ซ่ อนรักไว้ ระหว่ างหัวใจ
บทที 1 บุพเพอาละวาด
อากาศในยามบ่ายร้ อนระอุ แสงแดดราวกับคมมีดกรี ดผิวจนแสบร้ อน หากแต่ยงั มีเด็กหนุม่ คนหนึงอาศัยร่มเงา ตึกทีดูจะช่วยปกป้องความร้ อนไม่ได้ เด็กหนุม่ ยกมือปาดเหงือทีไหลริ นอาบหน้ าผาก พอลดมือลงก็เห็นใบหน้ าทีจัดว่า หน้ าตาดีจนเรียกไว้ วา่ ‘หนุม่ รูปงาม’
ลาภิน พันธุ์ธัช ยืนรอด้ วยท่าทางหงุดหงิดเต็มที เค้ าโครงหน้ าสวยๆ ทีคุณปู่ ว่าเหมือนย่าน้ อยบึ .งตึงเพราะรอคน เป็ นพีสาวอยูห่ น้ าห้ างหรูชือดัง คนเป็ นพีนัดให้ มาเจอหลังเลิกเรี ยน นีก็เลยเวลาเลิกเรี ยนมาเกินครึงชัวโมงแล้ วนะ พีสาว น่าจะเลิกงานแล้ ว เด็กหนุม่ กระวนกระวายยกนาฬิกาข้ อมือดูเวลาอีกครัง. ก่อนทีเขาจะเห็นคนเป็ นพีสวมชุดแซกสีดาํ เดิน ระเหิดระหงตรงมาหาเขา
“ขอโทษทีนะภิศทีพีมาช้ า พอดีวา่ ยังต้ องช่วยงานป๋ าน่ะ เลยลากยาวไปหน่อย” ลินินคนเป็ นพีสาวว่า
ฝ่ ายลาภินหรื อภิศกอดอกด้ วยท่าทีบึ .งตึง “อากาศร้ อนจะตาย พีนินจะออกมาช้ าก็ไม่บอก”
คนเป็ นพีสาวยกนิ .วเรี ยวยาวเพ้ นท์ลายเสือชี .ตรงหน้ าน้ องชายเอ่ยเสียงเข้ ม “นีนายยาพิษ อากาศร้ อนก็เข้ าไปรอใน ห้ างสิจ๊ะ ร้ านรวงสําหรับรอมีออกถมเถ เข้ าไปนังรอในร้ านไอศกรี มรึร้านพิซซ่า สังอะไรมากินรอสิยะ” ลินินแว้ ด
มีหรื อลาภินจะยอมให้ โดนด่าง่ายๆ ถ้ าเขาไม่ได้ เป็ นฝ่ ายผิด “ผมชือภิศครับไม่ใช่นายยาพิษ พีเรี ยกผมซะเสียหาย เลย จะให้ ผมไปรอในร้ านแล้ วเผือพีหาผมไม่เจอล่ะ พีนินไม่อาละวาดห้ างแตกเรอะ”
“โทรศัพท์ก็มี โทรหาก็ได้ ไม่เห็นจะลําบาก”
“ก็แบตผมหมดอ่ะ” ลาภินตอบหน้ าตาย
ลินินโคลงศีรษะ “จะมามัวยืนเถียงอะไรกัน พีร้ อน ไปหาอะไรกินกันเถอะ หิวซกจนจะกินวัวเข้ าไปทังตั . วได้ อยู่ แล้ ว!”
เธอส่งกระเป๋ าถือราคาแพงให้ น้องชายถือ ลาภินยืนมือรับแล้ วเดินข้ างพีสาวซึงสูงมากกว่าไม่กีเซนติเมตรเข้ าไป ในห้ างซึงเปิ ดแอร์ เย็นรื น
“วันนี .เป็ นอย่างไรบ้ าง ในร้ านวุน่ วายหรื อเปล่าครับ” น้ องชายถามพีสาวเมือเห็นท่าทีเนือยๆ
ลินินถอนใจเฮือก งานดีไซเนอร์ นนวุ ั . น่ วายกว่าทีคิด ช่วงเปลียนกระแสแฟชัน เธอต้ องวิงตามให้ ทนั คอยออกแบบ เสื .อผ้ า ดูแลความเรี ยบร้ อย และภาพรวมของร้ านไม่ได้ หยุดได้ หย่อนกว่าจะออกแต่ละคอลเลคชันได้
“เหนือยสุดๆ พีล่ะอยากให้ นายมาช่วยงานจริงๆ เลิกเรียนเถอะ” พีสาวเอ่ยด้ วยสีหน้ าจริงจัง
ลาภินหน้ าหงิก “อะไรกัน พีลภณไม่ได้ ช่วยรึไงกัน”
“ขานันน่ . ะยุง่ จนหัวหมุนจะตาย นีอุตส่าห์ชวนมากินข้ าวด้ วยกันยังปลีกตัวออกมาไม่ได้ เลย วุน่ วายงานบัญชีกบั พีสะใภ้ อยูไ่ ด้ ” ลินินว่า
บ้ านของเขาเปิ ดกิจการขายผ้ ามาตังแต่ . รุ่นปู่ พอเข้ าสูร่ ุ่นทีพ่อของพวกเขาบริ หาร คุณพงศ์ พัฒน์ ผ้ เู ป็ นบิดาก็ เปลียนกิจการเป็ นห้ องเสื .อตามชือลูกสาวทีเกิดพอดีวา่ “ห้ องเสื .อลินิน” โดยมีคณ ุ สิริน มารดาทีมีฝีมือในการเย็บปั กถักร้ อย ช่วยเหลือ
ดีหน่อยทีลินินสนใจเรื องแฟชันความสวยความงามมาแต่เด็กๆ เพราะคลุกคลีใกล้ ชิดคุณแม่ทเย็ ี บเสื .อผ้ าได้ สวย กว่าใครในยุคนัน. เธอจึงตังใจเรี . ยนด้ านแฟชันและพอจบก็ชว่ ยกิจการทีบ้ าน ส่วนลภนผู้เป็ นพีชายใหญ่ก็เรี ยนมาทางบริ หาร ควบคุมบัญชีและการบริ หาร กิจการห้ องเสื .อในแบรนด์ลนิ ินในการนําด้ านแฟชันของลินินก็โด่งดังจนทุกคนรู้จกั ว่าเป็ นแบ รนด์ไฮเอนด์ (Hi-end) ไฮโซไฮซ้ อและดาราก็เรี ยงแถวมาใช้ บริ การไม่หยุด
ลภินเกิดในตอนทีบ้ านมีฐานะรํ ารวยและด้ วยความทีเป็ นลูกหลงทีคุณสิรินมีตอนอายุมากแล้ ว เด็กหนุม่ อายุหา่ ง จากพีสาวสิบเอ็ดปี และพีชายเกือบสิบห้ าปี จึงไม่ได้ เป็ นทีคาดหวังหรื อถูกกดดันอะไรมากนัก
“ผมน่าจะช่วยได้ นะ แต่ผมยังไม่จบนีสิปัญหา”
พีสาวลูบผมสีดําเป็ นมันระต้ นคออย่างเอ็นดู มันเป็ นทรงผมของลาภินไว้ ตงแต่ ั . ไปเป็ นนักเรี ยนแลกเปลียนทีญีปุ่ น ตอนแรกก็เป็ นทรงธรรมดาๆ แต่พีสาวดีไซเนอร์ เห็นว่าเก๋ไม่พอก็จบั ตัดให้ ใหม่เสีย ดีหน่อยว่าพอเขากลับมาอยูใ่ นช่วงปิ ด เทอมพอดี
“พีล้ อเล่น อย่าคิดมากเลยน่า” ลินินรักและเอ็นดูน้องชายมาก เพราะเป็ นคนป้อนข้ าวป้อนนํ .าให้ เองกับมือ
ลาภินถอนใจ เขาไม่อยากคิดมากหรอก เห็นทุกคนวุน่ วายกับกิจการก็อยากจะแบ่งเบาภาระบ้ างแต่ทกุ คนกลับ ผลักไสเขาออกไป ให้ อยูอ่ ย่างสุขสบายสมเป็ นน้ องชายคนเล็กซึงเป็ นความคิดทีลาภินไม่ชอบสักนิดเดียว
“ก็เป็ นซะแบบนี . แล้ ววันนี .จะกินอะไร” ฝ่ ายน้ องชายถาม สายตาก็มองร้ านอาหารมีชือเสียง
พีสาวโคลงศีรษะไม่ร้ ูวา่ จะกินอะไรดีเพราะไม่ร้ ูสกึ อยากรับประทานอาหารจานด่วนมากนัก
“มีร้านอาหารญีปุ่ นแบบบุฟเฟต์ ร้ านนันดี . ไหม”
“อืม ดี ช่วงนี .ลดนํ .าหนักพอดี” พีสาวว่า น้ องชายจึงนําไปยังร้ านอาหารญีปุ่ นทีเป็ นแบบบุฟเฟต์ หลังจองโต๊ ะได้ ฝ่ ายพีสาวก็ทรุดนังอย่างราชินี
“ลุกขึ .นไปตักให้ พีหน่อย เอาซาชิมิแล้ วก็ข้าวปั น. มาเรียกนํ .าย่อยก่อนนะ” ลินินเอ่ยจิบชาเย็นๆ ทีน้ องชายบริ การ อย่างชืนใจ
“นีไม่คิดจะขยับตัวทําอะไรบ้ างเหรอ จะนังกินอย่างเดียวว่างัน” . น้ องชายบ่น แต่ก็ทาํ ได้ แค่นนแหละ ั. ยังไงคนที ต้ องลุกคือเขาอยูด่ ี
“ฉันทํางานมาเหนือยๆ นะยะ น้ องนุง่ ก็ต้องบริ การพีสิ เป็ นผู้ชายด้ วยก็ต้องรู้จกั บริ การสิจ๊ะ” พีสาวบ่น ลาภินทําได้ แต่บน่ พึมพําในลําคอเท่านัน. เด็กหนุม่ มองพีสาวทีเอาแต่สงๆ ั
“โอ้ ย พีครับผมว่ามันคงไม่เหนือยถึงขนาดนันหรอกม้ . าง ไลน์อาหารก็อยูใ่ กล้ ๆ แค่นี .เอง”
ลินินกอดอก ไขว่ห้าง เงยหน้ ามองน้ องชายอย่างโมโหแต่ไม่จริ งจังสักเท่าไร “นี แล้ วตักให้ พีมันจะตายไหมยะ เด็กๆ ลุกน่ะมันคล่องแคล่วกว่านะยะ” เธอแหวให้
“แสดงว่าพีแก่แล้ ว งันผมจะบริ . การให้ การเอื .อเฟื อ. นํ .าใจแก่เด็ก สตรี คนชราและคนท้ องเป็ นสิงทีสุภาพบุรุษพึง กระทํา” ลภิศย้ อน
ลินินกํามือแน่น “หน็อย นายเด็กยาพิษ ว่าพีเรอะ คอยดูเถอะ อยากได้ เกมส์XBOX ตัวใหม่ใช่ไหม งานนี .รับรองมี ชวดแน่ พีจะไม่บอกให้ โทมัสซื .อมาให้ เลย” เธอเอ่ยขู่ โทมัสเป็ นสามีฝรังของเธอซึงดําเนินธุรกิจอยูน่ อร์ เวย์ มาหาปี ละสอง เดือน ลาภินถูกขูก่ ็โวยวาย
“ไม่น้า ผมอยากได้ ตงนานแล้ ั. ว ซื .อให้ ผมเหอะ” น้ องชายขอร้ อง
พีสาวเห็นว่าเข้ าทางจึงยิ .มกริ มอย่างถือไพ่เหนือกว่า “เอ จะซื .อให้ ดีไหมน้ า นายเป็ นเด็กมัธยมปลายก็นา่ จะตังใจ . เรี ยนสิไม่ใช่เล่นแต่เกม” สายตาของพีสาวเหล่มองน้ องชายซึงกําลังตัดสินใจว่าจะยอมเป็ นข้ าทาสคอยรับใช้ ดีหรื อไม่ สุดท้ ายความอยากได้ ในเกมXBOX มีมากกว่าเพราะเป็ นคนเดียวทีสามารถ ‘ขอ’ ของฟุ่ มเฟื อยทีไม่จําเป็ นได้
“ฮึม ก็ได้ พีอยากกินอะไร ผมบริ การอย่างดีเลย” น้ องชายตัดใจ ลุกขึ .นไปตักของทีมีสาวอยากกิน คอยเอาอกเอา ใจพีสาวคนสวยเพือเกมXBOX
“เยียม แต่ไอ้ เครื องเกมนี .ราคาแพงเอาเรื องอยูน่ ะ ต้ องเอาอกเอาใจพีเยอะๆ สิ อยากกินแซลมอนจังเลยน้ า”
น้ องชายมองค้ อนทีพีสาวได้ คืบก็จะเอาศอก ลาภินก็คอยบริ การตักแซลม่อนให้ พีสาว บริ การอย่างดิบดีไม่ให้ ขาด ตกบกพร่องท่ามกลางความเปรมปรี ดNขิ องคนเป็ นพีสาว
----------------------------
ใบหน้ าของหญิงสาวแสนจะเง้ างอดเมือรอคนรักให้ มารับทีร้ านไอศกรี ม ไอศกรี มทีทานได้ แค่คาํ เดียวกําลังละลาย มือจิ .มหน้ าจอทัชสกรี นระบายอารมณ์กบั เพือนๆ ในโปรแกรมแชท
“รอนานไหมครับ” เสียงทุ้มเอ่ยถาม
หญิงสาวละสายตาจากโทรศัพท์เครื องหรู ดวงตาคมสวยของเขมิกามองคนรักในชุดโปโลหยุดยืนตรงหน้ านีถ้ า เธอไม่ใช่คนรักของพันตรีประจักษ์ ก็คงตกใจทีเห็น ‘โจร’ ทักทาย
ใบหน้ าของคนรักดูนา่ กลัวไม่ตา่ งอะไรจากโจร หนึงก็เพราะรอยแผลเป็ นจางๆ พาดยาวข้ างแก้ ม แผลนี .จากการสู้ รบกับพวกค้ ายาตอนทีชายหนุม่ ไปประจําทีชายแดน และแผลนี .ก็นํายศ ‘พันตรี ’ มาให้ ในฐานะวีรบุรุษ สองคือดวงตาสีดาํ ดุดนั ไร้ รอยหวานและลุม่ ลึกไม่ยอมแสดงความรู้สกึ ใด ริ มฝี ปากหนาปิ ดสนิทจนเหมือนคนปากหนักไม่ช่างพูด เขายกยิ .ม นิดๆ ยามทีคนรักจ่ายเงินค่าไอศกรี มเดินเข้ ามาควงแขน
ใครเห็นใครก็วา่ เธอไม่เหมาะสมกับคนรักเอาเสียเลย แต่พวกเขาก็คบกันมานานถึงสองปี เขมิกาทํางานเป็ น แพทย์ในโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึง ในขณะทีเธอยังมีไฟอุดมการณ์ เธอไปประจําชายแดนจึงเจอกับพันตรี ประจักษ์ ทีเข้ า มารักษาตัวในโรงพยาบาล ทังสองต่ . างพูดคุยเข้ ากันได้ ดีจงึ ตัดสินใจคบกัน หลังจากนันเธอก็ . ขอย้ ายมาทําในโรงพยาบาล เอกชนเพราะไฟอุดมการณ์มอดลง คนรักก็กลับเข้ ามาประจําการทีกรุงเทพฯ หลังรับตําแหน่งพันตรี เธอรอให้ คนรักขอ แต่งงาน แต่จนแล้ วจนรอดก็ยงั ไม่ได้ แต่งกันเสียที เป็ นเพราะ ‘เจ้ าคุณปู่ ’ ของชายหนุม่ ไม่ปลาบปลื .มเธอสักเท่าไร
“แหม วันนี .มาช้ านะคะ” เขมิกาว่า
พันตรี ประจักษ์ ระบายยิ .มอ่อนๆ “ขอโทษครับ พอดีรถติด วันนี .เขมเหนือยไหมครับ” คนรักถาม เขมิกายิ .มหวาน ก่อนตอบ
“ไม่คะ่ ช่วงนี .ไม่คอ่ ยวุน่ วายสักเท่าไร แล้ วคุณละคะ ตังแต่ . มาประจําการทีกรุงเทพเป็ นอย่างไรบ้ าง”
พันตรี ประจักษ์ ถอนใจเล็กน้ อย เขาคิดว่าคงไม่เหมาะกับงานนังโต๊ ะสักเท่าไร อยากออกไปประจําแนวชายแดน มากกว่า หากพูดไปรับรองว่าคนรักได้ บน่ อีกแน่นอน ทางบ้ านเขาก็ด้วย
“ก็เรื อยๆ ครับ ผมยังไม่ค้ นุ ชินกับงานเอกสารเสียที”
เขมิกายกมือหยิกจมูกอย่างเอ็นดู “แหม ก็ทําตัวให้ ค้ นุ กับมันสิคะ จะเป็ นแรมโบ้ เหมือนเมือก่อนไม่ได้ นะ หายไป นานๆ เขมคิดถึงแย่”
“ผมขอโทษครับ”
“แหม จะมาขอโทษอะไรกันคะ ถ้ าคุณอยากขอโทษก็ใช้ พวกแทบเลตต่างๆ สือสารกับเขมบ้ างสิคะ สมาร์ ทโฟนก็ ได้ เราจะได้ ไม่หา่ งกันไงคะ”
พันตรี ประจักษ์ ขมวดคิ .ว ไอ้ ทีจะให้ เขาใช้ เครื องมือสือสารลํ .ายุคเห็นทีคงจะบากเย็นแสนเข็ญ เพราะเขาไม่เคย เข้ าใจกับเรื องนี .เลยสักนิดต่อให้ มลี กู น้ องสอนแล้ วก็ตาม
“ผมกําลังพยายามศึกษาอยูค่ รับ เห็นว่ามีอะไรให้ ผมต้ องทําความเข้ าใจเยอะแยะ”
เขมิกาหัวเราะทีคนรักพูดแบบนัน. “มันไม่ได้ ยากอะไรเลยนะคะ เดียP วเขมสอนให้ ” หญิงสาวหยิบโทรศัพท์ออกมา เธอสอนคนรักใช้ โทรศัพท์สมาร์ ทโฟน ซึงพันตรี ประจักษ์ ทําคิ .วขมวดยังไม่เข้ าใจอยูด่ ี
“เดีPยวเราไปหาร้ านอาหารกินก่อนเถอะ ค่อยสอนผม” ชายหนุม่ ว่าตัดบท เขมิกาจึงหย่อนโทรศัพท์ลงกระเป๋ า หัน มองคนรัก ควงแขนด้ วยท่าทีกระหนุงกระหนิง
“วันนี .เราจะกินอะไรดีคะ สเต็กดีไหมคะ” เธอชี .ให้ ดรู ้ านสเต็กร้ านดัง พันตรี ประจักษ์ ขมวดคิ .วชี .ไปฝั งตรงกันข้ ามซึง เป็ นร้ านอาหารญีปุ่ นแบบบุพเฟต์
“ร้ านนันดี . กว่านะ มีของให้ กินเยอะแยะดี อาหารญีปุ่ นด้ วย คุณชอบหรื อเปล่า” พันตรี ประจักษ์ ชี .ชวนให้ คนรักดู ซึงเขมิกาทําหน้ าบึ .งเสมือนว่าไม่ชอบ
“เขมว่าสเต็กดีกว่าไหมคะ เขมอยากกินด้ วย”
“ร้ านนี .คุ้มกว่านะ”
แม้ เขมิกาจะไม่ชอบใจ แต่ก็ต้องตามใจคนรัก เธอเดินไปยังร้ านอาหารญีปุ่ นแบบบุพเฟต์กบั คนรักอย่างอิดออด พันตรี ประจักษ์ เข้ าไปจองโต๊ ะ ซึงก็ได้ ตามคิวพอดี ชายหนุม่ พาคนรักไปนังโต๊ ะ ก่อนจะชักชวนตักอาหารอย่างเอาใส่ใจ
“น่ากินนะครับ”
เขมิกาทําหน้ าบึ .งแต่สดุ ท้ ายก็ต้องยิ .ม ตักผักและเนื .อจากไลน์อาหาร คนรักดูทา่ จะกินจุเห็นหยิบโน่น หยิบนีมาวาง บนโต๊ ะเต็มไปหมด
“หิวหรื อคะ เห็นหยิบมาเยอะแยะเชียว” เขมิกาถาม ดวงตาก็ยิ .มไปด้ วย พันตรี ประจักษ์ ทรุดนังตรงกันข้ ามคนรัก
“ครับ กว่าจะออกมาจากบ้ านได้ ก็เกือบเทียง ไปจัดการธุระทีกรมฯอีก เลยอดข้ าวเทียง”
“อดข้ าวไม่ดีนะคะ” หญิงสาวแตะหลังมือคนรัก มองอย่างเป็ นห่วง พันตรี ประจักษ์ บีบมือตอบ
“ครับ ผมจะไม่ทําอีก ผมจะกินข้ าวตรงเวลาครับ”
รอยยิ .มของหญิงสาวเปิ ดกว้ างเมือคนรักเกียวก้ อยสัญญา
“แต่ถ้าป่ วยขึ .นมาละก็ ให้ เขมดูแลผมนะครับ” ใบหน้ าเข้ มยามเอ่ยคําหวานอาจจะดูแปลกตาสําหรับคนอืนแต่ สําหรับเขมมิกาเธอถือว่าวิเศษทีสุดทีคนเอ่ยประโยคหวานๆ ไม่เป็ นอย่างคนรักจะทําได้
“พูดอะไรคะ เขมอายนะคะ อืม...เขมอยากจะกินไข่หวานจังเลย ดูสใิ กล้ จะหมดแล้ ว”
พันตรี ประจักษ์ ลกุ ขึ .นหยิบจานไปตักไข่หวานให้ กบั คนรักอย่างเอาอกเอาใจ
ลาภินทําหน้ าหงิกเมือพีสาวใช้ ให้ ตกั อาหารอยูไ่ ด้ เด็กหนุม่ บ่นโอดครวญอย่างไม่พอใจเท่าไร แต่เกมXBOX ทําให้ ต้ องยอมตักนูน่ นีนันมาบริ การ เห็นตัวเล็กแบบนี . ลินินกินจุเหมือนกัน
“อร่อยจังเลยน้ า อิมแบบสุดๆ เป็ นยังไงบ้ าง ไม่เห็นกินอะไรเลย ไปอยูญ ่ ีปุ่ นนานเลยเบืออาหารญีปุ่ นเหรอจ๊ ะ”
น้ องชายจ้ องพีสาวอย่างเซ็งๆ “จะกินได้ ไงละครับ พีนินเล่นใช้ ผมไปตักโน่นตักนี กว่าจะได้ กินพีก็ฉกไปกินซะแล้ ว” เด็กหนุม่ บ่น
“ไหนใครอยากได้ เกมXBOXเอ่ย ทําเพือพีแค่นี .ไม่ได้ ”
ลาภินทําตาเหลือกขึ .นฟ้ าอย่างอ่อนระอา พีสาวอิมแบบนี .ก็คงไม่กวนเขา เด็กหนุม่ เหลือบไปมองยังไลน์ก็ลกุ ขึ .น บริ การท้ องตัวเองบ้ าง เมือตอนทีตักแซลมอนให้ พีสาว เขาเห็นไข่หวานของโปรดเรี ยงน่ารับประทาน จึงหมาดหมายไว้ เป็ น อย่างแรก
“นี...อย่าลืมเอาของหวานมาให้ ด้วยนะ” พีสาวสัง
ลาภินผงกศีรษะรับ เขาเดินไปหยิบจานแล้ วจึงเดินไปทีไลน์อาหาร เด็กหนุม่ หยุดกึกให้ คนมาก่อนได้ ตกั ก่อน แต่ พอเห็นไข่หวานของโปรดเหลือไม่กีชิ .นก็ทาํ ตาละห้ อย
คนทียืนตักก่อนหันมามอง ใบหน้ าทีเห็นทําเอาลาภินตกใจ ใบหน้ ากร้ านแดดมีพาดแผลพาดบนแก้ มซ้ าย ดูนา่ กลัวอย่างบอกไม่ถกู ผสมกับดวงตาดุดนั เด็กหนุม่ จึงลังเลชัวครู่ แต่จํานวนไข่หวานทีเหลือไม่กีชิ .นและไม่อยากรอจานใหม่ ทําให้ เสียมารยาทตัดหน้ าเดินไปตักก่อน ชายผู้นนถื ั . อจานชะงัก ลาภิณยิ .มอย่างขอโทษ ไม่ร้ ูเลยว่าสายตาคมจับจ้ องอยู่ เด็กหนุม่ พยายามจะเอื .อมตักไข่หวานชิ .นในสุดให้ ได้ แต่แขนเขาสันเกิ . นไป จึงเอื .อมไม่ถงึ ไข่หวานทีเหลือวางด้ านในสุดของ จาน
พันตรี ประจักษ์ มองเด็กหนุม่ ทีเดินตัดหน้ าเขา ตอนแรกก็นกึ โกรธทีเด็กไม่ร้ ูจกั มารยาทว่าใครมาก่อนมาหลัง แต่ เมือนึกถึงตัวเองว่าเป็ นผู้ใหญ่ก็ควรรอ สายตาคมดุอดสํารวจเด็กหนุม่ ซึงพยายามตักไข่หวานชิ .นในสุดให้ ได้ เด็กสมัยนี . ทําไมเตี .ยนักนะ ดูแล้ วคงสูงไม่เกิน 160 ทังแขนขาก็ . เล็กเหมือนคนขาดสารอาหาร ผิวก็ขาวจัดเหมือนไม่เคยโดนแดด ใบหน้ าก็ยงั หวาน ท่าทางอ่อนแอสุดๆ ไม่เหมือนกับไอ้ เณรตัวดําๆ ทีเคยเจอสักนิด คงไม่ใช่คนทีอดทนอะไรง่ายๆ นัก พันตรี ประจักษ์ ประเมินในใจ ชายหนุม่ เห็นว่ายังตักไม่ได้ เสียทีจงึ ออกมาปากช่วย
"อยากกินนันเหรอ"
นัน ของพันตรี ประจักษ์ หมายถึงไข่หวานม้ วนสีเหลืองสวยทีวางเรียงอย่างน่ากินบนถาดและเหลือไม่กีชิ .น เขาเห็น พยายามตักอยูค่ รู่ใหญ่แล้ ว '
'
เด็กหนุม่ เงยหน้ ามองร่างสูงอย่างงงๆ ก็คงแปลกใจกระมังว่า ทําไมคนทีไม่ร้ ูจกั ถึงถาม
"ครับ" เด็กหนุม่ ตอบเบาๆ
"งันเอาจานมาสิ . จะตักให้ " ประจักษ์ เอ่ยอย่างมีนํ .าใจ คราวนี .ดวงตาสีนํ .าตาลแจ่มแจ๋วมีรอยกังวล มือใหญ่ถือ ตะเกียบเตรียมคีบให้ พลางรอจานในมือเล็ก
"เอ่อ ขอบคุณนะครับ ผมจะตักเอง พีสาวบอกว่าห้ ามรับของกินจากคนไม่ร้ ูจกั โดยเฉพาะคุณลุงแปลกหน้ า"
ประโยคนันทําให้ พนั ตรี ประจักษ์ กะพริ บตาปริ บๆ ไม่คดิ ว่าเด็กตรงหน้ าจะกล้ าพูดไม่มีสมั มาคาราวะ
“ฉันไว้ ใจได้ ไม่ใช่ลงุ แปลกๆ หรอกน่า อีกอย่างทีนีก็เป็ นร้ านอาหารสาธารณะ ฉันคงไม่กล้ าคิดทําอะไรแน่ แค่ อยากช่วยให้ เธอตักอาหารเร็ วๆ คนอืนจะได้ ตกั บ้ าง”
แก้ มขาวซับสีเลือด มองๆ ไปไม่ตา่ งอะไรจากเด็กสาว ผิดแต่วา่ คนตรงหน้ าเป็ นผู้ชาย
“เอ่อ ผมขอโทษครับ” นํ .าเสียงเบาเปล่งออกมา พันตรี ประจักษ์ ดขู นั ในท่าทีเคอะเขิน มือหยาบกระด้ างยก ตะเกียบหยิบไข่หวานวางบนจานของเด็กหนุม่ สองชิ .น
“เอาอีกไหม” ในจานใหญ่เหลืออีกสามชิ .น ลาภินส่ายศีรษะ เขารู้สกึ อายทีเผลอหลุดปากสิงทีพีสาวพรํ าบอก เพราะสมัยเขาเรี ยนทีญีปุ่ น หน้ าตาท่าทางแบบเขาคือเหยือชันดี . ของพวกลุงๆ โรคจิต
“พอแล้ วครับ ขอบคุณ” เด็กหนุม่ หมุนตัวเตรี ยมเดินหนี เกือบจะชนพนักงานทีถือแก้ วมาเต็มถาด ยังดีลาํ แขน ใหญ่รัง. เอวไว้ ทนั ลาภินตกใจไม่น้อย เขาหันมองหนุม่ ใหญ่หน้ าตาไม่ตา่ งอะไรไปกับโจรห้ าร้ อย รอยยิ .มอ่อนโยนผุดขึ .น
ลาภินสะดุดเพราะมันไม่เข้ ากันสักนิด แต่มนั ทําให้ ดแู ปลกตา เราไม่ควรมองคนจากภายนอกสิ นะ เด็กหนุม่ คิด เขารี บเดินกลับโต๊ ะและคิดว่าคงได้ เจอกันเพียงแค่ครัง. เดียวเท่านัน... .
----------------------------
พันตรี ประจักษ์ ตกั ไข่หวานสีเหลืองสวยทีเหลือ ในใจยังรู้สกึ ติดใจเด็กผู้ชายตัวผอมๆ ไม่ร้ ูวา่ ตนคิดมากเกินไปหรื อ เปล่าตอนทีเขาโอบเด็กคนนันเข้ . าสูอ่ ้ อมแขนเหมือนมีกระแสไฟฟ้ าไหลผ่าน บางทีเขาอาจจะคิดมากไป ชายหนุม่ ควรจะลืม เด็กคนนันไปแต่ . ดวงตาสีนํ .าตาลใสแจ๋มแจ๋วทําไมยังติดตาอยูน่ ะ
“มาช้ าจังเลยนะคะ ยืนเหม่ออะไรหรื อ เขมเห็นคุณกอดเด็กสาวๆ ด้ วย นอกใจเขมรึเปล่า” เขมิกาถามคนรักเสียง ใส พันตรี ประจักษ์ สา่ ยศีรษะ ส่งจานไข่วานให้ คนรัก
“อ้ อ เปล่า ไม่ใช่...ผมแค่ช่วยเขา เขาเป็ นผู้ชายน่ะ”
“หรื อคะ ฉันคิดว่าเด็กนันน่าจะเป็ นทอมซะอีก” เขมิกาออกความเห็น
“หึงผมหรื อครับ”
หญิงสาวหัวเราะเบาๆ มองคนรักด้ วยสายตาเอ็นดู “ค่ะ แต่ฉนั ว่าคุณคงไม่นอกใจฉันแน่ๆ”
ใบหน้ าเหมือนโจรห้ าร้ อยหันมองไปยังโต๊ ะเด็กหนุม่ ซึงผอมเหมือนคนขาดสารอาหาร ดูเหมือนเด็กหนุม่ จะมองเขา เองเช่นกัน เด็กหนุม่ มากับหญิงสาวแต่งตัวเปรี ย. ว ท่าทีมาดมัน เขาเบือนหน้ าหนีอย่างไม่ใส่ใจ เขมิกาสังเกตเห็นว่าเขาติด ใจเด็กคนนันจึ . งครุ่นคิดอะไรบางอย่าง
“ผมไม่กล้ าหรอกครับ” แววตาของหญิงสาวจับจ้ องยังคนรักซึงคีบซูซิเข้ าปาก ทําให้ พนั ตรี ประจักษ์ นนมองอย่ ั. าง สงสัย ลูบแก้ มข้ างทีเป็ นแผลเป็ นของตัวเอง เขมิการู้สกึ ตัวจึงยิ .มกลบเกลือน
“วันพรุ่งนี .เขมก็วนุ่ กับงานแล้ ว คุณละคะ”
พันตรี ประจักษ์ คีบเนื .ออีกชิ .นใส่จานก่อนตอบด้ วยความอ่อนล้ า “ก็คงวุน่ กับงานเอกสารเหมือนเดิม” เขาหวน คิดถึงวันคืนทีได้ ออกลาดตะเวน ใช้ ชีวิตนอนกลางดินกินกลางทราย คิดถึงกลินไอดินปื น เสียงสรวลเสเฮฮาจากเหล่าเพือน ร่วมรุ่น เหล่าลูกน้ องทีร่วมเป็ นร่วมตายจนอยากจะขอย้ ายกลับไปประจําการอีกครัง. ติดทีว่าคนรักขอไว้
“ฟั งดูคณ ุ จะเบือนะคะ” หญิงสาววางตะเกียบลง แสดงว่าอิมแล้ ว
พันตรี ประจักษ์ จดั การอาหารทีเหลือบนโต๊ ะจนหมด เขาไม่อยากกินทิ .งกินขว้ างเพราะรู้ดีวา่ การอดยากเป็ นเช่นไร จากสมรภูมิหนึง ทีเสบียงส่งเข้ าไปไม่ได้ เพราะศัตรูวางกับดักล้ อมวงไว้ กว่าเสบียงจะเข้ ามาถึงคงจะอดตาย ทหารทังกองที . ประจําการสู้รบรวมทังเขาต้ . องหาอาหารกินเอง
แม้ เขมิกาจะไม่ชอบใจแต่ก็บน่ อะไรไม่ได้ พันตรี หนุม่ ใหญ่หยิบกระเป๋ าเงินออกมาจ่าย เขาลุกขึ .นยังมิวายอดมอง ยังโต๊ ะของเด็กหนุม่ ไม่ได้ ก่อนจะเดินออกจากร้ านไปพร้ อมกับคนรัก
“ผมจะไปส่งคุณทีบ้ านนะ” พันตรี ประจักษ์ วา่ หากแต่เขมิกาปฏิเสธ
“ไม่เป็ นไรหรอกค่ะ เขมกลับเองได้ เอารถมาด้ วย คุณเองก็รีบกลับเถอะ พักผ่อนเสียบ้ างนะคะ” มือเรี ยวแตะแก้ ม สากทีมีรอยแผลเป็ นพาดยิ .มให้ อย่างอ่อนโยน ชายหนุม่ กุมมือคนรักไว้
“ผมอยากอยูก่ บั คุณนานๆ จัง”
หญิงสาวยิ .มกริม ปล่อยมือลงเดินไปทีลานจอดรถ โดยมีสายตาของคนรักมองอย่างหงอยๆ เขาอยากอยูก่ บั คนรัก นานๆ แต่ทงคู ั . ก่ ็มเี รื องยุง่ ๆ ให้ จดั การอยูเ่ รื อย อีกทังทางบ้ . านก็ไม่คอ่ ยปลาบปลื .มกับคนรักโดยเฉพาะเจ้ าคุณปู่ ปั ญจพล
แปลกทีเจ้ าคุณปู่ ไม่ชอบเขมิกา เขาเองก็เคยพาว่าทีหลานสะใภ้ มาแนะนําตัว ฝ่ ายคุณหญิงอนงค์นาถและ ประณพผู้เป็ นพ่อก็ดจู ะเอ็นดูวา่ ทีสะใภ้ ดี เปมทัตผู้เป็ นพีชายกับพีสะใภ้ อย่างวราสินีก็ต้อนรับขับสู้เป็ นอย่างดีเช่นกัน ทว่าพอพามาแนะนํากับเจ้ าคุณปู่ ว่าทีสะใภ้ ต้องรี บเก็บของออกจากบ้ านไม่ทนั เพราะเขาโดนไม้ ตะพดเคาะเอา หัวแทบแตก ครัง. นันพั . นตรี ประจักษ์ จําได้ ไม่ลมื ทีเดียวว่าลูกผู้ชายอย่างเขาวิงหัวซุกหัวซุนเพียงใด นับแต่นนมาเขาก็ ั. ไม่กล้ า จะพาเขมิกามาบ้ านอีก ทังที . เคยอ้ อนวอนให้ เจ้ าคุณปู่ ยอมรับแล้ วแต่เจ้ าคุณปู่ ก็ใช้ ไม้ ตายเรื องเจ็บออดๆ แอดๆ มาเป็ น ข้ ออ้ างห้ ามไม่ให้ คบกัน ทางพ่อและแม่จําต้ องออกปากร้ องขอให้ คบกันเงียบๆ หากจะแต่งงานก็คงต้ องย้ ายออกไปอยูส่ อง คน พันตรี หนุม่ ถอนใจกับชะตาของตัวเอง ขับรถกลับบ้ านก็ปาไปหกโมงกว่า พอไปถึงบ้ านหลังใหญ่ เขาก็เจอกับเปมทัตผู้ เป็ นพีชายซึงทํางานเป็ นอาจารย์สอนวิชาเศรษฐศาสตร์ ในมหาวิทยาลัยรัฐบาลถือกระเป๋ าเอกสารลงจากรถ ท่าทีออ่ นล้ า
“ว่าไงครับไอคุณอาจารย์ ทําไมดูเหนือยจังเลยครับ ได้ อยูก่ บั นิสติ สาวๆ วัยใสน่าจะสดชืนดีนะครับ” น้ องชาย ทักทาย พีชายทําหน้ าหงิก
“เออ หวัดดี สดชืนดีกบั ผีนะ่ สิ รู้อะไรไหมวะ วันนี .นรกสุดๆไปเลย ไอ้ นิสติ วัยสาวเอ๊ าะๆ อะไรนันตัวดีเลย ไม่ตงใจ ั. เรี ยนเอาแต่หลับ สงสัยอีงวดนี .คงช่วยไม่ได้ แล้ วล่ะ” พีชายบ่นระหว่างเดินเข้ าบ้ านด้ วยกัน
“อะไร เห็นออกจะใจดีสดุ ๆ ไม่ใช่เรอะ”
“เออ แต่งวดนี .ไม่ไหวว่ะ มันต้ องเชือดไก่ให้ ลงิ ดูซะบ้ าง แล้ วแกละ วันนี .ไปไหน แต่งตัวเสียหล่อเชียว”
“ผมออกไปเดทกับเขมมา”
เปมทัตถอนใจอย่างหน่ายๆ เมือทิ .งตัวนังบนโซฟานุม่ “แกนีน้ า ก็ร้ ูๆ อยูว่ า่ บ้ านเราคิดยังไงกับเขม ปู่ เองก็ยิง หงุดหงิดกับเรื องนี .อยู่ ขืนรู้วา่ แกยังไม่เลิกกับเขมคงบ้ านแตก”
พันตรี ประจักษ์ กอดอก ใบหน้ าบึ .งตึง “ผมรักเธอด้ วยใจจริ ง ทําไมทุกคนต้ องกีดกันด้ วย”
“ทุกคนไม่ได้ กีดกันโวย เจ้ าคุณปู่ คนเดียวว่ะ แกก็ร้ ูอยูว่ า่ พ่อกับแม่ไม่ได้ ตอ่ ต้ านอะไร” พีชายเอ่ย มือก็รับนํ .าลําไย เย็นๆ ทีสาวใช้ นาํ มาเสิร์ฟดืมดับกระหาย
“ไม่ได้ ตอ่ ต้ านแต่ก็ห้ามคบกันให้ เห็น มันก็เหมือนกันแหละ ผมไม่อยากเป็ นแบบนี . ผมอยากแต่งงาน”
“เออ รู้วา่ อยากมีเมีย แต่ใจเย็นได้ ไหมวะ เรื องนี .มันไม่งา่ ยเลย” พีชายว่า
ฝ่ ายน้ องชายนังหน้ าหงิก “รอให้ เจ้ าคุณปู่ ตายก็คงไม่ไหว ผลิตลูกก็ไม่ทนั ใช้ อกี ”
เปมทัตจ้ องหน้ าน้ องชายเขม็งก่อนจะด่า “ไอ้ หลานทรพี กูวา่ มึงไม่นา่ ขึ .นเป็ นหัวหน้ าคนได้ เลยนะไอ้ จกั ษ์ ”
พันตรี ประจักษ์ ถอนใจ “แล้ วจะให้ ผมทําไงเขมถึงจะจะถูกยอมรับ”
พีชายถอนใจตาม เจ้ าคุณปู่ ใช่วา่ จะยอมใครง่ายๆ ซะทีไหน เห็นแบบนันหั . วแข็งมาตังแต่ . สมัยหนุม่ รุ่นกระทง “ยาก ...” คําตอบสันๆ . ทําให้ คนเป็ นน้ องคอตก
“เขมหน้ าทีการงานก็ดี ชาติตระกูลก็สมกัน เหมาะกับการเป็ นแม่คน มีตรงไหนทีเขมไม่เหมาะสมกับผม”
พีชายตบบ่าเบาๆ ก่อนบอกเสียงเรี ยบ “กูก็ไม่ร้ ูวะ่ ถามปู่ เอา” เปมทัตลุกขึ .นหลังเห็นวราสินีภรรยาสุดทีรักเดินตรง มาหา
“กลับมาแล้ วหรื อคะ คุยเรื องอะไรกันอยู”่ พีสะใภ้ เป็ นผู้หญิงทีน่ารักไม่น้อย ช่างเอาอกเอาใจ ดูเป็ นแม่บ้านแม่ เรื อน ไม่คอ่ ยมีปากเสียง คนแบบนี .สินะเจ้ าคุณปู่ ถึงยอมรับ
“ก็เรื องแฟนของนายจักษ์ นะ่ เห็นว่าอยากแต่งงานใจจะขาด ติดทีเจ้ าคุณปู่ นีละ”
วราสินีเห็นใจน้ องเขยทีโดนเจ้ าคุณปู่ กีดกันเรื องคนรัก เธอยังดีทีถูกยอมรับ แต่แฟนน้ องเขยไม่โชคดีเหมือนเธอ “โธ่ เรื องนี .พูดยากนะคะ แปลกทีเจ้ าคุณปู่ ไม่ชอบคุณเขม สิวา่ เธอเป็ นผู้หญิงน่ารักแท้ ๆ” พีสะใภ้ เอ่ย
น้ องเขยนันทํ . าท่าเหมือนหมดอาลัยตายอยาก “ผมสงสัยจริ งๆ ว่าพีสิทําไงให้ เจ้ าคุณปู่ ยอมรับครับ”
วราสินียิ .มบางๆ ก่อนจะตอบ “พีเองก็ไม่ได้ ทําอะไรหรอกจ้ ะ แต่ไม่ต้องห่วงไปหรอก เจ้ าคุณปู่ เองอาจจะน้ อยใจก็ ได้ ทีเราน่ะหายหน้ าหายตาไป ท่านเลยงอน”
พันตรี ประจักษ์ หน้ าหงิก ตนสนิทกับปู่ มาตังแต่ . เล็กๆ เห็นท่านรับราชการเป็ นทหารจึงใฝ่ ฝั นจะเอาอย่าง ต่อให้ เจ้ า คุณปู่ เข้ มงวดกับหลานแต่ก็เอ็นดูเขามากทีสุด
“น่าจะเป็ นแบบนัน. คนแก่ขี .น้ อยใจเป็ นเรื องทีแก้ ยาก แกก็ไปเอาอกเอาใจท่านเยอะๆ สิ สาธยายคุณความดีของ เขมให้ ปฟู ั ง เผือปู่ จะได้ หายงอนรับเขมเป็ นสะใภ้ ก็ได้ ” พีชายแนะ
พันตรี ประจักษ์ ร้ ูดีวา่ ไม่งา่ ยนักทีจะไปคุยกับตาแก่หวั ดื .อ เขาถอนใจอีกครา มองคูพ่ ีชายอย่างริ ษยา อาการอยาก มีเมียของหนุม่ วัยย่างเข้ าปลายสามสิบกําเริ บ
ศึกรบน่ะง่ายนักแต่ศกึ รักไม่งา่ ยเลยสําหรับเขา!
---------------TBC------------บทที 2 เหตุบังเอิญ
ว่ากันว่าทีใดมีรักทีนันย่อมมีทกุ ข์ สําหรับพันตรี ประจักษ์ เป็ นเรื องจริ งทีเดียว หนุม่ ใหญ่อายุเกือบสามสิบปลายๆ ฐานะการงานดีตาํ แหน่งมันคงมีหน้ ามีตา แถมมีแฟนเป็ นตัวเป็ นตนแต่ยงั มีสถานะโสดอยูถ่ งึ ตอนนี . ยิงคิดถึงเพือนรุ่นๆ เดียวกันมีลกู กันไปแล้ วคนสองคนในใจก็ยงรุ ิ ่มร้ อน
“ดูส.ิ ..นังไม่ติดทีเชียว จะไปหาเจ้ าคุณปู่ ก็ไปสิ ก่อนทีท่านจะพักผ่อนก่อน แล้ วนายจะอดมีเมีย!” คําเย้ าของพีชาย ทําให้ คนเป็ นน้ องสะดุ้ง
วราสินีลบู บ่าสามี “คุณก็พดู เกินไป ไปพูดกับจักษ์ แบบนันไม่ . ดีนะคะ”
“เออ พีมีเมียสมใจแล้ วนี จะเข้ าใจความรู้สกึ ของผมได้ ยงั ไง” พันตรี ประจักษ์ ลกุ ขึ .นเดินกลับไปยังห้ องของตัวเอง ด้ วยท่าทางบึ .งตึงทิ .งให้ พีชายหัวเราะในลําคออย่างชอบอกชอบใจทีแกล้ งน้ องชายได้
“โธ่ คุณ เห็นไหมว่าจักษ์ เขางอนแล้ ว” ใบหน้ าของวราสินีจ้องสามีอย่างดุๆ แต่เปมทัตไม่ได้ สนใจ ถือกระเป๋ าเดิน ขึ .นห้ องอย่างสบายใจ ศรี ภรรยาเดินตาม
“คุณผู้หญิงสังให้ จดั โต๊ ะตอนทุมครึง จะรับประทานอาหารด้ วยไหมคะ ดิฉนั จะได้ เตรี ยมจัดโต๊ ะถูก” ศรี สะใภ้ บ้านเจตนิพัทธ์ ชะงัก หันมองสาวใช้ อีกคนทีเข้ ามาเรี ยน “จัดหมดหกทีเลยจ้ ะ” เธอบอกก่อนตามสามีเข้ า ห้ อง . . เปมทัตถอดเนกไท ศรี ภรรยาเข้ ามาช่วย เธอมองด้ วยรอยยิ .มเปี ยมความรักใคร่ สายตาอันอบอุน่ เบื .องหลังแว่น หนามองใบหน้ าสะสวยของภรรยา
“ผมมีความสุขจังทีได้ แต่งงานกับคุณ ถึงเราจะยังจะไม่มีลกู กันก็เถอะ” ฝ่ ายสามีวา่
วราสินียิ .มน้ อยๆ ขณะพาดเนกไทไว้ กบั ราวเก็บเนกไท “แหม คุณมาปากหวานอะไรตอนนี .คะ หรื อว่ากังวลเรื อง ของจักษ์ กนั ” ภรรยาถามอย่างจับสังเกต อีกมือก็ถือผ้ าขนหนูให้ สามีเตรี ยมอาบนํ .า
“อืม...จะว่าไปผมก็คงกังวลจริ งๆ ล่ะ น้ องชายแก่แล้ วยังไม่มเี มีย เดีPยวมีเสียงนินทาว่าน้ องชายอาจารย์เปม เบียงเบนทางเพศละก็แย่กนั พอดี”
“อะไรกันคะ คุณเอาแต่ล้อเล่นเรือย พอดีพอร้ ายจักษ์ ไม่ได้ แต่งงานขึ .นมาจริงๆ คุณน่ะจะแย่โทษฐานทีไม่ช่วย อะไรสักอย่าง”
เปมทัตร้ องครวญทันใด “ถ้ าจักษ์ มนั ไม่มีเมียนีความผิดผมอีกเรอะ” ใบหน้ าของคนเป็ นสามีบึ .ง วราสินีทําเป็ นไม่ สนใจ ยกมือบีบจมูกสามี
“ก็ความผิดคุณไงคะ คุณเป็ นพีใหญ่ก็ต้องช่วยน้ องสิ”
เปมทัตทําตาเหลือก ถอดแว่นออกไว้ หน้ าโต๊ ะเครื องแป้งของภรรยา แล้ วหรี ตามองภรรยากอดอกคอยกะเกณฑ์ให้ ทําตามทีสัง
“โธ่ คุณ คุยกับเจ้ าคุณปู่ น่ะคุยง่ายเสียทีไหน รายนันลงได้ . ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ ผมก็เห็นใจเจ้ าจักษ์ มนั น่า แต่จกั ษ์ ควรจะเป็ นฝ่ ายขอเอง ไม่ใช่ให้ ผมไปคุยให้ เขาต้ องพิสจู น์ให้ เจ้ าคุณปู่ เห็นว่าเขมดีพอจะพามาเป็ นศรี สะใภ้ เล็กจริงๆ”
วราสินีทรุดนังบนเตียง มือก็ถือผ้ าเช็ดตัวรอสามีไปด้ วย แววตาเต็มไปด้ วยรอยครุ่นคิด “ก็แปลกนะคะทีเจ้ าคุณปู่ ไม่ชอบน้ องเขม ทังที . เธอก็สมกับจักษ์ ทกุ อย่าง”
เปมทัตถอดเสื .อเชิ .ตออกเหลือเพียงเสื .อกล้ าม ยักไหล่ “ผมจะไปรู้ใจเจ้ าคุณปู่ ได้ ไงกันล่ะ ถ้ าให้ ผมเดา ท่านอาจจะ มองเห็นอะไรทีซ่อนลึกๆ ในตัวของน้ องเขมก็เลยตีความว่าไม่เหมาะสมกับหลานรักก็ได้ ”
วราสินีเท้ าคาง ดวงตาวับวาว “คุณพูดเหมือนอิจฉาน้ องเลยนะคะ”
“ผมอิจฉาทีไหน นีพูดกันตามความจริงเลยนะ น้ องเขมอาจจะดีในสายตาคนอืนก็จริง แต่กบั เจ้ าคุณปู่ ท่านคงคิด ว่าผู้หญิงหัวสมัยใหม่อาจไม่เหมาะสมกับคนอย่างนายจักษ์ ก็ได้ เพราะชีวติ ทังสองคนก็ . เหมือนแม่เหล็กขัวเดี . ยวมีแต่ผลัก กัน อีกคนหนึงก็ชอบวิงเข้ าป่ าเหลือเกิน อีกคนก็ก้มหน้ าก้ มตารักษาโรค สงสัยกลัวแต่งไปหม้ อข้ าวยังไม่ทนั ดําก็เลิกรากัน ละมัง”. เปมทัตคาดเดา
วราสินีถอนใจยาวๆ “เจ้ าคุณปู่ ชอบสไตล์แม่บ้านแม่เรื อนสินะคะ”
“ใช่ แม่ผมก็เป็ นแม่บ้านแม่เรื อน คุณก็เป็ นแม่บ้านแม่เรื อน สงสัยปู่ คงจะชอบสะใภ้ แนวนี .ละมัง”. แววตาของ เปมทัตไม่ได้ ล้อเล่น
“คุณก็ อย่าพูดแบบนันสิ . คะ คนเราจะเหมือนกันหมดเป็ นไปได้ ไง สมัยนี .ผู้หญิงไม่ต้องอยูก่ บั เหย้ าเฝ้ ากับเรื อนกัน แล้ ว อีกอย่างฉันก็เห็นว่าเขมกับจักษ์ ก็เข้ ากันได้ ดีออก”
“สายตาทีเรามองอาจเป็ นแบบนันแต่ . คนแก่ทีผ่านการอาบนํ .าร้ อนมาอาจจะรู้ดีกว่าเราก็ได้ ”
“พูดเหมือนกับไม่ชอบน้ องเขมเลย เอาเถอะค่ะ รี บอาบนํ .าเถอะค่ะ นีก็ได้ เวลาตังโต๊ . ะแล้ ว ลงไปสายจะน่าเกลียด”
เปมทัตจึงรี บอาบนํ .า หลังแต่งตัวเสร็ จก็ไปรอทีห้ องรับประทานอาหารซึงจัดโต๊ ะไว้ หกตัว พันตรี ประจักษ์ กําลังนัง อ่านหนังสือพิมพ์อยู่ รอให้ สมาชิกของบ้ านมาครบ
“พ่อกับแม่ละ่ ” นายทหารหนุม่ ใหญ่เงยหน้ ามองพีชายกับพีสะใภ้ ซงทรุ ึ ดนังข้ างกัน
“ยังไม่ลงมาอีกเหรอ...พ่อกับแม่ไปไหนล่ะ” เปมทัตหันมาถามภรรยา
“ก็ยงั ไม่เห็นท่านไปไหนนีคะ เอ ยังไงกัน นีสมใจเธอเห็นคุณผู้หญิง คุณผู้ชายไหมจ๊ ะ”
สมใจแม่บ้านคนเก่าคนแก่ค้อมคํานับอย่างนอบน้ อม “วันนี .คุณผู้ชายคุณผู้หญิงก็ไม่ได้ ออกไปนีเจ้ าคะ”
“พ่อกับแม่อยูน่ จ้ี ะ ไปคุยกับเจ้ าคุณปู่ มาน่ะ เลยว่าจะลงมาพร้ อมกัน” คุณประณพเอ่ยระหว่างเดินมากับ คุณหญิงอนงค์ นาถซึงประคองเจ้ าคุณปู่ ซึงก็คือเจ้ าคุณปั ญจพลเดินตรงมายังโต๊ ะอาหาร
เจ้ าคุณปั จพลเป็ นคนรูปร่างใหญ่ ไว้ หนวดเขี .ยว ดวงตาติดแววกร้ าวแกร่ง ผมหงอกโพลน มือประคองไม้ ตะพด ก้ าวเข้ ามาในห้ องอาหารอย่างมันคงแม้ จะชราภาพมากแล้ ว สมแล้ วกับเป็ นอดีตทหาร
“ผมนึกว่าใครลักพาตัวไปซะแล้ ว” ลูกชายคนโตกล่าวก่อนส่งสัญญาณให้ สมใจยกสํารับออกมา เจ้ าคุณปู่ ปั ญจ พลเหลือบมองหลานรักด้ วยใบหน้ าบึ .งตึง
“ใครกล้ าเข้ ามาแหยมในบ้ านหลังนี .” เสียงเจ้ าคุณปู่ ดุกร้ าว เคาะไม้ ตะพดกับพื .นกระเบื .องมันปลาบ
“โธ่ คุณปู่ ครับ ผมแค่แซวเล่นแค่นนเอง ั . ใครจะกล้ าบุกมาละครับ”
“นันสิคะ” วราสินีเอ่ยเสริ มอย่างยิ .มๆ เจ้ าคุณปู่ นังนิง มองข้ ารับใช้ คนเก่าแก่ยกสํารับออกมา คุณหญิงอนงค์นาถ หันมองคนเป็ นพ่อสามี
“วันนี .หนูสงให้ ั สมใจเขาเตรี ยมนํ .าพริ กปลาทูกบั ผักลวกของโปรดให้ คณ ุ พ่อแล้ วนะคะ”
“เผ็ดหรื อปล่า” เจ้ าคุณปั ญจพลถาม
คุณหญิงอนงค์นาถยิ .มน้ อยๆ “ไม่เผ็ดค่ะ กินเผ็ดมากไม่ดีนะคะ”
เจ้ าคุณปั ญจพลทําหน้ าไม่พอใจทีถูกขัดใจ “ก็ฉนั ชอบของฉันแบบนี .มาตังแต่ . ไหนแต่ไรแล้ ว เธอจะให้ กินของจืดๆ หรื อ” เจ้ าคุณปู่ มองแกงจืดลูกรอก ไข่ทอดชะอม เคียงกับผักจัดสวยงามและนํ .าพริ กสองถ้ วยแยกเป็ นเผ็ดและไม่เผ็ด เจ้ า คุณปู่ ยกมือห้ ามสมใจไม่ให้ ตกั ข้ าวใส่จาน ข้ ารับใช้ เก่าแก่ทําหน้ าปั น. ยาก หันมองคุณหญิงอนงค์นาถอย่างขอความ ช่วยเหลือ ฝ่ ายคุณหญิงส่งสัญญาณให้ สลับถ้ วยนํ .าพริ กเผ็ดๆ กับถ้ วยไม่เผ็ดให้ กบั เจ้ าคุณปู่ แต่ทา่ นก็ยงั ไม่พอใจ
“ฉันอยากจะกินสะเดา ปลาทูทอดกับผัดหมูกรอบเผ็ดๆ แห้ งๆ”
พอได้ ยินคําสัง คุณประณพทีเป็ นคนไม่คอ่ ยพูดเหลือบมองคุณพ่อ “พ่อครับ เอาไว้ ตอนเช้ าจะให้ เด็กจัดให้ นะ ครับ”
เจ้ าคุณปู่ ก็เมินหน้ าหนี ทําเหมือนจะลุกขึ .นกลับห้ อง ร้ อนถึงสะใภ้ อย่างคุณหญิงอนงค์นาถต้ องไกล่เกลีย
“รอสักครู่นะคะคุณพ่อ เดีPยวจะให้ เด็กจัดมาให้ สมใจบอกแม่ครัวจัดมาให้ ทา่ นเร็ วๆ”
เจ้ าคุณปู่ เหลือบมองลูกและหลานทุกคนก่อนจะบ่นอย่างน้ อยใจ “ฉันมันเป็ นแค่ตาแก่สนิ ะ ถึงได้ ไม่มีคนสนใจจะ ฟั งอะไร จะทําอะไรก็เอาแต่ใจตัวเอง” สายตากร้ าวหยุดลงตรงหน้ าหลานรัก พันตรี ประจักษ์ สะดุ้ง แทบกินข้ าวไม่อร่อย ทีเดียว ทําได้ ตอนนี .ก็เพียงไม่ยอมสบตาดุๆ ของท่าน
“คุณพ่อคะ ใครไม่สนใจคุณพ่อกัน อย่าคิดมากสิคะ” คุณหญิงอนงค์นาถเอ่ย เจ้ าคุณปู่ กอดอก ทําตัวเป็ นตาแก่ หัวดื .อ ทําเอาลูกหลานได้ แต่ออ่ นใจ
รอประมาณสิบห้ านาทีสมใจก็เข้ ามาขัดจังหวะ นําอาหารทีเร่งมือทํามาตังโต๊ . ะ เจ้ าคุณปั ญจพลจึงสบายใจลงมือ ทานอาหารช่วงเวลาอันน่าอึดอัดหมดไปทันที พอรับประทานอิม พันตรี ประจักษ์ อาสาไปส่งเจ้ าคุณปู่ ทีเรื อนแยก
“ว่ายังไงน่ะเรา มีอะไร”
ดูเหมือนว่าเจ้ าคุณปั ญจพลจะรู้วา่ หลานรักต้ องการอะไร พันตรี ประจักษ์ ประคองคุณปู่ อย่างเกร็ งๆ เจ้ าคุณปู่ ทรุด นังยังเก้ าอี .โยกในห้ องนอน ซึงติดกับตู้ไม้ บนโต๊ ะนันตั . งด้ . วยกรอบรูปของภรรยาทีเสียชีวติ ไปนานแล้ ว
“ผมอยากพูดเรื องของเขมครับ ทําไมเจ้ าคุณปู่ ถึงไม่ชอบเธอ” หลานชายคนโปรดถามตรงๆ เมือทรุดนังพับเพียบ เก็บขาเรี ยบร้ อยข้ างๆ ท่าน
เจ้ าคุณปั ญจพลทําหน้ าบึ .ง “ยังไม่ร้ ูอีกหรื อ ไม่สมเลยทีปู่ รักแกกว่าใครๆ”
พันตรี ประจักษ์ ก้มหน้ าลง ใบหน้ าจ๋อยสนิท เดาใจเจ้ าคุณปู่ ไม่ออกจริ งๆ “ผมเดาใจไม่ถกู ครับ จนใจจะนึกเหตุผล จริ งๆ ว่าทําไมเจ้ าคุณปู่ ไม่ชอบเขมตรงไหน เธอก็ออกจะเป็ นผู้หญิงทีดี หน้ าทีการงานมันคง ชาติตระกูลก็ดี เธอไม่ใช่ผ้ หู ญิง ไม่ดีอะไรเลยนะครับ” หลานคนโปรดถามอย่างข้ องใจ
เจ้ าคุณปู่ ทําเหมือนครุ่นคิดบางอย่างอยูใ่ นใจ ดวงตาของท่านก็เหมือนกับระลึกถึงใครอยู่
“การแต่งงานก็เหมือนกับการผูกมัดชีวิต เรามีโอกาสเลือก ‘คูช่ ีวติ ’ ได้ ครัง. เดียว” ท่านเน้ นคําว่า ‘คูช่ ีวิต’ เป็ นพิเศษ “ปู่ แค่กลัวว่าหลานจะคบกันไม่ยดื ผู้หญิงอย่างหนูเขมเป็ นผู้หญิงหัวสมัยใหม่ ชอบแต่งกับงานมากกว่า ไอ้ เราน่ะตัดสินใจดี แล้ วหรื อว่าจะปลูกต้ นรักยืนยงกับเขา” เจ้ าคุณปู่ ถาม
ผู้พนั ประจักษ์ ทําหน้ าหงิก มองคนเป็ นปู่ อย่างอ่อนอกอ่อนใจ “ผมรักเธอจากใจจริง ผมรับรองว่าเขมเป็ นผู้หญิงที ดี เข้ ากันได้ อย่างแน่นอน ทีสําคัญผมเลือกเธอเป็ นแม่ของลูก” คนเป็ นหลานเอ่ย ตาก็เหลือบมองคุณปู่ ทีทําหน้ าบึ .งตึง ไม่ได้ แสดงอาการยอมรับหรื อปฏิเสธ พันตรี ประจักษ์ ก็จนใจ
“แกกลับไปพักผ่อนเถอะ” เจ้ าคุณปั ญจพลตัดบทหลานรัก
คนเป็ นหลานลุกขึ .น ไม่กล้ ากวนใจต่อ พันตรี ประจักษ์ ก้มกราบ สังเกตว่าสายตาของคุณปู่ จับจ้ องยังรูปของภรรยา ขณะทีท่านลุกขึ .น ร่างแก่ชราเซไปชนกรอบรูปของภรรยาหล่นลงมา พันตรี ประจักษ์ ชะงักฝี เท้ า มองเจ้ าคุณปู่ ทรุดนังอย่าง ลําบากเพราะเจ็บหัวเข่า คนเป็ นหลานจะเข้ าไปช่วยเหลือกลับได้ ยินเสียงห้ ามปรามเสียงกร้ าว
“ปู่ ทําเองได้ ”
พันตรี ประจักษ์ มองเจ้ าคุณปู่ แล้ วก็เห็นว่าด้ านหลังกรอบรูปนันยั . งมีรูปเก่ากรอบเหลืองอีกใบซ่อนอยู่ เจ้ าคุณปั ญจ พลรี บฉวยรูปทีถูกซ่อนขึ .นคล้ ายไม่อยากให้ เขาเห็น จนคนเป็ นหลานแปลกใจ ไฉนคุณปู่ ถึงดูเร่งร้ อนเก็บนัก
“ไม่เป็ นไรนะครับ เดีPยวผมมาเก็บกวาดเศษกระจกให้ ” ชายหนุม่ ไปหยิบไม้ กวาดกับทีตักเศษผงกวาดเศษกระจก
เจ้ าคุณปั ญจพลทรุดนัง ท่าทีออ่ นล้ าขึ .นมาทันทีทนั ใด “ขอบใจ พอแล้ ว ไปพักเถอะ”
สายตาของท่านจับจ้ องรูปภรรยาอย่างเพ่งพิศ คนเป็ นหลานยังกังวล แต่เจ้ าคุณปั ญจพลโบกมือไล่ ทําให้ ต้องรี บ ออกไปตามคําสังของท่าน
พันตรี ประจักษ์ แหงนหน้ ามองท้ องฟ้ าก่อนจะบอกกับพระกามเทพว่าช่างไม่เห็นใจตนซะบ้ างเลย เขามีแฟนน่ารัก จนรี บอยากแต่งผลิตลูกเร็ วๆ พระกามเทพน่าจะมอบหนทางรักหอมหวานมาให้ แท้ ๆ เชียว! . .
เจ้ าคุณปู่ ปั ญจพลลูบรูปถ่ายของสตรี นางหนึง นํ .าตาหยดลงบนรูปภาพเก่าจนเหลืองกรอบ ดวงตาฉายความ คิดถึงผู้หญิงสองคนในช่วงเวลาทีผันผ่าน
...หนึงคือรักแรกปั กใจ... ...และสองคือคูช่ ีวติ ร่วมทุกข์ร่วมสุข...
ใบหน้ าชราภาพเต็มไปด้ วยความโหยหาอดีต...ความรวดร้ าวทิมแทงลึก ต้ นรักทีท่านปลูกไว้ กบั รักแรกฝั งใจถูก ท่านถอนโค่นกับมือคูน่ ี .
...‘ถ้าฉันย้อนอดีตไปได้ ฉันจะไถ่โทษหล่อนให้สมกับความผิดทีฉ$ นั ก่อไว้ให้กบั หล่อน’...
เจ้ าคุณปั ญจพลมองใบหน้ าประดับรอยยิ .มของผู้หญิงบนภาพ หล่อนไม่มีโอกาสได้ รับความสุขเสียด้ วยซํ .า เป็ น เพราะตนไม่เข้ มแข็งพอทีจะปกป้องความรักครัง. แรกไว้ ได้ ถึงสูญไปพร้ อมหัวใจทีแหลกลาญ . . . พันตรี ประจักษ์ กลับไปยังเรื อนใหญ่ คําพูดของเจ้ าคุณปู่ ทําเอาเขาต้ องคิดหนัก...เขารักเขมิกาจากใจจริ ง อยากให้ เธอมีความสุข เป็ นส่วนหนึงของครอบครัวเขา ทําไมเจ้ าคุณปู่ ต้ องคิดว่าเธอเป็ นผู้หญิงทีเลือกงานมาเป็ นอันดับหนึงนะ จะ ให้ เธอเป็ นเหมือนพีสะใภ้ นนหรื ั อ พันตรี หนุม่ คิดอย่างไม่เข้ าใจ คนเราเหมือนกันได้ ทีไหน นายทหารหนุม่ ใหญ่ถอนใจขณะ เดินขึ .นเรื อนใหญ่ก็เห็นคนเป็ นพ่อกําลังอ่านหนังสือพิมพ์อยูก่ ็แวะไปหา
“ไปส่งคุณปู่ เรี ยบร้ อยแล้ วรึ” คุณประณพถาม
คนเป็ นลูกนังพับเพียบข้ างๆ “ครับ”
สายตาของอดีตคณบดีมหาวิทยาลัยมองลูกชายทียึดอาชีพทหารตามปู่ อย่างเอ็นดู
“นีคงจะไปคุยเรื องหนูเขมด้ วยสินะ” ท่านเดาหลังเห็นอาการนิงขรึมของลูกชายคนเล็ก
พันตรี ประจักษ์ ผงกศีรษะ สีหน้ าเหียวแห้ ง “ผมไม่เข้ าใจเลยครับว่าทําไมเจ้ าคุณปู่ ถึงไม่ชอบเขม ผมอุตส่าห์บอก ข้ อดีของเธอไปหมดแล้ วแท้ ๆ พ่อคิดว่าไงครับ”
คุณประณพวางหนังสือพิมพ์ลง “คนเราไม่เหมือนกันจะให้ ถกู ใจไปหมดคงเป็ นไปไม่ได้ รอให้ คณ ุ ปู่ ใจเย็นกว่านี . เถอะ แล้ วค่อยไปพูดใหม่ ดึงดันตอนนี .ก็ไม่มีประโยชน์”
“แต่ตอนไหนละครับ ผมมองไม่เห็นหนทางจริงๆ ผมรักเขมนะ อยากให้ เธอมาเป็ นหนึงในครอบครัวเรานะครับ” คุณประณพมองท่าทีร้อนรนใจก็พอจะเห็นใจลูกชายทีอยากมีเมียเต็มทน
“พ่อจะพูดให้ ก็แล้ วกัน แต่จะสําเร็จไหมก็ต้องคอยดูกนั อีกเรื อง”
“ขอบคุณครับ” พันตรี ประจักษ์ ก้มกราบคนเป็ นพ่ออย่างสบายใจทีมีคนสนับสนุนความรัก ก่อนจะไปพักผ่อนเพือ เตรี ยมทํางานตอนเช้ า . . .
รุ่งเช้ าพันตรี ประจักษ์ รีบแต่งตัวออกไปทํางานแต่เช้ า ชายหนุม่ หยิบกุญแจรถ ขณะก้ าวขึ .นรถก็ร้ ูสกึ ตาขวาขยิบ ยิบๆ แต่ก็ไม่ได้ ใส่ใจอะไร หนุม่ ใหญ่ติดกุญแจรถ แต่รถดันสตาร์ ทไม่ติด เขาหัวเสีย แต่จะยืมรถพีชายมาใช้ ก็ไม่ได้ เพราะ พีชายต้ องไปมหาวิทยาลัย รถสํารองก็เอาไปล้ างหมด พันตรี ประจักษ์ จงึ หยิบกระเป๋ าหนังสีดํา ตัดสินใจใช้ บริ การรถเมล์ไป ลงยังหน้ าห้ างหนึงเพือต่อรถไปทีกรม
เวลารถติดมากๆ ใบหน้ าคร้ ามคมจะบึ .งตึง สายตาดุจนหลายคนรีบหลบตาเป็ นแถวๆ นายทหารหนุม่ ใหญ่ไม่ร้ ู เลยว่าคนอืนมองอย่างกลัวเกรงไม่กล้ ามองใบหน้ าทีมีรอยแผล ถ้ าไม่ติดว่าใส่ชดุ ทหาร ทุกคนก็คิดไปในทิศทางเดียวกันว่า เป็ นโจร
พอลงจากรถทีแน่นเป็ นปลากระป๋ องได้ ใบหน้ าเหมือนโจรห้ าร้ อยทีบึ .งตึงจนไม่นา่ มองก็เดินย้ อนกลับไปขึ .น สะพานลอยและก็ได้ เห็นเด็กวัยรุ่นร่างผอมเดินนําหน้ า ฟั งเพลงสบายใจเฉิบ อารมณ์รีบร้ อนกลัวว่าจะสายจึงเดินเร็ วๆ หมายจะตัดหน้ า แต่ทว่า... . . . เช้ าตรู่ ลาภินเก็บกระเป๋ าสะพายเตรี ยมไปเรี ยนพิเศษ เพราะบางวิชาเขาตามเพือนไม่ทนั เนืองจากไปแลกเปลียน ทีญีปุ่ นหนึงปี เขาไม่เข้ าใจระบบการศึกษาไทยสักนิดว่าทําไมต้ องเน้ นหนักวิชาการหนักหนา
เด็กหนุม่ ถอนใจเพราะรู้สกึ ขี .เกียจอย่างบอกไม่ถกู ถ้ าเขาไม่ได้ เบือการอยูบ่ ้ านเฉยๆ รับรองว่าจะไม่ออกมาเรี ยน พิเศษเลย เด็กหนุม่ มองออกไปด้ านนอก อากาศก็ไม่คอ่ ยดีเพราะฝนทําท่าว่าจะตก เด็กหนุม่ จึงหยิบร่มติดกระเป๋ าไปด้ วย เมือลงจากห้ องนอนของตัวเองก็เห็นพงษ์ พัฒน์ ผ้ เู ป็ นพ่อกับคุณสิรินนังทานข้ าวเช้ ากันอยูส่ องคน
“อ้ าว จะออกไปแล้ วหรื อภิศ มานังทานข้ าวก่อนสิจ๊ะ” สิรินเรี ยกให้ ลกู ชายมาร่วมโต๊ ะ
“พีภน พีนํ .าตาลกับพีนินไปไหนครับ ไม่เห็นกินข้ าว” ลาภินถามถึงพีชาย พีสะใภ้ และพีสาว
“สามคนนันรี . บออกไปดูร้านตังแต่ . ตอนเช้ าแล้ ว” คุณพงษ์ พฒ ั น์บอก
ลาภินไม่พดู ว่าอะไร เขาทรุดนังรอให้ สาวใช้ นาํ อาหารเช้ ามาตังโต๊ . ะ วันนี .เป็ นอาหารฝรังประกอบด้ วย แฮม ไข่ขาว ไส้ กรอกและขนมปั งเกรี ยมพอดี ยังมีซุปครี มหอยลายให้ รับประทานอีก
“นึกยังไงครับวันนี .ถึงได้ กินเบรกฟาสต์ แล้ วคุณปู่ ไปไหนครับ” ลูกชายถาม เพราะปกติปพงศกรจะร่ ู่ วมรับประทาน อาหารเช้ าด้ วยเสมอ และอาหารเช้ ามักจะเป็ นข้ าวต้ มให้ คณ ุ ปู่ ได้ กินง่าย
“วันนี .คุณปู่ ไปทําบุญให้ ยาน้ อยแพรนวลน่ะจ้ ะ” คุณสิรินบอก
ลาภินฟั งเงียบๆ มือก็หยิบขนมปั งมาทาแยมส้ ม ทีเขารู้ก็คือย่าน้ อยตายตังแต่ . ยงั สาวๆ และมีแต่รูปและรูปวาดทีปู่ พงศกรจ้ างช่างวาดเพือประดับในห้ องของท่าน ซึงลาภินมักจ้ องอย่างพิศวงเสมอเวลาไปฉะอ้ อนขอเงิน
ย่าน้ อยเป็ นคนสวยคนหนึงทีเดียว ท่านมีโครงหน้ ารูปไข่ ผมยาวประบ่า ตาก็หวานเหมือนนํ .าผึ .ง ปากได้ รูปเป็ น กระจับ ทีสําคัญท่านเหมือนเขาเปี[ ยบ ผิดแต่วา่ เขาเป็ นผู้ชาย ปู่ พงศกรถึงเอ็นดูเขามาก ญาติผ้ ใู หญ่หลายถึงกับเคยพูดออก ปากว่า ลินินหน้ าเหมือนแม่ ลภนเหมือนพ่อ แต่เขาไพล่ไปเหมือนย่าน้ อย เขาสงสัยว่าย่าน้ อยตายเพราะอะไรแต่ไม่เคยออก ปากถามสักที
“คุณปู่ ไปคนเดียวหรื อครับ”
“เปล่าจ้ ะ ให้ คนขับรถไปส่ง ลูกมีอะไรหรื อเปล่าจ๊ ะ”
“ไม่ครับ ไม่มีอะไร แค่สงสัย”
คุณพงษ์ พฒ ั น์เหลือบมองนาฬกิ าก่อนหยิบชุดสูทขึ .น “จะให้ พอ่ ไปส่งไหมหรื อจะไปเอง”
ลาภินเงยหน้ าขึ .น วางมีดกับส้ อมลง ส่ายศีรษะปฏิเสธ “ผมไปเองดีกว่าครับ พ่อไปเถอะครับ โรงเรียนพิเศษก็อยู่ ใกล้ ๆ แค่นี .เอง”
“แล้ วกลับมากีโมงล่ะ”
“ก็ราวๆ สองทุม่ ครับ เวลาปกติ ทําไมหรื อครับ”
คนเป็ นพ่อจ้ องหน้ าลูกชายก่อนสายศีรษะ ลาภินแปลกใจแต่เขาก็ไม่เก็บมาคิดอะไรมาก พอรับประทานข้ าวเช้ า เสร็ จเขาก็ยกมือไหว้ พอ่ แม่แล้ วออกเดินทางไปโรงเรี ยนพิเศษ
“เมือกี .คุณจ้ องลูกแปลกๆ นะคะ” คนเป็ นภรรยาถาม มองสามีทียังไม่ออกไปทํางานเสียที
พงษ์ พฒ ั น์มองภรรยาก่อนเอ่ยอย่างไม่แน่ใจ “เปล่า ไม่มีอะไร ก็แค่ร้ ูสกึ ว่าหน้ าของภิศหมองๆ ไปหน่อย นอนไม่ พอหรื อเปล่านะ”
สิรินนิวหน้ า ทําหน้ าไม่สบายใจก่อนยกมือแตะแขนของสามี “เมือคืนฉันก็ฝันไม่ดี ฝั นถึงย่าน้ อยมายืนชี .หน้ าบอก ว่าลูกหลานจะฉิบหาย ฝั นแปลก ฉันตืนขึ .นมายังคิดอยูว่ า่ เหมือนจริ งเหลือเกิน”
พงษ์ พฒ ั น์เหลือบมองไปรอบๆ ก่อนจุ๊ปาก “คุณอย่าพูดเรืองนีไปเชี . ยว”
ภรรยาทําหน้ าแปลกใจ “ทําไมคะ หรื อว่าคุณก็ฝันเหมือนกับฉัน”
ฝ่ ายสามีสา่ ยศีรษะ กระซิบกับภรรยาเหมือนกลัวว่าใครจะได้ ยิน “ผมได้ ยินเรื องคุณพ่อพูดถึงคําสาปของย่าน้ อย ไม่ร้ ูวา่ จริงเท็จอย่างไร แกว่าลูกหลานรุ่นทีสองจะได้ รับความฉิบหายวายวอด ไอ้ ผมก็ไม่ร้ ูวา่ เกิดเหตุอะไรขึ .น คุณพ่อก็ไม่พดู ถึงอีก ตอนนี .ก็ยงั เห็นสุขสบายกันดี ผมก็ลมื ๆ ไปจนคุณมาทักนีล่ะ ทําเอาผมกลัวๆ”
สิรินถอนใจ “อาจจะไม่มีอะไรก็ได้ คะ่ เราคงคิดมาก ห่วงลูกภิศมากไป”
พงษ์ พฒ ั น์กอดอก ถอนใจยาวๆ “อืม นันน่ะสิ ผมคงห่วงภิศมากไปละมัง. นีก็เด็กไม่ร้ ูจกั โต ยัยนินก็ให้ ท้ายน้ อง เหลือเกิน” คนเป็ นสามีเอ่ยบ่นลูกๆ ก่อนถอนใจ “ผมไปทํางานก่อนนะคุณ”
ภรรยาส่งสามีไปทํางาน เธอกลับเข้ ามานังคิดถึงฝั นอย่างวิตก . . . ลาภินไปเรี ยนพิเศษโดยขึ .นรถโดยสารไปเอง ถึงบ้ านจะมีฐานะรํ ารวย มีคนขับรถแต่เขาก็ชอบทีจะทําอะไรด้ วย ตัวเองมากกว่า ส่วนหนึงก็ตดิ นิสยั ตอนไปเป็ นนักเรียนแลกเปลียนมาด้ วย เด็กหนุม่ หยิบไอพอดทีพีสาวซื .อให้ เสียบหูฟังนัง ฟั งเพลงบนรถเมล์ สายตาคูใ่ สมองออกไปนอกหน้ าต่าง ถึงตอนเช้ ารถจะติดทําให้ เสียอารมณ์ แต่เขาก็ชอบทีจะเห็นความ วุน่ วายเหมือนตัวเองอยูใ่ นละครฉากหนึง
เมือรถมาถึงหน้ าห้ างทีเขาต้ องต่อรถไปโรงเรี ยนสอนพิเศษ เด็กหนุม่ ก็ลงจากรถ เดินสบายๆ ข้ ามสะพานลอย เขา คงออกเช้ าไปหน่อยถึงไม่มีคนเดิน เด็กหนุม่ ผิวปากตามเพลง ก่อนชะงักเมือรู้สกึ ว่ามีคนเดินตามหลัง...
ลาภินหวนนึกถึงตอนเรี ยนทีญีปุ่ นก็เกิดเหตุการณ์คล้ ายๆ กัน ตอนนันเขาเดิ . นกลับบ้ านโฮสต์อยูด่ ีๆ ก็มีลงุ โรคจิต โผล่มาจากด้ านหลัง เปิ ดของสงวนให้ ดู ดีหน่อยทีใกล้ บ้านพัก เขาจึงรอดตัวมาได้ เด็กหนุม่ กังวลเล็กๆ แต่ก็ยงั คิดในแง่ดวี า่ ไม่มีอะไร แต่ทําไมคนเดินตามถึงไม่ยอมตัดหน้ าเขาไปล่ะ หรื อว่าพวกจ้ องกระชากกระเป๋ า!
มือเล็กกระชับกระเป๋ าทีเต็มไปด้ วยเอกสารการเรียน เขาไม่ได้ มีเงินติดกระเป๋ าอะไรมากมาย ของมีคา่ ทีสุดก็คือไอ พอดแต่มนั คงเห็นว่ากระเป๋ าเขาเป็ นของยีห้ อแพงระยับถึงรอจ้ องให้ เขาเผลอ เขาเกรงว่าคนทีเดินตามเขาจะหาจังหวะ กระชากกระเป๋ าจึงแนบกระเป๋ าไว้ กบั ตัวแน่น ด้ วยอารมณ์กลัวจัด เขาจึงรี บเดินลงบันไดสะพานลอยแคบๆ อีกสองขันจะถึ . ง พื .นถนน ร่างนันก็ . คล้ ายจะเดินตัดหน้ าเขา ลาภินจึงตัดสินใจหมุนไปเผชิญหน้ า จึงชนกับร่างใหญ่เข้ าอย่างจังจนสะดุดเกือบ ล้ มโครมหน้ าทิม ดีหน่อยทีคนทีชนเขายึดมือเขาไว้ ทนั จึงทรงตัวไว้ ได้
“เจ็บไหม” เสียงทุ้มห้ าวถาม มือหนาดึงข้ อมือแน่น
ลาภินไม่กล้ าสะบัดข้ อแขน มือหนายึดเขาไว้ เหมือนคีมเหล็ก เขาคิดอย่างละอายว่าตัวเองจินตนาการสูงหรื อเป็ น โรคขี .ระแวง สายตาจึงจับทีชุดสีเขียวขี .ม้ า ไม่กล้ าเงยหน้ ามองคนช่วย
ดวงตาคมดุจ้องใบหน้ าขาวเผือด ริ มฝี ปากสีชมพูเม้ มแน่นเขม็ง ลาภินเริ มเจ็บข้ อมือจึงเงยหน้ ามองคนทีช่วยยึด แขนเขาไว้ เมือตาต่อตาสานสบ เด็กหนุม่ ก็ค้ นุ ดวงหน้ าทีมีรอยแผลเป็ น ตากร้ าวเหมือนตาเสือคล้ ายเคยพบทีไหนมาก่อน เมือไล่ความทรงจําย้ อนกลับไป ลาภินต้ องประหลาดใจเป็ นล้ นพ้ นทีเห็นโจรกลายเป็ นทหารไปซะได้ ยังไม่ทนั ได้ พดู ตอบโต้ อาการเจ็บแปลบทีข้ อมือมีมากกว่าจึงเอ่ยปาก
"ขอบคุณคุณลุงทีมีนํ .าใจช่วย แต่รบกวนปล่อยมือได้ ไหมครับ ผมเจ็บ!"
พันตรี ประจักษ์ ร้ ูสกึ ตัวจึงปล่อยมือออกอย่างเก้ อๆ จ้ องเด็กหนุม่ ทีกําลังถอดหูฟังออก ลาภินจําอีกฝ่ ายได้ เพราะ เคยช่วยไม่ให้ ล้มในร้ านอาหารญีปุ่ นแต่อีกฝ่ ายกลับจําเขาไม่ได้ มือเล็กก็ลบู แขนทีเป็ นรอยแดง
“ฉันขอโทษ สะดุดไปแบบนัน. ขาแพลงไหมนัน” หนุม่ ใหญ่ถามเหมือนลูกถามหลาน
ลาภินกํากระเป๋ าสะพายข้ างแน่น ผงกศีรษะตอบ “ครับ ไม่เจ็บ...” ต่อให้ เจ็บเขาก็ไม่บอกคนแปลกหน้ าแถมหน้ า แปลกหรอก
พันตรี ประจักษ์ เห็นว่าไม่เกิดการบาดเจ็บก็ทําท่าว่าจะเดินหนี แต่ก็หยุดตัวเองไว้ อดทีจะหันบอกไม่ได้ “เวลา เดินน่ะ อย่าฟั งเพลงดีกว่า เกิดอะไรขึ .นจะได้ ร้ ูตวั ”
แต่ไม่ร้ ูวา่ เด็กหนุม่ จะฟั งหรื อไม่ เพราะเด็กสมัยนี .ไม่ยอมฟั งผู้ใหญ่สกั เท่าไร
ลาภินหน้ ามุย่ “ครับ ขอบคุณทีคุณลุงเตือน” เขาน้ อมรับ เพราะตัวเองก็ผิดจริ งๆ ทีฟั งเพลงไม่ได้ สนใจรอบข้ าง และอันตรายทีเกิดขึ .น หากชายผู้นี .เป็ นโจรจริ งๆ ตัวเองก็คงจะได้ รับอันตราย เด็กหนุม่ ก้ าวเท้ าก็ร้ ูสกึ เจ็บแปลบทีข้ อเท้ าแต่ก็ กัดฟั นเดินกะเผลกต่อ
“ไหวหรื อเปล่า” เสียงห้ าวถาม ใบหน้ าเหมือนโจรห้ าร้ อยมีรอยกังวล
ลาภินโบกมือปฏิเสธ “ผมสบายดีครับ ไม่ต้องห่วงผม” เดินไปได้ แค่ก้าวเดียว เขาก็ร้ ูสกึ ตัวลอยเพราะถูกหิ .วปี ก ด้ วยมือแข็งแกร่ง
“ฉันไม่ได้ จะทํามิดีมิร้ายหรอกน่า” เสียงห้ วนห้ าวบอก
เด็กหนุม่ ไม่ร้ ูสกึ กลัวอย่างทีคิด รู้สกึ ปลอดภัยเมือวงแขนแกร่งคอยประคอง “ผมขอบคุณคุณลุงอีกครัง. นะครับ ผม ไม่เป็ นอะไรแล้ ว อีกสักแป๊ ปคงหายเจ็บ” ลาภินยกมือไหว้ ขอบคุณ แต่พนั ตรี ประจักษ์ ยกมือห้ าม
“จะพาไปนังรอทีป้ายรถเมล์นะ่ ไม่ต้องเกรงใจหรอก”
“เอ่อ ขอบคุณครับทีช่วยดูแลผม แต่...แค่นี .ก็พอแล้ ว ผมเกรงใจ ไม่เจ็บแล้ ว” ร่างเล็กขืนตัวไว้ ซงหนุ ึ ม่ ใหญ่ก็ไม่ได้ ว่าอะไร
“ถ้ าไม่เป็ นไรแล้ วก็ดี ระวังตัวด้ วยล่ะ”
นันเป็ นคําพูดทีลาภินได้ ฟังก่อนหนุม่ ใหญ่ในชุดทหารเดินอย่างเร่งรี บขึ .นรถเมล์ทีจอดเทียบป้ายพอดิบพอดี
-----------------TBC-----------------------บทที 3 ความบังเอิญครัง0 ที สามคือเรื องของพรหมลิขติ
หลังเลิกเรี ยนพิเศษ ลาภินโทรศัพท์หาพีสาวเพือบอกให้ แวะมารับเพราะข้ อเท้ าทีสะดุดบันไดสะพานลอยเมือเช้ า เริ มเจ็บขึ .นมานิดๆ แต่เขาก็ได้ รับข่าวร้ ายว่าพีลินินยังยุง่ กับคอลเลกชันเสื .อแบบใหม่ จะมารับได้ ตอนประมาณสามทุม่ ซึง ยังเหลือเวลาอีกชัวโมงกว่าๆ ลาภินยังไม่อยากกลับบ้ านแม้ จะเจ็บเท้ าอยูบ่ ้ าง เพราะเมือตอนบ่ายเพือนๆ ช่วยไปเดิน ห้ างสรรพสินค้ าด้ วยกันก่อน เด็กหนุม่ จึงถือโอกาสติดตามเพือนๆ ในกลุม่ ก๊ วนเรี ยนพิเศษไปทีห้ างสรรพสินค้ าเพือหาอะไร รับประทานและสังสรรค์คยุ กัน
“ไปกินไก่ทอดกันไหม หรื อว่าจะกินไอศกรี มกันดี” ลาภินถามความคิดเห็นของเพือน
ซอนย่าเพือนหญิงลูกครึงอังกฤษมองลาภินอย่างเป็ นห่วง พวกเธอรู้เรื องทีเกิดขึ .นเมือเช้ าตอนทีลภินบอกว่าเริ ม เจ็บข้ อเท้ า “เท้ านายไหวเหรอ ทําไมไม่ให้ พีมารับล่ะ”
ลาภินถอนใจเฮือก “ก็โทรบอกแล้ ว พีสะใภ้ กบั พีชายติดธุระ ส่วนพีสาวกว่าจะมารับได้ ก็สามทุม่ ”
“อ้ าว แล้ วพ่อกับแม่ละ่ ไม่บอกให้ สง่ คนมารับ” เชนเพือนผู้ชายแสนเท่ในกลุม่ ถาม
“เอ่อ ไม่อยากกวนใจท่านสักเท่าไร อีกอย่างก็อยากเทียวด้ วย สรุปพวกนายตกลงจะกินอะไร” ลาภินตัดบทพลาง กวาดตามองทุกคนซึงกําลังคุยกันอยูว่ า่ จะเอาอย่างไร
“เอาไอศกรี มดีกว่า เดีPยวก็กลับไปกินข้ าวทีบ้ านแล้ ว แต่เราอยูก่ บั นายคําขนาดนันไม่ . ไหวนะ นายอยูค่ นเดียวได้ ใช่ ไหม เจ็บขาหนักขึ .นมาไม่มีใครแบกนา”
ลาภินหัวเราะอย่างเห็นขัน “ได้ สิ ไม่เห็นเป็ นไรเลย เราอยูค่ นเดียวได้ นา่ ข้ อเท้ าก็แค่เจ็บนิดเดียว ไม่ได้ ขาขาดสัก หน่อย”
รอยยิ .มของลาภินทําเพือนๆ คลายใจ อีกอย่างเขาก็เป็ นคนทีดูแลตัวเองได้ เพือนๆ จึงไม่หว่ ง
“ว่าแต่เรื องทีนายเล่ามาเมือเช้ าน่ะ น่าตืนเต้ นนะ นายโชคดีจริงๆ ภิศทีเจอกับคนดีๆ ต่อให้ หน้ าเหมือนโจรห้ าร้ อย ก็เถอะ” ซอนย่าเอ่ย
ลาภินยิ .มเมือนึกถึงคุณลุงใจดีทเขาบั ี งเอิญได้ พบเป็ นครัง. ทีสอง “ก็นนน่ ั ะสิ ทีแรกนะ ก็นกึ ว่าคงจะถูกโจรจี .เอาซะ แล้ ว ถ้ าโดนจี .จริ งๆ ก็ไม่เสียดายอะไรหรอก เพราะมันคงได้ ไปแต่ชีทเรี ยนกับไอพอดเครื องเดียว” ลาภินยังไม่ลมื ความรู้สกึ หวันกลัวในตอนเช้ า
“ระวังไว้ หน่อยก็ดีนะ ช่วงนี .มิจฉาชีพเยอะ ถึงเราจะไม่มีเงิน โทรศัพท์ราคาแพงๆ พวกมันก็ต้องการ” หนูนาเพือน หญิงร่างท้ วมเอ่ยด้ วยเสียงกังวล
“โธ่ อย่าพูดแบบนี .สิหนูนา เดีPยวเราก็ไม่กล้ าออกไปไหนเองคนเดียวหรอก” ซอนย่าเอ่ยพลางเหลียวมองไปรอบๆ อย่างระแวงหวาด เด็กสาวเป็ นคุณหนูลกู ท่านทูต จึงถูกเลี .ยงมาบอบบางราวกับไข่ในหิน
หนูนาทําปากยืนใส่เพือนเพราะทําเป็ นกลัวเกินกว่าเหตุ “อย่างเธอจะต้ องไปกลัวอาไร้ มีคนรถรับส่งทู้กวัน” ใบหน้ าของซอนย่าบึ .งตึงหลังถูกแซว “ฉันกลัวไม่ได้ รึไง สมัยนี .ภัยสังคมเยอะจะตาย เธอไม่กลัวเพราะว่าเธอ ...” ซอนย่าไม่พดู ต่อ หนูนาหันมองอย่างสงสัย
“เพราะว่าฉันมีอะไร...”
“เป็ นตุม่ ไง แค่เอาร่างกายเธอชนกับโจร มันก็ไม่กล้ าแล้ ว”
หนูนาทําหน้ าโกรธทีถูกล้ อปม “ยัยฝรังขี .นก!”
ทังสองทํ . าท่าว่าจะทะเลาะกันใหญ่โต เชนเข้ ามาห้ ามทังคู . ก่ ่อน
“พอเลย อยูด่ ้ วยกันไม่ได้ เลยนะคูน่ ี . หนูนาก็แค่หยอกเล่น อย่าโกรธเลยนะ ซอนย่าด้ วย อย่าพูดกับเพือนแบบนัน. สิ”
สองสาวนิวหน้ าแต่ก็ยอมหยุด ไม่ยอมพูดกัน ลาภินมองอย่างเห็นใจ
“ใจเย็นๆ กันสิ เราเป็ นเพือนกันมาแต่ไหนแต่ไร ให้ อภัยกันไปเถอะ เดีPยวจะกินไอศกรี มไม่อร่อยนะ” เด็กหนุม่ ว่า เสียงอ่อน ซอนย่าหันมองหนูนาด้ วยสายตารู้สกึ ผิด
“ฉันขอโทษทีพูดแบบนันกั . บเธอ” หนูนานิงเพือนยอมขอโทษเธอก็ขอโทษตอบ
“ฉันก็ขอโทษเหมือนกัน”
บรรยากาศทีมึนตึงก็เริ มคลีคลายหลังสองสาวยอมคืนดีกนั บรรยากาศสนุกสนานก็กลับมาอีกครัง. หนึง . . . ผู้พนั ประจักษ์ เข้ าไปในกรมสรรพาวุธซึงตนสังกัดประจําหลังกลับมาจากการประจําการ เขาไม่คอ่ ยชอบงาน เอกสารเท่าไร หน้ าทีเขาคือทําเรืองเบิกอาวุธ ดูแลการจัดซื .อจัดจ้ าง บางครัง. ก็ช่วยวางแผนเกียวกับกลยุทธ์ วันๆ นังแต่ทํา เอกสารแล้ วอดทีจะคิดถึงการประจําทีชายแดนไม่ได้ ภาพของป่ าเขียวขจี แนวรบทีคุกรุ่น การเดินทางลาดตระเวนทีต้ อง ระมัดระวังทุกฝี เท้ า...และการปะทะกับพวกค้ ายาเสพติด เวียนเข้ ามาในความทรงจํา ยิงพักหลังทีเขามีปัญหากับเขมก็ยงิ นึกถึงไม่หยุด จนบางครัง. อยากทําเรื องย้ ายกลับไป
“เป็ นอะไรวะ เห็นทําหน้ าเหม่อเหมือนถ่ายเอ็มวีเพลงโศก” พันตรียุทธนาผู้เป็ นเพือนสนิท อดีตหัวหน้ าชุดครูฝึก แต่ได้ ย้ายมาประจําการกรมสรรพาวุธด้ วยกันทรุดนังใกล้ ๆ จ้ องใบหน้ าทีเหมือนคนอมทุกข์
ผู้พนั ประจักษ์ ยกเอกสารการเบิกจ่ายมารวมกัน สายตามองไปไกล “กูแค่มีเรื องให้ กลุ้มว่ะ”
“เฮ้ ย คนอย่างมึงจะมีอะไรกลุ้มนักหนาวะ รึวา่ เรื องงาน”
ผู้พนั ประจักษ์ โบกมือเหมือนปั ดความรําคาญ “ไม่ใช่เรื องนันหรอกว่ . ะ เป็ นเรื องส่วนตัวน่ะ”
พันตรี ยทุ ธนาขมวดหัวคิ .ว “เรื องส่วนตัว อะไรวะ รึมงึ ทะเลาะกับแฟน”
ผู้พนั ประจักษ์ ทําหน้ าเจือนหลังถูกจี .ใจดํา เพือนสนิทเหมือนได้ เห็นของดี ยิ .มกริ มอย่างเจ้ าเล่ห์ทําเอาผู้พนั ประจักษ์ ร้ ูสกึ ไม่นา่ เผลอตัวให้ เพือนจับไต๋ได้
“เอ่อ ก็ไม่เชิงหรอกว่ะ คือ ไม่ได้ ทะเลาะกันแต่เหมือนกับว่า...” หนุม่ ใหญ่พดู ไม่ออก
พันตรี ยทุ ธนายิ .มน้ อยๆ ก่อนลุกขึ .นยืน “พูดแถวนี .ไม่ได้ ก็ไปพูดทีร้ านกาแฟ มาๆ พักพอดี...ลุกขึ .น กูจะคอยเป็ นที ปรึกษาให้ เอง”
ผู้พนั ประจักษ์ ไม่คอ่ ยเชือถือเพือนสักเท่าไรเพราะอีกฝ่ ายเป็ นผู้ชายเจ้ าชู้ตวั พ่อ “กูปรึกษามึงจะได้ ความอะไรวะ กู เห็นมึงเอาแต่หม้ อหญิงไปทัว”
“พูดจาดูถกู เห็นกูเป็ นแบบนี . กูก็มีหวั ใจรักนะโว้ ย”
“เฮ้ อ กูร้ ูสกึ ว่ากูทําผิดมากกว่าทําถูกว่ะทีมาปรึกษามึง”
พันตรี ยทุ ธนาทําหน้ ายุง่ ยากใจ ทังสองเดิ . นไปร้ านกาแฟภายในกรม ท่าทีผอ่ นคลายหลังได้ ออกไปรับแดดแผดแรง กล้ า ใบหน้ าของผู้พนั ประจักษ์ นนยิ ั . .มรู้สกึ เหมือนได้ ออกไปประจําชายแดนอีกครัง. พอเลือกทีนังในมุมเงียบๆ ได้ คนรับ ปรึกษาเข้ าประเด็นทันที
“เห็นทําหน้ าสบายใจคงรู้สกึ ดีสนิ ะ นึกถึงเรื องอดีตละสิ แต่มงึ รู้ไหมการทีมึงคิดจะไปใช้ ชีวิตนอนกลางดินกินกลาง ทรายจะทําให้ ผ้ หู ญิงรู้สกึ ยังไง ผู้หญิงน่ะต้ องการเวลาให้ เขา อย่างน้ อยเขาก็อยากเห็นคนรักอายุยนื นะไอ้ ผ้ พู นั เดนตาย”
เพือนสนิทแขวะฉายาของประจักษ์ ทีได้ มาเพราะความบ้ าบินในการปะทะกับศัตรู ด้ วยความทียังโสด ไม่มีหว่ งผูก คอเหมือนคนอืน ประจักษ์ จะตะลุยต่อสู้แบบเอาหัวถวายชีวติ เสมอจนคุณหญิงแม่อ้อนวอนให้ กลับมาประจําโต๊ ะๆ สบายๆ ก่อนจะได้ เผาศพลูกชายคนเล็ก
“กูเข้ าใจ แต่เขมก็เข้ าใจด้ วย” มือหนายกมือลูกแผลเป็ นทีพาดยาวบนแก้ มซ้ าย ...แผลนี .ทําให้ เขาเป็ นวีรบุรุษและ ดูนา่ กลัวในสายตาคนทัวไป
“แน่เรอะ แต่กวู า่ เขมไม่เข้ าใจหรอกว่ะ ผู้หญิงยังไงก็เป็ นผู้หญิงอยูว่ นั ยังคํา ต้ องการความรัก ความเอาใจใส่ ของขวัญ คงไม่มใี ครอยากอยูเ่ หียวแห้ ง กว่าจะได้ เจอก็ยากเย็น โทรหาก็โทรยากไม่ยอมรับสายอีก แล้ วจะให้ ผ้ หู ญิงเขาทน ได้ ยงั ไง”
ผู้พนั ประจักษ์ ยงทํ ิ าหน้ าเจือนจืด เขาไม่ร้ ูวา่ เขมิการู้สกึ อย่างไร แต่เขาก็เห็นว่าเขมิกาไม่เคยพูดอะไรเลยสักคํา เดียว
“เขมเข้ าใจดี ก็ไม่เห็นมีใครพูดอะไรเลย”
“เอาเถอะ นันมันเป็ นปั ญหาระยะยาวระหว่างมึงกับเขม มีเรื องอืนอีกไหมวะ”
“เรื องทีกูกลุ้มไม่ใช่เรื องนันหรอกว่ . ะ แต่เกียวกับเรื องครอบครัวกูทไม่ ี ชอบเขม”
“ทําไมวะ ใครไม่ชอบ พ่อแม่มงึ เหรอ”
“เปล่าว่ะ พ่อแม่กชู อบเขมจะแย่ แต่คนไม่ปลื .มน่ะดันเป็ นเจ้ าคุณปู่ ของกู กูรักเจ้ าคุณปู่ มาก แต่ทา่ นไม่อยากได้ เขมมาเป็ นสะใภ้ กูเลยกลุ้มอยูเ่ นีย” พันตรี ประจักษ์ เอ่ยพลางเท้ าคาง
“มีเหตุผลอะไรวะทีเจ้ าคุณปู่ ของมึงไม่ยอมรับเขมมาเป็ นสะใภ้ ของบ้ าน เจ้ าคุณปู่ มึงแต่งงานด้ วยเรอะ”
พนักงานเข้ ามาเสิร์ฟกาแฟกับขนมทีทังคู . ส่ งไป ั พันตรี ยทุ ธนาให้ ไปยิ .มหวานกับพนักงานสาว ส่งสายตาเจ้ าชู้ให้ “ขอบใจจ้ ะ น่ารักเป็ นทีสุดเลย พีกําลังคอยเมือไรน้ องจะมาสักทีนะ”
พนักงานสาวยิ .มเขิน พันตรียทุ ธนาเห็นโอกาสจึงยิ .มหล่อเสริ มความเท่
“ปากหวาน” สาวเจ้ าเอ่ยด้ วยรอยยิ .มหวานระคนขัน
“ปากพีไม่หวานเท่าหน้ าน้ องหรอกจ้ ะ มีเบอร์ ไหมจ๊ ะ” นํ .าเสียงทีเอ่ยกรุ้มกริ ม
ผู้พนั ประจักษ์ มองเพือนหม้ อสาวอย่างสนใจ
“ขอโทษค่ะพี หนูมีสามีแล้ ว” คําตอบกลับทําให้ ผ้ พู นั ยุทธนาหุบยิ .มไม่ทนั ก่อนทีพนักงานสาวจะเก็บถาดเดินกลับ หลังร้ าน เสียงหัวเราะห้ าวๆ ดังขึ .น
“กูขําว่ะ ไอ้ เสือสิ .นลายแล้ ว”
ใบหน้ าของพันตรี ยทุ ธนาม่อยลง ลูบหน้ าของตัวเองทีเริ มมีริว. รอยตามวัย “เฮ้ อ ถ้ ากูหล่ออย่างเมือก่อนก็คงจะดี” “ก็ไปดึงหน้ าสิวะ” ผู้พนั ประจักษ์ แหย่เพือน สหายสนิททําหน้ าบึ .งตึง
“เดีPยวกูก็ไม่ให้ คาํ ปรึกษามึงเลยนี” พูดจบก็ดดู กาแฟดับกระหายอย่างแค้ นๆ
ผู้พนั ประจักษ์ เอนหลังพิงโต๊ ะเหล็กดัด มองออกไปนอกร้ านกาแฟ “กูอยากเป็ นเหมือนมึงจริ งๆ ไม่ต้องคิดอะไร มาก” พันตรี ยทุ ธนาขมวดคิ .ว มองเพือนทีคิดมากอย่างรําคาญใจ “แล้ วมึงจะคิดมากทําไมล่ะ”
“เอ้ า ก็ครอบครัวกูนะโว้ ย จะไม่ให้ กคู ิดมากได้ ยงั ไง”
“คิดอะไรมากว้ า ถ้ ามึงกับเขมพร้ อมจะแต่งก็แต่งสิวะ กลัวมีปัญหากับเจ้ าคุณปู่ ก็ย้ายออกไปอยูค่ อนโดสิ หลายคู่ ทีมีปัญหาพ่อแม่ไม่ยอมรับเขาก็ทําแบบนี .กันทังนั . น. แยกบ้ านกันก็จบ มึงแต่งนะไม่ใช่คนอืนแต่ง อีกไม่กีปี คนแก่ก็ไม่อยูเ่ ป็ น ก้ างมึงแล้ ว” เพือนว่าเมือรู้ปัญหาโลกแตกคืออะไร
หนุม่ ใหญ่โคลงศีรษะ “มึงจะให้ ผ้ หู ญิงทีมึงเลือกเป็ นเมีย เป็ นแม่ของลูกเขาคิดตลอดชีวิตของเขาเหรอวะ ว่าเขา เป็ นสะใภ้ ทีบรรพบุรุษมึงไม่ยอมรับ” ผู้พนั ประจักษ์ ย้อนถาม “กูอยากให้ คนทีกูเลือกถูกยอมรับเป็ นส่วนหนึงของครอบครัวกู ให้ เขากับทุกคนภูมิใจว่านีแหละ คือคนทีกูเลือกจะใช้ ชีวิตด้ วย”
“มันก็จริงว่ะ ชีวิตมึงนีน่าปวดหัว คนอืนเค้ ามีปัญหาแม่ผวั ลูกสะใภ้ แต่มงึ ดันผ่าเหล่าผ่ากอซะงัน” . พันตรี ยทุ ธนา ยอมรับคําพูดของเพือน
“ก็นนน่ ั ะสิ กูถึงคิดมากอยูน่ ีไง ว่าจะทํายังไงดี”
“แล้ วเขมว่ายังไงล่ะ”
“เขมไม่เห็นพูดอะไร กูก็กลัวว่าเขมจะคิดมาก”
ใบหน้ าของเพือนกลัดกลุ้มจนพันตรี ยทุ ธนาไม่อยากจะแกล้ ง ปล่อยให้ เพือนคิดอะไรไปเรื อยเปื อย ส่วนตัวเองก็นงั กินขนม
“เอาแบบนี .สิวะ ไปถามเขมว่ารู้สกึ ยังไง ถ้ าฝ่ ายผู้หญิงตอบว่าอึดอัดใจ แกก็นา่ จะย้ ายตัวเองออกมาเพือความ สบายใจของทังสองฝ่ . ายนะ”
“กูก็วา่ งันล่ . ะ แต่กกู ็ขอให้ โชคช่วยแล้ วกัน”
“เฮ้ ยใจเย็นน่า ยังไม่ถึงขนาดนันหรอก . เอางี . กลุ้มใจนัก วันนี .กูเลี .ยงเหล้ า ไปเป็ นเพือนก๊ งกับกูเถอะ” พันตรี ยทุ ธนา เอ่ยชวน แต่ประจักษ์ ปฏิเสธ
“ไม่เอาหรอกว่ะ มึงก็ร้ ูวา่ กูไม่คอ่ ยดืม”
“เออ น่า ไปเป็ นเพือนกูเฉยๆ ขับรถพากูกลับบ้ านด้ วย จะได้ ช่วยรณรงค์เรื องเมาไม่ขบั ไง”
ในทีสุดพันตรี ประจักษ์ ก็ตกลงเพือตัดรํ าคาญ “เออ เออ ไปก็ไป กูไม่ดืมนะ กูจะไปเป็ นสารถีให้ มงึ อย่างเดียว”
พันตรี ยทุ ธนาสัญญา “ก็ได้ ...ขับรถอย่างเดียว สบายใจขึ .นแล้ วก็กลับไปทํางานว่ะเพือน เดียP วแวะไปเปลียนเสื .อ บ้ านกูก่อนค่อยออกไปเปรี ย. วลืมวัยกัน”
ทังคู . จ่ า่ ยเงินค่ากาแฟเรี ยบร้ อยจึงกลับไปทํางานต่อ จนถึงเวลาเลิกงาน พันตรี ยทุ ธนาก็เปลียนจากนายทหารเป็ น นักขาเทียวตัวยงโดยมีสหายสนิทไปเป็ นเพือนร่วมก๊ วนด้ วย ผู้พนั หนุม่ ใหญ่เลือกร้ านประจํา คลับนี .จะเปิ ดเพลงเก่าๆ บรรยากาศไม่พลุง่ พล่านเอะอะนัก ประจักษ์ สงเบี ั ยร์ มาหนึงแก้ วไม่ให้ ดแู ปลกนัก ส่วนยุทธนาสังเหล้ ามานังดืมคนเดียว พร้ อมนังเหล่สาวโดยมีประจักษ์ มองอย่างรํ าคาญ
“จะมองหาอะไรนักหนาวะ”
“มีตาก็เอาไว้ มองสิ ดูสคิ นนันแจ่ . มไหมวะ เสื .อม่วงน่ะ” ยุทธนาชี .ให้ ดสู าวสวมเสื .อแขนเดียวทีนังอยูก่ บั กลุม่ เพือน อย่างสนอกสนใจ
“ก็สวยดี แต่มงึ จะถามกูทําไมวะ กูมีแฟนแล้ วนะโว้ ย”
“โหย อะไรว่ะ แฟนมีแล้ วแต่ไม่ใช่เมียสักหน่อย มองผู้หญิงคนอืนได้ อยู่ แค่นี .เองไม่ถือว่านอกใจหรอก”
ว่าแล้ วหนุม่ เจ้ าชู้ก็ชวนให้ ดผู ้ หู ญิงอีกคนทีถือแก้ วเดินผ่านโต๊ ะไป
“นันก็แจ่ม ทีนีมีแต่สาวสวยๆ มาเทียวด้ วย โอ้ ว แม่สาวเสื .อนํ .าตาลอกตู้มดีวะ่ เดินทีเด้ งดึงP ๆ เลย”
“เออ สําหรับมึง มันก็สวยหมดแหละวะ ไหนคนทีมึงจะหามาเป็ นแม่ของลูก กูวา่ คงไม่ใช่ผ้ หู ญิงพวกนี .ละม้ าง” ผู้ พันประจักษ์ ถามอย่างอยากรู้ ฝ่ ายสหายสนิททําหน้ าหงิก
“ชีวติ มึงจะจริงจังไปถึงไหนวะ ไอ้ ทีมาเทียวนี .ไม่ได้ มาหาแม่ของลูก แต่มาหม้ อหญิง ส่วนแม่ของลูกกูต้องเป็ น ผู้หญิงสวย รักเด็ก มีเมตตา”
“ไอ้ ทีแกพูด หมายถึงนางสาวไทยรึไงวะนัน” ผู้พนั ประจักษ์ ถามอย่างข้ องใจ
“กูก็พดู ไปงันแหละน่ . า ถ้ ากูรักผู้หญิงคนไหนขึ .นมาจริ งๆ กูก็จะยอมสิ .นลายนะโว้ ย แต่ตอนนี .กูขอลัลล้ าตามประสา หนุม่ โสดก่อน”
ผู้พนั ประจักษ์ หวั เราะอย่างขําๆ “กูจะพยายามเชือแล้ วกันนะ ไอ้ คณ ุ ชาย” พูดจบเพือนสนิทก็ควักกระเป๋ าเงิน ออกมา ทําให้ ผ้ พู นั ประจักษ์ สงสัย
“จะจ่ายเงินแล้ วเหรอ”
“เออ กูจะกลับแล้ ว พอ! ไม่ดงไม่ดืมมันแล้ ว” พันตรี ยทุ ธนาพูดอย่างคนลิ .นไก่สนั . เมือเห็นว่าเพือนสนิทดูโกรธๆ เสียงของผู้พนั ประจักษ์ ก็ออ่ นลง
“กูแซวมึงแรงไปกูขอโทษ”
พันตรี ยทุ ธนาโบกมือห้ ามเพือน หน้ าเริ มแดงกําเพราะฤทธิNแอลกอฮอล์ซงซั ึ ดเข้ าไปหลายแก้ วจนเริมจะเมา “กูไม่ได้ โกรธมึงเรื องนันหรอกว่ . ะ กูร้ ูสกึ ว่ากูดืมพอแล้ ว กูจะกลับบ้ าน มึงไปส่งกูหน่อยสิ”
ผู้พนั ประจักษ์ ชว่ ยดึงเพือนทีเริ มเดินเซ แต่ก็ยงั พอเดินไหวไม่ได้ เมาหมดสภาพ
“กูนกึ ว่ามึงโกรธทีกูพดู ใส่มงึ แบบนันซะอี . ก”
พันตรี ยทุ ธนาหัวเราะพลางแหงนหน้ ารับลมสูดอากาศด้ านนอกอย่างฉําปอด อาการมึนเมาบรรเทาลงบ้ าง
“กูจะไปโกรธมึงทําไม ก็มงึ เพือนสนิทกูนีหว่า” เพือนสนิทล้ วงกุญแจให้ พันตรี ประจักษ์ รับมาถือไว้
“เออ พูดซะกูซึ .ง ขึ .นรถเถอะ กูจะได้ ขบั ไปส่งมึงทีบ้ าน แล้ วกูจะได้ รีบกลับ วันนี .กูยิงไม่ได้ เอารถมาอยู”่
นํ .าเสียงของผู้พนั ประจักษ์ เหมือนรํ าคาญเพือน คนเมาก้ าวขึ .นรถแล้ วก็หลับปุ๋ยอย่างง่ายดาย เสียงทอดถอนใจดัง ขึ .นทีเห็นเพือนหลับไปเหมือนกับเป็ นเด็กๆ . . . พันตรี ประจักษ์ ขบั รถผ่านห้ างสรรพสินค้ าทีปิ ดบริ การแล้ ว รถติดตรงสีแยกไฟแดงใกล้ สะพานลอยพอดี ไฟบริ เวร นันส่ . องสว่าง ดวงตาคมดุกวาดมองรอบๆ และเขาก็ได้ เห็น ‘เด็กหนุม่ ’ คนเมือเช้ าอีกครัง. เหมือนเด็กหนุม่ จะมีเรื องทุกข์ร้อน ใจบางประการ เขาเขม่นมองผ่านกระจก กะว่าจะไม่ใส่ใจก็ใช่ที เพราะนีมันก็เกือบจะห้ าทุม่ แล้ ว ทําไมเด็กคนนันยั . งมายืน ลอยชายไม่กลับบ้ านกลับช่องอยูแ่ บบนันแต่ . เสียงของคนเมาทีตืนขึ .นมาถามขัดคอเสียก่อน
“จอดอะไรวะ รี บกลับบ้ านเถอะ กูจะอ้ วก กูอยากนอน” พันตรี ยทุ ธนาบ่นทําให้ ผ้ พู นั ประจักษ์ ละจากการใส่ใจคน แปลกหน้ า
“เออ กูจะไปเดีPยวนี .แหละวะไอ้ คณ ุ ชาย กูแค่เจอคนรู้จกั เท่านันเอง” .
“ครายวะ” เพือนถามพลางเรอออกมา กลินละมุดหึงเต็มรถทําให้ ผ้ พู นั ประจักษ์ ต้องไขกระจกรถลงเล็กน้ อยเพือ ระบายอากาศ
“จะใครก็ชา่ งเถอะ มึงไม่ร้ ูจกั หรอกว่ะ” เสียงห้ วนห้ าวตอบเพือนสนิท
พันตรี ยทุ ธาหลับไปอีกครัง. ความไม่สบายใจยังคงค้ างอยูใ่ นใจจนอดเหลียวหลังไปมองอีกรอบไม่ได้ . . . ลาภินเริ มหงุดหงิดเพราะพีสาวมารับเขาช้ ากว่าเวลาทีบอก เด็กหนุม่ ลากสังขารมารอยังหน้ าป้ายรถเมล์ เพือนๆ ทีรอเป็ นเพือนจนทนไม่ไหวขอทยอยกลับไปก่อนจนเหลือเขาคนเดียวทีนังรอทีป้ายรถเมล์ ลาภินคิดว่าไม่นานพีสาวก็มา นี ก็เกือบครึงชัวโมงแล้ วยังไม่เห็นแม้ แต่เงาของพีสาวสักนิด โทรไปเจ้ าหล่อนก็บอกจะถึงแล้ ว
เด็กหนุม่ ค่อยๆ ทรุดนัง เจ็บข้ อเท้ าแปลบๆ เป็ นระยะ ดวงตากลมโตมองรถทีเมือครู่ยงั เต็มถนน พอไฟแดง ก็ หายไปไหนหมด รถเมล์สายทีผ่านบ้ านก็ยงั ไม่มาสักที วันนีจ% ะซวยไปถึงไหนนะ ลาภินบ่นในใจ ใบหน้ าเริ มบึ .ง ริ มฝี ปากเม้ ม เข้ าหากันอย่างไม่ร้ ูตวั ตัดสินใจว่าจะรออีกแค่สบิ นาทีแล้ วก็จะกลับเอง
เวลาผ่านไปแค่ห้านาที รถเมล์สายทีผ่านไปบ้ านกําลังจะเทียบป้าย เด็กหนุม่ รี บลุกขึ .นเพือโบกรถโดยสารทีกําลัง แล่นเข้ ามาใกล้ ทว่ามีชายร่างลําสันเดินชนเขาจนล้ ม ยังดีทีลาภินจับป้ายเสาโฆษณาไว้ ทนั เด็กหนุม่ หันมองคนเดินชนด้ วย สายตาฉุนๆ เพราะรถเมล์ออกจากป้ายไปแล้ ว ทว่าชายคนนันกลั . บทําตาขวาง สภาพดูเหมือนคนเมายา เสื .อเชิ .ตลายตาราง หมากรุกสีแดงดําก็ขาดวิน ลาภินค่อยๆ ประคองตัวเองลุกขึ .น
“กลับบ้ านคนเดียวหรื อจ๊ ะ ให้ พีไปส่งไหม”
รอยยิ .มเจือนผุดขึ .นหลังได้ ยินประโยคคล้ ายจีบ ใช่วา่ จะถูกเข้ าใจผิดแบบนี .เป็ นครัง. แรก เพราะเขาตัวเล็ก ทรงผมก็ เป็ นผมตัดสันระต้ . นคอ หน้ าทีออกหวานจัดทําให้ กลายเป็ นเหยือพวกโรคจิต ความกลัวผุดในใจ มือกําสายกระเป๋ าสะพาย แน่นขึ .น และร่างกายขยับหนีอย่างไม่ร้ ูตวั “เอ่อ พีตาบอดรึเปล่าจะมาจีบผู้ชายทําไม”
ฝ่ ายผู้ชายแปลกหน้ าหัวเราะอย่างชอบอกชอบใจ มันยืนมือเพือจะจับเนื .อต้ องตัวเขา “พีไม่ถือสาหรอกจ้ ะ จะเป็ น ผู้หญิงผู้ชาย กะเทย ก็ช่าง หน้ าตาดีแบบนี .ก็โอเค มาคลายเหงาให้ พีดีกว่า”
มือหยาบลูบแก้ ม ลาภินปั ดออกอย่างขยะแขยง มองหาทางหนีทีไล่ของตัวเอง ใจเต้ นตึกตักเพราะกลัวจับใจ
“ปล่อยนะโว้ ย”
ถ้ าขาไม่เจ็บละก็ปานนี .เขาวิงสีคูณร้ อยหนีไปตังนานแล้ . ว เด็กหนุม่ ค่อยๆ เดินถอยหลัง พอลงนํ .าหนักมากไป ก็จะ รู้สกึ เจ็บจี[ดทีข้ อเท้ า
“กลัวพีทําไมจ๊ ะ พีใจดีนะ มามะ”
ลาภินมองหาคนช่วยซึงเป็ นทางสุดท้ าย เขาได้ ฟังข่าวว่ามีคนโดนฆ่าตรงป้ายรถเมล์ตอ่ ให้ ไฟสว่างโรก็ไม่เพิม ความอุน่ ใจ พลเมืองดีก็ไม่เห็นสักคน
“ชะ...”
ยังไม่ทนั ได้ ตะโกน ผู้ชายแปลกหน้ าก็อดุ ปาก พยายามลากร่างแข็งขืนไปในซอยเปลียว เด็กหนุม่ ดิ .นสุดชีวิต ใช้ ขา ข้ างยังดีถีบร่างทีจับไว้ แน่น ความกลัวจู่โจมจนทําให้ ความพยายามในการเอาตัวรอดเพิมสูง ลาภินจับกระเป๋ าเหวียงใส่ชาย ทีพยายามเข้ ามาใกล้ กระเป๋ าใส่เอกสารการเรี ยนกระจายเกลือน ร่างของลาภินเซล้ ม ขาเจ็บแปลบเป็ นอุปสรรค เด็กหนุม่ หลับตาปีP คิดว่าชีวติ คงจบสิ .นแล้ ว
“หยุดนะ! มึงคิดจะทําอะไรเด็กวะ” เสียงห้ าวตวาด เด็กหนุม่ ลืมตาขึ .นเห็นร่างใหญ่กํายําคว้ าจับชายเมายาเอาไว้ ซัดกําปั น. เข้ าไปเต็มเหนียวจนร่างชายเมายาน็อกในหมัดเดียว แล้ วผู้ชายคนนันก็ . ยกหูโทรศัพท์มือถือคุยกับใครบางคนซึง ลาภินไม่ทนั ฟั งเพราะกําลังตัวสันด้ วยความกลัวจัด ร่างใหญ่ของพลเมืองดีช่วยเก็บของทีกระจายเกลือนใส่กระเป๋ าให้ เรี ยบร้ อย พอชายคนนันหั . นหน้ ามา ดวงตาลาภินฉายความแปลกใจทันที
...คุณลุงคนเมือเช้ า!....
“คุณ...”
ผู้พนั ประจักษ์ สง่ กระเป๋ าให้ เด็กหนุม่ รับมากอดทันทีเสมือนเป็ นเกราะกําบังภัยทังที . มันช่วยอะไรไม่ได้ เลย ขอแค่ อุน่ ใจก็เป็ นพอ เด็กหนุม่ พยายามฝื นลุกขึ .น มือใหญ่ยืนไปหา ลาภินมองอย่างไม่แน่ใจสักเท่าไร
“ไม่ต้องกลัวหรอก ยืนไหวไหม”
เด็กหนุม่ ส่ายศีรษะ แข้ งขายังสันกับเหตุการณ์ทีเพิงเกิดขึ .นกับตัวเอง ผู้พนั ประจักษ์ ถอนใจ ทรุดนังค่อยๆ ช้ อนร่าง ของเด็กหนุม่ ขึ .น ลาภินรู้สกึ ว่าตัวลอย เขาตกใจ จึงเผลอกอดคอร่างแกร่งไว้ แน่น ความรู้สกึ เหมือนได้ รับการปกป้องจึงรู้สกึ สบายใจและไม่ต้องห่วงมาจะมีภยั ใดๆ แผ้ วพาน
“ขอบคุณครับ”
ผู้พนั ประจักษ์ วางร่างของเด็กหนุม่ ตรงเก้ าอี .ตรงป้ายรถเมล์ ลาภินยกมือไหว้ ขอบคุณคนทีมีนํ .าใจช่วยเหลือ ดวงตาสีดาํ แจ่มแจ๋วมองยังร่างสูง พันตรี ประจักษ์ กอดอกตัวเองหันมองไปรอบๆ อย่างเฝ้ าระวัง
“เธอมาทําอะไรดึกๆ ดืนๆ ไม่ยอมกลับบ้ านช่อง” ผู้พนั ประจักษ์ ถามเสียงขุน่ ลาภินนิวหน้ าเมือได้ ยินนํ .าเสียงดุๆ “อยากกลับอยู่ รอให้ พีมารับแต่ก็ดนั มาสาย”
“ถึงงันก็ . เถอะ แล้ วคนอืนไม่วา่ งรึไง ถึงมายืนล่อขโมยขโจรแบบนี .ฮะ?”
ลาภินทําหน้ าบึ .ง “ก็จะกลับแล้ ว แต่ไอ้ บ้านันมาขวางผมก่อนนี เอ่อ ว่าแต่ลงุ เพิงเลิกงานเหรอครับลุงช่วยผมตัง. สองครัง. ผมยังไม่ถามชือลุงเลย”
ผู้พนั ประจักษ์ เตรี ยมจะบอกชือ รถตํารวจแล่นจอดเทียบตรงป้ายรถเมล์พอดี
“ไหนใครล่อลวงเด็ก คุณเองใช่ไหม” นํ .าเสียงเข้ มของตํารวจร้ อยเวรถามหลังเห็นหน้ าทีมีรอยแผลเป็ นพาดยาว ผู้ พันประจักษ์ ทาํ หน้ าขุน่
“ใช่ผมซะทีไหนเล่าคุณตํารวจ ดูไอ้ คนทีนอนกองบพื .นสิ มันเมายาพยายามจะทําร้ ายเด็กคนนี .”
สายตาของร้ อยเวรมองชายเมายานอนสลบกับพื .นสลับกับเด็กหนุม่ ทีมีทา่ ทีตืนตกใจ
“ผมขอโทษทีคณ ุ ว่าแต่หนูชืออะไร พอจะเล่าเหตุการณ์ได้ ไหมว่าเกิดอะไรขึ .น”
ลาภินไม่อยากให้ เป็ นเรื องใหญ่โตไปถึงหูพอ่ และแม่จึงหันมองคุณลุงพลเมืองดี เอ่ยวิงวอน “ช่วยผมได้ ไหมครับ ผมไม่อยากให้ เรื องใหญ่โต รอให้ พีสาวผมมาก่อนได้ ไหมครับ”
ผู้พนั ประจักษ์ เห็นสีหน้ าเว้ าวอน ดวงตาใสแจ๋ววาววับแล้ วก็ใจอ่อนยวบ หันไปคุยกับร้ อยเวรแทน ซึงท่าทีของทังคู . ่ ดูเคร่งเครียด แต่ดเู หมือนว่าคุณลุงพลเมืองดีจะได้ ชยั ตรงดิงมาหาเด็กหนุม่ ทีรออย่างมีความหวัง
“ตํารวจว่าอะไรไหมครับ”
“ไม่มีอะไรแล้ วล่ะ เธอสบายใจเถอะ ตํารวจเขาจะจัดการเรื องเงียบๆ เอง”
“ขอบคุณจริงๆ ครับ เอ่อ วันนี .ผมรบกวนคุณลุงมากเหลือเกิน”
“ไม่เป็ นไรหรอก ฉันดีใจทีได้ ช่วยเธอนะหนุม่ น้ อย” หนุม่ ใหญ่ยิ .มให้ รอยยิ .มนันส่ . งให้ ใบหน้ าดุดนั ละมุนลง
ลาภินยิ .มตอบ เขาชี .ให้ ดรู ถเก๋งคันสีดําทีแล่นเข้ ามาจอดเทียบป้าย ก่อนร่างสูงโปร่งระหงเหมือนนางแบบลงจาก รถ หญิงสาวมองยังน้ องชายอย่างตืนตระหนกทีเห็นตํารวจ ผู้ชายนอนกลางพื .น และผู้ชายแปลกหน้ าทีหน้ าเหมือนโจรห้ า ร้ อยยืนเคียงข้ างน้ องชาย ลินินรี บสาวเท้ าเข้ ามาหาเร็ วๆ
“เกิดอะไรขึ .น คุณทําอะไรน้ องฉัน!” สายตาเหมือนแม่เสือดุจ้องหน้ าประจักษ์ อย่างจะกินเลือดกินเนื .อ “พอดีวา่ มีคนจะลวนลามน้ องชายคุณแต่มีพลเมืองดีชว่ ยไว้ ” คุณตํารวจรี บเอ่ยก่อนจะเข้ าใจผิดไปใหญ่โต
“อ้ อ นีแกเป็ นไอ้ เฒ่าหัวงูโรคจิตเรอะ แถมยังทําร้ ายพลเมืองดีอกี เป็ นลูกผู้ชายหรื อเปล่าฮะ!” ลินินแหวเสียงดัง ด้ วยความโกรธจนน้ องชายและตํารวจแทรกไม่ทนั ส่วนคนถูกกล่าวหาไม่ได้ โกรธเคือง ดวงตาคมดุมองหญิงสาวแสนเปรีย. ว ทีกลายร่างเป็ นแม่เสืออย่างประหลาดใจกับความต่างระหว่างพีกับน้ องมากกว่า
“คุณผู้หญิงคงเข้ าใจอะไรผิดแล้ วครับ ผู้ชายคนนี .คือพลเมืองดี เขาช่วยน้ องชายคุณ”
ลินินหน้ าแตกเพล้ ง หันมองคนทีเธอเพิงต่อว่าหน้ าเจือน “เหรอคะ ขอโทษค่ะ...”
“ผมเข้ าใจดีครับ ไม่ถือสาหาความ น้ องชายของคุณปลอดภัยแล้ ว เห็นทีต้องขอตัว”
ลาภินหันมองพีสาวซึงทําเสียเรื อง “พีนะพี ไปว่าเขา จนได้ สนิ ้ า ผมยังไม่ได้ ถามชือเขาเลย”
ลินินมีสหี น้ าเจือนจ๋อยทันที ฝ่ ายลาภินมองคุณลุงใจดีด้วยสายตาทีเต็มไปด้ วยความชืนชม บทที 4 ก้ าวแรกของความประทับใจ
ตอนแรกผู้พนั หนุม่ จะกลับแล้ ว แต่หญิงสาวแสนเปรี ย. วก็ขอร้ องให้ เขาอยูช่ ่วยก่อนเพราะเธอบอกว่าไม่ชํานาญ เรื องขึ .นโรงพัก ประจักษ์ ต้องเสียเวลาครึงคืนแถมยังต้ องทิ .งเพือนสนิททีเมาแประไว้ บนรถ เพือช่วยดําเนินการติดต่อตํารวจ และทําเรื องให้ เสร็ จสิ .นแทนผู้หญิงกับเด็กทีเป็ นคนแปลกหน้ าสําหรับเขา พอทังสามให้ . ปากคําเรียบร้ อย ประจักษ์ ก็พาลง จากสถานีตาํ รวจ คนเป็ นพีสาวบอกให้ ลาภินไปรอทีรถก่อน เพราะเธอจะคุยกับผู้มีพระคุณของน้ องชาย หญิงสาวผู้แสน เปรี ย. วก็ยกมือไหว้ ขอบคุณ
“ขอโทษด้ วยนะคะสําหรับความเข้ าใจผิดของฉัน” สําหรับลินิน ถ้ าผิดเธอจะเอ่ยขอโทษโดยไม่กลัวเสียหน้ า ประจักษ์ สบตาคูห่ วานคมทีกรี ดอายไลน์เนอร์ จนเฉียว ดวงตาของหญิงสาวจับจ้ องทีรอยแผลเป็ นบนแก้ มซ้ าย ผู้พนั หนุม่ จึง เข้ าใจว่าทําไมเธอถึงเข้ าใจผิด
“ไม่เป็ นไรครับ ผมเข้ าใจ” ตังแต่ . ได้ รอยแผลนีมาพร้ อมกับคําว่าวีรบุรุษ เขาเข้ าใจดีเลยล่ะว่าสายตาคนอืนน่ะกลัว หน้ าของเขาก่อนเป็ นอันดับแรก ยุทธนา เพือนสนิทยังเคยเย้ าว่าตอนนี .หน้ าของเขาเหมือนโจรห้ าร้ อย!
“ขอบคุณแทนน้ องของฉันด้ วยนะคะ ถ้ าไม่ได้ คณ ุ ภิศคงแย่” ลินินเอ่ยขอบคุณจากใจ ประจักษ์ ค้อมศีรษะลง เล็กน้ อยตอบรับ...เด็กคนนัน% ชื $อภิ ศหรื อนี.$ ..ชือของเด็กหนุม่ ติดหูเขาทันที
“ผมแค่ผา่ นมาเจอเหตุการณ์ร้ายแค่นนเองครั ั. บ ถ้ าพลเมืองดีคนอืนผ่านมาก็คงทําแบบผมทังนั . นแหละครั . บ” ผู้พนั หนุม่ เอ่ยเรี ยบๆ ลินินกลับหัวเราะเบาๆ
“คุณนีแปลกนะคะ เชือไหมล่ะ ว่าหาคนแบบคุณน่ะยากจะตายในสังคมตอนนี . คนอืนเขาก็อาจจะคิดว่าไม่ใช่เรื อง ของเขา ทําไมต้ องเอาชีวิตมาเสียงด้ วยแบบนี .มากกว่า”
ดวงตาคมดุจบั จ้ องดวงหน้ าของหญิงสาว เอ่ยเสียงเรียบกว่าเดิม “ไม่หรอกครับ คุณมองโลกในแง่ร้ายไปหน่อย ใครเขาจะแล้ งนํ .าใจขนาดนันละครั . บถ้ าเจอคนเดือดร้ อนอยูต่ รงหน้ า”
“ขอบคุณอีกครัง. นะคะทีคุณทําให้ ฉนั รู้วา่ ความดีงามยังคงมีอยูบ่ นโลกใบนี .และคนเรามองกันทีหน้ าตาไม่ได้ ” นัยน์ตาหวานจ้ องทีใบหน้ าดุดนั และแผลบนแก้ ม “ถ้ าไม่เป็ นการรบกวน ฉันกับภิศขอเลี .ยงข้ าวคุณสักมื .อเพือตอบแทนนะ คะคุณ...”
“ประจักษ์ ครับ” ชายหนุม่ ตอบ กําลังจะตอบปฏิเสธว่าไม่ต้องแต่หญิงสาวก็ดงึ นามบัตรออกมา มือหนาจึงต้ องรับ ตามมารยาท และส่งนามบัตรของเขาให้ กบั หญิงสาวเมือเธอขอ
“งันผมขอตั . วก่อนนะครับ พอดีทิ .งเพือนไว้ ในรถ ป่ านนี .เป็ นไงบ้ างก็ไม่ร้ ู” ชายหนุม่ ขอตัวเพราะห่วงเพือน
หลังจากทีลินินเอ่ยคุยกับผู้มีพระคุณของน้ องชายเรี ยบร้ อย ร่างโปร่งก็กลับขึ .นรถ ก่อนจะสตาร์ ทรถ เธอก็หยิบ โทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ าสะพายเพือโทรหาพีชาย พอลภนรับสาย ลินินก็เล่าเรื องทีเกิดขึ .นกับน้ องเล็กให้ ฟัง ลาภินทีนัง รออยูร่ ้ ูวา่ เรื องนี .ต้ องถูกขยายทัวบ้ าน กลับไปคงถูกสอบปากคํายาวยิงกว่าตํารวจร้ อยเวรถามแน่ๆ ลาภินกอดอก มองพีสาว อย่างเซ็งๆ
“พีอ่ะ ไม่นา่ บอกพีภนเลย รายนันโทรโข่ . งประจําบ้ านดีๆ นีเอง”
ลินินเก็บโทรศัพท์ลงในกระเป๋ าสะพายทีติดป้ายแบรนด์ดงั “ทําไมถึงไม่อยากให้ บอก นีมันเรื องใหญ่เลยนะ”
“โธ่ ก็ผม...ผม...อายนีน่า มีทีไหนผู้ชายโดนผู้ชายด้ วยกันลวนลาม”
ลินินเอื .อมมือไปลูบศีรษะของน้ องชายอย่างเอ็นดูก่อนตอบเสียงอ่อนโยน “ไม่เห็นต้ องอาย เรื องมันเกิดขึ .นก็เพราะ เราหน้ าตาดีนีน่า”
“พีก็พดู ตลก ผมไม่ขาํ ด้ วยนะ” ลาภินทําหน้ าบึ .ง มือเรี ยวยีผมน้ องชายเล่นเบาๆ ลาภินเบียงตัวหนีพร้ อมกับขยับ เท้ าไปด้ วย อาการเจ็บแปลบทีขาแล่นริ ว. จนต้ องเบ้ หน้ า เด็กหนุม่ โน้ มตัวลงไปจับข้ อเท้ าของตัวเอง ลินินตกอกตกใจ
“เป็ นอะไร”
“เท้ าแพลงตอนเกิดอุบตั เิ หตุเมือเช้ าน่ะครับ คุณลุงทีมาช่วยผมเขาปฐมพยาบาลให้ ตอนเย็นก็เจอกันอีก ไม่ร้ ูวา่ โชครึบงั เอิญกันแน่” ลาภินพึมพํา
“อย่าคิดมากเลย อย่างน้ อยๆ น้ องพีก็ปลอดภัยเพราะพระเอกขีม้ าขาวมาช่วย”
“ครับ แต่ผมยังไม่ได้ ถามชือเขาเลย” น้ องชายเอ่ยเสียงอ่อยคล้ ายเสียดาย
“ติดใจอะไรหนักหนา” พีสาวถาม
ฝ่ ายลาภินหันมองอย่างข้ องใจกับสายตาและคําพูดของพีสาว
“ก็เปล่า ผมอยากขอบคุณเขาอย่างจริงจังเท่านันเอง” .
“ถ้ าพีรู้จกั ชือเขาแล้ วล่ะ” หญิงสาวควานหานามบัตรในกระเป๋ ามาแสดงต่อหน้ าน้ องชายก่อนจะเก็บลงกระเป๋ า ตามเดิมเพราะน้ องชายจ้ องจะดึงไปดู ขอแกล้งอีกนิดนะนายภิ ศ “นายจะให้ อะไรพีนายเด็กยาพิษ”
ลาภินไม่ชอบข้ อแม้ นี .เอาซะเลย แต่ความอยากรู้จกั อัศวินของเขามีมากกว่าเลยยอมเอ่ยอย่างตัดใจ “แล้ วพีอยาก ได้ อะไรล่ะ”
“ติดหนี .ไว้ ก่อน” หญิงสาวสตาร์ ทรถเพือพาน้ องชายกลับบ้ าน ระหว่างขับรถก็เอ่ยไปด้ วย “ชือของคนนันเขาชื . อ ประจักษ์ ...พันตรี ประจักษ์ เจตนิพทั ธ์”
“พีก็คิดได้ เนอะว่าเขาเป็ นโจร ดีนะทีไม่ตอ่ ยหน้ าเขา”
“นายยาพิษ ฉันก็ยบั ยังชั . งใจเป็ นหรอก พูดเหมือนกับพีจะต่อยหน้ าเขาซี .ซัว”.
“เอ้ า ก็ไม่จริ งรึไง ทีกบั พีเขย รายนันพี . ก็เคยหาว่าเขาเป็ นฝรังเลวจนต่อยหน้ าหมอบไปเลยไม่ใช่เรอะ” ลาภินขุด เรื องเก่าๆ สมัยทีเธอพบรักกับโทมัสใหม่ๆ นันเป็ นความไม่ประทับใจแรกพบแต่ก็ทาํ ให้ พเขยโดนใจในตั ี วพีสาวไปเต็มๆ จน ต้ องเทียวไล้ เทียวขือคอยเฝ้ าจีบ ฝ่ าด่านอรหันต์จนครอบครัวยอมรับเขยฝรัง ลินินทําหน้ าหงิกส่งเสียงเขียวใส่น้องชาย
“นี หยุดเลย อย่าขุดเอาเรื องเก่าๆ น่าอายมาพูดอีกเชียวนะ”
“ทีใครทีมนั บ้ างสิ” น้ องชายทําปากยืนใส่ พีสาวมองท่าทีเหมือนผู้หญิงงอนก็อดขําไม่ได้ นีเธอสปอยล์เจ้ าน้ องชาย ทีแสนน่ารักคนนี .มากไปหรื อเปล่านะ
“นีจะเอาXBOXไหม”
พอเจอคํานี .เข้ าไปลาภินก็เถียงไม่ออก ยอมจํานนง่ายๆ “อย่ามาใช้ มกุ นี .บีบบังคับผมเชียว” น้ องชายเอ่ยเสียงขุน่
ลินินปิ ดปากหัวเราะราวกับถือไพ่เหนือชันกว่ . า “ก็ใครน้ าอยากได้ XBOXน่ะ ของแพงมันต้ องมีคา่ ตอบแทนกันมาก หน่อยสิจ๊ะหนุม่ น้ อย”
การคุยกับพีสาวทําให้ ลาภินสบายใจขึ .น เขาลืมความกลัวจากการถูกทํามิดีมิร้ายไปชัวคราว พอรถแล่นกลับถึง บ้ านความรู้สกึ นันก็กลับเข้ ามาใหม่ ลาภินไม่อยากจะเผชิญหน้ ากับคนในครอบครัว ลินินสังเกตเห็นสีหน้ าหม่นหมองของ น้ องชายจึงแตะบ่าบีบอย่างให้ กําลังใจ
“มาเถอะ...ไม่ต้องกลัวนะ ภิศไม่ต้องพูดอะไรหรอก ปล่อยให้ พจัี ดการเอง”
รอยยิ .มของน้ องชายผุดขึ .น ลาภินดีใจทีพีสาวเข้ าใจว่าเขากังวลเรื องอะไร ทังคู . เ่ ดินเข้ าไปยังห้ องรับแขกก็เห็นคุณ พงษ์ พฒ ั น์ลกุ กขึ .นคูก่ นั กับคุณสิรินพ่อและแม่ลกุ ขึ .นตรงดิงมาหาลูกชายคนเล็ก สิรินลูบคลําตามเนื .อตัวบุตรชายคนเล็กแล้ ว กอดไว้ แน่น ฝ่ ายพงษ์ พฒ ั น์ผ้ เู ป็ นพ่อก็หนั ไปถามเหตุการณ์จากลูกสาว
“เห็นนายภนโทรมาบอกพ่อว่าเจ้ าภิศถูกคนทํามิดีมิร้ายอีกแล้ ว เป็ นไงบ้ าง ไอ้ คนชัวมันเข้ าคุกแล้ วรึ” นํ .าเสียงของ คนเป็ นพ่อดูจะคับแค้ นใจเสียเหลือเกิน
“เรื องนันทางตํ . ารวจจัดการเรี ยบร้ อยแล้ วค่ะ โชคดีทีนายภิศได้ พลเมืองดีช่วยเหลือไว้ ทนั ก่อนลูกชายแม่จะเสียตัว”
คนเป็ นแม่ตแี ขนลูกสาวเบาๆ ไม่จริ งจังเท่าไร “พูดเล่นไป น้ องนุง่ เจ็บหนักขึ .นมาจะแย่เอาน่ะสิ”
สิรินลูบตัวลูกชาย กอดไว้ ไม่ยอมห่าง ลินินกับพงษ์ พฒ ั น์สบตากันโดยไม่ได้ นดั หมายแล้ วก็ยิ .มน้ อยๆ ทีคนเป็ นแม่ ห่วงลูกชายสุดทีรัก เพราะความทีเป็ นน้ องเล็ก เป็ นลูกหลง แม่เลยรักเอ็นดูเป็ นพิเศษ แต่เหมือนลาภินจะไม่ชอบใจเท่าไรนัก เพราะแม่คิดว่าตนยังเป็ นเด็กตัวเล็กๆ อยูต่ ลอดเวลา
“ปล่อยเถอะครับแม่ ผมไม่เป็ นไรแล้ ว” เด็กหนุม่ ฝื นยิ .มสดใส ข่มความกลัวในใจเพือให้ มารดาสบายใจ
“โธ่ ลูกรักของแม่ คราวหลังลูกไม่ต้องไปโรงเรี ยนพิเศษเองแล้ วนะ จะไปจะกลับก็ให้ นายแช่มไปส่ง”
ลาภินหน้ าแหย เขาคิดแล้ วเชียวว่าจะได้ ยินประโยคนี .ออกจากปากของคนเป็ นแม่
“คุณ ลูกเรามันเป็ นผู้ชาย ดูแลตัวเองได้ ” พงษ์ พฒ ั น์กระซิบบอกภรรยา แต่สริ ิ นก็เหมือนจะไม่ฟัง
“ได้ อย่างไรละคะ ดูสิ ขาลูกก็เจ็บ ไปโดนอะไรมาหนอพ่อคุณทูนหัวของแม่” นํ .าเสียงของแม่เหมือนจะร้ องไห้
เด็กหนุม่ สวมกอดมารดาเอาไว้ “ผมซุม่ ซ่ามเองครับแม่ แค่นี .เอง ไม่เป็ นอะไรมากหรอกครับ”
มารดายังไม่สบายใจอยูด่ ี เธอนึกถึงฝั นก็ยงทํ ิ าให้ วติ กกังวล
“เออ แล้ วใครช่วยน้ องล่ะลูก นินเห็นหน้ าไหม”
ลินินผงกศีรษะ ก่อนเล่าให้ ฟัง “เห็นค่ะ เป็ นทหาร หน้ าตาออกจะน่ากลัวแต่ก็เป็ นคนดีทีเดียว”
“ใช่แล้ วครับ ผมเคยเจอเขาสามครัง. ...นึกว่าเป็ นโจรซะอีก”
เสียงครําครวญของสิริน ทําให้ เจ้ าสัวพงศกรทีกําลังเดินเข้ าเรื อนใหญ่ชะงัก หันไปมองลูกๆ หลานๆ ยืนรุมล้ อม หลานชายคนโปรดก็สงสัย สังให้ คนรับใช้ ประคองเข้ าไปดู
“ยัยชืน พาฉันไปดูสวิ า่ มีเรื องอะไรกัน”
ชืนประคองปู่ พงศกรเดินตรงไปยังลูกๆ หลานๆ ซึงพงษ์ พฒ ั น์เห็นคนเป็ นพ่อก่อน “คุณพ่อครับ วันนี .เข้ ามาบ้ าน ใหญ่มีอะไรหรื อเปล่า”
“ไม่มีอะไร แค่นกึ อยากจะจิบชาเท่านันเอง” . นํ .าเสียงแหบเครื อเอ่ย
“ทําไมไม่ให้ ชืนชงให้ ทีเรื อนละคะ เดินมาเหนือยแย่” คุณสิรินมองชืนอย่างตําหนิ
“อย่าไปโทษเด็กมันเลย แล้ วเป็ นอะไร เห็นรุมล้ อมภิศไว้ อย่างกับไข่แดง” สายตามองหลานรักอย่างเป็ นห่วง ลาภิ ศยกมือไหว้ ปอย่ ู่ างนอบน้ อม
“ไม่มีอะไรครับปู่ ผมแค่เกิดอุบตั เิ หตุนิดหน่อยทีโรงเรี ยนสอนพิเศษเท่านันเอง” . เด็กหนุม่ ไม่อยากให้ ปตู้่ องมานัง กังวลกับเรื องของตัวเองจึงตอบเลียงๆ
สายตาของคนผ่านร้ อนผ่านหนาวมาก่อนจับจ้ องลูกชาย ลูกสะใภ้ หลานสาวหลานชายอย่างอย่างตําหนิ “อย่า มาโกหกปู่ มันต้ องมีเรื องอะไรเกิดขึ .นสิ”
“เอ่อ...คุณพ่อครับ ไม่มีอะไรจริ งๆ คุณพ่อนังก่อนเถอะครับ” พงษ์ พฒ ั น์ประคองท่านให้ ทรุดนัง ท่าทีของเจ้ าสัว พงศกรดูบึ .งตึง
“อย่ามาโกหก”
เสียงฝี เท้ าเดินอย่างรี บเร่งปนกับเสียงถุงกระดาษเสียดสีดงั เข้ ามาใกล้ ลภนกับนลินีวิงกระหืดกระหอบเข้ ามา ใบหน้ าของทังคู . ซ่ ีดขาว มีรอยตืนตกใจ
“ไหน นายภิศปลอดภัยดีไหม เห็นว่าถูกผู้ชายเมายาลวนลามนี น้ องบาดเจ็บไหมนิน”
ลินินทําเหมือนกับว่าโลกถล่มลงตรงหน้ า คุณพงษ์ พฒ ั น์กบั คุณสิรินพร้ อมใจกันถอนใจเฮือก เจ้ าสัวพงศกรตาลุ กวาวเมือได้ ยินประโยคนัน. ดวงตาฝ้ าฟางมองหน้ าลูกๆ หลานๆ และสะใภ้ ลภนรู้วา่ โพลงผิดจังหวะจึงเงียบกริ บ
“อะไรกัน ภิศโดนอะไรนะ ภน”
ลภนกลืนนํ .าลายลงคอ ยอมรับว่าทะเล่อทะล่าผิดจังหวะไปหน่อยจึงไม่เห็นคุณปู่ นังอยู่ ดวงตาของโลภนเจ้ าสัว พงศกรจ้ องหลานชายคนโตเขม็ง
“เอ่อ...” ลภนเกิดอาการใบ้ รับประทาน นลินีหยิกต้ นแขนสามี มองตาขุน่ เขียว
“บอกไปสิคะ” สายตาของภรรยาบังคับ ลภนกลืนนํ .าลายลงคออย่างลําบากอยากเย็น
“เอ่อ...คือ...ก็อย่างทีคุณปู่ ได้ ยินนันแหละครับ ภิศ...โชคร้ ายทีถูกผู้ชายเมายาทํามิดมี ิร้าย แต่ก็โชคดีอย่างหนึงทีมี พลเมืองดีช่วยไว้ ทนั ” หลานชายคนโตกล่าวรวบยอด ดูเหมือนว่าคุณปู่ พงศกรจะโกรธจัด ดวงตาของอดีตนักเลงเก่าฉาย วาวโรจน์
“ใครหน้ าไหนมันบังอาจมาทําหลานข้ า!” เสียงปานฟ้ าถล่มดังขึ .น ก่อนปู่ พงศกรจะหอบหายใจด้ วยความเหนือย อ่อน คนเป็ นลูกจึงรี บเข้ ามาปราม
“ใจเย็นๆ ครับคุณพ่อ เดีPยวเป็ นลมเป็ นแล้ งมาจะยุง่ ”
“จะให้ ฉนั เย็นไม่ไหวหรอก หลานได้ รับอันตราย ฉันจะอยูเ่ ฉยได้ อย่างไร” ประโยคท้ ายแหบพร่าลงด้ วยความ สะเทือนใจสุดซึ .ง
สิรินหันไปเอาใจพ่อสามี เธอพยายามทําให้ คณ ุ ปู่ ใจเย็นลง “ตาภิศปลอดภัยแล้ ว คุณพ่อก็อย่าโมโหเลยนะคะ”
“นันสิครับพ่อ เรื องร้ ายก็กลายเป็ นดี อย่าโมโหเลยนะครับ ความดันจะขึ .นอีก”
สีหน้ าของปู่ พงศกรครุ่นคิดถึงบางเรื อง แววตาดูจะไม่คอ่ ยสบายใจนัก “แต่ถ้าหลานภิศเป็ นอะไรร้ ายแรงละ ใครก็ ไม่ร้ ูมาช่วยเหลือ ไว้ ใจได้ สกั กีมากกีน้ อย”
ลินินทียืนฟั งรี บเดินตรงมาคุกเข่าลงข้ างๆ คุณปู่ บีบนวดต้ นขาอย่างเอาอกเอาใจ “ถ้ าไว้ ใจไม่ได้ ตาภิศหลานรักปู่ คงไม่มานังครบชิ .นส่วนแบบนี .หรอกค่ะ ฮีโร่ทีช่วยเหลือตาภิศเป็ นทหารค่ะคุณปู่ นินเห็นชือของเขาแล้ วนะคะ ชือพระเอก นิยายเปี[ ยบ”
“มันเป็ นใคร”
“แหม คุณปู่ ทําเสียงเข้ มเชียว ผู้ชายคนนันชื . อว่าพันตรี ประจักษ์ คะ่ ประจักษ์ ...เจตนิพทั ธ์” พอสิ .นคําพูดของ หลานสาว ปู่ พงศกรสะดุ้งโหยงเหมือนมีใครเอาไฟร้ อนๆ มาจี .
“นามสกุลอะไรนะ”
“เอ่อ นินว่า นินดูนามสกุลดีนะคะ ถ้ าจําไม่ผิดก็เจตนิพทั ธ์” ลินินสงสัย เพราะเห็นแววตาคุณปู่ ขึ .งโกรธ คนเป็ นลูก อย่างพงษ์ พฒ ั น์ก็ข้องใจเหมือนกัน
“นันสิครับ...คุณพ่อเป็ นอะไรหรื อ เหมือนคุณพ่อจะรู้จกั คนนามสกุลนี .” ลูกชายพึมพํา นึกย้ อนความทรงจําว่า เจ้ าสัวเคยพูดถึงนามสกุลนี .เหมือนกัน คุณปู่ พงศกรไม่วา่ อะไร ท่านเงียบไปก่อนจะลุกขึ .น
“ชืน ฉันจะกลับเรื อนเล็ก”
ชืนสบตาคุณผู้หญิงสิรินและคุณผู้ชายพงษ์ พฒ ั น์เหมือนขอความเห็น
“พาปู่ กลับเถอะชืน ฉันสบายดีแล้ วละชืน ไม่มีอะไรทีต้ องห่วง” ลาภินเอ่ยแทนทุกๆ คน เด็กหนุม่ ปล่อยท่าที สบายๆ เพือไม่ให้ ใครกังวล ฝ่ ายคนเป็ นพ่อมองหน้ าลูกชายคนเล็กก็ยงั ไม่หายเป็ นห่วงอยูด่ ี คุณสิรินกอดลูกชายไว้ อกี ครัง.
“ไปอาบนํ .านอนเถอะ ดึกแล้ ว พ่อคุณทูนหัวของแม่ เดียP วแม่จะบอกให้ เด็กยกนมขึ .นไปให้ นะจ๊ ะ วันพรุ่งนี .หนูก็ นอนอยูก่ บั บ้ าน ให้ หายดีก่อนนะ”
ลาภินผงกศีรษะตอบรับ เขาไม่อยากเรื องมากจึงจําใจตอบรับ ลินนิ ไปส่งน้ องขึ .นห้ อง โดนมีพีชายคนโตช่วย ประคอง ส่วนนลินีเก็บของกลับห้ องนอน
“พีภนนะพีภนไปโพล่งแบบนันได้ . ยงั ไง อุตส่าห์จะไม่ให้ ปรูู่ ้ แล้ วเชียว” ลภนมีสหี น้ าเจือนๆ
“เอ้ า ก็พตกใจนี ี นึกว่าเจ้ าภิศเป็ นอะไรไปซะแล้ ว”
ลินินถอนใจเฮือก มองพีชายอย่างระอาใจ “โธ่ ก็นา่ จะโทรมาหากันบ้ างสิจะได้ เตี[ยมกันถูก” ลภนทําหน้ าหันไปง้ อ น้ องสาวอย่างเอาอกเอาใจ
“ก็จะรู้ม้าย นึกว่าท่านนอนแล้ วด้ วยซํ .า” พีชายคนโตลากเสียงขอโทษน้ องสาว
“พีก็ไม่ร้ ูทนั ซะบ้ างเลย ว่าไม่ควรทะเล่อทะพูดโพล่งแบบนัน. ปู่ ก็อยูท่ นโท่”
ลาภินมองพีชายกับพีสาวเถียงกันเหมือนเด็กก็โคลงศีรษะอย่างระอาใจ
“พอเถอะครับพีนิน พีภน อย่ามาเถียงกันอีกเลย เรื องมันก็ผา่ นไปแล้ ว ผมเหนือยทีจะฟั ง”
พีสาว พีชายเงียบกริ บ มองน้ องชายออกแรงจํ .าเดินด้ วยลืมว่าขาเจ็บจึงทําให้ หน้ าเกือบคะมํายังดีทมืี อใหญ่ของ พีชายคว้ าทัน
“ใจเย็นๆ สิ ระวังขาเจ็บด้ วย” น้ องชายทําหน้ านิวคิ .วขมวด ให้ พีชายประคองทรุดนังลงบนเตียง พีสาวกอดอกมอง น้ องชายทีนอนแผ่หลาลงบนเตียง
“วันนี .สบายใจขึ .นเยอะ ให้ ผมได้ นอนเงียบๆ นะครับ” เด็กหนุม่ บอก มองพีสาวทียืนกอดอกอยู่
“อืม นอนเถอะ อยากอาบนํ .าไหม พีจะได้ เตรี ยมผ้ าเช็ดตัวให้ ” ลินินถามเพราะน้ องชายคงจะอาบนํ .าเองไม่ไหว
“ขอบคุณครับ” น้ องชายพลิกตัวหันตอบอย่างสบายอกสบายใจ ลินินหันไปสังพีชายคนโตจัดการเตรี ยมนํ .า สําหรับเช็ดตัวให้ ก่อนตัวเองจะพูดต่อ ประคองน้ องชายมานังยังเก้ าอี .หน้ าห้ องนํ .าลงมือเช็ดตัวไปพูดไป
“แต่ก็แปลกนะ ปู่ เหมือนจะไม่พอใจ ทังที . ก็ไม่เคยรู้จกั กันดีแท้ ๆ เขาแค่ช่วยตามหน้ าทีพลเมืองดีจะรู้ไหมว่าใคร เป็ นใคร” พีสาวบ่นก่อนช่วยน้ องชายเช็ดเนื .อเช็ดตัว
“อันนี .ก็เดาใจกันไม่ถกู บางคนไม่ชอบหน้ ากันตังแต่ . แรกก็ม”ี พีชายคนโตว่า
“แต่ต้องเห็นหน้ าก่อนนี .น่าถึงจะรู้วา่ ถูกชะตาด้ วยไหม” ลินินวางผ้ าขนหนูชื .นๆ ลงมองน้ องชายทีทําตัวเหมือน เด็กๆปล่อยให้ พีสาวเช็ดตัวให้ อย่างทีเคยทําตังแต่ . สมัยเยาว์วยั
“หรื อฟั งชือไม่ได้ ชืออาจเหมือนกับคนทีเกลียด” ลภนสันนิษฐาน ฝ่ ายลาภินอ้ าปากหาว
“ผมจะนอนแล้ วนะครับ”
พีสาวจึงเก็บอ่างนํ .า ออกจากห้ องของน้ องชายพร้ อมคุยเรื องของปู่ เด็กหนุม่ มองประตูห้องปิ ดสนิท เมือรู้สกึ ว่า เนื .อตัวสะอาดสะอ้ านขึ .น ลาภินทรุดนังบนเตียงซึงเป็ นลายการ์ ตนู ฮีโร่ บนเตียงมีหมอนทีเย็บปลอกหมอนเองกับตุ๊กตาทีหัด เย็บเมือครัง. เรี ยนรู้การปั กเย็บผ้ าจากพีสาวในตอนสิบขวบ ตัวตุ๊กตาหมีสนี ํ .าตาลบิดเบี .ยว เด็กหนุม่ ดึงมันมากอด เคยคิดว่า แปลกทีหัดเย็บผ้ าแต่เขาก็เห็นพีชายทําจึงคิดว่าเป็ นเรื องปกติ แถมในวิชางานฝี มือ เขาก็ทาํ ได้ คะแนนดีสดุ ๆ
“เฮ้ อ...”
เสียงถอนใจดังขึ .น สายตามองเพดานเลือนมายังเกมกดบนโต๊ ะข้ างเตียง จึงวางตุ๊กตาลงหยิบเกมมาเล่นเพือให้ ลืมเหตุการณ์ร้ายๆ ทีเกิดขึ .นกับตัวเองในวันนี . จนรู้สกึ ง่วง มือเล็กเอื .อมปิ ดโคมไฟ แล้ วหลับสนิท พักใหญ่ เด็กหนุม่ รู้สกึ ครึง หลับครึงตืน ตัวหนักอึ .ง ดวงตาทีปรื อได้ ครึงเดียวเหมือนจะเห็นผู้หญิงมายืนข้ างเตียง ดูจากสภาพการแต่งตัวทีเหมือนกับ หลงยุคด้ วยเสื .อผ้ าลูกไม้ เนื .อดีและนุง่ ซินนันคงไม่ . ใช่พีสาวเขาแน่ๆ ผู้หญิงคนนันหั . นข้ างให้ เขาจึงไม่อาจเห็นใบหน้ าทีถูกปก คลุมด้ วยเส้ นผมยาวสลวยประบ่า
...ใครกัน...
ลาภินพยายามเบิกตาให้ กว้ างขึ .น อยากมองหน้ าเธอให้ ชดั แต่หนังตาเจ้ ากรรมและร่างกายราวกับถูกตะกัวถ่วง ขยับไม่ได้ ส่งเสียงก็ไม่ได้
...ราวกับเธอรู้วา่ เขาปรารถนาอยากจะเห็นหน้ า จึงเบือนดวงหน้ าหวานให้ เห็นชัดๆ มือเรี ยวเสลาปั ดเส้ นผมที มองดูก็ร้ ูวา่ นุม่ สลวยให้ พ้นกรอบหน้ า
ลาภินช็อกจนอยากสลบไปอีกรอบ...พอเห็นชัดเจน...เธอคนนันราวแกะมาจากพิ . มพ์เดียวกันกับเขาถ้ าไม่นบั เพศ และทรงผม...ปากคอคิ .วคางแบบนี . เขาชัดๆ...ขนอ่อนลุกเกรี ยวเมือนึกได้ วา่ มีคนคนหนึงทีทุกคนมักจะบอกว่าเขาเหมือน ผู้หญิงคนนี ....เธอคนนันคื . อย่าน้ อยของเขาเอง!
บทที 5 ใยทีผูกพัน ประจักษ์ ขบั รถไปส่งเพือนทีหลับไม่ร้ ูเรื องรู้ราว เขาอดฉิวเพือนไม่ได้ ทีไม่ตืนมาเผชิญรับรู้กบั เหตุการณ์วนุ่ ๆ แต่เขา ก็อิมใจทีวันนี .ได้ ช่วยเหลือเด็กคนนัน. แปลก...ทีพบกันหลายครัง. นับว่าเป็ นเรื องบังเอิญทีเจอไม่บอ่ ยทีเดียว พอเพือนลืมตา ขึ .นอย่างสะลึมสะลือก็ออกปากถามอย่างมึนเมา “ยางม้ ายถึงบ้ านอีกเร้ อ” พันตรี ยทุ ธนาถามพลางส่งสียงเรอยาวๆ ติดกันหลายที “ยังโว้ ย นอนๆ ไปเถอะ ถึงบ้ านแกเมือไรฉันจะอัญเชิญแกขึ .นไปนอนบนเตียงอย่างราชาทีเดียว” ประจักษ์ อด ประชดไม่ได้ ดวงตาคมวับเปี ยมด้ วยความระอาใจ พันตรี ยทุ ธนาเองก็เอาแต่พล่ามตามประสาคนเมาซึงก็ไม่ร้ ูวา่ พล่าม อะไร “โห่ ฮี . โห่...น้ องคนดีของพี รักพีทีตรงไหน” พันตรี ประจักษ์ อดเอามืออุดหูไม่ได้ ยังดีทีรถแล่นจอดเทียบบ้ านเพือนก่อน เขาจะโกนเรี ยกนายดําซึงเป็ นคนสวน ประจําบ้ านผ่านประตูไม้ เตี .ยๆ ดําซึงรอเปิ ดประตูให้ เจ้ านายนอนอยูต่ รงหน้ าระเบียงบ้ านเพลินสะดุ้งโหยงก่อนวิงหน้ าเริด ออกมารับ “ผมรอตังน้ . าน นาน ยุงแทบจะหามไปแล้ ว” นายดําบอกพร้ อมเอาผ้ าขาวม้ าทีพันคออยูป่ ั ดตามตัว “โทษทีวะ่ เจอปั ญหานิดหน่อย คุณป้านอนแล้ วใช่ไหม”
“คุณนายหลับปุ๋ยตังกะสามทุ . ม่ แล้ วครับ” เขามองหน้ านายดําซึงประคองเจ้ านายเข้ าบ้ านอย่างรู้ใจเพราะเจ้ านาย จะไปกินเหล้ าเคล้ านารี ทีไรต้ องสังให้ อยูร่ อเปิ ดประตูให้ เพราะเกรงว่าคุณสิรินชุ ผู้เป็ นแม่จะตืนตกใจพาลจะโกรธลูกชายตัว ดีทีเมาแอ๋ ลองไปเทียวแบบนี .ก็ต้องป้องกันไว้ ก่อนละ “เออ ไปหานํ .าขิงมาให้ ดมแก้ ื เมาตอนตืนด้ วยล่ะแล้ วคุณป้าถามอะไรไหม” “ไม่ขอรับ เพราะคุณนายนึกว่าคุณติดประชุม” พันตรี ประจักษ์ ผงกศีรษะ เพือนรักทีอยูก่ บั แม่สองคน เพราะคนเป็ นพ่อเสียไปนานแล้ ว ตอนนี .เพือนยังโสดไม่ซิง คุณป้าสิรินชุ อยากได้ สะใภ้ ใจจะขาดแต่เพือนทําเป็ นพ่อพวงมาลัยลอยชายไปวันๆ จึงบ่นว่าให้ อย่างน้ อยอกน้ อยใจ “เออ ดี รี บทําให้ สร่างล่ะ แล้ วอย่าปากโป้งเชียว” พันตรี ประจักษ์ เตือน “โอ๊ ย กระผมไม่กล้ าหรอกคร้ าบ ขืนพูดไปมีหวังคุณเอาตาย” “รู้แบบนี .ก็ดีแล้ ว ฉันไปก่อนล่ะ เออ วันพรุ่งนี .ฉันจะแวะมารับเจ้ านายแก อย่าลืมบอกล่ะ” นายดํายกมือไหว้ ก่อนหันไปพาเจ้ านายขึ .นไปนอน ฝ่ ายพันตรี ประจักษ์ ขบั รถของเพือนกลับบ้ านก็เล่นเอาดึกดืน ทุกคนคงจะนอนหลับหมดแล้ ว พันตรี หนุม่ ใหญ่คดิ แต่กลับคาดผิดเพราะเรื อนเล็กของเจ้ าคุณปู่ ไฟยังเปิ ดอยู่ พันตรี ประจักษ์ อดเก็บความสงสัยไว้ ไม่อยูจ่ งึ เดินไปยังเรื อนของเจ้ าคุณปู่ เห็นชืนตังพั . ดลมพัดไล่ยงุ ให้ เจ้ าคุณปู่ เงยนังบนเก้ าอี .หน้ ามองท้ องฟ้ า คนเป็ นหลานจึงทักทาย “ชมจันทร์ หรื อครับคุณปู่ ” วันนี .จันทร์ บนฟ้ ากลมโต พันตรี ประจักษ์ ไม่เคยมองฟ้ าในกรุงสักครัง. ก็เลยอยากรู้วา่ ท้ องฟ้ าในป่ ากับเมืองกรุงอัน ไหนสวยกว่ากัน เจ้ าคุณปู่ ปั ญจพลมองหน้ าคนเป็ นหลานเพราะจมูกได้ กลินเหล้ า บุหรี และนํ .าหอมติดเสื .อผ้ า “ไปเริ งราตรีมาละสิ ถึงบ้ านช่องเอาปานนี .” พันตรี ประจักษ์ ทรุดนังข้ างๆ อย่างเอาอกเอาใจ “โธ่ คุณปู่ ครับ ผมไปเป็ นเพือนยุทธมันน่ะครับ ถ้ าดืมคงไม่ได้ กลับมาสภาพนี .หรอกครับ” เจ้ าคุณปู่ ทําเหมือนไม่เชือแต่คนเป็ นหลานก็ยืนยันเสียงแข็ง จนทําให้ คณ ุ ปู่ ยอมเชือง่ายๆ
“ก็ได้ ปจะยอมเชื ู่ อ เอ่อ ไปหยิบชาให้ ปสิู่ ” เจ้ าคุณปู่ ใช้ ให้ ไปหยิบชาทีชืนเพิงชงเสร็ จใหม่ๆ ชืนจะลุกไปเองแต่เจ้ า คุณปั ญจพลห้ ามไว้ “ไม่ต้องลุกหรอกชืน ฉันจะให้ หลานรับใช้ ฉนั ” ชืนเองก็นงพั ั บเพียบเหมือนเดิม พันตรี ประจักษ์ รับใช้ คณ ุ ปู่ อย่างไม่มีเกียงงอนเดินไปเอาชามาให้ ก่อนริ นชาให้ อย่างเอาอกเอาใจ “ชาครับคุณปู่ ” เจ้ าคุณปู่ รับมาดืมมองหน้ าหลานอย่างเพ่งพิศแกมเอ็นดู “ไหนเล่าให้ ฟังทีสิ ว่าแอบไปเทียวไหน จะเท่ากับปู่ สมัย หนุม่ ๆ หรื อเปล่า” “คุณปู่ อยากจะฟั งหรื อครับ ผมว่าเรื องมันไม่คอ่ ยน่าฟั งเท่าไรหรอก” “ว่ามาเถอะ หลานมีเรื องอะไรมาปู่ ก็อยากฟั งทังนั . น” . ลงคุณปู่ พูดแบบนี .คนเป็ นหลานปฏิเสธไม่ได้ จงึ ต้ องเล่าให้ ฟัง “ผมไปดืมกับไอ้ ยทุ ธมันเพราะไอ้ ยทุ ธมันขอน่ะครับให้ ขบั รถไปส่งทีบ้ าน ผมเองก็มีเรื องปรึกษามันด้ วย” สายตาของคุณปู่ เหลือบมองอย่างมีเมตตา “เรื องอะไรรึ” พันตรี ประจักษ์ เหลือบมองคุณปู่ อย่างอึดอัดแกมลังเลว่าจะพูดดีหรื อไม่แต่เห็นว่าเป็ นโอกาสดีจงึ พูด “เกียวกับเขมครับ...” พอพูดถึงชือนี .คุณปู่ ก็เงียบกริ บลงทันใด ผู้พนั หนุม่ ใหญ่ถอนใจเพราะพูดผิดจังหวะไปหน่อย รับรองว่าเขมิกายิง ถูกปู่ เกลียดเพิมแน่ๆ “อยากจะแต่งงานกับผู้หญิงคนนี .จริ งๆ หรื อ” พันตรี ประจักษ์ สบตาอย่างแน่วแน่ “ครับ ผมคิดว่าเธอคือผู้หญิงทีใช่สาํ หรับผม ผมอยากดูแลเธอจนสุดลมหายใจ ของผมจริงๆ”
เจ้ าคุณปู่ ถอนใจ เสมือนขัดใจทีไม่อาจทําให้ หลานเลิกรักผู้หญิงคนนี .ได้ “จักษ์ คิดว่าปู่ ขัดขวางความรักรึเปล่า” พันตรี ประจักษ์ ไม่กล้ าตอบ หนุม่ ใหญ่หลบตาเจ้ าคุณปู่ แทนคําตอบ คนเป็ นปู่ ทอดถอนใจเพราะรู้ดวี า่ คนเป็ น หลานคงคิดว่าตนรังเกียจว่าทีหลานสะใภ้ “ผมไม่คิดแบบนันหรอกครั . บ แต่ผมอยากให้ คณ ุ ปู่ ให้ โอกาสเขมบ้ างก็เท่านันเอง” . คนเป็ นหลานเอ่ย เจ้ าคุณปู่ ทํา หน้ าเหมือนปั น. ยาก “ปู่ ให้ โอกาสเสมอ ขอแค่เธอเป็ นผู้หญิงทีเหมาะสมกับหลานจริ งๆ” คนเป็ นปู่ เอ่ยสันๆ . ก่อนจะบอกให้ หลานประคองเข้ าไปนอน พันตรีประจักษ์ เอาอกเอาใจ พลางคิดในใจว่าวัน พรุ่งนี .จะพาหญิงสาวมากินข้ าวทีบ้ านและต้ องคอยพูดถึงความดีของเขมิกาบ่อยๆ บางทีเจ้ าคุณปู่ อาจยอมรับและเอ็นดูเธอ บ้ างก็เป็ นได้ ชายหนุม่ ประคองเจ้ าคุณปู่ ทรุดนังยังเตียง ดึงผ้ าแพรคลุมเตียงออกให้ คณ ุ ปู่ ได้ เอนกายนอนโดยมีชืนคอยให้ ความช่วยเหลืออยูห่ า่ งๆ “คุณจักษ์ ไปนอนเถอะเจ้ าค่ะ เดีPยวชืนดูแลเอง” ชืนบอก พันตรี ประจักษ์ เหลือบมองคุณปู่ ทีหลับตาลงจึงคลายใจ เตรี ยมเดินออกจากห้ องหากสายตาเหลือบไปเห็นรูปของ คนเป็ นย่าจึงอดมองและยกมือไหว้ ไม่ได้ ย่าตายไปก่อนปู่ ด้ วยโรคมะเร็ ง ทนทุกข์ทรมานอยูเ่ กือบปี ยังจําได้ ดีถงึ ภาพทีปู่ นัง เฝ้ าข้ างเตียงย่าไม่หา่ งคอยจับมือภรรยาคูท่ กุ ข์คยู่ ากเอาไว้ ให้ กําลังใจ ท่านไม่เคยร้ องไห้ แต่เขาก็ยงั แอบเห็นนํ .าตาคลอเบ้ า ความทุกข์ทรมานของย่าทําให้ คณ ุ ปู่ เป็ นทุกข์ไปด้ วย พันตรี หนุม่ ใหญ่เดินผ่านรูปถ่ายของท่าน บางอย่างดลใจให้ เขาหยุดเดินและตังใจมองยั . งรูปอีกครัง. กรอบรูปทีแตกไปคราวนันถู . กเปลียนใหม่ ไม่ร้ ูวา่ เพราะอะไรเขาถึงรู้สกึ แปลกๆ กับ รูปของย่า พอหันหลังกลับไปหันมองชืนทีกําลังวุน่ วายจากการดูแลเจ้ าคุณปู่ เขาก็ร้ ูสกึ อยากรู้อยากเห็นท่วมท้ นอย่างไม่เคย เป็ น ดวงตาคมดุจบั จ้ องกรอบรูปถ่ายของย่าเขม็งราวกับไม่เคยเห็นทังที . เวลามาทีเรื อนเล็กทีไรก็เห็นจนคุ้นตา พันตรี ประจักษ์ เอื .อมือหยิบรูปของย่ามาพลิกดูด้านหลัง กรอบรูปก็ปกติดี แต่ทาํ ไมพอมองเขารู้สกึ ว่าบางอย่างมัน ผิดปกติ และอะไรบางอย่างนันดลใจให้ . มือของเขาอยูเ่ หนือจิตใต้ สาํ นึก แกะเอากรอบด้ านหลังออกมา รูปใบหนึงทีซุกซ่อน ด้ านหลังรูปของย่าร่วงลงพื .น ผู้พนั หนุม่ ใหญ่ร้ ูดวี า่ ไม่สมควรแต่ก็อดหยิบขึ .นมาดูไม่ได้ ครัง. แรกเขาคิดว่าเป็ นแค่กระดาษรองแผ่นหลังรูปภาพ แต่ก็ไม่ใช่ มันเป็ นรูปถ่ายใบหนึงทีเก่าจนเหลืองกรอบด้ วย ผ่านกาลเวลามาเนินนาน เขาจําได้ วา่ เหมือนเคยเห็นเจ้ าคุณปู่ หวงรูปใบนี .มาก อะไรบางอย่างดลใจให้ เขาเพ่งพิศรูปใบนี .
อย่างพิจารณา แม้ ภาพจะเก่าจนรายละเอียดเลอะเลือนไปบ้ าง หากแต่พอเพ่งชัดตา ประจักษ์ ก็ขนลุกชัน มือเย็นเยียบ ลาง สังหรณ์เตือนว่าให้ วางมันลงถ้ าไม่อยากเจอเรื องยุง่ ยาก แต่สายตาเจ้ ากรรมกลับทรยศจ้ องมองคนในรูปถ่ายราวกับจะ ประทับในความทรงจําซึงมันไม่จําเป็ นเลย เพราะถ้ าไม่ตดิ เรื องเพศละก็...เขาเพิงช่วยคนในรูปถ่ายไว้ และทีสําคัญอีกคนที ยืนข้ างกันนันคื . อเขาเอง! อาการหนาวเหน็บพลันบังเกิด ดวงตามองรูปทีเหลืองซีดอย่างเพ่งพิศ คนในรูปยิ .มน้ อยๆ เค้ าโครงหน้ าสวยหวาน เรื อนผมยาวประบ่า ดวงตาทีมองกล้ องตรงๆ ไม่มีรอยเขินอายดูเป็ นคนดื .อดึง ผู้หญิงปริศนาทีคุ้นตาเขายืนอยูข่ ้ างๆ ผู้ชาย ในชุดทหารทีหน้ าเหมือนเขาเปี[ ยบ ไม่ต้องถามก็ร้ ูวา่ คือคุณปู่ ในวัยหนุม่ เพราะคุณพ่อเคยพูดเมือตอนเด็กๆ เหมือนกันว่า เขาเหมือนคุณปู่ มาก ประจักษ์ วางลงรู้สกึ ตกใจเหมือนโดนผีหลอก เขามองไปยังคุณปู่ ซึงนอนหลับสนิท ชืนหันมองอย่างแปลกใจ พัน ตรี หนุม่ กะว่าจะเก็บรูปนันไว้ . ทเดิ ี ม สุดท้ ายก็ตดั สินใจเก็บรูปของย่าไว้ ตามเดิมและเก็บรูปผู้หญิงปริศนาไว้ กบั ตัว ชืนมองท่าทีแปลกๆ ของเจ้ านายอย่างข้ องใจ พันตรี ประจักษ์ สาวเท้ าเร็ วๆ กลับเข้ าห้ องของตัวเอง ชายหนุม่ ทรุด นังรู้สกึ ถึงเหงือทีชุม่ โชกแผ่นหลัง ภาพของสตรี ปริ ศนาซ้ อนทับกับเด็กหนุม่ แปลกหน้ าซึงเจอกันถึงสามครัง. สามคราดูแล้ ว มันคงไม่ใช่เรื องบังเอิญแน่ พันตรีประจักษ์ สา่ ยศีรษะ พยายามจะไม่คิดอะไรมากเพราะนึกว่าตัวเองคงคิดเองเออเอง ขณะทีผู้พนั หนุม่ ใหญ่คิดไม่ตก เสียงโทรศัพท์ดงั ลันเขามองเบอร์ ทีโทรเข้ ามาเป็ นเบอร์ ของคนรักจึงรี บรับสาย “เขม โทรมาดึกๆ มีอะไรหรื อเปล่าครับ” พันตรี ประจักษ์ ถามคนรักซึงนานๆ ครัง. โทรมาหาที เขมิกาเอ่ยเสียงน่ารัก ออดอ้ อน “เขมโทรมาไม่ได้ หรื อคะ รบกวนคุณหรื อเปล่า” “เปล่าครับ ไม่ได้ รบกวนเลย ผมคิดว่าคุณนอนแล้ วซะอีก” “ยังค่ะ ตอนนี .กําลังขึ .นวอร์ ด คิดถึงคุณเลยโทรหา เป็ นอย่างไรบ้ างคะวันนี .” คนรักถามเสียงอ่อนหวาน เพียงเท่านี . ก็ทําให้ หวั ใจของพันตรี ประจักษ์ พองโต ลืมเลือนเรื องทีทําให้ ร้ ูสกึ หวันผวา “ผมสบายดีครับ แล้ วคุณละครับเป็ นอย่างไรบ้ าง สบายดีไหม” “แหม สบายอะไรกันคะ เดีPยวก็ขึ .นไปทํางานแล้ ว อยากเจอหน้ าคุณจัง คุณใช้ วีดีโอคอลเป็ นไหมคะ เขมสอบไป หลายรอบแล้ วนะ” พันตรี ประจักษ์ ทาํ คิ .วขมวด พยายามนึกถึงเรื องไฮเทคทีคนรักสอนก็อือออทังที . ยังนึกไม่ออกว่ามันใช้ อย่างไร “ครับ เป็ น มีอะไรหรื อเปล่าครับ”
“ถามได้ ก็เขมอยากเห็นหน้ านีคะ โทรหาเขมนะคะ เขมจะรอ” หลังวางสาย พันตรี ประจักษ์ ก็นงจ้ ั องโทรศัพท์นิง พยายามคิดถึงเรืองทีคนรักสอนว่าใช้ วดี ีโอคอลอย่างไร ยังดีที จําได้ พอโทรไปหาความตืนตาตืนใจกับเทคโนโลยีก็ผดุ ขึ .น ใบหน้ าคนรักปรากฏบนจอพร้ อมรอยยิ .มน่ารักๆ เธอคงอยูใ่ น ห้ องทํางาน “นึกว่าคุณจะใช้ ไม่เป็ นซะแล้ ว เขมอุตส่าห์รอลุ้นแทบแย่” พันตรี ประจักษ์ มองคนรักอย่างเขินๆ พอยิ .ม ดวงหน้ าดุกร้ าวก็ลดคววามโหดลง “ก็เกือบๆ ใช้ ไม่เป็ น แต่อยากเห็น หน้ าของเขมนีครับ” แก้ มนวลปรากฏรอยแดงซ่าน คุณหมอสาวยิ .มเขินแทน “ปากหวาน คนรักใครเนีย” พูดจบเธอก็หวั เราะอวดฟั น ขาวสะอาด “ก็แฟนเขมไงครับ” พันตรี หนุม่ ใหญ่รับมุก ใบหน้ าฉายความสุขเต็มทีทีได้ เห็นคนรักแม้ จะผ่านหน้ าจอสีเหลียม เล็กๆ ก็ตาม คุณหมอสาวตังโทรศั . พท์ไว้ บนโต๊ ะ เอาคางวางบนท่อนแขนจ้ องโทรศัพท์ด้วยดวงตากลมแป๋ ว “ปากหวานแบบนี .รักตายเลย” คนรักเอ่ย เพียงเท่านี .พันตรี ประจักษ์ ก็สขุ ใจเหลือเกินทีได้ ฟัง “ผมกะว่าจะชวนคุยมาทานข้ าวด้ วยกันทีบ้ าน มากราบปู่ ด้ วย เขมสะดวกไหมครับ” ชายหนุม่ ถาม นึกในใจหวันๆ ว่าคนรักคงปฏิเสธ คุณหมอสาวทําหน้ าครุ่นคิด ยังไม่ลมื ตอนไปหาครอบครัวคนรักครัง. แรกว่ามันเลวร้ ายเพียงใด “แล้ วคุณปู่ ไม่วา่ คุณเอาเหรอคะ เขมอยากไปแต่เขมไม่อยากให้ คณ ุ อึดอัด งัน...เราไปดู . หนังดีกว่า เขมว่างด้ วย” พันตรี ประจักษ์ ได้ แต่ตอบรับทังที . ในใจนึกเสียดายโอกาส...เจ้ าคุณปู่ เปิ ดทางให้ แล้ วแท้ ๆ...สายตาคนรักมอง นาฬิกาประดับข้ อมือเล็กก่อนบอกอย่างรี บร้ อน “ได้ ครับ กีโมงดี” “เอาเป็ นว่าสักสิบโมงเช้ า วันพุธนะคะ ทีห้ างเดิม เดีPยวเขมไปก่อนนะ” เธอบอกสถานทีและเวลาไปก่อนอําลาด้ วยท่าน่ารักๆ พันตรี ประจักษ์ หวั เราะมองโทรศัพท์ด้วยใจพองโตเพียงคน เดียว ลืมเรื องรูปไปเสียสิ .น พอนึกออก พันตรี ประจักษ์ ก็เก็บเข้ าไปในสมุดบันทึก คิดว่าจะไปคืนวันหลัง . .
. ภาพของย่าน้ อยเสมือนความจริ งจนน่าขนลุกทําเอาเด็กหนุม่ ผวาจนต้ องตืนขึ .นมาในทีสุด ลาภินไม่เชือเรื องผีสาง แต่ไม่เข้ าใจว่าทําไมต้ องเห็นย่าน้ อย...ฝั นแน่ๆ...ลาภินปลอบใจตัวเอง เด็กหนุม่ เปิ ดไฟมือสันระริ ก รู้สกึ เหงือไหลเต็มหน้ าจึงค่อยๆ ลุกไปยังห้ องนํ .า ทังที . ยังเจ็บเท้ า อาจเป็ นเพราะเจอ เรื องซวยเลยทําให้ คิดมากหรื อว่าอะไรกันแน่ เด็กหนุม่ คิดไม่ตก ดวงตามองใบหน้ าซีดๆ ของตัวเองสะท้ อนตอบ ถึงไม่เคย เห็นย่าน้ อยตัวจริ งแต่จากในรูปก็พอให้ เห็นเค้ าว่าหน้ าตาเขาเหมือนย่าน้ อยถึงเพียงไหน ทังคิ . .ว หน้ าตา จมูกปากเหมือนโขก ออกมาพิมพ์เดียวกัน แบบนี .เองถึงทําให้ คณ ุ ปู่ รักและเอ็นดูมากกว่าหลานคนไหนๆ “เฮ้ อ แย่จริ งๆ” ในทีสุดเด็กหนุม่ ก็ล้างหน้ าล้ างตาก่อนเดินมานังเล่นเกมเพราะความทีนอนไม่หลับแล้ ว ด้ วยความติดลมจึงเล่น เข้ าไปล่วงตีหนึง เสียงเคาะประตูดงั ขึ .น เบาๆ มารดาก็ร้องถาม ลาภินอดแปลกใจไม่ได้ “ลูกจ๋า ยังไม่หลับอีกหรื อจ๊ ะ” “ครับ แม่ แม่มีอะไรหรื อเปล่าครับ” เด็กหนุม่ วางมือจากเกมทีกําลังเล่นอยู่ ค่อยๆ เดินไปเปิ ดประตูรับ มารดาก้ าว เข้ ามาในห้ อง โอบบ่าของลูกชายเอาไว้ อย่างห่วงใย “แม่กลัวหนูวา่ จะเจ็บจนนอนไม่หลับน่ะสิ เห็นไฟเปิ ดอยูแ่ ม่ก็เลยมาดู” คุณสิรินลูบศีรษะของลูกชายซึงซบอย่าง อ้ อนๆ “ครับ ผมไม่เจ็บขาหรอกครับแม่ แต่ทีผมนอนไม่หลับเพราะผมฝั นเห็นถึงย่าน้ อย ฝั นแปลกมาก” เด็กหนุม่ บอก มารดาทีลูบศีรษะอย่างเอ็นดู “หรื อจ๊ ะ ฝั นอย่างไรจ๊ ะ” คุณสิรินถามอย่างกังวล ลาภินไม่ทนั รู้สกึ ใบหน้ าของมารดายิงเป็ นห่วง “เอ ไม่ร้ ูครับ ผมนอนอยู่ คิดอะไรไปเรื อยเปื อย ไม่ร้ ูวา่ ฝั นหรื อจริ ง พอเห็นร่างของผู้หญิงอยูใ่ นห้ องผมก็คิดว่าเป็ น พีนินซะอีก ทีไหนได้ พอหันหน้ ามาเท่านันแหละ . ผมตกใจหมด” “มันก็แค่ฝันเท่านันแหละจ้ . ะ หนูไม่ต้องกังวลใจไปนะลูก นอนหลับซะ” คนเป็ นแม่ปลอบ ทังที . ในใจกังวล ลาภินจึง ผละออกก่อนเอนหลังพิงหมอนใบโต “เดีPยวผมนอหลับครับ ขออีกสักแป๊ ป”
คนเป็ นแม่จึงผงกศีรษะลุกขึ .นจากเตียงมองใบหน้ าละม้ ายคล้ ายคลึงกับย่าน้ อยแพรนวล “จ้ ะ อย่านอนดึกมากนัก วันพรุ่งนี .หนูก็งดเรียนพิเศษซะ พักให้ หายดีก่อน” ลาภินยิ .มกว้ างอย่างถูกใจ “ครับ” พอคนเป็ นแม่ออกจากห้ อง เด็กหนุม่ ก็หยิบนินเทนโดมาเล่นเกมต่อ จนง่วงนันแหละจึงผล็อยหลับไป . . . สิรินมองห้ องคนเป็ นลูกอย่างไม่สบายใจนัก เธอนึกห่วงลูก เกรงว่าลูกจะนอนไม่หลับเลยมาดู พอได้ ยินลูกพูดว่า เห็นย่าน้ อยทังที . ผ่านเรื องร้ ายๆ มาก็ทําเอาเธอกังวล พอกลับเข้ าห้ อง พงษ์ พฒ ั น์ทีนอนอยูล่ มื ตาขึ .นอย่างสงสัย “อืม คุณยังไม่นอนอีกเรอะ ออกไปไหนนะ” สามีถามคนเป็ นภรรยาซึงหันมองอย่างกังวล “ฉันไปดูลกู มา กังวลว่าลูกนอนไม่หลับ กลัวลูกจะเจ็บแผลด้ วย พอฉันไปหาลูกก็บอกว่าฝั นเห็นย่าน้ อย” คนเป็ นพ่อทีนอนอยูส่ ะดุ้งจากทีนอนหลับสบายๆ ก็หนั มองหน้ าภรรยา “อะไรกันนะคุณ” “โธ่ คุณไม่ได้ ฟังฉันเลยรึไง” ภรรยาแหวใส่ มองสามีทีทําหน้ าตืนหลังได้ ยิน “เอ้ า ก็เมือกี .ผมนอนฟั งไม่ถนัดนี” “ลูกชายเราฝั นถึงย่าน้ อย คราวนี .ได้ ยินชัดหรื อยังคุณ” สามียกมือกุมขมับ รู้สกึ ความกลัวทีอยูใ่ นใจ สองสามีมองตากัน พงษ์ พฒ ั น์หนั ไปเปิ ดโคมไฟข้ างเตียง เกิดความ เงียบเหมือนทังสองกํ . าลังใช้ ความคิดอยู่ “แล้ วเราจะทําอย่างไรดีละคุณ ไอ้ เรื องคําสาปนันไม่ . มีอยูจ่ ริ งหรอกนะ คิดมากงมงายไปเปล่าๆ” สามีบอก ส่วน คุณสิรินกุมมือของตัวเองไว้ ยังไม่สบายใจอยูด่ ี “โธ่ คุณไม่เชืออย่าลบหลูส่ ิ ทําไมลูกภิศถึงฝั นเห็นย่าน้ อยละ” ภรรยาตังคํ . าถาม
สามีโคลงศีรษะ “มีหลายเหตุผลนะคุณ ภิศเหือนย่าน้ อยจะตาย คงเห็นเงาตัวเองแล้ วเอาไปคิดเป็ นตุเป็ นตะ โอ๊ ย ไม่ต้องไปคิดเรื องคําสงคําสาปอะไรให้ มากเลยคุณ” คุณพงษ์ พฒ ั น์วา่ อย่างใส่ใจแต่คณ ุ สิรินกลับไม่สบายใจสักนิด “ถ้ ามันเป็ นเรื องจริ งล่ะคะ” “โอ๊ ย คุณ ลองไปถามลูกคนอืนก่อนดีไหม ถ้ าย่าน้ อยมาหาในฝั นจริ งละก็เราค่อยเดือดร้ อน นอนเถอะคุณ” คุณพงษ์ พฒ ั น์กระตุกแขนภรรยาบอกให้ นอน คุณสิรินทียังกังวลอยูห่ ลับไม่ลง แววตายังฉายความกังวลต่อคํา สาปบรรพบุรุษทีได้ ฟังนับตังแต่ . เข้ ามาเป็ นสะใภ้ บ้านพันธุ์ธชั . . .
สายแล้ วลาภินยังนอนหลับบนเตียงอย่างสบายอกสบายใจ เขาตืนก็ปาเข้ าไปสิบโมงเช้ าแล้ วยังไม่มใี ครเข้ ามา รบกวนจนกระทังพีสาวตัวดีเข้ ามากวนใจโดยการหยิบตุ๊กตาซึงเขาเย็บเองปาใส่ตวั “จะนอนกินบ้ านกินเมืองไปถึงไหนฮึนายยาพิษ” ลาภินดึงผ้ าห่มคลุมตัวออกทําหน้ ามุย่ “อะไรกัน วันนี .ผมไม่ได้ เรี ยนพิเศษสักหน่อย ขอนอนสบายบ้ างสิ” น้ องชาย โอด พีสาวดึงผ้ าห่มออก “จะนอนไปถึงไหนกันยะ ตืนได้ แล้ ว ตืนนนน” วันนี .ลินินแต่งชุดสบายๆ ด้ วยการสวมเสื .อยืดสี ขาวพิมพ์ลายเข้ ากับกางเกงยีนขาสันอวดเรี . ยวขา เสียงกําไลแขนดังกรุ๋งกริP ง ใบหน้ าแต่งแต้ มแค่ลปิ มันอวดผิวกระจ่างใส “โอ๊ ย ผมฝั นร้ ายรึไงเนีย ทําไมพีถึงแต่งตัวแบบนี .” น้ องชายถาม ตืนเต็มตาเมือเห็นลุคทีเรี ยกได้ วา่ ‘แอ๊ บแบ๊ ว’ ของ พีสาว “ช่างฉันเถอะน่านายยาพิษ รี บลงไปกินข้ าวเช้ าบวกข้ าวเทียงได้ แล้ ว ล้ างหน้ าล้ างตาด้ วยนายจอมขี .เกียจ” พีสาว เอาตุ๊กตาชี .หน้ าน้ องชายอย่างกวนๆ หลังน้ องชายเอาหน้ าซุกกับหมอนต่อ “โอ๊ ย พีอ่ะ เล่นอะไร ผมหายใจไม่ออกขึ .นมาละทําไง” น้ องชายทําหน้ าบึ .ง ฝ่ ายพีสาวลอยหน้ าลอยตาใส่
“ตืนขึ .นมาได้ สกั ที” น้ องชายยกมือเกาศีรษะ ใบหน้ ามุย่ เพราะความง่วงเนืองจากนอนดึก “ไม่เอา ง่วง!” ลาภินเริ มงอแง ลินินกอดอก ทําเสียงจิ[กจัก[ ในลําคอ “เป็ นเด็กเป็ นเล็กต้ องอะเลิร์ตหน่อย นอนอยูไ่ ด้ ลุก-ได้ -แล้ ว” คนเป็ นพีบอก ลาภินถอนใจ “พีพูดแบบนี .กะว่าจะไม่ให้ ผมปฏิเสธใช่ไหม” “ใช่แล้ ว” พีสาวยิ .มแล้ วตอบเสียงใส มองน้ องชายมองทีส่งสายตาอ่อนอกอ่อนใจไม่ได้ “งันรอผมก่ . อน” เด็กหนุม่ ลุกขึ .น พยายามฝื นตัวให้ น้อยทีสุดไปอาบนํ .าอาบท่าปากก็บน่ พึมพํา “ขาผมยังเจ็บอยูแ่ ท้ ๆ ไม่เห็นอกเห็นใจบ้ างเล้ ย” “นายบ่นอะไรนายเด็กยาพิษ” น้ องชายเงียบกริ บหลังได้ ยินเสียงเขียวของพีสาว “ผมบ่นไม่ได้ หรื อไง” “ไม่ได้ ห้ ามบ่น รี บไปอาบนํ .าเลย” ฝ่ ายน้ องชายได้ แต่เงียบกริ บ จัดการอาบนํ .าแต่งตัวใหม่ลงไปกินข้ าวกับพีสาว ซึงฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี “ทําไมต้ องปลุกแต่เช้ าด้ วย” ลาภินงึมงําบ่น “เช้ าทีไหนยะ จะเทียงแล้ ว จะนอนกินบ้ านกินเมืองจนอิมแทนข้ าวเลยหรื อไงยะ” พีสาวแซว ฝ่ ายน้ องชายทําเมิน “ก็คนนอนไม่หลับอ่ะ เมือคืนกว่าจะได้ นอน” “ถึงเวลาแล้ วไม่อยากนอนเองนียะ” เธอว่าเสียงใสแต่สายตามองน้ องชายอย่างเป็ นห่วง ทว่าลาภินก็ไม่เคยรับรู้ “ก็เมือคืนผมฝั นถึงย่าน้ อยด้ วยล่ะ ตกใจแทบแย่” เด็กหนุม่ เล่าให้ ฟังคนเป็ นพีสาวชะงักแต่ก็เป็ นเพียงแค่ชวครู ั ่ “ฝั นถึงใครนะ” พีสาวถามซํ .า
“ย่าน้ อย...” น้ องชายว่าก่อนลงไปยังห้ องรับประทานอาหารซึงวันนี .อยูก่ นั อย่างพร้ อมหน้ าพร้ อมตา ไม่ร้ ูเลยสักนิด เดียวว่าพีสาวมองด้ วยสายตาอย่างไร “ตืนแล้ วเหรอลูก” คุณสิรินถามมองลูกชายทรุดนังข้ างนลินีผ้ เู ป็ นสะใภ้ ลาภินยิ .มเซียวๆ สายตาของคนเป็ นพ่อมองอย่างกังวลเมือพีสาวสบตาอย่างกังวลใจ “หลับสบายดีหรื อเปล่า” คนเป็ นพ่อทัก ฝ่ ายพีชายคนโตยืนพายให้ “เอ้ า พายเห็ด พีซื .อมาเมือวาน อร่อยนะ ภิศชอบนีน่า” น้ องชายรับจานพายร้ อนๆ มาถือไว้ มองพีชายทีส่งสายตาอบอุน่ ห่วงใยมาให้ ทุกคนรักใคร่เขา ห่วงกลัวว่าจะ เศร้ าซึมไปกับเรื องร้ ายๆ แต่เด็กหนุม่ รู้สกึ แปลกๆ กับสายตาของทุกคน “วันนี .มีอะไรกินครับ” เด็กหนุม่ ถามจัดการกับพายเห็ดรองท้ อง “วันนี .มีผดั ซีอิ[วทะเลจ้ ะ” นลินีตอบ “ว้ าว นันผมชอบมากเลยครับ แล้ วคุณปู่ ละครับ วันนี .ทานแยกหรื อ” “เดีPยวปู่ ก็มาจ้ ะ” พูดจบร่างของเจ้ าสัวพงศกรซึงมีคนใช้ คอยประคองมานังร่วมโต๊ ะทรุดนังทีเก้ าอี .ตรงหัวโต๊ ะ ใบหน้ าเต็มไปด้ วย รอยยิ .มมองลูกๆ หลานๆ ทีพร้ อมหน้ าพร้ อมตา “วันนี .ไม่ไปทํางานกันหรื อไง” เจ้ าสัวพงศกรถาม ลภนเป็ นฝ่ ายตอบทุกคน “ไม่ครับ วันนี .หยุดสักวัน ไหนๆ ก็อยูพ่ ร้ อมหน้ าพร้ อมตากันแล้ ว” ลาภินไม่ร้ ูอยูค่ นเดียวว่าเกิดอะไรขึ .น เพราะนอนตืนสาย ในตอนเช้ าพงษ์ พฒ ั น์และสิรินได้ ถามลูกๆเกียวกับการ ฝั นเห็นย่าน้ อย แต่ทกุ คนยืนยันเป็ นเสียงเดียวกันว่าไม่เคยฝั นเห็น พอคนเป็ นแม่เล่าถึงการทีลูกชายคนเล็กฝั นเห็นคนเป็ น ย่าน้ อย ครัง. แรกทุกคนกลับมองว่าเป็ นเรื องไร้ สาระแต่พอแจ้ งถึงเหตุการณ์ร้ายๆ กับลูกชายก็ทําให้ ทกุ คนนิงเงียบ ยิงคน เป็ นพ่อเผยความลับทีเก็บงํามานานก็ยงกั ิ งวล “ปู่ ได้ ยินแล้ วชืนใจจริ งๆ” พอหันไปมองหลานรักซึงแย้ มยิ .มให้ อย่างเอาอกเอาใจ
“วันนี .ปู่ ยิ .มกว้ างเชียว ดีใจหรื อเปล่าครับ” ลาภินถาม เจ้ าสัวเอื .อมมือลูบศีรษะคนเป็ นหลานรักอย่างรักใคร่ “ดีใจซี ว่าแต่เราเป็ นอย่างไรบ้ าง เรื องเมือวานทําเอาปู่ ใจหายใจควําหมด” เด็กหนุม่ ยิ .มน้ อยๆ ให้ คณ ุ ปู่ ไม่ต้องกังวล “ผมสบายดีแล้ วครับปู่ ไม่เป็ นอะไรแล้ ว” สีหน้ าของคนเป็ นปู่ แสดงความโกรธจนหนวดแทบกระดิก “ไอ้ พวกเลวๆ นันมั . นน่านักเชียว” เสียงขบเขี .ยวเข่นฟั นทําเอาหลานรักยิ .มแต้ “เรื องร้ ายๆผ่านไปแล้ วครับ” เด็กหนุม่ ตอบ แววตาสดใสทําให้ ปสดชื ู่ นด้ วย “วันนี .เป็ นอะไรกัน ดูสายตาแต่ละคนสิ แปลกกันเหลือเกิน” เจ้ าสัวพงศกรถามหลานๆ และลูกอย่างแปลกใจ ลาภินเพิงมารู้สกึ ตัวว่าวันนี .ทุกคนดูแปลกๆ ต่างหลบหน้ าหลบตาชอบกล พงษ์ พฒ ั น์รีบตอบกลบเกลือนทันที “เอ่อ ไม่มีอะไรนีครับพ่อ” “เรอะ แต่พอ่ เห็นหน้ าตาแกมีพิรุธ” สีหน้ าของพงษ์ พีฒน์ซีด ยกมือลูบหน้ าลูบตาของตัวเองอย่างเกร็ งๆ สิรินมองสามีตาเขียวทีให้ จบั พิรุธได้ จะพูด ออกไปก็เหมือนนํ .าท่วมปาก ยังดีทีแม่บ้านเอาอาหารมาให้ ทนั ขัดจังหวะ เธอจึงดึงความสนใจโดยการให้ ทกุ คนทานอาหาร แทน
บทที 7 ชะตา
พีชายเห็นว่าน้ องชายดูมีความสุข พอกลับมานังทีโต๊ ะ เปมทัตแอบสะกิดภรรยามองเจ้ าน้ องชายซึงยิ .มเหมือนคน บ้ า ภรรยาสุดทีรักก็ถอนใจ
“ปล่อยให้ จกั ษ์ มีความสุขบ้ างเถอะค่ะคุณ อย่าไปแซวนักเลย”
“เอ้ า ผมยังไม่ได้ ทําอะไรเลยนะ”
ประจักษ์ มองจานข้ าวต้ มกุ้งอย่างเหม่อๆ เปมทัตอดหม่นไส้ น้องชายไม่ได้ จึงลุกขึ .นไปเอามือโบกไปมาตรงหน้ า น้ องชายก็ยงั อมยิ .มเหมือนตกอยูใ่ นภวังค์
“เป็ นเอามากจริงๆ วุ้ย นายจักษ์ จะเหม่อไปถึงไหน”
ประจักษ์ สะดุ้งหันมองพีชายแล้ วทําคิ .วย่น
“โธ่ พี เล่นอะไรกัน” น้ องชายทําหน้ าย่น
พีชายกอดอกพึมพํา “ก็หมันไส้ คนมีความสุขน่ะสิ ยิ .มเหมือนคนบ้ าแบบนี .ระวังเจ้ าคุณปู่ รู้เข้ าจะหนาว”
ไม่ทนั ขาดคํา เจ้ าคุณปั ญจพลเดินมากับคนรับใช้ คนสนิท
“แม่อนงค์กบั เจ้ าประณตยังไม่มาอีกหรื อ” ท่านถามขณะทรุดนังร่วมรับประทานอาหารเช้ าด้ วย
หลานชายคนโปรดนังนิงขรึม พีชายมองแล้ วโคลงศีรษะ วราสินีลกุ ขึ .นปรนนิบตั ิเจ้ าคุณปู่
“กําลังลงมาค่ะ วันนี .มีข้าวต้ มกุ้งร้ อนๆ น่าทานเชียวนะคะ” หญิงสาวเรียกให้ สาวใช้ จดั การนําข้ าวต้ มมาเสิร์ฟ คุณหญิงอนงต์นาถกับคุณประณตเดินเข้ ามาหลังนังสมาธิเสร็ จเรียบร้ อย สีหน้ าของคุณหญิงไม่ส้ ดู เี ท่าไรนัก
“อ้ าว คุณแม่ คุณพ่อมาแล้ ว เนืองรี บไปจัดสํารับเร็ว”
คุณหญิงอนงค์นาถทรุดนังข้ างเจ้ าคุณปั ญจพล คุณประณตหยิบหนังสือพิมพ์กรอบเช้ าขึ .นมาอ่านอย่างทีเคยทํา
“เป็ นอะไรครับคุณแม่ ดูทา่ ทางไม่สบายใจเลย” เปมทัตถามระหว่างจิบกาแฟ
คุณหญิงมองหน้ าลูกๆ ก่อนถอนใจคล้ ายมีเรื องกลัดกลุ้ม
“ถอนใจเฮือกๆ มีเรื องร้ ายหรื อไงแม่อนงค์” เจ้ าคุณปู่ ถามสะใภ้
คุณประณตพับหนังสือพิมพ์ลง หันไปมองสาวใช้ รินกาแฟให้ ก่อนจะตอบแทนภรรยา “เห็นว่านังสมาธิแล้ วเกิด นิมิตไม่ดีนะ่ ครับคุณพ่อ”
“นิมิตอะไรล่ะ” เจ้ าคุณปั ญจพลถาม
คุณหญิงอนงค์นาถจิบนํ .าส้ มคันที . สาวใช้ นํามาเสริ ฟ์ก่อนจะตอบอย่างอ่อนอกอ่อนใจ “ก็ฝันเห็นตาจักษ์ นะสิคะ ตกอยูใ่ นกองไฟ ถูกเผา โอ๊ ย น่ากลัวเชียว ยังไม่พอนะคะ ฉันยังเห็นผู้หญิงคนหนึงมองทีตาจักษ์ ด้วยค่ะ จ้ องตาเขม็งเชียว” คุณประณตจิบกาแฟอีกคําก่อนจะเอ่ยเย้ าภรรยา
“สงสัยคงจะดูหนังสยองขวัญมากไป”
สายตาของคุณหญิงจ้ องสามีอย่างค้ อนๆ “คุณก็ เห็นเป็ นเรื องเล่นหรื อไงคะ ฉันเองก็ไม่สบายใจเลยนะคะ” “คุณจะเอาอะไรกับความฝั น บางทีคณ ุ อาจจะคิดมากก็ได้ เลยคิดอะไรเป็ นตุเป็ นตะไป”
คุณหญิงก็นงิ มองสามีอย่างงอนๆ ทีอีกฝ่ ายไม่เชือ “เอะอะอะไรคุณก็เป็ นแบบนี .”
“ก็ผมเป็ นอาจารย์นีคุณ จะให้ เชือเรื องทีพิสจู น์ไม่ได้ มนั ก็ยากทีจะเชือ ฝั นก็คือฝั น อาจเป็ นจิตสํานึกเลยทําให้ เห็น ภาพแบบนัน” . สามีบอกอย่างใจเย็น
ฝ่ ายภรรยาเองไม่พดู อะไรต่อ
“ดูสแิ ม่งอนพ่อแล้ ว พ่อน่าจะเชือแม่บ้างนะครับ น่ากลัวจริ งๆ นายจักษ์ จะเป็ นอะไรไหมนะ แล้ วผมล่ะครับไม่เห็น แม่ฝันถึงบ้ างเลย” พีชายเอ่ย
น้ องชายกะพริ บตาปริ บๆ
“โชคดีทีแม่ไม่ฝันถึง ตาจักษ์ อาจดวงตกก็ได้ นะคุณ น่าจะพาไปสะเดาะเคราะห์เสียหน่อย”
“คุณพูดเหมือนกับว่าลูกจะเจอวันโลกแตกเสียอย่างนันแหละ” . คุณประณตกล่าวอย่างไม่เชืออะไร
“นีคุณ! ไม่เชือฉันก็ไม่เป็ นไร ความปลอดภัยของลูกๆ น่ะฉันห่วงเสมอ คุณไม่พาไป ฉันก็จะพาตาจักษ์ ไปสะเดาะ เคราะห์เอง เห็นคุณรจนาบอกว่ามีหมอดูคนหนึงเก่งมากทางด้ านนี . น่าจะช่วยผ่อนหนักให้ เป็ นเบาได้ ”
เปมทัตเองก็เห็นด้ วยกับคนเป็ นพ่อ
“ฟั งดูนา่ กลัวจังนะคะ หนูวา่ พาจักษ์ ไปดีกว่าค่ะ กันไว้ ดกี ว่าแก้ ” วราสินีเอ่ยเข้ าข้ างแม่สามี
“ก็แค่ฝันน่ะครับแม่ ผมเห็นด้ วยกับพ่อ แม่อย่าถือเป็ นเรื องจริ งเลย ขืนพาไอ้ จกั ษ์ ไปสะเดาะเคราะห์มีหวังโดนพวก ต้ มตุน๋ ทรงเจ้ าหลอกเอาเงินอีกจะแย่เอานะครับ”
สีหน้ ามารดาดูจะไม่ส้ ดู ีเท่าไร “เจ้ านี .ไว้ ใจได้ คุณรจนาเอาหัวเป็ นประกันเชียว”
“โอ๊ ย จะไว้ ใจได้ ไม่ได้ ผมว่าอย่าเสียงเลยดีกว่าครับ” ลูกชายคนโตค้ าน ส่วนคนเป็ นพ่อผงกศีรษะรับเป็ นลูกคู่ วรา สินีทีเข้ าข้ างแม่สามีจ้องสามีตาเขียว
“ไม่เชือฉันก็ไม่เป็ นไร ไม่ใช่เรื องเล่นๆ แล้ ว คุณก็ร้ ูวา่ คุณแม่ไม่เอาเรื องเหลวไหลมาพูดพล่อยๆ”
เจ้ าคุณปั ญจพลโบกมือห้ ามอย่างเมือเห็นผัวเมียอีกคูจ่ ะทะเลาะกัน
“พอที เลิกทะเลาะกันทีโต๊ ะกินข้ าว ต่อให้ ไม่เชืออย่างไรก็ฟังไว้ เรื องนี .ดูทา่ จะไม่ใช่เรื องเล่นๆ ตาจักษ์ ก็ระวังๆ ไว้ ด้ วยล่ะ” คนเป็ นปู่ เตือน
ประจักษ์ ผงกศีรษะฟั งคําของผู้ใหญ่แม้ ใจจะไม่เชือก็ตาม ชายหนุม่ วางช้ อนลง ลุกขึ .น ฝ่ ายคนเป็ นแม่เห็นลูกชาย เตรี ยมตัวออกไปข้ างนอกก็ถาม
“อ้ าว จะไปไหนหรื อจักษ์ ”
ประจักษ์ หยุดเดินหันมาตอบมารดา “ผมกะว่าจะเอารถไปคืนนายยุทธมันน่ะครับ”
มารดาดูจะเป็ นห่วง ประจักษ์ จงึ ยิ .มให้ อย่างคลายกังวล
“หรื อจ๊ ะ ขับรถก็ใจเย็นๆ นะลูก อย่าขับปรูดปราดนักล่ะ”
ประจักษ์ ทาํ ท่าตะเบ๊ ะให้ มารดาแทนการสัญญา “รับรองครับว่า ผมจะขับรถดีๆ ไม่ให้ แม่ต้องเป็ นห่วง”
พูดจบประจักษ์ เดินไปหยิบกุญแจรถเดินไปหน้ าบ้ าน คุณประณตเองก็มองลูกชายอย่างแปลกใจ
“เออ วันนี .ออกไปเช้ าแฮะ”
“ก็วนั นี .นายจักษ์ เขา...” ผู้เป็ นภรรยาหยิกแขนสามีแทบไม่ทนั เปมทัตร้ องอู้ คุณหญิงอนงค์นาถมองสามีภรรยา อย่างสงสัยว่าเล่นอะไรกัน
“เอ้ า ดูเล่นอะไรเหมือนกับเด็กๆ ไปได้ ” คนเป็ นปู่ เอ็ด
“เล็บคุณเนียคมชะมัด ผมนึกว่าผมเนื .อหลุดไปแล้ ว”
สายตาของคนเป็ นภรรยาจ้ องเขม็ง ฝ่ ายสามีรักตัวกลัวตายจึงเงียบกริ บไม่กล้ าหือกล้ าอือ
“คุณพูดมากอีกครัง. คราวนี .รับรองว่าคืนนี .คุณอยูไ่ ม่สขุ แน่”
สามีทําคอย่น มองภรรยาอย่างเกรงๆ “อย่าใจร้ ายเลยนะจ๊ ะเมียจ๋า ผัวผิดไปแล้ ว ผมไปทํางานก่อนนะจ๊ ะ” เปมทัตลุกขึ .นคว้ าสูทและกระเป๋ าเอกสาร ก้ มจุ๊บแก้ มภรรยาก่อนยกมือไหว้ พอ่ แม่และปู่ ออกไปทํางานอีกคน คุณหญิงอนงค์นาถเองมองลูกๆ อย่างเอ็นดูรักใคร่
“ถ้าจะสงบ...ก็ขอให้สงบแบบนีต% ่อไปเถอะ อย่าให้มีเรื $องอะไรเลย” คุณหญิงมิวายนึกรํ าพันกับตัวเองเพียงคน เดียว
. . . ประจักษ์ เอารถของเพือนรักไปส่งถึงบ้ าน ชายหนุม่ มองถนนหนทางซึงไม่คอ่ ยมีรถติดเท่าไร บ้ านของเพือนรักอยู่ แถบชานเมือง
ระหว่างเลี .ยวเข้ าซอย ประจักษ์ เบรกรถแทบไม่ทนั เพราะเห็นเงาของใครบางคนตัดผ่านหน้ ารถ สายตาคมเข้ มมอง ยังเบื .องหน้ า เหลียวหาคนทีตัดหน้ ารถกลับไปเจอ ชายหนุม่ ยกมือลูบหน้ า ไม่คิดว่าตัวเองจะตาฝาด พอเหลือบมองกระจก เงาต้ องสะดุ้งโหยง เพราะชัวครู่ประจักษ์ คิดว่าตัวเองเห็นผู้หญิงคนหนึงนังอยูย่ งั ตอนหลังของรถ เธอนังนิงจ้ องมายังตน เขม็ง พอประจักษ์ ลมื ตาขึ .น ภาพเมือครู่ก็หายไป
...ตาฝาด...
กลินนํ .าอบรํ าโชยเข้ ามจมูก ผู้พนั หนุม่ ใหญ่ผา่ นสมรภูมิรบมาไม่กลัวเรื องผีสางง่ายๆ ก็พยายามคิดว่าเป็ นแค่กลิน นํ .าหอมในรถแต่พอเปิ ดหน้ าต่างไล่กลินทีอบอวล กลินนํ .าอบก็ติดจมูกไม่หายจึงรี บขับรถไปยังบ้ านของเพือนสนิท
นายดําซึงกําลังรถนํ .าต้ นไม้ อยูเ่ ห็นเพือนของเจ้ านายจอดรถหน้ าบ้ านจึงปิ ดนํ .าทิ .งสายยางวิงไปหา เปิ ดประตูบ้าน ให้ เพือนเจ้ านายขับรถเข้ ามาในอาณาบริ เวณบ้ านร่มรื น
“สวัสดีครับ” เจ้ าดํายกมือไหว้ ทว่ มหัว
ประจักษ์ ทกั ทายคนรับใช้ ของเพือนอย่างเคร่งเครี ยด “เออ หวัดดีวะ่ ดํา นายของแกตืนหรื อยัง”
นายดําผงกศีรษะ “ตืนแล้ วครับ ตอนนี .กําลังรับประทานอาหารเช้ ากับคุณนายอยู่ คุณจักษ์ จะเข้ าไปไหมครับ ผม จะไปเรี ยนให้ ก่อน”
นายดํานายเข้ าไปเพียงชัวครู่ก็เข้ ามาตามพาไปทีห้ องอาหารซึงเพือนและคุณสิรินชุ กําลังรับประทานอาหารเช้ า อยู่
“สวัสดีครับป้านุช” สิรินชุ กวักมือให้ ประจักษ์ ทรุดนัง แล้ วก็รินกาแฟให้
ประจักษ์ มองเพือนนังหน้ าตูมเพราะเพิงโดนกัณฑ์เทศน์มาหมาดๆ
“สวัสดีจ้ะ มาหาตังแต่ . เช้ าเชียว ทานอะไรมาหรื อยังลูก เอาไข่คนไหมจ๊ ะหรื อกาแฟดี” คุณสิรินชุ ถามอย่างใจดี
“ผมทานมาเรี ยบร้ อยแล้ วครับคุณป้านุช ผมขอกาแฟก็พอ” ประจักษ์ ตอบ
คุณสิรินชุ ริ นกาแฟร้ อนๆ ให้ “นีจ้ ะ เมือกี .ป้ากําลังสอบปากคํานายยุทธพอดี เมือคืนแอบไปก๊ งกันมาใช่ไหม อย่า คิดว่าแม่ไม่ร้ ูนะ”
สายตาของคนเป็ นมารดาจ้ องลูกชายทีทําหน้ าเจือน หันมองนายดําอย่างแค้ นๆ นายดํารี บหลบสายตา
“แม่ร้ ูได้ ไงครับ ก็ดาํ บอกว่าแม่หลับแล้ วนี” ยุทธนาถาม
คุณสิรินชุ ยิ .มอย่างรู้เท่าทันบุตรชาย “ทําไมแม่จะไม่ร้ ู แม่ไปดูเราตอนเช้ า กลินเหล้ าติดเสื .อผ้ าหึงเลย เพลาๆ เสีย บ้ างไอ้ นํ .าเปลียนิสยั คนนี . แม่ไม่อยากให้ เราตายเหมือนพ่อนะ” เธอเอ่ย คิดถึงคุณอํานวยผู้เป็ นสามีซงเสี ึ ยไปด้ วยโรคตับแข็ง
“ผมไม่ได้ ดืมเยอะซะหน่อย แค่พอเป็ นกระสัยตามงานเลี .ยงเท่านันเองครั . บ” ยุทธนาแก้ ตวั
คุณสิรินชุ โบกมือไม่รับฟั ง “แม่ไม่ร้ ูละ่ ว่าดืมเยอะไม่เยอะ” คนเป็ นมารดาเอ่ยพร้ อมกอดอก
คุณประจักษ์ มองท่าทีของเพือนคล้ ายเด็กติดแม่ไม่มีผิด “ครับๆ วันหลังผมจะไม่ดมเยอะอี ื กแล้ วครับ” ยุทธนา ตอบหันมาทางเพือนซึงนังจิบกาแฟเงียบๆ
“เป็ นเพือนกันก็ปรามๆ กันบ้ างล่ะ เดีPยวแม่ขึ .นไปอ่านหนังสือทีห้ องก่อนนะ” คุณสิรินชุ เก็บจานเปล่าเดินขึ .นห้ อง ไป
ยุทธนาหันมาทางนายดํากะว่าจะหาเรื อง แต่คนรับใช้ ร้ ูแกวทันจึงรี บเผ่นหนีหน้ าหนีตายเสียก่อน ยุทธนาเลยได้ แต่ทําหัวเสีย
“ใจเย็นว่ะเพือน แม่เป็ นห่วงก็ถกู แล้ ว”
“เออ ขอบใจทีมาเห็นกูตอนเป็ นลูกแหง่ ไอ้ เพือนยาก แล้ ววันนี .มาทําอะไร”
“นี...ลืมไปแล้ วรึไงวะเพือนว่าให้ กยู ืมรถไปเนีย”
“เอ่อ กูลมื ไป” ยุทธนาเกาหัวของตนเอง พลางทําหน้ ามุย่ เมือเห็นสีหน้ าคล้ ายกับจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็ไม่พดู เสียทีของเพือน
“เอ่อ..แกนีมันสมองปลาทองจริ งๆ”
“แล้ วมึงมีอะไรหรื อเปล่าวะ กูเห็นมึงทําท่าจะพูดก็ไม่พดู สักกะที”
“เออ กูไม่แน่ใจว่ะ พูดไปเดีPยวจะหาว่ากูใส่ร้ายรถมึง”
ยุทธนาขมวดคิ .วกับคําพูดของเพือน “ใส่ร้ายอะไรวะ กูงง รถของกูเป็ นอะไร”
ประจักษ์ ทาํ หน้ าลําบากใจก่อนตัดสินใจพูด “ตอนกูขบั รถมาทีบ้ านกูเจอเรื องประหลาดว่ะ เอ่อ เหมือนมีคนตัด หน้ ารถ ทําให้ กเู กือบเกิดอุบตั ิเหตุ พอกูมองหาคนทีตัดหน้ ารถกู ไม่มีแม้ แต่สกั รายเดียว กูก็งงว่ากูตาฝาดหรื อเปล่า คราวนี .กู มองกระจกกูกลับเห็นผู้หญิงนังหลังรถแล้ วก็ได้ กลินนํ .าอบด้ วย รถมึงมือหนึงหรื อเปล่าวะไอ้ ยทุ ธ”
ยุทธนาวางถ้ วยกาแฟลง กะพริ บตามองเพือนอย่างสงสัย
“มึงอํากูเล่นหรื อเปล่าวะ รถกูเพิงซื .อมามือหนึง แถมกูยงั บวงสรวงแม่ยา่ นางรถอย่างดี กูก็ขบั มาตังนานไม่ . เห็นจะ เจออะไรอย่างทีมึงว่าเลย”
ประจักษ์ เงียบ ยกมือกุมขมับตัวเอง ใบหน้ าทีคล้ ายโจรห้ าร้ อยนันยิงเหมือนเข้ าไปใหญ่เมือเครียด
“กูก็ไม่ร้ ูวา่ จะพูดยังไงดี เฮ้ อ วันนี .แม่กกู ็เกิดนิมิตอะไรไม่ร้ ู ทําไมต้ องมาเป็ นวันทีกูมีความสุขด้ วยวะ”
เพือนขมวดคิ .ว จ้ องเขม็ง “ความสุขอะไรวะ”
“ก็กจู ะไปดูหนังกับเขมสิวะ กะจะไปกันพุธ แต่เขมเลือนนัดซะงัน. กูเลยถ่อมาหามึงให้ ไปทํางานแทนหน่อย” ยุทธนาเตรี ยมอ้ าปากปฏิเสธ แต่ประจักษ์ ยกมือเป็ นทํานองห้ าม
“อย่าพูดมากเชียวนะ ตอบแทนกูด้วย”
ยุทธนาถอนใจจํายอมรับ “ก็ได้ กูเห็นแก่ความสุขทีมีน้อยนิดของมึงหรอกนะ โอ๊ ย นีกูยงั ไม่สร่างเลย” เพือนบ่น พลางเอามือกุมขมับ
ประจักษ์ ไม่สนใจ ฉวยกุญแจรถเพือนยัดใส่มือ “ไปส่งกูด้วย เร็ วๆ เขมโทรมาแล้ ว” ประจักษ์ ชเู บอร์ คนรัก
ยุทธนาบ่นอุบ อาบนํ .าอาบท่าแต่งตัวใหม่ ยุทธนาเดินไปห้ องของมารดา คุณสิรินชุ วางหนังสือธรรมะลงมอง บุตรชายแต่งตัวคล้ ายจะออกไปทํางาน
“อ้ าว ไหนว่าวันนี .หยุดไง” เธอถามอย่างแปลกใจ ยุทธนาถอนใจเฮือก กอดอกอย่างสุดเซ็ง
“ใช้ หนี .ไอ้ จกั ษ์ มนั ครับ เดียP วผมมานะครับ แม่อยากกินอะไรเป็ นพิเศษไหม ผมจะซื .อมาฝาก”
คุณสิรินชุ ปฏิเสธลูกชาย นางหันไปสนใจหนังสือธรรมะต่อ ยุทธนาลงไปเจอเพือนซึงรออยูห่ น้ าบ้ าน เห็นนายดํา รอรับใช้ หน้ าทะเล้ นอยูจ่ งึ บอกให้ มนั ไปเปิ ดประตูบ้านให้
“คุณยุทธจะออกไปไหนครับ แฮะๆ”
“เอ็งอย่าถามมาก ทําข้ าทีสังก็พอ เดีPยวโดนเตะ โทษฐานทีทําให้ แม่ข้าจับได้ ”
นายดํารี บวิงทําตามคําสังทันทีเพราะกลัวโดนเตะ ประจักษ์ มองเพือนถอยรถไปจอดหน้ าบ้ านจึงเดินไปหา
“มึงไม่กลัวรถกูแล้ วรึไง” ยุทธนาถามหลังจากเคลือนรถออกมารอ
“ไม่...กูกลัวแล้ วจะทําอะไรได้ วะ เร็ วๆ กูไม่อยากให้ เขมรอนาน เธอไปรอกูอยูท่ ีห้ างแล้ ว”
ยุทธนาทําท่ารํ าคาญใจ ในทีสุดก็รีบขับรถไปส่งเพือนให้ ทนั นัด ประจักษ์ เต็มไปด้ วยความตืนเต้ น ชายหนุม่ ได้ กลินนํ .าอบรํ ากรุ่นขึ .นมาอีก...ทว่าก็ไม่ได้ สนใจเพราะความสุขทีจะได้ เจอคนรักเต็มหัวใจ
ยุทธยาจอดรถยังหน้ าห้ าง มองเพือนยิ .มแก้ มปริ อย่างหมันไส้
“แหม เห็นคนมีความสุขแล้ วอิจฉาวุ้ย”
“อิจฉาก็หาสักคนสิวะ จะได้ ไม่ต้องแขวะคนอืน ขอบใจนะโว้ ย” ประจักษ์ ลงจากรถ กลินนํ .าอบรําก็ไม่หายไปซะที ชายหนุม่ ใช้ นิ .วถูจมูก หันมองรถของเพือน ทําให้ ยทุ ธนาสงสัย
“มีอะไรวะ ทําเหมือนเหม็นอะไรสักอย่าง”
“มึงได้ กลินนํ .าอบรํ ารึเปล่าวะ กลินมันอยูใ่ นรถมึงน่ะ”
ยุทธนาดมกลินก่อนส่ายศีรษะ “กูไม่ได้ กลินอะไรเลยว่ะ มึงอย่ามาอํากูนะโว้ ย” เพือนตะโกนด่า
ประจักษ์ โบกมือให้ “จมูกกูคงเพี .ยน กูไปล่ะ” ชายหนุม่ วิงไปหาคนรัก
เขมิกามองนาฬิกาอย่างหงุดหงิด เธอไม่ชอบใจเลยทีคนรักผิดนัด หญิงสาวสะดุ้งเมือมีใครบางคนแตะแขน
“อุ๊ย! เขมตกใจหมดเลย ทําไมมาช้ าจังคะ”
ประจักษ์ มองคนรักซึงทําหน้ าบึ .งดูนา่ รักน่าเอ็นดู “ขอโทษจ้ ะ พอดีวา่ ให้ นายยุทธมาส่งน่ะจ้ ะ แล้ วเขมละครับ เหนือยไหม เห็นว่าเพิงออกเวรนีน่า”
เขมิกาคล้ องแขนคนรักอย่างรักใคร่ “เขมไม่เหนือยหรอกค่ะ”
“แล้ วทานอะไรหรื อยังครับ”
เขมิกาส่ายศีรษะ ยิ .มน่ารักให้ “เขมไม่หิวหรอกค่ะ เราไปดูหนังกันเถอะ”
เธอควงแขนคนรักเดินขึ .นไปยังชันห้ . า ประจักษ์ ตามใจ มีความสุขทีได้ อยูใ่ กล้ กบั คนรัก
. . . เมือได้ มาเทียวสมใจ ลาภินก็ควักโทรศัพท์ออกมาเล่นฆ่าเวลารอพีสาวซึงไปทําธุระทีร้ านทีเป็ นสาขาในห้ างนี . เขา ลดโทรศัพท์ลงเพราะเลยเวลาทีพีสาวบอกแล้ ว สายตาของเด็กหนุม่ ก็เห็นคนทีช่วยชีวิตยืนอยูห่ น้ าเคาเตอร์ ขายป๊ อปคอร์ น กะว่าจะเข้ าไปทักแต่สดุ ท้ ายก็ทรุดนังลงตามเดิมเพราะผู้ชายคนนันมากั . บผู้หญิงสวย ดูโฉบเฉียว ลาภินจึงหันหน้ าเข้ ากับ จอโทรศัพท์ตอ่
“นี...คิดจะเล่มเกมถึงไหน ดูสจิ ้ องจนหน้ าจะเข้ าไปในจอแล้ ว” พีสาวยืนแก้ วช็อกโกแลตปั นให้ ทรุดนังลงข้ างๆ น้ องชาย มีสหี น้ าเมือยล้ า
“อ้ าว แล้ วพีภณกับพีนํ .าตาลละครับ” เด็กหนุม่ ถามหาลภณและนลินี
ลินินเท้ าคาง “ยังอยูท่ ีร้ านอยู่ บอกว่าให้ ไปดูหนังก่อนเลย วันนี .กะว่าไม่ทาํ งานแท้ ๆ พีภณนะพีภณ พอขับรถผ่าน ร้ านสาขาทีไรอดไปดูความเรียบร้ อยไม่ได้ ”
“หรื อครับ ขยันจริ งเชียว” พีสาวเอนหลังพิงเก้ าอี .ปล่อยตัวตามสบาย
“อืม สงสัยยอดเดือนนี .ทะลุเป้าแน่นอน โอ๊ ย...ปวดขา ร้ อนด้ วย” ลินินบ่น น้ องชายเหลือบมองดูชดุ ทีใส่มาก่อนจะ ถามอย่างหยอกๆ
“สันขนาดนี . .ยังจะร้ อนอีกหรื อครับ”
พีสาวมองตาเขียว กะว่าจะเขกมะเหงกสักลูกสองลูก แต่สายตาทีกรี ดจนเฉียวเหลือบเห็นร่างสูงหน้ าตาเหมือน โจรห้ าร้ อย พอเห็นคนทีช่วยชีวติ น้ องชายไว้ ก็รีบตะครุบแขนน้ องชายเขย่าทันทีจนลาภินหัวสันหัวคลอนเกือบจะทําโทรศัพท์ ร่วง
“ดูนนสิ ั นายยาพิษ ฮีโร่ของนาย”
น้ องชายมองตามสายตาของพีสาวก่อนถอนใจ “ผมเห็นเขาแล้ ว ก่อนพีอีก” ลาภินตอบ
ลินินปล่อยแขนลง หมดความตืนเต้ น “อ้ าว แล้ วไม่ไปทักเขาหรื อไง เสียมารยาทนะ เขาเป็ นผู้มีพระคุณแท้ ๆ”
ลาภินส่ายศีรษะ ก่อนจะตอบอ่อยๆ “พีก็เห็นอยูว่ า่ เขามากับคนอืน ยังจะไปยุง่ อีก”
“อ้ าว ก็ไม่ได้ ไปทําเรื องร้ ายแรงอะไรเลยนีน่า แค่เข้ าไปพูดว่าขอบคุณครับ เท่านันเอง . อย่าเป็ นคนเสียมารยาทสิ”
พีสาวจูงน้ องชายทีนังติดกับเก้ าอี .ไม่ยอมลุก
“ไม่เอา ผมไม่กล้ า พีก็อย่าไปกวนเขาเลย” เด็กหนุม่ บอก มองฮีโร่ทีช่วยชีวติ ตนเดินเข้ าโรงหนังไปก่อนตาละห้ อย
“เขาดูโรงเดียวกับเราด้ วยแฮะ” พีสาวว่าหลังจากตรวจตัวP และเรื องทีฉายก็ทําหน้ าเหมือนกับข้ องใจบางอย่าง ลาภินขมวดคิ .ว
“มีอะไร ทําหน้ าแปลกๆ”
“ก็เปล่า แค่คิดดูวา่ บังเอิญดีนะ เจอกันตังหลายครั . ง. ถ้ าเราเป็ นผู้หญิงหรื อพียังไม่มีแฟนนะรับรองว่าคิดเป็ น พรหมลิขิตแน่ๆ”
“พูดอะไรไร้ สาระน่า” น้ องชายเอ่ยว่าก่อนจะลุกขึ .นเพราะได้ เวลาหนังเข้ าฉายแล้ ว
ลินินเห็นน้ องชายดูไม่คดิ อะไรเธอเลยหยุดพูด เข้ าไปดูหนังกันสองคนพีน้ อง ฝ่ ายลาภินพอก้ าวเข้ าไปในโรงหนังก็ แอบบมองหาฮีโร่ของตัวเอง แต่ก็ไม่พบ เขาไม่ร้ ูเลยว่าทีตรงหน้ าของตัวเองนันเป็ . นฮีโร่ทีตามหาอยูเ่ พราะมัวแต่มองรอบๆ ไม่ได้ ดใู กล้ ๆ ตัว พอไฟสลัวลง ไตเติ .ลโฆษณาเริ มต้ น ลาภินก็หยุดมองหา เขาตัดสินใจมองจอตรงหน้ าแทน หนังทีลาภิน เลือกดูวนั นี .เป็ นหนังสยองขวัญ เขาซื .อตัวP เอง พีสาวไม่ร้ ูมาก่อนจึงหันมองน้ องชายพลางกระซิบถาม
“นีมันเรื องอะไรน่ะ”
“อ้ าว นีพีไม่ร้ ูหรื อครับ”
“ฉันก็นกึ อยูว่ า่ หนังอะไรเนีย ทําไมไม่บอกก่อนยะ” พีสาวเกาะแขนของชายแน่น
ผู้หญิงตรงหน้ าก็เกาะแขนผู้ชายทีนังข้ างๆ ไว้ แน่นเช่นกัน ใบหน้ าของชายหนุม่ หันมองคนทีจับแขนอย่างเอ็นดู แสงไฟจากจอหนังสว่างขึ .น ลาภินจึงเห็นรอยแผลเป็ นพอดี ลาภินเห็นว่าเป็ นใครจึงอดตกใจไม่น้อย บทที 8 จูบแรก
ลาภินนังดูหนังไปพร้ อมกับพยายามแกะแขนพีสาวออก สายตามองคนทีไม่ร้ ูสกึ ตัวสักนิดว่ามีเขานังอยูด่ ้ านหลัง แฟนสาวของอีกฝ่ ายก็อิงซบอย่างหวานแหวว แล้ วเด็กหนุม่ สะดุ้งเมือพีสาวใช้ เล็บจิกเข้ าไปทีเนื .อ น้ องชายหันไปมองพีสาว ซึงเอาแต่หลับตาปีP
...โธ่ จะเข้ ามาดูทําไมถ้ าเอาแต่ปิดตา...
ลาภินบ่นพีสาวในใจ เขามองจอซึงตอนนี .มีฉากเลือดท่วม ซึงเขาดูได้ โดยไม่ร้ ูสกึ กลัว ฝ่ ายพีสาวเองคงไม่คอ่ ยคุ้น ชินกับหนังแนวนี . พอเห็นพีสาวทีเอามือปิ ดหน้ าลงมองเขาตาขวางแล้ วลาภินก็ร้ ูสกึ ผิด
“ทีหลังบอกด้ วยล่ะว่าจะพามาดูอะไร” พีสาวบอกเสียงเขียว
ฝ่ ายน้ องชายเองทําหน้ าเจือน หนังดําเนินไปจนถึงค่อนเรื อง พีสาวดูจะผ่อนคลายลงบ้ าง พอหายกลัวดีไซน์เนอร์ สาวก็จ้องตาไม่กะพริ บ ก่อนจะยิ .มจนน้ องชายแปลกใจแอบกระซิบถาม
“หายกลัวแล้ วรึไง”
“ใช่ พีหายกลัวแล้ วต้ องขอบใจมากเลยนะน้ องรัก พีได้ ไอเดียไปทําชุดในงานฮัลโลวีนแล้ ว”
พูดจบพีสาวก็ดหู นังต่อ น้ องชายก็กอดอกไม่คิดเลยว่าพีสาวจะได้ ไอเดียจากหนังพวกนี . ขณะทีหนังเข้ าสูจ่ ดุ ไคล แมกซ์ พีสาวขอตัวลุกเข้ าห้ องนํ .าเป็ นจังหวะเดียวกับทีแฟนสาวของนายทหารหนุม่ ใหญ่ ฮีโร่ของลาภินก็ลกุ เข้ าห้ องนํ .า เช่นกัน
เด็กหนุม่ เอนหลังพิงเบาะ มองคนทีดูหนังอย่างตังใจ . ขณะทีเสียงปื นในหนังดังขึ .นหลายนัดติดต่อกัน เสียง สัญญาณเตือนไฟไหม้ ก็ดงั ขึ .น คนในโรงมองหน้ ากันเลิกลัก ลาภินก็ด้วย
เด็กหนุม่ ตกอกตกใจลุกขึ .นยืนด้ วยความฝื นเจ็บทีเท้ า ใจหายวาบ เสียงใครบางคนตะโกนบอกว่าไฟไหม้ ดงั ลัน คราวนี .ก็เหมือนนกแตกรัง
คนทีอยูใ่ นโรงหนังพากันเอาตัวรอด ลาภินเข่าอ่อนจู่ๆ ก็หมดเรี ยวแรง เขารี บควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋ า ทว่ามือ ถือของเด็กหนุม่ ร่วงจากพื .นจากการทีถูกเบียดจากคนทีพยายามเอาตัวรอด โทรศัพท์ไถลหล่นลงไปตามความชันทีต่าง ระดับกัน ลาภินนิวหน้ าปวดแปลบตรงขาจนไม่อาจเคลือนไหว ทําได้ ตอนนี .ก็เพียงทรุดนังแผละตรงซอกทางเดินแคบๆ สายตาก็มองโทรศัพท์ซงตกอยู ึ อ่ กี ฝั งอย่างสิ .นหวัง แล้ วก็พยายามเอื .อมแขนเอื .อมคว้ า ติดแต่วา่ ตัวเองแขนสัน. อีกนิดเดียวก็ จะเอื .อมถึงแล้ วแท้ ๆ เขาโมโหตัวเองทีเกิดมาตัวเล็กก็ตอนนี .
...รอดไปได้ จะดืมนมวันละลิตรเลยคอยดู!...
เด็กหนุม่ หันมองไปยังฮีโร่ทีจะช่วยเหลือได้ เขาคนนันก็ . ไม่อยูแ่ ล้ ว ลาภินเริ มรู้สกึ หายใจไม่ออก ใจสันไหวรุนแรง ด้ วยความหวาดกลัวจับใจ ร่างเล็กพยายามจะฝื นลุก
เสียงกรีดร้ องด้ วยความหวาดกลัวดังขึ .นเมือควันไฟพวยพุง่ เข้ ามาในโรงหนังทีเขายังติดอยูข่ ้ างใน ลาภินคิดว่า ชีวิตวัยรุ่นคงจบสิ .นเพียงเท่านี .แน่ ความหวังกําลังจะดับวูบ พลันนันแสงไฟที . กําลังลุกไหม้ ทาํ ให้ เห็นทางหนีไฟทีอยูไ่ ม่ไกล เด็กหนุม่ ฝื นลุกขึ .น แต่อาการเจ็บขานันรุ . นแรง คงจะแพลงซํ .าตอนล้ มแน่ๆ ความกลัวตายมีมากกว่าความเจ็บจึงฝื นตัวเอง พยายามจะเดินให้ เร็ว ทว่าควันไฟทีพวยพุง่ เข้ ามาหาทุกทิศทุกทางนันทํ . าให้ เขาหายใจไม่ออก
“ช่วยด้ วย”
ลาภินตะโกนด้ วยความหวังว่าจะมีคนได้ ยินเสียงของเขา แต่เมือกรี ดร้ องก็ยงสู ิ ดควันเข้ าไป ร่างเล็กทรุดคุกเข่าลง ไอหนักๆ ก่อนสิ .นสติไปอย่างรวดเร็ ว
ลินินกําลังสติแตกเพราะถูกกันไม่ให้ เข้ าไปทีเกิดเหตุ หลังจากเกิดไฟไหม้ ในโรงหนังข้ างๆ และลามไปถึงโรงหนังที เธอเพิงออกมาเข้ าห้ องนํ .า เธอพุง่ ไปยังเจ้ าหน้ าทีทีคอยยอพยพคนมาเทียวห้ างและตะโกนบอกให้ ไปช่วยน้ องชายอย่างร้ อน รนใจ
“น้ องชายฉันติดอยูใ่ นโรงหนังค่ะ ช่วยน้ องฉันออกมาด้ วยนะคะ” หญิงสาวกรี ดร้ องบอกอย่างขวัญเสียพลางชี .นิ .ว ไปทางโรงหนัง เจ้ าหน้ าทีจับบ่าของเธอให้ ออกไปก่อนปลอบให้ ใจเย็นๆ
“ผมจะพยายามช่วยครับ คุณใจเย็นๆ และรอก่อนเถอะครับ อย่าขัดขวางการทํางานของเจ้ าหน้ าทีนะครับ” เสียง เจ้ าหน้ าทีเข้ มงวด
ลินินกํามือแน่นก่อนจะเอ่ยเสียงดัง “ฉันรู้คะ่ แต่น้องของฉัน เขาขาเจ็บ และยังอยูใ่ นโรงหนังนะคะ”
“ผมทราบครับ เจ้ าหน้ าทีกําลังลําเลียงพลเข้ าไปช่วยคนเจ็บอยู่ คุณผู้หญิงใจเย็นๆ ก่อนเถอะครับ”
ลินินเข่าอ่อนจนคนทีช่วยประคองต้ องดึงเอาไว้ นํ .าตาริ นหลังอาบใบหน้ ามาดมันจนเลอะเปรอะ เธอพยายามจะ หาทางช่วยน้ องให้ ได้ แต่เจ้ าหน้ าทีดับเพลิงกันเธอเอาไว้ แล้ วส่งเธอไปรวมอยูก่ บั ผู้รอดชีวิตซึงเป็ นผู้หญิงสาวคนหนึงทีกําลัง แสดงอาการว้ าวุ้นใจไม่ได้ ตา่ งกัน
ไฟลามเลียโรงหนังดูนา่ กลัวยิงกว่าอสุรกาย สายตาเข้ มมองฝ่ าความมืดในโรงหนังและเปลวไฟทีลามเลีย ก่อให้ เกิดควันพิษ ประจักษ์ ไอถีๆ เอาผ้ ามาปิ ดจมูก ก้ มตัวลงตําให้ มากทีสุด เขามัวแต่ช่วยเหลือผลักดันให้ คนอืนออกไป ก่อนจนตัวเองติดอยูใ่ นกําแพงไฟ แต่แค่นี .ไม่ทําให้ เขารู้สกึ หวาดหวันได้ เพราะตอนนี .กําลังจะถึงทางหนีไฟแล้ ว แต่แล้ วมี เสียงเสียงหนึงหยุดทุกความเคลือนไหวของเขา
มีคนร้ องเรียกขอความช่วยเหลือ!
นายทหารหนุม่ รี บหันมองหาต้ นเสียงซึงดังขึ .นอีก คราวนี .เสียงนันแผ่ . วกว่าเดิมเงียบไป ประจักษ์ จบั ต้ นเสียงได้ ก็รีบ วิงหาผู้รอดชีวติ ทีร้ องขอความช่วยเหลือทันที
เขาผ่านม่านควัน ในใจภาวนาให้ คนคนนันยั . งปลอดภัย พันตรี หนุม่ ใหญ่ฝ่าควันไฟ รู้สกึ แสบร้ อนทีผิว ไฟเริ ม รุนแรงแผดเผาดุจตกในโลกันตร์
ประจักษ์ มองฝ่ าม่านควันทึบเพือมองหาร่างของคนคนนัน. ไฟเริ มลามเลียรอบเป็ นกําแพงไฟแต่เขายังหาไม่เจอ แม้ จะตะโกนเรี ยกจนคอแห้ งแล้ วก็ตาม ความหวันใจเริ มก่อเกิด ภาวนาให้ ปาฏิหาริ ย์มจี ริ ง ให้ เขาหาคนคนนันเจอก่ . อนทีมัน จะสายไป
ประจักษ์ สะดุ้งโหยงหลังถูกลูกไฟทีเผาผ้ าม่านตกใส่อย่างเฉียดๆ แต่ก็ทําให้ แขนเป็ นรอยพุพองไม่น้อย ความเจ็บ ไม่เป็ นอุปสรรคต่อการค้ นหาผู้รอดชีวติ ชายหนุม่ ภาวนาอีกครัง. แต่ไฟเริ มลามรุนแรงบีบให้ เขาถอยหลังกลับแต่ก็ยงั ลังเล
เขาควรจะกลับออกไปเพือความปลอดภัยของเขาเองเพราะความหวังเริมน้ อยลงตามเวลา ในนาทีทีเขาตัดใจ พลันนันเขาก็ . เห็นเงาร่างของผู้หญิงคนหนึงกลางควันไฟ ประจักษ์ ร้ ูสกึ เย็นวาบทังที . รอบๆ มีแต่เปลวเพลิง
พอเห็นหน้ าชัดๆ เขาแทบช็อค....ผู้หญิงคนนันหน้ . าเหมือนกับเด็กทีเขาช่วยเหลือและเป็ นผู้หญิงคนเดียวทีเขาเจอ บนรถของเพือนสนิท ไม่นา่ เชือ...เป็ นไปไม่ได้ เขาคิดว่าตาฝาดหรือสูดกลินควันจนเห็นภาพหลอน แต่พอเพ่งชัดๆ ตังสติ . ดีๆ เธอคนนันก็ . ยืนนิง พร้ อมก้ มมองพื .นทีเธอยืนอยู่ ก่อนจะสลายไปกลางเปลวเพลิง
ประจักษ์ รีบวิงฝ่ ากองเพลิงไปทีบริ เวณผู้หญิงคนนันยื . นอยูท่ นั ที สิงทีเขาเห็นทําให้ หวั ใจกระตุกวาบ...เด็กคนนัน. นอนแบ็บหมดสติอยูต่ รงนี .ได้ ยงั ไง!
ชายหนุม่ ประคองร่างหมดสติขึ .นอย่างทะนุถนอม พอจ่อนิ .วทีจมูกก็หวันใจเพราะอีกฝ่ ายไม่หายใจแล้ ว เขา สันนิษฐานว่าคงสําลักควันจนขาดอ็อกซิเจน...
นีมันกีนาทีนบั ตังแต่ . เสียงร้ องขาดช่วงไป แต่ไม่มีเวลาแม้ แต่จะคิด ตอนนี .เขาต้ องชิงลมหายใจของเด็กคนนี .มาจาก เงื .อมมือของมัจจุราชก่อน...ประจักษ์ หายใจเข้ าลึก ๆ ก้ มหน้ าลงอ้ าปากประกบปากของเขาลงบนปากของเด็กหนุม่ จนแนบ สนิทแล้ วเป่ าลมเข้ าปากคนหมดสติ พร้ อมชําเลืองดูหน้ าอกทีขยายตัวสูงขึ .น แล้ วถอนปากออก ทําแบบนี .ซํ .าๆ ในใจขอ อธิษฐานขอสิงศักดิNสทิ ธิNให้ เด็กหนุม่ ฝื นสักที ได้ ผลเมือลมหายใจของเด็กหนุม่ กลับคืนมา
ไฟเริ มลามหนัก ชายหนุม่ รี บช้ อนร่างคนเจ็บขึ .น แล้ ววิงสุดแรงเพือให้ สองชีวิตรอด ฝ่ าเปลวเพลิงออกไปอย่าง เฉียดตาย ประจักษ์ คกุ เข่าลงรู้สกึ ว่าร่างร้ อนผ่าว เสียงฝี เท้ าวิงสับสนสลับเสียงกรี ดร้ องดังเข้ าหู ก่อนทีเขาจะหมดสติก็ เหลือบมองคนทีตนเองกอดแน่น ใบหน้ าของเด็กหนุม่ ซุกกับอก แม้ จะไม่รับรู้ใดๆ แต่ชายหนุม่ ก็โล่งใจทีช่วยเหลือชีวิตของ คนคนหนึงสําเร็ จ มือแกร่งลูบแก้ มของคนสิ .นสติ แล้ วจากนันโลกของเขาก็ . ดบั วูบ .
. . เสียงร้ องไห้ ของใครบางคนดังข้ างหู ลาภินอยากลืมตามอง แต่เขารู้สกึ ว่าเปลือกตากลับหนักอึ .ง ความรู้สกึ เหมือน ตกลงไปในโพรงลึก ลาภินพยายามลืมตาตืน สุดท้ ายก็ทาํ ได้ พอลืมตาขึ .นเขาก็ยืนอยูใ่ นความมืดมิดซึงแทบกลืนกินร่างไป ทังตั . ว เด็กหนุม่ มองไปรอบๆ เห็นเงาตัวเองสะท้ อนในกระจกทรงกลมมีลายสลักเสลาบนกรอบอย่างงดงามแต่เงาสะท้ อน นัน. เขารู้ดีวา่ ไม่ใช่ตวั เขา ถึงใบหน้ าจะเหมือนกันแต่ความแตกต่างทางเพศชัดเจน คนในเงามีเรื อนผมยาวสลวย ใบหน้ า อ่อนหวานคลียิ .ม ลาภินยกมือขึ .นผู้หญิงในกระจกเงาก็ยกมือขึ .นตาม
แปลก...
เด็กหนุม่ คิดเอียงคอ เงาผู้หญิงในกระจกก็เอียงตามเช่นกัน ลาภินก้ าวถอยหลัง ผู้หญิงคนนันกลั . บหยุดนิง มอง หน้ าเขาแล้ วยืนมือออกจากกระจกออกมาแตะแก้ ม เด็กหนุม่ กะพริบตาปริ บอย่างไม่เชือเมือเงาของเขาอีกคนก้ าวออกจาก กระจก...นาทีนี . เขานึกถึงคนคนเดียวทีเหมือนเขาได้ ขนาดนี .
...ย่าน้ อย...
เด็กหนุม่ คราง
ย่าน้ อยแพรนวลยิ .ม แตะแก้ มคนเป็ นหลานอย่างเอ็นดู ลาภินคิดว่าตัวเองคงตายแล้ ว เหตุการณ์ไฟไหม้ ผดุ เข้ ามา ในหัว เขาคงจะตายแล้ วสินะ ย่าน้ อยก็คงมารับเขาไปอยูด่ ้ วย เสียดายทียังใช้ ชีวิตวัยรุ่นยังไม่พอ เด็กหนุม่ คิดอย่างเศร้ าๆ ทว่าย่าน้ อยยิ .มอย่างอ่อนโยนและจูงคนเป็ นหลานไปยังหลุมทีมีแสงสว่างจ้ า
“หนูยงั ต้ องใช้ ชีวิตอีกมาก กลับไปซะเถอะ”
ลาภินยังไม่ทนั ได้ เอ่ยอะไรสักคํา เขารู้สกึ ว่าร่างถูกผลักในตกลงไปในช่องว่างของหลุม ร่างของเด็กหนุม่ ร่วงลงไป อย่างไม่มีจดุ สิ .นสุด จะอ้ าปากร้ องก็ไม่ได้ เหมือนมีมือทีมองไม่เห็นมาปิ ดปากเอาไว้ และแล้ วลาภินก็ร้ ูสกึ ว่าร่างของตัวเอง ร่วงลงไปในนํ .าใสแจ๋ว เด็กหนุม่ พยายามจะถีบทะยานตัวขึ .น แต่ก็ทําได้ ไม่งา่ ย เหมือนกับมีมือปริศนาคอยดึงให้ จมลงไปนํ .า ใสแจ๋ว ลาภินไม่อาจฝื นทนไหวปล่อยร่างให้ จมลงไปในนํ .า เขารู้สกึ สบาย ตัวเบาหวิว ก่อนจะรู้สกึ ว่ามีใครบางคนพยายาม จะช่วยชีวิตโดยการปั[ มหัวใจ
“ฟื น. แล้ ว!” เสียงเจ้ าหน้ าทีทีคอยปฐมพยาบาลอยูจ่ ะโกนบอก
ลาภินไอถีๆ ติดกันหลายรอบ เขาลืมตาขึ .นกะทันหัน แต่ดวงตาพร่าพรายไม่อาจมองรอบกายได้ ชดั หูได้ ยินเสียง โหวกเหวกโวยวายไม่หยุดพร้ อมกับเสียงปรบมือ เสียงโห่ร้องด้ วยความชืนชมทีฮีโร่ชว่ ยชีวิตเด็กหนุม่ สําเร็ จ ลินินเขยิบเข้ า มาใกล้ ๆ น้ องชาย มองใบหน้ าเปื อ. นคราบเขม่าของฮีโร่ทีช่วยชีวิตก่อนจะยิ .มอย่างโล่งใจ
“คุณช่วยชีวิตน้ องชายฉันอีกแล้ ว ขอบคุณนะคะ”
พันตรี ประจักษ์ ยิ .มอย่างอ่อนเพลีย ชายหนุม่ นังชันเข่าลูบใบหน้ าชื .นด้ วยเหงือของตัวเอง เขาเองก็เพิงฟื น. ก่อนเด็ก หนุม่ ไม่นาน
“ไม่เป็ นไร หวังว่าเขาคงปลอดภัยดี”
ลินินหันไปดูน้องชายจึงไม่เห็นผู้หญิงคนหนึงทียืนข้ างเธอตอนทีเจ้ าหน้ าทีกันไว้ โถมกอดร่างแกร่งจนผงะหงาย หลัง เขมิกานันเอง พันตรี ประจักษ์ กอดคนรักเอาไว้
“คุณทําอะไรคะ เขมใจหายหมด นึกว่าคุณจะถูกไฟคลอกซะแล้ ว” นํ .าเสียงของหญิงสาวสันเครื อ
ประจักษ์ กอดร่างบางเอาไว้ มองคนรักด้ วยรอยยิ .มอ่อนเพลีย “ผมปลอดภัยดี ผมขอโทษ คุณเองก็ไม่เป็ นอะไรใช่ ไหม”
เขมิกาผงกศีรษะ ลูบแก้ มสากอย่างห่วงใย “เขมไม่เป็ นอะไร พอเขมได้ ยินเสียงสัญญาณเตือนไฟไหม้ เขมก็ออก มาจากห้ องนํ .าทันที เหลือแต่คณ ุ นีแหละ เขมเห็นคุณวิงออกมาแล้ ว ทําไมต้ องกลับไปอีกคะ ไม่รักชีวิตตัวเองเลย อย่าเสียง ชีวิตเพือคนไม่ร้ ูจกั อีกเลย” คนรักว่า
ประจักษ์ ถอนใจก่อนจะเอ่ยอย่างเนือยๆ “ผมทําไม่ได้ หรอกครับ ผมทิ .งให้ เด็กคนหนึงตายในกองเพลิงไม่ได้ เขา ร้ องเรี ยกให้ ผมช่วยน่ะ”
เขมิกามองคนรักอย่างขัดอกขัดใจ “ทําไมคะ ก็ไม่ได้ เป็ นญาติกนั เสียหน่อย อีกอย่าง หน่วยกู้ภยั ก็มาแล้ ว คุณไม่ เห็นต้ องทําตัวเหมือนฮีโร่เลย รู้ไหมคะว่าเขมใจหายหมดตอนทีไม่เห็นคุณออกมาสักที”
ดวงตาของหญิงสาวรื น. ด้ วยหยาดนํ .าตาก่อนมันจะริ นหลังออกมา ประจักษ์ เช็ดให้ อย่างอ่อนโยน
“ไม่ร้องนะครับคนดี ผมไม่เป็ นไรแล้ ว”
สายตาคมหันไปมองร่างทีนอนนิง แม้ จะได้ สติแล้ วแต่ก็ยงั ไม่ขยับอย่างห่วงใยแกมข้ องใจว่าภาพของสตรี ทีได้ เห็น คือใครและเกียวสัมพันธ์อะไรกับเด็กคนนี . เธอถึงมาปรากฏตัวให้ เขาเห็นจนช่วยเหลือเด็กนีได้ ทนั ท่วงที
ประจักษ์ ร้ ูสกึ ถึงสายตาจับจ้ องจึงมองและเห็นเด็กหนุม่ จ้ องมองมายังตนเช่นกัน อยากจะลุกขึ .นไปหาแต่ตดิ ทีคน รักเลยได้ แต่นงมอง ั
ลินินคุกเข่าข้ างๆ น้ องชายซึงเจ้ าหน้ าทีกู้ภยั กําลังช่วยเหลือพาไปโรงพยาบาล สายตาของคนเป็ นน้ องจ้ องคนทีมี แผลเป็ นติดใบหน้ าพอเห็นภาพกอดกันระหว่างสองหนุม่ สาวก็เบือนหน้ าหนี
ลินินมองน้ องชายอย่างโล่งใจเมืออยูใ่ นความดูแลของเจ้ าหน้ าทีประจํารถพยาบาล แต่เสียงเรี ยกนันก็ . ยงั เครื อปน เสียงสะอื .นฮัก เป็ นครัง. แรกทีลินินไม่หว่ งความสวยของตัวเอง “ภิศ...ภิศ...น้ องต้ องไม่เป็ นอะไรนะ”
เด็กหนุม่ กะพริ บตาปริ บๆ ปากสวมเครื องช่วยหายใจพยายามจะเรียกพีสาวแต่ไม่มเี สียงใดลอดออกมาสักนิด เดียว ได้ แต่มองท้ องฟ้ าก่อนหลับตานิง จากนันเขาก็ . ไม่ร้ ูสกึ ตัวอีกเลย . . . พันตรี ประจักษ์ ทรุดนังในนางพยาบาลทําแผล ชายหนุม่ คิดถึงเด็กคนนัน. ไม่ร้ ูวา่ เป็ นตายร้ ายดีอย่างไร เหตุการณ์ ไฟไหม้ ห้างออกข่าวใหญ่โตทีเดียว ชายหนุม่ ฟั งจากปากนางพยาบาลอย่างสลดหดหูว่ า่ มีคนตาย คนเจ็บมากมายจาก เหตุการณ์ในครัง. นี .
ชายหนุม่ ขอบคุณหลังจากทีนางพยาบาลทําแผลให้ เสร็ จสรรพ เขาไม่ได้ เจ็บอะไรมากจึงลุกขึ .นไปหาคนรักทีรออยู่ ด้ านนอกห้ องทําแผล
“ไม่เป็ นไรนะคะ”
ประจักษ์ ยิ .มเป็ นการปลอบใจแฟนสาวทีตืนตระหนกไม่หาย
“ผมสบายดี ไม่เป็ นอะไร”
เขมิกายิ .มอย่างโล่งใจทีเห็นคนรักยังแข็งแรงและปลอดภัยดี
“คุณชอบทําให้ เขมใจหายเรื อยเลย คราวหน้ าคราวหลังอย่าทําตัวเป็ นฮีโร่กบั คนทีไม่ร้ ูจกั อีกนะคะ”
ประจักษ์ ใช้ มือข้ างทีไม่เจ็บโอบกอดคนรักเอาไว้ ก่อนจะพูดกระซิบบอก “ไม่ได้ หรอก ผมเห็นคนเดือดร้ อนก็ต้อง ช่วยเหลือ เออ คุณพอจะรู้ไหมว่าเด็กทีผมช่วยเหลือรักษาตัวทีไหน ผมเห็นว่ามาโรงพยาบาลนี . คุณพอจะรู้จกั หมอทีนีและ ติดต่อได้ หรื อเปล่า”
เขมิกามองหน้ าคนรักอย่างเคลือบแคลง “ทําไมจักษ์ ถึงได้ อยากรู้วา่ เด็กคนนันอยู . ท่ ีไหนคะ”
ประจักษ์ นงิ ก่อนถอนใจ “ผมแค่อยากให้ มนใจว่ ั าเด็กคนนันปลอดภั . ยดีก็เท่านัน” .
เขมิกาถอนใจเฮือก มองคนรักอย่างระแวง เธอจําได้ วา่ เด็กนันมีพีสาวสวยและท่าทางเปรี ย. วมากด้ วยน่ะสิ!
“ก็ไม่เห็นต้ องใส่ใจมากเลยนีคะ เด็กคนนันถึ . งมือหมอแล้ วก็ต้องปลอดภัยแน่นอนอยูแ่ ล้ ว” ประจักษ์ ผงกศีรษะ
“มันก็ใช่ เรื องนันผมรู . ้ แต่ผมมีเรื องทียังค้ างคาใจอยู”่ ชายหนุม่ เอ่ยก่อนจะเงียบไป
แฟนสาวทําหน้ าสงสัย “เรื องอะไรคะ”
“ผมไม่สามารถบอกได้ ตอนนี . เขมช่วยผมได้ ไหม”
เขมิกาอิดออดชัวครู่ นึกระแวงไปต่างๆ นานา ก่อนจะยอมตกลงช่วยเหลือคนรัก
“ก็ได้ คะ่ พอดีเขมรู้จกั หมอรุ่นพีอยู่ จะลองถามให้ วา่ เด็กคนนันอยู . ห่ ้ องไหน แล้ วจักษ์ พอจะรู้ชือไหมคะ”
“ชือเหรอ” เขารําพึงแล้ วหวนระลึกถึงตอนเจอกัน แม่สาวเปรี ย. วคนนันเรี . ยกน้ องว่าอะไรนะ “น่าจะลาภินมัง”.
เขมิกาถอนใจหนัก อาการระแวงเพิงขึ .นเป็ นเท่าตัว ปกติคนไม่ร้ ูจกั กันจะรู้จกั ชือได้ เหรอ นีคงจะคุ้นเคยกันดีสนิ ะ ถึงยอมเสียงตายช่วยชีวิตเด็กทีชือลาภินอะไรนีไว้ ...ไปรู้จกั แม่สาวเปรี ย. วนันตังแต่ . เมือไรกัน!
“ก็ได้ คะ รอเขมสักครู่” คนรักเดินหายไปไม่นานนักก็กลับออกมาพร้ อมเลขทีห้ องพักรักษาตัว
ประจักษ์ ยิ .มเอ่ยขอบคุณแฟนสาวทีเริ มมีข้อคลางแคลงเกิดขึ .น ก่อนจะขอตัวไปเยียมเด็กหนุม่ ทีได้ ชว่ ยเหลือเอาไว้ ท่ามกลางสายตาเคลือบแคลงของแฟนสาว
++++++TBC+++++