Samerka

ตัวอย่าง “เสมอค่าด้วยหัวใจ” เป็นเพียง ดราฟต์แรก เพื่อใช้เป็นตัวอย่าง เล่มจริง จ ะ มี ก า ร เ ป ลี่ ย น แ ป ล ง แ ก ้ ไข ต า ม ความเหมาะสม

With Wing of Love Mini เสมอค่าด้วยหัวใจ โดย Rain-at-Rose สงวนสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2558 (ฉบับเพิม่ เติม) Genre : Romantic Cover & Artwork : Kazahana Sub Editor : เพชรา Book Design : เสีย้ วดอกขาว

จัดพิมพ์และจัดจำ�หน่ายโดย : Navaratta http://www.navarattashop.com E-mail : navarattaboard@hotmail.com Facebook : Navaratta ราคา 150 บาท พิมพ์ครัง้ ที่ 1 มีนาคม 2561

เสมอค่าด้วยหัวใจ

Rain-at-Rose

P rologue รถม้าวิง่ ฝ่าหิมะทีต่ กทับถมกันจนหนานุม่ อากาศภายนอกเย็ น ยะเยื อ กพรู เข้ า มาภายใน ห้องโดยสารยามที่มือเรียวที่สวมถุงมือหนานุ่มเลิก ม่านขึ้นเพื่อมองภูมิประเทศขาวโพลนแปลกตา หิมะทับถมบนถนนเป็นลานยาวสะท้อนแสงเงินยวง ของดวงจันทร์ข้างขึ้นที่ส่องรัศมีสีทองอ่อนๆ กลาง เวิง้ ฟ้า ต้นไม้ไร้ใบยืนต้นแข็งทือ่ หงิกงอเหมือนภาพ วาดปีศาจจากพูก่ นั ตัดความขาวผ่องทัง้ น่ากลัวและ น่ามองในคราวเดียวกัน ดวงตาคูด่ ำ� ขลับไร้เดียงสา จั บ จ้ อ งอย่ า งพึ ง พอใจในความงามที่ ธ รรมชาติ รังสรรค์ “หนาวจะแย่แล้ว ปิดม่านลงเถอะท่าน 5

เสมอค่าด้วยหัวใจ

หญิง”

ผู้ที่เอ่ยติงคือพี่เลี้ยงหนุ่มที่ควบต�ำแหน่ง เพื่อนเล่นและครูนามกีรติ ‘ท่านหญิง’ ปิดม่านลงตามเดิมแล้วทอด ถอนใจ “หนาวแค่ นี้ เ กดทนได้ เกดอยากเห็ น บรรยากาศนอกก�ำแพงวังมานานแล้ว...ก่อนจะไม่ ได้เห็น” ปลายเสียงแผ่วแล้วหลุบตามองมือที่วาง บนกระโปรงตัวยาวกร่อมเท้าคล้ายอัดอั้นตันใจ มือเรียวของกีรติยื่นแตะพลางเอ่ยปลอบ “หากท�ำตามที่พี่บอก เจ้าก็คงพ้นมือของ ภี ม เสนไปได้ สั ก อาทิ ต ย์ ถึ ง ตอนนั้ น ...ก็ ค งหา ทางออกกันได้” เขาเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่ล่วงรู้ ‘ตัวตน’ แท้จริงของ ‘เจ้าหญิงเกสรา’ แห่งจันทรัสม์จึงกล้า อาจหาญแตะเนื้อต้องตัว “นอนพักก่อนเถิด กว่าจะถึงคงรุง่ สางโน่น 6

Rain-at-Rose

แหละ”

จบประโยคนัน้ ทัง้ คูก่ เ็ งียบงันจมจ่อมอยูใ่ น ภวังค์นกึ คิดของตัวเอง ต่างหวนระลึกถึงวันทีต่ วั เอง ไม่ได้เลือก ไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจ

7

เสมอค่าด้วยหัวใจ

1 สิบสี่ปีก่อน เกิดการปฏิวตั ภิ ายในแคว้นจันทรัสม์ ทหาร ที่ภักดีต่อเจ้าหลวงนรทิปไม่สามารถต้านกองทัพ ปฏิวัติซึ่งประกอบไปด้วยทหารรุ่นใหม่ที่น�ำทัพโดย ศรัน ผู้เป็นพระนัดดาในองค์นรทิป ในยุ ค การปกครองของเจ้ า หลวงนรทิ ป ตลอดรัชสมัย พระองค์ไม่สนใจความเป็นอยู่ของ ราษฎร เข้าข้างขุนนางที่ฉ้อราฎร์บังหลวง บางครั้งก็ บังคับฉุดคร่าสตรีรปู สวยมาเป็นนางสนม สัง่ โยกย้าย เสนาอ�ำมาตย์ตงฉินเพราะทูลถวายฎีกายับยั้งการ เก็บภาษีเกินกว่าเหตุเมื่อครั้งที่จันทรัสน์เกิดภัยแล้ง หนั ก ขณะนั้ น ศรั น ร�่ ำ เรี ย นอยู ่ ชั้ น ปี สุ ด ท้ า ยของ 8

Rain-at-Rose โรงเรียนเตรียมทหารที่เปิดรับนักเรียนจากทุกแคว้น เข้าศึกษาหาความรู้ เขาทนพฤติกรรมของ ‘เจ้าลุง’ ไม่ไหวจึงตัง้ ตัวเองเป็นหัวหน้ากองก�ำลังปฏิวัติ ร่วมมือกับทหาร รุ่นใหม่เพื่อล้มล้างบังคับให้เจ้าลุงลงจากบัลลังก์ แม้ จะมีทหารบางส่วนแปรพักตร์เข้าร่วมกองก�ำลังปฏิวตั ิ และมีกองทัพประชาชนเข้าร่วมแต่กำ� ลังพลก็นอ้ ยกว่า ทหารที่ยังภักดีต่อราชบัลลังก์ คราวนั้นศรันจึงขอยืม กองทหารในสังกัดของภีมเสน ยุวราชันแห่งภโวทัย เมื่ อ มี ก� ำ ลั ง ทหารจากต่ า งแคว้ น เข้ า แทรกแซงจึ ง สามารถน�ำชัยชนะสู่มือประชาชนชาวจันทรัสม์ เจ้าหลวงถูกบีบบังคับให้สละราชสมบัตกิ อ่ น น�ำตัวไปประหารชีวิตซึ่งนั่นผิดข้อตกลงระหว่างศรัน และภีมเสน อะไรก็ไม่เท่ากับการที่ศรันบีบคั้นจนเจ้า นางพินทุสรเสวยยาพิษ กระทั่งรัชทายาทวัยหกขวบ ก็ถกู ชายหนุม่ สังหารสิน้ คงเหลือแต่พระสนมเอกกัทลี ที่ทรงพระครรภ์ใกล้ครบก�ำหนดคลอดเป็นบุคคล เดียวที่ภีมเสนยับยั้งการสังหารทัน “เจ้าบอกข้าว่าเจ้าจะไม่เข่นฆ่าเจ้าหลวง 9

เสมอค่าด้วยหัวใจ เหตุใดเจ้าจึงผิดข้อตกลง” น�้ำเสียงของภีมเสนดุดัน “หากข้าเนรเทศพวกมัน สงครามจะไม่สงบ คนที่ภักดีต่อมันจะต้องหาทางช่วยเหลือจนมันขึ้นสู่ บั ล ลั ง ก์ ให้ ข ้ า ถอนรากถอนโคนเสี ย ตั้ ง แต่ ต อนนี้ ตัดไฟแต่ต้นลมไม่ดีกว่าหรือ” ศรันไม่ได้เกรงสหาย สนิทอีกเมื่อคุมกองทัพทหารจันทรัสม์ “เจ้า!” ภีมเสนไม่เห็นด้วย เรือ่ งการประหาร เจ้าหลวงเขาเองยังพอทนรับได้ แต่การสังหารเด็กไร้ เดียงสาแม้จะเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของศัตรู เขารับไม่ ได้ “เห็นแก่ทเี่ จ้าให้ขา้ ยืมก�ำลังพลทหาร ข้าจะ ไว้ชวี ติ ทายาทของเจ้าหลวงหากเกิดเป็นหญิง แล้วยก ให้เจ้า แต่หากเป็นชายชีวิตมันจะเป็นของข้า” ภีมเสนรับรู้เนิ่นนานนับตั้งแต่คบหาศรัน เป็นสหาย คนคนนี้ดุดันแข็งกร้าว อ�ำมหิตได้ยาม จ�ำเป็นแต่รักประเทศของตนเป็นอย่างยิ่ง เขาจึง ยินยอมส่งทหารสบทบเพื่อช่วยเหลือให้ฝ่ายปฏิวัติมี ชัยชนะ มันเป็นการตัดสินใจทีไ่ ม่ผดิ …หากศรันยอม ท�ำตามข้อตกลงโดยไว้ชวี ติ เจ้าหลวงพร้อมทายาท จะ 10

Rain-at-Rose เนรเทศหรือจ�ำคุกตลอดชีวิตก็แล้วแต่โทษทัณฑ์ แต่ ไม่ใช่การเข่นฆ่า ทว่าขึ้นขี่หลังเสือแล้วลงไม่ได้ ตนเป็นฝ่าย ท�ำให้ราชวงศ์จันทรสิ้นวงศ์ …ภาวนาให้สวรรค์เมตตาขอให้พระสนม กัทลีได้พระธิดา! ภายในพระต�ำหนักจันทร์ร�ำไพอันเป็นที่ ประทับของกัทลี พระสนมคนโปรด ร่างอวบอัดเดิน ไปมาอย่ า งกั ง วล ตอนนี้ น างได้ รั บ ข่ า วเรื่ อ งการ ประหารชีวิตพระสวามี กัทลีไม่ได้เสียใจเลยสักนิด เพราะไม่ได้รักผู้เป็นพระสวามีเลย ออกจะยินดีด้วย ซ�ำ้ ทีค่ นโฉดชัว่ ตายไปซะ หากจะเสียใจก็มตี อ่ การตาย ของเจ้านางพินทุสรและพระโอรส ผู้ที่ซึ่งดีกับนางแม้ จะเป็นฝ่ายเข้ามาแบ่งปันความรักจากพระสวามี กระทั่งตั้งครรภ์ “พระสนมเจ้าคะ” หญิ ง ชราคนหนึ่ ง กระหื ด กระหอบเข้ า มา กราบทูลละล�่ำละลัก 11

เสมอค่าด้วยหัวใจ “ท่านศรันมีรับสั่งให้กักบริเวณเจ้าค่ะ” “แค่กักบริเวณหรือนม” กัทลีถามพี่เลี้ยงที่ ติดสอยห้อยตามเข้าวังหลังนางถูกบีบบังคับให้เป็น พระสนมในองค์นรทิปอย่างหลีกเลีย่ งไม่ได้ ไม่เช่นนัน้ ครอบครั ว ของนางที่ เ ป็ น แค่ ข ้ า ราชการเล็ ก ๆ คง หัวหลุดจากบ่าทั้งตระกูล หลังจากการปฏิวัตินางไม่ คิดว่าจะรอดชีวิตเลยด้วยซ�้ำ “มีข่าวลือเจ้าค่ะ” พี่เลี้ยงยอบกายลงข้างๆ พระสนมที่นั่งบนเก้าอี้ “หากพระหน่อประสูติเป็น ชาย…ก็จะถูกสังหารตามองค์รชั ทายาท แต่หากเป็น หญิงก็จะรอดชีวิต” มื อ เรี ย วเสลาโอบท้ อ ง สี ห น้ า เป็ น กั ง วล ต่อให้ไม่รักพระสวามี นางก็รักบุตรในอุทร ความผกพันทางการเมืองนีบ้ บี บังคับให้ลกู ที่ยังไม่ถือก�ำเนิดไร้ทางเลือกเดิน ริมฝีปากหยักงาม เม้มแน่น ครุน่ คิดวางแผนเพือ่ ให้ลกู ของนางรอดชีวติ จนเติบใหญ่ “ทางโน้นเขาจะส่งหมอต�ำแยมาท�ำคลอด หรือเปล่า” นับตั้งแต่พระสวามีสิ้นพระชนม์ นางไม่รู้ 12

Rain-at-Rose ชะตากรรมตัวเองเลย ถูกกักบริเวณในต�ำหนักเล็กๆ โดยไม่ได้ก้าวออกไปไหนด้วยความรู้สึกกังวลต่อ อนาคต หากนางไม่อุ้มท้องเด็กคนนี้ นางคงเลือกจบ ชีวิตเฉกเช่นพระมเหสี “ท่านศรันจะเป็นผู้ดูแลอภิบาลต่อเจ้าค่ะ” พี่ เ ลี้ ย งชราตอบเศร้ า สร้ อ ย ภาวนาให้ พระหน่อเป็นเจ้าหญิงก็พอจะรอดชีวิต หากชะตา กรรมภายใต้การปกครองของศรันไม่เลวร้ายไปนัก เจ้าหญิงน้อยอาจจะได้อภิเษกกับเจ้าชายสักแคว้น แล้วไปใช้ชีวิตบั้นปลายอย่างสงบสุขกับสามี วั น เฉลิ ม ฉลองการขึ้ น ครองราชย์ ข อง เจ้าหลวงองค์ใหม่วุ่นวายจนไม่มีใครสนใจต�ำหนัก เล็กๆ ที่ตอนนี้โกลาหนไม่แพ้กันเนื่องด้วยพระสนม ใกล้คลอดเต็มที หมอต�ำแยทีศ่ รันส่งมาดูแลกึง่ ควบคุม เพือ่ ดูเพศของทารกก�ำลังสัง่ การให้เตรียมน�ำ้ ร้อนและ ยาสมุนไพรส�ำหรับใช้ท�ำคลอด เหงื่อผุดพรายบนใบหน้างาม มือเรียวผูก โยงกับขื่อ ท้องบีบรัดสร้างความเจ็บร้าว แม้อยากให้ 13

เสมอค่าด้วยหัวใจ ลูกยังปลอดภัยอยู่ในครรภ์เพียงใดก็ฝืนธรรมชาติไม่ ได้ เด็กคลอดออกจากอุทร ค�ำพูดแรกจากหมอต�ำแย ท�ำให้กัทลีแทบขาดใจตาย “เป็นเจ้าชาย เตรียมรายงานเจ้าหลวง” บอกพี่เลี้ยงซึ่งเป็นผู้ช่วยก่อนจะมองพระ สนมด้วยความเห็นใจ “ได้ … โปรด” กั ท ลี พ ยายามฝื น ความเจ็บปวดอ้อนวอน “อย่าพรากเขาไปจากข้า” น�้ำตา ไหลรินกบดวงหน้ายามมองเด็กชายแรกเกิดในห่อผ้า ถูกอุ้มจากอก พี่เลี้ยงของพระสนมรีบปราดออกมารอรับ เจ้าชายผู้โชคร้าย พลางคุกเข่าอ้อนวอน “แม่หมอ ถือว่าท�ำบุญสักครั้งเถิด” “ข้าก็ไม่ได้อยากท�ำ” หมอต�ำแยเอ่ยล�ำบาก ใจ “หากเจ้าหลวงทรงรู้…” “ข้าจะเลี้ยงเขาดุจเป็นสตรี” กัทลีเอ่ยหนักแน่นพลางพยักพเยิดให้แม่นม ที่ส่งบุตรชายคืนแก่นาง จากนั้นพี่เลี้ยงชราก็ลาก ก�ำปัน่ ขนาดกลางออกมาเปิดต่อหน้าแม่หมอ ภายใน 14

Rain-at-Rose เป็นเพชรนิลจินดาและเครื่องประดับที่กัทลีเก็บเม้ม ก่อนจะถูกริบทรัพย์เพื่อเป็นค่าชีวิตของบุตร “หากแม่หมอเมตตาทูลแก่เจ้าหลวงว่าข้าให้ ก�ำเนิดบุตรี ทรัพย์สินในหีบนี้จะเป็นของท่าน” นาง ไม่มสี งิ่ ใดจะเสียแล้วจึงจ�ำเป็นต้องเดิมพันครัง้ ยิง่ ใหญ่ เพื่อชีวิตของบุตรชาย แม่หมอตาลุกวาว ครุ่นคิดที่จะได้รางวัลอีก ต่อ จึงตอบตกลงอย่างกระยิ่มยิ้มย่องโดยไม่รู้เลยว่า วันนี้จะเป็นวันสุดท้ายของนาง ด้านนอกห้องโถงอันเป็นสถานที่จัดงาน เลี้ยงเฉลิมฉลองการขึ้นครองราชย์ของเจ้าหลวงศรัน ภายในงานคลาคล�่ำไปด้วยบุคคลส�ำคัญที่มีส่วนช่วย ให้การปฏิวัติส�ำเร็จลงอย่างง่ายดายจึงมีการคุ้มกัน จากทหารอย่างเข้มงวด หมอต�ำแยพาร่างชราเดินมา หยุดที่หน้างานอย่างลังเล ทหารไม่อนุญาตให้เข้าไป นางจึงได้แต่ฝากข่าวผ่านอธิชยั ราชองครักษ์คนสนิท ของเจ้าหลวงที่มาฟังข่าวแทนเจ้านาย “พระสนมให้ก�ำเนิดพระธิดาเจ้าค่ะ” นาง 15

เสมอค่าด้วยหัวใจ ตั้งใจจะข่มขู่ขูดรีดทรัพย์สินจากพระสนมให้หมดสิ้น เสียก่อนจึงค่อยบอกความจริงแก่เจ้าหลวงในภายหลัง ก็ไม่สาย “นับว่าโชคดี” อธิชัยรู้สึกตามที่พูด แม้เขา จะชิงชังเจ้าหลวงนรทิปเพราะครอบครัวถูกใสไคล้ จากขุนนางกังฉินจนพ่อถูกบีบคั้นให้ฆ่าตัวตาย เขา จึงเข้าร่วมกองก�ำลังปฏิวตั ิ แต่ชายหนุม่ ก็แยกแยะได้ ว่าเด็กทารกไม่เกีย่ วข้องกับความเลวร้ายของคนเป็น พ่อ ทว่าเสี้ยนหนามก็ไม่อาจปล่อยไว้ต�ำใจจนเติบ ใหญ่ โชคดีที่พระสนมให้ก�ำเนิดพระธิดา เด็กผู้หญิง นัน้ ควบคุมง่ายกว่า โอกาสรอดชีวติ จึงมีมากกว่า “เจ้า รับเงินค่าท�ำคลอดแล้วก็กลับไปได้แล้ว” เขาสั่งจบก็ ไม่ได้สนใจหมอต�ำแยอีก ศรั น ยื น คุ ย เรื่ อ งการเปลี่ ย นแปลงการ ปกครองภายใต้การน�ำของเขาแก่เจ้ากรมต่างๆ ใน ขณะที่ภีมเสนซึ่งนับว่าเป็นบุคคลส�ำคัญที่มีส่วนช่วย ให้กองทัพปฎิวตั มิ ชี ยั ชนะข่มความไม่พอใจต่อสหาย คนสนิทไว้มดิ ชิด การตายของรัชทายาทมีผลต่อจิตใจ 16

Rain-at-Rose ของเขาเป็นอย่างยิ่ง การตัดสินใจช่วยเหลือศรันนั้นไม่ผิด หาก ศรันไม่โหดเหีย้ มขึน้ บัลลังก์ดว้ ยมือทีาชโลมเลือดของ ญาติตวั เอง เขายืนฟังปราศัยถึงตอนทีเ่ พือ่ นสนิทเอ่ย ถึงการปกครองแบบใหม่ ปาลิน ราชองครักษ์คนสนิท ก็กา้ วเข้ามาอย่างพยายามเก็บซ่อนอาการเร่งร้อนให้ พ้นสายตาของแขกหรื่อ “พระสนมทรงมีพระประสูตกิ าลแล้วพระเจ้า ค่ะ” ปาลินกราบทูลกระซิบ ดวงตาของภีมเสนสบมอง คนสนิททีไ่ ม่ตอ้ งเอ่ยปากก็รใู้ จ เขาพยักหน้าหนึง่ ครัง้ ปาลินก็คอ้ มศีรษะแล้วออกจากงานอย่างสงบ ไร้พริ ธุ ใดๆ เป็นเวลาเดียวกันกับที่อธิชัยกราบทูลเรื่องการ ถือก�ำเนิดของทายาทเพียงพระองค์เดียวของอดีตเจ้า หลวง คิ้วเข้มขมวดมุ่นยามรับฟังรายงานชี้ชะตา เด็กทารก พอฟังจบศรันก็หัวเราะขึ้น แล้วรับสั่ง “ไป พาเด็กคนนั้นมาในงาน” อธิชัยก้มศีรษะรับค�ำแล้วก็ออกไปประกาศ พระราชโองการ 17

เสมอค่าด้วยหัวใจ

2 ต�ำหนักจันทร์ร�ำไพโกลาหลอีกครั้งเมื่อมี พระราชโองการรับสัง่ ให้นำ� ‘เจ้าหญิง’ เข้าเฝ้า กัทลี กลุ้มกังวลใจ แม้ติดสินบนหมอต�ำแยได้แต่ก็ยัง ไม่รอดพ้นเงื้อมมือของศรัน พี่เลี้ยงคนสนิทห่อร่างของทารกแรกเกิด ด้วยผ้าหนาหลายชั้น ร่างเล็กจ้อยดูบอบบางยิ่งขึ้น น�ำ้ ตาเอ่อคลอนัยน์ตาคูง่ ามระหว่างทีโ่ อบอุม้ ลูกชาย ในอ้อมแขนก่อนจะส่งให้พี่เลี้ยง “ฝากเขาด้วยนะนม” กัทลีต้องพักฟื้น หลังคลอดจึงไม่สามารถเข้าเฝ้าเพื่อดูชะตากรรม สุดท้ายของบุตรชาย หญิงชราอุ้มทารกน้อยไว้แนบแน่นพร้อม 18

Rain-at-Rose

ทีจ่ ะพลีชพี หากถูกยือ้ แย้งเด็กจากอ้อมกอด นางอุม้ เด็กแล้วเดินตามอธิชัยที่รออยู่ด้านนอก กระทั่งเข้า สู่ห้องโถง สายตาหลายสิบคู่จับจ้องที่ร่างชราเดิน เข้าไปหาเจ้าหลวงศรันด้วยสีหน้าเหมือนกับก�ำลัง ขึ้นตะแลงแกงก็ไม่ปาน “นี่หรือ ‘น้องสาว’ ของข้า” ศรันโน้ม ใบหน้าส�ำรวจดวงหน้าเล็กจิ๋วย่นยู่ในห่อผ้า ก�ำลัง จะยื่ น มื อ อุ ้ ม เพื่ อ พิ สู จ น์ เ พศด้ ว ยตาของตนเอง ภี ม เสนก็ ชิ ง อุ ้ ม เอาไว้ ใ นอ้ อ มแขน สี ห น้ า ของ เจ้าหลวงองค์ใหม่ฉายความไม่พอใจ “เจ้าเคยบอกข้าว่า หากเด็กคนนีเ้ ป็นหญิง เจ้าจะยกให้ข้าไม่ใช่หรือ” เสียงทุ้มเข้มเอ่ยถาม ทารกในอ้อมแขนลืมตาใสแจ๋วขึ้นมองผู้พูดที่ก้ม หน้าพิศอย่างเวทนา น่าแปลกที่เด็กในอ้อมแขนไม่ ร้องเลยสักแอะ “ใช่” ศรันไม่ปฏิเสธ เพราะเป็นฝ่ายพูด จริงๆ “ข้าจะรับเด็กคนนีเ้ ป็นคูห่ มัน้ ” ประกาศที่ 19

เสมอค่าด้วยหัวใจ

ดังก้องนั้นเรียกความสนใจต่อเหตุการณ์ที่พลิกผัน ต่อชะตาของทายาทเพียงองค์เดียวของเจ้าหลวง นรทิป “เมือ่ เป็นคูห่ มัน้ ของข้า ชายคนอืน่ ก็ไม่มสี ทิ ธิ์ เห็นเนื้อตัวนาง” ไม่เพียงแต่พี่เลี้ยงที่ตกใจกับค�ำประกาศ บางคนทีเ่ ฝ้ามองเหตุการณ์กเ็ ช่นกัน ทารกไร้ชอื่ ถูก ขอหมัน้ กับชายหนุม่ ทีห่ า่ งกันเกือบยีส่ บิ ปี ภาพตอน นี้คล้ายกับพ่ออุ้มลูกมากกว่า “เจ้าแน่ใจแล้วหรือภีม” ศรันหรี่ตามอง เพื่อนสนิทอย่างประเมินความรู้สึกนึกคิด “แน่ใจ” เอ่ยจบก็รดู แหวนจากนิว้ นางออก มาแล้ววางเหนือห่อผ้า แหวนวงนีเ้ ป็นแหวนประจ�ำ ราชวงศ์ภโวทัย มีไว้ส�ำหรับการหมั้นหมายสตรีผู้ที่ จะเป็นเจ้านาง ภีมเสนกลับถอดมันออกมาอย่าง ง่ายดาย “เจ้าชดใช้ให้นางไม่ได้หรอก” ศรันเอ่ย เรียบๆ พลางมองทารกในอ้อมแขน “หากวันหนึ่ง เจ้าเปลี่ยนใจ ชีวิตของนางก็ไร้ค่าส�ำหรับข้า” วาจา 20

Rain-at-Rose

เยือกเย็นไร้ความเมตตา “ข้าไม่มวี นั เปลีย่ นใจ” ภีมเสนบอกกึกก้อง ดุจให้คนในห้องโถงเป็นประจักษ์พยาน “เมื่อถึง เวลาอันสมควร ข้าจะกลับมารับนางเป็นชายา ห้าม ไม่ให้ใครแต่งต้องนางแม้แต่ปลายเส้นผม” ศรันก้าวมาคว้าแหวนหมัน้ ของเพือ่ นสนิท มาถือไว้พลางพินจิ ความงามล�ำ้ ค่าจากช่างทองชาว ภโวทัย “เจ้ายืนยันหนักแน่นเช่นนั้น ข้าจะปฏิเสธ ได้อย่างไร” น�้ำเสียงเจือหัวเราะ “น้องสาวของข้า ไม่สามารถเป็นรองใครได้เช่นกัน หากเจ้ามั่นใจ ถึง เวลาก็สวมแหวนให้นางด้วยมือของเจ้าเอง” ศรัน เก็บแหวนเอาไว้ “ต่อไปนี้นางจะมีชื่อว่าเกสรา ข้าจะถือว่า นางเป็นเสมอน้องสาวร่วมอุทรของข้า จะดูแลนาง เป็นอย่างดีจนถึงเวลาที่เจ้าจะมารับ” เอ่ยสัญญาด้วยสีหน้าสนุก “กลับภโวทัย ข้าจะส่งของหมั้นตามมา” ภีมเสนอุ้มทารกน้อยแนบอก 21

เสมอค่าด้วยหัวใจ

“ขอเป็นทองน�ำ้ หนักตัวเท่าน้องสาวข้าใน แต่ละปีจะสมเกียรติของเจ้า” กระเซ้าเล่นก่อนจะ เอ่ยจริงจัง “ถือว่าข้ารับสินสอดมาแล้วเมือ่ ครัง้ ทีเ่ จ้า ส่งทหารมาช่วยข้า จากนี้ไปก็ไม่มีใครติดค้างใคร อีก ตามสัญญาของเจ้า เมื่อถึงเวลา เจ้าก็มารับ เกสราไป แต่หากเจ้าลืมเลือนค�ำสัญญาในวันนี้ ข้า จะไม่เตือน ศีรษะของนางจะถูกส่งไปเป็นของขวัญ ให้เจ้าแทน” ระหว่างเดินทางกลับภโวทัย ปาลินนั่งบน รถม้าคันเดียวกันกับนายเหนือหัวทีเ่ อาแต่มองออก ไปนอกหน้าต่าง องครักษ์หนุ่มกระแอมไอเรียก ความสนใจของเจ้าหลวงให้มองตนจากนั้นจึงทูล กล่าวรายงาน “มีคนจัดการนางก่อนกระหม่อมพ่ะย่ะค่ะ” เขากล่าวเบาๆ “ช่างเถอะ” ภีมเสนไม่ใส่นัก “เจ้าส่งข่าว ไปให้กรมอาลักษณ์ร่างประกาศเรื่องหมั้นระหว่าง 22

Rain-at-Rose

ข้ากับเจ้าหญิงเกสราแล้วใช่ไหม” “พระเจ้าค่ะ กระหม่อมส่งพิราบสื่อสารไป ก่อนที่พระองค์จะเสด็จกลับ ป่านนี้ทางโน้นน่าจะรู้ ข่าวแล้ว” ปาลินรายงานเพิม่ เติมแล้วเอ่ยความเห็น ของตนอย่างระมัดระวัง “ถึงแม้จะช่วยลดทอน ความตรึ ง เครี ย ดที่ ช ายแดน และส่ ง ผู ้ ลี้ ภั ย คื น สู ่ จันทรัสม์ได้ แต่พระองค์จะไม่เสียสละเกินไปหรือ พระเจ้าค่ะ” เหตุผลหนึ่งที่ภีมเสนแทรกแซงการเมือง ของแคว้นอืน่ ก็เพราะมีผลู้ ภี้ ยั จากจันทรัสม์ขา้ มเขต ชายแดนสู่ภโวทัยจนเป็นปัญหากับชาวเมือง หาก สงครามไม่สงบก็ไม่สามารถผลักดันชาวจันทรัสม์ คืนถิ่นฐานบ้านเกิด “จะอย่ า งไรกษั ต ริ ย ์ ก็ ไ ม่ ส ามารถเลื อ ก อภิเษกได้ตามใจปรารถนาอยู่แล้ว เสียสละตัวเอง แค่นี้ก็ไม่หนักหนา อย่าสงสารข้าเถอะ สงสารเด็ก คนนั้นจะดีกว่า” “ต่อไปในภายภาคหน้า พระองค์จะต้องมี 23

เสมอค่าด้วยหัวใจ

เรือ่ งยุง่ ยากกับเด็กคนนี้ มิสใู้ ห้ตายเสียตัง้ แต่ยงั ไม่รู้ ความจะไม่ถือว่าเป็นความเมตตาหรือพระเจ้าค่ะ” “หากเด็กคนนั้นอยากตายก็ควรมีสิทธิ์ ตัดสินใจเองไม่ใช่หรือ” ปาลินไม่อาจหาวาจาใดมาต่อความ รูท้ งั้ รู้ ตั้งแต่วันนี้อยู่ไปก็คงตายทั้งเป็น

24

Rain-at-Rose

3 เจ็ดปีต่อมา มือเรียวถือแปรงนั่งสางผมที่ หน้ า กระจกเงาฉลุ ก รอบเป็ น ลายกิ่ ง ไม้ แ ละนก อ่อนช้อยงดงาม แต่ก็ไม่เท่าดวงหน้าที่สะท้อนใน กระจก ผมสีด�ำยาวสลวยถึงกลางหลังคาดด้วย โบผ้าลูกไม้ แพขนตายาวกะพริบปริบแล้วหลุบต�่ำ ลง ริมฝีปากหยักเป็นกระจับสีชมพูอ่อนระบาย ลมหายใจ แล้วเมินวงหน้าจิ้มลิ้มราวกับตุ๊กตาไปที่ เด็กหนุ่มร่างสูง “พี่กี แค่ไปเข้าเฝ้าเจ้าพี่น่ะ ไม่ต้องเลือก พิถีพิถันขนาดนั้นก็ได้ เกดใส่ชุดไหนเจ้าพี่ก็ไม่เคย บ่นว่าไม่เหมาะสักที” กี ร ติ ดึ ง เสื้ อ ตั ว ยาวออกมาจากตู ้ เ สื้ อ ผ้ า 25

เสมอค่าด้วยหัวใจ

หลายตัว “เจ้าเริ่มโตแล้ว ต้องใส่เสื้อผ้ามิดชิดกว่า นี้ ” ร่ า งสู ง วางเสื้ อ ที่ เ ลื อ กลงบนเตี ย งก่ อ นจะ ถอนหายใจระอา “มั น เกี่ ย วพั น ถึ ง ชี วิ ต ของเจ้ า พระสนมก็พร�่ำบอกเจ้าแล้วไม่ใช่หรือ” นับตั้งแต่รอดพ้นจากความตายแล้วถือ ก�ำเนิดภายใต้เงาของเจ้าหญิงเกสรา กัทลีก็เพียร พยายามจะท�ำให้บุตรชายมีชีวิตกระทั่งเติบใหญ่ เพื่อหาหนทางหลบหนี และเพื่อไม่ให้บุตรชายหลง เพศ ลับหลังนางจะเรียกบุตรชายว่า ‘เกตุนารา’ แล้ว หาคนรับใช้เป็นผูช้ ายเพียงคนเดียวคือกีรติมาให้รบั ใช้ แต่กีรตินั้นถูกตอนอวัยวะเพศแล้วจึงสามารถ รับใช้ใกล้ชิด ‘เจ้าหญิง’ หลังจากกัทลีสิ้นชีวิตด้วยโรคระบาดตอน เกตุนาราอายุได้สี่ขวบ กีรติก็เป็นคนดูแลและคอย ปกปิดตัวตนที่แท้จริงให้มาโดยตลอด “เกดไม่อยากไป” มือเรียววางหวีลงบน โต๊ะเครือ่ งแป้ง “ปกติไม่มงี านส�ำคัญ เจ้าพีไ่ ม่เห็นจะ เรียก วันนี้มีงานอะไรหรือ” 26

Rain-at-Rose

“คู่หมั้นของเจ้าส่งของขวัญมาให้” กีรติเอ่ย เขาเลือกชุดสีม่วงอ่อน กระโปรง สีเดียวกัน ส�ำรวจชุดอย่างไม่สบายใจนัก ตอนนี้ เกตุนารายังเด็ก จะปกปิดเรือ่ งรูปร่างก็งา่ ยดาย แต่ หากโตกว่านี้… “นี่เขายังจะรอเกดอีกกี่ปีเนี่ย” ถอดชุดที่ สวมแล้วรอให้กรี ติแต่งตัวให้ใหม่ คนทีอ่ ายุมากกว่า จัดการคล่องแคล่ว “เขาไม่รอสิ หัวเจ้าจะหลุดจากบ่า” ผูกริบบิน้ ให้จากนัน้ ก็ดผู ลงานการแต่งตัว ตุก๊ ตาอย่างพอใจ ตอนนีเ้ ด็กชายทีอ่ ยูต่ รงหน้าน่ารัก ราวกับเด็กสาวหากมองจากรูปลักษณ์ภายนอก “เกดไปแต่งงานกับเขา หัวเกดก็หลุดจาก บ่าเหมือนกันนั่นล่ะ” เกตุนาราเถียงทันควัน พี่เลี้ยงหัวเราะขมปร่าก่อนจะทอดถอนใจ “ยังเหลือเวลาอีกตัง้ หลายปี กว่าเจ้าจะโตทันใช้ เรา คงหาทางออกกันได้ แต่ตอนนี้เจ้ารู้ใช่ไหม ออกไป จากต�ำหนักนี้ควรจะท�ำตัวแบบไหน” กีรติถาม 27

เสมอค่าด้วยหัวใจ

ก�ำชับ

เกตุ น าราพยั ก หน้ า รั บ “เกดไม่ ท� ำ ให้ ความพยายามของท่านแม่สูญเปล่าหรอก” เอ่ยแล้วก็ยืดตัวตรง เชิดคางขึ้นก่อนจะ ก้าวเดินแสนชดช้อยออกจากต�ำหนักจันทร์ร�ำไพ เพื่อเข้าเฝ้าเจ้าพี่ ร่างเล็กมาถึงก่อนเวลานั่งรออย่างสงบใน ห้องรับรอง นางก�ำนัลจัดแจงถวายของว่างเสร็จก็ ทยอยออกไปเงียบๆ เด็กชายรินน�ำ้ ชาให้ตวั เองดืม่ โดยไม่แตะต้องขนมหวานที่ยกมาคู่กัน เพราะกลัว จะกินไม่หมดก่อนเจ้าพี่เข้ามาแล้วถูกว่าเป็นเด็กไร้ มารยาท รอสักพักใหญ่ๆ เจ้าพี่เสด็จเข้ามาพร้อม กับราชองครักษ์คนสนิท เกตุนาราลุกขึ้นทันทีแล้ว ยอบเข่าถวายความเคารพ ศรันพยักหน้ารับ “คนของเจ้าไปไหน ไม่ มาด้วยหรือไง” 28

Rain-at-Rose

“อยู่ที่ต�ำหนักเพคะ เห็นเจ้าพี่เรียกเกด คนเดียว เขาเลยไม่ได้มา” แม้จะสงสัยว่าท�ำไมทุกครั้งหากไม่เห็น กีรติเข้าเฝ้าพร้อมกับเขา เจ้าพี่ก็จะถามหาเสมอ “แล้วใครจะช่วยถือของกลับ” เด็กอย่างเขาคิดได้วา่ ให้คนของต�ำหนักนี้ ช่วยถือไปสักคนก็ได้ แต่กไ็ ม่ได้พดู ออกไป อีกอย่าง ‘ของ’ ที่ว่านั้น อธิชัยถือเอาไว้เป็นกล่องทรงยาว ขนาดไม่ใหญ่นัก เขาถือกลับเองก็ยังได้ ศรันนั่งลงบนเก้าอี้ เด็กในความปกครอง จึงกล้านัง่ ตามก่อนเป็นฝ่ายรินน�ำ้ ชาเลือ่ นส่งให้ ชาย หนุ่มรับไปจิบพอเป็นพิธี “ปีนี้เจ้าจะครบเจ็ดขวบ ทุกปีข้ามีงาน ตลอดเลยไม่ได้จัดงานวันเกิดให้” “เจ้าพี่ใส่ใจก็พอแล้วเพคะ” เด็กชายรีบ ปฏิเสธ “ไม่ดใี จกับวันเกิดตัวเองหรือไง” น�ำ้ เสียง ที่ถามมีแววหยัน 29

เสมอค่าด้วยหัวใจ

“ดีใจเพคะ แต่เกดว่ามันไม่จ�ำเป็น ทุกปีที่ ต�ำหนักก็แค่กินเค้กที่พี่กีท�ำแล้วรับของขวัญจาก องค์ภีมเสน เกดก็พอใจแล้วเพคะ” “ก็ดีที่รู้จักมักน้อย” คราวนี้เหตุนาราฟังไม่ออกว่าอีกฝ่ายพูด ด้วยความรู้สึกอย่างไร จะหยันก็ไม่ใช่สมเพชก็ ไม่เชิง ความจริงเขารู้ เจ้าพี่เลี้ยงเขาด้วยความรู้สึก เหมือนเลี้ยงลูกเสือลูกจระเข้ ฆ่าก็ไม่ได้ เพราะมี สถานะคูห่ มัน้ ของภีมเสนค�ำ้ คออยู่ เขาไม่เคยเกลียด ชังที่อีกฝ่ายฆ่าพ่อของตน อย่างไรเขาก็ไม่รู้จัก หน้าตาของบิดานอกจากภาพวาดและเรือ่ งเล่าจาก ปากของคนอื่นๆ ในฐานะทรราช ส่วนเรื่องที่ต้อง ทนแต่งตัวแบบลักเพศนั้นมันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ รู้อยู่แล้วหากเป็นลูกของศัตรูก็จะถูกสังหาร การมี ชีวิตอยู่มันก็คงดีกว่าตาย เพราะอย่างไรตอนนี้เขา ก็ได้เลือกเองว่าอยากอยู่หรืออยากตาย ศรันพเยิดหน้าให้อธิชยั ถือกล่องของขวัญ องครักษ์หนุ่มคุกเข่าถวายแก่เจ้าหญิงแล้วลุกขึ้น 30

Rain-at-Rose

กลับไปยืนด้านหลังตามเดิม “เปิดสิ” แม้กล่องของขวัญจะเป็นของเขา ทว่าหาก ศรันไม่อนุญาต เกตุนาราก็ไม่กล้าเปิด พอได้รับค�ำ อนุญาต มือน้อยจึงแกะริบบิ้นสีทองจากนั้นก็เปิด ฝากล่องออกต่อหน้าเจ้าพี่เหมือนทุกปีที่ได้รับของ ขวัญจากคู่หมั้นที่เขาไม่เคยเห็นตัวจริง ภายในกล่องเป็นแส้มา้ อย่างดีแต่เกตุนารา ไม่รู้จะเอาไปท�ำไม เขาไม่ได้มีม้าทรงประจ�ำตัว ไม่ ได้ย่างเท้าออกจากต�ำหนักจันทร์ร�ำไพไปมากกว่า ประตูวัง “ร้ายกาจ” ศรันเอ่ยขึ้นหลังจากเห็นของ ขวัญ คิ้วเรียวของเด็กชายขมวดอย่างไม่เข้าใจ ถึง เขาได้ ข องขวั ญ ที่ ไร้ ป ระโยชน์ ก็ ไ ม่ ป ริ ป ากบ่ น นอกจากพูดเหมือนทุกปี “เกดจะเขี ย นจดหมายขอบคุ ณ ไปนะ เพคะ” “เขียนแล้วก็ให้พี่เลี้ยงเจ้าถือมาส่งให้ข้า” 31

เสมอค่าด้วยหัวใจ

ศรันสั่ง “อ้อ ไหนๆ คู่หมั้นเจ้าก็ให้แส้ม้า ปีนี้ข้าก็จะ ให้ม้าพันธุ์ดีสักตัว เจ้ายังไม่มีชุดขี่ม้า เดี๋ยวจะให้ ช่างพระภูษาตัดไปให้สักสองตัว แล้วให้อธิชัยไป สอนขี่ม้าอาทิตย์ละวัน” เป็ น ค� ำ สั่ ง มากกว่ า จะให้ เ ป็ น ของขวั ญ วันเกิด เกตุนาราคิดเงียบๆ “ขอบพระคุณเจ้าพี่มากเพคะ” ที่ท�ำได้ก็คือเอ่ยขอบคุณ จากนั้นเจ้าพี่ก็ ถามสัพเพเหระอีกพักใหญ่ก่อนจะลุกขึ้นออกไป ทรงงานต่ อ ส่ ว นเกตุ น าราก็ ก ลั บ ต� ำ หนั ก โดยมี สาวใช้ถือของขวัญตามกลับไปด้วย ม้าพันธุ์ดีถูกส่งมาหลังจากผ่านวันเกิด ไม่กี่วัน เกตุนาราตื่นเต้นเป็นพิเศษ ต้องขอบคุณ ‘แส้มา้ ’ ของคูห่ มัน้ ทีเ่ นรมิตม้าสีขาวปลอดตัวนีเ้ ป็น ของขวัญที่ล�้ำค่าอีกชิ้น “อย่าออกนอกหน้านักละ” กีรติบอกอย่าง ไม่ค่อยสบายใจขณะช่วยแต่งตัวด้วยชุดขี่ม้าที่ศรัน 32

Rain-at-Rose

ส่งมาพร้อมกับม้าพันธุ์ดี “เกดไม่ ต ้ อ งทนอุ ด อู ้ เ รี ย นดนตรี เ อย เย็บปักถักร้อยเอยแล้ว นี่เกดฝันไปหรือเปล่าเนี่ย” เด็กชายพูดด้วยความตื่นเต้นเพราะได้ สัมผัสกิจกรรมแบบเด็กผู้ชายเป็นครั้งแรก “ให้ข้าหยิกแก้มเจ้าไหมจะได้รู้ว่าฝันหรือ เปล่า” พี่เลี้ยงหนุ่มบอกอย่างมันเขี้ยว แต่ก็นึกดีใจ แทนเด็กที่เขาดูแล “พี่กี...เกดแค่ดีใจมากๆ เท่านั้นเอง” เกตุนาราโอด “จริงสิ จดหมายที่เกดเขียนขอบคุณ พี่กี เอาไปให้เจ้าพี่แล้วใช่ไหม” กีรติชะงักมือทีจ่ ดั เสือ้ ให้เข้าที่ เมินสายตา หลุบทีต่ วั เสือ้ “เรียบร้อยแล้วล่ะ แล้วไหนถุงมือ แต่ง ตัวช้า เจ้าจะมีเวลาเล่นน้อยลงกว่าเดิมนะ” เปลี่ยน เรื่องถามอย่างแนบเนียน เกตุนารากระวีกระวาดหยิบถุงมือขึน้ สวม จากนัน้ ก็ถอื แส้มา้ ทีไ่ ด้รบั เป็นของขวัญวันเกิด ก่อน 33

เสมอค่าด้วยหัวใจ

จะเร่งร้อนออกไปหาอธิชัยที่คอกม้า ซึ่งศรันสั่งให้ สร้างไม่ไกลจากต�ำหนักจันทร์ร�ำไพนัก เพราะยัง เด็กกอปรกับดีใจจัด เกตุนาราจึงไม่ได้สงั เกตเลยว่า พี่เลี้ยงหนุ่มมีสีหน้าเจ็บปวดเพียงใด ติดตามต่อในฉบับรูปเล่ม

34