Απρίλιος 2015
ΙΔΕΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΑΣΕΙΣ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΛΗ
Η ζωή πάνω από την Εγνατία Η διαφορετική φωνή της Eκκλησίας στην πόλη live- Νέες μπάντες στη σκηνή ΤΗΣ ΘεσσαλονίκηΣ
№201 Απρίλιος 2015
1
2
#201
Απρίλιος 2015
3
4
#201
Entr ance
info
ΛΕΞΕΙΣ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΟΥΛΑΣ
MAKING OF:
Εικόνα εξωφύλλου: Θανάσης Σταθόπουλος
Τι είναι σήμερα δημοσιογραφία;
Υ
πουργός τα βάζει με
φωνα και εφημερίδες που θρηνεί καθημερινά ανέργους και διαπλοκή. Υπάρχει σήμερα
αρχηγό
κόμματος
και
στην Ελλάδα δημοσιογραφία; Υπάρχουν μερικές ξεχωριστές περιπτώσεις ανθρώπων
πρώην
δημοσιογράφο.
που τολμούν και κάνουν έρευνα, μια δυο εφημερίδες που έμειναν να σώζουν την τιμή
Αρχηγός κόμματος και
των όπλων με τα θέματα που αναδεικνύουν, κάποιοι ακόμα που άλλες φορές δικαι-
πρώην δημοσιογράφος τα βάζει με δη-
ώνουν με το ρίσκο τους το λειτούργημα και άλλες απλά μοιάζει να κάνουν στρατευ-
μοσιογράφους και αρχίζουν να ανταλ-
μένη δημοσιογραφία και από κει και πέρα το χάος. Αμήχανες Ενώσεις Συντακτών που
λάσσουν δημόσια πληροφορίες για τους
απλά στέκονται ανάμεσα σε ομηρικούς καβγάδες του σιναφιού, μέσα που λειτουργούν
μισθούς που έπαιρναν. Άλλος δημοσι-
ξεδιάντροπα προσφέροντας διευκολύνσεις σε πολιτικούς φίλους τους βάζοντάς τους
ογράφος πλακώνεται συχνά πυκνά με
να γράφουν κάθε τόσο για τις αγαπημένες τους διακοπές και βοηθώντας τους να χτί-
βουλευτή, μετά τα βρίσκουν και μετά
σουν ένα εναλλακτικό προφίλ. Μου έλεγε πρόσφατα ένας πρώην πολιτικός πως ένα
μαλώνουν πάλι και βρίζονται. Άλλος
‘’δημοσιογραφικό’’ site που έκλεισε προσφάτως, λίγο πριν κλείσει απευθύνθηκε σε
ανοίγει βεντέτα με υπουργό. Εφημερίδες
βουλευτές ζητώντας τους να βάλουν το χέρι στην τσέπη για να παραμείνει ανοιχτό!
αλλάζουν ρότα από μήνα σε μήνα. Και
Κάποιοι έδωσαν...
χρώμα στους τίτλους της. Δημοσιογρά-
Επίσης είναι φορές που αν πεις άφοβα τη γνώμη σου πέρα από τα καθιερωμένα, αν
φοι σε διατεταγμένη υπηρεσία εκτελούν
πεις δηλαδή χωρίς φόβο και πάθος ό,τι συμβαίνει, η αρένα των social media θα σε
συμβόλαια των αφεντικών τους που
ξεσκίσει. Άνθρωποι που απλά διαφωνούν με ό,τι λες είναι έτοιμοι να σε εκτελέσουν
χρωστούν εκατοντάδες εκατομμύρια σε
λεκτικά ή και κανονικά. Σε πρόσφατη κατάληψη της δημοτικής τηλεόρασης οι κατα-
τράπεζες.
ληψίες, με κουκούλες, απείλησαν το διευθυντή της ότι αν δεν φύγει από την πόλη
Τι είναι σήμερα η δημοσιογραφία στην
θα κάνουν κακό στην οικογένεια του! Από την άλλη η βιωσιμότητα των Μέσων που
Ελλάδα; Δεν είναι σίγουρα κάτι που σε
περνούν τη χειρότερή τους στιγμή και ο καθημερινός αγώνας της επιβίωσης με σαφείς
κάνει περήφανο να δηλώνεις πως το
εκπτώσεις κάνει πια τη δουλειά μας βαρέως ανθυγιεινή. Ατέλειωτες ώρες δουλειάς,
κάνεις. Δεν είναι επίσης ένας χώρος σε
σωματικές βλάβες και διαρκής κόπωση για να αποδείξεις σε ποιον τι; Σε μια εποχή
άνθηση. Τουναντίον. Είναι ένα φαράγγι
ανθρωποφαγίας η δικαίωση είναι πια μόνο υπόθεση ενός ανέφελου ύπνου τη νύχτα.
γεμάτο ετοιμοθάνατα κανάλια, ραδιό-
PARALLAXI MAGAZINE ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2015 / ΤΕΥΧΟΣ 201 / ΠΕΡΙΟΔΟΣ Β΄ • ΔΙΑΝΕΜΕΤΑΙ ΔΩΡΕΑΝ ΣΕ 20.000 ΤΕΥΧΗ ΚΑΙ 320 ΣΗΜΕΙΑ ΔΙΑΝΟΜΗΣ • ΜΑΖΙ ΜΑΣ AYTO TO MHNA ΕΓΡΑΨΑΝ, ΣΧΕΔΙΑΣΑΝ, ΦΩΤΟΓΡΑΦΗΣΑΝ, ΣΚΕΦΤΗΚΑΝ, ΕΦΑΓΑΝ, ΧΟΡΕΨΑΝ, ΑΚΟΥΣΑΝ ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΒΡΗΚΑΝ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΟΙ: ΕΚΔΟΤΗΣ / ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΟΥΛΑΣ • ΑΡΧΙΣΥΝΤΑΚΤΡΙΑ: ΚΥΑ ΤΖΗΜΟΥ • ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑΣ: ΚΥΑ ΤΖΗΜΟΥ • ΣΥΝΤΑΚΤΕΣ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΔΡΕΟΥ, ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΟΥΔΗΣ, ΑΚΗΣ ΔΗΜΟΥ, ΚΩΣΤΗΣ ΖΑΦΕΙΡΑΚΗΣ, ΣΑΚΗΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ, ΕΥΗ ΚΑΡΚΙΤΗ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΠΑΡΑΝΗΣ, ΒΑΡΒΑΡΑ ΜΠΑΣΔΕΚΗ, ΧΡΥΣΑ ΝΑΝΟΥ, ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ, ΑΚΗΣ ΣΑΚΙΣΛΟΓΛΟΥ, ΜΑΝΩΛΗΣ ΣΤΑΥΡΟΥΛΑΚΗΣ, ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΕΛΤΖΙΔΗΣ, ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΣΙΤΙΡΙΔΗΣ, ΑΛΙΚΗ ΤΣΙΡΛΙΑΓΚΟΥ • ΛΟΝΔΙΝΟ: ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΤΣΟΡΜΠΑΤΖΙΔΗΣ • ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ: ΝΤΙΝΑ ΠΙΝΟΣ, ΣΤΕΛΛΑ ΒΑΚΙΡΛΗ • ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΙ: ΘΑΝΑΣΗΣ ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΣ, ΕΛΕΝΗ ΒΡΑΚΑ, ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΜΠΑΣΔΕΚΗΣ, STEREOSIS, ΜΑΡΙΝΑ ΤΟΥΛΑ, ΟΡΧΑΝ ΤΣΟΛΑΚ • ΕΜΠΟΡΙΚΗ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΑΡΑΜΦΥΛΙΔΟΥ, katerina@parallaximag.gr • ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ: DOLPHINS // COMMUNICATION DESIGN • ΕΚΤΥΠΩΣΗ, ΒΙΒΛΙΟΔΕΣΙΑ: ΧΡΩΜΟΤΥΠ Α.Ε. ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΠΟΛΗΣ Παπαμάρκου 2, 546 23 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΤΗΛ/FAX: 2310 429050 - 2310 429051 MONTHLY CITY & CINEMA REVIEW 2 Papamarkou str., 546 23 THESSALONIKI, GR, ΤΕL/FAX: +30 2310 429050, +30 2310 429051 www.parallaximag.gr • info@parallaximag.gr
Απρίλιος 2015
5
6
Exit
Επτά φωτεινές πινακίδες που θα δείξουν την έξοδο κινδύνου ακόμα και στον πιο φανατικό σπιτόγατο. Τι αξίζει να δεις και να κάνεις για να φτιάξουν οι μέρες και οι νύχτες σου εντός της πόλης. Θα βγεις όπως και δήποτε. ΛΕΞΕΙΣ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΔΡΕΟΥ
2
#201
1. Ένας μεγάλος έρωτας Οι μεγάλες αγάπες σημαδεύουν όχι μόνο τους πρωταγωνιστές τους αλλά και την εποχή τους και μεταφέρονται στη διάρκεια του χρόνου, καθώς γίνονται έμπνευση για τους ερωτευμένους κάθε εποχής. Γιατί οι συνθήκες μπορεί να αλλάζουν αλλά το συναίσθημα είναι το ίδιο. Σαρωτικό, ανεξέλεγκτο, τυφλό, καταλυτικό, ακαταμάχητο. Ένα από τα ζευγάρια που πέρασαν στο μύθο είναι και ο “Αβελάρδος και Ελοϊζα”. Στο Παρίσι του 12ου αιώνα, ο 40χρονος θεολόγος και φιλόσοφος Πέτρος Αβελάρδος και η 16χρονη μαθήτριά του Ελοΐζα Φυλμπέρ, ερωτεύθηκαν, αψήφησαν μία ολόκληρη κοινωνία, σκανδάλισαν την Εκκλησία και πλήρωσαν για όλη τους τη ζωή, το τίμημα του απαγορευμένου έρωτα. Ο τάφος τους σώζεται στο Παρίσι και έχει πλέον μετατραπεί σε σύμβολο της αιώνιας αγάπης και τόπο προσκυνήματος για τους ερωτευμένους. Ο ταλαντούχος Γιάννης Καλαβριανός σκηνοθετεί την Ελένη Κοκκίδου, τον Γιώργο Γλάστρα και τη Χριστίνα Μαξούρη μεταφέροντας στη σκηνή την άγνωστη στην Ελλάδα, αληθινή ιστορία του τραγικού ζευγαριού. *Απρίλιος, θέατρο Αυλαία, Πλατεία ΧΑΝΘ, (πλευρά Τσιμισκή), Tηλ. 2310 237700 2. Πρώιμος Ντοστογιέφσκι Τον “Σωσία” τον είδαμε to 2013 στην μοντέρνα του εκδοχή στο σινεμά. Περιμένουμε σαφώς περισσότερα από τη θεατρική μεταφορά του δια χειρός της εικαστικού-σκηνοθέτιδας Έφη Μπίρμπα και τους Άρη Σερβετάλη, Δρόσο Σκώτη, Γιώργο Συμεωνίδη, Συμεών Τσακίρη και Κωνσταντίνο Καρβουνιάρη. Ο “Σωσίας” (1846) είναι το δεύτερο έργο που γράφει ο Ντοστογιέφσκι, σε ηλικία 25 χρόνων, αφηγούμενος κάποιες μέρες της ζωής του Γκολιάτκιν, ενός ασήμαντου υπαλλήλου, έγκλειστου σε ψυχωσικές διαταραχές ο οποίος σε στιγμές έντονης εσωτερικής κρίσης και κοινωνικού αποκλεισμού δημιουργεί τον σωσία, πλάθει ένα φανταστικό πρόσωπο, κάποιον που του μοιάζει απόλυτα και στον οποίο εναποθέτει τις ελπίδες του για μια λιγότερο επώδυνη ζωή, μια ζωή μαζί μ' ένα πρόσωπο αγαπητό, έναν αρωγό, που τον παραπέμπει στον ίδιο του τον εαυτό. Η θεατρική του μεταφορά βασίζεται χαλαρά στο λογοτεχνικό κείμενο, ως αναφορικό για ένα σχόλιο πάνω στη διάσπαση και τον διχασμό της προσωπικότητας του σύγχρονου ανθρώπου. 4
*Απρίλιος, θέατρο Αυλαία, Πλατεία ΧΑΝΘ, (πλευρά Τσιμισκή), Tηλ. 2310 237700 3. Ποιος είναι ο Πουπουλένιος; Μια από τις μεγαλύτερες θεατρικές επιτυχίες στην Αθήνα έρχεται για λίγες παραστάσεις στο Αριστοτέλειο. Ένα παράξενο έργο του Ιρλανδού Μάρτιν ΜακΝτόνα εκμεταλλεύεται την αστυνομική φόρμα για να αρθρώσει ένα πολιτικό σχόλιο για τη βία της εξουσίας αλλά και για την τρυφερότητα της παιδικής ηλικίας μας. Σε ένα αυταρχικό καθεστώς, ένας συγγραφέας ανακρίνεται από δύο αστυνομικούς ερευνητές για τις παράξενες ιστορίες που έχει γράψει. Ιστορίες με παιδιά αλλά όχι “για παιδιά”. Συνεχείς ανατροπές, αστυνομική πλοκή, χιούμορ, ευφυείς διάλογοι, στοιχεία θρίλερ, με τη βία και την τρυφερότητα να συνυπάρχουν, εξελίσσουν ένα παραμύθι που ισορροπεί ανάμεσα στον κωμικό παραλογισμό και στη γνήσια κλασική τραγωδία. Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, ο Νίκος Κουρής, ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος και ο Γιώργος Πυρπασόπουλος συνθέτουν το ιδανικό καστ για τη μαύρη κωμωδία του Ιρλανδού συγγραφέα Μάρτιν Μακ Ντόνα σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη. *Από 12/4, θέατρο Αριστοτέλειο, Εθνικής Αμύνης 2, Τηλ. 2310 250303, 2310 270073 4. Η τέχνη της περφόρμανς Η χρήση του σώματος είναι το βασικό εργαλείο της τέχνης που πειραματίζεται συνεχώς με το καινούργιο. Η έκθεση «Το σώμα και άλλες μικρές ιστορίες. Η Περφόρμανς στις Συλλογές του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης», που θα φιλοξενηθεί στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης αποτελεί ένα αφιέρωμα στην τέχνη της περφόρμανς, μέσα από την παρουσίαση φωτογραφιών και βίντεο, αρχείων και αντικειμένων που προέκυψαν από δράσεις αλλά και από εκθέσεις οι οποίες τα τελευταία χρόνια πραγματοποιήθηκαν στο ΚΜΣΤ, και αποτελούν πλέον σημαντικό τμήμα
6
5
7
Απρίλιος 2015
των συλλογών του. Η έκθεση πλαισιώνεται από την πλήρη καταγραφή- χρονολόγιο των περφόρμανς οι οποίες διοργανώθηκαν από την έναρξη λειτουργίας του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης. Συμμετέχοντες καλλιτέχνες: Hamra Abbas, Δημήτρης Αληθεινός, Manuel Vason, Γιώργος Γεροντίδης, Khaled Khafez, Δάφνη Λιαναντωνάκη, Ευαγγελία Μπασδέκη, Amiclar Packer, Λήδα Παπακωνσταντίνου, Αλέξανδρος Πλωμαρίτης & Λέλα Ράμογλου, Αλέξανδρος Πλωμαρίτης & Θανάσης Σταθόπουλος, Dread Scott, Στάθης Λογοθέτης, May Roosevelt, Νάνα Σαχίνη, Γιούλα Χατζηγεωργίου, Θανάσης Χονδρός & Αλεξάνδρα Κατσιάνη *21/3-6/6, Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης, Αποθήκη Β1, λιμάνι, μέρες & ώρες λειτουργίας: Τρίτη-Σάββατο 10:00-18:00 5. Κλασικός Τσέχωφ Σχεδόν κάθε δεκαετία επιχειρείται και μια καινούργια απόπειρα να δοθεί νέα οπτική στο πιοδιαχρονικό έργο που παίζεται και ξαναπαίζεται σε θέατρο και σινεμά. Η φετινή εκδοχή του “Γλάρου” ανήκει στο Κ.Θ.Β.Ε. σε σκηνοθεσία - δραματουργική επεξεργασία
Γιάννη Βούρου. Εδώ η οπτική και η ανάγκη υπαγορεύονται από το «Δικαίωμα στη Διαφορετικότητα». Μέσα από τον «διαφορετικό» Τρέπλιεφ και τις αποτυχημένες του προσπάθειες να καινοτομήσει, να αποτινάξει τις κατεστημένες φόρμες και να δικαιώσει μια νέα ματιά πάνω στην τέχνη, στήνεται μια παράσταση που υμνεί τη διαφορετικότητα, την κάθε προσπάθεια για αλλαγή, ακόμα και αποτυχημένη. *26/3-31/5, Θέατρο Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών, Τηλ. Κρατήσεων: 2315 200200 6. Φωτογραφική μνήμη Το Goethe-Institut Thessaloniki και το Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης οργανώνουν την έκθεση φωτογραφίας “Recorded Memories - Καταγεγραμμένη Μνήμη”. Στην έκθεση παρουσιάζονται τα έργα είκοσι δύο καλλιτεχνών από έντεκα χώρες της Νοτιοανατολικής Ευρώπης, οι οποίοι πραγματεύονται ερωτήματα που αφορούν τη συλλογική μνήμη, τους τόπους μνήμης, τις διαφορετικές κουλτούρες της μνήμης, καθώς και τον ρόλο της εικόνας στις διαδικασίες αυτές. Με τη χρήση φωτογραφιών και βίντεο, οι καλλιτέχνες εξετάζουν μέσα από τα έργα τους
τρόπους με τους οποίους το παρελθόν εξακολουθεί να είναι παρόν σε αυτήν τη στιγματισμένη από συγκρούσεις και πολέμους περιοχή της Ευρώπης. Τη μεγάλη αυτή έκθεση επιμελήθηκε η Constanze Wicke, συνεργαζόμενη με επιμελητές και φορείς (μεταξύ των οποίων το Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης) από τις έντεκα χώρες που συμμετέχουν: Αλβανία, Βοσνία-Ερζεγοβίνη, Βουλγαρία, Ελλάδα, Κροατία, Κύπρος, Μολδαβία, Π.Γ.Δ.Μ., Ρουμανία, Σερβία και Τουρκία. Τα έργα παρουσιάζονται μέσα από έξι ενότητες: «Πολιτικά τοπία και χώροι», «Ίχνη εγκλήματος», «Ατομική μνήμη και συλλογική Ιστορία», «Οι εικόνες ως ταμιευτήρες μνήμης», «Δόμηση και αποδόμηση της συλλογικής μνήμης», «Ανα-σκηνοθεσίες». *20/3-18/5, Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης, Αποθήκη Α, Λιμάνι, τηλ. 231056 6716 Τρίτη - Κυριακή: 11.00 -19.00 7. Η τέχνη στο κατώι Το ART in BOX αποκτά τη δική του στέγη στο γνωστό σημείο, Αριστοτέλους 6 & Τσιμισκή, στο υπόγειο όπου στεγαζόταν χρόνια το «Κατώι του Βιβλίου», το αγαπημένο στέκι όλων
των βιβλιόφιλων της Θεσσαλονίκης, στο γνωστό υπόγειο στην Αριστοτέλους. Όλοι στεναχωρεθήκαμε όταν έκλεισε οριστικά και ήταν μια από τις πιο ευχάριστες ειδήσεις του μήνα η επαναφορά του με σκοπό να στεγάσει το ART in BOX, που μέχρι τώρα λειτουργούσε σαν μια εποχιακή διοργάνωση. Τώρα γίνεται μόνιμο σημείο δημιουργών και κοινού. Το ART in BOX φιλοξενεί και στη μόνιμη στέγη του δημιουργούς που δραστηριοποιούνται στην κατασκευή χειροποίητων κοσμημάτων, αξεσουάρ, ρούχων, υποδημάτων, διακοσμητικών αντικειμένων, βιολογικών και παραδοσιακών προϊόντων, φυτικών καλλυντικών και γενικότερα προϊόντων ομορφιάς περιποίησης προσώπου και σώματος. Εκεί θα βρείτε επίσης έργα από εικαστικούς καλλιτέχνες όπως ζωγράφους, γλύπτες, χαράκτες αλλά και συλλεκτικά αντικείμενα, παλιά βιβλία (ε ναι δεν θα μπορούσαν να λείπουν τα βιβλία), δίσκους βινυλίου και έπιπλα για τους λάτρεις του είδους. *ART in BOX | Art Room and More, Αριστοτέλους 6 & Τσιμισκή, Θεσσαλονίκη Καθημερινές: 09:00 - 21:00 Σάββατο: 09:00 - 16:00
8
#201
movieland ΛΕΞΕΙΣ: ΚΥΑ ΤΖΗΜΟΥ
οι ταινίες του μήνα
Με Σειρά Εξαφάνισης/ In Order Of Disappearance / Kraftidioten του Χανς Πίτερ Μόλαντ με τους Στέλαν Σκάρσγκαρντ, Μπρούνο Γκαντζ, Τομπίας Σάντελμαν Χειμώνας στη Νορβηγία. Ένας φιλήσυχος και λιγομίλητος οδηγός εκχιονιστικού έχει μόλις ανακηρυχθεί ο πολίτης της χρονιάς για τον ζήλο του και τη συνέπειά του, όταν ενημερώνεται ότι ο γιος του πέθανε από υπερβολική δόση ηρωίνης. Αρνείται όμως να αποδεχτεί την επίσημη εκδοχή του θανάτου του γιου του και ξεκινά μια μυστική έρευνα που τον οδηγεί στους δολοφόνους του παιδιού του και στον “Κόμη”, αρχηγό της σερβικής Μαφίας που φτάνει στην απομακρυσμένη αυτή επαρχία για τους δικούς του λόγους. Μια από τις καλύτερες ταινίες της προηγούμενης χρονιάς που βγαίνει κάπως καθυστερημένα στις ελληνικές αίθουσες. Μην τη χάσετε. (2/4)
Child 44 του Ντανιέλ Εσπινόζα με τους Τομ Χάρντι, Νούμι Ράπας, Γκάρι Όλντμαν, Τσαρλς Ντανς, Βενσάν Κασέλ, Πάντι Κονσιντάιν Αναμένεται να είναι το θρίλερ της χρονιάς. Θεϊκό καστ και σενάριο βασισμένο σε ένα από τα πιο διαβασμένα μπεστ σέλερ. Μένει να δούμε αν θα τα καταφέρει ο Ντάνιελ Εσπινόζα (“Safe House”). Η ταινία διαδραματίζεται στη Σοβιετική Ένωση την εποχή του Στάλιν, όταν ένας πράκτορας της MGB σε δυσμένεια αποστέλλεται για να διερευνήσει μια σειρά από δολοφονίες παιδιών - μια υπόθεση που αρχίζει να συνδέεται με την κορυφή της ηγεσίας του κόμματος. (16/4)
Γυναίκα από Χρυσό / Woman in Gold του Σάιμον Κέρτις με τους Έλεν Μίρεν, Ράιαν Ρέϊνολντς, Ντάνιελ Μπριλ, Τσαρλς Ντανς, Κέιτι Χολμς O αγώνας μιας εβραίας μετανάστριας ενάντια στην αυστριακή κυβέρνηση, με στόχο την επανάκτηση της οικογενειακής της περιουσίας, που λεηλάτησαν οι Ναζί. Βασισμένο στην αληθινή ιστορία της Μαρίας Άλτμαν, επικεντρώνει σε μια από τις χιλιάδες ανοιχτές πληγές που βαραίνουν πάνω από την Γερμανία για τα εγκλήματα των Ναζί πριν και κατά τη διάρκεια του Β'Παγκοσμίου πολέμου. Η ταινία προβλήθηκε στο forum του 65ου Φεστιβάλ Βερολίνου 2015. Η Μαρία Άλτμαν, μπήκε σε έναν τεράστιο δικαστικό αγώνα που έφτασε μέχρι το Ανώτατο Δικαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών, για την επιστροφή πέντε πινάκων του Γκούσταβ Κλιμτ, ανάμεσά τους και το περίφημο πορτραίτο της θείας της Άλτμαν, της Αντέλε Μπλοχ-Μπάουερ, που πλέον όλοι το ήξεραν σαν «Η γυναίκα από χρυσάφι». Οι πέντε πίνακες βρίσκονταν στην Βιέννη στις αίθουσες του Μπελβεντέρε. Ξεκίνησε τον αγώνα σε αμερικανικό έδαφος, έχοντας στο πλάι της τον δημοσιογράφο Χούμπερτους Τσέρνιν. (30/4)
Anarchy / Cymbeline του Μάικλ Αλμερέιντα με τους Ίθαν Χοκ, Εντ Χάρις, Μίλα Γιόβοβιτς, Τζον Λεγκουιζιάμο Μια δυνατή ιστορία ενός πολέμου ανάμεσα σε διεφθαρμένους αστυνομικούς και μιας παράνομης συμμορίας μοτοσυκλετιστών. Ο επικεφαλής της υπόθεσης για τα ναρκωτικά οδηγείται σε απεγνωσμένα μέτρα. Ο σκηνοθέτης δεν έχει να επιδείξει καμιά ιδιαίτερη ικανότητα μέχρι τώρα αλλά η εταιρεία παραγωγής του έχει εμπιστευτεί ένα καραμπινάτο καστ στο οποίο δύσκολα αντιστέκεσαι. (23/4)
Mad max: Ο Δρόμος της Οργής Mad max: Fury Road του Τζορτζ Μίλερ με τους Τομ Χάρντι, Σαρλίζ Θέρον Ένα από τα πιο αργοπορημένα κινηματογραφικά σίκουελ ever. Τριάντα χρόνια μετά την τρίτη ταινία της σειράς και τριάντα έξι μετά από την πρώτη, ο Τζορτζ Μίλερ σκηνοθετεί το τέταρτο “Mad Max” του με τον ήρωά του να εξακολουθεί να πιστεύει πως ο καλύτερος τρόπος να επιβιώσεις είναι να περιπλανιέσαι μόνος. Θα αποφασίσει, όμως, να ακολουθήσει μια ομάδα που προσπαθεί να δραπετεύσει από ένα Οχυρό που το διοικεί ένας διεστραμμένος τύραννος, από τον οποίο και έκλεψαν κάτι αναντικατάστατο. Το κυνηγητό ξεκινά στην (wasteland) Άγονη Γη. Το σκεπτικό θυμίζει αρκετά την καλύτερη ταινία της σειράς, το Mad Max 2, μια ταινία σταθμό στις ταινίες του είδους. Δύσκολος στόχος για να ξεπεραστεί. Α και να μην το ξεχάσω: ο Μελ Γκίμπσον γέρασε, ζήτω ο Τομ Χάρντι. Δεν χάνεται με τίποτα. (16/5) Μαχητές των Δρόμων 7/ Fast & Furious 7 του Τζέιμς Γουάν με τους Τζέισον Στέιθαμ, Ντουέιν Τζόνσον, Βιν Ντίζελ, Μισέλ Ροντρίγκεζ, Πολ Γουόκερ, Κερτ Ράσελ, Τζιμόν Χούνσου H έβδομη ταινία του δημοφιλούς franchise βρίσκει όλη την παρέα, ένα χρόνο μετά, να έχουν επιστρέψει στις ΗΠΑ, σε μια ήρεμη, συντροφική ζωή, μετά την μεγάλη τους κόντρα με τον Όουεν Σο στο έκτο κεφάλαιο. Σε αυτή τη νέα περιπέτεια ωστόσο, ο αδερφός του Όουεν Σο επιστρέφει για να πάρει εκδίκηση. Και εκεί ξεκινάει η δράση. Και οι καταδιώξεις με γρήγορα πειραγμένα αυτοκίνητα για τις οποίες αγαπήθηκε η σειρά. Ο Πολ Γουόκερ, στην τελευταία του ερμηνεία που δεν ολοκληρώθηκε αφού σκοτώθηκε ενώ ήταν ακόμη στα γυρίσματα. Για τη συνέχεια επιστρατεύτηκαν ως ντουμπλέρ οι δυο αδελφοί του Πολ. (2/4)
Οι Εκδικητές: H Εποχή του Ultron / Avengers: Age of Ultron του Τζος Γουέντον με τους Σκάρλετ Γιόχανσον, Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ, Κρις Χέμσγουορθ, Κρις Έβανς, Τζέρεμι Ρένερ, Μαρκ Ραφάλο, Σάμιουελ Λ. Τζάκσον, Πολ Μπέτανι, Στέλαν Σκάρσγκαρντ, Ντον Τσιντλ Η παρέα της Νατάσα Ρομανόφ (Σκάρλετ Γιόχανσον), του Θορ (Κρις Χέμσγουορθ), του Τόνι Σταρκ (Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ), του Κάπταιν Αμέρικα (Κρις Έβανς), του Χαλκ (Μαρκ Ράφαλο) και του Χόκαϊ (Τζέρεμι Ρένερ) σε νέες περιπέτειες. Μετά την καταστροφή της S.H.I.E.L.D., ο Τόνι Σταρκ σχεδιάζει ένα πρόγραμμα με ειρηνικό σκοπό, δημιουργώντας τον Ούλτρον, ένα εξελιγμένο ρομπότ που, όμως, σύντομα σηκώνει μπαϊράκι και στρέφεται εναντίον της ανθρωπότητας. Τη Λόλα απ΄τη φωτιά ποιος θα την βγάλει; Μα φυσικά οι Εκδικητές με την προσθήκη άλλων δυο ηρώων του Κουίκσιλβερ και της Σκάρλετ Γουίτς. (30/4)
Νυχτερινή Καταδίωξη / Run All Night του Ζομ Κολέ Σερά με τους Λίαμ Νίσον, Εντ Χάρις, Τζένεσις Ροντρίγκεζ, Βίνσεντ Ντ' Ονόφριο Ένας βιρτουόζος εκτελεστής του Μπρούκλιν, παλαιότερα γνωστός και ως «νεκροθάφτης», βρίσκεται σε δύσκολη θέση, καθώς ο καλύτερός του φίλος και αφεντικό της μαφίας αρχίζει και πληρώνει τα λάθη του παρελθόντος. Συγχρόνως, ένας επίμονος ντετέκτιβ βρίσκεται στα χνάρια του και ο γιος του, τον οποίο έχει εγκαταλείψει χρόνια πριν, γίνεται στόχος δολοφονίας. Παιχνιδάκι όλα αυτά για τον (υπερ)ήρωα Λίαμ Νίσον που φαίνεται να καθιερώνεται στο είδος της καθαρόαιμης περιπέτειας δράσης. (12/4)
9
Απρίλιος 2015
Ξυπόλυτος στην άσφαλτο 37
Έτσι κι αλλιώς, σκέφτομαι μασώντας στοχαστικά μια παρανυχίδα, θα πάω σ’ αυτές τις συφοριασμένες «Δούλες» - που δεν θα είναι ακριβώς οι «Δούλες» του Ζενέ, σπεύδει να
Ένας θεατρικός συγγραφέας περπατά μόνος...
μου ξεκαθαρίσει η Φρίντα, αλλά μια άσκηση πάνω στις «Δούλες» του Ζενέ, δήλωση που με αποσβολώνει ακόμα περισσότερο. Για να μην πληρώσουμε δικαιώματα, καταλαβαίνεις.
ΛΕΞΕΙΣ: ΑΚΗΣ ΔΗΜΟΥ
Καταλαβαίνω; Δεν είμαι σίγουρος. Το μόνο που καταλαβαίνω είναι ότι, αν δεν πάω, η Φρίντα θα με επικηρύξει ως εχθρό των προσπαθειών της, που (επιμένει να πιστεύει ότι) ταυτίζονται με τις προσπάθειες του ελληνικού θεάτρου, το οποίο, μέσα σ’ αυτό το ασυνάρτητο, ασύντακτο και χαοτικό παρόν που βράζουμε όλοι, το υπηρετούν αναρίθμητες ευκαιριακές θεατρικές ομάδες, σε αναρίθμητους μη θεατρικούς χώρους, με αναρίθμητους μη
χειροκροτήματα
Δ
θεατρικούς όρους. Απλήρωτοι, ανασφάλιστοι, απαίδευτοι. Εκπαιδευόμαστε, άλλωστε, εδώ και καιρό να μαθαίνουμε ότι δεν είναι απαραίτητη η εκπαίδευση στο θέατρο, σημα-
εν έχω καταλάβει πολλά ακό-
αφού, το ξέρω, αν συνεχίσω την κουβέντα θα μαλώσουμε. Θα μου πει ότι την ειρωνεύομαι, ότι
σία έχει να ‘χεις προπληρώσει εγκαίρως τη
μα από το έργο αλλά είμαι σε
αρκετά με τον σκεπτικισμό μου, ότι τώρα είναι ώρα για δράση και, εν πάση περιπτώσει, δεν κατα-
συνδρομή σου στα Μέσα (και οι μικρές έχουν
καλό δρόμο, λέει η Φρίντα,
λαβαίνει γιατί σαμποτάρω έτσι κυνικά μια ποιοτική προσπάθεια. Θα της απαντήσω ότι το επίθετο
κάτι άκρες σε δυο τρία ραδιόφωνα).
ξεπλένοντας ένα μπρόκολο
«ποιοτικός» μ’ ανατριχιάζει (έχει καταντήσει, εξάλλου, κενό νοήματος) κι ότι η δράση δεν απο-
κάτω απ’ τη βρύση και ραντίζοντας τη γύρω
κλείει ούτε τη σκέψη ούτε τη γνώση, αντιθέτως τις προϋποθέτει. Ούτε είναι αρκετή η ορμή και η
Κάθομαι στην πόρτα της κουζίνας και αναρω-
περιοχή σαν το εν Ιορδάνη. Πάντως είναι γε-
τόλμη, χρειάζεται -τι να λέμε τώρα - και μια κάποια μελέτη (λέξη η οποία ανατριχιάζει τη Φρίντα).
τιέμαι αν η Φρίντα ξέρει ή, έστω, υποψιάζεται
ρός συγγραφέας ο Ζενέ, δεν είναι; Η ερώτη-
Κι ότι για να βρεθείς πάνω σε μια σκηνή και να αναγκάσεις και τους άλλους να (πληρώσουν για
το ελάχιστο απ’ όλ’ αυτά. Κι αν θα καταλάβει
ση πέφτει στο μωσαϊκό της κουζίνας και σκά-
να) σε δουν δεν αρκεί μόνο η φιλοδοξία σου, χρειάζεται και στόχος μια στάλα ευρύτερος από
κάτι μετά την «άσκηση πάνω στις Δούλες του
ει χωρίς ήχο. Αν είχα κουράγιο (και κέφι), θα
το «να βρούμε ένα έργο με δυο τρία πρόσωπα…» (κι αν δεν βρούμε, να κοψοράψουμε επιπόλαια
Ζενέ» ή θα παραμείνει συνδεδεμένη με το σύ-
της έλεγα ότι οι «γεροί» συγγραφείς θέλουν
ένα με περισσότερα). Χρειάζεται ένα βάσανο κι ένας μόχθος, μια αγωνία βαθύτερη που έχει να
μπαν της λησμονιάς σ’ αυτήν την χιλιοταλαι-
και “γερούς” ηθοποιούς. Δεν παίζονται έτσι οι
κάνει με αδιάκοπες ανασκαφές για να συνδεθείς μ’ ό,τι υπήρξε πριν από σένα και να συντονιστείς
πωρημένη από λογής οπισθοδρομήσεις πόλη,
«Δούλες», επειδή τρία (συμπαθητικά κατά τα
μ’ ό,τι συμβαίνει ταυτόχρονα με σένα τριγύρω. Χρειάζεται ένας διαρκής έλεγχος των κινήτρων
όπου διάφοροι μιλούν ανέμελα για «θεατρι-
άλλα) κορίτσια, άρτι αποφοιτήσαντα από μια
σου (μπορώ να ζήσω χωρίς το θέατρο; Έχω πράγματι κάτι να πω μέσα απ’ αυτό;), χρειάζεται (πες
κή άνθιση» πλαστογραφώντας συστηματικά
Δραματική, αποφάσισαν να συνεταιριστούν
το, επιτέλους!) ταλέντο και γερό ένστικτο για να επιχειρήσεις (αν είναι) το άλμα τη σωστή στιγμή
αυτό που πραγματικά συμβαίνει, δοκιμά-
προς επιφοίτηση των κατοίκων της πόλης.
κάνοντας σκόνη όλα τα βολικά άλλοθι που κατά καιρούς ξεφουρνίζουμε (μέχρι πότε θα επικα-
ζοντας τις αντοχές ενός εξ ορισμού μικρού
Αλλά δεν έχω κουράγιο (ούτε κέφι). Έχω
λούμαστε τη ρημαδοκρίση για να δικαιολογήσουμε την ευκολία των επιλογών μας;).
κοινού και αναγορεύοντας σε φρέσκο εκείνο που έχει εν τη γενέσει του ψιλομουχλιάσει.
μόνο ένα βασανιστικό πονοκέφαλο, που τα θεατρικά σχέδια της Φρίντας τον εντείνουν.
Θα της απαντούσα επίσης, τώρα μάλιστα που ο πονοκέφαλός μου δείχνει να υποχωρεί, ότι
Καταπίνω βουβός στη ζούλα δυο ντεπόν,
αυτό που πλασάρεται εδώ και καιρό συστηματικά και, όχι λίγες φορές, με αναίδεια, ως εύκολο
Στο μεταξύ, τόση ώρα, το μπρόκολο έχει πα-
παίρνω διακριτικά το μπρόκολο - αγιαστούρα
(να γράψεις, να παίξεις, να σκηνοθετήσεις) στην πραγματικότητα είναι ένας μικρός Γολγοθάς
ραβράσει, σκατά θα βγει το ογκραντέν.-
απ’ τα χέρια της και το ρίχνω στην κατσαρό-
που οφείλεις να τον ανεβαίνεις μ’ ανοιχτά μάτια κι όχι τυφλωμένος από τις αντανακλάσεις του
λα. Συγκατάβαση - παύση.
ναρκισσισμού σου. Δεν κερνάει εύκολα σοκολατάκια η Μούσα και, το πιο βέβαιο, δεν κερνάει
*H εικόνα είναι από την παράσταση “Οι Δού-
τον καθένα. Δεν μιλάμε εδώ για μια μοναχική πτήση στον θολό ορίζοντα της άγνοιάς σου αλλά
λες” που ανέβηκε πέρυσι το καλοκαίρι στη Νέα
Κρίμα, λέω, να κόψω τη φόρα της. Στο κάτω
για συνεχείς, όλο και πιο μακρινές αναχωρήσεις με όλο το πλήρωμα σε ετοιμότητα προς μια κα-
Υόρκη με τις Κέιτ Μπλάνσετ και Ιζαμπέλ Υπέρ,
κάτω, είναι η πρώτη φορά που δείχνει δοσμέ-
τεύθυνση που δε φτάνει να την ονειρεύεσαι, πρέπει και να μπορείς να τη χαράξεις. Καμία σχέση
σε σκηνοθεσία Μπενεντικτ Άντριους και σε δι-
νη κάπως σε κάτι - κρίνοντας κι απ’ το πάθος
δηλαδή με ξεπατικωτούρες και λόγια που απλώς εκφωνούνται χωρίς βάρος.
ασκευή Άντριου Άπτον (εικόνα: Λίζα Τομασέτι)
της στο μούλιασμα του μπρόκολου - αν εξαιρέσουμε μερικές αλήστου μνήμης παιδικές
Αλλά σωπαίνω, όπως σωπαίνω συχνά όταν δεν θέλω να στενοχωρήσω κάποιον, παρόλο που
παραστάσεις, στις οποίες κατά καιρούς εμφα-
ξέρω ότι, πολλές φορές, είναι ευλογία να βρεθεί κάποιος στο δρόμο σου πρόθυμος να σε στε-
νίζεται. Συνεχίζω, λοιπόν, να κάνω τουμπεκί,
νοχωρήσει για να πας παρακάτω.
10
Η άνωθεν της Εγνατίας Θεσσαλονίκη
ΛΕΞΕΙΣ: ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ, ΚΥΑ ΤΖΗΜΟΥ, ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΟΥΛΑΣ ΕΙΚΟΝΕΣ: ΕΛΕΝΗ ΒΡΑΚΑ, ΑΓΓΕΛΟΣ ΖΥΜΑΡΑΣ, ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ, ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΙΜΠΡΕΣ
Ξανακοιτώντας την ιστορία και το παρόν της ευρύτερης περιοχής γύρω από την Αρχαία Αγορά.
#201
11
Απρίλιος 2015
Η περιοχή φωτογραφημένη από το μιναρέ του ναού της Αγίας Σοφίας το 1900. Από το βιβλίο 'Η Δύση της Ανατολής', εκδ. ΜΙΕΤ.
Η πλατεία Αρχαίας Αγοράς στη δεκαετία του '60.
Η γειτονιά άνωθεν του Γιώργου Τούλα Στα παιδικά μου χρόνια πάρα πολλοί άνθρωποι αστικής καταγωγής που γνώριζα, φίλοι των γονιών μου, συγγενείς μας, οικογενειακός κύκλος, έμεναν στην περιοχή άνωθεν της Εγνατίας και μέχρι τις παρυφές της οδού Ολυμπιάδος. Άνθρωποι που είχαν τον τρόπο τους, νοικοκύρηδες, μορφωμένοι που αγαπούσαν ιδιαίτερα το κέντρο της πόλης ζούσαν σε πολυκατοικίες διατηρητέες, σε οικοδομές μεταγενέστερες του εξήντα, τα μπαλκόνια τους είχαν θέα σε θερινά σινεμά της γειτονιάς, ο περίπατος τους ήταν ανάμεσα σε μνημεία και μια ανάσα από τα μαγαζιά της αγοράς. Στα χρόνια της ευδαιμονίας πολλοί έφυγαν για ακριβά προάστια, η ανθρωπογεωγραφία της περιοχής άλλαξε, πολλά σπίτια άλλαξαν χέρια. Τα μικρότερα νοικιάστηκαν σε φοιτητές, ιδανικά καθώς γειτνιάζουν με το Πανεπιστήμιο, εσωτερικοί μετανάστες τη διάλεξαν γιατί είχαν πέσει εκεί οι τιμές των ακινήτων και οι πρώτοι ξένοι εγκαταστάθηκαν εκεί. Με τον ερχομό της κρίσης οι γειτονιές πάνω από την Εγνατία άρχισαν να αλλάζουν και πάλι. Πέριξ της Ρωμαϊκής αγοράς κοινότητες μεταναστών εγκαταστάθηκαν σε υπόγεια, στην Κασσάνδρου τα καλοκαίρια έβγαζαν τα τραπεζάκια τους στο πεζοδρόμιο ή κάθονταν κάτω, άνθρωποι που βρέθηκαν εδώ από πρώην σοβιετίες απολαμβάνοντας το δημόσιο χώρο. Τα λιγοστά πάρκα γύρω από τα μνημεία φιλοξένησαν γλώσσες πολλές. Τα τελευταία χρόνια το πράγμα αλλάζει και πάλι. Έχω πάλι φίλους και γνωστούς που διάλεξαν αυτή τη γειτονιά συνειδητοποιημένα για τόπο κατοικίας τους. Την πιο όμορφη γειτονιά του κέντρου. Όπου διασώζονται
κτίρια σπουδαία. Πιο πολλά από οπουδήποτε αλλού. Στον άξονα Φιλλίπου-ΙασωνίδουΟλύμπου-Ίωνος Δραγούμη συναντά κανείς κτίρια που δικαιώνουν το παρελθόν της Θεσσαλονίκης. Πολλά από αυτά ρημάζουν λόγω έλλειψης ρευστού. Μια σειρά γκαλερί, αρχιτεκτονικά γραφεία, πολυχώροι, καταστήματα σχεδιασμού αντικειμένων, στιλάτα καφέ, εστιατόρια εκπληκτικής κουζίνας, μπαρ, που η μουσική και η διακόσμηση τους δεν συναντιέται πουθενά στο κέντρο, χάραξαν σε μια μυστική συμφωνία το νέο πρόσωπο της γειτονιάς. Που διαθέτει ποιότητα, ευκολία πρόσβασης στο γίγνεσθαι του κέντρου, αισθητική και μια μίξη πληθυσμών που θυμίζει τον παλιό εαυτό της πόλης. Συνύπαρξη. Μια γειτονιά που έχει και προβλήματα. Έχει μια μεγάλη και ατυχή κατά τη γνώμη μου ανάπλαση, της περιοχής του άξονα της Αριστοτέλους πίσω από το άγαλμα του Βενιζέλου που συγκεντρώνει μια νέα μικροεγκληματικότητα, λόγω της απόγνωσης, έχει έλλειψη πρασίνου και πάρκων, έχει έλλειψη σχεδιασμού του μέλλοντός της. Η άνωθεν της Εγνατίας Θεσσαλονίκη αναπτύσσεται και επιστρέφει χάρη στις προσπάθειες των νέων κατοίκων της που επιλέγουν την επιστροφή στο κέντρο αφήνοντας πίσω τα προάστια και ζωντανεύοντας τον οικιστικό ομφαλό της πόλης με νέο αίμα. Τώρα απομένει η ανάδειξή του... Η εβραϊκή συνοικία Ρόγκος, η μεγάλη πυρκαγιά, το σχέδιο Εμπράρ και η περίφημη Πλατεία Δικαστηρίων. της Κύας Τζήμου Εγνατία οδός. Ο δρόμος που κουβαλάει την ιστορία της πόλης από την ελληνιστική, τη βυζαντινή, τη ρωμαϊκή, την οθωμανική αλλά
και τη σύγχρονη εποχή. Ο παλιός κεντρικός άξονας της πόλης οριοθετεί δυο κόσμους και χωρίζει σήμερα την πόλη στα δύο. Βόρεια και νότια της Εγνατίας. Πολύβουη, γεμάτη λαϊκά καταστήματα, ξενοδοχεία και μνημεία σήμερα, η λεωφόρος ασφυκτιά πίσω απ΄τις λαμαρίνες του μετρό που κρατά την περιοχή σε ομηρία εδώ και 7 χρόνια. Περιμένοντας την ανάδειξη της ιστορίας της, προς το παρόν βρίσκεται στο έλεος των καθυστερήσεων του Μετρό στον περίφημο Σταθμό Βενιζέλου, που αναμένει την αποπεράτωσή του σε συνδυασμό με την ανάδειξη των σημαντικών αρχαιολογικών ευρημάτων που περιλαμβάνουν τμήμα της Μέσης Οδού, όπως ονομαζόταν η λεωφόρος που διέσχιζε το κέντρο της Θεσσαλονίκης από τον 4ο αιώνα μ.Χ. (πιθανόν και παλαιότερα και ίσως να συμπίπτει με την αρχαία Εγνατία, σύμφωνα με κάποιους αρχαιολόγους). Στο τέλος του 15ου αι. εγκαθίστανται άνωθεν της Εγνατίας, στην περιοχή της σημερινής αρχαίας αγοράς οι εκδιωγμένοι Ισπανοεβραίοι (σεφαραδίτες), οι οποίοι και παραμένουν εκεί μέχρι την πυρκαγιά. Εκεί τοποθετείται η πιο πυκνοκατοικημένη εβραϊκή συνοικία, η συνοικία Ρόγκος. Η σημερινή οδός Χαλκέων ονομαζόταν οδός Ρόγκος και εκεί βρίσκονταν πλήθος χαλκωματάδικα. Το κομμάτι της πόλης βόρεια της Εγνατίας, από τον Βαρδάρη μέχρι την Ιασονίδου και μέχρι την Αγίου Δημητρίου στα βόρεια, μετρά ελάχιστα κτίρια που χρονολογούνται από πριν το 1917, τη χρονιά της μεγάλης Πυρκαγιάς. Η φωτιά ξεκίνησε από την Ολυμπιάδος στις 18/8 (5/8 με το παλιό ημερολόγιο παραμονή του Σωτήρος) και οι άνεμοι την έστειλαν προς τα νότια της πόλης. Πέρασε την Πλατεία Διοικητηρίου και κατηφόρισε προς τον
Φραγκομαχαλά. Ένα δεύτερο μέτωπο έκαψε τον Άη Δημήτρη και κατέβηκε μέχρι την Παραλία, παρακάμπτοντας την Αγία Σοφία και προχωρώντας νοτιοανατολικά έφτασε μέχρι την Ιπποδρομίου. Σε λιγότερο από δυο 24ωρα η μισή πόλη κάηκε. 10.000 καμμένα σπίτια, 73.000 άστεγοι εκ των οποίων οι 52.000 Εβραίοι (έκθεση Γ. Νεχαμά, 1920). Συναγωγές, ξενοδοχεία, το Δημαρχείο στην Ίωνος Δραγούμη, ζαχαροπλαστεια, κινηματογράφοι, βυζαντινές εκκλησίες παραδόθηκαν στις φλόγες. Οι άστεγοι μεταφέρθηκαν σε προσωρινά καταλύματα και σε επτά οικιστικά συγκροτήματα που κατασκευάζονται εκτός ιστορικού κέντρου με τη βοήθεια των συμμαχικών στρατευμάτων, του δήμου και φιλανθρωπικών οργανώσεων. Η πυρκαγιά όμως πέρα από την φρίκη που άφησε πίσω της και τον εκτοπισμό των εβραίων από την περιοχή πρόσφερε και μια ευκαιρία να σχεδιασθεί και να ανοικοδομηθεί η πυρίκαυστη ζώνη που στο μεγαλύτερο μέρος της ήταν οικοδομημένη με -άναρχα τοποθετημέναεβραϊκά φτωχόσπιτα. Η ανθρωπογεωγραφία της περιοχής, βέβαια, αλλάζει οριστικά μετά το 1922 και την έλευση των προσφύγων. Το φιλόδοξο νέο σχέδιο της πόλης, που συντάχθηκε από διεθνή επιτροπή Εμπράρ προέβλεπε τη δημιουργία ενός μνημειακού άξονα, στη δυτική πλευρά της πυρίκαυστης ζώνης, που θα ξεκινούσε από την περιοχή της παραλίας με μία πλατεία, τη σημερινή πλατεία Αριστοτέλους, θα συνέχιζε με μια μεγάλη οδό, τη σημερινή οδό Αριστοτέλους και θα κατέληγε και πάλι σε μια μεγάλη πλατεία, μεταξύ Εγνατιας και Φιλίππου , την σημερινή πλατεία Αρχαίας Αγοράς. Η παλιά χάραξη της Αριστοτέλους θα συνέχιζε μέχρι την εκκλησία του Αγίου Δημητρίου, ως μια
12
#201
Τα λουτρά Μπέη Χαμάμ, στις αρχές του 20ου αιώνα. μεγάλη οδός με δενδροστοιχίες, συντριβάνια, αγάλματα και κήπους. Στην Πλατεία άνωθεν της Εγνατίας θα ανεγείρονταν κτίρια δυτικής μεγαλοπρέπειας για να στεγάσουν τις διοικητικές υπηρεσίες της Θεσσαλονίκης, μεταξύ αυτών τα Δικαστήρια και το νέο Δημαρχείο Θεσσαλονίκης, το οποίο θα κατασκευαζόταν σε οικόπεδο ακριβώς επάνω από την Εκκλησία Χαλκέων. Δίπλα τους η Παναγία Χαλκέων και το Μπέη Χαμάμ που διασώθηκαν από την Πυρκαγιά θα υπογράμμιζαν το πολυπολιτισμικό παρελθόν της πόλης. Διευρύνσεις προγραμματίζονται σε τρεις βασικές αρτηρίες: την Βενιζέλου, την Εγνατία και την Αγίου Δημητρίου. Σημαντικές παρεμβάσεις προβλέπονται και στην περιοχή της Αχειροποίητου , όπου ελευθερώνονται οι γύρω χώροι και διαμορφώνονται πλατείες. Πριν την πυρκαγιά οι ελεύθεροι χώροι άνωθεν της Εγνατίας κυμαίνονταν μεταξύ 15 και 18,5% (κάτω απ΄την Εγνατία το ποσοστό ανέβαινε στο 30%). Στο σύνολο της πόλης εντός των τειχών οι ελεύθεροι χώροι δεν ξεπερνούσαν το 20% ενώ με το σχέδιο Εμπράρ, η επιφάνεια τους θα φτάνει το 40%. Για αρκετές δεκαετίες η περιοχή της Αρχαίας Αγοράς παραμένει αδόμητη και ονομάζεται Πλατεία Δικαστηρίων αναμένοντας την εφαρμογή του σχεδίου Εμπράρ. Εκεί στήθηκε μία λαχαναγορά, με προσωρινά ξύλινα παραπήγματα που αποτελούσε ταυτοχρόνως και προσφυγική συνοικία από το 1922 και μετά. Το νότιο τμήμα, της λεγόμενης πλατείας Δικαστηρίων, με πρωτοβουλία του Δήμου, κατά τη δεκαετία του 1930 μετατράπηκε σε ένα μικρό πάρκο με θάμνους. Ο σημερινός χώρος της Αρχαίας Αγοράς παρέμεινε ανοιχτός, καλυμμένος με χώμα, με ευκαιριακές χρήσεις, όπως εφήμερα μικρά λούνα παρκ ή χρησίμευε σαν χώρος στρατιωτικών ασκήσεων. Στα χρόνια της γερμανικής κατοχής ο σημερινός αρχαιολογικός χώρος χρησιμοποιήθηκε ως στρατόπεδο συγκέντρωσης Πολωνών αιχμαλώτων. Στο τέλος της δεκαετίας του 1950, με την εμφάνιση των πρώτων πολυκατοικιών, την κατάργηση του τραμ και το Μονοπώλιο του ΟΑΣΘ στην αστική συγκοινωνία, ο χώρος μετατρέπεται σε αφετηρίες λεωφορείων. Το ζήτημα του Δικαστικού Μεγάρου ανακινήθηκε ξανά το 1956. Με τις πρώτες εκσκαφές ήρθαν στο φως ευρήματα της Ρωμαϊκής Αγοράς (φόρουμ) που χρονολογείται από τον 2ο-3ο αιώνα μ. Χ. Στα χρόνια που μεσολάβησαν από το 1960 μέχρι το 1969 έγινε ένας αγώνας, από πλευράς Αρχαιολογικής Υπηρεσίας, για τη διάσωση του χώρου και τη ματαίωση της ανέγερσης των Νέων Δικαστηρίων. Η πόλη οφείλει τη διάσωση του μεγαλύτερου ανοι-
κτού αρχαιολογικού χώρου της, στον τότε Έφορο Αρχαιοτήτων, Φώτη Πέτσα, ο οποίος είχε στο πλευρό του τέσσερις εφημερίδες της εποχής (« Μακεδονία», «Θεσσαλονίκη», «Ελληνικό Βορρά» και «Βήμα» ) και πολλές σημαντικές προσωπικότητες από τον πνευματικό κόσμο της πόλης. Το 1969 ο χώρος κηρύσσεται αρχαιολογικός και με απόφαση του δημοτικού συμβουλίου, δημοσιευμένη σε ΦΕΚ, μετονομάζεται από Πλατεία Δικαστηρίων σε Πλατεία της Αρχαίας Αγοράς. Παρόλα αυτά η πλατεία εξακολούθησε για πολλές δεκαετίες ακόμη να αναφέρεται στις ταμπέλες των λεωφορείων με το «στοιχειωμένο” όνομα της Πλατείας Δικαστηρίων μέχρι που ο Δήμος Θεσσαλονίκης, από το 2003, μετονόμασε επισήμως άλλη μία φορά την πλατεία ως «Πλατεία Αρχαίας Αγοράς», ενώ ενήργησε για την απομάκρυνση των αφετηριών των λεωφορείων του ΟΑΣΘ από τον χώρο της οδού Φιλίππου. Οι εργασίες διαμόρφωσης και ανάδειξης της Αγοράς ολοκληρώθηκαν το 2010, εγκαινιάζοντας και ένα μοντέρνο υπόγειο μουσείο στο χώρο της. Στα δυτικά της Πλατείας της Αρχαίας Αγοράς ανοικοδομήθηκε το 1928 το συγκρότημα του Μπιτ Μπαζάρ που παραχωρήθηκε στους πρόσφυγες, από τον Οικοδομικό Συνεταιρισμό Προσφύγων Θεσσαλονίκης, και εγκαινιάστηκε από τον ίδιο τον Βενιζέλο. Χτίζονται εκεί διώροφα κτίρια που οι επάνω τους όροφοι ήταν κατοικίες και τα ισόγειά τους εμπορικά μαγαζάκια. Το όνομά του σημαίνει «Αγορά της ψείρας», όνομα που προήλθε από τα παλιά ρούχα που πωλούνταν στα καταστήματα και τα οποία
ήταν γεμάτα ψείρες. Εδώ και σχεδόν εννιά δεκαετίες και μέχρι και σήμερα στην περιοχή, στην οδό Τοσίτσα, λειτουργεί η μοναδική αγορά παλαιοπωλείων στη πόλη που δυστυχώς παρακμάζει. Στο κέντρο της υπάρχει μια περίκλειστη πλατεία με έξι στοές με εξόδους στις οδούς Τοσίτσα και Oλύμπου. Η φθορά του χρόνου είναι ολοφάνερη στο κτίσμα. Μια προσπάθεια επανάκαμψης θα ήταν η μετατροπή της Τοσίτσα σε πεζόδρομο. Το Μπίτ Μπαζάρ πρέπει να το ανακαλύψεις στα στενά, αλλά τα τελευταία χρόνια είναι ένας δημοφιλής προορισμός για τους φοιτητές της πόλης, με πολλά όμορφα μαγαζιά, καφέ, μπαράκια και μεζεδοπωλεία να ανοίγουν στην περιοχή.
Μνημεία και σημαντικά κτίρια Πειραματικό σχολείο Το Πειραματικό Σχολείο του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης ιδρύθηκε το 1929 για την θεωρητική και πρακτική παιδαγωγική μόρφωση των φοιτητών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, γι΄αυτό και τελεί από τότε (μέχρι σήμερα) υπό την εποπτεία του Α.Π.Θ. Το κτίριο του σχολείου σχεδιάστηκε από τον αρχιτέκτονα Δημήτρη Πικιώνη. Έχει χαρακτηριστεί διατηρητέο έργο τέχνης και είναι από τα λίγα κτίρια εκείνης της εποχής που συνδύασε τη σύγχρονη με την παραδοσιακή μακεδονίτικη αρχιτεκτονική, τη στιγμή που στην πόλη μετά την πυρκαγιά του 1917 επικράτησε ο
13
Απρίλιος 2015
εκλεκτικισμός. Πρωτολειτούργησε το 1934. Έμεινε σταθερά προσανατολισμένο στον προοδευτικό δημοτικισμό που υποστήριζε ο ιδρυτής του και πρώτος επόπτης καθηγητής του, Αλέξανδρος Δελμούζος. Το 1956 βραβεύτηκε από την Unesco ως ένα από τα καλύτερα σχολεία του δυτικού κόσμου. Οι Μαγεμένες Στην Αρχαία αγορά υπήρχε μια διπλή συστοιχία κιόνων. Στον επάνω όροφο της συστοιχίας οι κίονες ήταν τέσσερις και τετράγωνοι και ο καθένας είχε σκαλισμένα δυο ειδώλια, σύνολο οκτώ. Η Στοά των ειδώλων όπως αποκαλούνταν επίσης, βρισκόταν πίσω από το Μπέη Χαμάμ. Τα αγάλματα αυτά ήταν της Μαινάδας, του Διονύσου, της Αριάδνης, της Λήδας και του Γανυμήδη, του Διόσκουρου, της Αύρας και της Νίκης. Οι Έλληνες τις έλεγαν Είδωλα, οι Εβραίοι τις αποκάλεσαν οι Μαγεμένες (las incantadas στα ισπανοεβραϊκά) και οι Τούρκοι Σουρέτι Μιλιέτ. Οι Μαγεμένες μεταφέρθηκαν στο μουσείο του Λούβρου το 1864 από τον
Γάλλο παλαιογράφο Εμμανουέλ Μιλέρ, που τα αγόρασε από την τουρκική κυβέρνηση λες και ήταν ιδιωτική περιουσία. Η προσπάθεια του δήμου να επιστραφούν στην πόλη,τουλάχιστον τα εκμαγεία τους, δεν ευοδώθηκε. Με το ίδιο συγκρότημα ίσως σχετίζεται και η κρήνη που βρίσκεται σε χαμηλό βάθος ακριβώς μπροστά απ΄το Μπέη Χαμάμ στην άκρη της Εγνατίας. Αλκαζάρ - Λουτρά Χαμζά Μπέη Το Χαμζά Μπέη Τζαμί, που βρίσκεται μπροστά από το Παλιό Δημαρχείο και απέναντι από το έτερον ισλαμικό μνημείο, το Μπεζεστένι, χτίστηκε στα 1467 (επί του σουλτάνου Μουράτ Β') από την κόρη του στρατιωτικού διοικητή Χαμζά Μπέη, Χαφσά Χατούν, με σκοπό την χρήση του ως Μετζίτ, δηλαδή μικρό συνοικιακό τέμενος χωρίς μιναρέ. Αυτή τη στιγμή θεωρείται το μεγαλύτερο σωζόμενο τζαμί που βρίσκεται σε ελληνικό έδαφος και εκτείνεται σε συνολική έκταση 1150 τ.μ. ενώ αποτελεί τον παλαιότερο σωζόμενο ισλαμικό χώρο λατρείας που χτί-
14
#201
στηκε στη Θεσσαλονίκη. Επί τέσσερις αιώνες συγκέντρωνε πλήθος πιστών κάτω από τον μεγαλόπρεπο θόλο του στο πολυσύχναστο σταυροδρόμι δύο βυζαντινών δρόμων που ένωναν το λιμάνι με τη βορινή πύλη της περιτειχισμένης Θεσσαλονίκης. Το κτίριο έπαψε να λειτουργεί ως τζαμί στα 1923, οπότε και ολοκληρώθηκε η ανταλλαγή πληθυσμών. Κηρύχθηκε διατηρητέο τον Μάιο του 1926 στο πλαίσιο των ανταλλαγών περιουσιών της μουφτείας Θεσσαλονίκης. Το Χαμζά Μπέη Τζαμί είναι γνωστό στους περισσότερους Θεσσαλονικείς ως "Αλκαζάρ", από τον ομώνυμο λαϊκό κινηματογράφο που στεγάστηκε για χρόνια στην περίστυλη αυλή του τεμένους από το 1928 έως την δεκαετία του 90. Το κτίριο μπορεί να διασώθηκε από μικρούς και μεγάλους σεισμούς, να γλίτωσε από πυρκαγιές με μεγαλύτερη εκείνην του 1917, αλλά έγινε αγνώριστο εσωτερικά και εξωτερικά στα νεώτερα χρόνια από τις ανεξέλεγκτες σύγχρονες επεμβάσεις. Σε εξέλιξη βρίσκεται η αποκατάστασή του με σκοπό να λειτουργήσει ως μουσείο.
τώθηκε και το 1958 ενοικιάστηκε στο δήμο Θεσσαλονίκης για να εγκατασταθεί εκεί το δημαρχείο της πόλης όπου και παρέμεινε για 51 χρόνια. Σήμερα παραμένει κενό ενώ έχει χαρακτηριστεί διατηρητέο.
Μπέη Χαμάμ ή Λουτρά παράδεισος Τα «Λουτρά Παράδεισος» ή «Μπέη Χαμάμ» κτίστηκαν το 1444 από τον σουλτάνο Μουράτ Β’ και είναι το πρώτο δημόσιο κτίριο που έκτισαν στην πόλη οι Οθωμανοί γκρεμίζοντας επτά παρακείμενες στο χώρο εκκλησίες. Βρίσκεται ακριβώς δίπλα από τον βυζαντινό Μεγαλοφόρο, την αγορά των βυζαντινών χρόνων και πατάει επάνω στην Via Reggia (ρωμαϊκή Εγνατία). Λειτουργούσε και για τους άνδρες αλλά και τις γυναίκες και διατηρεί μέχρι σήμερα όλα του τα στοιχεία. Το συγκρότημα των λουτρών λειτουργούσε ως χαμάμ μέχρι το 1970 και έκτοτε χρησιμοποιείται ως εκθεσιακός χώρος.
Αχειροποίητος H χρονολογία ανέγερσης του ναού τοποθετείται γύρω στα μέσα του 5ου αι. Ο χριστιανικός ναός κτίσθηκε πάνω στα ερείπια ενός ρωμαϊκού λουτρού. Η έκταση που καταλαμβάνουν τα ερείπια του λουτρώνα δείχνουν ότι επρόκειτο για ένα από τα σημαντικότερα δημόσια κτίρια της Θεσσαλονίκης. H βασιλική της Αχειροποιήτου κατέλαβε μόνο ένα τμήμα του προγενέστερου κτίσματος, ενώ το ανατολικό και βόρειο τμήμα του λουτρώνα παρέμεινε σε χρήση και μετά την ανέγερσή της. Αναφέρεται στις γραπτές πηγές ως ο ναός της Παναγίας Θεοτόκου και μάλιστα ως ο μεγάλος ναός της Θεοτόκου. Η επωνυμία Αχειροποίητος αναφέρεται για πρώτη φορά σε έγγραφο του 1320 και πρέπει να σχετίζεται με τη λατρευτική εικόνα της Παναγίας Δεομένης που υπήρχε στο ναό. Η Αχειροποίητος είναι ο πρώτος χριστιανικός ναός που μετατράπηκε σε τζαμί αμέσως μετά την άλωση της πόλης στα 1430 από τον σουλτάνο Μουράτ, και παρέμεινε το επίσημο τέμενος των κατακτητών καθόλη τη διάρκεια της τουρκοκρατίας, γνωστό με το όνομα 'Εσκι Τζαμί (Παλαιό Τζαμί), ενώ στη διάρκεια της ανοικοδόμησης υπήρξε η πρόταση να μετατραπεί σε μουσείο. Έχει χαρακτηριστεί μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς από την UNESCO.
Παλιό Δημαρχείο - Καραβάν σαράι Δεσπόζει στη γωνία των οδών Βενιζέλου και Βαμβακά. Στην ίδια θέση βρισκόταν το Καραβάν-σαράι από όπου πήρε την ονομασία της και όλη η γύρω περιοχή. Μετά την καταστροφή του κτίσματος, διασώθηκαν ορισμένα τμήματά του και η έκταση παρέμεινε ανεκμετάλλευτη για περίπου 50 χρόνια. Τον Ιούνη του 1924 το οικόπεδο περιήλθε από το Δημόσιο σε ιδιώτες (ύστερα από δημοπρασία που έγινε από την κτηματική ομάδα του Σχεδίου Πόλης) που ξεκίνησαν την ανέγερση του κτιρίου με σκοπό τη χρήση του ως ξενοδοχείο. Το κτίριο έγινε αντικείμενο δικαστικής διαμάχης ανάμεσα στους εργολάβους με αποτέλεσμα να σταματήσουν οι εργασίες και το κτίριο να ορθώνεται ημιτελές σε ένα από τα κεντρικότερα σημεία της πόλης για περισσότερα από 20 χρόνια, ενώ χρησίμευσε ως προσφυγικό κατάλυμα κατά το 1946-1949 οπότε πολλές οικογένειες ήρθαν στην πόλη από τα χωριά της Μακεδονίας. Τελικά το κτίριο αποπερα-
Παναγία Χαλκέων Ονομάστηκε έτσι επειδή επί Τουρκοκρατίας λειτουργούσαν πλησίον της τα χαλκωματάδικα. Η γειτονιά λεγόταν τα “Καζαντζάδικα”. Κτίστηκε το 1028, όπως μας πληροφορεί η κτητορική επιγραφή στο μαρμάρινο υπέρθυρο της δυτικής εισόδου. Το 1430 μετατράπηκε σε τζαμί με την επωνυμία ''Καζαντζιλάρ τζαμί'' (τζαμί των χαλκωματάδων). Μετά τους σεισμούς του 1978 πραγματοποιήθηκαν εργασίες στερέωσης του μνημείου και συντήρησης των τοιχογραφιών του. Η αποκλειστική χρήση πλίνθων ως οικοδομικό υλικό με τη λεγόμενη ''τεχνική της κρυμμένης πλίνθου'' έδωσε στο κτίσμα και τη λαϊκή ονομασία ''Κόκκινη Εκκλησιά''. Έχει χαρακτηριστεί μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς από την UNESCO.
*Πηγές: Η "Χαμένη" Εγνατία της Θεσσαλονίκης των Γ. Αναστασιάδη, Ε. Χεκίμογλου, εκδ. University Studio Press «Η ανάδυση της σύγχρονης Θεσσαλονίκης. Ιστορίες, πρόσωπα, τοπία» της Αλέκας Καραδήμου - Γερόλυμπου, εκδ. University Studio Press.
15
Απρίλιος 2015
Τα μαγαζιά της περιοχής Της Χριστίνας Παρασκευοπούλου
Ένας γκουρμέ παράδεισος Η Νέα Φωλιά, συνεχιστής μιας κλασικής ταβέρνας, προσαρμοσμένης στις γευστικές ανάγκες του σήμερα ξεχωρίζει για την αγάπη των ανθρώπων της να
ανακαλύψουν και να προσφέρουν μια σειρά από υπέροχα τοπικά προϊόντα, αυθεντικής ονομασίας και προέλευσης, από παραγωγούς σε όλη τη χώρα. Σπάνιες γεύσεις και αισθήσεις από μοναδικά τοπικά εδέσματα που εντόπισαν και οδήγησαν με αγάπη στην κουζίνα τους. Τα προϊόντα αυτά βρίσκουν το δρόμο τους στο πιάτο, μαγειρεμένα με έναν εντελώς ιδιαίτερο και πειραματικό τρόπο που συνδυάζει παραδοσιακές συνταγές από όλη την επικράτεια με μοντέρνες πινελιές, υλικά που μπλέκονται αρμονικά δημιουργώντας καινούργιες γευστικές εμπειρίες που θα σας μείνουν αξέχαστες. Πιάτα που δεν θυμίζουν σε τίποτε κάτι που έχετε δοκιμάσει αλλού, σερβιρισμένα σε ένα περιβάλλον που θυμίζει μαγέρικα κρυμμένα σε γειτονιές της Ελλάδας που έμειναν αλώβητες στο βίαιο πέρασμα του χρόνου. *Νέα Φωλιά, Αριστομένους 4, τηλ. 2310960383
Γεύσεις από τη Μικρά Ασία Στο Γιόμα θα πας για το φιλικό περιβάλλον και το καλό ποιοτικό φαγητό. Εκείνο που αντιλαμβάνεσαι με την πρώτη μπουκιά είναι η γεύση των αγνών υλικών. Μην παραλείψετε να δοκιμάσετε τα παστουρ-
μαδοπιτάκια και τα ντολμαδάκια, αλλά και τις χειροποίητες σαλάτες, όπως την καβουροσαλάτα. Επίσης μία μεγάλη γκάμα από κρεατικά, σουτζουκάκια (χοιρινά και βουβαλίσια), τηγανιές και λουκάνικα, ενώ τα κεφτεδάκια είναι η σπεσιαλιτέ του μαγαζιού! Μην ζητήσετε όμως τη συνταγή, γιατί είναι οικογενειακό μυστικό, που έφερε μαζί της η γιαγιά του ιδιοκτήτη από τη Μικρά Ασία. Αν πάλι αγαπάτε τα θαλασσινά, θα βρεθείτε μπροστά σε πολλά διλήμματα: γαρίδες, χταπόδι και φρέσκα ψάρια ανταγωνίζονται σε γεύση το μυδοπίλαφο και τους ψαροκεφτέδες! Το Γιόμα προσφέρει στους πελάτες του, που γίνονται αμέσως φίλοι του με την πρώτη επίσκεψη, εξαιρετικά αποστάγματα από Έλληνες παραγωγούς με κορυφαία επιλογή το τσίπουρο από βιολογικά σταφύλια, που παράγεται στον Αμπελώνα Λάρισας. *Το Γιόμα, Φιλίππου 36, τηλ. 2310225804
16
#201
καλλιέργειες απ’ όλη την Ελλάδα, γι’ αυτό άλλωστε και ανανεώνεται συχνά. Πιάτα που έχουν ξεχωρίσει κατά καιρούς και πρέπει κανείς να δοκιμάσει, είναι το υπέροχο ριζότο με μελάνι σουπιάς, στριφτάρια με κρέμα από μπρόκολο και προσούτο, γευστικότατες ταλιατέλες με μοσχαρίσιο καβουρμά, παραδοσιακό λαδοτύρι Μυτιλήνης σε κρούστα από βρώμη και σπιτικό γλυκό του κουταλιού κρεμμύδι, ζουμερό κοτόπουλο στο τηγάνι με σάλτσα μήλου και φυσικά το σήμα κατατεθέν του μαγαζιού· το καβουρμοπάτι. Επίσης, δεν πρέπει να χάσετε τις θεματικές ημέρες του Extravaganza, όπως την burger day κάθε Τετάρτη, οπότε και ένα ή περισσότερα «διαφορετικά» burgers κλέβουν την παράσταση. *Extravaganza, Στοά Πτολεμαίων 29Α με Αμβροσίου, τηλ. 2310529791, Τρίτη κλειστά
Στη στοά το φαγητό είναι υπέροχο Το Extravaganza θα το βρεις στη στοά της οδού Πτολεμαίων. Ένα ξεχωριστό μαγαζί που σερβίρει υπέροχο και ιδιαίτερο φαγητό. Οι δημιουργοί του, ο Σάββας, ο Αντώνης και ο Βασίλης, προσφέρουν συνεχώς καινούριες γεύσεις σ’ έναν ασυνήθιστα όμορφο χώρο. Κάθε μέρα στη μια το μεσημέρι τα μαγειρικά σκεύη αρχίζουν να «παίρνουν φωτιά», με τα δημιουργικά πιάτα να παρασκευάζονται και να στολίζονται με κάθε λεπτομέρεια στην ανοιχτή κουζίνα του μαγαζιού. Το μενού είναι πάντοτε βασισμένο στα προϊόντα κάθε εποχής και οι πρώτες ύλες προέρχονται από μικροπαραγωγούς και
Ένας ελέφαντας κι ένα ποδήλατο στο δένδρο Είναι μάλλον από τα πιο μικρά μπαράκια της Θεσσαλονίκης κι όμως, το όνομά
του τον έχει κάνει διάσημο ακόμη κι εκτός πόλης. Ο Elephantas, από τα πιο γνωστά μαγαζιά της ευρύτερης περιοχής του Διοικητηρίου. Άνοιξε το 2006 από το νεαρό Θεσσαλονικιό Χρήστο Μαργαρίτη στη γωνία των οδών Συγγρού και Φιλίππου. Η φιλοσοφία του ιδιοκτήτη, από την αρχή, οι ωραίες μουσικές και η ζεστή ατμόσφαιρα. Έτσι, σε μόλις 50 τ.μ., έχουν χωρέσει ένα ξύλινο μπαρ και τραπέζια με χρώμα σχεδόν παντού. Όταν ο καιρός ανοίγει, τα τραπεζάκια βγαίνουν κι έξω, φωτίζοντας όλο το δρόμο, με το έντονο κόκκινο χρώμα τους. Ανοιχτό από τις 9:00 έως τις 3:00, σερβίρει κάθε είδους καφέ, σοκολάτας και αφεψήματος μέχρι και τις 10 το βράδυ, για να ακολουθήσουν τα πιο κλασικά ποτά, αλλά και εντυπωσιακά cocktails, με μουσικές προτάσεις καθαρά new jazz, από ό,τι πιο καινούργιο κυκλοφορεί τα τελευταία χρόνια. *Elephantas, Συγγρού με Φιλίππου 2 τηλ. 2310534137 Στο παλιό κανουλάδικο Ένα μικρό ταβερνάκι μεταξύ Ολυμπιάδος και Αγίου Δημητρίου, που σερβίρει από «χουνκιάρ» και χοιρινό με δαμάσκηνα, μέχρι άγριο ρύζι με μανιτάρια και χειροποίητο… ταραμά. Πάντα, με άφθονες επιλογές για σαλάτες - λαχανικά, φρούτα, κλπ. Αυτή είναι η «Κάνουλα», στην οδό Ρακτιβάν, πίσω από το Διοικητήριο, με την ανατολίτικη κουζίνα, τα χρώματα από τα μπαχαρικά που κρέμονται σε διάφορα σημεία, τα «αντικέ» φωτιστικά, το παλαιικό πλακάκι. Δια χειρός και προτιμήσεων Στέλλας και μετά βοήθειας Μήτσου και άλλων, η «Κάνουλα», δεν έχει τυχαία το όνομά της, αφού παλιά ο χώρος
λειτουργούσε όντως σαν κανουλάδικο. Συνταγές της γιαγιάς, πειραματισμοί με μπαχαρικά και γεύσεις και τα… «μεριδάκια» που έχουν καθιερωθεί τα τελευταία χρόνια, περασμένα όλα σε έναν πλούσιο κατάλογο, μας περιμένουν καθημερινά να τα δοκιμάσουμε! *Η Κάνουλα, Ρακτιβάν 8, πίσω από το Διοικητήριο, τηλ. 2310 222 185
Στο Μεζεδοποτείον Αν ψάχνεις ένα μέρος για ποτό και μεζέ που συνδυάζει σύγχρονα και παραδοσιακά στοιχεία, θα πας στη «Γλυκιά Συμμορία», στο τέρμα της οδού Ζαλίκη. Το καφενείο-μεζεδοποτείον είναι γέννημα τριών φιλενάδων, της Δέσποινας, της Λένας και της Ρούλας, που μετά από χρόνια στον χώρο της εστίασης αποφάσισαν να φτιάξουν το δικό τους μοναδικό μέρος, συνδυάζοντας καφέ, φαγητό, ποτό και μουσική σε έναν παρεΐστικο χώρο με σήμα κατατεθέν τους πλέον το ποδήλατο που κοσμεί τον τοίχο
17
Απρίλιος 2015
τους. Η «Γλυκιά Συμμορία» υποδέχεται κόσμο κάθε ηλικίας, με τσίπουρα, κρασιά, μπύρες και μεζέδες από αγνές πρώτες ύλες, φτιαγμένους με μεράκι και διάθεση, και στα ηχεία μουσική χωρίς σύνορα και όρια. Δοκιμάστε κεφτεδάκια της μαμάς, καβουρμά στραπατσάδα, χοιρινή τηγανιά με κρασί και κεφαλοτύρι. Συνοδεύστε με τσικουδιά και γκράπα. Η κουζίνα του ανοίγει από το μεσημέρι και καθημερινά τα κορίτσια ετοιμάζουν έξτρα πιάτα έκτος καταλόγου. Στα συν του μαγαζιού τα μουσικά και καλλιτεχνικά δρώμενα που φιλοξενεί κατά καιρούς ο χώρος. Οι λαϊκές Κυριακές της «Γλυκιάς Συμμορίας» έχουν γίνει ήδη συνήθεια. *Γλυκιά Συμμορία, Γρ. Ζαλίκη 1 Ιουστινιανού 5, τηλ. 2310 260204
Στο καφέ των καλλιτεχνών Πηγή έμπνευσης για την δημιουργία του “Container Art Cafe” αποτέλεσε ο επιβλητικός χώρος της Αρχαίας Αγοράς σε συνδυασμό με την πεποίθηση μας ως προς την δυνατότητα ανάπτυξης της
ευρύτερης περιοχής και την ανάδειξη της σ ένα νέο τόπο συνάντησης με την αρμονική συνύπαρξη καταστημάτων υγειονομικού ενδιαφέροντος και χώρων που να προάγουν την καλλιτεχνική έκφραση και δημιουργία. Στο δρόμο που ανεβαίνει πλάι στο μνημείο φιλοξενεί αξιόλογες εικαστικές εκθέσεις με την συμμετοχή καταξιωμένων και νέων καλλιτεχνών όπως και μουσικές συναυλίες, φιλοσοφικές βραδιές κλπ σε ένα χώρο υψηλής αισθητικής με εξαιρετική μουσική που καλύπτει ένα ευρύ φάσμα ειδών από μπαρόκκλασσική μέχρι punk, rock, jazz, soul και βέβαια ροφήματα, κοκτέιλ και σνακ που σερβίρονται με θέα την υπέροχη στοά της Αγοράς. Συμπλήρωσε μόλις ένα χρόνο ζωής και αποτελεί την πιο εναλλακτική πρόταση στη γειτονιά. *Container Art Cafe, Αγν. ΣτρατιώτηΦιλίππου 37 (Αρχαία Αγορά), τηλ. 2310 222.630, καθημερινά: 10.00-02.00
Μια φασαριόζικη γωνιά Ανεβαίνοντας κανείς την αρχαία ρωμαϊκή αγορά , στα στενάκια εκείνα που μέχρι
πριν μερικά χρόνια βασίλευε άκρα του τάφου σιωπή, θα πάρει μάλλον το μάτι του μια φωτεινή και φασαριόζικη γωνία. Είναι το ArtCore: ένα συνεταιριστικό εγχείρημα, που λειτουργεί παράλληλα ως εκθεσιακός πολυχώρος, καφέ, μπαράκι, και ότι άλλο προκύψει. Εκεί, θα βρει κανείς ένα ανοιχτό και προσβάσιμο μέρος να στεγάσει την δημιουργικότητα του - ένα casting ή μια πρόβα θεάτρου, ένα μάθημα χορού ή ένα σεμινάριο φωτογραφίας. Αν είναι απογευματάκι, θα βρει στους πάνω καναπέδες ένα ήσυχο σημείο για να αράξει και να τελειώσει το βιβλίο του - κι αν δεν έχει, μπορεί πάντα να τσιμπήσει ένα από την δανειστική βιβλιοθήκη που κρύβεται κάτω απ' τη σκάλα. Αν είναι τυχερός, θα ξετρυπώσει στο υπόγειο μια έκθεση φωτογραφίας, μια παράσταση ή μια προβολή ταινίας. Κάθε Παρασκευή και Σάββατο θα πετύχει στάνταρ Dj ή κάνα liveάκι ενώ τις καθημερινές λίγο ασυνάρτητη μουσικούλα, χαλαρό κλίμα και χαμηλές τιμές. *Artcore, Μακεδονικής Αμύνης 5, τηλ. 2315505400 Στην γκαλερί της Τέχνης Σε ένα υπέροχο νεοκλασικό, στη Φιλίππου 51, η Νίτρα, όνομα μετεξέλιξη και παιχνίδι με τα γράμματα του παλιού ονόματος Άτριον της Τσιμισκή, κατάφερε να κάνει εικαστικό προορισμό μια γειτονιά που της πάει η τέχνη πολύ. Φιλοξενώντας Έλληνες και ξένους εικαστικούς, αλλά και σπουδαίους φωτογράφους και δημιουργούς νέων μέσων, έδωσε ένα νέο αέρα στο χώρο της τέχνης της πόλης με τις σπουδαίες επιλογές που φιλοξένησε αυτά τα δύο χρόνια της παρουσίας της. *Nitra Gallery, Φιλίππου 51, τηλ. 2310 285890
Ένα καφενείο απ΄τα παλιά Από τον Οκτώβριο του 1993 δίπλα στο Τούρκικο Προξενείο, λειτουργεί το Καφενείο «Η Πρίγκιπος» που μοιάζει σαν να ήρθε από την κοσμοπολίτικη Ανατολή. Η ιστορία του χώρου ξεκινά το 1931 με το Καφενείο «η Ελπίς», γνωστότερο σαν «του Καραμανλή», των αδελφών Μιχάλη και Κωνσταντίνου από την Καππαδοκία. Διαχρονικό φοιτητικό, και όχι μόνο, στέκι, στον κατάλογό της, «Η Πρίγκιπος» διαθέτει ελληνικό ψημένο στη χόβολη, γλυκά του κουταλιού, ρακόμελα, ούζα, τσίπουρα και τσάγια που σμίγουν με 8 βαρελίσιες μπύρες και 60 ετικέτες. Παίζεις τάβλι, σκάκι, γκρινιάρη, σκραμπλ, με συνοδεία έντεχνης μουσικής, χωρίς να λείπουν οι πινελιές της ροκ, της παραδοσιακής και του ρεμπέτικου. Γεύεσαι λαγανοτόστ, εδέσματα για ούζο, αλοιφές, παστά, λουκάνικα, παϊδάκια, κότσια, τυριά, αλλαντικά, μπουκίτσες, γλειφιτζούρια, και για τους χορτοφάγους, χούμους, ντολμάδες και φαλάφελ. Θα βρεις εκεί τον Νίκο, τους δυο Γιώργηδες και τον Κωνσταντίνο από τις 9 το πρωί μέχρι τις 4 το άλλο πρωί. *Η Πρίγκιπος, Αποστόλου Παύλου 22, τηλ. 2310 248188
18
Η άλλη φωνή της Εκκλησίας ΛΕΞΕΙΣ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΟΥΛΑΣ
Μια συζήτηση με έναν φωτισμένο ιερέα της πόλης, τον πατέρα Ιουστίνο Κεφαλούρο που ζει στην Ξηροκρήνη, στη δυτική πλευρά της πόλης. Αυτό το Πάσχα ας ακούσουμε μια φωτισμένη φωνή της Εκκλησίας στην πόλη.
#200
19
Μάρτιος 2015
Στη Θεσσαλονίκη η επίσημη φωνή της εκκλησίας, όπως εκφράζεται από τον μητροπολίτη της είναι μια φωνή διχαστική, που αποκλείει, που δεν εμπνέει, που ενισχύει το ρατσισμό και τη δυσανεξία στη διαφορετικότητα. Η πρόσφατη συνέντευξή του σε τηλεοπτική εκπομπή όπου ισχυρίστηκε πως δεν χωρούν στην αγκαλιά της εκκλησίας όλοι ήταν ένα τέτοιο δείγμα. Δεν είναι όμως ευτυχώς όλες οι φωνές στην εκκλησία της πόλης ίδιες. Υπάρχουν και οι φωτεινές εξαιρέσεις. Άνθρωποι ψύχραιμοι που αγωνίζονται να αρθρώσουν ένα διαφορετικό λόγο. Όχι πάντα εύκολα. Ο πατέρας Ιουστίνος Κεφαλούρος γεννήθηκε και πέρασε τα παιδικά του χρόνια στη Δυτική Γερμανία, ως παιδί μεταναστών και σήμερα ζει στην Ξηροκρήνη, στη δυτική πλευρά της πόλης. Ίδρυσε το Together, ένα κέντρο διαθρησκευτικού και διαπολιτισμικού διάλογου για να ‘’εργαστούμε συλλογικά για να πράξουμε τον διάλογο, τη συνάντηση και τη συνεργασία με τον "άλλο". Με εκείνον που ανήκει σε άλλη εκκλησιαστική και θρησκευτική παράδοση, αλλά και άλλο πολιτιστικό περιβάλλον’’. Σε μια πόλη με τεράστια ιστορική πολυπολιτισμική και πολυθρησκευτική παράδοση, που τις τελευταίες δεκαετίες είχε κλειστεί στον εαυτό της. Εξαιρετικός χρήστης των social media, δεν διστάζει κάθε μέρα να πάρει θέση ακόμα και για επίμαχα για ιερέα ζητήματα. Και συχνά επικίνδυνα. Αυτό το Πάσχα ας ακούσουμε μια φωτισμένη φωνή της Εκκλησίας στην πόλη. Περί αποκλεισμών Δε χρειάζεται κανείς να ξέρει ούτε Φιλοσοφία ούτε Θεολογία για να καταλάβει αυτό το πράγμα και ειδικά όταν μιλάμε για μια χριστιανική διδασκαλία που αφορά τους πάντες, δεν υπάρχουν αποκλεισμοί. Είναι γραμμένο στο Ευαγγέλιο είναι λόγια του Χριστού και όχι δικά μου. Αρχικά θέλει καλή θέληση και από τις δυο πλευρές. Μη νομίζετε ότι μόνο η εκκλησία έχει μπλοκάρει όταν πρέπει να διαπλεχθεί, μπλοκάρουν και οι αποκλεισμένοι γιατί ούτε ο ένας ούτε ο άλλος ξέρουν τον κώδικα επικοινωνίας, όπως έχω καταλάβει από την εμπειρία μου επί ένα χρόνο με το Κέντρο. Σε πολλά περιβάλλοντα στα όποια θεωρητικά είναι προοδευτικά, η παρουσία ενός παπά φαντάζει περίεργη γιατί σημαίνει ότι κάτι συντηρητικό κρύβει κάτι μέσα του και “άστον απ έξω” καλύτερα. Είναι κι αυτό ένα είδος διάκρισης και ρατσισμού. Το πρόβλημα είναι ότι για ίδια πράγματα, λειτουργούν όλοι χώρια, 50 διαφορετικά συσσίτια, 50 κοινωνικά παντοπωλεία κλπ.
Το άνοιγμα της Εκκλησίας Η Εκκλησία νομίζω πως προσπαθεί περισσότερο να κρατήσει κοντά της ένα ήδη υπάρχον κοινό που γνωρίζει πολύ καλά να συνδιαλέγεται μαζί του και δεν μπαίνει εύκολα στη διαδικασία να αρθρώσει ένα λόγο πιο ελκυστικό για τους εκτός των τειχών της. Υπάρχει ένας αυτισμός σε όλα τα θέματα. Το TOGETHER είναι ένα διαχριστιανικό, διαθρησκευτικό κέντρο που συνδιαλέγεται με άλλες θρησκείες και κοινότητες και αυτό είναι για πολλούς θρησκευόμενους ένα είδος ταμπού, γιατί πιστεύουν ότι όταν μιλάς με τον άλλον μπαίνεις σε μια διαδικασία αίρεσης. Πρέπει, όμως, να καταλάβουμε πως ο ίδιος ο λόγος του Ευαγγελίου είναι ένας διαλεκτικός λόγος. Όταν συνδιαλέγεται με τη Σαμαρείτισσα, που δεν ήταν του ίδιου περιβάλλοντος, ούτε κοινωνικού, πολιτισμικού, ούτε θρησκευτικού, ούτε εθνικού και ήταν και γυναίκα και ήταν επιλήψιμο που ένας άντρας σε μια ερημική περιοχή μιλούσε με μια γυναίκα αλλά Εκείνος όχι μόνο της μιλάει αλλά προσπαθεί να μεταλαμπαδεύσει το λόγο του και να γίνει ισαπόστολος. Σαφώς η εκκλησία πρέπει να μιλήσει με όλους αυτούς που θεωρεί ότι δε χωράνε στην αγκαλιά της, αν και θα πρέπει να χωρά τους πάντες μιας και πολλοί θεολόγοι γράφουν ότι η εκκλησία είναι θεραπευτήριο. Δεν πάνε όσοι θεωρούν τον εαυτό τους εξαγιασμένο, πάνε όσοι έχουν κάποιο πρόβλημα και πάνε να το θεραπεύσουν. Φανταστείτε να πάει κάποιος στο Γεννηματά και να του πουν δε σε δέχομαι γιατί έχω κλείσει... δε θα στο πει αυτό, έτσι δεν πρέπει να το λέει και η εκκλησία’’. Τα όρια του λόγου και η λογοκρισία Ο καθένας έχει τη δυνατότητα σε μια πλουραλιστική κοινωνία να λέει την άποψη του. Για μένα πρόβλημα θα ήταν να μου κλείνουν το ιντερνέτ ή να μου μπλοκάρουν το fb και να μην μπορώ να πω αυτά που θέλω να πω. Εγώ λέω αυτά που θέλω, οι άλλοι λένε αυτά που θέλουν και ο καθένας κρίνεται και από αυτούς που ακούν αλλά και από την ιστορία του. Νομίζω πως η ιστορία του καθένα μας ακολουθεί και θα μείνει και μετά από μας. Έχω μάθει στη ζωή πως τίποτε δε μπορεί ν αλλάξει στο κοινωνικό περιβάλλον αν δεν αγωνιστείς. Γι’ αυτό έγινα και κληρικός. Έβλεπα μικρός να κάνουν οι κληρικοί πράγματα που δε μου άρεσαν και είχα δυο επιλογές, η μια ήταν να καθίσω απέναντι τους και να κρίνω αυτά που κάνουν και η άλλη να γίνω κι εγώ ιερέας και να κάνω τα πράγματα όπως τα φανταζόμουν. Αυτά που προσπαθώ να πω δεν είναι πράγματα που δεν τα υποστηρίζει επισήμως η εκκλησία,
μην κοιτάτε που δεν τα πράττει κιόλας. Εγώ δεν κάνω ό,τι κάνω επειδή κατέβηκε από το κεφάλι μου, αυτό είναι το αντικείμενο των μεταπτυχιακών σπουδών μου και δεν το έκανα σε κάποιο προτεσταντικό πανεπιστήμιο αλλά στη Θεολογική του ΑΠΘ. Θέλω να πω πώς δεν είχα ποτέ από κανέναν καμία όχληση μέχρι σήμερα. Τα επίμαχα θέματα της πόλης. Αποτεφρωτήριο, τζαμί. Ο κάθε άνθρωπος είναι ελεύθερος να επιλέξει και τον τρόπο με τον οποίο θα θρησκεύεται και θα διαθέτει το σώμα του και είναι φασιστικό να υπάρχει κάποιος άλλος να αποφασίζει γι΄ αυτόν. Εμείς ως Έλληνες το ζήσαμε αυτό πάρα πολύ έντονα... Εγώ είμαι παιδί μεταναστών, γεννήθηκα στη Γερμανία, ήρθα στα 7 μου χρόνια στην Ελλάδα και οι πρώτες μου θρησκευτικές εικόνες ήταν όταν πηγαίναμε μια φορά το μήνα με τους δικούς μου σε μια ευαγγελική εκκλησία που παραχωρούσαν στη Μητρόπολη Γερμανίας και ερχόταν ένας ιερέας εκεί να λειτουργήσει. Εάν δεν μας έδιναν αυτήν την εκκλησία δε θα είχαν ούτε τη μια φορά το μήνα, επομένως δε μπορείς να αρνηθείς σε κάποιον που ζει στην Ελλάδα να μη μπορεί να λατρεύει το Θεό του. Αποτεφρωτήριο, ναι να υπάρχει για όποιον επιλέξει κάτι τέτοιο. Επειδή υπηρέτησα στην αρχιεπισκοπή της Μ. Βρετανίας - εκεί πολλοί ορθόδοξοι αποφάσιζαν να αποτεφρωθούν και ξέρω καλά ότι εκεί ο αρχιεπίσκοπος κανονικά τελούσε την εξόδιο ακολουθία μέσα στο ναό και μετά τον πήγαιναν για αποτέφρωση. Θεωρούμε ότι είναι παράδοση, αλλά έχουν αλλάξει οι παραδόσεις. Ας αλλάξει και αυτό. Η εκκλησία και η παρουσία ή η απουσία της σε όσους την έχουν ανάγκη. Το ακούς παντού ότι η Εκκλησία είναι μακριά από τους πολίτες. Αυτό που έγινε στα Γιάννενα. Δε μπορεί να πιστέψει κανείς ότι αυτό το παιδί δεν πήγε σ έναν παπά να πει τον πόνο του, το πρόσωπο αυτού του παιδιού είναι το πρόσωπο που βλέπουμε μέσα στις εκκλησίες. Μου κάνει εντύπωση που δεν υπήρξε επίσημη θέση της τοπ εκκλησίας, που δεν ζήτησαν συγγνώμη που δεν ήξεραν ή που δεν έκαναν κάτι, αυτό λοιπόν είναι μια διάχυτη αντίληψη σε όλη την κοινωνία, η αίσθηση ότι δεν είναι παρόντες σε όλα τα προβλήματα. Οι ενορίες θα έπρεπε να είναι το πολύ 1000 κάτοικων για να μπορεί να έχει ο παπάς επαφή. Από τους 20.000 της κάθε ενορίας, οι 19.500 είναι στα σπίτια τους ενώ οι 500 έρχονται στις εκκλησιές.
Επομένως δε γίνεται να μιλάμε για επιτυχία της εκκλησίας. Όπου θα έβρισκα ένα χώρο (μαγαζί, διαμέρισμα) θα το 'κανα μικρό χώρο λατρείας, θα έβαζα έναν άνθρωπο να έχει την ευθύνη και αν θέλει να γίνει κληρικός, να έρχεται κάθε Κυριακή να λειτουργεί και να έχει την ευθύνη για τις μικρές ομάδες που έχει υπό το βλέμμα του. Το να έχεις ένα γήπεδο γεμάτο κόσμο και να νιώθεις ότι ηγείσαι δε λέει κάτι γιατί είναι απρόσωπο. Θεωρώ ευλογία τα social media γιατί έχουν κάνει τη δουλειά μας δέκα φορές πιο εύκολη από ό,τι ήταν πριν. Δε θα γνώριζα ποτέ τόσους αξιόλογους ανθρώπους. Δε μπορώ το μέσο αυτό (fb) να το αφήσω έξω απ τη δουλειά μου ή να το θεωρήσω επικίνδυνο γιατί όλα είναι επικίνδυνα. Μια μέρα στη ζωή του Ξυπνάω πάρα πολύ νωρίς. Σχεδόν εξήμισι. Η πρώτη ώρα είναι προσευχής και περισυλλογής. Θεωρώ μεγάλη ευεργεσία ότι ο Θεός μου χαρίζει μια νέα μέρα. Έχω μάθει απ' όσα έχω δει μέχρι σήμερα από την αρρώστια να μην είμαι βέβαιος ότι η επομένη μέρα μου ανήκει. Είμαι έντονα κοινωνικός και παράλληλα έντονα μοναχικός. Νομίζω ότι μετά τα 40 αρχίζεις και σκέφτεσαι: Τι γίνεται από δω και πέρα; Τι αφήνω; Τι θα μείνει; Έχω το δικαίωμα να σιωπώ και να τεμπελιάζω; Προσωπικά δεν πιστεύω ότι έχω το δικαίωμα. Πιστεύω ότι ο θεός μου έδωσε ένα δυο χαρίσματα. Αυτά δε μπορείς να τα θάψεις, πρέπει να τα πολλαπλασιάσεις, ο θεός δεν ευλογεί το τίποτα αλλά το κάτι. Η διαφορετικότητα Υπάρχει τόση ποικιλία στην πλάση, τόσα χρώματα, τόσα διαφορετικά πράγματα, που όλα αυτά συνυπάρχουν μεταξύ τους. Γιατί πρέπει να είμαστε όλοι το ίδιο; Για μένα αυτός είναι φασισμός, είναι ενάντια στη δημιουργική πνοή του Θεού. Ο Θεός δε θέλησε ίδια πράγματα, τον έναν τον έκανε Κινέζο, τον άλλον Eυρωπαίο, Αφρικάνο. Τα δακτυλικά αποτυπώματα δεν είναι ίδια, ούτε οι κόρες των ματιών μας, γιατί να πρέπει ξαφνικά να μιλάμε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο; Αν δεν είναι αυτό λογική Άρειας φυλής, τότε τι είναι; *Το TOGETHER είναι μια Μ.Κ.Ο. ΜΗ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ) που σκοπό της έχει την προαγωγή του Διαχριστιανικού, Διαθρησκειακού και Διαπολιτισμικού διαλόγου. Βρίσκεται στην οδό Β. Ηρακλείου 14, 8ος όροφος, τηλ. 2311-242 354 - 5.
20
#201
New Kids on the SkG block ΛΕΞΕΙΣ: ΑΝΝΑΣ ΠΟΔΑΡΑ
Τις νύχτες, στη δυτική πλευρά στο κέντρο της πόλης, κυκλοφορούν πολλοί… «ύποπτοι» τύποι. Μερικοί μάλιστα από αυτούς, με κιθάρες και μουσικά όργανα στη πλάτη.
Θ
α τους δείτε να χώνονται στις εγκαταλελειμμένες βιοτεχνίες ή σε αυτά τα τεράστια παμπάλαια κτίρια που κάποτε φιλοξενούσαν ασφαλιστικά γραφεία και δικηγορικές εταιρίες. Κι αν τύχει να ξεχάσει κανείς ένα παράθυρο ανοιχτό, ηλεκτρονικοί, ψυχεδελικοί, ροκ, hip hop, funkie ήχοι ξεγλιστράνε από τα σπλάχνα των κτιρίων και κάνουν τους περαστικούς να κοιτάζουν προς τα πάνω με απορία… Η περιοχή, εδώ και χρόνια, μεταμορφώνεται τα βράδια σε ένα μεγάλο γκαράζ, με αυτοσχέδια στούντιο. Και όσο μπαίνουμε στη κρίση, τόσο αυξάνονται οι νέες αφίξεις στις γειτονιές με τα «προβάδικα». Αυτό που είναι διαφορετικό από παλιότερα είναι ότι οι πιτσιρικάδες που σκάνε μύτη είναι οι περισσότεροι μουσικά εκπαιδευμένοι και έχουν πολλές και φρέσκες ιδέες, μεταμορφώνοντας τη μουσική σκηνή της πόλης σε ολοένα και πιο πειραματική. Τι κι αν οι μπάντες αναγκάζονται να βάζουν ελεύθερη είσοδο για να γεμίζουν τα μαγαζιά; Τι κι αν πληρώνονται με ποσοστά από… τις μπύρες; Δεν μασάνε. Άλλοι βγάζουν άλμπουμ με crowdfunding, μαζεύοντας χρήματα από τους φίλους τους. Άλλοι έχουν για stage το κέντρο της πόλης. Και όλοι, το διασκεδάζουν. Η τέχνη δεν δίνει λύσεις, λένε πολλοί. Αλλά σε κάνει να τις βρεις μόνος σου!
5
1. ΒROKEN TEMPO Αυτή η πενταμελής μπάντα με πειραματικό ροκ και trip-hop ήχο, εμφανίστηκε στη πόλη το 2009. Τον Σεπτέμβριο, σε ένα παγκόσμιο διαγωνισμό για remix των James πήραν τη δεύτερη θέση και ο Tim Booth είπε γι΄ αυτούς: «Το remix των Broken Tempo στο no2 ήταν άγρια πρωτότυπο και προκλητικό. «Θα μπορούσε να είναι ένα εξαιρετικό soundtrack σε μια ταινία για τον πόλεμο στο Ιράκ.». Ο στόχος τους ένας: Να πειραματιστούν και να παρουσιάσουν το δικό τους ήχο. Δεν τους ενδιαφέρει να ξεχωρίσουν στο πλήθος αλλά θέλουν η μουσική τους να μην είναι μία ακόμα επανάληψη της κλασικής φόρμας των ροκ τραγουδιών. Πειραματίζονται με πολύπλοκους ρυθμούς και μουσικά μοτίβα και θα σου κάνουν ένα «κλικ» όποια ακούσματα κι αν έχεις. Παρόλο που ο ήχος χαρακτηρίζεται κυρίως ως trip-hop ο ακροατής θα εντοπίσει μέσα στα κομμάτια πολλά στοιχεία και επιρροές όπως: smooth φωνητικά, ψυχεδελικές κιθάρες, funk μπάσα, ambient synth lines, βιολιά, trip-hop αλλά ροκ ρυθμούς και άλλα πολλά. Και ναι, έχουν μοιραστεί τη σκηνή με κάποια από τα σπουδαιότερα συγκροτήματα της διεθνούς σκηνής όπως: Quantic, Bonobo, Hooverphonic, Red Snapper, Belleruche,
Anneke Van Giersbergen, Club des Belugas, Puressence, Zagar, DJ Bootsie Band. Τα τραγούδια τους μπορείτε να τα ακούσετε (και να τα κατεβάσετε δωρεάν) από το www. brokentempo.com ή στο brokentempo. bandcamp.com. Επίσης όποιος θέλει μπορεί να αγοράσει handmade CDs. Μόλις πριν δυο μήνες κυκλοφόρησαν το πρώτο full album με τίτλο “Fake Good Morning”. Σκοπεύουν να κυκλοφορήσουν επίσης με free download ένα άλμπουμ με τα remix που έχουν κάνει για διάφορα συγκροτήματα. Σύνθεση: Maria Elbrus: φωνητικά, Κωνσταντίνος Υφαντής: Κιθάρες, Κώστας Μπαλατσός: Τύμπανα, Θεοχάρης Γκέγκας: Μπάσο, Ηλίας Τσιπτσές: Βιολί, πλήκτρα & programming, Armen Nazaryan: Visuals 2. Μ.Α.t.Ε. Το όνομά τους είναι M.A.t.E ή αλλιώς meetings along the edge. Σχηματίστηκαν το 2011 και η πρώτη δισκογραφική δουλειά παρουσιάστηκε το 2013. Είναι από τις μπάντες με το πιο χαμηλό προφίλ στη πόλη. Κάνουν ηλεκτρονική μουσική, επηρεασμένοι από τα dub, drum 'n' bass, dubstep και triphop μουσικά είδη. Δεν προωθούνται πολύ αλλά αν τους δεις live, δεν θα τους
ξεχάσεις ποτέ. Στις ζωντανές εμφανίσεις τους δημιουργούν και στήνουν με τους ήχους διαδραστικές, σχεδόν κινηματογραφικές, ιστορίες, χρησιμοποιώντας video projections και οπτικοακουστικά εφέ. Είναι ίσως το μοναδικό συγκρότημα στην Ελλάδα με τέτοια σύνθεση: live drums σε αλληλεπίδραση με live electronics. Μας εξηγούν ότι η μέχρι τώρα προσέγγιση της ηλεκτρονικής μουσικής περιορίζονταν στο djing και στους παραγωγούς που στις ζωντανές εμφανίσεις τους χρησιμοποιούν drum machines. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να εκφραστούν και να πειραματιστούν. Αυτή τη στιγμή ηχογραφούν το δεύτερο δίσκο στο στούντιο τους, ετοιμάζουν ιστοσελίδα και περιμένουν την κυκλοφορία του πρώτου τους videoclip. Tη δουλειά τους μπορείτε να τη βρείτε στα δισκοπωλεία Lotus record store , στο Stereodisc και στο ΙΝΚΟΝ creative lab σε μορφή cd και σε ψηφιακή μορφή στο bandcamp.matesound.bandcamp.com/ releases και στο youtube. Στις ζωντανές εμφανίσεις, το οπτικό περιβάλλον το επιμελείται ο Στάθης Καρυώτης και τον ήχο ο Totsouko. Σύνθεση: Αδάμ Σιάγας στα live electronics, Θωμάς Κωστούλας στα drums και Μαρία Ελισσάβετ Κοτίνη στα φωνητικά.
21
Απρίλιος 2015
1 2
3
3. LIFE LIKE PORTRAIT Η ζωή κάθε ανθρώπου είναι τόσο μοναδική όσο και το πορτραίτο του. Κάπως έτσι εμπνεύστηκαν τον τίτλο του συγκροτήματος οι Life like Portrait, οι οποίοι πρόσφατα γέμισαν με πειραματικό ηλεκτρικό ήχο το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης. Το project δημιουργήθηκε αρχικά το 2010 με σκοπό την ηχογράφηση του cd που μετέπειτα ονομάστηκε Closure 1 και περιλαμβάνει 10 κομμάτια. Τα ατμοσφαιρικά live τους έκαναν αίσθηση στη μουσική σκηνή της πόλης. Συνδυάζουν τον ηλεκτρικό ήχο της cinematic pop με visual στοιχεία. Και όχι μόνο… Οι ίδιοι όταν τους ρωτάμε δυσκολεύονται να βάλουν ταμπέλα: «Δεν τον χαρακτηρίζουμε κάπως συγκεκριμένα γιατί τα κομμάτια έχουν γραφτεί σε διαφορετικές περιόδους και διαφοροποιούνται μεταξύ τους. Πάντως τον τελευταίο καιρό θα έλεγα ότι κινούμαστε σε πιο κινηματογραφικά μονοπάτια». Αυτή την περίοδο είναι σε οργασμό δημιουργικότητας αφού ετοιμάζουν τη δεύτερη δουλειά τους με τίτλο “Closure 2” και με αυτό θα ολοκληρώσουν ένα μεγάλο μουσικό κύκλο, ώστε να προχωρήσουν παρακάτω… Ανακαλύψτε τους στην ιστοσελίδα www.lifelikeportrait.com. To συγκρότημα είναι πνευματικό παιδί του Γιώργου Βασίλα. και στη σημερινή του μορφή
πλαισιώνεται από τον Γιάννη Μπέλλο στο μπάσο, τον Ηλία Πετρίδη στα πλήκτρα, τον Μπάμπη Πετσίνη στα τύμπανα και τη Ραχήλ στη φωνή. 4. ΤΣΑΛΑΠΕΤΕΙΝΟΙ Οι Τσαλαπετεινοί συστήνονται ως εξής: «Είμαστε οι Τσαλαπετεινοί 6, είμαστε πολλοί για να χωράμε σε κλουβί, γι' αυτό πάνω στο κλαδί κοπανάμε μουσική!». Είναι μια από τις πιο φρέσκες αφίξεις στη πόλη, αφού δημιουργήθηκαν τον Μάρτιο του 2014 και πρόσφατα ανέβασαν κομμάτια από το πρώτο τους demo στο Youtube. Ίσως επειδή άλλα ονόματα όπως Eagles και Beatles ήταν… πιασμένα επέλεξαν το «Τσαλαπετεινοί». Οι ίδιοι δηλώνουν ότι ήθελαν ένα παιχνιδιάρικο όνομα, με αίσθηση ελευθερίας. Το μουσικό ύφος τους είναι Bluesy Funky Groove, Hip Hop και RnB και γράφουν ελληνικό στίχο. Το πώς δημιουργήθηκαν είναι μεγάλη ιστορία: Ο Νίκος έφερε τον Σάκη και μετά γνώρισε τον Πάνο, ο οποίος έφερε τον Βαγγέλη και τον Άκη (“o Παύλος ήρθε ως από μηχανής θεός”)! Το σίγουρο είναι ότι ο καθένας έφερε τις επιρροές του στα τραγούδια τους. Ακούν από metal και rap μέχρι ρεμπέτικα και κλασσική, όποτε κάθε κομμάτι τους φτιάχνεται απ'την αρχή, ανακατεύοντας κάθε
φορά διαφορετικά στοιχεία. Αυτό που ξεχωρίζει βέβαια και τα δένει όλα είναι η αγάπη τους για τα μπλουζ και τη ροκ. Αυτή την περίοδο δουλεύουν δικό τους υλικό και ετοιμάζουν τη βάση για τον πρώτο τους δίσκο. Παράλληλα αποκομίζουν εμπειρίες από τις ζωντανές εμφανίσεις που κάνουν στη πόλη και περιμένουν να τους ανακαλύψουμε! Σύνθεση: Παύλος Φραγκίδης (μπάσο), Βαγγέλης Καλοχριστιανάκης (φωνή και στίχοι), Νίκος Χατζηβίλτσος (ρυθμική κιθάρα), Σάκης Δρακούλης (τύμπανα), Άκης Πούλιος (φυσαρμόνικα) και Πάνος Κεφαλάς (σόλο κιθάρα) 5. LES AU REVOIR Οι les Au Revoir (προφέρεται Λεζορεβουάρ) είναι μόλις έξι μηνών. Πρόκειται για ένα νεοφώτιστο μουσικό τρίο που του αρέσει να πειραματίζεται και συγκεκριμένα να διασκευάζει τραγούδια προηγούμενων δεκαετιών. Τους μάθαμε όταν εμφανίστηκαν για πρώτη φορά τον Αύγουστο του 2014, μαζί με την αυγουστιάτικη πανσέληνο στις συναυλίες στην Αρχαία Ρωμαϊκή Αγορά. Η πρώτη τους επίσημη διασκευή είναι στο τραγούδι «Θα ξαναρθείς». Στα live τους διασκευάζουν τραγούδια σε bossa nova, swing και lounge ρυθμούς. Πριν λίγες μέρες κυκλοφόρησε η νέα τους διασκευή στο τραγούδι ‘Θυμήσου
το Σεπτέμβρη’. Βρίσκονται συνέχεια στο στούντιο και πειραματίζονται πάνω σε νέα τραγούδια προκειμένου στο άμεσο μέλλον να βγάλουν μια ολοκληρωμένη δουλειά. Τους ρωτήσαμε αν η μουσική μπορεί να αλλάξει τον κόσμο (ή έστω την Θεσσαλονίκη): «Ο Jimi Hendrix είχε πει ότι η μουσική δε λέει ψέματα. Αν κάτι πρόκειται ν’ αλλάξει σ’ αυτό τον κόσμο, τότε μπορεί να αλλάξει μόνο μέσω της μουσικής. Επίσης για να αλλάξει κάτι μεγάλο πρέπει πρώτα να αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι. Η μουσική είναι αναπόσπαστο κομμάτι του εσωτερικού μας κόσμου, οπότε και της ίδιας της αλλαγής. Δε εννοούμε φυσικά ότι θα βγει ένα τραγούδι που ως δια μαγείας θα μας κάνει να σκεφτόμαστε διαφορετικά. Το αντίθετο. Όταν θα ξεκινήσει αυτή η αλλαγή, θα έχει απλά μια μουσική υπόκρουση!» Αποτελούνται από τον Κώστα Καραμήτσο στα πλήκτρα, τον Λεωνίδα Αναγνώστου στην ακουστική κιθάρα και την Αλεξάνδρα Μπουνάτσα στο τραγούδι. Μέλος της μπάντας και μάλιστα πολύ σημαντικό θεωρούν και τον παραγωγό τους Χάρη Πρώιο. 6. WOOLBEAR Oι Woolbear είναι μια νέα, αγλλόφωνη, electronica μπάντα, που δημιουργήθηκε από… παλιές καραβάνες και συγκεκριμένα
22
#201
© Ελένη Βράκα
7
© Ελένη Βράκα
4
από μέλη των “The Vipervikings” και των “Grain of Sense”. Βρίσκονται 6-7 χρόνια στη μουσική σκηνή της πόλης και με τα προηγούμενα πρότζεκτ τους έχουν παίξει σε διάφορα φεστιβάλ σε Ελλάδα και εξωτερικό από το Rockwave μέχρι το Ejekt Festival. Έχουν ταξιδέψει και μέχρι το Los Angeles για να ηχογραφήσουν το LP “The Empire of Sleep”. Μετά από χρόνια συνεργασίας οι δυο μπάντες αποφάσισαν να τρέχουν ένα σχήμα αντί για δυο και έτσι ξαναγεννήθηκαν και μετρούν μόλις ένα χρόνο ζωής. Η μουσική τους είναι ηλεκτρονική αλλά μας εξηγούν ότι αυτό που όλοι συνήθως φαντάζονται, η EDM, απέχει πολύ από αυτό που κάνουν. Χαρακτηρίζουν τη μουσική τους με μία λέξη "electronica", δηλαδή μουσική που είναι ηλεκτρονική χωρίς να είναι dance.» Τον περασμένο Δεκέμβριο έκαναν ντεμπούτο με το πρώτο τους άλμπουμ “Lunar Operator”. Το άλμπουμ έγινε αποκλειστικά από τους ίδιους και ήταν όπως λένε μια εμπειρία που θα θυμούνται για πάντα! «Πριν ξεκινήσουμε να ηχογραφούμε το δίσκο, πήραμε την απόφαση να αναλάβουμε οι ίδιοι όλους τους ρόλους της παραγωγικής διαδικασίας, από την παραγωγή μέχρι τη μίξη και το engineering. Ήταν μία πρόκληση για εμάς το να μην έχουμε κανέναν για στηριχτούμε και να μας πιέσει, να αντιμετωπίσουμε μόνοι μας τα προβλήματα που παρουσιάστηκαν αλλά ταυτόχρονα να έχουμε την πλήρη ελευθερία και τον πλήρη
έλεγχο του τελικού αποτελέσματος. Βάλαμε στόχους τους οποίους καταφέραμε κι υλοποιήσαμε με συλλογικότητα και καταφέραμε να ξεπεράσουμε ότι εμπόδια βρέθηκαν στο δρόμο μας, κι αυτό είναι το πιο σημαντικό κομμάτι για εμάς, καθώς μας δίνει δύναμη να συνεχίσουμε να κάνουμε αυτό που μας αρέσει δίχως συμβιβασμούς.» Η συλλεκτική έκδοση στο release live σχεδόν εξαντλήθηκε. Σχεδιάζουν ψηφιακή προώθηση μέσω itunes, amazon, google play κτλ και στη συνέχεια θα επιδιώξουν ένα φυσικό release σε cd και βινύλιο για να προωθηθεί μέσω των live. Ευελπιστούν ότι σύντομα θα καταφέρουν να μεταφερθούν στο εξωτερικό και να συνεχίσουν τις δραστηριότητές τους εκεί. Σύνθεση: Στάθης Αγγελής (φωνή/κιθάρα), Βασίλης Παράς (φωνή/synthesizers), Κώστας Κυριάκου (μπάσο/κιθάρα) και Γιώργος Σαζώτης (drums/synthesizers). 7. Chinese Basement Οι Chinese Basement είναι ίσως οι πιο διάσημοι «πιτσιρικάδες» της πόλης (οι οποίοι όμως πλέον ενηλικιώθηκαν). Ξεχώρισαν από την αρχή, γιατί ήταν μικροί, είχαν κότσια και ήταν από τα λίγα συγκροτήματα στην Ελλάδα που παίζουν τέτοια μουσική με ελληνικό στίχο και μάλιστα πολύ ώριμο για την ηλικία τους. Η πρώτη τους εμφάνιση ήταν στην Υφανέτ το 2009 και από τότε έχουν εμφανιστεί από το Schoolwave το ’11 μέχρι
6
το Rockwave το ‘14! Βασικό stage τους είναι ο δρόμος. Θα τους δείτε συχνά στη πλατεία Ναυαρίνου να διοργανώνουν αυτοσχέδια φεστιβάλ με φίλους τους από άλλες μπάντες ή στην Αγίας Σοφίας και έξω από το Ολύμπιον να παίζουν για τους περαστικούς. Είναι παιδιά του κέντρου. Όταν ήταν στη Β’ Γυμνασίου ο Βασίλης γνώρισε τον Άρη στο Ωδείο και η συνέχεια ήταν καταστροφική… (για το Ωδείο!). Μετά γνώρισαν τον Φοίβο που παίζει τύμπανα και τον Ηλία, που παίζει φανφάρα. Ξεκίνησαν τη μπάντα στα 13 τους, ταρακουνώντας τα πεζοδρόμια της Καλαποθάκη, όταν έκαναν πρόβες 5.5 μέτρα κάτω από τη Γη: Στο υπόγειο του κινέζικου εστιατορίου που είχε ο μπαμπάς του Βασίλη. Έκτοτε δημιουργούν σκηνικό ενός υπόγειου σε κάθε live τους και καλωσορίζουν το κοινό τους λέγοντας: «Καλωσήρθατε στο υπόγειο μας!» Μπορεί τα ΜΜΕ να τους αγάπησαν γιατί είχαν μια… πιασάρικη ιστορία αλλά ο «λαός» που τους ακολουθεί τους αγάπησε για τη μουσική τους. Τους αρέσει να πειραματίζονται. Στον ήχο τους βάζουν την ταμπέλα της ροκ αλλά οι ίδιοι «δεν είναι βέβαιοι». Έχουν επιρροές από Sonic Youth μέχρι Βαμβακάρη και στο τελευταίο τους άλμπουμ ακούγεται μέχρι και μπουζούκι. Ο Στάθης Παναγιωτόπουλος έχει πει, όταν τους κάλεσε στο Ράδιο Αρβύλα στα 17 τους, ότι παίζουν σαν τους Νιρβάνα: «Έβλεπες 3 πιτσιρίκια, που δεν τα
κόβει το μάτι σου και αρχίζουν να παίζουν, και λες αμάν... από που ήρθαν αυτοί;!;!» Βγαίνουν ήδη 5 χρόνια στο δρόμο και θα τους δείτε κυρίως στην Αγίας Σοφίας, στη Ναυαρίνου, έξω από το Ολύμπιον στη παραλία και αλλού. Φέτος έχουν προβλήματα με την αστυνομία, η οποία τους κυνηγάει. Αυτό να το γράψεις, μου λένε. Το ξέρατε ότι η μουσική του δρόμου θεωρείται επαιτεία; Κι αυτοί τώρα το έμαθαν. Το πρώτο τους cd με τίτλο Litmus το έβγαλαν μόνοι τους το 2011, κάπου μεταξύ σχολείου και πρόβας, με λεφτά που μάζεψαν παίζοντας στο δρόμο. Η επιτυχία τους κέρδισε την προσοχή του Γιώργου Πετζίκη και βρέθηκαν στη δισκογραφική melissamusic. Φέτος, το Νοέμβριο κυκλοφόρησαν το νέο τους project με τίτλο "Διαδικασία Ημέρευσης", το οποίο περιλαμβάνει 10 κομμάτια και έχει επίσημη διανομή από την MLK. Πρόσφατα μετακόμισαν στον 7ο όροφο και έστησαν το στούντιο τους σε μια παλιά πολυκατοικία, πολλά μέτρα πάνω από τη Γη. Και συνεχίζουν να ανεβαίνουν. Σύνθεση: Βασίλης Πανούτσος, τραγούδι και κιθάρα, Άρης Παπαδόπουλος, μπάσο, και Φοίβος Παπαθεοδωσίου, τύμπανα. Ηλίας Βουρλιώτης, φανφάρα
Απρίλιος 2015
23
24
#201