บันทึกดอกเสียว ตอนพิเศษ อดีต 1
ตังแต่คบกัน มีสงหนึ ิ งทีติดอยู่ในใจ ของธีรเดชเสมอ นันคือเรือง 'อดีต' ของกิงไผ่ พอมานังครุ่นคิด เขาจึงรู้ว่าตัวเองไม่ร้ ูเรืองในวัย เด็กของคนรักเลย ก่อนหน้ านันเขาไม่เคยคิด ถาม เพราะมีเรืองของธารเป็ นปั ญหาในชีวิตคู่ แต่พอเคลียร์ ปัญหาหัวใจได้ ก็มีสงหนึ ิ งทีเขา อยากรู้ คือ 'อดีต' ของคนรัก ทว่านันกลับเป็ น เรืองยุ่งยากกว่าทีเขาคิด การมาเยือนนวรัฐะแต่ละครังนัน มีสิง หนึงทีธีรเดชประหลาดใจ เพราะ 'ตัวตน' ของ
1
คนทีเขารักนันมีแค่ถงึ ตอนห้ าขวบเท่านัน หลังจากเวียงแตก ดูคล้ ายชีวิตเจ้ าชายตัวน้ อยๆ จะหายสาบสูญไปเลยกระทังกลับมาในฐานะผู้ ทีชิงบัลลังก์อนั ชอบธรรมคืน เขาอยากรู้ ในช่วง วัยเยาว์ กิงไผ่ใช้ ชีวิตอย่างไร และทีเขาแน่ใจ อย่างหนึง ในวัยเด็กของคนรักคงจะลําบากไม่ น้ อยกว่าจะสร้ างให้ ตวั เองแข็งแกร่งและมี อํานาจจนนายพลชานเนนถวายชีวิตปกป้องได้ ถึงเพียงนี นันเป็ นสิงทีเขาอยากรู้ เนืองจากรอ ให้ ตาย คนทีเขารักก็คงไม่ปริปากเอ่ยเรืองใน อดีต... "ไผ่..." ธีรเดชเอ่ยด้ วยสีหน้ าจริงจังขณะทีรอ ให้ คนรักเข้ า 'นอน' พร้ อมกัน "เราก็คบกันมา นานมากแล้ วนะ ทําไมคุณถึงไม่พดู ถึงเรือง เอ่อ
2
เรืองสมัยทีคุณยังเด็กหรือสมัยเรียนให้ ผมฟั ง บ้ าง" ในฐานะคนรัก เขาก็อยากรู้เรืองใน อดีตของอีกฝ่ ายบ้ าง อีกอย่างเขาก็อยากรู้... ทําไมนายพลชานเนนถึง 'กลัว' คนรักเขา ทีรู้คง ไม่ใช่เพราะฐานะอีกฝ่ ายแน่ๆ คนถูกถามนันดวงตาเย็นเยียบขึนมา ฉับพลัน มือเผลอกดปากกาทีกําลังเซ็นเอกสาร ทะลุกระดาษเพราะคําถามทีเรียกได้ ว่าคําถาม 'ต้ องห้ าม' พอรู้ตวั ก็วางปากกาทีกําลังเซ็น เอกสารลง แล้ วเอ่ยเสียงเรียบ "ถ้ าไม่อยากตายเร็ว...อย่าพยายาม คุ้ยเขียอดีตของเรา" คําพูดของคนทีเขารักทําให้ ธีรเดชนิง อึงจนพูดอะไรไม่ออก
3
"มีเพียงสามคนทีรู้อดีตของเราแล้ วมี ชีวิตอยู่ได้ นอกนันถูกกําจัดไปหมดแล้ ว อย่า พยายามถามเรืองนีเลยธี เราไม่อยากฆ่าคุณ" เป็ นครังแรกที กิงไผ่ 'ขู่' เขา เล่นเอา คนทีถามพูดอะไรไม่ออก รีบผุดลุกจากเตียง จ้ องคนทีครําเคร่งงานเอกสารด้ วยสายตา เจ็บปวดระคนน้ อยใจ "คําพูดของคุณเนีย ถ้ าเป็ นมีด มันคง จะเชือนผมเป็ นชินไปแล้ วนะไผ่ นีเป็ นคําสังหรือ คําขอร้ องละครับ" กิงไผ่ก้มหน้ าลงซ่อนสายตาไหวระริก ด้ วยการแสร้ งมองเอกสาร มือก็กําปากกาขึนมา ถือไว้ แน่น ไม่ยอมจรดปลายปากกาต่อทังที เหลือเอกสารไม่กีฉบับก็จะเสร็จงานในคืนนี
4
"เท่าทีเรารู้จกั คุณ คุณเคยให้ คนอืน บังคับได้ ด้วยหรือธี" นําเสียงทีตอบเรียบเฉยข่มกลัน อารมณ์ 'กลัว' ซ่อนไว้ ลกึ สุดในซอกหัวใจ เพราะนําเสียงเย็นชาไม่รักษานําใจทํา ให้ สหี น้ าคนฟั งเจ็บปวด "ทําไมผมถึงรู้ ไม่ได้ หรือคุณคิดว่าถ้ า ผมรู้แล้ วผมจะรังเกียจคุณหรือเอาไปโพนทะนา รึไง" ธีรเดชคอแข็ง กิงไผ่วางปากกาลง แล้ วลุกขึนเดินไป นังข้ างๆ เอนศีรษะซบลงตรงแผ่นอกของธีรเดช ทอดเสียงอ่อน "คุณไม่เข้ าใจว่าบางเรืองคุณรู้ไม่ได้ และไม่ร้ ูเลยจะมีความสุขกว่า ทีเราบอกไม่ได้
5
ไม่ใช่ว่าเพราะเราไม่รักหรือไม่ไว้ ใจคุณ แต่นนั ไม่เรืองทีจะให้ คนรักของเรารู้..." "แล้ วผมไม่มีสทิ ธิเป็ นเหมือนหนึงใน สามนันหรือ" ธีรเดชตัดพ้ อ มือหนาจับไหล่ของกิงไผ่ ดึงให้ สบสายตา ทว่าพอมองกลับเจ็บปวดยิง กว่าเพราะสายตาคู่งามว่างเปล่าผิดนําเสียง ปลอบประโลม นันเป็ นสิงทีธีรเดชทนมองไม่ได้ จนต้ องลุกออกไปจากห้ องนอนของกิงไผ่... ก่อนทีจะได้ ผลักประตูออกไป นําเสียงขืนขมก็ หลุดออกจากปาก "รู้ไหม ผมชอบทีคุณเป็ น 'กิงไผ่' ของ ผมมากกว่า 'องค์เจ้ า' นะ เพราะกิงไผ่ของผม คนนันเขาทําให้ ผมอ่านความรู้สกึ เขาได้ ไม่ใช่
6
องค์ธวัลพรของทังแผ่นดินในตอนนี ฝากราตรี สวัสเขาคนนันให้ กระหม่อมด้ วยนะพ่ะย่ะค่ะ" ร่างสูงปิ ดประตูห้องบรรทมแผ่วเบา ทิง 'องค์เจ้ า' นิงขึงอยู่แบบนัน
2 พอธีรเดชกลับเรือนรับรอง องค์ธวัล พรก็ทรงงานทีเหลือต่อจนเรียบร้ อย ยามทีจรด ปลายปากกาลงบนเอกสารแต่ละแผ่นนัน ความคิดคํานึงก็ไม่ละจากงานตรงหน้ า ราวกับ คําพูดเชือดเฉือนของคนทีรักยิงไม่สง่ ผลต่อ ความรู้สกึ ของพระองค์เลย แต่ทว่า หากมองลึก
7
ในแววพระเนตรสีนิลก็จะพบความว่างเปล่ายิง กว่าเมือตอนพูด 'อ้ อน' ธีรเดชเสียอีก เมือเอกสารชุดสุดท้ ายตรวจเช็คความ ถูกต้ องเรียบร้ อยก็ได้ เวลาบรรทม วรองค์โปร่ง ทอดร่างลงบนบรรจถรณ์เย็นชืด เปลือกพระ เนตรปิ ดลงอย่างร้ าวรานหทัยอย่างฝื นไม่อยู่ ...เรืองในอดีตนัน ถ้ าอยากรู้ต้องมีของ ตอบแทนอย่างใหญ่หลวง นันคือต้ องแลกด้ วย ชีวิต กระนันคนดือดึงก็ต้องการอยากรู้...แล้ วจะ พระองค์ทําเช่นไร...
ธีรเดชคิดว่าตัวเองไม่ผิดทีอยากรู้เรือง ในอดีตของคนรัก แล้ วทําไมเรืองมันถึงยุ่งยาก แบบนี การทีกิงไผ่จะไม่บอกนันเขาไม่โกรธแต่
8
ทําร้ ายจิตใจเขาโดยการแสดงให้ เห็นอีกฐานะ ในยามทีอยู่ตามลําพังนัน เขาไม่ชอบเลย ธีรเดชเองก็ร้ ูสกึ ผิดไม่น้อยทีเชือดเฉือนนําใจอีก ฝ่ ายด้ วยคําพูดเย็นชา ทังทีกิงไผ่ก็พยายามฝื น ตัวเองเพือ 'อ้ อน' เขาแล้ ว..: คืนนันกว่าเขาจะฝื นหลับลงก็ใกล้ สาง เพราะมัวแต่ครุ่นคิดถึงว่าใครเป็ นหนึงในสาม นัน แต่มีหนึงคนทีเขาแน่ใจว่าต้ องรู้...นายพล ชานเนน!
วันต่อมา เขาไม่เห็นแม้ แต่เงาคนรัก ม่านจันทร์ ทีคอยดูแลเขาบอกว่าองค์ธวัลพรไป สิเรียม คงเสด็จกลับดึก ธี รเดชจึงวางแผนในใจ ยอมลงทุนโทรศัพท์ข้ามประเทศเพือ 'ขอร้ อง'
9
ผานิตเพือเปิ ดทางให้ เขาคุย 'ธุระสําคัญ' กับ นายพลชานเนนได้ โดยสะดวก ซึงผานิตได้ ฟังก็ อิดเอือนในคราวแรก "ไม่อ่ะ ช่วยพีธีเรืองเขาทีไร ผมกับนาย พลติดร่างแหไปด้ วยทุกที อีกอย่างพีธี ก็อยู่ทีนัน นัดท่านเองเสียก็หมดเรือง จะทําให้ เรืองยุ่งยาก ไปทําไมครับ" "ถือซะว่าพีขอร้ องนะน้ องผึง ช่วยพีสัก ครังเถอะนะ" ธีรเดชเอ่ยขอร้ อง "พีมาทีนีใน ฐานะนักท่องเทียว จะให้ เดินดุ่มไปหาท่านนาย พลด้ วยเรืองส่วนตัวก็ใช่ที อีกอย่าง พีไม่อยาก ให้ ใครรู้ด้วย" ผานิตถอนใจยาวก่อนจะยอมรับปาก "ครับๆ งันพีธีวางสายก่อนนะ ขอเวลาผม สักแป๊ ป"
10
ผ่านไปพักใหญ่ ผานิตก็โทรมา รายงานผล "ท่านนายพลบอกว่าตอนบ่ายจะให้ ทหารไปรับนะครับ" ธีรเดชรีบเอ่ยขอบคุณน้ องทีให้ ความ ช่วยเหลือ "ผมไม่ถามพีธีนะว่าทะเลาะกับเขา เรืองอะไร แต่ถ้าเดือดร้ อนท่านนายพล คราว หลังผมไม่ช่วยแล้ วนะ" ธีรเดชรับปากพร้ อมเอ่ยขอบคุณก่อน จะวางสายไป
ตกบ่ายมีทหารรับใช้ ของนายพลชาน เนนมาพบเขาทีเรือนรับรองเพือแจ้ งว่านายพล
11
ชานเนนเชิญไปเป็ นแขกดืมนําชายามบ่าย ธีรเดชแจ้ งม่านจันทร์ ทีรอรับใช้ ว่าไม่ต้องเตรียม ของว่างแล้ วออกไปกับทหารของนายพลชาน เนน ท่านนายพลเลียงรับรองนําชา แก่แขก ทีขอพบกะทันหันทีบ้ านพักของท่าน เพราะขอ เข้ าพบโดยไม่ได้ นดั หมายล่วงหน้ า นําชาและ ขนมจึงจัดมาแบบเรี ยบง่ายแค่ชาจีนธรรมดา และคุกกีกระป๋ อง ธีรเดชไม่สนใจ พอทักทาย ตามมารยาทและก็เข้ าประเด็นทันที "ผมอยากรู้เรืองในวัยเด็กขององค์ธวัล พร" นายพลชานเนนแทบจะทําถ้ วยนําชา หล่น ยังดีทีวางบนจานรองทัน
12
"คุณไปรู้มาจากไหน" นําเสียงดุดนั ถามอย่างระมัดระวัง "ผมไม่ร้ ูอะไรเลย แต่ไผ่ เอ่อ องค์ธวัล พรบอกว่ามีร้ ูแค่สามคนแล้ วยังมีชีวิตอยู่ได้ ผม เลยเดาว่าหนึงในนันต้ องเป็ นท่าน" ดวงตาอ่อนโยนของนายพลนวรัฐะ เปลียนเป็ นเย็นชา"พระองค์ตรัสถูกแล้ วล่ะครับ ถ้ าคุณอยากรู้...ต้ องแลกด้ วยชีวิต" ธีรเดชคอแข็งเมือได้ ยินคําขู่ครังทีสอง ของรอบวัน นายพลชานเนนระบายลมหายใจ เบาๆ "ถ้ าคุณประสงค์ จะรู้เรืองนี ผมคงตอบข้ อ สงสัยคุณไม่ได้ หรอกครับ"
13
ดวงตาแฝงความดุดนั สบตาธี รเดช ตรงๆ "คุณอยากรู้ไปเพืออะไรกันครับ หรือคิดว่า รู้แล้ วจะแก้ ไขอดีตได้ " "ผมอยากรู้ในฐานะคนรักของไผ่ ถ้ า เรืองมันหนักหนาสาหัส ผมคงแบ่งปั นความ ทุกข์นนได้ ั " นายพลหนุ่มใหญ่ ถอนใจอีกรอบ "ที พระองค์ไม่ตรัสถึงก็เพือตัวคุณเอง ทําไมต้ องไป รือฟื นเรืองทีองค์เจ้ าไม่อยากคิดถึงละครับ คุณ เคยคิดไหมว่าตอนทีคุณถามน่ะ พระหทัยของ พระองค์อาจจะถูกฉีกเป็ นจุณไปแล้ วก็ได้ แล้ ว แบบนันเขาเรียกว่าแบ่งเบาความทุกข์เหรอ ครับ" "ผม..."
14
"เรืองทีไม่ร้ ูเลยบางทีมนั ก็เป็ นสุข มากกว่าจะต้ องมาทุรนทุรายตอนรู้นะครับ... โปรดรักษาชีวิตเพือหทัยขององค์ธวัลพรเถอะ ครับ ผมไม่อยากฆ่าคุณ" คําพูดท้ ายทําให้ ธีรเดชอึง นายพลชานเนนลุกขึนเมือนําชาเย็น ชืดพอๆ กับบรรยากาศในตอนนี "ถ้ าท่านทูตจะกลับ ผมจะให้ ทหารไป ส่งทีเรือนรับรอง ขอตัวก่อนนะครับ" ร่างสูงสง่าเดินลงจากบ้ านพักด้ วยสี หน้ าเครียดขรึมกว่าตอนขามา ธีรเดชก็หน้ าตึงเดินลงมาตามหลังเพือ กลับเรือนพักรับรอง
15
ในระหว่างเดินทางกลับ ธีรเดชก็เงียบ ขรึมกว่าทีเคยเป็ น จมในภวังค์ครุ่นคิดตัวเอง จนถึงจุดหมายปลายทาง
3 ธีรเดชอดทนรอคอยกิงไผ่จนผ่านช่วง อาหารเย็น คนรักของเขาก็ยงั ไม่กลับ ม่านจันทร์ เป็ นคนแจ้ งเขาว่าองค์ธวัล พรจะเสด็จกลับดึกมาก ชายหนุ่มจึงไม่มีโอกาส เข้ าเฝ้า แต่เขาก็ยงั ดึงดันทีจะรอ ทว่าก่อนนาง กํานัลสาวจะกลับบ้ าน เธอมาแจ้ งข่าวว่า องค์ธวัลพรถูกเชิญไปเป็ นแขกบ้ านท่านนายพล
16
ชานเนนหลังจากเสด็จถึงนวรัฐะ นันเป็ นสิงที ตอกยําว่ากําลังจะมีเรือง 'ยุ่ง' ...เขาก็แค่อยากรู้อดีตของคนทีเขารัก มันเป็ นเรืองใหญ่ ถงึ ขนาดนีเลยหรือ... ตลอดคืนนัน ธีรเดชก็มีเรืองให้ หลับไม่ ลงอีกเช่นเคย
องค์ธวัลพรได้ รับการแจ้ งข่าวระหว่าง เดินทางกลับว่านายพลชานเนนทูลเชิญไปเป็ น แขก เมือทราบก็แปลกพระทัย แต่พอรู้ สาเหตุ สี พระพักตร์ ก็นิงขรึมตลอดการเดินทาง จนแม้ แต่ ราชองครักษ์ เอกก็ยงั ไม่กล้ าเข้ าหน้ า ขบวนเสด็จถึงบ้ านพักนายพลในตัว เมืองก็เป็ นเวลาเกือบห้ าทุ่ม นายพลชานเนนรอ
17
รับพร้ อมนายทหารคนสนิทของท่าน องค์ธวัล พรสังราชองครักษ์ และผู้ทีติดตามกลับวัง คนที กําลังจะค้ านคือผู้พนั สุขสันต์ แต่วาจารับสังเป็ น เด็ดขาดก่อนจะทอดอ่อนบอกว่าต่อจากนี ท่าน นายพลจะรับรองดูแลเอง ราชองครักษ์ จงึ ยอม กลับวังไปก่อน วรองค์ โปร่งเดินนํานายพลหนุ่มใหญ่ ขึนเรือน โดยมีนายทหารคนสนิทรักษาความ ปลอดภัยอยู่ด้านล่าง "คงยังไม่เสวยอะไรมาเลยกระมัง" หนุ่มใหญ่ถามอย่างห่วงใยเมือเห็นสีพระพักตร์ เนือย "อืม รีบเดินทางกลับน่ะ" นําเสียงก็ เนือยไม่แพ้ สหี น้ า
18
"งันรอสักครู่ กระหม่อมจะทําอาหาร ง่ายๆ ให้ เพราะกว่าจะกลับคง...ดึกแล้ ว" นายพลชานเนนเข้ าครัวพักใหญ่ก็ ออกมาพร้ อมข้ าวต้ มหอมกรุ่นหนึงถ้ วย หนุ่มใหญ่ รอให้ องค์ธวัลพรเสวยจน หมด ดวงตาทีทอดอ่อนโยนเมือครู่ ก็ฉายความ จริงจัง "เหนือยไหมทีต้ องตามใจเขาไปทุก เรือง" นายพลชานเนนถามขึน "เราไม่เคยตามใจเขา 'ทุกเรือง' " องค์ธวัลพรตรัสเสียงเรียบ "เป็ นเช่นนันก็ดีแล้ วพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจะได้ ไม่ต้องคิดหาวิธีตายอย่างไม่ ทรมานนักให้ ท่านทูตพิเศษ"
19
"ท่านกล้ าแตะต้ องเขาทังทีรู้ว่าเขาเป็ น ของเรางันหรือ" นําเสียงเย็นชาตรัสขึน "แต่ถ้าเขากล้ าลําเส้ น เขาก็ต้องเตรียม ใจ 'จ่าย' สิงตอบแทนให้ สมกับความกล้ านัน ไม่ใช่หรือพ่ะย่ะค่ะ" หนุ่มใหญ่เอ่ยตอบเสียงดุ พอเห็นพระ พักตร์ งามเผือดสี หนุ่มใหญ่ก็ลดความดุดนั ใน นําเสียง "กระหม่อมเข้ าใจความรู้ สกึ ของท่าน ทูต...พระองค์ปกปิ ดไว้ เขาก็คงทุรนทุรายอยาก รู้ นันไม่ใช่ความผิดหรอก ถ้ าเรืองทีเขาอยากรู้ นันไม่ใช่ต้องแลกด้ วยชีวิตของเขา และถ้ าเขายัง ไม่ละความพยายาม ถึงตอนนันกระหม่อมคง ต้ องทําเรืองทีไม่อยากทํา"
20
ดวงตาของหนุ่มใหญ่อ่อนโยนขัด คําพูดเรี ยบเย็น "หน้ าทีของกระหม่อมคือคําบัลลังก์ ไม่ใช่หวั ใจหรือชีวิตเขา ถ้ าเขาสันคลอนบัลลังก์ ได้ กระหม่อมก็แน่ใจได้ ว่ากําจัดเขาได้ อย่างไม่ ลังเลเช่นกัน" ดวงพระเนตรสีนืลว่างเปล่าไร้ ความรู้สกึ เมือสานสบดวงตานายพลนวรัฐะเพือ ไม่ให้ ท่านจับความรู้ สกึ หวันไหว "เราจะจัดการเรืองนีเอง ท่านวางใจ เถอะว่าคงไม่มีโอกาสจัดการเขาหรอก" เพราะแววพระเนตรว่างเปล่ายามตรัส ประโยคนี สายตาของนายพลชานเนนจึง อ่อนโยนดังเดิม
21
"หากคิดจัดการเด็ดขาดก็อย่าราน นําใจท่านทูตนัก จะเจ็บหนักจนซมซานทังคู่ คน ทีทรมานมากกว่าเขาจะเป็ นพระองค์" คนถูกเตือนคลีรอยแย้ มสรวลขืนขม "เรามีวิธีของเรา และเขาจะเข้ าใจเอง..." ทว่าคําพูดสุดท้ ายก็แผ่วลงจนกลืนไป ในลําพระศอ...
รอรุ ณรุ่งมาเยือน ธีรเดชรีบแต่งตัวเพือ ขอ 'เข้ าเฝ้า' แล้ วเขาจะขอโทษเรืองวาจาร้ าย กาจก่อน และจะบอกอีกว่าเขาไม่ต้องการฟั ง เรืองในอดีตแล้ ว ไม่ใช่ว่าห่วงชีวิตตัวเอง แต่ถ้า มันทําให้ กิงไผ่เจ็บปวดจนไม่อยากนึกถึง เขา ยอมไม่ร้ ูก็ได้
22
...บางเรืองไม่ร้ ูจะมีความสุขกว่า อีก อย่างใช่ว่าพอเขาไม่ร้ ู กิงไผ่จะรักเขาน้ อยลงเสีย เมือไร... แต่พอแจ้ งความประสงค์แก่ม่าน จันทร์ นางกํานัลสาวก็บอกเขาว่า องค์ธวัลพร เสด็จไปทีศาลาประทุมมาลย์แต่เช้ ามืดแล้ ว เมือได้ ยินคําบอกเล่า ชายหนุ่มก็รีบ ร้ อนออกไป แต่ระหว่างทางเดินไปศาลาก็เห็นผู้ พันสุขสันต์เสียก่อน ราชองครักษ์ หยุดทักทาย คู่อริ "รีบร้ อนไปไหนครับท่านทูตพิเศษ" นําเสียงไม่วายเสียดสีตามประสาคนไม่ชอบ หน้ า ธีรเดชคร้ านจะใส่ใจจึงตอบห้ วน "ไป เข้ าเฝ้าองค์เจ้ า"
23
ราชองครักษ์ เลิกคิวอย่างประหลาดใจ "หืม? องค์ธวัลพรเสด็จไปภูหมอกห่มแล้ ว เพิง ทราบเหรอครับ" พอได้ ยียวนคนเหม็นขีหน้ า เขาก็ อารมณ์ดีขนมาบ้ ึ าง ผิดกับคนฟั งทีเริมจะ หงุดหงิด เพราะกิงไผ่ทําเหมือนพยายามหนี หน้ าเขา เมือวานก็หายไปทังวัน ผู้พนั สุขสันต์ รวนคนทีเขม่นขีหน้ าจน พอใจแล้ วจึงเอ่ยขึนอย่างเป็ นการเป็ นงาน "องค์เจ้ าเชิญท่านทูตไปทีภูหมอกห่ม" "ไปทําไม" ธีรเดชถามเสียงห้ วน "ไม่ทราบ เดาพระทัยไม่ถกู ไปถึงก็ร้ ู เองครับ" คนมารับเอ่ยทือๆ
24
ธีรเดชคร้ านจะทะเลาะด้ วยจึงเงียบไป ตลอดทาง จนใกล้ ถงึ จุดหมาย ผู้พนั สุขสันต์จงึ เอ่ยลอยๆ "เมือคืนองค์เจ้ ากลับมาเกือบเช้ ามืด" "ผมทราบ" ธีรเดชตอบสัน "แค่น?ี ไม่อยากถามต่อเหรอ จะได้ เตรียมใจถูกว่าถ้ า 'ไป' แล้ วจะเจออะไร" "คุณบอกเองนีครับว่าไปถึงจะรู้เอง ผมเลยไม่อยากถาม" คนเริมยียวนหุบปากฉับเลยทันทีที โดนย้ อน ธีรเดชและผู้พนั สุขสันต์ถงึ ผู้หมอกห่ม ในยามสาย แต่ละออกหมอกยังโรยตัวโอบอุ้ม ขุนเขาสมชือ
25
ราชองครักษ์ เอกเดินนําไปทีลานโล่ง ข้ างธารนําตก จากนันก็ทิงเขาไว้ ตามลําพัง โดย บอกเขาว่าองค์ธวัลพรมีรับสังมาแบบนี ชายหนุ่มรอพักใหญ่ก็รับรู้ ถงึ ไอสังหาร ด้ านหลัง เขาทิงตัวหลบอย่างรวดเร็ว ความ กะทันหันทําให้ ถลาล้ มคลุกดินทราย พอตังตัว ได้ จงึ เห็นว่าใครทําร้ ายเขา กิงไผ่! อารมณ์กรุ่นโกรธปะทุทนั ที "คุณเล่น อะไรนี" ถ้ าไม่นบั ทรงผมทีสันกว่า นีกิงไผ่ของ เขาเมือแปดปี ก่อนชัดๆ แต่สหี น้ านีสิ น่ากลัว! "เราเคยบอกคุณแล้ วว่าถ้ าคุณอยากรู้ เรืองในอดีตน่ะ ต้ องแลกด้ วยชีวิตของคุณ ถ้ า คุณชนะเราคุณจะรู้ทกุ อย่าง แต่ถ้าไม่...คุณต้ อง ทิงชีวิตไว้ ทีนี"
26
วาจาเย็นชาไร้ เยือใยจนธี รเดชตะลึง พอตังสติได้ ธีรเดชละลําละลัก รีบ บอก "เอ่อ เดียวก่อน นีคุณซีเรียสมากขนาดนี เหรอเนีย" ดวงหน้ าของคนรักเย็นชา "คุณยังไม่ เข้ าใจอีกเหรอว่า...เราเป็ นใคร" นําเสียงถาม ราบเรียบจนธีรเดชฉุนขึนมาหน่อยๆ "ผมไม่ลมื ว่าคุณเป็ นใคร แต่คุณ ต่างหากทีชอบ 'ลืม' ว่าผมเป็ นใคร" "เรา 'เตือน' คุณแล้ วนีว่าถ้ าต้ องการ รู้คณ ุ ต้ อง 'แลก' ด้ วยชีวิต ต่อให้ คุณอยู่ในฐานะ คนทีเรารักทีสุดก็ตาม" ร่างโปร่งสืบเท้ าเข้ าใกล้ ดวงตาวาว โรจน์ ทว่ามันก็ไหวระริ กด้ วยความกลัวทีซ่อนใน ใจ
27
"และนันเป็ นสิงทีคุณชอบลืมว่าเราอยู่ ในฐานะอะไร" ปลายมีดคมบางจ่อทีลําคอของธีรเดช อย่างรวดเร็ว ถ้ าข้ อมือคนจับมันไว้ ขยับอีกนิด เดียว คมวับวาวคงจะกรีดผิวหนังจนได้ เลือด ธีรเดชรู้ ความชํานาญในการใช้ มีดของอีกฝ่ ายดี เขาก็ยงั จะขยับเข้ าหาคมมีดเสียเอง แต่ทว่ากิง ไผ่รังกลับมาทัน "ผมไม่เคยคิดว่าสิงทีผมอยากรู้มนั จะ เป็ นสิงทําร้ ายคุณนะ ถ้ ามันสําคัญต่อชีวิตของ คุณนัก ผมก็จะหยุดความอยากรู้อยากเห็นของ ผมก็ได้ " ธีรเดชเอ่ยเสียงเย็นชา "ไม่มีอะไรจะสําคัญสําหรับหัวใจเรา เท่าคุณนะธี แต่คณ ุ ยังเยียบยํามันทังทีเรากลัว
28
จะเสียคุณแทบบ้ าโดยการพยายามจะรู้ให้ ได้ ทุกวิธี มันสําคัญนักหรือเรืองของอดีตน่ะ" วินาทีทีรับรู้ว่าธี รเดชถามเรือง 'อดีต' กับนายพลชานเนน หัวใจก็สนไหวด้ ั วย ความรู้สกึ กลัว แค่คิดว่าคนทีถามเป็ น 'อีกคน' เขาก็คงเสียหัวใจไปตลอดกาล "เพราะมันเป็ นเรืองของคุณ ผมถึง อยากรู้" "งันคงต้ องแลกด้ วยชีวิต" นําเสียงคน พูดอาดูร "อืม...ผมก็ว่าคุ้มนะ... ผมต้ องเอาชนะ คุณให้ ได้ ใช่ไหมทูนหัว ถ้ าอยากรอดเป็ นสุดทีรัก ของคุณน่ะ" ธีรเดชเอ่ยเรี ยบๆ "ผมจะพยามสู้ คุณละกัน เดียวถ้ าผมไม่หายใจ คุณจะร้ องไห้ เอา แบบนันคงไม่ดีแน่ จริ งไหม"
29
พูดจบก็ชิงลงมือก่อน เป้ าหมายคือ มีดทีอยู่ในมือกิงไผ่ เขาปั ดมันกระเด็นได้ และ พยายามไม่ทําร้ ายคนรักจนได้ แผล แต่พออีก ฝ่ ายตังตัวติด คนทีนอนกองวัดพืนกลับเป็ นเขา ...เขาลืมไปว่าสุดทีรักของเขามีภาค ทุรคาทีสามารถฆ่าคนอย่างเลือดได้ อยากรอด ตายโดยไม่ทําร้ ายอีกฝ่ ายจนเจ็บตัวคงต้ องเล่น ขีโกง... "มือหนักชะมัด" ธีรเดชผุดลุก ถอยหลังตังหลักทีริมนํา เพราะถ้ าเขาเผลอพลังมือ กิงไผ่จะได้ ไม่เจ็บตัว มากนัก "เรืองแค่นีคุณอ้ อนผมดีๆ แบบธารกับ น้ องผึงทําผมก็เลิกสนใจแล้ ว เอ ไม่สิ คุณก็ พยายามแล้ วนีนา แต่พลาดไปนิดทีสายตาคุณ
30
มันว่างเปล่ามาก ตอนทีคุณฝื นทําน่ะ ลองใหม่ อีกรอบไหม ทําตาหวานๆ เอ่ยอ้ อนๆ เรียกพีธี ครับเสียงนุ่มๆ น่ะ" ได้ ผลเมือกิงไผ่เปิ ดช่องว่างจนเขารวบ ตัวอีกฝ่ ายไว้ ได้ แต่คําพูดของเขาคือเชือเพลิง ดีๆ ศอกเรียวถองอกกํายําจนร่างสูงซวนเซเสีย หลักตกนํา แต่ธีรเดชก็มือไวคว้ าอีกฝ่ ายหล่นตูม มาด้ วย ดีว่าตรงทีร่วงลงไปเป็ นแอ่งนําลึก ประมาณอก ธีรเดชเผลอกลืนนําไปจนสําลัก ลม หายใจแทบขาดห้ วงเพราะร่างโปร่ งกดเขาไว้ ใต้ ผืนนํา สติสดุ ท้ ายเลือนราง พอรู้สกึ ตัว เขาก็ พบว่าตัวเองอยู่ริมฝั ง สภาพเปี ยกซ่ก ร่ างโปร่งที สภาพแย่ไม่แพ้ เขาละริ มฝี ปากจากปากของเขา แววตาไหวระริ ก
31
"นีตังใจฆ่าผมใช่ไหม" ธีรเดชถามอย่างระโหยโรยแรงทีเขา คิดว่ามันไม่ใช่เกิดจากการจมนําอย่างเดียว และก็ใช่อย่างทีคิด เขารู้ สกึ ถึงรสขมฝื นในคําคอ อีกฝ่ ายคงป้อนบางอย่างตอน 'จุมพิต' ช่วยชีวิต เขานันล่ะ มีสงหนึ ิ งทีธีรเดชคิด เขาลืมนึกไป อย่างไรนะ ‘ภรรยา’ ของเขาไม่ใช่คนธรรมดา! "เรืองทีคุณอยากรู้น่ะ สักวันเราจะ บอกคุณเองนะธี แต่ไม่ใช่ตอนนี เวลานี เราขอ โทษทีต้ องทําแบบนี...เพราะเรารักคุณ จากนีไป อย่าถามอีกเลยนะ" ก่อนสติจะหลุดลอย ธีรเดชคล้ ายจะ ได้ ยินเสียงเจือสะอืนปนมากับนําเสียง เขา อยากบอกว่าอย่าร้ องนะ ผมขอโทษ แต่ก็ผล็อย หลับไปก่อน ทิงร่างโปร่งชันเข่าขึน ทอดสายตา
32
ยาวเหม่อมองขุนเขากว้ างใหญ่ หยดนําตาพรู พราว
4
ธีรเดชปรือตาช้ าๆ หัวปวดหนึบ เขา สํารวจสภาพรอบๆ ก็เห็นว่าตัวเองนอนอยู่ใน เต้ นท์ง่ายๆ เขาชันตัวลุกขึน พยายามตังสติ ทบทวนเรืองทีเกิดขึน ก่อนสลบไปกิงไผ่ 'ซัด' เขาเสียจนหมอบ ด้ วยสาเหตุทีเขาถามเรือง 'อดีต' ...ดูท่าเรืองนีจะเป็ นเรือง 'ต้ องห้ าม' จริงๆ แฮะ...
33
มือหนาลูบหน้ าตัวเอง กําลังจะผุดลุก ขึน แต่ประตูเต้ นท์ถกู เปิ ดเข้ ามาก่อน คนทีเข้ า มากลับเป็ นคนทีเขาไม่คาดคิดจะได้ พบ ในตอนนี นายพลชานเนนถือกระบอกนําเก็บ ความร้ อนติดมือมาด้ วย "ตืนแล้ วเหรอครับ" นายพลชานเนน ทัก "เอ่อ ครับ แล้ วไผ่ไปไหน" คนทียัง เบลอตังสติไม่ได้ เอ่ยถามอย่างมึนๆ ดวงตาคู่อ่อนโยนของนายพลชาน เนนหรีลงเล็กน้ อย "องค์ธวัลพรครับ" หนุ่มใหญ่ แก้ คําพูดเสียงเย็น ธีรเดชจึงรู้สกึ ตัว "เอ่อ พระองค์เสด็จไปไหนครับ" เขา รีบเปลียนคําพูดทันที
34
"ประทับอีกพลับพลาครับ พระองค์มี ไข้ เล็กน้ อยน่ะ" พอได้ ยินว่าอีกฝ่ ายไม่สบาย เขาก็รีบ ถลันลุกทันที แต่หนุ่มใหญ่กลับทรุ ดนังลง "นังก่อนสิครับ ผมมีเรืองอยากจะคุย ด้ วย" ว่าพลางผายมือบังคับให้ ธีรเดชนังลง ด้ วยกัน หนุ่มไทยจึงยอมทรุ ดนังลงอย่างไม่เต็ม ใจนัก "ดืมชาหน่อยนะครับ หลับไปตังคืน หนึงคงเพลีย" หนุ่มใหญ่ยืนถ้ วยช้ าอุ่นๆ ให้ ธีรเดชตกใจทีตัวเองหลับไปนาน ขนาดนัน...นีเขาพลาดอะไรไปหรือเปล่าตอนที หลับไปน่ะ นายพลชานเนนถึงออกโรงมาเอง แบบนี...
35
"แล้ วไผ่เป็ นอย่างไรบ้ างครับ" ความ ร้ อนรนทําให้ หลุดชือทีคุ้นชินปากมากกว่า "องค์ธวัลพรครับ" หนุ่มใหญ่แก้ ไขพระ นามอีกครัง "ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ ว ผมจะพูดอย่าง เปิ ดใจเลยละกัน เพราะดูคณ ุ เองก็ชอบลืมว่าคน ทีคุณรัก ไม่ใช่แค่ 'กิงไผ่' ของคุณคนเดียว" พอถูกตําหนิ ธีรเดชก็ยิงอึง ถือแก้ วชา ค้ างไว้ "ถ้ าคุณเกิดเป็ นผู้หญิ งถึงจะเป็ นแค่ สามัญชนธรรมดาเรืองมันคงง่ายกว่านี และไม่ ใหญ่โตขนาดนีหรอกครับ ช่วยสํานึกไว้ เยอะๆ บ้ างนะครับ ต่อให้ คณ ุ เป็ นทีรักแค่ไหน ชีวิตคุณ ก็ไม่ได้ ปลอดภัยหรอกนะครับ ทําแบบนีน่ะ อยากตายแบบศพไร้ ญาติเหรอครับ" ธีรเดชคอแข็งเมือฟั งคําพูดดุจข่มขู่
36
"ผมไม่เคยลืมอีกฐานะของเขา!" "ไม่ลมื หรือไม่อยากนึกถึงกันแน่ครับ" ธีรเดชสะอึกกับคําพูดแทงใจดํา "ผม ...ก็แค่อยากเท่าเทียมกับเขา" บอกอย่างหมด ท่า "อยากเท่าเทียมแต่ไม่เตรี ยมใจรับ ผลตอบแทนน่ะ มันครึงๆ กลางๆ ครับ" "ไม่ได้ ครึงๆ กลางๆ นะครับ ผมไม่คิด ว่า เรืองมันจะใหญ่โตแบบนี" "องค์ธวัลพรไม่ทรงเตือนบ้ างหรือครับ" "เตือน" ธีรเดชตอบสัน แค่นนนายพล ั ชานเนนก็เข้ าใจว่าเรืองลงเอยแบบนีได้ อย่างไร ...คงถูกรานนําใจไปมากพอดู... "ผมนับถือในความกล้ าของคุณนะ แต่ รู้ไหมว่ามันเป็ นความกล้ าแบบโง่ๆ แถมลากคุณ
37
ผึงมาเสียงชีวิตด้ วยน่ะ ผมถามคุณหน่อยว่ามัน คุ้มค่ากับสิงทีคุณอยากรู้ไหม" นําเสียงนายพลชานเนนเยาะหยัน ธีรเดชหน้ าตึง ก่อนเอ่ย "จะให้ ผมทํายังไงครับ จะปิ ดปากผม หรือสังผมเป็ นบุคคลต้ องห้ ามห้ ามเข้ านวรัฐะ แต่ผมว่าอย่างแรกปิ ดปากผมได้ สนิทกว่านะ" หนุ่มใหญ่มองธีรเดชด้ วยสายตานิง สงบ "เพราะแบบนีไง องค์ธวัลพรจึงไม่ตรัสเล่า อดีตให้ คุณฟั ง คุณถือดีว่าพระองค์ทรงรักจน คุณลืมไปว่าคุณทําร้ ายอีกตัวตนของพระองค์" "ผมไม่เคยคิดทําร้ ายไผ่ของผมหรือ องค์ธวัลพรของคุณ! และผมจะบอกให้ ชดั ๆ ว่า ผมรักทุกสิงทีเขาเป็ น"
38
"พูดได้ ซงนะครั ึ บ แต่เสียดายว่าผมไม่ ซึงด้ วยนีสิ" นายพลว่า "ตรองดูสกั นิดนะครับ สิง ทีคุณทําไม่ใช่สงที ิ ปกป้องพระองค์ อย่าให้ พระองค์ต้องเหนือยเพิมเพือมารักษาชีวิตของ คุณเลยครับ" "มันสําคัญหนักหรืออดีตนันน่ะ" ธีรเดชว่าอย่างเหลืออด "สําคัญพอทีจะเขย่าบัลลังก์และก่อ สงครามได้ ครับ" ธีรเดชอึงไปอีกรอบ "อีกไม่นาน พระองค์ ก็จะสละราช บัลลังก์" หนุ่มใหญ่เปรยขึน ธีรเดชทีเพิงรู้ข่าวตาเบิกกว้ าง ...สละบัลลังก์ ? ...ใครเป็ นรัชทายาท?...
39
"กว่าจะถึงตอนนัน ผมก็เกษี ยนอายุ แล้ ว กองกําลังทหารจะถูกเปลียนมือไปมาก พอสมควร อะไรๆ หลายอย่างคงเปลียนแปลง ถ้ าเวลานันมาถึง ผมเองก็คงไม่ความสามารถ ไปปกป้องใครแล้ ว ดังนัน อย่าทําร้ ายคนทีคุณ รักถึงสองคนด้ วยความอยากรู้เลยนะครับ" "รัชทายาท อย่าบอกนะว่า...ว่าไผ่ เลือกเจ้ าน้ อย!" ดวงตาคมเบิกกว้ างอีกครัง "ใช่ครับ...คราวนีคุณคงเข้ าใจกระมัง" ...ว่าอดีตนันจะซํารอย...ประโยคนัน เป็ นสิงทีหนุ่มใหญ่ไม่เอ่ยออกมา...
40
5 หนุ่มใหญ่ ลกุ ออกมาจากเต้ นท์ของ ท่านทูตหนุ่มแล้ วจึงกลับไปทีพลับพลาของ องค์ธวัลพร แต่พอไปถึง ผู้พนั สุขสันต์แจ้ งว่า องค์ธวัลพรเสด็จไปทีนําตก นายพลชานเนนจึง ตามไป ก็พบว่าองค์ธวัลพรประทับยืนกอดพระ อุระเหม่อมองสายนําเพียงลําพัง "เขาเข้ าใจแล้ วใช่ไหม" พระองค์ตรัสถามโดยไม่ามองหน้ าคน ทีเดินมาแผ่วเบา ซําเสียงนําตกยังกลบเสียง ฝี เท้ า ดูนายพลชานเนนไม่แปลกใจเลยกับ ปฏิกิริยาโต้ ตอบแบบนี
41
"เข้ าใจ แต่ก็คงไม่ละความพยายาม พ่ะย่ะค่ะ เพราะท่านทูตคงถูกพระองค์ รานนําใจ ไปมากพอควร" เสียงทอดพระปั สสาสะดังยาว "ถ้ าเรา บอกเขาเอง เรากลัวว่าจะใจอ่อน เราไม่อยาก ฆ่าเขา แบบนีมันผิดไหม ทีรักเขาจนเกินพอดี" "รักแค่ไหนคงเกินคําว่าหน้ าทีไม่ได้ พ่ะ ย่ะค่ะ" นายพลชานเนนตอบราบเรียบ "นันสิ เขาก็เคยถามเราว่า... แล้ ว หน้ าทีจะวางไว้ ตรงไหนถ้ าเลือกหัวใจ..." ตรัสแค่ นันก็เงียบงันไป ก่อนเอ่ยต่อ "ถึงจะรู้ว่ามันผิด แต่เราไม่เคยเสียใจเลยทีช่วงชิงเขามา" "พระองค์จะลําบากถ้ าต้ องหักหาญ กับแฮร์ ฟอร์ ด พระองค์ก็ทรงทราบ ทางนันก็จบั ตาดูอยู่"
42
รอยยิมเศร้ าระคนหยันปรากฎบนพระ พักตร์ ทีเหม่อมองนําตก "นันคือคําตอบของเรา" "ทรงเอาพระทัยไปพ่ะย่ะค่ะ" นายพล ชานเนนส่งเสียงดุ "ท่านไม่ร้ ูหรอกว่า วันทีเราเสียทุก อย่างตอนค่ายแตกแล้ วลืมตาเจอเขา เรารู้สกึ เช่นไร เขาทําให้ เราอยากมีชีวิตอยู่ต่อ เขาสอน เราให้ มีความรู้สกึ เป็ นมนุษย์ทีรู้ จกั ริษยา โกรธ และรัก ไม่ใช่เครืองจักรสังหาร" "หากนันคือคําตอบของพระองค์ คืนนี เขาก็ต้องตายด้ วยฝี มือกระหม่อมพ่ะย่ะค่ะ!" คําพูดของนายพลหนุ่มใหญ่แฝงรอยขุ่นเคือง! นําเสียงดุดนั นันเรี ยกให้ คนดือดึงหัน มา สีหน้ าเย็นเยียบ
43
"ชีวิตของเราให้ ผืนแผ่นดินไปแล้ ว เรา แค่มีความปรารถนาเพียงหนึงเดียว เหลือเขาไว้ ฝั งหัวใจ ท่านก็ยงั จะทําลายหรือ" นําผึงหยดเดียวจากความอยากรู้ อยากเห็นสันคลอนบัลลังก์ เรืองมันคงจบ ง่ายดายกว่านี ถ้ าคนอยากรู้ ไม่ใช่คนทีสามารถ กุมดวงหทัยเจ้ า และต้ องการหาคําตอบทุก วิถีทาง นายพลชานเนนรู้ฝีมือขององค์ธวัลพรดี จึงไม่ผลีผลาม แต่ในเวลานีเขามันใจว่าเขาจะ ชนะ "หากเป็ นเมือก่อนกระหม่อมจะเลียง ประมือกับพระองค์ แต่ตอนนีกระหม่อมมันใจ ว่าจะชนะ เพราะอะไรรู้ไหม..." พระพักตร์ ยงั ราบเรี ยบแต่ดวงเนตร วาวด้ วยหยาดนําทีคลอขัง
44
"เพราะพระองค์อ่อนแอ...และเอาแต่ พระทัย" ร่างสูงสืบเท้ าเข้ าใกล้ แล้ ววางมือบน พระอังสะ กอดรวบวรองค์โปร่ งบางกอดแน่น มือหนาก็ลบู เรือนเกศาเบาๆ ทอดนําเสียงที อ่อนโยน "ฟั งนะเจ้ าชายน้ อยของกระหม่อม พระองค์ รักได้ แต่อย่าลืมหน้ าที พระองค์เป็ นใคร แล้ วเขาเป็ นใคร อย่าให้ ความรักนันทําลาย พระองค์กบั เขา" คําพูดทีเอ่ยแต่ละคําเหมือนสายนําที ซัดสาดเปลวเพลิง นายพลชานเนนทราบดีว่า ถ้ าไฟลุกโชติช่วงตอนนี ถึงแม้ จะใช้ กําลังเข้ าดับ ก็ลวกมือเอาเปล่าๆ ถ้ าหากร้ อนมาก็ต้องเย็น กลับเพือดับไฟทีกําลังแผดเผา
45
"พระองค์ก็แค่ทรงกลัวว่าจะพลังเผลอ ถ้ าเขารักพระองค์ จริ งๆ เขาจะไม่ทําให้ พระองค์ เสียพระทัยโดยการถามอีก" "อย่างเขาน่ะหรือจะยอมให้ ใครบังคับ ได้ แค่คําขอร้ องของเรา เขาก็ยงั ไม่เคยฟั ง บางครังเขาก็ใจร้ ายกับเราแบบนี" "ไม่มีใครอยากร้ ายกับคนทีรักหรอก พ่ะย่ะค่ะ ถ้ าเขาไม่ถูกทําร้ ายจิตใจก่อน" เสียง ทุ้มเอ่ยปลอบประโลม "เขาเองก็อ่อนโยนเกินไป พระองค์ก็แข็งกร้ าวแบบนี คนทีไล่ต้อนเขาคง รู้สกึ ท้ อ" "คําพูดของท่านบางทีโบยเจ็บยิงกว่า แส้ อีกนะ" คนพูดนําเสียงสันพร่า อยู่ทีอ้ อมกอด นายพลชานเนนจับไหล่เอาไว้ ก่อน ประคองจากอกอย่างนุ่มนวล "เพราะต้ องดูแล
46
เด็กเจ้ าอารมณ์ กระหม่อมถึงต้ องทําตัวเป็ นพ่อ แก่ขีบ่น" ดวงพักตร์ ในตอนนีนิงเฉยก็พอรู้ ว่าไฟ ค่อยๆ ลดความร้ อนแรง "เสด็จกลับพลับพลาก่อนเถอะพ่ะย่ะ ค่ะ จะได้ ดืมนําชาแล้ วคุยกันด้ วยเหตุผลสักที" เอ่ยจบหนุ่มใหญ่ ก็ค้อมศรีษะถวาย ความเคารพก่อนจะเดินกลับล่วงหน้ าไปก่อน
นายพลชานเนนกลับไปทีเต้ นท์ของ ธีรเดชอีกรอบเมือสังการย้ ายทีประทับเรียบร้ อย หนุ่มใหญ่เชิญชายหนุ่มไปเป็ น 'แขก' ทีบ้ านซึง ธีรเดชไม่สามารถปฏิเสธ 'คําเชิญ' ได้ จึงต้ อง
47
ตอบรับและกลับเข้ าเมืองพร้ อมท่านนายพล โดยทีไม่ได้ เอ่ยพูดจากับกิงไผ่สกั คําเดียว
นายพลชานเนนพาธีรเดชมาทีบ้ านใน ไร่ชา ในรถเงียบงันเพราะไม่มีใครเอ่ยอะไร ออกมา ธีรเดชจึงต้ องลดความอึดอัดโดยการ มองสองข้ างทางทีมีต้นไม้ ร่มรืน จนผ่านไร่ ชาที ปลูกลดหลันกันตามไหล่เขาไปจนถึงบ้ านของ ท่านนายพล คนมารับคนแรกคือสาวน้ อย หน้ าตาหมดจด เธออุ้มเด็กหญิงหน้ าตาหน้ ารัก น่าชังมาด้ วย "ขอโทษนะมากะทันหันไปหน่อย แถม ยังพาเพือนมาด้ วย" หนุ่มใหญ่บอกน้ องสาว
48
"เกรงใจอะไรกันคะ หนูดีใจจะแย่ทีพี กลับบ้ านสักที ยัยหนูก็คิดถึง" ว่าแล้ วก็ส่งหนูมมิ ให้ นายพลอุ้ม ท่าทีทีอุ้มเด็กไม่มีเก้ กงั หรือขัดตา "สวัสดีคณ ุ อาธี รเดชก่อนนะครับหนู มิม" หนุ่มใหญ่บอก เด็กหญิงกระพุ่มมืออย่างน่ารักจน ธีรเดชนึกอยากอุ้ม...เขาก็อยากอุ้มเด็กน่ารัก แบบไผ่บ้าง...ความคิดหยุดลงกลางคันเพราะ นายพลส่งหลานสาวให้ "น้ องมิมไม่ค่อยกลัวคนหรอกครับ" ธีรเดชอุ้มเด็กหญิงอย่างเก้ ๆ กังๆ หนู มิมเบะปากเพราะกลัว จนแสนหลวงหัวเราะคิก "อย่าบอกนะคะว่าอยู่ในสมาคมหนุ่ม โสดแบบพีชานเนน"
49
เธอเอ่ยเสียงกลัวหัวเราะแล้ วขอลูก สาวมาอุ้มเอง ธีรเดชทําหน้ าไม่ถกู ได้ แต่ยมิ เจือน ไม่กล้ าบอกว่า 'แต่งแล้ ว' "เข้ าบ้ านกันก่อนเถอะค่ะ" หญิงสาวนําพีชายและแขกไปทีชาน ระเบียงกว้ าง นายพลหนุ่มใหญ่ขนห้ ึ องไปก่อน จะลงมาใหม่อีกรอบพร้ อมหอบนิทานปกแข็ง เล่มหนา มาด้ วย แสนหลวงหัวเราะ "โอ๋หลานก่อนรับแขกเชียวนะคะ" เธอว่าก่อนฝากลูกสาวไว้ กบั พีชาย จากนันก็ยกนําชามาเสิร์ฟแขก และขอตัวไปจัด ห้ องนอนให้ เพือนของพีชาย เมืออยู่ตามลําพัง หนุ่มใหญ่ทีแสร้ งเล่นกับหลานสาวเงยหน้ าขึน
50
"ผมมีของจะให้ " นายพลชานเนนตอบ เรียบๆ "แต่ก่อนนันฟั งผมเล่านิทานกล่อมหลาน สักเรืองนะครับ" ธีรเดชเริ มงุนงงว่านายพลหนุ่มใหญ่ จะมาไม้ ไหนจึงนิงฟั ง "ครับ นิทานของท่านคง สนุก" น้ องมิมทีอยู่บนตักลุงนังตาแป๋ ว รอฟั ง 'นิทาน' จากคุณลุงเช่นกัน มือหนาเปิ ดหนังสือ นิทาน ซึงเป็ นแบบป๊ อปอัพ "กาลครังหนึง...นานแสนนาน ยังมี เจ้ าชายแคว้ นหนึง ถูกมังกรรุ กรานแว่นแคว้ น มังกรตัวนันรุกไล่ฆ่าฟั นประชาชนและสังหาร พระมารดาของเจ้ าชายแต่อนิจาเจ้ าชายยังทรง พระเยาว์นกั จึงไม่มีกําลังต้ านทานมังกร แต่ เพราะต้ องช่วยประชาชนและแผ่นดิน เจ้ าชาย
51
จึงยอมสังเวยตัวเองกับจอมปี ศาจอีกแผ่นดิน ตังแต่ทรงพระเยาว์ เพือแลกกับพลังมหาศาล จอมปี ศาจให้ เจ้ าชายสาบานว่าพิธี 'สังเวย' ใน วันนีจะมีเพียงแค่จอมปี ศาจ เจ้ าชาย และคนรับ ใช้ ของเจ้ าชายเท่านันทีจะรู้ เจ้ าชายยอมรับจึง ได้ พลังกําจัดมังกรร้ าย แต่พลังนันมาพร้ อมกับ คําสาป" หนุ่มใหญ่หยุดไปชัวครู่เพือพลิกหน้ า ต่อไปของหนังสือ "เจ้ าชายสามารถปราบมังกรได้ แต่ พลังทีได้ จากจอมปี ศาจมากเกินไปจนเกิน ควบคุม แต่โชคดีทีเจอพ่อมดขาวก่อน" "แล้ วยังไงต่อครับ" ธีรเดชสอดปาก ถามก่อน
52
หนุ่มใหญ่คลียิมเย็น หยุดตรงหน้ า สุดท้ ายของนิทานทีมีภาพเจ้ าชายใช้ ดาบแทง มังกร "พ่อมดขาวผนึกพลังทุกอย่างของ เจ้ าชาย เจ้ าชายจึงหลงลืมหน้ าทีตัวเอง และพ่อ มดขาวเองก็อยากรู้ว่าพลังของเจ้ าชายนันมา จากไหน..." ธีรเดชแทบสําลักนําชา ฝื นถาม "ตอน จบละครับ" มือหนาปิ ดหนังสือลงโดยมีหลานสาว พยายามคว้ าหนังสือเล่มหนา "นิทานเรืองนียังไม่จบครับ เพราะพ่อ มดขาวไม่ถอนเวทมนตร์ ทีร่ายไปจนเกินพอดี" "..." ธีรเดชรู้ สกึ ขมในลําคอ ทีแน่ๆ... ไม่ใช่เพราะนําชาทีกําลังดืม
53
นายพลชานเนนยืนรูปหนึงใบให้ ธีรเดช บอกด้ วยนําเสียงเรี ยบเฉย "ผมบอกให้ ร้ ู ไม่ได้ ทกุ เรืองก็จริง แต่คิดว่ารูปใบนีคงจะพอ ปลอบใจได้ กระมัง" ธีรเดชรับรูปใบนันมามองอย่างตก ตะลึง "รูปของเจ้ าชายก่อนทีจะโดนคํา สาปน่ะ มีเหลือแค่ใบเดียวทีผมไม่ได้ ทําลาย มัน สวยเกินจะทําลายไป...คุณว่าไหม" ธีรเดชจ้ องและจ้ องรูปใบนัน ความรู้สกึ บางอย่างตีตนในอกเมื ื อจ้ องรูปใบนัน ...ภาพของเด็กอายุไม่เกินสิบเจ็ดสิบ แปด ผมเริมยาวสลวย ผูกผ้ าพันคอ ยืน ท่ามกลางหิมะ มองกล้ องด้ วยรอยยิมสดใสเต็ม ใบหน้ า...
54
นันเป็ นรอยยิมทีหายไปจากเจ้ าชาย... ตลอดกาล นายพลชานเนนลุกขึนอุ้มหลานสาว ไปยืนชมวิวทีระเบียง ธี รเดชจึงต้ องลุกตามโดย ทีถือภาพใบนันมาด้ วย สายตาคมกล้ าของนาย พลชานเนนจ้ องทิวทัศน์ทีคุ้นสายตาราวกับคน เพิงเคยเห็น ท่าทีนนทํ ั าให้ ธีรเดชนิงตาม บางครังธีรเดชก็อ่านความคิดของนายพลชาน เนนไม่ออก สีหน้ าท่านนิง นําเสียงท่านจะเรี ยบ เย็นจนไม่ร้ ู ว่า 'รู้สกึ ' เช่นไร "พรุ่งนีผมจะไปส่งทีสนามบิน" "อะไรนะครับ!?" ธีรเดชถามอย่าง ตกใจ "อย่าเรียกว่าเป็ นการขับไล่เลยครับ ถือว่าเป็ นคําขอร้ องจากตาแก่คนหนึง พรุ่ งนีเดิน
55
ทางออกจากนวรัฐะเถอะครับ" นายพลชานเนน พูดซําอีกรอบ บรรยาการเริมหนักอึง แม้ แต่หนูมมยั ิ ง เบะปาก "แล้ วถ้ าผมบอกว่าไม่สามารถจะทํา ตามคํา 'ขอร้ อง' ได้ ละครับ" "ดึงดันตอนนีจะได้ ประโยชน์อะไร ครับ" หนุ่มใหญ่ ถามเรี ยบๆ "ไตร่ตรองเหตุผลสัก นิดครับว่าไฟลุกตอนนีถ้ าเติมเชือไฟเข้ าไป คนที จะถูกเผาคือใคร" "ผมไม่ต้องการให้ มนั ยุ่งยากแบบนี ผมก็แค่อยากรู้ตอนจบของนิทาน" ธีรเดชเอ่ย เสียงหนักแน่น
56
"นิทานคงไม่มีวนั จบหรอกครับ ถ้ าพ่อ มดขาวไม่ร้ ูจักหน้ าทีตัวเองว่าควรถอนเวทมนตร์ ได้ แล้ ว" คําพูดนันทําให้ ธีรเดชนิง "และขอร้ อง อย่าลากคุณผึงเข้ ามา เกียวข้ องกับเรืองนีอีก เพราะเจ้ าชายนันไม่เคย ปรานีใคร อย่าให้ ประวัติศาสตร์ ซารอยเลยครั ํ บ ถ้ าผนึกแตก คนทีลําบากคือเจ้ าหญิงบน หอคอยนะครับ" ธีรเดชเหมือนมีหนามทิมในใจ ไม่ร้ ูว่า โกรธหรืออาย โกรธ...ทีนายพลชานเนนรู้จัก 'กิงไผ่' มากกว่าทีคิด อาย...ทีถูกมองทะลุแบบทีหาข้ อ โต้ แย้ งไม่ได้
57
"ท่านรู้จกั เจ้ าชายดีนะครับ" อดไม่ได้ ที จะพูดเสียดสี "ก็ไม่มากเท่ากับคนทีนอนร่วมเตียง หรอกครับ" หนุ่มใหญ่ว่าเรียบๆ และคําพูดนันทํา ให้ ธีรเดชหน้ าชา อับอายยิงกว่าทีเป็ น ใบหน้ า ร้ อนเห่อกับคําพูดทีเรียบแต่แทงลึก "ผมทูลลาแทนให้ แล้ ว ไม่ต้องกลัว พระองค์จะทรง 'กริว' หรอกครับ" อุณหภูมิรอบข้ างดูจะลดตําลง ดีที แสนหลวงเข้ ามาขัดจังหวะพอดี "จัดห้ องเรียบร้ อยแล้ วค่ะ เดียวหนูจะ บอกให้ เด็กยกกระเป๋ าขึนไปเก็บนะคะ"
58
"ไม่ต้องหรอก กระเป๋ าเพือนพีอยู่ทีวัง เดียวจะมีคนเอามาส่งทีนี รอรับให้ หน่อยนะ พี จะพาเพือนเดินชมรอบๆ ไร่เราน่ะ" หนุ่มใหญ่ สง่ หลานสาวคืน แล้ วเดิน ออกไปโดยไม่รอให้ ธีรเดชปฏิเสธ ธีรเดชตามนายพลชานเนนไปเงียบๆ หนุ่มใหญ่พาเดินไปบนเส้ นทางลูกรังทีมีต้นไม้ ใหญ่ออกดอกขาวพร่างขนาบไปตามเส้ นทางสู่ ไร่ชา จู่ๆ นายพลชานเนนก็หยุด เอือมมือเด็ด ดอกเสียวสีขาวแล้ ววางใส่มือหนาทีรับไว้ อัตโนมัติ "สวยไหมครับ" ธีรเดชผงกศีรษะ ดวงตาพิศมองกลีบ ดอกบอบบางอย่างเคร่งขรึม
59
"กว่าต้ นไม้ จะออกดอกได้ งามขนาดนี ก็เจอทังฝนและพายุกระหนํามาไม่น้อย" คําพูดนันเรี ยบเรือยก่อนจะเอ่ยถาม "วันหนึงคุณไม่ได้ ยืนข้ างๆ แล้ วคนที คุณรัก เขาจะมีชีวิตอยู่อย่างไร" คําถามทีถาม นันคือสิงธี รเดชไม่ได้ คิด นับตังแต่วนั ทีคําบอกรักออกจากปาก ชาย หนุ่มถอนใจ ก่อนจะตอบเรียบๆ แต่หนักแน่น "ผมเข้ าใจแล้ วครับ" นายพลชานเนนคลียิมอ่อนโยน "ต้ นไม้ จะเติบโตได้ ต้องมีการบํารุงรักษาทีดีถึง จะออกดอกงดงาม แต่ถ้ามันมากเกินไป สักวัน ต้ นไม้ จะตายเอาจากการดูแลเอาใจใส่" "ผมไม่ให้ ต้นไม้ ทีท่านรักตายเพราะ ความเอาใจใส่ของผมหรอกครับ อาจเป็ นเพราะ
60
ผมได้ รับความรักมากเกินไป จนลืมไปว่า เขา ไม่ใช่ 'กิงไผ่' ของผมคนเดียว" "จะแตะไม้ สงู สุดสอย คุณก็ต้อง เตรียมใจยอมรับความแตกต่าง แต่สาํ หรับคุณ มันมีมากกว่าคําว่าฟ้าสูงแผ่นดินตํา ลองถอย ห่างสักก้ าวแล้ วค่อยๆ คิดนะครับ" กล่าวจบหนุ่มใหญ่ก็เดินนําธี รเดชเพือ ชมไร่ ชา
แสนหลวงทีกําลังป้อนขนมลูกสาวอยู่ ริมระเบียงรอพีชายก็ต้องลุกอีกรอบเมือผู้พนั สุข สันต์แวะเข้ ามาพร้ อมกระเป๋ าเดินทางใบย่อม หนึงใบ
61
"เอากระเป๋ าของท่านทูตพิเศษมา ให้ น่ะครับ" ราชองครักษ์ เอกบอกแก่หญิงสาว "พีชานเนนสังไว้ เหมือนกันค่ะ ไม่คิด ว่าจะมาเร็วแบบนี พีเพิงพาแขกไปชมไร่ ชาเมือ สักครู่นีเอง" ผู้พนั สุขสันต์ทําหน้ าเสียดาย "เหรอ ครับ เสียดาย เลยไม่ได้ ลาท่านทูตพิเศษด้ วย ตัวเอง" "เอ๋ ท่านจะกลับแล้ วเหรอคะ นึกว่ามา เป็ นแขกของพีชายซะอีก" ราชองครักษ์ หนุ่มยิมกว้ าง ซ่อนรอย สะใจไว้ มิดชิด "คงกลับแต่เช้ าเลยน่ะครับ ผมถึง ต้ องรีบเอากระเป๋ ามาส่ง อ้ อ ขอตัวก่อนนะครับ ขอบคุณสําหรับนําชาและฝากลาท่านทูตด้ วย นะครับ"
62
ว่าแล้ วผู้พนั หนุ่มก็กลับวังด้ วยท่าที อารมณ์ดีจดั ยิงกว่าขามา จนพลขับแปลกใจ
6
วรองค์ โปร่งทอดกายอยู่บนเตียง ดวง เนตรสีนิลเหม่อลอย หลังจากเสด็จกลับจากภู หมอกห่มก็เอาแต่ขงั องค์ ในห้ องบรรทม เพือใช้ เวลา 'คิด' เรืองทีผ่านมา ครังนีนายพลชานเนนออกปากตําหนิ รุนแรงทีสุด วาจาทีเอ่ยสุภาพเยียบเย็นนัน คล้ ายแส้ ทีโบยซําลงรอยแผลเป็ น หยุดอารมณ์
63
ทีร้ อนดุจกองเพลิงผลาญใจ พระหัตถ์หนาเอือม ไปหยิบนาฬิกาโรเล็กซ์ทีอยู่บนโต๊ ะ พิศแล้ วนึก ถึงผู้ให้ ...บางทีก็อยากหยุดเวลาเอาไว้ แค่ ตอนนัน... หากแต่เวลาเพ้ อฝั นมีไม่มากนักจึง ชันวรองค์ขนึ สวมชุดทรงสีขาวพร่ างและสวม นาฬิกาคาดทีข้ อพระหัตถ์ เสด็จออกมาทีห้ อง โถงทีใช้ รับรองอาคันตุกะคนสนิท ก็พบว่าผู้พนั สุขสันต์มารอเข้ าเฝ้าเพือ 'กราบทูล' เรืองที 'ท่านทูตพิเศษ' ไปเป็ นแขกบ้ านนายพลและจะ กลับไทยเลย พอถวายคํา 'กราบทูล' ราชองครักษ์ หนุ่มก็เสียวสันหลังวูบ เพราะเห็นสีพระพักตร์ เย็นเยียบ พระศอแข็ง ความรู้ สกึ สาแก่ใจลดลง
64
ไม่ใช่เรืองสนุกสักนิดทีต้ องมารับมือกับพายุลกู ใหญ่ แต่ทว่าความนิงสงบคืนสูพ่ ระพักตร์ เร็ ว กว่าทีคิด "เอ่อ จะเสด็จไปทีบ้ านท่านนายพล ไหมพ่ะย่ะค่ะ" ผู้พนั สุขสันต์ ถาม แต่ก็ได้ รับ คําตอบทีผิดคาด "ไม่ เราจะไปทํางาน" คนใกล้ ชิดทําหน้ าประหลาดใจก่อน จะเอ่ย "เอ่อ พ่ะย่ะค่ะ เอ่อ จะไม่เสด็จไป เอ่อ 'ลา' หรือพ่ะย่ะค่ะ" "ถึงเราไม่ไป นายพลชานเนนก็คงมา แจ้ งเราเองล่ะ" องค์เจ้ าเอ่ยเรียบๆ "ดูท่าจะว่าง นะ ช่วงนีเราเองก็ไม่ได้ มีธุระต้ องไปไหน คุณ น่าจะไปช่วยฝึ กทหารทีชายแดนสักเดือนนะ"
65
คนโดนพายุลกู แรกซัดกระหนําหุบ ปากฉับ รีบถวายความเคารพแล้ วรีบออกไป ทันที
ราวๆ เกือบสองทุ่ม ม่านจันทร์ ทีอยู่ ถวายงานรับใช้ ช่วงเย็นเข้ ามาทูลองค์เจ้ าทีกําลัง ทรงงานว่านายพลชานเนนขอเข้ าเฝ้า "เตรียมของว่างกับนําชารับรองท่านที ริมระเบียงด้ านนอก เดียวเราจะออกไป" ม่านจันทร์ ทําตามรับสังอย่างไม่ขาด ตกบกพร่อง องค์ธวัลพรจึงบอกให้ ม่านจันทร์ ไป พักผ่อนโดยไม่ต้องรอถวายงานต่อ หญิ งสาวอิด เอือนเล็กน้ อย แต่พอถูกนําเสียงบังคับเอ่ยอีก ครัง เธอก็ถวายความเคารพแล้ วเลียงออกไป
66
นายพลหนุ่มใหญ่ ลกุ ขึนวันทยหัตถ์ องค์เจ้ าทรุ ดนัง ร่างสูงจึงนังลง มือหนาจับหูโถ นําชากระเบืองเคลือบรินนําชาใส่ถ้วยชาก่อน เลือนวางทีเบืองพระพักตร์ "ถ้ าเป็ นคําลาทีฝากมา เราไม่อยากฟั ง เราอยากฟั งจากปากเขาเอง" คําพูดแรกเรี ยก อาการถอนใจจากผู้ฟังเบาๆ "นีคงเป็ นสิงเดียวทีพระองค์ไม่เคย เอาชนะได้ สกั ครัง" "พอตกหลุมรักสักครังหนึง ก็ยากจะ ปี นป่ ายขึนมา เราตัดใจหลายครังแล้ ว แต่ใน ชีวิตของเรา สิงทีปรารถนาทีสุดคือเขา เพราะ หัวใจของเขาเป็ นสิงทีช่วงชิงด้ วยมือเรายาก ทีสุด"
67
สีพระพักตร์ หม่นเพราะรู้ว่าไม่เคยชนะ 'คนในความทรงจํา' ได้ เลยสักครัง "เพราะเรารัก เขา จนบางทีเราไม่ร้ ูตัวว่าเราเสียตัวตนของเรา ไปพร้ อมกับหัวใจแล้ ว" "งันกระหม่อมคงเลือดเย็นเกินไป?" หนุ่มใหญ่ถามเรี ยบๆ องค์ธวัลพรส่ายพระเศียร "ท่านทําถูก แล้ วล่ะ ให้ เราและเขาได้ คิดตอนเว้ นระยะห่าง หน่อยก็ดี" ดวงเนตรทีมองเย็นเมือเอ่ยประโยค ต่อมา "เขาเป็ นของของเรา ถ้ าเขาคิดลําเส้ น ขึนมา เราจะจัดการด้ วยมือเราเอง" นายพลชานเนนไม่มีทีท่าเคืองขุ่นยาม ฟั ง ท่านกลับเทนําชาลงในถ้ วย จากนันก็เทนม
68
ลงไปจํานวนหนึง และนําตาลอีกหลายช้ อน จึง เลือนถวาย "ลองชิมดูว่ารสถูกพระทัยไหม" แม้ ไม่ได้ ชิมก็ร้ ูว่ส 'ไม่' "ถ้ าเปรียบความรักเป็ นชาสักถ้ วย ดืม เปล่าๆ คงขืนคอ แต่ถ้าฝื นเติมรสโดยทีคนเติม ไม่ร้ ู รสชาติชาแท้ ๆ คงก็เหมือนถ้ วยนี คงได้ แต่เท ทิง" ดวงพระเนตรกลับเบนมองเงาไม้ ใน ความมืดมิด มือหนาอาจเอือมแตะทีพระหนุให้ หันกลับมาสบตา "เจ้ าชายของกระหม่อม อย่าให้ อารมณ์อยู่เหนือเหตุผลนัก อย่าให้ เขาเป็ นขวาน ทีพร้ อมจะโค่นต้ นเสียวทีทุกคนรินรดเลือดปลูก มา"
69
เมือดวงพระเนตรสานสบดวงตา ท่าน จึงเอ่ยต่อด้ วยนําเสียงทีทอดนุ่มนวล "ถ้ า 'ศัตรู ' ใช้ 'นําพระทัย' ทีมีต่อเขา เพือบีบบังคับพระองค์ คนทีจะเจ็บหนักก็คือ พระองค์" ผู้ฟังจําได้ ดี ยามทีธีรเดชอยู่ในเงือมือ ศัตรู หัวใจดวงนีรุ่มร้ อนเพียงใด*1 พระหัตถ์ เลือนแตะข้ อพรกรทีสวนาฬิกาแทนใจไว้ แน่น คําพูดของหนุ่มใหญ่ทําให้ หทัย 'สงบ' ลง ดวงตาของนายพลหนุ่มใหญ่จบั จ้ อง คนทีทําหน้ านิง
1
70
* จากเล่มหลักของภาคสอง ตอนพีธีฮ.ตก
"บางทีเราก็ร้ ูสกึ ว่าท่านน่ากลัวกว่า ศัตรูอีก เราเลือดเย็นแล้ ว แต่ท่านยังเลือดเย็น กว่าเราซะอีก มีอะไรจะสันคลอนความรู้ สกึ ท่าน บ้ างไหม" หนุ่มใหญ่หวั เราะเบาๆ "เรืองของ เจ้ าชายกระมัง" "ฟั งแล้ วรู้ สกึ ดีใจเหลือเกินทีท่านเห็น เราสําคัญกว่าหัวใจ" ตรัสประชดพร้ อมเอือม พระหัตถ์ดึงถ้ วยนําชายกขึนดืมจนหมด "ถึงปรุง แล้ วรสชาติจะแย่ แต่ท่านไม่คิดหรือว่ามันไม่น่า ค้ นหาว่า เติมนมหรือนําตาลแค่ไหน จะได้ ชาร สกลมกล่อมถูกปาก สําหรับเรา ต่อให้ มนั หวาน เลียน ขมขืนคอ หรือลวกปาก เราก็พร้ อมจะ ค้ นหาเพือทีจะได้ รสชาติถูกปาก"
71
นายพลชานเนนคลียิมอบอุ่น "วัยของ กระหม่อมล่วงเลยมาเกินคําว่ากลางคนแล้ ว คง ไม่มีเวลาเหลือค้ นหา กระหม่อมจึงเลือกถนอม รสชาติเดิม" หนุ่มใหญ่เลียงได้ น่มุ นวล ไม่เปิ ดช่อง เรืองของ 'ผานิต' "น่าอิจฉานะ" นําเสียงรําพึงเศร้ าเล็กๆ นายพลชานเนนกลับหัวเราะ แล้ วยิม โดยไม่ตอบอะไร
7 หลังเดินทางกลับได้ เกือบครึงเดือน ธีรเดชคิดว่าสถานการณ์ทีน่าอึดอัดจะดีขนึ เมือ
72
มีเวลา 'คิด' ทว่าดูเหมือนเป็ นเขาทีต้ องเว้ น ระยะห่างเสมอ ใช่ว่าเขาจะไม่เจียมฐานะ หรือไม่ร้ ู เส้ นคันของคําว่า 'หน้ าที' แต่เพราะรู้บางครังเขา ถึงอยาก 'ทลาย' ลงดูบ้าง ทว่ายิงดึงดัน ระยะห่างที 'กิงไผ่' สร้ างก็ดจู ะกว้ างขึน สุดท้ าย เขาก็เป็ นฝ่ ายทนไม่ได้ แล้ วจํายอมรับสถานะ แบบนี ...ความผิดพลาดคงเกิดขึนตังแต่วนั ที เขายอมรับว่า 'รัก' ได้ เต็มปากเต็มคําแล้ ว... การทีคนรักกันต้ องการเรียนรู้อดีตของ กันและกัน เขาเองไม่คิดว่ามันผิด ต่อให้ มนั เป็ น อดีตทีเลวร้ ายทีสุดเขาก็อยากรู้ ร่างสูงเอนหลังไปบนเปลญวนทีผูก ระหว่างต้ นมะม่วงสองต้ น ใช้ มือซ้ ายรองแทน
73
หมอน ส่วนมือขวาก็ถือรูปทีนายพลชานเนนให้ มาอยู่ในระดับสายตา จ้ องรอยยิมของคนในรูป ถ่ายทีเขารู้ สกึ ว่าสวยจับใจ...สวยเสียจนเขารู้ สกึ เศร้ า เมือเขาตระหนักว่าไม่เคยรู้อะไรเลย นึก แล้ วก็ให้ เจ็บใจคนทีรู้นกั จู่ๆ รูปก็ถกู ดึงจากมืออย่างไม่ร้ ูตวั จน ต้ องรีบผุดลุกจากเปลเพือดูหน้ าคนถือวิสาสะ "ไม่อยากเชือว่าว่า 'เขา' จะยิมสวย ใส ซือกว่าพีธารได้ เหมือนกันแฮะ" คนพูด ประหลาดใจเป็ นอย่างมาก "ผึง! ซนจริงนะเรา เอาคืนพีมา เดียวนี!" ธีรเดชดุ ผานิตยืนคืนแต่โดยดี "มาตังแต่เมือไร ไม่ให้ ส้ มุ ให้ เสียงกัน บ้ าง"
74
ธีรเดชรีบเก็บรูปใบนันสอดไว้ หนังสือ ทีเตรียมอ่านเล่นบนโต๊ ะหินอ่อน ผานิตขมวดคิว ทําหน้ ายุ่ง "ทังกดออดเรียก ทังตะโกนถาม แต่ เจ้ าบ้ านดันเอาแต่นอนเหม่อดูรูปเทวดาของเขา เลยต้ องถือวิสาสะเข้ ามาเองนีล่ะครับ" "อ้ อ ขอโทษที พีคิดอะไรเพลินไป หน่อย แล้ วแวะมานีมีธุระอะไรรึเปล่า" "ต้ องมีธุระก่อนเหรอครับ ถึงแวะมา หา 'พีชาย' ตัวเองได้ เนีย" ผานิตย้ อนถามเสียง ซือ ธีรเดชพูดไม่ออก ก็ไม่แปลกทีผานิ ตจะถามประชด 'หลายๆ เรือง' ทีผ่านมา ผานิต ก็โดนลูกหลงไปไม่น้อยเหมือนกัน
75
ผานิตเห็นธีรเดชลําบากใจจึงเลิกพูด รวน "นายพลชานเนนโทรมาบอกว่าฝากของ ฝากมาให้ ผมว่างพอดีเลยแวะมาเอาน่ะ แปลก ..." ท้ ายๆ ผานิตรําพึง "อะไรแปลก? ของฝากพีว่าจะแวะไป ให้ แต่เห็นน้ องผึงบินไปทํางานพอดีน่ะ" ของฝากทีว่าเป็ นจดหมายฉบับหนึง ที นายพลชานเนนขอร้ องให้ สง่ ถึงมือผานิตด้ วย ตัวเอง "แปลกทีท่านพูดน้ อยคํา แถมสังเป็ น งานเป็ นการน่ะครับ พีธีไปทําอะไรหรือเปล่า" ผานิตถาม ตัวเองก็มีสว่ นพัวพันเรือง นี เลยอดกังวลไม่ได้ จนต้ องมาหาคนทีจะให้ คําตอบได้ สิงทีคาดไว้ เป็ นจริง เพราะสีหน้ าลุแก่ โทษของคนเป็ นพีชาย
76
"เดียวพีจะไปเอาของฝากกับนํามาให้ นะ แล้ วจะเล่าให้ ฟัง" ธีรเดชกลับมาอีกครังพร้ อมถาดใส่ นําหวานและจดหมายหนึงฉบับ ผานิตเก็บเข้ า กระเป๋ าเป้คู่ใจ ธี รเดชนังลงก็เล่าเหตุการณ์ คร่าวๆ ให้ ฟัง ซึงคนฟั งถอนใจเป็ นระยะ พอฟั ง จบเขาจึงถาม "อิจฉาท่านนายพลหรือเปล่าครับพีธีที เขารู้เรืองของ 'เขาคนนัน' น่ะ" คําถามตรงไปตรงมาทําเอาธีรเดช สะอึก "ก็จะให้ พีทําไงล่ะ ทีพีอยากรู้เรืองคน ทีพีรัก มันกลายเป็ นความผิดถึงขันโทษตายเลย นะ"
77
"ก็ไม่แปลกนีครับถ้ ามองในฐานันดร ของ 'เขา' น่ะ และก็ไม่แปลกด้ วยทีท่านนายพล จะโกรธแบบนัน พีธีหรือแม้ แต่ผมแพ้ ตงแต่ ั มีคํา ว่าหน้ าทีมาเกียวข้ องแล้ วครับ" นําเสียงและสีหน้ าเรียบๆ นันทําให้ ธีรเดชอดถามไม่ได้ "น้ องผึงไม่โกรธ เอ่อ 'ท่าน' เลยรึไงที เขาให้ ค่าความสําคัญน้ องผึงรองลงมา" ผานิตส่ายศีรษะ "ถ้ าเป็ นความรัก เขา ให้ ค่าผมเป็ นทีหนึงนีครับ มันก็เลยไม่น่าน้ อยใจ เท่าไร ยังไงถ้ าเรืองหน้ าที ผมก็ส้ คู นทีร่วมเป็ น ร่วมตายมาด้ วยกันอย่าง 'เขา' ของพีธีไม่ได้ หรอกครับ" "นีน้ องผึงบรรลุโสดาบันแล้ วเรอะ!" ธีรเดชอุทาน
78
ผานิตยิมซือตาใส "เปล่าครับ แค่คิด ว่าเขาเองก็ต้องอดทนเพือเราเพือถนอมความ รักแล้ ว ผมก็ใจเย็นเอง" ธีรเดชนิงคิดคําพูดของผานิต มือหนา จับไหล่ผานิตไว้ แล้ วเอ่ยอย่างจริงจัง "พีต้ องขอความร่วมมือกับผึงแล้ วล่ะ!" "ถ้ าเป็ นเรืองของเขา บอกเลยว่า 'ไม่' ครับ ไม่อยากตายและไม่อยากถูกท่านโกรธ ด้ วย" แววตาของธี รเดชอ้ อนวอน "จะไม่ฟัง หน่อยเหรอว่าพีจะขออะไร" ผานิตยิมแหย เบือนหน้ าหนี "ทีพีธี ขอร้ องคงเกินความสามารถของผมครับ"
79
คําตอบของคนเป็ นน้ องนัน ไม่ได้ ลด ประกายวาดหวังจากสายตาคมสักนิด จนผา นิตถอนใจยาว ...สงสัยงานนีคงต้ องเปลืองตัวอีก กระมัง?....
80