ฉันออกเดินทาง ในวันที่ ไมมีแดด พัชรีญา
“ซากะกับจักรยาน”
-1-
วันนี้ผมจะไปซากะ เปลี่ยนแผนกันหนอย ผมมานั่งคิดดูแลวผมคงจะตองคาใจแนๆ หากไมไดแวะไปแคไมกี่ ชั่วโมงก็ยังดี ผมมาถึงสถานีคุมาโมโตะเพื่อขึ้นชินคันเซ็นตอไปยังซากะ และ ผมตัดสินใจนั่งรถไฟตอไปอีกสามสถานีเพื่อไปลงที่สถานีโยชิโนะการิโคเอ็น สถานีนี้เงียบ มากเงียบจนนาตกใจเหมือนกัน ผมกำลังจะไปยังอุทยานประวัติศาสตรโยชิโนะการิ ซึ่งไดมีการจัดแสดงหมูบานของคนญี่ปุนในยุคโบราณอยู พอดูจากในรูปแลวก็นึกถึงการตูน เรื่องโดราเอมอน ตอน บันทึกการสรางโลกมันจะเปนตอนที่พูดถึงการสราง และเขาไปเห็นญี่ปุนในยุคโบราณ ซึ่งมันเหมือนกันมากๆ
-2-
-3-
วาแตจากสถานีจะไปตอยังไงละและแนนอน ดูไมมีวี่แววของรถประจำทาง จะไปตอยังไงละ พอดีกับที่ผมเห็นแท็กซี่วิ่งเขามาพอดี ผมวิ่งไปบอกสถานที่ที่จะไปเขาทำทาทางวา จะไมไป ผมแอบตกใจนิดหนอย แท็กซี่ที่นี่เขาไมรับผูโดยสารเหมือนกันหรอ แตจริงๆ แลวไมใชครับ พอดีพี่เขาตองมารับเอาไวจึงไมสามารถรับผมไปได แตพี่เขาก็พยายามติดตอ แท็กซี่คันอื่นใหผมอยูพักหนึ่งกอนจะพูดภาษาญี่ปุนหนึ่งชุดพรอมกับทาทางที่นาจะบอก ประมาณวาใหรออยูตรงนี้ (มั่ง) และรีบวิ่งกลับไปที่รถเพราะผูโดยสารของพี่เขา รอมานานมากแลว จึงทิ้งผมใหยืนงงยิ่งกวาเกาไวที่เดิม
-4-
-5-
ผมยืนรออยางมีความหวังอยูพักหนึ่งกอนจะตัดสินใจเดินหาทางดวยตัวเอง ตนเปนที่พึ่งแหงตนดิวะ ผมหันหนากลับเขามาภายในบริเวณสถานีจะวาไปสถานีนี้ มีจักรยาน เยอะจัง ถามีจักรยานซักคันคงจะดีนาจะปนไปถึงไดไมยาก และบรรยากาศนาจะดีใชไดเลย ผมอาจจะยังพอมีโชคเหลืออยูบางทำใหพอเงยหนาขึ้นมาแลวก็พบวาอาว เฮย! นี่มันรานเชาจักรยาน รอดแลว ผมรีบเขาไปเชาจักรยานดวยราคาที่ถูกเหลือเชื่อ ผมถามทางจากที่รานเขาบอกวาไปไมยาก มีปายบอกตลอดทาง ซึ่งก็มีตลอดทางจริงๆ
-6-
-7-
ในระหวางที่ปนจักรยานออกมาจากรานเชาดวยความรูสึกสดชื่นสุดๆ ที่หาทางไปตอได ก็มีแท็กซี่คันหนึ่งเลี้ยวเขามาตรงที่ที่ผมยืนอยูกอนหนานี้พรอมกับลงมามองซายมองขวา แลวจักรยานของผมก็ปนเลยไปจนลับสายตา เฮย! หรือวาพี่เขาไปเรียกแท็กซี่มาให หรือวาเขามารับคนอื่น ผมสับสนในสับสนอยูพักใหญ กอนที่จะคิดขึ้นมาไดวา เรื่องบางเรื่องปลอยใหเปนปริศนาตอไป
-8-
-9-
จักรยานพาผมไดเจอทัศนียภาพที่สวยงามของเมือง และผมปนสักพักจนถึงรานสะดวกซื้อ กอนจะตัดสินใจฝากทองสำหรับมื้อกลางวันไวที่นี่ รานสะดวกซื้อที่ญี่ปุน รานคอนขางใหญและจะมีโซนใหนั่งทานอาหารได ผมจัดการซื้อมื้อกลางวันมานั่งกินที่โซนนั้น ของราน พรอมกับนั่งเขียนบันทึกของตัวเองเพื่อบันทึกชวงเวลานี้ลงไปดวยมันเปนบรรยากาศที่ดี ไปอีกแบบ รูสึกเหมือนตัวเองเปนพวกนักปนที่แวะเที่ยวแวะกิน (ซึ่งความจริงปนมาไมกี่กิโลเทานั้นแหละ)
- 10 -
- 11 -
พอทองอิ่มผมก็ปนตอไปจนถึงอุทยานจักรยานพาผมลัดเลาะไปตามทาง ที่รถยนตไมสามารถเขาได บรรดาทุงนา อากาศเย็นๆ มีหมอกลงบางๆ ฝนลงเบาๆ ดีจัง พอเราปนจักรยานในเมืองที่สบายๆ รถไมเยอะ ไมตองเรงรีบความเร็วของจักรยาน มันเปนความเร็วที่ กำลังดีมากๆ มองเห็นวิวไดกำลังดี การเคลื่อนที่ก็ไมชาจนเกินไป
- 12 -
- 13 -
พอมาถึง อุทยานประวัติศาสตรโยชิโนะการมีพื้นที่คอนขางใหญ ผมรีบเดินผานทาง เขาเพื่อไปยังสวนจัดแสดงเพราะวาตอนนี้ฝนเริ่มจะหนักเกินไปแลว และรมคูใจของผมก็ดันอยูที่ ล็อกเกอรตรงสถานี ผมเลยวิ่งเขาไปหลบฝนบริเวณอาคารแถวนั้นและสังเกตเห็นมีสิ่งที่คลายๆ กับปายรถประจำทางอยู ผมเดินไปขึ้นรถแบบงายมากๆ แลวคุณลุงคนขับรถหันมาพูดภาษาญี่ปุน ใสผมชุดใหญ และแนนอนวาผมไมเขาใจอะไรเลย รถเคลื่อนตัวออกในเวลาไมนาน ภาพรถคันใหญที่ไมมีผูโดยสารในวันฝนตก กอนลงจากรถคุณลุงยื่นรมใหผมหนึ่งคัน พรอมทำทาทาง ที่นาจะบอกวาคอยเอาไปคืนตอนจะกลับออกไป ผมโคงขอบคุณ
- 14 -
- 15 -
แลวเดินตอไปยังสวนจัดแสดงภายในบริเวณจะมีหมูบานของคนยุคกอนๆ ใหไดดูกัน มีจุดที่ขุดคนพบสิ่งของตางๆ มีการแสดงใหเห็นวาการฝงศพคนยุคนั้นเปนยังไงกัน และการจัดแสดงถือวาทำไดดีมาก เขาใจงาย สวย สะอาดแตเวลาของผมกำลังจะหมดแลว
- 16 -
- 17 -
ผมเดินกลับไปยังปายรถที่ลงมาเมื่อครูนี้ เงียบมาก เลยและก็ดูไมมีทีทาวาจะมีรถ หรือคนผานมาแถวนี้งายๆเอาแลวไงใกลเวลาที่จะตองกลับไปขึ้นรถไฟ เพื่อไปตอยังเบปปุ แลวดวยสิผมหยิบโทรศัพทขึ้นมาเพื่อหาทางกลับไปยังจุดจอดจักรยานของผม และก็ไดรูวาทางเดียวที่มีคือ เดิน ผมกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปเรื่อยๆ และคิดถึงรถคันใหญคันนั้น กับคุณลุงขึ้นมาจับใจ ผมคืนรมใหกับคุณปาที่ทางเขาดานหนา คุณปายิ้มใหผมเหมือเขาใจวาผมฝากคืนรมใหคุณลุง แตทั้งๆที่ผมบอกคุณปาดวยภาษามือ และเปดแอปแปลภาษาไปดวย ผมโคงขอบคุณคุณปาแลวรีบปนจักรยานคันเดิมพาผมไปถึงสถานี ไดทันเวลากอนที่ผมจะจับรถไฟ เพื่อไปเจอกับเมืองตอไปที่ชื่อวา เบปปุ
- 18 -
“ขอบคุณทุกอยางที่จากไป”
ผูเขียน กันต ชุณหวัตร