Cząstka O-mój-Boże. Piotr Pastusiak Jak wiadomo „pusta” przestrzeń kosmiczna wypełniona jest ogromną liczbą wysokoenergetycznych cząstek, zwykle fotonów, neutrin, elektronów i protonów, które nieustannie bombardują górne warstwy atmosfery. Znacząca część tych cząstek pochodzi ze Słońca i jest składnikiem wiatru słonecznego, który jest nieustająco emitowany przez naszą gwiazdę. W skład wiatru słonecznego wchodzą przede wszystkim elektrony o energii 500eV oraz protony o energiach rzędu 1GeV. Natężenie wiatru słonecznego jest zmienne i jest funkcją 11-sto letniej cyklicznej zmienności aktywności Słońca. W okresach maksimum aktywności słonecznej strumień wiatru słonecznego jest większy niż w okresach spokoju. Jako ciekawostkę można przytoczyć fakt, że średnio Słońce traci milion ton swojej masy na sekundę w wyniku emisji wiatru słonecznego oraz to, że prędkość cząstek wynosi od 200 do 900 km/s. Wiatr słoneczny jest szczególnie groźny podczas koronalnych wyrzutów masy (CME) skierowanych w kierunku naszej planety, kiedy to wybuchy na powierzchni Słońca wyrzucają strumień wysokoenergetycznych elektronów i protonów w przestrzeń międzyplanetarną. Zjawiska te są niebezpieczne. Mogą wywoływać awarię systemów łączności, systemów energetycznych oraz mieć niekorzystny wpływ na organizmy żywe . Na szczęście Ziemia chroniona jest tarczą pola magnetycznego i większość cząstek nie dociera do powierzchni ale jest kierowana na obszary podbiegunowe gdzie wywołują zjawisko zorzy polarnej. Niemniej konieczne jest ciągłe monitorowanie aktywności słonecznej zwłaszcza, gdy na orbicie znajdują się astronauci, dla których konsekwencje wywołane wiatrem słonecznym mogą być niebezpieczne.
Koronalny wyrzut masy z 31 sierpnia 2012 roku. (NASA Goddard Space Flight Center)