Eu son Rosalía Rúa Rosalía de Castro, 38. Apdo. 36 Teléfono/Fax 988460480 Correo electrónico: ceip.rosalia.xinzo@edu.xunta.es 32630 Xinzo de Limia - Ourense
Edición de A Limia
Número extraordinario “40 aniversario da inauguración do CEIP Rosalía de Castro”
CEIP Rosalía de Castro. 40 anos. Gonzalo Iglesias Sueiro
Transcorreu media vida e ségueme parecendo que foi onte. O plan de concentracións chegara á Limia. O 10 de novembro de 1974 inaugurábase o Colexio Público nº1 en Xinzo de Limia: 640 alumnos provenientes dunhas 25 escolas unitarias da comarca da Limia concentrábanse en Xinzo. A maioría viña do medio rural (máis de catrocentos) e o resto da vila. Viñan acompañados dos seus mestres e mestras (...). Tratábase de desenrolar unha lei xeral de Educación contida no Libro Blanco de Villar Palasí (BOE 6/08/1970). Ata ese momento aplicárase grazas ó esforzo dos mestres e mestras que asumiran todas as especialidades contempladas na lei. Fixérono en condicións adversas con ratios moi altos, en locais que non reunían as máis elementais condicións, compartindo aula varios niveis e en moitos casos atendendo singularidades especiais. A lei de educación, popularizada como a lei da EXB e do BUP, supoñía unha mellora substancial do sistema educativo: universalizaba o dereito á educación, establecía a obrigatoriedade de estar escolarizado ata os catorce anos, garantía a gratuidade e melloraba as retribucións salariais aos profesionais. Esta lei tiña dous grandes obxectivos: garantir o dereito de todos os cidadáns á educación e a homologación do sistema educativo español ó dos países democráticos europeos. Un ministro franquista cimentaba o futuro dunha educación moderna partindo dun sistema político ditatorial e anacrónico. Esa contradición tivo os seus efectos na aplicación da nova lei. A falta de recoñecemento de dereitos do profesorado obrigou a moitos profesionais a ser desprazados de seus destinos forzándoos a desempeñar o seu traballo noutras provincias,
Martes, 11 de novembro de 2014
Sumario en moitos casos a centos de quilómetros dos seus lugares de residencia. Supuxo o principio do desprazamento da poboación do medio rural ó medio urbano, separou dos seus fogares a nenos e nenas transportándoos por unha rede viaria insegura.Ademais o Estado non dotou dos recursos necesarios ós centros nos primeiros anos de funcionamento. O Colexio Comarcal nº 1 de Xinzo (mais tarde Rosalía de Castro), sufriu as consecuencias da súa precipitada inauguración: non houbo calefacción o primeiro ano, cunhas temperaturas baixísimas e un edificio novo e frío; non funcionou o comedor escolar, cas conseguintes consecuencias na alimentación do alumnado; o número de prazas do transporte sobrepasaba o número de prazas, polo que obrigaba a compartir asentos nunha relación de tres usuarios por cada dous asentos; o número de profesores concentrados era superior ó catálogo de postos de traballo desprazando a varios profesionais a outros destinos. Dous meses despois inaugurouse o Colexio Comarcal nº 2 (despois Serxio Mascareñas e hoxe Carlos Casares) co conseguinte traslado de alumnos da vila. Salientar un Premio extraordinario de televisión titulado “A Limia paraíso perdido” no que xunto a Paco Prol tratabamos os cinco espíritos do mal: deforestación, contaminación da auga, … Tamén mencionar un concurso da Caixa Rural no que escenificamos unha aldea e que o veu ver o mesmísimo Franqueira –xa bastante enfermo- polas referencias que tiña do bo traballo feito. E finalmente outro da Caixa de Aforros do que lembro a felicitación que nos achegou o Concello do acordo plenario por ter levado a tan distinguido posto o nome de Xinzo de Limia… Nestes corenta anos miles de alumnos pasaron polas súas aulas; moitos deles hoxe son avós que levan os seus fillos ó mesmo centro. Do primeiro claustro ningún está en activo; o ciclo da vida é como un río, flúe e flúe pero con distinta auga. (...) Este artigo, salvo algúns apuntamentos -que nós engadimos a petición súa-, achegóunolos o autor cando llo pedimos para traducilo e traballar con el e o permiso de poñelo no noso suplemento como sinatura invitada, foi publicado no periódico La Región o día 25 de Outubro de 2014.
O cole cambiou a mellor
Mi padre me contó
Miguel Gil Castro.
Paula Porto Urbano.
Cando a miña nai era pequena, ía ó mesmo colexio ca min. O colexio era parecido; había todos os cursos que hai agora, máis séptimo e oitavo. A partir de sexto, xa tiñan un profesor para cada asignatura. O director chamábase Don Gonzalo e era profesor de matemáticas. A miña nai e os meus tíos, que tamén foron ó mesmo colexio, dicían que era rapidísimo cos números. Só se daba inglés a partir de sexto, pero podíase escoller inglés ou francés. Fai anos, se te portabas mal, batíanche os profesores, cousa que agora é impensable. Antes era moi raro ir de excursión, pero si facían a excursión de fin de curso. A miña nai foi a Lisboa. O comedor só era para os desprazados, para os de Xinzo non. Naquela época só había pizarras e tizas; pero agora hai ordenadores, tablets, ...
Mi padre me contó que cuando él tenía cinco años iba a jugar al campo de fútbol (que sustituía al colegio en su época) y que hubo un día que fue a jugar como siempre, solo que le prohibieron el paso. Al cabo de unos cuatro meses apareció el colegio llamado Rosalía de Castro en honor a la famosa escritora gallega. Fue uno de los primeros en construirse de la provincia, al que acudieron numerosos niños de la villa y de pueblos cercanos. Ninguno de los profesores que hubo en aquella época
A escola rural de Fonte Arcada e Os Blancos La etapa escolar de mi padre y la mía Cousas de Marruecos Lembranzas de Ricardo Sieiro, presidente da A.N.P.A. El colegio donde yo estudio El Día Mundial de La Ciencia
Buscamos referencias. Redacción. Xinzo de Limia Fomos ben lonxe e atopamos “periodistas”; coma nós? Os aedas gregos, os subrostani romanos, os trovadores medievais, os griots (narradores africanos)... E “Periódicos” ou antecedentes (medios de comunicación social) ben diferentes segundo a época. Actas do pobo (actas públicas) na Roma Antiga, Folios a man u Avisos e os Price-Courrents na Idade Media. Xa coa imprenta: Os Ocasionais, As Relacións (semestrais); no s.XVI Os Canards (sensacionalistas)… As Gacetas (semanais) a comezos do s. XVII. A de Madrid de 1661. O periódico –máis ou menos como o coñecemos hoxe- naceu en Inglaterra no século XVIII.
siguen activos y muchos hoy son abuelos que llevan a sus nietos al mismo colegio.Mi padre (que es la única persona, junto con Pepa, que fueron alumnos y ahora son profesores en el CEIP Rosalía de Castro) me contó que la enseñanza mejoró mucho con el paso del tiempo.