OZON December 2010 / January 2011 'Last Nite'

DECEMBER - JANUARY ISSUE

ALL DRESSED UP for a winter ride Photography MARIOS KALAMARIS ART DIRECTION DANAI DRAGONEA Styling DARCY FOXX Styling ASSISTANT CHARALAMPOS NIKOLAOU Hair & Make Up liz bumgarner MODELS nadia S. & spiros (vice versa)

spiros μπουφάν / jacket vespa trench | ρολόι / watch vespa - nadia μπουφάν / jacket vespa tecnica | τσάντα / bag vespa

2

SPIroS μπουφάν / jaCkEt vESPA BOMBER - NaDIa ΔΕρμάτΙνο μπουφάν / lEathEr jaCkEt vESPA | ΓυάλΙά ΗλΙου / SUNglaSSES vESPA

Δείτε όλη τη σειρά ένδυσης Vespa στα σημεία πώλησης Piaggio, vespa, Gilera PIAGGIO HELLAS AΕ | Tηλ. 210-7572100 | e-mail: piaggiohellas@gr.piaggio.com | gr.vespa.com

4 OZON PUBLI

WWW.FREDDY.COM αλλά πάντα Slounge σημαίνει να είσαι σε κίνηση. Με άνεση, χωρίς άγχος, πρέπει να που βήματα Χωρίς δράση. και ειες περιπέτ νέες για τα σε ετοιμότη κορυφαία η Freddy, H θούν. καταρριφ να ακολουθηθούν και ρεκόρ που πρέπει της ίταλικής ίταλική εταιρεία fitness & dance wear, επίσημος προμηθε υτής στη Scala του Ολυμπιακής ομάδας, του Royal Ballet του λονδίνου και του Il Teatro συναρπαστικό Μιλάνου, παρουσιάζει με την νέα της συλλογή Slounge ένα νέο, εται, εκτός τρόπο ζωής γεμάτο ρυθμό και ένταση. Μια συλλογή που απευθύν άσκηση και από επαγγελματίες, σε ανθρώπους δραστήριους που αγαπούν την ξύλινα παρκέ ζητούν ρούχα άνετα και chic για όλες τις ώρες της ημέρας. Από τα συνοδεύει μας Slounge Freddy σειρά η floors, dance τα της αίθουσας χορού ως εξορμήσεις ή από την χαλαρή καθημερινή γυμναστική ως τις πιο έντονες Οι γυναικεί ες ακόμα τις απογευματινές ώρες ‘χαλάρωσης’ μπροστά σε οθόνες. μένες και σχεδιασ ρ, αξεσουά και και ανδρικές sporty δημιουργίες ρούχων τρέξουμ ε, να φτιαγμένες με τις πιο κομψές και μαλακές υφές, μας ωθούν να ψουμε νέες απολαύσουμε τη θέα μιας υπέροχης κορυφής αλλά και να ανακαλύ σε ‘δρόμους’ περιοχές της πόλης και της καθημερινότητάς μας, περπατώντας η εξαντλητική που δεν γνωρίζαμ ε. φιλοσοφία της Freddy Slounge δεν είναι ισορροπούμε να τρόπος ο εια, περιπέτ επαγγελματική προπόνηση αλλά η η εξαντλητική ανάμεσα στην sporty και lounge διάθεση. Η εγρήγορση, όχι κινήσεις, προπόνηση. για την Freddy Slounge δεν υπάρχου ν κανόνες και λάθος το μόνο λάθος είναι η αδράνεια. for action Slounge is to be on the move; in comfort, stress-free but always ready Freddy, the and another adventure, without set steps to follow and records to beat. the Italian olleading Italian fitness & dance wear company and official supplier of presents Milan, in Scala teatro Il and ballet royal ympic team as well as london’s and rhythm.

Slounge it’s latest collection, a new and exciting lifestyle full of power ls, who besides professionals, it’s a collection dedicated to motivated individua ballthe of out day. the of hour every for love to exercise in comfy and chic cloths daily exercise rooms to the dance floor, Freddy Slounge accompanies our relaxed of the screen. to the most intense one or even our afternoon relaxation time in front designed and all sport garments and accessories -both for men and women- are run and enjoy made out of the most elegant and soft textures, encouraging us to surround us, the view from a magnificent peak as well as discover new places that walked before. see reality from a different perspective, walk in streets we haven’t training, but Freddy’s Slounge philosophy is not about exhaustive professional alert, not adventure and a balance between our sporty and lounge mood. being wrong no and rules no are there Slounge Freddy for limits, the to beating yourself doings apart from inactiveness.

FREDDY Exclusive store Golden Hall: 37A, Kifissias av., Marousi

FREDDY Shop-in-shop Attica: 4, Stadiou str., Athens Shopping house: 41, Theomitoros str., Alimos

FREDDY Online Shop-in-shop www.z-mall.gr FREDDY Collection is also available at selected stores

inDEX

OzON Δεκέμβριος 2010 - ίανουάριος 2011 / Τεύχος 83, μηνιαία δωρεάν έκδοση / ΑθΗΝΑ Εκδότης γιώργος Κελέφης Αρχισυντάκτρια Δανάη Δραγωνέα info@ozonweb.com Creative Art Director Πάνος Παπαναγιώτου art@ozonweb.com Διευθύντρια Διαφήμισης Έφη λυμπεροπούλου sales@ozonweb.com Διευθυντρής Marketing & Communications Σίμος Μιχαλόπουλος ad@ozonweb.com Finance Manager βασίλης Σούρτης Digital Director Άρης Καραταράκης web@ozonweb.com International Coordinator Janosch Boesche international@ozonweb.com Beauty Editor Μαρία Παπαδοπούλου Editorial Intern ίωάννα Παπάζογλου Fashion Interns Ναταλία Σταθοπούλου / Χαράλαμπος Νικολάου Events Intern Δανάη Παπαδημητρίου Συνεργάτες Μανώλης Κρανάκης, Νατάσσα Παπαχρήστου, Δάφνη Ανέστη, Artville, Μαρία Άντελμαν, Μάνος Νομικός, Black Athena, βαγγέλης Καμαράκης, γιώργος Σταμκόπουλος, λουκάς Μέξης, Αντώνης Κατσούρης, Σπήλιος γιαννακόπουλος, Αλεξάνδρα Πετσετάκη, Janosch Boesche, Oliver Arlt, Matthew Zorpas, γιώργος Νίκας, Ανδρέας Δημόπουλος, Κυριακή Ντομένικα Χανδρά, Ελένη Μαλάμη Φωτογράφοι Jolijn Snijders, Κώστας Αυγούλης, Cristina Capucci Μάριος Καλαμάρης, γιώργος Μαλεκάκης, Νικόλας βεντουράκης, γιώργος Καπλανίδης, Eisuke Negishi, θάνος Τσάκωνας, Πάνος Δάβιος, Άλκηστις Τσιτούρη, Ελίνα γιουνανλή, Anouk Morgan, Quentin de Briey, Akio, Ascari Luca, Jovanka Savic, krzysiek kozanowski, Χάρης Κυπριανού, Rosa Rendl, Stefan Giftthaler Απόδοση σε Ελληνικά/ Αγγλικά Πανδώρα γιαμαλίδου Σύμβουλος Έκδοσης Σπύρος βλάχος Διανομή distribution@ozonweb.com, Ιδιοκτησία- Διεύθυνση γιώργος Κελέφης – Εκδόσεις Contempo, βαλτετσιού 50-52, 106 81, Αθήνα Τ: 210 3634008 F: 210 3634008 E: info@ozonweb.com www.ozonweb.com twitter.com/ozonmagazine myspace.com/ozonmagazine facebook.com/ozonmag Κωδικός Εντύπου 7915 Επιτρέπεται η αναδημοσίευση ή η αναπαραγωγή του περιοδικού μόνο με άδεια του εκδότη.

OzON December 2010 - January 2011 / Issue 83, monthly publication / ATHENS Publisher Yorgos kelefis Editor in Chief Danai Dragonea | info@ozonweb.com Creative Art Director Panos Papanagiotou | art@ozonweb.com Advertising Director Efi Lymperopoulou | sales@ozonweb.com Marketing Director & Communications Simos Michalopoulos | ad@ozonweb.com Finance Manager Vasilis Sourtis Digital Director Aris karatarakis | web@ozonweb.com International Coordinator Janosch Boesche international@ozonweb.com Beauty Editor Maria Papadopoulou, London Editorial Intern Joanna Papazoglou Fashion Interns Natalia Stathopoulou / Charalamp Events Intern Danai Papadimitriou Contributors Manolis kranakis, Natasha Papachristou, Dafni Anesti, Maria Antelman, Manos Nomikos, Artville, Vagelis kamarakis,Yorgos Stamkopoulos,Loukas Mexis, Antonis katsouris, Alexandra Petsetakis, Spilios Gianakopoulos,Black Athena, Janosch Boesche, Oliver Arlt, Matthew Zorpas, George Nikas, Andreas Dimopoulos, kiriaki Domenica Chandra, Eleni Malami Photographers Jolijn Snijders, Costas Avgoulis, Cristina Capucci Yiorgos Malekakis, Nikolas Ventourakis, Panos Davios,Thanos Tsakonas, Marios kalamaris, Alkistis Tsitouri, Elina Giounanli, Eisuke Negishi, Anouk Morgan, Quentin de Briey, Akio, Ascari Luca, Jovanka Savic, krzysiek kozanowski, Harris kyprianou, Rosa Rendl, Stefan Giftthaler English/Greek Adaptation Pandora Giamalidou Distribution distribution@ozonweb.com Editorial Consultant Spyros Vlachos Address Yorgos kelefis - Contempo Publications, 50-52 Valtetsiou St., 10681 Athens, Gr, T: 210 3634009, F: 210 3634008, E: info@ozonweb.com, www.ozonweb.com twitter.com/ozonmagazine CoVER myspace.com/ozonmagazine Photography EUDES DE SANtANA facebook.com/ozonmag Styling CASIA CAMPOS this magazine cannot be republished Make up / Hair GLORIA PENARANDA or reproduced without the permission of the publisher.

Model Alfred ELISA RAAtS (FRANCINA MODELS)

Nikos katsaros Model: jane (aCE Models)

06. EDitoRiAL

08. BACKStAGE

10. Un

12. ALBUM

14. noiSES

15. B SiDES

16. oZon

18. UnDERGRoUnD

20. wE LiKE

22. ARt AGEnDA

24. LASt nitE

26. iRiS

28. AtHinA RACHEL

30. RitCHiE

32. RootLESS

34. 4fASHionSHAKE

38. SCott

40. LoU DALton

44. AiDS -3D

46. LASt nitE

56. SHE SAiD

62. oH BABy i fEEL

70. nEw

72. BEAUty

74. fnEwS

76. tREnDS

79. fASHion

80. P.L.Us

CinEMA

tSAnGARi

PARiS

HAwtin

foRGEttABLE

yoUR StyLE

Root

DiRECtoRy

REViEw

ii

So Down

tRELEAVEn

fACES

toULiAtoU

EDITORIAL

I pealed the potatoes, chopped the carrots into small cubic shapes. Fresh tomato juice and oil cooking in the pot. I put the lid on after I threw all the vegetables in. I sighted. There is nothing sadder than making a soup in the middle of the night.

Even if, in that winter night, you have invited a bunch of good friends and a dog for a light dinner. I opened a bottle of wine, not out of a bohemian mood, but because I had to have a glass.

In life some things are being done without you even noticing it.

Most of our unconscious choices, most of our irrational desires emerge in the middle of the night. Falling in love, for instance.

I’ve never heard of anyone falling in love under the morning light. The vegetables have softened, I covered them with water and put the lid on once again. I had some more wine and remembered that this particular bottle had been brought to me by my best friend three nights earlier but then we decided to have gin and soda, instead. I stirred the pot and went out in the terrace. It was very cold. The illuminated rock Acropolis seemed even more beautiful to my eyes, like the night before. Half an hour later the door rang. We are here, open the door; they said.

Eudes De Santana

Ξεφλούδισα τις πατάτες, έκοψα τα καρότα σε σχήμα μικρών κύβων. Ο πολτός ντομάτας τσίριζε από το λάδι που έκαιγε στην κατσαρόλα. Έκλεισα το καπάκι αφού πρώτα έριξα όλα τα λαχανικά μέσα. Αναστέναξα. Δεν υπάρχει τίποτα πιο θλιβερό από να φτιάχνεις μια σούπα βραδιάτικα. Ακόμα και αν σε αυτή τη χειμωνιάτικη νύχτα έχεις καλέσει δυο, τρεις φίλους και ένα σκύλο για ελαφρύ δείπνο. Άνοιξα ένα μπουκάλι κρασί, όχι από μποέμ διάθεση, αλλά επειδή έπρεπε να πιω ένα ποτήρι. Μερικά πράγματα στη ζωή τα κάνεις ασυναίσθητα χωρίς να μπορείς να εξηγήσεις το γιατί. Οι περισσότερες ασυναίσθητες επιλογές μας χωρίς εξήγηση, οι πιο πολλές παράλογες επιθυμίες μας, γεννιούνται τη νύχτα. Οι έρωτες για παράδειγμα, δεν έχω ακούσει κανέναν που να έχει ερωτευτεί πρωινιάτικα. Τα λαχανικά είχαν μαλακώσει, τα κάλυψα με νερό και έκλεισα ξανά το καπάκι. ‘Ήπια λίγο κρασί και θυμήθηκα πως το μπουκάλι αυτό το είχε φέρει ο κολλητός μου, τρία βράδια νωρίτερα, αλλά τελικά αποφασίσαμε να πιούμε τζιν με σόδα, έτσι χωρίς λόγο. Ανακάτεψα για λίγο την κατσαρόλα και βγήκα στο μπαλκόνι, έκανε πολύ κρύο. Η φωταγωγημένη Ακρόπολη έμοιαζε πολύ όμορφη στα μάτια μου, όπως και χθες βράδυ. Μισή ώρα αργότερα χτύπησε το θυροτηλέφωνο. Είμαστε από κάτω, άνοιξε.

Eudes De Santana

8

BACKSTAGE Alaska

ΠΑΛΤΟ / COAT Η&Μ | ΠΑΝΤΕΛΟΝΙ / TROUSERS BODYTALK

Μάριος Καλαμάρης | Marios Kalamaris

Κυριακή απόγευμα, στο Δάσος της Πεντέλης. Μόλις έχει αρχίσει να σκοτεινιάζει. Μια ομάδα παιδιών ξεκινά να χορεύει κάτω από τα δέντρα. Πλεκτά και γυμνό δέρμα πάνω στο οποίο η Darcy Foxx ζωγραφίζει λευκά τρίγωνα. Μάσκες ζώων, ένα ξύλο που βρέθηκε εκεί και μια μαυρόασπρη γάτα που κοιτάζει το φακό. Ο Μάριος Καλαμάρης φωτογραφίζει μέχρι να πέσει η νύχτα και μας φέρνει εικόνες από μια πραγματικότητα μετέωρη ανάμεσα στο παιδικό παιχνίδι και σε άγριες μυστικές συναντήσεις που συμβαίνουν αποκλειστικά βραδυνές ώρες.

Sunday afternoon in the Pentelis Forest. It’s getting dark and a group of young people starts dancing beneath the trees. Knitted fabrics and bare skin where Darcy Foxx draws white triangles. Animal masks, found wood and a black and white cat starring at the camera. Marios Kalamaris takes pictures till the night falls coming up with images out of a strange reality that lingers between children’s games and wild secret meetings, the ones occurring solely at late hours.

10

exclusive distributor: ΜΟΝΟΪ Project Distribution / tel: 210-9731589 // 210-8943336.

UNFORGETTABLE THE STROKES LAST NITE Νατάσα Παπαχρήστου | Natasha Papachristou Μάριος Καλαμάρης | Marios Kalamaris

Εκείνη αρχίζει να παραπονιέται, αυτός μπαίνει σε σκέψεις. Στην αρχή τα πάντα είναι γύρω από αυτήν, αργότερα γύρω από αυτόν, αυτή συνεχίζει, αυτός βαριέται και στο τέλος φεύγει. Μέσα σε λίγες σειρές συνοψίζονται οι επαναλαμβανόμενοι στίχοι και το νόημα του ‘Last Nite’ των The Strokes. Λίγες σειρές μόνο αρκούν και για να περιγράψει κανείς αρκετούς έρωτες μικρότερους ‘η μεγαλύτερους που τελειώνουν με μια πόρτα να κλείνει.

She starts moaning and he gets lost in thoughts. At first it’s all about her and then about him, she goes on, he gets bored and in the end leaves. A short synopsis of the lyrics and the gist of ‘Last Nite’ by The Strokes.

Plenty of love affairs ending on a slamming door -however big or small- can be described in just a few words.

Οι περισσότερες τέτοιες ιστορίες έχουν ιδρώτα, σεξ και αλκοόλ. Ο Roman Coppola, σκηνοθέτης του βιντεοκλίπ για το ‘Last Nite’ δεν χρησιμοποίησε κάτι -τουλάχιστον κάτι που να γίνεται άμεσα αντιληπτό- από αυτό το τρίπτυχο που ούτως ή άλλως χαρακτήριζε τον βίο και πολιτεία των πέντε νεαρών από τη Νέα Υόρκη. Οι Julian Casablancas, Nick Valensi, Albert Hammond, Nikolai Fraiture και Fabrizio Moretti, όλοι πρώην συμμαθητές με τον έναν ή τον άλλον τρόπο -κάπου κάποτε συνέπεσαν στα ίδια σχολεία- και γόνοι πλούσιων οικογενειών, στέκονται μπροστά από την κάμερά του και απλά ερμηνεύουν το κομμάτι από το πρώτο τους άλμπουμ ‘Is this it’ (ο τίτλος χωρίς ερωτηματικό) το 2001. Χωρίς ερωτηματικό είναι και η επιβεβαίωση ότι το ‘Last Nite’ είναι παρόμοιο με την εισαγωγή του ‘American Girl’ των Tom Petty and the Heartbreakers. Χωρίς ερωτηματικό αλλά με θαυμαστικό αντιμετωπίστηκε και η εμφάνισή τους στη μουσική σκηνή αφού αποτέλεσαν το μήλο της έριδος για βρετανικές και αμερικάνικες δισκογραφικές εταιρείες. Κέρδισαν από το βραβείο ως το ‘Καλύτερο Πρωτοεμφανιζόμενο Συγκρότημα’ μέχρι το ‘Καλύτερο Συγκρότημα της Χρονιάς’. Την επιτυχία τους έρχεται να επισφραγίσει και η ανάδειξη του ‘Is this it’ ως του καλύτερου άλμπουμ της δεκαετίας. Ακολούθησαν το ‘Room on Fire’ το 2003 και το ‘First Impressions of Earth’ το 2006, το τέταρτο και πολυαναμενόμενο άλμπουμ τους θα το ακούσουμε μέσα στο 2011 εκτός αν η κυκλοφορία του αναβληθεί για πολλοστή φορά μέχρι τώρα. Οι Strokes επανέφεραν το garage rock, αναβίωσαν το κλίμα της Ν.Υ. των 70’s, έδωσαν ώθηση σε πολλά μικρά συγκροτήματα να ξεπεταχτούν αποτελώντας έμπνευση για πολλά από αυτά. Πηγή έμπνευσης αποτέλεσε και ο Julian Casablancas αφού η Courtney Love αναφέρεται σε αυτόν στο τραγούδι ‘But Julian, I’m a Little Bit Older Than You’. Κάποια πράγματα δεν πρέπει να μετράνε, φαντάζουν πολύ μικρά ακόμη και όταν κάτι σημαντικό συνέβη χθες το βράδυ, σήμερα είναι πλέον μικρό γιατί έχει πια περάσει. Ό,τι κάναμε χθες, σήμερα μπορεί να διορθωθεί ή έστω να αλλάξει.

Most such stories include lots of sweat, sex and alcohol. The director of the video clip for ‘Last Nite’ Roman Cappola however, used nothing -at least not in an obvious way- out of this triptych which basically sums up the life of the five group members from New York. Julian Casablancas, Nick Valensi, Albert Hammond, Nikolai Fraiture and Fabrizio Moretti all ex school mates in one way or another and offsprings of well-off families stand in front of the camera and simply perform the song out of their first album ‘Is this it’ (without a question mark) in 2001.

Without a question mark -on the contrary, full of confirmationis the fact that ‘Last Nite’ is similar to the introduction of the ‘American Girl’ by Tom Petty and the Heartbreakers. Without a question mark but an exclamation mark was the response received from the music world, becoming the source of confrontation between British and American record labels and wining various awards -from ‘Best Newcomer Group’ to ‘Best Group of the Year’. Their success is also proved on ‘Is this it’ becoming best album of the year. ‘Room on Fire’ followed in 2003 and after that ‘First Impressions of Earth’ in 2006. Their fourth and long awaited album is expected in 2011 unless of course it is once again postponed. The Strokes are responsible for reviving garage rock, the spirit of 70s N.Y. while also pushing various small groups to come on the surface, becoming their model of inspiration. Julian Casablancas also became the object of inspiration for Courtney Love, being mentioned on her ‘But Julian, I’m a Little Bit Older Than You’ song. Somethings should not matter too much, they seem far too small even if something important happened last nit, today it’s a small, passed thing.

Whatever it is we did yesterday, today can be made better or even change.

12

MASTER DISTRIBUTOR:

THE PREMIUM BRANDS LTD

www.loisjeans.com +30 210 6147 480 info@premium-brands.gr

ALBUM REVIEW Isobel Campbell & Mark Lanegan – Hawk (Vanguard) Γιώργος Νίκας | George Nikas marklanegan.com isobelcampbell.com

Παίρνεις το αυτοκίνητο, βγαίνεις στην εθνική και ξεκινάς να τρέχεις. Πατάς το γκάζι μέχρι να γράψει 150, 160, 170... Και μαγικά βρίσκεσαι στην Route 66. Πρωταγωνιστής σε road movie βγαλμένο από τα 90s. Ανάμεσα σε απέραντο ξερό τοπίο, εκεί που μόνο πέτρες και σκορπιοί επιζούν. Παρατημένα σαράβαλα, πόλεις φαντάσματα, βρώμικα μοτέλ και το τούβλο στο γκάζι. Δίπλα σου μάλλον κάθεται η Isobel Campbell και όταν κοιτάς τον καθρέφτη βλέπεις την σκατόφατσα του Lanegan, σαν τον χάροντα στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου. Όταν οι δυο τους βρίσκονται μαζί μόνο κάτι πανούργο μπορείς να περιμένεις. Και καλά κάνεις. Αυτή η φορά είναι τρίτη και φαρμακερή. Καταραμένα blues παίζουν στο παλιό σου ραδιόφωνο. Απόλαυσε τη διαδρομή!

You take the car, hit the highway and begin to accelerate till you reach 150, 160, 170… And just like that, out of magic, you’re out in Route 66 leading character in a road movie out of the 90s, surrounded by an endless dry landscape where only rocks and scorpions survive. Wrecked cars, ghost towns, dirty motels and you keep on accelerating. By your side sits Isobel Cambell and at the back, seen from the car mirror, you see Lanegan’s scary face, like Lucifer himself. When the two of them get together the result is nothing but wicked and this one is their third round. Cursed blues playing on your rotten radio. Enjoy the ride!

14

K3 We arab le ThinKing he ad O ffice T. +30 210 9 942731 W W W. KOurb el aiOanna .gr KOurb el a iOanna Sh O p: 10 9 andrianOu STr ., & 12 haTzimichali STr ., pl aK a , aThenS , greece . T. +30 210 32 24 591 κ αι σε επιλεγμενα κ ατα στήματα στήν ελ λ α δ α κ αι το εξωτερικο

NOISES

Βαγγέλης Καμαράκης | Vangelis Kamarakis myspace.com/stephenthemagician

Stephen Fasano: The Magician

H υπόθεση σηκώνει σίγουρα κουτσομπολιό. Έχεις περάσει τα τελευταία χρόνια να προωθείς το μουσικό και dj duo σου (Aeroplane). Τελευταία τα πράγματα σου πάνε πολύ καλά: Headliner στα καλύτερα parties, φήμη, λεφτά, δόξα, ένα επιτυχημένο crossover single (We can’t fly) και ένα άλμπουμ που όσοι το έχουν ακούσει πριν κυκλοφορήσει λένε τα καλύτερα για την ποιότητα του. Και όμως μέρες πριν αυτό βγει στην αγορά, παρατάς το σχήμα και αφήνεις τα πάντα προίκα στο (πρώην) μουσικό σου έτερο ήμισυ Vito DeLuca; Τι διάολο τρέχει στο μυαλό σου Stephen Fasano;

This story is up for a gossip. You have spent pretty much of the past few years promoting your DJ duet (Aeroplane). Lately, things are going rather well: headlining some of the best parties, fame, money, a successful crossover single (We can’t fly) and an album with reports, by those having listened to it before its imminent release, of being just great. And yet, just days before the album hits the shelves, you drop out of your group leaving everything to your (ex) other half Vito DeLuca? What the heck is going on in your head Stephen Fasano?

Ο γνωστός και ως ο όχι-πιτσιρικάς-με-το-καπέλο-ο-άλλοςαπό-τους-Aeroplane εγκατέλειψε το σκάφος και ξεκινάει πάλι από την αρχή ως ‘The Magician’. Δεν ξέρουμε αν το δίδυμο είχε δημιουργικές διαφωνίες ή ο Stephen βαρέθηκε να παίζει δίσκους που δεν του αρέσουν σε τεράστια electro parties που ήταν όμως από τα λίγα που μπορούσαν εσχάτως να καλύψουν την αμοιβή των Aeroplane. H ημί-επίσημη εκδοχή λέει ότι o Fasano, βετεράνος dj o ίδιος, δεν πολύ-τρελαινόταν με την παραγωγή που μοιραία έπεφτε στους ώμους του Vito. Με το χέρι στην καρδιά όμως, δεν μπορούμε προς το παρόν να παρατηρήσουμε τεράστιες διαφορές στην μουσική πορεία των δύο πρώην συνεργατών. Συγκρινόμενα με τα μηνιαία mixes του DeLuca, τα αντίστοιχα του Fasano είναι ένα κλικ ωριμότερα και μισό πιο πολυσχιδή αλλά σίγουρα όχι πολύ διαφορετικά. Επίσης το πρώτο επίσημο remix του Magician στο Red Kiss των Aikiu ακούγεται αρκετά σαν Aeroplane. Μόνο ο χρόνος θα δείξει τι εξέλιξη θα έχει ο Magician. Προς το παρόν μόνο θετικό κρίνεται το ότι οι δύο τους μπορούν να κυνηγούν τα όνειρά τους όπως ακριβώς θέλουν και εμείς μπορούμε να απολαμβάνουμε καλή μουσική και εξαιρετικά dj sets από διπλάσιες πηγές. Καλή επιτυχία λοιπόν στον Magician και έχουμε την αίσθηση ότι σύντομα θα τον ακούσουμε να βγάζει δίσκους από το καπέλο του στα πέριξ μας.

Stephen, also known as the not-the-young-wearing-a-hat-theother-one-out-of-Aeroplane?, has abandoned the aircraft to start afresh being ‘The Magician’. We do not know whether the duo has had creative conflicts or if Stephen was simply bored of playing records he didn’t fancy in front of enormous crowds - it was only those huge gatherings though that were able to cover for Aeroplane fees. The semi-official version reports of Fasano being unhappy with Vito’s handling of production.

Cross our heart, we find no big differences on how things are progressing musically for the former associates. Compared with DeLuca’s monthly mixes, Fasano’s are a bit more mature though less multifaceted but certainly not too different. And in addition, the first official remix by the Magician on Aikiu’s Red Kiss sounds just like ..errrr.. Aeroplane.

Time can only tell on the Magician’s progress. In the meantime, it’s only positive that both musicians may follow their dreams like they wish and we -in turn- may enjoy good music and excellent DJ sets from double the sources. So we can only wish ‘Good Luck’ to the Magician and hopefully he will be around here soon enough to come up with wizardly discs out of his magic hat.

16

B SIDES Last boys standing

Ιωάννα Παπάζογλου | Joanna Papazoglou b-sides.gr Τo άλμπουμ των B-Sides ‘Story Without an End’ κυκλοφορεί από την Klik Records.

‘Story without an End’ released by Klik Records.

Οι B-Sides είναι τέσσερις και έρχονται από την Πάτρα. Δέκα χρόνια πριν, οι ηχογραφήσεις και τα επαγγελματικά στούντιο δεν τους απασχολούσαν. Το μουσικό τους γούστο δεν συνέπιπτε ποτέ απόλυτα -όπως και τώρα ακόμακαι το μόνο που τους ένοιαζε ήταν η μπάντα τους και τα δυνατά lives.

B-Sides are consisted by four guys who come from Patra. Ten years ago studio recordings and professional production did not bother them. Their musical taste wasn’t the same anyways -not even now- and the only thing that mattered to them was their band and a some good gigs.

Ο πειραματισμός με τον indie ήχο τους έφερε όμως στα στούντιο, να οργανώνουν συναυλίες σε Γερμανία και Αγγλία. ‘Ξεκινήσαμε πολλά χρόνια πριν. Δεν είχαμε κάποιο στόχο και, παρόλο που υπήρξαν συναυλίες και αργότερα κάποιες ηχογραφήσεις, δεν νιώθαμε πως είχαμε ακόμα βρει τον δρόμο μας. Κάποια στιγμή που νιώσαμε πως η μουσική που βγάζαμε είχε κάτι το δικό μας, μπήκαμε στο στούντιο να ηχογραφήσουμε χωρίς να ξέρουμε ακριβώς τι θέλουμε πέρα από το να ακούσουμε τα κομμάτια με σωστή παραγωγή’. Το αποτέλεσμα που προέκυψε ήταν τα κομμάτια Queen και Forest, που μαζί με άλλα που ακολούθησαν εξελίχθηκαν στα δύο πρώτα 7inch singles των B-Sides, Queen (2007), Kill (2008) και τελικά στο πρώτο άλμπουμ Story Without an End (2010). Η πρώτη ολοκληρωμένη δισκογραφική του group έχει κυκλοφορήσει ήδη από το καλοκαίρι σε CD αλλά όπως λένε και οι ίδιοι, από τις πρώτες τους κυκλοφορίες κιόλας ήταν ξεκάθαρη η αγάπη τους για το βινύλιο. Έτσι μέσα στον επόμενο μήνα ετοιμάζουν την έκδοση ενός limited διπλού βινυλίου που θα περιλαμβάνει το άλμπουμ, ακουστικά ανέκδοτα κομμάτια και outtakes. Οι B-Sides προτιμούν να παραμένουν έξω από το πανηγύρι της μουσικής βαριάς βιομηχανίας. ‘ ‘Ένα μεγάλο label μπορεί να δίνει ευκαιρίες αποκλειστικής ενασχόλησης με την μουσική σύνθεση και να απαλλάσσει από τα δευτερεύοντα οργανωτικά που βρίσκονται γύρω της. Αυτή η ενασχόληση όμως -αν και μερικές φορές εξαιρετικά κουραστική- κάνει τα πάντα να φαίνονται πιο όμορφα και πραγματικά. Οι ανεξάρτητες εταιρίες, τα μουσικά γκρουπ, μερικά περιοδικά και stages, αυτό που λέμε indie σκηνή, πιστεύουμε πως δίνουν περισσότερα στην ελληνική μουσική απ’ ότι η «οργανωμένη» μουσική βιομηχανία που σε προωθεί και ταυτόχρονα σε παραμερίζει αφαιρώντας σου την δυνατότητα του Ναι και του Όχι’.

However, experimenting with indie sounds brought them step by step a bit further, from studio recordings to booking concerts in Germany and England. ‘We started many years ago without any particular goal and even though we have done some lives and some recordings, we never believed that we have perfectly found our own way. At some point we kind of sensed that our music had something personal, of our own. That was when we decided to get in the recording studio. We still didn’t know where this step would take us but we certainly knew that we wanted to hear our songs well produced’. The results were two tracks ‘Queen’ and ‘Forest’ that, among others, led to their first 7inches singe release ‘Queen’ (2007), Kill (2008) and their first completed album ‘Story Without an End’ (2010). The album has been out in a CD but as B-Sides say, their love for the vinyl was visible since their very first single release. So, within the next month the band prepares a limited vinyl release of their completed album, acoustic anecdotes and outtakes. B-Sides prefer to keep away from the music industry’s massive fiesta.

‘Belonging to a big label comes of course with some privileges, like having the time to devote yourself to the music. There is no need to care for secondary, organizational things. But even though dealing with these secondary things can be very exhausting, it makes things look more beautiful and real. We believe that smaller labels, music bands, some magazines and stages, in other words what we call the indie scene, have more to offer to the Greek music scene than a well winded industry that promotes you and at the same time ties your hands leaving you with no right either to agree or to disagree.’

OZON CINEMA uNcle booNmee who caN recall hiS paSt liveS Μανώλης Κρανάκης | Manolis Kranakis

Η ταινία που κέρδισε φέτος τον Χρυσό Φοίνικα του Φεστιβάλ των Καννών (‘Ο Θείος Μπούνμι Θυμάται τις Προηγούμενες Ζωές του’) μοιάζει να κατοικεί σε ένα προνομιούχο σύμπαν όπου κάθε κριτική οφείλει να σηκώνει τα χέρια. ‘Η τουλάχιστον έτσι θα ήθελε ο δημιουργός της, o Ταϊλανδός multimedia καλλιτέχνης Apichatpong Weerasethakul.

This year’s Cannes Festival Palme d’Or winner (Uncle Boonmee Who Can Recall His Past Lives) seems to reside in a privileged universe beyond criticism. Or maybe this is how the film’s creator, Thai multimedia artist Apichatpong Weerasethakul, would like it to be.

Στους φεστιβαλικούς κύκλους το όνομα – σιδηρόδρομος του Ταϊλανδού Weerasethakul προκαλεί, και μόνο στο άκουσμα του, ρίγη ανατριχίλας. Λογικό, αν σκεφτεί κανείς πως το μέχρι σήμερα έργο του χτίστηκε πάνω στο hype ενός πρωτόγνωρου ασιατικού μίξερ που ανακατεύει την παράδοση με τον μοντερνισμό, το avant-garde με το κλασικό (αμερικάνικο) μελόδραμα, την πολιτική με την οικολογία... Η εξωτική γοητεία των ταινιών του, σε συνδυασμό με μια συχνά ηθελημένα αδιαπέραστη σημειολογία γύρω από τη φύση, την θρησκεία, τον έρωτα και τον θάνατο ήταν εχέγγυα αρκετά για να ανακηρύξουν τον Weerasethakul ως το αγαπημένο παιδί των απανταχού σινεφίλ που χρόνια τώρα περίμεναν έναν ‘πειραγμένο’ απόγονο του Michelangelo Antonioni για να δώσει το φιλί της ζωής στο πολύπαθο art cinema. Αν προσθέσει κανείς και τη συνολική θεώρηση του γύρω από την Τέχνη, η οποία περιλαμβάνει έναν απίστευτο όγκο δουλειάς πάνω στην μυθολογία της ζούγκλας, την χρήση μέσων όπως η φωτογραφία και το βίντεο για παράλληλα και διαπλεκόμενα πρότζεκτς που ολοκληρώνει ταυτόχρονα με τις ταινίες και την σχεδόν μετωπική του επίθεση στο στρατιωτικό καθεστώς της χώρας του που λογοκρίνει συστηματικά το έργο του, τότε είναι φανερό πως η περίπτωση του Ταϊλανδού δημιουργού δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί παρά μόνο συνολικά. Μόνο που η θέαση μιας ταινίας δεν θα έπρεπε να προαπαιτεί από τον θεατή την γνώση μιας σειράς υποσημειώσεων που εξηγούν τις κάθε φορά επιλογές του εκάστοτε σκηνοθέτη. Και είναι αλήθεια, πως στον ‘Θείο Μπούνμι...’ περισσότερο από τα ‘Blissfully Yours’ (2002) και τα ‘Tropical Malady’ (2004), o Weerasethakul εμφανίζεται για πρώτη φορά πρόθυμος να προσθέσει στο έργο του την στάμπα ‘φιλικό προς το χρήστη’. ‘Οσο γοητευτική όμως κι αν είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που λίγο πριν πεθάνει δέχεται την επίσκεψη της νεκρής γυναίκας και του χαμένου από καιρού γιου του πριν ξεκινήσει ένα ταξίδι μέσα στην ζούγκλα, τόσο πιο έντονη είναι η αίσθηση πως ο Weerasethakul πασχίζει να κινηματογραφήσει την ‘αίσθηση’ ενός μύθου παρά την εκ των πραγμάτων πιο ενδιαφέρουσα μεταφορά του σε μια σύγχρονη παραβολή για ό,τι μπορεί να μας συνδέει τον άνθρωπο με το μακρινό του παρελθόν. Σε αυτήν του την προσπάθεια καταφέρνει μεν να είναι και ανθρώπινος και αστείος (η επιστροφή του γιου ως πίθηκου που φέρνει μνήμες από τον Chewbacca του ‘Πολέμου των Άστρων’, η σκηνή με το ψάρι που μιλάει...) αλλά η διάθεσή του να κατακερματίζει την αφήγηση με εμβόλιμες σκηνές, φωτογραφικό υλικό από στρατιώτες σε ώρα μάχης και αναφορές σε κατά κύριο λόγο άγνωστες πηγές μπορεί να τραβούν στα άκρα κάθε γνωστή αίσθηση του art cinema, αλλά αφαιρούν το σημαντικότερο χαρακτηριστικό που θα έπρεπε να διαθέτει ένα παραμύθι: την αφήγηση που μένει τόσο πεισματικά κλειδωμένη στο εγκεφαλικό επίπεδο χωρίς να τολμήσει να φτάσει στο θυμικό του – ακόμη και του πιο υποψιασμένου – θεατή. Δυστυχώς, η απόσταση από το να θαυμάζεις ένα έργο και να μπορέσεις να το αγαπήσεις είναι εδώ απροσπέλαστη. Σαν μια διαρκή αίσθηση ότι περπατάς μέσα στη ζούγκλα ξυπόλητος και ενώ υπάρχει κάποιος για να σου δώσει το χέρι του και να σε καθοδηγήσει σε πετάει ακόμη πιο βαθιά στο κέντρο του αφιλόξενου κόσμου του. Η περιπέτεια είναι εξασφαλισμένη, όχι όμως και εκείνη η αίσθηση πως έζησες κάτι πραγματικά ‘φανταστικό’…

Even the sound of the immensely monumental name of Thai director Apichatpong Weerasethakul, can bring shivers amongst festival circles. Reasonably so, if one contemplates on the fact that his work to date was built on the hype of a novel Asian mixer blending in tradition with modernism, the avant-garde with classic (American) melodrama , politics with ecology... His film’s exotic charm combined with lots of deliberately impenetrable semiotics on nature, religion, love and death provides enough assurances to declare Weerasethakul the darling of cinema fans everywhere; the one they waited for years to arrive like a distinct descendant of Michelangelo Antonioni and give the kiss of life to the troubled sphere of art cinema. And if somebody adds his overall stance on Art, the one including an incredible amount of work on the mythology of the jungle, the use of media such as photography and video for parallel and interrelated projects, completed while working on films, and his almost frontal attack on the military regime of his country, that routinely censors his work, then it is obvious that the case of the Thai creator can only be addressed in its entity.

However, watching a film shouldn’t require the viewer’s knowledge on every of director’s choice. And the truth is that for the first time in ‘Uncle Boonmee… ‘, evidently more than ‘Blissfully Yours’ (2002) and ‘Tropical Malady’ (2004), Weerasethakul appears eager to add a ‘user friendly’ label. As charming as the story might be, that of a man on the verge of dying and right before embarking on a journey to the jungle is visited by his dead wife and his lost son, there is also the intense sense of Weerasethakul struggling to depict the ‘feeling’ of a myth rather than aim for a more interesting creation of a contemporary parable οn what connects humans with our distant pasts. In his effort he manages, on one hand, to stay human and amusing (the son’s return as a monkey and his mannerism recalls Chewbacca from ‘Star Wars’, the scene with the talking fish…) but his habit of fragmenting the story with added scenes, images of soldiers during combat and references to mostly unknown sources might exaggerate on every known sense of art cinema.

It also removes the most important element out of a fairytale: the narrative; staying stubbornly locked on a brain level without daring to reach emotion on even the most converted viewer.

Unfortunately there is a gap between admiring something and loving it and in this case the gap is irreconcilable. It is as if you walk barefoot in the jungle and even though there is somebody to give you a helping hand, he instead throws you even deeper, right in the centre of his inhospitable world. Adventure is certainly guaranteed, unlike the feeling that you have experienced something truly ‘fantastic’…

Το ‘Ο Θείος Μπούνμι Θυμάται Τις Προηγούμενες Ζωές του’ θα βγει στις ελληνικές αίθουσες στις 6 Ιανουαρίου. Από τις 9 Δεκεμβρίου παίζεται επίσης στους κινηματογράφους η ‘Τροπική Ασθένεια’ του 2004.

Uncle Boonmee Who Can Recall His Past Lives is out on Greek theatres on January 6th. ‘Tropical Malady’ of 2004 is also out on December 9th.

18

UNDERGROUND PARIS

Dimosthenis Elenis myspace.com/undergroundparismliu twonite-athens.com

after hours

ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΠΛΗΘΩΡΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΩΝ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΚΟΡΕΣΜΟ OΠΟΙΟΥΔΗΠΟΤΕ ΗΙP ΜΟΥΣΙΚΟΥ ΡΕΥΜΑΤΟΣ ΕΝΑΣ ΝΕΟΣ ΑΠΟ ΤΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΙΣΙΟΥ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ ΝΑ ΣΤΗΣΕΙ ΕΝΑ LABEL ΑΦΟΣΙΩΜΕΝΟ ΣΤΟ DEEP HOUSE KAI TO FORMAT TOY ΒΙΝΥΛΙΟΥ. ΤΑΞΙΔΕΥΕΙ ΣΕ ΓΕΝΕΤΕΙΡΕΣ ΠΟΛΕΙΣ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΗΧΟΥ ΟΠΩΣ ΤΟ NEW JERSEY & NYC ΚΑΙ ΜΠΑΙΝEI ΣΤΟ STUDIO ΜΑΖΙ ΜΕ PRODUCERS ΜΕ ΥΛΙΚΟ TO OΠΟΙΟ ΕΧΕΙ ΜΕΙΝΕΙ ΑΝΕΝΕΡΓΟ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΜΙΑ 15ΕΤΙΑ. ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΜΕΣΑ ΣΕ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΧΡΟΝΟ ΤΟ LABEL ‘MY LOVE IS UNDERGROUND’ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΜΕΤΡΑ ΤΡΙΑ RELEASES ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΜΟΝΙΜΩΣ ΣΤΑ PLAYLISTS ΟΛΗΣ ΤΗΣ HOUSE ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΚΑI ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΣΤΑΘΜΟΥΣ ΟΠΩΣ ΤΟ RADIO NOVA. KAI AYTO EINAI MONO H AΡΧΗ. Ο JEREMY aka ‘UNDERGROUND PARIS’ MIΛΑΕΙ ΣΤΟ OZON ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΕΠΙΣΚΕΦΤΕΙ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΣ ΣΤΟ ΠΑΡΤΙ ‘TWONITE’ ΣΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ.

In an environment marked with plethora of new releases and hip music scene saturation, a young man from Paris suburbs launches a label dedicated to Deep House on vinyl format. Having traveled to the sound’s birth places, cities like New Jersey and NYC, he gets in the recording studio with material that has remained on stock for at least fifteen years. ‘My Love Is Underground’ label is the result, already counting three releases in less than a year. Their productions constantly feature on House community playlists as well as in specialised radio stations, such as Radio Nova. And this is just the beginning for Jeremy aka ‘Underground Paris’ who talks to OZON a few days before his visit to Athens for his appearance on ‘Twonite’ event beginnings of January.

Πώς προέκυψαν το DJing και η τεράστια συλλογή σου με βινύλια; Ποιες ήταν οι πρώτες μουσικές σου επιρροές; Ανακάλυψα την Ηουse χάρη στο Radio Nova του Παρισιού την άνοιξη του 1997 και μερικές εβδομάδες αργότερα αγόρασα τα πρώτα μου βινύλια με Tears Of Velva, ‘The Way I Feel 97’, C.V.O. ‘Party Time’ στη Balance κ.τ.λ. Από τότε, αγοράζω δίσκους ασταμάτητα αλλά η μεγαλύτερη μου επιρροή είναι το Kerri ‘Kaoz 6:23’ Chandler. Πώς κατά τη γνώμη σου κινείται η House σκηνή στο Παρίσι σήμερα; Εν συντομία: Η σκηνή του Παρισιού είναι νεκρή. Το μοναδικό πάρτι που αξίζει είναι το ‘Μona’ αφού το ‘Djoon’, που παλιότερα ήταν δυνατό, έχει πλέον αλλάξει. Το απαράδεκτο electro-rock/minimal έχει χαλάσει ολόκληρη την ηλεκτρονική σκηνή, κάτι που συμβαίνει παντού και εκτός Παρισιού. Αν δούλευα σαν promoter, δεν θα πλήρωνα ποτέ τον οποιοδήποτε ‘mighty’ τύπο για να παίξει τα ίδια πράγματα που μπορεί να παίξει και ο γείτονας. Κατά τη γνώμη μου οι DJ’s θα πρέπει να είναι συλλέκτες δίσκων και όχι παραγωγοί. Οι πρώτες κυκλοφορίες του label ήταν συνεργασίες με παραγωγούς των αρχών του ‘90 όπως οι Nate Tinsley / Nathaniel X και Jerzzey Boy από τους θρυλικούς Bottom Line. Πώς σκέφτηκες να κάνεις κάτι τόσο διαφορετικό και να ταξιδέψεις τόσο μακριά για να το πραγματοποιήσεις; Ασχολούμαι με την House από το 1997, οπότε είχα πολύ χρόνο να την ανακαλύψω σε βάθος και να εξειδικευτώ στις παραγωγές των αρχών του ‘90. Έχω βρει διάφορους σπάνιους δίσκους και έχω φτιάξει μια λίστα των καλύτερων παραγωγών, αυτών που κυριολεκτικά με τρελαίνουν. O Nathaniel X και ο Jerzzey Boy είναι σίγουρα μέσα και έτσι πριν πέντε χρόνια αποφάσισα να ψάξω και να τους βρω. Μετά από πολλά χρόνια έρευνας και την πολύτιμη βοήθεια του συνεργάτη μου Sammy aka Izmo/Brawther, τα κατάφερα και τον Ιανουάριο του 2010 ταξίδεψα στην Αμερική για να τους συνάντησω. Μου έδωσαν να ακούσω μερικά unreleased κομμάτια πραγματικά διαμάντια και κάπως έτσι αποφάσισα να ξεκινήσω την εταιρεία. Πιστεύεις ότι η αυθεντικότητα ήταν ο καθοριστικός λόγος που έφερε επιτυχία στο δικό σου label; Το My Love Is Underground είναι αποτέλεσμα πάθους και πίστης στο πραγματικό House vibe ανεξάρτητα από την αντίδραση της αγοράς. Το ‘Paris Underground Trax - Vol.1’ έκανε πολύ καλές πωλήσεις αλλά για να είμαι ειλικρινής λίγο με απασχολεί το πόσα αντίτυπα θα πουλήσω, πιστεύω στη μουσική και μόνο σ’ αυτήν και δεν μπορώ παρά να είμαι αληθινός απέναντι της. Aν τυχόν ξεκινήσουν να μας ακολουθούν κάποιοι καινούργιοι στον ήχο αυτό έχει καλώς, αν όχι, επίσης έχει καλώς. Τι να περιμένουμε στην Αθήνα από τo My Love Is Underground πάρτι; Θα ανακαλύψετε πρωτόγνωρους ήχους, θα χορέψετε με κομμάτια που δεν ακούσατε ποτέ πριν και που κανένας άλλος DJ δεν παίζει. Για να μην παρεξηγηθώ, δεν είμαι παθιασμένος με σπάνια κομμάτια, μου αρέσει η καλή μουσική που βέβαια περιλαμβάνει και διαχρονικά κομμάτια, αλλά όταν ένα nightclub μου προσφέρει το εισιτήριο και με πληρώνει να παίξω, βάζω τον καλύτερο μου εαυτό για να ακουστούν καταπληκτικά πράγματα άγνωστα στον πολύ κόσμο, ακόμα και στους DJs.

How did you start your massive vinyl collection and djing? Which were your first music influences? I discovered House thanks to Radio Nova in Paris, back in the spring of 1997. A few weeks after, I started buying my first releases, with Tears Of Velva ‘’The Way I Feel 97’, C.V.O. “Party Time” on Balance etc... I have one strong influence in House music, and that is Kerri “Kaoz 6:23” Chandler.

How is the Parisian house scene today? Well, let’s make it short: the Parisian scene is dead. The only good party left is ‘Mona’. That place called ‘Djoon’ used to have good parties, but not anymore. The hipster electro-rock/ minimal crap is ruling the whole electronic nightlife. I can’t really complain about Paris though, because the same problem is everywhere. If I was a promoter, I would never pay a so called ‘mighty’ guy when he plays the same stuff than your neighbour could play. Talking generally, in my opinion, DJ’s should be the record collectors, not the producers.

Collaborations with producers from the early 90s such as Nate Tinsley / Nathaniel X and Jerzzey Boy of the legendary Bottom Line were the first releases of the label. How did that impressive idea occur to you and these long journeys that made it happen? Since 1997, I’ve had a lot of time to dig into the House sound. By taste, I specialised myself into the early 90’s stuff, and that gave me the opportunity to discover and own a lot of rare & obscure records. I have a shortlist of obscure producers that really drove me crazy, Nathaniel X and Jerzzey Boy are two of those. So, five years ago, I’ve had the idea of trying finding them, and after years of research, I finally found ‘em, my partner Sammy aka Izmo/Brawther helped me a lot for that! In January ‘10, I’ve been travelling to the US, and had the opportunity to meet up with Nate X & Jerzzey Boy. They made me listen to some killer unreleased tracks, and from that, I decided to launch the label. When I heard those unreleased gems, it really made sense to start it.

Do you believe that being authentic was the solid factor that contributed to the label’s instant success? My Love Is Underground is all about passion, it’s all about the proper House vibe. No matter the response of the market. ‘Paris Underground Trax - Vol.1’ made very good sales but to be honest, I don’t really care about that. I don’t care about how many copies I will sell in the future. I believe in music and I can’t lie to the music. If new people -who didn’t know this sound before- start to follow us, that’s cool, and if they don’t, that’s also cool.

What should the crowd of Athens expect from a ‘My Love Is Underground’ night? You can expect to discover sounds that you never heard before, dancing on tracks that no other DJ would ever play. Wait, I’m not especially keen on the ‘rare’ stuff, I love good music first, so I also love classics, of course. But when a nightclub is giving me a plane ticket and money to play records; I’m trying to make the difference by playing great stuff that none would know in the crowd, even the DJs.

20

WE LIKE YOUR STYLE

Η στήλη ‘We Like Your Style’ αυτό το μήνα είναι αφιερωμένη στην έννοια του παιχνιδιού. Αυτή τη φορά η αναζήτηση δημιουργικών τρόπων για να κρύψουμε το πρόσωπο με ρούχα και αξεσουάρ αντιμετωπίστηκε με μια δόση χιούμορ. Η μόδα και το στυλ είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με την έννοια της διασκέδασης μιας και η δημιουργία του προσωπικού στυλ είναι αποτέλεσμα φαντασίας, τολμηρών συνδυασμών και καμιά φορά ανυπακοής στους κανόνες και τα πρότυπα που μας επιβάλλονται. Τα πολύχρωμα πλεκτά και τα nerdy καρό πουκάμισα που φοριούνται μέσα από ψηλόμεσα παντελόνια ή μέσα από ολόσωμες φόρμες δημιουργούν ένα επιστροφή-στα-θρανία-look που κουβαλάει μια ανεμελιά και μια αδιαφορία για τις ενίοτε κλισέ τάσεις της βιομηχανίας της μόδας. Η προτροπή του ‘We Like Your Style’ είναι να γίνουμε πιο ευφάνταστοι και παιχνιδιάρικα αναιδείς στον τρόπο που ντυνόμαστε και -γιατί όχι-στο τρόπο που ζούμε.

‘We Like Your Style’ this month is dedicated to a childhood game. This time we not only tried to find creative ways to hide the face with clothes and accessories but also to remain with a playful mood. Fashion and style are absolutely bonded with game and creating your own personal style is the result of imagination, bold combinations and disobeying rules others have placed in our lives. Colorful knits and nerdy checked shirts that are worn with high waisted pants or overalls create a back-to-school look that reminds us of blissful ignorance of cliché catwalk trends created by the fashion industry. ‘We Like Your Style’s proposal is to become more imaginative and childishly disobedient in the way you dress and -why not-, the way you live.

Νίκος Κατσαρός / Nikos Katsaros Styling: Χαράλαμπος Νικολάου / Charalampos Nikolaou Model: Alina Preiss (ACE Models) Χαράλαμπος Νικολάου | Charalampos Nikolaou

Πουκαμισο / shirt Carhartt (SUBLIME) | ΠαντελOνι / trousers WeSC (Prime Timers) | Τιράντες / Suspernders Marc by Marc Jacobs (Rakas)

midnight hide and seek

22

ζακετα / Cardigan Rutme (MONOΪ) | T-shirt Volcom (SUBLIME) | Kασκόλ / scarf HUMÖR (MONOΪ) παπουτσια / Shoes Converse (ELMEC)

ΦOρμα / Tracksuit Diesel | ΠουκΑμισο / Shirt Carhartt (SUBLIME) | Ζώνη / belt Ioanna Kourbela

ζακετα / Cardigan Bodytalk | Σκούφος / Beanie Rutme (MΟΝΟΪ)

Top Bodytalk | πουλοβερ / Sweater Volcom (SUBLIME) | KαλσΟν / panties Lacoste (NOTOS COM.) παπουτσια / Shoes Converse (ELMEC)

πουλοβερ / Sweater HUMÖR (MONOΪ) | παντελονι / trousers Carhartt (SUBLIME) | Σκούφος / Beanie Volcom (SUBLIME)

ART AGENDA

evolution id @ ileana tounta gallery 08.12.10 - 22.01.11 αρµατολών & κλεφτών 48, αθήνα / armatolon & klefton 48, athens +30 210 6439466

νίκος μιχαλιτσιάνος / nikos michalitsianos @ zoumboulakis gallery 13.01.11 – 05.02.11 πλ. κολωνακίου 20, αθήνα / 20 kolonaki sq., athens +30 210 3608278

κορνήλιος γραμμένος / kornilios grammenos @ fizz gallery 09.12.10 – 08.01.11 βαλαωρίτου 9γ, αθήνα / 9c valaoritou str., athens +30 210 3607598

τάσος μαντζαβίνος / tasos mantzavinos @ k-art gallery 09.12.10 - 15.01.11 σινά 54, αθήνα / 54 sina str., athens +30 211 4013877

γιάννης στεφανάκις / giannis stefanakis @ έκφραση - γιάννα γραμματοπούλου 09.12.10 – 08.01.11 βαλαωρίτου 9α, αθήνα / 9a valaoritou, athens +30 210 3607598

μανώλης μπαμπούσης / manolis mpampousis @ benaki museum 08.12.10 – 09.01.11 πειραιώς 138 & ανδρονίκου, αθήνα / 138 peireos & andronikou str., athens +30 210 3453111

αλέξης ακριθάκης / alexis akrithakis @ kalfayan galleries 02.12.10 – 29.01.11 χάρητος 11, κολωνάκι, αθήνα / 11 charitos str., kolonaki, athens +30 210 7217679

κώστας τσώλης / costas tsolis @ the apartment gallery 20.01.11 – 19.02.11 ιθάκης 29α, αθήνα / 29a ithakis str., athens +30 210 3215469

χρήστος δεληδήμος / christos delidimos @ tint gallery 04.12.10 – 22.01.11 χρυσ. σμύρνης13, θεσσαλονίκη / 13 chrys. smyrnis str., thessaloniki +30 2310 235689

rooms2010 @ kappatos gallery at st. george lycabettus 01.12.10 – 19.12.10 κλεομένους 2, κολωνάκι, αθήνα / 2 kleomenous str., kolonaki, athens +30 210 3217931

γιάννης κουνέλλης / jannis kounellis @ bernier / eliades gallery 25.11.10 - 15.01.11 επταχάλκου 11, αθήνα / 11 eptachalkou str., athens +30 210 3413936

θεόδωρος ζαφειρόπουλος / theodoros zafeiropoulos @ ελληνοαμερικανική ένωση / hellenic american union 10.01.11 – 05.02.11 μασσαλίας 22, κολωνάκι, αθήνα / 22 massalias str., kolonaki, athens +30 210 3680052

24

mcf caffee bar resto Michael Cacoyannis Foundation, Piraeus 206

Ιωάννα Παπάζογλου | Joanna Papazoglou Ναταλία Σταθοπούλου | Natalia Stathopoulou mcf.gr

Jazz ήχοι, cocktails και open-air συναυλίες. Στον τρίτο όροφο του Ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη τα φώτα του mcf αλλάζουν συνεχώς. Ψυχρές και θερμές αποχρώσεις εναλλάσσονται και αντανακλώνται από τις μεταλλικές επιφάνειες της roof terrace ως την οδό Πειραιώς, όπως ακριβώς αλλάζει και διαχέεται η διάθεση στο mcf cafe/bar/restaurant. Σε ένα από τα ομορφότερα σημεία της Αθήνας, εκεί που ο πολιτιστικός φορέας του μεγάλου σκηνοθέτη αλλάζει τα βράδια της Αθήνας διαδίδοντας τις παραστατικές τέχνες, ο γνωστός σε όλους από παλαιότερα επιτυχημένα bar-resto Αλέξης Κυριαζής συγκέντρωσε καλλιτεχνική αύρα, ελληνικές γεύσεις και επιλεγμένες wine lists διαμορφώνοντας μια ατμόσφαιρα που μπορεί να σε κάνει να ξεχάσεις να γυρίσεις σπίτι. Η εσωτερική διακόσμηση , παραδειγματικά εναρμονισμένη με τη τοποθεσία και το ύφος του αστικού τοπίου της Αθήνας, περικυκλώνεται από γυάλινες επιφάνειες μπλέκοντας σαν ψευδαίσθηση τον εσωτερικό με τον εξωτερικό χώρο. Η καλύτερη απάντηση στα bar και εστιατόρια που κουράζουν, αποκομμένα και άσχετα με το ύφος του περιβάλλοντα χώρου. Η μουσική εξελίσσεται μαζί με την διάθεση του κόσμου, η οποία καθορίζει κάθε νύχτα το ωράριο του mcf. Ο καφές γίνεται cocktail ενώ το finger food μετατρέπεται, χάρη στον chef Γιάννη Πασχαλίνο, σε ελληνική σύγχρονη κουζίνα με έμφαση σε κυκλαδίτικες γεύσεις. Κάθε νύχτα εκεί συναντώνται όσοι συμμετέχουν στις εκδηλώσεις του Κέντρου Πολιτισμού, στο ψηλότερο σημείο του Ιδρύματος Κακογιάννη, κάνοντάς το ένα σημείο συνάντησης κοινού και καλλιτεχνών με συνοδεία δροσιστικών apple martinis.

Art meets cocktails and Greek cuisine to the sounds of jazz.

Where to? The answer gives out the latest discovery from the OZON team. We were already aware of the performing arts and the varied programme of events taking place in Piraeus 206 at the Michael Cacoyannis Foundation, but lately there is a rumour on hard liqueur being served in style on the mcf caffee-barresto of the top floor. Having passed in excellency the crash test during 4FASHIONSHAKE after-party, the mcf, has gloriously won a place on our list of the best spots in town. Alexis Kyriazis’ mcf is located exactly on the right place. The interior decoration is exemplary in keeping with Athens’ urban location in a surrounding out of glass surfaces and an innovative lighting design carefully creating visual illusion between the interior and the exterior. It clearly provides the best answer to other isolated bars and restaurants, cut away from their surroundings. Contemporary jazz sounds set the mood of those present while closing time is up to them. Coffee leads to cocktails and selected local wine list, while finger food is transformed, in the hands of chef Yannis Paschalinos, to contemporary Greek flavours with an emphasis on Cycladic tastes. Those attending the events of the Foundation make their way on the top floor, a place where audience and artists, accompanied by refreshing apple martinis, come together.

Nikos Katsaros Model: Alina (ACE Models)

26

IRIS TOULIATOU

Ιωάννα Παπάζογλου | Joanna Papazoglou

witching hour

iristouliatou.com

Frankie Nazardo

H νέα Ελληνίδα καλλιτέχνης Ίρις Τουλιάτου μιλάει στο ΟΖΟΝ λίγο μετά το πέρας της προσωπικής έκθεσής της στο Palais de Tokyo. Μετουσιώνοντας το επιστημονικό της background και αλλάζοντας μέσο έκφρασης μεταπήδησε αρχικά από σπουδες κοινωνικών και πολιτικών επιστημών στην ΑΝΩΤΑΤΗ ΣΧΟΛΗ ΚΑΛΩΝ ΤΕΧΝΩΝ και από εκεί στη διάσημη École des Beaux-Arts. Εντοπίσαμε την διεθνώς αναγνωρισμένη καλλιτέχνιδα στη Νέα Υόρκη και μιλήσαμε για μύθους μοντερνισμού και προπαγάνδες που εμπνέουν. Έχεις ένα πολύ ενδιαφέρον background που συντίθεται από διαφορετικούς επιστημονικούς κλάδους. Πόσο εμφανές είναι αυτό στον τρόπο που αναπαριστάς τα θέματα που επιλέγεις; Μεγάλωσα στην Ελλάδα του ‘80, σε ένα οικογενειακό περιβάλλον συναισθηματικά φορτισμένου και εύθραυστου τεχνοκρατισμού και η δουλειά μου είναι θα έλεγα περισσότερο αποτέλεσμα μιας συνύπαρξης επιστημονικής γνώσης, λαϊκής κουλτούρας, λίγης μαγείας, αρκετής πίστης και πολλής τραγωδίας. Όσο άναρχο κι αν ακούγεται αυτό το background, οι συσχετισμοί που δημιουργώ στα έργα μου είναι κάθε άλλο παρά αυθαίρετοι. Αντίθετα, είναι αποτέλεσμα συνεπούς και μακρόχρονης έρευνας και μίας μεθοδολογίας που ηθελημένα γίνεται αναπόσπαστο κομμάτι του έργου. Έχεις συμμετάσχει σε εκθέσεις σε Ελλάδα, Δανία, Γαλλία. Αν λάβουμε υπόψιν πως παρουσιάζεις κοινωνικές δομές που είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με το τόπο που τις έπλασε, διαφέρει η πρόσληψη των έργων σου από χώρα σε χώρα; Σκοπός μου είναι κάθε φορά να παράγω φόρμες και να δημιουργώ σχέσεις που αναφέρονται σε βασικές ανθρώπινες αισθήσεις και αισθήματα, γεννούν συνειρμούς και παράγουν γνώση ανεξάρτητα από τις γεωγραφικές συντεταγμένες, ή ακόμα και από τον χρόνο, στις οποίες προβάλλονται. Ποια είναι η σχέση σου με τη γαλλική πρωτεύουσα; Στις 3 Οκτωβρίου έκανε φινάλε η πρώτη σου σόλο έκθεση στο Palais de Tokyo. Ζω και δουλεύω έξι χρόνια τώρα στο Παρίσι. Το Palais de Tokyo έχει στηρίξει την δουλειά μου με ποικίλους τρόπους, τόσο με το residency που μου προσέφερε μόλις τελείωσα τις σπουδές μου στην Beaux Arts όσο και με την προσωπική μου έκθεση φέτος τον Σεπτέμβριο. Στο έργο ‘Apollo Goes On Holiday’ βλέπουμε έναν παγκόσμιο πόλεμο, μια αρχιτεκτονική άνθιση που ακολούθησε στην Ελλάδα του ‘60, την μετουσίωση αυτής σε τουριστική και έπειτα σε κινηματογραφική προβολή. Και μετά η παρακμή αυτών των κτηρίων στο σήμερα. Τι ρόλο επιτελεί το ΧΕΝΙΑ -σαν σύμβολο μιας εποχής- στο έργο σου; Η αρχιτεκτονική, η μελέτη της σχέσης του ανθρώπου με το δομημένο περιβάλλον του και η τοποθέτηση της σε σχέση με τα κοινωνικά ιδεώδη, το όνειρο και την πραγματικότητα υπήρξε πάντα αναπόσπαστο κομμάτι της δουλειάς μου. Τα ΧΕΝΙΑ, θεωρούνται η σημαντικότερη παραγωγή δημοσίων κτιρίων μεταπολεμικά. Αρχιτεκτονική και τουριστική προπαγάνδα της εκσυγχρονισμένης και εξευρωπαϊσμένης Ελλάδας. Είναι πολύ επιτυχημένα σύμβολα μιας ελληνικής μοντερνιστικής αισθητικής και κυρίως μίας εποχής με υπερβολικές φιλοδοξίες, όπως πολύ γλαφυρά αποτυπώθηκε στον ελληνικό κινηματογράφο του ‘60 που τα χρησιμοποίησε προφητικά ως σκηνικά του. Ποιες είναι οι επόμενες καλλιτεχνικές δράσεις/συμμετοχές σου; Αυτή την στιγμή ετοιμάζω την επόμενη ατομική μου έκθεση που θα ανοίξει στην DUVE Gallery στο Βερολίνο τον Μάρτιο. Βρίσκομαι στη Νέα Υόρκη και αναζητώ μεταξύ άλλων ένα τεύχος του New York Times Magazine που δημοσιεύτηκε στις 29 Ιουνίου 1930. Στην σελίδα 77, υπάρχει ένα άρθρο που σχολιάζει την πρόταση του Frank Lloyd Wright για ένα γυάλινο ουρανοξύστη στο Βowery, ο οποίος δεν χτίστηκε ποτέ. Λέγεται, ότι ο Sergei Εisenstein έκοψε την φωτογραφία της μακέτας και την κόλλησε στο τετράδιο του, δίπλα στις σημειώσεις του για το σενάριο του Glass House, μίας ταινίας που ούτε αυτός θα κατάφερνε να γυρίσει ποτέ. Παράλληλα συμμετέχω στην Αθήνα, στην έκθεση ‘Τέχνης Πολιτική’ στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης και στην έκθεση Mountain/Hope στην Kunsthalle Athena. Ποια είναι η μεγαλύτερη φιλοδοξία - επιδίωξη ενός καλλιτέχνη; Η συνειδητοποίηση της πραγματικότητας του. Έχεις ερωτηθεί στο παρελθόν για το πώς η ελληνική καταγωγή σου επηρεάζει τη δουλειά σου. Αναρωτιέμαι όμως πώς η δουλειά σου στο εξωτερικό επηρεάζει το τρόπο που βλέπεις την ελληνική σου καταγωγή και την Ελλάδα. Όλες οι υγιείς σχέσεις, είναι σχέσεις που δοκιμάζονται, επανεκτιμούνται και επαναπροσδιορίζονται.

28

Shortly after the end of her solo show in Palais de Tokyo, Paris-based young Greek artist Iris Touliatou talks to OZON. While transforming her academic background, Iris moved from social and political science to Athens School of Fine Arts and from there to the École des Beaux-Arts. It was in New York where OZON traced the internationally renown artist and spoke to her on modernism myths and the propagandas these stir.

Your background is intriguingly made out of different academic fields. Do you see your education being influential in regards to the way you depict things and your choice of subjects?

I grew up in Greece during the 80s in an emotionally charged family environment full of fragile technocracy so my work, I would say, is more of an amalgamation between scientific knowledge, popular culture, bit of magic, a lot of faith and too much tragedy. As anarchic such a background might sound, the associations created in my work are anything but arbitrary. On the contrary, they are the result of consistent and lengthy research and a methodology which inevitably becomes integral part to my work.

You have exhibited in Greece, Denmark, France. How do these locations influence your work, taking into account the fact that you deal with visual presentation of social structures inextricably linked to their locations? Does that differ depending on the country?

My goal is to produce forms and create relationships that relate to fundamental human senses and emotions, generate mental associations and create knowledge, regardless of where or when they are being shown; geography and time are indifferent.

On October 3rd was the final day of your first solo show in Palais de Tokyo. What’s your link to the French capital?

I live and work in Paris for the last six years. Palais de Tokyo has supported my work in various ways: first with the residency after my graduation from the École des BeauxArts and now with September’s solo.

On your show Apollo Goes On Holiday, we witness a world war, the architectural boom following that during 60s Greece, its transformation to tourist attraction and cinema set as well as today’s decline. What is the meaning of XENIA hotels in your work?

Architecture, studying human’s relation to the built environment and its position in regards to social ideals, dream and reality, has always been an integral part of what I do.

The XENIA hotels are considered the most important post-war production of public buildings in a modernised and westernised Greece, having managed to become successful symbols of a modern Greek aesthetic particularly at a time of high ambition. This was captured in 60s popular native cinema which prophetically used such buildings as backdrop to plenty of dancing and singing scenes.

What are your imminent plans? Any shows or collaborations?

Working on my next solo opening in March in DUVE Gallery Berlin. Right now, I’m in New York looking, amongst others, for a New York Times Magazine issue published on 29th of June 1930. On page 77 there is an article commenting on Frank Lloyd Wright’s proposal for a glass tower in Βowery, a project which was to remain on paper. It’s been said that Sergei Εisenstein cut that image of the model and glue it on his notebook right next to his notes for the Glass House script, a film that was also never made.

At the same time I participate in Politics of Art in EMST Athens and the Mountain/Hope at the Kunsthalle Athena.

What is an artist’s greatest ambition - goal?

Realising ones own reality.

In the past you have been asked on the influence to your work by your Greek origin. My question is on how your work abroad influences the way you view the place you are coming from?

All healthy relationships are tested, reassessed and redefined.

Athina Rachel Tsangari

Μανώλης Κρανάκης | Manolis Kranakis Μάριος Καλαμάρης | Marios Kalamaris

Animal Instincts

30

‘Οι Suicide μιλούσαν πάντα για τη ζωή. Αλλά δεν μπορούσαμε να ονομάσουμε το συγκρότημα Ζωή. Οπότε το είπαμε Αυτοκτονία ακριβώς γιατί θέλαμε να αναδείξουμε τη ζωή’. Ο ALAN VEGA των Suicide, ήρωας της ηρωίδας της ταινίας της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγάρη, περιγράφει καλύτερα από οποιονδήποτε τι ακριβώς είναι το ‘Attenberg’, η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγάρη που συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας αποσπώντας το βραβείο γυναικείας ερμηνείας (για την πρωτοεμφανιζόμενη στο σινεμά Ariane Labed) και συνεχίζει την θριαμβευτική πορεία του στα φεστιβάλ του κόσμου με πιο πρόσφατη στάση αυτή στο φεστιβάλ του Sundance. Το ‘Attenberg’ μιλάει για την ζωή μέσα από μια διαρκή διαδικασία θανάτου. Παράξενο, αποστασιοποιημένο, ζωώδες, σκοτεινό το γοητευτικό φιλμικό σύμπαν της Τσαγγάρη είναι ταυτόχρονα απλό, ειλικρινές, ανθρώπινο και φωτεινό. Σαν ένα αντίστροφο ταξίδι που φαινομενικά καταλήγει στον θάνατο με μοναδικό σκοπό να αναδείξει τη...ζωή.

‘Suicide always spoke of life. But we couldn’t name the group Life so we chose Suicide, right because we wanted to highlight life’. Alan Vega from Suicide is not only the hero of the protagonist on ‘Attenberg’, the film by Athina Rachel Tsangari, but also the one who manages to describe it better than anyone. This is Athina’s second feature film and the one which took part on the competition section of Venice International Film Festival and managed to come home with the best female performance award for newcomer Ariane Labed. The film continues its triumphal path around the world’s festivals with most recent one in Sundance. ‘Attenberg’ speaks of life through a continuous death process. A weird, detached, almost animalistic, dark but charming film universe created by Tsangari is at the same time simple, honest, human and bright. Like a reversed journey which apparently leads to death but can only highlight one thing…life.

Τι είναι αυτό που σε ελκύει στην ζωώδη συμπεριφορά των ανθρώπων; Ζώο είναι ο άλλος μας εαυτός. Εσύ, ας πούμε, τι ζώο είσαι; Το σεξ λειτουργεί στην ταινία σαν μια διαδικασία αυτογνωσίας, άλλοτε επώδυνη και άλλοτε λυτρωτική, αλλά σε κάθε περίπτωση σαν κάτι που προκαλεί τρόμο. Πιστεύεις πως ο σύγχρονος άνθρωπος είναι δέσμιος των κοινωνικών ταμπού που τον εμποδίζουν να εξελιχθεί; Τρόμο, όχι. Η Μαρίνα στο Attenberg δεν φοβάται, απλά την απωθεί η ανθρώπινη επαφή, όπως, για παράδειγμα, μας απωθούν οι κατσαρίδες. Όταν είναι έτοιμη, το κάνει, παίρνει την πρωτοβουλία, δεν κωλώνει. Νομίζω πως είναι η μόνη που δεν έχει ταμπού στην ταινία. Λέει και κάνει αυτό που είναι έτοιμη να πει και να κάνει. Δεν ξέρω αν αυτό την κάνει περισσότερο ή λιγότερο άνθρωπο. Η ταινία στέκεται με ακτιβιστική διάθεση απέναντι στο θέμα της αποτέφρωσης. Πόσο συνειδητή ήταν αυτή η επιλογή; Συνειδητή. Αν πεθάνω στην Ελλάδα, δε θέλω να με φάνε τα σκουλήκια της. Θέλω να διατηρώ δικαίωμα για το πώς θα τα κακαρώσω. Προσωπικά προτιμώ τη φωτιά και το νερό από το χώμα. Ήταν μια διάθεση νοσταλγική που σε έκανε να ντύσεις μουσικά το βιομηχανικό μιούζικαλ της Μαρίνας με τον συνδυασμό των Suicide και της Francoise Hardy; Νοσταλγία, όχι. Είναι γαμάτη μουσική που δεν μπορείς να την περιορίσεις εύκολα σε κάποιο trendy είδος εποχής. Τους άκουγα εναλλάξ όταν έγραφα το σενάριο. Ο Alan Vega είναι θεός. Η συμμετοχή της ταινίας στο Διαγωνιστικό τμήμα του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας ήταν για σένα μια δικαίωση; Υπάρχει τελικά σίγουρος τρόπος για να κάνεις μια ταινία που να αφορά ένα κοινό εκτός από το ελληνικό; Ναι, προφανώς ήταν μια δικαίωση. Η ερώτησή μου στην ερώτησή σου είναι πώς η ταινία μπορεί ενδεχομένως να αφορά το ελληνικό κοινό και όχι πώς αφορά ένα ξένο. Έχω μεγαλύτερη αγωνία για το πόσο μισοάδειες ή μισογεμάτες θα είναι οι αίθουσες εδώ, παρά στις άλλες χώρες που έχει πουληθεί η ταινία. Σε μια στιγμή που το ελληνικό σινεμά μοιάζει να αποχωρίζεται τον παλιό κακό του εαυτό, τι πιστεύεις ότι χρειάζεται για να μπορέσει να έχει μέλλον; Δεν πιστεύω πως υπάρχουν συνταγές στο σινεμά. ‘Πώς να μαγειρέψετε ένα νόστιμο κοκκινιστό’, ας πούμε. Το σινεμά πάντα έχει τον παλιό καλό και τον παλιό κακό του εαυτό, όπως όλες οι τέχνες. Μας έχει πιάσει μια υστερία με το ‘νέο’ ελληνικό σινεμά, αλλά αυτό το νέο αλλάζει κάθε δεκαετία, ίσως και κάθε πενταετία. Το ‘Attenberg’ γυρίστηκε εν μέσω εθνικής κατάρρευσης με έναν συνδυασμό κρατικής υποστήριξης και ανεξάρτητων παραγωγών, όπως η Boo, η Faliro, η Haos film και κινηματογραφιστές όπως ο Γιώργος Λάνθιμος (σ.σ. ο οποίος πρωταγωνιστεί και στην ταινία). Ως σκηνοθέτις μιας μικρής, μη εμπορικής ταινίας, ήμουν πολύ τυχερή. Ήταν ένα συλλογικό παραγωγικό σχήμα. Επίσης, έγινε από ένα συνεργείο και ένα καστ που τα έδωσαν όλα για να γίνει η ταινία. Γεγονός που κάθε άλλο παρά σπάνιο είναι. Οι άνθρωποι του ελληνικού σινεμά δουλεύουν πάρα πολύ, για πολύ λίγα ή και για τίποτα. Το μόνο πραγματικά νέο είναι ο κινηματογραφικός νόμος που ελπίζω να ψηφιστεί σύντομα. Αυτός ο νόμος θα κάνει όλη την διαφορά στον μαζοχισμό μας.

What is it that attracts you in human’s animal behaviour?

Our other half is an animal. You, let’s say, what kind of animal are you?

On your film, we see sex as a self-awareness process, sometimes painful, others liberating but in any case as something causing fear. Do you think that people nowadays are prisoners of social taboos that prevent them from evolving?

Fear? No. Marina in Attenberg is not afraid of human contact, she is just repelled by it, like for example we are repelled by a cockroach. She only goes on with it when she feels ready and actually makes the first step. I think she is the only free of taboos in the film. She says and does the things she is ready to say and do. I don’t know if what that makes of her; more or less of a human.

The film takes an activist disposition to the issue of cremation. Was this a conscious choice?

It was fully conscious. If I die in Greece, I don’t want to be eaten by its worms. I want to have the right to choose what will happen of me. Personally I prefer fire and water than soil.

Was it is due to a nostalgic mood that Marina’s industrial musical is a combination of Suicide and Francoise Hardy?

Nostalgia? No. It’s utterly cool music that cannot be restricted to a specific trend.

I’d listened to them both while writing the script. Alan Vega is a god.

Was Attenburg’s participation on the competition section of the Venice International Film Festival a vindication to you? Is there a tested way to make a film that appeals to an audience other than the Greek?

Yes, it obviously was a vindication. However I would reverse the question as to how we could possibly make a film that appeals to Greek audiences rather internationally. I feel more nervous on the state of the theatres here -whether they will be half-empty or half-full - rather than on other countries where the film is sold to.

At a time when Greek cinema seems to be moving towards a new direction, away from its old bad self, what is needed for it to have a future?

There are no recipes in cinema. The ‘How to cook a delicious roast’ for instance does not exist. Cinema will always have its good old as well as bad old self, just like every art form. We got a bit hysterical with this ‘new’ Greek cinema but everything new changes every ten or even five years. ‘Attenberg’ happened amid national collapse with combined state support as well as funds by alternative producers such as Boo, Faliro, Haos film and directors such as Yiorgos Lanthimos (who also features in the film). I have been very lucky being a director of a small, non-commercial film of collaborative production working with dedicated cast and crew who gave their best for this film. And this is almost always the norm: people in Greek cinema work too hard for very little or nothing. The only truly new thing is the new film legislation which will hopefully pass soon. These regulations will make all the difference in our masochistic attitudes.

Το ‘Attenberg’ της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγάρη παίζεται στις ελληνικές αίθουσες από τις 9 Δεκεμβρίου.

Attenberg by Athina Rachel Tsangari is out on theatres in Greece on December 9. Ευχαριστούμε το BIOS για την ευγενική φιλοξενία.

We would like to thank BIOS for its hospitality.

RITCHIE HAWTIN

Βαγγέλης Καμαράκης / Vangelis Kamarakis m-nus.com

PLASTIKMAN COMEBACK

Είναι αλήθεια ότι για τους παλαιότερους από εκείνους που ασχολούνται με την ηλεκτρονική μουσική ο Richie Hawtin είναι πρώτα από όλα ο Plastikman. Δεν είναι τυχαίο πως εδώ και πολλά χρόνια οι fan του πιο δημοφιλούς ίσως techno dj στον πλανήτη, απαιτούσαν την επιστροφή του θρυλικού moniker με το οποίο πρώτο-έγινε γνωστός ο Καναδός. Με την ευκαιρία της δημιουργίας ενός Plastikman live show και την κυκλοφορία των Plastikman Arkives, μιας ρετροσπεκτίβας της δουλειάς του Plastikman, ο Richie Hawtin μιλάει στο ΟΖΟΝ για την επιστροφή του διάσημου side project του, το σύγχρονο djing, το παρόν και το μέλλον του ως παραγωγού και dj. Οι φανς σου το ζητούσαν από καιρό, αλλά τι ήταν αυτό που οδήγησε στην επαναφορά του Plastikman; H ιδέα της επιστροφής του Plastikman έχει να κάνει με πολλά πράγματα αλλά το σημαντικότερο προέκυψε από την επιτυχία των σόου της Contakt. Η Contakt είναι μια μεγάλης κλίμακας παραγωγή με φωτισμό και visuals που πολλές φορές εμπνέονται ή συγχρονίζονται με την εκάστοτε μουσική. Υπάρχουν όμως τόσοι πολλοί DJs, ο καθένας με διαφορετικό μουσικό ύφος και δυνατότητες, που ήταν πολύ δύσκολο να υπάρχουν στιγμές που η μουσική και τα visuals συνεργάζονται στην εντέλεια. Αυτή ήταν βέβαια η γοητεία της Contakt, οργανικά διαμορφωμένη από κάθε σόου και από τον κάθε DJ. Από την άλλη όμως ένοιωθα ότι μπορούσαμε να κάνουμε κάτι περισσότερο, μια βαθύτερη, πιο συναρπαστική εμπειρία αν μπορούσαμε να συντονίσουμε μουσική και visuals. Έτσι λοιπόν, οδηγήθηκα πίσω στον Plastikman, στο να δουλέψω δηλαδή σε μια μεγάλου μεγέθους εκδήλωση με κέντρο τη δική μου μουσική. Αυτό θα έδινε σε μένα και στην ομάδα των visuals (ο Ali Demirel και η Derivative) περισσότερες δυνατότητες αλληλεπίδρασης μεταξύ των δύο προχωρώντας σε ένα επόμενο επίπεδο ζωντανής μουσικής εμπειρίας. Έψαξα πολύ σε διάφορα σόου ζωντανής ηλεκτρονικής μουσικής, εκτός της Contakt, και ενώ η μουσική ήταν καλή, υπήρχε πάντοτε η αίσθηση ότι έλειπε η παρουσία ενός ‘showman’. Ήθελα να δω, να ακούσω, να νιώσω κάτι περισσότερο από αυτό που έβλεπα: έναν άνθρωπο πίσω από ένα laptop. Γι’ αυτόν τον λόγο, ο Plastikman έπρεπε να επιστρέψει. Γιατί το πρότζεκτ Plastikman είχε αρχικά σταματήσει; Ο Plastikman δεν ήτανε ποτέ ένα πρότζεκτ που απλά συνέχιζε στα τυφλά με το ένα άλμπουμ να ακολουθεί το άλλο. Πάντοτε υπήρχαν περίοδοι παύσης μεταξύ δίσκων ή πρότζεκτ και αυτό γιατί το καθένα συνέβαινε ακριβώς τη στιγμή που έπρεπε. Όταν νιώθω ότι έχω κάτι να πω, κάτι να κάνω κάτω από το όνομα Plastikman, τότε το κάνω, διαφορετικά το κρατάω στην άκρη. Με αυτόν τον τρόπο, διατηρώ την ακεραιότητα, την ιστορία και τη κληρονομιά του Plastikman περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή για το επόμενο βήμα. Το κοινό έχει αρχίσει να το αντιλαμβάνεται και να ανυπομονεί περιμένοντας το καινούριο. Δεν εκτιμώ το στύψιμο του καλού πράγματος, την αφαίρεση της ουσίας από κάποια δυνατή ιδέα ή την επιβολή της στο κοινό ακόμα και όταν αυτή έχει σβήσει. Σίγουρα είμαι σύμφωνος με το μάρκετινγκ, το hype και όλα αυτά τα πράγματα με την προϋπόθεσή βέβαια ότι καθοδηγούνται από ουσιαστικά κίνητρα. Ο Plastikman έρχεται όταν έχει κάτι να πει, κάτι να κάνει και αυτή τη στιγμή υπάρχουν αναμφισβήτητα πολλά να πει και να κάνει!

To γεγονός της απίστευτης αποδοχής σου σε συνδυασμό με το ότι συνήθως παίζεις σε τεράστιους συναυλιακούς χώρους, επηρεάζει την δουλειά σου ως DJ; Αν εξαιρέσουμε τον οικονομικό παράγοντα, θα άλλαζες κάτι; Η αλήθεια είναι ότι παίζω σε χώρους με διάφορα μεγέθη. Όλα εξαρτώνται από τη χώρα ή την πόλη που με κάλεσε, το πόσο συχνά μπορώ να επιστρέψω εκεί και το πόσο ευέλικτη είναι η μουσική σκηνή εκεί. Μου αρέσει να έχω διαφορετικές εναλλακτικές γιατί το να παίζεις μόνο σε μικρά ή μεγάλα club θα καταντούσε βαρετό. Η οικειότητα ενός πλήθους 500 ατόμων είναι εκπληκτική, μπορείς να δοκιμάσεις διαφορετικές ιδέες και ίσως έχεις μεγαλύτερη ελευθερία από τις μεγαλύτερες εκδηλώσεις, αλλά η ενέργεια, ο ενθουσιασμός, η δύναμη ενός μεγάλου Hawtin DJ σόου μπροστά σε 5000, 10.000, 20.000 άτομα, είναι ένα τρομακτικά διαφορετικό πράγμα! Το σίγουρο είναι ότι με ενθουσιάζουν και τα δυο! Αλλά πέρα από αυτά, αν αναφερθούμε σε οικονομικούς παράγοντες, θα πρέπει να καταλάβεις ότι για να μπορώ να συνεχίσω να στηρίζω τα καινούργια μου πρότζεκτ, χρειάζομαι σόου μεγάλου μεγέθους. Χωρίς τις τεράστιες εκδηλώσεις του 2009 και 2010, θα ήταν αδύνατο να καταφέρω να χρηματοδοτήσω σχεδόν έναν χρόνο έρευνας και ανάπτυξης του Plastikman Live. Πιστεύω πως ό,τι δίνεις παίρνεις, ακόμα και αν αυτό είναι χρήματα, ενέργεια, αγάπη, οτιδήποτε. Είναι σημαντικό να επενδύεις στον εαυτό σου και σ’ αυτούς που σε στηρίζουν για να εξασφαλίσεις ένα καλό μέλλον για όλους, ειδικά για τη μουσική που όλοι αγαπάμε. Τελευταία διακρίνουμε μια τάση για μεγαλύτερη ποικιλία της μουσικής που παίζεται στα DJ σετ; Εσύ, έχεις επηρεαστεί από αυτήν τη τάση και αν ναι με ποιον τρόπο; Οι περισσότεροι καλοί DJs είναι πιο ετερόκλητοι από αυτό που πιστεύει το κοινό, απλά το μάρκετινγκ, προερχόμενο από έντυπα, περιοδικά, μπλογκς, καταφέρνει να ταυτίζει έναν DJ με κάποιον συγκεκριμένο ήχο. Ωστόσο οι καλές παρουσίες είναι αυτές που έχουν δυναμισμό και αυτός επιτυγχάνεται με διαφορετικά είδη μουσικής την κατάλληλη στιγμή. Είναι λοιπόν τα δικά μου σετ ετερόκλητα; Όχι, αλλά χρόνο με το χρόνο αλλάζουν: από techno και house, σε περισσότερο house και λιγότερο techno, μερικές φορές πιο electro ή οτιδήποτε. Ποικιλία, δυναμισμός, σωστοί χρόνοι και επιλογές είναι τα βασικά στοιχεία που συνδυασμένα δημιουργούν ένα αξέχαστο σετ. Τι περιμένουμε από τον Richie Hawtin και τις δισκογραφικές του εταιρίες στο προσεχές αλλά και το μακρινό μέλλον; Ένα εκπληκτικό άλμπουμ του Marco Carola αρχές του 2011. Το Plastikman ARKIVES book/boxset, έναν ολόκληρο χρόνο με διάφορες κυκλοφορίες και πρότζεκτ αλλά και μια νέα περιοδεία το φθινόπωρο, την Plastikman Live Tour. Μίλησε μας για την εταιρία ρούχων σου, πως πηγαίνει; Δυστυχώς το μεγάλο φορτίο δουλείας του Plastikman Live και του 2011 Hawtin, με ανάγκασε να παραμελήσω τα ρούχα. Έτσι πλέον η φίλη και σχεδιάστρια Isolde Richly θα συνεχίσει την παραγωγή από την Ιαπωνία με φυσικά υποστήριξη και έμπνευση από μένα. Τo στυλ σου έχει πολλούς οπαδούς, τι σημαίνει για σένα αυτό; Πιστεύω ότι υπάρχουν δεσμοί μεταξύ μόδας και μουσικής, αφού και τα δυο είναι τρόποι με τους οποίους δείχνουμε ποιοι είμαστε στους άλλους. Είναι τα πράγματα που κάνουν τους άλλους να μας καταλαβαίνουν λίγο καλύτερα, είτε πρόκειται για τα βιβλία στο τραπέζι μας, τους δίσκους που συλλέγουμε ή τα ρούχα που φοράμε.

32

To Plastikman ARKIVES book/boxset κυκλοφορεί στις 28 Φεβρουαρίου αλλά μπορείτε να το παραγγείλετε και ηλεκτρονικά έως στις 31 Δεκεμβρίου στο plastikman.com/arkives Plastikman ARKIVES book/boxset will be released in February 28th however pre-ordering for the product is already open until December 31st at plastikman.com/arkives

For those who were long ago into electronic music, Richie Hawtin is first of all Plastikman. Therefore, it makes perfect sense that the fans of, possibly, the most popular techno dj in the world have been demanding the return of the legendary moniker, which made the Canadian dj famous. On the occasion of a Plastikman live show and the release of Plastikman Akrives, a retrospect of Plastikman’s music oeuvre, Richie Hawtin talks to OZON about the return of his well-known side project, djing today, his present and future as a producer/dj.

Fans have been requesting this for ages but what led to the resurrection of the Plastikman guise? The return of Plastikman has to do with a lot of things, the main one being the idea of bringing Plastikman Live to the stage which was really inspired by the success we had with the CONTAKT shows. Contakt was a large scale production with lighting & visuals, some of which were synchronised or ‘inspired’ by the music we were playing at those events. However since there were so many DJ’s involved with Contakt, each of them having many possibilities of music/tracks to play it was quite hard to find enough ‘moments’ in the shows where the visuals and music came together perfectly. This was part of the charm of Contakt, it was organic and morphed between each show and each person, but I felt that there was something more we could do, a deeper more immersive type of experience that we could explore IF we had more control over the music that was being played and the visuals that were displayed. This was the beginning of pointing me back in the direction of Plastikman, to work on a large scale event that was centred around only my own music, which would give myself and Ali Demirel and the Derivative (visual team) more possibilities to create audio/visual interaction and to create (in our minds) a next level live electronic music experience. Αfter Contakt I looked around at the other Electronic Music Live shows and although I found many that sounded great, there was a lack of ‘showmanship’… Ι wanted to see/hear/feel more than what I was seeing watching one person behind a laptop… thus, Plastikman needed to come back!

Why was the Plastikman project abandoned in the first place? Plastikman was never supposed to be a project that just kept going, blindly one album after another.

There has always been moments of silence between each release or project because each project/release happens at the time it is needed. If I feel that I have something to say, something to do under the Plastikman name, I do it. If not, I leave it to the side. In that way I hold onto the integrity of Plastikman, it’s history and heritage, and wait for the right moment for the next part of the story. People realise this now, and whenever I decide to bring back the name/project, people take notice as they are excited about what I will do next. I really don’t appreciate when people just milk a good thing, wringing the life out of a great concept or idea, or pushing something down people’s throats even after it’s done. For sure I love marketing and hype and all of that stuff, but I want there to be substance behind that hype and marketing… Plastikman happens when there’s something to say, something to do… and at the moment, there’s lots to do and say!

Does your current status and the fact that you usually have to play huge venues affect your DJing? Apart from the financial factor would u have it otherwise? I actually get to play quite a lot of different size venues. It actually depends on the country/city and how often I can go back and how flexible the club/party scene is there. I’m happy that I have so many options as just playing small or big clubs exclusively would be quite boring… having the intimacy of a crowd of 500 people is amazing, you get to test out different ideas and perhaps have a little bit more freedom than the larger venues. However, the energy and excitement of a large scale Hawtin DJ show in front of 5000, 10.000, 20.000 people can be a completely different monster! I love them both! Honestly, if you bring up financial factors, then you have to understand that to be able to do all the things I’m doing right now you need to do some larger scale shows to help fund new and exciting projects. Without a number of huge events in 2009 & 2010, I honestly wouldn’t have had the money to invest spending nearly a year developing the Plastikman Live concept and show. I believe that you get back what you put in, whether it’s money, energy, love, whatever. You have to invest back in yourself, and the scene that supports you to insure a good future for everyone, specially the music we love.

It seems nowadays the trend is towards more varied DJ sets in terms of styles played? Are your sets affected by that trend? If yes in what ways? I believe that most good/great DJs have always been more diverse than what the public is lead to believe. It’s always the marketing hype of press, magazines, blogs etc that pinpoints a certain sound to a certain DJ. However, great DJ sets are ones that are dynamic, and part of this dynamic is playing various types of music at the right moment. So are my sets more varied than before, no, but some years I’m going between more techno and house, other years, more house and techno, some years throw in some electro, or whatever. Variation, dynamics, timing, selection, are all key elements that combine to create a great set/performance.

What is next for Richie Hawtin and his labels in the near and not so near future? A great Marco Carola album for release in early 2011. The Plastikman ARKIVES book/boxset and next year lots of new crazy DJ projects/releases and a new Fall 2011 Plastikman Live Tour!

Tell us more about your clothing label. How is it doing? Unfortunately with the workload of Plastikman Live and the upcoming 2011 Hawtin projects I’ve had to slow down my involvement with the fashion line. But my friend (and designer) Isolde Richly will continue the line and production from Japan and we will continue to support each other with inspiration and opportunities!

How do you feel being a fashion or style inspiration for several people? I believe fashion and music are linked as they are both ways we define ourselves to other people. Whether it’s the books on our coffee table, the records/cd’s on our shelves, or the clothes we wear, these are the things we put out to the world to allow others to understand a little bit about us.

ROOTLESSROOT Their dark dance materials

H Λίντα Καπετανέα και o Jozef Frucek δημιουργούν το 2006 την ομάδα rootlessroot. Απομακρύνονται από τις κενές φόρμες και χορεύουν την ένταση. Ντύνουν με κίνηση ιστορίες που αντιδρούν στην πραγματικότητα που βιώνουμε. Στην καινούρια τους παράσταση με τίτλο Eyes in the Colors of the Rain τρία σώματα συναντωνται επί σκηνής, συγκρούονται, χωρίζουν και ενώνονται σε μια προσπάθεια να διαλύσουν τη δομή αναζητώντας τον τόπο εκείνο όπου η κίνηση μετατρέπεται σε έκφραση συναισθηματική.

Dance group Rootlessroot was created in 2006 by Linda Kapenea and Jozef Frucek. While removing themselves from empty forms, they translate intensity into dance and movements of animated stories that react to our common experience of reality. On their latest show, Eyes in the Colors of the Rain, three bodies meet and collide on stage. They are divided and united in an effort to break the structure in search of a place where movement becomes emotional expression.

Alaska Λίλα Σωτηρίου / Lila Sotiriou rootlessroot.com sgt.gr Eyes in the Colors of the rain ΣΤΕΓΗ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΕΧΝΩΝ 11 - 13 & 16 - 20 Φεβρουαρίου 2011 στις 21:00 Eyes in the Colors of the rain Onassis Cultural Centre 11 - 13 & 16 - 20 February 2011 at 21:00

34

Πότε συναντηθήκατε και πώς αποφασίσατε να γίνετε ομάδα; Συναντηθήκαμε το 2002 στο Βέλγιο, αλλά προφανώς γνωριζόμασταν ήδη. Δεν θα μπορούσε να είναι τυχαίο, ήμασταν ήδη συνδεδεμένοι και απλά βρέθηκε ο ένας στο δρόμο του άλλου από μια κοσμική δύναμη. Αφού γνωριστήκαμε, δεν υπήρχε καμία επιλογή από το να δημιουργήσουμε τους Rootlessroot, τη δική μας ομάδα για να πραγματοποιήσουμε τα όνειρα μας. Επίσης αποφασίσαμε να μεταφερθούμε από το Βέλγιο, ένα κέντρο των τεχνών, στην επαρχία για να ανακαλύψουμε την δική μας ταυτότητα ως καλλιτέχνες και άνθρωποι. Πόσο έχει αλλάξει ο τρόπος που αντιμετωπίζετε το χορό μέσα από αυτή τη συνεργασία; Πώς έχει βοηθήσει ο ένας τον άλλο να εξελιχθεί; Είμαστε μαζί εδώ και οχτώ χρόνια και δουλεύουμε στα δικά μας πράγματα για τέσσερα χρόνια. Από τότε που γνωριστήκαμε χορεύουμε μαζί, κοιμόμαστε και τρώμε μαζί. Το γεγονός ότι ερχόμαστε από διαφορετικά σημεία του πλανήτη κουβαλώντας διαφορετικές εμπειρίες και πολιτιστικά υπόβαθρα, είναι επίσης χρήσιμο. Μας οδηγεί σε κάποιου είδους πολιτιστικής και συναισθηματικής έντασης που μπορεί να οδηγήσει σε κάτι ενδιαφέρον. ‘Όσο περισσότερο δουλεύουμε τόσο καταλαβαίνουμε πως ο χορός από μόνος του είναι περιορισμένος και αυτά που εκφράζει, επίσης. Μόνο το ελεύθερο κορμί ενός σοφού ερμηνευτή μπορεί να μιλά, να επικοινωνεί σε αντίθεση με το κενά προπονημένο σώμα ενός χορευτή. Είστε γενικότερα ανοιχτοί σε συνεργασίες οι οποίες επεκτείνονται και σε καλλιτέχνες που δεν έχουν σχέση με το χορό, όπως για παράδειγμα τώρα με τον ηθοποιό Γιώργο Φριντζίλα, πόσο σημαντική είναι η ιδέα αυτού του δημιουργικού διαλόγου που αναπτύσσεται μέσα από τέτοιου είδους συμπράξεις; Είμαστε κάτι περισσότερο από χορευτική ομάδα. Φυσικά και μας αρέσει η κίνηση, ο χορός και η φωνή αλλά επιπλέον μας ενδιαφέρει η δημιουργία παραστάσεων που ξυπνάνε συναισθήματα, που μπορούν να μεταδώσουν την ιστορία που θέλουμε. Γι’ αυτόν το λόγο επιλέγουμε ανθρώπους/ερμηνευτές που μπορούν να βοηθήσουν στην πραγμάτωση του οράματος στη σκηνή. Αυτή τη φορά, ο Γιώργος Φριντζίλας μας έκανε να οραματιστούμε τον χαρακτήρα που ψάχναμε. Είναι ο καταλληλότερος Ιωάννης της Αποκάλυψης, χαμένος, εύθραυστος, οξυδερκής και ευαίσθητος. Κάποιος που μπορεί να διηγηθεί μια ιστορία με συναρπαστικά πειστικό τρόπο. Οι χορογραφίες που παρουσιάζετε έχουν την τάση να προκαλούν έντονα συναισθήματα στο κοινό. Έκπληξη, επιθυμία, φόβο ακόμα και αγανάκτηση ή θυμό. Θα μπορούσατε να χορέψετε αποκλειστικά για χάρη της κίνησης, χωρίς να υπάρχει κάποιο βαθύτερο νόημα η συναίσθημα σε αυτή; H παράσταση πρέπει να είναι πολιτική, να αντιδρά στον κόσμο που ζούμε, δεν μπορεί να υπάρχει απομονωμένη ζώντας στο κενό. Αυτό που προσπαθούμε, είναι να εκφράσουμε τις ιδέες και τις ιστορίες που μας κινητοποιούν, διαφορετικά δεν θα υπήρχε νόημα στο να κάνουμε οτιδήποτε. Θα ήταν πραγματικά λυπηρό το να κάνουμε κάτι που δεν αγγίζει εμάς ή το κοινό. Πώς νιώθετε με κινήσεις που σας κάνουν να δείχνετε ‘περίεργοι’, που ασχημαίνουν τα σώματά σας, που σας κάνουν να μοιάζετε αστείοι; Δεν μπαίνουμε πλέον στη διαδικασία να αμφισβητούμε την αισθητική, κάνουμε ό,τι θεωρούμε ότι πρέπει να γίνει στη σκηνή. Δεν έχει σημασία, αν αυτό φαίνεται περίεργο, άσχημο ή αστείο. Δεν δημιουργούμε ή διδάσκουμε στημένοι μπροστά σ’ έναν καθρέφτη. Η παράσταση UNA που παρουσιάσατε τον Απρίλιο στην Αθήνα ήταν αφιερωμένη σε ένα παιχνίδι με τα όρια, τόσο τα δικά σας όσο και των θεατών. Η πραγματικότητα κυνηγημένη από φωνές που έμοιαζαν να χάνουν τον έλεγχο και κινήσεις που εκρήγνυνται, σχόλια πάνω στον κοινωνικό έλεγχο, την αθωότητα και τον ερωτισμό σε οποιαδήποτε ηλικία. Σας ενδιαφέρει να ‘τεντώσετε’ τις αντιλήψεις μας για τα πράγματα; H παράσταση UNA ήταν για μας πολύ πετυχημένη. Το μισό κοινό ξέσπασε σε κλάματα ή έφυγε με τις χειρότερες εντυπώσεις, κάτι που δημιούργησε μεγάλη συζήτηση γύρω από το θέμα. Υπήρξαν επιμελητές που πρότειναν την απαγόρευση της παράστασης σε Βέλγιο και Γαλλία. Απίστευτο! Το γενικό μας πιστεύω είναι ότι χτίζουμε μια γλώσσα σωματικής έκφρασης που είναι χαώδης, ωμή και αντίθετη με ό,τι μας περιβάλλει τόσο πολιτιστικά όσο και πολιτικά. Η προσέγγιση μας γεννιέται από την πεποίθηση ότι η εποχή των ηρώων, εξακολουθεί να είναι ζωντανή, το σώμα μπορεί ακόμα να εκφράσει τις ενδόμυχες επιθυμίες, τα συναισθήματα ή τα οράματα μας. Διδάσκετε ένα σεμινάριο με τίτλο ‘Fighting Monkey’. Πώς μπλέκει ο χορός με τις πολεμικές τέχνες; Εσείς τι ζώα θα επιλέγατε να είστε; Μέσα από επαναλαμβανόμενα ενορχηστρωμένες μάχες, ανακαλύπτουμε εκ νέου τις ξεχασμένες νοητικές και σωματικές μας δυνατότητες και βρίσκουμε ξανά τον εαυτό μας, ελεύθερο από κάθε κενή αισθητική. Αν ορίζαμε τους εαυτούς μας σαν ζώα, πιθανώς να ήμασταν άπληστοι χοίροι, έξυπνες μαϊμούδες και άγρια άλογα. Ποια είναι η βασική ιδέα πίσω από την επερχόμενη παράστασή σας στην Αθήνα; Αυτή τη φορά προσπαθούμε να εισχωρήσουμε πιο βαθιά στις σωματικές και ψυχικές δυνατότητες της ανθρώπινης δομής αναδημιουργώντας και αναδομώντας υλικό από την Αποκάλυψη του Ιωάννη. Κοιτάζουμε την πολιτική και οικονομική λειτουργία της χριστιανικής μας θρησκείας σαν πρωταρχικό μέσον χειρισμού και κοινωνικού ελέγχου. Βιώνουμε μια παρατεταμένη περίοδο κρίσης και ακόμα υπάρχει πολύς θυμός που δεν έχει εκφραστεί. Πώς χορεύει κανείς την απόγνωση; Κάθε κρίση φέρνει μαζί της καινούργια δυναμική. Αρχίζουμε να σκεφτόμαστε με διαφορετικό τρόπο, προσπαθούμε να επιβιώσουμε ψάχνοντας άλλα μονοπάτια για να πραγματοποιήσουμε τα όνειρα μας. Όταν δεν υπάρχουν καθόλου ή ελάχιστα χρήματα για να παράγουμε τέχνη (και αυτή ακριβώς είναι η κατάσταση στην Ελλάδα τώρα) οδηγούμαστε σε δυο βασικές κατευθύνσεις. Μια από αυτές είναι η υπακοή στους κανόνες του κέρδους και της οικονομικής επιβίωσης, εισχωρώντας πιο βαθιά στη διαφθορά ενώ η άλλη, είναι η

αφορμή για κάθαρση, κατανοώντας του τι θέλουμε να κάνουμε και πως μπορούμε να το κάνουμε την έλλειψη οικονομικής στήριξης και χωρίς να απαιτήσεις πλουτισμού ή διασημότητας. Είναι φυσικό πως η σύγχρονή εποχή του ανεπτυγμένου καπιταλισμού θα προσπαθήσει να περικόψει ό,τι μπορεί από την Εκπαίδευση και την Τέχνη. Πιστεύω πάντως ότι οι πραγματικοί μαχητές θα καταφέρουν να επιβιώσουν.

When did you meet and what made you decide to become a team? We met in 2002 in Belgium, but we probably have already met much before. It could not be an accident. The chance would be very small. We were linked together to crash into each other by cosmic force. There was not other way then but to create our own company Rootlessroot through which we could form and realize our dreams. And we have also decided to move from Belgium, one of the centres of performing arts, to periphery to recreate our own identity as artists and human beings.

Has this collaboration influenced the way you see dance? Do you feel you have assisted each other to evolve in your art? We are now together for eight years and we work together on our own pieces for four years. Since we met we dance together, sleep together, eat together. The fact that we come from different parts of the world with different cultural backgrounds is very helpful. It leads us to a kind of cultural and emotional conflict that can lead us into something interesting. The more we work, the more we understand that dance itself is limited and can’t express much. Only the free body of a wise performer is able to talk and communicate, not an emptily trained dancer’s body. Υοu are open to work together with artists outside your discipline, like for example, actor Yorgos Frintzilas. How important is for you the idea of developing a creative dialogue through collaborations of such kind? We do not consider ourselves purely as a dance company. Of course we like to move, dance and shout, but more then that, we are interested to create performance that can move people emotionally, that can tell a story we would like to share. For that reason we choose people/ performers that can help us realise those visions on stage. This time it was Yorgos Frintzilas that made us imagine and envision a character that we were looking for. He is a perfect John of Apocalypse. He is lost, fragile, intelligent and very sensitive.

Someone who could tell you a story, you could believe.

Your choroeographies provoke strong emotions to the audience: surprise, desire, fear even displeasure or anger. Would you ever dance for the sake of movement, without a deeper meaning or feeling? Performance must be political, must reflex the world we live in. Performance cannot be isolated and exist in vacuum.

We try to express and share the ideas and stories that motivate us, mobilize us and drive us into action. Otherwise there is no point to do anything. Ιs it strange to move in a way that makes you look ‘odd’, in an ugly or funny way? We do not question any more aesthetics, we do what we feel and what must be done on stage. If we look strange, ugly or funny that has very little importance for us. We do not create or teach in front of the mirror.

UNA performance, presented in Athens in April, was a game of limits, both yours and the audiences’; reality chased by voices out of control, exploding movements, criticism on social control, innocence and sexuality regardless the age. Do you aim to ‘stretch’ our perception on things? UNA performance was very successful for us. Every time at least half of the audience was crying or hating the piece so much that they had to make a special talk about it. Some art curators even suggested forbidding this show in Belgium and France. How funny to hear that! On the other hand we do not force ourselves into any special state of mind. We think we are building a language of physical expression that is chaotic, raw, in opposition to what surrounds us both culturally and politically. Our approach is born from our belief that the time of heroes is not gone - the body can still express our innermost desires, our feelings and our vision. Υοu teach a seminar called ‘Fighting Monkey’. What’s the link between dance and martial arts? What kinds of animals would you be?

We repeatedly crash ourselves into joy oriented fighting to rediscover our forgotten mental and physical potentials to find again ourselves pure from any empty aesthetics.

If we could define ourselves as animals we would probably be greedy pigs, clever monkeys and running horses.

What’s the main concept of your upcoming appearance in Athens? This time we try to reach deeper into the physical and emotional possibilities of the human structure, recreating and destructing material related to John’s apocalyptic vision. The political and economical function of our Christian religion and its primal function to manipulate and create social control. Αt a time of an extended period of crisis there is still a lot of unexpressed anger. How can you dance despair?

Every crisis brings new dynamics. We start to think in different way, we try to survive.

We look for other pathways to realize our dreams. If there is less or no money to create and produce art work (and this can be the situation in Greece for the moment), this situation can lead us basically to two different directions. One of them would be a journey to deeper corruption, to satisfy the rules and needs of profit and economical survival.

And another one could be a purification of what we want to do and how we want to do it, even if there is very little financial support and we might not become rich or famous.

And obviously modern era of developed capitalism will try to cut as much as they can from Education and Art. But I believe that real fighters will survive.

4FASHIONSHAKE II

Ιωάννα Παπάζογλου | Joanna Papazoglou 4fashionshake.com

a fashion night’s shadows Λίγο πριν αφήσουμε το 2010 και μπούμε σε έναν νέο χρόνο, με τηλέφωνα που παίρνουν φωτιά και ένα 4FASHIONSHAKE ΙΙΙ που αναζητά την επόμενη τετράδα, γυρνάμε το βλέμμα λίγο πίσω και σταματάμε. Το ημερολόγιο στις 9 Νοεμβρίου 2010 γράφει τέσσερα ονόματα, από τέσσερις διαφορετικούς προορισμούς: Ted Polhemus by ATOPOS cvc, Matthieu Lavanchy, Schmidttakahashi, Romina Karamanea. Με αφορμή τη δεύτερη διοργάνωση του 4FASHIONSHAKE, εκείνη τη Τρίτη στο Ίδρυμα Μ. ΚακογιάννηΣ μαζευτήκαμε εμείς και εσείς, άνθρωποι που αγαπάμε να προωθούμε αλλά και να επαναπροσδιορίζουμε το καλλιτεχνικό προϊόν που ονομάζουμε Μόδα.

Shortly before entering a new year, amid phones ringing constantly, the eminent 4FASHIONSHAKE ΙΙΙ looking for its four invitees, we take a step back and pause for a while. The diary on November 9th includes four names from four different backgrounds: Ted Polhemus by ATOPOS cvc, Matthieu Lavanchy, Schmidttakahashi, Romina Karamanea. On the occasion of the second 4FASHIONSHAKE, that Tuesday on Michael Cacoyannis Foundation everyone gathered had something in common: we all love to support as well as reinvent the cultural product called Fashion.

Schmidttakahashi Marios Kalamaris

Το σχεδιαστικό ντουέτο των Eugenie Schmidt και Mariko Takahashi, ξεκίνησε την κοινή του δράση από την σχολή Καλών Τεχνών Kunsthochschule Berlin-Weinsee. Δύο φοιτήτριες, εκπαιδευμένες στο χώρο του fashion/product design και textile ξεκίνησαν τη συνεργασία τους μέσα από πειραματικές συλλογές, αναζητώντας τον ρόλο του σύγχρονου designer. Το label schmidttakahashi προέκυψε σαν μία λύση, μία απάντηση στο ερώτημα ‘πού πάνε τα ρούχα όταν πεθαίνουν;’. Με την ‘Collection 101’ που παρουσίασαν στην Εβδομάδα Μόδας του Βερολίνου το καλοκαίρι του 2009, πρότειναν μία δημιουργική λύση απέναντι στο πρόβλημα της παροδικότητας. Η προβληματική που πάτησε τη σκανδάλη για αυτή τους την συλλογή ήταν η εξής: Τι μπορούσαν να προσφέρουν οι ίδιες σε μια βιομηχανία μόδας που παράγει τόσες κολεξιόν ανά έτος; Στο show τους για το 4FASHIONSHAKE II είδαμε ένα κυκλικό σύστημα ανανέωσης. Η συλλογή τους βασίζεται πάνω στην ιδέα του ‘Reanimation’. Ρούχα άχρηστα και ξεπερασμένα ξηλώθηκαν και πάνω σε νέα πατρόν συνέθεσαν νέα. Κλασικές καμπαρντίνες και ατημέλητα τζάκετ μεταμορφώθηκαν σε outerwear με εντελώς νέες φόρμες, αντρικά σακάκια εξελίχθηκαν σε γυναικεία με δυνατές ανδρόγυνες γραμμές. Τα ρούχα που εκσυγχρονίζουν προέρχονται από δωρεές που έπειτα καθαρίζονται, αρχειοθετούνται και καταγράφονται ψηφιακά τα χαρακτηριστικά τους. Οι σχεδιάστριες όμως εκτός από εξαιρετική αξιοποίηση ανανεώσιμων υλικών κατάφεραν να δώσουν στο κοινό και την ιστορία του κάθε κομματιού, ενσωματώνοντας ένα micro-chip σε κάθε ρούχο. Λειτουργώντας με μια μικρή ραδιοσυχνότητα, τα chips φέρουν πληροφορίες για τη μορφή και το υλικό πριν τη διαδικασία μεταποίησης. Αντίστοιχα, χάρη στον κωδικό που αντιστοιχεί σε κάθε κομμάτι, οι δωρητές μπορούν να δουν στο ψηφιακό αρχείο του site schmidttakahashi, την νέα μορφή των πρώην δικών τους ρούχων. Έτσι τo δίδυμο από το Βερολίνο παρουσίασε μια εντυπωσιακή συλλογή συνδυάζοντας σε μια πρωτότυπη σύλληψη νέα τεχνολογία και sustainability.

Designer duet Eugenie Schmidt and Mariko Takahashi started on their common path during the school of fine arts Kunsthochschule Berlin-Weinsee. Two students trained on the field of fashion/product design and textile launched their collaboration with experimental collections in search of the role of the contemporary designer. The outcome was schmidttakahashi label, which also suggested an answer to the question ‘where do cloths go when they die?’. In their ‘Collection 101’, presented on Berlin Fashion Week on summer 2009, they proposed a creative response to the issue of transience. The concept that triggered this idea behind their collection was this: What new could they offer in a fashion industry that comes up with so many collections every year? During their show at 4FASHIONSHAKE II, we saw a cyclical system of renewal based on the idea of ‘Reanimation’. Old fashioned and abandoned clothes were torn to pieces and re-composed under new patterns.

Classic trench coats and crude jackets transformed in completely new outwear; man’s coats evolved to women’s with a strong androgynous look. All garments used, come from donations and then are cleaned, filed and their characteristics recorded digitally. Apart from the exceptional use of recycling, the designers manage to give information on the history of each piece via an attached micro-chip. Working in low frequency, the chips store information regarding the form and material before its modification. Similarly, thanks to the code of every piece, donors could check the digital file on schmidttakahashi’s site and trace their clothes’ new version. The Berlin duet presented an impressive collection based on an innovative concept integrating new technology and sustainability.

Romina Karamanea Yiorgos Kaplanidis

Πίσω από το όνομα και το label της Romina Karamanea βρίσκονται συλλογές που το ελληνικό κοινό γνωρίζει καλά. Η σχεδιάστρια όμως που εδραίωσε το σχεδιαστικό της ύφος στα πλαίσια της Εβδομάδας Μόδας του Λονδίνου και τράβηξε το βλέμμα της Isabella Blow και του Cameron Silver από το Dover Street Market δεν επαναπαύτηκε στην επιτυχία του μέχρι τώρα statement-design της. Οι μεταπτυχιακές σπουδές της Romina στο innovative pattern cutting στο Central Saint Martins της εξασφάλισαν την πρωτοποριακή ματιά που την καθιέρωσε. Οι έντονες γεωμετρικές γραμμές στις συλλογές της, εμπνευσμένες από την ανατομία και την αρχιτεκτονική διαδέχτηκαν μια πιο απαλή πλευρά που έδειξε σε ένα ανατρεπτικό show στο 4FASHIONSHAKE II. Και ενώ περιμέναμε στοιχεία μοντερνισμού και αυστηρές δομές που φωνάζουν την νέα εποχή, επί σκηνής εμφανίστηκαν ο αιθέρας, η γη και η λάβα. Για πρώτη φορά οι σιλουέτες έγιναν ρευστές, νοσταλγικές, μισοκρυμμένες κάτω από στρώσεις του κόκκινου, γκρι και πράσινου-μπλε. Το χρώμα ήρθε για πρώτη φορά σε νέες draping τεχνικές, σε τούλι και διαφάνειες. Η Romina για την συλλογή της Άνοιξη/Καλοκαίρι 2011 έφερε από το studio της στο Λονδίνο, την γεωλογία και τα στοιχεία της φύσης, φορεμένα σε ρούχα που θυμίζουν αδρές πινελιές ιμπρεσιονιστικής ζωγραφικής.

Greek audience is already familiar with the name and collections behind Romina Karamanea, the label. It was in London Fashion Week however, where the Greece designer managed to establish herself attracting attention from Isabella Blow as well as Cameron Silver from Dover Street Market. Romina was by no means comforted with her success and kept on advancing her statement-design. Her postgraduate studies in innovative pattern cutting at Central Saint Martins enriched her original approach. Her signature sharp, geometric lines are inspired by anatomy and architecture while a softer approach consisted her novel show at 4FASHIONSHAKE II. And while we prepared ourselves for elements inspired by modernism and strict structures calling for the new season, on stage came aether, earth and lava; silhouettes were fluid, nostalgic, half seen behind layers of red, grey and green-blue. For the first time, colour came in draping techniques, tulle and transparencies. Romina, for her Spring/Summer collection 2011, brought with her from her London studio, geology and elements of nature made into cloths that recall broad impressionist painting strokes.

MATTHIEU LAVANCHY Stathis Kalligeris

Ο νεαρός φωτογράφος Matthieu Lavanchy, έχει καταφέρει μόλις στα 24 του χρόνια να κατακτήσει ένα φωτογραφικό ύφος, τόσο προσωπικό και χαρακτηριστικό ώστε να προκαλέσει σε ελάχιστο χρόνο το ενδιαφέρον συντακτών τέχνης και επιτροπών φεστιβάλ. Το 2008 αποφοίτησε από το University of Art and Design της Λοζάνης με ένα BA στο visual communication και συνέχισε την εκπαίδευση του στο School of Visual Arts της Νέας Υόρκης. Δύο χρόνια μετά, το 2010, βραβεύεται από το Φεστιβάλ Μόδας και Φωτογραφίας της Hyères με το Grand Prix du Jury. Ο φωτογράφος Matthieu Lavanchy δεν χειρίζεται απλώς έντεχνα τα θέματα του, αλλά τα εφευρίσκει. Στις 9 Νοεμβρίου το 4FASHIONSHAKE II υποδέχτηκε τον ίδιο και τον μυστηριώδη ‘φίλο’ του Μr. Schuhlmann για μία μοναδική έκθεση. O Matthieu Lavanchy λίγο πριν την παρουσίαση της έκθεσης στο Ίδρυμα Μ. Κακογιάννης κάθεται στα γραφεία μας και μας μιλά. Χαμογελά, πίνει δυοδυο τα espresso, μας εξηγεί πως και γιατί η σκηνογραφία κάθε λήψης του είναι τόσο χρονοβόρα. Ως τώρα κατασκευάζει το setting κάθε λήψης και σύντομα από την ίδια διαδικασία θα περνάνε και τα ρούχα των λήψεων. Οι 12 φωτογραφίες του για το project ‘Mr. Schuhlmann or the man in the High Castle’ που μας παρουσίασε στο Ίδρυμα Μ. Κακογιάννη είναι γεμάτες από έντονα επαναλαμβανόμενα μοτίβα: μπαρόκ ταπετσαρίες, αστικά σαλόνια και κρεβατοκάμαρες, πολυθρόνες, φωτιστικά και ‘προστατευτικά φράγματα’. Νάιλον καλύπτουν τα έπιπλά, ξύλα και καρφιά τις πόρτες, μαξιλάρια μονώνουν τα παράθυρα. Και που και που βλέπεις μια ανθρώπινη φιγούρα να μισοφαίνεται, κάτω από όλα αυτές τις στρώσεις προστασίας. Ποιος είναι αυτός ο άνδρας πλακωμένος κάτω από μια στοίβα στρωμάτων; Είναι ο Mr. Schuhlmann, ο χαρακτήρας που εμπνεύστηκε ο Matthieu για να αναπαραστήσει την σύγχρονη παράνοια για ασφάλεια. Ο Mr. Schuhlmann έχει ασφαλίσει όλο του το σπίτι, ακόμα και όταν βγαίνει έξω φοράει ‘πανοπλίες’ καμουφλάζ. Εμπνευσμένος από το ίδιο του το περιβάλλον και την Ελβετική του καταγωγή, ο Matthieu Lavanchy δημιούργησε αυτόν τον καθημερινό, ολίγον σαλεμένο χαρακτήρα για να διατυπώσει σε εικόνα το κοινωνικό σχόλιο της έκθεσής του, με ένα στοιχείο χιούμορ και χωρίς πολλές δραματικότητες.

Matthieu Lavanchy is a 24-year old Swiss photographer. Despite his young age, he managed to attain a distinctive personal perspective in photography that in short time attracted wide interest from the art world. In 2008 he graduated with a BA in visual communication from the University of Art and Design Lausanne and then continued his studies in the School of Visual Arts in New York. Two years later, he received the Grand Prix du Jury from the International Festival of Fashion and Photography of Hyères. Photographer Matthieu Lavanchy artfully invents and stages his images rather merely arranging them. On November 9th 4FASHIONSHAKE II, welcomed both him and his mysterious ‘friend’ Μr. Schulmann for a unique exhibition.

Shortly before presenting his work on M. Cacoyannis Foundation Matthieu, visited our office for a chat; smiling, drinking espressos, two at a time, he explains the painstaking and time consuming process needed for each shot. Everything we see on his images, is actually built by himself and soon clothing will also follow. All twelve photos presented, taken from his ‘Mr. Schuhlmann or the man in the High Castle’ project, had a common thread; a repeated motive of baroque wallpaper, urban living rooms and bedrooms, armchairs, lampshades and ‘barriers’. Plastic covers wrapped around furniture, timber plates nailed on doors, cushions insulating the windows. And somehow a human figure is distantly made out beneath the protective layers. Who is the man covered under a big pile of mattresses? Actually, it is Mr. Schuhlmann, the character inspired by Matthieu to represent a contemporary paranoia on security. Mr. Schuhlmann manages to secure his whole house and to even put on an ‘armour’ camouflage when going out.

Inspired by his own environment and his Swiss origin, Matthieu Lavanchy creates this real yet a bit crazy hero and translates into an image his own personal witty comment on society without loosing his humour, addressing it in an orderly manner free from drama.

38

ATOPOS cvc | Ted Polhemus Marios Kalamaris

Στη προσπάθεια μας να δικαιώσουμε την ελληνική μόδα, το παρεξηγημένο παιδί που μέχρι πρότινος έμοιαζε να γερνάει πριν καν προλάβει την ώριμη ενηλικίωσή του, συνάψαμε συμμαχίες. Η ATOPOS Contemporary Visual Culture, ο πολιτιστικός οργανισμός του Βασίλη Ζηδιανάκη και του Στάμου Φαφαλιού, παρουσιάζει από το 2003 στο Αθηναϊκό και διεθνές κοινό ένα πειραματικό φόρουμ όπου μόδα και φαινόμενα του σύγχρονου οπτικού πολιτισμού συνυπάρχουν. Από την έκθεση ‘ΧΡΑΑΤΣ! Μόδα από χαρτί’, που ταξίδεψε σε Λουξεμβούργο, Αμβέρσα, Ζυρίχη ως τα illustration του Γάλλου καλλιτέχνη Shoboshobo και την νέα της έκδοση ‘Not a Toy. Radical Characters in Fashion and Costume’, η ATOPOS cvc, με τις πολυεπίπεδες καλλιτεχνικές της δράσεις, γνωρίζει καλά πως η μόδα, ως ένα πολιτιστικό/κοινωνικό προϊόν, εντάσσεται στον οπτικό πολιτισμό και διεπιδρά με αυτόν. Με αφορμή το 4FASHIONSHAKE II η ATOPOS cvc, με ιδιαίτερη έμφαση σε οτιδήποτε αφορά το ανθρώπινο σώμα και ένδυμα, ήρθε σε επαφή με έναν άνθρωπο που γνωρίζει πολύ καλά τη δυναμική της μόδας και της νεανικής κουλτούρας. Καλεσμένος της ATOPOS cvc, o Ted Polhemus, σε μια αποκαλυπτική ομιλία για το 4FASHIONSHAKE με θέμα τα ‘Atopic Bodies’ μας μίλησε για όσα μας αποκαλύπτει το είδωλο του καθρέφτη και για τον τρόπο και τους όρους με τους οποίους ορίζουμε ένα σώμα ως ωραίο ή ελκυστικό. Το ξανθό παιδί των baby boomers των ‘60s, μιας γενιάς-δημογραφικού κρότου που αρνήθηκε να μεγαλώσει, αφοσιώθηκε στη μελέτη του street style και μίλησε για την ανάγκη του ανθρώπου, που είναι το μόνο είδος το οποίο θέλει και μπορεί να αλλάζει, να στολίζει το σώμα του. Το στυλ, από τις κοινωνίες της φυλής, κοινωνίες όπου οι έννοιες εθνικών ταυτοτήτων δεν είχαν ακόμα εμφανιστεί, έως σήμερα, που οι ίδιες έννοιες χάρη στη διάχυση πληροφορίας και πληθυσμών τείνουν να εξαφανιστούν, φαίνεται να είναι το μοναδικό στοιχείο ταυτότητας που μένει ορθό. Ο Ted Polhemus, λίγο πριν τον κατηγοριοποιήσουν οι πολλοί ως ένα εμπορευματοποιημένο καπρίτσιο, τους πέτυχε στη γωνία.

In our attempt to defend Greek fashion, that misunderstood child who seemed to age long before it reached adulthood, we had to find allies. So we asked ATOPOS Contemporary Visual Culture, the cultural organisation by Vasilis Zidianakis and Stamos Fafalios to join forces. Since 2003 ATOPOS cvc, has been working in Athens and internationally presenting an experimental forum where fashion and visual phenomena co-exist: from ‘RRRIPP!! Paper Fashion’ that travelled to Luxembourg, Antwerp and Zurich, to illustrations by French artist Shoboshobo and the new edition of ‘Not a Toy. Radical Characters in Fashion and Costume’. Whilst fashion is seen as a cultural/social product being an integral part of visual culture, ATOPOS cvc interacts through various multifaceted artistic initiatives. On the occasion of 4FASHIONSHAKE II and with particular attention to anything concerning the human body, ATOPOS cvc invited an expert on the dynamics of fashion and youth culture: Ted Polhemus. Speaking on the manner and the conditions which define beauty or attractiveness, Ted Polhemus gave a revealing lecture entitled ‘Atopic Bodies’. A blond baby boomer, offspring of the 60s, member of a generation of demographic explosion who stubbornly refused to grow up, Ted was the first one who seriously devoted his work on street style and spoke of the innate human need, as far back as it goes, for change and decorating the body. From early tribes where the notion of community identity begun, until today’s society where the same notion tends to disappear, lost on the vast labyrinth of information dissemination, style, seems to remain the last resource capable of expressing an identity. A lecture on style, could have easily been prejudged for a commercialised spin but Ted Polhemus speech, managed to knock out any speculative misjudgements, giving a whole new perspective on the subject.

SCOTT TRELEAVEN

Κίκα Κυριακάκου | Kika Kiriakakou

dark art

scotttreleaven.com

Paul P.

thebreedersystem.com

Ο Scott Treleaven αποτελεί μια ξεχωριστή μορφή της Queer Revolutionary καλλιτεχνικής κοινότητας. Ο Καναδός καλλιτέχνης που ασχολείται με zines, films, installations και τη φωτογραφία μεταξύ άλλων, ποτέ δεν έκρυψε το ενδιαφέρον του για τις υποκουλτούρες, τον αποκρυφισμό, τις μυστικές τελετές και τα σύμβολα. Κατά τη διάρκεια της συνέντευξης του μίλησε για μερικά από τα πιο γνωστά, πρόσφατα αλλά και παλαιότερα, καλλιτεχνικά projects του αλλά και για σημαντικές συνεργασίες όπως με το περιοδικό AnOther και τον καλλιτέχνη AA Bronson.

Scott Treleaven is perceived as a special kind of Queer Revolutionary. From zines and films to photography and installations the Canadian artist never seized to hide his interest on subcultures, the occult, secret rituals and mystical symbols. During his interview we discussed about some of his most well known - recent and past - art projects as well as his collaborations with AnOther Magazine and artist AA Bronson.

Πώς ήταν να μεγαλώνει κανείς στο Τορόντο και πώς η εκεί τοπική καλλιτεχνική σκηνή επηρέασε το έργο σου; Το Τορόντο ήταν ένα εξαιρετικό μέρος για να μεγαλώσει κανείς στη δεκαετία του 90 με ιδιαίτερα ζωντανή underground σκηνή, πολλούς ακτιβιστές, με δυναμική gay σκηνή και ανεπτυγμένη indie culture. Το Τορόντο συνεχίζει να είναι ένα πολύ καλό μέρος για να δουλέψει κανείς, σχετικά άνετο και φθηνό αλλά δυστυχώς, την περίοδο που εγώ έφευγα, είχε ήδη αρχίσει να κλείνεται στον εαυτό του. Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί αλλά ποτέ δεν υπήρχε διεθνής επικοινωνία και ανταλλαγή ή και αν ακόμα υπήρξε, δεν κατάφερε να διατηρηθεί. Πώς προέκυψε η ιδέα του zine και της ταινίας μικρού μήκους The Salivation Army που μεταξύ των άλλων προβάλλεται στο MoMA και στο Art Basel; Το The Salivation Army μου αποκαλύφτηκε σαν ιδέα σε ένα όνειρο το 1995. Στο όνειρό μου αυτό, τρία αγόρια μου αυτοσυστήθηκαν ως ‘The Salivation Army’ μια απόκρυφη homo-punk συμμορία, λέγοντάς μου ότι εγώ έπρεπε να κάνω την συμμορία τους πραγματικότητα. Έτσι και έκανα. Το zine και η ταινία είναι μια απόπειρα να δημιουργήσω από το μηδέν μια λειτουργική ανοιχτή μυθολογία. Εκεί επίσης μπορώ να ανατρέξω σε ορισμένες εκκολαπτόμενες έννοιες που αυτή τη στιγμή καθοδηγούν αυτά που κάνω. Πώς οι William Burroughs, William Blake, Brion Gysin και Derek Jarman σε έχουν επηρεάσει σαν άνθρωπο και σαν καλλιτέχνη; Θα ήταν αδύνατον να συνοψίσω κάτι τέτοιο, αλλά αν θελήσω να αναζητήσω τον κοινό παρονομαστή που τους συνδέει όλους, αυτός θα ήτανε τα πιστεύω τους ως καλλιτέχνες, τα ειλικρινή τους κίνητρα που καθόρισαν όλα αυτά που έγραψαν ή δημιούργησαν. Όλοι τους πίστευαν ότι η τέχνη είναι ζωτικής σημασίας στην εξελικτική διαδικασία του ανθρώπου, προορισμένη να προξενήσει ουσιαστική μεταμόρφωση του καλλιτέχνη και του θεατή και όχι απλά ένα μέσο δημοτικότητας ή διασκέδασης της μπουρζουαζίας. Έχεις δηλώσει ότι ‘ο αποκρυφισμός παρέχει για μένα έναν πιο ακριβή και αξιοπρεπή τρόπο περιγραφής της ανθρώπινης κατάστασης’. Ποια είναι η τωρινή σου σχέση με τη μαγεία παίρνοντας σαν αφορμή το πρόσφατο πρότζεκτ σου για το C Magazine; Ποια απόκρυφα σύμβολα εμφανίζονται συχνότερα στη δουλειά σου; Το πρότζεκτ για το C Magazine βασίστηκε σε

ένα διορατικό δοκίμιο του συγγραφέα και καλλιτέχνη Elijah Burgher σχετικά με την δουλειά μου. Ο τρόπος που αναλύει την δουλειά μου έχει μεγάλο ενδιαφέρον λόγω κάποιων κοινών μας προβληματισμών. Προσωπικά πάντως η κυρίαρχη ανησυχία μου έχει να κάνει κατά κάποιον τρόπο με την ‘ανομία’, με ζητήματα όπως οι υποκουλτούρες και τα απομακρυσμένα είδη ανθρώπινης εμπειρίας που συμπεριλαμβάνουν, χωρίς να περιορίζονται, τον αποκρυφισμό. Εν συντομία θα μπορούσαμε να πούμε ότι η τέχνη μου έχει ρίζες στην πολιτιστική ανθρωπολογία και ψυχολογία και λιγότερο στη μαγεία.

Tο 2009 ήταν η χρονιά που παρουσίασες το Cimitero Monumentale, μια φωτογραφική έκδοση για το Printed Matter με ασπρόμαυρες φωτογραφίες γλυπτών και τάφων. Για σένα τα νεκροταφεία, τόποι που γενικά θεωρούνται νοσηροί, και συγκεκριμένα η βόλτα στα νεκροταφεία είναι κάτι το συναρπαστικό. Εξήγησέ μας γιατί; Μου αρέσουν τα νεκροταφεία, πάντοτε τα έβρισκα χώρους στοχασμού -πιθανώς γιατί δίνουν διαφορετική προοπτική των πραγμάτων- αλλά δεν ήμουν προετοιμασμένος για το Cimitero Monumentale του Μιλάνου. Κατά την τρίμηνη παραμονή μου εκεί απέκτησα μια σχεδόν εμμονή με τον χώρο, πήγαινα δυο με τρεις φορές την εβδομάδα προσπαθώντας να καταλάβω τα περίπλοκα συναισθήματα που μου προκαλούσε. Στην αρχή η καταγραφή των γλυπτών ξεκίνησε σαν προσωπική μου υπόθεση χωρίς καμία σκέψη να τα εκθέσω. Όταν όμως άρχισα να το συζητάω με τον AA Bronson, μου πρότεινε να τα εκδόσω. Ήταν φυσικά μια εξαιρετική ιδέα που περιλάμβανε την ανοιχτή έρευνα θεμάτων όπως το τέλος, η ματαιοδοξία, η τρυφερότητα και η μνήμη... αλλά ακόμα και μετά την λεπτομερή εργασία πάνω στις φωτογραφίες ένοιωθα πως δεν είχα καταφέρει να μεταδώσω την εμπειρία μου. Αυτό με οδήγησε σε μια σειρά από σχέδια που εκτέθηκαν στο Λος Άντζελες στις αρχές του έτους.

To τεύχος 10 του περιοδικού AnOther Man περιλάμβανε ένα 14-σέλιδο φωτογραφικό πρότζεκτ σου με στυλίστα τον Alister Mackie. Ποια είναι η σχέση σου με τη μόδα και τι νιώθεις γι’ αυτή σου τη δουλειά; Το βιβλίο του Dick Hebdige Subculture: The Meaning of Style, που διάβασα έφηβος εξακολουθεί να καθορίζει την στάση μου απέναντι στη μόδα ή για να το θέσω διαφορετικά ‘η μόδα είναι μια γλώσσα’ όπως ο φίλος μου Marco Zanini συχνά αναφέρει. Η φωτογράφηση για το AnOther Man ήταν ένα εξαιρετικό πρότζεκτ που μου έδωσε την ευκαιρία να δουλέψω σε ένα διαφορετικό περιβάλλον δοκιμάζοντας να προσφέρω την προσωπική μου ματιά. Η συνεργασία με τον Alister Mackie ήταν πραγματικά διασκεδαστική καθώς είναι ένας άνθρωπος οξυδερκής με ευρύ πνεύμα και αντίληψη των πραγμάτων. Μαζί προσπαθήσαμε να παίξουμε με διάφορα στυλ και εικόνες ισορροπώντας μεταξύ επιδοκιμασίας και σάτιρας της πολυτέλειας και της κουλτούρας της. Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι μια πολυτελής multi-brand ιστοσελίδα επέλεξε τις φωτογραφίες και μετά από λίγες μέρες το μετάνιωσε και τις απέρριψε. Στόχος μου ήταν να κάνω όμορφες εικόνες χωρίς να είναι ευκόλως εύπεπτες, και η απόρριψη αυτή ήταν για μένα σημάδι ότι πιθανώς το είχα πετύχει. Συνεργάζεσαι με την γκαλερί The Breeder στην Αθήνα που σε εκπροσώπησε στο Armory Show το περασμένο καλοκαίρι. Ποια είναι η γνώμη σου για τη σύγχρονη τέχνη στην Αθήνα και γενικά στην Ελλάδα; Η Breeder είναι μια εκπληκτική γκαλερί αλλά η προσωπική μου επαφή με την τέχνη στην Ελλάδα ήταν πολύ μικρή για να μπορέσω να βγάλω συμπεράσματα. Η Αθήνα όμως, την οποία έχω ήδη επισκεφτεί δυο φορές, είναι πραγματικά μια καταπληκτική πόλη, δυναμική με μια απτή μορφή ενέργειας. Δεν αναφέρομαι εμμέσως σε κάποια κοινωνική ή πολιτική κατάσταση απλά στον ενθουσιασμό που βίωσα εκεί, ένιωσα ότι εκεί, μπορούν να συμβούν τα πάντα. Για έναν καλλιτέχνη, για τον οποιοδήποτε μάλλον, το να νιώθει αυτόν τον αέρα της ‘δυνατότητας’ είναι κάτι σπάνιο.

40

O Scott Treleaven αντιπροσωπεύεται από την γκαλερί The Breeder.

Scott Treleaven is represented by The Breeder Gallery.

What was it like growing up in Toronto and how has the local art scene affected your work? Toronto was a great place to grow up. It had a particularly vibrant underground scene in the nineties, when there was a lot of activism, an aggressive queer presence, and a lot of indie culture. It’s still an excellent place to work, being relatively comfortable and inexpensive, but unfortunately it was starting to become increasingly insular by the time I’d left. I don’t know why, but there was never a lot of international outreach or crossover, or if there was it wasn’t sustained.

How did The Salivation Army zine and the short film The Salivation Army, screened at MoMA and Art Basel among others, occur as an idea?

The Salivation Army came to me as a dream in 1995. In the dream three boys introduced themselves to me as ‘the Salivation Army’, an occult homo-punk gang, and told me that I was meant to bring the gang into existence. So I did.

The zine and film were an attempt to create a functional, open mythology from the ground up. It also holds a few of the nascent concepts that drive my work now.

How have William Burroughs, William Blake, Brion Gysin and Derek Jarman affected you as a person and an artist? That’s impossible to summarize but if I could think of one thread that connected them all it would probably be their conviction as artists; the things that they wrote and made were all sincerely motivated.

They all believed that art was a vital, evolutionary strategy, meant to elicit a real transformation in both the artist and the viewer, and not merely a vehicle for bourgeois entertainment or popularity. It’s funny to think, regardless of what people like to pretend now, that in their lifetimes they were all pretty much despised by the establishment because of these beliefs.

You have said that ‘the occult for me has always been a more accurate and dignified way of describing the human conditions’. What is your relationship with magic now taking into account your recent project for C Magazine? Which occult symbols appear most frequently in your work?

The project for C Magazine hinged on a very insightful essay on my work by the writer and artist, Elijah Burgher. He has a very unique perspective on my work because of his own interest in some of the same ideas. Personally though, my foremost concern is with the anomie, so to speak, in things like subcultures and the more rarified types of human experience that include, but aren’t restricted to, the occult. It might be more succinct to say that my art is more rooted in cultural anthropology and psychology, than it is in magic.

In 2009 you did Cimitero Monumentale, a photographic edition for Printed Matter, including black and white photographs of sculptures and gravestones. Why do you think cemeteries, an otherwise considered morbid space, and particularly cemeteries strolls carry such an intriguing and fascinating notion? I like graveyards, I’ve always found them great contemplative spaces -probably because they put everything into perspective- but I’d never seen anything like the Cimitero Monumentale. I was living in Milan for three months, and became totally obsessed with it. I’d visit it twice or three times a week, and try to dissect the complicated sensations it was provoking in me.

The documentation of the statuary started as a private endeavour at first, and not something I’d intended to show. It was only when I started to talk about them with AA Bronson that he suggested I make the edition. It was a great idea, of course,

and it stands as a kind of open ended examination of things like finitude, vanity, tenderness and memory…but even then, after working so closely with the photos I felt that they didn’t quite articulate the experience, which lead me to a series of drawings that I showed in Los Angeles earlier this year.

Issue 10 of AnOther Man Magazine has included a project of yours: A 14 page photographic editorial with stylist Alister Mackie. What is your relationship with fashion and how do you feel about this project?

I read Dick Hebdige’s Subculture: The Meaning of Style when I was teenager and that still shapes a lot of my attitude towards fashion to this day. Or, as my friend designer Marco Zanini often notes, ‘fashion is a language.’ The AnOther Man shoot was a great project, and I loved having the opportunity to work in a different vernacular, and to see if I could bring my own agenda to it. Alister was a lot of fun to work with, very perceptive, very smart, and we played with a lot of styles and images that fell somewhere between the veneration and satirizing of luxe culture. It’s funny, but there was a luxury multi-brand website that had picked up the images for a few days before getting timid and dropping them. I’d wanted to make the photos beautiful, without being mindlessly digestible, so I took it as a sign that I’d probably succeeded.

You work with the Breeder in Athens that also represented you in the Armory Show last summer. What is your opinion of the contemporary Athenian and generally Greek art scene? The Breeder are a terrific gallery to work with, but I’ve had limited personal experience with the Greek art scene itself, so it’s hard to comment. Athens was a pretty amazing city to visit, though. I’ve been twice now, and there’s always a palpable kind of energy there – very dynamic. I’m not obliquely referring to any kind of social or political situation, either. I just felt an excitement, like almost anything could happen there. For an artist, for anyone really, being able to feel that air of ‘permission’, so to speak, is rare.

LOU DALTON

Ελευθερία Ιωαννίδου / Eleftheria Ioannidou

the magic touch

Styling: Oliver Arlt

Nikolas Ventourakis Model: Jack Lyons (Select Models) Όλα τα ρούχα είναι από τη συλλογή S/S11 της Lou Dalton All clothes are Lou Dalton S/S 2011 loudalton.com

Με καταγωγή από την περιοχή του Shropshire, η Lou Dalton σχεδιάζει προσεχτικά το αγόρι των ονείρων της. Σπούδασε στο Royal College of Art, δούλεψε για τους Hamish Morrow, Stone Island και Charlie Allen και πλέον είναι μια από τις πιο hot σχεδιάστριες ανδρικών συλλογών. Παιχνίδια για αγόρια με το απαραίτητο μαγικό άγγιγμα.

Hailing from the area of Shropshire, Lou Dalton is carefully designing her dream boy. She studied at the Royal College of Art, worked for Hamish Morrow, Stone Island and Charlie Allen and is now considered one of the hottest designers. Toys for boys with a magic touch.

42

Αυτή τη στιγμή θεωρείσαι μια από τις πιο ταλαντούχες σχεδιάστριες menswear στην Αγγλία. Αισθάνεσαι άνετα με αυτόν τον τίτλο; Νιώθω ότι έχω πολύ δρόμο μπροστά μου πριν αισθανθώ ότι αξίζω αυτόν τον τίτλο. Εργάζομαι σκληρά και θα συνεχίσω να το κάνω με σκοπό να αναδείξω τη σειρά Lou Dalton σε όλη της τη δυναμική. Πώς είναι για μια γυναίκα να σχεδιάζει ρούχα για άντρες; Μεγάλωσα περιτριγυρισμένη από ανδρικά ρούχα οπότε για μένα είναι το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο. Έχεις αναγνωριστεί για τα ανατρεπτικά ‘Αγγλικά’ σου αθλητικά ρούχα. Θα έλεγες ότι αυτό το στυλ είναι το σήμα κατατεθέν σου; Με ενδιαφέρουν πολύ οι παραδοσιακές αθλητικές δραστηριότητες, όπως η σκοποβολή, το ψάρεμα και το κυνήγι, όχι τόσο σαν αθλήματα αλλά περισσότερο όσον αφορά τις ενδυμασίες που σχετίζονται με αυτά. Η έμπνευση προέρχεται από ένα σύνολο πραγμάτων και ίσως το casual στοιχείο της κολεξιόν μου να έρχεται από εκεί. Φυσικά με μια ελαφριά παραλλαγή που συχνά ίσως μοιάζει κάπως ‘ανατρεπτική’. Ξεκίνησες την εταιρεία σου πριν από πέντε χρόνια. Θα έλεγες ότι τα πράγματα πηγαίνουν όπως τα είχες ονειρευτεί όταν πρωτοξεκίνησες; Πράγματι, η εταιρεία μου ξεκίνησε πέντε χρόνια πριν, αλλά η μάρκα Lou Dalton δημιουργήθηκε στα τέλη του 2008. Μετά από κακές συμβουλές από διάφορους ανθρώπους, μέσα σ’ αυτούς και υπεύθυνοι πωλήσεων, αισθάνομαι επιτέλους ότι κάτι συμβαίνει. Σίγουρα τα πράγματα δεν ήρθαν εύκολα, τα πάντα πήγαιναν πάνω-κάτω. Ίσως ποτέ μου δεν θα είμαι απόλυτα ικανοποιημένη, όπως συχνά μου έλεγαν στο σχολείο ‘μπορείς και καλύτερα’. Όταν ήμουν μικρή η μόδα μου φαινόταν μια τόσο αστραφτερή ενασχόληση, αλλά πού τέτοια τύχη… Ανανεωμένο μιλιτέρ, καινούρια κοψίματα κοστουμιών και βελούδο, είναι μερικές από τις τάσεις στα ανδρικά για την περίοδο Φθινόπωρο/ Χειμώνας 2010-11. Θα θεωρούσες ότι τα πλεκτά είναι η δική σου βασική πρόταση; Όντως, τα πλεκτά της φετινής μας κολεξιόν είναι πολύ δυνατά. Ωστόσο, έχουμε ένα υπέροχο ναυτικό παλτό με βελούδινο κολάρο και επιπλέον το μάλλινο σακάκι με το φερμουάρ είναι σίγουρα αντιπροσωπευτικό κομμάτι αυτής της σεζόν.

Το νομαδικό στυλ έχει γίνει πολύ γνωστό τελευταία: γήινα χρώματα, patchwork, έθνικ στυλ και η εμπειρία του ταξιδιού. Υπάρχει αυτό το στοιχείο στην ανοιξιάτικη κολεξιόν σου; Η συλλογή Άνοιξη/Καλοκαίρι 2010-11 είναι κυρίως εμπνευσμένη από το νομαδικό στυλ. Επίσης, ξαναδιάβασα το κλασικό βιβλίο ‘Ανεμοδαρμένα Ύψη’ όπου ο Χίθκλιφ, ο κεντρικός χαρακτήρας, ξεκίνησε την ζωή του στο δρόμο. Έχτισα λοιπόν στο μυαλό μου την εικόνα αυτών των χαρακτήρων και προσπάθησα να τους αναπτύξω ενδυματολογικά. Ανάλογη εντύπωση στο βιβλίο, μου έκανε η μάχη για να καταφέρεις το αδύνατο. Μέσα σε ένα κόσμο που είναι εναντίον σου, εσύ αγωνίζεσαι για να γίνεις ο καλύτερος. Πες μας και ένα άλμπουμ ή μία ταινία που ενέπνευσε τη δουλειά σου. Άλμπουμ: Van Lear Rose της Loretta Lynn με παραγωγή και επιμέλεια του Jack White. Ταινία: Breaking Away (1979) με τον Dennis Quaid. Δώσε μας μερικές συμβουλές για κάποιον που θέλει να ντυθεί κομψά χωρίς να σπαταλήσει πολλά χρήματα. Απλότητα στο σχήμα και στη φόρμα. Όταν τα χρήματα δεν είναι αρκετά, ψάξτε για κάτι με καθαρές γραμμές και κοψίματα γιατί αυτά κάνουν το σύνολο να δείχνει πιο ακριβό από ό,τι είναι. Τα αξεσουάρ επίσης είναι σημαντικά, συνδυάστε την εμφάνιση με χρωματιστά αξεσουάρ, ένα vintage μαντίλι, μια καρφίτσα, κονκάρδα κτλ. Στην ανοιξιάτικη συλλογή καλύψαμε παλιές αλυσίδες ποδηλάτων με κομμάτια από Αφρικάνικα υφάσματα και κάναμε χειροποίητες κονκάρδες από μάλλινη τσόχα. Το αποτέλεσμα, όταν φοριούνται πολλές μαζί, δείχνει φανταστικό. Έχεις ποτέ σκεφτεί να ασχοληθείς με γυναικεία ρούχα; Όχι, δεν με εκφράζει καθόλου, εξάλλου έχω τόσα πολλά ακόμα να καταφέρω με τα ανδρικά.

44

You are currently tagged as one of the best English menswear designers. Do you feel comfortable with this title?

I feel I have a long way to go... way before I can be worthy of such a title. I work hard and will continue to do so until I have developed Lou Dalton to its true potential.

How is it for a woman to design clothes for men?

From an early age I have been surrounded by Menswear, so for me it just feels like the most natural thing to do.

You have gained recognition for your rebellious ‘English’ sportswear. Would you say that this style is your trademark?

I am partial to traditional sporting pursuits like Shooting, Fishing and Hunting, not necessarily the sport but the attire often associated with these. Like most designers inspiration comes from many things, the casual element to the collection may well be inspired by the above however, putting a slight spin on it, is what has been often interpreted as ‘Rebellious’.

You launched your brand five years ago... are things going for you the way you have dreamt of when you first started?

My Business did start five years ago however; the Lou Dalton label came into fruition late 2008. After being ill advised by various people including sales agents for quite some time, I finally feel like I am actually getting somewhere, it’s not been easy and it is one big rollercoaster, up’s and down’s all the way. I’ll probably never be satisfied, as I was often told at school, ‘you can do better’. When I was a kid it seemed such a glamorous industry, no such luck...

Renewed military style, new cuts of suits and velvet are some of the men’s trends for autumn/winter 2010-11. Would you say knits are your main suggestion?

I do think the knitwear offer from the collection this season is strong.

However, we do have a fabulous Pea coat with a velvet cord collar.

I also feel that our wool zip jacket and trouser also ticks all the right boxes for the season.

Nomad style has been very famous lately… earthy colours, patchwork pieces, ethnic style, the essence of travelling. Is that what goes through your SS 11 collection?

The SS11 collection is inspired by the Nomadic lifestyle, I had just re-read the ultimate classic ‘Wuthering Heights’. Heathcliffe, the main male character, started life out on the streets... I build up an image in my mind of these colourful characters and how they could develop through into the Lou Dalton world of desirable clothes. I am also moved somewhat by achieving the impossible, when the whole world seems against you, and you rise above it all, to become the best.

Name me an album, a movie that has inspired your work.

Album: Van Lear Rose by Loretta Lynn, produced and arranged by Jack White. Film: Breaking Away (1979) starring Dennis Quaid.

You have a diffusion line for Topshop and a collaboration with Rodnik. Could you tell me a few things about both of them?

When I first started out on the idea of producing my own Menswear collection it was originally called Lou D, at this time I was offered the opportunity to work with TOPMAN on the LENS project, a small capsule collection that developed between the label Lou D & TOPMAN. If I was to do this now with Lou Dalton the aesthetic would be very different, similar to that of Lou Dalton. Regarding Rodnik, I was asked to consult the Rodnik boys on the knitwear side of their collection, such colourful characters, such a shame they called it a day on their label.

Tell me a few advices for somebody who wants to dress up cheap and chic.

Keep it simple with shape and form, when money is an issue, look for something slightly cleaner in line and finish, this can often make the item look more expensive than it actually is, accessorise this piece with colourful exciting accessories, possibly a vintage scarf, brooch, badge etc. For SS11 we covered old bike chains with strips of African printed fabric, we also produced hand beaded wool felt personalised badges, when worn on the mass they looked fantastic.

Have you considered doing a women’s collection?

No, it is sooooooo not on my radar, I still have so much to achieve with my day job ‘Menswear’.

AIDS 3D

Κίκα Κυριακάκου /| Kika Kyriakakou

boys in space

aids-3d.com

John Breek

a-m-p.gr

Οι 22χρονοι αμερικανοί AIDS 3D αγαπούν την τεχνολογία, πράγμα εμφανές σε κάθε έκφανση της εικαστικής τους δημιουργίας. Με βάση το Βερολίνο ο Daniel Keller και o ελληνικής καταγωγής Nik Kosmas έχουν παρουσιάσει πολύ ξεχωριστά ΠΡΟΤΖΕΚΤ τους στην Αθήνα τα τελευταία δύο χρόνια (Digital Awakening, 2008 – Mega Athena, 2010) ενώ σύντομα θα δούμε τη νέα τους δουλεία στην AMP Gallery στα πλαισία της επερχόμενης έκθεσής τους. Πότε ξεκίνησαν οι AIDS 3D και πώς προέκυψε το όνομα αυτό; Η συνεργασία μας ξεκίνησε όταν σπουδάζαμε στο Σικάγο αλλά το Aids-3d.com δημιουργήθηκε όταν μετακομίσαμε στο Βερολίνο. Το όνομα προέρχεται από έναν αλγόριθμο του μάρκετινγκ, ήταν η λέξη - κλειδί που περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο τα ενδιαφέροντα μας στην state-of-the-art τεχνολογία και τον κοινωνικό ακτιβισμό. Το ‘Monocle’ χαρακτηρίζει το Βερολίνο σαν άπορο αλλά και δημιουργικό παράδεισο. Είναι αυτός ο λόγος που επιλέξατε να ζήσετε εκεί; Ναι, νομίζω αυτό τα λέει όλα. Η δουλειά σας ποικίλλει από new media, performing art και μουσική παραγωγή μέχρι επιμέλεια εκθέσεων και εκδόσεις. Τι είναι αυτό που σας συναρπάζει περισσότερο; Γενικότερος στόχος μας είναι η δημιουργία μιας ολοκληρωμένης media-παρουσίας που θα εκφράζει την τοποθέτησή μας. Προς το παρόν, το μεγαλύτερο μέρος της παραγωγής μας ήταν εκθέσεις πραγματικών αντικειμένων σε χώρους τέχνης καθώς και οι φωτογραφίες τους ανεβασμένες online. Η δουλειά μας επικεντρώνεται στην επικοινωνία και την (μετα-/ξανα-) υλοποίηση. Ακόμα και όταν αυτό που παρουσιάζεται μοιάζει κάτι το εικονικό, βαλμένο σε virtual περιεχόμενο, υπάρχει πάντα η εμμονή με την ύλη. Αναφερόμενος στη δημιουργικότητα και τον σχεδιασμό, ο John Maeda έχει πει ότι το επείγον και το δημιουργικό πνεύμα, πηγαίνουν μαζί. Εσάς τι σας οδηγεί στο να δημιουργείτε; Συνήθως προέρχεται από μια σπίθα ή από διαίσθηση που στη συνέχεια μέσα από έρευνα και συνεργασία, γίνεται πραγματικότητα. Μεγάλο μέρος της δουλειάς μας έχει να κάνει με δυναμικά περίπλοκες δημιουργικές διαδικασίες που απαιτούν εκτενή ενέργεια. Αυτή, ιδανικά κατατίθεται σε αντικείμενα τέχνης που λειτουργούν σαν μικρές αυτόνομες μονάδες με δική τους περιπλοκότητα και αξία.

Tα πρότζεκτ σας μοιάζουν να απαιτούν εκτενή και επίπονη έρευνα. Με ποια κριτήρια επιλέγετε τα θέματά σας; Η έρευνα και η παραγωγή είναι αναπόσπαστο κομμάτι της δουλειάς μας. Ξοδεύουμε τον περισσότερο χρόνο ερευνώντας ιδέες και ψάχνοντας τεχνολογικές/βιομηχανικές εξελίξεις. Η έμπνευση είναι άλλη υπόθεση. Καμιά φορά έρχεται πριν την διαδικασία και η παραγωγή δίνει απλά την λύση του προβληματισμού αλλά υπάρχουν φορές που η διαδικασία η ίδια είναι η ιδέα. Σε κάθε περίπτωση στοχεύουμε σε μια ισχυρή σχέση μεταξύ ιδέας και υλικού με εμάς να μεσολαβούμε σαν εκτελεστικά όργανα, με το να χειριζόμαστε ένα απέραντο δίκτυο πληροφοριών και αλληλοσυνδέσεων. Η συνεχής τεχνολογική εξέλιξη φαίνεται να αναπαράγει κάθε είδους εσχατολογικές θεωρίες μιας επικείμενης καταστροφής, κάτι με το οποίο ασχολείστε στο δοκίμιο Hubris/Nemesis/Whatever (‘Υβρις/Νέμεσις/Οτιδήποτε) που έχει περιλιφθεί στο MG MGMT, την ετήσια έκδοση-αφιέρωμα σε κείμενα γραμμένα από visual καλλιτέχνες. Αυτή είναι η μια πλευρά της υπόθεσης, η άλλη είναι ότι η τεχνολογία θα χρησιμοποιηθεί για να ξεπεράσουμε το σώμα μας και να γίνουμε υπομονάδες κάποιου πλανητικού σούπερ εγκεφάλου Artificial Intelligence. Ή ακόμα ότι θα προσαρμοστούμε σε διάφορες αλλαγές με αποτέλεσμα ‘μέτριο’ ούτε καλό, ούτε κακό. Μας ενδιαφέρουν όλες αυτές οι πιθανότητες. Ποια είναι η άποψή σας για τα Social Media Networks και την εξέλιξή τους ως ένα σημαντικό μέσο επικοινωνίας και προώθησης της τέχνης; Είναι ακριβώς αυτό! Είμαστε στη διαδικασία αλλαγής της ιστοσελίδας μας για να έχουμε live feed του προφίλ μας στο Facebook. Παλαιότερα είχαμε ένα μέρος της σελίδας που ποστάραμε ενδιαφέρον περιεχόμενο και φιλοξενούσαμε pdfs από άλλες πηγές. Πλέον το Facebook, κάνει όλη τη δουλειά της σύνδεσης, της δυνατότητας σχολιασμού και μέσω αυτού υπάρχει ουσιαστική συμμετοχή. Τα δίκτυα εξυπηρετούν κάθε κλάδο και κάθε ενδιαφέρον, από τους λάτρεις των άτριχων γατών μέχρι τους ερευνητικούς επιστήμονες. Η πιο πρόσφατή σας έκθεση στο Autocenter του Βερολίνου είχε τίτλο Ideal Work (Creative Solutions). Μιλήστε μας για αυτήν. Δείξαμε μια σειρά από διακοσμητικούς ηλιακούς συλλέκτες κρεμασμένους στον τοίχο και καμπύλους στο πάτωμα, χωρίς σύνδεση παραγωγής ενέργειας. Ο τίτλος της έκθεσης , Ideal Work, έχει διπλή ή ίσως και τριπλή ερμηνεία. Μπορεί να σημαίνει ιδανικό έργο τέχνης ή αυτό που θα θεωρούσαμε ως ιδανική δημιουργική εργασία, χωρίς καθόλου σωματική κόπωση ή χειροτεχνία. Η συνήθης ερμηνεία του είναι ένας όρος της Φυσικής για να περιγράψει τη μέγιστη ποσότητα εργασίας που μπορεί να γίνει πριν κάποιο σύστημα φτάσει στην ισορροπία και την καταστροφή. Στο show προτείναμε μια πιθανή παγκόσμια (έστω καπιταλιστική και ανθρωποκεντρική) φιλοσοφική προσέγγιση της αξίας ή της χρησιμότητας σε σχέση με κανόνες της θερμοδυναμικής. Η ροή της ενέργειας του ήλιου ανταλλάσσεται με την ενεργειακή ροή του κόσμου της τέχνης. Ο όρος Creative Solutions είναι μια αναφορά στην ιδέα ενός καλλιτέχνη που δουλεύει σαν networker και συνειδητοποιημένος καταναλωτής/παραγωγός. Σύντομα θα δούμε την επόμενη δουλειά σας στην AMP Gallery. Τι ακριβώς περιλαμβάνει; Δεν έχουμε ακόμα καταλήξει στο περιεχόμενο αλλά ο ενδεικτικός τίτλος της δουλειάς που ετοιμάζεται για την άνοιξη, είναι Energy Conversion Devices (Συσκευές Ενεργειακής Μετατροπής) και είναι ένα πολυσύνθετο σύνολο δουλειάς που εμβαθύνει στα παλιά μας θέματα και κυρίως στην επικοινωνία, τη χρησιμότητα, την πολυπλοκότητα, κ.τ.λ.

46

22 year old, American art duo AIDS – 3D loves technology something apparent in all their work. Based in Berlin, Daniel Keller and Nik Kosmas of Greek origin have presented some very special projects in Athens the last few years (Digital Awakening, 2008 – Mega Athena, 2010) and soon we will see their upcoming work in their exhibition in AMP. When did you come up with the idea of AIDS 3D collective and how did your name occur? We started to collaborate while we were students in Chicago, after moving to Berlin in 2006, we launched Aids-3d.com. The name derives from a marketing algorithm that found the key phrase for our interests in state of the art technology and social activism.

Berlin was characterized by ‘Monocle’ as a down at heel city but a paradise for creative types. Is this the reason you chose to live and work there?

Yep, I think that sums it up.

You work varies from new media, performing art and music production to curation and publishing. What intrigues you the most? Well, the idea of creating a comprehensive media-presence that defines our position broadly, that’s the overall goal. But most of our output has been exhibitions of real objects in art spaces/institutions, photographing them and showing them to people online. I think most of our work is focused on communication and (de-/re-) materialisation. Even when the work looks virtual in an online context, it’s always been obsessed with its materiality.

Referring to creativity and design, digital artist John Maeda has said that urgency and the creative spirit go hand in hand. What is your driving force when creating? Usually it comes from a spark or an intuition which then through research and networking becomes material. A lot of our work is about growth, highly energy-intensive, complex creative processes. About and embodying Logos, I guess... Ideally it’s about creating art objects that become like little autonomous singularities of complexity and value Does the production of your projects require a large amount of research? On what basis do you decide upon your subjects? Research and production are the most integral part of our work. We spend most of the time online researching ideas and technological/industrial developments. The inspiration… well, sometimes the idea comes before the process, and the production is just a solution, but sometimes the process is the basis of the idea. In either case we always want a strong relationship between the idea and the material, with us acting as executives mediating a vast network of information and supply chains.

Constant technological development seems to breed all sorts of eschatological views of an impending doom. This is something that you also dealt with in your essay Hubris/Nemesis/Whatever included in MG MGMT, the annual image-based artist essay series, right? That’s one side of the argument, the other side is that we’ll use technology to transcend our bodies and become sub-units of some planetary Artificial Intelligence super brain. Or it could be that we adapt to whatever changes and its neither good nor bad, but just the continuation of an ‘average’. We’re interested in all of those possibilities.

What is your view on Social Media Networks and their evolution as a major communication and promotional tool of art? That they’re exactly that! We’re about to change our website to have a live feed of our Facebook profiles. We used to have a section on the site where we posted inspirational content and hosted pdf’s from other sources but Facebook does all the linking and supporting comments and people actually participate in it. Networks are good for every industry and interest, from hairless cat enthusiasts to research scientists.

Your latest exhibition in Autocenter, Berlin was entitled Ideal Work (Creative Solutions). What was it about? We showed a series of decorative solar cells mounted in glass, without any connections for generating power, and two displays of curved flexible solar panels on the floor. The title Ideal Work is a sort of double or triple entendre, it could mean ideal artwork, or an ‘ideal’ (no physical labor or craft) creative process for us. But normally it’s a physics term for the maximum amount of work that can be done before the system reaches equilibrium and ruin. In the show we proposed a possible universal (albeit capitalistic and anthropocentric) philosophical concept of value or utility compatible with the laws of thermodynamics. The energy flow of the sun is exchanged with the energy flow of the art world. Creative Solutions is a reference to the idea of an artist working as a networker and informed consumer/producer.

You have an upcoming exhibition in AMP Gallery. Can you share with us what you will be exhibiting? Well we aren’t sure exactly what will be in the show yet, but the tentative title for our spring series of works will be Energy Conversion Devices. It will be a diverse body of work which will elaborate on the themes presented in our last few shows, mostly about communication, utility, complexity, etc.

Photography MARIOS KALAMARIS Styling D’ARCY FOXX PHOTOGRAPHER’S ASSISTANT ANNA PANTELIA STYLIST’S ASSISTANT CHARALAMPOS NIKOLAOU HAIR SOFIA NOMIKOU MAKE-UP GEORGINA F (USING MAC COSMETICS) MODELS LIDA (ACE Models) | ARIS (ACE Models) | KELLY (ACE Models) Special thanks to Mr. Deracopian

ARIS: T-SHIRT SUPERDRY (SHOP112A) | ΖΑΚΕΤΑ / CARDIGAN H&M | ΠΟΥΛΟΒΕΡ / SWEATER LACOSTE (NOTOS COM.) | ΠΑΝΤΕΛΟΝΙ / TROUSERS WeSC (PRIME TIMERS) LIDA: ΠΟΥΚΑΜΙΣΟ / SHIRT SUPERDRY (SHOP112A) | ΤΖΙΝ / JEANS SUPERDRY (SHOP112A) | ΛΑΙΜΟΣ / NECK H&M

48

ARIS: ΖΑΚΕΤΑ / CARDIGAN HUMÖR (MONOΪ) | ΒΕΡΜΟΥΔΑ / SHORTS DIESEL (DIESEL HELLAS) | ΜΠΟΤΑΚΙΑ / BOOTS H&M | ΣΚΟΥΦΟΣ / BEANIE BENCH (PRIME TIMERS) LIDA: TOP FREDDY (BODY ART S.A) | SHORTS FREDDY (BODY ART S.A) | ΖΑΚΕΤΑ / CARDIGAN WeSC (PRIME TIMERS) | ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ / SHOES LACOSTE (NOTOS COM.) | ΓΑΝΤΙΑ / GLOVES HOME LAB (LA.TRAP) KELLY: ΚΟΡΜΑΚΙ / BODY FREDDY (BODY ART S.A) | ΣΑΛΙ / SCARF RUTME (MONOΪ) | ΚΑΛΤΣΕΣ / SOCKS FREDDY (BODY ART S.A) | ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ / SHOES CONVERSE (ELMEC)

50

LIDA: ΦΟΡΕΜΑ / DRESS IOANNA KOURBELA | ΚΟΛΑΝ / TIGHTS FREDDY (BODY ART S.A) | ΚΑΛΤΣΕΣ / SOCKS FREDDY (BODY ART S.A) | ΜΠΟΤΑΚΙΑ / ANKLE BOOTS H&M | ΠΛΕΚΤΟ ΚΟΛΙΕ / KNITTED NECKLACE LA.TRAP

LIDA: ΠΑΛΤΟ / COAT IOANNA KOURBELA | ΦΟΡΕΜΑ / DRESS H&M | ΔΑΧΤΥΛΙΔΙΑ / RINGS H&M

52

KELLY: ΦΟΡΕΜΑ / DRESS ELEMENTUM DOIS (LA.TRAP) | ΚΑΛΤΣΕΣ / SOCKS FREDDY (BODY ART S.A) | ΓΑΝΤΙΑ / SOCKS RUTME (MONOΪ) | ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ / SHOES H&M

KELLY: ΦΟΡΕΜΑ / DRESS IOANNA KOURBELA | ΚΟΛΙΕ / NECKLACE STYLIST’S OWN | ΔΑΧΤΥΛΙΔΙ / RING H&M | ΕΤΟΛ / FUR STOLE STYLIST’S OWN

54

ARIS: ΠΑΛΤΟ / COAT H&M | ΦΟΡΜΑ / PANTS BODYTALK | ΕΣΩΡΟΥΧΟ / UNDERWEAR STYLIST’S OWN | ΓΑΝΤΙΑ / GLOVES HOME LAB (LA.TRAP) KELLY: ΦΟΡΕΜΑ / DRESS IOANNA KOURBELA | ΣΑΛΙ / SCARF BENCH (PRIME TIMERS) | ΓΑΝΤΙΑ / GLOVES HOME LAB (LA.TRAP) LIDA: ΦΟΡΕΜΑ / DRESS H&M | TOP DIESEL (DIESEL HELLAS) | ΜΠΟΤΑΚΙΑ / ANKLE BOOTS H&M | ΚΟΣΜΗΜΑΤΑ / JEWELERY H&M

56

ARIS: ΖΑΚΕΤΑ / CARDIGAN LOIS (PREMIUM GIFTS) | ΓΑΝΤΙΑ / GLOVES HOME LAB (LA.TRAP)

ΚΟΡΜΑΚΙ / BODY AMERICAN APPAREL

58

Photography EUDES DE SANTANA Styling CASIA CAMPOS Make Up / Hair GLORIA PENARANDA Model Alfred ELISA RAATS (FRANCINA MODELS) SPECIAL THANKS TO HOTEL 987 BCN

ΚΟΛΙΕ / NECKLACE VINTAGE | TOP MULHER ELASTICA | ΠΑΝΤΕΛΟΝΙ / TROUSERS AMERICAN APPAREL | ΖΩΝΗ / BELT AMERICAN APPAREL

LEFT: ΤΖΑΚΕΤ / JACKET PINKO | ΣΟΡΤΣ / SHORTS AMERICAN APPAREL | RIGHT: ΤΖΑΚΕΤ / JACKET SITA MURT (SHOP 112A) | ΚΟΡΜΑΚΙ / BODY AMERICAN APPAREL

ΤΖΑΚΕΤ / JACKET PINKO | ΕΣΩΡΟΥΧΟ / UNDERWEAR AMERICAN APPAREL

ΚΑΛΤΣΕΣ / SOCKS TOPSHOP | ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ / SHOES TOPSHOP

64

Photography ROSA RENDL Styling Elle Korhaliller Make-up Abigail Johnson Hair Michael Jones Stylist’s Assistant Alexxsia Elizabeth Models Ellie (Select) | Eva (Union Models) | Benjamin (Premier Model Management)

Eva: ΦΟΡΕΜΑ / DRESS AMERICAN APPAREL | ΤΖΑΚΕΤ / JACKET BEYOND RETRO Ellie: πουλόβερ / sweatshirt ANTIPODIUM | ΣΟΡΤΣ ΠΟΔΗΛΑΣΙΑΣ / CYCLING SHORTS STELLA McCARTNEY FOR ADIDAS (ADIDAS HELLAS) | ΤΖΑΚΕΤ / JACKET BEYOND RETRO

Ellie: ΦΟΡΕΜΑ / DRESS OBAKKI | ΕΠΩΜΙΔΑ / SHOULDER FANNIE SCHIAVONI | ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ / SHOES DR MARTENS

Ellie: TOP ZAMBESI | ΦΟΥΣΤΑ / SKIRT RICHARD SORGER | ΤΖΑΚΕΤ / JACKET McCARTNEY FOR ADIDAS (ADIDAS HELLAS) | ΚΑΠΕΛΟ / HEADPIECE CHING MAN WU

66

68

TOP BEYOND RETRO | ΠΑΝΤΕΛΟΝΙ / TROUSERS STOLEN GIRLFRIEND CLUB | ΤΖΑΚΕΤ / JACKET CARHARTT (SUBLIME)

Eva: ΠΟΥΛΟΒΕΡ / SWEATSHIRT McQ by Alexander McQueen | καπελο / Headpiece stylist’s own

Ellie: ΠΟΥΛΟΒΕΡ / SWEATSHIRT AMERICAN APPAREL | ΣΟΡΤΣ / SHORTS RIKA - Eva: ΦΟΡΕΜΑ / DRESS SHIKASUKI | ΤΖΑΚΕΤ / JACKET STOLEN GIRFRIENDS CLUB Ben: ΓΙΛΕΚΟ / VEST FREDDY (BODY ART S.A) | ΤΖΑΚΕΤ / JACKET NIKE (NIKE HELLAS) | ΣΟΡΤΣ / SHORTS NIKE (NIKE HELLAS)

BEN: ΓΙΛΕΚΟ / Vest Freddy (BODY ART S.A.) | ΤΖΑΚΕΤ / Jacket Nike (NIKE HELLAS) | ΣΟΡΤΣ / Shorts Nike (NIKE HELLAS)

70

NEW FACES dark fairies

Ναταλία Σταθοπούλου / Natalia Stathopoulou Νίκος Κατσαρός / Nikos Katsaros

Σακaκι / Jacket Ioanna Kourbela | σουτιεν / Bra Freddy (Body Art S.A.) | Κορμακι / Body Freddy (Body Art S.A.) | Top Diesel (Diesel Hellas) | Γκετες / Leg warmers Freddy (Body Art S.A.)

Styling: Χαράλαμπος Νικολάου / Charalampos Nikolaou Alina Preiss (ACE Models) / Jane Baldwin (ACE Models)

72

Alina, 20 (ACE Models)

Τι κάνει τις νύχτες σου αξέχαστες; Το ξεσάλωμα με φίλους. Ποιο είναι το τελευταίο πράγμα που κάνεις πριν κοιμηθείς; Ελέγχω από το iPhone το προφίλ μου στο facebook. Ποια περασμένη νύχτα σου δεν θα ήθελες να τελειώσει ποτέ; Το πάρτι αποφοίτησής μου που αποχαιρέτησα όλους μου τους φίλους.

What makes your nights unforgettable?

Going stupid with my friends.

What is the last thing you do before you go to sleep?

Check my facebook on iPhone.

Which past night of yours you would never want to end?

My graduation party where Ι said goodbye to all my friends.

Jane, 21 (ACE Models) Τι κάνει τις νύχτες σου αξέχαστες; Η μαύρη σοκολάτα και η παρέα για να την μοιραστώ. Ποιo είναι το τελευταίο πράγμα που κάνεις πριν κοιμηθείς; Κρύβω το κεφάλι μου μέσα στα σκεπάσματα. Ποια περασμένη νύχτα σου δεν θα ήθελες να τελειώσει ποτέ; Κλασική αμερικανιά! Η νύχτα του ετήσιου χορού στο λύκειο.

ΖακEτα / Cardigan Lacoste (NOTOS COM.) | ΜποYστο / Βust Η&Μ | Top Diesel (Diesel Hellas)

What makes your nights unforgettable?

Dark chocolate and someone to share it with.

What is the last thing you do before you go to sleep?

Hide my head under the covers.

Which past night of yours you would never want to end?

Cheesy American! My senior prom in high-school.

BEAUTY before sunrise Ναταλία Σταθοπούλου / Natalia Stathopoulou Το ΟΖΟΝ ευχαριστεί το AOFM για την φιλοξενία | OZON thanks AOFM for the hospitality

Από τη συλλογή Chanel Holiday 2010 ξεχωρίζει το κραγιόν Rouge Coco, που αποτελεί φόρο τιμής στην θρυλική μάρκα. Διαθέσιμο σε όλες τις αποχρώσεις του σοκολατί, από ματ και περλέ, μέχρι ελαφρά γυαλιστερό, το Rouge Coco απλώνεται ΕΥκολα και βοηθάει να διατηρεί τα χείλη υγιή, ενυδατωμένα και μαλακά.

From the collection Chanel Holiday 2010, the lipstick Rouge Coco stands out as an homage to the legendary brand. Available in all the chocolate shades, from matte and pearl to soft shimmer, Rouge Coco glides on the lips and helps them retain healthy, moisturized and soft.

Photography Catherine Harbour Make Up & Style Μαρία Παπαδοπούλου / Maria Papadopoulou Hair Χρυσόστομος Χαμαλίδης / Chrysostomos Chamalidis with Sebastian Professional Model Dom (Profile) STILL LIFE Rouge Coco, No.117 Magnolia, Rouge Allue Extrait De Gloss No.56 Imaginaire, Eau De Toilette Vaporisateur De Sac No.5, Les Tissages De Chanel No.17 Fuchsia (limited edition), Les 4 Ombres Tentation Cuivree (limited edition), Levres Scintillantes No.247 Pink Pulsion (limited edition) all from the Holiday 2010 Collection, Chanel (Sephora) MODEL BEAUTY El Salvador Lace Tee, American Apparel Brooch (Elli Nis) FACE Base Lumiere, Teint Innocence No.16, Eclat Lumiere No.30 Beige Rose, Les Tissages De Chanel No.17 Tweed Fuchsia, Chanel (Sephora) EYES Les 4 Ombres Tentation Cuivree, Inimitable Intense Mascara No.10 and No.40, Chanel (Sephora) LIPS Rouge Coco No. 01 Beige Felin, Rouge Allure Extrait De Gloss No. 51 Incouciance, Chanel (Sephora)

74

F NEWS

NO.L.ITA nolita.it 210 3408400 Για τη σεζόν Φθινόπωρο/Χειμώνα 2010-11 η No.l.ita παρουσιάζει μια συλλογή με τρεις άξονες. Η ‘Glitter Rock’, εμπνευσμένη από τα 80’s, αποτελείται από ρούχα sexy με rock διάθεση ενώ η ‘Post Grunge’ δίνει έμφαση στην άνεση, με ρούχα λιγότερο στυλιζαρισμένα, χωρίς όμως να χάνεται το στυλ. Τέλος, η ‘Hyper Ballad’, για πιο επίσημες περιστάσεις, με θηλυκά φορέματα σε έντονα χρώματα.

MELISSA melissa.com.br/en 210 3408400 Έχοντας ως σήμα κατατεθέν τη χρήση του πλαστικού στη δημιουργία ανδρικών και γυναικείων παπουτσιών, η Melissa έχει καταφέρει να αποτελεί πλέον σημείο αναφοράς στον χώρο της μόδας σε παγκόσμιο επίπεδο. Μέσα στα 30 χρόνια χρόνια ζωής της έχει συνεργαστεί από την Vivienne Westwood και τον Jean Paul Gaultier μέχρι και την Zaha Hadid, ενώ έχει σχεδιάσει πάνω από 500 διαφορετικά ζευγάρια παπούτσια.

Having as a trademark the usage of plastic for the creation of both men’s and women’s shoes, Melissa managed to become benchmark in the global fashion world. Within its 30 years of existence, Melissa has collaborated from Vivienne Westwood and Jean Paul Gaultier to Zaha Hadid, and has designed more than 500 pears of shoes.

No.l.ita’s Fall/Winter 2010/11 collection is introduced to us having three basic categories. ‘Glitter Rock’ is inspired by the 80’s and it is consisted of sexy clothes with a rocky mood, while ‘Post Grunge’ gives attention to comfort by having less stylized clothes but always stylish. Finally, ‘Hyper Ballad’ for more official looks, has feminine dresses in intense colors.

BODYTALK bodytalk.gr 210 3400000 VESPA vespa.com 210 7275100 Vespa Apparel ονομάζεται η καινούρια συλλογή ρούχων της Vespa που αποτελείται από δερμάτινα μπουφάν, ζακέτες, t-shirt και αντιανεμικά και αδιάβροχα μπουφάν για άνδρες και γυναίκες. Μια μεγάλη ποικιλία από αξεσουάρ κάνει επίσης την εμφάνισή της με τσάντες, θήκη για ipod, ρολόγια, γυαλιά ηλίου και κούπες να έχουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Vespa Apparel is Vespa’s new collection, consisted of leather and waterproof jackets, cardigans and tshirts for both men and women. A great variety of accessories also stands out for its bags, ipod cases, watches, sunglasses and mugs.

Η BODYTALK ιδρύθηκε το 1996 και από τότε δημιουργεί αθλητικά ρούχα που αφήνουν το σώμα ελεύθερο να εκφραστεί και να κινηθεί, σε μεγάλη ποικιλία χρωμάτων και σχεδίων ώστε να καλύπτουν όλα τα γούστα. Ως το τέλος του 2010 τρία ολοκαίνουρια καταστήματα BODYTALK κάνουν την εμφάνισή τους στην Αθήνα, τη Νέα Μάκρη και τη Θεσσαλονίκη. Για περισσότερες πληροφορίες επισκεφθείτε το site της εταιρίας.

BODYTALK was founded in 1996 and since then creates sportswear that let the body free to move and express, in a great variety of colors and patterns for all tastes. By the end of 2010 three new BODYTALK stores will appear in Athens, Nea Makri and Thessalonica. For more information visit the site.

76

IOANNA KOURBELA kourbelaioanna.gr 210 9942731 Το λευκό, διάφανο, φόρεμα IOANNA KOURBELA είναι φτιαγμένο από τούλι και οι πλεκτές λεπτομέρειες δίνουν ένα γεωμετρικό ύφος. Τόσο η γραμμή του, που φλερτάρει με τη συμμετρία και ασυμμετρία, όσο και η αέρινη αίσθησή του, προσδίδουν στυλ, αυθεντικότητα και ελευθερία κίνησης. Άλλωστε τα maxi φορέματα συμπεριλαμβάνονται στις απόλυτες τάσεις της σεζόν.

HUMÖR humorclothing.com 210 8943336 Φαρδιά tops, παντελόνια σε όλες τις γραμμές και ζωντανά χρώματα συνθέτουν την συλλογή της HUMÖR. Το brand που έρχεται από τη Δανία εμπνέεται από την ηλεκτρονική μουσική και τον παλμό των μεγαλουπόλεων και δημιουργεί casual ρούχα που ξεχωρίζουν για τη μοναδικότητα και διαφορετικότητά τους. Στις 19-21 Ιανουαρίου η HUMÖR θα συμμετάσχει στην έκθεση Bread & Butter, στο Βερολίνο.

The white, transparent dress IOANNA KOURBELA is made of tulle and the knitted details give a geometrical tone. Both its line, which flirts with symmetry and asymmetry, and its airy feeling, give style, originality and freedom of movement. Besides, maxi dresses are included in the absolute trends of this season.

Oversized tops, trousers in all shapes and vivid colors compose HUMÖR’s collection. Denmark’s brand derives inspiration from electronic music and big cities’ pulse and creates clothes that stand out for their uniqueness and diversity. At January 19-21, HUMÖR will participate at the Bread & Butter show, in Berlin.

LACOSTE lacoste.com 210 8007300 Lacoste Legends είναι η νέα σειρά sneakers της Lacoste. 12 προσωπικότητες από τον χώρο της μόδας, της μουσικής, των media και του design ενώνουν τις δυνάμεις τους για το καινούριο project και δημιουργούν 12 sneakers, εμπνευσμένοι από την κληρονομιά της θρυλικής μάρκας ρούχων.

Lacoste Legends is Lacoste’s new line of sneakers.

12 personalities from fashion, music, media and design join forces for this new project and create 12 sneakers, inspired by the legendary brand’s heritage.

LEVI’S us.levi.com 210 6873500 Η νέα σειρά ρούχων της Levi’s, Black & White – Levi’s Christmas Park, είναι εμπνευσμένη από το δίπτυχο των αντιθέσεων και σχεδιάστηκε ειδικά για την περίοδο των Χριστουγέννων ενώ βασίζεται στα δύο βασικά χρώματα: άσπρο και μαύρο. Ξεχωρίζει για τις λεπτομέρειες στα αντρικά jeans, τα έντονα rock στοιχεία στα φορέματα, τις ζακέτες, και τα τζάκετ καθώς και για τις Goth στάμπες του Άσσου στα tshirt. Η Black & White – Levi’s Christmas Park είναι περιορισμένη και διατίθεται μέχρι εξαντλήσεως σε όλα τα καταστήματα Levi’s.

The new line of clothes Black & White – Levi’s Christmas Park, by Levi’s, is inspired by contrasts’ diptych and is designed especially for Christmas. It is based on two basic colors: black and white. It stands out for the details at the men’s jeans, the strong rock elements at the dresses, cardigans and jackets as well as for the Goth prints of ace on the t-shirts. Black & White – Levi’s Christmas Park is limited and available in all Levi’s stores.

TRENDS Ναταλία Σταθοπούλου/ Natalia Stathopoulou

01

04

Σακάκι συνδυασμένο με sneakers, φόρεμα με τζιν τζάκετ , ψιλοτάκουνες γόβες με μάλλινες κάλτσες; Συνδυασμοί που μέχρι λίγο πριν θεωρούνταν αταίριαστοι, σήμερα μπορούν με λίγη φαντασία και πολύ τόλμη να δώσουν ένα casual στοιχείο ακόμα και στο πιο επίσημο ρούχο, ή και το αντίστροφο. Συνδυάζοντας ετερόκλιτα κομμάτια δημιουργούνται looks που φοριούνται εύκολα από το πρωί ως το βράδυ, με άνεση και χωρίς να χάνουν ποτέ σε στυλ.

A jacket combined with sneakers, a dress with jean jacket, high heels with wool socks? Combinations that until a while ago were considered unpaired, today they give a casual touch to the most formal outfit, or vice versa. It takes just a bit of imagination and boldness. By combining disparate items, you create comfortable looks that can be worn all day long, without losing the sense of style.

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

07

Atos Lombardini (ELMEC) DEPT (SHOP112A) SESSUN (ANTONIOS MARKOS) VESPA (PIAGGIO HELLAS) WRANGLER (VF HELLAS) Patrizia Pepe (ELMEC) LACOSTE (NOTOS COM.) FREDDY IOANNA KOURBELA custo barcelona (SHOP112A) LACOSTE (NOTOS COM.)

08

03

02 06

05

11

09

10

SEMiRAMiS DESiGn HotEL by yES!hotels

“ θα σεστοδω Floral ”

yeshotels.gr Χαριλάου τρικούπη 48 Κηφισιά 145-62 τηλέφωνο κρατήσεων: 210-6284565 τηλέφωνο κρατήσεων εστιατορίου: 210-6284500 Charilaou trikoupi 48 kifisia 145-62 reservations: 210-6284565 restaurant reservations: 210-6284500

Το ξενοδοχείο Semiramis, το πρώτο design hotel της Αθήνας και μέλος του ομίλου Yes!Hotels, έχει καταφέρει το ακατόρθωτο. Να αφήσει από την πρώτη μέρα κιόλας, με την υπογραφή του διάσημου industrial designer karim Rashid, το μοναδικό στίγμα του στην σύγχρονη αντίληψη της hotel αισθητικής. βραβευμένο με το Ευρωπαϊκό βραβείο design ‘Best Interior Design Public Spaces’ το 2005 και μέλος του designhotels.com, το Semiramis Hotel ξεχωρίζει για το δυναμικό του ύφος, τη θετική ενέργεια και τη σύγχρονη αισθητική που αντιπροσωπεύει. Το Semiramis Hotel, μέλος της Hot List του Condé Nast Traveler, βραβεύτηκε το 2009 από το ελληνικό Condé Nast Traveler ως το καλύτερο ξενοδοχείο της πόλης για τις υψηλές παροχές του και για τον εκλεκτικό χαρακτήρα, για τον οποίο διακρίνεται. O περιορισμένος αριθμός των δωματίων, που φέρουν τη σχεδιαστική επιμέλεια του Rashid, δημιουργεί μια περισσότερο προσωπική και ξεχωριστή ατμόσφαιρα. Το στοιχείο που κυριαρχεί είναι το πάντρεμα της τέχνης του Rashid και του καλλιτεχνικού οράματος του ιδιοκτήτη Δάκη ίωάννου. Lounge, cocktail bar, pool restaurant και fitness center συγκεντρώνουν όσους αναζητούν τις καλύτερες υπηρεσίες σε ένα ποπ αλλά λιτό περιβάλλον, ενώ χάρη στην εκπληκτική art collection που φιλοξενεί το Semiramis Hotel είναι από τους πιο ελκυστικούς χώρους περιήγησης όσον αφορά τη σύγχρονης εικαστικής τέχνης. Οι εναλλασσόμενες εκθέσεις τέχνης και τα εορταστικά dinner menus για τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά και τα brunches της επόμενης είναι ένας πολύ καλός λόγος για μία περιήγηση στο design hotel Semiramis.

Semiramis Hotel the very first design hotel in the city of Athens and member of Yes!Hotels group has achieved the impossible: since the first day it was launched and under the signature of distinguished designed karim Rashid, it managed to bring about its unique mark on contemporary hotel aesthet ics. Awarded with the European design price for ‘Best Interior Design Public Spaces’ in 2005 and a member of the designhotels.com, Semiramis boasts a

dynamic style, positive energy and contemporary aesthetics.

For its top quality service and excellently individual character, Semiramis Hotel features in Condé Nast Traveler’s Hot List and holds the award of ‘Best Hotel in Athens’ by Greek

Condé Nast Traveler 2009 .The limited number of rooms baring the designer’s

personal signature creates an intimate and personal experience.

The dominant element is a marriage of Rashid’s art and the owner’s, Dakis Ioannou, vision.

Lounge, cocktail bar, pool restaurant and fitness centre under one roof, bringing together service excellency in a discreetly pop environment. The amazing art collection hosted in Semiramis creates one of the most attractive and wellinformed spots to view contemporary art. The ever changing exhibitions, Christmas and New Year’s Eve Dinner menus, as well as the next-day Brunches are more good reasons for a tour in the design hotel Semiramis.

BOOKS + COFFEE DRINKS + FOOD MUSIC + HAPPENINGS CONCERTS + PARTIES PRESENTATIONS + EXHIBITIONS SCREENINGS + LECTURES + + +

Θεμιστοκλέους 80 | Πλατεία Εξαρχείων | T 2103800070 80 www.floralcafe.gr | info@floralcafe.gr

subscribe to ozon magazine

fASHion DiRECtoRy

ADIDAS ORIGINALS T: 210 6837837

NIKE HELLAS T: 210 9464400

ANtONIOS MARKOS Τ: 210 7218712

NOtOS COM T: 210 8007300

ASC MAP T: 210 9870970

PREMIUM GIFtS (LOIS) T: 210 6147480 PRIME tIMERS T: 210 5765920

AtHANASSOPOULOS Τ: 22950 22625-7 AttRAttIvO T: 210 2853813 BOARD tECH T: 210 9739384 BOARDSPORtS T: 210 9859685 BODY ARt SA T: 210 9969701 BODY tALK T: 210 3400000 BSB T: 210 2509000 CRIMINAL DEPt T: 210 3222060 DIESEL T: 210 6021900 DIGItARIA T: 210 3458889 DRAGOStA T. 210 2236290 ELMEC SPORt T: 210 9699300 FASHION DIStRIBUtION T: 210 9635000 FENA FRESH T: 2310 257447 FENA FRESH MED. COSMOS T: 2310 474032 FREE SHOP T: 210 3641308 IOANNA KOURBELA T: 210 9942731

ΓΙΝΕΤΕ ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΕΣ ΣΤΟ ΟΖΟΝ ΚΑΙ ΣΤΟ ΟΖΟΝ iNTerNaTiONaL: WWW.OzONWEB.COM/GR/SUBSCRIBE YOu CAN BECOME SuBSCRIBERS OF OZON INTERNATIONAL MAGAZINE. THE ANNuAL SuBSCRIPTION INCLuDES THE TWO BIANNuAL ISSuES: WWW.OzONWEB.COM/EN/SUBSCRIBE

LEvI’S HELLAS T: 210 6873500 LYC SAC T: 210 2817528 MICRO X tREME T: 2310 240832 210 9220939 MONOΪ PROJECt DIStRIBUtION Τ: 210 8943336 NEW CULt T: 210 9601018-9

PRO-RAD T: 210 9950891 RADICAL FASHION T: 210 2526888 REEBOK GREECE T: 210 8930800 SCOtCH & SODA HELLAS T: 210 5773344 SHOP & tRADE T: 210 3408400 SHOP ΕΡΜΟΥ 112Α T: 210 3231683 SIXtY HELLAS T: 210 3402000 SORBEt IN FASHION T: 2108947424 SOtRIS T: 210 3610662 SPORtSERvICE T: 210 8955213 StAFF JEANS & CO. T: 210 2514800 StRAtIGOS T: 210 3250915 tERRA T: 210 2755790 tOP tRENDS T: 210 9689120-2 v DAY (GORILLA) T: 210 5131300 vALLIS & vALLIS T: 210 2236290 vEtO SA T: 210 4839480 vF HELLAS T: 210 6198650 zOE PROΚAΚIS WHItEROOM T: 210 5133223 2XM T: 210 8079726 3GUYS T: 210 2846440 55DSL T: 210 6021900

P.L.Us PEOPLE LIKE US 4fashionshake II @ Michael Cacoyiannis

foundation ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΑΦΕΙΡΗΣ (AKTO)

82

84