALONE

PHOTOGRAPHER AGGELOS POTAMIANOS (D -TALES) FASHION EDITOR ILIANA EKMETZOGLOU

Μάλλινο πουλόβερ Smithy’s και τζιν HΟΜΕΒΟΥ, New Cult. Παπούτσια, SAUCONY, Saucony Store.

Woolen jumper Smithy’s and jeans HOMEBOY, New Cult. Shoes SAUCONY, Saucony Store.

Καπιτονέ νάιλον T-shirt, United Colors Of Benetton. Μάλλινο πουλόβερ και παντελόνι, SISLEY. Βαμβακερό καπέλο VANS, VF Hellas. Παπούτσια SAUCONY, Saucony Store.

Quilted nylon T-shirt, United Colors Of Benetton. Woolen jumper and cotton pants, SISLEY. Cotton bucket hat VANS, VF Hellas. Shoes SAUCONY, Saucony Store

Βαμβακερό κοτλέ μπουφάν και παντελόνι NATIVE YOUTH, Prime Timers. Μπουφάν από πολυεστέρα ELVINE, Prime Timers. Βαμβακερό καρό πουκάμισο και μάλλινος σκούφος VANS,VF Hellas. Παπούτσια NEW BALANCE, New Balance Store.

Corduroy cotton jacket and pants NATIVE YOUTH, Prime Timers. Polyester jacket ELVINE, Prime Timers. Checked cotton shirt and woolen skull cup VANS, VF Hellas. Shoes NEW BALANCE, New Balance Store.

Μάλλινο καρό πουκάμισο και πουλόβερ, United Colors Of Benetton. Βαμβακερό ζιβάγκο HOMEBOY, New Cult. Βαμβακερό κοτλέ παντελόνι, SISLEY. Παπούτσια FILA, Fila stores.

Checked wool jacket and jumper, United Colors Of Benetton. Cotton turtleneck HOMEBOY, New Cult. Corduroy cotton pants, SISLEY. Shoes FILA, Fila stores.

Παλτό δύο όψεων από μαλλί, βισκόζη και νάιλον, United Colors Of Benetton. Πουκάμισο, Sisley. Σετ φόρμα από βαμβάκι, πολυεστέρα και παπούτσια όλα PUMA, Puma stores.

Double wear coat from wool, viscose and nylon United Colors Of Benetton. Cotton shirt, SISLEY. Polyester sweatshirt, joggers and shoes PUMA, Puma Stores.

Σετ φόρμα απο πολυεστέρα και παπούτσια όλα FILA, Fila stores.

Polyester hoodie, sweatpants and sneakers FILA, Fila stores.

Πολυεστερικό μπουφάν, βαμβακερό καρό πουκάμισο με κουκούλα, παντελόνι και παπούτσια όλα VANS, VF Hellas.

Polyester jacket, cotton checked hooded shirt, pants and shoes VANS, VF Hellas.

Μάλλινο καρό παλτό και βαμβακερό παντελόνι, SISLEY. Βαμβακερή μπλούζα VANS, VF Hellas. Παπούτσια NEW BALANCE, New Balance Store.

Woolen checked coat and cotton pants, SISLEY. Cotton sweatshirt VANS, VF Hellas. Shoes NEW BALANCE, New Balance Store.

Βαμβακερό τζάκετ με κοτλέ γιακά VANS, VF Hellas. Βαμβακερό κοτλέ παντελόνι HOMEBOY, New Cult. Παπούτσια CONVERSE, Collective.

Cotton jacket with corduroy collar VANS, VF Hellas. Cotton corduroy pants HOMEBOY, New Cult. Shoes CONVERSE, Collective.

HAIR & MAKE UP KONSTANTINOS SAKKAS (D -TALES) MODEL JEROME (ACE MODELS)

Ζακέτα από πολυεστέρα FILA, Fila Stores. Βαμβακερό τζιν VANS, VF Hellas. Παπούτσια COVNERSE, Collective.

Polyester jacket FILA, Fila Stores. Cotton jeans VANS, VF Hellas. Shoes COVNERSE, Collective.

GO WITH THE GLOW!

Τ

η σωστή δόση λάμψη που αναζητάς για τα εορταστικά – και όχι μόνο – looks αυτής της εποχής θα τη βρεις στη συλλεκτική παλέτα Metal Crème Multi-Use Palette της NARS! Οι κρεμώδεις σκιές της, σε έξι προσεκτικά επιλεγμένες metallic αποχρώσεις, θα δώσουν στο μακιγιάζ σου ένταση και glam αέρα. Η σύνθεσή τους προσφέρει ιδανική εφαρμογή και εξαιρετικά απαλό φινίρισμα, για να μπορέσεις να παίξεις ελεύθερα με τους λαμπερούς τόνους όχι μόνο στα μάτια, αλλά και στα μάγουλα ή το σώμα! Έτσι, μπορείς να δημιουργήσεις ένα statement look συνδυάζοντας διαφορετικές αποχρώσεις ή να επιλέξεις μόνο μία για μια πιο ήσυχη αλλά αρκούντως λαμπερή εμφάνιση. Με αυτήν τη συλλεκτική παλέτα της NARS, εσύ έχεις τον έλεγχο της λάμψης.

Limited-edition Metal Crème Multi-Use Palette, NARS (www.narscosmetics.eu)

BEAUTY

Y

ou will find the perfect amount of shine for this season’s festive – or non festive – looks in the limited-edition Metal Crème Multi-Use Palette by NARS! Its creamy shades, in six carefully selected metallic colours, will add intensity and a dash of glamour to your makeup. Their composition is ideal for perfect application and offers an extremely soft finish, so that you can be free to play with shiny hues not only on your eyes, but also on your cheeks or your body! So, you can create a statement look, by combining different tones, or pick just one for a subtler, yet shimmery enough effect. With this limited-edition NARS palette, your are in control of the glow!

78

PHOTOGRAPHER: PAULO RICCA MAKE UP & STYLING: MARIA PAPADOPOULOU HAIR STYLIST: MARIA PAPADOPOULOU WITH BUMBLE AND BUMBLE. (SEPHORA) MODEL: KETA (FIRST)

Cardigan with bow tie, JUNYA WATANABE Comme des Garçons, (www.farfetch.com) FACE Pure Radiant Tinted Moisturiser SPF30 in Alaska, Radiant Creamy Concealer in Vanilla, Liquid Blush in Dolce Vita, NARS (www.narscosmetics.eu) EYES Metal Crème Multi-Use Palette, High Pigment Longwear Eyeliner in Rue Bonaparte, NARS (www.narscosmetics.eu) LIPS Velvet Matte Lip Pencil in Good Times and Dolce Vita, NARS (www.narscosmetics.eu)

WE KNOW WHAT YOU WANT TO WEAR! ozonboutique.com

OZON RAW IS IN YOUR HANDS

BUT ALSO ON: Instagram: @ozon_mag / Facebook: Ozon Magazine Official Page / Twitter: @Ozonmag / Snapchat: @ozon_mag

P.L.US P E O P L E

L I K E

S N E A K E R S

U S

D A Y

PHOTOS: ALEX AGGOURIDAKIS

9TH OF OCTOBER 2019 @THE ATHLETE'S FOOT GLYFADA

A sustainable and transparent production, fair working conditions and free repairs.

Read more about our work on sustainability, living wages and how to repair your jeans on www.nudiejeans.com.