Demper

Hallo, ik stel mijzelf even voor. Mijn naam is Demper, gewoon Demper. Er zijn op de wereld een heleboel Dempers; grote, kleine, houten, metalen, met en zonder gat. Er zijn zelfs elektronische Dempers. Ik ben een simpele Demper voor een hoorn. Ik ben crème van kleur met een rode onderkant (of bovenkant, afhankelijk hoe je naar mij kijkt).

Goed, je kent mij nu. Ik wil graag mijn verhaal aan jullie kwijt.

Jarengeleden hadden mijn baas (een hoornist) en ik een concert waarbij ik een belangrijke rol had; dempen. Het was een prachtig concert en ik had erg mijn best gedaan de boel goed te dempen. Na het concert werd ik, zoals altijd, meegesleept naar de zogenaamde kleedkamer. Alle bazen waren vrolijk aan het evalueren dat het een mooi concert was. Ik was natuurlijk ook blij. Alles werd weer ingepakt en hop, naar huis. Hela! Baas! Je loopt weg zonder mij!? Ik schrok, voelde mij verlaten en wist niet wat ik moest doen. Ik lag daar op de grond en niemand die mij opmerkte. Help!

Toen kwamen er mannen en vrouwen die van alles begonnen te verplaatsen. Ik wist niet wat er ging gebeuren. Opeens werd ik opgepakt. Ik dempte heel hard maar niemand kon mij horen (logisch want ik was gedempt). Ik werd in een bak gegooid met allerlei andere rare dingen; een driehoek van ijzer, een soort bal met steentjes erin. Ik kende ze niet en vond het heel eng.

Ik werd naar buiten getild in die bak. Waar ga ik heen? Help!! (weer hoorde niemand mij).

Ik werd in een vrachtauto gezet en ik kon nog net een glimp opvangen van wat er op die vrachtwagen stond; Duijvendijk Wonen. Hè, wat is dat nou? Ga ik naar een meubelzaak, denken ze dat ik een poot voor een bank ben? De vrachtauto ging rijden.

Een half uur later stopte de vrachtauto. Ik werd eruit getild en…gelukkig, ik herkende waar ik was. De plek waar mijn baas altijd naar toe gaat om met mij te repeteren. Yes! Alles komt goed. Ik werd in een hok gezet, de mannen en vrouwen dronken een bakkie koffie, lachten veel en gingen weg. Mij achterlatend in een stil hok met allemaal vreemde dingen. Een week later was er weer rumoer in het gebouw. Ik hoorde ook mijn baas en ik dacht, nu gaat hij mij natuurlijk zoeken. Ik wachten, en wachten… Mijn baas kwam maar niet zoeken. Zelfs toen ik de collega’ s van mijn baas met een Demper hoorde spelen, kwam hij niet. Ik hoorde hem wel verwoede pogingen doen om het geluid te dempen. Kansloos natuurlijk, dat kan alleen ik. Het klonk voor geen meter.

Zo ging het heel lang. Week na week. Ik had elke keer weer hoop maar ik bleef in het hok liggen. Tot die dag dat een vrouw mij zag en dacht, wat is dat nou? Ze bekeek mij goed en kwam tot de conclusie dat ik een Demper was en wel voor een hoorn. Ze pakte mij op en liep naar een groepje kinderen. Eén daarvan had een hoorn in zijn handen. De vrouw gaf mij aan het kind en legde uit wat hij er allemaal mee kon doen. Het kind ging het proberen. Ik klonk niet onaardig in zijn hoorn. Ik dacht, nou als mijn baas mij gewoon vergeet, dan is dit best een leuke nieuwe baas. Mijn leven begon weer een beetje uitzicht te krijgen.

Na gebruik belandde ik echter wel steeds weer in de bak in het hok.

Regelmatig hoorde ik mijn voormalig baas. Altijd weer zonder mij. Hoe doet hij dat nou als hij mij in een muziekstuk nodig heeft? Hij had ook geen nieuwe aangeschaft dus ergens hoopte ik dat hij nog steeds naar mij op zoek was.

Twee jaar geleden, januari 2020, ik weet het nog goed. Ik hoorde een muziekstuk waarin ik nodig ben. De collega hoornist gebruikte een collega van mij (een heeele mooie Demper!). Ik hoorde hem tegen mijn, inmiddels, ex-baas zeggen; “Heb jij geen Demper?” Mijn ex-baas zei dat hij mij nu echt gaat zoeken. Ik wist wel beter, gaat hij echt niet doen, die luiaard. Het duurde twee jaar voordat het concert eindelijk plaatsvond. Uitgesteld vanwege corona; VRIJ! Unmuted heette het concert. Via via hoorde ik dat hij op de eerste avond van het concert nog steeds geen Demper had. Zijn collega zei; “Had dat nou even gezegd, dan had ik er één voor je meegenomen ”. Mijn ex-baas grinnikte een beetje en dempte in het stuk door een beetje met zijn handen in de beker te draaien. Het klonk weer voor geen meter.

De tweede avond van het concert had de collega-hoornist een extra Demper meegenomen, een metalen. Mijn ex-baas zei dankjewel en speelde die avond met die invalDemper. Klonk best aardig, natuurlijk niet zo mooi als met mij, maar toch. Het concert was afgelopen, iedereen blij en hop naar huis.

Wederom via via hoorde ik dat mijn ex-baas opeens dacht, shit waar is die geleende Demper nou. Hij weer overal zoeken, zelfs de organisatie van het concert gevraagd in de concertlocatie te kijken; “Volgens mij ligt hij bij de pruiken”. Niet te vinden. Ik kon maar op één woord komen: KARMA! Wat is mijn ex-baas voor een sukkel, tot twee keer toe!

Een week later was er weer repetitie. Ikzelf lag nog steeds in

het hok. Mijn baas had het schaamrood op de kaken want hij moest zijn collega hoornist vertellen dat hij wederom de Demper niet meer kon vinden, dit keer de reserve Demper van hem. De collega hoornist natuurlijk verbaasd; “Wat? Alweer kwijt?”. Mijn baas prevelde wat en zei “Sorry, echt waar, ik betaal hem je alsnog want het is niet jouw fout”. Met een Tikkie was dat geregeld en de beide hoornisten pakten hun instrumenten uit.

Opeens hoorde ik mijn baas roepen: “Yes! Gevonden!”. Mijn baas vond de Demper toen hij zijn hoorn uitpakte…hij zat in de beker van de hoorn. Een hoop hilariteit en gelach. Wel kreeg mijn baas een sneer van zijn collega hoornist: “Heb je afgelopen week dan niet gerepeteerd? Want dan had je hem gevonden.” Mijn baas grinnikte wat en mompelde: “ik had het een beetje druk”. Het verhaal was ook bij de andere muzikanten terecht gekomen. Ook bij de vrouw die mij in het hok had gevonden en aan een junior hoornist had uitgeleend. Toen ze dat hoorde liep ze naar het hok en kwam triomfantelijk teruglopen, met mij in haar hand: “Zoek je deze Demper?” Vroeg ze mijn baas. De tranen sprongen in de ogen van mijn baas: “Je bent weer terug! Wat heb ik je gemist”. Wederom grote hilariteit. Ik natuurlijk ook blij. Eindelijk weer bij mijn eigen baas.

En de geleende, verloren, betaalde en teruggevonden reserve Demper van de collega hoornist? Die is nu geschonken aan het opleidingsorkest en heeft mijn plekje in de bak overgenomen.

Demper