07/01/2013 Οταν η τεχνη ειναι εκφραση και οχι εμπορευμα by Clipping de Panmela Castro

Οικολογική Εναλλακτική Πρωτοβουλία Ερμιονίδας Από το 1986 πολίτες και πολίτισες της Ερμιονίδας προβληματίζονται και δρούν γιά το περιβάλλον.Μονο οι ενημερωμενοι πολιτες μπορουν να ειναι ενεργοι.

Οταν η τεχνη ειναι εκφραση και οχι εμπορευμα.Graffiti in Athens Greece. Ιανουαρίου 7, 2013 in Αθηνα, Γυναικειο κινημα,φεμινισμος, Γκραφιτι, Φεμινισμος

Οπως ξερετε μου αρεσουν τα γκραφιτι.Οποτε παω στην Αθηνα κατα γραφω με την μηχανη μου ζωγραφιες σε τοιχους. Το θεμα με τη ζωγραφικη σαν εμπορευμα ειναι πως σπαζωντας τους κανονες εχει περασει στην απολυτη αυθαιρεσια.Καλα εκαναν και εσπασαν οι κανονες αλλα αυτη την ελευθερια την πηρε ο καπιταλισμος και γεννησε ενα νεο εμπορευμα με μεγαλη αξια. Μια γραμμη μπλε σε ασπρο φοντο μπορει να συμβολιζει πολλα και τιποτα, αλλα να αγοραζεται για εκατονταδες χιλιαδες ευρω.Και αυτο χαρι στις γκαλερι χωρους εμποριου ,τους κριτικους τεχνης μεγαλους διαφημιστες,και τους δημοσιογραφους με τους δικους τους καλοπληρωμενους μυθους.Μην το ξεχναμε ενα κομματι χρυσος δεν ειναι παρα μια πετρα και μια ζωγραφια τιποτα περισσοτερο απο χρωματα Follow και πανι.Κι ομως τελειως αυθαιρετα ασημαντα πραγματα αναγορευονται σε πολυτιμα σε τετοιο βαθμο που ανθρωποι να σκοτωνονται για την αποκτηση τους.Για την ιδιοκτησια. FO LLO W

“ Ο Ι ΚΟ ΛΟ ΓΙ ΚΗ

Το γκραφιτι η τεχνη του δρομου συνηθως επιρεασμενη απο τα κομικς αλλα οχι παντα εχει την καταγωγη του ΕΝΑΛΛΑΚΤΙ ΚΗ στην αυγη της ανθρωπινης υπαρξης.Τα τοιχωματα της σπηλιας αντικατεστησαν οι τοιχοι των δρομων ο ΠΡΩ ΤΟ ΒΟ Υ ΛΙ Α συμβολισμος των πρωτων σχεδιαστων συνεχιζεται μεσα απο τις παραμορφωμενες ,γκροτεσκες φιγουρες και ΕΡΜ Ι Ο ΝΙ ΔΑΣ” πανω απ ολα, υπαρχει τις πιο πολλες φορες ενα μηνυμα. Get every new post delivered

Get every new post delivered

Ενα μηνυμα φευγαλεο κρυμμενο αναμεσα σε τοιχους, γωνιες, to your Inbox.διαφημισεις, ενα μηνυμα που “γραφει” την στιγμη που περναμε με το αυτοκινητο για δευτερολεπτα κι ομως καποτε μενει στη σκεψη για πολυ ωρα. Enter your email address

Τα γκραφιτι δεν εχουν σκοπο να ομορφυνουν την γκριζα πολη.Δεν ζωγραφιζουν πολυχρωμα ” φυσικα” λουλουδια, καταρακτες και γαλαζιο ουρανο, σαν ενα παραπετσμα Sign me up που πισω του υπαρχει η πραγματικοτητα. Αντιθετα μεγαλωνουν την ασχημια στις μορφες , παραμορφωνουν τα σχηματα, συμβολιζουν τις περισσοτερες Pow ered by WordPress.com φορες, συναισθηματα, σκεψεις, αγωνιες. Ακομα και στην περισσοτερο καταγγελτικη τους μορφη, τα γκραφιτι δεν παυουν να ειναι αφαιρετικα μη ρεαλιστικα.Ο λογος που τα συνοδευει καποτε (συμπληρωματικα απο αλλους διαβατες) ειναι τηλεγραφικος κοφτος σαν την ματια του περαστικου.Βλεπετε ο χρονος στην πολη ειναι πολυτιμος.Τα γκραφιτι δεν ειναι για τους αργοσχολους ειναι γι αυτους που τρεχουν να προλαβουν τον χαμενο χρονο και οσοι τα κανουν εχουν πολυ φωτια μεσα τους για δαντελες και φιοριτουρες. Κι ομως !Εμεις που πηγαινουμε στην Αθηνα (για λιγο καθε φορα) ας σταθουμε μπροστα στη ζωγραφια που μας αρεσει κι ας ευχαριστησουμε τον ανωνυμο καλλιτεχνη που μας δινει αυτη ακριβως την δυνατοτητα.Να σταθουμε.Να ξανααποκτησουμε για λιγο τον χαμενο μας χρονο παντα αφιερωμενο σε καποιο πρεπει και ποτε δικο μας.Και αυτα τα λιγα δευτερολεπτα που θα βρεθουμε απεναντι στη ζωγραφια μας δινεται η ευκαιρια να μπουμε μεσα μας .Και να αναζητησουμε αυτο που μας οριζει, μας φοβιζει, μας εμπνεει.Δειτε την Αναρκια Μπολαντονα (Παμελα Καστρο)την Βραζιλιανα φεμινιστρια του πολιτικου γκραφιτι.

Δειτε και την οργανωση ΝΑΜΙ (αναγραμματισμος του mina=γυναικα)που με την τεχνη του δρομου προωθει τα δικαιωματα των γυναικων και καταγγελει την βια σε βαρος τους μεσα και εξω απ το σπιτι.

Η τεχνη η ζωγραφικη ξαναβρισκει τον ρολο της στην ανθρωπινη αισθητικη. Λεει κατι.Διαμαρτυρεται, δηλωνει, παροτρυνει, καταγγελει.Ειναι μια γλωσσα δηλαδη που στοχο εχει να φερει κοντα διαφορετικους ανθρωπους η και να εκφρασει πολιτικη διαμαρτυρια

. Αυτο ειναι γκραφιτι στο τειχος του αισχους στην Παλαιστινη.ΕΔΩ θα βρειτε περισσοτερα γκραφιτι μοναδικης ομορφιας πανω στο τειχος

Δειτε αυτο το βιντεο για το γκραφιτι στην Κινα και μαλιστα στο Πεκινο.

Πολλα εγραψα ομως.Μοιραστειτε μαζι μου τον ανωνυμο καλλιτεχνη της Αθηνας.Γιατι η Αθηνα γινεται με τα χρονια μια πρωτευουσα του γκραφιτι.ΕΔΩ θα βρειτε γκραφιτι απο ολο τον κοσμο Δειτε και αυτο Ξερω “κλεβοντας ” τις ζωγραφιες απο τον τοιχο χωριζοντας της απο την βρωμα τους ανθρωπους την κινηση το φως το καυσαεριο τις σκοτωνω κατα καποιο τροπο.Συγχωρειστε την αυθαιρεσια μου.Απλα προσπαθω να στρεψω το βλεμα σας πανω τους.Δεν ειαι δικες μου ετσι κι αλλιως ουτε δικες σας. Και με τις προσθηκες που δεχονται καθημερινα, απο ενα μαρκαδορο, μια διπλανη ζωγραφια, ακομα και το χρωμα η το σχημα ενος σταθμευμενου οχηματος μπροστα τους, αλλαζουν στιγμη στη στιγμη αποκτουν ζωη και κινηση, δεν ειναι ιδιοκτησια ουτε του πρωτου που τις ξεκινησε. Ειναι της πολης.Του χρονου του χωρου και των ανθρωπων της.

http://bicycletouringpro.com/blog/athens-greece-graffiti/

http://www.ypovrixio.gr/article.php?issues_no=33&contents_id=202 Της Τζίνας Παπαμιχαήλ More Sharing ServicesShare|Share on facebookShare on myspaceShare on googleShare on twitter Ο Δρόμος Δοκιμασμένη μέθοδος σε «λερωμένους» δρόμους.Τοίχοι γεμάτοι με μπογιές και σχέδια. Τα γκράφιτι είναι η τέχνη του δρόμου. Κραυγές αποτυπωμένες συνήθως με σπρέι από ομάδες νέων που επιθυμούν να δώσουν το στίγμα τους στην ανώνυμη μουντάδα της πόλης. Πολλοί είναι αυτοί που δεν τους αρέσουν και τα θεωρούν μουντζούρες ενώ άλλοι τα θαυμάζουν και τα βλέπουν ως μικρά έργα τέχνης. Το γκράφιτι που σημαδεύει τις επιφάνειες της πόλης είναι ο απόγονος των συμβόλων και εικόνων που βρέθηκαν στις σπηλιές της προϊστορικής περιόδου και σα στόχο είχαν την υπενθύμιση της ανθρώπινης ύπαρξης στο χώρο αλλά και την επικοινωνία. Ο εικοσάχρονος Κώστας Στανέλλος aka Dreyk είναι ένας ταλαντούχος καλλιτέχνης του δρόμου. Εδώ κι 6 χρόνια γεμίζει με πολύχρωμα σχέδια τους τοίχους της πρωτεύουσας. Κανείς, αναγνωρίζει τις δημιουργίες του από τους πειρατές του, που ταξιδεύουν σε πολύχρωμες θάλασσες και μυστικά ποτάμια μετατρέποντας την πόλη σε έναν απέραντο γαλήνιο ωκεανό χρωμάτων. Είχε πολύ ενδιαφέρον η βόλτα που κάναμε μαζί πριν μου δώσει τη συνέντευξη πηγαίνοντας προς την περιοχή του Ψυρρή. Μου έδειξε χιλιάδες δημιουργίες που υπάρχουν στο δρόμο, από χειροποίητες αφίσες και στένσιλ μέχρι κολάζ και κλασικά γκράφιτι. Ένιωσα σα να ανακαλύπτω ένα νέο υπόγειο κόσμο, αυτόν της Τέχνης που ξεφεύγει από τον κλασικό ορισμό της, της Τέχνης που γεννά ο ίδιος δρόμος. -Πόσο καιρό ασχολείσαι με το graffiti; Ασχολούμαι με το γκράφιτι 6-7 χρόνια. Από 14 ετών. Ξεκίνησα τελείως διαφορετικά από αυτό που κάνω τώρα. Ζωγράφιζα διάφορα είδη πραγμάτων με πολύ διαφορετικό στυλ. Πριν έπαιζα με τις σκιές των χρωμάτων, ενώ τώρα παίζω με πιο καθαρές μορφές, πιο εικονογραφικά. Πλέον φτιάχνω μόνο πειρατές. Ξεκίνησα να τους φτιάχνω πριν από δύο χρόνια. Είχα πάει για bomb=(το παράνομο στη γλώσσα του γκράφιτι) με ένα φίλο και κάποια στιγμή μου ήρθε ως εικόνα στο μυαλό ένας πειρατής. Έτσι, τον έφτιαξα, μου άρεσε και επηρεασμένος από το εξωτερικό που εκεί οι γκραφιτάδες παίζουν με κάποια μοτίβα, μου ήρθε η ιδέα κι εγώ να έχω σα μότο τους πειρατές. Όταν φτιάχνω πειρατές κι ιδιαίτερα σε επιφάνειες που δεν πέφτει εύκολα το μάτι νιώθω ότι κάνω μια «πειρατεία». Και όπως ξέρεις οι πειρατές ήταν ομάδα. Οπότε όπου υπάρχει ένας πειρατής κάπου υπάρχει κι ένας άλλος. Οι πειρατές μου έχουν πολλά κωμικά στοιχεία. Δεν είναι οι συνηθισμένες μορφές που συνήθως έχεις στο μυαλό σου. Για παράδειγμα δε φορούν σκουλαρίκια. Μου αρέσει να σχεδιάζω άσχετα πράγματα, όπως έναν πειρατή που τον έχω φτιάξει να κάθεται πάνω σε μια ιπτάμενη μπανάνα κι από πίσω να έχει συννεφάκια -Ποιες επιφάνειες επιλέγεις για να ζωγραφίζεις; Η αγαπημένη μου επιφάνεια είναι ο τοίχος. Γενικά όμως παντού. Επίσης, όταν μου αρέσει ένα μέρος ή ένας τοίχος πάντα το σημειώνω για να μην το ξεχνάω. Ζωγραφίζω με οτιδήποτε. Από σπρέι μέχρι μπογιές με πινέλα, με μαρκαδόρους, με οτιδήποτε μπορώ να ζωγραφίσω έναν τοίχο. -Πόση διάρκεια ζωής έχει ένα γκράφιτι; Από μια μέρα έως πολλά χρόνια. Εξαρτάται. Μια φορά έκανα κάτι στα Εξάρχεια. Την επόμενη μέρα πήγα να το βγάλω φωτογραφία και δεν υπήρχε καν, το είχαν σβήσει -Ποιες είναι οι περιοχές που επιλέγεις συνήθως; Μοναστηράκι, Ερμού, Ψυρρή, Εξάρχεια είναι τα μέρη που συχνά επιλέγω. Μου αρέσει όμως και να πηγαίνω σε μέρη που δεν έχω πάει ποτέ. Περνώντας από μικρά δρομάκια και στενά μπορεί να ανακαλύψεις μικρούς θησαυρούς. -Το όνομα Dreyk πώς το επέλεξες ; Από έναν πειρατή που πράγματι υπήρξε γύρω στα 1600, τον Ντρέικ Φράνσις. Ο τύπος ήταν λίγο πουλημένος. Η Βασίλισσα Ελισάβετ του έδινε λεφτά κι αυτός κατακτούσε γαλλικά πλοία. Δανείστηκα το όνομα μόνο και μόνο γιατί μου άρεσε. -Τι είναι το γκράφιτι για σένα; Το γκράφιτι για μένα είναι τρόπος ζωής. Σχεδόν οτιδήποτε στη ζωή μου το βλέπω σα γκράφιτι. Δηλαδή αν μια μέρα δεν το κάνω δε μπορώ. Η τωρινή μου εργασία δεν έχει καμία σχέση με τη γραφιστική που έχω σπουδάσει και μ’ αυτά που μ’ αρέσουν… ακόμα κι εκεί όμως όταν βρίσκω καμία κούτα κάθομαι και της βάζω την υπογραφή μου. -Ρωτάς πριν βάψεις έναν τοίχο; Υπάρχουν φορές που ρωτώ τον άλλον αν θέλει να του βάψω τον τοίχο υπάρχουν βέβαια και φορές που δε

ρωτάω. Δε με νοιάζει η άδεια. Οι μισοί τοίχοι που έχω βάψει ή μάλλον τα 3/4 των έργων που έχω κάνει ήταν σε τοίχους που δε με απασχολούσε να ρωτήσω αν επιτρέπεται ή όχι. Έχω κάνει και σε ασανσέρ και σε ιδιωτικούς χώρους απλά ο δημόσιος χώρος είναι ο χώρος που θα φανεί η δουλειά μας. Θα τη δουν περισσότεροι. -Είναι μια φωνή ύπαρξης μέσα στην ανωνυμία της πόλης. Είναι μουντζούρα ή τέχνη; Το γκράφιτι πολλές φορές είναι μουντζούρα. Βελτιώνει όμως την αισθητική μιας πόλης είτε είναι μουντζούρα, είτε είναι μια ζωγραφιά. Αν δω μια ταινία που ένας ηθοποιός περπατά μπροστά από έναν άδειο τοίχο ή έναν τοίχο που είναι τίγκα στα tagsκαι τις υπογραφές θα γουστάρω εννοείται το δεύτερο τοίχο γιατί δίνει ένα χαρακτήρα. -Τα γκράφιτι θεωρούν κάποιοι πως είναι μια αντίδραση στο κατεστημένο, στην ησυχία των κατοίκων της πόλης. Υπάρχουν γκραφιτάδες που το έχουν συνδέσει κι έτσι. Προσωπικά δεν το βλέπω με αυτόν τον τρόπο. Δε θέλω να περάσω κάποιο μήνυμα. Μου αρέσει να δημιουργώ εικόνες, να παίζω με το χώρο και τα χρώματα. Αυτό μας λείπει άλλωστε από την Αθήνα και σε κάθε πόλη. Το χρώμα, η αισθητική. Τον τελευταίο καιρό κάτι πάει να γίνει καλύτερο στην πόλη. Ε, εντάξει το γκράφιτι έχει συνδεθεί και με το χιπ χοπ κατάλοιπο από τα γκετό, από τις δυτικές συνοικίες. Αυτό όμως άλλαξε. Τώρα είναι στυλ, είναι η φάση και είναι ο τρόπος που το υιοθετεί κάποιος… είναι δημιουργία. -Τα έξι χρόνια που είσαι στο δρόμο πια θα έλεγες ότι είναι κατάσταση στον χώρο του γκράφιτι; Το γκράφιτι στην Ελλάδα ξεκίνησε από μια ομάδα ανθρώπων και τώρα τα άτομα στο χώρο είναι άπειρα. Όταν ήταν περισσότερο της μόδας, έβγαιναν περισσότεροι. Έχουμε λιγοστέψει, αλλά συνεχώς ο χώρος ανανεώνεται με νέους ανθρώπους. Το γκράφιτι έχει βελτιωθεί πολύ από το παρελθόν. Παλιά δεν υπήρχαν περιοδικά, το διαδίκτυο, δεν ασχολιόταν ο κόσμος και ήταν πολύ πιο δύσκολο. Τώρα ένα παιδί που ξεκινά να ζωγραφίσει στο δρόμο έχει χίλιες δυο πηγές να εμπνευστεί. -Ποια είναι η επιφάνεια-πρόκληση για να ζωγραφίσει κανείς; Τα τρένα. Είναι πολύ δύσκολο να ζωγραφίσεις ένα τρένο. Το μετρό και το τραμ είναι όσο δε πάει δύσκολο. Ανεβαίνει βέβαια η αδρεναλίνη. Αν και είμαι ήπιων τόνων και δε με νοιάζει και τόσο, είμαι υπέρ. -Μεταξύ των γκραφιτάδων υπάρχει ανταγωνισμός; Υπάρχουν κόντρες όπως παντού. Δεν υπάρχει η άμιλλα τόσο πολύ. Υπάρχει ζήλια και η τάση να θάψεις τον άλλον. Για μένα μετράει να δεις τη δουλειά του άλλου, να σε κάνει να τον εκτιμήσεις κι εσύ να κάνεις κάτι καλύτερο. Όχι για να τον ξεπεράσεις, αλλά για να νιώσεις κι εσύ πιο όμορφα. Αν υπήρχε συνεργασία θα ανέβαινε και το επίπεδο. Θυμάμαι μια φάση που είχα βγει με έναν φίλο για να βάψουμε. Πριν είχαμε πάει για καφέ και συναντήσαμε κάτι άλλους γκραφιτάδες, γνωστοί κι αυτοί στο χώρο. Δεν τους ήξερα προσωπικά, αλλά το ίδιο βράδυ βγήκαμε όλοι μαζί κι αρχίζαμε να ζωγραφίζουμε σ’ ένα μέρος. Ήταν φοβερή νύχτα, γιατί ζωγραφίζαμε, συζητάγαμε, για το τι έχει κάνει ο καθένας, ανταλλάζαμε απόψεις και ήταν σούπερ. -Είναι ακριβό χόμπι; Όταν σου αρέσει κάτι τόσο δε θεωρείς ότι ξοδεύεις. Άλλοι τα δίνουν για ρούχα, κινητά. Ε, εγώ τα δίνω για σπρέι και χρώματα. Δε με ενδιαφέρει το οικονομικό. Υπάρχουν και οι πλαστικές μπογιές όταν ξεμένω. -Πρόσφατα ξεκίνησε στο ίδρυμα «Δέστε» μια πρωτοποριακή για τα ελληνικά δεδομένα έκθεση με τίτλο «Anathena» (20/10-20/1) η οποία περιλαμβάνει και τοιχογραφίες. Μπορεί το γκράφιτι να κλειστεί σε μια έκθεση; Το γκράφιτι είναι κατεξοχήν «Τέχνη του δρόμου», όταν παίρνει κάποιος μέρος σε μια έκθεση πάει να πει ότι κάτι έχει να δείξει, δε πάει εκεί τυχαία να εκθέσει. Γενικά πιστεύω πως είναι για το δρόμο, δεν είναι για έκθεση. Έτσι πιστεύω. Υπάρχουν όμως περιπτώσεις που θέλεις να δείξεις κάπου τη δουλειά σου και τότε δεν είναι κακό να εκθέσεις. Ιστορία του graffiti Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία κι αυτός που πρώτος την έγραψε στον τοίχο με μπογιά, δεν ήταν άλλος από τον ελληνικής καταγωγής Δημήτρη που υπέγραφε τα έργα του με το ψευδώνυμο Τaki 183 έχοντας γεμίσει με σχέδια τον υπόγειο σιδηρόδρομο της Νέας Υόρκης. Ο αριθμός δήλωνε τον αριθμό του δρόμου στον οποίο διέμενε. Ανάλογα υπέγραφαν τα έργα τους και όλοι οι υπόλοιποι γκραφιτάδες που ακολούθησαν. Το graffiti γεννήθηκε το 1960 στη Νέα Υόρκη. Παράξενες συνθέσεις γραμμάτων και ήρωες των κόμικς άρχισαν να καλύπτουν τα βαγόνια του υπογείου μετατρέποντας τους συρμούς σε κινούμενα κόμικ στριπ. Ο αστικός χώρος της πόλης ήταν διασπασμένος εθνικά, φυλετικά, ταξικά. Τα γκέτο της Νέας Υόρκης ήταν γεγονός. Τη δεκαετία ’70-’80 το grafiti υπήρξε το μέσο οριοθέτησης των απομονωμένων συνοικιών της πόλης από ομάδες νεαρών gangsπου τις έλεγχαν. Οι έφηβοι δε διαμαρτύρονταν για το κοινωνικό και πολιτικό προσκήνιο, αλλά διεκδικούσαν την ταυτότητά τους μέσα στην κοινωνία. Αν και οι επίσημες αρχές κήρυξαν το grafitiπαράνομο εξαιτίας της σχέσης του με τα γκέτο και τις συμμορίες, οι κριτικοί τέχνης του Manhattan ξεκίνησαν να το αναγνωρίζουν ως πρωτοπορία στο χώρο της τέχνης. Το graffiti έγινε το μέσο έκφρασης της κουλτούρας του

δρόμου και ταυτόχρονα αποτέλεσε ένα underground κίνημα το οποίο σύντομα εξαπλώθηκε και στον υπόλοιπο κόσμο. Το graffiti στην Ελλάδα Σε αντίθεση με τα αστικά γκέτο των Η.Π.Α., στην Ελλάδα το γκράφιτι δεν αποτελεί έκφραση του περιθωρίου. Μάλιστα επειδή τα σπρέι είναι αρκετά ακριβά, θεωρείται ακριβό χόμπι και πολλοί από τους νεαρούς γκραφιτάδες ανήκουν πλέον στην αστική και μεγαλοαστική τάξη. Οι περισσότεροι είναι ηλικίας 12-30, βγαίνουν σε ομάδες όταν πέσει η νύχτα και στόχο έχουν να κάνουν την πόλη πιο φωτεινή και χαρούμενη. Το γκράφιτι στην Ελλάδα δεν έχει κάποια συγκεκριμένη ταυτότητα, αν και πολλές φορές συνδέεται με την αμφισβήτηση και την ανυπακοή, καθώς το λεγόμενο bombingγίνεται σε απαγορευμένες επιφάνειες. Όλες οι ομάδες graffitiξεκίνησαν στην Ελλάδα με αφορμή το ελληνικό Hip Hop συγκρότημα TerrorXCrew.To πρώτο Wall Fame έγινε στην Ελλάδα το 1994. Αγαπημένες επιφάνειες οι εξωτερικοί τοίχοι κτιρίων αλλά κι εγκαταλελειμμένα αυτοκίνητα, λεωφορεία, τρένα, ρολά καταστημάτων. Όπως σε κάθε ομάδα έτσι και σ’ αυτή των γκραφιτάδων υπάρχουν αξίες όπως η φήμη, η καλλιτεχνική έκφραση, η δύναμη. Ιδιαίτερη βαρύτητα έχει το στυλ. Είναι η προσωπική φωνή που βγαίνει μέσα από το graffiti. Όσο πιο αυθεντικό είναι το στυλ τόσο πιο γνωστός και σεβαστός θα γίνει στο χώρο του ο γκραφιτάς. Ο χώρος του graffiti είναι κατά κύριο λόγο ανδρικός. Οι γυναίκες μειοψηφούν και είναι δύσκολο να καταξιωθούν στο χώρο αυτό. Πολλές είναι εκείνες που χρησιμοποιούν ανδρικά ψευδώνυμα. Τις προδίδει όμως το σχέδιο που συνήθως είναι πιο φωτεινό και φίνο. Για τη κυρίαρχη κουλτούρα τα graffiti ισοδυναμούν με βανδαλισμό. Οι γκραφιτάδες είναι «οι βάνδαλοι» που καταστρέφουν την αισθητική όψη της πόλης και τα έργα τους είναι «βρομιές» στους τοίχους των κτιρίων. Από την άλλη μεριά το γκράφιτι αναγνωρίζεται πλέον από ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού ως μορφή τέχνης. Εξάλλου οι δρόμοι της Αθήνας έχουν γεμίσει από δημιουργίες καλλιτεχνών του δρόμου. Σχετικά Sites Παγκόσμιος ιστός Woostercollective.com ekosytem.org artcrimes.com graffiti.org Ελληνικά spikesixtyniner.com newstyle.gr Περιοδικά carpe Diem Vandal Art About these ads