May 2011 - Women’s Issue | N° 87
she drives me crazy
index
COVER CREDITS Photography MICHAEL DONOVAN Styling KATIE BURNETT STYLING ASSISTANT YELIXSA MATTEHEWS HAIR ADAM LIVERMORE MAKE-UP GEORGI SANDEV MODEL SAM (@ WOMEN- DIRECT)
04.
EDITORIAL
06.
UNFORGETTABLE
08.
ALBUM REVIEW
10.
NOISE
12.
OZON CINEMA
14.
4FASHIONSHAKE DAYS
16.
WON’T YOU EVER SET ME FREE?
20.
BEAUTY
22.
ART AGENDA
24.
SHE DRIVES ME CRAZY
26.
DOWNTOWN GIRLS
30.
MARGARET HARRISON
32.
ANOUK KRUITHOF
34.
SARAH CROWNER
36.
SOFIA & DIMITRA VAMIALI
38.
THEMIS BAZAKA
39.
ROULA PARTHENIOU
42.
ALEXANDRA BACHZETSIS
44.
4FASHIONSHAKE III
48.
HANNAH GREELY
50.
I’M OBSESSED
58.
LIKE NO ONE ELSE
66.
AND I CAN’T HELP MYSELF
74.
NEW FACES
75.
WE LIKE YOUR STYLE
76.
TRENDS
78.
FNEWS
80.
P.L.Us
OZON - Μάιος 2011 / Τεύχος 87, μηνιαία δωρεάν έκδοση / ΑΘΗΝΑ Εκδότης Γιώργος Κελέφης Αρχισυντάκτρια Δανάη Δραγωνέα | info@ozonweb.com Creative Art Director Πάνος Παπαναγιώτου | art@ozonweb.com Διευθύντρια Marketing Χριστίνα Ροδοπούλου | ad@ozonweb.com Fashion Editor Darcy Foxx | style@ozonweb.com Finance Manager Βασίλης Σούρτης Digital Director Άρης Καραταράκης | web@ozonweb.com Beauty Editor Μαρία Παπαδοπούλου Συνεργάτες Μανώλης Κρανάκης, Νατάσσα Παπαχρήστου, Δάφνη Ανέστη, Artville, Μαρία Άντελμαν, Μάνος Νομικός, Βαγγέλης Καμαράκης, Αντώνης Κατσούρης, Oliver Arlt, Matthew Zorpas, Γιώργος Νίκας, Ανδρέας Δημόπουλος, Ηλέκτρα Κοτσώνη, Μαρία Λαϊνά, Ελευθερία Ιωαννίδου, Παναγιώτης Φέτσης Φωτογράφοι Cristina Capucci, Μάριος Καλαμάρης, Γιώργος Μαλεκάκης, Νικόλας Βεντουράκης, Γιώργος Καπλανίδης, Θάνος Τσάκωνας, Πάνος Δάβιος, Άλκηστις Τσιτούρη, Ελίνα Γιουνανλή, Anouk Morgan, Akio, Ascari Luca, Jovanka Savic, Rosa Rendl, Stefan Giftthaler, Frankie Nazardo, Χρήστος Σαρρής, Νίκος Κατσαρός, Kevin Wong Fashion Interns Βίκυ Φλώρου | Στάμος Μιχαήλ Events Intern Δανάη Παπαδημητρίου OZONweb Intern Γκέλη Σιγανού Απόδοση σε Ελληνικά/ Αγγλικά Πανδώρα Γιαμαλίδου Σύμβουλος Έκδοσης Σπύρος Βλάχος Διανομή Σίμος Μιχαλόπουλος | distribution@ozonweb.com Ιδιοκτησία- Διεύθυνση Γιώργος Κελέφης – Εκδόσεις Contempo, Βαλτετσιού 50-52, 106 81, Αθήνα Τ: 210 3634008 | F: 210 3634008 | E: info@ozonweb.com www.ozonweb.com twitter.com/ozonmagazine · myspace.com/ozonmagazine facebook.com/ozonmag Επιτρέπεται η αναδημοσίευση ή η αναπαραγωγή του περιοδικού μόνο με άδεια του εκδότη.
OZON May 2011 / Issue 87, monthly publication / ATHENS Publisher Yorgos Kelefis Editor in Chief Danai Dragonea | info@ozonweb.com Creative Art Director Panos Papanagiotou | art@ozonweb.com Marketing Director Christina Rodopoulou | ad@ozonweb.com Fashion Editor Darcy Foxx | style@ozonweb.com Finance Manager Vasilis Sourtis Digital Director Aris Karatarakis | web@ozonweb.com Beauty Editor Maria Papadopoulou, London Contributors Manolis Kranakis, Natasha Papachristou, Dafni Anesti, Maria Antelman, Manos Nomikos, Artville, Vagelis Kamarakis, Antonis Katsouris, Oliver Arlt, Matthew Zorpas, George Nikas, Andreas Dimopoulos, Electra Kotsoni, Maria Laina, Eleftheria Ioannidou, Panayiotis Fetsis Photographers Cristina Capucci, Yiorgos Malekakis, Nikolas Ventourakis, Panos Davios,Thanos Tsakonas, Marios Kalamaris, Alkistis Tsitouri, Elina Giounanli, Anouk Morgan, Akio, Ascari Luca, Jovanka Savic, Rosa Rendl, Stefan Giftthaler, Frankie Nazardo, Christos Sarris, Nikos Katsaros, Kevin Wong Fashion Interns= Vicky Florou | Stamos Michael Events Intern Danai Papadimitriou OZONweb Intern Gelly Siganou English/Greek Adaptation Pandora Giamalidou Distribution Simos Michalopoulos | distribution@ozonweb.com Editorial Consultant Spyros Vlachos Address Yorgos Kelefis - Contempo Publications, 50-52 Valtetsiou St., 10681 Athens, Gr, T: 210 3634009 | F: 210 3634008, | E: info@ozonweb.com, www.ozonweb.com twitter.com/ozonmagazine · myspace.com/ozonmagazine facebook.com/ozonmag This magazine cannot be republished or reproduced without the permission of the publisher.
UNCONVENTIONAL CHIC
ΑΝΤΙΣΥΜΒΑΤΙΚΗ ΚΟΜΨΟΤΗΤΑ
24/24:PARIS
FIND SELECTED STORES AT www.lacostelive.com
editorial photo: Michael Donovan
Σκέφτηκα όλα αυτά που μου είπες χθες και φοβάμαι πως δεν πήρα καμία απόφαση. Στο μετρό ανέβηκα αποφεύγοντας την κυλιόμενη σκάλα, στον ταξιτζή δεν μίλησα για το νέο τροπικό κλίμα της Αθήνας, στο email δεν σου απάντησα. Και όλα τα “δεν” μαζί μου υπέδειξαν όνειρα ανείπωτης φυγής, προορισμούς αλλοπρόσαλλους, λόγια σκληρά. Παύση. Πήρα το καινούριο μου ποδήλατο και προσπάθησα να νιώσω παιδί, μάταια όμως. Ήπια ένα ακόμα ποτό προσπαθώντας να σε ξεγελάσω, κοίταξα από το παράθυρο και έκανα πως δεν σε έβλεπα. Τα ξημερώματα ξύπνησα σαν σε κρίση πανικού, ήπια μια γουλιά νερό και προσποιήθηκα πως δεν υπάρχεις και κάποια στιγμή ξανακοιμήθηκα. Σηκώθηκα πριν από λίγο, πιο κουρασμένος από χθες βράδυ, έφτιαξα καφέ, τσέκαρα τα email μου. Η μέρα ξεκινάει, τρελαίνομαι ξανά και πάλι δεν παίρνω καμία απόφαση, δεν μπορώ.
- 6-
BEST OF (ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗ)
HUMMEL Shop-in-shop:Shopping House Θεοµήτορος 41, Άλιµος HUMMEL Online shop-in-shop: www.z-mall.gr Exclusive Distribution: Body Art S.A., τηλ. +30 210 99 69 701
unforGettable sHE drivEs ME CrAZy by FINE YOUNG CANNIBALS text: Nατάσσα Παπαχρήστου
Η ιστορία δύο φτωχών νέων που αναγκάστηκαν να χωρίσουν απότομα και βίαια αλλά ξανασμίγουν μετά από χρόνια όντας πλούσιοι παραμένοντας, όμως, ίδιοι, όπως αυτή ξετυλίχτηκε το 1960 μέσα από την ταινία “All the Fine Young Cannibals» με τους Natalie Wood και Robert Wagner ενέπνευσε τρεις Βρετανούς εικοσιτέσσερα χρόνια μετά. Η τριμελής αυτή παρέα δεν έκανε μία ακόμη ταινία αλλά ένα συγκρότημα. Πρωταγωνιστές αυτής της «μουσικής παράστασης» οι David Steele, Andy Cox και Roland Gift ή αλλιώς οι “Fine Young Cannibals”. Η ονομασία του γκρουπ θα μπορούσε να θεωρηθεί παραπλανητική. Περισσότερο gentlemen παρά cannibals θύμιζαν με το λεγόμενο college, pop rock ύφος τους με τις λίγες νότες από soul και κάποια χροιά που παρέπεμπε σε new wave. To “fine” επικράτησε τελικά έναντι του “cannibals” και μάλιστα κατά μία έννοια εξελίχθηκε κιόλας αφού η τριμελής μπάντα μπορεί να μην έφτασε στο Νο1 στη Βρετανία αλλά τα κατάφεραν στην Αμερική! Έχοντας δύο άλμπουμ στο ενεργητικό τους και άλλες τέσσερις –περίπου- συλλογές κατάφεραν να κάνουν γνωστό το όνομά τους οφείλοντας τη φήμη τους κυρίως στα τραγούδια “Johnny come home”, “Good Thing” και “She drives me crazy”. Το τελευταίο μάλιστα το οποίο περιλαμβάνεται στη δεύτερη δισκογραφική τους δουλειά ‘The raw & the cooked” (1988) είναι ένα από τα τραγούδια τα οποία είτε λατρεύεις να ακούς συνέχεια, είτε το μισείς από την πρώτη νότα, από το πρώτο δευτερόλεπτο που ακούς τη «μεταλλαγμένη» φωνή του Gift. Σου δημιουργεί παρόμοια συναισθήματα με αυτά τα οποία υποννοούν οι στίχοι του. «Σε τρελαίνει» από εκνευρισμό ή από ενθουσιασμό όπως μπορεί να σε τρελαίνει κι ένας έρωτας. Από τη μία δεν μπορείς να ζεις χωρίς τον άλλο και από την άλλη δεν τον αντέχεις για τα μικρότερα πράγματα της καθημερινότητας ή για τα μεγαλύτερα μίας σχέσης. Απλά πάντα έρχεται η στιγμή που πρέπει να διαλέξεις και διαλέγεις, χωρίς ή με; Οι “Fine Young Cannibals” διάλεξαν το «χωρίς» και διαλύθηκαν το 1992, μετά άλλαξαν γνώμη και ξαναγύρισαν στο «με» για να κυκλοφορήσουν ένα “Greatest Hits” όπως κάθε συγκρότημα που σέβεται την ιστορία του, όπως κάθε σχέση που νοσταλγεί το παρελθόν κι επιστρέφει σε αυτό για καλό ή για κακό, για καλύτερα ή για χειρότερα. Το 2000 τους βρίσκει στο δρόμο να περιοδεύουν, αυτήν τη φορά ως “Roland Gift & The Fine Young Cannibals”, οι ρόλοι είναι ξεκάθαροι πλέον όπως όταν γυρίζεις και σε μία σχέση γυρίζει με όρους και προϋποθέσεις που βάζεις προκειμένου να μην τρελαθείς. Ο φίλος ενός φίλου συνήθιζε να λέει «ξαναζεσταμένο φαγητό δεν τρώγεται» και όμως υπάρχουν περιπτώσεις που το διαψεύδουν όπως όταν πεινάς τρως ότι βρίσκεις ή όταν έχεις συνηθίσει σε μία γεύση είναι δύσκολο να την αλλάξεις. Έρχεται όμως και η στιγμή που ξεγελάς την «πείνα» σου ή που συνειδητοποιείς ότι υπάρχει κάτι καλύτερο να δοκιμάσεις και σταματάς να τρελαίνεσαι...
- 8-
BEST OF
LET’S SLOUNGE! new ‘Slounger’ spotted! Η Madonna απολαµβάνει κι αυτή τη «slounge» πλευρά της ζωής, κάνοντας βόλτες µε το ποδήλατο στους δρόµους του Λονδίνου, φορώντας τα αγαπηµένα της FREDDY! Madonna enjoys the "slounge way" of life: On her bike, cycling around London's streets wearing her favorite FREDDY outfit!
Μαθήµατα χορού? Αεροβική γυµναστική ή µια χαλαρή βόλτα στη παραλία? ∆ιάλεξε αυτό που σε εκφράζει περισσότερο & υιοθέτησε κι εσύ το motto της FREDDY, του κορυφαίου ιταλικού fitness brand, που λατρεύουν οι stars του Hollywood αλλά και η βασίλισσα της ποπ, Madonna! Slounge, ο συνδυασµός των λέξεων sport & lounge, σηµαίνει κίνηση & δυναµισµός, µέσα & έξω από το γυµναστήριο. Super-feminine λεπτοµέρειες που απογειώνουν τη θηλυκότητα κάθε στιγµή, το µοναδικό αυτό forward µίγµα fashion & fitness - σήµα ‘κατατεθέν’ της FREDDY εδώ και 30 χρόνια –, που σίγουρα θα κάνει το φετινό σας καλοκαίρι ακόµη πιο συναρπαστικό!
Dancing lessons? Aerobics? or a nice walk on the beach? Choose what you prefer the most and follow, FREDDY's - no.1 italian fitness brand's - motto, just like most Hollywood stars including the 'Queen of Pop' herself, Madonna! Slounge. A fusion of sports & lounge. A dynamic yet relaxed way of life inside and outside the gym. Super feminine details that praise your femininity every step of the way, a unique 'fitness & fashion' mix - the brand's hallmark for nearly 30 years now - that will definitely light up your summer, making it even more exciting!
FREDDY Exclusive Store Golden Hall, Λεωφ. Κηφισίας 37Α, Μαρούσι, τηλ. 210 68 38 539 FREDDY shop-in-shop Attica Σταδίου 4, Αθήνα / Shopping House Θεοµήτορος 41, Άλιµος
FREDDY Online shop-in-shop www.z-mall.gr Κεντρική διάθεση Body Art S.A., τηλ. 210 99 69 701
album review EMA – Past Life Martyred Saints (southterrain submissions) text: Γιώργος Νίκας
Η EMA ή, αν θέλουμε να είμαστε τυπικοί, Erika M. Anderson παράτησε στα 18 της το σπίτι της, κάπου στα βάθη της Νότιας Ντακότα και έβαλε πλώρη για την Πόλη των Αγγέλων, εκεί που λένε ότι τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα. Κάπου εκεί στις αρχές του μιλλένιουμ γνώρισε τους Amps for Christ και έπειτα έφτιαξε τους Gowns. Και αφού τα βαρέθηκε όλα αυτά, αποφάσισε να κάνει κάτι τελείως δικό της. Για να τραγουδήσει για την Καλιφόρνια με τα πιο σκοτεινά και απελπισμένα λόγια, σαν την Kim Gordon στο “Tunic”, για να απογυμνωθεί και να εκτεθεί με αυτοπεποίθηση και φιλοδοξία σαν την Courtney Love στο “Pretty on the Inside”, για να πειραματιστεί ακόμα περισσότερο άφοβα σαν την Cat Power στο “American Flag”. Όλα αυτά, κάπου ανάμεσα σε λούπες, φασαριόζικες, αφηρημένες κιθάρες και μεγάλα, αρρωστημένα σύνθια και χωρίς κανένα απολύτως ίχνος διάθεσης για cool εικόνα. Όταν μια γυναίκα δηλώνει το 2011, ότι εύχεται «κάθε φορά που την ακουμπούσε να της άφηνε κι ένα σημάδι», πόσο μπορεί να ενδιαφέρεται για όλα τα υπόλοιπα; Και όσο κι αν μπει εύκολα και βιαστικά στο καυτό καζάνι των χίπστερς, η Erika M. Anderson θα είναι επάξια μια από τις εκπλήξεις της χρονιάς, επιβεβαιώνοντας όλα τα προγνωστικά για έναν μελλοντικά πρωταγωνιστικό ρόλο.
- 10-
noise CREEP text: Βαγγέλης Καμαράκης | photo: IO Tillett Wright | website: officialcreep.com
Αποτελούμενο από το δίδυμο djs και παραγωγών Lauren Flax και Lauren Dillard, οι Creep είναι το γυναικείο μουσικό σχήμα που «οφείλεις» να σου αρέσει σύμφωνα με τον διεθνή μουσικό τύπο. Τα κορίτσια από το Brooklyn στοχεύουν σε μια αναβίωση της dark trip hop σκηνής των 90s και της προσαρμογής της στις επιταγές της εποχής. Οι ίδιες θεωρούν ότι πρωτίστως φτιάχνουν pop μουσική. Άλλωστε είναι κοινός τόπος ότι οι τάσεις των τελευταίων μηνών τείνουν να μετατοπίσουν την pop μουσική σε σκοτεινότερα μέρη. Οι ίδιες δηλώνουν ευθαρσώς ότι θα ήθελαν πολύ να δουλέψουν ακόμα και με την Rihanna και την Ciara, που τις θεωρούν εν δυνάμει ιδανικές παρουσίες και φωνές για το είδος της μουσικής που γράφουν. Μέχρι τότε συνεργάζονται με μερικές από τις πιο ιδιαίτερες female vocalists όπως η Romy XX, η Nomi Ruiz, και το φοβερό δίδυμο των Nina Sky σε κομμάτια που κατακλύζουν τα blogs, τα κοινωνικά δίκτυα αλλά και τις επιδείξεις μόδας και τα «ψαγμένα» parties. Την ίδια στιγμή, οι πιο δυνατοί remixers της εποχής, όπως οι Soul Clap και οι Azari & III, συνωστίζονται να διασκευάσουν τη μουσική τους. Οι Creep εδώ και λίγο καιρό έχουν ξεκινήσει τα live shows, υποστηρίζοντας αρχικά τους Klaxons στην Αμερικάνικη περιοδεία τους ενώ πλέον και solo ενόψη φεστιβαλικού θέρους, στα οποία σε πολλές περιπτώσεις κάνουν cameo εμφανίσεις οι συνεργάτες τους. Δε χωρεί αμφιβολία ότι οι Creep συγκαταλέγονται στις μπάντες που συγκεντρώνουν πάνω τους την προσοχή, αυτή την εποχή. Ο ήχος τους, ο τρόπος που ντύνονται και το γενικότερο attitude τις καθιστούν «εναλλακτικές διασημότητες» αυτού του τριμήνου. Όπως και με μυριάδες καλλιτέχνες πριν από αυτές, στο χέρι τους είναι να αποδείξουν αν είναι κάτι ή και πολλά περισσότερο από band du jour.
- 12-
2011
We A c t i v i s t K I M M AT U L O VA SHOT BY C H E RY L D U N N w w w. w e s c . c o m
ozon cinema IT’s My Party text: Μανώλης Κρανάκης
Σαράντα τρία χρόνια μετά, το «Πάρτι» του Μπλέικ Εντουαρντς παραμένει το πιο αιρετικό, δαιμόνιο και ξεκαρδιστικό σχόλιο πάνω στην ακινησία μιας κοινωνίας που μπορεί πλέον να διασκεδάζει μόνο με τον εαυτό της. Η επανέκδοση του «Πάρτι» του Μπλέικ Εντουαρντς θα μπορούσε να περάσει και απαρατήρητη. Μια από τις πιο κλασικές – ίσως η πιο κλασική – κωμωδίες στην ιστορία του κινηματογράφου δεν έρχεται για να «αποκαλυφθεί» στη θερινή ατζέντα των σινεφίλ που την έχουν ήδη δει, απολαύσει και εκτιμήσει μέσα στα χρόνια. Κι όμως, με έναν περίεργο τρόπο, η παρουσία της στα σινεμά αυτό το συγκεκριμένο (ελληνικό) καλοκαίρι μοιάζει διαστροφικά επίκαιρη, περισσότερο και από τη διαχρονικότητά της που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί παρά μόνο από όσους επιμένουν να την βλέπουν ως μια «ελαφριά» κωμωδία καταστάσεων. Δεν είναι μόνο η δαιμόνια ιδέα ενός «ξένου» (του ινδού κομπάρσου Χαρούντι Μπάγκσι), ο οποίος θα βρεθεί κατά λάθος στο πάρτι ενός μεγαλοπαραγωγού του Χόλιγουντ, που ορίζει το «Πάρτι» ως μια εμβληματική ταινία πάνω στη διαφορετικότητα. Περισσότερο και από το μακιγιαρισμένο πρόσωπο του Πίτερ Σέλερς, η ευφυής πολιτική θέση του Εντουαρντς κρύβεται στo ανελέητο ξεγύμνωμα του καθωσπρεπισμού των επίσημων καλεσμένων καθώς αυτός συγκρούεται ηχηρά με την αφέλεια του «εισβολέα». Σε ένα ντελιριακό, σχεδόν επικά ενορχηστρωμένο και τελικά σχεδόν νατουραλιστικό χάος, ο Εντουαρντς επιτίθεται κατά μέτωπο στην αριστοκρατία, τον κόσμο του θεάματος και μια κοινωνία σε βαθιά χασμουρητά, ολοκληρώνοντας, περισσότερο από μια κωμωδία, μια συνταρακτικά επίκαιρη εικόνα ενός κόσμου που μπορεί ανά πάσα στιγμή να βυθιστεί κάτω από το βάρος της ίδιας του της υποκρισίας. Με όπλα την αργότερα χαμένη για πάντα στην αμερικανική κωμωδία κομψότητα με την οποία αντιμετωπίζει τις πιο ακραίες καταστάσεις, μια αίσθηση ελευθερίας που μπορεί να οφείλεται στον ερχομό των 70s αλλά που σήμερα θα έβρισκε σίγουρο εμπόδιο στο νεοσυντηρητισμό των δυτικών κοινωνιών και τον Πίτερ Σέλερς, που στην ερμηνεία της ζωής του ενσαρκώνει όλους τους Τσάπλιν, Κίτον και Μαρξ της ιστορίας του σινεμά μαζί, το «Πάρτι» υπήρξε ήδη από τη στιγμή της γέννησης του μια μοντέρνα ταινία. Τόσο μοντέρνα, που στην πραγματικότητα παραμένει ακόμη και 40 και πλέον χρόνια από τη δημιουργία της ταυτόχρονα λαϊκή και avantgarde. Και το κυριότερο; Ένα πρώτης τάξεως μάθημα – προς τους απανταχού σύγχρονους κινηματογραφιστές – για το τι σημαίνει επιτέλους απενοχοποιημένο fun. - 14-
4fashionshake days DAYS IN MOTION text: Βίκυ Φλώρου
Με αφορμή την τρίτη μεγάλη διοργάνωση του 4FASHIONSHAKE ΙΙΙ, η ομάδα του OZONRaw έδωσε μια νέα πνοή στα fashion events με τη δημιουργία των 4FASHIONSHAKE DAYS. Για τέσσερις ημέρες, σε τέσσερα διαφορετικά σημεία στην Αθήνα, όλοι μας βρισκόμασταν εν κινήσει: Ξεκινώντας από το Κέντρο Τέχνης & Πολιτισμού BETON 7 στο Βοτανικό, συνεχίσαμε προς Μεταξουργείο, στον ανοιχτό χώρο τέχνης KUNSTHALLE ATHENA, επισκεφτήκαμε την ATOPOS CVC και καταλήξαμε στο κατάστημα SHOP112A στην Ερμού όπου απολαύσαμε το Soirée πριν τη μεγάλη βραδιά.
DIGITARIA | photo: Γρηγόρης Μανωλίτσης
Όλα ξεκίνησαν την Δευτέρα 28 Μαρτίου, όταν ο ανερχόμενος menswear σχεδιαστής από το Βερολίνο, Michael Kampe μας υποδέχτηκε στο χώρο του BETON 7 για να μας μυήσει σε μια νέα οπτική του ρούχου και της σύνθεσής του, με τις τρισδιάστατες δημιουργίες του από την βραβευμένη με το ITS#9 Diesel Award συλλογή του, με τίτλο “Exploded View” και να μας δείξει νέες εναλλακτικές στην μόδα, αμφισβητώντας τη νομοτέλεια του Πώς και Γιατί φοριέται κάτι. Την Τετάρτη 30 Μαρτίου βρεθήκαμε στο δεύτερο χώρο συνάντησης των 4FASHIONSHAKE DAYS, στην KUNSTHALLE ATHENA για να παρακολουθήσουμε μέσα από ένα ανατρεπτικό art project την συλλογή Φθινόπωρο/ Χειμώνας 2011-2012 του label Digitaria με τίτλο “Mind over Matter” με videos & sound installations των Peter Dobill, Ewa Potocka, HOPE & Bernd Imminger. Σε ένα άκρως ατμοσφαιρικό περιβάλλον, περιηγηθήκαμε ανάμεσα σε απόκοσμους χαρακτήρες οι οποίοι μετατρέπονταν σε ζωντανές οντότητες συγχέοντας τα όρια ανάμεσα στο πραγματικό και στο μη πραγματικό CRAIG GREEN / ATOPOS CVC | photo: Νικόλας Ανδρέου
Η τρίτη ημέρα των 4FASHIONSHAKE DAYS μας επιφύλασσε άλλη μια έκπληξη στο κτίριο της ATOPOS CVC τη Δευτέρα 4 Απριλίου. Ώρα προσέλευσης 8:30 μ.μ. Πλησιάζοντας στην είσοδο την προσοχή μας τράβηξε μια μεγάλη ποσότητα από στάχια που είχαν καλύψει το πάτωμα. Μπαίνοντας, μεταφερθήκαμε στιγμιαία σε ένα μαγικό χώρο, όπου επιβλητικά σκιάχτρα, μάσκες, κούκλες βουντού είχαν κατακλύσει τον χώρο και μας προσκαλούσαν να γίνουμε μάρτυρες μέσω μιας διαδραστικής live performance του project “Atopic Bodies [FOUR]: The Wicker Cult” με δημιουργίες του ανερχόμενου Λονδρέζου σχεδιαστή Craig Green. Το ημερολόγιο έγραφε Τρίτη 5 Απριλίου. Η τελευταία ημέρα των 4FASHIONSHAKE DAYS ήταν αφιερωμένη σε ένα soirée στο concept store SHOP Ερμού 112A κατά τη διάρκεια του οποίου οι βιτρίνες του καταστήματος «ζωντάνεψαν» με μοντέλα να παρουσιάζουν κομμάτια από τις τελευταίες συλλογές για την Άνοιξη/ Καλοκαίρι 2011 των Designers Remix Collection, Cheap Monday, Melissa, Twenty&Twelve by S. Miller, Ivana Helsinki, Wood Wood, Custo Barcelona. H χαρούμενη ατμόσφαιρα και οι ηλεκτρονικοί ήχοι της μουσικής του Bad Spencer σε συνδυασμό με τα απολαυστικά ποτά Disaronno Originale έκλεισαν με τον πιο διασκεδαστικό τρόπο τον κύκλο εκδηλώσεων των 4FASHIONSHAKE DAYS.
4FS official SOIRÉE @ SHOP112A
MICHAEL KAMPE | photo: Γρηγόρης Μανωλίτσης
photo: Δημήτρης Βαλιμίτης
photo: Νικόλας Ανδρέου
Won’t you ever set me free?
- 18-
Photography MICHAEL DONOVAN Styling KATIE BURNETT STYLING ASSISTANT YELIXSA MATTEHEWS HAIR ADAM LIVERMORE MAKE-UP GEORGI SANDEV MODEL SAM (@ WOMEN- DIRECT)
beauty Flawless Seduction photography: Vicki Churchill make up & styling: Maria Papadopoulou hair styling: Chrysostomos Chamalidis with Sebastian Professional model: Danielle Winkworth (Premier) text: Vicky Florou
STILL LIFE Cherry blossom and butterfly (Elli Nis) Limited Edition UV Underbase Mousse SPF30, designed by Mika Ninagawa, Shu Uemura FACE UV Underbase Mousse SPF30, Face Architect Smoothing Fluid Foundation no.784. Cover Crayon No.9YR, Face Powder Sheer Colourless and Glow On Blush No.31 (Shu Uemura) EYES Cream Eye Sahdow in M White and Morphorium Blue Palette (Shu Uemura) LIPS Rouge Unlimited No344 and No.359 (Shu Uemura)
- 22-
Το όμορφο μακιγιάζ αρχίζει με το όμορφο δέρμα. Αυτή είναι η φιλοσοφία των καλλυντικών προϊόντων του πρωτοπόρου Ιάπωνα make-up artist Shu Uemura που εστιάζει στη φροντίδα του δέρματος, συνδυάζοντας μοναδικά τα συστατικά της φύσης, την επιστήμη και την τέχνη. Η νέα περιορισμένη έκδοση του UV Underbase Mousse SPF30, με το συλλεκτικό μπουκάλι σχεδιασμένο από τον αναγνωρισμένο φωτογράφο Mika Ninagawa, αποτελεί μια ανάλαφρη βάση make-up σε μορφή μους που είναι 20 φορές ελαφρύτερη σε σύγκριση με το υγρό ή την κρεμώδη βάση μακιγιάζ, επιτρέποντας στο δέρμα να αναπνέει ελεύθερα. Η λεπτή υφή της μους δημιουργεί ένα λεπτό ομοιόμορφο στρώμα, παρέχοντας εξαιρετική εφαρμογή για τέλεια κάλυψη διαρκείας. Η χρήση της καινοτόμου τεχνολογίας εξομάλυνσης “SILCOAT” εγγυάται εξαιρετική κάλυψη των ατελειών και λείανση της επιφάνειας του δέρματος, μείωση της ερυθρότητας και την ελαχιστοποίηση εμφάνισης πόρων, ενώ τα ενυδατικά συστατικά που περιέχει προσφέρουν προστασία και θρέψη της επιδερμίδας. Χρησιμοποιήστε το πριν την εφαρμογή του μακιγιάζ για ένα αψεγάδιαστο αποτέλεσμα.
art aGenda
kamillo nollas «mobile in n.y - εν κινήσει στη νέα υόρκη» @ behnaki museum
«drawing Stories (2)» @ Ileana tounta contemporary art centre
breda beban - the complicity of gestures @ kalfayan galleries
10.06.11 - 31.07.11
17.05.11 - 02.07.11
6.06.11 – 17.09.11
πειραιώς 138 & ανδρονίκου αθήνα / 138 peireos & andronikou str. athens +30 210 3453111
αρματωλών & κλεφτών 48, αθήνα / 48 armatolon & klefton str., athens +30 210 6439466
χάρητος 11, κολωνάκι, αθήνα / 11 haritos str. kolonaki, athens +30 210 7217679
emi avora - the splendid years @ the apartment gallery
μέρες μετά @ the art foundation
group show @ bernier eliades
01.06.11 – 29.07.11
15.06.11 – 16.07.11
ιθάκης 29α, βικτώρια / 29a ithakis str. victoria +30 211 4019727
νορμανού 5, μοναστηράκι, αθήνα / 5 normanou str., monasthraki, athens +30 210 3238757
επταχάλκου 11, αθήνα 11 eptachalkou str. αthens +30 210 3413938
2010-2011 exclusives @ αστρολάβος δεξαμενή
sarah crowner @ helena papadopoulos
14.06.11 - 30.07.11
10.05.11 - 09.07.11
άγγελος πλέσσας, σχολή μουσικής ιδρύματος άντζελο @ εθνικό μουσείο σύγχρονης τέχνης
ξανθίππου 11, κολωνάκι / 11 xanthipou str. kolonaki +30 210 7294343
1ος όρ., (ΑΜΡ), eπικούρου 26, 1st floor, (aMP), 26 epikourou str. +30 210 3217122
26.05.11 - 31.07.11 ωδείο αθηνών, βασ. γεωργίου β’ 17 -19 / odeio athinon, 17 – 19 vas. georgiou b’ str. +30 210 9242111
maaria wirkkalawondering @ εθνικό μουσείο σύγχρονης τέχνης
ομαδική έκθεση 4 νέων ελλήνων καλλιτεχνών @ rebecca camhi gallery
looking forward @ the breeder
26.05.11 - 28.08.11 ωδείο αθηνών, βασ. γεωργίου β’ 17 -19 / odeio athinon, 17 – 19 vas. georgiou b’ str. +30 210 9242111
10.05.11 - 30.09.11 λεωνίδου 9, αθήνα 9 leonidou str., athens +30 211 5233049
- 24-
09.06.11 - 15.07.11
19.05.11 - 30.07.11 ιάσωνος 45, αθήνα / 45 iasonos str., athens +30 210 3317527
Buy now at www.ozonweb.com
she drives me crazy
Photo: MICHAEL DONOVAN
DOWNTOWN GIRLS quoting and paraphrasing from Judith Butler, Jule Styne & Leo Robin, Kate Bush, Carol Scheemann concept by Dafni Anesti Street art by unknown artists found at Pagrati & Likavitos in Athens.
Heathcliff, it’s me Cathy, I’ve come home
- 28-
‘He’ and the tyranny of pronouns
Gender as a social construction
- 30-
Diamonds are a girl’s best friend
margaret harrison In Fantasies we trust interview: Dafni Anesti | website: payneshurvell.com
Με τη χαρακτηριστική τεχνική παραδοσιακού ζωγράφου και το κριτικό μυαλό μιας πραγματικής φεμινίστριας, η Margaret Harrison βαδίζει από τη δεκαετία του ‘70 στα πιο προοδευτικά μονοπάτια της τέχνης. Η δουλειά της παραμένει έντονη και όμορφη, χιουμοριστική και σκληρή αλλά πάνω απ’ όλα σύγχρονη. Η τελευταία της έκθεση στο Λονδίνο με τίτλο ‘I am a fantasy’ συγκέντρωσε μαζί πρώιμες και πρόσφατες δημιουργίες, υπογραμμίζοντας την συνέπεια της ριζοσπαστικής κριτικής της. Στη συνέντευξη που ακολουθεί έχουμε την ευκαιρία να πάρουμε ένα μικρό δείγμα του ανατρεπτικού τρόπου σκέψης της Margaret Harrison και να περιηγηθούμε στη μακρόχρονη καλλιτεχνική διαδρομή της, η οποία ξεκίνησε όταν η πρώτη της έκθεση κατέβηκε με εντολή της αστυνομίας.
- 32-
Σχετικά με την πρόσφατη σου έκθεση, τι έχεις να παρατηρήσεις για την πρώιμη σου δουλειά μεταφερμένη σε καινούργιο περιβάλλον και πώς αυτή συσχετίζεται με τα νέα έργα; Πιστεύεις ότι η σειρά Bodies έχει ‘ωριμάσει’ από την περιβόητη έκθεση του 1971; Με το ‘Bunny Boy’ το 1971, θέλησα να κριτικάρω το γεγονός ότι για τις γυναίκες, αυτός ήταν ένας από τους ελάχιστους δρόμους προς την επιτυχία. Επιχειρώντας να το κάνω με τρόπο χιουμοριστικό, έβαλα έναν άντρα στη θέση της γυναίκας δίνοντάς του αυτιά και πέος κουνελιού. Το έργο αυτό κλάπηκε στο σόου του 1971 και έτσι το ομώνυμο της έκθεσης “I am a Fantasy” στη γκαλερί PayneShurvell είναι μια ανακατασκευή σε περιορισμένη έκδοση. Την εποχή που ξεκίνησα να δουλεύω στα πρόσφατα έργα, η διαφήμιση άλλαζε και το ίδιο συνέβαινε με το ανδρικό σώμα. Οι άνδρες δεν ήταν μόνο σωματώδεις γι΄ αυτό και έντυσα τους ‘άλλους’ άντρες, στόχευα να δω τις αντιδράσεις. Όσον αφορά τη σχέση μεταξύ πρώιμων και πρόσφατων έργων, νομίζω μπορεί να συνοψιστεί ως εξής: τα σχέδια του ‘70 ήταν μια προσπάθεια συνειδητής ευαισθητοποίησης τόσο της σεξουαλικής πολιτικής, όσο και της σεξουαλικότητας, ενώ τα πρόσφατα έργα εξετάζουν την όχι πλέον απαραίτητα ετερόφυλη κανονικότητα κοιτάζοντας την μέσα από το στιλ, τη μόδα και τα ιστορικά έργα τέχνης. Πώς είναι η συνεργασία σου με τις performance artists ‘Girls’; Με τις ‘Girls’ γνωριστήκαμε λίγο πριν τα εγκαίνια της έκθεσης στο Λονδίνο και η συνεργασία μας πηγαίνει πολύ καλά. Αφιέρωσαν τμήμα της δουλειάς τους στο φαγητό και στα παραμύθια, δυο σημαντικά θέματα που πρωτο-εξετάστηκαν από γυναικεία κινήματα. Τελικά, αυτόν τον καιρό ασχολούμαι και πάλι με τα παραμύθια για το επόμενο μου σόου στο Long Beach της Καλιφόρνια. Παρότι έχεις χρησιμοποιήσει μικτές τεχνικές, παραμένεις πιστή στη ζωγραφική και συγκεκριμένα στην παραδοσιακή της μορφή. Τι είναι αυτό που κατά τη γνώμη σου την κάνει το αποτελεσματικότερο εκφραστικό μέσο; Έχω εκπαιδευτεί στη Βασιλική Ακαδημία στα πλαίσια μιας αυστηρής αναπαραστατικής ζωγραφικής παράδοσης που πάντοτε μου άρεσε και την οποία κατάφερα να χειρίζομαι αρκετά καλά. Τη δεκαετία του ‘70, δημιουργήθηκε ένα κίνημα απομάκρυνσης από τέτοιες τεχνικές, θεωρήθηκε ότι η φωτογραφία, το φιλμ ή το γράψιμο, μέσα δηλαδή που δεν συσχετίζονταν με την ανδροκρατούμενη κυρίως παράδοση Ευρωπαίων και Άγγλο-Αμερικάνων ζωγράφων, θα μετέφεραν καλύτερα το μήνυμα. Εγώ από την άλλη είχα παιδευτεί στην κατάκτηση των δεξιοτήτων μου και δεν θέλησα να ξεκινήσω από την αρχή οπότε δοκίμασα να βρω τρόπους για να χρησιμοποιήσω τη ζωγραφική σε εγκαταστάσεις και ντοκιμαντέρ. Το μέσο από μόνο του δεν είναι το μήνυμα, το μήνυμα είναι το μήνυμα. Τα έργα σου είναι αντικειμενικά όμορφα. Πόσο σημαντικό είναι αυτό για σένα; Πιστεύεις ότι υπάρχουν φορές που το αισθητικό κομμάτι υποσκελίζεται από το μήνυμα; Ορισμένοι επικριτές της δουλειάς μου τη δεκαετία του ‘70 υποστήριζαν ότι οι πίνακες ήταν κακοφτιαγμένοι. Εγώ πάντοτε γνώριζα ότι όσον αφορά το θέμα και τη μορφή, η εκτέλεση ήταν δεξιοτεχνικά φτιαγμένη και νιώθω περήφανη για τη δουλειά μου. Ίσως το πρόβλημα είναι ότι δεν περιορίζομαι σε μια και μόνο τεχνική. Μια σειρά από μικροσκοπικές ακουαρέλες που έκανα τη δεκαετία του ‘90 εμπνευσμένες από το ‘A Bar at the Folies Bergere’ του Manet, ήταν τοποθετημένες στα τμήματα καλλυντικών διαφόρων πολυκαταστημάτων. Οι τρόποι με τους οποίους το κοινό αντιδρούσε απέναντί τους ήταν πραγματικά αξιοσημείωτοι. Πολλοί θαύμαζαν απλά την εκτέλεση άλλοι, δείχνοντας μεγαλύτερο ενδιαφέρον, άρχιζαν σιγά σιγά να καταλαβαίνουν ότι κάτι διαφορετικό συνέβαινε πίσω από αυτά τα καλοφτιαγμένα διαμαντάκια. Οι ιδέες σου είναι σαφείς και δυνατές αλλά ποτέ διδακτικές. Πώς καταφέρνεις κάτι τέτοιο; Ίσως απλά δεν είμαι διδακτικός άνθρωπος με σταθερές αντιλήψεις. Δεν θέλω να νουθετώ ούτε να κάνω κήρυγμα, απλά προσπαθώ να αποκαλύπτω πράγματα που συχνά είναι αόρατα. Τα έργα σου έχουν χαρακτηριστικούς τίτλους με χιούμορ και περιεχόμενο. Ποια είναι η σχέση της τέχνης με τον υπότιτλο; Είναι σημαντική εφόσον ο υπότιτλος δεν επισκιάζει το έργο. Μερικές φορές ο τίτλος εστιάζει την προσοχή ή καλεί τον θεατή να δει πέρα από την εικόνα. Το χιούμορ πάλι σε κάνει να μην παίρνεις τον εαυτό σου στα σοβαρά, σε προσγειώνει. Ο τίτλος που μου άρεσε πολύ ήταν στην έκθεση που κάναμε με την Beverley Knowles το 2007, την ονομάσαμε “The Return of The Sperminator and Other Stories”. Νομίζω ήταν ιδέα του συντρόφου μου, Conrad Atkinson. Ποιο είναι το σημαντικότερο από τα θέματα που σε απασχολούν; Να συνεχίζω να έχω επίγνωση των κρυφών ή αόρατων θεμάτων που επηρεάζουν κυρίως τις γυναίκες και να τα παρουσιάζω με εφευρετικούς τρόπους. Στο παρελθόν το κίνημα του φεμινισμού ήταν αντιμέτωπο με δυσκολίες όπως απομόνωση. Τι προκλήσεις αντιμετωπίζει σήμερα και πως εξελίχτηκαν οι σχέσεις των φύλων από τη δεκαετία του ‘70; Οι σχέσεις των δυο φύλων έχουν γίνει ευκολότερες στο δυτικό κόσμο όμως η διαρκής φίμωση γυναικών διανοούμενων και καλλιτεχνών σε χώρες όπως το Ιράν, η Σαουδική Αραβία και κάποια Αφρικανικά κράτη είναι ανησυχητική. Από την άλλη, η άνοδος του θρησκευτικού φανατισμού στον 21ο αιώνα ανεξαρτήτως θρησκεύματος, δίνει αφορμή για εγκλήματα τιμής οπουδήποτε στον κόσμο. Δεν μπορείς να νιώσεις ποτέ ότι όλα έχουν λυθεί. Ποιες πιστεύεις είναι εξέχουσες φιγούρες σήμερα στη φεμινιστική σκέψη και τέχνη; Από τις συγγραφείς πρώτη θα αναφέρω τη Lucy Lippard. Η γνώση της και η σαφήνεια πάνω στις διάφορες πτυχές του φεμινισμού παραμένουν πρωτοπόρες λόγω της καθαρής εικόνας που της προσφέρει η μη-κομματική τοποθέτησης της. Το γεγονός ότι βρίσκεται εκτός της ασφάλειας της ακαδημαϊκής κοινότητας είναι πραγματικά θαρραλέο. Είναι διαφορετικό να παράγεις έργο και να γράφεις όταν είσαι μακριά από την καρδιά του θέματος, και άλλο να γίνεσαι ένα με τους αγώνες και τα ζητήματα των καλλιτεχνών που αντιτίθενται στο κατεστημένο. Άλλες συγγραφείς είναι η Peggy Phelan, η Rosemary Betterton, η επιμελήτρια εκθέσεων Leisbeth Brandt Costius από την Ολλανδία και η Katy Deepwell για την μάχη της να κρατάει την φλόγα αναμμένη με το περιοδικό n.paradoxa. Oι καλλιτέχνες της γενιάς μου πίστεψαν στη συλλογική δράση και είναι δύσκολο να τους διακρίνεις, αλλά θα αναφέρω τις Sue Coe, Jo Spence, Monica Ross, Kate Walker και Alison Fell. Στις νεότερες γενιές με έχει εντυπωσιάσει η δουλειά Ιρανών προσφύγων γυναικών, όπως η Ghazel, η Mandana Moghaddam, η Zanele Muholi και η Berni Searle που γνώρισα στην έκθεση REBELLE στo Άρνεμ της Ολλανδίας το 2009. Φυσικά γυναίκες όπως οι Ana Miendieta, Annette Messager, Nancy Spero, Mary Beth Edelson Faith Ringold και Mimi Smith που ασκούν ακόμα επιρροή. Κοιτάζοντας πίσω στα πρώτα σου καλλιτεχνικά βήματα, τι πιστεύεις έδωσε πνοή στις ιδέες και την προσωπικότητα σου; Τι ήταν αυτό που καθόρισε την θέση σου στον αγώνα για τις σχέσεις των δύο φύλων σε μια εποχή που τίποτα από αυτά δεν ήταν δεδομένο; Νομίζω η συνεχής υποστήριξη του συντρόφου μου καλλιτέχνη Conrad Atkinson έπαιξε καθοριστικό ρόλο. Η αείμνηστη φίλη μου Nancy Spero, ανέφερε το ίδιο για τον σύντροφό της Leon Golub. Και οι δυο νιώσαμε ότι η αναγνώρισή τους ήταν σημαντική γιατί η ιστορία επαναλαμβάνεται κατά κάποιο τρόπο αντιστρόφως. Ακόμα η πνευματική ζύμωση στα τέλη του ‘60 και οι πολιτικές ενέργειες κατά του πολέμου του Βιετνάμ μάς ώθησαν, δίνοντας μας αυτοπεποίθηση, να ξεφύγουμε από την απομόνωση του στούντιο και να συγκροτηθούμε συλλογικά δυναμώνοντας τους εαυτούς μας.
anouk kruithof It is Her interview: Andreas Dimopoulos | website: anoukkruithof.nl
H Anouk Kruithof είναι η φετινή νικήτρια στο φωτογραφικό σκέλος του φεστιβάλ της Hyères. Το έργο της “Η Καθημερινή Εξάντληση” εντυπωσίασε την κριτική επιτροπή καθώς εκτός από το βραβείο, της προτάθηκε και μία θέση της στο School of Visual Arts στη Νέα Υόρκη. Στην παρακάτω συνέντευξη, η Ολλανδή φωτογράφος που έχει έδρα της το Βερολίνο, μας μιλά για το βραβευμένο έργο της, τη μέθοδο δουλειάς της και φυσικά τη Νέα Υόρκη. Τι έχει αλλάξει στη ζωή σου μετά από τον διαγωνισμό της Hyères; Τον Σεπτέμβρη μετακομίζω από το Βερολίνο, όπου ζω τώρα, στη Νέα Υόρκη! H δημοσιότητα μετά το διαγωνισμό, έκανε τις προσδοκίες σου να μεγαλώσουν; Δεν συνέβη κάτι τέτοιο, στο κάτω κάτω κάποιος από τους δέκα φιναλίστ έπρεπε απλά να κερδίσει. Αυτό που εν τέλει στάθηκε σημαντικό για μένα, ήταν οι συζητήσεις που είχα με μέλη της κριτικής επιτροπής. Η γνώμη αλλά και η κριτική τους πάνω στη δουλειά μου είναι πολύτιμη. Από την άλλη, η όλη δημοσιότητα στο διαδίκτυο σχετικά με τον διαγωνισμό φωτογραφίας της Hyères και το SVA photoglobal award, είναι κάτι που δεν μου δημιουργεί προσδοκίες για το μέλλον. Θέλω απλά να συνεχίσω να σκέφτομαι και να δημιουργώ κάνοντας όλο και δυνατότερα έργα. Αυτό είναι το σημαντικό για μένα. Tι σε οδήγησε στο έργο ‘The Daily Exhaustion’; Ήθελα να κάνω κάτι πάνω στο θέμα της ‘καθημερινής εξάντλησης’, του στρες δηλαδή και της εξωπραγματικής πίεσης που νοιώθουμε τρέχοντας από το ένα στο άλλο, κάτι που φαντάζει δεδομένο στην εποχή μας. Το ‘The Daily Exhaustion’ είναι μια μικρή εφημερίδα με 23 αυτό-πορτραίτα σε κατάσταση απόλυτης εξάντλησης μετά από έντονο spinning (ποδήλατο γυμναστικής με μουσική). Εκτός από την κυριολεκτική κούραση, το ‘The Daily Exhaustion’ είναι μια αλληγορία της ψυχικής εξάντλησης στην οποία ο δυτικός άνθρωπος αυτό-υποβάλλεται μέσα στις εργασιομανείς μας κοινωνίες. Τα διαφορετικά χρώματα της έκδοσης συμβολίζουν την διαστρωμάτωση της ανθρώπινης ενέργειας. Πώς η ιδέα του The Daily Exhaustion έγινε πραγματικότητα; Η απόφαση της αυτοπροσωπογραφίας ήταν τυχαία. Δεν έχω ασχοληθεί στο παρελθόν και πιθανώς δεν θα το ξανακάνω. Συνέβη μια μέρα που ένοιωθα απόλυτα εξαντλημένη μετά από ένα δυναμικό μάθημα spinning και έτσι για πλάκα, τράβηξα μια φωτογραφία του εαυτού μου. Αυτό που αντίκρισα στη φωτογραφία ήταν αποκαλυπτικό. Ήταν ένας σχεδόν αντικειμενικός τρόπος να αυτο-φωτογραφίζομαι, κάτι πρακτικά αδύνατον για κάποιον που ασχολείται χρόνια με τη φωτογραφία. Αυτά που βίωσα κατά τη διάρκεια αλλά και οι ίδιες οι φωτογραφίες μου ‘φώναζαν’ να κάνω κάτι μαζί τους. Κάπως έτσι το The Daily Exhaustion απέκτησε ζωή. Πώς κατέληξες στη συγκεκριμένη παρουσίαση της εφημερίδας; Η τελική παρουσίαση προκύπτει πάντα σαν αναπόσπαστο μέρος της όλης διαδικασίας. Όταν δούλευα στο The Daily Exhaustion κατάλαβα ότι η «προχειρότητα» των φωτογραφιών, τραβηγμένες γρήγορα με μικρή ψηφιακή μηχανή, ταίριαζαν στην ΄προχειρότητα΄ της έγχρωμης εκτύπωσης σε χαρτί εφημερίδας. Από την άλλη δεν θεωρώ το πρότζεκτ αυτό σαν μια εφημερίδα αλλά σαν ένα είδος φανζίν-εφημερίδας. Ποιοι είναι οι άνθρωποι στις φωτογραφίες σου και πώς αντιδρούν στις απαιτήσεις της φωτογράφισης; Στο The Daily Exhaustion είμαι εγώ, στα Becoming Blue και Playing Borders φωτογραφίζω αγνώστους, ανθρώπους που βρίσκω τυχαία και τους ζητώ να πάρουν μέρος στη δουλειά μου. Είναι αρκετά δύσκολο να πειστούν γιατί δεν με ενδιαφέρουν τα πορτραίτα που κολακεύουν, ψάχνω για κάτι το διαφορετικό: τις στιγμές μεταξύ των στιγμών, όταν το τυχαίο αφήνει να φανεί ένα σχεδόν ανεπαίσθητο συναίσθημα, μια χειρονομία που μόλις βγαίνει στην επιφάνεια. Ποια είναι η γνώμη σου σχετικά με την σύγχρονη σκηνή στην φωτογραφία στο Βερολίνο και ποια αυτή στην Ολλανδία; Δεν έχω ιδέα και ειλικρινά δεν με ευχαριστεί να μιλάω για πράγματα του τύπου ‘εμείς οι Ολλανδοί καλλιτέχνες’ ή ‘εμείς οι Γερμανοί φωτογράφοι’ γιατί δεν με εκφράζει. Ίσως έχει να κάνει με το ότι ζω στο Βερολίνο και λειτουργώ στα πλαίσια της διεθνούς σκηνής αλλά ο λόγος είναι μάλλον βαθύτερος. Η έννοια της εθνικής ταυτότητάς μου φαίνεται κάτι που δημιουργεί διαμάχες και αγανάκτηση, ένα θέμα ανάξιο λόγου. Είμαι ταξιδιώτης και νιώθω πολίτης του κόσμου. Τι είναι αυτό που ονειρεύεσαι περισσότερο από τον ερχόμενο χρόνο στη Νέα Υόρκη; Tην εμπειρία του να ζω εκεί και να ρουφώ εικόνες της πόλης σαν σφουγγάρι. Επίσης ανυπομονώ να χρησιμοποιώ τις εγκαταστάσεις του SVA όπου θα δουλέψω για ένα χρόνο μέσω του φωτογραφικού residency ‘Photoglobal’. Άκουσα ότι μπορείς να δουλεύεις όλη νύχτα στο σκοτεινό τους θάλαμο, κάτι πραγματικά εκπληκτικό!
- 34-
Anouk Kruithof is this year’s Hyères’ photography winner. Her work The Daily Exhaustion impressed the judges and apart from the prize she was also offered a residency in the School of Visual Arts in New York. In the interview below the Berlinbased Dutch photographer talks about her award-winning project, her process of working and of course New York. What has changed in your life since Hyères? Well I am going to move from Berlin, where I live now... to New York in September! Has all this publicity created more expectations from your part? No, I mean it does not really interest me, I do not even know how to react on this question. There has to be a winner out of the last 10 photographer-finalists in Hyeres, but on the other hand, some conversations with some jury members did really make me think about certain ways I think or I make my work. Their criticism and their reflections on my work is worth-full, but the online publicity about Hyeres or winning the Hyeres-photography contest and the School of Visual Arts Photoglobal Award has not created expectations to me. I just like to go on with my work, think about it, and make it stronger in the next projects/works. That’s important to me. What was the inspiration behind The Daily Exhaustion? I wanted to create a work about our ‘daily exhaustion,’ as in stress -the feeling of unreal pressure and running from one thing to the other. I have often found myself in this ‘situation’ as almost every single person around me. The feeling of the daily exhaustion is inherent to these times. ‘The Daily Exhaustion’ is a small newspaper, which contains 23 self-portraits, where I reached the state of being exhausted after doing intense hardcore spinning (indoor cycling on music.) This sweaty state is real but more important is that this work, ‘The Daily Exhaustion’, is a metaphor for the emotional state of mental exhaustion as how workaholics and western men running around like crazy often do feel nowadays. When you browse through the publication, you will come across a gradual color spectrum which I consider as the stratification of human energy. How did you move from the idea to the realisation of the project? It wasn’t a conscious decision to make a work out of self-portraits in the first place; I had never made self-portraits before and probably never will again. It happened to be that I found myself feeling soooo disastrous and exhausted after my spinning lessons that I once, for fun, made a picture of myself right after the spinning class and what I saw on that photo I found quite fascinating. I could hardly control the camera which was hanging on my wheel. To me this felt as an almost objective way to photograph myself which is of course nearly impossible for somebody who works for years with the photography medium. What I felt at the moments I took this photos for ‘The Daily Exhaustion’ and what I saw on the photos afterwards felt completely right and very necessary to do something with it. That’s how ‘The Daily Exhaustion’ found its life. How did you decide upon the presentation/ format of this work? The final form of works or projects of mine always finds its way within the process. During working on ‘The Daily Exhaustion’ I found out that the trashyness of the photographs (taken quickly with a mini digital camera) are corresponding to the trashyness of printing color photos on newspaper paper. I do not consider ‘The Daily Exhaustion’ to be a magazine, more than an artwork in the form of a newspaper-zine. Who are the people you photographed? How did they respond to the needs of the shooting and under what conditions did it take place? For The Daily Exhaustion it is me, for Becoming Blue and Playing Borders I photograph people who I do not know, people from the public space who I ask to collaborate with me in my photographic projects. It is quite hard for me to convince people who want to collaborate in my work because I am not interested in flattering portraits. I am looking for something else, “the in between moments” in my one to one performance, moments where chance rules and where through sometimes a certain almost unconscious emotion or gesture of people comes to the surface. What do you think of the contemporary photographic landscape in Berlin and what of the Dutch? I don’t know, I am not happy talking about things such as “we Dutch artists” or ‘we German photographers’ to be honest because I don’t feel anything like that, maybe this is because I live in Berlin and I function within an international art scene, but the truth actually it lies much deeper than that. National identity strikes me as a very peevish and resentful concept. An unworthy topic even. I am a traveller and I feel more like a global citizen. What do you look most forward to of your coming year in New York? The experience of living in New York and absorbing as a sponge all that’s around me when walking through and visiting that city. As well as the facilities on the School of Visual Arts, where I will work a year in this special photography residency called “Photoglobal.” I heard I can work all night long in the colourdarkroom / photolab on the school, which is amazing to me!
Sarah Crowner Reconstructing art history interview: Eleftheria Ioannidou | photo: Marios Kalamaris
Η γκαλερί Helena Papadopoulos φιλοξενεί από τις 10 Μαΐου ως τις 9 Ιουλίου την πρώτη ατομική έκθεση της Αμερικανίδας καλλιτέχνιδας Sarah Crowner στην Αθήνα με τίτλο ¨Zig Zag & Curves”. Με εμφανή την επιρροή του μοντερνισμού, τα έργα της παραπέμπουν στο στυλ των πινάκων Hard-Edge της δεκαετίας του ‘50 και του ‘60, με τις γεωμετρικές της συνθέσεις. Με βασικό υλικό τον καμβά και μια ραπτομηχανή, η Sarah Crowner επαναπροσδιορίζει την αφαιρετική γεωμετρία συνδέοντας το παρελθόν με το παρόν. Helena Papadopoulos Gallery will be hosting the first solo exhibition of American artist, Sarah Crowner in Athens , entitled ¨Zig Zag & Curves” from the 19th of May until the 9th of July. Inspired by early modernist movements, her works also evoke 1950’s and 1960’s Californian hard-edge painting, with her interpretation of geometric compositions. Working on canvas and using an industrial machine, Sarah Crowner re-defines geometric abstraction, connecting the past with the present.
Γεωμετρία, αισθητική δεκαετιών του ‘50 και ‘60, patchwork... Πώς περιγράφει κανείς τα έργα σου; Ξεκινώντας με αφετηρία Μοντέρνους αφαιρετικούς πίνακες από το 1950 και το 1960 εξετάζω αντικειμενικά τις φόρμες και τις συνθέσεις από τις οποίες είναι δομημένοι. Μετά κόβω, αναδομώ και ξανατοποθετώ τα στοιχεία τους μεταφρασμένα σε μια πιο ‘φυσική’ γλώσσα, αυτή του ραψίματος. Χρησιμοποιώ την ιστορία τέχνης σαν ένα μέσο όπως ακριβώς τα υλικά, η μπογιά δηλαδή ή ο πηλός, κάτι που πλάθεται, γίνεται κολάζ και επανατοποθετείται. Θα έλεγες ότι ο κονστρουκτιβισμός είναι το κίνημα που σε εκφράζει περισσότερο; Ο κονστρουκτιβισμός με ενδιαφέρει αλλά το ίδιο ισχύει και για άλλα κινήματα όπως το νταντά, ο σουρεαλισμός ή ο μοντερνισμός της Καλιφόρνια στα τέλη του ‘50. Είναι η ειρωνεία σημαντική στην τέχνη; Κατά την προσωπική μου άποψη η ειρωνεία δεν παίζει σημαντικό ρόλο στη σύγχρονη τέχνη. Την βλέπω σαν δεκανίκι ή ακόμη σαν μια κουρτίνα που κάτι κρύβει πίσω της. Νιώθω ότι η ειλικρίνεια είναι τολμηρότερη. Η πράξη της ραπτικής δημιουργεί αφηρημένη ζωγραφική εμπνευσμένη από την τέχνη του θεάτρου και του χορού. Τι γνώμη έχεις πάνω σ’ αυτό; Αν το δούμε καθαρά από την υλική τους διάσταση, οι πίνακες ράβονται όπως ακριβώς θα κατασκευάζαμε σκηνικά και κοστούμια θεάτρου. Όσον αφορά τη φόρμα και τη σύνθεση, οι καμπύλες και τα ζιγκ ζαγκ, ειδικά στα έργα με τον κόκκινο και λευκό καμβά, αντανακλούν την κίνηση του σώματος στη σκηνή κάνοντας αφηγηματικές αναφορές. Για ποιο λόγο επιλέγεις να αφήνεις εμφανείς τις αναφορές σου σε παλαιότερους καλλιτέχνες; Η ιστορία της τέχνης είναι για μένα μια διαρκής συζήτηση. Κατά κάποιο τρόπο είναι σαν να συζητώ με φαντάσματα του παρελθόντος. Μια ενδιαφέρουσα ιδέα, κατά την άποψη μου, είναι να επιτρέπω σε φαντάσματα βγαλμένα από την ιστορία της τέχνης, να μιλήσουν ξανά. Ποιους άλλους καλλιτέχνες της γενιάς σου θαυμάζεις; Μερικοί καλλιτέχνες της γενιάς μου που θαυμάζω τυχαίνει να είναι φωτογράφοι που ασχολούνται με τον Σουρεαλισμό δωσμένο με σύγχρονο τρόπο. Η Talia Chetrit για παράδειγμα και ο Michele Abeles. Πάντοτε μου άρεσε επίσης η Sherrie Levine και η Louise Lawler, που έρχονται από παλιότερη γενιά αλλά ποτέ δεν παύουν να μου τραβούν το ενδιαφέρον και να με προκαλούν με τη δουλειά τους.
Geometry, 50s and 60s aesthetics, patchwork... how would you describe your art? I am using hard edged modernist abstract painting from the 1950s and 1960s like a pattern or a template, looking at its forms and compositions objectively. I like the idea of cutting up and translating these paintings and repositioning and re-creating them using another, more physical language, that of sewing. I am using art history as a medium in the same way that other materials are mediums, such as paint and clay, something malleable, something that I can collage and re position. Constructivism: would you say that this is the genre you feel more attached to? Constructivism is interesting to me, but not more than other movements such as dada or surrealism, or late 50s Californian modernism. Is irony important in art? Irony, to me, is not important in contemporary art. on the contrary I see it as a crutch, or even a curtain to hide behind. I feel it is more daring to be sincere. The act of sewing creates abstract paintings, inspired by the art of theater and dance. Could you elaborate please? Seen from purely a material and physical standpoint, the paintings are sewn in the same way a theatrical backdrop might be made. In terms of the forms and compositions in the images, curves and zig zags reflect movements of the body on stage and refer to a narrative, especially with the red and white canvas pieces. What is the reasoning behind your direct references to artists of older generations? Art history to me is like an ongoing conversation, in a way, it is like conversing with ghosts. An interesting idea for me is the idea of allowing ghosts of art history to speak again. Which other artists of your generation do you admire? Some of the artists in my generation who I admire happen to be photographers dealing with Surrealism in a contemporary way, such as Talia Chetrit and Michele Abeles. I also have always loved Sherrie Levine and Louise Lawler, who are from an older generation but continually surprise and provoke me.
- 36-
sofia & dimitra vamiali Never question your desires συνέντευξη: Ανδρέας Δημόπουλος | photo: Μάριος Καλαμάρης | website: vamiali.net
Η γκαλερί Vamiali’s στο Μεταξουργείο άνοιξε ξανά μετά από δύο χρόνια απουσίας. Το νέο τριώροφο κτίριο της γκαλερί φιλοξενεί παράλληλες εκθέσεις και λειτουργεί περισσότερο ως χώρος επαναδιαπραγμάτευσης της σχέσης επισκέπτη και καλλιτέχνη σε ένα συγκεκριμένο εκθεσιακό χώρο. Η διευθύντρια της γκαλερί Σοφία Βάμιαλη και η καλλιτέχνις Δήμητρα Βάμιαλη μας μιλάνε για το νέο χαρακτήρα της γκαλερί και τις τρέχουσες εκθέσεις, για vτην εγκατάσταση “Labretta soundtrap”, ένα έργο με αυτοβιογραφικά στοιχεία δομημένο γύρω από μία παλιά βέσπα και την ηχητική εγκατάσταση των Voyager & Alfonso, ένα σχόλιο πάνω στην απώλεια, το χρόνο και τη μνήμη.
Είστε η πρώτη γκαλερί που άνοιξε στο Μεταξουργείο. Είχατε προβλέψει τότε ότι η περιοχή θα γινόταν η αγαπημένη των εκθέσεων τέχνης και των θεάτρων; Έχει κορεστεί το Μεταξουργείο; Πού νομίζετε θα είναι η επόμενη ανάλογη περιοχή; Σοφία: H ευρύτερη περιοχή ήταν ανέκαθεν θεατρική γειτονιά. Όταν πρωτοξεκινήσαμε ήταν μια κίνηση που εξελίχθηκε λίγο οργανικά, υπήρχε το κτίριο, βρίσκεται σε πολύ κεντρικό σημείο με εύκολη πρόσβαση και σκεφτήκαμε ότι ήταν το ιδανικό σημείο για να ιδρυθεί η γκαλερί. Είναι μια περιοχή που η τέχνη μπορεί να παρουσιάζεται με άλλη διάσταση. Δεν φανταστήκαμε ποτέ ότι θα δημιουργούσε μία τέτοια καλλιτεχνική κινητικότητα στη συνέχεια. Είναι πολύ σημαντικό ότι την πρωτοβουλία μας, την υποστήριξε και την αγκάλιασε με μεγάλο ενδιαφέρον το φιλότεχνο και μη κοινό, οπότε μάλλον ήταν ζήτημα χρόνου ν’ ακολουθήσουν και άλλοι χώροι, καλλιτέχνες και άλλες πολιτιστικές δραστηριότητες. Όχι, δεν έχει κορεστεί ο χώρος του Μεταξουργείου, υπάρχει πάντα έδαφος για νέες ιδέες και για σοβαρές δραστηριότητες. Νομίζω το ζήτημα δεν είναι ποια θα είναι η επόμενη ανάλογη περιοχή αλλά αν μπορούμε να ξανακάνουμε γενικά την πόλη μας ανθρώπινη. Στο νέο ανακαινισμένο χώρο της γκαλερί τι είναι αυτό που προσδοκάτε να συμβεί και δε συνέβαινε πριν; Σοφία: Είμαστε πολύ ευχαριστημένες από το αποτέλεσμα. Τώρα έχουμε τρία επίπεδα που δίνουν την δυνατότητα στους καλλιτέχνες που συνεργαζόμαστε και σ’εμάς για τρεις διαφορετικές εμπειρίες, διαφορετικές προσεγγίσεις και αγγίζοντας την ψυχολογία του θεατή /επισκέπτη ανάλογα. Ένα self-contained κτίριο με πολλές δυνατότητες, σαν μια βάση δημιουργίας ιδεών που προκύπτουν μεγαλύτερες εκθέσεις και πιο φιλόδοξα projects και δεν αποκλείουμε τις πειραματικές προσεγγίσεις. Πώς θα έπρεπε να είναι μία σύγχρονη γκαλερί στην Αθήνα; Έχουν δημιουργηθεί νέες ανάγκες από κοινό και καλλιτέχνες; Σοφία: Ένας σύγχρονα διαμορφωμένος χώρος που να αναδεικνύει τα έργα σύγχρονης τέχνης, να συμπορεύεται με τις διεθνείς εξελίξεις και να λούζεται από φυσικό αττικό φως. Μην ξεχνάμε ότι οι γκαλερί είναι ιδιωτικοί χώροι, χωρίς είσοδο και εισιτήριο. Υπάρχει ένα κοινό πιο απαιτητικό που γνωρίζει, ενδιαφέρεται και ενημερώνεται χωρίς παρωπίδες και στεγανά και σε αυτό το κοινό κυρίως απευθυνόμαστε και θέλουμε να κερδίσουμε ή να διατηρήσουμε, το ίδιο ισχύει και με τους καλλιτέχνες. Οι συνθήκες δύσκολα ευνοούν τη διαμόρφωση νέου κοινού. Στις εκθέσεις σου Δήμητρα, ο οικείος χώρος της γκαλερί αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για το στήσιμο ή δούλεψες ανεξάρτητα; Δήμητρα: Σίγουρα έπαιξε κάποιο ρόλο η οικειότητα που έχω με τον χώρο αλλά το τελικό έργο δρα και ανεξάρτητα. Το συγκεκριμένο έργο με τίτλο “Lambretta Soundtrap” παρουσιάστηκε σαν μια in situ εγκατάσταση με την αρχιτεκτονική του χώρου να παρεμβαίνει στο τελικό αποτέλεσμα. Οι εικόνες, τα υλικά και τα μέσα παίρνουν μια διαφορετική διάσταση στο έργο σου από αυτή που τα έχουμε ταυτίσει. Από που πηγάζει αυτή η ανάγκη; Γιατί να “αναταράξουμε” τις ήδη υπάρχουσες και καθιερωμένες αναγνώσεις των αντικειμένων και των συμβόλων; Δήμητρα: Never question your desires! Συνήθως ξεκινώ από αυτό που ήδη υπάρχει. Παρουσιάζω συχνά ένα τεχνητό περιβάλλον που αποτελείται από επιμέρους ζωγραφικά, γλυπτικά και φωτογραφικά στοιχεία. Συνδυάζω υλικά, φόρμες, φράσεις, αποσπάσματα, τυπογραφικά στοιχεία και εικόνες με πολλαπλές αναφορές από διαφορετικές χρονικές περιόδους σαν ενδείξεις επαναπροσδιορισμού μιας νέας ταυτότητας. Παρεμβαίνοντας στις ποιότητές τους, προκύπτουν νέες διαδρομές, το νόημα των οποίων ορίζεται από την συνδυαστική τους ανάπτυξη αλλά και την συνύπαρξη με τον εκάστοτε χώρο. Συχνά, εμπλέκουν την αυτοβιογραφική διήγηση με την ανακύκλωση της ιστορικότητας, συνθέτοντας μια νέα πραγματικότητα με αναφορές στην εσωτερική σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ τέχνης και σχεδιασμού, στη συλλεκτικότητα, στα στερεότυπα, στις κατηγοριοποιήσεις, στη δυσανάλογη συνύπαρξη και που έχουν σαν σημείο εκκίνησης το ενδιαφέρον για τα διαφορετικά ρεύματα της τέχνης ενώ διερευνούν τα θολά όρια μεταξύ ιδιωτικού και δημόσιου. Η δύναμη και η αποδόμηση της εικόνας είναι κυρίαρχα στοιχεία στα έργα σου. Το χιούμορ που τα διακατέχει είναι μηχανισμός οικειοποίησης ή ένα πικρό σχόλιο ως προς την ίδια τη δεδομένη ταύτιση της εικόνας με αυτό που απεικονίζει; Δήμητρα: Το χιούμορ είναι σημαντικό, λειτουργεί σαν βάση δεδομένων και επιτρέπει στα έργα να είναι ανοιχτά σε ερμηνείες. Εστιάζω στο μεσοδιάστημα, στο σημείο αμηχανίας που δημιουργείται όταν συνυπάρχουν ασύμβατοι οπτικά και ιστορικά κόσμοι, σε μια διαρκή προσπάθεια να οριστούν οι παράμετροι που ρυθμίζουν τις πιθανότητες μιας εν δυνάμει μετατόπισης και τροποποίησης. Μ’ ενδιαφέρουν τα ρητά, απλά και άμεσα πράγματα σε σχέση με τα εξαιρετικά πολύπλοκα. Τι σχεδιάζετε να κάνετε μετά, χωριστά ή μαζί; Σοφία: Συνεχίζουμε κανονικά να οργανώνουμε ένα πολύπλευρο εκθεσιακό πρόγραμμα της γκαλερί για τους επόμενους μήνες καθώς και τα επόμενα Happy Breaks, τα παράλληλα γεγονότα που παρεμβάλλονται στο κυρίως εκθεσιακό πρόγραμμα.
- 38-
themis bazaka A woman’s VISION συνέντευξη: Alaska| photo: Νίκος Κατσαρός ‘Αποχαιρετισμός / Farewell’, 13 -14 Ιουνίου, Kunsthalle Athena
‘Αποχαιρετισμός / Farewell’. Μια λέξη δυνατή που περιέχει μέσα της άλλες λέξεις, εικόνες και αναμνήσεις. Μια ιδέα της ηθοποιού Θέμιδας Μπαζάκα, που πήρε σάρκα και οστά μέσω μιας πειραματικής performance, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. 10 ηθοποιοί συνάντησαν 10 εικαστικούς σε μια σειρά αποχαιρετισμών, στο παλιό νεοκλασικό κτίριο της Kunsthalle Athena. Η Θέμις Μπαζάκα μας μιλά για την ελευθερία του να είσαι υπεύθυνος και για αποχαιρετισμούς που έρχονται σαν επιθυμίες.
Καταρχάς πώς προέκυψε η ιδέα του Αποχαιρετισμού; Οι ιδέες προκύπτουν εκεί που δεν τις περιμένεις. Δεν με προκάλεσε ούτε με ενέπνευσε κάποιο γεγονός. Ήταν μια σκέψη που υπήρχε πριν πολλά χρόνια. Ήθελα να βρω ένα παλιό χώρο, ένα σπίτι ακατοίκητο που ο κόσμος θα έμπαινε ‘μυστικά’ μέσα και θα παρακολουθούσε μια σειρά αποχαιρετισμών. Το είχα πει κάποια στιγμή σε ανύποπτο χρόνο στη Μαρίνα Φωκίδη, η οποία μόλις ανέλαβε την Kunsthalle Athena μου πρότεινε να το στήσουμε εκεί. Βέβαια με τελείως άλλη ματιά πλέον και με τη συνεργασία της στην επιμέλεια. Είμαστε δύο αντίθετοι πόλοι με τη Μαρίνα, έχει άλλη αισθητική εκείνη και άλλη εγώ, άλλα πράγματα μας συγκινούν και αυτό προκαλεί μια δημιουργική αναταραχή. Άρα, ο χώρος της Kunsthalle Athena έπαιξε μεγάλο ρόλο στην εξέλιξη αυτής της ιδέας. Εγώ έλεγα πως αν δεν βρω το χώρο δε θα το κάνω ποτέ. Ήθελα ένα χώρο, ο οποίος φέρει μνήμη και με κάποιο τρόπο ο καλλιτέχνης πρέπει να συνδιαλαγεί με αυτή τη μνήμη. Στην ουσία πρόκειται για μια συνεργασία ανάμεσα στο χώρο, τους εικαστικούς και τους ηθοποιούς. Πώς προέκυψαν τα ζευγάρια ηθοποιών-εικαστικών; Αυτά τα ζευγάρια προέκυψαν από μόνα τους. Δεν ήθελα σε καμία περίπτωση να σκηνοθετηθεί ένα θέαμα ή να κινηθώ με προκατασκευασμένες ιδέες και ζευγάρια. Παρ’ όλα αυτά, η επιλογή των ανθρώπων που έγινε και από τις δυο μας είχε μια δεύτερη σκέψη- το πώς ταιριάζουν, ακόμα και σε αντίθεση, αυτά τα άτομα. Αλλά δεν ξέραμε ποιος θα ελκυθεί από τον άλλο και με ποιον τρόπο. Οπότε αρχίσαμε ένα workshop που κράτησε δύο δεκάωρα, όπου μιλήσαμε για τον αποχαιρετισμό. Πώς τον ορίζει ο καθένας τα συναισθήματα, τη μαγεία του «αποχαιρετώ» και του «καλωσορίζω», τη σημασία που έχει στην εποχή μας. Πώς είδατε το θέμα του αποχαιρετισμού σε σχέση με το ‘εδώ και τώρα’, με όλο αυτό που βιώνουμε αυτή την περίοδο στην πόλη; Πιστεύουμε πως αυτή η ιδέα είναι πάρα πολύ επίκαιρη αυτή τη στιγμή καθώς η όλη κατάσταση σε σπρώχνει να αποχαιρετήσεις συνήθειες, ιδεολογίες, εποχές, τρόπο ζωής, τα πάντα... Αποχαιρετάς κάτι βέβαια για να καλωσορίσεις κάτι άλλο. Για εμένα είναι η διαδικασία που σε βοηθά να περάσεις στο επόμενο βήμα. Ειδικά σε αυτή την περίοδο, η οποία από μόνη της βγάζει μεγάλη ανασφάλεια, είναι πιο συνηθισμένη η επιστροφή σε comfort zones, σε περιοχές ασφαλείας. Η δική σας λογική μοιάζει περισσότερο επιθετική. Τι νόημα έχει αν δεν εκτεθείς; Ξέρω πάρα πολλούς ανθρώπους, οι οποίοι πάνε εκ του ασφαλούς και δεν τους κατηγορώ αλλά τι νόημα έχει, να είσαι καλλιτέχνης και να μην προτείνεις πράγματα; Και τώρα στη δική μου ηλικία που περιορίζονται οι πιθανότητες να μου προσφερθούν πιο πειραματικά και πιο τολμηρά πράγματα, μικραίνουν αυτές οι συνθήκες γιατί οι νέοι επιλέγουν κατά κανόνα νέους. Παρ ’όλο που είναι και πολύ μεγάλη ευθύνη και δεν ξέρω που θα πάει και τι ακριβώς αποτέλεσμα θα φέρει, έχω εμπιστοσύνη στην επιλογή αυτών των ανθρώπων και στις συνθήκες που αρχίζουν σιγά σιγά να δοκιμάζουν ανάμεσά τους. Και εγώ χαίρομαι που είμαι εκεί και το βλέπω να αναπτύσσεται. Σας ενδιαφέρει να περάσετε και σε κάποια άλλη έκφραση της δουλειά σας, ας πούμε στο κομμάτι της σκηνοθεσίας; Με ενδιαφέρει το να είμαι δημιουργική. Αν μια ιδέα με φέρει να σκηνοθετήσω, έχει καλώς, αλλά δεν είναι αυτή η βασική μου επιθυμία. Έχω ιδέες που μπορούν να δημιουργηθούν σε συνθήκες συνεργασιών και μπορούν να αποσπάσουν κάτι πιο τολμηρό και πιο διαφορετικό. Στο Εθνικό κάνω πολύ ωραίες παραστάσεις, τις οποίες γουστάρω, από την άλλη πλευρά κάνω και ταινίες mainstream και τηλεόραση mainstream. Αλλά υπάρχουν και κομμάτια που αναπνέεις. Ο «Αποχαιρετισμός» υπήρξε για μένα μια αναπνοή. - 40-
roula partheniou Look Closer interview: Vasilios Dofoudis | website: roulapartheniou.com
Ποια είναι τα όρια μεταξύ της πραγματικότητας και της αληθοφάνειας; Τι είναι αληθινό και τι είναι απλά μια οφθαλμαπάτη; H Κυπριακής καταγωγής, καλλιτέχνις Ρούλα Παρθενίου που ζει και εργάζεται στο Τορόντο του Καναδά, διαπραγματεύεται τα στενά όρια της λογικής, των διαστάσεων, των πιθανοτήτων και των χρωμάτων με τη χρήση απλών, καθημερινών αντικειμένων προσκαλώντας μας σε ένα δημιουργικό παιχνίδι εξερεύνησης και ανακάλυψης, όπου η παρατηρητικότητα και η προσοχή στη λεπτομέρεια αποτελούν βασική προϋπόθεση για να λάβεις μέρος.
Θέλεις να μας μιλήσεις για την καταγωγή σου; Γεννήθηκα και μεγάλωσα στον Καναδά στους Καταρράκτες του Νιαγάρα. Σπούδασα στη σχολή Καλών Τεχνών του πανεπιστημίου Guelph και μετά μετακόμισα στο Τορόντο. Οι γονείς μου ήρθαν στον Καναδά το 1974 όταν το Αργάκι, το χωριό τους, κατελήφθη κατά τη διάρκεια της Τουρκικής εισβολής. Επέλεξαν να αφήσουν την Κύπρο παρά να γίνουν πρόσφυγες στη χώρα τους, πιστεύοντας ότι ήταν κάτι το προσωρινό, ότι θα επέστρεφαν όταν η κατάσταση διορθωνόταν. Κάτι που φυσικά δεν έγινε ποτέ. Τι δουλειά έκαναν οι γονείς σου; Στην Κύπρο ο πατέρας μου είχε ένα μαγαζί με μηχανήματα που τα νοίκιαζε σε τοπικούς εμπόρους. Η μητέρα μου ήταν σχεδιάστρια και δούλευε για την κυβέρνηση. Στον Καναδά είναι σερβιτόρα και ο πατέρας μου μηχανικός. Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου στη θέση τους, να πρέπει να αφήνεις τα πάντα πίσω σου και να ξεκινήσεις από την αρχή. Οι γονείς μου πάντοτε πρόσεχαν να μην αφεθούν σε απογοητεύσεις και δυσαρέσκεια για ό,τι είχε συμβεί κάτι που πάντοτε θαύμαζα. Πώς ξεκίνησε η ενασχόληση σου με την τέχνη; Όλα ξεκίνησαν, θα έλεγα, με την απόφαση μου να σπουδάσω τέχνη και όχι αρχιτεκτονική η ιδέα της οποίας με συνέπαιρνε εξίσου. Γνώριζα από την αρχή ότι η επιλογή μου ήταν η λιγότερο πρακτική αλλά με ενθουσίαζε η προοπτική μιας λιγότερο οριοθετημένης διαδρομής. Σαν καλλιτέχνης δηλαδή δεν θα περιοριζόμουν αφιερώνοντας μεγάλο χρόνο και προσπάθεια σε μια μόνο ιδέα. Το μεγάλο βήμα λοιπόν έγινε με το να θυσιάσω την πρακτικότητα υπέρ της περιέργειας μου, ενώ ήμουν ήδη αποφασισμένη να κάνω θυσίες για την ελευθερία του να πειραματίζομαι με καινούργια πράγματα. Συγχαρητήρια για την τελευταία σου έκθεση, Never Odd or Even, ήταν εκπληκτική! Μίλησε μας για αυτήν. Ευχαριστώ! Με μια πρώτη ματιά ο θεατής αντικρίζει μια σειρά από καθημερινά αντικείμενα πεταμένα τυχαία μέσα στο χώρο: ρολά από χαρτί τουαλέτας, στοίβες από βιβλία, χαρτοκιβώτια, καμένα σπίρτα, μαστίχες, γόμες, μια μπάλα παραλίας, μια μπάλα του τέννις, κ.α. Όταν αρχίζει να προσέχει καλύτερα τα αντικείμενα γύρω του, παρατηρεί ότι τα πάντα είναι αντίγραφα φτιαγμένα από ξύλο ή φελιζόλ βαμμένα με ματ ακρυλική μπογιά. Σε ορισμένες περιπτώσεις μεγάλο μέρος της λεπτομέρειας έχει αφαιρεθεί ή έχει παραμορφωθεί από την πραγματικότητα, όπως για παράδειγμα τα τσιγάρα που ενώ διατηρούν τα πραγματικά τους χρώματα, έχουν αναλογικά επιμηκυνθεί ή η μπάλα του μπάσκετ που είναι βαμμένη σαν μπάλα παραλίας. Η περιήγηση σε ένα δωμάτιο ανάμεσα από αντικείμενα που εκ πρώτης όψεως είναι γνωστά αλλά τελικά αποδεικνύονται κάτι διαφορετικό, αποπροσανατολίζει τον θεατή. Αυτή η διχοτομία είναι το κλειδί του έργου απαιτώντας από τον θεατή να αναδιαπραγματευτεί τα δεδομένα στη σχέση του με τα αντικείμενα. Τι σε ευχαριστεί περισσότερο, η διαδικασία ή το αποτέλεσμα; Η βάση της δουλειάς μου είναι η διαδικασία. Παρόλα αυτά το αποτέλεσμα είναι αυτό που με ευχαριστεί περισσότερο γιατί είναι αδύνατον να το προκαθορίσω. Πολύ συχνά ξεκινάω με ένα έναυσμα ή μια προσέγγιση και το τελικό αποτέλεσμα είναι απρόβλεπτο, βγαίνει μέσω της διαδικασίας. Προσπαθώ να μειώσω στο ελάχιστο την δική μου αισθητική κριτική στο έργο και αφήνω το υλικό από μόνο του να καθορίσει αποφάσεις τύπου χρώμα, κλίμακα, κτλ. Για μένα η πιο ενδιαφέρουσα μεταμόρφωση συμβαίνει όταν το έργο παίρνει την δική του πνοή. Τι σε εμπνέει; Η έμπνευση μου έρχεται σε καταστήματα εργαλείων, μάντρες, παιχνιδάδικα, μαγαζιά του ενός δολαρίου, μαγαζιά ανταλλαγής, βιβλιοπωλεία, βιβλιοθήκες. Μερικές φορές το γλυπτό παρουσιάζει το πρόβλημα μαζί με την λύση από μόνο του. Ποιες θα θεωρούσες ως βασικές επιρροές σου; Η δουλειά μου έχει ρίζες στο μινιμαλισμό, την εννοιολογική τέχνη καθώς και στην Pop Art. Αυτό που αναζητώ είναι τα σημεία που αυτές οι έννοιες αλληλοεπιδρούν. Η διαδικασία και η επανάληψη του μινιμαλισμού για παράδειγμα μαζί με τον πυρήνα της Pop Art, της χρήσης μαζικής παραγωγής. Οι σκέψεις του Sol Lewitts πάνω στην Εννοιολογική Τέχνη έχουν επίσης επιδράσει στη δουλειά μου, ιδιαίτερα η δήλωση ότι ‘η ιδέα είναι η μηχανή που φτιάχνει την τέχνη’. Τι σημαίνει ταλέντο για σένα; Θαυμάζω τις δουλειές που είναι έξυπνες, με προσεγμένη εκτέλεση. Τις εκτιμώ πολύ περισσότερο από τις τεχνικές δεξιότητες. Ποια είναι η σημαντικότερη αξία που σου έμαθε η ζωή; Οι αξίες που μου έρχονται στο μυαλό έχουν να κάνουν με τον τρόπο που συμπεριφερόμαστε ο ένας στον άλλο. Η υπομονή, η κατανόηση και το να μπορείς να βλέπεις τις διαφορετικές όψεις των πραγμάτων.
Installation shots of Never Odd or Even, shown at MKG127, 2010
What are the boundaries between reality and plausibility? What is real and what is simply an optical illusion? The Cypriot origin artist, Roula Partheniou who lives and works in Toronto, Canada, deals with the narrow limits of reason, the dimensions, the law of probability and color by using simple, everyday objects, she is inviting us to a creative game of exploration and discovery, where observation and attention to detail is a prerequisite for participating.
Can you tell me about your origins? I was born in Niagara Falls, Canada, and grew up there. I studied Fine Arts at the University of Guelph and then moved to Toronto. My parents came to Canada in 1974 after their village, Argaki, was occupied during the Turkish invasion. They chose to leave Cyprus rather than live as refugees in their own country, and at the time they considered their move to be temporary, until the issues in Cyprus were resolved, which of course has never happened. What did your parents do? In Cyprus, my father owned and ran a machine shop and rented properties to local merchants. My mother worked for the Government as a draftsperson. In Canada, she works as a waitress, and my father is a machinist and owns several rental properties. I can’t imagine being in the position of having to leave everything behind and start over. But they were very careful never to dwell on regrets or resentments, which is something I’ve always really admired. How did it all start for you? I mean to be an artist... It’s hard to say – I guess it started with the decision to go to art school rather than pursue a degree in architecture, which is something I also felt I could be passionate about. I knew that going to art school was the least practical of the two choices, but I felt more excited about the less delineated path. What I mean by this is, as an artist I wouldn’t be limited in terms of what interesting thing or question or idea I could dedicate my time and efforts to. It was this leap - ignoring the practical in favor of answering to my curiosity - that was the first key moment. I was already deciding to make sacrifices in order to be able to have the freedom to play and make things. Congratulations on your last show Never Odd or Even, it was amazing! Can you describe the idea behind this exhibition? What’s behind your work? Thanks! The exhibition was made up of what looked to the viewer to be an assortment of everyday objects that had been hastily unpacked into the space. Stacks of tape, toilet paper, stacks of books, cardboard boxes, burnt matches, chewing gum, cigarettes, erasers, a beach-ball, a tennis ball, etc. It becomes clear, upon closer inspection, that these objects are in fact sculpted replicas. Most of them are made of wood or foam, painted in flat, matte acrylic paint. The degree of veracity from object to object varies from very reductive versions of objects, to highly detailed copies. In some instances, a lot of detail is actually missing or is somewhat distorted from the actual, such as cigarettes and erasers whose colors are accurate but the ratios are skewed and the forms stretched and elongated, or a basketball that is painted to look like a beachball. The effect on the viewer is disorienting as they navigate through a room of objects that are familiar yet not. This double-take moment is key to the work and demands that the viewer re-negotiate the assumptions they bring to the objects as well as their relationship to them. What do you enjoy most, the procedure or the result? Despite my work being process based, its actually the end result that I take most pleasure in, because it is not as predetermined. Often I’ll start with a material which will dictate a kind of treatment or procedure or approach and the end product is a bit of a surprise – something emerges from the process. I try to minimize my own aesthetic judgment and allow the material itself to determine any formal decisions such as colour, scale, etc. So for me, the more interesting transformation occurs at the point where the piece I’m working on takes on a life of its own. Where do you find inspiration? Hardware stores, lumber yards, toy stores, dollar stores, charity shops, garage sales, bookstores, libraries. Sometimes a sculpture presents both its own problem and the solution to that problem. What would you consider your main influences? My work has its roots in Minimalism, Conceptual and Pop Art. Particularly, I’m interested in exploring where these approaches overlap - employing Minimalist strategies such as process and repetition and the Pop Art mainstays of appropriation and the use mass-produced objects. Sol Lewitt’s Sentences on Conceptual Art have also largely influenced my work, in particular the statement: ‘The idea is the machine that makes the art’. What is talent for you? I admire work that is smart, with thoughtful, considered execution, and I tend to value this much more so than technical skill. What is the important human quality you have learnt in your life? Well I suppose the qualities that come to mind are related to how we interact with one another - things such as patience, compassion and trying to see things from multiple perspectives.
Alexandra Bachzetsis The art of poledancing interview: Κυριακή Ντομένικα Χανδρά | photo: Melanie Hofmann website: alexandrabachzetsis.com
Η ελληνοελβετίδα Αλεξάνδρα Μπαχζέτση έχει γεννηθεί στη Ζυρίχη και είναι χορεύτρια και χορογράφος. Έχει παρουσιάσει τις performance της σε διάφορες πόλεις σε όλο τον κόσμο. Φέτος είναι υποψήφια για το Βραβείο ΔΕΣΤΕ που απονέμεται στο μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης όπου και φιλοξενείται η έκθεση των υποψηφίων καλλιτεχνών. Η Αλεξάνδρα διάλεξε ένα δωμάτιο στον πρώτο όροφο και το μεταμόρφωσε ώστε να μοιάζει με αίθουσα μπαλέτου. Η συνηθισμένη οριζόντια μπάρα έχει τοποθετηθεί αυτή τη φορά κατακόρυφα και στο κέντρο ώστε να χρησιμεύσει ως στύλος για χορό στριπτίζ στην performance της ‘Handwerk’. Επίσης, παρουσιάζει μια δικάναλη βιντεοπροβολή με τίτλο ‘Rehearsal (Ongoing)’ .
- 44-
Στην Kunsthalle Basel είχες την ευκαιρία να παρουσιάσεις διάφορες χορευτικές περφόρμανς μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα και σε ένα συγκεκριμένο καλλιτεχνικό πλαίσιο. Ποια η διαφορά από την παρουσίαση ενός μόνο κομματιού σε θέατρο; Η μεγαλύτερη διαφορά είναι το κοινό. Στο πλαίσιο της τέχνης υπάρχει η δυνατότητα να παρατηρήσεις τους κώδικες και την αισθητική ενός έργου με περισσότερη ανεξαρτησία και να το κατατάξεις στο πνεύμα της εποχής, ενώ στο θέατρο κάποια πράγματα είναι προκαθορισμένα και γίνονται κατανοητά με βάση μία καθιερωμένη χορευτική ή θεατρική γλώσσα. Οι περφόρμανς μου απαιτούν ένα απροκατάληπτο κοινό, αφού συχνά αναφέρομαι σε σύγχρονα φαινόμενα τα οποία προσαρμόζω για τη σκηνή. Στην περίπτωση της Kunsthalle Basel είχα την πολυτέλεια να συναντήσω ένα απροκατάληπτο κοινό, που μπορούσε να επιστρέφει για να παρακολουθήσει την κάθε περφόρμανς, έτσι ώστε να τις αξιολογεί σε ένα βαθμό ανάλογα με τις προσδοκίες του. Όταν τα κομμάτια παίζονται στο θέατρο είναι κατά κάποιο τρόπο μεμονωμένα και χωρίς συνοχή, παρόλο που μπορεί να παίζεις και να ερμηνεύεις συνεχώς το ίδιο, θεωρώ ότι αυτή η συνεχόμενη επανάληψη μιας παράστασης είναι πιο μοναχική από ότι ένα σύνολο τεσσάρων διαφορετικών περφόρμανς σε ένα συγκεκριμένο χώρο. Έχεις αναπτύξει και καθιερώσει ένα συγκεκριμένο κινησιολογικό κώδικα, μία γλώσσα που επαναλαμβάνεται στις περφόρμανς και ενώνει τα έργα σου μεταξύ τους; Αν ναι που βασίζεται αυτή; Προσπάθησα να ξεφύγω από το πρόβλημα να χρησιμοποιήσω την κινησιολογική γλώσσα ως ένα είδος προσωπικής γραφής, αντίθετα επιδιώκω συνεχώς να δημιουργώ project που ναι μεν να λειτουργούν με τρόπο συναφή, αλλά να διαφέρουν στην αισθητική. Χρησιμοποιώ μία γλώσσα και κατά κανόνα δεν την εφευρίσκω η ίδια. Στη δουλειά μου υπάρχει η τάση να διαφαίνονται αινιγματικές δομές, είτε πρόκειται για διαφορετικές μορφές χορού, είτε για τη γλώσσα του σώματος γενικά, ή μέσω κάποιου άλλου συγκεκριμένου είδους. Στην πραγματικότητα όμως δεν έχω διεξάγει μία προσωπική έρευνα κινήσεων, η οποία με την πάροδο των χρόνων να εκδηλώνεται ως μία έμπειρη στρατηγική ασκήσεων. Οι παραστάσεις σου δε διηγούνται μια έτοιμη ιστορία. Μέσα από τις κινήσεις όμως το κοινό μπορεί να ταυτιστεί με κάποιον πρωταγωνιστή. Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι αυτό αφού δεν πρόκειται για ήρωες μιας συγκεκριμένης ιστορίας; Παρόλο που οι δουλειές μου μπορεί με την κλασική έννοια του όρου να μη θεωρούνται αφηγηματικές και να μην ακολουθούν ένα σενάριο διαλόγων, ωστόσο θεωρώ, ότι διαθέτουν ένα ισχυρό αφηγηματικό χαρακτήρα, που γίνεται αισθητός μέσω της διασκευής των μουσικών επιλογών και μερικές φορές μέσω της επιλογής της δομής των εικόνων, τις οποίες εικόνες αν βάλεις σε σειρά μπορούν να σταθούν μόνο σε μία συγκεκριμένη διάρθρωση, ακριβώς γιατί ο ρόλος τους είναι να διηγηθούν κάτι σαφές. Μπορεί η ίδια παράσταση να προκαλέσει διαφορετικά νοήματα, συμπεράσματα ανάλογα με το κοινωνικό πλαίσιο όπου και παρουσιάζεται; Αναφέρομαι στην παράσταση σου ‘Gold’ που είχε σχέση με το γυναικείο σώμα στη hip-hop κουλτούρα και την οποία παρουσίασες σε ευρωπαϊκές χώρες και στην Κίνα; Αν παρουσιάσεις την παράσταση ‘Gold’ στην Κίνα, τότε μεταλλάσσεται από πολιτιστική και πολιτική μελέτη του σώματος στο λεγόμενο ‘female empowerment’, σε άκρως πολιτική περφόρμανς. Ήταν σοκαριστικό το πόσο έντονα άλλαξε η αντίληψη για την ίδια δουλειά, από το ευρωπαϊκό στο ασιατικό πλαίσιο. Μπορεί να θεωρηθεί το έργο σου φεμινιστικό; Απολύτως και επιπλέον ένα μέρος της δουλειάς μου είναι μία μελέτη για το ‘πώς λειτουργεί στις μέρες μας ο φεμινισμός σε ένα φαλλοκρατικό πολιτισμό’. Έχεις παρομοιάσει τη δουλειά σου με αυτή του γραφίστα. Παίρνεις έτοιμα κομμάτια, τα τοποθετείς μαζί και φτιάχνεις κάτι καινούργιο. Μίλησέ μας για την άποψη αυτή. Όπως ανέφερα και παραπάνω χρησιμοποιώ μία γλώσσα και δεν την εφευρίσκω η ίδια. Παρ’ όλα αυτά η δουλειά μου ενέχει μία ισχυρή ατομική παρέμβαση στα ήδη υπάρχοντα στοιχεία, αναλόγως με το πώς τα παρουσιάζω, δηλαδή με τον τρόπο που τα σκηνοθετώ και τα συνδυάζω. Με ενδιαφέρει η δημιουργία του καινούργιου μέσω της επανάληψης του υπάρχοντος. Σε αντίθεση με έναν καλλιτέχνη που μπορεί να αποστασιοποιηθεί από το έργο του και να το παρατηρήσει, εσύ δε γίνεται να αποστασιοποιηθείς από το σώμα σου. Σε κάποιες παραστάσεις σου λοιπόν συμμετέχεις και ως χορεύτρια και σε άλλες μόνο ως χορογράφος. Μήπως είναι και αυτός ένας τρόπος αποστασιοποίησης; Κατά την άποψή μου ο χορός και η περφόρμανς αποτελούν την πιο άμεση μορφή τέχνης. Με ενδιαφέρει η στιγμή και η πρόσληψη της στιγμής κατά την αναπαραγωγή. Καθώς μία περφόρμανς μπορεί θεωρητικά να επαναλαμβάνεται συνεχώς, μετατρέπεται κατά κάποιο τρόπο σε κάτι άχρονο, όμως το υλικό που διαθέτεις, οι άνθρωποι είναι εφήμεροι και κάποια στιγμή πολύ μεγάλοι για να ανταποκριθούν στο ρόλο τους. Αυτή η λυπητερή αδυναμία μιας ύπαρξης με συγκινεί βαθιά και αποτελούσε πάντα ένα από τα κίνητρα της εργασιακής μου δραστηριότητας, δηλαδή ότι η τέχνη τελικά καταλήγει να είναι εφήμερη, ενώ θα μπορούσε να είναι διαχρονική. Όταν φτιάχνω μία χορογραφία όπου δε χορεύω η ίδια στην πραγματικότητα δεν αποστασιοποιούμαι από το έργο μου, αντίθετα έχω ακόμα περισσότερο άγχος όταν βλέπω άλλους ανθρώπους να χορεύουν τις χορογραφίες μου και ο χρόνος μου φαίνεται σαν να μην περνάει. Όταν χορεύεις ο ίδιος, ο χρόνος περνάει αστραπιαία και αυτό που μένει στο τέλος είναι μία μεγάλη απόσταση από το κοινό, το οποίο μια στιγμή πριν ένιωθες πολύ κοντά σου. Στις παραστάσεις σου χάνεται η ταυτότητα και η αναγνωρισιμότητα του υποκειμένου. Τα άτομα ενσωματώνονται σε ένα σώμα ή σε ένα ενιαίο σύνολο. Πιστεύεις ότι είναι εφικτό να διατηρήσουμε την προσωπικότητα και την πρωτοτυπία μας ή τελικά όλοι διαμορφώνουμε κάποια σύνολα στα οποία και ανήκουμε; Στις δουλειές μου συχνά παραπέμπω στο σύστημα της ανταλλαξιμότητας και της ταύτισης των πρωταγωνιστών της σόουμπιζ. Από τη μια μεριά ο καθένας είναι ένα ξεχωριστό άτομο, από την άλλη όμως αυτό δε σημαίνει απολύτως τίποτα, καθώς την επόμενη μέρα μπορεί κάλλιστα κάποιος άλλος να βρίσκεται στη θέση σου. Στις δουλειές μου το φαινόμενο αυτό της ανθρώπινης φθοράς τίθεται σε ανοιχτό διάλογο και στραπατσάρεται. Ενδόμυχα όμως φυσικά και ελπίζω να υπάρχει κάποια διέξοδος ώστε να μπορέσει να διατηρηθεί η πραγματική ατομικότητα. Η τελευταία σου δουλειά ‘A Piece Danced Alone’ είναι βασισμένη στη συνειδητή ή ασυνείδητη επανάληψη κινήσεων, χειρονομιών, φράσεων και κανόνων ένδυσης. Πώς μπορεί η επανάληψη αυτή να δημιουργήσει νέους κοινωνικούς κώδικες συμπεριφοράς; Δεν πρόκειται τόσο πολύ για τη δημιουργία νέων κοινωνικών κωδικών και στρατηγικών συμπεριφοράς, αλλά πολύ περισσότερο για το πόσο χρόνο σπαταλάμε ώστε να είμαστε κάποιος άλλος και πώς μέσω της επανάληψης χειρονομιών και εμφανίσεων ολοένα και εξαφανίζονται τα όρια για να ορίσεις το προσωπικό και το ατομικό στοιχείο.
4fashionshake III POETRY IN MOTION text: Βίκυ Φλώρου photography: (this page) Yiorgos Kaplanidis (next page) Marios Kalamaris website: 4fashionshake.com
Για τρίτη συνεχόμενη χρονιά, η ομάδα του OZON διοργάνωσε μια βραδιά όπου η σύγχρονη τέχνη και η μόδα πρωταγωνίστησαν, αυτή τη φορά, σε ένα νέο χώρο, στο ΘΕΑΤΡΟΝ , Κέντρο Πολιτισμού Ελληνικός Κόσμος. Η φετινή διοργάνωση του 4FASHIONSHAKE III ήταν αφιερωμένη σε έναν κόσμο αντιθέσεων, με συμμετέχοντες από διαφορετικούς προορισμούς, με διαφορετικές καλλιτεχνικές εκφράσεις που συναντήθηκαν σε μια βραδιά σκοτεινού λυρισμού με κεντρικό μότο την φράση ‘POETRY IN MOTION’. Ανάμεσα στους παρευρισκόμενους η fashion blogger Diane Pernet, η οποία –ευτυχώςβρήκε διασκεδαστική την έκπληξη που της επιφυλάξαμε με τις μαυροφορεμένες ‘σωσίες’ της να υποδέχονται τους καλεσμένους.
thanks to:
ABSOLUT ADIDAS originals Acropolis Hill Hotel MTV DOCTV elculture OFF Radio Fashion First Row Queen.gr gino MAYBELLINE VN MODELS AKTO Κοντορούσης
- 46-
Grigoris Pirpilis using Maybelline at 4FASHIONSHAKE III
Την Τετάρτη 6 Απριλίου, ο κεντρικός χώρος υποδοχής του ΘΕΑΤΡΟΝ - Κέντρο Πολτισμού “Ελληνικός Κόσμος” είχε μετατραπεί σε μια αίθουσα τέχνης καθώς η συλλογή ζωγραφικής- κολάζ “Fairy-God, Fashion-Mother” του καλλιτέχνη Hormazd Narielwalla είχε “ντύσει” το χώρο με κεντρικό θέμα τη fashion blogger Diane Pernet, η οποία παρευρέθηκε στο 4FASHIONSHAKE III ως επίτιμη καλεσμένη. Επιστρέφοντας στην τεχνοτροπία του πραγματικού χάρτινου κολάζ όλα τα έργα της συλλογής αποτελούνταν από ζωγραφιές, δομημένες από διάφορα κομμάτια και διαφορετικές πηγές, με ένα κοινό παρανομαστή- το χαρτί. Η μούσα της συλλογής “FairyGod, Fashion-Mother” Diane Pernet, μεταμορφώθηκε σε μια πολύχρωμη φιγούρα, δίνοντας μια μοναδική ευκαιρία στους θαυμαστές της να δουν τη χαρακτηριστική μαυροφορεμένη ‘fashion icon’ γεμάτη με χρώμα. Εικόνες από χάρτινα φορέματα προερχόμενα από ένα βικτοριανό βιβλίο με μοτίβα (London College of Fashion archive) και ξεχασμένα αντρικά μοτίβα Savile Row απευθείας απο το αρχείο της ATOPOS CVC συνέθεσαν τα έργα της συλλογής ενώ η χρήση της φωτογραφίας, του illustration, του κολάζ και του photoshop coloring οδήγησαν στο αποτέλεσμα που όλοι απολαύσαμε. Εντύπωση προκάλεσαν και τα δυο σχέδια πραγματικών διαστάσεων που συναρμολογήθηκαν από αυθεντικά χάρτινα ρούχα του αρχείου της ATOPOS CVC μαζί με κομμάτια από πραγματικό πατρόν. Το όνομα του Hormazd Narielwalla έχει συνδεθεί με την ερμηνεία και αφήγηση άγνωστων ιστοριών ραπτικής, μοτίβων και πατρόν ως αντικείμενα τέχνης, εκθέτοντας έργα του σε διάφορες γκαλερί –καταστήματα σε Λονδίνο, Αυστραλία, Σουηδία, Ελλάδα και Νέα Υόρκη. Με την έναρξη του προγράμματος 4FASHIONSHAKE III μεταφερθήκαμε για λίγα λεπτά σε μια παραδοσιακή αγγλική pub, κάπου στο East End του Λονδίνου παρέα με τέσσερα αγόρια με βαριά αγγλική προφορά. Τα pints και τα στριφτά τσιγάρα διαδέχονταν το ένα το άλλο με κύριο θέμα συζήτησης τι άλλο; …Κορίτσια! Το μπιλιάρδο και η χαρακτηριστική ξύλινη διακόσμηση της pub συμπλήρωναν το σκηνικό ενός τυπικού αγγλικού απογεύματος. Αυτό που ξεχώριζε, ήταν τα έντονα χρωματιστά πλεκτά πουλόβερ με τα χαρακτηριστικά μοτίβα. Αυτό ήταν το fashion film “Darn the Boozer” για τη συλλογή A/W 2011 του Λονδρέζικου men’s knitwear label Sibling, σε σκηνοθεσία των Willem Jaspert & Stephen Langmanis. Οι δεξιοτέχνες του πλεκτού Sid Bryan και Joe Bates βρήκαν την «αμφιθαλή αδελφή» τους Cozzette McCreery, η οποία αποτελεί το «πρόσωπο» των φημισμένων πάρτυ Boombox και Ponystep στο Hoxton με θαμώνες, όπως την Bjork και τον Gareth Pugh και ίδρυσαν το 2008, το label Sibling. Ο συνδυασμός αυτών των τριών προσωπικοτήτων δεν θα μπορούσε παρά να οδηγήσει σε μια επανάσταση στο χώρο του κλασσικού και συμβατικού ανδρικού πλεκτού, προσελκύοντας το νεανικό κοινό με τις πρωτότυπες και τολμηρές δημιουργίες του με εμφανή επιρροές από την κουλτούρα και το χρώμα του ανατολικού Λονδίνου. Έχοντας ήδη έξι συλλογές στο ενεργητικό τους, το label Sibling ξεχωρίζει για τα γεωμετρικά σχέδια, τις μουντζουρωμένες ρίγες, την επιλογή παιδικών μοτίβων από sketches αποτυπώνοντάς τα με τις εξαιρετικές τεχνικές πλέξης tailored blazers, biker jackets και parkas με επενδύσεις δέρματος και mink. Η Cozzette McCreery μας τίμησε με την παρουσία της παρουσιάζοντας ένα μέρος της A/W 2011 συλλογής τους. Απο το παγερό Λονδίνο επιστρέψαμε στην Ελλάδα με την σχεδιάστρια Ioanna Kourbela να μας μεταφέρει σε δυο διαφορετικές εποχές του χρόνου. Αρχικά με την προβολή του fashion film της συλλογής Άνοιξη/ Καλοκαίρι 2011 ‘H₂O’ έχοντας ως κύρια πηγή έμπνευσης το υδάτινο στοιχείο, ένα κορίτσι ντυμένο με αιθέρια ρούχα στέκεται δίπλα στο κύμα καθώς περιλούζεται από το διαπεραστικό, καλοκαιρινό φως ενώ στη συνέχεια τη σκυτάλη πήρε πάνω στη σκηνή ένα live model performance όπου περίτεχνα παλτά και πλεκτές δημιουργίες έκαναν την εμφάνισή τους ως προάγγελοι της επερχόμενης ανδρικής / γυναικείας συλλογής για το Φθινόπωρο /Χειμώνα 2012. 22:15 μ.μ. Η βραδιά του 4FASHIONSHAKE III βρισκόταν ήδη σε εξέλιξη και η φρενίτιδα στα παρασκήνια ήταν έκδηλη στα πρόσωπα όλων μας. Ο χρόνος ήταν ο απόλυτος κριτής μας και η προσοχή σε κάθε λεπτομέρεια απαραίτητο στοιχείο για την επιτυχία. Κι όμως, μέσα στον πανικό που επικρατούσε το βλέμμα μας τράβηξαν οι σκούρες δημιουργίες του Μιχαήλ Γκίνη, με το label του aptform, που με έναν σχεδόν τελετουργικό τρόπο έντυναν κομμάτι προς κομμάτι τα μοντέλα. Ο Έλληνας δημιουργός από τη Θεσσαλονίκη ξεκίνησε το ταξίδι του στο χώρο της μόδας με πρώτη στάση το Λονδίνο, στο London College of Fashion καταλήγοντας στο Τόκυο όπου έκανε την πρακτική του στο studio Issey Miyake . Το Τόκυο αποτέλεσε την πόλη σταθμό για τον ίδιο αφού σήμερα ζει και εργάζεται εκεί, έχοντας δημιουργήσει από το 2008 το label aptform κεντρίζοντας το ενδιαφέρον Ασίας και Ευρώπης, από Τόκυο ως Παρίσι. Σε μια αυστηρά μόνοχρωμη παλέτα με το μαύρο να πρωταγωνιστεί και στίγματα του γκρι να ενισχύουν την προσοχή στη λεπτομέρεια, ο χειροποίητος φουτουρισμός που χαρακτηρίζει την συλλογή AW/ 2011- 12 “Movement 7 – Beauty is Truth, Truth Beauty”, αποτυπώνεται με το συνδυασμό ιαπωνικών υφασμάτων υψηλής τεχνολογίας, του περίτεχνου χειροποίητου δέρματος και των εξελιγμένων παραδοσιακών τεχνικών πλέξης. Το βιομηχανικό και φυσικό περιβάλλον, οι ανθρώπινες αξίες και η έννοια του χώρου είναι τα βασικά στοιχεία που τροφοδοτούν το label aptform εκφράζοντας μέσω των δημιουργιών του ότι ‘η μορφή ακολουθεί τη λειτουργία’ ως μέρος μια ευρύτερης φιλοσοφίας που συνοψίζεται στο motto “wear-feel betterthink better- act better”. Τις σκοτεινές δημιουργίες του Μιχαήλ Γκίνη, διαδέχτηκε μια άλλη συμμετοχή, αυτή της Ιρλανδέζας σχεδιάστριας Úna Burke με το πειραματικό fashion film META. MORPH της συλλογή Φθινόπωρο/ Χειμώνας 2011. Σκηνοθετημένο από τους Andreas Waldschuetz & Adia Trischier, το εικονικό πειραματικό film του Michael Snow “Wavelenght” και μια σειρά φωτογραφιών της Nicola Lane με τίτλο “Beautiful Pictures” υπήρξαν πηγή έμπνευσης και αδιαμφισβήτητα αποτέλεσε ένα από τα πιο δυναμικά και αντισυμβατικά film όπου η γοητεία της ψυχολογικής φθοράς, τα συναισθήματα της κλειστοφοβίας, της σύγχυσης, της παγίδευσης και της αδυναμίας του ανθρωπίνου σώματος, μεταφράστηκαν με ένα λυρικό τρόπο πάνω στις δερμάτινες δημιουργίες που παρέπεμπαν σε μοντέρνες «πανοπλίες». Πλησιάζοντας στο κλείσιμο της βραδιάς του 4FASHIONSHAKE III, οι παρευρισκόμενοι στην αίθουσα του ΘΕΑΤΡΟΝ αναμένουν την επόμενη εμφάνιση. Ξαφνικά, μέσα στην απόλυτη ησυχία και το σκοτάδι, η May Roosevelt καταλαμβάνει κεντρική θέση επί σκηνής με τις πρώτες νότες να μας προϊδεάζουν για το τι θα ακολουθήσει... Το εντυπωσιακό μουσικό όργανο theremin και η μελωδία του μουσικού κομματιού “Chasm” (από τον νέο της δίσκο “Haunted”) το οποίο έντυσε ηχητικά την επικοινωνιακή καμπάνια του 4FASHIONSHAKE III καθηλώνουν το σύνολο του κοινού. Λεπτεπίλεπτες φιγούρες μας αποκαλύπτονται με αργό βηματισμό και το βλέμμα μας αυτόματα αιχμαλωτίζεται από τις αιθέριες και αισθησιακές δημιουργίες που μας παρέπεμπουν σε μια άλλη εποχή όπου η θηλυκότητα και η κομψότητα απέπνεουν ένα άρωμα γνώριμο... αυτό του ATELIER LOUKIA. Η Ελληνίδα σχεδιάστρια Λουκία από το 1975, γνωρίζει όσο κανένας άλλος τον όρο της φινέτσας, της καλαισθησίας και της σαγηνευτικής κομψότητας, αποτυπώνοντάς τα κάθε χρόνο στις ιδιαίτερες haute couture δημιουργίες της. Το μετάξι, οι μουσελίνες, οι δαντέλες, οι ποπλίνες και οι διαφάνειες πρωταγωνίστησαν στις αποχρώσεις του μαύρου και του λευκού σε ένα παραλήρημα απόλυτης θηλυκότητας. Η συλλογή ‘Φθινόπωρο/ Χειμώνα 2011-12’ του ATELIER LOUKIA μας παρέσυρε σε ένα ταξίδι, σε ένα μοναδικό πάντρεμα του χρόνου, με το παρελθόν να αποτελεί την πυξίδα του μέλλοντος με τις γεωμετρίες και τους όγκους. Αναμφίβολα, η Λουκία ως η «Πάπισσα της ελληνικής μόδας» όπως την αποκάλεσε η Φρίντα Μπιούμπι στον ελληνικό τύπο, γνωρίζει πώς να μας σαγηνεύει αναμιγνύοντας με δημιουργική ευφυΐα τα υφάσματα, αποδεικνύοντας μας και κυρίως, υπενθυμίζοντάς μας ότι η μόδα ήταν, είναι και θα είναι για πάντα μια μορφή εφαρμοσμένης τέχνης. Ολοκληρώνοντας τη βραδιά και ουσιαστικά διανύοντας το τέλος της τρίτης διοργάνωσης του 4FASHIONSHAKE III δεν θα μπορούσαμε παρά να απολαύσουμε ένα πάρτι με άφθονα δροσιστικά Absolut ποτά, χορεύοντας στους ρυθμούς του DJ I Love Me (Κωνσταντίνος Καλφακάκος) σε μια απόλυτα ADIDAS Originals ατμόσφαιρα. Αυτές τις ημέρες βρισκόμαστε σε ένα συνεχές brainstorming καθώς ξεκινάμε να φανταζόμαστε το επόμενο 4FASHIONSHAKE. Ραντεβού το Νοέμβριο. Until then... - 48-
hannah greely Straight from downtown LA interview: Andreas Dimopoulos | photo: Dafni Anesti | website: hannahgreely.com
Έχοντας μεγαλώσει ταξιδεύοντας στις πολιτείες της Αμερικής με το φολκ μουσικό πατέρα της, η Hannah Greely τροφοδοτεί πλέον την τέχνη της στην υπερ-πραγματικότητα του Λος Άντζελες. Στα έργα της, πολλά από τα οποία έχουν φιλοξενηθεί στο Whitney Museum of American Art, δίνει καινούργιες διαστάσεις στο συνηθισμένο, μεταμορφώνοντας κάθε κομμάτι σε σύνολο μιας αφήγησης διαφορετικής από την αναμενόμενη. Η έκθεση της Greely Wild Corners’ στη γκαλερί Bernier Eliades αυτή την άνοιξη, είναι η πρώτη που περιλαμβάνει σχέδια μαζί με τα γλυπτά. Τα πάντα δοσμένα με μια επιθυμία να ‘υπερ-ανθρωμορφοποιήσω τα αντικείμενα, να τους δώσω ένα μέρος προσωπικότητας για να μπορέσουμε να καταθέσουμε τον ψυχισμό και τα συναισθήματά μας πάνω τους’.
Αν και ολοκλήρωσες το πτυχίο σου δεν συνέχισες με κάποιο μεταπτυχιακό. Έχεις ποτέ διδάξει σε σχολή καλών τεχνών και γενικά η ιδέα της διδασκαλίας είναι κάτι που σε ενδιαφέρει; Έχω πάρει μέρος σε διάφορα προγράμματα διαμονής καλλιτεχνών αλλά ποτέ μου δεν ένιωσα ότι είχα την κατάλληλη εμπειρία για να πω σε άλλους τι να κάνουν. Τελευταία όμως πολλοί φοιτητές από όλο τον κόσμο επικοινωνούν μαζί μου, μου δείχνουν τη δουλειά τους και θέλουν να μάθουν τις επιρροές μου. Θα ήταν πραγματικά ενδιαφέρον να διδάξω και ίσως αυτό είναι σημάδι για να το προσπαθήσω. Υπάρχει διαφορά στην ακαδημαϊκή τέχνη από αυτήν που φτιάχνεις μόνη σου; Από τότε που άφησα το πανεπιστήμιο παρατηρώ πόσο πολύ αλλάζει η χρήση της γλώσσας, οι διάλογοι. Δεν μιλάω όπως τότε, δεν είναι πλέον απαραίτητο. Η εκπαίδευση είναι πλέον προσωπική υπόθεση μέσα από τα ενδιαφέροντα του καθένα. Από τη μεριά μου ακολουθώ μια γραμμή παράλληλη με το έργο μου. Είναι κάτι ιδιότυπο και ατομικό αλλά νομίζω με βοηθάει στο να έχω μια πιο μοναδική προσέγγιση της τέχνης. Η Καλιφόρνια σε εμπνέει περισσότερο από κάθε άλλο μέρος; Είναι το μέρος που ζω εδώ και καιρό. Το Λος Άντζελες είναι το πιο κατάλληλο μέρος για να φτιάχνεις γλυπτά. Υπάρχει ατέλειωτος ελεύθερος χώρος και η ατμόσφαιρά είναι σουρεαλιστική, είναι το μέρος που μπορείς να πραγματοποιήσεις την κάθε σου φαντασία. Σκέψου να περπατάς στο downtown LA και ξαφνικά να αρχίσει να αστράφτει και να βρέχει επειδή γυρίζεται μια ταινία. Αυτό είναι τόσο συνηθισμένο, είναι μέρος της καθημερινότητας και είναι το στοιχείο που εμπλουτίζει τη δουλειά μου γιατί μου αρέσει να αντιπαραθέτω τα αντικείμενα δημιουργώντας μια άλλη πραγματικότητα. Τα σκίτσα σου σε σχέση με τα γλυπτά σου, προκύπτουν κάπως διαφορετικά ή μέσω της ίδιας διαδικασίας; Η διαδικασία είναι παρόμοια γι’ αυτό και διάλεξα να αρχίσω να δείχνω τα σχέδια. Μια ιδέα που την δουλεύω υπερβολικά στο μυαλό μου οδηγείται συνήθως στην αποτυχία γι ‘ αυτό όταν τα πράγματα είναι απλά οδηγούν από μόνα τους σε νέες ιδέες. Αρχικά κάνω πολλά σκίτσα στο χέρι, ένα είδους ελεύθερης πορείας και κάποια στιγμή κάτι ανάβει μια σπίθα και θέλω να δω κάποιο από τα σκίτσα τρισδιάστατο. Έτσι δημιουργώ το γλυπτό. Όλα τα γλυπτά μου προέρχονται από σκίτσα και όλα μέσα από την ίδια διαδικασία. Ο λόγος που γίνονται γλυπτά είναι γιατί απλά δεν ήταν καλά σκίτσα. Αυτή είναι η πρώτη φορά που εκθέτεις σχέδια. Πώς νιώθεις για αυτό και πώς περιμένεις να αντιδράσει το κοινό; Αρκετά ευάλωτη. Αφήνω να φανεί ένα πραγματικά κρυφό κομμάτι του εαυτού μου και νιώθω συναισθηματικά φορτισμένη. Νομίζω οι άνθρωποι που θα δουν τα σχέδια θα τα καταλάβουν, ελπίζω να τα βρουν αστεία, χαριτωμένα και αθώα με μια χροιά σκοτεινής πλευράς να βγαίνει από μέσα τους. Μερικά από αυτά έχουν αρκετά μελαγχολικές αναφορές. Τα γλυπτά σου προξενούν μια αίσθηση ανησυχίας. Είναι κάτι το εσκεμμένο ή εκφράζει τον τρόπο που βλέπεις τα πράγματα; Είναι ο τρόπος που βλέπω τα πράγματα. Είναι η προοπτική μου και δεν μπορώ να κάνω αλλιώς παρά να την αφήσω να βγει προς τα έξω. Πολλά από τα γλυπτά αυτά εκφράζουν την προσωπική μου προοπτική αλλά επιθυμώ να προκαλώ τις προοπτικές και άλλων ανθρώπων. Αν βλέπουν κάτι το ανησυχητικό ίσως υπάρχει κάτι που όλοι βρίσκουμε ανησυχητικό. Και αυτός ακριβώς είναι ο στόχος μου: Μια συνολική αντίδραση. Ποιους καλλιτέχνες θεωρείς κοντά σου; Νιώθω κοντά σε καλλιτέχνες όπως οι Claes Oldenburg, Paul Thek και Edouard Manet. Με ενδιαφέρει η πρώιμη δουλειά του Oldenburg, την ακολουθώ για καιρό και ταυτόχρονα προσπαθώ να ξεφύγω από αυτήν. Κατάφερνε να δίνει στα καθημερινά αντικείμενα μια ξεχωριστή ποιότητα γιατί καταλάβαινε την άρρηκτη σχέση μεταξύ σκέψης και γνώσης.
- 50-
I’m obsessed
Photography VASSILIS KARiDIS Styling D’ARCY FOXX HAIR STYLING AND MAKE-UP STELLA MAVRODI (D-TALES) STYLING ASSISTANT ELENA PSALTI MODEL COLE TUSZNIO (ACE MODELS)
PHOTO 01 TOP 3GUYS ΠΑΝΤΕΛΟΝΙ / TROUSERS DIMITRIS PETROU ΖΩΝΕΣ / BELTS DIMITRIS PETROU ΒΡΑΧΙΟΛΙ / BRACELET MY HUMBLE WORKSHOP PHOTO 02 TZAKET / JACKET WRANGLER (VF HELLAS) ΦΟΡΕΜΑ / DRESS IOANNA KOURBELA ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ / SHOES D.A.T.E (RADICAL FASHION) PHOTO 03 TOP WALM ΠΑΝΤΕΛΟΝΙ / TROUSERS LOIS (PREMIUM GIFTS) ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ / SHOES CONVERSE (ELMEC SPORT) PHOTO 04 ΦΟΡΕΜΑ / DRESS WALM PHOTO 05 TOP WALM ΤΖΙΝ / JEANS LOIS (PREMIUM GIFTS) PHOTO 06 ΒΕΡΜΟΥΔΑ / PANTS WeSC (PRIME TIMERS) ΖΑΚΕΤΑ / CARDIGAN DIMITRIS PETROU ΚΟΛΙΕ / NECKLACE H&M
like no one else
Photography ANOUK MORGAN Styling KATIE BURNETT HAIR MARKI SHKRELI MAKE-UP LISET GARZA MODEL LAIS OLIVEIRA (SUPREME)
PHOTO 01 ΤΟΠ / TOP FACTORY BY ERIC HART ΑΜΑΝΙΚΟ / TANK FACTORY BY ERIC HART ΣΟΡΤΣ / SHORTS FARAH KHAN PHOTO 02 ΦΟΡΕΜΑ / DRESS PARKCHOONMOO PHOTO 03 ΤΟΠ / TOP RISTO ΠΑΝΤΕΛΟΝΙ / PANT RISTO PHOTO 04 ΟΛΟΣΩΜΗ ΦΟΡΜΑ / JUMPSUIT DIESEL (DIESEL HELLAS) PHOTO 05 ΦΟΡΕΜΑ / DRESS PARKCHOONMOO
and I can’t help myself Photography NIKOLAS VENTOURAKIS Styling D’ARCY FOXX HAIR STYLING DIMITRA VASIVAGLI MAKE-UP CHRISTOS VOURLIS STYLING ASSISTANT ELENA PSALTI MODEL NASTASIA SINIAKOVA (ACE MODELS)
PHOTO 01 ΣΑΚΑΚΙ / JACKET H&M ACCESSORIES MY HUMBLE WORKSHOP PHOTO 02 ΦΟΡΕΜΑ / DRESS ATTRATTIVO ΤΖΑΚΕΤ / JACKET LEE ( VF HELLAS) ΑΞΕΣΟΥΑΡ / ACCESSORIES MY HUMBLE WORKSHOP PHOTO 03 ΠΟΥΚΑΜΙΣΟ / SHIRT FUGA (PREMIUM GIFTS) ΠΑΝΤΕΛΟΝΙ/ TROUSERS LACOSTE (NOTOS COM) ACCESSORIES MY HUMBLE WORKSHOP PHOTO 04 ΜΠΛΟΥΖΑ / BLOUSE WRANGLER (VF HELLAS) ΑΞΕΣΟΥΑΡ/ACCESSORIES MY HUMBLE WORKSHOP PHOTO 05 ΦΟΡΕΜΑ / DRESS IOANNA KOURBELA ΕΣΩΡΟΥΧΑ / LINGERIE AGENT PROVOCATEUR ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ / SHOES ADIDAS (ADIDAS HELLAS) ACCESSORIES MY HUMBLE WORKSHOP PHOTO 06 ΦΟΥΣΤΑ / SKIRT IOANNA KOURBELA ΠΟΥΚΑΜΙΣΟ / LOIS (PREMIUM BRANDS) ΠΟΕΝΤ / POINTE FREDDY (BODY ART S.A.) ACCESSORIES MY HUMBLE WORKSHOP
New FACES MAterial girls photography: Νίκος Κατσαρός styling: D’arcy Foxx styling assistant: Elena Psalti text: Στάμος Μιχαήλ
HANNA
20 / GERMANY / X-Ray models Περιέγραψέ μου την ιδανική βραδιά; Με φίλους για ποτό και μετά clubbing με καλή μουσική. Πιστεύεις ότι υπάρχει κάτι πάνω σου που αναδεικνύει την θηλυκή σου πλευρά; Ναι, υποθέτω τα μάτια μου. Θεωρείς τον εαυτό σου περισσότερο κορίτσι ή γυναίκα; Μάλλον κάτι ενδιάμεσο, άλλωστε είμαι μόνο 20.
OLGA
20 / MOLDAVIA / VN MODELS Περιέγραψέ μου την ιδανική βραδιά; Θα ξεκινούσε σε ένα όμορφο σπίτι, με φίλους, φαγητό, κόκκινο κρασί και στην συνέχεια θρίλερ σε home cinema. Πιστεύεις ότι υπάρχει κάτι πάνω σου που αναδεικνύει την θηλυκή σου πλευρά; Ο τρόπος που φέρομαι, η εμφάνιση μου και η συμπεριφορά μου. Θεωρείς τον εαυτό σου περισσότερο κορίτσι ή γυναίκα; Εξαρτάται την περίπτωση, όταν χρειάζεται γυναίκα κι όταν χρειάζεται κοπέλα.
(right page) HANNAH ΤΟΠ / TOP A.L.E (ATTRATTIVO) ΠΑΝΤΕΛΟΝΑ/ TROUSERS IOANNA KOURBELA OLGA ΤΟΠ / TOP ADIDAS (ADIDAS HELLAS) ΠΑΝΤΕΛΟΝΙ/ TROUSERS STAFF JEANS & CO
- 76-
We Like your Style Secret girly smiles! photography: Νίκος Κατσαρός styling: D’arcy Foxx styling assistant: Έλενα Ψάλτη text: Στάμος Μιχαήλ
…And then God created woman και αυτή με την σειρά της το προσωπικό της στυλ. Casual, romantic, preppy ή athletic, το γυναικείο στυλ έχει πλέον άπειρα πρόσωπα και αμέτρητες εκδοχές, τόσο καλά διαμορφωμένες που μπορούν να αντιπροσωπεύσουν την προσωπικότητα κάθε γυναίκας. Athletic shorts, mini skirts και jackets συνδυάζονται με plimsolls δημιουργώντας street style outfits που σου θυμίζουν κάτι από τα καλοκαίρια των 90’s. Ενώ έντονα prints, skinny jeans και oversized t-shirts σε ίσιες γραμμές, με επιρροές αυτή τη φορά από τα 80’s, δημιουργούν καλοκαιρινά θηλυκά looks.
ΣΟΡΤΣ / SHORTS ADIDAS BY STELLA McCARTNEY (ADIDAS HELLAS) HOODIE HUMMEL (BODY ART SA)
ΦΟΥΣΤΑ / SKIRT ADIDAS ORIGINALS BY STELLA McCARTNEY (ADIDAS HELLAS) ΠΟΥΚΑΜΙΣΟ / SHIRT LACOSTE (NOTOS COM) ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ / SHOES CONVERSE (ELMEC SPORTS)
ΤΟΠ / TOP ADIDAS ORIGINALS (ADIDAS HELLAS) ΚΟΛΑΝ / LEGGINGS WeSC (PRIME TIMERS)
ΦΟΡΕΜΑ / DRESS LEE (VF HELLAS) ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ / SHOES ATTRATTIVO
ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ / SHOES CONVERSE (ELMEC SPORTS) ΤΟΠ / TOP FUGA (PREMIUM GIFTS)
trends COLOur fOr sPring text & photography: Stamos Michael
Όταν τα σύννεφα δίνουν τη θέση τους στον καυτό ήλιο, είναι η ώρα που τα φωτεινά χρώματα επιβάλλεται να κυριαρχήσουν στις καθημερινές μας εμφανίσεις. Κόκκινο, μπλε, πορτοκαλί, φούξια αλλά και το σταθερό black and white. Κοντά αθλητικά σορτσάκια, high waste φορέματα, κλασσικά ριγέ navy t-shirts, τζιν σε στενές γραμμές, ψάθινα καπέλα καθώς και δερμάτινες ζώνες, δημιουργούν street wear και casual outfits με έντονο το στοιχείο της θηλυκότητας.
01
02
04
03 07
05 06
- 78-
01. ΜΠΟΛΕΡΟ / BolEro A.L.E (attrattiVo) 02. ΠΑΝΤΕΛΟΝΙ / troUSErS STAFF JEANS & CO 03. t-ShirtS HUMMEL (BoDy art S.a.) 04. ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ / ShoES ADIDAS ORIGINALS (aDiDaS hEllaS) 05. ΠΑΝΤΕΛΟΝΙ / troUSErS LOIS (PrEMiUM giFtS) 06. ΣΑΝΔΑΛΙΑ / SanDalS ADIDAS ORIGINALS (aDiDaS hEllaS) 07. ΜΠΛΟΥΖΑ / BloUSE 3GUYS 08. ΣΟΡΤΣΑΚΙ / ShortS WeSC (PriME tiMErS) 09. ΦΟΡΕΜΑ / DrESS LEE (VF hEllaS) ΚΑΠΕΛΟ / hat 3GUYS 10. ΖΩΝΗ / BElt STAFF JEANS & CO 11. ΣΑΚaΚΙ / JaCKEt STAFF JEANS & CO 12. ΖΩΝΗ / BElt 3GUYS 13. Τ-Shirt FREDDY (BoDy art S.a.) ΣΟΡΤΣΑΚΙ / ShortS FREDDY (BoDy art S.a.) laPtoP CaSE ADIDAS ORIGINALS (aDiDaS hEllaS) 14. ΠΑΝΤΕΛΟΝΙ / troUSErS STAFF JEANS & CO 15. ΠΟΛΟ / Polo LACOSTE (notoS CoM)
08
09 10
12
11
13
14
15
fnews
A.L.E ale.com.gr + 30 210 2853813
FREDDY freddy.com +30 210 9969701
HUMMEL hummel.dk +30 210 9969701
Τα πρωτότυπα σχέδια και οι μοναδικές λεπτομέρειες χαρακτηρίζουν τη συλλογή των ρούχων, παπουτσιών και αξεσουάρ Α.L.E (attrattivo limited collection) για την Άνοιξη/Καλοκαίρι 2011, η οποία μας προτρέπει να ζήσουμε στους ρυθμούς της και να νιώσουμε το νεανικό παλμό της σε κάθε εμφάνισή μας, με τα ανάλαφρα βαμβακερά υφάσματα στις γήινες αποχρώσεις του γκρι, του πράσινου και τις άνετες, θηλυκές γραμμές της.
Η εταιρεία FREDDY από το 1976 αποτελεί συνώνυμο της τέχνης της κίνησης. H γυναικεία συλλογή FREDDY για την Άνοιξη/καλοκαίρι 2011 είναι αφιερωμένη στη γυναίκα που απαιτεί άνεση και στυλ. Άνετες γραμμές, θηλυκές παστέλ αποχρώσεις με έντονο το στοιχείο της dance κληρονομιάς της εταιρείας, δημιουργούν ένα ιδιαίτερο στυλ, ιδανικό για όλη τη διάρκεια της ημέρας.
Με ανανεωμένη και χαρούμενη διάθεση, η ανδρική και γυναικεία συλλογή της HUMMEL προσφέρει μια μεγάλη ποικιλία σχεδίων σε ρούχα, παπούτσια και αξεσουάρ με έντονα, δυναμικά χρώματα όπως το κίτρινο και το μπλε. Οι ‘ιδιαίτερες’ λεπτομέρειες, από δίκτυ και οι ρετρό αναφορές προσδίδουν τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της εταιρείας για εμφανίσεις με άνεση και στυλ.
NEW LEE & WRANGLER STORE 33, Aggelou Metaxa str., Glyfada + 30 210 8982972
STAFF JEANS & CO staff-jeans.com +30 210 2514800
IOANNA KOURBELA ioannakourbela.com + 30 210 3224591
Οι denim lovers των νοτίων προαστίων μπορούν πλέον να αποκτήσουν τα δυο θρυλικά σήματα του denim, Lee & Wrangler στο νέο διόροφο κατάστημα στην καρδιά της Γλυφάδας. Το τρίτο κατά σειρά κατάστημα ‘Lee & Wrangler Store’ αποτελεί ένα χώρο 150 τ.μ. ιδιαίτερου design και αισθητικής όπου μπορείτε να αναζητήσετε τις τελευταίες τάσεις στο denim.
Η γυναικεία συλλογή της STAFF Jeans & Co προτείνει για το φετινό καλοκαίρι τη νέα σειρά τζιν με έντονα χρώματα και σωστό fitting. Οι στενές γραμμές κυριαρχούν, τονίζοντας τη θηλυκότητα, ενώ μια μεγάλη ποικιλία από t-shirts με έντονες λεπτομέρειες και μοτίβα συμπληρώνουν τη συλλογή. Δεν λείπουν τα buggy slim τζιν που συνδυάζονται ιδανικά με τα στενά, κοντά t-shirts διαμορφώνοντας ένα άκρως καλοκαιρινό urban look.
Η συλλογή H₂O της Ιωάννας Κουρμπέλα για την Άνοιξη / Καλοκαίρι 2011 διακρίνεται για τη σαγηνευτική θηλυκότητα και την κυματιστή κίνησή της. Τα χρώματα που κυριαρχούν στη συλλογή καθρεπτίζουν τις τρεις αποχρώσεις του νερού που αποτυπώνονται στον ουρανό, στη θάλασσα και στην άμμο. Η χρήση περίτεχνων υφασμάτων σε συνδυασμό με τις αφαιρετικές φόρμες, ολοκληρώνουν αυτή μας την περιήγηση στα «καλοκαίρια» των αισθήσεών μας με τις «intelligent casual» δημιουργίες της.
- 80-
LACOSTE L!VE lacoste.com/live + 30 211 1887300
D.A.T.E date-sneakers.com + 30 210 2514800
3GUYS 3guys.gr + 30 210 2846440
Η νεανική συλλογή LACOSTE L!VE με το έντονο κόκκινο θαυμαστικό, αποτελεί τη νέα, μοντέρνα πρόταση της LACOSTE που χαρακτηρίζεται από την κίνηση και τον έντονο παλμό της. Νεανική, πολύχρωμη και αισιόδοξη η συλλογή της LACOSTE L!VE προτείνει καλοκαιρινές παστέλ αποχρώσεις, t-shirts σε στενές γραμμές με ρίγες, ενώ δεν λείπουν τα λεπτά παντελόνια της σειράς 700 με το χαμηλό καβάλο σε στενή φόρμα.
Η υψηλή ποιότητα, η προσοχή στη λεπτομέρεια και το μοναδικό design χαρακτηρίζουν κάθε κομμάτι των συλλογών sneakers D.A.TE. από το 2005. Με έντονες επιρροές από τις μεγάλες πρωτεύουσες του streetwear, Νέα Υόρκη και Λονδίνο, η συλλογή για την Άνοιξη/Καλοκαίρι 2011 αποτυπώνει με τους ιδιαίτερους χρωματικούς συνδυασμούς και τις μοναδικές αποχρώσεις της, τους έντονους ρυθμούς και το στυλ της πόλης.
Η εταιρεία 3GUYS από το 1987 είναι συνεδεμένη με το urban wear και το leisure wear. Η συλλογή της για την Άνοιξη/ Καλοκαίρι 2011, χαρακτηρίζεται από total look σύνολα για άνδρες και γυναίκες, δίνοντας έμφαση στις ιδιαίτερες επεξεργασίες, τα πλυσίματα, τα πανιά και τα σχέδια των ξεχωριστών worn out denim. Καρό πουκάμισα, δερμάτινα jackets, βερμούδες σε διάφορες αποχρώσεις καθώς και τα δυνατά mottos και visuals, ολοκληρώνουν την συλλογή.
WeSC primetimers.gr + 30 210 5765920
LOIS loisjeans.com + 30 210 6147480
KORRES korres.com + 30 213 01 88 800
Η γυναικεία συλλογή της WeSC για την Άνοιξη /Καλοκαίρι 2011 αποτελεί μέρος του “The Superlative Nation”, ενός ξεχωριστού «έθνους» όπου η δημιουργικότητα και η διαφορετικότητα θέτουν τους κανόνες. Η πλούσια, πολύχρωμη συλλογή από printed t-shirts, θηλυκά σορτς, φορέματα, παπούτσια, αξεσουάρ, με διάχυτη τη street culture αισθητική, εγγ υάται το άνετο - ασυμβίβαστο στυλ για το οποίο ξεχωρίζει η WeSC που ακολουθείται πιστά από όλους τους “superlative” οπαδούς της.
Τα θρυλικά Lois Jeans με σήμα τον ταύρο, αποτελούν έναν από τους μεγάλους πρωταγωνιστές στο χώρο του denim που ξεχωρίζουν για τη μεγάλη ποικιλία των συλλογών τους, συνδυάζοντας την ποιότητα με τις προσιτές τιμές. Για την Άνοιξη/ Καλοκαίρι 2011 κυριαρχούν οι γήινες αποχρώσεις, χωρίς να λείπουν τα έντονα prints στα t-shirts και οι άκρως θηλυκές γραμμές των demin σορτς.
Η νέα αντιηλιακή σειρά KORRES με βρώσιμο γιαούρτι, συστατικό που αποτελεί παγκόσμια καινοτομία της μάρκας, προσφέρει βαθιά ενυδάτωση και υψηλή προστασία από τις ακτινοβολίες UVA & UVB. Το βιολογικό βρώσιμο γιαούρτι ως φυσική πηγή λακτόζης, πρωτεϊνών, ιχνοστοιχείων και βιταμινών, αποτελεί εξαιρετικό φυσικό καλλυντικό με ευεργετική και καταπραϋντική δράση που αναδομεί και θρέφει την επιδερμίδα. Η αντιηλιακή κρέμα προσώπου με δείκτη προστασίας SPF30 ή SPF50 και το αντιηλιακό γαλάκτωμα προσώπου-σώματος μεσαίας και υψηλής προστασίας είναι ιδανικά για όλες τις ευαίσθητες επιδερμίδες.
P.L.Us 4FASHIONSHAKE III - THE Party photos: Kostis Papakonstantinou
drinks by
Τέρατα και Σημεία στη Μόδα
15/5 - 31/7 2011
© Paul Graves
Contemporary Visual Culture
Στο πλαίσιο του
Υπό την αιγίδα
Με την υποστήριξη
Χορηγοί
Χορηγοί επικοινωνίας
ΔΗΜΟΣ ΑΘΗΝΑΙΩΝ
Μόνιμοι χορηγοί επικοινωνίας Μουσείου Μπενάκη online