ตัวอย่าง บ�ำเรอจอมมาร *เป็นตัวอย่างที่ยังไม่ผ่านการปรูฟไฟนอล*
บ�ำเรอจอมมาร แต่งโดย : Rain-at-Rose เลขมาตรฐานสากลประจ�ำหนังสือ : ISBN 978-616-440-822-7 ราคา 320 บาท สงวนสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2558 (ฉบับเพิม่ เติม) บรรณาธิการ : เสีย้ วดอกขาว , เพชรา พิสูจน์อักษร : ออกแบบปก / Artwork : Cucullia & Merlinine , Jirito ออกแบบรูปเล่ม : เสีย้ วดอกขาว Genre : Romantic , Fantasy
จัดพิมพ์และจัดจ�ำหน่ายโดย : Navaratta http://www.navarattashop.com E-mail : navarattaboard@hotmail.com Facebook : Navaratta พิมพ์ครัง้ ที่ 1 นิยายเรื่องนีแ้ ต่งขึน้ เพื่อความบันเทิง ไม่เกี่ยวข้องกับบุ คคล สถานที่ หรือเหตุการณ์จริงใดๆ ทัง้ สิน้
บำ�เรอจอมมาร
Rain-at-Rose
Prologue เรือเอกเกธินไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าจะเจอกับเหตุการณ์ที่เหนือ จินตนาการ หนวดเต็ ม ไปด้ ว ยปุ ่ ม ปมมากมายเคลื่ อ นไหวไต่ ไ ปตามร่ า ง เปลือยเปล่าที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม ตรึงทั้งแขนและขาไว้แน่นจนขยับไม่ได้ ร่างกายของเรือเอกหนุ่มสั่นเทา ดวงตาเบิกกว้างอย่างลนลาน หวาดกลัวต่อเหตุการณ์ที่ประเมินไม่ได้ยามอยู่ในเงื้อมมือปิศาจ ปิศาจจัดการใช้อีกรยางค์ที่เต็มไปด้วยเมือกลื่นแยกขาทั้งคู่ก่อนจะ สอดปลายท่อเข้าไปใต้ระหว่างขา เมือกลื่นที่เย็นและหนืดเอ่อท่วมท้น ยาม ปลายท่อสัมผัสผิวเนื้อชวนให้เกิดความรู้สึกขยะแขยงจนอยากให้มันออกไป ให้พ้น ร่างที่ถูกพันธนาการด้วยรยางค์สั่นเทา พยายามดิ้นรนอย่างไร้ ประโยชน์ ร่างที่ถูกโอบรัดด้วยปุ่มปมปลายหนวดสะดุ้ง ยามปลายท่อสอด เข้าไปในส่วนลึกของร่างกายก่อนปล่อยเมือกอัดเข้าไปจนกระทั่งล้นและลื่น พอที่จะสอดใส่ปล้องเข้าไปลึกขึ้น ชายหนุ่มในอ้อมกอดรยางค์ที่รัดแน่นพยายามดิ้นรนให้พ้นความ น่าขยะแขยง ความเจ็บหายไป เหลือแต่ความสุขสมที่ก่อตัวขึ้น ซาบซ่าน 5
บ�ำเรอจอมมาร
มึนเมาราวกับด�ำน�ำ้ ลึกแล้วเริม่ ขาดอากาศหายใจ...ลืมเลือนว่าตนอยูใ่ นเงือ้ ม มือของจอมมารแห่งท้องทะเล
6
Rain-at-Rose
1 เสียงการต่อสู้ดังมาจากในสวน หากมองผ่านพุ่มกุหลาบจะเห็นร่าง สูงโปร่งก�ำดาบยาวเรียวไว้แน่น หลบหลีกคู่ต่อสู้อีกคนที่ใช้ดาบเรเปียร์แทง ตรงสีขา้ งพอดี คมดาบเฉีย่ วจนเสือ้ ขาดส่งผลให้รา่ งสูงล้มหงายหลัง คนทีเ่ ป็น คู่ต่อสู้เป็นแค่คนแก่และดูไม่พอใจที่คนหนุ่มกว่าเพลี่ยงพล�้ำทั้งที่ควรท�ำได้ ดีกว่านี้แต่กลับพลาดอย่างง่ายๆ “เกธิน ท�ำไมเจ้าถึงพลาด แค่การป้องกันง่ายๆ เจ้ายังลังเล อ่าน ท่าทางของฝ่ายตรงข้ามไม่ออกหรือ” ชายชราต�ำหนิ แม้ไม่มรี อ่ งรอยความโกรธในน�ำ้ เสียงแต่กท็ ำ� ให้เกธิน สลด “ข้าขออภัย ท่านอาจารย์ ข้าคิดว่าวันนี้ข้าควรท�ำได้ดีกว่านี้” ผู้เป็นอาจารย์ส่ายศีรษะ เอามือไพล่หลัง ลดดาบในมือชี้ปลายดาบ ลงพื้น “เจ้าก็รู้ว่าการต่อสู้ในครั้งนี้มีความหมายส�ำหรับเจ้าอยู่ไม่น้อย การ ทีเ่ จ้าได้เข้าร่วมในกองทัพและอยูบ่ นเรืออาร์เคเดียนัน่ เพราะความพยายามที่ เจ้ามี แต่ตอนนี้มันหายไปไหนหมด” เรือเอกเกธินก้มหน้าลง เขาอับอายทีแ่ สดงท่าทางเหมือนไม่ตงั้ ใจฝึก 7
บ�ำเรอจอมมาร
ซ้อมให้มากกว่านี้ ทั้งที่การซ้อมฝีมือในครั้งนี้ได้รับเกียรติจากผู้พันเซอร์เก มาเป็นคู่ฝึกซ้อม แต่ตนเองกลับเลื่อนลอยไม่ตั้งใจจนท�ำให้ฝีมือตก “ข้าเสียใจ” เกธินก้มหน้าตอบ เอามืออีกข้างกุมต้นแขนทีถ่ กู คมดาบ เฉียด เลือดซึมผ่านเครื่องแบบสีเข้มท�ำให้มองไม่เห็นคราบเลือดได้ชัดเจน อาจารย์ที่เป็นคู่ซ้อมจึงไม่สังเกตเห็นความเจ็บปวดที่ได้รับ เกธินขอตัวออกมาทันทีโดยไม่ได้ฟงั ค�ำอนุญาต อาจารย์ถอนหายใจ สายตากังวลมองตามลูกศิษย์ผู้มีฐานันดรสูงศักดิ์ ส่วนทหารหนุ่มกลับไปยัง ห้องพัก พอเข้าห้องก็ได้ยินเสียงบ่นพึมของเพื่อนทหารต่อการฝึกประจ�ำปีที่ หนักหน่วง เพื่อนร่วมห้องสังเกตเห็นสีหน้าเผือดสีของเกธินจึงกล่าวทักทาย “วันนี้สีหน้าดูไม่ดีเลย ถูกอาจารย์ต�ำหนิมาหรือไง” พอโดนทักคนที่นั่งซึมอยู่ที่ขอบเตียงเหลือบตามองแล้วใช้ฝ่ามือกด บาดแผลเพื่อห้ามเลือด ไม่ยอมตอบค�ำถามจนกระทั่งอีกฝ่ายทรุดนั่งชิดใกล้ “วันนี้ข้าก็ถูกท่านอาจารย์ต�ำหนิรุนแรงทีเดียว เอ๊ะ นั่นเจ้าบาดเจ็บ หรือ” ถามพลางโยนผ้าสะอาดให้ เกธินจึงรับมากดปากแผลเอาไว้ “ข้าไม่คิดว่าวันนี้ข้าจะพลาดอย่างไม่น่าให้อภัยเช่นนี้มาก่อน” “ไม่มีใครสมบูรณ์แบบหรอกน่า” เกธินเผลอท�ำสีหน้าเหนือ่ ยใจ “บิดาของข้าคงจะไม่เข้าใจเช่นเจ้าเป็น แน่” ค�ำพร�่ำร�ำพันท�ำให้เพื่อนตบบ่าอย่างเห็นอกเห็นใจ เพราะอีกฝ่ายมี บิดาเป็นถึงนายพลใหญ่ประจ�ำเรืออาร์เคเดีย “นายพลกอลท์หวั เรือใหญ่ประจ�ำเรือรบทีแ่ กร่งทีส่ ดุ ในทิทวั ย่าคงไม่ ว่าอะไรถ้าเจ้าจะพลาดไปบ้าง และเขาก็ไม่เห็นไม่ใช่หรือ ข้าได้ข่าวเลาๆ มา ว่าวันนี้มีการประชุมด่วน ไม่รู้ด้วยซ�้ำว่าเป็นเรื่องอะไร บิดาเจ้าคงไม่รู้เรื่องที่ เกิดขึ้นในวันนี้หรอก” เกธินส่ายศีรษะ ต่อให้ไม่มาดูด้วยตัวเองก็ต้องมีคนคาบข่าวคอย 8
Rain-at-Rose
บอกอย่างแน่นอน “ก็ตอ้ งมีใครสักคนทีม่ กั จะหวังดีกบั ข้า น�ำข่าวไปบอกกับบิดาข้าแน่” พูดจบก็ปรายตามองไปยังกลุ่มที่ไม่ถูกคอ เห็นอีกฝ่ายมองด้วยสายตาเยาะ เย้ยก็รู้แล้วว่าเรื่องวันนี้คงไม่รอดจากการถูกต�ำหนิในยามที่ได้พบหน้าเป็น แน่ “จะกังวลอะไรหนักหนา มาดื่มกันเถอะ เดี๋ยวเราก็เลิกซ้อมแล้ว ไม่ ต้องสนใจเสียงนกเสียงกาหรอกน่า สนุกกับชีวิตดีกว่า” เกธินคลายความกังวลใจ ไหนๆ ก็ต้องถูกต�ำหนิอยู่แล้วท�ำไมต้อง นั่งกลัดกลุ้ม เขารีบถอดชุดทหารออกโยนในถังไม้ส�ำหรับใช้เสื้อผ้าใส่แล้วจึง ออกจากห้องนอนรวมไปยังลานกว้างซึ่งเพื่อนที่เขาถูกชะตาด้วยแต่ไม่ได้ สนิทสนมโบกไม้โบกมือไปรวมกลุ่มแล้ววางมือพาดบ่าเอ่ยอย่างสนิทสนม “เฮ้ วันนี้เราโชคดีที่ไม่ต้องออกเงินเอง เดซานบอกว่าจะเลี้ยงเหล้า เพราะว่าท�ำดีที่สุดในการฝึก ถึงขั้นได้รับเหรียญชื่นชมทีเดียว” เกธินมองเดซานด้วยสายตาอิจฉา เขาต้องการเป็นอย่างอีกฝ่ายนัน่ คือมีฝีมือดีคงที่ และได้รับการชื่นชม มีเพื่อนฝูงรุมล้อม หัวเราะอย่างมีความ สุข เกธินได้แต่ยิ้มตรงมุมปาก เดซานดูร่าเริง อวดเหรียญทองที่ได้รับจาก การฝึกฝน ส่วนคนที่ได้แต่อิจฉานั้นเดินตามห่างๆ “ดูเจ้านั่นสิ จะดีใจออกนอกหน้าไปไหน บางทีเห็นแล้วก็อดหมั่นไส้ ไม่ได้จริงว่ะ” เสียงบ่นลอยเข้าหูของเกธินทีพ่ ยายามท�ำไม่ได้ยนิ เขาเห็นด้วย กับอีกฝ่าย ถึงขั้นตั้งฉายาในใจว่า ‘เดซานจอมโอ้อวด’ เกธินก้าวขึ้นรถม้าที่ จอดรอรับตรงประตูทางออกทิศตะวันตก ไปสู่ตลาดในเมืองซึ่งวันนี้คลาคล�่ำ ด้ ว ยผู ้ ค น เกธิ น มองออกไปนอกรถม้ า ไม่ ส นใจเพื่ อ นที่ พู ด คุ ย กั น อย่ า ง สนุกสนาน “เป็นอะไรกัน เงียบเชียวนะเกธิน” ฝ่ายถูกเรียกชื่อยิ้มก่อนหันมอง แต่ละคนโดยเฉพาะเดซานที่จ้องเขม็งจนเจ้าตัวต้องตอบ 9
บ�ำเรอจอมมาร
“ไม่มีอะไร” “เจ้าดูเหม่อลอยนะ เป็นเพราะวันนี้เจ้าไม่ได้เป็นคนโปรดของ อาจารย์หรือเปล่า” เดซานว่าก่อนจะข�ำ เกธินได้ฟังรู้สึกโกรธ แต่ก็พยายาม เก็บอารมณ์ไว้ “เฮ้ย อย่าพูดแบบนั้นสิวะ เดี๋ยวอดสนุกกันพอดี” อีกคนห้ามเมื่อ เห็นว่าผู้ชนะนั้นปลาบปลื้มใจจนพูดเกินเหตุ “ไม่เป็นไร ข้าไม่ถือสา” เกธินว่า เขาเก็บง�ำความไม่พอใจเอาไว้จน กระทั่งถึงร้านเหล้า เพื่อนทุกคนลงจากรถ เหลือแต่เขากับเดซานที่ยังรีรอ เกธินขยับตัวลงเป็นคนสุดท้าย เดซานจับมือเอาไว้จึงท�ำให้เจ้าตัวชะงัก “ท�ำอะไร” “ท�ำไมวันนี้ถึงได้เหม่อนักเล่า คนงามที่อาศัยบารมีพ่อเข้ามาเป็น หนึ่งในทัพอาร์เคเดีย” เกธินถูกยั่วแหย่อีกหน เขาพยายามเก็บกดความโกรธ หันมายิ้ม อ่อนใส่คนที่เพิ่งได้รับค�ำชมจากการฝึก “เจ้าอย่าได้ใจไปนักและข้าก็ไม่ได้อาศัยบารมีพ่ออย่างที่เขาลือกัน วันนี้ข้าแค่เหนื่อย ทุกอย่างก็เลยพลาดพลั้งไป เจ้าอยากพิสูจน์หรือไม่ว่าวัน นี้ข้าจะพลาดอีกรึเปล่า” น�้ำเสียงเกธินเย็นเยียบ เขาพูดจบลงจากรถม้า ทิ้ง เดซานให้หงุดหงิด มองตามอีกฝ่าย แผ่นหลังซ่อนใต้เสื้อเต็มไปด้วยกล้าม เนื้อ เรือนผมยาวปะบ่านั้นรวบเป็นหางม้าสะบัดตามแรงเคลื่อนไหว ต้นขา แลสะโพกเต็มไปด้วยกล้ามเนือ้ ซ่อนรูปในกางเกงขีม่ า้ กับรองเท้าบูตหนัง งาม ราวกับทวยเทพ เดซานเผลอมองจนกระทั่งรถม้ากระตุกจึงรีบกระโดดลง เพื่อนร่ว มก๊วนมีกันอยู่สี่คนรวมเขาก็เป็นห้า เกธินที่อารมณ์ขุ่นมัวนั้นแย้มยิ้มสดชื่น หลังเข้าไปในร้านเหล้า เจ้าของร้านเองก็ต้อนรับอบอุ่นเพราะรู้สกึ เป็นเกียรติ ที่ทหารในกองทัพอาร์เคเดียมาเยือน เหล้าอย่างดีรินใส่แก้วไม้ ส่งให้ทหาร 10
Rain-at-Rose
แต่ละคนได้ดื่ม เสียงหัวเราะดังก้องร้าน เกธินที่เผลอไผลสนุกจนลืมตัว เขา เมาแต่กย็ งั ไม่หมดสติ ร่างโอนเอนส่ายไปมา ไม่รวู้ า่ กีช่ วั่ โมงแล้วทีเ่ อาแต่เมา อยู่อย่างนี้จนกระทั่งใกล้ร้านปิด เกธินจ�ำได้ว่าลุกจากเก้าอี้โดยมีใครสักคน คอยประคอง “เดซาน ช่วยไปส่งเจ้าหญิงนิทราที่ปราสาทด้วยละ” ชื่อที่ได้ยิน ท�ำให้คนเมาพยายามดิ้นให้หลุด แต่ด้วยฤทธิ์น�้ำเมาจึงท�ำให้อ่อนแรง เกธิน ไม่ชอบเดซานสักเท่าไร อาจจะเพราะอีกฝ่ายมักจ้องมองเขาด้วยสายตาแปลกประหลาดจึง ท�ำให้รุ้สึกไม่สนิทใจ เดซานดันร่างในอ้อมแขนหายไปในตรอกเปลี่ยว กลิ่น ควันไฟอวล แสงจากตะเกียงน�้ำมันสลัวราง เกธินรู้สึกถึงอ้อมแขนที่รัดแน่น จนอึดอัด ใบหน้าของอีกฝ่ายโน้มเข้าหาเกือบชิดจนได้กลิ่นเหล้ากระทั่งริมฝี ปากของเดซานแนบสนิทกับเขา อีกฝ่ายพยายามไล้เลียให้เปิดรับลิน้ ในยาม เริ่มเกธินเคลิ้มตามจนกระทั่งรู้สึกตัวว่าถูกเดซานจูบอยู่เมื่ออีกฝ่ายเอ่ยด้วย เสียงแหบพร่า “ตอนนี้เจ้างามนัก” ใบหน้าแดงก�่ำด้วยฤทธิ์สุราเหมือนสาวน้อยแรกแย้ม ริมฝีปากบวม แดงเพราะเกธินกัดปากเพือ่ ให้ได้สติอกี ฝ่ายใช้นวิ้ เกลีย่ เพือ่ ให้มนั เผยอ ดวงตา คมกริบจ้องคนทีจ่ ะข่มเหงตอนเมาเขม็ง เกธินใช้ศอกดันแขนทีเ่ กาะพนังเป็นก รงออก เดซานทีไ่ ม่ทนั ระวังแรงคนเมาเซ ก่อนทีห่ มัดหนักๆ จะต่อยเข้าทีห่ น้า ร่างใหญ่ยักษ์ลื่นล้มคลุกพื้นสกปรก เกธินจ้องไม่วางตา “เจ้าคิดจะท�ำอะไร” เดซานลุกขึ้น ส่ายศีรษะให้หายมึนเพราะฤทธิ์หมัด “ข้าลืมตัว เห็นเจ้างาม ข้าก็เลย...ลืมตัว แต่ดเู หมือนเจ้าจะชอบด้วย นี่” เดซานกล่าว ท่าทางไม่ถือโกรธกลับนึกสนุกที่เห็นม้าพยศ มือหนาเชย คาง ลูบแก้มของคนเมา เกธินที่ตั้งสติได้ เขาหงุดหงิดกับการคลอเคลียไม่ 11
บ�ำเรอจอมมาร
หยุดของอีกฝ่าย ถึงเขาจะไม่ต้องการผู้หญิงคนไหนแต่ก็ไม่ใช่จะนอนกับใคร มั่วซั่วโดยเฉพาะเพื่อนทหารด้วยกัน และยิ่งเป็นคนที่เกลียดขี้หน้าด้วยแล้ว ยิ่งท�ำให้โมโห “เจ้ามันคนอัปรีย์” เดซานได้ยินค�ำกล่าวเย้ยหยัน ความเมากระตุ้นอารมณ์โกรธ จึงชี้ หน้าใส่อีกฝ่ายด้วยอารมณ์ขุ่นจัด “เจ้าคิดว่าเจ้าวิเศษนักหรือ สักวันข้าจะเด็ดปีกเจ้าลงมา” “ไม่ตอ้ งรอสักวันหรอก มาเด็ดปีกข้าตอนนีส้ ”ิ เกธินเอ่ยค�ำราม ถลก แขนเสื้อขึ้นพร้อมต่อสู้ เดซานที่หมายจะมีสัมพันธ์ต้องห้ามเริ่มฉุนจึงรับ ค�ำท้า “ข้าจะคอยดูว่าเจ้าจะสู้กับข้าไหวไหม” เดซานทีต่ วั ใหญ่กว่าพุง่ เข้าหา เกธินทีอ่ าศัยจังหวะประจวบกับสร่าง เมาจึงหลบหมัดที่สวนหาใบหน้าทัน มือของอีกฝ่ายจึงปะทะก�ำแพงแทน เด ซานร้องลั่น ใบหน้างามฉายท่าทางเยาะเย้ย ร่างใหญ่บึกบึนสะบัดมือเร่าๆ ความใคร่หายไป มีแต่โทสะจึงกระโจนเข้าหาคนร่างเล็กกว่า ฝ่ายเกธินโดนกดลงกับพื้น หมัดหนักต่อยเข้าที่ปากจนได้รสเลือด เขาพยายามสู้กลับจนไปชนถังบ่มไวน์เปล่าๆที่ตั้งซ้อนกันตกลงแตก เสียง ตะโกนค�ำรามเรียกให้ชาวบ้านออกมามุงดู เหล่าทหารทีอ่ ารักขาทีเ่ ข้าเวรช่วง นั้นรีบเข้ามาแยกทั้งคู่ออกจากกันทันที เกธินที่ถูกยึดตัวเอาไว้หมายกระโจนเข้าเข้าห�้ำหั่นคู่ต่อสู้ ใบหน้า คมคายเข้มขึ้นเพราะขึงโกรธ เดซานก็จ้องอย่างกินเลือดกินเนื้อ ก่อนสีหน้า จะสลดลงเมื่อเห็นอาจารย์ผู้ควบคุมการฝึกทหารใหม่มุ่งตรงดิ่งมาหลังได้รับ แจ้งว่ามีทหารหน้าใหม่ในกองทัพต่อยตีกันเพราะความมึนเมา “พวกเจ้าช่างกระท�ำตัวแย่นัก เป็นเพื่อนร่วมสถาบันเดียวกันแท้ๆ ท�ำไมไม่รักใคร่ไยดีกันเลย” 12
Rain-at-Rose
เกธินก้มหน้าที่มีรอยแดงช�้ำตรงริมฝีปากลง เดซานก�ำหมัดแน่น ค�ำรามในล�ำคออย่างหงุดหงิดไม่สบอารมณ์ “พวกเจ้าคือทหารผูท้ รงเกียรติของอาร์เคเดีย ถึงยังไม่ได้รบั สิทธิเ์ ข้า ร่วมรบ แต่พวกเจ้าก�ำลังฝึกอยู่เพื่อจะได้เป็นทหารหลวงอย่างเต็มตัว ข้าจะ น�ำเรื่องนี้เข้าพิจารณา หากร้ายที่สุดคือพวกเจ้าจ�ำต้องออกจากกองทัพ” เกธินหน้าซีด นั่นหมายความว่าบิดาต้องทราบความ เขาสะบัดตัว หลุดตรงเข้าไปวิงวอนอาจารย์ “ได้โปรด ข้าส�ำนึกผิดแล้ว เรือ่ งนีข้ อให้ทา่ นอาจารย์ได้มองข้ามเถอะ มันเป็นแค่เรื่องของทหารหนุ่มที่อารมณ์พลุ่งพล่านเท่านั้นเอง” เกธินยิ่งคิด ยิ่งโมโหตัวต้นเหตุที่เอาแต่จ้องเขม็งราวกับว่าเขาเป็นคนผิดอย่างนั้นแหละ “ไม่ได้ ผู้ที่เข้าร่วมในกองทัพอาร์เคเดียได้ ผู้นั้นย่อมห้าวหาญ มี ความสุภาพ รักใคร่กลมเกลียว มิใช่มาต่อยตีกันกลางถนนเช่นนี้” เกธินพยายามจะแก้ตัวอีกครั้ง ผู้เป็นอาจารย์กลับไม่รับฟัง “กลับไปยังที่พักของเจ้าแล้วส�ำนึกผิดตามวินัยซะ” เดซานสะบัดตัวหลุดจากคนควบคุมก้าวขึน้ รถม้าทีม่ าจอดรับ เกธิน ที่คุกเข่าลุกขึ้นหมายจะตามไป ทว่าอาจารย์กลับเรียกตัวไว้ “ส่วนเจ้ารอข้าก่อน บิดาเจ้าเรียกตัวให้กลับคฤหาสน์” นั่นเป็นค�ำที่ชายหนุ่มไม่อยากได้ยิน เกธินค้อมศีรษะรับ ใบหน้าก้ม ลงต�่ำ “ข้ารับทราบ ท่านพอจะทราบหรือไม่ว่าเพราะอะไร” “เจ้ายังไม่ตระหนักเลยหรือว่าเป็นเพราะอะไร นายพลเซอร์เกคงผิด หวังในตัวเจ้าอย่างมาก” เขาก้าวขึ้นรถม้าหรูที่ทางครอบครัวส่งมารับ ชายหนุ่มนั่งซึมสลับ โกรธตัวต้นเหตุตลอดทาง มองรถม้าแล่นออกจากเมืองไปตามถนนลูกรัง สอง ข้างขนาบด้วยทุ่งหญ้าส�ำหรับเลี้ยงสัตว์ บิดาเป็นนายพลใหญ่ของกองทัพ 13
บ�ำเรอจอมมาร
อาร์เคเดียและยังเป็นเจ้าของที่ดินมากมายที่ประชาชนรอบๆ พื้นที่นี้เช่าท�ำ กิน มารดาของเขาเป็นถึงลูกขุนนาง เขามีปราสาทใหญ่ให้อยู่อยู่สุขสบายตั้งแต่เด็ก ได้รับการศึกษาเล่า เรียนอย่างดีโดยมีบิดาผู้เข้มงวดคอยกะเกณฑ์ให้เป็นไปตามความต้องการ ราวกับว่าชีวิตเขาต้องสมบูรณ์ทุกด้าน ยิ่งมีเรื่องต่อยตีกลางที่สาธารณะชน ในชุดของทหารอาร์เคเดียก็เหมือนบิดาถูกลบหลู่ในเกียรติศักดิ์ เกธินเอามือกดหน้าผากคิดไม่ตกว่าจะท�ำอย่างไรดี เขากลัวทีจ่ ะกล้า เผชิญหน้ากับบิดา ยิ่งคิดมากเท่าไรรถม้ายิ่งเคลื่อนเข้าใกล้ปราสาททุกขณะ คืนจันทร์เต็มดวงกระจ่าง แสงจันทร์นวลตาสาดส่องมายังสวนงามที่จัด ตกแต่งอย่างดี อากาศร้อนอบอ้าวจนคนบนรถม้าเริ่มเหงื่อตกทั้งเครียด ทั้ง กังวล เขาไม่อยากให้รถม้าเคลื่อนไปถึงหน้าประตูบ้านทว่าก็ห้ามมันไม่ได้ เสียงล้อบดไปตามกรวดหยุดสนิท คนทีร่ อในรถอย่างกระวนกระวายลอบกลืน น�ำ้ ลาย เขายังรัง้ รออยูใ่ นรถม้าอีกพักหนึง่ ก่อนเกธินลงจากรถม้าหลังมันหยุด สนิทเทียบขัน้ บันได มือไม้ของเขาอ่อนแรงเมือ่ เห็นบิดายืนรออยู่ ในมือกุมไม้ เท้าหัวสิงห์ก�ำลังค�ำรามดูน่าเกรงขาม เกธินยืดตัวตรง “กลับเข้าบ้านซะ” นายพลกล่าวเสียงเรียบ หางตายังไม่ชายตามอง ด้วยซ�้ำ ลูกชายท�ำตามค�ำสัง่ อย่างเซือ่ งซึม ผูเ้ ป็นบิดายืนอยูใ่ จกลางห้องโถง แสงเทียนนับพันเล่มส่องสว่างจนเห็นว่าอีกฝ่ายหน้าซีดหลังได้ยินบิดาเปิด ปากถาม “ข้าได้ยนิ เรือ่ งราวของเจ้าแล้ว ช่างน่าละอายนักทีเ่ จ้ากระท�ำตัวเช่น นี้ไม่ได้รักษาเกียรติแห่งวงศ์ตระกูลและกองทัพอาร์เคเดีย” “ข้าไม่ได้ตั้งใจ เหตุการณ์บางอย่างท�ำให้ข้าต้องท�ำเช่นนั้น” นาย พลกอลท์กระแทกไม้เท้า ไม่ฟังค�ำแก้ตัว “ถึงจะมีเหตุการณ์ใด เจ้าคือลูกของสิงห์ เจ้าย่อมสามารถจัดการ 14
Rain-at-Rose
ด้วยเหตุและผลแต่เจ้ากลับไม่ เจ้าพ่ายแพ้แก่อารมณ์” ค�ำต�ำหนิตเิ ตียนรุนแรง เกธินอารมณ์เสียเพราะมันไม่ใช่ความผิดของตัวเอง ตัวต้นเหตุคือเดซานที่ ผลักไสให้เขาลงมือปกป้องตัวเอง “ข้าอยากใช้เหตุและผลแต่คู่กรณีข้าไม่เปิดโอกาสเช่นนั้น มันยั่ว โทสะข้าจนหากข้าไม่จดั การ ข้าคงเสียศักดิศ์ รียงิ่ กว่านี”้ บุตรชายเอ่ยค�ำราม ฝ่ายนายพลกอลท์ยังไม่ยอมรับค�ำแก้ตัว ชายชราสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ “หากเรื่องเล็กน้อยเจ้ายังควบคุมอารมณ์ไม่ได้แล้ว นับประสาอะไร กับเรื่องใหญ่ เจ้าคงกลายเป็นหมาบ้าไปเลยสินะ” “เรื่องนี้ข้าไม่ใช่คนผิดเลยด้วยซ�้ำ เจ้านั่นต่างหาก” นายพลกอลท์ถอนหายใจอย่างรุนแรง ดวงตาสีเทาปิดลงราวกับผิด หวังในค�ำตอบของบุตรชาย “เจ้าควรจะห้าวหาญกว่านี้ ไม่ใช่มาต่อยตีโดยใช้อารมณ์ดั่งคนขี้แพ้ ไม่สมกับเป็นทหารแห่งกองทัพอาร์เคเดียและไม่สมกับเป็นลูกข้า และข้ามิได้ ให้เจ้ามาเป็นคนขี้แพ้ รู้ไหมว่าล�ำพังตัวเจ้าเองคงไม่ได้รับคัดเลือกให้เป็น ทหารบนเรืออาร์เคเดียเสียด้วยซ�้ำ” เกธินได้ฟงั เหมือนถูกตบเข้าทีห่ น้า ไม่คดิ เลยว่าบิดาจะพูดค�ำนีอ้ อก มา ใช่ว่าเขาจะไม่รู้ว่าตนนั้นผ่านเข้ารอบคัดเลือกได้อย่างไรในเมื่อมีคนเก่ง กว่าอีกนับสิบคน ความพยายามกับการฝึกฝนท�ำให้เขาอยู่ในล�ำดับต้นๆ มา โดยตลอดและท�ำให้บดิ าภาคภูมใิ จและเขาก็โล่งใจทีไ่ ด้อยูใ่ นทีป่ ลอดภัยเสมอ มา มาบัดนี้เกธินเหมือนตัวเองก�ำลังแหลกสลายเพราะค�ำกล่าวของบิดา เขา กลืนน�้ำลาย รู้สึกถึงน�้ำตาที่เอ่อท้วมท้น เขาไม่อยากให้มันไหลออกมาตรง หน้าบิดา สถานการณ์ตกในความตึงเครียด นายพลกอลท์กำ� ลังจะพูดต่อ พ่อ บ้านประจ�ำตระกูลค้อมค�ำนับตรงเข้ามาหาเงียบๆ “ขออภัยที่เข้ามารบกวนขอรับ” นายพลกอลท์พยักหน้าอนุญาตให้พูด พ่อบ้านยื่นจดหมาย ตัวซอง 15
บ�ำเรอจอมมาร
เป็นสีขาวประทับครั่งสัญลักษณ์ของราชวงศ์ เกธินแปลกใจ บิดารับมาซ่อน ไว้ในแขนเสื้อก่อนจะโบกมือให้บุตรชายกลับไปยังห้องพักผ่อนของตนเอง “พรุ่งนี้เจ้ายังไม่ต้องกลับเข้ากองทัพ ข้ายังมีเรื่องจะสะสาง” เกธินกลับห้อง เขามองบิดาที่แกะจดหมายออกอ่านก่อนจดหมาย ฉบับนั้นจะร่วงจากมืออย่างตื่นตระหนกพร้อมค�ำสั่งให้เตรียมรถม้า “รีบเตรียมชุดและรถม้า ข้าจะเข้าวังไปพบสมเด็จราชินีเกลนด้า” พ่อบ้านท�ำตามเงียบๆ เกธินได้ยินบทสนทนาจึงตัดสินใจเอ่ยถาม ก่อนจะขึ้นบันได “เกิดอะไรขึ้น” “มันไม่ใช่ธรุ ะของเจ้า ข้าสัง่ ไว้วา่ อย่างไร กลับเข้าห้องของเจ้าไปซะ” คนเป็นลูกก�ำมือแน่น สุดท้ายก็ขดั ไม่ได้ เกธินขึน้ บันได เขาเป็นฝ่าย ฮึดฮัด เมื่อเปิดประตูห้องไปเจอกับสภาพห้องเดิม เตียงนอนนุ่ม กว้างขวาง ต่างจากห้องพักรวมในค่าย การตกแต่งหรูหรา บานหน้าต่างสะท้องแสงจันทร์ นวลตา เกธินรู้สึกดีขึ้นเมื่อได้กลับมาอยู่ในสภาพแวดล้อมที่เคยชินมาโดย ตลอด เขาคิดถึงน�้ำเย็นที่จะช่วยให้สดชื่นขึ้นจึงตรงไปยังห้อง ถอดเสื้ออก ลูบใบหน้าพอแตะริมฝีปากก็สะดุง้ โหยง เขารีบหยิบกระจกขึน้ มาส่องก่อนจะ สบถเพราะมุมปากแตก เลือดหยุดไหลแล้ว มือแตะเบาๆ อารมณ์โกรธท�ำให้ ลืมความเจ็บ เกธินทรุดนัง่ บนพืน้ หิน มองร่องระบายน�้ำอย่างหงุดหงิด เขาหลับตา ลงก่อนจะลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นอะไรผ่านตาตรงร่องน�้ำ เกธินลุกขึ้น พบว่ามันเป็นเปลือกหอยสีดำ� ทีแรกชายหนุม่ คิดว่าอาจเป็นเพราะแสงสะท้อน จากสายน�้ำท�ำให้มองพลาดไป เมื่อจับมันขึ้นมา เปลือกหอยนั่นกลับสลาย หายไป เกธินคิดว่าตัวเองคงมึนเมาเกินไปจึงลุกขึ้นล้างหน้า เขาเจ็บแปลบที่ ผ่ามือราวกับว่าโดนอะไรทิ่มแทงจึงเอามือแช่น�้ำ ความเจ็บจึงบรรเทาหลัง จากนั้นเขาก็ไม่เก็บมาคิดใส่ใจอีก 16
Rain-at-Rose
2 โพไซดอน โทเพนกาชวนวารูน่าพักผ่อนริมระเบียง ไนดาเรียโชคดี ที่ได้รับประทานผลไม้สดจากการบวงสรวงพร้อมกับเหล้ารสเลิศล�้ำ โทเพนกาก�ำลังนัง่ เอนหลังฟังเพลงพิณจากเหล่าบรรดาเงือกรูปโฉม งดงามอย่างผาสุก ฝ่ายไนดาเรียใส่ที่อุดหูเพราะเป็นมนุษย์ไม่อาจฟังเพลง ของเหล่านางเงือกเพราะจะท�ำให้หลับใหลจึงได้แต่นอนอ่านหนังสือที่คนรัก สรรหามาให้แทน เมื่อเบื่อหน่ายจึงวางหนังสือปกหนังแท้ลงข้างตัว ล้มตัว นอนบนกองหมอนนุ่ม มองไปยังผิวน�้ำใสสะอาดและราบเรียบราวกับกระจก ทีส่ ะท้อนให้เห็นความเป็นไปบนโลกมนุษย์ โทเพนกาเห็นคนรักนอนมองโลก มนุษย์ด้วยความเพลิดเพลินก็เผยรอยยิ้มเอ็นดู “ท่านยิ้มท�ำไม” ไนดาเรียถามอย่างข้องใจ คนรักไม่ยอมตอบ ลุก ขึน้ คร่อมร่างของเจ้าสาวแห่งชะตาท�ำท่าว่าจะจูบ เสียงแตรดังขึน้ บรรดาเงือก ที่ก�ำลังบรรเลงเพลงต่างว่ายน�้ำหนี เจ้าสมุทรดูไม่พอใจที่ถูกขัดจังหวะ เงือก ทหารว่ายเทียบหน้าต�ำหนัก ท่าทางเร่งร้อน “มีเรื่องด่วนอะไรถึงขัดจังหวะความสุขของข้า” ฃทหารเงือกค้อมศีรษะ เอ่ยเสียงเรียบหนักแน่น “เกิดเหตุระเบิดทีท่ อ้ งสมุทรทางตะวันออก ข้าไปตรวจสอบดูแล้วว่า 17
บ�ำเรอจอมมาร
เป็นฝีมือของเหล่าโอเชียนุส” ไนดาเรียเอาที่อุดหูออก ได้ยินรายงานหันมองผู้เป็นที่รักก็กังวล ใบหน้าของโทเพนกาฉายความเครียด “พวกมันคิดจะท�ำอะไร” “อาจจะก่อกวนเราไม่ให้ตามติดอะไรบางอย่าง ทหารลาดตระเวน ตามร่องรอยไปจนพบกับสิ่งนี้” ทหารเงือกชูเปลือกหอยสีด�ำขึ้น โทเพนกายื่นมืออกไปรับนอกก�ำแพงน�้ำกุมเอาไว้อย่างหนักใจ ไนดาเรียเห็นท่าทางของโทเพนกาก็เป็นกังวล “มีอะไรหรือ” “เคียร์นถึงเวลาหาคู่แล้ว ก่อนที่จันทรคราสมาถึง เขาจะต้องหาคู่ เพื่อสร้างทายาทมาสืบทอดพลัง นั่นไม่ใช่เรื่องดีส�ำหรับเรา” “คูค่ รองหรือ พีช่ ายท่านถูกท่านกักขังด้วยค�ำสาป ยังจะมีคคู่ รองได้ อีกหรือ” ไนดาเรียเลิกคิ้วอย่างข้องใจ “เทพทุกคนย่อมมีคู่ครองแต่จะด้วยวิธีใดนั้นย่อมขึ้นกับเงื่อนไข ส�ำหรับเคียร์น เขาควรจะมีค่ชู วี ติ ก่อนข้าเสียด้วยซ�้ำแต่ดว้ ยพลังอ�ำนาจที่เขา มีกับความเจ้าคิดเจ้าแค้น หวังในอ�ำนาจบาตรใหญ่เลยท�ำให้การเลือกคู่ถูก ระงับด้วยเส้นด้ายแห่งชะตาของกลุ่มเทพีมอยเร เขาไม่เคยมีความสุขนับ ตัง้ แต่รวู้ า่ ตนมิใช่ผถู้ กู เลือกให้สบื ทอดบัลลังก์โพไซดอนก็อาละวาด ข้าใช้พลัง ในการกักขังเขาจนเหลือพลังเพียงครึง่ เนรเทศไปเขตทีม่ ดื มิดทีส่ ดุ จนกระทัง่ เคียร์นเจอกับบรรดาโอเชียนุส เขาจัดการกับตาแก่เคซัสที่เป็นผู้ปกครอง โอเชียนุสในเวลานัน้ ด้วยความโหดร้ายทารุณ เป็นเหตุให้โอเชียนุสทุกตนยอม ศิโรราบแต่ก็ยังหวาดระแวงอยู่ในทีพวกเขาพยายามบุกรุกเรา ยิ่งเคียร์นใช้ พลังมากเท่าไรเขายิง่ อ่อนแอ เมือ่ เขารูว้ า่ การเปลีย่ นร่างทีถ่ กู สาปกลับมาเป็น ร่างเทพจะท�ำให้พลังลดลง เขาจึงพยายามรักษาพลังทีเ่ หลือเอาไว้เพือ่ รอคอย วันที่จะแย่งชิงบัลลังก์กลับคืน” 18
Rain-at-Rose
ไนดาเรียได้ฟังก็เกิดความวิตกกังวล “ไม่มีใครช่วยท่านเลยหรือ” “เรื่องในครอบครัว ข้ามิอาจให้ผู้ใดยุ่ง ข้ากังวลเพียงอย่างเดียวถ้า พลังของข้าที่สาปให้พี่ชายของข้าอยู่ในร่างหมึกยักษ์ถูกท�ำลายลง เมื่อนั้น เคียร์นจะกลับมามีอ�ำนาจอีกครั้งและเขาก็จะครอบครองทั้งสมุทร” “เรื่องใหญ่ขนาดนี้เราจะท�ำอย่างไร” “ข้าคงต้องขอพึ่งฮาเดส” ท่ า ทางจ้ า วสมุ ท รเหมื อ นไม่ อ ยากให้ ใ ครยุ ่ ง เรื่ อ งในครอบครั ว ไนดาเรียเขยิบมานั่งใกล้ตัว วางมือลงแผงอก “ไม่ใช่ต้องไปขอร้องใครสักหน่อย เกิดเรื่องใหญ่แบบนี้ เราจะต้อง ช่วยกันป้องกันสิ” โทเพนกาไม่กล้าบอกความจริงว่าฮาเดส นอคซ์อาจไม่ให้ความร่วม มือด้วยเพราะเรื่องที่จะเกิดขึ้นไม่ใช่เรื่องที่นอคซ์ต้องเปลืองแรงสอดมือ ก่อน ที่เขาจะสาปพี่ชายให้อยู่ในร่างน่าสมเพชได้ก็ต้องเสียสละชีวิตของพระบิดา และพระมารดา อาณาจักรมอร์เวนน่าเกือบจะล่มสลาย หากร่วมมือกับนอคซ์ ก็คงพอที่จะก�ำราบได้ แต่ไม่ใช่ตอนที่เขาเหลือพลังเทพเพียงครึ่งเดียว “ข้าก็หวังเช่นนัน้ ” พูดจบก็เมินหน้าไปทางอืน่ ไนดาเรียได้แต่สงสัย กับท่าทางนั่นและคิดว่าคงมีเรื่องอะไรซ่อนอยู่ “ท่านหวัง...แสดงว่าท่านกลัวว่าไม่ได้รับความช่วยเหลือสินะ ให้ข้า ได้พูดเถอะเผื่อท่านฮาเดสจะอ่อนใจ” โทเพนกาเกาะแขนคนรักเอาไว้ ยิ้มอ่อนจาง “เจ้าไม่ต้องกังวลเรื่องนี้หรอก ข้าจัดการได้” ไนดาเรียผงกศีรษะอย่างจ�ำยอม ถึงจะแคลงใจขนาดไหนก็ไม่อยาก ท�ำให้คนรักต้องอึดอัดใจ โทเพนกากอดร่างคนรักไว้ในอ้อมแขน ระบายลม หายใจด้วยความกลัดกลุ้ม
19
บ�ำเรอจอมมาร
หลังรถม้าจอดสนิทเทียบหน้าประตูวัง นายพลกอลท์รีบลงจากรถ ม้า เข้าเฝ้าสมเด็จราชินีเกล็นด้าในห้องรับรอง พระนางแต่งองค์เต็มยศมิใช่ ชุดพักผ่อนดังทีเ่ คยคุน้ ท่าทางพระนางดูเคร่งเครียด นายพลกอลท์คอ้ มศีรษะ ให้ ก ่ อ นจะยื น ตรง สมเด็ จ ราชิ นี เ กลนด้ า ดู อ ่ อ นล้ า ราวกั บ ไม่ ไ ด้ พั ก ผ่ อ น พระเนตรก็แดงก�่ำราวกับเพิ่งผ่านการร้องไห้มาไม่นาน “พระองค์เรียกกระหม่อมมาตอนนี้มีรับสั่งอันใดหรือพ่ะย่ะค่ะ” พระนางลุกขึ้นโดยมีเหล่านางก�ำนัลคอยประคอง “เราได้รับข่าวไม่ ดีมาจากทางแอนทอท พวกเขาส่งสาสน์มาแจ้งว่าเรือของราชวงศ์ล่มใน อาณาเขตโรเดีย พวกเขารายงานว่าราชินแี ละราชาเยชีวติ แล้วทัง้ คู่ แต่เด็กๆ อาจจะโดนโจรสลัดจับไป เราอยากให้เจ้าออกตามหาหลานๆ ของเรา ท�ำทุก ทางเพื่อน�ำพวกเขากลับมาหาเรา เจ้าจะท�ำได้หรือไม่” สมเด็จราชินีเกล็นด้าตรัส นายพลเซอร์เกรย์ยืดตัวขึ้น “แน่นอน พระองค์มติ อ้ งเป็นห่วงใดๆ กระหม่อมจะน�ำก�ำลังพลออก ตามหาเหล่าเชื้อพระวงศ์เต็มที่” “แอนทอทออกเดินทางเพือ่ ไปรับเจ้าสาวหวังเชือ่ มสัมพันธไมตรี ทัง้ สองเมืองจะได้กลายเป็นทองแผ่นเดียวกันแต่กลับโชคร้ายยิ่งนัก” นายพลชราได้แต่นิ่งฟัง ความห่วงใยพระราชนัดดาของสมเด็จ ราชินีเกล็นด้ามากล้นแต่ยิ่งห่วงใยก็ยิ่งท�ำให้ทรงกังวลมากตามไปด้วยทั้งที่ จะฟังข่าวจากแอนทอทก็ยอ่ มได้ แต่พระนางกลับทุม่ เทก�ำลังพลและทรัพย์สนิ เพื่อตามหาหลานและเมื่อนายพลกอลท์ได้รับมอบหมายหน้าที่ก็ย่อมภูมิใจ “พระองค์โปรดไว้วางใจ กระหม่อมจะตามหาตัวเจ้าชายเซลิคและ คนอื่นๆ ให้เจอพ่ะย่ะค่ะ” “หนทางทีเ่ จ้าต้องเจอ มันอันตรายมาก เราได้ยินมาว่ามีทงั้ โจรสลัด ปีศาจแห่งท้องทะเล หวังว่าท่านจะทุ่มเทอย่างเต็มก�ำลัง” “กองก�ำลังอาร์เคเดียเกรียงไกร แม้จะเจอกับอุปสรรคขนาดไหนเรา 20
Rain-at-Rose
ก็ไม่หวั่นเกรงพ่ะย่ะค่ะ” ได้ฟังเช่นนั้นสมเด็จราชินีก็ลุกขึ้นพร้อมกับหยิบกล่องไม้อย่างดีส่ง มอบให้ ภายในเต็มไปด้วยเหรียญทอง “เจ้าจงใช้สิ่งนี้เป็นทุน มอบก�ำลังใจกับเหล่าทหาร เราหวังว่าจะพบ เจอกับนัดดาเราโดยเร็ว” นายพลกอลท์รบั ค�ำสัง่ ถือกล่องบรรจุเหรียญเอาไว้ ราชินีเกลนด้าทรงส�ำทับด้วยน�้ำเสียงจริงจัง “เราหวังข่าวดีจากท่านนะ” กล่าวจบ นางก�ำนัลประคองราชินีเข้า ห้องด้านในเพื่อพักผ่อน ฝ่ายนายพลกอลท์ค้อมศีรษะถอยหลังกลับออกจาก ห้อง ท่าทางไม่เร่งรีบ คนขับรถม้าค้อมศีรษะให้ “ไปส่งข้าที่กองบัญชาการ แล้วจงกลับคฤหาสน์ไปแจ้งแก่เซซ่าว่า ไม่ต้องรอข้า” คนขับรถม้าค้อมศีรษะรับค�ำ ไปส่งเจ้านายทีก่ องบัญชาการ จากนัน้ ก็ขับรถเปล่ากลับยังคฤหาสน์ เกธินทีน่ อนไม่หลับเพราะอากาศร้อนมองผ่านหน้าต่างคฤหาสน์เห็น รถม้าของบิดาแล่นเข้ามาในอานาเขตบ้านก็อดสงสัยไม่ได้ เกธินพยายามล้มตัวลงนอนแต่กน็ อนไม่หลับเขาคิดถึงตอนทีเ่ ผชิญ หน้ากับเดซาน มันเป็นอะไรที่เลวร้าย แม้จะไม่อยากหลับแต่เขาจ�ำต้องพัก ผ่อนเพื่อเอาแรงไว้ส�ำหรับเตรียมพร้อมเผชิญหน้ากับคนที่ท�ำให้เขาอับอาย เช่นนี้ รุง่ เช้า เกธินแต่งตัวด้วยชุดทหารลงมายังห้องอาหารก็ไม่เห็นบิดามี แต่เซซ่า มารดาซึ่งนั่งตัวตรง ตีหน้านิ่งมองบุตรชายนั่งตรงกันข้ามกัน “ท่านพ่อไม่กลับหรือ ข้าเห็นท่านออกไปข้างนอกก่อนทีข่ า้ จะนอน” เกธินถาม เซซ่าจิบชาก่อนวางถ้วยกระเบื้องเนื้อดีลง “ท่านพ่อเจ้ามีธุระด่วนยังไม่กลับในเร็ววัน ส่วนเจ้าจะกลับไปยังโรง 21
บ�ำเรอจอมมาร
ฝึกไหม” เกธินผงกศีรษะ ไม่อยากให้ใครบอกว่าตัวเองใช้เส้นบิดาเพือ่ จะหยุด ฝึกและไม่ได้รับโทษทัณฑ์ใดๆ “เรื่องที่ข้าต่อยตีกับคนอื่น ท่านพ่อมีมาตรการจัดการเช่นไรหรือ” เขาเลียบเคียงถามมารดาอย่างเป็นห่วง เซซ่าใช้ผ้าซับปาก เอนหลังพิงพนัก เก้าอี้นุ่ม “แม่ไม่รหู้ รอก เจ้าก็ทำ� เกินไป ท่านพ่อเจ้าคงหาทางปกป้องเจ้าเอง” เกธินไม่อยากหลบอยู่แต่ในเงาของบิดา นี่เป็นปัญหาของเขา เขา แก้ไขเองได้ เมือ่ ได้ฟงั ดังนัน้ ก็หมดสิน้ อาการอยากอาหารจึงคว้าแอปเปิลแดง ฉ�ำ่ ลุกขึน้ ผละจากโต๊ะอาหาร มารดาผูน้ งั่ นิง่ มองบุตรชายอย่างเฉยเมย เกธิน ยักไหล่ มารดาผู้แต่งงานกับนายพลแสนเกรียงไกร มุ่งมั่นกับกองทัพมาก ที่สุด และคาดหวังว่าทุกอย่างต้องสมบูรณ์แบบ ตอนยังไม่ได้ตั้งครรภ์และ บิดายังไม่ได้กา้ วหน้า ความคาดหวังของครอบครัวบิดามีตอ่ มารดาคืออยาก ได้บตุ รชาย ยังดีทมี่ ารดาได้ให้กำ� เนิดบุตรชายดังหวัง พอบิดาก้าวหน้า เกธิน ก็ต้องตอบรับความคาดหวังต่อ เขาท�ำได้ดีมาตลอด และมันก็พังเพราะเรื่อง บ้าๆ บิดาคงรอปัดกวาดเรือ่ งนี้ เพราะถือว่าเป็นรอยด่างพร้อยได้แต่คดิ อย่าง อ่อนล้าจนไม่รู้ตัวว่าเดินไปถึงหน้ารถม้า ซึ่งคนขับค้อมศีรษะพร้อมรับใช้ “ไปน�ำม้ามาให้ข้าข้าจะขี่ม้าไปยังโรงฝึกเอง” คนขับรถม้าเงยหน้าขึ้น เอ่ยเสียงเรียบ “ท่านนายพลสั่งให้คุณหนูขึ้นรถม้าไปขอรับ” เกธินถอนหายใจ เดินผ่านคนขับไปอย่างเมินเฉยตรงไปยังคอกม้า เลือกเจ้าม้าสีน�้ำตาลคู่ใจจากคอก ก่อนกระโจนขึ้นหลังมัน ควบม้าจากคอก ตรงไปยังโรงฝึก อากาศตอนเช้าเย็นนิดๆ พอสายแสงแดดไล่น�้ำค้างท�ำให้ อากาศร้อนขึ้น เกธินรู้สึกเหงื่อซึมไหลลงมาที่แก้ม กว่าเขาจะมาถึงโรงฝึกก็เหงือ่ ท่วมตัว แต่หอพักกลับเงียบและโรงฝึก 22
Rain-at-Rose
ก็ไร้ผู้คนอย่างที่เคย เมื่อเห็นทหารนายหนึ่งก้าวออกมาจากโรงฝึกจึงตรง เข้าไปถาม “ทหารใหม่หายไปไหนกันหมด” อีกฝ่ายมองราวกับว่าเขาไปอยู่ ที่ไหนมาจึงไม่รู้เรื่องราวใหญ่โต พอเห็นว่าเขาตั้งหน้าตั้งตารอเอาค�ำตอบจึง ชี้แจง “มีเหตุด่วน ทางวังมีประกาศว่าเรือของราชวงศ์ล่มในเขตทะเลของ แคว้นโรเดียและตอนนีย้ งั หาเจ้าชายเซลิคไม่พอ มีสายรายงานว่า เจ้าชายอยู่ บนเรือโจรสลัดที่ไหนสักที่ เราก็ได้รับค�ำสั่งให้มาที่นี่และประกาศหาคนอาสา ออกเรือ เผชิญกับพายุรา้ ย โจรสลัดและดงสัตว์ประหลาด เป็นภารกิจทีท่ า้ ทาย ความสามารถ ทุกคนก�ำลังตื่นเต้น แต่นายพลเกอลท์ต้องการทหารฝึกใหม่ ไปปฏิบัติภารกิจมากกว่า” เกธินได้ฟังจึงเข้าไปในห้องประชุม เห็นบิดายืนตรงหน้า ดวงตา แกร่งกร้าวดุดันยามพูดจา ใบหน้ากลับดูอิดโรย บิดาก�ำลังประกาศหาผู้กล้า ทีจ่ ะอาสาเดินเรือดีโอวีหรือเรือดิสโคฟเวอร์ ใช้สำ� หรับค้นหาผูป้ ระสบภัยทาง ทะเล ทหารใหม่ตา่ งกระซิบกระซาบพูดคุยเพราะบิดาไม่ได้ปกปิดเองการเดิน เรืออันแสนโหดร้าย บิดาต้องการคนหนุ่มที่มีความกล้าหาญ มุ่งมั่น ไม่เกรง กลัวความตาย “ทุกคนมีสิทธิ์อาสา แต่การเดินทางครั้งนี้อาจเป็นเส้นทางที่น�ำไปสู่ ความตาย ผูท้ จี่ ะก้าวมาเป็นทหารในกองเรืออาร์เคเดียย่อมมีความกล้าหาญ ข้าขออาสาทหารจ�ำนวนสองร้อยนายเพื่อขึ้นเรือดีโอวี ถ้าใครสนใจมาลงชื่อ ด้านนี้” เกธิ น ยื น มองอย่ า งมึ น งง เขามองเห็ น ทหารใหม่ ที่ ก ระเหี้ ย นกระหือรืออยากจะผจญภัยทั้งที่ประสบการณ์ยังน้อยลุกจากที่นั่ง ส่วนมาก เป็นลูกของขุนนางยศสูง คนพวกนี้ชอบเสี่ยงภัยเพื่อการโอ้อวดมากกว่าจะ จริงจัง เกธินขยับตัวเดิน มาหยุดตรงหน้าโต๊ะส�ำหรับเรียกหาผูอ้ าสา เขาเห็น 23
บ�ำเรอจอมมาร
ว่าป็นโอกาสที่จะได้พิสูจน์ให้บิดาเห็นว่าตนเองก็เป็นผู้กล้าเช่นกันไม่ได้ เหลวไหลแบบที่บิดาปรามาส เขาพร้อมเผชิญกับความตาย นายพลกอลท์ที่อยู่บนแท่นเหลือบเห็นบุตรชายมีท่าทีจริงจังพร้อม อาสา พลันตกใจอยากเข้ามาขัดขวางบุตรชายไม่ให้ออกเดินทางดัง่ ฆ่าตัวตาย แต่ติดพันการประกาศเชิญชวนทหารใหม่อยู่ เกธินลงลายมือแสดงความยินยอมพร้อมยิม้ อย่างพึงใจ เขาเดินรวม กลุ่มบรรดาทหารใหม่ที่ตื่นเต้นกับภารกิจ เสียงพูดถึงการผจญภัยที่ไม่เคย พบเห็นและจะปราบปีศาจอย่างไร เกธินมองทั่วและเห็นว่าเดซานนั้นไม่ได้ ร่วมกลุ่มด้วย เขายิ้มเยาะ ใครบางคนพูดขึ้นลอยๆ ว่ามันเป็นภารกิจฆ่าตัว ตาย มิใช่ภารกิจรบเพื่อเกียรติยศ คนที่เข้าร่วมเหมือนคนโง่งม ค�ำพูดนั่นถูก สวนคืนทันทีว่าคนที่ไม่กล้าอาสาคือคนขลาดเขลา ก่อนที่จะเกิดการปะทะ ทหารประจ�ำการมาแยกกลุ่มอาสาออกเสียก่อน เกธินไหลตามฝูงชนออกไป อีกฝากของสนามเพื่อฟังค�ำชี้แจงเพราะเป็นภารกิจเร่งด่วน เขาเห็นทหาร จ�ำนวนสองร้อยนายยืนเรียงแถวตอนหนึ่งสี่แถว พร้อมกับตั้งท่ารอรับค�ำสั่ง เกธินยืนอยูท่ า้ ยแถว พร้อมรับค�ำสัง่ ต่างๆ ทีม่ าจากนายพลประจ�ำกองเรือซึง่ ประกาศก้องว่าการเดินทางอาจเนิน่ นาน อาจกินเวลาเป็นปีและต้องผจญกับ ทะเลพิโรธ โรคภัยไข้เจ็บ สัตว์ประหลาดที่ไม่อาจคาดเดาได้ เป็นโค้งสุดท้าย ทีป่ ฏิเสธ มีคนทีไ่ ด้ฟงั แล้วเกิดอาการกลัวจนต้องขอออกสามคน จากจ�ำนวน สองร้อย รองนายพลชูแผนที่คร่าวๆ ซึ่งเป็นภาพของทะเล เกาะแก่งต่างๆ ที่ คาดว่าเจ้าชายหายไป การล่องเรือที่ยาวนาน ไม่อาจได้แตะแผ่นดิน ท�ำให้ ทหารฝึกใหม่อกี สองคนออกจากการอาสา เท่ากับห้าทีอ่ อกจากกองเรือ เสียง ประกาศเพิ่มว่าใครจะอยู่ต่อ นายพลพูดถึงการสู้รบซึ่งไม่อาจแบกชีวิตกลับมาได้ยิ่งปลุกความ กลัวในใจ จึงเหลือเพียงร้อยแปดสิบคน นายพลกอลท์ตอ้ งการทหารใหม่ออก ขึ้นเรือดีโอวีเพราะต้องการให้ทหารที่มีประสบการณ์คอยเป็นหน้าด่านเผื่อมี 24
Rain-at-Rose
การโจมตีกะทันหันจากเมืองศัตรู และนายพลผู้ควบคุมเรือล�ำนี้ก็คือหัวหน้า ผู้บังคับการเรือมอร์วิน และผู้ช่วยบนเรือดีโอวีคือทอมัส บรรดาเหล่าทหาร ใหม่ที่ผู้บังคับการเรือมอร์วินเรียกว่านาวินนั้นต่อแถวรับชุดสีแดงเข้มขลิบ น�ำ้ เงินและกางเกงสีดำ� กับดาบเรเปียร์ เกธินต่อแถวรับคนสุดท้าย บิดาทีเ่ พิง่ ประกาศจบลงจากแท่น ตรงมาหาบุตรชาย เกธินยืนตัวตรง ท�ำความเคารพ โดยไม่ถือว่าตัวเองจะเป็นลูกนายพล สายตาของบิดามองตรงมาเหมือนกับ เอาน�้ำเย็นราดรด เหมือนจะดูแคลน เกธินก้มหน้าลงคิดว่าบิดาคงจะพูด แดกดัน ทว่านายพลกอลท์วางมือลงบนบ่า บุตรชายเงยหน้ามอง พลันความ ห่วงใยที่ไม่เคยปรากฏอยู่ในสายตาของสิงห์เฒ่า “หวังว่าเจ้าคงไม่ตดั สินใจผิดนะ” ค�ำถามบิดานัน้ ราบเรียบ ในล�ำคอ บุตรชายเหมือนมีอะไรติดอยู่ ดวงตาฉายความมั่นใจและไม่เปลี่ยนแปลง “ข้าตัดสินใจไม่ผิดอย่างแน่นอน ข้าจะท�ำเพื่อเกียรติยศของตระกูล ให้ดีที่สุด” เป็นค�ำตอบที่นายพลกอลท์พึงพอใจ แม้จะไม่อยากให้ไปเพราะมี บุตรชายแค่คนเดียว ที่จะสืบทอดตระกูล ด้วยเกียรติยศและศักดิ์ค�้ำคอ นาย พลกอลท์จึงไม่เอ่ยห้ามบุตรชาย “เจ้าก็ระมัดระวัง รักษาตัว หนทางทีเ่ จ้าต้องเผชิญคือความตาย พ่อ ได้แต่หว่ งเจ้าว่าเจ้าจะทนไหวไหม แต่เจ้าคือสายเลือดของข้า เจ้าจงเป็นสิงห์ ที่กล้าแกร่งในทุกสถานการณ์” บุตรชายค้อมศีรษะรับค�ำอวยพร นึกโล่งใจที่ บิดาไม่ห้ามปราม “ข้าจะเป็นสิงห์ให้ท่านพ่อได้ภาคภูมิใจอย่างแน่นอน” นายพลเซอร์เกรย์ถอยหลัง ปล่อยลูกชายยืนสงบนิ่ง เกธินก้มหน้า ลงราวกับอ�ำลา รู้สึกหายใจไม่ออก รู้สึกกลัว กังวล ไร้ความสามารถขึ้นมาใน บัดดลจนแทบอยากจะวิง่ หนี ทว่าทิฐเิ หนีย่ วรัง้ จึงไม่หนั หลังกลับ เขาเดินช้าๆ เสียงดนตรีดังขึ้น เป็นเสียงของปี่พาทย์ที่ฟังดูเหมือนเพลงสวดศพ 25
บ�ำเรอจอมมาร
เสียมากกว่าส่งตัวบรรดาอัศวินไปท�ำภารกิจเสี่ยงตาย แสงยามบ่ายแผดแรง กล้า เสียงโห่ร้องด้วยความฮึกเฮิมดังขึ้น เหมือนไม่ใช่ความจริง เหมือนเป็น ฝันทีเ่ ขาต้องตัง้ สติ เขาเห็นบิดาโบกมือให้หลังใบเรือกางเต็มที่ ข้าวของเครือ่ ง ใช้จัดอยู่บนเรือจึงไม่จ�ำเป็นต้องสรรหาอะไรอีก การเดินเรือเริ่มต้นอย่าง รวดเร็ว เกธินและพรรคพวกผู้กล้าหาญแยกย้ายไปเปลี่ยนเสื้อผ้า สีน�้ำทะเล เข้มตัดตัดกับขอบฟ้าสีทอง ไม่นานตะวันก็ลาลับ
26
Rain-at-Rose
3 สามสัปดาห์ของการเดินทางของเรือดีโอวี ทุกอย่างราบเรียบ สงบ นิ่งและยังเดินทางไปไม่ถึงเขตทะเลของแคว้นโรเดีย ทหารใหม่ที่เดินทางมา พร้อมกันนัน้ เพราะไม่มอี ะไรให้ทำ� หลังหมดความฮึกเหิมยามเริม่ ออกเดินทาง จึงเหี่ยวเฉาด้วยความเบื่อหน่าย เกธินเองก็รู้สึกว่าเซ็งท้องฟ้าและสีน�้ำเงิน เข้มของท้องทะเลจะแย่ วันนี้แดดไม่จัด ลมทะเลพัดเอื่อยๆ คลื่นลมไม่แรง ทะเลสีน�้ำเงินเข้มสะท้อนแดดเป็นประกาย เขานั่งนิ่ง มองเพื่อนสับไพ่เตรียม แจกจ่าย ในตาที่สองเขามีแต่จะเสีย ตาที่สามคราวนี้ละ เขาน่าจะได้คืนสัก นิดๆ หน่อยๆ บ้าง เกธินถูมืออย่างมาดหมาย อย่างน้อยมันก็เป็นความ ตื่นเต้นเดียวของการติดอยู่บนเรือนี่ตั้งสามสัปดาห์ “เอาละ...ทิ้งไพ่มาเลย ข้าพร้อมแล้ว” เกธินเอ่ย เขานั่งตัวตรง ดวงตาเบิกกว้างเล็กน้อย เหงื่อไหลซึม เขาก�ำลังตื่นเต้นเพราะในใจรู้สึกว่า คราวนี้เขาคงชนะพนัน นึกกระหยิ่มใจได้ไม่นาน เสียงต้นหนก็ขัด “เราเข้าเขตเคอนูนอส พบพายุก่อตัวห่าง 2 ไมล์ มันก่อตัวเร็วมาก ทุกคนระวัง” เกธิ น หั ว เสี ย ทิ้ ง ไพ่ ใ นมื อ ลง เพื่ อ นร่ ว มวงไพ่ ต ่ า งลุ ก ขึ้ น อย่ า ง กระฉับกระเฉง 27
บ�ำเรอจอมมาร
“ฝนห่าอะไรจะมาตกเอาตอนนีว้ ะ” ใครคนหนึง่ บ่น ขณะวิง่ เหยาะๆ ไปช่วยจับเชือกใบเรือซึ่งก�ำลังกางใบเต็มทีเพราะลมแรงกะทันหัน “ไม่เห็นมีสัญญาณบอกเหตุอะไรเลย” อีกคนตะโกน เม็ดฝนพัด ปะทะล�ำตัว เกธินบ่นพึมพ�ำเพราะอากาศก�ำลังดีแท้ๆ และเขาก็หวังชนะพนันสัก ตาด้วย เมื่อโชคไม่เข้าข้างเขาก็ได้แต่ถอนใจ คลื่นลมเริ่มแรง เรือโยกไปตาม ลูกคลืน่ เกธินทีเ่ ข้าไปช่วยกางใบเรือพยายามทรงตัวไม่ให้ลม้ ไปตามแรงคลืน่ ที่ปะทะเรือ น�้ำทะเลสาดซัดเปียกปอนไปทั่วดาดฟ้าเรือ เขาเห็นใครบางคน พลาดพลัง้ ล้มคว�ำ่ ปะทะเข้ากับกราบซ้ายเรือกระเด็นตกทะเลไป เกธินสะพรึง คลื่นทะเลผลักดันเรือสั่นโคลงเคลง การเดินเรือในทะเลครั้งแรก ช่างน่า หวาดหวัน่ ส�ำหรับคนทีเ่ พิง่ เคยออกทะเลเช่นเขามือถูกเชือกบาดเป็นแผลลึก เขาล้มกระแทกพื้นท�ำให้ใบเรือหลุดออกจากการควบคุม เกธินนอนงอตัวอยู่ บนพืน้ เจ็บไปทัง้ ร่าง มือยังอาบไปด้วยเลือดจากบาดแผล เขารูส้ กึ มึนไปหมด สองหูได้ยนิ แต่เสียงพายุและเสียงร้องครวญครางดังระงมไปทัว่ เกธินเงยหน้า มองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยเมฆด�ำปกคลุม เหล่าทหารต่างวิ่งหาที่หลบเอาตัว รอดกันให้วุ่นวาย ไม่มีใครสนใจใคร แม้กระทั่งค�ำสั่งให้เข้าประจ�ำที่ของผู้คุม เรือเพื่อเตรียมพร้อมส�ำหรับพายุที่มากระทันหัน เสียงร้องตะโกนดังลั่นอีกครั้งว่ามีอะไรบางอย่างเคลื่อนมายังกราบ ขวาของตัวเรือ เสียงฟ้าผ่าดังสนั่นกลบเสียงอื่นไปหมดสิ้น ก่อนที่เกธินจะ หมดสติ เขาเห็นท้องฟ้ามืดมิดราวกับเป็นเวลากลางคืนและอะไรบางอย่าง เกีย่ วกระหวัดเข้ากลางล�ำเรือ สิง่ นัน้ ยืดยาวมีสเี ทา รัดม้วนล�ำเรือเหมือนเชือก มีบางอย่างเหนียวๆ คล้ายเมือกไหลเปรอะเปื้อนไปทั่วดาดฟ้าเรือ กลิ่นของ มันเหม็นคาวจนอยากอาเจียน คราบเหนียวเต็มไปทั่วเรือ เกธินพยายามฝืนลุกขึ้นจนมองเห็นปุ่มปมบนพื้นผิวสีเทาน�้ำทะเล ทะลักทลายเข้าท่วมเรือทีแ่ ตกออกเป็นสองท่อน เสากระโดงเรือหักโค่น ทหาร 28
Rain-at-Rose
ในชุดสีแดงทั้งหลายพยายามดิ้นรนเอาตัวรอดบนเรือที่ก�ำลังจม มีบางคนที่ พยายามเกาะแผ่นไม้หมายจะเอาชีวิตรอด ทว่ามีอะไรบางอย่างฉุดจมลงไป ใต้ทะเลที่ก�ำลังปั่นป่วน เกธินนอนอย่างอ่อนแรงบนแผ่นไม้ใหญ่ทแี่ ตกออกเป็นแพ เพ่งมอง อะไรบางอย่างทีป่ นื ป่ายขึน้ มาฉุดบรรดาทหารใหม่ลงน�ำ้ ดวงตาของเกธินหรี่ ลงจนเกือบปิด พลันเบิกกว้างเมื่อเห็นแขนซีดขาวจนเกือบเขียว มีครีบ แหลมคม ตรงข้อมือพยายามฉุดกระชากบรรดาทหารจนจมลงไปในน�้ำแล้ว น�ำ้ ทะเลบริเวณรอบๆ นัน้ ก็คอ่ ยๆ กลายเป็นสีแดงฉาน ใบหน้าอัปลักษณ์โผล่ ขึ้นมาจากน�้ำ แม้จะน่ากลัวแต่รูปร่างช่วงบนกลับงดงาม ทว่าตั้งแต่ช่วงล่าง ลงไปเป็นล�ำตัวปลา มีเกล็ดสีเขียวคล้ายตะไคร่นำ�้ ปกคลุมนิว้ มือทีม่ พี งั ผืดติด กันพร้อมทั้งเล็บยาวแหลมคมกระซวกเข้าไปในช่องท้องของเหยื่อผู้เคราะห์ ร้าย ควักเอาอวัยวะภายในมาดืม่ กินอย่างกระหาย พร้อมส่งเสียงแหลมเหล็ก อย่างรื่นเริง เกธิ น พยายามตั้ ง สติ แต่ ไ ม่ ส ามารถท� ำ ได้ เขากลั ว จนตั ว แข็ ง ท่ามกลางความวุ่นวาย คลื่นลมแรง แพที่เขานอนอยู่ไหลไปตามยอดคลื่น เอียงไปมา ท�ำท่าว่าจะเหวี่ยงร่างของเขาให้จม แต่มีหรือเขาจะยอมตายโดย ง่าย ท่ามกลางเหล่าเงือกกินคน ยังมีอสุรกายใต้ท้องทะเลลึก ถึงจะบอก ว่าเรือต้องแล่นผ่านดินแดนอันตราย แต่ไม่คดิ เลยว่าอันตรายจะมาเยือนแบบ ไม่รตู้ วั ระหว่างทีส่ ติกำ� ลังไหลไปไหนต่อไหน แพทีเ่ ขานัง่ อยูด่ นั พลิกคว�ำ่ ร่าง ร่วงหล่นจมลงในน�้ำ ตอนนี้เกธินไม่อยากจะต่อสู้กับอะไรอีกแล้ว เขาปล่อย ให้ตวั เองจมลงไปในน�ำ้ ทะเลเย็นเยียบ ด�ำมืด คิดว่าความตายมาเยือนเร็วกว่า ที่คิด ดวงตามองผ่านม่านน�้ำเห็นปลายหางอย่างรางเลือน เกธินที่คิดว่าตัว ตัวเองจะต้องตายกลับรูส้ กึ ถึงกรงเล็บทีพ่ ยายามคว้าร่างของเขาแล้วตวัดช้อน ขึ้น สัมผัสเหนียวหนึบหนับ ก่อนที่จะหมดสิ้นการรับรู้ 29
บ�ำเรอจอมมาร
ท้องทะเลปั่นป่วน คลื่นลมรุนแรง ภาพของปีศาจร้ายหมุนวนใน ความทรงจ�ำ เสียงกรีดร้อง การกระเสือกกระสนเอาชีวิตรอด เกธินสะดุ้งตื่น พบว่าตัวเองก�ำลังนอนคว�่ำหน้าบนชายหาดทรายขาวละเอียด น�้ำทะเลซัด เข้าหาฝัง่ เขามองสภาพโดยรอบอย่างงุนงงพร้อมกับคิดไปด้วยว่าเขาคงตาย ไปแล้วถึงได้เห็นภาพลวงตาว่าตัวเองยังมีชีวิตอยู่ ก่อนจะลุกขึ้นยืนอย่าง ซวนเซ เสื้อเปียกแบบลู่กาย ถ่วงน�้ำหนักการก้าวเดิน เกธินถอดเสื้อนอกสี แดงออกโยนลงพื้นทราย เขาเดินต่อไปอีกสองสามก้าวจนไปถึงบริเวณที่น�้ำ ทะเลซัดไม่ถึงก่อนจะล้มลงนอนด้วยความอ่อนแรง แดดแผดเผา ในหัวปวด หนึบ สองมือพยายามดันร่างตัวเองขึ้นกระเสือกกระสนหมายจะคลานไปยัง ต้นปาล์มตรงหน้า แต่ดเู หมือนว่าความพยายามจะไร้ผล เขาอ่อนแรงเกินกว่า จะคลานไปถึงเป้าหมาย ภาพตรงหน้าพร่ามัว ในสมองคิดแต่เพียงว่าโชคดี ของเขาได้มาแค่นี้หรือ เขารอดตายจากปีศาจร้ายมาได้แต่กลับต้องมาตาย ตอนนี้แทน คิดได้เพียงแค่นั้นสติเขาก็ดับไป ในม่านหมอกหนาทึบ เกธินรู้สึกตัวแต่ขยับไม่ได้ราวกับถูกเชือกที่ มองไม่เห็นรัดพันไว้ทั่วกาย ได้แต่ยืนนิ่งๆ ดวงตาเบิกโพลง อากาศรอบตัว เย็นยะเยือก ทุกสรรพสิ่งเงียบสนิทราวกับอยู่ในภพอื่น เขาพยายามกรีดร้อง แต่กลับไม่มีเสียงใดๆ เล็ดรอดจากล�ำคอ พลันรู้สึกตัวกระทันหันเหมือนโดน ปลุกจากความฝันอันน่าหวาดกลัวแล้วพบว่าก�ำลังนอนอยู่บนพื้นทรายที่ปู ด้วยใบมะพร้าว หัวหนุนเสือ้ ของตัวเองทีถ่ อดทิง้ ไว้ ดวงตาพร่าเลือนมองเห็น ฝ่ามืออยูเ่ หนือใบหน้าถือบางอย่างวางไว้เหนือหน้าผากของเขา เกธินตัวแข็ง ทื่อด้วยความหวาดระแวง “ไม่เป็นไร ไม่ตอ้ งกลัว” เสียงทุม้ ปลอบ คนตรงหน้าเอ่ยปลอบเมือ่ เห็นเขาตืนกลัว เกธินเหลือบมองแล้วก็อดแปลกใจไม่ได้ที่เห็นชายร่างยักษ์ ผิวคล�้ำแดดนั่งขัดสมาธิก�ำลังดูแลตัวเองพร้อมรอยยิ้ม เขางุนงง ไม่มีแม้แต่ เรีย่ วแรงพูดกล่าว เขาหลับตาลง ปากคอแห้งผาก จนเผลอเลียริมฝีปากชาย 30
Rain-at-Rose
แปลกหน้ายื่นน�้ำอะไรบางอย่างในเหยือกดินจ่อตรงฝีปาก เกธินเบือนหน้า หนีดว้ ยความระแวงสุดท้ายความกระหายก็เอาชนะทุกสิง่ จึงยอมเปิดปาก ดืม่ น�้ำรสชาติประหลาดลงไป มันหวานและมีกลิ่นหอมแปลกๆ เพราะไม่คุ้นเคย จึงส�ำลักไอออกมาส่งผลให้บางส่วนไหลย้อยจากมุมปากเปือ้ นไปจนถึงคอจน เปียกชุ่มไปหมด ชายแปลกหน้าเช็ดให้อย่างรวดเร็ว เกธินกระพริบตา ท�ำหน้าพิลึก อยากรู้ว่ามันคือน�้ำอะไร “เจ้าคงไม่คุ้นชินกับรสชาติสินะ มันเรียกว่าน�้ำมะพร้าว รสชาติอาจ ไม่ถกู ใจเจ้าแต่มนั ช่วยให้เจ้าหายหิวน�ำ้ ได้แถมยังปลอดภัยกว่าน�ำ้ ฝนเสียอีก ได้” เกธินหลับตาลงอีกครั้ง น�้ำเสียงแสนไพเราะชวนสบายใจดีอยู่ ทว่า พอมองคนพูดเต็มตา ผิวคล�้ำแดด ต้นแขนใหญ่สลักลวดลายแปลกๆ เรือน ผมยาวมัดเอาไว้ครึ่งหัว ใบหน้าดวงตาสีฟ้าอมเทาเหมือนอยู่ในม่านหมอก สถานทีท่ ตี่ วั เองนอนอยูเ่ ป็นกระท่อมหลังเล็ก มีสงิ่ อ�ำนวยความสะดวกไม่มาก นักเหยือกน�้ำก็ท�ำมาจากดินเผา ถ้วยชามวางเรียงรายกันอยู่บนโต๊ะ มีกอง ผ้าพับเป็นระเบียบเรียบร้อยวางอยุ่ตรงมุมห้อง แม้จะเป็นกระท่อมเล็กๆ แต่ ก็ดูสะอาดสะอ้านอย่างอื่นที่สายตาส�ำรวจไม่ถึงเขาก็ได้แต่คาดเดาว่ามันคง ไม่ต่างกันนัก ชายแปลกหน้าลุกขึ้น เขาสวมอะไรบางอย่างคล้ายกระโปรงท�ำจาก ทางมะพร้าว แผงอกเป็นมัดกล้าม ตัวสูงใหญ่ เกธินถอนใจพยายามนึกให้ ออกว่าตัวเองรอดจากหายนะมาได้อย่างไร ภาพเหตุการณ์ทกุ อย่างวนเวียน กลับมา ภาพของนางเงือกดึงร่างของเพือ่ นทหารลงใต้น�้ำ กัดกินจนเลือดย้อม น�้ำทะเลจนเป็นสีแดงฉานเสียงกรีดร้องลั่น ใบหน้าฉายความหวาดหวั่นและ หนวดอันน่ากลัวสีเทาตวัดร่างเขาไว้ในอ้อมแขน ลากลงสู่น�้ำลึกเขาพยายาม ต่อสู้อย่างไร้ความหมาย ยิ่งคิดก็ยิ่งตัวสั่น พยายามข่มตาให้หลับเพื่อลืมทุก 31
บ�ำเรอจอมมาร
อย่างสุดท้ายก็ท�ำไม่ได้ชายแปลกหน้ากลับมาอีกครั้งมาพร้อมถ้วยทรงครึ่ง วงกลม ท�ำมาจากกะลามะพร้าว ทรุดนั่งข้างกาย เกธินมองสีเขียวข้นในถ้วย กลิ่นสมุนไพรรุนแรง เขาเบือนหน้าหนีทันที ชายแปลกหน้ายิ้มเป็นมิตร “ไม่ต้องเกร็ง ข้าจะท�ำแผลให้เจ้า เจ้ามีรอยช�้ำใหญ่อยู่ตรงต้นแขน เจ้าคงยกแขนข้างนี้ไม่ได้อีกนาน” เกธินฟังชายแปลกหน้าพูดก็พยายามขยับแขน แขนข้างขวาหนัก อึ้ง เขาหวั่นวิตกว่าตัวเองจะพิการ “สบายใจได้ เจ้าจะหายดีแต่คงใช้เวลารักษานานกว่าบาดแผลส่วน อื่น” ชายแปลกหน้าป้ายยาทาที่แขนซึ่งเป็นรอยจ�้ำเขียวขนาดใหญ่ ใบหน้า เกธินบิดเบีย้ ว เจ็บจนพูดไม่ออกแต่พอได้ยาสีเขียวป้ายอาการปวดก็บรรเทา ผิวบริเวณที่ทายาสีเขียวเย็น มันท�ำให้ไม่ทรมานมากนัก เขาอยากจะถาม ชื่อคนช่วยแต่ไม่มีเสียงใดๆ ลอดออกมา ชายแปลกหน้ายิ้มพร้อมแนะน�ำตัว “จริงสิ เจ้าคงกลัวเพราะไม่รู้จักนามของข้า ข้ามีนามว่าเคียร์นเป็น คนบนเกาะเอริเนียส ข้าเห็นเจ้าลอยมาติดฝั่ง ทีแรกข้านึกว่าเจ้าตายไปแล้ว เสียอีก แต่เมื่อพบว่าเจ้ายังมีลมหายใจอยู่ข้าก็เลยแบกเจ้ากลับมา” เกธินถอนหายใจ ได้คนบ้านป่าเมืองเถื่อนช่วยไม่รู้ว่าเขาจะโชคดี หรือโชคร้าย ในทีส่ ดุ ทหารหนุม่ ก็แสร้งหลับตาเพือ่ ไล่ชายแปลกหน้าทางอ้อม เกธินแทบไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าของอีกฝ่าย เขาแสร้งหลับจนหลับไปจริงๆ กระทั่งค�่ำจึงตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกสดชื่น พอได้นอนเต็มอิ่มก็มีเรี่ยวแรง พอจะลุกขึ้นได้จึงยันตัวเองกึ่งนั่งกึ่งนอนหยิบเหยือกดินเผารินใส่ถ้วยดินดื่ม อย่างกระหาย พบว่าเป็นน�ำ้ ธรรมดาไม่ใช่นำ�้ รสประหลาดแบบครัง้ แรกจึงดืม่ อีก แก้วมือของเขาสั่น ต้นแขนช�้ำเจ็บแปลบ เกธินวางถ้วยดินลงกุมแขนของ ตัวเองไว้แน่น ในใจนึกไปถึงเหล่าทหารใหม่ ถ้าเขารอด กองก�ำลังบางส่วนก็อาจรอด แต่ไม่รู้ว่าจะมีใครมาติด เกาะที่นี่แบบเขาบ้างไหมคงต้องถามชายชื่อเคีร์ยนดู เขารอไม่นานชายชื่อ 32
Rain-at-Rose
เคียร์นก็กลับเข้ามาพร้อมรอยยิ้มอบอุ่น ในดวงตาสีแปลกนั่นเปี่ยมประกาย น่าสงสัย เกธินคิดว่าตัวเองคงคิดมากเกินไป เขาส่งยิ้มให้กับคนที่ช่วยเหลือ ตนเอง ท่าทางดูระแวดระวังเกินไปจนท�ำให้อีกฝ่ายเอ่ยปาก “ไม่เป็นไรนะ ข้าอาจจะน่ากลัวส�ำหรับคนเมืองอย่างเจ้า แต่ขา้ ก็เป็น มิตร” เกธินผงกศรีษะแสดงอาการรับรู้แทนเพราะยังออกเสียงพูดไม่ได้ อีกฝ่ายใช้หลังมือแตะหน้าผาก เกธินผงะ เขาไม่เคยได้รับสัมผัสแบบนี้เลย แม้จะเป็นเวลาเจ็บไข้ในวัยเยาว์บิดาหรือมารดาก็ไม่เคยกล่อมในเวลาที่เขา งอแงจะให้หมอประจ�ำตระกูลช่วยดูแลรักษา มีเพียงความเย็นชาเป็นเพื่อน พอเห็นว่าเขาตกใจชายแปลกหน้าก็ลดมือลงยิ้มเจื่อน “ข้าคงท�ำเจ้าตกใจสินะ ข้าขอโทษ” อีกฝ่ายมีมารยาทและดูท่าว่า เสียใจจริงๆ ที่ท�ำให้เขากลัว เกธินรู้สึกผิดจึงส่งแววตาขอโทษให้อีกฝ่าย “ไม่ต้องห่วง ข้าไม่ถือโกรธ ข้าผิดเอง เอาละ ไข้เจ้าลดแล้ว ทานยา นี่ซะ อีกสองสามวันเจ้าคงจะดีขึ้น” เกธินส่งสายตาขอบคุณ อีกฝ่ายค้อมรับ พร้อมกับลุกขึ้นราวกับว่า อยากให้เขาอยูต่ ามล�ำพัง ชาวเกาะทีพ่ ดู ภาษากลางได้คล่องปากมิหน�ำซ�ำ้ ยัง ช่วยเหลือคนแปลกหน้าอย่างเขาก็อาจจะไม่เลวร้ายนักก็เป็นได้ ในสมอง ขบคิดหลายค�ำถามที่ต้องการค�ำตอบแต่คงไม่ใช่ในเร็ววันนี้เพราะเขายังท�ำ อะไรมากไม่ได้นอกจากจะต้องรักษาตัวให้หายดีเสียก่อน คิดได้ดังนั้นจึง ผล็อยหลับไป แสงสว่างสาดส่องเป็นแสงที่อุ่นคลายความหนาวเหน็บ เกธินสะดุ้ง เขาโล่งใจทีย่ งั มีชวี ติ อยูแ่ ต่กเ็ กลียดตัวเองในเวลานีท้ สี่ ดุ เพราะเหมือนคนพิการ ท�ำอะไรไม่ได้ตามที่ต้องการ ทหารหนุ่มที่ฮึดฮัดขัดใจอยากจะลุกออกจาก ที่นอน เพื่อเดินส�ำรวจสิ่งต่างๆ แต่ร่างกายกลับไม่ฟังค�ำสั่ง เขาพยายามจะ 33
บ�ำเรอจอมมาร
ลุกข่มความเจ็บ สุดท้ายก็ลม้ ลง ต้นแขนข้างทีเ่ ป็นรอยจ�ำ้ กระทบเข้ากับทีน่ อน เต็มแรง ใบหน้าบิดเบี้ยวเจ็บเหลือจะกล่าว “เจ้าเป็นยังไงบ้าง เจ้าไม่นา่ ขยับกะทันหันแบบนัน้ เลย” น�ำ้ เสียงของ ชายชือ่ เคียร์นเอ่ยอย่างตกใจ เกธินตีหน้าบูดเบีย้ ว มือก็กมุ แขนข้างทีเ่ จ็บเอา ไว้แน่น “คงจะเจ็บ อยู่เฉยๆ นะ” เกธินท�ำตามอย่างว่าง่าย เขาล้มตัวนอน เหมือนเดิม ข่มความเจ็บ ไม่ให้น�้ำตาไหลคลอหน่วย “อาการเจ้ายังไม่ดีขึ้น เจ้าไม่น่าลุกเลย” อีกฝ่ายบ่น เกธินหงุดหงิด เขาอยากขยับตัวได้เร็วๆ ถ้ายังง่อยอยูแ่ บบนีเ้ ขาคงต้องติดอยูบ่ นเกาะอีกนาน “เจ้ายังต้องพักไปอีกสองสามสัปดาห์ ถึงจะดีขนึ้ ” ประโยคของเคียร์ นท�ำเอาเกธินอารมณ์เสีย เขาต้องการออกไปจากที่นี่ในเร็ววันต่างหาก “อีกหน่อยถ้าเจ้าหายดี เจ้าจะได้เดินเล่นตามใจ” ชายตรงหน้าพูด ในสิ่งที่เกธินก�ำลังคิด เขาอดกลัวไม่ได้ว่าก�ำลังถูกอ่านใจอยู่ “เจ้าคงกังวลสินะ ดูท่าทางเจ้าไม่ไว้ใจข้า” เกธินยิ่งตัวเกร็ง เขาไม่ชอบที่ได้ยินแบบนี้ ไม่รู้จะหลีกเหลี่ยงยังไง จึงหลับตาลงเสีย ชายแปลกหน้าลุกขึ้น เกธินนอนฟังเสียงฝีเท้าจากไปจึง ลืมตา แม้ส่วนหนึ่งของใจอยากจะไว้วางใจเพราะอีกฝ่ายคือผู้มีพระคุณของ เขา แต่อีกส่วนนึงกลับรู้สึกหวาดระแวงอย่างไม่รู้ที่มาว่าท�ำไม เกธินข่มตา หลับอีกคราอย่างคนที่ท�ำอะไรไม่ได้ เกธินเอาแต่โทษตัวเองที่ท�ำอะไรไม่ได้ ขณะที่ก�ำลังคิดวุ่นวายใน สมองเสียงท้องร้องก็คำ� รามลัน่ เขารุส้ กึ หิวเพราะไม่มอี ะไรตกถึงท้องนอกจาก น�้ำตอนนี้ได้แต่รอให้คนแปลกหน้าน�ำอาหารมาให้เท่านั้น พอนึกถึงเรื่อง อาหาร ในหัวเขาคิดถึงมือ้ อาหารอันหรูหราของทีค่ ฤหาสน์ อกเป็ดรมควันกับ ผักดอง ของหวานรสเลิศ ไวน์ชั้นดี ผลไม้สุกฉ�่ำ อะไรก็ได้ที่สามารถบรรเทา ความหิวของเขาได้ในตอนนีเ้ พิม่ พูน เหมือนว่าความปรารถนาของเขาจะตอบ 34
Rain-at-Rose
สนองต่อชายแปลกหน้า อีกฝ่ายก็โผล่มาพร้อมกับถ้วยกะลาใส่ผลไม้ มีกล้วย ผลมะเดื่อแล้วลูกอะไรบางอย่าง ผิวสีเขียวขรุขระ เคียร์นยื่นบรรดาผลไม้ให้ เขา เกธินจึงหยิบกล้วยมากินอย่างหิวโหยจึงพอคลายความหิวได้บ้าง “กินช้า ๆ นะ มีอีก” ชายชาวเกาะหยิบมีดและลูกสีเขียวประหลาด ขึ้นมาผ่าออกเป็นสองส่วน เนื้อด้านในสีขาว ไร้เมล็ดยื่นให้ เกธินไม่ยอมรับ เขาไม่อยากกินอะไรที่ไม่คุ้นเคย กระทั่งอีกฝ่ายคะยั้นคะยอ “ทานสักหน่อย ผลไม้อนั นีอ้ ร่อย เจ้าต้องลอง” อีกฝ่ายชวนเสียงนุม่ เกธินกินกล้วยจนหมด เขารับผลไม้หน้าตาแปลกมาถือไว้สักพัก ลังเลที่จะ กิน สุดท้ายก็ลองชิมดูเพราะอีกฝ่ายอุตส่าห์แกะเปลือกให้ พอได้ชิมรสชาติ นุ่มหวานซ่านในปาก เหมือนกินพุดดิ้งไม่มีผิด ท่าทางบ่งบอกว่าอร่อยท�ำให้ รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าคมเข้ม “ข้านึกว่าเจ้าจะไม่ชอบมันซะอีก เป็นไงบ้าง” เกธินผงกศีรษะ ยิ้มตรงมุมปากแทนค�ำตอบ คนถามจึงยื่นให้อีกชิ้น เกธินไม่สนใจกล้วยอีก เขาชื่นชอบในรสชาติหวานละลายในปาก พอได้กิน บรรเทาความหิวเขาก็เหลียวมองอย่างอื่นเผื่อจะมีเนื้อสัตว์ให้กินบ้าง “ทานต่ออีกนิดนะ ตอนนีเ้ จ้ายังไม่แข็งแรงดียงั กินเนือ้ สัตว์ไม่ได้ หาก เจ้าหายดีแล้วข้าจะหาเนื้อสัตว์มาให้” เกธินรู้สึกเหมือนเด็กไม่มีผิด เขาท�ำอะไรไม่ได้นอกจากกินแล้วก็ นอนจนกว่าจะหายเป็นปกติ “เดี๋ยวข้าจะเช็ดตัวให้นะ เจ้าคงเหนอะหนะตัวน่าดู” เกธินส่ายศีรษะ เขาไม่อยากให้คนแปลกหน้ามาแตะเนื้อต้องตัว “ไม่ตอ้ งกลัว ข้าเคยเช็ดตัวให้เจ้า เปลีย่ นเสือ้ ให้ตอนเจ้าไม่มสี ติ เจ้า ไว้ใจข้าได้” เกธินไม่ตอบ เขาล้มตัวนอน ร่างก�ำย�ำหายไปพร้อมกับกะลาใส่ผล ไม้ อีกฝ่ายหายไปไม่นานกลับมาพร้อมอ่างไม้ ผ้าสะอาดไว้ส�ำหรับเช็ดตัว 35
บ�ำเรอจอมมาร
เกธินนอนตัวเกร็งเมื่ออีกฝ่ายใช้นิ้วเรียวแข็งแรงถอดเสื้อคลุมออก เขารู้สึก สะท้านยามผิวขาวซีดถูกลมปะทะ มือหนาใช้ผา้ เปียกซับไปทัว่ กาย เขาหนาว สั่นอาจจะเป็นเพราะพิษไข้ ร่างก�ำย�ำใช้วงแขนประคองร่างอ่อนแรงขึน้ พาดบ่า เกธินยิง่ เกร็ง มือ อ้อมถูแผ่นหลัง ไม่ต่างอะไรจากการอาบน�้ำให้เด็กน้อยแต่สัมผัสกลับท�ำให้ ผิวร้อนรุ่ม “ไม่ต้องเกร็งนะ” เขาอยากท�ำตามที่บอกแต่มีคนแปลกหน้าที่ป้วนเปี้ยนกับตัวมันก่อ ความรู้สึกแปลกๆ โชคดีที่อีกฝ่ายดันตัวให้ล้มนอนคว�่ำ ก่อนจะเช็ดส่วนหลัง ไม่นานก็เช็ดเสร็จ เกธินรูส้ กึ สบายเนือ้ ตัวขึน้ มาบ้าง เขาหลับต่ออย่างสบายใจ โดยไม่รู้ว่าชายร่างก�ำย�ำยังไม่เสร็จจากการเช็ดเนื้อตัว มือหนาใช้ผ้าเปียกไล้ ไปตามหน้าขา เช็ดด้านใน สัมผัสต้นขาแข็งแรง เมื่อเช็ดอีกข้างเสร็จก็หันมา จัดการอีกข้าง มองคนที่หลับอย่างไม่รู้เรื่องพร้อมยิ้มแสยะ “ข้าจะดูแลเจ้าอย่างดี” พอร่างก�ำย�ำลุกขึน้ เกธินทีห่ ลับอยูท่ อดถอน ใจ เขาตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็ไม่พบใคร พอมีเรี่ยวแรงบ้างแล้วเขาก็ลุกเดินออก มาจากกระท่อมตาหรีล่ งเพราะแสงอาทิตย์สาดส่อง เมือ่ ปรับตาสูแ้ สงอาทิตย์ ได้ ดวงตามองไปรอบๆ กระท่อมหลังนีห้ นั หน้าไปทางทะเล ชายหาดอยูใ่ กล้ ลิบๆ คลื่นสีขาวซัดเข้าหาฝั่ง อากาศไม่ร้อนมากเพราะกระท่อมอยู่ใต้ร่มเงา มะพร้าวสูง หันหลังไปเป็นแนวภูเขาเต็มไปด้วยไม้ปกคลุม ไม่มีร่างของ เจ้าของบ้าน เขาหันมองทัว่ มีขอนไม้ตงั้ ไว้กลางวงกองไฟทีม่ อดดับ เขาสะดุง้ หลังได้ยนิ เสียงกระดิง่ เห็นราวไม้พาดตากผ้าสีนำ�้ ตาลหม่น พอเพ่งดูดี ๆ มัน คือเครื่องแบบของเขานั่นเอง มันแขวนไว้กับตะเกียงใส่น�้ำมัน หีบใส่ของที่มี เสื้อผ้าพาดออกจากหีบที่ปิดไม่แน่น เหรียญทองและสมบัติต่างๆ ล้นพูนใน อีกหีบ มีเครื่องหอมส�ำหรับสตรี ดาบเรเปียร์วางกระจัดกระจาย “นี่มันอะไรกัน...” เขาพึมพ�ำกับตัวเอง ก่อนจะเดินตรงไปทาง 36
Rain-at-Rose
ชายหาด เสียงคลื่นซัดสาด ตรงหน้าคือท้องทะเลแต่เหมือนมีหมอกปกคลุม อยู่ไกลๆ มันแปลกส�ำหรับเขา เกธินกุมศีรษะ หันมองกระท่อม รู้สึกปวดหัว ไปหมดจนต้องนั่งลง “ตื่นแล้วหรือ เจ้ายังไม่แข็งแรงพอที่จะออกเดินเลย” เสียงเจ้าบ้าน ดังจากด้านหลัง เขามีหลายค�ำถามทีอ่ ยากถาม อาการปวดหัวทวีความรุนแรง เกธินรู้สึกอยากอาเจียน เขายืนโงนเงนกระทั่งล้มลง ไม่ได้สติ
37