Designers in residence 2016
FROM FORM — “We pakken de elementen van het eiland, spelen ermee en geven deze een andere context, net zoals het festival. Van een rustig eiland naar een plek vol levendigheid. Dàt is ons vertrekpunt.”
→
Lees meer over de ontwerpers van Into The Great Wide Open 2016 op www.intothegreatwideopen.nl/post
interview
POST — INTO THE GREAT W IDE OPEN
2016
BENT VAN LOOY — “Op een eiland loopt de tijd anders en gelden andere regels.”
06
tekst & beeld: brenda waegemaekers & jimme bakker
Ordenen, vormgeven en vertellen. Dat moet de rode draad zijn in alles wat Bent van Looy doet. En Bent doet veel. Hij is muzikant, presentator, jurylid bij een talentenshow en ontwerper van van alles. We kunnen beter vragen: wat is Bent van Looy niet? Hij verwierf faam als frontman van Das Pop en na verschillende reizen, vluchten en zoektochten ervaart hij nu de vrijheid van het solo-artiestenbestaan. Deze lente zal hij op Here Comes The Summer songs van zijn nieuwe album ‘Pyjama Days’ ten gehore brengen. Om in eilandsferen te blijven pakken we op een zonnige donderdagmorgen de pond naar filmmuseum EYE, in Amsterdam. Daar treffen we Bent tussen alle bedrijven door.
‘In het begin een heel exotische rol, omdat ik pas laat naar de cinema mocht en dus alleen van film kon dromen. Nu is het iets dat wel belangrijk is, maar in de laatste tien jaar dat belang heeft ingeboet. Niet alleen voor mij; de relevantie van film is vandaag toch anders dan 20 jaar geleden. Toen leidde film het culturele discours. Dat is nu helemaal niet meer zo. Ik maak voor Radio Klara een programma over filmmuziek, waarvoor ik al een reeks in Parijs maakte en dit jaar gaan we naar Rome. Dat is een heel goed excuus om de filmgeschiedenis te herontdekken. Je zou kunnen zeggen dat het maken van een radioprogramma over film hetzelfde is als een dansstuk over architectuur. Maar als je het goed vertelt is radio uiteindelijk beeldender dan beeld.’
Je speelt een muzikale mini-rol in Belgica, de bejubelde Vlaamse film, gebaseerd op de geschiedenis van het Gentse café Charlatan. Welke herinneringen heb jij aan de Charlatan uit de tijd dat je in Gent woonde? ‘Die film heb ik volledig meebeleefd.’ Hij lacht. ‘Wat daar gebeurt ken ik té goed. Ik heb in de Charlatan gespeeld toen het nog een klein bruin café was en het zien uitgroeien tot een pompende tempel van verderf. Het was niet mijn stamkroeg, maar als je iets deed in pop of rock-’n-rol in die tijd, kwam je daar sowieso terecht. De periode dat ik in Gent woonde, van mijn 16e tot mijn 30ste, was een hele bijzondere en heeft mij echt gemaakt tot wie ik nu ben. Met name doordat ik in dat stadium van mijn leven de tijd en ruimte had om mezelf te ontwikkelen. Dat ik ronduit arm was deerde niet.’
Heb je zelf aspiraties om een film te maken? ‘Totaal niet. Voor veel mensen is regisseren het hoogst haalbare, maar voor mij is het teveel gedoe. Rekening moeten houden met de mening van tienduizend mensen. Muziek 07
2016
is veel directer. Voor mijn videoclips heb ik inspraak in het verhaal dat ik wil vertellen, maar verder geef ik de regie uit handen. Helaas, want voor de video van ‘My Escape’ liet Lionel Mougin mij 6 dagen rennen in de vrieskou, haha. Een soort calvarietocht. Al is het resultaat erg mooi geworden.’
POST — INTO THE GREAT W IDE OPEN
Film en muziek zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Welke rol speelt film in jouw leven?
interview
Je doet ongelooflijk veel. Is het wel haalbaar om al die disciplines te combineren? Gaat het een niet ten koste van de kwaliteit van het ander?
Hij denkt even hard na. ‘Wel als ik een boot had. Ooit verbleven we met Das Pop op een eiland in de buurt van Valencia. Daar werden we naartoe gebracht op zo’n gele opblaasbanaan, weet je wel? Toen vertrok die banaan weer en bevonden we ons op een droog eiland omringd door rottend zeewier en duizenden zwerfkatten. Er was geen mens te bekennen. Dat was een van de donkerste momenten uit mijn leven, want die banaan kwam pas de volgende dag weer.’
‘Ik kan mij perfect voorstellen dat je monomaan met iets bezig bent en daar het allerbeste uit wilt halen. Bij mezelf merk ik dat de veelheid aan dingen die ik doe, elkaar ook echt bevruchten. Ik heb niet het gevoel dat ik dingen half doe. Dan zou ik ze ook niet doen. Er staat bijna iedere dag iets anders op mijn planning en dat zorgt ervoor dat ik op de toppen van mijn tenen sta en ’s ochtends als ik wakker word denk: ‘fuck, dit moet ik goed doen’. Die spanning zorgt voor focus.’
In 2013 speelde je op het bospodium van Into The Great Wide Open. Wat deed Vlieland met je? ‘Daar spelen was een van mijn mooiste ervaringen. Op zo’n eiland loopt de tijd anders en gelden andere regels. Je wordt er weer terug op jezelf geworpen en dat is heel mooi om te zien - zowel als artiest, maar ook als publiek. Je raakt even los van de wereld en je dagelijkse beslommeringen op het vasteland. Het festival is als een meeuw die even neerdaalt op het eiland en dan ook weer wegvliegt. Prachtig. Dit jaar op Here Comes the Summer speel ik met een band; dat wordt weer een heel nieuwe ervaring.’
POST — INTO THE GREAT W IDE OPEN
2016
Wat is de rode draad in alles wat je doet, behalve dat jij het doet? ‘Dingen ordenen, vormgeven en vertellen, denk ik. Ik weet precies wat ik wil vertellen en ik houd ook erg van de vorm waarin dingen verteld worden. Waar ik die vorm vroeger echt op voorhand wilde vastleggen, durf ik daar nu meer van af te wijken. Bij de totstandkoming van ‘Pyjama Days’ vond ik het super opwindend om te kijken welke richting de song zelf eigenlijk uit wilde. En omdat Jason (Falkner, red.) en ik beiden heel snel werken, zag je het eigenlijk voor je ogen ontstaan. Dat hoor je ook terug op de plaat.’
Tot slot: wanneer heb jij je voor het laatst verveeld? Denkt na. ‘Pfoe, dat is een goede vraag. Ik zou het echt niet weten. Verveling is het wegnemen van prikkels en daar dwing ik mezelf soms wel toe. Bijvoorbeeld door te gaan wandelen en door het ritme en het moment in een soort leegheid terecht te komen. Een vriend van mij woont diep in de bossen van Zweden. Als ik daar uit de auto stap valt alles even stil. Dat is bijna het absolute niets. Extreem verfrissend, wat die plaats met je doet. Ik denk alleen dat ik het daar niet zo lang zou kunnen volhouden als hij.’ ←
In ‘My Escape’, de eerste single van je nieuwe album, zing je: “Im going away, this time it’s for real”. Je bent een reiziger, door verschillende steden en werelden, maar ook door verschillende disciplines. Is er een eindbestemming? ‘Ik denk- en hoop van niet. Ik zou het heel erg vinden als iemand nu zou zeggen: ‘dit is het.’ Al merk ik wel dat het continue onderweg zijn en in zekere zin ‘wegrennen’, niet meer zo nodig hoeft. Dat heb ik heel lang gedaan; onderweg zijn was mijn grootste inspiratiebron. Uit rusteloosheid en nieuwsgierigheid kwamen mijn mooiste ideeën voort. Maar ik merk nu dat het me ook wel heel moe maakte, die nood om in beweging te blijven. Je woonde in bruisende steden als Gent, Parijs, Londen (met Das Pop) en nu in Antwerpen. Zou jij een eilandbewoner kunnen zijn? 08
bent van looy
“Het festival is als een meeuw die even neerdaalt op het eiland en dan ook weer wegvliegt. Prachtig.�
08
POST — INTO THE GREAT W IDE OPEN
2016
DMA’s — Op tour.
→
DMA’s speelt op Here Comes The Summer 2016
08
fotografie
festivalland Cultuur is natuur geworden
verschillende soorten landschappen; in parken (Diemerbos), in aangelegde recreatiegebieden (Beekse Bergen) en in de natuur (bossen bij Hellendoorn, Vlieland).
2016
Fotografe Cleo Campert moést daar iets mee doen. Het past goed bij haar andere werk, want sinds 1988 legt zij het uitgaansleven vast. Ze komt ook al van kinds af aan op festivals, als bezoeker en later vooral om te fotograferen. Campert heeft zich altijd vooral gericht op de mensen, maar nu wil ze een slag naar buiten maken en de omgeving net zo’n bepalende rol laten spelen als de mens.
POST — INTO THE GREAT W IDE OPEN
In Nederland worden nu meer dan 700 festivals per jaar georganiseerd. Festivals zijn tijdelijke gemeenschappen met hun tijdelijke bewoners in tijdelijke behuizing, haar eigen sfeer en cultuur, regels en muziek. Een paar dagen lang vormt zich een hechte gemeenschap, waarin mensen zich vrij voelen onder gelijken. Vrij van de dagelijkse zorgen en maatschappelijke druk. Dat er voor betaald wordt en gecontroleerd bij de ingang doet daar niets aan af, het versterkt juist het gevoel van saamhorigheid in de nederzetting.
Vorig festivalseizoen heeft Campert negentien festivals vastgelegd. Daarna, in een periode die verschillende seizoenen omvat, keert ze terug naar dezelfde locaties, om van dezelfde standpunten het landschap opnieuw vast te leggen.
Campert probeert de tijdelijkheid te vatten in landschappen en portretten, en neemt het landschap als uitgangspunt. Het landschap verandert constant, langzaam door de tijd heen, maar ook per seizoen. Festivals spelen nu een rol hierin. Na de kaalheid van de winter ontluikt het landschap in de lente, in de zomer bloeit het landschap helemaal op met het festival als nieuw element. Na de bloei zet de herfst weer in.
Cleo Campert brengt de serie Festivalland uit via een fotoboek. Voor de productie daarvan heeft ze een crowdfunding-campagne opgezet. Vanaf een bepaald donatiebedrag worden er ook kaarten voor Into The Great Wide Open 2016 weggegeven (zolang de voorraad strekt). De boekpresentatie zal plaatsvinden tijdens Amsterdam Dance Event, dit najaar.
Het festival, met al zijn mensen en zijn activiteiten, is als een bloem die ontluikt en een paar dagen per jaar bloeit. Cultuur is natuur geworden. De festivals worden gehouden in
Ga naar www.cleocampert.nl voor meer informatie.
→
11
fotografie
festivalland
POST — INTO THE GREAT W IDE OPEN
2016
Cultuur is natuur geworden
12
beeld: cleo campert
POST — INTO THE GREAT W IDE OPEN 2016
13
puzzel
eerste namen into the great wide open 2016 De eerste namen van Into The Great Wide Open 2016 zitten (horizontaal en verticaal) verstopt in onderstaande puzzel. Kun jij ze alle 19 vinden? Dan heb je misschien wel een primeur te pakken. Gevonden? Deel het met ons, via #gwo16!
POST — INTO THE GREAT W IDE OPEN 2016
17
interview
POST — INTO THE GREAT W IDE OPEN
2016
MOZES AND THE FIRSTBORN — “Ik moet niet vergeten te leven. Aan de andere kant, het is ook cool om te branden.” Mozes and The Firstborn viel drie jaar geleden op met hun titelloze debuutalbum. Gruizige en pakkende rock maken ze, waarmee ze 3FM talent werden, een Edison-nominatie binnensleepten en belandden op Best Kept Secret en Lowlands. En toen werd het stil. Althans, voor de argeloze Nederlandse luisteraar, want er werd intensief getoerd door heel Europa en Amerika. En toen, begin 2016, was er ineens de EP Power Ranger, weer met melodieuze rock en donkere teksten. En dit jaar komt de nieuwe plaat. Zanger en gitarist Melle Dielesen (1989), Eindhovenaar pur sang, kijkt terug op fase 1 van de band.
Welke plaat was de hoeksteen van je prille muziekliefde? ‘Mijn zus luisterde Guns ’n Roses, vond ik cool. Dankzij mijn neef raakte ik in Metallica. Later was ik enorm van de schilderkunst. Ik was fan van Salvador Dalí, dus elke dag strak in het zwart, haar naar achteren en altijd zo’n intense Dalí-blik in mijn ogen. Tot een meisje mij Nirvana liet horen. Dat leek mij vooral voor alto’s, maar ik hoorde Nevermind en dat veranderde mijn wereld. Van daaruit ging ik ook andere bands luisteren, zoals de Pixies. Rond mijn achttiende heb ik de gitaar even helemaal weggelegd, maar er kwam een omslagpunt, het ging uit met mijn vriendinnetje. Toen was het: heel veel muziek luisteren, The Strokes vooral, en wist ik weer dat ik muziek moest maken.’
‘De kelder van mijn ouderlijk huis, daar is ook onze eerste plaat opgenomen. Een gigantische kelder, hij besloeg het hele huis, en het is altijd mijn domein geweest. Ik kon er zelfs voetballen. Een jaar geleden is mijn moeder vertrokken uit dat huis, en hadden we ineens geen studio meer. We vonden een studio en toen is het snel gegaan: we zijn opeens veel minder lo-fi geworden.’
Hoe was de tijd sinds jullie eerste plaat uitkwam? ‘We hebben twee heel heftige jaren gehad. Als je twee jaar lang alleen maar doorratelt, heb je af en toe ook het gevoel dat je even wat anders moet doen. Vóór onze eerste plaat hadden we ook wel getoerd, twee
18
tekst: gijs groenteman
Wat heb je sinds die eerste plaat over jezelf geleerd?
Ben je een piekeraar? ‘Eh, ja. Als ik in de auto zit, we rijden gewoon van stad A naar stad B, kan ik ineens denken: “Fuck, ik MOET iets gaan doen!” Ik heb heel snel het gevoel dat ik mijn tijd aan het verspillen ben. Maar we zijn nu bezig met de tweede plaat, zo’n beetje in het laatste stadium, en dan is het ook wel weer heel vruchtbaar als ik daar totaal in kan verzinken. Ik ben een mierenneuker. Over de kleinste details kan ik oeverloos nadenken. En soms heb ik er moeite mee dat het hollen of stilstaan is in de muziekindustrie. Niet dat ik alsmaar wil hollen, maar altijd lekker de pas erin zou me wel erg goed bevallen.’
19
2016
‘Als band hebben we geleerd waar we niet zo heel goed in zijn, daar moeten we afstand van nemen. En over mezelf heb ik geleerd dat ik enorm enthousiast kan zijn, maar me daar niet altijd door moet laten meeslepen. Het is belangrijk dat ik mezelf niet verlies in mijn gedrevenheid. Ik moet niet vergeten te leven. Aan de andere kant, het is ook cool om te branden.’ ←
POST — INTO THE GREAT W IDE OPEN
of drie dagen op pad, en dat was dan ‘het allerleukste wat je zou kunnen doen in je leven’. Vind ik nog steeds vaak, maar tegelijkertijd heb ik altijd het gevoel dat ik ook nog zoveel andere dingen moet doen. Twee maanden lang Amerika bijvoorbeeld, dat ritme is uitputtend. Het is zaak voor mij dat ik ervan kan genieten, dat ik niet de hele tijd aan het nadenken ben dat ik mijn tijd op de allerbeste manier moet besteden.’
achtergrond
POST — INTO THE GREAT W IDE OPEN
2016
SUUNS
tussen paniek en pure opwinding 20
tekst: jasper willems beeld: nick helderman
Suuns blijft een ongrijpbare band. Luisteren naar deze muziek voelt soms als een wandeling door een pikdonker bos. Voorzichtig, stapje voor stapje, tastend om je heen tot je stuit op een open snelweg of wandelpad naar een veilige eindbestemming. Hoe langer je verdwaalt, hoe meer je bewust bent van je fysieke zelf: je ademhaling, je hartslag. Je wankelt langs de kantlijn tussen paniek en pure opwinding: een dreigend gevoel waar je steeds meer aan durft te wennen. Tot je jezelf op een gegeven moment afvraagt: Wil ik eigenlijk wel thuiskomen?
Laat ik een (misschien tevergeefse) poging doen dat ongrijpbare van Suuns enigszins te verklaren. Bij ‘moeilijke’, ‘experimentele’ bands gaat men al snel uit van pittige materie en conceptueel denken. Muziek geïnspireerd op literatuur, kunst, popcultuur of wereldpolitiek. Kortom, invloeden van buitenaf waarmee een band zich vanzelf binnen een bekend referentiekader wurmt. Suuns zul je niet snel horen over invloeden van buitenaf. Deze band gaat het liefst puur intuïtief te werk, zonder per se te denken aan hokjes of stijlen. Hold/Still voelt van begin tot eind als een verkenning van impulsen en instinctieve reacties. Voorgangers Zeroes QC en Images du Futur werden vrij relaxt opgenomen in thuisstad Montreal met goede makker Jace Lasek van The Besnard Lakes. Suuns kreeg toen een zee van tijd om rustig aan de muziek te sleutelen: er mochten tussen de takes door gewoon biertjes genuttigd worden. Een vrije en creatieve omgeving dus.
21
2016
Het derde album Hold/Still klinkt aanvankelijk als het meest obscure werk dat Ben Shemie, Liam O’ Neill, Joseph Yarmush en Max Henry tot dusver hebben uitgebracht. Toch zul je die bewering niet gauw uit de monden van het viertal zelf horen. Suuns beschrijft zichzelf doorgaans als een doodgewone rockband, op precies dezelfde pragmatische manier als de plaatselijke Beatles-coverband zichzelf ‘een doodgewone rockband’ zou noemen. Zelfs op zijn toegankelijkst is Suuns ongrijpbaar en raadselachtig.
POST — INTO THE GREAT W IDE OPEN
De muziek van Suuns laat de luisteraar continu verdwalen in die duistere beklemmende sferen, door elektronische en organische geluiden naadloos samen te smelten. Net als je denkt dat de Canadezen lonken naar iets dat op een popliedje lijkt, duiken ze weer in het abstracte experiment. Op die manier houden ze de spanningsboog steeds weer vast.
POST — INTO THE GREAT W IDE OPEN 2016
achtergrond
suuns
Tijdens het opnameproces rondom Hold/Still kon producer John Congleton Suuns voor de verandering geen zee van tijd gunnen. Congleton… zo’n naam die tegenwoordig belachelijk vaak voorbij komt in menig muziektijdschrift of blog. Dat kan goed kloppen: John Congleton is een buitengewoon drukbezet man. Suuns moest dit keer dus snel en doelgericht te werk gaan. Wellicht dat Hold/Still daarom zo beklemmend oogt vergeleken met de andere twee platen? Geen idee. De liedjes klinken in ieder geval kaler en spaarzamer: geen overdubs, geen leuke franjes en de distortionpedaal zelden ingedrukt.
Die beschrijving klinkt misschien wat ongemakkelijk. Maar je oren wennen er op een gegeven moment wel aan, op exact dezelfde manier dat je ogen na een tijdje wennen aan de duisternis. Ik koester een band als Suuns bij iedere luisterbeurt nu des te meer. Bij die conclusie hoort een retorische vraag: wáárom zou Suuns de luisteraar beroven van zijn of haar eigen verbeeldingskracht met de bewering meer te zijn dan slechts een doodgewone rockband? ←
23
2016
"De muziek fungeerde bijna als een soort infuus waaraan mijn bewustzijn en geest gekoppeld zaten.”
POST — INTO THE GREAT W IDE OPEN
Deze omstandigheden geven de meeslepende experimentele rock van Suuns mogelijk nog een extra lading. Nummers als Resist en het Massive Attack-achtige Paralyzer dringen onder je huid en priemen de zenuwuiteinden van je hersenen als een neurochirurg. Het is een plaat die beroep doet op je fysieke zelf. Ik heb Hold/Still een keertje integraal in de nachttrein geluisterd. Normaal gesproken zak ik in zo’n situatie, na een druk avondje uit, met het grootste gemak in slaap. Met Hold/Still op de doppen bleef ik de hele reis van twee en een half uur wakker. De muziek fungeerde bijna als een soort infuus waaraan mijn bewustzijn en geest gekoppeld zaten.
interview
POST — INTO THE GREAT W IDE OPEN
2016
BAZART — “Liever snel naar de hel dan traag naar de hemel.”
Nederland is volgens jullie al verder dan België, als het gaat om Nederlandstalige muziek die het taboe van de kleinkunst verbreken (voorbeelden daarvan waren Spinvis en Eefje de Visser). Kun je dat eens toelichten?
Het Vlaamse Bazart maakte het afgelopen half jaar reuzesprongen in eigen land en het zal niet lang meer duren tot ook Nederland kennismaakt met hun donkere indiepop in de moedertaal. Wij vroegen frontman Mathieu Terryn hoe het met ze gaat.
‘De Nederlandstalige muziek in Nederland heeft mij altijd meer gedaan. De twee die je opsomt zijn daar voor mij de twee voorbeelden van, bij uitstek. Hoe zij tekst en muziek kunnen laten samensmelten is iets wat in België amper bestaat. Of toch gewoon op een andere manier. Je hoort amper dat het Nederlandstalig is en dat is ook wat wij proberen te verwezenlijken. Taal hoeft niet per se een label te zijn. Kijk maar naar Sigur Rós.’
‘De afgelopen maanden zijn voor ons waanzinnig geweest. Er is heel veel gebeurd op heel korte tijd, waardoor we verplicht waren om sneller te groeien dan gepland. Waar we uiteraard heel dankbaar voor zijn. Dit merken we zeker in de reacties van de fans. Het is ook grotendeels door hen dat we vandaag de dag staan waar we staan. Zoals op Rock Werchter, van iedereen in de band een jongensdroom. En die wordt deze zomer werkelijkheid. Het is gewoon surreëel. Hopelijk krijgen we op termijn ook de Nederlanders aan het dansen! We komen alleszins graag bij jullie op bezoek.’
‘In België werd een tijd lang gedacht dat wanneer je Nederlandstalige muziek maakt, dat je dan meteen kleinkunst bracht. Waar ik – laat mij heel duidelijk zijn – hélemaal geen probleem mee heb, want ik kan het genre zeker en vast appreciëren. Maar wij doen gewoon iets helemaal anders. Wij maken gewoon popmuziek, muziek die we zelf graag horen. Maar dan in het Nederlands.’
Jullie studeren allemaal nog, is het niet? Is dat nu nog wel te combineren met optreden? ‘We zijn eigenlijk allemaal zo goed als afgestudeerd. Het is dus op een ideaal moment gekomen voor ons, we kunnen er allemaal voor de volle honderd procent voor gaan.’
24
bazart
‘Dat zijn mooie woorden, bedankt daarvoor. Onze debuutplaat staat voor het najaar gepland, waarschijnlijk oktober. Deze zomer duiken we de studio in, dus op Vlieland hebben we veel nieuw materiaal!’ Wat weet je van Into The Great Wide Open? ‘Wat ik weet is dat het in de natuur plaatsvindt en dat het op een eiland ligt. We hebben nog nooit op een eiland gespeeld, dus dat wordt een primeur. Elk jaar zeer interessante namen op het programma ook. En van vele collega’s gehoord dat het super is om bij jullie te spelen. We kijken er dus extra naar uit!’ ←
In de hitsingle Goud zing je “liever snel naar de hel dan traag naar de hemel”. Is dat ook jouw levensmotto? ‘Haha, misschien ergens wel. Maar dan iets minder drastisch misschien. Het was gewoon mijn interpretatie van het Engelse live fast, die young.’
25
2016
‘Het is zeker ons handelsmerk denk ik. Dit is echt wat we zelf willen doen. Het is misschien een zeldzaam gegeven, maar ik hoop dat we ergens een stimulans kunnen zijn voor jongere bands. Zoals daarnet gezegd, Nederlands hoeft écht geen taboe te zijn. Maar zolang dat wel zo is of mensen dat zo aanvoelen, blijven jongere bands voor het Engels kiezen. Maar iedereen moet vooral doen wat ze zelf graag willen. Het is wel leuk om te voelen dat wat wij als Bazart aan het maken zijn gesmaakt wordt bij de mensen. Daar doen we het ook voor.’
POST — INTO THE GREAT W IDE OPEN
Nu al een paar zeer goede singles uit en enkel lovende kritieken op jullie support shows bij Oscar and the Wolf en Paradiso. En dan moet de eerste plaat nog komen. Het heeft er alle schijn van dat jullie ook in Nederland naam zullen maken. Wanneer mogen we dat debuutalbum verwachten?
Het is een beetje jullie trademark, niet? Nederlandse teksten, maar met een zeer buitenlandse sound. Die combinatie is een zeldzaam gegeven. Heb jij een verklaring hoe dat komt?
interview
POST — INTO THE GREAT W IDE OPEN
2016
hutten bouwen Een festival tot een succes maken, hoe doe je dat? Het is natuurlijk belangrijk om een duidelijk herkenbaar concept te creĂŤren dat zich onderscheidt van andere evenementen. Een bepaald gevoel naar buiten brengen, dat zich uit via het programma, het horeca-aanbod, artwork, communicatie en de vormgeving van het festivalterrein. Laatstgenoemde factor is misschien wel het meest essentieel voor de verwezenlijking van een bepaalde festivalervaring. Triomf is sinds de eerste editie van Into The Great Wide Open verantwoordelijk voor de indeling en de aankleding van het festivalterrein. Mede-oprichter en art director Rinke Wils vertelt over het ontstaan en de ontwikkeling van de organisatie.
voor grote mensen 26
tekst: jacob hagelaars
ten ze de club in een container naar Australië voor een festival.
Dat interactieve aspect zie je goed terug in een van de pronkstukken van Triomf: Club Lebowski. Een pop-up nachtclub met een mobiele bowlingbaan, cocktailbar en livemuziek. Hiermee hebben ze o.a. op Paaspop, in Trouw, en een festival van Chanel in Parijs gestaan. Onlangs verscheepten ze verscheep-
27
2016
Triomf is begonnen in 2000. Toen nog als lichtontwerpers bij theaterproducties van o.a. Bram Vermeulen. “De overstap naar de muziekpodia kwam in 2003, toen mijn broer Sytse programmeur was bij EKKO. Toen 80’s Verantwoord daar werd bedacht, wilden ze graag iets meer aankleding om het feest een eigen smoel te geven.” Na het succes van 80’s Verantwoord werd Triomf kind aan huis bij Tivoli aan de Oudegracht. Feesten als Dum Dum, 90’s Now, Singlefeestje, Zer00’s Heroes en My Generation komen allemaal uit de Triomf-koker. “De mogelijkheden op deze feesten waren veel groter dan de lichtshows in het theater. Zo hebben we visuals (eerst nog met VHS-banden) en games gemaakt. We trekken alles uit de kast om een feest echt speciaal te maken en de zaal om te toveren in een nieuwe ruimte. En die ruimtes werden alsmaar groter.” Van theaterzaaltjes, via EKKO en Tivoli naar de grote festivals. Niet alleen is de speeltuin van Triomf flink uitgebreid, maar ook de or-
POST — INTO THE GREAT W IDE OPEN
Triomf doet de production design voor grote festivals zoals Best Kept Secret, Le Guess Who?, Where The Wild Things Are, Pitchfork Music Festival en Into The Great Wide Open. Vanaf het moment dat je een van die festivalterreinen op loopt, zijn hun bouwwerken overal zichtbaar. Van de grote entreepoorten, podia, bars en toiletgebouwen tot aan de hekken en informatieborden. Maar ook de attractieve projecten, zoals de schommels op Best Kept Secret, en de in het oog springende glijbaan op de Fortweg. “Het interactieve aspect van dat soort ontwerpen spreekt ons heel erg aan. Daar kunnen we ook echt onze creativiteit op los laten, meer dan bij het neerzetten van een bar of een podium. Die moeten vooral functioneel zijn en qua uitstraling gewoon kloppen.”
POST — INTO THE GREAT W IDE OPEN
2016
interview
ganisatie zelf. Er zitten tien mensen op kantoor, nog los van alle freelancers. “Dat moet nu ook wel, omdat we zoveel projecten tegelijkertijd hebben lopen. Iedereen hier heeft een eigen specialiteit. Zo houdt de een zich meer bezig met de feesten en de ander met de festivals. Behalve de creatieve kant hebben we ook mensen die ervoor zorgen dat alles binnen de organisatie goed loopt. Dat is ook onze kracht denk ik. We maken mooie dingen, maar hebben onze zaken ook goed op orde.”
verlaten het eiland ook nooit, dat slaan daar we op in een loods om het vervolgens weer te recyclen.” Wat Rinke in de toekomst nog heel graag zou willen bouwen op Vlieland? “We hebben vorig jaar gekeken naar het idee om een lange glijbaan te maken, die van de duin tot aan het strand loopt. Dat bleek nog best een intensief en kostbaar project, maar toch hoop ik dat die er ooit nog zal komen. En een podium op het strand natuurlijk! Maar ook daarbij zijn de risico’s erg hoog. Je weet van tevoren nooit of het windstil en droog gaat zijn.” ←
De eerste editie van Into The Great Wide Open in 2009 was voor Triomf de eerste festivalklus. “In dat jaar hadden we vrijwel alles geïmproviseerd opgebouwd. Het was voor ons natuurlijk ook nieuw, om zo’n groot terrein te ontwerpen. Het meeste hout dat we gebruikten, kwam van Vlieland. Dat was toen net gekapt en mochten we hebben voor de bouw van het terrein. Daar hebben we nog jaren van geprofiteerd. De bouwmaterialen
28
interview
POST — INTO THE GREAT W IDE OPEN
2016
JOAN SHELLEY — “Het symbolisme van de natuur heeft me altijd erg aangetrokken.”
Joan Shelley begint naam te maken aan deze kant van de oceaan. Dat heeft ze te danken aan haar derde album Over and Even, waarmee ze teruggaat naar de roots van het folkgenre. Liedjes die even indringend als kwetsbaar zijn. We namen contact met haar op, om haar wat beter te leren kennen voor haar terugkeer naar Nederland in september.
Je verbleef op een Grieks eiland toen je de meeste teksten schreef voor Over and Even. Waarom koos je specifiek voor Thessaloniki? ‘Ik had nog nooit eerder van Thessaloniki gehoord. Een vriend ging daar heen en vroeg of ik mee wilde gaan. Eigenlijk is het niet echt een eiland, maar een stad aan zee. De eilanden waar ik uiteindelijk ben gaan schrijven waren Náxos en Kreta. ‘Jenny Come In’ en ‘Easy Now’ heb ik geschreven toen ik terugkwam in Louisville, Kentucky.’
Hoe is het om in Europa te touren? ‘We zijn nu twee keer in Europa geweest, maar dit jaar voor het eerst in Nederland. Dat komt door Over and Even, ik geloof mijn eerste plaat die hier echt goed ontvangen is. Dus het is allemaal nog best nieuw en spannend voor me. Een van de beste ervaringen tot nu toe was in Utrecht. Met een paar fantastische lokale muzikanten hebben we een paar nummers opgenomen in een studio. Daarna speelden we een middagshow op de negende verdieping van TivoliVredenburg, in het licht van de avondzon. Later die avond speelden we nog in Duitsland (Haldern), vrij spontaan. Iedereen was heel gastvrij en in een vrolijke stemming, misschien wel omdat de lente in de lucht hing die dag.’
De natuur wordt veel gebruikt als metafoor in je teksten. Hebben de Griekse eilanden daar een rol in gespeeld? ‘Het symbolisme van de natuur heeft me altijd erg aangetrokken, meer dan die van kunstmatige dingen. De natuur is beleefder, krachtiger en zoveel wijzer dan we ons kunnen voorstellen. Daarnaast zijn de natuurlijke symbolen universeel en daarom een goed middel om mee te communiceren.’ Er wordt weleens gezegd dat Over and Even een helende werking heeft. Het album wordt dan ook veel omschreven met woorden als
30
joan shelley
Als je zou mogen kiezen, met wie zou je dan samen willen werken voor je volgende album? ‘Jacques Brel. Hij had een soort vurige geest in zijn stem. Met verontrustend veel gevoel, dynamisch, gecontroleerd en elegant tegelijk. Ik zou heel graag van hem willen leren. Als ik Richard Thompson (Fairport Convention) daar nog aan toe zou mogen voegen... oh man, dat zou alles zijn!’
Je hebt al het geluk gehad om met goede muzikanten samen te werken, zoals Nathan Salzzburg en Will Oldham (Bonnie ‘Prince’ Billy). In hoeverre hebben zij een bijdrage geleverd en het album completer gemaakt?
In september speel je dus op een klein eiland, midden in de natuur. Ideale plek voor jouw muziek toch?
‘Nathan is praktisch mijn band op de laatste plaat, maar ook mijn co-producer. Toen ik begon met het schrijven hielp hij met het arrangeren. Gedurende het hele opnameproces hebben we alle beslissingen samen gemaakt. Will (Oldham) was een van de vier muzikanten die we gevraagd hebben om aan een paar nummers te werken. Hij kwam een paar uur langs en blies me meteen omver met de wildste harmonieën en zijn stem deed me heel erg denken aan een van zijn beste platen, Master and Everyone. Hij en Glen Dentinger geven het album een tweede en mannelijke stem. De woorden krijgen
‘Zeker. Festivals in bossen op eilanden worden de nieuwe norm!’ ←
31
2016
‘Ja, het is zeker een kalmerende ervaring om die nummers te spelen. Al gebeurt er op technisch vlak veel, waardoor ik me ook goed moet focussen.’
POST — INTO THE GREAT W IDE OPEN
hierdoor ook extra diepte en betekenis.’
‘sereen’ en ‘kalm’. Voel jij je ook zo, als je op het podium staat?
→
Heel het jaar door plaatsen we mooie artikelen en fotoseries op intothegreatwideopen.nl/post.