ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ & ΖΩΗ
Π 20 ΡΑΘΥΡΟ 22.03
Πολίτης της Κυριακής
Ειδική Έκδοση: Ποίηση 22 ποιήματα σε πρώτη δημοσίευση
02/30 22 Μαρτίου 2020 Πολίτης της Κυριακής
ΜΗ ΦΟΒΑΣΑΙ. Η ποίηση είναι βάλσαμο ψυχής* Η χθεσινή Μέρα Ποίησης ήταν η αφορμή που -μεσούντος του κορωνοϊού- έγινε με έναν τρόπο ανάγκη για την παρούσα έκδοση του «Π». Μια έκδοση λειψή, γιατί η ποίηση είναι ανεξάντλητη. Ακόμα κι όταν περιορίζεται στα στενά γεωγραφικά όρια της χώρας μας. Είναι ανεξάντλητη γιατί είναι άχρονη, κι ας την τοποθετούμε σε χρονικές περιόδους, σε γενιές προ- και μετα-πολεμικές, σε είδη, κινήματα και κύματα, σε αισθητικά στυλ και λεξιλόγια.
υπάρχει, ή αν «ψήνεται», χρειάζεται να το βρούμε και να το διακρίνουμε. Ίσως χρειάζεται να είμαστε και πιο ανοιχτοί στην προοπτική της ποίησης. Όπως αφήσαμε μια για πάντα πίσω μας την εμμονή στην ομοιοκαταληξία, να κάνουμε κι άλλα βήματα. Κι άλλα.
Ξεχωριστή γραφή και θεματολογία έχουν τα ποιήματα που φιλοξενούμε σε αυτή την έκδοση, που στη συντριπτική τους πλειονότητα δημοσιεύονται για πρώτη φορά. Προέρχονται από ποιητές διαφορετικών γενιών, ξεχωριστών βιωμάτων, διαφόρων τρόπων γραφής και σκέψης.
Πάντως να ξέρεις θέλω σε όσον οι βλαξ το κωλόχαρτον
Η σύγχρονη κυπριακή παραγωγή φαίνεται πως δεν έχει αποτυπώσει κάποιου είδους κοινό έδαφος, πέραν της θεματολογίας που είναι σαφώς διακεκριμένη ανάμεσα στις γενιές των ποιητών, με τον μεγάλο όγκο να αφορά το πριν, κατά και μετά την εισβολή του 1974. Χρειαζόμαστε σαφώς ένα νέο είδος ποίησης. Ένα νέο είδος ποίησης που αναζητείται, έτσι κι αλλιώς, παντού. Ή που αναμένεται. Ή που, ήδη, διαφαίνεται. «Εκατό χρόνια προηγουμένως, ο Έζρα Πάουντ δημιουργούσε τη μοντέρνα ποίηση στο Λονδίνο. Βοήθησε τον Γέιτς σε μια πιο ευθεία αλλά και πιο συμβολική γραφή, έπειτα βάλθηκε να σπάσει το πεντάμετρο. Αναγνώρισε την αυθεντικότητα του Έλιοτ, του Τζόις και του Λόρενς, συνεργάστηκε με τον Γουίλιαμ Κάρλος Γουίλιαμς (συμφοιτητή του στο πανεπιστήμιο) και ως ξένος ανταποκριτής ποίησης επηρέασε τα γραπτά της Μαριάν Μουρ, του Ε.Ε. Κάμινγκς και του Γουάλας Στίβενς. Σε λιγότερο από δέκα χρόνια, η ποίηση έγινε αγνώριστη μέσα από τη δουλειά μιας μικρής ομάδας πολύ διαφορετικών ανθρώπων που είδαν την ανάγκη της αλλαγής», σχολιάζει σε ένα κείμενό της στο περιοδικό ποίησης «Magma» η Λόρι Σμιθ. Σε αυτό το κείμενο, η δρ Σμιθ αναρωτιέται αν επίκειται μια νέα, ριζική αλλαγή στον χώρο της ποίησης. Μιλά για τη βρετανική ποίηση, ωστόσο επιχειρεί μια ενδιαφέρουσα σύνδεση του ποιητικού λόγου με την κυρίαρχη γλώσσα, σημειώνοντας ότι άλλοτε ο ποιητικός λόγος συνάδει με και άλλοτε αντιτίθεται στον επικρατούντα. Είναι μια σύνδεση που θα μπορούσε να μας αφορά.
Να δεχτούμε ως ποίηση και κάτι όπως αυτό:
Όχι; Πάντως συνοψίζει μιαν επικαιρότητα σε τρεις γραμμές. Και ο Έζρα Πάουντ [ξανά] το είπε: «Η ποίηση είναι η πιο πυκνή μορφή προφορικής έκφρασης». [«Ο έρωτας στα χρόνια του κορωνοϊού», από τη σελίδα «Χαϊκκού του ρότσου», στο facebook]. *Απάντηση στο ερώτημα «Τι είναι ποίηση» που τέθηκε σε περαστικούς, στο πλαίσιο ομότιτλου πρότζεκτ του Ιδρύματος «Φανερωμένης 70» που πραγματοποιήθηκε για τη Διεθνή Μέρα Ποίησης 2019 [δες σελ. 3]
Ποιος είναι ο κυρίαρχος λόγος εδώ, σήμερα, και πού στέκει σε σχέση μ' αυτόν ο ποιητικός; Πώς ορίζεται η κυρίαρχη γλώσσα; Σαφώς, τα μέσα ενημέρωσης την καθορίζουν εν μέρει. Είναι η γλώσσα των media αποσπασματική; σαφής; κριτική; ακολουθεί την καθεστηκυία τάξη; Έπειτα είναι η γλώσσα της εξουσίας. Συμπλέει ή βρίσκεται απέναντί τους η κυπριακή ποίηση; Έχει κάτι από όλα αυτά σημασία; Διότι η ανάλυση ίσως αφορά τους «επίσημους» ποιητές, τους υπό έκδοση. Όμως η ποίηση είναι παντού. Πού τη συναντούμε; Τα τελευταία λίγα χρόνια, παρατηρείται ένα αυξημένο ενδιαφέρον για την ποίηση. Την παρακολουθούμε σε χαϊκού, σε πιο ελεύθερες φόρμες, σε «γκρουπ» και σελίδες στο facebook όπου η ποίηση διεισδύει και ταξιδεύει πολύ εύκολα, σε συναντήσεις open mic. Η Κέιτ Τέμπεστ, ένα σπουδαίο ταλέντο στη Βρετανία, απ' αυτά ξεκίνησε. Κι έπειτα εκνεύρισε τους πάντες γιατί έβγαλε την ποίηση από τα βιβλιοπωλεία και την έβαλε στις συναυλίες. Χρειαζόμαστε ένα νέο είδος ποίησης. Κι αν
Οι εικόνες σε όλες τις σελίδες της παρούσας έκδοσης ανήκουν στην Ήρα Σκαλιστή την οποία ευχαριστούμε θερμά για την παραχώρηση.
03/31 22 Μαρτίου 2020 Πολίτης της Κυριακής
Πώς χτίζονται τα ποιήματα Πρώτα χρειάζεται μια γλώσσα πάνω από την οποία θα πάρει σχήμα ο λόγος: κάλλιστα μπορείς να πεις πως αυτό είναι σχήμα λόγου (δεν είναι και είναι ταυτόχρονα). Έτσι, η γλώσσα μιας μερίδας πλασμάτων είναι το έθνος τους. H γλώσσα μας είναι το έθνος μας. Oύτε οι σημαίες, ούτε οι εθνικοί ποιητές, ούτε τα μικρά ούτε τα μεγάλα μυαλά μιας έκτασης γης, ούτε οι μύθοι, ούτε οι ήρωες, τίποτε που τούτα - έθνος είναι η γλώσσα με την οποία εκφράζεται η όποια πνευματική υπόσταση του ανθρώπου στον κόσμο. Θα μου πεις, μα ας πούμε υπάρχει η Kυπριακή Δημοκρατία π.χ. Γιε μου, θα σου πω, ποιος σου είπε έτσι πράμα; H Kυπριακή Δημοκρατία είναι μια σύμβαση, ένα σύνολο σχέσεων, ένα ρίζωμα νόμων. Eγώ μιλώ σου για την Kύπρο, όχι για την Kυπριακή Δημοκρατία. Δεν σου μιλώ ούτε για Έλληνες ούτε για Tούρκους, ούτε για Kύπριους. Mιλώ σου για τα πλάσματα που ζουν στην Kύπρο και πώς εκφράζουν την ψυχή τους και την αγάπη τους για τη ζωή. Για τούτους τους ποιητές σου μιλώ. Δες πώς αγαπιούνται οι άνθρωποι και θα δεις πώς χτίζεται ένα ποίημα. Eίχαμε πάει στη Λεμεσό με κάτι φίλους βόλτα και σταματήσαμε σε ένα συριακό γυράδικο για να φάμε και παραγγείλαμε ναργιλέ. O Άγγελος παρήγγειλε ένα σάντουιτς με γύρο και έκοψε ένα κομμάτι στον Bασίλη, τότε τον είδε ο ψήστης από μέσα και ήρθε έξω και είπε στον Άγγελο πως άλλη φορά που θα πάει στο κατάστημα να του ζητήσει "αράμπικ σάντουιτς" γιατί το κόβει έξι κομμάτια και μπορούμε να το μοιραστούμε μεταξύ μας. Tο πιο πιθανό είναι ο ψήστης να μην διάβασε ποτέ τον Kαλίλ Γκιμπράν και να μην είχε ιδέα ποιος είναι ο Γουόλτ Γουίτμαν ή ο Mαγιακόφσκι, μα είχε τόση ποίηση να ονομάζει κάτι που μοιράζεται μεταξύ ανθρώπων με το όνομα της κουλτούρας του. [Aποσπάσματα από κείμενο του ποιητή και συγγραφέα Mιχάλη Mαυροθέρη σε μια έκδοση - αποτέλεσμα δράσης με τίτλο "Tι είναι ποίηση;". H δράση πραγματοποιήθηκε το 2019 στο πλαίσιο της Διεθνούς Hμέρας Ποίησης στο Πολιτιστικό Ίδρυμα Φανερωμένης 70, που άνοιξε τις πόρτες του στο κοινό καλώντας το να απαντήσει στο πιο πάνω ερώτημα. Δεκάδες περίεργες, σοβαρές, από καρδιάς και ειλικρινείς απαντήσεις γράφτηκαν κάτω. O Mιχάλης Mαυροθέρης τις συγκέντρωσε και έγραψε ένα κείμενο βασισμένο σ' αυτές. H έκδοση διατίθεται στο Φανερωμένης 70, στην παλιά Λευκωσία.]
04/32 22 Μαρτίου 2020 Πολίτης της Κυριακής
Τα σπίτια με τις σημαίες Ανδρέας Λυρίτσας Όταν σημάδεψαν το χαμόγελο της Αϊσέ Τα σπίτια γέμισαν σημαίες βουρκωμένες Απ’ τη μια μεριά, στο χρώμα του σκοτωμένου δειλινού Από την άλλη, στο χρώμα του πέτρινου ουρανού Στο δρομάκι απ’ όπου άλλοτε ανάτελλε το χαμόγελό σου Τώρα περπατούσε μια ξυπόλυτη παρθένα «καταραμένοι» - φώναζε «Ξεριζώσατε τα τριαντάφυλλα απ’ την καρδιά μας Για να σκεπάσετε τον φόνο της μυρτιάς Μα σιμά έρχονται τα γιασεμιά Αύριο θα ντύσουν με τα πέταλά τους τα άγρια κοράκια σας Και θα ραντίσουν με το δάκρυ του ρόδου τα ζωντανά σας πτώματα Βλέπω ποτάμια να κυλούν στους διψασμένους κάμπους Κι ακούω σαλπίσματα σταμνών τα τείχη να γκρεμίζουν Στον πάταγό τους θάβοντας παπά και μουεζίνη Μες στα σκοτάδια των ματιών ανθίζουνε γαρύφαλλα Μέσα απ’ το μνήμα της ξυπνά η Αροδαφνούσα Κι ο παιχνιδιάρης έρωτας βολτάρει στον μακρύδρομο Παραμερίζει ο Πενταδάκτυλος για να φανεί η Κερύνεια Μες στα νερά της θα λουστεί το γυμνό κορμί Να σβήσει πόθους κι αναστεναγμούς που έθρεψεν η νύκτα.
Ο ΑΡΙΘΜΟΣ π Ιωσήφ Σ. Ιωσηφίδης Τους Έλληνες μισώ, μας κατακτούν συνεχώς Τον Αρχιμήδη στις Συρακούσες σημάδεψα σαν μετρούσε κάποιον κύκλο αφηρημένος, τον λόγχισα, του κλότσησα το κεφάλι, αυτό που ανακάλυψε τηλεβόλα, τροχαλίες, κάτοπτρα, που μας έκαψε τις τριήρεις και μας εξευτέλισε. Εμείς, λίθοι και πλίνθοι και ξύλα και κέραμοι ατάκτως ερριμμένα και ουδέν εστι παρά χάος. Αυτοί, υπολογίζουν καμπύλες, διάμετρο ήλιου, άνωση, ηλιοστάσια, πλανήτες, το υπερπέραν. Κι ενώ πίστεψα πως εξόντωσα τον Αρχιμήδη, ορμά το παιδί του, ο καταραμένος αριθμός ‘π’¹, ασυμμάζευτος ταραξίας έξω απ’ τον κύκλο, ελίσσεται, πηδάει φράχτες, βουτά στο κύμα, κυλά σε αυλάκια του νου, σε φλέβες και νεύρα, σκαρφαλώνει σ’ ένα τιτάνιο δένδρο, και να τον, εκτοξεύεται σε απόμακρο γαλαξία, σαν Θεός. ενώ νεύει στο παιδί μου, καθώς μαθαίνει ελληνικά.
Tο ποίημα Nένα Φιλούση Tο ποίημα είναι μια χώρα σαν την Eλβετία ρευστό, κεντρικό, αφοπλισμένο Όλο λέμε θα πάμε Kάποτε θα το περιηγηθούμε αλλά τρομάζουμε στην ανάγνωση Γέμισε κι ο τόπος γατόπαρδους Tο ποίημα είναι μια πράξη σαν αποφυλάκιση Aξύριστο βγαίνει στο κρύο και περιμένει ένα ταξί ή συγγενή Παλιά έμενε στη γειτονιά μας Tώρα κάνουμε πως δεν το ξέρουμε
Λαβύρινθος Nόρα Nατζαριάν Γράφω την ιστορία μου σε σκοτεινούς διαδρόμους, απίστευτα σκοτεινούς. Σαν τυφλός αγγίζω τους τοίχους της μνήμης μου και μόνη μου παρηγοριά ο έρωτας της Aριάδνης. Kάποτε, θυμάμαι, πήγα να κόψω ένα τριαντάφυλλο και με πλήγωσαν τ' αγκάθια του. Σαν κόσμημα το αίμα μου έλαμπε στον ήλιο. Στα όνειρά μου το αίμα γίνεται βροχή και η βροχή αίμα. Xορεύει η Aριάδνη κι ο ολοκόκκινος μίτος ξετυλίγεται. Xαθήκαμε, όμως θα βρεθούμε χωρίς διεύθυνση μια μέρα, μου λέει. Kαι μου υπόσχεται εκπλήξεις. Tο ξέρω. Πρώτα πρέπει να σκοτώσω τον Mινώταυρο, τον δαίμονα που με ακολουθεί μήνες τώρα, χρόνια. Πόσους αιώνες, αλήθεια, μου έχει καταβροχθίσει; Mόλις γεννήθηκα, Aριάδνη, και δεν φοβάμαι.
1. Ο αριθμός π (pi) είναι ο λόγος της περιφέρειας προς τη διάμετρο ενός κύκλου. Είναι άρρητος με άπειρο αριθμό δεκαδικών ψηφίων (3,14159265…..). Για σοφούς είναι σύμβολο του Θεού. 17 Μαρτίου 2020, Λευκωσία
Mοιρασμένη Πόλη Aν είναι αυτός ο δρόμος Aνδρέας Mαλόρης Kάποτε υπήρχε τρόπος να επιστρέφεις σπίτι. Kάποτε υπήρχε τρόπος να επιστρέφεις ακέραιος σπίτι. Tώρα στο τραπέζι της Kυριακής, τα κοκόρια βρικολάκιασαν, και στην αυλή εισέρχεται ξανά ο ματωμένος ελκυστήρας της Iστορίας. Ίδια μεγαλοπρεπής και απούσα όπως και πριν. Aν είναι αυτός o δρόμος της επιστροφής δεν τον διαλέξαμε εμείς. Φταίει και κείνο το ποτάμι του ποιητή, που δεν λέει να πλησιάσει το δικό μας Δέλτα. (O καθείς και το Δέλτα του θα πεις.) H νεροσυρμή όμως είναι που κάνει παιγνίδι και τα τόσα πτώματα πλάι στις όχθες, αυτών που πνίγηκαν πριν αποστηθίσουν τη δική τους φωνή. Aν είναι αυτός ο δρόμος της επιστροφής δεν τον διαλέξαμε εμείς.
Mελέτης Aποστολίδης Πράσινη γραμμή της μοιρασμένης πόλης κόκκινη πληγή. Mαχαίρι δίστομο που έκοψε στα δύο την κάθε μας αλήθεια. Πληγή που κακοφόρμισε πάνω στο συρματόπλεγμα των μακροχρόνιών μας ψευδαισθήσεων. Mε κούφια άλογα ξένους στρατούς γεμάτα εις του Kανένα τη χώρα ψάχνουμε τόπους οικείους του γυρισμού. Xόρτασε με Δίκαιο της Aνάγκης η ανάπηρη κανονικότητά μας και γέννησε αξιολύπητες της αποσύνθεσης Eρινύες. Ήλθε αργά μα σταθερά της φύσης η διεκδίκηση και έγινε πράσινη πραγματικά της μοιρασμένης πόλης μας η θλίψη.
05/41
Tο νέο τέλος
22 Μαρτίου 2020 Πολίτης της Κυριακής
Αγγέλα Καϊμακλιώτη Ο πόλεμος αυτός που ζήσαμε μητέρα φαίνεται πως δεν τέλειωσε αλλά σφυροκοπούν μες στο κεφάλι γρονθοκοπούν, θρέφουν τον φόβο μας. Είμαστε στην πυρά πυρακτωμένη χώρα. Άνθρωποι παγωμένοι σε πυρακτωμένη χώρα. Λιώνουν τα παγωμένα μάτια μας μπρος στις οθόνες τα πόδια ακίνητα λιώνουν ανήμπορα ωσάν παγόβουνα ξεριζωμένα. Επέστρεψα στο σπίτι μας μητέρα κι ήταν πυρακτωμένη εικόνα. Κεντήματα που πάγωσαν στη σκόνη όταν την αποφράδα εκείνη άνθρακας λάβα ανθρώπινη κατρακυλούσε η ζωή κι οι μυρωδιές ψωμί αχνιστό του Δεκαπενταυγούστου. Μητέρα θέλω σαν χείμαρροι να ξεχυθούν οι φόβοι μας να πλημμυρίσει αυτό το σταυροδρόμι να καθαρίσει ο στάβλος. Ένας παρθένος Νώε να καλέσει τα νέα πλάσματα. Να φέρει αυτός ο πόλεμος το νέο τέλος.
Να οι Καψούλες Παπαρούνας Μαριλένα Ζακχαίου Έτοιμες να εκραγούν μες στην ατμόσφαιρα—το φεγγάρι η καρφίτσα στο πέτο σου το καθώς πρέπει καπέλο σου το πουκάμισό σου ασπίδα της καρδιάς ένα ατίθασο κουρέλι μπότες εργατικές τολμηρά παντελόνια εξερευνήσεις χαλαρές κάλτσες να αγκαλιάζουν τα πόδια σου γεμάτα από καλές προθέσεις ο σταυρός της γιαγιάς στο στέρνο σου να σε προστατεύει —τον τόπο αυτό φρόντισέ τον—πριν απ’ την αρχέγονη αμαρτία—εσώρουχα. Όπως αρμόζει στο χώμα η βροχή—μα τα ουράνια, ξεντύσου. (από την επερχόμενη ποιητική σύνθεση «Αριζόνα», μεταφρασμένο από τα αγγλικά από την ποιήτρια)
Reit Im Winkl Αυγή Λίλλη
Οχυρό
Reit Im Winkl, τα βλέφαρα γέρνουν, καθώς το άγνωστο όνομά σου προσπαθώ να ορίσω στο λευκό ενός καταλόγου Pantone. Reit Im Winkl, δεν είναι δυνατόν ένα κοινό Bright White, το Φωτεινό Λευκό να με τυφλώνει, ένα τέλειο Brilliant White, το Λαμπερό Λευκό και το Θαυμάσιο ίσως με θαμπώνει, αλλά καθώς το άγνωστο όνομά σου προσπαθώ να ορίσω στο λευκό γίνεσαι εσύ, Reit Im Winkl, χρωματική προσθήκη σε στενόμακρη βεντάλια.
Κωνσταντίνος Παπαγεωργίου Εγκιβωτισμένος σε ποίημα ΤεθωρακισμένΟ. Σύνορα αδιαπέραστα σε ό,τι δύναται να με πληγώσει. Ανάκρουση πάνω στο τιτάνιο ποιήματος τιτάνιου που επιχειρεί να με σώσει. Οβίδα πάει να εισχωρήσει λαθραία μα συναντά ΠΑΡΑΠΕΤΑΣΜΑ ΛΕΞΕΩΝ. «Εεεεεεεεεεεεεεεε! Εεεεπιστρέψτε πίσω εάν θέλετε να εισβάλετε μέσα μου».
Reit Im Winkl: Χιονοδρομικό κέντρο στη νοτιοανατολική Γερμανία, πολύ κοντά στα σύνορα με την Αυστρία.
Παρακαλώ μην ρίξετε στις ερπύστριες του ποιήματος. Δεν αποκαλύπτω ποια στροφή ποιος στίχος ποια λέξη ποιο γράφημα έρπει ευάλωτο στη χώρα των άλλων.
Φοβάμαι Aνδρέας Tιμοθέου Πρώτα καταργήσαμε το χάδι. Bρήκε σειρά το άγγιγμα, η αφή, το σώμα. Tώρα, που όσο ποτέ καθείς μας κατοικεί στο πνεύμα του με τις σταγόνες του ψωμιού του απομακρύνει ευκόλως τους ιούς και την αρρώστια. Ίσως να είναι ώρα να σκεφτούμε πόσο πιο ειλικρινές πόσο πιο σταράτο ήταν τελικά εκείνο το: "Nιώθω έρωτα για σένα" αντί για το "Eίμαι ερωτευμένος μαζί σου". Oι μετοχές πάντα μας προδίδουν, ενώ τα ουσιαστικά στέκουν εκεί χωρίς ανάγκη. Θες δεν θες σου λέει για να αρθρώσεις νόημα με χρειάζεσαι. Aυτό, αυτό κατάργησε η εποχή μας κι έτσι κλειστήκαμε ικέτες σε μια ζωή που πέρασε...
Η πραγματικότητα κατασκευάζει τις λέξεις. Οι λέξεις κατασκευάζουν την πραγματικότητα. Χαίρε, ω Χαίρε, Γλώσσα, να χαρώ μαζί Σου.
Προσευχή αγάπης Κώστας Πατίνιος Δεν σου μιλάω, σ' αγαπάω δεν σε κοιτάζω, σ' αγαπάω δεν σε χαϊδεύω, σ' αγαπάω δεν σου κάνω έρωτα προσευχή αγάπης σού ψέλνω και σου φυτεύω βαθιά στον κόλπο σπόρο αμάραντο ευωδιαστών λουλουδιών να 'χεις να μυρίζεις αγάπη να 'χεις να μοιράζεις ζωή Δεν σου μιλάω... Άκου τώρα το ποίημα που έγραψα μόνο για σένα.
06/42
Τούτες οι λέξεις
22 Μαρτίου 2020 Πολίτης της Κυριακής
Γιώργος Μολέσ κης
H νύφη
Τούτες οι λέξεις δεν είναι δικέ είναι ξένες. Τις μάζε ς μου, ψα σαν τα πουλιά και σα ν τ’ αγριολούλουδα από τα δάση, τους δρ όμους και τις πλατείες του κόσμου και τις έκλεισ μέσα στα κλουβιά τω α ν Γι' αυτό και όλο θέλο στίχων μου. υν να ξεφύγουν, γι' αυτό και άλλα λέ νε μερικές φορές από αυτά που θέλω, άλλα αποκαλύπτουν .
Mάριος Aγαθοκλέους Mια νύφη περιμένει στα σκαλοπάτια. Eγώ κάθομαι στη βεράντα και πίνω μπίρες με τον Θερμαστή. Kάπου-κάπου την κρυφοκοιτάζω. Tα μάτια της είναι στέρνες ανομβρίας οι γραμμές της τεθλιμμένες.
Παρουσιάζουν πράγ ματα παλιά καθώς καινούρια και πράγματα καινο ύρια καθώς παλιά, τα έξω δείχνουν ως τα μέσα και τα μέσα ως τα έξ ω, φωτίζουν κρυμμένα μυστικά κα ι αμαρ ντροπές και περηφά τίες, νιες, φόβους κρυφούς κι ελπίδες.
Mειδιώ. Bρίσκεται στον χώρο δράσης του Ποιητή. "Eίμαι υπεύθυνος" ψιθυρίζω "για τη λύπη της και τη λύπη όλου του κόσμου". Aυτή με δαχτυλοδείχνει και εγώ δεν νιώθω ηλίθιος που κοιτάζω το λευκό χέρι με τα λιλά σχήματα κάτω απ' το βελούδο της.
Τούτες οι λέξεις που δεν είναι δικές μου είναι τελικά τόσο πολύ δικές μου.
Φορώ το γαμπρικό φωτοστέφανο στο ποιητικό μου κεφάλι κι είμαι ο ίδιος η χλομή Σελήνη. Kάθομαι στη βεράντα μόνος. Aυτή θα ξανάρθει Nύφη να περιμένει στα σκαλοπάτια.
Επανάληψη Γκιουρκέντς Κορκμαζέλ
Oι αιώνιοι Xρίστος Xατζήπαπας
Δεν είμαι μόνο εγώ Ακόμα και τα δέντρα επαναλαμβάνονται Κι ο θάνατος επίσης.
Tης επηρμένης δόξας τους δεν παραιτούνται οι επιζήσαντες ήρωες δάφνες δρέπουν ευωχούμενοι από τον χαμό καλή ώρα νικητές μιας ηττημένης χώρας. Aπό διύλιση ποιητικής βραδιάς Kεφαλονιά, 27/9/18
Προσευχή ενός άθεου Bασίλκα Xατζήπαπα Θα ήθελα να έχω έναν Θεό προσωπικό να κάθεται πλάι μου να μου σκουπίζει τα δάκρυα. Nα με κοιμίζει με το παραμύθι του άπειρου γαλαξία του μέλλοντος - που να τον περπατώ με τα παιδιά μου αντάμα και με τα παιδιά τους. Aίθουσα αποχαιρετισμού να μην υπάρχει πουθενά.
Άτιτλο Χαριτίνη Κυριάκου Κάθε που 'σαι μακριά μου επιστρέφει η μυρωδιά μου
Nαι, θα 'θελα πολύ να έχω έναν τέτοιο Θεό σπλαχνικό.
07/43 22 Μαρτίου 2020 Πολίτης της Κυριακής
Όμορφη Kύπρος Για πάντα
Bάκης Λοϊζίδης
Iάσονας Σταυράκης
Λαλώ τα κατεχόμενα Άμα βρεθώ με ξένους λαλώ τα northern part Προχτές πο' βρέθηκα με την Γκιουλσούν είπα τα turkish side Δικάστε με, ξέρω τιμάτε ακόμα τον παπά πο' φερεν τον χίτην τζαι 'γίναν ούλλα πούκουπα
Όλα τα ζώα κατοικούν μέσα μας. Tο λιοντάρι ο λύκος ο καρχαρίας ο Mπουκόφσκι ο Mπωντλαίρ ο Pεμπώ μα μπερδέψαμε τις ράτσες και βγήκαμε ένα σωρό μπάσταρδοι αυτόν τον αιώνα. Mας καταπίνουν τα νύχια μας, μας τσακίζουν τα φτερά μας, μας ρωτούν οι περαστικοί σε ποιον υπόνομο ρίξαμε την άγκυρά μας κι αν τα όνειρα μας κρατούν στη ζωή. Xαμηλώνουμε τα βλέφαρα και ξεκινάμε άλλος με την πέτρα, άλλος με τον χαλκό κι άλλος με το μελάνι κρατώντας τις χορδές απ' τα νεύρα μας σαν τσακισμένα βιολιά, σαν τσακισμένα καράβια πάνω απ' τις πόλεις φαντάσματα κάτω απ' τη σκιά των ονείρων μέσα στις μήτρες που σχηματίζουν άθελά τους τα κέρατα των ταύρων και συναντιόμαστε έξω απ' τη σπείρα που σχηματίζει το άπειρο σαν πρωτόγονες κεραίες χωρίς ταυτότητα, χωρίς σύνορα, χωρίς πατρίδα. Πρόσφυγες απ' το πουθενά. Πρόσφυγες για πάντα.
Eσαντανώθηκα τζαι 'γω τζαι ο τόπος Mοσχοπουλούμεν τούντη κουτσόφτερην υπηκοότητα γεμάτοι περηφάνια Kτίζουμε καπάλιν Eίμαστε συνκατακτητές Πιστέψετε με Όμορφη Kύπρος κατάπιε μας να πνάσεις.
Ο ποιητής και ο κόσμος του Νάσα Παταπίου Υπερμέγεθες άστρο της νύχτας ουράνιε φάρε 'συ που αντικρίζεις από ψηλά την άλλη μου πλευρά που είναι από πληγές κατάστικτη πες μου τις νύχτες ακούς το θρήνο των αδικοχαμένων; Υπέρηχε νοσταλγίας, Εκάτη, Φοίβη κόσμημα στον ουράνιο θόλο στο έναστρο πέπλο της νύχτας δίδαξέ μου της αλυπίας την τέχνη 'συ που γνωρίζεις ψυχοτρόπους επωδούς ν’αντέχω όσα μου λεηλάτησαν εδώ και χρόνια.
Άδειες Kυριακές Aλεξάνδρα Γαλανού Xαρτογραφώ τοπία ψυχής Xρονομετρώ στιγμές απόντων Γράφω ένα ποίημα για το καλοκαίρι το σβήνω και αρχίζω μιαν ιστορία μικρού έρωτα μεγάλης διάρκειας, ίσως θα προτιμούσα έναν μεγάλο έρωτα μικρής διάρκειας. Mαζεύω από το πάτωμα μαυρόασπρες φωτογραφίες που ξεκόλλησαν από τ' άλμπουμ του '60, εδώ μια εκδρομή, εκεί ένα χαμόγελο. Έπαψα να μετρώ τα χρόνια είναι και οι ασκήσεις του μυαλού που με κουράζουν.
Αργυρά πανσέληνος, πλησιφαής σελήνη φθίνουσα σελήνη καθώς περνά ο χρόνος στο άβατο του ανεκπλήρωτου καθώς περνά ο χρόνος φθίνω μαζί σου. Γι’ αυτό νυκτιπλανής σελήνη πες μου τι βλέπουν τ’ άστρα που συνομιλείς μαζί τους; Tο μελανό χρώμα που τυλίγει τώρα το σύμπαν πόσο θα κρατήσει; Πες μου, αλήθεια, τι βλέπεις φεγγαράκι λαμπρό…
08/44 22 Μαρτίου 2020 Πολίτης της Κυριακής
Η χαρά θα νικήσει παρόλο που τα όπλα της είναι όπλα θλίψης. Είμαστε όλοι οι άνθρωποι, όλες οι εποχές και όλα τα φέρετρα. Θεώρηση της ζωής που είναι φλεγόμενη. Ήταν ο αποχαιρετισμός μιας χαριτωμένης μέρας που πάλεψε ως το θηρίο. Η τρυφερότητα είναι το βλέμμα, Άρτεμις Χρυσοστομίδου, από τη συλλογή «Τα σκυλιά δεν γαβγίζουν στη Γαλλία / Γλυπτική», εκδόσεις Ροδακιό, Κρατικό Βραβείο Νέου Λογοτέχνη 2019