Νοέμβριος 2015
ΙΔΕΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΑΣΕΙΣ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΛΗ
Οι ελπίδες της πόλης Τα πρόσωπα που πιστεύουμε για το μέλλον Τα κτίρια που αγαπάνε οι αρχιτέκτονες στη Θεσσαλονίκη Συνευρίσκεστε υπαιθρίως! Το open sex της πόλης
№206 Noέμβριος 2015
1
2
#206
3
Νοέμβριος 2015
Entr ance
info Εικόνα: Γιώργος Τούλας MAKING OF:
ΛΕΞΕΙΣ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΟΥΛΑΣ
Εικόνα εξωφύλλου: dolphins // communication design
Μια Κυριακή στην εξοχή
T
o ωραιότερο πράγμα που
αβάσταχτης, από τις αφορμές για εγκεφαλικό που προσφέρει απλόχερα η ζωή σε ένα
μου συνέβη εδώ και καιρό
αφιλόξενο άστυ, σε μια χώρα χωρίς αρχή, μέση και τέλος στη λειτουργία της, χωρίς
ήταν μια Κυριακή στην εξο-
κανόνες και σεβασμό. Αλλά και σε μια χώρα που κατάπιε πέντε χρόνια ισοπεδωτικής
χή. Το κινητό μου είχε κλείσει ευτυχώς
κρίσης χωρίς μάθημα κανένα. Και αν δεις τη μεγάλη εικόνα, σε μια ήπειρο που βαδίζει
από μπαταρία από νωρίς, περπατούσα
στα τυφλά ολοταχώς σε ένα παρελθόν που νόμιζε πως είχε ξεμπλέξει από αυτό.
στο αρχαιολογικό πάρκο του Δίον στην Πιερία και ξεμάκρυνα για λίγο από την
Ήταν τόσο δυνατή η αντίθεση των αισθημάτων εκείνης της Κυριακής στην εξοχή με
ομάδα που ξεναγούνταν. Σε ένα παρα-
τα αισθήματα μαυρίλας και αδιεξόδου των υπολοίπων ημερών που μοιραία η ζυγαριά
δεισένιο τοπίο ανάμεσα σε αρχαία λου-
λειτούργησε προς το μέρος της. Κάθε φορά που η ασφυξία με κυκλώνει τελευταία
τρά, αγορές ρωμαϊκών χρόνων, μύθους
ανοίγω φωτογραφίες τραβηγμένες εκεί, η μυρωδιά του χώματος, ο ήχος των πτηνών
κυρίαρχους στη σκιά του Ολύμπου, μι-
που διέσχιζαν το νερό, μια βίδρα που λιαζόταν στην όχθη, το στρώμα των κίτρινων
κρές λίμνες που σχημάτιζαν τα νερά που
φύλλων και οι κόρες που μας κοιτούσαν σοφές και ατάραχες. Ποτέ δεν είχα σκεφτεί
κατέβαιναν από το βουνό, κοπάδια από
μέχρι σήμερα ότι ανήκω αλλού από αυτή την πόλη.
χήνες και νούφαρα και κόρες αρχαίες να στέκουν αιώνες εκεί ακίνητες. Παραμύθι. Ήταν η πρώτη φορά που σκέφτηκα πως ίσως θα μπορούσα να ζήσω πια μακριά από την καθημερινότητα μιας πόλης
PARALLAXI MAGAZINE ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2015 / ΤΕΥΧΟΣ 206 / ΠΕΡΙΟΔΟΣ Β΄ • ΔΙΑΝΕΜΕΤΑΙ ΔΩΡΕΑΝ ΣΕ 15.000 ΤΕΥΧΗ ΚΑΙ 320 ΣΗΜΕΙΑ ΔΙΑΝΟΜΗΣ • ΜΑΖΙ ΜΑΣ AYTO TO MHNA ΕΓΡΑΨΑΝ, ΣΧΕΔΙΑΣΑΝ, ΦΩΤΟΓΡΑΦΗΣΑΝ, ΣΚΕΦΤΗΚΑΝ, ΕΦΑΓΑΝ, ΧΟΡΕΨΑΝ, ΑΚΟΥΣΑΝ ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΒΡΗΚΑΝ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΟΙ: ΕΚΔΟΤΡΙΑ / ΔΙΕΥΘΥΝΤΡΙΑ: ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΑΡΑΜΦΥΛΙΔΟΥ • ΑΡΧΙΣΥΝΤΑΚΤΡΙΑ: ΚΥΑ ΤΖΗΜΟΥ • ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑΣ: ΚΥΑ ΤΖΗΜΟΥ • ΣΥΝΤΑΚΤΕΣ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΔΡΕΟΥ, ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΟΥΔΗΣ, ΑΚΗΣ ΔΗΜΟΥ, ΚΩΣΤΗΣ ΖΑΦΕΙΡΑΚΗΣ, ΣΑΚΗΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ, ΕΥΗ ΚΑΡΚΙΤΗ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΠΑΡΑΝΗΣ, ΒΑΡΒΑΡΑ ΜΠΑΣΔΕΚΗ, ΧΡΥΣΑ ΝΑΝΟΥ, ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ, ΑΚΗΣ ΣΑΚΙΣΛΟΓΛΟΥ, ΜΑΝΩΛΗΣ ΣΤΑΥΡΟΥΛΑΚΗΣ, ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΕΛΤΖΙΔΗΣ, ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΣΙΤΙΡΙΔΗΣ, ΑΛΙΚΗ ΤΣΙΡΛΙΑΓΚΟΥ • ΛΟΝΔΙΝΟ: ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΤΣΟΡΜΠΑΤΖΙΔΗΣ • ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ: ΝΤΙΝΑ ΠΙΝΟΣ, ΣΤΕΛΛΑ ΒΑΚΙΡΛΗ • ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΙ: ΘΑΝΑΣΗΣ ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΣ, ΕΛΕΝΗ ΒΡΑΚΑ, ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΜΠΑΣΔΕΚΗΣ, STEREOSIS, ΜΑΡΙΝΑ ΤΟΥΛΑ, ΟΡΧΑΝ ΤΣΟΛΑΚ • ΕΜΠΟΡΙΚΗ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΑΡΑΜΦΥΛΙΔΟΥ, katerina@parallaximag.gr • ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ: DOLPHINS // COMMUNICATION DESIGN • ΕΚΤΥΠΩΣΗ, ΒΙΒΛΙΟΔΕΣΙΑ: ΧΡΩΜΟΤΥΠ Α.Ε. ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΠΟΛΗΣ Παπαμάρκου 2, 546 23 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΤΗΛ/FAX: 2310 429050 - 2310 429051 MONTHLY CITY & CINEMA REVIEW 2 Papamarkou str., 546 23 THESSALONIKI, GR, ΤΕL/FAX: +30 2310 429050, +30 2310 429051 www.parallaximag.gr • info@parallaximag.gr
4
Exit
Επτά φωτεινές πινακίδες που θα δείξουν την έξοδο κινδύνου ακόμα και στον πιο φανατικό σπιτόγατο. Τι αξίζει να δεις και να κάνεις για να φτιάξουν οι μέρες και οι νύχτες σου εντός της πόλης. Θα βγεις όπως και δήποτε. ΛΕΞΕΙΣ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΔΡΕΟΥ
7
4
#206
1. Ο Χάρτης των Γεύσεων H Wine Plus ετοιµάζει και φέτος τον Χάρτη των Γεύσεων 2015, που θα πραγµατοποιηθεί το Σαββατοκύριακο 28 και 29 Νοεµβρίου, στην Αποθήκη Γ’, στο Λιµάνι Θεσσαλονίκης. Το ετήσιο ραντεβού οινοποιών, αποσταγµατοποιών και εισαγωγέων οίνων µε τους φίλους του κρασιού και τους επαγγελµατίες του χώρου έχει πλέον αναδειχθεί σε µια πλατφόρµα συνάντησης της οινικής «προσφοράς & ζήτησης». Από τη µια πλευρά, συγκεντρώνει οινοποιούς από τις πιο σηµαντικές αµπελουργικές περιοχές της Ελλάδας, και από την άλλη, υποδέχεται χιλιάδες επισκέπτες, φίλους του κρασιού και επαγγελµατίες από όλη την χώρα και το εξωτερικό, συµβάλλοντας στον εµπλουτισµό του πολιτιστικού-τουριστικού «πνεύµατος» της Θεσσαλονίκης. Αλλά και το δεκαήµερο πριν σηκωθεί η αυλαία του, «Ο Χάρτης των Γεύσεων βγαίνει στην πόλη» και υποστηρίζει σειρά εκδηλώσεων για το κρασί και τις αρµονίες του, που θα πραγµατοποιηθούν σε εστιατόρια, ξενοδοχεία, deli, κάβες και συνοικίες της Θεσσαλονίκης. *28-29/11, Αποθήκη Γ’, Λιµάνι Θεσσαλονίκης 2. Τα χρηστά ήθη της Σταματίας "Σταματία, το γένος Αργυροπούλου". Γεννημένη στην Αθήνα στα μέσα της δεκαετίας του ’30, κόρη ανώτερου υπάλληλου του Υπουργείου Εμπορίου. Διαπαιδαγωγημένη με τα χρηστά ήθη της εποχής και αρραβωνιασμένη με λοχαγό του Εθνικού Στρατού. Ζει στην αυλή του σπιτιού της, αδυνατώντας να παρακολουθήσει και κυρίως να αποδεχτεί τη ζωή που προχωράει δίπλα της. Επιμένει πεισματικά να βλέπει τα πάντα μέσα από τα δικά της παραμορφωτικά γυαλιά, καταλήγοντας άλλοτε τραγική κι άλλοτε κωμική φιγούρα, μέσα στα γεγονότα που διαδραματίζονται δίπλα της και αφορούν άμεσα τόσο την ίδια, όσο και τους δικούς της ανθρώπους. Ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος σκηνοθετεί την Ελένη Ουζουνίδου σε μια one woman show παράσταση. Ένας μονόλογος του Κώστα Σωτηρίου που ανιχνέυει την ιστορία της μεταπολεμικής Ελλάδας και γνώρισε μεγάλη επιτυχία στην περσινή θεατρική σεζόν. 6
2
*23-24/11, 30/11-01/12, 7-8/12, 14-15/12, Θέατρο Αθήναιον, Βασιλίσσης Όλγας 35, τηλ. 2310832060 3. Το Φεστιβάλ της θεσσαλονικιώτικης γαστρονομίας Η φετινή διοργάνωση έχει ως κεντρικό άξονα την προβολή της σύγχρονης κουζίνας της Θεσσαλονίκης, αποτέλεσμα της δημιουργικής έμπνευσης των επαγγελματιών σεφ της πόλης. Οι δράσεις του 5oυ Thessaloniki Fodd Festival θα πραγματοποιηθούν και πάλι συνεργασία με τοπικούς φορείς και επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στο χώρο, όπως το Σωματείο Αρτοποιών Θεσσαλονίκης, ο Σύλλογος Επαγγελματιών Ιστορικού Κέντρου, εστιατόρια και ξενοδοχεία της πόλης: 40 εστιατόρια της πόλης επιλέγουν και προωθούν το πιάτο που κατά τη γνώμη τους εκπροσωπεί τη σύγχρονη τοπική κουζίνα (27/11-4/12), Παρουσίαση των δέκα πιάτων που αντιπροσωπεύουν τη σύγχρονη Κουζίνα της πόλης, όπως αναδείχθηκαν στον διαγωνισμό «Η σύγχρομνη κουζίνα της Θεσσαλονίκης (Ergon, 7/12), Tα παιδιά στην κουζίνα (12,13/12), Φιλανθρωπικά Brunch (Mediterranean Palace, 13/12 και The Met, 20/12). *21/11-20/12/2015 4. Η ώρα του διαβόλου Η ανατρεπτική ομάδα της Dada – Art και ο εκκεντρικός σκηνοθέτης Γρηγόρης Αποστολόπουλος μεταφέρουν στο θέατρο ένα τολμηρό κείμενο σε μία παράσταση γεμάτη εντάσεις και ανατροπές. Ήταν το 1989 όταν ήρθε στο φως ένα από τα πιο ενδιαφέροντα κείμενα του σπουδαίου Πορτογάλου λογοτέχνη Φερνάντο Πεσσόα. Αποδίδεται στα νεανικά του χρόνια και πραγματεύεται ένα από τα αγαπημένα του θέματα: Τη σχέση του διαβόλου με τον κόσμο. Τί συμβολίζει αυτός ο παράξενος άντρας σε αυτήν την «ώρα» της συνάντησής του με τη Μαρία; Πού αρχίζει και πού τελειώνει η αλήθεια; Και ποια πραγματικά είναι αυτή η αλήθεια; Αν υπάρχει Θεός και Διάβολος είναι πράγματι εχθροί ή συμπληρώνουν ο ένας τον άλλον; Πώς ένα τέτοιο ιδιαίτερο ζευγάρι, ο Διάβολος και η Μαρία του, αγγίζουν ιερά και ανίερα θέματα προτού πλησιάσουν ο ένας τον άλλον; Σε ένα σκηνικό παιχνίδι χωρίς όρια, ο Διάβολος και η Μαρία του, ξεκινούν ένα παιχνίδι σαγήνης και υποταγής, χωρίς όρια. 13 εικόνες, 13 αλληγορικές και ταυτόχρονα αληθινές σκηνές σε μια «μάχη» ανάμεσα στον Άνδρα και τη Γυναίκα, το Θεό και τον Άνθρωπο, την Αλήθεια και το Ψέμα. Με τους Γιώργο Χρανιώτη & Τίνα Λεωνορά. Η παράσταση είναι ακατάλληλη για ανηλίκους *Από 2/12- Θέατρο Αριστοτέλειον, Εθνικής
5
Νοέμβριος 2015
Αμύνης 2. Τηλ. 2310 262 051 Τετάρτη με Κυριακή στις 21:15 (μόνο για 15 παραστάσεις) 5. Η κωμωδία του αυτόχειρα Πρόκειται για μια εκπληκτική πικρή κωμωδία του Νικολάι Έρντμαν της οποιάς η δομή και η σύλληψή μας θυμίζει ποίηση του Μαγιακόφσκι και την χρυσή εποχή του βωβού κινηματογράφου. Ο Νικολάι Έρντμαν έγραψε το 1928 την «Κωμωδία του Αυτόχειρα», η παρουσίαση της οποίας απαγορεύτηκε από το σταλινικό καθεστώς ενώ ο ίδιος θα πληρώσει την οξυδέρκεια και την γενναιότητά του με μακρόχρονη εξορία στη Σιβηρία. Το έργο ανέβηκε λίγα χρόνια μετά τον θάνατο του Έρντμαν για πρώτη φορά στη Ρωσία. «Η ιστορία της «Κωμωδίας του αυτόχειρα» είναι η ιστορία της πλειοψηφίας των πολιτών της χώρας μας, σήμερα. Κυρίες και κύριοι γελάστε ελεύθερα, στο κάτω-κάτω με τα χάλια μας γελάμε!!», λέει ο σκηνοθέτης της ποαράστασης Γιάνης Ρήγας. Με τους Μαίρη Ανδρέου, Λίλα Βλαχοπούλου, Στάθη Βούτο, Μιχάλη, Γούναρη, Στέλλα Καζάζη, Ειρήνη Καζάκου, Σοφία Καλεμκερίδου, Έκτωρ Καλούδη, Μαρία Καραμήτρη, Ανδρέα Κουτσουρέλη, Γιολάντα Μπαλαούρα, Νίκος Νικολάου, Δημήτρη Παλαιοχωρίτη, Αλεξία Σαπρανίδου, Σπύρο Σαραφιανό, Ταξιάρχη Χάνο. *Από 6/11, Βασιλικό Θέατρο, τηλ. 2315 200 200. Κάθε Παρασκευή και Σάββατο με ρωσικούς υπέρτιτλους. 6. Από την Κρήτη στη Θεσσαλονίκη H έκθεση του ΝΕΟΝ, «Flying over the abyss / Υπέρβαση της Άβυσσος» περιλαμβάνει επιλεγμένα έργα διεθνών και Ελλήνων καλλιτεχνών εμπνευσμένα από τον Νίκο Καζαντζάκη και ιδιαίτερα από την Ασκητική του, της οποίας το χειρόγραφο έπειτα από παραχώρηση του Μουσείου Νίκου Καζαντζάκη θα εκτίθεται στο πλαίσιο της έκθεσης για πρώτη φορά στην Θεσσαλονίκη. Φιλοδοξεί να βάλει τα έργα σε διάλογο μεταξύ τους αλλά και με την Ασκητική, ώστε να φωτίσει τη διαδρομή της ανθρώπινης ζωής από τη γέννηση μέχρι το θάνατο. Στην έκθεση παρουσιάζονται έργα των καλλιτεχνών: Marina Abramović, Αλέξης Ακριθάκης, Matthew Barney, Hans Bellmer,Lynda Benglis,John Bock, Louise Bourgeois, Heidi Bucher, Helen Chadwick, Σάββας Χριστοδουλίδης, Abraham Cruzvillegas, Robert Gober, Asta Gröting, Jim Hodges, Jenny Holzer, Κώστας Ιωαννίδης, Mike Kelley, William Kentridge, Martin Kippenberger, Σοφία Κοσμάογλου, Sherrie Levine, Στάθης Λογοθέτης, Ana Mendieta, Μάρω Μιχαλακάκου, Doris Salcedo, Kiki Smith, Κώστας Τσόκλης, Mark Wallinger *7/11/15-29/2/16, Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης, Αποθήκη Β1, λιμάνι
7. Η μάχη των καλύτερων Το Streetdance Festival Battle Of The Best Thessaloniki 2015 συνεχίζει ακάθεκτο για 11 συνεχόμενη χρονιά! Το Φεστιβαλ θα πραγματοποιηθει σε συνεργασια με το Τμημα Νεολαιας του Δημου Θεσσαλονικης το Σαββατο 5 Δεκεμβρίου 2015 στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκη – Αίθουσα Αιμίλιος Ριάδη. Το φεστιβάλ στο τομέα των breakdance battles φιλοξενεί τους επίσημους παγκόσμιους προκριματικούς Fluido Jam Crew vs Crew Qualifier και World Bboy Classic 2 vs 2 qualifier. Οι νικητές και των 2 διαγωνισμών θα εκπροσωπήσουν την Ελλάδα και τα Βαλκάνια στους τελικούς του 2016 και θα ταξιδέψουν στην Ιταλία και Ολλανδία. Επίσης θα πραγματοποιηθεί διαγωνισμός breakdance 1 vs1 για νεαρά παιδιά μέχρι 13 ετών και το Φεστιβάλ θα τελειώσει με το 5 vs 5 All Style Battle. Στα πλαίσια του Φεστιβάλ θα πραγματοποιηθεί και το Streetdance Theatre Vol.9 όπου οι κορυφαίες ομάδες / χορευτές που πρωταγωνιστούν στους διαγωνισμούς θα παρουσιάσουν streetdance χορογραφίες χωρίς κανόνες και περιορισμούς αποδεικνύοντας με τον καλύτερο τρόπο ότι χορός πάνω απ’ όλα είναι τέχνη. Παρουσιαστές τις βραδιάς θα είναι ο εκρηκτικός Tzony Terra από Warriorz μαζί με τον George Perin από τους Nasa Funk. * 5/12, Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης – Αίθουσα Αιμίλιος Ριάδης
5
6
#206
Το κτίριο που αγαπώ ΜΈΓΑΡΟ ΕΡΑΤYΡΑ
Αλέξανδρος Κουλουκούρης
Το κτίριο ( Παύλου Μελά 29 και ΠΠ.Γερμανού ) είναι της δεκαετίας του 30 και εγώ έμεινα σε αυτό για περίπου πέντε χρόνια προς τα τέλη της δεκαετίας του ογδόντα. Εξαρχής με κέρδισε η βαριά μεταλλική είσοδος που με δυσκολία άνοιγε και στη συνέχεια το κεντρικό κλιμακοστάσιο με τις επιμελημένες ξύλινες κουπαστές και τα λεία από τον χρόνο και τη χρήση μαρμάρινα σκαλοπάτια που κατέληγαν στον ιδιαίτερο ανελκυστήρα με μεταλλικό σασί, με επενδύσεις ξύλου που σε άφηναν να έχεις οπτική προς το εξωτερικό. Οι χώροι ψηλοτάβανοι με χαρακτηριστικές γύψινες διακοσμήσεις σε κάθε δωμάτιο μαγνητίζουν το βλέμμα πριν αυτό πέσει πάνω στα υψίκορμα εξωτερικά κουφώματα με ορίζοντα μία από τις ελάχιστες "ανοιχτές" γωνίες σύζευξης οδών. Ποτέ δεν ένοιωθες την αίσθηση ότι είσαι κλεισμένος σε ένα διαμέρισμα, και πάντα είχες την αίσθηση των εξωτερικών ερεθισμάτων. Όλα αυτά σε μία οικοδομή του ‘30.
7
Νοέμβριος 2015
Το να ζητήσεις από δέκα αρχιτέκτονες που εκτιμάς και αγαπάς τη δουλειά τους να σου υποδείξουν το αγαπημένο τους κτίριο στην πόλη δεν είναι εύκολη υπόθεση. Σε μια πόλη με ιστορία μεγαλύτερη των 2500 χρόνων που διαθέτει κτίρια αριστουργήματα άλλων εποχών αλλά και μερικά κλασικά του αιώνα που τέλειωσε και ελάχιστα σημερινά σημεία αναφοράς η επιλογή μοιάζει πραγματικά δύσκολη. Τα δύσκολα όμως είναι και τα πιο ενδιαφέροντα. Και αυτή η επιλογή είναι πραγματικά τόσο ενδιαφέρουσα γιατί η διασπορά των κτιρίων που επιλέχθηκαν, στο χρόνο, την τεχνοτροπία και το τι σημαίνουν για την πόλη συνθέτει ένα μοναδικό παζλ. Χαρείτε το!
ΛΕΞΕΙΣ: ΣΥΝΤΑΚΤΙΚH ΟΜAΔΑ PARALLAXI - ΕΙΚΟΝΕΣ: ΑΓΓΕΛΟΣ ΖΥΜΑΡΑΣ, ΚΥΑ ΤΖΗΜΟΥ, ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΗΜΙΤΟΠΟΥΛΟΣ
ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΠΑΛΛΑΣ
Λόης Παπαδόπουλος, καθηγητής στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας Θα ήθελα να μπορώ να πω ότι μου αρέσουν οι πύλες της πόλης – ο τρόπος που η πόλη υποδέχεται τους ξένους της: το κτίριο του ΚΤΕΛ - αλλά αυτό είναι άθλιο - το θαυμάσιο κτίριο του Σιδηροδρομικού Σταθμού ή το ωραία ανασχεδιασμένο κτίριο του Αεροδρομίου, αλλά η ακραία εγκατάλειψή τους τα κάνει απωθητικά. Θα ήθελα να μπορούσα να πω ότι μου αρέσει το Νέο Μέγαρο Μουσικής, που σχεδίασε ο Arata Isozaki, αλλά αυτό δε μου επιτρέπεται, διότι έχω κάποια εμπλοκή στη μελέτη του. Κρατώ λοιπόν για απάντηση το σπουδαίο κτίριο του Μακεδονία Παλάς του Γραφείου Δοξιάδη – χωρίς να ξεχνώ ότι το εκκωφαντικό γκάπα/ γκούπα της πασσαλόπηξης των θεμελίων του στοίχειωσε τρία ή τέσσερα χρόνια της σχολικής μου ζωής στο Τρίτο Πρότυπο της Παιδαγωγικής Ακαδημίας, ψηλά στην Παρασκευοπούλου. Όμως το κτίριο του Δοξιάδη ήταν για τη Θεσσαλονίκη του ΄60 μια υπόσχεση και μια φαντασίωση κοσμοπολιτισμού. Η επιλεγμένη διπλή του θέα στον Όλυμπο και στο βουνό και ο αυστηρός κάνναβος των όψεών του υπερασπίζονται τη μοντερνιστική ηθική του. Ο ευανάγνωστος όγκος του προσλαμβάνεται ως στίξη πάνω στο ατέρμον μήκος της παραλιακής ρέμβης. Ο σχεδιασμός του θαλάσσιου μετώπου από τον Νικηφορίδη με τον Cuomo επιστρέφει στο διασυρμένο κτίριο την αρχιτεκτονική τιμή που του αξίζει. Mε λίγη περισσότερη τύχη, το Ξενοδοχείο θα είχε συμπληρωθεί στην Νότια πλευρά του από την ωραία προβλήτα και το κυβικό καφέ αναμονής, που ο Mario Botta είχε το 1997 σχεδιάσει για τη θαλάσσια αστική συγκοινωνία της Θεσσαλονίκης.
8
#206
ΣΤΟA ΜΟΔΙAΝΟ
Λεωνίδας Τραμπούκης Φαντάζομαι πως κάθε γενιά έχει ζήσει διαφορετικά την «αγορά» αυτής της πόλης, από το θεμέλιο λιθο της το 1922 ως την οικονομική και κοινωνική παρακμή της σήμερα. Η εμπειρία μου και η αγάπη μου για την αγορά Μοδιάνο έχει να κάνει περισσότερο με τη χωρική εμπειρία όντας μέσα σε αυτήν -μια αναπάντεχη «ρυμοτομία» στο εσωτερικό ενός οικοδομικού τετραγώνουπαρά με τη χρήση της ως αγορα ή τη θέση και την αδιαμφισβήτητη σημασία της για τη ζωή της πόλης, καθώς την έχω ζήσει ως επί το πλείστον σε ώρες πέραν του ωραρίου λειτουργίας. Είναι μια μικρή πόλη μέσα στην πόλη, με δρόμους, κτίρια και ταράτσες, που σχεδιάστηκε για να αντέξει στο χρόνο όπως η πόλη η ίδια, για να μπορεί να μεταλλαχθεί στον χρόνο και να προσαρμοστεί σε νέες χρήσεις και ιδέες και παρ’όλα αυτά να διατηρήσει την πρόθεση για την ύπαρξη ενός χώρου κοινωνικής συναναστροφής μέσα από την αρχιτεκτονική.
ΕΞΩΚΛHΣΙ ΤΟΥ ΑΓ. ΝΙΚΟΛAΟΥ
Στέφανος Σκαρλακίδης Το εξωκλήσι του Αγίου Νικολάου, γνωστό ως "εκκλησάκι", βρίσκεται πάνω στον λιμενοβραχίονα του Ν.Ο.Θ. στην Καλαμαριά. Κατασκευάστηκε το 1990 σύμφωνα με τα σχέδια του αρχιτέκτονα Κ.Καψαμπέλη, σε απόλυτη αρμονία με τις παρακείμενες εγκαταστάσεις του Ν.Ο.Θ. (Καψαμπέλης 1960). Η σύνθεσή του, λευκή δομή-λιτή, γλυπτική φόρμα από καθαρούς όγκους, φανερώνει την επιθυμία του αρχιτέκτονα να ερμηνεύσει αφαιρετικά τη νησιωτική αρχιτεκτονική και τη βυζαντινή ναοδομία. Ο μοντέρνος σχεδιαστικός χειρισμός, η έντονη μνημειακή σύνθεση, οι ευρηματικές λεπτομέρειες και η ένταξή του στο τοπίο, στην αιχμή του λιμενίσκου μέσα στον Θερμαϊκό, το κάνουν να ξεχωρίζει. Η θέση του και η θέα, στιγμιαία σε αποσπούν
από το ‘σήμερα’, το ‘εδώ’. Στο εκκλησάκι δεν θα φτάσεις από λάθος, θα βρεθείς εκεί αν το επιδιώξεις. Το ‘εδώ’ σου προσφέρεται απλόχερα με ένα πανόραμα του θαλάσσιου μετώπου της πόλης.
Νοέμβριος 2015
9
10
#206
ΡΟΤOΝΤΑ
Αναστ. Μ. Κωτσιόπουλος αρχιτέκτων, ομότ. καθηγητής Α.Π.Θ. αντεπ. μέλος της Ακαδημίας Αθηνών Ένα από τα αγαπημένα μου κτίρια είναι η Ροτόντα (αρχές 4ου αιώνα μ.Χ.), για δύο κυρίως λόγους. Ο ένας είναι η απλότητα της δομής της και η δύναμη του εσωτερικού της χώρου. Ο δεύτερος είναι ότι μας θυμίζει τον εν πολλοίς απωλεσθέντα πλούτο του αρχιτεκτονικού παρελθόντος της πόλης. Η Ροτόντα και η «συνοδεία» της μας δίνουν μιαν ιδέα των μεγεθών και της ποιότητας αυτού του παρελθόντος, το οποίο σε σημαντικό βαθμό βυθίστηκε κάτω από τη νεότερη πόλη, σε εποχές άλλων συνηθειών, άγνοιας αλλά και κοινωνικής πίεσης.
ΠΡΩΗΝ ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ ΤΗΣ ΑΓΡΟΤΙΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΣΤΗ ΔΕΘ Νένη Σπάρτση
Ανάμεσα σε πολλά αγαπημένα κτίρια στη Θεσσαλονίκη ξεχωρίζει ένα από τα ελάχιστα δείγματα μοντέρνας αρχιτεκτονικής στην πόλη. Το –πρώην- περίπτερο της Αγροτικής Τράπεζας στον χώρο της ΔΕΘ, εγκαταλειμμένο εδώ και πολλά χρόνια, κρυμμένο από πυκνή βλάστηση και εφήμερες κατασκευές, αποτελεί όαση σε ένα ιδιαίτερα «φλύαρο» περιβάλλον αντιπαραβάλλοντας την αισθητική του μινιμαλισμού του μοντέρνου κινήματος. Σχεδιασμένο το 1968 από τον Θύμιο Παπαγιάννη και την Ιωάννα Μπενεχούτσου για την εταιρεία Esso Pappas, αγοράστηκε αργότερα από την Αγροτική Τράπεζα και επικράτησε στην μνήμη σαν δικό της περίπτερο. Χαρακτηριστικό δείγμα της εποχής που η ΔΕΘ αποτελούσε πεδίο έκφρασης για την ελληνική αρχιτεκτονική και το design του 20ου αιώνα.
11
Νοέμβριος 2015
ΜΟΥΣΕIΟ ΒΥΖΑΝΤΙΝΟY ΠΟΛΙΤΙΣΜΟY Φώτης Σαγώνας
Ο Καθεδρικός του Αγίου Παύλου στο Λονδίνο αναδείχθηκε πρόσφατα το αγαπημένο κτήριο των Βρετανών με ποσοστό 38%. Ακολούθησαν το Στόουνχεντζ και το Κοινοβούλιο. Με αφορμή το παρόν άρθρο, για τη Θεσσαλονίκη, υποθέτω ως δημοφιλή επιλογή για τα κτήρια, που διαχρονικά αγαπήθηκαν ―αλλά και μισήθηκαν― περισσότερο, το Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού του Κυριάκου Κρόκου ( 1989). Θεωρώντας αυτονόητη τη δική μου τοποθέτηση σε ένα τέτοιο δίλημμα, θα αρκεστώ απλώς στην παράθεση μιας αναστοχαστικής φράσης του αρχιτέκτονά του, μήπως και καταφέρουμε να πολλαπλασιάσουμε τις μελλοντικές θετικές απαντήσεις: «Ας στοχαστούμε εδώ ότι μας έχουν σημαδέψει ερείπια συγκλονιστικά. Έτσι ίσως νοιαστούμε για το απομεινάρι που μοιραία θ' αφήσει το έργο μας, και τότε πιστεύω θα δουλέψουμε καλύτερα».
12
ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟ ΙΔΡΥΜΑ ΠΑΤΕΡΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΒΛΑΤΑΔΩΝ
Νίκος Καλογήρου, καθηγητής στο τμήμα Αρχιτεκτόνων της Πολυτεχνικής Σχολής του Α.Π.Θ Στη Θεσσαλονίκη δεν ευδοκίμησε ο αμιγής μοντερνισμός. Με την πολυπολιτισμική της παράδοση υπήρξε φυτώριο ενός εκλεκτικού εκσυγχρονισμού. Αποφεύγοντας τις προφανείς επιλογές, ξεχωρίζω ένα οριακό «χειροποίητο» και παρεξηγημένο έργο του δασκάλου μου, μαΐστορα Νίκου Μουτσόπουλου, το Πατριαρχικό Ίδρυμα Πατερικών Μελετών της Μονής Βλατάδων. Η προσπάθεια ένταξης του μοναστηριακού συγκροτήματος σε περίοπτο σημείο του αστικού χώρου στον λόφο της Άνω Πόλης, με την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική της κοντά στα βυζαντινά τείχη και το καθολικό της Μονής, οδήγησε στη χωροθέτηση του συγκροτήματος στην πλαγιά μειώνοντας την προβολή του. Η ανώτερη στάθμη των κοιτώνων είναι ισόγεια στο εσωτερικό του συγκροτήματος, ενώ εξωτερικά οι κατώτερες στάθμες βλέπουν προς την πόλη. Οι λειτουργίες αρθρώνονται σε μιαν ασύμμετρη περίκλειστη γενική διάταξη. Η όψη προς την πόλη χαρακτηρίζεται από κιονοστοιχία ραδινών κυλινδρικών κιόνων που πλαισιώνουν τους διαδοχικούς εξώστες, εδράζονται σε ισχυρές δοκούς σε προβολή και απολήγουν σε ημικυλινδρικούς θόλους. Η εσωτερική όψη διαφοροποιείται με εμφανείς οπτόπλινθους και σχισμές που προβάλλουν τον ορατό δομικό σκελετό του κτιρίου. Στο συγκρότημα συνδυάζονται οι κατακτήσεις του ώριμου μοντερνισμού με τη μεταβυζαντινή μοναστηριακή τυπολογία, η προβολή με την εσωστρέφεια, ο ορθολογισμός με την ποιητική διάθεση. Τα μπρουταλιστικά εμφανή στοιχεία από σκυρόδεμα με σαφείς κορμπυζιανές επιρροές συνυπάρχουν με παραδοσιακές μνήμες. Αντιστικτικά, θα μπορούσα να αναφερθώ και: > στο σχολικό συγκρότημα Αγίας Σοφίας του Ν. Μητσάκη (1931), ως μοναδική αστική σύνθεση με πτέρυγες και αίθρια που επιτυγχάνει τη σύζευξη του «νεοβυζαντινού» λεξιλογίου του Εμπράρ με τη ρασιοναλιστική λιτότητα > στο πιο γνωστό Πειραματικό Σχολείο του Δ. Πικιώνη (1933-1936), ως δείγμα προσαρμογής του μοντερνισμού στην τοπογραφία, στο κλίμα και στις μορφές της παράδοσης > στο Αρχαιολογικό Μουσείο του Π.Καραντινού (1960), για τη μεταφορά του διαρκούς προτύπου της μεσογειακής έπαυλης με αίθριο (πριν από την πρόσφατη παραμόρφωσή του με τις προσθήκες του Ν. Φυντικάκη).
#206
ΜΥΛΟΙ ΑΛΛΑΤΙΝΗ
Ελεάννα Μακρίδου και Θοδωρής Μακρίδης Το συγκρότημα των Μύλων Αλλατίνη, είναι ένα από τα σπουδαιότερα βιομηχανικά μνημεία της Θεσσαλονίκης. Παρουσιάζει εξαιρετικό αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον, ενώ παράλληλα είναι ένα μνημείο με πολλαπλές προσεγγίσεις και αναγνώσεις. Η αρχιτεκτονική των κτιρίων, σε συνάρτηση με την ιστορία τους, ο εξαιρετικά προχωρημένος για την εποχή του τρόπος κατασκευής, η διαφοροποίηση των χρήσεων στο πέρασμα των χρόνων, οι δημιουργοί αλλά και οι χρήστες τους, ο εξοπλισμός τους, ο φυσικός και ο δομημένος χώρος τους, προσφέρουν μια πληθώρα πληροφοριών για την μικροΐστορία της πόλης, από τα μέσα του 19ου μέχρι και τα τέλη του 20ου αιώνα. Από την περιήγηση και τη μελέτη του μνημείου ο επισκέπτης διαπιστώνει – καταγράφει στοιχεία όπως: • την τοπική ιστορία και την εξέλιξη της πόλης. • την πολυπολιτισμικότητα της πόλης των αρχών του 20ου αιώνα. • την εξέλιξη της βιομηχανίας και του τρόπου παραγωγής. • το ρόλο της θάλασσας στην εξέλιξη του εμπορίου. • τη μορφή και τα χαρακτηριστικά της εκλεκτικιστικής αρχιτεκτονικής. • τα εξαιρετικά προχωρημένα για την εποχή τους υλικά και τρόπους κατασκευής. • τους κήπους των παλαιών κατοικιών και την ποιότητα ζωής. • τη φθορά και κατάρρευση των μνημείων και τις αιτίες που τις δημιούργησαν. • την απόλυτη εξαθλίωση της περιοχής από την εγκατάλλειψη των κτιρίων. • την αξία της αναβίωσης με νέες χρήσεις στα παλιά κελύφη.
13
Νοέμβριος 2015
ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ ΑΜΑΛΙΑ
Μπερνάρ Κουόμο
Το Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού ή το Αρχαιολογικό Μουσείο θα μπορούσαν να είναι η επιλογή μου. Όμως προτιμώ να ψάξω το αγαπημένο μου κτίριο στην ανώνυμη αστική μάζα. Για τη διακριτική κομψότητα της πρόσοψής του, αλλά και της σύνθεσης του, επιλέγω το ξενοδοχείο Αμαλία, Ερμού και Κομνηνών γωνία, έργο του Θ. Μπαρζούκα που χτίστηκε το 1967. Στην πολύβουη οδό Ερμού, με όλα όσα συμβαίνουν τις ώρες της αγοράς, δύσκολα μπορεί κανείς να παρατηρήσει την ποιότητα της σύνθεσης των όψεων και τον συνδυασμό των υλικών: λευκό επίχρισμα, γυαλί, αλουμίνιο και ξύλο. Επιλέγω το ξενοδοχείο Αμαλία για την οικοδομική λογική, τα επιμέρους στοιχεία που συνθέτουν και αναδεικνύουν μία ανάλαφρη και συνάμα αθόρυβη όψη. Τα δοκάρια που υποστηρίζουν τα μπαλκόνια σε συνδυασμό με τα λεπτά κατακόρυφα διακοσμητικά στοιχεία από αλουμίνιο
διαμορφώνουν το πρώτο επίπεδο ανάγνωσης. Η όψη ολοκληρώνεται από την κίνηση των ξύλινων περσίδων, που δημιουργούν στο δεύτερο πλάνο μια μεταβλητότητα και μια ζωντάνια που του δίνει ακόμα και σήμερα, ένα πολύ σύγχρονο χαρακτήρα.
14
#204
Οι ελπίδες της πόλης ΕΙΚΟΝΕΣ: ΑΓΓΕΛΟΣ ΖΥΜΑΡΑΣ - Stereosis
Σε μια ζοφερή εποχή που δεν επιτρέπει πολλά όνειρα υπάρχουν κάποιοι νέοι άνθρωποι που επιμένουν, προσπαθούν και καταφέρνουν. Να δημιουργούν και να ξεχωρίζουν. Επιλέξαμε οκτώ πρόσωπα που εκτιμούμε πολύ τη δουλειά τους και τους παρουσιάζουμε εξηγώντας γιατί. Η αρχιτεκτονική, το σινεμά, το θέατρο, η μουσική, τα εικαστικά, η λογοτεχνία σε πρώτο πρόσωπο. Οι άνθρωποι που θα διαβάσετε για αυτούς παρακάτω είναι μερικές από τις χρυσές εφεδρείες της Θεσσαλονίκης σήμερα. Το έργο τους το αποδεικνύει. Γνωρίστε τους!
Χάρης Πεχλιβανίδης – Κορίνα Βασιλειάδου – θεατρική ομάδα In flux To πιο απρόβλεπτο θεατρικό δίδυμο των τελευταίων χρόνων στη Θεσσαλονίκη, ο Χάρης Πεχλιβανίδης και η Κορίνα Βασιλειάδου ξεκίνησαν τη συνεργασία τους το 2012. Ανακάλυψαν γρήγορα ότι η έκφρασή τους δεν κατηγοριοποιείται σε κανένα είδος θεατρικής πράξης αλλά απορρέει από την ανάγκη να αντιληφθούν τον κόσμο μέσω του προσωπικού τους ορίζοντα – κάνοντας θέατρο να ορίσουν εκ νέου έννοιες όπως κοινωνία, ανθρώπινες σχέσεις, θεατρική διαδικασία, πολιτική, ευτυχία. Συντονισμένοι με τη ροή και την αέναη εναλλαγή των ιστοριών που δημιουργούν τον κόσμο, το 2015 σχηματίζουν την καλλιτεχνική κολεκτίβα in flux. Έχει προηγηθεί μια τριετής σχεδόν άτυπη συνεργασία. Όλα ξεκίνησαν όταν έστειλαν την ιδέα τους για μια προσαρμογή του έργου "Ο Εχθρός του λαού" του Ίψεν στις σημερινές συνθήκες της έντασης στις Σκουριές της Χαλκιδικής. Κερδίζουν την υποτροφία Ίψεν του Ιδρύματος Ίψεν στη Νορβηγία και δημιουργούν στο δημαρχείο της Θεσσαλονίκης ένα μοναδικό θεατρικό ντοκουμέντο βασισμένο στο ιψενικό σύμπαν, τα πραγματικά γεγονότα της εξόρυξης στη Χαλκιδική και την παρουσία παράλληλα με τους ηθοποιούς επί σκηνής ανθρώπων που εμπλέκονται ή απλά εκθέτουν τη βιωματική τους σχέση με την υπόθεση. Το κοινό υποδέχεται θριαμβευτικά την παράσταση που προχωρά το θέατρο της πόλης παραπέρα και κείνοι παρουσιάζουν στο Σιέν της Νορβηγίας ένα χρόνο αργότερα μια περφόρμανς και στα φετινά Δημήτρια την τρίτη εκδοχή της προσέγγισης τους παρακολουθώντας εμπνευσμένα την εξέλιξη της ιστορίας ταυτόχρονα με την εξέλιξη της ελληνικής πραγματικότητας από το 2013 έως το 2015. Η δεύτερη απόπειρα τους για υποτροφία Ίψεν
είναι και πάλι πετυχημένη. Γίνονται το πρώτο σχήμα στον κόσμο που την κερδίζουν δυο φορές και η δουλειά τους αυτή τη φορά θα ευοδωθεί σε συνεργασία με την Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου στην Αθήνα όπου θα δημιουργήσουν σε τρία στάδια με τη χρηματοδότηση των Νορβηγών ένα οδοιπορικό από την Ελλάδα του 1981 στο σήμερα. Δουλεύουν μεθοδικά και με κεραίες ανοικτές, κάνουν σχεδόν τα πάντα στην προετοιμασία των παραστάσεων μόνοι τους, διαθέτουν μια σπάνια συνθετική ικανότητα και αποτελούν την μεγάλη θεατρική ελπίδα της Θεσσαλονίκης στο μέλλον. Οι δικοί μας διεθνείς. Γιώργος Τούλας
15
Σεπτέμβριος 2015
Μάνος Μυλωνάκης - Μουσικός ... ήταν Νοέμβρης πάλι. το 2008, νομίζω. Στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης. Παρακολουθώ τη ζωντανή παρουσίαση soundtrack με την ταυτόχρονη προβολή της ταινίας του Mikio Naruse "Every Night Dreams" (1933). Έρχομαι για πρώτη φορά σε επαφή, ακουστική και οπτική, με τους Your Hand In Mine, τους Μάνο Μυλωνάκη και Γιώργο Παπαδόπουλο. Πειραματίζονται από σκηνής με άπειρα όργανα. Ενθουσιάζομαι με το νέο-ρομαντικό τους στυλ. ... ήταν χειμώνας του 2011 όταν η συνεργάτης μου, τότε, στην τριμηνιαία πολιτιστική επιθεώρηση ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚέΩΝ ΠόΛΙΣ, Λίνα Μυλωνάκη, μου μιλάει συνεσταλμένα αλλά και περήφανα για τον αρχιτέκτονα αδερφό της, τον Μάνο Μυλωνάκη. Ντεκλίκ! Ο μουσικός Μυλωνάκης που με ενθουσίασε δυo χρόνια πριν. Τι σχέση έχει με αυτόν για τον οποίο μου μιλάει η Λίνα; ... ένα πρώτο τηλεφώνημα με τον Μάνο. Συνεσταλμένος, ταπεινός, αλλά ταυτόχρονα στακάτος. Στο τηλέφωνο μου μιλάει για τη νέα τους δουλειά: The Garden Novels. Ο δίσκος θα κυκλοφορήσει την άνοιξη της ίδιας χρονιάς. Μου στέλνει δείγματα από τις ηχογραφήσεις.
Αυτή τη φορά ενθουσιάζομαι τόσο, που στο μυαλό μου είναι ήδη προγραμματισμένος στο πλαίσιο μιας νέας ενότητας του Sani Festival με τίτλο Fine Greek Music Talents, ένα πεδίο δράσης σε νεανικές μουσικές αναζητήσεις. Η συναυλία πραγματοποιείται επιτυχώς τον Αύγουστο του 2011. Ο Μάνος αποτελεί -κατ’εμέ- την πραγμάτωση της ρήσης του Γκαίτε που αναφέρει την αρχιτεκτονική ως παγωμένη μουσική και τη μουσική ως ρευστή αρχιτεκτονική. Η αίσθησή μου είναι ότι η μουσική του Μάνου είναι μια μελέτη καλοσχεδιασμένη, δομημένη πάνω σε ένα πλούσιο συναισθηματικό υπόβαθρο, που ο ίδιος φαίνεται να διαθέτει. Γέννημα της πόλης μας, ο Μάνος συνθέτει έναν ήχο που είναι τόσο πολύ επηρεασμένος από την ατμόσφαιρα της πόλης και τόσο αποστασιοποιημένος από αυτήν... είναι σαν το ενωτικό του «χθες» και του «αύριο» της πόλης, αυτού που συνέβη και αυτού που μπορεί -ίσως- να συμβεί. Μακριά ακόμη και από την αντανάκλαση του κακοφορμισμένου «σήμερα». Είμαι πεπεισμένη ότι θα τον εκτιμώ και στο μέλλον. Όλγα Ταμπουρή-Μπάμπαλη
16
Κυριάκος Γιαλένιος - Συγγραφέας Στη δεύτερη λογοτεχνική του δουλειά με τίτλο «Μόνο τα νεκρά ψάρια ακολουθούν το ρεύμα» ο Κυριάκος Γιαλένιος, σχολιάζει με δομή θρίλερ και έναν γρήγορο κινηματογραφικό ρυθμό περιγραφής, τη σημερινή κατάσταση, με ήρωες ανθρώπους φαινομενικά άσχετους, που αν και τους τοποθετεί σε μη συγκεκριμένο τόπο, είναι εμφανώς αναγνωρίσιμος, αναζητώντας με συνεχείς ανατροπές στην πλοκή, πικρό σαρκασμό κι έναν νουάρ νοσταλγικό συναισθηματισμό, μια εξήγηση για όλα αυτά τα γεγονότα που απασχόλησαν τα τελευταία χρόνια την επικαιρότητα, δίνοντας μια έξυπνη όσο και απρόβλεπτη δική του εξήγηση. O Γιαλένιος είναι ανελέητα χειρουργικός και ταυτόχρονα, σαν καλός γνώστης της σύγχρονης παγκόσμιας λογοτεχνίας, επίκαιρος και συναισθηματικά εξονυχιστικός. Πλάθει το σύμπαν του επιλέγοντας υλικά αναγνωρίσιμα όχι όμως με τα στενά τοπικά όρια. Αυτό καθιστά το έργο του αυτομάτως παγκόσμιο, πράγμα αρκετά σπάνιο για τους σύγχρονους Ελληνες συγγραφείς. Το μυθιστόρημα του είναι συναρπαστικό και δίκαια τον καλωσορίζει στους πιο ενδιαφέροντες νέους δημιουργούς που αναμένω με αισιοδοξία το επόμενο βιβλίο του. Τέλλος Φίλης
#206
17
Νοέμβριος 2015
Ερμής Αδαμαντίδης και Δομινίκη Δαδάτση studio NaNA (Not a number architects) Τους γνώρισα την άνοιξη του 2010 όταν σχεδιάζαμε το "H Θεσσαλονίκη Αλλιώς " και έστειλαν μια εκπληκτική πρόταση για μια μεικτή κατασκευή, ένα ιδιαίτερο πάρκινγκ ποδηλάτων που ταυτόχρονα λειτουργούσε σαν καθιστικό σώμα. Κόσμησε τότε τον περίβολο του Λευκού Πύργου και μετά την πρώτη προβλήτα του λιμανιού μπροστά στο Κέντρο Συγχρονης Τέχνης. Η πιο ουσιαστική σχέση που ανέπτυξα μαζί τους ήταν όμως, όταν τους ζητήσαμε να σχεδιάσουν μια εγκατάσταση για τον κόσμο του Καβάφη και με μια τρομακτική ευελιξία σχεδίασαν τρεις διαφορετικές για τρεις διαφορετικές στοές της πόλης. Επιλέχθηκε τελικά η πρόταση της Αγίου Μηνά και για σαράντα μέρες η Θεσσαλονίκη απόλαυσε ένα μοναδικό ‘’δάσος’’ από φωτεινές κολόνες ντυμένες με στίχους του ποιητή. Το ίδρυμα Ωνάση, που ήταν ο συνδιοργανωτής μας ενέκρινε με μεγάλη ικανοποίηση την πραγματικά ξεχωριστή δουλειά τους. Ο Ερμής Αδαμαντίδης και η Δομινίκη Δαδάτση, οι Non a Number architects, ξεκίνησαν στο Λονδίνο το 2008, όταν συνεργάζονταν με τα γραφεία της Zaha Hadid και του Norman Foster, ενώ αργότερα επέστρεψαν στην πατρίδα τους τη Θεσσαλονίκη. Από τότε έχουν σχεδιάσει μια σειρά από εντυπωσιακά projects στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Από τα εκπληκτικά pop up περίπτερα που σχεδίασαν για τον οίκο Bulgari στα Bloomingdales and Harvey Nichols στο Dubai, και το Pavillion του οίκου στο Abu Dhabi Art Fair (εθνικό μουσείο Τέχνης). H βαλκανική τους αποθέωση ήρθε με το Juice Bar Cabin στο Βουκουρέστι, ένα υπόδειγμα αισθητικής και σεβασμού του περιβάλλοντος χώρου από έναν χώρο εστίασης. Οι συμμέτοχες τους σε εθνικούς διαγωνισμούς, όπως το μουσείο της Αργώ στον Βόλο, ή παγκόσμιους όπως μια εκκλησία στην Κίνα ή μια βιβλιοθήκη στο Ελσίνκι, τους
δίνει την ευκαιρία να σχεδιάσουν σπάνιας ομορφιάς κτίρια, έτοιμα να απογειώσουν το τοπίο. Με διαλέξεις στη Σαγκάη αλλά και συμμέτοχες σε παγκόσμιες εκδόσεις, όπως το The Future of Architecture 100 buildings, δίνουν το δικό τους κοσμοπολιτισμό στην αρχιτεκτονική της πόλης. Χάρη στη χρήση της 3D τεχνολογίας στη δουλειά τους, την οποία έχουν ενσωματώσει ιδανικά και με σλόγκαν τους το ‘’σκεπτόμενοι πάνω στην αρχιτεκτονική και όχι μόνο χτίζοντας κτίρια’’ αποτελούν σήμερα τη μεγάλη ελπίδα στο αρχιτεκτονικό οπλοστάσιο της πόλης. Κατερίνα Καραμφυλίδου
18
Αναστάσης Στρατάκης Εικαστικός Ο Αναστάσης Στρατάκης, ένας νέος καλλιτέχνης της πόλης μας, αφανής δουλευτής με σχεδιαστική δεινότητα και επίπονη έρευνα πάνω στη λειτουργία της οπτικής αφήγησης, είναι από εκείνες τις περιπτώσεις που θλίβεσαι γιατί τα χαρίσματά του η πόλη και η χώρα του τα καταπίνουν. Ευτυχώς διαβάζοντας το βιογραφικό του παίρνεις λίγο ανάσα. Βλέποντας τις συμμετοχές του σε διεθνείς Μπιενάλε και Φουάρ, κατανοείς πως εκεί έξω αν το αξίζεις, όσο και σεμνός ή ήρεμη δύναμη να είσαι, σου δίνονται ευκαιρίες. Μετά από ένα διάστημα διαμονής μακριά από την πόλη επέστρεψε πάνω σ’ αυτή την εγκοπή του χρόνου… Και στο έργο του, ο χρόνος σε πολλές εκφάνσεις του, ψευδοχρόνος, δημόσιοςιδιωτικός, φυσικός, ψυχολογικός-βιολογικός, διαρρηγνύεται μέσα από το οπτικό σύμπτωμα. Επιλέγει, απομονώνει, αλλοιώνει, μεταμορφώνει πραγματοποιώντας μία κίνηση χρονοποίησης που τελικά εμπαίζει την ιστορία. Με μια απόπειρα αιχμαλωσίας ιχνών του παρελθόντος, επεμβαίνει παραβατικά στον πραγματικό και ιστορικό χρόνο, επιτρέποντας την άρνηση στην υποταγή τους σ΄αυτόν. Δημιουργεί έργα σημάδια της εμπειρίας και συμβολοποίησης του χρόνου, μέσα από μία διαδικασία χωρικής και χρονικής αποκοπής επιτυγχάνοντας αποτυπώσεις της ορατής μεν πραγματικότητας αλλά επεκτείνοντας δε, την αλήθεια του ιστορικού της σημείου. Το σχεδόν εμμονικό σχέδιό του, ψηφιακό ή παραδοσιακό, εμπλέκει αριστοτεχνικά την αλήθεια και το ψέμα την οπτική ακρίβεια και αλήθεια του «αυτόπτη» φωτογραφικού διαφράγματος με τον εκφυλισμό της από εσκεμμένη δική του παραπλανητική επινόηση. Επιλέγει σημεία εστίασης και επεμβαίνει όχι μόνο στο πραγματικό αλλά και στην μνήμη και την ιστορία εμπαίζοντας την αλήθεια και προτείνοντας απροκάλυπτα την άλεκτη υποκρισία κάθε ιστορίας, κάθε κατασκευασμένης μνήμης και αφήγησης υποσκάπτει το αυτονόητο και το επιπόλαια ευκρινές, με ένα υποδόριο ανατρεπτικό σχολιασμό και χιούμορ. Ο χρόνος βιώνεται ως μια καντιανή μορφή συνειδητής εμπειρίας, ο χρόνος, per se, βοηθώντας να γνωρίσουμε την ουσία των πραγμάτων. Το αριστοτεχνικό ρεαλιστικό του σχέδιο αποτελεί το δόλωμα ως δομικό στοιχείο μιας εικαστικής στρατηγικής απορρύθμισης της αυτάρκειας, της μουδιασμένης αντιληπτικής μας ικανότητας, ανιχνεύοντας σε τόπους λήθης, την αλήθεια, εναρθρώνει και ενέχει το οικονομικό, κοινωνικό, ιδεολογικό, πολιτικό,
#206
πολιτισμικό συγκείμενο, μέσα από το οποίο γεννήθηκε και υπάρχει, προτείνοντας μια περιπέτεια επαναθέασης του πραγματικού, μία περιπέτεια, σ΄ αυτό που ο Μαλρώ ονομάζει «κόσμο των αληθειών…στο ερώτημα που θέτει στον άνθρωπο η αιωνιότητα που κρύβει μέσα του». Μαρία Κενανίδου
19
Νοέμβριος 2015
Γιώργος Τελτζίδης κινηματογραφιστής «Τα περισσότερα σενάρια που έχω γράψει τα τελευταία χρόνια, έχουν πρωταγωνιστή έναν μεσήλικα άντρα που η ζωή του έχει φτάσει σε κάποιου είδους αδιέξοδο. Ίσως τελικά γράφουμε για αυτά που φοβόμαστε ότι είμαστε ή ότι θα γίνουμε.», μου είπε ο Γιώργος σε μια από τις συνεντεύξεις που είχαμε κάνει. Νομίζω αυτή η φράση τα λέει όλα για τον Γιώργο. Ένα νέο άνθρωπο που βρίσκεται συνεχώς σε εγρήγορση, που καταγράφει τα πάντα γύρω του, ψάχνει, δουλεύει ασταμάτητα κάτω από την εξαιρετική πίεση που δέχεται η γενιά του εδώ και χρόνια, σε ένα περιβάλλον εχθρικό, με τον φόβο της απραξίας να καιροφυλακτεί στο βάθος του μυαλού του. Σκέψη καθαρή, συνειδητοποιημένη που απαιτεί έναν ορίζοντα πίσω απ΄τα αδιέξοδα και τον βρίσκει νετάροντας τον κινηματογραφικό του φακό. Ξέρουμε καλά πια πως ταινίες στην Ελλάδα γίνονται μόνο χάρις στο μεράκι και την αγάπη των δημιουργών, χωρίς κανένα απολύτως σχεδιασμό είτε κρατικό είτε ιδιωτικό. Με ελάχιστα ή και καθόλου χρήματα, μεταξύ φίλων συχνά… Κάπως έτσι γυρίστηκε και το “Dye» που μπήκε στις υποψηφιότητες της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου στην κατηγορία Ταινία μυθοπλασίας Μικρού μήκους. Γέννημα θρέμμα Θεσσαλονικιός και σίγουρα μέσα στους νέους κινηματογραφιστές που θα ορίσουν το στίγμα του νέου ελληνικού σινεμά που ακόμη δεν έχει ξεκάθαρη κατεύθυνση και θα διαμορφώσουν το μέλλον του, ο μικρομηκάς (προς το παρόν) Γιώργος Τελτζίδης έχει γράψει και σκηνοθετήσει μικρού μήκους ταινίες, ντοκιμαντέρ, διαφημιστικά και έχει συμμετάσχει σε φεστιβάλ στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Εργάστηκε ως βοηθός σκηνοθέτη, σκρίπτ και casting director σε ταινίες των: Κωνσταντίνου Γιάνναρη, ‘Εκτορα Λυγίζου, Περικλή Χούρσογλου, Στάθη Αθανασίου κ.α. ενώ δυο σενάριά του έχουν χρηματοδοτηθεί από το πρόγραμμα μικροφίλμ της ΕΡΤ. (μfilm 2012 & μfilm 2013). Το 2012 στο διεθνές φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους Δράμας απέσπασε το βραβείο ντοκιμαντέρ για το «Καθαρό Ραδιόφωνο» και το 2013 στο ίδιο φεστιβάλ, το σενάριο του με τίτλο «Γεννήτρια», σε σκηνοθεσία της Nικολέτας Λεούση, απέσπασε τιμητική διάκριση σεναρίου και βραβείο της πανελλήνιας ένωσης κριτικών κινηματογράφου. Σήμερα ζει και εργάζεται στην Αθήνα και ονειρεύεται την επόμενη ταινία του. Μεγάλου μήκους. Κύα Τζήμου
20
#206
Car Sex spots δημόσια ηδονή στην πόλη
Τα ανομολόγητα σημεία δημόσιων ηδονών στη Θεσσαλονίκη είναι το κοινό μυστικό της ατζέντας των αμαξάτων εραστών που μεταφέρεται από γενιά σε γενιά κρατώντας τον τίτλο περί ερωτικής πόλης ζωντανό και τις θέσεις ζεστές για τους επόμενους.
ΛΕΞΕΙΣ - ΕΙΚΟΝΕΣ: EΛΕΝΑ ΤΑΞIΔΟΥ
Δεν χορεύει πλέον ο κόσμος. Τώρα μόνο «Car me» to the end of love καλέ μου Leonard. Ακολούθησε τα ερωτόνια των σεξορεβυθούληδων της πόλης και ανακάλυψε τα ανομολόγητα σημεία δημόσιων ηδονών. Σε είχε δουλέψει και εσένα φίλος από την Αθήνα διαπιστώνοντας πως στη Θεσσαλονίκη αντιστοιχούν περισσότερα από ένα ΙΧ σε κάθε σπίτι; Τώρα που είναι το μόνο εναπομείναν περιουσιακό στοιχείο από τον καιρό των παχιών αγελάδων ήρθε η ώρα
να γίνει η απόσβεση «αλλιώς». Μπορεί να μην έχουμε που να τα παρκάρουμε τις πρωινές ώρες σε αυτή την πόλη αλλά σίγουρα μπορούμε να σου εξομολογηθούμε πού θα τα βρεις τις νύχτες. Λίγο ο απογαλακτισμός που δεν το προσθέτεις στη λίστα των φόρτε του Έλληνα και περισσότερο η οικονομική κρίση που εξανάγκασε ακόμα και αυτόν που απογαλακτίστηκε από τα 11 να επιστρέψει στο πατρικό του, άφησαν άστεγο τον έρωτα της πόλης και τους ασυγκράτητους εραστές της με το πουλάκι στο χέρι.
Η ανεργία μπορεί να εξαντλεί τις δυνατότητες για την εύρεση χώρου όχι όμως και την εφευρετικότητα του Θεσσαλονικιού που αψηφά νόμους, αδιαφορεί για τα βλέμματα και παρκάρει όπου παρκάρεται , κάνοντάς το όπου γίνεται γιατί «πονάει το μυαλό του» και είναι κοντά στο να αναγάγει το «αμαξάτο» σε ειδικό section του youporn. Στα ανομολόγητα σημεία δημόσιων ηδονών, κοινό μυστικό στην ατζέντα των εραστών της πόλης, ανάμεσα στα νοτισμένα τζάμια "σεισμικών" αυτοκινήτων, στις κατά λάθος κόρνες και στο κλέψιμο ατακών
από μισάνοιχτα παράθυρα, υπερβαίνει όλων η συνθήκη ομερτά ανάμεσα στους αμαξάτους, για τα παγωμένα βλέμματα προσώπων που αποκαλύπτονται όταν τα φώτα άμαθου νεοσύλλεκτου εισέρχονται στο σημείο. Συχνά πυκνά τρως ξενέρωμα γιατί Δήμοι και ιδιώτες φοράνε προστατευτικές λαμαρίνες και κολονάκια στον αμαξάτο έρωτα, όπως συνέβη και στο πιο γκράντε sex hot spot της πόλης στο Μέγαρο Μουσικής. Μείναμε με το μέγαρο και χάσαμε τον παίδαρο και όλα αυτά τα συναισθήματα θυμού
21
Νοέμβριος 2015
απογοήτευσης και εξαλλοσύνης μαζί που μπορεί να σου προκαλέσει η θέα μπροστά σε ένα σκηνικό τύπου «βλέπω το γλυκό και δεν μπορώ πλέον να το φάω» . Ο νόμος το κρίνει παράνομο στην περίπτωση που οι φιγούρες σας είναι ορατές, ως προσβολή δημοσίας αιδούς. Λογικά αν φροντίσεις να ανακαλύψεις στάση –πατάκι που να συμπεριλαμβάνει και τους δύο, η δημόσια αιδώς δεν κινδυνεύει. Ως τότε είναι στην διακριτική ευχέρεια του κύριου με τη στολή που σου χτυπάει το τζάμι. Love is in the car λοιπόν και αυτά είναι τα always classy car-sex spots της πόλης, χωρισμένα σε ανατολικά και δυτικά, χωρίς αυτό να σημαίνει φυσικά ότι δεν γίνονται και ενδιαφέρουσες ανταλλαγές πληθυσμών, με την Καλαμαριά και το Καλοχώρι να κρατούν μαζικά και διαχρονικά τα ερωτικά μαστίγια των δύο εισόδων της πόλης.
Κάστρα Στα κάστρα αδερφοί μου, στα κάστρα. Στο σημείο που έχει φιλοξενήσει τα σάλια και τα ερωτόλογα του ερωτικού ξεκινήματος κάθε μέσου Θεσσαλονικιού. Περιοχή mainstream που συγκεντρώνει κυρίως τους εναπομείναντες ρομαντικούς ή τους αθεράπευτα κλασικούς. Μονόδρομα στενάκια καταλήγουν σε κρυφά σημεία με θέα, που δυστυχώς προλαβαίνει μόνο ένας τυχερός την φορά. Υπομονή, κατανόηση και σεβασμό στην σειρά προτεραιότητας καθώς στο πορθμείο των γαμιστρώνων της πόλης η δουλειά είναι πάντα μπόλικη.
Θέατρο Δάσους Ακούς το «νεράιδα της αυγής» και θέλεις
να στο επιβεβαιώσουν; Απέχεις μόλις τρία λεπτά γρήγορου περπατήματος για να φτάσεις στο δασάκι που πάρκαρες. Άσε τον Μάλαμα για λίγο, μπορώ να σου πω πως θα εξελιχθεί το πρόγραμμά του, είναι το ίδιο εδώ και μια δεκαετία. Αν πάλι θέλεις απεγνωσμένα το «μετά μουσικής», τότε άφησε μισάνοιχτο παράθυρο και θα είναι σαν να το κάνεις στην αρένα. Ακόμα και τις μέρες που το θέατρο δεν φιλοξενεί δρώμενα, το δασάκι τις νύχτες φιλοξενεί σταθερά τις ολόδικές του παραγωγές συμπεριλαμβανομένων σεξ-θυσίας-αμαρτίας σύμφωνα με τους θρύλους. Μην ξεχνάς πως στην πόλη που αγαπάει να διαδίδει παραμύθια για αγρίους αγνοώντας τους…αγρίους, ένα ζευγάρι μάτια και στην πλάτη δεν έβλαψαν ποτέ κανέναν.
Σχολή Δικαστών Σοφιστικέ και κονσεπτικό, η Εθνική Σχολή Δικαστικών Λειτουργών στην Ικάρων, ψηφίστηκε άτυπα από το κοινό ως το ιδανικότερο σημείο για σεξ στο αυτοκίνητο για τους πιο συνειδητοποιημένους, επειδή πληροί τρεις συγκεκριμένες προϋποθέσεις: : απομακρυσμένο σημείο (δεν σε βγάζει ο δρόμος, πρέπει να ξέρεις πού πηγαίνεις), καθαρό περιβάλλον με πάντα παρούσα την έξαψη που προσφέρει η πιθανότητα διακοπής από τον εκνευριστικό επαγγελματισμό του φρουρού.
Πλαζ Καλαμαριάς Μυρίζει - ξεμυρίζει, τις δύσκολες ώρες για τους περισσότερους είναι ο Νο1 γαμιστρώνας της πόλης που θα τους έρθει στο μυαλό. Το πρώτο μέρος που θα τρέξουν
να αναζητήσουν κενή θεσούλα για να παρκάρουν τις ορμές τους. Φώτα πόλης να τρεμοπαίζουν, θέα αλλά και μικρές εκπλήξεις από τους μόνιμα περιφερόμενους cool αδιάκριτους πεζούς της περιοχής που δεν είναι σε φάση τις περισσότερες φορές να αποκωδικοποιήσουν αυτό που βλέπουν τα μάτια τους γιατί με λίγη φαντασία είναι ακριβώς το ίδιο που συμβαίνει και στον εγκέφαλό τους εκείνη την στιγμή.
Remvi
Πανόραμα Στο Πανόραμα αγαπούν το προαύλιο χώρο των δημοτικών σχολείων και προς αποφυγή παρεξηγήσεων δεν εννοούμε φυσικά την ώρα λειτουργίας τους. Φήμες θέλουν τους ντόπιους εραστές όταν δεν προλαβαίνουν να κινηθούν προς το κέντρο να καταλήγουν εκεί και να δίνουν ρεσιτάλ στην άπλα του χώρου.
ΔΑΚ Πολίχνης
Η Remvi τις καθημερινές κλείνει νωρίς. Σχετικά. Οπότε για τους πιο προσχεδιαστικούς τύπους, το πάρκινγκ κοντά στην είσοδό του συγκεντρώνει συχνά το προγραμματισμένο σεξ των 3.30πμ μετά από τις τεκίλες. Για τους πιο spooky κυκλοφορεί και η φήμη πως η έπαυλη-αρχοντικό-σπίτι που θα παρατηρήσεις (δεν γίνεται να μην το πάρει το μάτι σου) σχεδόν απέναντι από το σημείο, είναι στοιχειωμένη.
Στην Πολίχνη της αθλοπαιδείας, της μπισμπιζέ γιάφκας και του δυτικοφέρνοντας συνουσιασμού, αγαπούν να μαζεύονται και να ικανοποιούν ορμόνες και απωθημένα στον ευρύτερο χώρο έξω από τις αθλητικές εγκαταστάσεις. Η αλήθεια είναι πως ο χώρος είναι τόσο μεγάλος και σχετικά προστατευμένος από άποψη θέασης που σχεδόν σε προκαλεί να πας να αναπληρώσεις όση γυμναστική έχασες στις κοπάνες του Λυκείου.
Κρήνη
Λιμνοθάλασσα Καλοχωρίου
Στην Κρήνη θα κατέβεις στις προβλήτες. Όπως σε εκείνη την γνωστή μεταξύ αγνώστων πίσω από το Μαϊάμι που στρίβοντας στον στενό χωματόδρομο έβγαινες κανονικά στην «παράγκα του μπάρμπα-Θωμά». Πάρκαρες και ξεκινούσες τα δικά σου ενώ το show δεν τελείωνε ακόμα και όταν εσύ είχες ήδη τελειώσει το κομμάτι σου. Στο σημείο κατεβαίνουν συχνά ολίγον τι μεθυσμένοι παραπάνω του κανονικού, αναπολούν αγάπες και έρωτες αδυνατώντας να υπολογίσουν τα όρια στεριάς και θάλασσας με αποτέλεσμα τα μικροατυχήματα να μπαίνουν στο τοπ της βραδιάς.
Σε μία τεράστια έκταση κατά μήκος της λιμνοθάλασσας Καλοχωρίου, περνώντας τα θεματικά παρκάκια με τα φλαμίνγκο που κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου κρατώντας το επίπεδο του χώρου κουλτουριάρικο, όπως αρμόζει σε ένα τιτλοδοτημένο εθνικό πάρκο. Κατά μήκος της λιμνοθάλασσας θα βρεις στοιχειοθετημένα τα ερωτόνια Ευόσμου-Κορδελιού-Διαβατών κλπ επιβεβαιώνοντας τον τίτλο της μαζικότερης συγκέντρωσης του εκρηκτικού σεξαπίλ της δυτικής πλευράς της πόλης.
22
#206 #204
movieland ΛΕΞΕΙΣ: ΚΥΑ ΤΖΗΜΟΥ
οι ταινίες του μήνα
Ουζερί Τσιτσάνης του Μανούσου Μανουσάκη με τον Ανδρέα Κωνσταντίνου, Χάρη Φραγκούλη, Χριστίνα Χειλά-Φαμέλη, Γιάννη Στάνκογλου, Μαρία Καβουκίδου, Γεράσιμο Σκιαδαρέση, Λάκη Κομνηνό, Αλμπέρτο Εσκενάζυ Βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο του Γιώργου Σκαμπαρδώνη, η ταινία διαδραματίζεται στην Θεσσαλονίκη το 1942-1943. Στην υπό γερμανική κατοχή πόλη, ο Γιώργος και η Εστρέα είναι ερωτευμένοι. Όμως ο έρωτας ανάμεσα σε έναν Χριστιανό και μία Εβραία είναι απαγορευμένος. Η περιπετειώδης ιστορία αγάπης, παγιδευμένη σε ένα απάνθρωπο ολοκληρωτικό καθεστώς και τον παραλογισμό των φυλετικών διακρίσεων, βρίσκει καταφύγιο στο ιστορικό Ουζερί Τσιτσάνης. Εκεί, ο μεγάλος Έλληνας συνθέτης Βασίλης Τσιτσάνης διανύει τα πιο δημιουργικά του χρόνια και συνθέτει τα πιο γνωστά του τραγούδια, ανάμεσα στα οποία και την καθοριστική Συννεφιασμένη Κυριακή. Φόρος τιμής στον μεγάλο ρεμπέτη η πέμπτη ταινία μεγάλου μήκους του Μανουσάκη για τα 100 χρόνια από τη γέννησή του Τσιτσάνη που συμπληρώθηκαν φέτος. Γυρίσματα στη Θεσσαλονίκη σε εμβληματικές τοποθεσίες που σχετίζονται με την εβραϊκή κοινότητα της πόλης: Τη Συναγωγή των Μοναστηριωτών, στον Παλαιό Σιδηροδρομικό Σταθμό, στην Στοά του Αγίου Μηνά και στο Λιμάνι. (3/12)
Chevalier της Αθηνάς Τσαγγάρη με τους Γιώργο Κέντρο, Πάνο Κορώνη, Βαγγέλη Μουρίκη, Μάκη Παπαδημητρίου, Γιώργο Πυρπασόπουλο, Σάκη Ρουβά Μια παρέα αντρών επιστρέφει από χειμερινή εκδρομή ψαρέματος σ’ ένα γιοτ. Όταν μια
μηχανική βλάβη τους εγκλωβίζει στο σκάφος, κάπου στον Σαρωνικό, θα σκοτώσουν την ώρα τους μ’ ένα αυτοσχέδιο παιχνίδι που ονομάζεται «Chevalier». To Chevalier είναι τόσο διασκεδαστικό, όσο και βαθιά ανταγωνιστικό. Κανείς δεν θα κατέβει από το σκάφος αν δεν ανακηρυχτεί ο νικητής. Η πιο τολμηρή ελληνίδα σκηνοθέτις έγινε γνωστή στα φεστιβάλ του κόσμου από την πρώτη της ταινία, «Attenberg». Το «Chevalier” έχει ήδη στο παλμαρέ του το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας του Διεθνούς Κινηματογραφικού Φεστιβάλ του Λονδίνου (BFI London Film Festival, ειδική Μνεία για τη Σκηνοθεσία από την επιτροπή και το Βραβείο Ανδρικής Ερμηνείας για το βασικό ανδρικό καστ στο Φεστιβάλ του Σεράγεβο, ενώ μοιράστηκε με τον Κωνσταντίνο Γιάνναρη το Βραβείο κοινού Fischer του ελληνικού προγράμματος στο 56ο ΦΚΘ. (26/11)
την Κάρολ, μία γοητευτική γυναίκα παγιδευμένη σε έναν αποτυχημένο γάμο. Σύντομα, η αθώα πρώτη συνάντησή τους δίνει τη θέση της σε μια βαθύτερη σχέση. Και καθώς η Κάρολ και η Τερέζ κάνουν την απόδρασή τους, αφήνοντας πίσω την παλιά ζωή τους, θα βρεθούν αντιμέτωπες με τη σχέση και τον εαυτό τους. Βασισμένο στο βιβλίο της Πατρίτσια Χάισμιθ, «The Price of Salt», το «Carol» έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα του στο 68ο Φεστιβάλ Καννών, χάρισε στη Ρούνι Μάρα το Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας και ετοιμάζεται να μαρσάρει στην οσκαρική κούρσα, στέλνοντας την Κέιτ Μπλάνσετ για ακόμη ένα Οσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου, τη Ρούνι Μάρα για μια υποψηφιότητα στον Β’ Γυναικείο Ρόλο και τον Τοντ Χέινς για ένα Οσκαρ Σκηνοθεσίας σε ένα φιλμ που θυμίζει μια ρετρό εκδοχή του «Θέλμα και Λουίζ». (3/12)
The Hunger Games: Η Επανάσταση – Μέρος 2 του Φράνσις Λόρενς με τους Τζένιφερ Λόρενς, Λίαμ Χέμσγουορθ, Γούντι Χάρελσον, Τζούλιαν Μουρ, Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν Η τέταρτη και τελευταία ταινία του «Hunger Games», το «Επανάσταση – Μέρος 2», μας προσγειώνει στην πρώτη γραμμή του πυρός, με τον εμφύλιο πόλεμο στην Πάνεμ να μαίνεται. Η Κάτνις, σύμβολο αντίστασης ενάντια στην τυραννική κεντρική εξουσία, αντιμετωπίζει τον Πρόεδρο Σνόου σε μια εντυπωσιακή τελική αναμέτρηση. Μαζί με τους πιστούς της φίλους θα προσπαθήσουν να δολοφονήσουν τον αρχηγό της Κάπιτολ, αποφεύγοντας φονικές παγίδες, πανίσχυρους εχθρούς και ηθικά διλήμματα. (26/11)
Η Γέφυρα των Κατασκόπων / Bridge of Spies του Στίβεν Σπίλμπεργκ με τους Τομ Χανκς, Έιμι Ράιαν Η ιστορία ενός δικηγόρου από το Μπρούκλιν που βρίσκεται στο επίκεντρο του Ψυχρού Πολέμου όταν η CIA τον στέλνει σε μια σχεδόν αδύνατη αποστολή για τη διαπραγμάτευση της απελευθέρωσης ενός κρατούμενου Αμερικανού πιλότου. Σπίλμπεργκ, Χανκς και τα τρομερά αδέλφια Κοέν στο σενάριο σε ένα γεμάτο σασπένς δράμα, με φόντο μια σειρά ιστορικών γεγονότων. Τι άλλο χρειάζεται μια ταινία για να γίνει επιτυχία; (26/11)
Carol του Τοντ Χέινς με τους Ρούνι Μάρα, Κέιτ Μπλάνσετ, Σάρα Πόλσον, Κάιλ Τσάντλερ Νέα Υόρκη, στις αρχές της δεκαετίας του ’50. Η Τερέζ Μπέλιβετ εργάζεται σε ένα πολυκατάστημα του Μανχάταν και ονειρεύεται μια πιο συναρπαστική ζωή, όταν γνωρίζει
99 Homes του Ραμίν Μπαχράνι με τους Μάικλ Σάνον, Άντριου Γκάρφιλντ, Λόρα Ντερν Η ταινία αφηγείται την ιστορία του οικοδόμου Ντένις Νας, στον οποίο γίνεται έξωση από το σπίτι του μαζί με τη μητέρα του και τον εννιάχρονο γιο του. Ο Ντένις προσπαθεί να ξανακερδίσει το σπίτι τους κάνοντας συμφωνία με το διάβολο και δουλεύοντας για τον Ρικ Κάρβερ, τον διεφθαρμένο μεσίτη που τους έκανε έξωση. (Εύφημος Μνεία του Βραβείου SIGNIS, Βραβείο Επιτροπής Νέων – Φεστιβάλ Βενετίας 2014). «Σκηνοθέτη της δεκαετίας» χαρακτήρισε ο σπουδαίος κριτικός κινηματογράφου Ρότζερ Έμπερτ τον Ραμίν Μπαχράνι πριν από μερικά χρόνια. Εμείς τον γνωρίσαμε το 2006 όταν η ταινία του “Άνθρωπος σπρώχνει καρότσι” προβλήθηκε στο Δ.Δ. Του Φεστιβάλ. (26/11)
Δίπλα στη Θάλασσα / By The Sea της Αντζελίνα Τζολί με τους Αντζελίνα Τζολί, Μπραντ Πιτ, Μελβίλ Πουπό Στη Γαλλία, στα μέσα της δεκαετίας του 70, μια πρώην χορεύτρια ταξιδεύει στην εξοχή μαζί με τον σύζυγό της έναν Αμερικάνο συγγραφέα. Καθώς ο γάμος τους αντιμετωπίζει προβλήματα, οι δυο τους έρχονται σε επαφή τους κατοίκους μιας παραθαλάσιας Γαλλικής κωμόπολης. Η δεύτερη κινηματογραφική συνάντηση του ζεύγους Μπρστζελίνα. Δέκα χρόνια μετά την επιτυχημένη ταινία «Mr & Ms Smith», όπου γνωρίστηκαν, σε μια ταινία εντελώς διαφορετικού ύφους που τοποθετείται στη δεκαετία του ‘70 και έχει θέμα τις δυσκολίες του έγγαμου βίου. Ε κάτι θα ξέρουν για το θέμα. (10/12) Mustang / Ατίθασες της Ντενίζ Γκαμζέ Έργκυβεν Το καλοκαίρι έχει μόλις αρχίσει. Σ’ ένα χωριό στη βόρεια Τουρκία, 1000 χιλιόμετρα μακριά από την Κωνσταντινούπολη, η Λαλέ και οι τέσσερεις αδελφές της γυρνούν από το σχολείο και παίζουν αθώα με τ’ αγόρια. Η υποτιθέμενη ανηθικότητα των παιχνιδιών τους προκαλεί ένα σκάνδαλο με αθέλητες συνέπειες. Το σπίτι της οικογένειας μετατρέπεται σιγά σιγά σε φυλακή, το σχολείο αντικαθίσταται με μαθήματα κατ’ οίκον με θέμα τις δουλειές του σπιτιού και το μαγείρεμα, και ξεκινούν τα προξενιά. Οι πέντε αδελφές, σπρωγμένες από την ίδια επιθυμία για ελευθερία, επαναστατούν ενάντια στους περιορισμούς που τους επιβάλλονται. Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της Ντενίζ Γκαμζέ Εργκιβέν αποτελεί την επίσημη υποψηφιότητα της Γαλλίας για το Ξενόγλωσσο Όσκαρ 2016 και επικεντρώνεται στο τι σημαίνει να γεννηθείς κορίτσι στη σύγχρονη Τουρκία, σε μια αντιφατική κοινωνία όπου το μέλλον και η ζωή σου είναι προδιαγεγραμμένα. Μια από τις τρεις υποψήφιες ταινίες για τα ευρωπαϊκά βραβεία Lux που πήρε βραβείο Κοινού FISCHER του τμήματος Ματιές στα Βαλκάνια του 56ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. (10/12)
Νοέμβριος 2015
23
24
#206