2
[ L I F E A F T E R S K ATE]
2010
We A c t i v i s t C H R I S PA S T R A S SHOT BY C H E RY L D U N N w w w. w e s c . c o m
prime timers s.a Distribution +30 210 5765920
OZON Νοέμβριος 2010 / Τεύχος 82, μηνιαία δωρεάν έκδοση / ΑΘΗΝΑ Εκδότης Γιώργος Κελέφης Αρχισυντάκτρια Δανάη Δραγωνέα info@ozonweb.com Creative Art Director Πάνος Παπαναγιώτου art@ozonweb.com Διευθύντρια Διαφήμισης Έφη Λυμπεροπούλου sales@ozonweb.com Διευθύντρια Marketing & Communications Κίκα Κυριακάκου ad@ozonweb.com Direct Market Σίμος Μιχαλόπουλος simos@ozonweb.com Finance Manager Βασίλης Σούρτης Digital Director Άρης Καραταράκης web@ozonweb.com International Coordinator Janosch Boesche international@ozonweb.com beauty Editor Μαρία Παπαδοπούλου Editorial Intern Ιωάννα Παπάζογλου Fashion Interns Ναταλία Σταθοπούλου / Χαράλαμπος Νικολάου Events Intern Δανάη Παπαδημητρίου Συνεργάτες Μανώλης Κρανάκης, Νατάσσα Παπαχρήστου, Δάφνη Ανέστη, Artville, Μαρία Άντελμαν, Μάνος Νομικός, Black Athena, Βαγγέλης Καμαράκης, Γιώργος Σταμκόπουλος, Λουκάς Μέξης, Αντώνης Κατσούρης, Σπήλιος Γιαννακόπουλος, Αλεξάνδρα Πετσετάκη, Janosch Boesche, Oliver Arlt, Matthew Zorpas, Γιώργος Νίκας, Ανδρέας Δημόπουλος, Κυριακή Ντομένικα Χανδρά, Ελένη Μαλάμη Φωτογράφοι Jolijn Snijders, Κώστας Αυγούλης, Cristina Capucci Μάριος Καλαμάρης, Γιώργος Μαλεκάκης, Νικόλας Βεντουράκης, Γιώργος Καπλανίδης, Eisuke Negishi, Θάνος Τσάκωνας, Πάνος Δάβιος, Άλκηστις Τσιτούρη, Ελίνα Γιουνανλή, Anouk Morgan, Quentin de Briey, Akio, Ascari Luca, Jovanka Savic, Krzysiek Kozanowski, Χάρης Κυπριανού, Rosa Rendl, Stefan Giftthaler Απόδοση σε Ελληνικά/ Αγγλικά Πανδώρα Γιαμαλίδου Σύμβουλος Έκδοσης Σπύρος Βλάχος Διανομή distribution@ozonweb.com, Ιδιοκτησία- Διεύθυνση Γιώργος Κελέφης – Εκδόσεις Contempo, Βαλτετσιού 50-52, 106 81, Αθήνα Τ: 210 3634008 F: 210 3634008 E: info@ozonweb.com www.ozonweb.com twitter.com/ozonmagazine myspace.com/ozonmagazine facebook.com/ozonmag Κωδικός εντύπου 7915 επιτρέπεται η αναδημοσίευση ή η αναπαραγωγή του περιοδικού μόνο με άδεια του εκδότη.
Editorial...4 Backstage...6 Unforgettable...8 Album Review... 10 Noises... 12 Harisma... 14 Manos Vynichakis... 16 Michael Kampe...18 Athens Photo Festival... 20 Andrea Rosso... 22 Gideon... 24 We Like Your Style... 26 4FASHIONSHAKE II... 28 Art Agenda...30 UPSIDE DOWN...32 Damir Doma... 34 Jacopo J. Moschin... 37 Laitinen... 40 Kolopeda... 42 Christopher Shannon... 45 Reunion... 48 K. Bhta...50 Caroline May...52 Shoboshobo...54
Nikos Katsaros | Model: Dimitris Motsios (VN Models)
Cover Credits
PHOTOGRAPHY YIORGOS KAPLANIDIS ART DIRECTION DANAI DRAGONEA STYLING CHARALAMPOS NIKOLAOu HAIR DIMITRIS SARANTOu MAKE-UP MARY FAKINOu MODEL PANAYIOTIS MITSAKOS (VN MODELS)
TZAKET / JACKET DESTROYER (NIKE) ΦΟΥΤΕΡ / HOODIE AW77 PLAYER (NIKE) ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ / SHOES AIR MAx 1 (NIKE)
4
OZON November 2010 / Issue 82, monthly publication / ATHENS Publisher Yorgos Kelefis Editor in Chief Danai Dragonea | info@ozonweb.com Creative Art Director Panos Papanagiotou | art@ozonweb.com Advertising Director Efi Lymperopoulou | sales@ozonweb.com Marketing Director & Communications Kika Kyriakakou | ad@ozonweb.com Direct Market Simos Michalopoulos | simos@ozonweb.com Finance Manager Vasilis Sourtis Digital Director Aris Karatarakis | web@ozonweb.com International Coordinator Janosch Boesche international@ozonweb.com beauty Editor Maria Papadopoulou, London Editorial Intern Joanna Papazoglou Fashion Interns Natalia Stathopoulou / Charalamp Events Intern Danai Papadimitriou Contributors Manolis Kranakis, Natasha Papachristou, Dafni Anesti, Maria Antelman, Manos Nomikos, Artville, Vagelis Kamarakis,Yorgos Stamkopoulos,Loukas Mexis, Antonis Katsouris, Alexandra Petsetakis, Spilios Gianakopoulos,Black Athena, Janosch Boesche, Oliver Arlt, Matthew Zorpas, George Nikas, Andreas Dimopoulos, Kiriaki Domenica Chandra, Eleni Malami Photographers Jolijn Snijders, Costas Avgoulis, Cristina Capucci Yiorgos Malekakis, Nikolas Ventourakis, Panos Davios,Thanos Tsakonas, Marios Kalamaris, Alkistis Tsitouri, Elina Giounanli, Eisuke Negishi, Anouk Morgan, Quentin de Briey, Akio, Ascari Luca, Jovanka Savic, Krzysiek Kozanowski, Harris Kyprianou, Rosa Rendl, Stefan Giftthaler English/Greek Adaptation Pandora Giamalidou Distribution distribution@ozonweb.com Editorial Consultant Spyros Vlachos Address Yorgos Kelefis - Contempo Publications, 50-52 Valtetsiou St., 10681 Athens, Gr, T: 210 3634009, F: 210 3634008, E: info@ozonweb.com, www.ozonweb.com twitter.com/ozonmagazine myspace.com/ozonmagazine facebook.com/ozonmag this magazine cannot be republished or reproduced without the permission of the publisher.
INDEX
Tareq... 56 Upside Down ... 58 You Always Play the Field... 62 You Got Charm... 70 Marios... 78 New Faces... 86 Fashion News... 88 Beauty... 90 Trends... 92 WeSC Corner... 94 Fashion Directory... 95 P.L.Us... 96
NOTOS COM S.A.: TEL. 211 1887170
EDITORIAL
Rosa Rendl | Model: Danny
6
At last, I found the time I had been searching for, hidden in a luxury bathtub filled in hot water, bath foam and salts. I closed my eyes and simultaneously took a deep sigh as if it was the first one after a very long time and I guess it was. No upside, no down, not inside, not out. Alone, in a hotel room I realised once again the importance of being just that, alone. Opened my eyes and looked outside through the enormous window. Tree branches and leaves, all in winter depression, an indifferent yet beautiful sight, the best I'd seen lately. Nothing reminding me of anything, a complete detachment. No allusions, no second thoughts. Few hours later, I was back on the street. Everything was clear and the world begun to turn around me. I walked into a silent tram. It was nice once again.
ΓΙΛΕΚΟ / VEST HÜMOR (MONOI) | ΠΟΥΛΟΒΕΡ / JUMPER CHEAP MONDAY (112A) | ΤΖΙΝ / JEANS INSIGHT
Επιτέλους, βρήκα τον χρόνο που έψαχνα. Ήταν μέσα σε μια μπανιέρα πολυτελείας γεμάτη με ζεστό νερό, αφρόλουτρο και άλατα. Έκλεισα τα μάτια και ταυτόχρονα έβγαλα έναν βαθύ αναστεναγμό λες και ήταν ο πρώτος μετά από πολύ καιρό και μάλλον ήταν. Ούτε πάνω ούτε κάτω, ούτε μέσα ούτε έξω. Μόνος σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου διαπίστωσα για ακόμα μια φορά τη σημασία του να είσαι μόνος. Άνοιξα τα μάτια και κοίταξα έξω από το γιγαντιαίο παράθυρο. Κλαδιά και φύλλα δέντρων σε χειμερινή κατάθλιψη, ίσως ό,τι πιο αδιάφορο και ταυτόχρονα ωραίο είδα τελευταία. Τίποτα δεν μου θύμιζε τίποτα και τίποτα δεν με συνέδεε με κάτι. Κανένας συνειρμός, καμία δεύτερη σκέψη. Λίγες ώρες αργότερα βγήκα στον δρόμο. Ήταν όλα ξεκάθαρα και ο κόσμος άρχισε να ξαναγυρνά γύρω μου. Μπήκα σε ένα βουβό τραμ. Ήταν ωραία, ξανά.
BACKSTAGE
Danai Alaska Γιώργος Καπλανίδης / Yiorgos Kaplanidis Models: Pavel, Panayiotis, Aris M. (VN Models)
In an effort to see things differently, we tried turning the magazine upside down. We broke the structure, scattered images around, looked at 90s grunge magazines that broke all typography rules and decided to return to something that is back into fashion. And then we simply changed our minds. We reassembled the pages and brought things back to order. We made texts that can be read, pages that don't make your head go round and round and finally decided to go back to nowhere but to keep on doing what is it that we do here in OZON as a team. And it might be that Damir Doma hangs off the ceiling and Tareq is both straight and reverse but the rest of this issues' boys look you straight in the eyes and somehow like that it all fell together.
8
Επιχειρήσαμε να γυρίσουμε το περιοδικό ανάποδα, ώστε να δούμε τα πράγματα διαφορετικά. Σπάσαμε τη δομή, πετάξαμε εικόνες άναρχα στο χώρο, θελήσαμε να πλησιάσουμε περιοδικά του grunge και της δεκαετίας του '90 που απέρριψαν όλους τους κανόνες τυπογραφίας, να κάνουμε μια επιστροφή σε κάτι που είναι και πάλι στη μόδα. Και μετά απλώς αλλάξαμε γνώμη. Επανασυναρμολογήσαμε τις σελίδες και φέραμε τα πράγματα στην κανονική τους σειρά. Φτιάξαμε κείμενα που μπορούν να διαβαστούν, σελίδες που δε σε κάνουν να γυρνάς το κεφάλι σου γύρω-γύρω και αποφασίσαμε να μην επιστρέψουμε πουθενά, αλλά να συνεχίσουμε αυτό που κάνουμε εμείς στο ΟΖΟΝ, σαν ομάδα. Και μπορεί ο Damir Doma να κρέμεται από το ταβάνι και ο Tareq να βρίσκεται ορθά και ανάποδα την ίδια στιγμή αλλά τα υπόλοιπα αγόρια του τεύχους σε κοιτάζουν στα μάτια και κάπως έτσι όλα βρήκαν τη θέση τους.
UNFORGETTABLE UPSIDE DOWN by DIANA ROSS
Her story is common to a dozen other females: a girl starting her walk of life in an all-female band, she rises through it, leaves it to pursue solo career, breaks free from past memories and finally makes her own way through bitter and sweet moments, at the end leaving you with a flavour you wouldn't change it for the world. Diana Ross became the embodiment of Upside Down and from a 'Primette Girl' she transformed herself to a supreme star.
1980 και η disco μουσική διχάζει... είτε την αγαπάς παράφορα, είτε τη μισείς θανάσιμα. Περίπου τα ίδια συναισθήματα δημιουργεί και η Diana Ross με το 'Upside Down', ο ρυθμός του σε ξεσηκώνει αλλά οι στίχοι του φαντάζουν τόσο ηλίθιοι που μερικοί απορούν πως η Diana δέχτηκε να τους ξεστομίσει. Όλα αυτά από μία τραγουδίστρια που μικρή παρακολουθούσε μαθήματα κοσμετολογίας, μόντελινγκ ενώ πήγαινε σχολείο, ήταν μέλος ενός γυναικείου συγκροτήματος για να γίνει στο τέλος η πρώτη φωνή του και να δει την ονομασία του να μετατρέπεται από 'The Supremes' σε 'Diana Ross & The Supremes'. Κι όλα αυτά για ένα τραγούδι που αρχικά προοριζόταν για την Aretha Franklin και κατέληξε να είναι μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της τραγουδίστριας που εντωμεταξύ είχε κερδίσει μία Χρυσή Σφαίρα και μία υποψηφιότητα για Όσκαρ ως Billie Holiday. Τα περισσότερα τραγούδια 'χάνουν στη μετάφραση', όχι όμως και η φωνή της Ross. To 'Upside Down' είναι μία από τις μεγαλύτερες χορευτικές επιτυχίες, γέννημα του Νile Rogers (παραγωγό των 'Let’s Dance' του Bowie και 'Like a Virgin' της Madonna) και θρέμμα της Ross η οποία αναζητούσε τον ήχο που θα τη διαφοροποιούσε από τη μέχρι τώρα πορεία της. Όσο είχε διχάσει το συγκεκριμένο τραγούδι τους θαυμαστές της τόσο διχάζει και η συμπεριφορά της πλέον, από τη μία θωπεύει το στήθος της Lil Kim στην παρουσίαση βραβείων του MTV το 1999, γίνεται μία εκ των κηδεμόνων των παιδιών του Michael Jackson, επιτίθεται σε υπαλλήλους του αεροδρομίου, λατρεύει το αλκοόλ και από την άλλη ο μύθος που έχει δημιουργήσει διατηρεί τη διαχρονικότητά του και μας κάνει ευκολοχώνευτο ό,τι και να κάνει, ό,τι και να πει, ό,τι και να τραγουδήσει. Μα είναι δυνατόν να χορεύεις ασταμάτητα και να χαίρεσαι με ένα τραγούδι που αποκαλύπτει μια μαζοχιστική συμπεριφορά; Καμιά φορά ή ακόμη και περισσότερες φορές ξεπερνάμε, προσπερνάμε, αδιαφορούμε, εθελοτυφλούμε, ανεχόμαστε τα πάντα από αυτόν τον κάποιον. Έτσι ανεχόμαστε τα πάντα και από την dirty Diana, όσο 'πάνω-κάτω' καταστάσεις και αν μας προκαλεί.
It's 1980 and disco music divides… you either love it with passion or hate it with wrath. Diana Ross with 'Upside Down' evokes more or less the same feelings; the rhythm is undoubtedly uplifting but the lyrics seem so foolish that some people question her decision to actually perform the song. It's all coming from a singer who at a tender age attended cosmetology classes and modelling, became part of an all-female band and progressed into becoming their lead vocalist. The name of the group following her progression, changed from 'The Supremes' to 'Diana Ross & The Supremes'. When it comes to the song, it was initially meant for Aretha Franklin and instead ended up becoming one of the greatest hits for Ross who in the meantime had won a Golden Globe and an Oscar nomination for her role as Billie Holiday. The truth is that most songs are lost in translation but Ross's performance is immune. 'Upside Down' is one of the greatest dance hits ever made, born out of Νile Rogers (song producer of more smash hits such as 'Let’s Dance' by Bowie and 'Like a Virgin' from Madonna) and bred by Ross herself who at the time was searching for that unique sound that would make a difference to her career thus far. The dichotomy that particular song had caused can only match the current dichotomy amongst her fans resulting from her attitude. On one hand, she jiggles Lil Kim's breasts on MTV music awards in 1999, becomes a guardian to Michael Jackson's children, attacks airport stuff, adores alcohol and on the other hand her myth is still very much alive making us all accepting anything she does, says of even sings. But would it ever be possible to dance unstoppably to a song promoting a masochistic behaviour? Sometimes or rather most of the times, we overlook, ignore, become indifferent, even blind, tolerating everything coming from that 'someone'. Even from dirty Diana herself, regardless of all the 'upside-downs' she brings.
10
Η ιστορία της θυμίζει τις ιστορίες δεκάδων άλλων κοριτσιών που ξεκίνησαν από ένα γυναικείο συγκρότημα, αναδείχθηκαν μέσα από αυτό, ‘ξέφυγαν’ από αυτό, ξεκίνησαν σόλο καριέρα, αποτίναξαν μνήμες του παρελθόντος και χάραξαν τη δική τους πορεία με γλυκές και πικρές στιγμές με μια γεύση όμως που δε θα άλλαζες με τίποτα. Η Diana Ross έφερε τα πάνω κάτω και από ένα ‘Primette-Girl’ μεταμορφώθηκε σε μία Supreme Star.
Νατάσα Παπαχρήστου | Natasha Papachristou
ALBUM REVIEW FOUR BOYS & A GIRL
THE FRESH & ONLYS – Play it Strange (In The Red)
They are fresh. They are unique. Not because they are the latest thing the one adorned by urban hipsters, nor is their sound never been heard of. On the contrary, Fresh & Onlys are actually reworking on the psychedelic garage sound of the 60's that lately has been so popular on the other side of the Ocean. Blending in a few of their own stuff, they spit the final result on the face of unsuspected blasé fellows as well as new music waves. And by staying true to the standards of that romantic era, they are releasing seven-inch while proclaiming their retro love on each and every song of theirs - both in music and lyrics. Their first single and video Waterfalls, dealing with a fictional rivalry between radio and TV, says it all. Without a doubt ever since their majestic eight at Pitchfork, they manage to make a noise for themselves on the international rock scene demonstrating that things are pretty simple.. for those who got it. And they certainly do.
Γιώργος Νίκας | George Nikas myspace.com/thefreshonlys
12
Είναι φρέσκοι. Είναι και μοναδικοί. Όχι γιατί είναι κάτι το καινούριο που θα λατρέψουν οι hipsters της πόλης, ούτε επειδή αυτό που παίζουν δεν έχει ξανακουστεί. Αντιθέτως οι Fresh & Onlys αναμασούν το ψυχεδελικό garage των 60’s που τόσο αγαπιέται τον τελευταίο καιρό στην άλλη άκρη του Ωκεανού και με μερικές δικές τους προσμίξεις το φτύνουν στα μούτρα ανυποψίαστων περαστικών μπλαζέ τύπων, διαφόρων νέων μουσικών κυμάτων. Μάλιστα ακολούθησαν τον δρόμο της κυκλοφορίας 7ιντσων, στα πρότυπα της ρομαντικής εκείνης εποχής. Και αυτή τους την retro αγάπη τη διατυμπανίζουν σε κάθε τραγούδι τους, εκτός από την ίδια τη μουσική και με τους στίχους τους. To πρώτο single και βίντεο κλιπ 'Waterfalls' με την στιχουργική διαμάχη ραδιοφώνου-τηλεόρασης, τα λέει όλα. Και βέβαια μετά από το μεγαλοπρεπές 8άρι στο Pitchfork καταφέρνουν να ταράξουν για τα καλά τα νερά της παγκόσμιας rock σκηνής, δείχνοντας ότι τελικά είναι πολύ πιο απλά τα πράγματα. Μόνο που πρέπει να το έχεις. Και αυτοί το έχουν.
NOISES / MINIMAL WAVE TURNING THE '80s AROUND
Βαγγέλης Καμαράκης | Vangelis Kamarakis minimalwave.org
Αν μπορεί κανείς να διακρίνει μια τάση στη σύγχρονη ηλεκτρονική/χορευτική μουσική τους τελευταίους μήνες είναι η επιστροφή σε πιο '80s σκοτεινές synth pop φόρμες. Στην εξάπλωση ΤΗΣ σίγουρα συνετέλεσε η κυκλοφορία της συλλογής 'Minimal Wave Tapes vol. 1' από την ομώνυμη σχεδόν εταιρία της Ουρουγουανό-Τσέχας στην καταγωγή αλλά γεννημένης στη Νέα Υόρκη Veronica Vasicka. Ιf there is such a thing as a current trend in contemporary electronic/dance music in the recent months, this could only be the return to more obscure '80s synth pop forms. Its spread can, without a doubt, be traced to the release of 'Minimal Wave Tapes vol. 1' collection by the almost co-called label owned by the Uruguayan-Czech descent and New York born, Veronica Vasicka.
Nobody could claim that the beautiful photographer, dj and musician is new in the field. The company's first releases date back in 2005 when Veronica decided to launch a label dedicated in releasing or re-releasing music representing the hardest and most daring aspects amongst dominant electronic musical trends of the early '80s. The label's artists, possibly led by Oppenheimer Analysis, Linear Movement and Los Iniciados, cover the whole music spectrum from New Wave to Italo Electro and Protohouse in their darkest version. A common feature is their emphasis and persistence on the historic analogue synth of that era together with DIY productions. The greatest achievement -and compliment- is that the musical genre, if one can call it so, was identified with the label to the point that it borrowed its name. Never mind that the music existed having been released by others or even remained unreleased for thirty or so years; since 2005 onwards this sound is called Minimal Wave, an esteemed honour credited to Veronica Vasicka. Regardless of the fact that Veronica run her spiritual child for five consecutive years gaining street credibility for her label as well as appearing as a New York club dj, the big bang happened just a few months ago. Stone Throw records, a great and open-minded primarily hip-hop label, got involved with the distribution of 'Minimal Wave Tapes vol. 1' collection, a fact which made the indie press to consider Minimal Wave both as a label as well as an individual genre. Her records have now become soundtrack to many cool parties, fashion shows and heterogenous events while Vasicka has begun spreading her dj wings on the other side of the Atlantic. Time will only tell how far this new trend will last but it looks like Veronica and Minimal Wave are here to stay.
14
Δεν μπορεί να πει κανείς ότι η όμορφη φωτογράφος dj και μουσικός είναι όψιμη στο χώρο. Οι πρώτες κυκλοφορίες της εταιρίας της πηγαίνουν πίσω στο 2005 όταν και σκέφτηκε να ιδρύσει ένα label μέσω του οποίου θα μπορούσε να κυκλοφορήσει για πρώτη φορά ή να επανακυκλοφορήσει μουσική που αντιπροσωπεύει τις πιο δύσκολες και τολμηρές πτυχές των κυρίαρχων ηλεκτρονικών μουσικών τάσεων των αρχών της δεκαετίας του '80. Οι καλλιτέχνες της εταιρίας, με προεξάρχοντες ίσως τους Oppenheimer Analysis, Linear Movement και Los Iniciados, καλύπτουν όλο το μουσικό φάσμα από New Wave μέχρι Italo, Electro και Proto-house στην πιο σκοτεινή εκδοχή τους. Κοινό χαρακτηριστικό τους, η εμμονή στα ιστορικά αναλογικά synth της εποχής αλλά και οι DIY παραγωγές. To πιο μεγάλο κομπλιμέντο για την εταιρία είναι ότι το μουσικό αυτό είδος, αν μπορεί κανείς να το αποκαλέσει έτσι, ταυτίστηκε τόσο με αυτήν που τελικά έλαβε το όνομα της. Τι και αν η μουσική προϋπήρχε, έχοντας πρωτοκυκλοφορήσει από άλλα labels ή και ακυκλοφόρητη, με τις ρίζες της να βρίσκονται 30 και πλέον χρόνια πίσω: από το 2005 και εντεύθεν ο ήχος αποκαλείται Minimal Wave, η ύψιστη τιμή για την Veronica Vasicka. Ασχέτως αν η Veronica 'έτρεχε' το πνευματικό της τέκνο όλη αυτή την πενταετία κερδίζοντας street credibility για το label και εμφανίσεις σαν dj σε διάφορα clubs της Νέας Υόρκης, το μεγάλο 'μπαμ' έγινε μόλις λίγους μήνες πριν. Η ενασχόληση της Stones Throw records, ενός σπουδαίου και ανοιχτόμυαλου hip-hop κατά βάση label, με τη διανομή της συλλογής 'Minimal Wave Tapes vol. 1' κάνει τον indie τύπο να ασχοληθεί σοβαρά με την Minimal Wave, τόσο ως είδος όσο και ως εταιρία. Οι δίσκοι της πλέον αποτελούν το σάουντρακ πολλών 'ψαγμένων' πάρτι, fashion show και ετερόκλητων event και η Vasicka αρχίζει να απλώνει τα dj δίχτυα της και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. O χρόνος θα δείξει τη διάρκεια αλλά και τις αντοχές αυτής της νέας τάσης αλλά η Veronica και η Minimal Waves δείχνουν ότι είναι εδώ για να μείνουν.
exclusive distributor: ΜΟΝΟΪ Project Distribution / tel: 210-9731589 // 210-8943336.
HARISMA
Η ιστορία δύο ανθρώπων που, υπό φυσιολογικές συνθήκες, δεν θα ερωτευόντουσαν ποτέ αν δεν υπήρχε το σινεμά γίνεται η αφορμή για την ταινία που βάζει την λέξη 'ελληνική' πριν από την ρομαντική κομεντί.
The reason this film exists is the story of two people that, under normal circumstances, would never fall in love. However this is the world of movies and this film becomes the one effortlessly making the word 'greek' placed before the 'romantic comedy'.
Η προσθήκη της λέξης 'ελληνική' μπροστά από το πλέον παρεξηγημένο από τα κινηματογραφικά είδη, την ρομαντική κομεντί, θα έμοιαζε κανονικά με αστεϊσμό. Η Χριστίνα Ιωακειμίδη, όμως, δεν αστειεύεται καθόλου. Τα υλικά της πρώτης μεγάλου μήκους ταινίας της έχουν συλλεχθεί με απόλυτη γνώση των δύσκολων απαιτήσεων μιας αυθεντικής ρομαντικής κομεντί που το ελληνικό σινεμά δεν ευτύχησε μέχρι σήμερα όχι να γεννήσει, αλλά ούτε καν να σκεφτεί. Ένα κορίτσι που θέλει να αγαπηθεί, ένα αγόρι που δεν μπορεί να αγαπήσει και η εκρηκτική συνάντησή τους θα ήταν στοιχεία αρκετά για να περιγράψουν το ‘Χάρισμα’ και την συναρπαστικά απλή ιστορία του. Μόνο που το σινεμά (αντίθετα με την πραγματική ζωή) έχει πάντοτε κρυμμένους άσους στο μανίκι του για τις ερωτικές ιστορίες που μοιάζουν καταδικασμένες από την αρχή. Το δυσλειτουργικό ζευγάρι που βρίσκεται στο κέντρο του σύγχρονου αυτού αστικού love story δεν είναι παρά δύο άνθρωποι της διπλανής πόρτας, οι οποίοι για μια στιγμή αποφασίζουν να ενδώσουν στο 'τι θα γινόταν αν…'. Και είναι σε εκείνο ακριβώς το σημείο που η ταινία τελειώνει με την υπέροχη εισαγωγή στον συνηθισμένο κόσμο του καθενός για να ανοίξει μια πόρτα στο όχι και τόσο συνηθισμένο κοινό τους σύμπαν. Χαμένοι σε μια μοναδική στιγμή μέσα στον χρόνο, ο άξεστος αλλά τόσο αυθεντικός Χάρης (Μάκης Παπαδημητρίου) και η ανασφαλής αλλά τόσο σίγουρη για όσα δεν θέλει Ισμήνη (Βάσω Καβαλιεράτου) μεταμορφώνονται σε ήρωες μιας τόσο απλής ιστορίας που θα μπορούσε να είναι κλασική. Μαζί φτιάχνουν ένα χώρο στον οποίο μπορούν να είναι ο εαυτός τους, αφήνοντας απ’ έξω όλα όσα θα τους έκριναν ως αταίριαστους. Ακριβώς ό,τι κάνει δηλαδή και η 'χαρισματική' Ιωακειμίδη ποτίζοντας τους ήρωες της με περισσή αγάπη, βάφοντας την Αθήνα με ένα λούστρο μαγικού ρεαλισμού και στέλνοντας με το φινάλε της ένα μήνυμα εναλλακτικής επιβίωσης σε έναν αποδεδειγμένα σκληρό κόσμο. Αφήνοντας απ’έξω όσους σοβαροφανείς συνεχίζουν να θεωρούν τις ρομαντικές κομεντί παιδιά ενός κατώτερου σινεμά.
Adding the word 'greek' before cinema's most misunderstood genre, the romantic comedy, would normally seem like a joke. However Christina Ioakeimidi is not at all joking. The material for her first feature film has been selected in full knowledge of the difficult demands for a genuine romantic comedy, one that greek cinema had never so far had the chance to even think of. A girl looking for love, a boy unable to love and their explosive meeting would be enough elements to describe 'Harisma' and its simple story. Only that in the movies -unlike real life- there is always a way out for love stories which seem doomed right from the start. The dysfunctional couple placed right in the centre of this contemporary urban love story, is no more but two next door people who for a moment decide to indulge to the possibility of 'what if..'. And it is exactly at that point when the film passes from a wonderful introduction of their usual world to their not-so-usual common universe. An unsophisticated but truly authentic Haris (Makis Papadimitriou) an insecure but yet sure of all she does not want Ismene (Vaso Kavalieratou) become lost in a unique moment in time, transformed into heroes of a story of such simplicity to the point of being a classic. Together they create a space where both can be themselves, leaving outside all that would deem them unsuited. And that's exactly what the 'charismatic' Ioakeimidi does; soaking her heroes with love, covering Athens under a veil of magic realism and sending in the finale a message of an alternative survival into an evidently cruel world. Leaving on the outside all assumed intellectuals who insist on viewing rom coms as the children of a lesser god. Μανώλης Κρανάκης | Manolis Kranakis
Το ‘Χάρισμα’ της Χριστίνας Ιωακειμίδη θα προβάλλεται στις ελληνικές αίθουσες από τις 18 Νοεμβρίου. 'Harisma' by Christina Ioakeimidi is out in Greek theatres on November 18.
16
BOY MEETS GIRL
MANOS VYNICHAKIS
'Κάθε τι όμορφο είναι αποτέλεσμα Λόγου και υπολογισμού. Η συνεισφορά της Φιλοσοφίας και του Λόγου είναι ακριβώς ο Έλεγχος της Φύσης. Η αρχή αυτή, να ελέγξουμε τη Φύση ενσαρκώνεται απόλυτα στην Μόδα'. Σύμφωνα με τα λόγια του Baudelaire στον 'Έπαινο του Μακιγιάζ', η επιδίωξη του Ωραίου και η μεσολάβηση του ανθρώπου στη Φύση είναι αυτά που ανάγουν το μακιγιάζ σε μορφή τέχνης. Υπηρετώντας αυτή τη τέχνη για χρόνια, ο makeup-artist Μάνος Βυνιχάκης ετοιμάζεται τώρα να περάσει στο επόμενο στάδιο εκπαίδευσης, αυτό του δασκάλου.
'Everything beautiful and noble is a result of reason and calculation’, Philosophy and Reason virtuously contribute to beauty exactly by controlling Nature. This virtue, the control of Nature, manifests itself physically in fashion' claims Beaudelaire at his work 'In Praise of Makeup' (Eloge du Maquillage). According to him, the meditation of humans to Nature and their ultimate goal to achieve Beauty raises makeup to an art form. After serving that art for years, makeup-artist Manos Vinichakis is now ready to take the next career step, by tutoring seminars to young makeup-artists.
Ένα παιδικό παιχνίδι ήταν η πρώτη μύηση του Μάνου Βυνιχάκη στο μακιγιάζ. Τα illustrations των περιοδικών μόδας αποτέλεσαν τα πρώτα μοντέλα που άγγιξε. Η σχέση του ξεκίνησε από την εφηβεία όταν ξεφύλλιζε τα περιοδικά μόδας της μητέρας του. Παρατηρώντας τις φωτογραφίες των μοντέλων άλλαζε γραμμές και σκιάσεις. Η πορεία που ακολούθησε όμως επιβεβαίωσε πλήρως το όνειρό του. Περνώντας από θέσεις σύμβουλου ομορφιάς της Rilken και αποκλειστικού μακιγιέρ/media spokesperson για την Lancome, σήμερα εργάζεται ως freelance make-up artist σε Ελλάδα και εξωτερικό. Θεμελιώδες χαρακτηριστικό της δουλειάς του είναι οι συνεχείς μετακινήσεις και δηλώνει ευτυχισμένος με την επιλογή του να εργαστεί ως freelancer. Η μη στασιμότητα σε αυτό τον χώρο σημαίνει νέα πρόσωπα, καινούρια χαρακτηριστικά, άλλα πρότυπα ομορφιάς. Και τι άλλο είναι το make-up art παρά η εξερεύνηση του ανθρώπινου προσώπου στις δισεκατομμύρια παραλλαγές του; Σίγουρα κάτι παραπάνω από ροδοκόκκινα μάγουλα και τονισμένα μήλα. Το μακιγιάζ μιλά για κοινωνικές και αισθητικές αλλαγές περισσότερο από όσο αφελώς θεωρούμε. Για τον Μάνο, η όψη ενός προσώπου αποτελεί μια μαγική, αυτόματη ενεργοποίηση της φαντασίας. Στη μόδα ειδικότερα, όταν σκοπός είναι η επίτευξη ενός concept, ο μακιγιέρ καλείται να παραλλάξει χαρακτηριστικά και ύφος και θεατρικά να μεταμορφώσει τον καμβά-πρόσωπο σε ηρωίδες ενός 'έργου'. Το ίδιο όμως ταλέντο απαιτεί και το μακιγιάζ επιμέρους ατόμων, καθώς χρειάζεται να αφουγκραστείς την προσωπικότητα και τη διάθεση του ατόμου που επιμελείσαι. Τα εικοσιδύο χρόνια εμπειρίας του Μάνου Βυνιχάκη δεν είναι αρκετά για να τον επαναπαύσουν. Αν και σε όλο αυτό το διάστημα έχει συνεργαστεί με στυλίστες, φωτογράφους και σχεδιαστές που τον κάλεσαν να δημιουργήσουν από κοινού, αποφάσισε να κάνει ένα βήμα για να καλύψει σοβαρές ελλείψεις που διαπίστωσε στις ελληνικές σχολές κοσμητικής. Στόχος του είναι να μεταφέρει στους νεότερους την απαραίτητη τεχνική γνώση αλλά και να τους εξάψει τη δημιουργική φαντασία. Η συμβουλή που έχει να δώσει στους νεαρούς μελλοντικούς make-up artists είναι πως το μακιγιάζ είναι κυρίως ένα παιχνίδι χωρίς κανόνες.
Manos Vynichakis' first introduction to make-up was more or less a child's game. The first models he ever touched were the illustrations on the cover of magazines. That love affair emerged after going though his mother's fashion magazines. As time passed, the route he chose proved to be the right for him. After moving from Beauty Consultant for Rilken to Exclusive Make-up artist / Media Spokesperson for Lancome, he now works as a freelancer in Greece and abroad. Constant moving and never-ending stimuli are fundamental for someone who seeks continuous selfdevelopment, therefore Manos is excited with his choice to work freelance. In his field, not being static means new faces, unexplored characteristics, other beauty ideals. And what else is make- up about than exploring faces in million variations. With no doubt, more than sun-kissed chicks and red luscious lips. Make-up declares social and aesthetic changes more than we confidingly believe. For Manos, the view of a face consists a simultaneous, magic explosion of phantasy. Especially in fashion, where a specific concept has to be followed, the makeup-artist is expected to change someone's characteristics and transform his canvas-face into a theatrical 'persona'. However, the same talented is presupposed when doing the make-up on individuals, since you have to sense someones personality and mood. Twenty-two years of experience are not enough to put Manos Vynichakis at rest. Even though during all these years he has done some impressing collaborations with stylists, photographers and designers, he decided to make a changing step in his career, in order to fill up some serious gaps in Greece's education of make-up. His goal is to transmit the necessary knowledge to aspiring make-up artists and above all to bring their creativity to the surface. His advise to future make-up-artists is that make-up, above all, is a game free of rules. Χαράλαμπος Νικολάου | Charalampos Nikolaou, Ιωάννα Παπάζογλου | Joanna Papazoglou Νίκος Κατσαρός | Nikos Katsaros Styling: Χαράλαμπος Νικολάου | Charalampos Nikolaou
18
ΜΑΝΟΣ ΒΥΝΙΧΑΚΗΣ: ΖΑΚΕΤΑ DIESEL (DIESEL HELLAS)
A BOY'S RED LIPS
MICHAEL KAMPE
Ιωάννα Παπάζογλου | Joannna Papazoglou
MICHAEL KAMPE, 'Exploded view' collection
BOYS IN PRINTS
Ο Michael Kampe, ανερχόμενος menswear designer, εκτός από εντυπωσιακές τεχνικές χειρισμού υφασμάτων κατέχει και από τρισδιάστατες εκρήξεις. Αμέσως μετά τις σπουδές του στη Royal Academy of Fine Arts της Αμβέρσας κέρδισε με την συλλογή του 'Exploded View' όχι μόνο το Trieste ITS#9 Diesel Award αλλά και την προσοχή του ίδιου του Renzo Rosso και των Viktor&Rolf. Michael Kampe is an aspiring menswear designer who apart from coming up with impressive fabric treatment techniques, knows well how to deal with 3D explosions. Following his graduation from the prestigious Antwerp Royal Academy of Fine Arts fashion school, his 'Exploded View' collection won the Trieste ITS#9 Diesel Award together with attracting the attention of Diesel's Ronzo Rosso and Viktor&Rolf.
The idea behind Michael Kampe's creations is a constant deconstruction and reconstruction; by deconstructing existing pieces in their compositional elements (textile, shape, color) he creates new ones. The fact that Michael Kampe is into menswear, is not coincidental. 'My goal is to create a different point of view on clothes and the way they are composed. Especially in menswear there are so many rules that I respect but at the same time I want to innovate, to open people's eyes to new alternatives in fashion, hopefully make them question their persistence with standards'. Michael, unlike most young designers whose dream has always been the fashion world, had nothing planned. His path so far, has followed an organic step-by-step process without strategies, a bit like his designs. He started sketching ideas without previous fashion knowledge and translated them into clothes. In the beginning, architects and artists likes Lebbeus Woods, Florian Baudrexel, E.V. Day and Lucy McRae provided him with inspiration, following gallery-trips in Berlin. 'When I felt that my 2D ideas could become alive in 3D I knew that that was what I wanted to do. After that point I just couldn't stop'. So, Berlin was followed by Antwerp. 'Before Antwerp I was not really interested in fashion nor had I any previous design lessons and was totally unaware of what to expect. Only after I realised how professional the other students were, working with assistants and super expensive materials, I decided to push myself even harder, teach myself sewing and pattern-making without books or teachers, just by reading clothes and experimenting with fabric-treatments'. Michael's experimentation, though, never ends up in an impossible to wear costume. One thing he does well, is mixing artistic-experimental pieces with everyday wear references. These references have to be visible, but not too easily identified. This is what Kampe is best at and what got him the ITS#3 Award together with an internship at Diesel. While most of his colleagues at the Royal Academy of Fine Arts would run away screaming renouncing denim as something too normal and boring, Michael found the best possible material to do exactly what he does best: turn something casual into avant-garde. Now, from his position at Diesel he maintains that creative freedom ready to insert at his later own KAMPE collection.
20
Η ιδέα που διακατέχει τις δημιουργίες του Michael Kampe είναι μια διαδικασία αποσύνθεσης και επανασύνθεσης. Η θεωρητική αποδόμηση ενός υπάρχοντος κομματιού στα επί μέρους συνθετικά του: σχήμα, ύφασμα, χρώμα. Η ενασχόληση του Michael Kampe με το ανδρικό ντύσιμο δεν είναι τυχαία. 'Στόχος μου είναι να δημιουργήσω μια νέα οπτική του ρούχου και της σύνθεσής του. Ειδικά όσον αφορά στο ανδρικό ντύσιμο υπάρχουν τόσοι κανόνες που σέβομαι αλλά θέλω να εκσυγχρονίσω. Με το να δείξω νέες εναλλακτικές στην μόδα θέλω να αμφισβητήσω τη νομοτέλεια του Πώς και Γιατί φοριέται κάτι. Ο Michael δεν συγκαταλέγεται στους νέους σχεδιαστές που πάντα ονειρευόντουσαν να εργαστούν στο χώρο της μόδας. Το κάθε βήμα του τον οδήγησε στη θέση που βρίσκεται σήμερα χωρίς να έχει προσχεδιάσει την οδό – εξελίσσεται χωρίς πεπατημένη, όπως ακριβώς αντιλαμβάνεται και το design. Χωρίς καμία προηγούμενη γνώση ή όρεξη για τη μόδα ξεκίνησε να σκιτσάρει ιδέες μεταμορφωμένες σε ρούχα. Εμπνεύστηκε από τους αρχιτέκτονες και καλλιτέχνες Lebbeus Woods, Florian Baudrexel, E.V. Day και Lucy McRae που τους ανακάλυψε κάνοντας βόλτες στις γκαλερί του Βερολίνου. 'Όταν συνειδητοποίησα πως τα σκίτσα μου των 2 διαστάσεων μπορούσαν να μεταμορφωθούν σε 3D δημιουργίες αποφάσισα πως αυτό ήθελα να κάνω. Μετά από εκείνο το σημείο απλά δεν μπορούσα να σταματήσω'. Έτσι το Βερολίνο διαδέχτηκε η Αμβέρσα. 'Πριν την Αμβέρσα δεν ενδιαφερόμουν ιδιαίτερα για τη μόδα ούτε είχα κάνει μαθήματα σχεδίου. Γι' αυτό δεν είχα ιδέα του τι έπρεπε να περιμένω. Μόλις συνειδητοποίησα με πόσο επαγγελματισμό δούλευαν οι συμφοιτητές μου, με βοηθούς και ακριβά υφάσματα, αποφάσισα να πιέσω τον εαυτό μου ακόμα περισσότερο. Έτσι έμαθα μόνος μου να ράβω και να βγάζω πατρόν, χωρίς βιβλία, απλά διαβάζοντας τα ρούχα και με πολύ πειραματισμό πάνω στο ύφασμα'. Ο πειραματισμός όμως που διατηρεί o Michael δεν καταλήγει ποτέ σε ένα κοστούμι που είναι αδύνατον να φορεθεί. Αυτό που ξέρει να κάνει τόσο καλά είναι να μιξάρει καλλιτεχνικά στοιχεία και μοτίβα με αναφορές στο καθημερινό ένδυμα. Οι αναφορές αυτές πρέπει να είναι εμφανείς, όχι όμως και υπερβολικά εύκολες να εντοπιστούν. Αυτό ακριβώς είναι το χάρισμα του που του χάρισε τη νίκη στο ITS#9 και το internship στην Diesel. Ενώ οι περισσότεροι συμφοιτητές του θα έτρεχαν μακριά και μόνο στο άκουσμα του denim, θεωρώντας το κάτι υπερβολικά νορμάλ και μη ενδιαφέρον, για τον Michael ήταν το υλικό μέσο για να κάνει αυτό ακριβώς που ξέρει να κάνει καλύτερα, να μετατρέπει το καθημερινό σε avant-garde. Αυτή τη δημιουργική ελευθερία διατηρεί και σήμερα από τη θέση του στην Diesel και σκοπεύει να εμφυσήσει και στη μελλοντική προσωπική του συλλογή KAMPE.
ATHENS PHOTO FESTIVAL 2010
Ιωάννα Παπάζογλου | Joannna Papazoglou Νικόλας Βεντουράκης | Nikolas Ventourakis 'Borderland: PART 1'
PHOTOGRAPHY INSIDE OUT
Σε μια εποχή που η εικόνα αποτελεί το δυναμικότερο μέσο επικοινωνίας και μετάδοσης μηνυμάτων ο θεσμός του Athens Photo Festival επέστρεψε αυτό το Φθινόπωρο με την επιδίωξη να αποτελέσει και φέτος μια ανοιχτή πλατφόρμα παρουσίασης της καλλιτεχνικής παραγωγής από το χώρο της φωτογραφίας και των οπτικών τεχνών. At a time in which the image is one of the principal tools of communication and transmission of messages, Athens Photo Festival has returned again this fall to become a presentation platform of the annual Greek photography and visual art.
Exhibitions, portfolio reviews, course lectures, photo reportages. The Hellenic Center for Photography, since the first International Month of Photography in 1987, has set the foundations of placing Greek photography on the international map. Athens Photo Festival's 2010 structure is divided in two parts: The 'Under The Bridge' exhibition program, which will be inaugurated Friday, November 19 at the Esplanade Building and the 'In The City'. 'Under The Bridge' at the Esplanade Building will be the pick of Athens Photo Festival, that since September the 22nd has been gathering the Athenian photography lovers, due to its parallel program 'In The City', in museums, bars, basements and art venues. The main body of the exhibition at the Esplanade Building focuses on the theme of this year festival entitled 'Interfaces' (Abbr. The common boundary between two systems, phases). The thematic exhibition program focuses on the interactive relationship between image and reality, through political, sociological views, of artworks that cross the lines between the real and the imaginary, of presence and absence, of things that can or can not be portrayed. 12 projects covering a total surface area 4.500sq.m. narrate us stories of urban life, perversion, peregrinations to Africa and selected works of new photographers, chosen out of 600 submissions within the 'Young Photographers 2010' program, curated by Manolis Moresopoulos. One of the 15 chosen young photographers is Nikolas Ventourakis, photographer and an OZON favorite thanks to his ability to freeze the moment and attribute wider dimensions to pictured reality, the captured setting, model and garment. However, Nikolas Ventourakis' illustrative approach doesn't apply just to fashion. His technique derives in the first place from the way he is treating art photography, especially portraits, landscape and architecture. Avoiding visual tricks, his photographic style is almost drawn out of documentary. His project 'Borderland: Part 1' for Athens Photo Festival is born from the rumination over the visual indefinability of the borders between the British Bases and the Republic of Cyprus. Deconnected from Cyprus' multicultural case, he creates an nonlandscape, to emphasize on the lack of clearly articulated 'borders' with respect to our cultural identification.
22
Eκθέσεις, portfolio review, φωτορεπορτάζ, διαλέξεις και διαγωνισμοί φωτογραφίας. Το Ελληνικό Κέντρο Φωτογραφίας, με τη διοργάνωση του Διεθνούς Μήνα Φωτογραφίας από το 1987, έθεσε τα θεμέλια για την τοποθέτηση της ελληνικής φωτογραφίας στον διεθνή φωτογραφικό χάρτη. Η δομή του Athens Photo Festival 2010 αποτελείται από το εκθεσιακό πρόγραμμα Under The Bridge, που εγκαινιάζεται την Παρασκευή 19 Νοεμβρίου, στο κτίριο της Πεζογέφυρας - Εσπλανάδας και το παράλληλο In The City. Το Under The Bridge στην Εσπλανάδα θα αποτελέσει την κορύφωση του Athens Photo Festival που ήδη από τις 22 Σεπτεμβρίου συγκεντρώνει τον κόσμο της Αθήνας με το πρόγραμμα In The City σε μουσεία, υπόγεια, μπαρ και πολυχώρους με έναν κοινό παρονομαστή: την φωτογραφία. Θεματικός άξονας της φετινής διοργάνωσης στην Εσπλανάδα είναι τα Interfaces (Αbbr: σημεία διάδρασης μεταξύ δύο συστημάτων). Οι εκθέσεις εξετάζουν την αμφίδρομη σχέση μεταξύ φωτογραφίας και πραγματικότητας μέσα από πολιτικές και κοινωνικές αναγνώσεις, με έργα που διατρέχουν τα όρια ανάμεσα στο πραγματικό και το φανταστικό, την απουσία και την παρουσία, το αναπαραστήσιμο και το μη. Δώδεκα projects σε μία επιφάνεια 4.500 τμ. μας αφηγούνται ιστορίες αστικής ζωής, διαστροφής, οδοιπορικών στην Αφρική και έργα δεκαπέντε νέων φωτογράφων που επιλέχτηκαν στα πλαίσια του 'Νέοι Έλληνες Φωτογράφοι', ανάμεσα από εξακόσιες συμμετοχές, σε επιμέλεια του Μανόλη Μωρεσόπουλου. Ένας από αυτούς είναι και ο Νικόλας Βεντουράκης, αγαπημένος φωτογράφος του OZON χάρη στην ικανότητα του να παγώνει στιγμές και να αποδίδει σε σκηνικό-μοντέλο-ένδυμα διαστάσεις ευρύτερες της απεικονιζόμενης πραγματικότητας. Η απεικονιστική προσέγγιση του Νικόλα Βεντουράκη όμως δεν εφαρμόζει μόνο στην μόδα. Την τεχνική του αντλεί κατά πρώτο λόγο από τον τρόπο που δουλεύει με το πορτραίτο, τη φωτογραφία τοπίου και αρχιτεκτονικής. Χωρίς οπτικά τρικ, με στιλ λήψης σχεδόν ντοκιμαντέρ. Το έργο του για το Athens Photo Festival 'Borderland: PART 1' ξεκινάει από το σημείο της απροσδιοριστίας των συνόρων μεταξύ των Βρετανικών Βάσεων και της Κυπριακής Δημοκρατίας, ανάγοντας τη πολυπολιτισμική περίπτωση της Κύπρου σε μη-τόπο, σε μια ευρύτερη έλλειψη ξεκάθαρων 'συνόρων' στην σύγχρονη πολιτισμική μας ταυτότητα.
ANDREA ROSSO
τις λεπτομέρειες. Η πειραματική διάθεση που διακρίνει την 55DSL είναι κάτι που οι Ιάπωνες έχουν αγκαλιάσει. Επισκέπτομαι πολύ συχνά την Ιαπωνία για να κάνω έρευνα. Η χώρα αυτή είναι μια αστείρευτη πηγή έμπνευσης. Κάτι έχω ακούσει για τα περίφημα 'Red Parties' που διοργανώνεις... Ναι. Βασικά ο αδερφός μου έχει ένα κόκκινο δωμάτιο στο σπίτι του, το οποίο το ονομάσαμε 'το κόκκινο δωμάτιο΄. Επίσης, επειδή το επίθετο μας είναι Rosso (κόκκινο, στα ιταλικά) το συνδέσαμε εύκολα. Έτσι, στήνουμε αυτό το πάρτι που σκοπεύουμε να κάνουμε και στο Μιλάνο, στο Λονδίνο και το Παρίσι. Πιστεύω πως θα πάει καλά. Μόλις ξεκινήσαμε. Τι θα επέλεγες ως κάτι πολύ χαρακτηριστικό από την Χειμερινή συλλογή; Τα νέα σακάκια είναι πολύ ωραία, όπως και μερικά νέα σχέδια στα t-shirts και τα cargo παντελόνια. Ακόμα, επειδή μας αρέσει πολύ το military look εστιάσαμε σε τέτοιες λεπτομέρειες. Α, και μερικά πολύ ωραία γυναικεία φορέματα. Πώς είναι η καλοκαιρινή συλλογή; Αλλάξαμε τη γραμμή εμπλουτίζοντας την με t-shirts. Ο κόσμος θέλει περισσότερα t-shirts. Είναι πολύ ευκολοφόρετα.Τα σχέδια είναι πολύ έντονα και arty. Ακόμα, έχουμε πολλά σέξι γυναικεία φορέματα. Παίξαμε πολύ με 'ραγισμένες καρδιές’. Τα σχέδιά μας είναι δυνατά και γεμάτα ειρωνεία, όπως βλέπουμε δηλαδή και εμείς τα πράγματα. Ποια είναι η αγαπημένη σου μπάντα; Μου αρέσουν πολλά groups. Τελευταία ακούω πολύ ένα συγκρότημα που λέγεται 'Geographer', είναι καινούριοι και μου αρέσουν πολύ όπως και οι 'The XX'. Εκτός από τα ρούχα και το design, με τι άλλο θα έλεγες πως έχεις πάθος; Μου αρέσει ό,τι είναι vintage. Μερικές φορές πηγαίνω στα παζάρια και χαζεύω καρτ ποστάλ από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, γιατί μου θυμίζουν τον γραφικό χαρακτήρα της γιαγιάς μου. Παρόλο που πήγε μόνο μέχρι το δημοτικό, γράφει καλύτερα από πολύ κόσμο, συμπεριλαμβανομένου και εμού. Γράφανε τόσο όμορφα τότε, με υπέροχη καλλιγραφία και χρησιμοποιώντας λέξεις τόσο ωραίες που δεν σκεφτόμαστε πια. Ακούγεται περίεργο να σου αρέσουν στοιχεία του παρελθόντος και από την άλλη να σου αρέσει τόσο το φουτουριστικό κομμάτι της σύγχρονης ιαπωνικής κουλτούρας. Λοιπόν, θα σου πω κάτι. Γεννήθηκα το '77 και έτσι για 'μένα αυτή η χρονιά είναι ιδιαίτερη. Συζητάμε με φίλους, συνομήλικους και αναλογιζόμαστε τις αλλαγές που έφερε το ίντερνετ πριν και μετά από αυτή τη χρονιά. Υπάρχει μια ομορφιά σε αυτό. Μου αρέσει να το λέω αυτό, γιατί δεν το ξέρει πολύς κόσμος. Ίσως μια μέρα, όταν γεράσουμε, θα γίνει μια μελέτη για αυτό το έτος που άλλαξε τόσα πράγματα. Πριν το ίντερνετ αν σου άρεσε μια συγκεκριμένη μουσική και πήγαινες σε clubs, έπρεπε να ψάξεις να βρεις τα σωστά clubs, τα σωστά bars και τα σωστά flyers. Πλέον τα flyers υπάρχουν μόνο ψηφιακά και κανείς δεν τα συλλέγει πια. Όλα κινούνται τόσο γρήγορα, με αποτέλεσμα να χάνεται η ομορφιά. Από την άλλη όμως μου αρέσει και η ταχύτητα, που είναι αναγκαία και βολεύει όλους. Η εποχή μας έτσι έχει την απαραίτητη ισορροπία. Είναι ο ιδανικός τρόπος για να κλείσουμε τη συνέντευξή μας πιστεύω. Το παλιό, το νέο και κάπου στη μέση βρισκόμαστε εμείς. Μια χαρά!
24
Ποια είναι η πρώτη σου ανάμνηση σχετικά με τα ρούχα ή και με την εταιρία Diesel που δημιούργησε ο πατέρας σου; Θυμάμαι όταν έφτιαξα μόνος μου το πρώτο μου τζιν. Έχω πολλές αναμνήσεις γιατί έκανα πολλά λάθη και αυτό μου άρεσε. Όταν ξεκίνησα να ράβω συνήθιζα να σχεδιάζω ρούχα για την αδερφή μου και κάπως έτσι εξελίχθηκε αυτή η σχέση μου με τον σχεδιασμό. Πώς σου ήρθε η ιδέα να δημιουργήσεις τη δική σου εταιρία ρούχων, την 55DSL; Στην πραγματικότητα, το '55' είναι το έτος στο οποίο γεννήθηκε ο πατέρας μου και έτσι το '55' ήταν πάντα κομμάτι της Diesel. Ο ίδιος μαζί με έναν άλλο σχεδιαστή αποφάσισαν να λανσάρουν μια νέα μικρότερη σειρά που θα ονομαζόταν 55DSL. Την ερωτεύτηκα αμέσως. Μου άρεσαν πάρα πολύ τα έντονα χρώματα που είχε, τόσο graphical, χωρίς την παρουσία του denim υφάσματος. Έτσι, άρχισα να δουλεύω εκεί part time, ώσπου το 2000 προχώρησα σε full time απασχόληση. Τι είναι τόσο διαφορετικό ανάμεσα στην 55DSL και τις υπόλοιπες συλλογές της Diesel; Αρχικά, η 55DSL δεν 'επιτρεπόταν' να κάνει denim. Μόνο t-shirts, φούτερ, cargo παντελόνια και υφασμάτινα, ό,τι φορούσαμε δηλαδή εκείνο το καιρό. Έπειτα μεταπηδήσαμε σε ένα πιο αθλητικό ύφος, snowboarding, skating, surfing, πράγμα που το λάτρεψα. Τότε τα ρούχα είχαν μια πιο πρακτική προσέγγιση. Έπειτα στραφήκαμε σε πιο street-wear στιλ, επηρεασμένοι από military και sporty looks. Η διαφορά ανάμεσα στο τότε και το τώρα είναι ότι τόσο η διανομή όσο και ο τελικός στόχος έχουν να κάνουν με ένα αρκετά πιο νεανικό κοινό, με διαφορετικό attitude. Η 55DSL έχει μια πιο γραφιστική διάθεση, τα σχέδια είναι πιο παιχνιδιάρικα, μερικές φορές ειρωνικά. Επίσης, η πιο limited συλλογή της την καθιστά πολύ διαφορετική από την Diesel η οποία αντανακλά ένα brand που εστιάζει κατά κανόνα στο denim και έχει πολύ μεγαλύτερη διανομή. Αυτές είναι οι βασικές διαφορές μας. Ο πατέρας σου είναι ένας από τους διασημότερους ανθρώπους στην βιομηχανία της μόδας. Νιώθεις πως συνεχίζεις στα βήματα εκείνου ή θεωρείς πως υλοποιείς περισσότερο το δικό σου όραμα; Ο πατέρας μου είναι γεμάτος ενέργεια και σε προκαλεί συνεχώς να κάνεις νέα πράγματα. Θέλει πάντα να κάνει περισσότερα. Γι' αυτό αν είσαι μαζί του και έχει μια ορισμένη ιδέα πρέπει να τον ακολουθήσεις, αλλιώς μένεις πίσω. Αυτό το χαρακτηριστικό το κληρονόμησα από εκείνον. Δεν έχω τόσο επιχειρηματικό τρόπο σκέψης, όσο εκείνος, αλλά πιστεύω πως μοιραζόμαστε την ίδια επιθυμία για το καινούριο. Αυτό το έχω διοχετεύσει στην 55DSL. Συνεπώς, δεν πιστεύεις πως έχεις διαφοροποιηθεί τόσο από το όραμα του πατέρα σου, σωστά; Περίπου... μεγαλώσαμε σε διαφορετικές εποχές, έτσι έχουμε σαφώς διαφορετική οπτική γωνία. Η μουσική που ακούει είναι διαφορετική από αυτή που ακούω εγώ, όπως και τα άτομα με τα οποία κάνει παρέα. Επομένως, οτιδήποτε συμβολίζει τον τρόπο ζωής μου διαφέρει από αυτόν του πατέρα μου. Γιατί πιστεύεις ότι η 55DSL έχει αγαπηθεί τόσο πολύ στην Ιαπωνία; Η Ιαπωνία είναι μια σπουδαία χώρα. Πρόκειται για ένα μέρος τόσο ανεπτυγμένο δημιουργικά και οι άνθρωποι εκεί έχουν ιδιαίτερα καλό γούστο στα χρώματα και
55dsl.com
ΟΖΟΝ met Andrea Rosso, DURING THE RECENT BREAD&BUTTER TRADESHOW IN BERLIN. The son of Diesel's founder talks us about his personal touch at 55DSL and how he manages to follow and yet differentiate himself from his legendary father.
Γιώργος Ορφανού | George Orfanou
Το ΟΖΟΝ συνάντησε τον Andrea Rosso, στα πλαίσια της τελευταίας διεθνούς έκθεςης BREAD&BUTTER. Ο γιος του ιδρυτή της Diesel, μας μιλά για το προσωπικό του στίγμα στην 55DSL και για το πως καταφέρνει να ακολουθεί και να διαφοροποιείται ταυτόχρονα από τον ‘μυθικό’ πατέρα του.
Γιώργος Κελέφης | Yorgos Kelefis
A MAN'S HARD WORK
What is your first childhood memory, concerning clothes or your dad’s business? I remember when I made my first denim pants by myself. I remember a lot because I made many mistakes, but I liked it. When I started sewing, I used to make clothes for my sister, so it naturally grew inside me and I liked it. How did the idea of creating your own brand come? Actually, ‘55’ is the year my father was born, so he always put ‘55’ in the Diesel line. He, along with another designer, actually decided to make a small line and call it 55DSL. When he created 55DSL I fell in love with it. I really liked the fact it was very colorful, denim-free and very graphical. So since then I worked part time and in 2000 I started working full time in 55DSL. What is different between 55DSL and the rest of the Diesel collections? Originally ‘55’ was not allowed to do denim. Only t-shirts, sweatshirts and more cargo pants and cotton pants, the staff that we used to wear at the time. After, we went to more action sport, snowboarding, skating and surfing and I loved it so much. The clothing used to have a technical approach. Then, we went into more street-wear. No more technical, but inspired by military and sports. The difference between then and now is the distribution and the target which is maybe the same age but a little lower, younger, with different attitude. So ‘55’ is more graphic oriented. We use a lot of irony in the graphics, we are very playful, and we are much smaller so our distribution is limited. Diesel is certainly a big brand and it is a denim-oriented business so this is the main difference between the two. Your father is one of the most famous persons in the fashion business. Do you think that you follow your father’s vision or you create your own one? My father gives you a lot of energy and motivates you to do new things by challenging you. He always wants to do more. That’s why if you stay with him and he has some ideas you have to follow him, otherwise you stay behind. I took this from my father. I am not as business mind oriented as my father is, but I think we share the fact that we both want to do new things. This has passed to 55DSL. So you don’t see yourself differentiating a lot from your father’s vision. Right? Well, we grew up in different times, so definitely his vision is really different than mine. The music he listens is different than mine, so as the people he hangs out. So everything that reflects my way of living is different than my father’s. Why do you think 55DSL is so big in Japan? Japan is a great country. Creativity has expanded and Japanese people have really good taste in colors and details. They have very good understanding. In 55DSL we experiment a lot with this and the Japanese people and market are willing to wear ‘55’. I visit Japan a lot in order to do research, this country is an endless source of inspiration. In terms of event, are you bringing those ‘Red Parties’? Yes. Basically my brother has a red room in his house so we called it ‘the red room’. Also because our last name is Rosso it is easily linked. So we are having this party, a lot of people come and we want to organize it also in Milan, London and Paris. I hope it’s going to be good. It is just a start.
What would you choose as something more characteristic, from the Fall - Winter collection? The new jackets are very nice, as well as some new graphics in our t-shirts and some cargo pants. We also like military so we focus on military details and really nice, feminine dresses. What about the Spring - Summer collection? We changed the silhouette of many t-shirts. People start wanting more on t-shirts. They are very easy to wear so it’s good to play around. The graphics are very strong and art oriented. We also have many sexy, female dresses. We play a lot with broken hearts and we use sexy graphics. The way we approach graphics is very ironic and fun. It’s the way we see things. Which is your favorite band? I have many bands that are my favorite. Recently though I’ve been listening to a band called ‘Geographer’, it’s new and I like it a lot, also to ‘The XX’. Apart from clothes and design, what would you say that it is your biggest passion? I like anything that is vintage. Sometimes when I go to the market I take a look at the post-cards from World War II, because it reminds me the way that my grandmother writes. She only attended the elementary school yet she writes much better that many others and I do. The way of writing back in these days was definitely better, beautiful calligraphy. So when I look at these post-cards, the calligraphy is very beautiful and the words they use are words that we don’t use anymore. It is crazy that you like the old staff and on the other hand you also like the futuristic part of Japan. Well I’ll tell you something. I was born in 1977 so for me it’s a special year. I’m talking to a lot of my friends from school and we say that we know what the year before and after the Internet was and this is very important. There is a beauty in this. I like saying this because not many people know it. Maybe one day, when we are old, a study on this will occur, because that year changed many things. I believe since Internet arrived, the reality of things changed. Maybe in a better way but still I love the previous one. Back then, if you liked music and going to clubs, you really had to look for the right bar, the right place and flyer. You probably still have your favorite flyer or a flyer’s graphics. Today though, flyers exist only digitally, so you don’t collect anymore. The passion of searching is now lost. Nowadays everything is too fast. There is a lack of beauty in this. I like the fastness too though. It is more grateful and helpful. So the balance of our age is good. That’s a really nice way to end the interview. The old, the new and somewhere in the middle it is us. It’s great!
GIDEON BOYS PLAYING MUSIC Η εκδοχή του ‘Deep Inside’ στην Αθήνα, το underground πάρτι του Λονδίνου αφιερωμένο στη house μουσική και ιδιαίτερα στη US Garage των αρχών της δεκαετίας του '90, έκανε το ντεμπούτο της στις 6 Νοεμβρίου. Το ΟΖΟΝ μίλησε με τον πρώτο καλεσμένο του Deep Inside Athens ραδιοφωνικό παραγωγό και resident DJ στο Λονδέζικο branch του Downlow Radio, DJ Gideon, σχετικά με τις μουσικές του προτιμήσεις και την εμπειρία του στο Downlow.
26
GIDEON IS PHOTOGRAPHED WITH SIMON, GENERAL MANAGER OF EAGLE LONDON
myspace.com/gideonberg
What kind of DJ is Gideon Berger? What do you usually like to play? A compulsive obsessive one I think. I collect gospel and reggae, deep house (and have a fat collection starting from 1990 - now) and vintage acid house. I also collect and play out soul and funk. Unfortunately I don’t feel I really own a record unless I own it on vinyl, I don’t DJ with CD’s, vinyl only hence the fact I had to make my best friend abandon his hand luggage on the flight over to DJ in Athens so he could take half my records. I am kind of skint most of the time too (the older I get the more expensive the records I seem to want to buy are). Music is my life and always has been. What should people expect from a typical Deep Inside party? Deep dark deep house with a distinctly east coast US flavour. No pop, no commercial homo bullshit….just the real thing. House music. Give us an idea about what Downlow Radio is about? The Downlow Radio is an online radio station permanently tuned into the homo-soul-funk underground. Playing disco, deep house, acid house, funk, soul, blues, reggae and gospel 24 hours a day. Our network of DJ’s and sound systems features some incredible DJ’s from the best homo cities on earth. New York, San Francisco, London, Rio De Janiero, Paris, Tokyo, Milan, Rome to name just a few. The Downlow Radio plays strictly non-commercial mostly black music and is the BEST 'not for profit' alternative to gay trash commercialism anywhere in the world. Εxactly what does your ‘Slow Jams’ show feature? Well the Slow Jams series are my passion really. Because my record collection is so hugely varied as far as tempos and styles and eras are concerned, the Slow Jams series are an opportunity for me to play deep soulful music across the entire spectrum of my collection. And necessarily the shows are not made to please the average dance-floor. They are for slow mellow partying, relaxing and loving. Try it out for yourself at thedownlowradio.com And what about all the commotion last summer with the NYC Downlow tour? The NYC Downlow tours UK festivals every summer. We build a huge life-size ruin of an NYC tenement (see picture below) where the murky homo fantasies of The Downlow crew fuse to resurrect New York’s golden age. Basically we set up a huge sound system behind the film set facade and party for four days. We have created a gay space at UK festivals that plays exceptional music we aim to permanently dispel the myth that gays listen to Lady Gaga and Kylie. Fuck that! What is the perfect DJing environment for you? Favourite place in the world to DJ? A sweaty black box with a massive sound system. And my favourite place is the NYC Downlow of course and Deep Inside and Horse Meat Disco too I guess. '70s Disco, '80s Italo, mid '80s protohouse or early '90s NY Style house extravaganza? Depends on my mood. Τo be honest, I’m not a massive fan of the Italo sound, not enough soul.
Ελίνα Γιουνανλή | Elina Giounanli
Tι είδους DJ είναι ο Gideon Berger; Τι σου αρέσει να παίζεις συνήθως; Tι είδους DJ είμαι; Καλή ερώτηση…ένας DJ με υπερβολικές εμμονές νομίζω. Η δισκογραφική μου συλλογή έχει από gospel και reggae μέχρι deep house και vintage acid house -έχω μια τεράστια συλλογή από το 1990 μέχρι σήμερα. Επίσης συλλέγω και παίζω δίσκους soul και funk. Δυστυχώς, δεν μπορώ να νιώσω ότι πραγματικά 'έχω' έναν δίσκο αν δεν είναι βινύλιο και δουλεύω σαν DJ μόνο με βινύλιο. Έτσι υποχρέωσα τον καλό μου φίλο να αφήσει τις αποσκευές χειρός του και να κουβαλήσει τους μισούς μου δίσκους στην πτήση μας προς Αθήνα. Ξοδεύω όλα μου τα χρήματα σε δίσκους και παρατήρησα ότι όσο μεγαλώνω τόσο πιο ακριβοί είναι οι δίσκοι που αγοράζω. Η μουσική είναι και ήταν πάντοτε η ζωή μου. Τι να περιμένει το κοινό από μια Deep Inside βραδιά; Πραγματική dark deep house με επιρροές από US east coast. Καθόλου ποπ, ούτε εμπορικές homo βλακείες, μόνο τον πραγματικό ήχο: house music. Δώσε μας μια ιδέα για το τι είναι το Downlow Radio; Το Downlow Radio είναι ένας διαδικτυακός ραδιοφωνικός σταθμός συντονισμένος στη homo-soul-funk underground μουσική. Με disco, deep house, acid house, funk, soul, blues, reggae και gospel 24 ώρες. Το δίκτυο με τους DJs και τα sound systems περιλαμβάνει μερικούς από τους πιο εκπληκτικούς DJs από τις καλύτερες homo πόλεις στον πλανήτη: Νέα Υόρκη, Σαν Φρανσίσκο, Λονδίνο, Ρίο, Παρίσι, Τόκιο, Μιλάνο, Ρώμη. Το Downlow Radio παίζει αυστηρά μη-εμπορική κυρίως μαύρη μουσική και είναι το καλύτερο ‘μη κερδοσκοπικό’ αντίβαρο σε όλο το εμπορικό gay trash που υπάρχει παντού στον κόσμο. Tι ακριβώς περιλαμβάνει το Slow Jams σόου σου ; Το πρόγραμμά μου στο Slow Jams είναι το μεγάλο μου πάθος. Η δισκογραφική μου συλλογή είναι τόσο μεγάλη σε ποικιλία ρυθμών, στιλ και εποχών και τα Slow Jams μου δίνουν την ευκαιρία να παίξω deep soulful μουσική μέσα από όλο το φάσμα της δισκογραφίας μου. Τα σόου αυτά δεν στοχεύουν να ευχαριστήσουν τον μέσο ακροατή χορευτικής μουσικής, πρόκειται για αργό ώριμο πάρτι χαλάρωσης και αγάπης. Δοκιμάστε το στο thedownlowradio.com Και τι έγινε το προηγούμενο καλοκαίρι με το NYC Downlow tour; Το NYC Downlow περιοδεύει στα φεστιβάλ της Βρετανίας κάθε καλοκαίρι με ένα τεράστιο σκηνικό μιας πραγματικού μεγέθους κατεστραμμένης πολυκατοικίας στη Νέα Υόρκη. Εκεί οι σκοτεινές φαντασιώσεις της Downlow ομάδας συναντούν την χρυσή εποχή της πόλης. Βασικά στήσαμε ένα μεγαλειώδες ηχητικό σύστημα πίσω από την πρόσοψη και κάνουμε ασταμάτητο πάρτι με ένα πρωτοπόρο gay σκηνικό στα φεστιβάλ της Αγγλίας που παίζει εξαιρετική μουσική. Προσπαθούμε να διαλύσουμε τον μύθο που έχει τους gay να ακούν μόνο Lady Gaga και Kylie. Fuck that! Ποιες είναι για σένα οι ιδανικές συνθήκες για DJing; Το καλύτερο μέρος στον κόσμο για έναν DJ; Ένα μαύρο κουτί με ένα τεράστιο sound system… Το καλύτερο μέρος για DJing είναι φυσικά το NYC Downlow όπως επίσης το Deep Inside και το Horse Meat Disco. '70s Disco, '80s Italo, μέσα '80s protohouse ή αρχές '90s NY Style house extravaganza; Εξαρτάται από την διάθεση. Για να είμαι ειλικρινής δεν είμαι φανατικός του Italo ήχου, δεν έχει αρκετό soul μέσα του.
Βαγγέλης Καμαράκης | Vangelis Kamarakis
The Athens branch of ‘Deep Inside’, the London underground party celebrating house music culture focusing on the early 90s US Garage form, debuted on November 6th. OZON magazine caught up with DJ Gideon, radio producer for Downlow Radio, London's branch resident DJ and first guest of Deep Inside Athens, for a chat on his DJ style, his musical preferences and the Downlow experience.
WE LIKE YOUR STYLE BOYS IN BLACK Νίκος Κατσαρός / Nikos Katsaros Styling: Χαράλαμπος Νικολάου / Charalampos Nikolaou Model: Aris Michail (VN Models)
Actually, black is the new black. Black dress code inspired this ‘we like your style’ since it is a colour beyond trends or personal style. It has been a landmark of style for decades. Whether it is the black that accompanies the severity of a formal outfit or the black that reflects the gothic culture’s dark mood, it has been strongly imposed in our purchases and our personal style, since no matter how many black items one has in his wardrobe, they are never enough. It is a color that we always prefer because despite being safe, it has a dynamic character, an aesthetic simplicity and elegance. In the unlikely case in which black vanishes from the designers’ preferences, nobody will ever abandon it since black symbolizes more a lifestyle than a transient phenomenon.
28
Actually, black is the new black. Το μαύρο dress code ενέπνευσε το ‘we like your style’ αφού το απόλυτο αυτό χρώμα ξεπερνά τάσεις και προσωπικό γούστο και αποτελεί ορόσημο του στυλ εδώ και δεκαετίες. Από το μαύρο που συνοδεύει τη σοβαρότητα ενός επίσημου ενδύματος έως το μαύρο που αντανακλά το σκοτεινό ύφος της γκόθικ κουλτούρας, έχει επιβληθεί για χρόνια στις αγορές μας και στο προσωπικό μας στυλ. 'Οσα μαύρα κομμάτια και να έχεις στη γκαρνταρόμπα σου ποτέ δεν είναι αρκετά. Ένα χρώμα που προτιμάμε γιατί ενώ είναι πάντα ασφαλές, δεν παύει να έχει μια δυναμική, μια ατμοσφαιρικότητα και μια αίσθηση απλότητας και κομψότητας. Στην απίθανη περίπτωση που το μαύρο εκλείψει από τις προτιμήσεις των σχεδιαστών, δεν θα το αποχωριστεί κανένας μας μιας και πρόκειται περισσότερο για τρόπο ζωής παρά για ένα παροδικό φαινόμενο.
ΜΠΛΟΥΖΑ / SHIRT 3GUYS | GLOVES / ΓΑΝΤΙΑ FREDDY (BODY ART S.A.)
Χαράλαμπος Νικολάου | Charalampos Nikolaou
ΔΕΡΜΑΤΙΝΟ ΜΠΟΥΦΑΝ / LEATHER JACKET DITCHER (ATTRATTIVO) | ΦΟΡΜΑ / TRACKSUIT BODYTALK
ΠΟΥΛΟΒΕΡ / SWEATER WeSC (PRIME TIMERS) | ΚΑΣΚΟΛ / SCARF LEE (VF HELLAS)
ΜΠΟΥΦΑΝ / JACKET ΒΟDYTALK
ΜΠΟΥΦΑΝ / JACKET BENCH (PRIME TIMERS) | ΦΟΡΜΑ / TRACKSUIT FREDDY (BODY ART S.A.) AKOYΣTIKA / HEADPHONES WeSC (PRIME TIMERS)
4FASHIONSHAKE II FASHION UPSIDE DOWN
ATOPOS cvc presenting Ted Polhemus + Matthieu Lavanchy + Schmidttakahashi + Romina Karamanea = 4FASHIONSHAKE II Η μόδα, το σώμα, η φωτογραφία, η μουσική και το film συναντήθηκαν στις 9 Νοεμβρίου στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης σε ένα ραντεβού που στήθηκε για δεύτερη φορά από την ομάδα του OZON. Στόχος, ο φρέσκος δημιουργικός αέρας και οι γέφυρες ανάμεσα σε μόδα, σύγχρονη τέχνη και νεανική κουλτούρα.
30
schmidttakahashi / 4FASHIONSHAKE II
Special thanks to: Periscope Hotel Semiramis Vice Versa AKTO Gino VN models A star alliance member, Swiss Air MTV Greece OFF radio elculture.gr
4fashionshake.com
Models: Panayiotis, Aris M. (VN Models)
Γιώργος Καπλανίδης | Yiorgos Kaplanidis
Ιωάννα Παπάζογλου | Joanna Papazoglou
Fashion, body, photography, music and film met at 9th of November at Michael Cacoyannis Foundation for a second rendez-vous, set by the team of OZON. The goal: letting some fresh, creative breeze in and building bridges that connect fashion, contemporary art and youth culture.
4FASHIONSHAKE is a innovation attempt. Its definition as a fashion event is successfully descriptive but not quite exclusive. Under this name an attempt is lying to shake fashion up, fashion as it is being presented through trashy television shows, as 'the next big trend', of glitter and lower-class embellishment. This cultural event demands to demonstrate fashion as something more than a product of instant consumption, lacking inspiration, that has its fate pre-written 'from advertisement to windows display, to consumption, to being out-of-season'. 4FASHIONSHAKE's goal is to become an interactive platform that connects creators, artists and public, that does justice to fashion as a cultural product that benefits from the various new artistic mediums of presentation. It is an attempt to merge fashion with other artistic forms, including technology. Therefore, OZON met with ATOPOS Contemporary Visual Culture, the cultural organization founded by Vasilis Zidianakis and Stamos Fafalios in 2003, an experimental forum on innovative phenomena of our contemporary visual culture with emphasis on the human body and dressing. In order to achieve our common purpose, ATOPOS cvc has invited the prominent anthropologist, writer and photographer Ted Polhemus. 4FASHIONSHAKE II started with style lecture by Ted Polhemus, on the subject 'Atopic Bodies', that is also included in ATOPOS cvc new publication 'Not a Toy, Radical Characters in Fashion and Costume' in collaboration with Pictoplasma Berlin. The style lecture was followed by our second guest's photo exhibition, Matthieu Lavanchy, winner of Hyères Festival. Matthieu, brought to Athens apart from his awarded safety paranoid-inspired pictures, his colorful shorts, as well, proving double-wise his Swiss origin. Part Two of 4FASHIONSHAKE II: The light of Michael Cacoyannis Foundation go off. The atmosphere changes. The Berlin-based designer duo schmidttakahashi of Eugenie Schmidt and Mariko Takahashi take the stage to present their 'Reanimation' project. A collection based on the idea of recycling, made by used garments. A microchip is attached to each piece carrying information on the color, fabric and former history. Pause. The public's eyes scroll up on the wall, where the fashion films of Digitaria label and designer Christos Costarellos are being projected. Right after that, Joalz along with singer Mary Tsoni perform live the theme-song of 4FASHIONSHAKE II. Next comes the fashion show of CSM graduate, London-based, Romina Karamanea. Her ethereal designs and textures, inspired by natural phenomena and geology, surprise us, coming from a designer that got us used to dark-pallet, architectural structures. The program of 4FASHIONSHAKE II could not of course come to an end without a closing party on the 3rd floor of Michael Cacoyannis Foundation. Along with the music selections by Bad Spencer and the cocktails of Absolut, public, artists and OZON team celebrated the successful conduct of the second 4FASHIONSHAKE.
TED POLHEMUS / 4FASHIONSHAKE II
To 4FASHIONSHAKE είναι ένα δημουργικό ‘ταρακούνημα’. Ο τίτλος fashion event το προσδιορίζει επιτυχημένα αλλά όχι απόλυτα . Κάτω από αυτό το όνομα κρύβεται μια απόπειρα να αποτινάξουμε την μόδα του 'πρωινάδικου', του επόμενου 'next big thing', των στρας των γάμων και των πανηγυριών. Επιθυμούμε να δείξουμε πως η μόδα δεν είναι ένα ξερό, ανέμπνευστο, αμιγώς καταναλωτικό προϊόν με προδιαγεγραμμένη πορεία από την διαφήμιση, στη βιτρίνα, στη κατανάλωση και τέλος στο ΄ξεπερασμένο'. Στόχος του 4FASHIONSHAKE είναι να αποτελέσει μία πλατφόρμα αλληλεπίδρασης ανάμεσα σε δημιουργούς, καλλιτέχνες και κοινό που να δικαιώνει τη μόδα ως ένα πολιτιστικό προϊόν που εκμεταλλεύεται τις ποικίλες νέες μορφές καλλιτεχνικής παρουσίασης. Είναι μια προσπάθεια σύζευξης της μόδας με τις υπόλοιπες καλλιτεχνικές μορφές, συμπεριλαμβανομένης και της τεχνολογίας. Έτσι, το OZON συναντήθηκε με την ATOPΟS Contemporary Visual Culture, τον πολιτιστικό οργανισμό του Βασίλη Ζηδιανάκη και του Σταύρου Φαφαλιού, που από το 2003 αποτελεί ένα πειραματικό φόρουμ πάνω σε καινοτόμα φαινόμενα του σύγχρονου οπτικού πολιτισμού με ιδιαίτερη έμφαση σε ό,τι αφορά το ανθρώπινο σώμα και ένδυμα. Για την επίτευξη του κοινού σκοπού μας, η ATOPOS cvc κάλεσε τον διακεκριμένο ανθρωπολόγο, συγγραφέα και φωτογράφο Ted Polhemus. Το 4FASHIONSHAKE II ξεκίνησε με το style lecture του Ted Polhemus, με θέμα τα 'Atopic Bodies', που πραγματεύεται και η καινούργια έκδοση 'Not a Toy. Radical Characters in Fashion and Costume' της ATOPOS cvc, σε συνεργασία με το Pictoplasma Berlin. Την ομιλία διαδέχτηκε η έκθεση του δεύτερου καλεσμένου του 4FAHIONSHAKE II, του νεαρού φωτογράφου και νικητή στον τομέα φωτογραφίας του διεθνούς Φεστιβάλ της Hyères, Matthieu Lavanchy, που έφερε στη φθινοπωρινή Αθήνα, εκτός από τις safety paranoid-inspired φωτογραφίες του και τις πολύχρωμες βερμούδες του, μαρτυρώντας διπλά την Ελβετική καταγωγή του. Δεύτερο μέρος του 4FAHIONSHAKE II. Τα φώτα του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης χαμηλώνουν. Η ατμόσφαιρα αλλάζει. Το σχεδιαστικό δίδυμο scmidttakahashi από το Βερολίνο, των Eugenie Schmidt και Mariko Takahashi, παρουσιάζει στα πλαίσια του 'Reanimation' project μια κολεξιόν βασισμένη στην ιδέα της ανακύκλωσης, χρησιμοποιώντας μεταποιημένα ρούχα που έχουν ήδη φορεθεί. Προσαρμοσμένο στο κάθε κομμάτι είναι ένα microchip που φέρει πληροφορίες σχετικά με το χρώμα, το υλικό και την 'ιστορία' του κάθε ρούχου. Παύση. Τα μάτια ανεβαίνουν στο projection wall όπου προβάλλονται τα fashion films για το label Digitaria και για τον σχεδιαστή Χρήστο Κωσταρέλλο. Αμέσως μετά οι Joalz με την Μαίρη Τσώνη ερμηνεύουν live το τραγούδι που έντυσε μουσικά το 4FAHIONSHAKE II. Επόμενο fashion show αυτό της ελληνίδας σχεδιάστριας με έδρα το Λονδίνο Romina Karamanea. Τα αιθέρια ρούχα και οι υφές εμπνευσμένες από τα φυσικά φαινόμενα και την γεωλογία εκπλήσσουν, προερχόμενα από μία σχεδιάστρια που έχει συνδυάσει το όνομα της με σκοτεινές, αρχιτεκτονικές δομές. Το πρόγραμμα του 4FAHIONSHAKE II δεν θα μπορούσε να ολοκληρωθεί χωρίς το closing party στον 3ο όροφο του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης. Με τη μουσική του Bad Spencer και τα cocktails της Absolut Vodka, κοινό, καλλιτέχνες και διοργανωτές ευχαριστήσαμε όσους συμμετείχαν στην διοργάνωση και γιορτάσαμε την επιτυχημένη διεξαγωγή του δεύτερου 4FASHIONSHAKE.
destroy all monsters @ amp 11.11.10 – 15.01.11 επικούρου 26 & κορίνης 4, αθήνα / 26 epikourou & 4 korinis, athens +30 210 3251881
caroline may @ the apartment gallery 10.11.10 – 08.01.11 ιθάκης 29α, αθήνα / 29a ithakis str., athens +30 210 3215469
τέχνης πολιτική @ εθνικό μουσείο σύγχρονης τέχνης / national museum of contemporary art 13.10.10 – 30.01.11 βας. γεωργίου Β 17-19 & ρηγίλλης, αθήνα / B 17-19 vassileos georgiou & rigillis str., athens +30 210 9242111
claire fontaine @ helena papadopoulos (amp) 11.11.10 – 15.01.11 επικούρου 26 & κορίνης 4, αθήνα / 26 epikourou & 4 korinis, athens +30 210 3251881
ειρήνη ευσταθίου / eirene efstathiou @ eleni koroneou gallery 25.11.10 – 15.01.11 δημοφώντος 30 & θορικίων 7, αθήνα / dimofontos 30 & thorikion 7, athens +30 210 3411748
άρτεμις ποταμιάνου / artemis potamianou @ fizz gallery 09.11.10 – 04.12.10 βαλαωρίτου 9γ, αθήνα / 9c valaoritou str., athens +30 210 3607598
drawing in sculpture @ kappatos gallery 11.11.10 – 11.12.10 αθηνάς 12, μοναστηράκι, αθήνα / 12 athinas str., monastiraki, athens +30 210 3217931
scott myles @ the breeder 18.11.10 – 08.01.11 Ιάσονως 45, μεταξουργείο, αθήνα / 45 iasonos str., metaxourgeio, athens
αλέξης ακριθάκης / alexis akrithakis @ kalfayan galleries 02.12.10 – 31.10.10 χάρητος 11, κολωνάκι, αθήνα / 11 charitos str., kolonaki, athens +30 2310 231187
andré butzer & thomas winkler @ xippas gallery 24.11.10 – λ. δημοκρατίας 196 αχαρναί, αθήνα / dimokratias ave. 196 acharnai, athens +30 210 2322614
κωστής βελόνης / kostis velonis @ ad gallery 15.11.10 – 16.01.10 παλλάδος 3, αθήνα / 3 pallados str., athens +30 210 322 87 85
+30 210 3317527
32
βάσω κατράκη / vaso katraki @ μουσείο κυκλαδικής τέχνης / museum of cycladic art 04.11.10 – 31.01.11 νεοφύτου δούκα 4, βασ. σοφίας & ηροδότου 1, αθήνα / 4 neofitou douka, vas. sofias & irodotou 1, athens +30 210 7228321-3
Γιώργος Καπλανίδης / Yiorgos Kaplanidis
ART AGENDA
Athens Photo Festival
EΛΛΗΝΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ
ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ 2010
UNDER THE BRIDGE //
Το πρόγραμμα του Athens Photo Festival 2010 κορυφώνεται με τα εγκαίνια του εκθεσιακού προγράμματος UNDER THE BRIDGE, που θα πραγματοποιηθούν την Παρασκευή 19 Νοεμβρίου στο Κτίριο Πεζογέφυρας-Εσπλανάδας (δίπλα στο γήπεδο Tae Kwon Do), Ολυμπιακός Πόλος Φαλήρου. Το κτίριο της πεζογέφυρας διαμορφώνεται ως μία πολιτιστική υποδομή που διασταυρώνει επιλεγμένες καλλιτεχνικές προσεγγίσεις, λειτουργώντας ως πλατφόρμα σύζευξης και αληλλόδρασης καλλιτεχνικών εγχειρημάτων που καλύπτουν μία επιφάνεια συνολικού εμβαδού 4.500 τ.μ. Το πρόγραμμα πλαισιώνεται από κύκλο διαλέξεων, τη λειτουργία πωλητηρίου φωτογραφικών βιβλίων, εφαρμογή εκπαιδευτικών προγραμμάτων για παιδιά, πρόγραμμα εθελοντισμού και ειδικές ξεναγήσεις.
IN THE CITY //
Το εκθεσιακό πρόγραμμα IN THE CITY περιλαμβάνει ατομικές και ομαδικές εκθέσεις, που φιλοξενούνται σε ένα μεγάλο αριθμό γκαλερί, μουσείων, μορφωτικών ινστιτούτων και άλλων εκθεσιακών χώρων της Αθήνας.
ΕΓΚΑΙΝΙΑ: ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 19 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ, 20:00
KΤΙΡΙΟ ΠΕΖΟΓΕΦΥΡΑΣ-ΕΣΠΛΑΝΑΔΑΣ, ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΠΟΛΟΣ ΦΑΛΗΡΟΥ
ΧΟΡΗΓΟΣ:
ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ:
www.hcp.gr
APhF
10
➜
ΧΟΡΗΓΟΙ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ:
34
Models: Panayiotis, Pavel, Aris M. (VN Models)
Γιώργος Καπλανίδης / Yiorgos Kaplanidis
Danai Alaska
UPSIDE DOWN BOY YOU TURN ME
Τα αγόρια τρέχουν στους δρόμους, κάνουν φασαρία, ψηλώνουν απότομα και ξαφνικά αναγκάζεσαι να σηκώνεις το βλέμμα.Τα μάτια τους είναι κιτρινοπράσινα, τα μάγουλα τους βαθουλωμένα, όλα τα αγόρια που ξέρω μοιάζουν με το Μόγλι. Ασθενικά αδύνατα πάντα. Είναι εκείνοι που δε μεγαλώνουν ποτέ, που όλο θέλουν να παίζουν, που τσακώνονται και είναι πάλι φίλοι. Εκείνοι που σε χαζεύουν από μακρυά, δεν έρχονται να σου μιλήσουν και φεύγουν δυστυχισμένοι που όλα πήγαν στραβά. Είναι μουσικοί, ζωγράφοι, δύτες και αστροναύτες αλλά βασικά δουλεύουν σε μπαρ. Και μετά τα αγόρια γίνονται άνδρες. Στρατός, στάνταρ μισθός και οικογένεια και σε σέρνουν ξημερώματα σε δωμάτια προστατευμένα. Γίνονται εκείνοι που δε σου δίνουν αυτό που θέλεις αλλά αυτό που χρειάζεσαι. Και όμως τα πράγματα είναι απλά όταν δε χρειαζόμαστε τίποτα αλλά θέλουμε ο ένας τον άλλον, όταν είναι αρχή μιας χειμωνιάτικης νύχτας και εμείς είμαστε έτοιμοι να ζήσουμε μια μεγάλη περιπέτεια. Boys run on the streets, causing panic; they grow up fast, suddenly forcing you to raise your head up. Their eyes are yellowish green, cheeks are sunken, all the boys I know of, look just like Mogli. Always skinny. They are the ones who never grow up, who always want to play, who argue with each other but go back to being friends again. The ones who stare at you from a safe distance but never take the first step, leaving sad it all went wrong. Musicians, painters, divers and astronauts, but really they just work in a bar. And then boys become men. The army, set salary, family and being dragged at dawn in protected rooms. They become the ones who give you what you need, not what you want. But then again, things are simple when we need nothing and we just want each other, when it's the beginning of a winter night and we are ready to live a great adventure.
DAMIR DOMA EERIE BOYS
Γεννημένος στην Κροατία, ο Damir Doma ξεκίνησε το ομώνυμο fashion label του πριν τέσσερα χρόνια. Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα έχει καθιερωθεί ανάμεσα σε luxury brands του Παρισιού, ως ένας από τους πιο ισχυρούς σχεδιαστές στο χώρο της ανδρικής μόδας. Οι αέρινες σιλουέτες, οι ανάλαφροι όγκοι και η υψηλή ραπτική σε εξαίσια υφάσματα δεν προκαλούν έκπληξη όταν μάθει κανείς ότι δημιούργησε την εταιρία του έχοντας ως μέντορα τον Raf Simons. Ο Doma μιλάει για ΘΕΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΑΡΝΗΤΙΚΕΣ κριτικΕΣ, τον άνδρα για τον οποίο σχεδιάζει και για την εκπληκτική άνοδο της δουλειάς του.
36
The Croatian-born designer Damir Doma started his eponymous fashion label four years ago. In just a short period of time Doma has become an established name among the great luxury brands in Paris and one of the most influential men in menswear today. His draped silhouettes, flowing volumes and soft tailoring in exquisite fabrics designs comes as no surprise when one learns that he has modelled his company after his mentor, Raf Simons. Doma talks about criticism, the label’s meteoric rise and Damir Doma the Man.
Matthew Zorpas damirdoma.com
Πώς πρωτοξεκίνησες στο χώρο της μόδας; Τι σπουδές έκανες και ποια η επαγγελματική σου εμπειρία; Η μητέρα μου είναι σχεδιάστρια μόδας και κυριολεκτικά μεγάλωσα στο ατελιέ της παίζοντας με τη αδερφή μου με σχέδια και ρετάλια. Τελειώνοντας το σχολείο σπούδασα σχέδιο μόδας αλλά θα έλεγα ότι τις σπουδαιότερες γνώσεις μου τις πήρα χωρίς αμφιβολία από τη μητέρα μου και όλους αυτούς που δούλευαν στο ατελιέ. Η ζωή σου μέχρι τώρα ήταν απρόβλεπτη. Μεγάλωσες και σπούδασες στη Γερμανία, τώρα ζεις στο Παρίσι και συμμετέχεις στην Paris Fashion Week... Ναι, νιώθω ότι ο χρόνος περνά γρήγορα και δεν βρίσκω ούτε λεπτό για να συνειδητοποιήσω όλα αυτά που μου έχουν συμβεί. Είμαι πάντως ευγνώμων με την ευκαιρία που μου δίνεται. Στη Γερμανία έχεις χαρακτηριστεί ως ένας από τους σημαντικότερους σχεδιαστές ρούχων. Ποια πλευρά της δουλειάς σου την κάνει μοναδική; Υποθέτω πως είναι το προσωπικό μου όραμα και η προσέγγισή μου. Προσπαθώ πάντα να βλέπω την ευρύτερη εικόνα των πραγμάτων και να μην χάνομαι σε ασήμαντες λεπτομέρειες. Ταυτόχρονα, βλέπω όλες τις δημιουργίες μου σαν προϊόντα με σκοπό να τα βελτιώνω από σεζόν σε σεζόν. Δεν προσφέρω απλά ένα προϊόν, αλλά το προσωπικό μου σύμπαν! Ποιος είναι ο άνδρας που έχεις στο μυαλό σου όταν σχεδιάζεις; Ποιο το concept των ρούχων σου; Είναι ισχυρός και περήφανος και ταυτόχρονα ευαίσθητος. Οι άνθρωποι που φορούν τα ρούχα μου πρέπει να είναι ανοιχτοί σε νέες εμπειρίες γιατί σίγουρα αυτά θα επηρεάσουν τον τρόπο με τον οποίο κινούνται και φέρονται αφού έχουν απόλυτη σχέση με τα υλικά, τον όγκο, τη ρευστότητα. Πώς είναι να έχεις τον Raf Simons σαν μέντορα; Ουδέν σχόλιο, συγνώμη! Ποιους διάσημους θα ήθελες να ντύσεις; Νομίζω ο Christopher Walken δείχνει πάντοτε φανταστικός και σίγουρα τον David Bowie! Λατρεύω τους Radiohead, τους Placebo, τους Sigur Ros την Sigourney Weaver και την Nadja Auermann. Tι σε εμπνέει δημιουργικά και ποια είναι η ισχυρότερη σου επιρροή από τον χώρο της μόδας; Οι αναφορές μου σχετικά με τη μόδα έρχονται από τα τέλη του '70 και την δεκαετία του '80. Λατρεύω τον πρώιμο Giorgio Armani καθώς και τον Issey Miyake. Είμαι ενστικτώδης άνθρωπος και τα συναισθήματα μου αποτελούν βάση της δουλειάς μου. Επίσης με εμπνέουν διάφοροι καλλιτέχνες όπως ο Kiefer και ο Beuys. Ποια είναι η μεγαλύτερη αδυναμία σου; Οφείλω να ομολογήσω ότι δεν έχω μεγάλη υπομονή. Ποια είναι η βασική κριτική που έχεις αντιμετωπίσει; Πιστεύω ότι η μόδα έχει να κάνει με την αλλαγή και είμαι ένας σχεδιαστής που προσπαθεί να αλλάζει σε κάθε σεζόν, κάτι που έμαθα κατά τη διάρκεια της θητείας μου στην Αμβέρσα. Ορισμένες φορές οι άνθρωποι αντιδρούν φοβισμένα στα πράγματα που δεν γνωρίζουν αλλά με τον χρόνο ο αντίκτυπος πάνω τους είναι ακόμα μεγαλύτερος. Αυτό ουσιαστικά το πέρασα και με τις δύο κολεξιόν. Όταν ξεκίνησα, τα μέσα ενημέρωσης αδυνατούσαν να χειριστούν τα σχήματα και τους όγκους στα ρούχα μου, δεν μπορούσαν να με κατατάξουν σε καμία κατηγορία μέχρι που κάποιος βρήκε τον όρο soft tailoring. Το ίδιο ακριβώς συνέβη και με τα γυναικεία. Οι μεγάλοι όγκοι προκάλεσαν αντιδράσεις αλλά η γνώμη μου είναι πως ευνοούν την αντίθεση: κάτω από ένα τεράστιο παλτό, κρύβεται ένα κομμάτι απαλό ύφασμα, εύθραυστο και ευαίσθητο. Πιστεύεις ότι είναι συναρπαστικό ή τρομακτικό να είναι κανείς νέος σχεδιαστής σήμερα; Υπάρχει κάποιο μυστικό επιτυχίας; Υποθέτω ότι το μυστικό είναι να είσαι πραγματικά συγκεντρωμένος στον στόχο σου. Ένας δημιουργός πρέπει να γνωρίζει ποιος είναι και που θέλει να πάει. Ο ανταγωνισμός στην αγορά είναι τεράστιος και το σημαντικό για μια εταιρεία είναι να είναι συμβατή με τις αγορές και γι' αυτό πιστεύω ότι μετράει το τι προσφέρεις -ένα ολόκληρο σύμπαν- και όχι απλά και μόνο ρούχα. Ποια ήταν για σένα η εμπειρία στο ‘Swiss Textiles Award’; Ποιο το μεγαλύτερο μάθημα που σου δίδαξε; Έχω την εντύπωση ότι στο βραβείο αυτό θα επέλθουν κάποιες σημαντικές αλλαγές κάτι που πιστεύω ότι είναι αναγκαίο έτσι ώστε η Swiss Textiles να στέλνει ένα ξεκάθαρο μήνυμα του τι ακριβώς είναι. Ποιο δηλαδή το νόημα του βραβείου και ποια τα κριτήρια επιλογής των νικητών αλλά και το επίπεδο των συμμετεχόντων; Νομίζω είναι αρκετά τυχαία η μετάβαση από τον περσινό νικητή Alexander Wang στη φετινή Mary Katrantzou. Ποια τα μελλοντικά σχέδια της εταιρείας σου; Θέλουμε να φτιάξουμε μια ισχυρή και σταθερή βάση στις δύο επόμενες σεζόν που θα μας δώσει την ευκαιρία να οικοδομήσουμε ένα πραγματικά δυνατό οίκο στο μέλλον. Η μόδα πλέον κινείται εξαιρετικά γρήγορα με τόσους πολλούς νέους σχεδιαστές που βγαίνουν κάθε σεζόν, έτσι για εμάς το πιο επιθυμητό πράγμα, είναι να συνεχίσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο δυναμικά. Ποιο είναι το πρότζεκτ των ονείρων σου; Να σχεδιάσω για έναν από τους ήρωες μου!
38
Αινείας: ΠΟΥΚΑΜΙΣΟ / SHIRT LOIS (Premium Gifts) | ΔΙΟΓΕΝΗΣ: ΦΟΥΤΕΡ / JUMPER ΗUMOR (MONOI) | ΓΙΩΡΓΟΣ: ΖΑΚΕΤΑ / CARTIGAN BODYTALK ΠΑΝΤΕΛΟΝΙ / TROUSERS LOIS (Premium Gifts)
How did you get into fashion design? What is your educational and professional background? My mother is a fashion designer and I basically grew up in her atelier. She kept me and my sister busy with drawing and playing with her left over materials. After high school I studied fashion design but I’d say that the crucial point was definitely the things I learned from my mother and the people working in the atelier. What has life been like for you, since you grew up and graduated in Germany, and now moved and showing your collections at Paris Fashion Week? Yeah, time is passing rapidly for me! Sometimes it’s quite hard to find the time and reflect over the last years. I’m just super grateful for having the chance to do what I’m doing. In Germany they named you as one of the most important fashion designers in the country. What aspect of your work makes it unique? I guess it’s my personal vision and my approach. I’m always trying to see things in a bigger picture and not only work on the little details. At the same time I see all my pieces as products and this means that I want to improve the stuff from season to season! I’m not just offering a product but my own universe! Who is the Damir Doma Man? How will you describe the concept of your clothes? The Damir Doma man is a strong and proud and at the same time he needs to have a certain sensibility. People wearing my clothes need to be open for a new experience. My clothes are about materials, volume and fluidity. My garments should influence the way people move and act in a very strong way. What was it like mentored by Raf Simons? No comment! Sorry! Which celebrities would you most like to style? I think Christopher Walken is still fantastic, but definitely David Bowie! I love Radiohead, Placebo, Sigur Ros, Sigourney Weaver is great and I adore Nadja Auermann. What inspires you creatively? Who is your strongest fashion influence? My fashion references are coming from the late 70’s and 80’s. I love early Giorgio Armani and also Issey Miyake. I believe I’m a very instinctive person and my emotions are often also the base of my work. I get very inspired by certain artists such as Kiefer and Beuys. What is your greatest weakness? I have to admit that I’m not tooo patient. What is the main criticism your collections have faced? I believe that fashion is about change and I am a designer who tries to change season after season. This is what I learned during my period in Antwerp. Sometimes when you face people with things they are not used to, they get a little scared but after a while the impact on them will be even bigger. This is what I basically went through with both collections. When I started with menswear, the press couldn’t really handle the shapes and the volumes and they couldn’t work out which box they should put me in until someone created the term soft tailoring. The same thing happened with the womenswear. People got slightly scared of the big volumes but I always think that it’s about contrast! Under a huge coat you’ll find a piece of clothe that is soft, fragile and sensitive. Do you think today is an exciting or a frightening time to be a young designer? Is there any off-the-shelf secret for creative success? I guess the secret is to be really focused! A creator needs to know who he or she is and where he or she wants to go so that’s crucial. I believe that these days it’s about offering and showing a universe and not just clothes. The competition on the market is enormous and it’s really important that the brand is very compatible with the markets. How was the ‘Swiss Textiles Award’ experience? What was the most important lesson it taught you? I had the impression that the award is about to face quite some changes and I believe that it’s really important that the Swiss Textiles send out a clear message. What is the event about? What are the criteria for winning the prize and what’s the level of the competitors? I think that it’s quite random to shift from last years winner Alexander Wang to this year's winner Mary Katrantzou. So what are your future plans for the Damir Doma brand? We want to built a strong and solid base in the next two seasons that gives us the chance to built a really strong house in the future. Fashion got extremely fast moving and there are so many new designers coming up each season. So the most desirable thing is to have the chance to do what we’re doing as long as possible. What would be your dream project? A dream project would be to design for one of my fashion heroes!
JACOPO J. MOSCHIN
jacopomoschin.com
Jacopo J. Moschin is an up and coming photographer who has widely worked in fashion with the world’s best labels and designers such as Valentino and Louis Vuitton and style magazines like Metal (Spain), War (UK), and SangBleu (switzerland). his work explores images of contemporary masculinity, WHILE FOR HIS 'EAST LONDON BOYS' PROJECT HE PORTRAYS artists, fashion students, designers and all kinds of crowds from Hackney, Brick Lane and Shoreditch for what they are; beautiful, dreamy, gentle and sometimes eerie. They are all boys who defy dominant concepts of masculinity, bound to their narcissism, untouchably fragile, ‘Angel-headed.
Jacopo J. Moschin
Ανδρέας Δημόπουλος | Andreas Dimpoulos
SHOOTING BOYS
O Jacopo J. Moschin είναι ένας ανερχόμενος φωτογράφος που έχει εργαστεί στο χώρο της μόδας ΓΙΑ μερικές από τις καλύτερες εταιρείες και σχεδιαστές όπως ο Valentino και η Louis Vuitton, ενώ συνεργάζεται με περιοδικά όπως το Metal (Ισπανία), War (ΑΓΓΛΙΑ), και SangBleu (ΕΛΒΕΤΙΑ). με τη δουλειά του διερευνα εικόνες του σύγχρονου ανδρισμού, συγκεκριμένα ΜΕ ΤΟ ΠΡΟΤΖΕΚΤ ΤΟΥ 'EAST LONDON BOYS', Καλλιτέχνες, σπουδαστές μόδας, σχεδιαστές και όλων των ειδών τα πλήθη από Hackney, Brick Lane και Shoreditch παρουσιάζονται όπως ακριβώς είναι: όμορφοι, ονειρικοί, διακριτικοί και ενίοτε απόκοσμοι. Είναι αγόρια εύθραυστα και ανεπηρέαστα που αψηφούν τη δεσπόζουσα έννοια της αρρενωπότητας και αγαπούν το ναρκισσισμό τους.
What is it about East London Boys that fascinates you? When, some time ago, I first started out the project, it was the entire zone that was fascinating me. London is always changing and the East has become a nest for creativity, fashion, design, art and photography. As a result a lot of young people have been moving there and they represent a certain young society that belongs to London only. Apart from the social side I was interested in portraying them with as much simplicity as possible, like the sons of a modern, elegant and ethereal beauty, which is unique of London but can also recall the works of Hedi Slimane or Gareth Pugh. What was different in the process of shooting for this project to fashion shootings? Fashion shootings, even the most simple and honest ones, are kind of fake as they are always well-planned beforehand. This is the beauty of fashion shootings; building ideals and aesthetics together with a team. Although in this case it might seem planned because the fashion clothes those guys are wearing are absolutely amazing and they were for real, it was all their personal decision. Apart from this, I had to get away from the documantary point of view, as I was more interested in their intimate and fragile beauty than in their social relevance as a fashion trend. I don’t do street fashion. This is a voyage inside their world that goes through their eyes and hopefully catches a glimpse of a secret beauty. How do you interpret this particular shade of masculinity? Do you think it is more about the aesthetics or the culture? I do not pretend to interpret their masculinity or their cultural way of living. I just wanted to portray them for what they are and I am very grateful of their openness towards my camera. I might say that their aesthetics is a mixture of modern fashion and old vintage but there’s something more than just fashion. Their masculinity is very subtle; they are gentle, dreamy, honest, cutting-edge and somehow religious and pure. Apart from the gender agenda openly addressed in this work of yours, there is an undercurrent of race politics. Isn't this striking paleness-whiteness οpposed to the racial and class consistency of East London? Well this is a very wide field to discuss about: race politics. London is well known for its incredible cultural mix, it’s a crossway of so many different countries and languages that is very hard for me to understand how it works. I think it’s because the city there pushes human values instead of old principles. I am not sure why East London has become what has become lately. Cities are always changing. And the people move according to this. As Brick Lane was once a second Bangladesh, now it is Bangladesh mixed with vintage shops, pale creatures, fashion students, designers and art galleries. How does it happen? I have no idea. But it’s worth to think about it. However there is no social and racial meaning behind my work, they are just portraits and they show exactly what you see. As an Italian artist, could this all be your personal Renaissance preoccupation with paleness? Your models could be Tiziano's angeli. This is a great compliment to hear, thank you. I think those portraits could be considered quite pictorial -and that is why I was approached by an art gallery I guess. Firstly because of the subjects and the lighting and secondly because I decided to shoot the entire amount of work on film and not on digital. That was a hard decision, economically speaking, but now that I've sold some prints, I can say I am proud of that decision. Being an Italian artist I am of course aware of our cultural heritage but I think that since it’s so wide -well, enormous- we could just find links with almost anything. I like your comparison because there is a modern religious aspect undergoing the whole project but I would be exaggerating telling you it was my personal Renaissance preoccupation with paleness, although there is a little truth behind it. Is paleness evoking emotion? Is it addressing or subverting Christian iconography by expressing firm adherence to the concept of the androgynous ideal? Paleness can evoke emotions as much as tanned skin can. I did not intend to address Christian iconography because of some androgynous ideal or value. I discovered the link with this iconography only some time after the shooting when I was watching the films and I thought it could definitely recall it but absolutely only from an aesthetic point of view. It has nothing to do with Christian values and meanings, and it does not contain a second message. However, if you look deeply into the pictures they might have a sort of ‘angelical’, young and pure beauty.
40
Τι σε συναρπάζει στα αγόρια του ανατολικού Λονδίνου; Όταν πριν από αρκετό καιρό ξεκίνησα το πρότζεκτ, ολόκληρη η περιοχή ήταν για μένα συναρπαστική. Στο Λονδίνο τα πάντα αλλάζουν και η ανατολική πλευρά έχει γίνει φωλιά για τη δημιουργικότητα, τη μόδα, το σχεδιασμό, την τέχνη και τη φωτογραφία. Ως αποτέλεσμα πολλοί νέοι ζουν εκεί και αντιπροσωπεύουν μια μικρή κοινωνία που την βρίσκεις μονάχα στο Λονδίνο. Εκτός από την κοινωνική πλευρά του θέματος, με ενδιέφερε να αποδώσω την εικόνα τους με όσο το δυνατόν περισσότερη απλότητα, σαν να είναι παιδιά μιας σύγχρονης, κομψής και αιθέριας ομορφιάς, μοναδικής στο Λονδίνο, αλλά επίσης με επιρροές από έργα του Hedi Slimane ή του Gareth Pugh. Τι έκανε αυτές τις φωτογραφήσεις διαφορετικές από αντίστοιχες φωτογραφήσεις μόδας; Στις φωτογραφήσεις μόδας, ακόμα και στις πιο απλές και ειλικρινείς, υπάρχει το στοιχείο του ψεύτικου αφού όλα οργανώνονται από πριν. Αυτό είναι και το ενδιαφέρον: τα πάντα είναι αποτέλεσμα ομαδικής δουλειάς και δημιουργίας συγκεκριμένης αισθητικής. Από την άλλη, η δουλειά μου στο 'East London Boys' μπορεί να μοιάζει στημένη γιατί τα ρούχα που φορούσαν τα αγόρια ήταν καταπληκτικά, αλλά η αλήθεια είναι ότι τα πάντα είναι πραγματικά, μόνοι τους διάλεξαν τα ρούχα και κανείς δεν τους συμβούλεψε στο τι να φορέσουν. Ήθελα επίσης να ξεφύγω από το ρεπορτάζ καθώς αυτό που με ενδιέφερε ήταν η οικεία και εύθραυστη ομορφιά τους παρά η κοινωνική σημασία σαν τάση μόδας. Δεν κάνω street fashion, η δουλειά μου αυτή είναι ένα ταξίδι μέσα στον εσωτερικό τους κόσμο που περνάει μέσα από τα μάτια τους με ελπίδα να πιάσει μια στιγμιαία εικόνα μιας κρυμμένης ομορφιάς. Πώς ερμηνεύεις αυτή τη συγκεκριμένη απόχρωση ανδρισμού; Πιστεύεις ότι είναι αποτέλεσμα αισθητικής ή κουλτούρας; Δεν προσπαθώ να ερμηνεύσω τον ανδρισμό τους ή τον τρόπο ζωής τους. Ήθελα απλώς να τους παρουσιάσω για αυτό που είναι και είμαι ευγνώμων για την στάση τους απέναντι στην κάμερα. Μπορώ να πω ότι η αισθητική τους είναι ένα κράμα σύγχρονης μόδας και παλιά vintage αλλά υπάρχει κάτι περισσότερο από απλή μόδα. Η έκφραση του ανδρισμού τους είναι πολύ λεπτή, ήπια, ονειρική, ειλικρινής, πρωτοπόρα και κατά κάποιο τρόπο θρησκεύομενη και καθάρια. Εκτός από τo θέμα του φύλου που εξετάζεται ανοιχτά στην δουλειά σου, υπάρχει και ένα ακόμη ζήτημα φυλετικής πολιτικής. Δεν είναι εντυπωσιακή αυτή η λευκότητα του δέρματος σε αντίθεση με το φυλετικό και ταξικό συνονθύλευματου ανατολικού Λονδίνου; Η φυλετική πολιτική είναι ένα πολύ ευρύ πεδίο. Το Λονδίνο είναι γνωστό για την απίστευτη πολιτιστική μείξη, είναι μια διασταύρωση από πάρα πολλές διαφορετικές χώρες και γλώσσες που μου είναι δύσκολο να κατανοήσω πώς ακριβώς λειτουργεί. Νομίζω ότι η πόλη εκεί ωθεί τις ανθρώπινες αξίες αντί των παλαιών αρχών. Δεν είμαι σίγουρος γιατί το ανατολικό Λονδίνο έχει γίνει αυτό που έχει γίνει τον τελευταίο καιρό αλλά οι πόλεις διαρκώς αλλάζουν και οι άνθρωποι κινούνται αντίστοιχα. Όπως η Brick Lane ήταν κάποτε ένα δεύτερο Μπαγκλαντές, τώρα το Μπαγκλαντές αναμειγνύεται με vintage καταστήματα, χλωμά πλάσματα, σπουδαστές μόδας, σχεδιαστές και γκαλερί τέχνης. Πώς γίνεται αυτό; Δεν έχω ιδέα. Αλλά αξίζει να το σκεφτούμε. Ωστόσο, δεν υπάρχουν κοινωνικά και φυλετικά νοήματα πίσω από τη δουλειά μου, είναι μόνο πορτρέτα που δείχνουν ακριβώς αυτό που βλέπετε. Σαν Ιταλός καλλιτέχνης, θα μπορούσε η δουλειά σου αυτή να είναι η προσωπική σου απόδοση της Αναγεννησιακής ωχρότητας; Θα μπορούσαν τα μοντέλα σου να είναι angeli του Tiziano. Ευχαριστώ πολύ για το κομπλιμέντο. Νομίζω ότι τα πορτρέτα αυτά θα μπορούσαν να θεωρηθούν αρκετά εικονογραφικά -και ίσως γι' αυτό με προσέγγισε μια γκαλερί τέχνης. Πρώτον, λόγω του θέματος και του φωτισμού και δεύτερον, διότι αποφάσισα να χρησιμοποιήσω φιλμ και όχι για ψηφιακά μέσα. Αυτή ήταν μια σκληρή απόφαση, από οικονομικής άποψης, αλλά τώρα που μερικές εκτυπώσεις έχουν αρχίσει να πωλούνται, μπορώ να πω ότι είμαι αρκετά περήφανος για αυτή την επιλογή. Σαν Ιταλός καλλιτέχνης έχω βεβαίως επίγνωση της πολιτιστικής κληρονομιάς μου, αλλά νομίζω ότι επειδή είναι τόσο τεράστια θα μπορούσαμε να βρούμε συνδέσμους με σχεδόν τα πάντα. Μου αρέσει η σύγκρισή σου, διότι υπάρχει μια σύγχρονη θρησκευτική πτυχή σε ολόκληρο το έργο, αλλά θα ήταν υπερβολή να πω ότι έχω προσωπική εμμονή με την ωχρότητα της Αναγέννησης, αν και υπάρχει μια μικρή αλήθεια πίσω από αυτό. Η ωχρότητα του λευκού δέρματος τελικά προκαλεί συγκίνηση; Η εμμονή στην έννοια του ανδρόγυνου ιδεατού εκφράζει μια στάση διαλόγου ή υπονόμευση της χριστιανικής εικονογραφίας; Το λευκό δέρμα μπορεί να γεννήσει τα ίδια συναισθήματα με το σκούρο. Ο στόχος μου δεν ήταν να αναφερθώ στη χριστιανική εικονογραφία μέσω κάποιου ανδρόγυνου ιδεατού ή αξίας. Ανακάλυψα μια πιθανή συσχέτιση εντελώς τυχαία όταν έβλεπα το φιλμ αλλά μονάχα από αισθητική σκοπιά. Δεν υπάρχει καμία άλλη συνοχή με χριστιανικές αξίες και ερμηνείες και ούτε κρύβεται κάποιο υπόγειο μήνυμα. Από την άλλη, αν κοιτάξεις προσεχτικά μπορείς να διακρίνεις μια κάποια 'αγγελική' αμορφία, νέα και ατόφια.
LAITINEN
Τι ενέπνευσε την τελευταία σας κολεξιόν; Θέλαμε να δώσουμε μερικές έθνικ πινελιές και έτσι είδαμε παλιές ταινίες του Hanif Kureishi, όπως το My Beautiful Laundrette, το London Kills Me και το Buddha of Suburbia. Είναι όλες γυρισμένες στα προάστια του Λονδίνου στα τέλη του '80 με αρχές '90 και οι πρωταγωνιστές είναι ντυμένοι με μια μάλλον εκλεκτική μείξη παραδοσιακών ενδυμάτων από την την Ινδία, το Περού και το Πακιστάν μαζί με πανκ, new wave ακόμη και skinhead στυλ. Στο παρελθόν είχατε και γυναικεία συλλογή. Γιατί κάνατε στροφή αποκλειστικά στο menswear; Μια μικρή εταιρεία πρέπει να επιλέξει μεταξύ των δυο για να αυξηθεί το φάσμα των προϊόντων και γενικά η κολεξιόν. Επιπλέον, ήταν μια ώριμη απόφαση αφού είχαμε πολλούς μεγάλους πελάτες που μας ζητούσαν διαρκώς περισσότερα ανδρικά είδη και η εκπαίδευσή μου ήταν στο ανδρικό ένδυμα. Τα ρούχα μας βέβαια φοριούνται άνετα και από γυναίκες. Πιστεύετε ότι αυτή τη στιγμή η ανδρόγυνη εμφάνιση είναι πιο εύκολη, πιο βολική και πιο επίκαιρη σε σχέση με τα σημερινά κοινωνικά και οικονομικά δεδομένα; Η επιλογή ανδρόγυνου look είναι καθαρά θέμα προσωπικού στυλ. Όσον αφορά στις δικές μας επιλογές, δεν μας αρέσει οτιδήποτε είναι υπερβολικά θηλυκό ή το αντίθετο. Για μας αυτή η εμφάνιση σημαίνει ελευθερία και πρωτοπορία, απελευθέρωση από τις τυπικές έννοιες του τι είναι κατάλληλο για έναν άντρα ή μια γυναίκα. Ταυτόχρονα μας αρέσουν οι υπερβολικά θηλυκοί σχεδιαστές, όπως ο Alaïa και πρέπει πάντα να υπάρχει ελευθερία επιλογής ανεξάρτητα από την οικονομική ή την πολιτική κατάσταση. Tι ήταν αυτό που αρχικά σας οδήγησε στη μόδα; Μεγαλώσαμε σε ένα περιβάλλον εκτεθειμένοι σε διάφορα δημιουργικά ερεθίσματα μέσα σε τέχνη, μουσική, σινεμά και μόδα με γονείς που ποτέ δεν προσπάθησαν να μας αναγκάσουν να ακολουθήσουμε συμβατική καριέρα. Είχαμε και ακόμη έχουμε εμμονή με την εικόνα οπότε πάντοτε μας τραβούσαν τα περιοδικά μόδας με τις εντυπωσιακές τους εικόνες. Όταν παίρναμε στα χέρια μας κάθε καινούριο τεύχος του The Face ή του i-D, νιώθαμε σαν να ήρθε η δευτέρα παρουσία! Αυτά συνέβαιναν στις αρχές του '90 με Γιαπωνέζους και Βέλγους σχεδιαστές όπως ο Jean-Paul Gaultier, ο Helmut Lang και το grunge κίνημα με φωτογράφους όπως η Corinne Day και ο David Sims. Θέλαμε να γίνουμε και εμείς μέρος αυτού του συναρπαστικού κόσμου. Τα ρούχα σας έχουν έντονες αναφορές σε Γιαπωνέζους σχεδιαστές όπως η Rei Kawakubo. Ωστόσο, όσον αφορά στη διάθεση που αποπνέουν, αυτή είναι έντονα Ευρωπαϊκή/Σκανδιναβική. Τελικά πώς το περιβάλλον μας επηρεάζει τη δημιουργική διαδικασία; Πιστεύω ότι η μόδα δεν έχει πια εθνικότητα. Η γενιά μας είχε πάνω κάτω τις ίδιες αναφορές και πληροφόρηση με κάθε κομμάτι του δυτικού κόσμου. Η Γιαπωνέζικη κουλτούρα, ήταν και είναι σημείο έμπνευσης αλλά η σκοτεινή μας διάθεση σίγουρα προέρχεται από το είδος της μελαγχολικής μουσικής που ακούγαμε καθώς μεγαλώναμε. Τα ίδια συγκροτήματα, οι ίδιοι φωτογράφοι και σχεδιαστές που ανέφερα σχετίζονται επίσης με πολλούς νέους Ευρωπαίους, Βέλγους και Γερμανούς σχεδιαστές. Φυσικά υπάρχουν ακόμα πολιτιστικές διαφορές όπως για παράδειγμα η δική μας προσέγγιση θα ήταν πιο μινιμαλιστική και αυστηρή από, ας πούμε, κάποιον Ιταλό. Πώς ήταν η σχέση σας όταν μεγαλώνατε και πως αποφασίσατε να δουλέψετε μαζί; Είχαμε φυσικά τους τυπικούς καυγάδες μεταξύ αδερφού-αδερφής αλλά ήρθαμε πιο κοντά στην εφηβεία μας γιατί ήμασταν και οι δυο αποξενωμένοι από τους υπόλοιπους και μας άρεσε η ίδια μουσική, η τέχνη και η μόδα. Κάναμε, ας πούμε, ό,τι μπορούσαμε για να φαινόμαστε δήθεν μοντέρνα παιδιά. Έχουμε παρόμοιους χαρακτήρες και τα γούστα μας είναι παρόμοια οπότε το να δουλεύουμε μαζί είναι απόλυτα φυσιολογικό. Η πρώτη μας δουλειά ήταν για το Festival της Hyères το 2006 όπου ζήτησα από την Anna να πλέξει στο χέρι μερικά πουλόβερ. Έτσι άρχισαν όλα. Μια στατική ιστοσελίδα, ένα λακωνικό blog και ελάχιστες συνεντεύξεις. Πολλοί ισχυρίζονται ότι για να πετύχεις στη μόδα πρέπει να χτίσεις την εικόνα και τις διασυνδέσεις σου. Ποια είναι η δική σας γνώμη; Στον κόσμο του σήμερα υπάρχει τεράστια πληροφόρηση από κάθε κατεύθυνση και λίγη από αυτήν αξίζει πραγματικά. Μπορεί να ακουγόμαστε σνομπ, αλλά μας λείπει το συναίσθημα της αποκλειστικότητας των περιοδικών μόδας και ο ενθουσιασμός του να ανακαλύπτεις κάτι καινούριο. Στη δεκαετία του '90 έπρεπε να ψάξεις πολύ για να βρεις πληροφορίες σχετικά με μόδα ή μουσική. Ήταν κάτι σαν μια ιεροτελεστία το να βρίσκεις το τέλειο περιοδικό, ρούχο ή club. Σήμερα τα πάντα έχουν γίνει πολύ εύκολα και λιγότερο αυθεντικά. Γι 'αυτό και μας αρέσει να διατηρούμε ζωντανή μια αίσθηση μυστηρίου μέσω της επικοινωνίας μας και της εικόνας μας. Ποια θα ήταν η καλύτερη πόλη για να δείξετε την κολεξιόν σας; Το Παρίσι. Το αγαπάμε και το μισούμε ταυτόχρονα αλλά εκεί βρίσκονται οι αγοραστές και ο τύπος. Δεν υπάρχει επιλογή όταν είσαι μια μικρή εταιρεία ανδρικών. Το Λονδίνο είναι συναρπαστικό αλλά δεν υπάρχει καμία εμπορική βιωσιμότητα και η σκληρή αλήθεια είναι ότι για να επιβιώσεις, πρέπει να πουλάς. Μίλησε μας για κάποια καλή σας συνεργασία; Μας αρέσει να σκεφτόμαστε τα σχέδια στα υφάσματα μας με τον φωτογράφο Chris Vidal ο οποίος έχει αναλάβει και τις φωτογραφίσεις στο lookbook μας, που αποτελεί μεγάλο μέρος της συνολικής μας εικόνας. Επίσης είμαστε ευγνώμονες στις μεγάλες εταιρείες υφασμάτων που έχουν δεχτεί να συνεργαστούν μαζί μας. Δεν είμαστε οι ευκολότεροι και σίγουρα δεν είμαστε οι πλουσιότεροι πελάτες. Κάτι που εύχεστε πραγματικά; Έναν επενδυτή με πάθος για εξειδικευμένα ανδρικά ενδύματα.
42
Tuomas and Anna Laitinen let their work speak for them.They come from Finland - they are actually based in Helsinky, they rose to fame after receiving special mention at the 2006 Festival d'HyÈres, and they have since shown both in Milan (2009) and Paris (2010) followed by critical acclaim.When it comes to sibling designer duo Laitinen, that’s about as much background information as you will get. Slightly thrown off by the information overflow that’s shaped today’s world, its components, Tuomas and Anna Laitinen, have made sure that they let the clothes they make, speak for themselves (look at their website - it's practically mute!)Which they do, considering that the Laitinen name keeps popping up in the fashion editorials of prominent magazines all over the world. Still we wanted a little more... So, we got them to speak.
O Tuomas και η Anna Laitinen προτιμούν να αφήνουν τη δουλεία τους να μιλά γι’ αυτούς.Έρχονται από την Φινλανδία – πιο συγκεκριμένα μένουν στο Ελσίνκι, έγιναν γνωστοί μετά τη βράβευση τους στο Festival της HyÈres το 2006, και οι συλλογές τους έχουν ήδη φιλοξενηθεί στις πασαρέλες του Μιλάνου (2009) και του Παρισιού (2010) με ιδιαίτερη επιτυχία. Σε ό,τι αφορά το σχεδιαστικό δίδυμο Laitinen, οι πληροφορίες που έχουμε στη διάθεση μας εξαντλούνται κάπου εδώ. Ενοχλημένοι, κατά κάποιο τρόπο, από τον κατακλυσμό πληροφοριών που χαρακτηρίζει τη σημερινή κοινωνία, το ντουέτο των Τuomas και Anna Laitinen -που είναι αδέρφια-, προτιμούν να αφήνουν τις δημιουργίες τους να μιλούν. Και αν λάβουμε υπόψη ότι το όνομα Laitinen εμφανίζεται όλο και πιο συχνά στα editorial μόδας των πιο γνωστών περιοδικών, φαίνεται να το έχουν καταφέρει. Κι όμως, εμείς ψάχναμε αυτό το κάτι παραπάνω… Έτσι, τους κάναμε να μιλήσουν.
BROTHERS & SISTERS
What inspired your latest collection? We wanted to bring some ethnic touches to our usual youth culture references. We watched old Hanif Kureishi films like My Beautiful Laundrette, London Kills Me and Buddha of Suburbia. All of them are set in suburban London of the late 80s and early 90s and their characters wear a rather eclectic look of traditional Indian, Peruvian and Pakistani clothes mixed with punk, new wave and even skinhead styles. You used to also do womenswear. Why did you switch solely to menswear? A small company has to choose one or another to grow the product range and collection in general. We had some big menswear clients asking more and more things to buy, so it made more sense to concentrate on menswear. I’ve also been trained as a menswear designer, so it comes more naturally from me. Also our menswear is quite androgynous and there are still a lot of girls wearing it. Is an androgynous look more convenient to the times we live in? What do you think it expresses in relation to today’s social and financial standards? The androgynous look basically comes from our personal styles. When it comes to our own wardrobes we don’t really like anything extremely feminine or masculine. For us androgyny means freedom and modernity, that you’re free from the typical views of what’s suitable for a man or a woman. We simply don’t like when things are labeled or put into boxes. At the same time we love all the super feminine designers like Alaïa on other people and there should always be a freedom to choose, no matter what the financial or political situation is. What got you into fashion, in the first place? We grew up in an environment where we were exposed to many creative things like art, music, cinema and fashion and our parents never tried to force us to choose a conventional career. We were and are obsessed by images, so fashion magazines were very appealing with all their striking visuals. For us getting the latest issue of The Face or i-D was like the second coming of Christ! It was the early 90s with the Japanese and Belgian designers, Jean-Paul Gaultier, Helmut Lang and the grunge movement with photographers like Corinne Day and David Sims. We found that world so fascinating and wanted to be a part of that. Your clothes have strong references to Japanese designers like Rei Kawakubo, however, in terms of mood, they bring out an intensely European/Nordic feel. How much do our surroundings affect the creative process? I think fashion really hasn’t have nationality anymore, our generation has had pretty much the same information and references in any part of the western world. Of course the Japanese were and still are our heroes, but the dark mood definitely comes from the kind of music we were listening to when we were growing up, which was pretty melancholic. But those same bands and the photographers and designers I mentioned previously, are referenced by many young English, Belgian and German designers as well. Of course there are still cultural differences, so we would probably approach the same topic in a more minimalistic and austere manner than let’s say someone from Italy. What was your relationship like growing up and how did you decide to work together? We’ve had the typical sister-brother fights of course. We grew closer in our teens, because we were both outcasts and liked the same kind of music, art and fashion. Let’s say we made our best effort in being overtly pretentious artsy kids. We’re very similar in many ways and our tastes are alike, so working together comes very naturally. Our 1st project together was the collection for Festival Hyeres in 2006. I asked Anna to do some hand-knitted sweaters and that’s how it all started. A static website, an extremely laconic blog and very few interviews. Many would argue that to succeed in fashion you have to build on your image and your connections. What is your take on that? We think that in today’s world there’s too much information coming from every direction and hardly any of it is even worth browsing. We may sound snobbish, but we miss the exclusive club-like feeling of fashion magazines and the thrill of finding something new. In the 90s you really had to work hard to find any information on fashion or music. It was kind of a rite of passage to finally find the cool magazines, clothes and clubs. Nowadays it’s made a bit too easy and things are less genuine too. So we like to keep a bit of mystery alive with our communication and brand image. What would be your favourite city to show your collection? Paris. We love it and hate it at the same time, but that’s where the buyers and press are. There’s not really an option when you’re a small menswear label. London is a fun place to show, but there’s no commercial viability and the cruel fact is that you have to sell something to keep on going. One collaboration you look back at with delight? We always enjoy designing our prints with photographer Chris Vidal and he also shoots our lookbooks, which are a big part of our image. Also of course we’re very grateful for all the great fabric companies, who have agreed to work with us. We’re not the easiest and definitely not the richest customers. One thing you really wish for? An investor with a passion for niche-market menswear labels.
Ηλέκτρα Κοτσώνη / |Ilektra Kotsoni laitinencollection.com
44
ΓΙΩΡΓΟΣ: ΖΑΚΕΤΑ / CARTIGAN BODYTALK ΠΑΝΤΕΛΟΝΙ / TROUSERS LOIS (Premium Gifts) | ΔΙΟΓΕΝΗΣ: ΦΟΥΤΕΡ / JUMPER ΗUMOR (MONOI) | Αινείας: ΠΟΥΚΑΜΙΣΟ / SHIRT LOIS (Premium Gifts)
KOLOPAIDA
NASTY BOYS
Ο Γιώργος Καφετζόπουλος, ο Διογένης Σκάλτσας και ο Αινείας Τσαμάτης, στην ταινία του Στέλιου Καμίτση είναι ο Φοίβος, ο Σάββας και ο Ανδρέας: τα ‘κωλόπαιδα’. Τρεις φίλοι που θέλουν να φύγουν από την Αθήνα και να πάνε σε μια άλλη πόλη όπου όλα θα είναι καλύτερα και λιγότερο μπερδεμένα. Στην πραγματικότητα είναι φίλοι κανονικοί και καθόλου δε θέλουν να αφήσουν την Αθήνα και τον πανικό της. Είναι η πρώτη τους ταινία, η πρώτη τους συνέντευξη και η πρώτη φορά που όταν συζητάμε έχουμε ένα δημοσιογραφικό μαγνητοφωνάκι ανάμεσα μας. Και αυτό δεν αρέσει σε κανέναν. Πατάω rec και σταματούν να μιλούν. Τα παιδιά μου ακυρώνουν και τις 22 ερωτήσεις και επί δύο ώρες κοιταζόμαστε σαν ξένοι σε ένα μαύρο καναπέ που έχει υπάρξει περισσότερο φιλόξενος. Τελικά αποφασίζουμε απλώς να τα πούμε κανονικά, χωρίς μαγνητοφωνάκι, μόνο με μερικές μπερδεμένες σημειώσεις. Μια συνέντευξη-πείραμα, όπως ακριβώς και η επιλογή μας να παρουσιάσουμε μια ταινία που δεν έχουμε δει επειδή τα αγόρια μας έκαναν να τη φανταστούμε και τελικά να πιστέψουμε ότι τα ‘κωλόπαιδα’ μπορεί και να μας αρέσουν. Yiorgos Kafetzopoulos, Diogenis Skaltsas and AInias Tsamatis are Phoebos, Savvas and Andreas at Stelios Kamitsis' film; The 'jerks'. Three friends who want to leave Athens and go somewhere else, to another city, where everything is better and less complicated. In real life, they are actual friends and they don't want to leave Athens and its chaos at all. This is their first movie, their very first interview and the first time that we have a recorder, while talking to each other. And this is something none likes. I press rec and they stop talking. The guys 'erase' all of my 22 questions and we end up looking at each other for two hours, sitting on a black sofa that has been more comfortable in the past. In the end, we decide to take it simple, no recorders, just with a few mixed-up notes. This is an interview/experiment, just like our choice to present you a movie that we haven't even watched, just because these boys made us picture it and believe that we actually might like these 'jerks'.
Danai Alaska Δάφνη Ανέστη | Dafni Anesti Styling: Χαράλαμπος Νικολάου | Charalampos Nikolaou links.ozonweb.com/kolopeda
Η ιστορία είναι απλή, τρεις παιδικοί φίλοι αποφασίζουν να αφήσουν τη γειτονιά που έχουν μεγαλώσει, τα Εξάρχεια και να φύγουν για το Βερολίνο. Παρακολουθούμε λοιπόν τo τελευταίο τους βράδυ, τις τελευταίες 12 ώρες στην Αθήνα. Και φυσικά όταν πρόκειται να φύγεις πρέπει να κλείσεις όλους σου τους ανοιχτούς λογαριασμούς και όταν είσαι και λίγο ‘κωλόπαιδο΄αυτό αποφασίζεις να το κάνεις την τελευταία στιγμή.
The film is based on a simple story; three childhood friends; decide to leave Exarchia, the neighbourhood they have grown up, for Berlin and we are made witnesses of their last night on the town, their twelve last hours in Athens. And of course before leaving, they need to deal with all things pending and if they happen to be 'kolopaida' then it's a last minute thing possibly leading to unplanned chain of events.
Από την αρχή τους λέω ότι με προβληματίζει η επιλογή δύο περιοχών πολυσυζητημένων. Τους προβληματίζει και αυτούς. Ο Γιώργος θεωρεί πως απλώς αποτελούν το φόντο της ιστορίας και πως στην ουσία τίποτα δε θα άλλαζε αν μιλούσαμε για άλλα μέρη. Ο Διογένης συμφωνεί και ο Αινείας τσαντίζεται. Μιλάνε μεταξύ τους και προσπαθούν να καταλάβουν ο ένας τον άλλο. Δεν έχουν έρθει με έτοιμες απαντήσεις και συγκεκριμένες απόψεις, δεν προσπαθούν να σε πείσουν για κάτι και όλα είναι υπό συζήτηση. Και αυτό είναι μεγάλη ελευθερία. Δε χρειάζεται κάθε φορά να λέμε σημαντικά πράγματα και μεγάλες αλήθειες ειδικά όταν γνωριζόμαστε τόσο ώστε να μη χρειάζεται να αποδείξουμε τίποτα ο ένας στον άλλο.
Right from the start I express my concern on the choice of two overused areas in the script. They are concerned too. Yiorgos thinks they merely provide the background to a story that could be anywhere. Diogenis agrees but Aineas doesn't. He gets frustrated, they end up having a discussion, trying to make sense of one another. They are not here with ready made answers, they don't try imposing their side of things. Everything is on the table and this is liberating: big truths and important outcomes are not always necessary, especially when familiarity is not an issue.
Μιλάμε για το βασικό θέμα της ταινίας, τη φυγή. Λέμε για ταξίδια που θα κάνουμε οπωσδήποτε και για ταξίδια που είχαμε υποσχεθεί ο ένας στον άλλο και τελικά δεν κάναμε ποτέ. Μιλάμε για ομάδες που διαλύονται και ταξίδια που ματαιώνονται. ‘Πάντως όταν κάποιος αποχωρεί δεν είναι εκείνος που ματαιώνει το ταξίδι. Είναι η θέληση των υπόλοιπων να έχουν και τον άλλο εκεί’ λέει ο Διογένης και για εμένα αυτός είναι ένας πολύ καλός ορισμός της ομάδας. Δεν είναι 'φεύγουμε' ή 'φεύγω' αλλά παραμένουμε όλοι μαζί. Και αυτό το ΄μαζί΄ είναι ίσως και ο λόγος που έκανε τα ΄κωλόπαιδα’ να συμβούν, μέσα στον Αύγουστο σε μια ‘μπουχτισμένη΄πόλη από μια ομάδα νέων παιδιών που νιώθουν περίεργα όταν βλέπουν τον εαυτό τους μπροστά στην κάμερα. Σε αυτές τις 12 ώρες σεναριακές που κοιτάμε τα Κωλόπαιδα να τρέχουν τα Εξάρχεια πάνω-κάτω και να οργανώνουν την ‘απόδρασή΄ τους από την πόλη, ο μεγαλύτερος αντίπαλος μοιάζει να είναι η πραγματικότητα. Το ‘πάμε να φύγουμε΄που λένε μεταξύ τους μπορεί να διαλυθεί οποιαδήποτε στιγμή από όλα όσα συμβαίνουν γύρω τους. Από όλα εκείνα που είναι ανίκανοι να ελέγξουν. ‘Είναι σαν να σου λέω ότι θα κάνουμε χίλια πράγματα μαζί και ξαφνικά ΜΠΟΥΜ! πέφτουν όλα κάτω’, λέει ο Αινείας και σκεφτόμαστε ότι ίσως είναι καλύτερο να αφήσουμε στην άκρη τα μεγάλα σχέδια.
We speak on the film's central point: leaving. We talk about travelling and places we'll definitely go as well as journeys we promised each other but never did. We talk about teams that break up, journeys being cancelled. 'It's not the one dropping out that cancels the journey. It's the other people's desire to remain together' Diogenis says and to me this is a good enough definition of a team: it's not about us or me leaving, it's about sticking together. And this 'togetherness' might be the reason that made the 'Kolopaida' happen in the first place. Right in the middle of August in a 'fed up' city from a team of young people who feel strange seeing themselves in front of a camera. During these twelve hours we follow them running up and down around Exarchia, organising their great 'escape', with their biggest drawback being reality itself. They can easily motivate each other with a 'let's get out of here' phrase, but they're still vulnerable to everything going on around; all things out of their control. 'It is as if I promise us doing a thousand things at the same time and suddenly BAM! everything falls apart' says Aineas and we end up admitting that it might be best to leave big plans aside. In truth there is no such thing as security. This is where we're getting at. And to me this is a positive thought. One of the reasons they like Athens, is that it confirms this sense of security lack. A 'brothel' of a city in which we survive out of luck. An ideal city for the 'kolopaida'? ' So who's a kolopaido after all? If, say, someone does something bad to you and I go and throw three eggs on this head you'll say "look at what this kolopaido did" in a good sense' thinks Yiorgos and I can only agree.
46
Στην ουσία δεν υπάρχει καμία ασφάλεια. Εκεί καταλήγουμε. Και τη βρίσκω μια πολύ αισιόδοξη σκέψη. Ένας από τους λόγους που τους αρέσει η Αθήνα είναι ότι επιβεβαιώνει αυτή την έλλειψη ασφάλειας. Μια πόλη ‘μπουρδέλο’ στην οποία επιβιώνουμε κατά τύχη. Μια πόλη ιδανική για κωλόπαιδα; ‘Τελικά ρε συ, ποιος είναι κωλόπαιδο; Ας πούμε μπορεί κάποιος να σου κάνει κάτι πολύ άσχημο κι εγώ να πάω μεθαύριο και να του ρίξω τρία αυγά στο κεφάλι και να πεις 'κοίτα το κωλόπαιδο τι έκανε', θα το πεις θετικά. Η λέξη κωλόπαιδο κρύβει κάτι το χαριτωμένο’ λέει ο Γιώργος και δε μπορώ παρά να συμφωνήσω.
Τα 'Κωλόπαιδα' θα κυκλοφορήσουν στις αίθουσες μέσα στον επόμενο χρόνο. 'Kolopaida' will be out in greek theatres during the next year.
CHRISTOPHER SHANNON BOYS IN HOODIES
O Christopher Shannon είναι ο σχεδιαστής-φαινόμενο που έχει μαγνητίσει ολόκληρο το Λονδίνο από τότε που αποφοίτησε από το Central Saint Martins παρουσιάζοντας τη συλλογή του σε συνεργασία με την Eastpak και την Calvin Klein. Ο ανερχόμενος menswear σχεδιαστής δηλώνει επηρεασμένος από τη πατρίδα του, το ΛΙΒΕΡΠΟΥΛ, εκείνον τον σκληρό Βορρά, όπου το sportswear αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινής ένδυσης. Έχοντας στο μυαλό του φούτερ και φόρμες, δημιουργεί κάθε σεζόν κομμάτια που χαρακτηρίζονται από τον ίδιο 'ΣΤΥΛΙΖΑΡΙΣΜΕΝΟ sportswear με εξευγενισμένη αλητεία'. Ωστόσο, τα ρούχα του λίγο έχουν να κάνουν με απλές φόρμες. Τα υφάσματα είναι εξαιρετικά και οι χρωματικοί συνδυασμοί σου κόβουν την ανάσα, όπως ακριβώς ολόκληρη η συλλογή του Άνοιξη/ Καλοκαίρι 2011 που παρουσίασε στην Εβδομάδα Μόδας του Λονδίνου. Εμπνευσμένος από τις διακοπές που ποτέ δεν έκανε, ο Shannon μας ταξιδεύει στην Καραϊβική και την Αφρική. Το OZON συζήτησε με τον σχεδιαστή από το Λίβερπουλ για τη μόδα, το Λονδίνο και πολλά περισσότερα.
Όλα τα ρούχα είναι από την S/S 2011 συλλογή του Christopher Shannon All the clothes are Christopher Shannon S/S 2011
christophershannon.co.uk
Styling: Oliver Artl Model: Bjorn (Select Models)
Nikolas Ventourakis
Oliver Arlt
Christopher Shannon is the designer extraordinaire who is talk of London fashion town since he graduated from Central Saint Martins with a collection showing collaborations with Eastpak and Calvin Klein. The menswear designer is influenced a lot by his hometown Liverpool, up north in rough North England where sportswear is part of everyday wardrobe. And with the idea of trackies and hooded jackets in his mind he creates each season attires he calls himself luxe sportswear or refined scallyism. However, his pieces of course have nothing to do with plain track pants or sports pieces. The fabrics are high end, the colour combination and prints each season are breathtaking and so was his spring summer 2011 collection shown at London Fashion Week. Inspired by the holiday he has never taken Shannon takes us on a trip to the Caribbean and Africa. Ozon sat down with the Liverpudlan designer to talk about fashion, London and much more.
48
Πώς ήταν η μετάβαση από το Λίβερπουλ στο Λονδίνο; Έφυγα δύο φορές από το Λίβερπουλ, μια για το Μπάτσελορ και μια για το Μάστερ. Την πρώτη φορά ήθελα να ξεφύγω, τη δεύτερη σχεδόν εξαναγκάστηκα. Η επιστροφή στο βορρά μετά το Λονδίνο ήταν πραγματικά αναζωογονητική και μου θύμισε όλα τα καλά πράγματα που υπάρχουν εκεί. Το Λίβερπουλ έχει δικό του, μοναδικό χαρακτήρα και μου έκανε καλό να προσπαθήσω να αποδεχτώ και να απολαύσω τις διαφορετικές πτυχές του, αυτές που με διαμόρφωσαν καθώς μεγάλωνα. Σαν πόλη έχει μεγάλη μουσική και αθλητική κληρονομιά ενώ εξελίχτηκε από δεύτερη πλουσιότερη πόλη της αυτοκρατορίας σε μία από τις φτωχότερες. Όλα αυτά είναι ακόμα ορατά: οι μικτές κοινότητες, τα ξεθωριασμένα μεγαλεία και η καταπληκτική του τοποθεσία. Με την εξαίρεση του Ossie Clarke, το Λίβερπουλ είναι γνωστό για το στυλ και όχι για τη μόδα του. Με ποιον τρόπο το Λονδίνο εμπνέει την εξέλιξη των σχεδίων σου; Το Λονδίνο είναι μια δύσκολη, τις περισσότερες φορές, πόλη αλλά όλοι οι φίλοι μου βρίσκονται εδώ προσφέροντας στήριγμα. Συζητώντας μαζί με άλλους σχεδιαστές όπως η Mary Katrantzou και ο Michael van der Ham, ανταλλάσσουμε ιδέες, μοιραζόμαστε τα λάθη μας και βοηθάμε ο ένας τον άλλο. Η πραγματική έμπνευση έρχεται από τους ανθρώπους, παρατηρώντας το street culture και τα πράγματα γύρω μου. Δεν θα μπορούσα ποτέ να κάνω έρευνα κλεισμένος σε μια βιβλιοθήκη, θέλω η δουλειά μου να είναι σχετική με τον κόσμο και όχι απλά μια προσωπική απόλαυση. Τι είναι αυτό που κατά τη γνώμη σου, κάνει ξεχωριστή την εβδομάδα μόδας του Λονδίνου; Αυτό που νομίζω τραβάει τον κόσμο στο Λονδίνο είναι το διαφορετικό, κάτι που βέβαια έχει δυο όψεις. Ο συνεχής πειραματισμός μπορεί να φέρει το αντίθετο αποτέλεσμα αποσπώντας την προσοχή από τα ρούχα, η μόδα όμως αφορά κυρίως τα ρούχα και όχι το θέαμα. Προσωπικά λατρεύω το ακραίο και τις νέες ιδέες αλλά νιώθω ότι πρέπει να υπάρχει κάτι το επιθυμητό στο προϊόν. Αυτό είναι που κάνει τη μόδα να ξεχωρίζει από την τέχνη και το θέατρο. Νιώθεις κοντά σε άλλους ανερχόμενους σχεδιαστές του Λονδίνου; Όχι από πλευρά σχεδιασμού αλλά σίγουρα σε ό,τι αφορά στους στόχους μας, όλοι αγωνιζόμαστε για παρόμοια πράγματα με διαφορετικούς τρόπους. Το Λονδίνο ήταν ο πόλος των ιδεών, τώρα το δύσκολο κομμάτι είναι να μετατρέψει τις ιδέες σε επιχειρηματικότητα. Υπάρχουν σχεδιαστές που μ' αρέσουν πολύ εδώ αλλά ασχολούνται ως επί το πλείστον με γυναικεία ρούχα: οι δουλειές του Christopher Kane και του Richard Nicoll είναι αξιόλογες και επιπλέον συνεργάζονται με οίκους όπως οι Versace και Cerruti. Πιστεύω ο Michael van der Ham και η Mary Katrantzou έχουν ξεκάθαρο οράμα και θα έχουν παρόμοια εξέλιξη. Έχεις χαρακτηρίσει τα ρούχα re-worked luxe sportswear. Από που προέρχεται η ιδέα των πολυτελών αθλητικών ειδών; Κατά τη διάρκεια του μεταπτυχιακού μου άρχισαν να με συναρπάζουν κάποια παλιά πρόχειρα αθλητικά είδη. Η ιδέα μου ήταν να τα επανεξετάσω από άλλη οπτική, αφιερώνοντας μεγαλύτερη προσοχή ώστε να μην φαίνονται προϊόντα μαζικής παραγωγής. Προσθέτοντας μερικά πράγματα και αλλάζοντας κάποια στοιχεία του σχεδίου καταλήξαμε σε κάτι πραγματικά καινούριο, αλλά ταυτόχρονα αναγνωρίσιμο . Έχεις έναν συγκεκριμένο τύπο άντρα που φοράει Christopher Shannon στο μυαλό σου; ‘Οχι ιδιαίτερα, αλλά καμιά φορά αναρωτιέμαι αν αυτά που σχεδιάζω είναι ευκολοφόρετα και έτσι καλώ φίλους να τα δοκιμάσουν μαζί με τα δικά τους ρούχα, για να πάρω μια ιδέα του πως θα λειτουργήσουν στην πραγματικότητα. Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από ρούχα σχεδιαστών που κραυγάζουν, πάντα κάνουν τον άνθρωπο που τα φοράει να φαίνεται ανασφαλής. Συχνά με ρωτάνε για διασημότητες αλλά ειλικρινά δεν έχω γνώμη. Πότε δεν θα καθίσω να κάνω κάτι που θα φορεθεί από τον David Beckham και αν ποτέ σκεφτώ έτσι, προτιμώ να σταματήσω να σχεδιάζω. Νομίζω αυτός που αγοράζει τα ρούχα μου ξέρει τι θέλει και αυτό είναι πιο σημαντικό για ένα brand. Πόσο σημαντική είναι για σένα η δημιουργική συνεργασία; Είναι πολύ σημαντική. Τα πάντα στο στούντιο είναι αποτέλεσμα ομαδικής δουλειάς με τους βοηθούς, τον πατρονίστα, όλους. Η συνεργασία με εταιρείες όπως η Eastpak προσθέτει στην όλη εμπειρία και βελτιώνει ό,τι κάνουμε. Δεν θα μπορούσα ποτέ να ήμουν κάποιος κρυμμένος μακριά, επιτηδευμένος και μυστικοπαθής. Ποιες ήταν οι επιρροές της κολεξιόν Άνοιξη / Καλοκαίρι 2011; Νομίζω απλά η λαχτάρα του να βρίσκεσαι μακριά από το στούντιο! Όταν εργάζεσαι τόσο πολύ θέλεις να βλέπεις πράγματα που σε κάνουν να νιώθεις σε κίνηση. Για αυτή τη σεζόν φέραμε διάφορα καινούρια στοιχεία που δούλεψαν καλά σαν αποτέλεσμα. Υπάρχει πληθώρα από νέες αναφορές, άγνωστα σε μας χρώματα που χρησιμοποιούμε για πρώτη φορά, ακόμα και καινούρια μουσική - αποφασίσαμε να μην ακούμε τα ίδια τραγούδια. Πιστεύω πάντως ότι τα αρωματικά στικ μαύρης καρύδας ήταν εξίσου καθοριστικά αφού μας έφτιαχναν την διάθεση και ήταν μια εξέγερση ενάντια στα αρωματικά κεριά που μερικοί χρησιμοποιούν για να γεμίζουν τα κενά τους. Τα σχέδια στα υφάσματα φαίνεται να παίζουν σημαντικό ρόλο σε κάθε συλλογή Shannon. Μπορείς να μας μιλήσεις για τα prints της σεζόν Άνοιξη / Καλοκαίρι 2011; Έχω μεγάλη πείρα σε σχέδια υφασμάτων και ομολογώ ότι είναι πραγματικά δύσκολο να βρεις τα κατάλληλα υφάσματα οπότε μου φαίνεται πιο λογικό να δημιουργώ τα δικά μου. Μας αρέσει να βάζουμε υφάσματα με σχέδια δίπλα σε καθαρότερα κομμάτια πετυχαίνοντας ένα δυναμικό αποτέλεσμα. Προσωπικά μου αρέσει να δουλεύω με κλασικά στοιχεία και δεν είχα ξαναδουλέψει με σχέδια παραλλαγής. Αυτή τη φορά επιχειρήσαμε μια περίπλοκη σύνθεση με κείμενο και κλασικά floral κομμάτια πάνω στο σχέδιο παραλλαγής με ενδιαφέρον αποτέλεσμα.
How was the transition from Liverpool to London? I did it twice, once for my ΒΑ and once for the MΑ. The first time Ι was running away the second time I had to be forced to. After living in London for a while, coming back to the North was really refreshing and reminded me of all the good things, rather than the things I wanted to get away from in the first place. Liverpool is a very specific place and it was good to start accepting and enjoying all the aspects that had shaped me growing up. Liverpool has this heritage for music and sport and also it went from being the second richest city of the empire to one of the poorest. All those things are still there. The mixed communities and faded grandeur, its an amazing place. It’s very well known for style but not so much for fashion design, apart from Ossie Clarke. In which ways does London inspire you to evolve your designs? London is pretty grim in most ways but all my friends are here, they are my sounding boards. We all talk things through with other designers like Mary Katrantzou and Michael van der Ham sharing our mistakes and helping each other. I do get inspired by the street culture but I think wherever you are you look at stuff. The idea of sitting researching in a library all day isn't for me. My work has to be relevant to the world in someway and not just self indulgence. What is in your opinion the unique selling point of London Fashion Week? I think people look to London in search for something different but that's double edged. I think too much experimenting makes people distracted. Fashion is about clothes not just about drama. I love extreme design and new ideas but I think there has to be something desirable about the product. That's what separates fashion from art and theatre. Do you feel any affinity to other up and coming London based designers? Not really from a design perspective but definitely in a goal direction. We are all striving for similar things in different ways and vice versa. London used to be just a place for ideas, which has produced some amazing shows and work, now the pressure is on the city to turn those ideas into businesses which is the tricky part. There are designers I love here but they do mostly womenswear, Christopher Kane and Richard Nicoll I think are both consistently incredible and its great to see them working with companies like Versace and Cerruti. I think similar things will happen for Michael van der Ham and Mary Katrantzou because they have very clear visions. You call your clothes re-worked luxe sportswear. Where does this idea of luxurious sportswear come from? When I was studying for my MA I kept being drawn to this really crude old sportswear pieces, I wanted to do them again but pay more attention to them so they didn't feel so mass produced. Just by adding a few things and re-working different elements of the design you end up with something that feels really new but also fits within a certain look. Do you have a certain man/type of man in mind who should wear Christopher Shannon? Not really, but when I’m designing, I do question whether anyone would wear it and so I ask friends to try things on, usually together with their own clothes, tο have an idea of how it will work in someone’s wardrobe. Τhere’s nothing worse than designer clothes that scream, I always think they make the wearer look so unsure of themselves. I get asked a lot about celebrities but I have no view on it. I would never sit down and think 'lets do something that David Beckham would like', it would never occur to me and if it started to creep in I'd probably quit designing. I think the person who buys my clothes knows what they are about and that’s more important than a brand. How important is creative collaboration for you? It is the most important factor, everything in the studio is done through team work. That’s either with my assistants or my pattern cutter or whoever. Also working with companies like Eastpak really adds to the whole process and informs what we are doing. I'd hate to be tucked away being all pretentious and secretive. What were the main influences to your s/s 11 collection? I think just longing to be away from the studio! When you are working so much you crave seeing things that make you feel like you are on the move. We brought in a variety of things this season and after a while it just starts to fit together. You have to trust that it will happen but waiting can be scary. There is an abundance of new references, completely new colours unfamiliar to us and we also decided not to listen to the same music. I got really into burning Black Coconut incense which I like to think got us in some kind of mood! It was my rebellion against the endless scented candles people have started filling their voids with. Prints seem to be very crucial in every Shannon collection. Can you tell us how the prints for s/s 11 came about? My background is as much print based as it is menswear, it gets really tiring looking for fabrics you love so to me it seems more logical to create your own. The print usually is something we want to rub up against the cleaner pieces in the collection and create some sort of graphic dynamic. I like to work with classic elements and I'd never attempted a camouflage before, we worked into it making it more graphic with text but also adding really classic floral bits, you really have to see it close up to see what going on.
REUNION MEN'S TALK
Κίκα Κυριακάκου | Kika Kyriakakou Μάριος Καλαμάρης | Marios Kalamaris Styling: Χαράλαμπος Νικολάου | Charalampos Nikolaou
Σε μια κρίσιμη ιστορική στιγμή, κατά τη διάρκεια του πολέμου του Βιετνάμ, ο David Mamet επιλέγει να γράψει δύο μονόπρακτα αφιερωμένα στην οικογένεια, στην ανάγκη για επικοινωνία και στις ανθρώπινες σχέσεις με τίτλο Reunion και Μαύρο Πόνυ. Ο σκηνοθέτης Γρηγόρης Ρέντης επιλέγει το συγκεκριμένο έργο, με το γενικό τίτλο Reunion, για το θεατρικό του ντεμπούτο έχοντας ως πρωταγωνιστή τον Γιάννη Κοκιασμένο, γνωστό από την πρόσφατη ερμηνεία του στη Στρέλλα. Οι δύο τους μιλούν για την εμπειρία τους στο θέατρο Τόπος Αλλού αλλά και για τον κινηματογράφο και τη σύγχρονη ελληνική πολιτιστική σκηνή.
Σε τρόμαξαν οι απαιτήσεις και η ιδιαιτερότητα του ρόλου σου στη 'Στρέλλα'; Όχι, σίγουρα δε με τρόμαξε. Και όχι για κανέναν άλλο λόγο παρά μόνο γιατί ποτέ δεν κατάλαβα τίποτ’ άλλο στην ιστορία της Στρέλλας εκτός απ’ την τρυφερότητά της. Στην ταινία: ' Ένα Tραγούδι Δε Φτάνει' της Ελισάβετ Χρονοπούλου συμμετείχες ως ηθοποιός αλλά ασχολήθηκες και με τη μουσική επιμέλεια. Ποια είναι η σχέση σου με τη μουσική; Ενστικτώδης. Όπως και με την ηθοποιία ή τ’ άλογα. Δεν ξέρω μουσική, σφυρίζω μελωδίες. Δεν έχεις κρύψει τα πολιτικά πιστεύω και τις πεποιθήσεις σου. Θεωρείς πως η ιδεολογία και τα ιδανικά είναι κάτι που λείπει από νέους ηθοποιούς, καλλιτέχνες και τη νέα γενιά γενικότερα; Δεν είναι αλήθεια κάτι τέτοιο. Δεν υπάρχουν γενιές, μόνο κομμάτια γενεών. Εξαρτάται λοιπόν ποιο κομμάτι θα διαλέξει κανείς να κοιτάξει. Δες το Δεκέμβρη. Πόσο διαφορετικό είναι για σένα το θέατρο από τον κινηματογράφο. Πόσο μοιάζεις ή διαφέρεις με τον Μπέρνι, τον θεατρικό χαρακτήρα που υποδύεσαι; Κάθε ηθοποιός, φαντάζομαι, βρίσκει μέσα του τα στοιχεία που τον ενώνουν με το χαρακτήρα που υποδύεται. Μ’ αυτή την έννοια, και μια και ως άνθρωποι έχουμε μια κοινή βάση, αν υποδυόμουν εσάς θα έψαχνα και θα έβρισκα όλα τα στοιχεία που μας ενώνουν. Τώρα, όσον αφορά τη διαφορά του θεάτρου απ’ το σινεμά, δεν ξέρω... παιχνίδια είναι όλα. Και το θέατρο, και το σινεμά, και τ’ άλογα και η μουσική. Έχεις υπάρξει για χρόνια δάσκαλος ιππασίας. Η καθημερινή σου επαφή με τη φύση και τα άλογα έχει προσδιορίσει τον τρόπο που σκέφτεσαι και λειτουργείς; Φαντάζομαι ναι. Δεν είμαι και πολύ της αυτοανάλυσης. Γενικά, ό,τι κάνει κανείς, με κάποιο τρόπο, επιδρά και σε κάποιο βαθμό αλλάζει όλη την εξίσωση. Είμαστε αυτό που είμαστε, αποτελούμενοι απ’ όλα μαζί τα πράγματα που έχουμε κάνει ή κάνουμε. Were you overwhelmed by the demands and the special nature of your role at 'Strella'? Definitely not and mainly because the story of 'Strella' has always been one of profound tenderness to me. In the film by Elisabeth Chronopoulou 'A Song Is Not Enough' you were involved both as actor and soundtrack editor. What's your take on music? It is all done by instinct. Just like acting or horses. I can't read music, I whistle to melodies. Your political ideas and beliefs are no secret. Do you consider that young actors and younger generations in general lack in ideologies and ideals? I don't think this is the case. There are no generations, only some parts of generations. It really depends on which part one choses to focus at. Just look at what happened in December. What is your understanding on the differences between theatre and cinema? Are you alike or are you completely different from Berni your role in the theatre? Every actor, I suppose, manages to find the common elements connecting him with the character. Under this concept and ever since there already exists a common human ground if I was to play you I would look for all things connecting us. When it comes to the difference between theatre and film all I can say is that they are all games; theatre, cinema, horses, music. You have been a horse instructor for years. Has your daily contact with nature and horses affected somehow the way you think and react? I guess that it has. I am not too big on self-analysis but in general whatever it is that you do has an affect on you. To some extend it influences the equation and who we are is made up of all things we once did or still do.
50
Γιάννης Κοκιασμένος / YANNIS KOKIASMENOS
In a crucial historic moment, during the Vietnam War, David Mamet decides to write two short plays with the titles Reunion and Dark Pony, dedicated to family, communication and human relationships. Director Gregory Rentis chose the specific play, under the general name Reunion, for his theatrical debut. Yannis Kokiasmenos, known from the film Strella, holds the leading male part. The two of them shared with us their experience from Topos Allou theatre stage as well as their views on cinema and contemporary Greek cultural scene.
Το έργο ‘Reunion’, σε σκηνοθεσία Γρηγόρη Ρέντη, ανεβαίνει στο θέατρο Τόπος Αλλού έως τις 19 Δεκεμβρίου 2010 ‘Reunion’ directed by Grigoris Rentis is going to be on at Topos Alou theatre until December 19th 2010
You have recently returned to Greece after studying and working abroad. What is your experience so far on the contemporary cultural reality here and what in your view should change? Many things ought to change. However my personal experience so far has been a positive one since I have been given the chance to work on things I like and to this I am grateful. As a newcomer it's hard to express a useful opinion on the changes that should take place. I do nevertheless wish for the new film law to maintain some of its original scope and can only hope that conservatism and demureness -the one bitterly loved in this country- will change to better. You have directed short films and music videos. With previous experience in film and audio editing in the U.S. you are now doing theatre. Have you always been drawn to the theatre and how different is it from the previous things you were involved in? I only discovered the theatre when I was older. The cinema on the contrary attracted me from an early age. I used to think the theatre was somehow rigid, unnatural. I remember one director used to comment on the artificiality of two people 'playing' on set and I agree. Reality has little to do with either cinema or theatre, we are merely reconstructing an emotional view of the truth. It is a very rare experience for me to feel moved in the theatre but when it actually happens it's a magical moment which I end up seeking in endless mediocre performances. Now of course I'm on the other side of things; doing my best on the inside. Is there a reason you chose to do your theatrical debut with this particular Mamet play? Seems like a conspiracy but I was looking for plays and Mamet was available at the time. I thought it was kinda nice to begin with a favourite playwright who also explores cinema. Clarity on the narration was also a priority and Mamet is a crystal clear storyteller. To sum up: Reunion simply moved me. Regarding Reunion we quote you saying that 'the good thing in a difficult moment is that decisions are made easier'. How is this reflected in the behaviour of Bernie and Carol, the two main characters? Although Bernie wants to make things better, he is incapable to. He finds himself isolated despite his efforts to create a family. Carol on the other hand, is facing marriage problems and takes the decision to go searching for her father. This decision is crucial for her and through the difficult time Carol finds the courage to do what she has to. What about your collaboration with Yiannis Kokkiasmenos and Katia Goulioni? How is this working? These people are great. During rehearsals we would stay up all night practising or at times we wouldn't even touch the script. We make a good team. You have taken part and been awarded in international as well as national festivals (Festival of Drama, Venice Film Festival, Rotterdam Film Festival). What are your hopes for Reunion? For Reunion I just hope… that everything will go well.
Γρηγόρης Ρέντης / GRIGORIS RENTIS
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΚΙΑΣΜΕΝΟΣ: SHIRT Wrangler (VF HELLAS) | ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΡΕΝΤΗΣ: SHIRT DIESEL (DIESEL HELLAS)
Έχεις σπουδάσει και εργαστεί στο εξωτερικό και επέστρεψες πρόσφατα στην Ελλάδα. Ποια η μέχρι τώρα εμπειρία σου από τη σύγχρονη ελληνική πολιτιστική πραγματικότητα και τι θεωρείς πως πρέπει να αλλάξει; Πολλά πρέπει να αλλάξουν αλλά η μέχρι τώρα εμπειρία μου είναι θετική. Μου έχει δοθεί η δυνατότητα να κάνω δουλειές που μου αρέσουν και είμαι ευγνώμων για αυτό. Όντας φρέσκος στο χώρο δεν μπορώ να εκφέρω κάποια χρήσιμη άποψη για τις αλλαγές που πρέπει να γίνουν. Ελπίζω όμως ο κινηματογραφικός νόμος που έχει περάσει από σαράντα κύματα να κρατήσει κάποια στοιχεία από την αρχική του πρόταση. Και ελπίζω να αλλάξει ο συντηρητισμός και η σοβαροφάνεια που τόσο αγαπάμε σε αυτή τη χώρα. Έχεις ασχοληθεί με τη σκηνοθεσία ταινιών μικρού μήκους και video clips, έχεις εργαστεί ως υπεύθυνος μοντάζ και ήχου στην Αμερική και τώρα σε συναντάμε στο θέατρο. Είναι κάτι που το επιθυμούσες από παλιά και πόσο διαφέρει από οτιδήποτε έχεις κάνει μέχρι τώρα; Δεν θα το έλεγα. Το σινεμά με τράβηξε από πολύ μικρός και στο θέατρο άρχισα να πηγαίνω μεγάλος πια. Μου άρεσε αλλά το ένοιωθα πάντα κάπως ξύλινο, αφύσικο. Θυμάμαι κάποιον σκηνοθέτη να λέει ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο αφύσικο από δύο ανθρώπους να 'παίζουν' πάνω σε μία σκηνή. Έχει απόλυτο δίκιο. Η πραγματικότητα έχει λίγη σχέση με το σινεμά ή το θέατρο. Ανακατασκευάζουμε μία συναισθηματική αλήθεια. Σπάνια έχω συγκινηθεί στο θέατρο, αλλά όταν συμβαίνει είναι μία τόσο μαγική στιγμή που με κάνει να την αποζητώ σε αμέτρητες χλιαρές παραστάσεις. Τώρα το προσπαθώ εκ των έσω. Γιατί επέλεξες να κάνεις το σκηνοθετικό σου ντεμπούτο στο θέατρο με το συγκεκριμένο έργο του Μάμετ; Πρόκειται περί συνωμοσίας. Έψαχνα κείμενα εκείνη την περίοδο και ο Μάμετ ήταν σε προσφορά. Εντάξει... το θεώρησα και κάπως ωραίο να κάνω μία πρώτη παράσταση με έναν αγαπημένο μου συγγραφέα που ασχολείται τόσο πολύ και με το σινεμά. Έψαχνα κάτι διαυγές στην αφήγησή του κι ο Μάμετ είναι κρυστάλλινος αφηγητής. Και βασικά το Reunion με άγγιξε. Αναφερόμενος στο Reunion έχεις πει πως: 'Αν υπάρχει κάτι καλό σε μια δύσκολη στιγμή είναι το ότι κάνει τις αποφάσεις πιο εύκολες'. Πώς αναπαράγεται αυτό μέσα από τη συμπεριφορά των δύο χαρακτήρων, του Μπέρνι και της Κάρολ; Ο Μπέρνι θέλει να επανορθώσει αλλά δε μπορεί. Βρίσκεται σε μία κατάσταση απομόνωσης από όποιες απόπειρες οικογένειας έκανε. Η Κάρολ όμως που έχει συναντήσει προβλήματα στο γάμο της παίρνει την απόφαση να βρει τον απόντα πατέρα της. Η απόφαση αυτή είναι αναγκαία για την Κάρολ. Η δύσκολη στιγμή της ζωής της είναι απλά η αφορμή για να κάνει κάτι που έπρεπε να έχει γίνει από καιρό. Πώς είναι η συνεργασία σου με τον Γιάννη Κοκκιασμένο και την Κάτια Γκουλιώνη; Οι άνθρωποι είναι υπέροχοι. Κάναμε πρόβες που σταματούσαν επειδή πλησίαζε η επόμενη μέρα. Και πρόβες που φεύγαμε χωρίς να έχουμε διαβάσει το κείμενο καν. Κάνουμε καλή παρέα. Έχεις συμμετάσχει και βραβευτεί σε διεθνή και εγχώρια φεστιβάλ (Φεστιβάλ Δράμας, Venice Film Festival, Rotterdam Film Festival). Τι ελπίζεις για το Reunion; Απλά για το Reunion ελπίζω... να πάνε όλα καλά.
K. BHTA A BOY IN THE SKY
Κίκα Κυριακάκου | Kika Kyriakakou Δάφνη Ανέστη| Dafni Anesti myspace.com/kbhta
Ο Κ.ΒΗΤΑ από τις αρχές των 90s που ξεκίνησε με τους Στέρεο Νόβα, μέχρι σήμερα μετατρέπει με μαγικό, μελωδικό τρόπο τις σκέψεις, τις λέξεις, τις εικόνες και τα συναισθήματα σε μουσική. Το πρώτο του βιβλίο με τίτλο: ‘Θα διασχίσεις ένα πρωινό τον κόσμο’ αποτελεί μια ιδιαίτερη σύνθεση από στίχους, ποιήματα, σημειώσεις, φωτογραφίες, ανέκδοτα σχέδια από το μέχρι τώρα ταξίδι του Κ.ΒΗΤΑ στη Γη.
Τι σου λείπει από την περίοδο που ξεκίνησες ως μέλος των Στέρεο Νόβα; Πόσο έχει αλλάξει η ελληνική ηλεκτρονική μουσική σκηνή από τότε; Νομίζω πως δεν μου λείπει κάτι. Πάντα είχα την γνώμη ότι όταν τελειώνει κάτι, έρχεται το καινούριο. Είναι ωραίο κάθε φορά να προσπαθείς, να τοποθετείσαι από μια άλλη πλευρά, να ζεις αυτό που φέρνει ο χρόνος και να είσαι έτοιμος να το δεχτείς, να αλλάζεις. Μου αρέσουν οι αλλαγές, γιατί μαθαίνουμε μέσα από αυτές. Στην πορεία μου βρήκα άλλα πράγματα που αν έμενα στους Στέρεο Νόβα ίσως να μην τα γνώριζα, να μην είχα την ευκαιρία να τα βιώσω. Το κάθε τι μέσα στη ζωή έχει τον χρόνο του. Όσο για την ελληνική σκηνή έχει αλλάξει, έγινε πιο πολυμορφική, ξεπήδησαν άνθρωποι νέοι και δημιουργήθηκαν ρεύματα. Η δύναμη του ίντερνετ άλλαξε σημαντικά τις εποχές, δημιουργώντας δυσκολίες αλλά και ευκολίες. Ο Μάνος Χατζιδάκις έχει πει πως δεν έγραφε τραγούδια για να ψυχαγωγεί αλλά για να καλύψει τα κενά της προσωπικής του ζωής. Ποιοι είναι οι λόγοι για τους οποίους εσύ συνθέτεις; Όταν γράφω δεν σκέφτομαι τον κόσμο, δεν έχω καμία εικόνα ανθρώπων που υποτίθεται με ακούνε. Η σύνθεση είναι μια παράλληλη ζωή εδώ και πολλά χρόνια. Είναι μία πόρτα που την ανοίγω και βρίσκομαι κοντά σε αυτά που έχουν φιλτραριστεί κατά κάποιο τρόπο μέσα μου. Είναι σαν να θέλω κάθε φορά να προσεγγίσω την αλήθεια, έστω και μέσα από ένα θόρυβο, μέσα από το σκοτάδι ή το φως. Η γραφή για μένα έχει κάτι από το πρόσωπο της συνείδησης που μεγαλώνει μέσα μου. Κάπως έτσι προσεγγίζω τα πράγματα και μετά υπάρχει και το αισθητικό μέρος, η σύνθεση, οι φόρμες που είναι μετέπειτα στάδια. Νομίζω πως η γραφή, η σύνθεση έχει πολλά στάδια και το ωραίο είναι ότι δεν το καταλαβαίνεις πώς συμβαίνει. Απλά τώρα προσπαθούμε να το περιγράψουμε αλλά πιστέψτε με, είναι κάτι που κανείς καλλιτέχνης δεν μπορεί να περιγράψει. Σίγουρα είναι μια στιγμή. Μοναδική. Ποια είναι η σχέση σου με τα εικαστικά; Εκτός από τις σπουδές μου, τα εικαστικά εδώ και πολλά χρόνια βρίσκονται περιφερειακά στη ζωή μου. Κάποιες φορές όταν βρίσκω χρόνο πέφτω με ορμή πάνω στα χρώματα και στα χαρτιά και αρχίζω να ζωγραφίζω μανιωδώς. Το φόρτε μου παλιά ήταν τα λάδια και τα παστέλ. Μου λείπει η ζωγραφική πολλές φορές, τώρα όμως βγάζω το ψωμί μου μέσα από τη μουσική που είναι και η πρώτη μου αγάπη. Κάποιες φορές όταν έχω ελεύθερο χρόνο και δεν έχω χρώματα, τραβάω φωτογραφίες με μια παλιά αναλογική μηχανή και τις εμφανίζω. Μου αρέσουν και οι ψηφιακές αλλά όχι τόσο πολύ σαν το φιλμ. Ενημερώνομαι για οτιδήποτε συμβαίνει στη Σύγχρονη Τέχνη και βρίσκω συνέχεια σπουδαίους καλλιτέχνες. Πέρα από το free downloading που σαφώς έχει επαναπροσδιορίσει τη σχέση κοινού – δισκογραφικής, θεωρείς πως το ίντερνετ επηρεάζει και τη διαδικασία παραγωγής μουσικής; Είναι το μέσο των μέσων, ξεκίνησε χαλαρά σαν παιχνίδι όταν το θυμάμαι, στα '90s, για να καταλήξει σαν το απόλυτο μέσο στις μάζες του κόσμου. Έφτασε
σε τέτοιο σημείο που βλέπεις τον κόσμο μέσα από αυτό μόνο. Ίσως το ότι είναι ένα σύστημα χωρίς νόμους, που στα χέρια των μικρών παιδιών μπορεί να πάρει μια διαφορετική τροπή και να τα φέρει στιγμιαία σε επαφή με τη βία και τη σκληρότητα της ώριμης ζωής, να είναι ένα από τα τρωτά του σημεία. Δημιουργεί με μεγάλη ευκολία στερεότυπα και κλισέ και έχει ένα μοναδικό τρόπο να σε εντάσσει στο κατεστημένο. Ταυτόχρονα είναι γρήγορο και επικοινωνιακό και καταργεί τα σύνορα και πολλές δουλειές επίσης. Είναι η ζωή όλου του πλανήτη. Σίγουρα άλλαξε τον κόσμο και δημιούργησε συνήθειες που ο άνθρωπος πιο παλιά δεν τις είχε ανάγκη. Έχει επηρεάσει τα πάντα και φυσικά όλες τις μορφές Τέχνης. Αυτό είναι. Με αυτό έχουμε να κάνουμε καλώς η κακώς. Ο χρόνος θα δείξει τι θα μείνει από όλα αυτά που δημιουργεί ο άνθρωπος. Τι αγαπάς στην Αθήνα και τι θα άλλαζες, αν μπορούσες, στους κατοίκους της, στη μεταξύ τους επικοινωνία; Μαθαίνω να την αγαπώ κάθε μέρα, την αφήνω να με επηρεάζει και να μου δημιουργεί ερωτήματα, νέες εικόνες με τον τρόπο που αναπνέει σαν αλήθεια γύρω μας. Η καθημερινότητα είναι η πραγματικότητα. Η πόλη είναι αυτό που είναι. Νομίζω ότι ο καθένας με τον τρόπο του αλλάζει τα πράγματα γύρω του. Ο καθένας έχει τον τρόπο του και όλοι μαζί φτιάχνουμε μια σύνθεση. Όλα είναι μία σύνθεση από ανθρώπινα στοιχεία που διοχετεύονται μέσα στην πόλη. Το βιβλίο σου είναι μια συλλογή από στίχους, φωτογραφίες, προσωπικές σημειώσεις, σχέδια, ποιήματα. Από πότε χρονολογείται αυτό το υλικό και γιατί επέλεξες αυτή τη δεδομένη στιγμή για να το παρουσιάσεις; Κατά καιρούς οι εκδοτικοί οίκοι μου ζητούσαν να εκδώσω τα τραγούδια σε βιβλίο αλλά πάντα υπήρχαν άλλες προτεραιότητες και όλο δίναμε αναβολή. Πιστεύω πως όλα γίνονται την κατάλληλη ώρα. Υπήρχαν σκόρπια εδώ κι εκεί πολλά χρόνια και αρκετοί φίλοι και ακροατές της μουσικής μου με παρότρυναν να το κάνω. Δεν γράφτηκαν για να γίνουν βιβλίο, είναι τραγούδια που έρχονται από ένα μουσικό κόσμο, όμως όλα μαζί μέσα στο χρόνο σχηματίζουν ένα κάδρο από χιλιάδες πράγματα. Μοιάζουν σαν φωτογραφίες ανθρώπων. Είναι ένα ημερολόγιο που εκθέτει όνειρα, αλήθεια, μισοτελειωμένες υποθέσεις και φράσεις που έμειναν μετέωρες, νοήματα που γεννήθηκαν μέσα από σκιές, από αντιθέσεις, από ανθρώπους που δεν μπόρεσαν να φιλοξενήσουν την αγάπη, αλλά και το αντίθετο. Η επόμενή σου μουσική δουλειά πότε κυκλοφορεί; Θες να μου μιλήσεις για αυτή; Η επόμενη δουλειά μου βγαίνει πριν τα Χριστούγεννα και είναι ένα ηλεκτρονικό πρότζεκτ που δεν έχει το όνομά μου αλλά μέσα από αυτό στεγάζεται η μουσική μου. Θα κυκλοφορήσει από ένα underground label και είναι σχεδόν στη φάση που ολοκληρώνεται. Θα μάθετε όμως γι αυτό σύντομα. Για την ώρα δεν μπορώ να πώ κάτι παραπάνω. ΄Ηθελα να απελευθερωθώ λίγο από τον Κ.Βήτα και να φτιάξω κάτι καινούριο.
52
Since the 90s WHEN K.BHTA was a member of Stereo Nova up to today, he transforms thoughts, words, images and feelings into music in a magical and melodic manner. His first book entitled ‘One morning you will cross the world’ constitutes a special fusion of lyrics, poems, notes, photos, unpublished drawings from K.BHTA’s trip on earth.
...μένει μόνο να περάσουμε αυτά τα σύνορα με οποιονδήποτε τρόπο και θα αγαπήσεις μαζί μου τον ανοιχτό ουρανό γιατί η γη είναι πιο όμορφη από εμάς. ...we only have to cross the borders by any means and you will love the open sky with me because the earth is prettier than us.
Is there something you miss from the time you begun as a member of Stereo Nova and how far has the Greek electronic music scene changed since then? There is nothing I miss. I've always thought when something ends, something new lies ahead. It's nice to try and place yourself on a different side, to live whatever it is that time brings, be ready to accept the new thing and change. I like changes because this is how we learn. During the course of my life I experienced things I might had missed if I had stayed with Stereo Nova; everything comes at the right time in life. As far as Greek scene is concerned, I can certainly see its change, becoming more diverse with young people emerging and new waves appearing. The internet is largely responsible for the speed of change as well as creating both virtues and vices. Manos Hadzidakis once said that his songs were there to fill the gaps of his personal life, not for entertaining. What are your reasons for writing music? When I write I think of none, no image of people, supposedly listening to my music, exists in my head. Composing is like a parallel life throughout the course of many years. It's like a door into what has somehow managed to filter through me. It's like wanting to come close to the truth, even via noise, darkness or light. Writing is like the face of consciousness growing inside me. It is how I approach things and then of course there is the aesthetic part, the synthesis, forms, all later stages. There are too many levels to writing and synthesis but one cannot realise it while it happens. Right now we are trying to put words to it, to describe it but believe me, it is something no artist can describe. It surely is just a moment, a unique moment. What's your relationship with art? Apart from studying it, art is not my main focus. Sometimes I get into it on my spare time, painting like a maniac with my favourites oils and crayons. I miss painting but now I make my living out of my first love; music. Taking photos with an old analogue camera and then printing them is something I enjoy doing when colours are not around. Digital is cool but nothing compares to film. I try to stay up to date to what is happening in the contemporary art scene and I keep on discovering great artists. Apart from free music downloading that has clearly redefined the publicrecord label relationship, do you think the internet has an influence on music production process? The internet is the ultimate instrument, it began like a game in the '90s to end up becoming the fundamental medium of the masses. It reached a point where you can access the world only via it. It's a system without rules and perhaps this is its most vulnerable point as it might take a different turn when in hands of young children, it could bring them close to violence and life's cruelty. It easily creates stereotypes and has its own unique way of making you one of the establishment. At the same time it's fast and communicative and removes all boundaries, as well as certain vocations; it's the planet's life. It certainly changed the world creating new needs and inevitably
affecting the arts. That's the internet and we have to live with it. Time will only tell the process of man's creations. What is it that you love about Athens and if you had the chance, what would you change to its people and the way they communicate? I am learning to love it everyday, I let go, allowing the city to influence me so that new questions and images arise. Everyday life is our reality and this is reflected in the city. Everyone affects and changes things around them and all together we make a composition. Everything is made of human elements fed in the city. Your book is a collection of lyrics, photographs, personal notes, sketches, poems. How far back does this material date and why have you chosen this particular moment to publish it? I was often proposed by publishers to bring all songs into a book but, as I believe there is a right time to everything, that was never a priority. All material was scattered here and there and for many years now, both friends and music fans would encourage me to do it. The songs were not meant to become a book, they come from a world of music and when combined together they create an image out of thousand separate images. In the end they seem like images of people; like a diary full of dreams, truth, unfinished sentences and phrases, meanings that were born out of the shadows, contrasts and people who were unable to accommodate love and vice versa. Tell us about your forthcoming work. When is it coming out? It will be out before Christmas. It is an electronic project where my music is hosted without my name. An underground label will release it and it's almost ready so you'll know about it soon as I cannot say any more now. I wanted to break free from K.Bhta and do something new.
Ιωάννα Παπάζογλου | Joanna Papazoglou
CAROLINE MAY
Caroline May www.theapartment.gr/may.htm
Τι σε ώθησε να στραφείς στη τέχνη της φωτογραφίας; Η φωτογραφία ήταν κάτι στο οποίο ανέκαθεν ήμουν καλή και έτσι το ένα πράγμα έφερε το άλλο. Η κινητήρια δύναμη είναι να κάνω κάτι δημιουργικό και ενδιαφέρον. Οι φεμινιστικές θεωρίες και οι Σπουδές Φύλου που ανθίζουν τις τελευταίες δεκαετίες έχουν επηρεάσει την οπτική σου γωνία; Προερχόμενη από ένα περιβάλλον πολιτισμικών σπουδών, τα κείμενα των Laura Mulvey, Michel Foucault, Roland Barthes και Judith Butler έχουν πάρει ένα ρόλο πρίσματος στην φωτογραφική μου τεχνική. Τι είδους σχέση αναπτύσσεις με το φωτογραφιζόμενο αντικείμενο; Η σχέση μας ξεκινάει και τελειώνει ταυτόχρονα με τη φωτογραφική διαδικασία. Για ορισμένα μοντέλα αυτό αποτελεί απλά μια εμπορική συναλλαγή, άλλοι επιθυμούν να γίνουν ένα μέρος του project και γι' αυτό τους είμαι ευγνώμων. Κατά τη διάρκεια της φωτογράφισης υπάρχει πάντα μία ένταση, καθώς και οι δυο μας είμαστε εκείνη την ώρα performers από μία διαφορετική θέση. Φωτογράφισες στην Πελοπόννησο κατά τη διάρκεια του River Party 2010. Πώς ήταν η εμπειρία; Η Αρκαδία είναι πανέμορφη και έχει μια αύρα ξεχωριστή. Ήταν μια αντίθεση να είσαι μάρτυρας ενός rave party σε ένα βουκολικό και γαλήνιο τοπίο. Η μόδα σήμερα έχει την τάση να αποδομεί τη στερεοτυπική διάκριση ανδρικού/ γυναικείου look. Πιστεύεις πως είναι μια κατεύθυνση προς την κατεδάφιση του θεμελιωμένου δίπολου φύλου; Δεν είμαι σίγουρη αν η μόδα ασχολείται με το να κάνει ένα κοινωνικό statement τέτοιου είδους ή αν προσπαθεί απλά να διευρύνει την απεύθυνσή της στο κοινό, με στόχο τις μεγαλύτερες πωλήσεις. Αν όμως κάνει τους ανθρώπους να προβληματίζονται για τέτοια είδους θέματα τότε αυτό είναι καλό. Έχεις πει πως συνήθως οι άνθρωποι προβάλουν μία κατασκευασμένη ετεροφυλοφιλική στερεοτυπική συμπεριφορά όταν βρίσκονται απέναντι από τον φακό. Γιατί διαλέγεις να φωτογραφίζεις συγκεκριμένα άντρες; Μου αρέσει να φωτογραφίζω άντρες γιατί είναι ενδιαφέρον να βλέπεις αυτό το macho attitude να καταρρέει. What urged you to become active in photography? Photography was something I was good at and then one thing led to another. The urge is to be creative and do something interesting. Has your gaze been influenced by feminist theories and flourishing Gender Studies of the last decades? Coming from a Cultural Studies background, the writings of Laura Mulvey, Michel Foucault, Roland Barthes and Judith Butler have been instrumental in my practice. What kind of a relationship do you develop with the photographed male object? Our relationship begins and ends at the photo session. For some of the models it is simply a money transaction; others want to be part of the project for which I am grateful to them. During the shooting there is always tension, as we are both performers in a different capacity. You shot in the Peloponnese at River Party 2010. How was it like? Arcadia is beautiful and has a certain aura. It is contradictory to find the scene of a rave party in a bucolic and serene landscape. Nowadays fashion tends to deconstruct the stereotypical male/female look. Do you see that as a depolarization of gender-display? I am not sure if fashion is so concerned with making a statement rather than reaching a wider audience and therefore achieving bigger sales. But if it makes people think about these issues, then it’ s a good thing. You said that people usually portray a 'performed' heterosexual strereotypical behaviour when photographed. Why do you chose men in particular? I am interested in photographing men because it is interesting to see machismo deconstructed and broken down!
54
Zoom / sexy pose / click. Zoom / mucho attitude / click. Caroline May lives and works in Athens. Her photography focuses on men, on the unconscious re-enactment of a stereotypical heterosexual identity before shooting. In her new series The Ramble, she follows a gay hustler in a cruising area in Central Park, NY. Work of hers has been exhibited in the 1st Thessaloniki Biennale, Royal Academy of fine Arts London and Center of Contemporary Art in Barcelona.
Φακός / σεξι πόζα / click. Φακός / macho στήσιμο / click. Η Caroline May ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Ο φακός της εστιάζει σε άντρες με στόχο να φέρει στην επιφάνεια τις στερεότυπες ετεροφυλοφιλικές ταυτότητες που ασυνείδητα υιοθετούμε τη στιγμή της φωτογράφισης. Στη νέα της σειρά 'The Ramble' ακολουθεί έναν gay hustler στο Central Park της Νέας Υόρκης. Έργα της έχουν εκτεθεί στη 1η Biennale της Θεσσαλονίκης, στην Royal Academy of Arts του Λονδίνου και στο Centre of Contemporary Art της Βαρκελώνης.
THE MACHO MEN
SHOBOSHOBO TOYS FOR BOYS
Bάνια Μίχα | Vania Micha Μάριος Καλαμάρης | Marios Kalamaris shoboshobo.com
56
atopos.gr
Κάποιου είδους περίεργη μετάλλαξη πρέπει να συνέβη στον Mehdi Hercberg, που έχοντας ζήσει ένα χρόνο ως Γάλλος στην Ιαπωνία, επέστρεψε στο Παρίσι ως Shoboshobo! Ο κατά τ’ άλλα συνεσταλμένος 37χρονος Mehdi πίσω από το προσωνύμιο Shoboshobo τα τελευταία δέκα χρόνια έχει διοργανώσει συναυλίες ιαπωνικής πειραματικής μουσικής στο Παρίσι με καλεσμένους avant-garde καλλιτέχνες, έχει γυρίσει την Ιαπωνία μέσα σε ένα λεωφορείο μαζί με άλλους εικαστικούς καλλιτέχνες και μουσικούς, έχει κάνει performances με μουσική που ο ίδιος φτιάχνει και όπου σταθεί σχεδιάζει πολύχρωμα τέρατα, ανθρωπόμορφες φιγούρες, βίαια διαστρεβλωμένες, που είναι όμως σχεδόν χαριτωμένες. Με μία μάλλον πανκ διάθεση τα τελευταία χρόνια μπήκε στον χώρο της μόδας και πλέον τα τερατάκια του κυκλοφορούν στους δρόμους, τυπωμένα πάνω σε T-shirts και φούτερ. Το πολυσύνθετο καλλιτεχνικό σύμπαν του Shoboshobo έχει ξεδιπλωθεί σε εναλλακτικούς χώρους, μουσεία και διεθνή φεστιβάλ στην Ευρώπη, την Ιαπωνία, την Αργεντινή και τις ΗΠΑ και μέχρι να μπει το 2011 θα ξεχειλίζει από τις πόρτες και τα παράθυρα του νεοκλασικού στον αριθμό 72 της οδού Σαλαμίνος, στην έκθεση 'ZZZzzzZZZz στην ATOPOS Contemporary Visual Culture : Ξυπνά το τέρας μέσα σου' που εγκαινιάζει το νέο χώρο της ATOPOS CVC. Some kind of strange mutation must have happened to Frenchman Mehdi Hercberg when after having lived in Japan for a year, he returned to Paris as Shoboshobo! For the last ten years, the otherwise timid 37-year old Mehdi has under the pseudonym of Shoboshobo, organised concerts of experimental Japanese music in Paris with selected avant-garde artists, has toured Japan in a bus together with more artists and musicians and has performed his own music while constantly drawing colourful monsters, violently distorted humanoid figures that somehow manage to appear a bit cute. His monsters are now free in the streets printed onto cool T-shirts and jumpers while Shoboshobo, with a punk attitude, enters the world of cloths. His complex artistic universe has unraveled in alternative spaces, museums and international festivals around Europe, Japan, Argentina and the US while till 2011 his gigantic installations will be filling up the doors and windows of number 72 in Salaminos Street, during 'ZZZzzzZZZz in ATOPOS Contemporary Visual Culture: Awaken the beast in you'. An exhibition which also launches the new space of ATOPOS CVC.
Φαίνεται ότι ανακάλυψες το shobo -ένα θανατηφόρο πολεμοφόδιο των νίντζα- κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια της περιοδείας σου στην Ιαπωνία και άρχισες να τεμαχίζεις διάφορα Ιαπωνικά τερατάκια μ’αυτό! Πώς σε επηρέασε η εμπειρία σου στην Ιαπωνία; Το shoboshobo έχει πολλές ερμηνείες στα Ιαπωνικά και η ερμηνεία που χρησιμοποιώ δεν είναι αυτή του όπλου. Θα πρέπει να ψάξετε λίγο περισσότερο για να βρείτε την σωστή. Στην Ιαπωνία έζησα για έναν χρόνο το 2000 και ο shoboshobo γεννήθηκε όταν επέστρεψα στη Γαλλία. Το 2005 ξαναγύρισα στην Ιαπωνία για την πρώτη περιοδεία. Γίγαντες που κοιμούνται με μάτια ανοιχτά, φίλοι που αγαπιούνται αλλά που κόβουν ο ένας το λαιμό του άλλου, βίαιες εικόνες με έντονα χαρούμενα χρώματα… Η δουλειά σου είναι γεμάτη αντιθέσεις. Σου αρέσει να παίζεις με το μυαλό μας; Οι περισσότερες ζωγραφιές μου γίνονται σχεδόν αυτόματα, είναι σχέδια που βγαίνουν κατ' ευθείαν από το μυαλό μου οπότε δεν με νοιάζει αν δυσαρεστούν ή ευχαριστούν. Είναι αυτό που είναι, αλλά για να πω την αλήθεια δεν μου αρέσουν όταν καταλήγουν ήρεμα ή ευγενικά. Πώς αντιδρά ο δίχρονος γιος σου όταν βλέπει τα ανατριχιαστικά πλάσματα που ζωγραφίζει συνέχεια ο μπαμπάς του; Δεν τρομάζει; Κάθε φορά που βλέπει έναν πίνακα ή μια ζωγραφιά λέει 'ο μπαμπάς το έκανε' … Πώς προέκυψαν οι μπλούζες και τα t-shirt εκτυπωμένα με τα σχέδια σου και πώς νιώθεις για κάποιον που κάνει fashion statement φορώντας τα; Δεν με πολύνοιάζει η μόδα, δεν την γνωρίζω πολύ καλά. Σαν πρώην πανκ έφηβος το να ζωγραφίζω στα ρούχα μου ήταν κάτι μάλλον φυσιολογικό και μ' αυτή τη λογική προέκυψαν οι εκτυπώσεις. Όταν η Maroussia από την ομάδα Andrea μου ζήτησε να σχεδιάσω μερικά μοντέλα πριν δυο περίπου χρόνια, ξεκίνησα να δουλεύω πάλι σε μπλούζες βελτιώνοντας τόσο την μέθοδο αλλά και τα σχέδια. Υπάρχει κάποια ανακάλυψη σου τελευταία που σου έχει προξενήσει μεγάλη έκπληξη σαν διοργανωτής experimental electronic συναυλιών στο Παρίσι; Δυστυχώς τα τελευταία τρία χρόνια δεν διοργάνωσα καμία συναυλία ούτε και πήγα σε πολλά gigs γιατί ήμουν απασχολημένος με τη δουλειά. Παρ' όλ’ αυτά μπορώ να σου συστήσω αυτές τις δυο καλές μπάντες: τους Moishe Moishe Moishele με εβραϊκή acid hasidic house και το τρίο Michelles Fusain, που συνδυάζουν ζωγραφική και μουσική. Γράφεις και παίζεις μουσική. Πώς θα την περιέγραφες και ποια είναι η αντίδραση του κοινού; Η μουσική μου είναι περισσότερο concept μουσική. Αυτό που με καθοδηγεί δεν είναι το μιούζικαλ ούτε κάποιο είδους ποπ, είναι περισσότερο η ενέργεια που η μουσική απαιτεί αλλά και δημιουργεί, εκεί βρίσκω ενδιαφέρον. Συνήθως δεν επεξεργάζομαι τις ηχογραφήσεις από τα μουσικά μου πρότζεκτ και οι αντιδράσεις του κοινού είναι αυτό που συμβαίνει κατά την διάρκεια των live. Τις περισσότερες φορές συνεργάζεσαι με άλλους καλλιτέχνες. Βλέπεις την τέχνη σαν συλλογική δημιουργία ή μπορείς να φανταστείς τον εαυτό σου να εργάζεται πάντοτε μόνος του; Η αλήθεια είναι πως προτιμώ να δουλεύω με άλλους και αν μπορούσα να το κάνω θα μου έλειπε πολύ οπότε προτιμώ να μην το σκέφτομαι! Επιπλέον όταν δουλεύεις με άλλους μπορείς να βοηθήσεις τη δουλειά τους. Είμαι τυχερός που μπορώ να δείξω αυτά που κάνω σε διαφορετικά μέρη και πολλές φορές σε πολύ ενδιαφέροντα μέρη κάτι το οποίο εκμεταλλεύομαι για να κάνω ωραίες συνεργασίες. Κάνεις zines, ρούχα, συναυλίες, τέρατα, μουσική, διδάσκεις εφαρμοσμένες τέχνες στην Ecole Estienne… Τι έρχεται μετά; Το να γεμίσω την ATOPOS cvc με γίγαντες! Το πρότζεκτ που κάνω με την ATOPOS cvc είναι σίγουρα το μεγαλύτερο που έχω κάνει και είμαι ενθουσιασμένος με το αποτέλεσμα. Η δύναμη είναι στην Ελλάδα!
It looks like you discovered the shobo -one of the ninjas’ lethal weapons- at some point during your tour around Japan and you started chopping off a bunch of Japanese-like monsters! What kind of effect did the experience in Japan have on you? Shoboshobo has several meanings in Japanese and I'm not using this word for the weapon meaning-sorry. I guess you'll have to research a bit deeper to find out. I lived for a year in Japan in 2000 and when I returned to France shoboshobo was born. I went back to Japan in 2005 during the first bus tour. Giants that sleep with their eyes open, beloved friends that cut each other’s throat, violent images in fluorescent, happy colours…Contrast can be seen everywhere in your works. Are you messing with our brains? Most of the drawings I do are some sort of automatic drawings, mind stream drawing so Ι don't really aim to mess or to please, it's just coming out this way, but yes I'm not pleased when the things I do are too gentle or kind. Doesn’t your two year old son get spooked by the creepy creatures that daddy’s drawing all the time? Every time he sees a painting or a drawing he says 'daddy made it' ... How come did you incorporate your graphic work into fashion items? How do you feel about people making a fashion statement by wearing your printed t-shirts and jumpers? I don't care that much about fashion, I don't know it that much, I found out the wearable drawings was an interesting option and also as a former punk teenager drawing on clothes has always been something rather normal lets say. I started to make jumpers with more specific technic and sophisticated design when Maroussia from Andrea crew asked me to design some models couple years ago. As an experimental electronic music gigs organiser in Paris, which is your most surprising and promising discovery in the scene? When it comes to discoveries unfortunately I haven't been setting up any gigs in Paris for the past three years and also I am not able to go to as many gigs as I would like as I'm pretty busy those last three years ... But still I can recommend you those two fine bands : Moishe Moishe Moishele, jewish acid hasidic house music and Michelles Fusain, a trio combining drawing and music together. You, yourself, create and perform music. How can you describe it in a few words and how do you receive people’s reaction to it? The music I make is more like concept bands and performance. It's not a musical neither a pop research that is leading me in this way, it is more the energy it demands and creates that I find interesting. I don't usually edit any records or recordings from those musical projects so people's reactions are the ones during the live performance. Most of the time you work in cooperation with other artists. Can you imagine yourself working separately on your own or you see art as a collective creation? I very much like working with others that's true, it's something I'd be very much missing if I couldn't do it anymore so I'd rather not think about it! Also working with others is sometimes a way to promote other artist's work. I'm lucky that I can show my works in different places and sometimes under very interesting conditions, so I can use this to make interesting collaborations. Zines, clothes, gigs, monsters, music, teaching applied arts in Ecole Estienne… What’s next? Feeling up ATOPOS cvc with giants! This project Ι'm having now with ATOPOS cvc gallery is for sure the biggest art project Ι've ever had and Ι'm very happy with the result, Greece has the power!
TAREQ COME ON BOY, PUT A RECORD ON Τυλιγμένος μέσα στο κουκούλι του, ο Tareq ανεβάζει τον ήχο στα πικάπ. Με έδρα πλέον την Αθήνα κινείται κάτω από τους τίτλους του μουσικού παραγωγού και dj, δηλώνει λάτρης της εικόνας και συστήνεται ως νέο όνομα στο χώρο της ηλεκτρονικής ποπ μουσικής.
Τι σημαίνει η ηλεκτρονική μουσική για σένα; Ξεκίνησα με κλασικές σπουδές στο πιάνο, αλλά η αγάπη μου ήταν πάντα η ηλεκτρονική μουσική, γι' αυτό κιόλας τελικά ασχολήθηκα με αυτήν, έχοντας αποκομίσει τα απαραίτητα εφόδια. Μου αρέσει που μπορείς να έχεις πολλά συναισθήματα με αυτήν. Μπορείς να γελάσεις, να κλάψεις, να χορέψεις, να αράξεις. Είναι απλοί λόγοι ενστίκτου που με κάνουν να την επιλέγω, δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλιώς. Το 2002 δημιουργήθηκαν στη Θεσσαλονίκη οι TechSoir (με τους οποίους βγάλατε δίσκο και εμφανιστήκατε πλάι σε Fischerspooner, Digitalism, UNKLE κ.α.) Πώς πήρες την απόφαση να μετακομίσεις στην Αθήνα, ειδικά λίγο μετά την κυκλοφορία του δίσκου σας; Θεώρησα ότι ήταν ένα βήμα που έπρεπε να κάνω για να μπορέσω να μπω στα πράγματα που με ενδιέφεραν. Καλή η Θεσσαλονίκη, αλλά μπορεί να σου προσφέρει μέχρι ένα σημείο, από εκεί κι έπειτα το νιώθεις ότι δεν έχεις να πάρεις ή να δώσεις κάτι παραπάνω, οπότε αν έχεις στόχους τους κυνηγάς. Ο πρώτος σου δίσκος ονομάζεται 'Cocoon' και κυκλοφόρησε φέτος. Σε αυτόν φαίνεται να συνδυάζεις '80s electropop με disco punk στοιχεία… Ποια φιλοσοφία κρύβεται πίσω από αυτόν; Να σου πω την αλήθεια ήθελα να κάνω pop τραγούδια. Όμορφες μελωδίες με απλά beats. Έχω μεγάλη αγάπη στην disco και στην electro-pop. Ήθελα έναν συνδυασμό αυτών μέσα στο άλμπουμ, με τραγούδια που θα είχαν όμορφους στίχους και μουσική που θα αγγίζει τον ακροατή. Είναι ένας πολύ συναισθηματικός δίσκος για μένα και είναι αφιερωμένος στη μνήμη ενός αγαπημένου μου προσώπου. Η δημιουργία του ήταν ένα είδος ψυχοθεραπείας, μια μεταμόρφωση και γι' αυτό το ονόμασα 'Cocoon'. Με βάση ποια κριτήρια επέλεξες να γίνουν οι συνεργασίες στο δίσκο; Όλοι όσοι συμμετέχουν στο δίσκο είναι καλλιτέχνες που εκτιμώ αφάνταστα και νιώθω πολύ τυχερός που συνεργαστήκαμε στην πρώτη μου δισκογραφική δουλειά. Οι συνεργασίες ήρθαν αβίαστα και προέκυψαν εντελώς μαγικά και μοιραία. Οι Marsheaux, η Νατάσσα Μποφίλιου, ο Lacquer, o V-Sag, o Χάρης Αττώνης, ο Niadoka, ο Rob Dust βοήθησαν να έχω το αποτέλεσμα που ακούγεται στο 'Cocoon', φωνητικά, στιχουργικά και μουσικά. Έχεις ασχοληθεί και με μουσική επιμέλεια/παραγωγή σε ταινίες ή τηλεοπτικές σειρές. Θεωρείς ότι η μουσική πρέπει να οπτικοποιείται; Πόσο γοητευτικός είναι αυτός ο χώρος; Νομίζω ότι είναι μαγικός ο συνδυασμός ήχου και εικόνας. Το ένα αναδεικνύει το άλλο και μαζί προκαλούν εντονότερα συναισθήματα σε έναν θεατή. Θα ήθελα πολύ να γράψω ολόκληρο το score για μια ταινία, θα είναι μεγάλη πρόκληση. Η τελευταία δουλειά που έχω κάνει είναι η θεατρική παράσταση 'Rejected', στο Αγγέλων Βήμα, σε σκηνοθεσία Γιάννη Σαρακατσάνη, όπου έχω διασκευάσει στο ύφος μου, δικά μου αλλά και ξένα κομμάτια και είμαι πολύ περήφανος γιατί πρόκειται για μια εξαιρετική κωμικοτραγική παράσταση. Must See! Πρόσφατα δημιούργησες (μαζί με d:tek και D.j. Girl) το DJ team Sally Spektra…Ποια είναι η σχέση σας με τη σειρά 'Τόλμη και Γοητεία'; Ξεκίνησε σαν αστείο και μάλιστα το πήραμε απόφαση στο πρώτο 4FASHIONSHAKE! Καθόμασταν με τα παιδιά και είπαμε να κάνουμε ένα music-fashion blog, όπου θα ανεβαίνουν φωτογραφίες με γκριμάτσες ή 'άτυχες' στιγμές ανθρώπων που παρευρίσκονται στα events που βρισκόμαστε κι εμείς. Όντες και οι τρεις DJs αποφασίσαμε να γίνουμε πιο δραστήριοι και να κάνουμε θεματικά parties. Επιλέξαμε αυτό το όνομα μιας και η Sally είναι icon των '90s και είχε έναν δηκτικό camp τρόπο να σχολιάζει τα πράγματα, σε σημείο που να θυμίζει 'μαμά'. Περισσότερα στο sallyspektra.blogspot.com. Η χορευτική μουσική μπορεί να προκαλέσει το μυαλό πέρα από το σώμα; Με ποιο τρόπο; Αυτό είναι κάτι πολύ υποκειμενικό. Η μουσική γενικά στον καθένα λειτουργεί διαφορετικά. Δεν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος τρόπος για να ενεργοποιήσεις αυτήν την πρόκληση. Υπάρχουν χορευτικά tracks που σου δημιουργούν αυτήν την πνευματική ευφορία. Ένα τέτοιο είναι το 'Shed My Skin' των D-note. Τι θα ευχόταν ο Tareq για τον εαυτό του; Εύχομαι να συνεχίσω να κάνω όνειρα και να τα πραγματοποιώ. Είναι πολύ όμορφο project.
What does electronic music mean to you? For me, it all started with classical piano studies but my true love has always been the electronic. And so when I finally came to work with it, I already had some of the necessary skills. What I love about electronic music is the kind of feelings it evokes; you could laugh, cry, dance, unwind with it. Pure instinct is what leads me to it, it's impossible to explain otherwise. In 2002 TechSoir were formed in Thessaloniki. Together you released a record as well as supported people like Fischerspooner, Digitalism, UNKLE and so on. What made you decided to move to Athens right after your record release? I thought it was a step I had to take to get further involved with the things I was interested in. Thessaloniki is a cool place but also a limited one; you can only evolve up to a certain point and no further. It gets hard if you feel you have something extra to give and it's up to you to chase your goals. On your first record 'Cocoon' released this year, you blend '80s electro-pop with disco punk elements. What's the hidden meaning? To tell you the truth my aim was to make pop songs, beautiful melodies in simple beat. I adore disco and electro-pop and wanted to blend the two in the album with nicely written songs and music capable of touching the listener. To me this is a very sentimental record, dedicated to the memory of a beloved person. Creating it was sort of a psychotherapy, a transformation and this is where it ownes its name: 'Cocoon'. Under what criteria you selected your collaborators in the record? I feel lucky for collaborating on my first album with artists whose work I deeply appreciate. It all happened naturally and the collaborations came up inevitably, magically. Marsheaux, Natasha Bofiliou, Lacquer, V-Sag, Haris Attonis, Niadoka, Rob Dust all put their heads together and allied vocally, lyrically, musically to the result in 'Cocoon'. You have worked on music editing and production in films and TV series. What is your take on this world and what is your view when it comes to adding image to sound? I think it's the magic mix: image and sound. They complement each other and together create strong feelings. It would be an amazing challenge to work on a film's entire soundtrack. The most recent project I worked on is 'Rejected', the play directed by Yiannis Sarakatsanis where I have adapted mine and other people's songs to my style. I am very proud with the result for this great tragicomedy. A must see! You have recently jointed forces with d:teak and DJ Girl and created the DJ team Sally Spektra. What is your relation to ‘The Bold And The Beautiful'? It all begun as a joke which actually happened during the first 4FASHIONSHAKE! We decided to start a music-fashion blog full of grimaces of people's 'low' moments during the events we go to. Being DJs, all three of us, we decided to get more involved with theme parties. Our name was chosen due to Sally being a '90s icon and her rigorous camp way of criticising things to the point that she could pass as 'mum'. More on sallyspektra.blogspot.com. Can dance music influence the mind besides the body? In what way? This is too subjective. Music in general affects us in different ways but there is no direct way to trigger this effect. Of course there are dance tracks able to creating a feeling of pure euphoria. One of these is 'Shed My Skin' by D-note. What would Tareq wish for himself? I wish to continue making dreams and then turning them into reality. It's the nicest project.
Ελευθερία Ιωαννίδου | Eleftheria Ioannidou Νίκος Κατσαρός | Nikos Katsaros Styling: Χαράλαμπος Νικολάου | Charalampos Nikolaou myspace.com/tareqsouleiman
58
Wrapped in his cocoon, Tareq raises the volume on the turntable. Now based in Athens he effortlessly swaps between music production and DJing. Tareq admits he loves the image and introduces himself as electronic pop music's new name.
TAREQ: SHIRT DIESEL (DIESEL HELLAS) /MASK stylist's own
upside down BoY, You turn me
φουτερ / HooDie AW77 STADIuM FZ (NiKe) | t-sHiRt MuLTI-STYLE SPRTSWR TEE (NiKe) | παπουτσια / sHoes AIR MAx 90 (NiKe)
PhOTOGRAPhY YIORGOS KAPLANIDIS ART dIReCTIOn DANAI DRAGONEA STYLInG CHARALAMPOS NIKOLAOu hAIR DIMITRIS SARANTOu MAKe-UP MARY FAKINOu MOdeLS jADE (VN MODELS) PANAYIOTIS MITSAKOS (VN MODELS)
tzAKet/ JAcKet HOODED DESTROYER (NiKe) | t-sHiRt FLY WOMEN TEE (NiKe) | παπουτσια / sHoes WMNS NIKE DuNK HI PREMIuM ’08 (NiKe)
τζαΚετ / JAcKet METALLIC SuPERRuNNER (NiKe) | παπουτσια / sHoes WMNS AIR MAx 90 (NiKe)
φουτερ / ΗοοDie ATHLETICS WEST AW77 (NiKe) | παπουτσια / sHoes AIR MAx 90 LE (NiKe)
You always play the field Photography Stefan Giftthaler Styling Luca Termine Make Up / Hair Aaron Henrikson (Green Apple) Model Alfred Kovac (Fashion)
ΠΑΛΤΟ / COAT Z ZEGNA | ΚΟΛΑΝ / LEGGING Giuliano Fujiwara
66
ΕΠΩΜΙΔΕΣ / SHOULDERS PadAris Dottorini | T-SHIRT HTC | ΚΟΛΑΝ / LEGGING AMERICAN APPAREL
ΕΠΩΜΙΔΕΣ / SHOULDERS PadAris Dottorini | ΚΟΛΑΝ / LEGGING AMERICAN APPAREL | ΓΑΝΤΙΑ / GLOVES ANTONIO URZI
68
ΠΟΥΛΟΒΕΡ / PULLOVER MSGM | ΠΑΝΤΕΛΟΝΙ / TROUSERS Z ZEGNA | ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ / SHOES Z ZEGNA
70
ΜΑΣΚΑ / MASK ARIS DOTTORINI | ΕΣΩΡΟΥΧΟ / UNDERWEAR ARCHIVE
ΜΑΣΚΑ / MASK ARCHIVE | ΚΟΣΤΟΥΜΙ / SUIT JOHN VARVATOS | ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ / SHOES BOTTEGA VENETA
FASHION ROSA
You got charm & appeal
72
ΠΟΥΚΑΜΙΣΟ / SHIRT LEE (VF HELLAS)
Photography Rosa Rendl Styling Paul Joyce Models: Stanny (Elite London) Toby (Elite London) Egor (Elite London) Danny
T-SHIRT LEE (VF HELLAS) | ΠΟΥΚΑΜΙΣΟ / SHIRT CHEAP MONDAY (SHOP112A) | ΣΟΡΤΣ / SHORTS EUPHEMIA | ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ / SHOES CONVERSE (ELMEC) | ΚΟΣΜΗΜΑ / JEWELLERY STYLIST’S OWN
74
ΠΟΥΛΟΒΕΡ / SWEATER VINTAGE | ΠΟΥΚΑΜΙΣΟ / SHIRT LEE (VF HELLAS) | ΣΟΡΤΣ / SHORTS VINTAGE
T-SHIRT WeSC (PRIME TIMERS) | ΜΠΛΟΥΖΑ / HOODY VINTAGE | ΠΑΝΤΕΛΟΝΙ / TROUSERS THOMAS LAV
76
ΠΟΥΚΑΜΙΣΟ / SHIRT CHEAP MONDAY (112A) | ΜΠΛΟΥΖΑ / HOODY CHEAP MONDAY (SHOP112A) | ΣΟΡΤΣ / SHORTS STYLIST’S OWN | ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ / SHOES CONVERSE (ELMEC) | ΚΟΣΜΗΜΑ / JEWELLERY MODEL’S OWN
LEFT: ΤΖΙΝ / JEANS CHEAP MONDAY (SHOP112A) | T-SHIRT TOPMAN | ΠΟΥΚΑΜΙΣΟ / SHIRT HUMÖR (MONOΪ) RIGHT: ΠΟΥΚΑΜΙΣΟ / SHIRT CHEAP MONDAY (SHOP112A) | ΤΖΙΝ / JEANS CHEAP MONDAY (112A)
LEFT: TOP TOPMAN | ΠΟΥΛΟΒΕΡ / HOODY CHEAP MONDAY (SHOP112A) | ΤΖΙΝ / JEANS STYLIST’S OWN | ΓΚΕΤΕΣ / LEG WARMERS LINA OSTERMAN | ΚΟΣΜΗΜΑ / JEWELLERY MODEL’S OWN RIGHT: TOP TOPMAN | T-SHIRT MODEL’S OWN | ΤΖΙΝ / JEANS VINTAGE LEVI’S (LEVI’S HELLAS) | ΚΟΣΜΗΜΑ / JEWELLERY STYLIST’S OWN
ΠΟΥΛΟΒΕΡ / JUMPER CHEAP MONDAY (SHOP112A) | ΣΟΡΤΣ / SHORTS EUPHEMIA | ΚΑΣΚΟΛ / SCARF BENCH (PRIME TIMERS)
80
Photography Marios Kalamaris Styling D’arcy Foxxx Model Petra (Ace Models) Photographer’s Assistant Anna Pantelia Styling’s Assistant Charalampos Nikolaou
ΓΙΛΕΚΟ / VEST H&M | ΣΑΚΑΚΙ / JACKET H&M | ΦΟΡΜΑ / TRACKSUIT BODYTALK | ΓΚΕΤΕΣ / LEG WARMERS BODYTALK | ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ / SHOES A.L.E. (ATTRATTIVO) | ΓΥΑΛΙΑ / GLASSES H&M
Inside out and round and round
82
ΖΑΚΕΤΑ / CARDIGAN H&M | ΦΟΡΜΑ / TRACKSUIT DITCHER (ATTRATTIVO) | ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ / SHOES SCHOLL | ΓΚΕΤΕΣ / LEG WARMERS FREDDY (BODY ART S.A.)
ΠΟΥΚΑΜΙΣΟ / SHIRT 3GUYS | ΖΑΚΕΤΑ / CARDIGAN CHEAP MONDAY (SHOP112A)
84
ΠΟΥΚΑΜΙΣΟ / SHIRT H&M | ΓΙΛΕΚΟ / VEST H&M
86
ΤΖΑΚΕΤ / JACKET LEE (VF HELLAS) | ΠΟΥΚΑΜΙΣΟ / SHIRT LEE (VF HELLAS) | ΣΑΛΟΠΕΤΑ / SALOPETTE PRIME TIMERS | ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ / SHOES ENERGIE (SIXTY HELLAS) | ΣΚΟΥΦΟΣ / CAP WeSC (PRIME TIMERS)
TOP BODYTALK | ΜΠΛΟΥΖΑ / SHIRT RUTME (MONOI) | ΖΑΚΕΤΑ / CARDIGAN WeSC (PRIME TIMERS) | ΠΑΝΤΕΛΟΝΙ / TROUSERS H&M | ΖΩΝΗ / BELT H&M
NEW FACES MEET THE BOYS
Ναταλία Σταθοπούλου / Natalia Stathopoulou Νίκος Κατσαρός / Nikos Katsaros Styling: Χαράλαμπος Νικολάου / Charalampos Nikolaou
88
ΠΟΥΛΟΒΕΡ / SWEATER LOIS (Premium Gifts) | TZIN / JEANS LOIS (Premium Gifts) | ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ / SHOES CONVERSE by J.VARVATOS (ELMEC)
Aris Michail (VN Models) | Dimitris Motsios (VN Models)
Dimitris Motsios, 22 (VN Models) Ποιο πράγμα σου ανεβάζει τη διάθεση;
Η προπόνηση γιατί είναι η απόδρασή μου από τη ρουτίνα.
Ποιο αξεσουάρ θεωρείς αναπόσπαστο κομμάτι της αντρικής γκαρνταρόμπας;
Το ρολόι. What lifts your spirit?
Training because it is my escape from routine.
Which accessory you consider integral item of a man’s wardrobe?
The watch. Aris Michail, 22 (VN Models)
Ποιο πράγμα σου ανεβάζει τη διάθεση;
Η καλή παρέα.
Ποιο αξεσουάρ θεωρείς αναπόσπαστο κομμάτι της αντρικής γκαρνταρόμπας;
Το άρωμα, γιατί χαρακτηρίζει την παρουσία σου. What lifts your spirit? T-SHIRT LEE (VF HELLAS) | ZAKETA / CARDIGAN WeSC (PRIME TIMERS) | TZIN / JEANS LEE (VF HELLAS) | ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ / SHOES CONVERSE by J.VARVATOZ (ELMEC)
Good friends.
Which accessory you consider integral item of a man’s wardrobe?
Perfume because it makes you stand out.
FASHION NEWS KINGS & QUEENS forkingsandqueens.com 2262 0 32995 Τα KINGS&QUEENS παρουσιάζουν το νέο Σαμπουάν & Αφρόλουτρο 2in1, σε δύο εκδοχές – ‘Chinese Ambassador Green Pear’ και ‘Sultan of Mandu Cardamom Tea’- προσφέροντας περιποίηση μαλλιών και σώματος σε ένα προϊόν. Έχοντας ουδέτερο ph, οι δύο νέες προτάσεις της KINGS&QUEENS είναι ιδανικές για καθημερινή χρήση ενώ είναι εμπλουτισμένες με προβιταμίνη Β5, που έχει ενυδατικές ιδιότητες, και πρωτεΐνες σιταριού που αναζωογονούν και δυναμώνουν τα μαλλιά.
DIESEL diesel.com 210 6021900 ‘Diesel Black Gold’ ονομάζεται η νέα κολεξιόν της Diesel για την Άνοιξη /Καλοκαίρι 2011, δημιουργός της οποίας είναι η Σοφία Κοκοσαλάκη. Τα ρούχα θυμίζουν χειροποίητα ενώ τα χρώματα είναι απαλά και διάχυτα. Είναι μια συλλογή μοντέρνα με έντονα τα στοιχεία της φύσης, όπως τα λουλούδια και τα φύλλα, ενώ παράλληλα έχει στοιχεία vintage αλλά και rock n’ roll.
KINGS&QUEENS introduce the new Shampoo & Shower gel 2in1, in two versions -‘Chinese Ambassador Green Pear’ and ‘Sultan of Mandu Cardamom Tea’- offering both hair and body care. By having neutral ph, the two new products of KINGS&QUEENS are ideal for every day use, and they are enriched in provitamin B5, that has moisturizing properties, and wheat’s proteins that regenerate and empower the hair.
‘Diesel Black Gold’ is Diesel’s new collection for Spring/Summer 2011, designed by Sofia Kokosalaki. The clothes look like handmade and the colors are soft and diffuse. It is a modern collection with many natural elements, for instance flowers and leaves, and at the same time it has elements of both vintage and rock n’ roll.
ANDY WARHOL BY PEPE JEANS pepejeans.com / 210 3408400
SUPERDRY superdry.com 210 3408400 Η φιλοσοφία της εταιρίας είναι να δημιουργεί ιδιαίτερα σχέδια πάντα σε ρεαλιστικές και προσιτές τιμές, αντλώντας έμπνευση από το Τόκιο και το αμερικάνικο vintage στιλ. Η Superdry ξεχωρίζει για τα έντονα λογοτυπημένα Tees, τα χαρακτηριστικά τελειώματα και το street casual look. The company’s philosophy is to create unique patterns, always in realistic and affordable prices, inspired by Tokyo and the American vintage style. Superdry is standing out for its logos, its characteristic finishes and the street casual look.
90
The Fall/Winter 2010/11 collection is inspired by the famous artist’s life. The men’s collection is divided into two categories. The one is Factory Life, with clothes that Warhol himself and those who surrounded him would wear. The other one is Factory Art, which is consisted of clothes that they would wear during creation time, processed in such a way to look vintage. Characteristic motifs from his paintings- like the Campbell soup- are used a lot, always with the Andy Warhol stamp.
Νίκος Κατσαρός / Nikos Katsaros
Η κολεξιόν για τη σεζόν Φθινόπωρο/Χειμώνας 2010/11 στρέφεται γύρω από τη ζωή του διάσημου καλλιτέχνη. Η αντρική συλλογή περιλαμβάνει δυο κατηγορίες. Η μία είναι η Factory Life, με κομμάτια που θα φορούσε ο ίδιος ο Warhol και όσοι τον συναναστρέφονταν. Η άλλη είναι η Factory Art, με κομμάτια που θα φορούσαν πιο πολύ εν ώρα δημιουργίας, επεξεργασμένα έτσι ώστε να δείχνουν vintage. Κυριαρχούν χαρακτηριστικά μοτίβα από τους πίνακές του, όπως η κονσέρβα της σούπας Campbell, με τη σφραγίδα Andy Warhol.
GAS gasjeans.com 210 9699300
NIKE nike.com 210 9464400
Για τη σεζόν Φθινόπωρο/Χειμώνας 2010/11 η GAS δημιούργησε τέσσερις ενότητες. Η ενότητα Clash είναι εμπνευσμένη από το ομώνυμο βρετανικό συγκρότημα και έχει έντονα punk-rock στοιχεία. Η ενότητα Forest έχει grunge στοιχεία, ενώ η Techno Sport έχει πιο casual ύφος επηρεασμένο από το κολεγιακό στυλ. Τέλος, η ενότητα Suite περιλαμβάνει φορέματα, παλτό, σακάκια και πουκάμισα.
Στις 5 Οκτωβρίου 2010, η Nike Sportswear υποδέχθηκε τη συλλογή Φθινόπωρο /Χειμώνας 2010/11 στον διαμορφωμένο χώρο Ε.Δ.Ω, στον Κεραμεικό. Πιστοί fans της Nike, αθλητές, εκπρόσωποι του χώρου της μόδας και bloggers έδωσαν το παρόν και είδαν πρώτοι τα νέα προϊόντα, εμπνευσμένα από τον αθλητισμό και κυρίως το running, την συλλογή Nike X Maharam με τα διάσημα γραφικά και τα παπούτσια της ‘Air Family’. Οι παρευρισκόμενοι είχαν την ευκαιρία να δημιουργήσουν το δικό τους ‘graffiti’ με θέμα τα παπούτσια της συλλογής.
For the Fall/Winter 2010/11 season, GAS created four units. Clash unit is inspired by the homonymous British band and has strong punk-rock elements. The Forest unit has grunge elements, while the Techno Sport is more casual, influenced by the college style. Finally, the Suite unit includes dresses, coats, jackets and shirts.
At October 5 2010, Nike Sportswear introduced the Fall/Winter 2010/11 collection at the formed space Ε.Δ.Ω, at Keramikos. Loyal fans of the brand, athletes, fashion agents and bloggers where all there to see first the new products, inspired by athleticism and mostly running, the collection Nike X Maharam, with the famous graphics and the shoes of the ‘Air Family’. The attendees had the chance to create their own ‘graffiti’ of the collection’s shoes.
LOIS loisjeans.com 210 6147480 Τα Lois Jeans γεννήθηκαν το 1962, στην Ισπανία, όταν τα τρία αδέρφια Saez Marino ξεκίνησαν να δημιουργούν τα πρώτα τους denim ρούχα. Έκτοτε, κάθε νέα σεζόν, τα Lois λανσάρουν μια μεγάλη ποικιλία εξαιρετικής ποιότητας ρούχα, σε προσιτές πάντα τιμές. Η χειμερινή κολεξιόν έχει army concept, και μας επιφυλάσσει πολλά τζιν, παλτά, κασκόλ και πλεκτά, για άντρες και γυναίκες. Περισσότερες πληροφορίες για τη νέα κολεξιόν είναι διαθέσιμες στο site της εταιρίας. Lois Jeans were born in 1962, in Spain, when the three Saez Marino brothers began creating their first denim clothes. Since then, and in every season, Lois launches a great variety of good quality clothes always in affordable prices. This winter’s collection has army concept and reserves plenty of jeans, coats, LEE lee.com scarves and knits, for both men and women. More 210 6198650 information about the new collection is available at Από τη φετινή σεζόν ξεχωρίζει η συλλογή Carbonized the site. που δίνει έμφαση στο απόλυτα βαθύ μαύρο denim. Συνδυάζει επίσης το πετροπλυμένο μαύρο με γκρι ενώ οι Green Cast denim χρωματισμοί συνδυάζουν την τάση για πράσινο σκιασμένο χρωματισμό. Το workwear, ένα από τα βασικά στοιχεία της Lee, παρουσιάζει πρακτικά, άνετα, μαλακά τζιν και χοντρά βαμβακερά. Το αντρικό στυλ επηρεάζεται από τα ρούχα των εργατών στους σιδηροδρόμους, όπως η σαλοπέτα Overall και το σακάκι Loco. This season the collection Carbonized stands out, which emphasizes the completely dark black. It also combines the washed-out black with grey, while the Green Cast denim colors combine the green shades. Workwear, one of the basic Lee’s collections, introduces practical, comfortable, soft jeans and thick cotton. The worker’s cloths in the railway influence the men’s style. Characteristic examples are the salopette Overall and the jacket Loco.
3GUYS 3guys.gr 210 2846440 Η 3GUYS παρουσιάζει μια ολοκληρωμένη σειρά από unisex ρολόγια σε μοντέρνα, πρωτοποριακά αλλά και κλασικά σχέδια, φτιαγμένα από ατσάλι και ανοξείδωτο χάλυβα, με δερμάτινα και καουτσούκ λουράκια σε μια ποικιλία χρωμάτων για όλα τα γούστα. Θα βρείτε τη νέα συλλογή ρολογιών σε όλα τα καταστήματα ωρολογοποιίας καθώς και στα σημεία πώλησης 3GUYS. 3GUYS presents a new collection of unisex watches in modern, innovative and classic designs, made out of both steel and stainless steel, with leather and rubber watch straps, in a great variety of colors for all tastes. You will find them in all the watch stores as well as at the 3GUYS stores.
BEAUTY ROUGE ARTIST INTENSE To 1995 o Jean Paul Gaultier κυκλοφόρησε το πρώτο του ανδρικό άρωμα ‘Le Male’, το μπουκάλι του οποίου σχεδίασε ο ίδιος και αμέσως αγαπήθηκε από άνδρες και γυναίκες. Το ‘Le Male Terrible’, είναι η αναβίωση του θρυλικού πλέον ‘Le Male’, το οποίο ελευθερώνει ένα κύμα φρεσκάδας χάρη στο συνδυασμό του πικρού grapefruit, του καυτερού ροζ πιπεριού, της λεβάντας και της βανίλιας και υπόσχεται σε όποιον το φορέσει να μισήσει το πόσο πολύ θα το αγαπήσει. In 1995, Jean Paul Gaultier released his first cologne for men named ‘Le Male’, whose bottle was designed by him. Immediately men and women loved it and until now it is considered to be a classic value. ‘Le Male’ Terrible is the rebirth of the legendary ‘Le Male’, which releases a wave of freshness because it combines the scent of bitter grapefruit with hot pink pepper, lavender and vanilla while it promises to whoever wears it to hate how much he will love it. Photo: Catherine Harbour Make Up & Styling: Maria Papadopoulou Hair: Chrysostomos Chamalidis Model: joshua bell (Elite) FACE Face Scrub, Face Wash, Energizing Face Care, Energizing Eye Care, Shine Stopper Gel, Concealer Fair Skin, all Monsieur Jean Paul Gaultier EYES Concealer Pen and Brow Groomer, Monsieur Jean Paul Gaultier LIPS Lip Balm Light, Monsieur Jean Paul Gaultier
92
STILL-LIFE Le Male Terrible Eau De Toilette Extreme 125ml, Jean Paul Gaultier (Sephora)
ναταλία σταθοπούλου/ Natalia stathopoulou
το οζον ευχαριστεί το AofM για την φιλοξενία. ozoN thanks AofM for the hospitality
Boxer's mask embellished with Swarovski crystals, from the Spring/Summer 2011 Collection, Katie Eary
TRENDS μια τασΗ που ΓεννΗθΗΚε στα 20s Και απο τοτε εμφανιζεται σε Καθε σεζον με αποΚορυφωσΗ στα 70s Και τα 90s, τωρα ειναι πιο επιΚαιρΗ απο ποτε. πλεον, οι σχεδιαστεσ τολμουν τα uNisex σχεδια, οπου δεν υπαρχουν ορια Και το μονο που εχει σΗμασια ειναι Η ανεσΗ. σαΚαΚια, φουλαρια, φαρδιεσ ζαΚετεσ Και πουΚαμισα Γεμιζουν ανδριΚεσ Και ΓυναιΚειεσ ΓΚαρνταρομπεσ. το ANDRoGYNous looK εχει πλεον Καθιερωθει αντιΓραφοντασ το στιλ των DAViD bowie, MicHAel JAcKsoN, boY GeoRGe Και PRiNce αναμιΓνυοντασ εντονα αντριΚα Και ΓυναιΚεια στοιχεια.
01
A tReND tHAt wAs boRN iN tHe 20s AND siNce HAs beeN APPeARiNG iN eVeRY seAsoN ReAcHiNG its PicK iN tHe 70s AND 90s, Now it is MoRe ‘iN’ tHAN eVeR befoRe. DesiGNeRs DARe to DesiGN uNisex clotHes, fRee of liMits wHeRe tHe oNlY tHiNG tHAt MAtteRs is coMfoRt. JAcKets, scARVes, oVeRsizeD cARDiGANs AND sHiRts, fill botH MeN’s AND woMeN’s wARDRobes. ANDRoGYNous looK is oN, coPYiNG tHe stYle of DAViD bowie, MicHAel JAcKsoN, boY GeoRGe AND PRiNce, bY bleNDiNG stRoNG MAle AND feMAle eleMeNts.
05
3GUYS aDiDaS (ADiDAs HellAs) CHEAP MONDAY (sHoP112A) CONvERSE (elMec) NIKE (NiKe HellAs) HARLEY DAvIDSON (elMec) LACOSTE (Notos coM.) WRANGLER (Vf HellAs) LEE (Vf HellAs) NIKE (NiKe HellAs) LACOSTE (Notos coM.) IOANNA KOuRbELA
94
1. 2. 3. 4. 5. 6. 7. 8. 9. 10. 11. 12.
10
07 ναταλία σταθοπούλου/ Natalia stathopoulou Main Photo: Γιώργος Καπλανίδης / Yiorgos Kaplanidis
04 02
03
06
09
10
12
08
11
WeSC STORE WeSC Corner SUPERLATIVE CHOICES
WeSC CORNER @ ATTICA STORE Στο corner της WeSC στο ATTICA θα βρείτε την αντρική και γυναικεία σειρά ρούχων που αποτελούνται από καρό πουκάμισα, παντελόνια, τη σειρά τζιν σε boyfriend fit, slim fit και anti-fit γραμμές, jackets, φορέματα και παλτά καθώς επίσης και τα διάσημα hoodies σε μεγάλη ποικιλία χρωμάτων. Από αξεσουάρ σας περιμένουν τα καπέλα new era, τα κλασικά πλέον ακουστικά και πολλά άλλα προϊόντα σχεδιασμένα από γνωστούς καλλιτέχνες.
Η συλλογή διατίθεται από τα Prime Timers stores και σε επιλεγμένα καταστήματα σε όλη την Ελλάδα. The collection is also available at Prime Timers stores and selected shops all over Greece.
Ναταλία Σταθοπούλου / Natalia Stathopoulou Γιώργος Ορφανού / George Orfanou
ATTICA STORE, CITYLINK, PANEPISTIMIOU 9, ATHENS ATTICA STORE, CITYLINK, ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ 9, ΑΘΗΝΑ
wesc.com primetimersshop.gr
96
At the WeSC corner at ATTICA you will find the complete fashion line for both men and women. checkered shirts, pants, WeSC denim line with boyfriend fit, slim fit and anti-fit lines, jackets, dresses and coats as well as the well-known hoodies in a great variety of colors. Concerning accessories, the new era caps are waiting for you and of course a great range of headphones and products designed in collaboration with prominent artists.
ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ & ΤΟΥΡΙΣΜΟΥ ΚΡΑΤΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΧΟΡΟΥ
10 ΧΡΟΝΙΑ
HELLENIC DANCE COMPANY FASHION DIRECTORY ADIDAS ORIGINALS - T: 210 6837837 ANTONIOS MARKOS - Τ: 210 7218712 ASC MAP - T: 210 9870970 ATHANASSOPOuLOS - Τ: 22950 22625-7 ATTRATTIvO - T: 210 2853813 bOARD TECH - T: 210 9739384 bOARDSPORTS - T: 210 9859685 bODY ART SA - T: 210 9969701 bODY TALK - T: 210 3400000 bSb - T: 210 2509000 CRIMINAL DEPT - T: 210 3222060 DIESEL - T: 210 6021900 DIGITARIA - T: 210 3458889 DRAGOSTA - T. 210 2236290 ELMEC SPORT - T: 210 9699300 FASHION DISTRIbuTION - T: 210 9635000 FENA FRESH - T: 2310 257447 FENA FRESH MED. COSMOS - T: 2310 474032 FREE SHOP - T: 210 3641308 IOANNA KOuRbELA - T: 210 9942731 LEvI’S HELLAS - T: 210 6873500 LYC SAC - T: 210 2817528 MICRO x TREME - T: 2310 240832/210 9220939 MONOΪ PROjECT DISTRIbuTION - Τ: 210 8943336 NEW CuLT - T: 210 9601018-9 NIKE HELLAS - T: 210 9464400 NOTOS COM - T: 210 8007300 PREMIuM GIFTS (LOIS) - T: 210 6147480 PRIME TIMERS - T: 210 5765920 PRO-RAD - T: 210 9950891 RADICAL FASHION - T: 210 2526888 REEbOK GREECE - T: 210 8930800 SCOTCH & SODA HELLAS - T: 210 5773344 SHOP & TRADE - T: 210 3408400 SHOP ΕΡΜΟΥ 112Α - T: 210 3231683 SIxTY HELLAS - T: 210 3402000 SORbET IN FASHION – T: 2108947424 SOTRIS - T: 210 3610662 SPORTSERvICE - T: 210 8955213 STAFF jEANS & CO. - T: 210 2514800 STRATIGOS - T: 210 3250915 TERRA - T: 210 2755790 TOP TRENDS - T: 210 9689120-2 v DAY (GORILLA) - T: 210 5131300 vALLIS & vALLIS - T: 210 2236290 vETO SA - T: 210 4839480 vF HELLAS - T: 210 6198650 ZOE PROΚAΚIS WHITEROOM - T: 210 5133223 2xM - T: 210 8079726 3GuYS - T: 210 2846440 55DSL - T: 210 6021900
C
M
Y
CM
MY
CY
CMY
K
Martha Graham Steve Reich Richard Alston Athina Vahla
ΜΕΓΑΡΟ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΑΘΗΝΩΝ
25, 26, 27, 28, 29 & 30 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ Κρατήσεις: 210 72 82 333 Τιμές Εισιτηρίων: 5, 12, 20 € www.megaron.gr, www.ksot.gr Οργάνωση
Υπό την Aιγίδα
Χορηγοί Επικοινωνίας
Υποστηρικτές
P.L.Us 4FASHIONSHAKE II Party @ Michael Cacoyannis Foundation, Athens Στάθης Καλλιγέρης / Stathis Kalligeris
98
People Like Us
Thank you:
Τι είναι τέρας για σένα; Απάντησε στο teras@atopos.gr
Stay tuned!!! Η έκθεση θα συνεχιστεί έως 29 ∆εκεμβρίου 2010 Τετάρτη 16:00 - 19:00 Σάββατο 12:00 - 16:00 Είσοδος ελεύθερη ΣΑΛΑΜΙΝΟΣ 72, ΜΕΤΑΞΟΥΡΓΕΙΟ ΠΛΗΣΙΕΣΤΕΡΟΙ ΣΤΑΘΜΟΙ ΜΕΤΡΟ ΜΕΤΑΞΟΥΡΓΕΙΟ & ΚΕΡΑΜΕΙΚΟΣ
Contemporary Visual Culture
CVC Με την υποστήριξη Χορηγοί επικοινωνίας
/ Σαλαμίνος 72, 104 35, Μεταξουργείο / Τηλ.: 210 8838151 / 210 5242004 / info@atopos.gr Χορηγοί
100
2010
We A c t i v i s t B E N N Y FA I R FA X , S TA S H , C L I N T P E T E R S O N , N I C O L E L E M O I N E & VA N E S S A P R A G E R SHOT BY C H E RY L D U N N w w w. w e s c . c o m
prime timers s.a Distribution +30 210 5765920