วิวาห์พาฝั น แต่งโดย : Rain-at-Rose เลขมาตรฐานสากลประจ�ำหนังสือ : ISBN 978-616-440-822-7 ราคา 320 บาท สงวนสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2558 (ฉบับเพิม่ เติม) บรรณาธิการ : เสีย้ วดอกขาว , เพชรา พิสูจน์อักษร : KnightGrizzly ออกแบบปก / Artwork : Shimotsuki04 , Jirito ออกแบบรูปเล่ม : เสีย้ วดอกขาว Genre : Romantic , Fantasy
จัดพิมพ์และจัดจ�ำหน่ายโดย : Navaratta http://www.navarattashop.com E-mail : navarattaboard@hotmail.com Facebook : Navaratta พิมพ์ครัง้ ที่ 1 สิงหาคม 2560 นิยายเรื่องนีแ้ ต่งขึน้ เพื่อความบันเทิง ไม่เกี่ยวข้องกับบุ คคล สถานที่ หรือเหตุการณ์จริงใดๆ ทัง้ สิน้
วิวาห์พาฝัน
1 หมู่เกาะอาลิมาเลียอยู่ห่างจากแผ่นดินใหญ่ราวยี่สิบสี่ไมล์ทะเล ตั้งอยู่ในพื้นที่อากาศแปรปรวน ชาวบ้านมีอาชีพจับกุ้งล็อบสเตอร์ขายและมี เรื่องเล่าขานเกี่ยวกับท้องทะเลหลายเรื่อง แต่เรื่องที่เป็นที่กล่าวขานและ ทุกคนต้องเคยได้ยนิ คือต�ำนานเรือ่ งวิวาห์เจ้าสมุทร อันเป็นเรือ่ งเล่านับตัง้ แต่ ผู้คนอพยพขึ้นมาอาศัยบนเกาะในยุคเริ่มต้น ว่ากันว่าบรรพบุรุษรุ่นแรกนั้นแทบจะอดตายเพราะการท�ำกสิกรรม ไม่ประสบความส�ำเร็จ ผู้คนล้มตายดุจใบไม้ร่วง เหล่าผู้อพยพเตรียมละทิ้ง เกาะทีห่ วังจะเป็นดัง่ แดนสวรรค์ แต่กอ่ นทีศ่ รัทธาสุดท้ายจะหมดลง หญิงชรา ผูเ้ ป็นหมอผีทเี่ คารพของชาวบ้านก็มอี าการตัวสัน่ เป็นลมแล้วเสียชีวติ ในคืน ที่ฝนตกหนัก พายุพัดเข้าเกาะอย่างรุนแรง ต้นไม้เอนลู่ราวกับจะหักโค่น ฟ้าค�ำรามก้อง ผูค้ นต่างอาศัยอยูใ่ นกระท่อมซ่อนตัวสัน่ เทาต่อความพิโรธของ ท้องนภา พลันมีปาฏิหาริย์บังเกิดขึ้น แม่เฒ่าผู้ซึ่งน่าจะตายไปแล้วกลับ ฟื้นคืนชีพ พร้อมเรื่องเล่าสุดแสนมหัศจรรย์เกี่ยวกับเทพยดาผู้ครองนภา มหาสมุทร และห้วงนรก แม่เฒ่าผู้ฟื้นจากความตายเล่าให้คนในหมู่บ้านฟังว่ามีสมบัติใน ท้องทะเล ทีจ่ ะท�ำให้พวกเขาไม่อดตายและร�ำ่ รวยกว่าทีเ่ ป็นอยู่ นัน่ ก็คอื ไข่มกุ 5
วิวาห์พาฝั น
อันทรงค่า มีราคามากกว่าพวกสัตว์ใต้ท้องทะเลเสียอีก แต่เพื่อที่จะได้มันมา ต้องบวงสรวงสตรีพรหมจรรย์เป็นบรรณาการแก่ ‘โพไซดอน’ มหาเทพผูค้ รอง ผืนสมุทร เมื่อใดที่เจ้าสมุทรได้รับของเซ่นสรวง เมื่อนั้นท้องทะเลจะเปิดกว้าง พร้อมน�ำทรัพย์ศฤงคารมาให้แก่ชาวเกาะ แต่ไม่มีใครเชื่อในเรื่องเล่า ทว่า แม่เฒ่าก็เผยให้เห็นเปลือกหอยบรรจุไข่มุกและก้อนทองค�ำ ชาวบ้านทุกคน เชื่อในบัดดลเพราะแม่เฒ่านั้นตายไปแล้ว แต่ฟื้นมาได้ ญาติพี่น้องก็ล้อมวง เฝ้าจนไม่มที างทีแ่ ม่เฒ่าจะขยับไปไหนหรือเล่นกลได้ บางคนแย้งว่าอาจมีคน น�ำใส่ในมือ หากแต่ผู้คนบนเกาะไม่มีใครมีของมีค่าขนาดนั้น พิธีสังเวยได้เริ่มต้นขึ้น แม่เฒ่าบอกกล่าวว่าให้สังเวยทุกร้อยปีเพื่อ ความสงบสุขของชาวบ้านบนเกาะและท้องทะเลจะบริบูรณ์ด้วยอาหาร และ เมื่อใดที่หยุดบวงสรวงเมื่อนั้นหายนะจะมาถึงหมู่บ้าน แม่เฒ่าบอกข้อก�ำหนดในการบวงสรวง หญิงสาวผู้นั้นต้องเป็น หญิงพรหมจรรย์ อายุราวๆ สิบแปดถึงยี่สิบปี ผิวพรรณไร้ไฝฝ้าราคี ใบหน้า ต้องงดงามไม่มีที่ติ เรือนผมด�ำเงางามดุจรัตติกาล และต้องได้รับเปลือก หอยมุก อันเป็นสัญลักษณ์ทเี่ จ้าแห่งท้องทะเลประทานเพือ่ ตีตราเลือกเจ้าสาว ขบวนเจ้าสาวจะถูกส่งมาที่หน้าผามอร์เชียสก่อนจะทิ้งหญิงสาว ลงสูห่ ว้ งทะเลทีไ่ ร้โขดหินโสโครกขวางกัน้ จนจมลึกลงไปให้เจ้าสมุทรน�ำตัวไป เป็นเจ้าสาวตลอดกาล แล้วฝนฟ้าค�ำรามจะสงบลง ท้องทะเลจะเต็มไปด้วย อาหาร เจ้าสาวที่ถูกเลือกคนแรกคือ ‘ซิทาร่า’ หญิงสาวผู้เคราะห์ร้ายจ�ำใจ ต้องเสียสละ เมื่อสิ้นพิธี หมู่บ้านบนหมู่เกาะอาลิมาเลียก็เจริญขึ้น การสังเวย สิ้นสุดลง ทุกคนในหมู่บ้านต่างสงบใจได้ว่าจะไม่มีพิธีกรรมอันโหดร้ายอีก ผ่านกาลเวลามานับร้อยๆ ปี ต�ำนาน ‘วิวาห์เจ้าสมุทร’ เป็นดุจนิทาน 6
Rain-at-Rose
ก่อนนอนที่เด็กๆ ทุกคนบนเกาะอย่าง ‘ไนดาเรีย’ ได้รับฟังกันมานาน นับตั้งแต่ยุคสมัยที่หมู่บ้านสร้างด้วยกระท่อมไม้ มุงด้วยใบมะพร้าวจาก ธรรมชาติจนเปลี่ยนสร้างด้วยกระท่อมหินทนต่อสภาพอากาศ อาชีพหลัก ของประชากรหมูเ่ กาะอาลิมาเลียคือการท�ำไข่มกุ ส่งออกและมีการท�ำกสิกรรม บ้างแต่กไ็ ม่มาก และน้อยคนจะท�ำประมงเป็นอาชีพจริงจัง และหนึง่ ในนัน้ คือ ครอบครัวเมโซกลีของไนดาเรียที่ยังจับสัตว์ทะเลและด� ำน�้ำหาไข่มุกจาก ธรรมชาติมาขาย แม่ท�ำงานให้กับคุณจาร์มานซึ่งย้ายมาจากแผ่นดินใหญ่เพื่อตั้ง บริษัทรับซื้อไข่มุกจากคนในหมู่บ้าน ผลิตเครื่องประดับออกขายจนร�่ำรวย กระทั่งได้ด�ำรงต�ำแหน่งนายกเทศมนตรี บนเกาะมีโรงเรียนเพียงแห่งเดียว และยังเป็นโบสถ์ มีครูใหญ่ ครูสอนวิชาต่างๆ และบาทหลวงซึ่งมาจาก แผ่นดินใหญ่ทั้งนั้น บ้านของครอบครัวเมโซกลีอยู่ใกล้อยู่ริมผาเหนือมหาสมุทรที่ทอด ผืนน�้ำกว้างไกลสุดสายตา ที่บ้านนี้มีคนอาศัยอยู่เพียงสี่ชีวิต ใกล้เย็นแล้ว มาริเนลผู้เป็นมารดากลับจากงาน ก�ำลังเตรียมอาหาร อยูใ่ นครัว ส่วนบิดาคงหายไปดืม่ เหล้าทีร่ า้ นเหล้าเล็กๆ ในเมือง ไดแอนผูเ้ ป็น น้องสาวฝาแฝดคงจะวิง่ ไปเล่นทีช่ ายหาดด้านหลังผาชัน เพราะตอนนีน้ ำ�้ ทะเล ก�ำลังลง ไนดาเรียต้องไปเรียกน้องสาวให้ขนึ้ มาก่อนอาหารเย็นจะเริม่ และแม่ คงไม่ชอบนักที่ต้องรอ เขาวางหนังสือต�ำนานเกี่ยวกับหมู่เกาะลง มันเป็น นิทานภาพวาดสีสันสดสวย ตอนอ่านรูส้ ึกข�ำนิดๆ เพราะคิดว่าไม่มีใครดีใจที่ จะได้เป็นเครื่องสังเวยแก่ทวยเทพแน่ๆ หากแลกด้วยความตายของตัวเอง แต่ไดแอนกลับชอบต�ำนานเรื่องนี้มากกว่าเรื่องเล่าอื่นๆ ของหมู่เกาะ ชายหนุม่ เดินอ้อมไปหลังบ้าน เห็นแม่กำ� ลังยุง่ กับการเตรียมอาหาร เขาโบกมือให้ดเู หมือนแม่จะไม่เห็นจึงเดินเลยลงไปทีท่ างลงผาชันซึง่ เป็นทาง 7
วิวาห์พาฝั น
ลาดที่เต็มไปด้วยหินขรุขระ เขาก้าวเดินอย่างระมัดระวัง ถึงจะชินแล้วก็ตาม แต่ถ้ากลิ้งตกลงไปคงไม่ได้แค่แผลถลอกแน่นอน ไดแอนมีใบหน้าเหมือนกับเขาทุกประการ เพียงแต่สวยอ่อนหวาน ตามแบบฉบับผูห้ ญิง เขาเดินผ่านดอกหญ้าสีมว่ งพลิว้ ไปตามแรงลมทีพ่ ดั พา เอากลิ่นคาวของทะเลปะทะจมูก อากาศสดชื่น ลมพัดไม่แรงนัก ไดแอน ก�ำลังเดินเล่นริมหาด ใบหน้าสวยอ่อนหวานเงยขึน้ รับลมเย็นสดชืน่ กระโปรง ผ้าฝ้ายสีน�้ำตาลลู่แนบผิวสีแทนเรียบลื่นไร้ต�ำหนิ กระดิ่งที่ร้อยกับลูกปัดสวม บนข้อมือส่งเสียงกรุ๋งกริ๋งเวลาขยับ เรือนผมยาวสีด�ำสนิทสู่ตามลม ริมฝีปาก เต็มอิ่มแย้มยิ้มกว้าง ไม่รู้ตัวเลยว่ามีคนมายืนมอง ไดแอนหมุนตัวกลับมา หญิงสาวสะดุ้งก่อนจะยิ้มอย่างโล่งใจ “โธ่ นึกว่าใคร พี่ดาเรียนี่เอง” ไนดาเรียเอามือไขว้หลัง ลมพัดเสื้อผ้าฝ้ายแขนยาวสะบัด “ใจลอย แบบนี้ ระวังจะถูกปีศาจทะเลลากตัวลงทะเลไปนะ” เขาขู่กึ่งล้อแฝดผู้น้อง ไดแอนหัวเราะ “ตอนนี้ท้องฟ้าใส ปีศาจไม่ขึ้นมาหรอก พี่ดาเรียน่ะ เพ้อเจ้อ” “พี่ไม่พูดเล่นนะ ปีศาจทะเลน่ะจะออกมาในวันที่ท้องฟ้าขมุกขมัว ลมพั ด แรง ชอบลากคนที เ ผลอลงไปในน�้ ำ ลึ ก คอยกั ด กิ น เหยื่ อ อย่ า ง เอร็ดอร่อย” ยังพูดไม่ทนั จบน้องสาวพูดสวนขึน้ “ไม่มที างหรอกเพราะโพไซดอน จะคุ้มครองพวกเรา” พีช่ ายฝาแฝดถอนหายใจ เพราะน้องสาวเชือ่ ต�ำนานเก่าแก่ของเกาะ อย่างเอาจริงเอาจัง ร่างที่สูงกว่าเล็กน้อยโอบบ่าบอบบางของน้องสาว มือเรียวแตะอกเต็มไปด้วยมัดกล้ามสมชายชาตรีแทนการเอาใจพี่ชาย “โพไซดอนจะมีจริงเหรอ อย่าเชื่อต�ำนานมากนัก เดี๋ยวจะดูเหมือน คนชอบเพ้อฝัน” 8
Rain-at-Rose
“หนูชอบนะ ฟังแล้วอาจจะดูน่ากลัวไปนิดแต่พี่ไม่คิดหรือว่าบางที คนที่ตกเป็นเครื่องสังเวยอาจจะพบความสุข” “อืม คนถูกสังเวยจะมีความสุขตรงไหนนะ ให้คนที่ไม่รู้เรื่องรู้ราว ตายไปเพราะผลประโยชน์ของคนอื่น พี่ว่าน่ากลัวออก” “อาจเป็นพรหมลิขติ ของหญิงสาวทีก่ ลายเป็นภรรยาของโพไซดอน นะ พวกเธอคงคิดไว้แล้วว่าคนรักของเธออยูไ่ หนถึงยอมเป็นเครือ่ งสังเวยเพือ่ จะได้พบหัวใจ” “บ้าบอกันไปใหญ่” ไดแอนตีแขนของพี่ชาย ก่อนจะกอดแขนที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ จากการช่วยบิดาท�ำประมงและงมหาหอยมุก พี่ชายไม่ได้มีร่างใหญ่ดุจยักษ์ แต่สงู กว่าเธอและแข็งแกร่งกว่า แม้จะเป็นฝาแฝดแต่กเ็ หมือนแค่เพียงรูปหน้า อุปนิสัยยังต่างกันด้วย “พี่ดาเรียพูดไม่เพราะเลย” น้องสาวท�ำหน้าง�้ำ ไนดาเรียยักไหล่ “ก็มนั จริงนี่ ไม่มใี ครทีจ่ ะยินดีตายเพือ่ คนอืน่ หรอก นะ พี่ว่าคนที่ตายคงจะท�ำอะไรไม่ได้มากกว่าแถมเลือกการมีชีวิตอยู่ไม่ได้ เพราะสภาพสังคมบังคับ เลยกลายเป็นเหยื่อแทนไงละ” พอพูดเรื่องนี้ทีไร สองพี่น้องมักทะเลาะกันทุกครั้ง เพราะไนดาเรีย ไม่เชื่อในเรื่องเล่าขาน ส่วนน้องสาวฝาแฝดเชื่อต�ำนานของหมู่เกาะสุดหัวใจ “พี่ไม่มีความอ่อนหวานเลยสักนิด เป็นแบบนี้จะขอใครแต่งงานได้ เหรอ” พีช่ ายกระแอม เหลือบตามองแฝดน้องทีย่ มิ้ กริม่ “นัน่ ...ยังไม่ถงึ เวลา สักหน่อย พีอ่ ยากดูแลครอบครัวก่อน” เขาตอบไปตามตรงเพราะไม่รสู้ กึ อยาก จะคบใครจริงจัง “ไม่เอาน่า หนูรู้นะว่าพี่มองใครอยู่ เอลีนอร์คนสวยแอบชอบพี่ พี่ก็ ชอบเธอ ท�ำไมไม่ลองขอเธอคบละ” 9
วิวาห์พาฝั น
“อย่ามายุให้พี่คบกับเพื่อนเธอนะ พี่มองเอลีนอร์แค่น้อง” คิ้วเรียวขมวดมุ่น ไดแอนกอดอกหยุดเดินตรงทางขึ้นผา “แล้วพี่ อยากแต่งงานกับใครล่ะ” “พี่อยากให้เราเป็นฝั่งเป็นฝาก่อน อย่างน้อยพี่จะได้อุ่นใจ ถ้าพี่ แต่งงานก่อนใครจะดูแลเรา” พี่ชายถาม “พี่อย่าท�ำเหมือนหนูเป็นเด็กสิ หนูโตแล้ว” “ไม่เอาน่าไดแอน ต่อให้เราอายุเท่ากันจริง แต่จะไม่ให้ห่วงได้ยังไง น้องคือน้องสาวพี่นะ” ไนดาเรียทอดเสียงอ่อนโยน ไดแอนไม่พอใจสักเท่าไรที่คู่แฝดมองเธอเป็นเด็กกว่าเสมอ แต่เธอ ก็ไม่พูดอะไร หญิงสาวเดินน�ำหน้าปีนขึ้นทางลาดชัน พอเห็นดอกหญ้าก็ก้ม เก็บ “ระวังลื่นนะ” พี่ชายเตือนด้วยความเป็นห่วง ไดแอนใช้มือหนึ่งยึดก้อนหิน อีกมือก็เด็ดดอกหญ้า “ไม่ต้องห่วง หนูปีนได้สบาย หนูจะเอาดอกไม้ไปใส่แจกันบนโต๊ะทานอาหาร ภายในบ้าน จะได้สดชื่น แม่คงจะชอบด้วย วันนี้แม่ท�ำอะไรกินเหรอ” น้องสาวถามพลางฮัมเพลงไปด้วย ไนดาเรียฟังเสียงเพลงไพเราะ อย่างพอใจ “ซุปทะเล มีขนมปังด้วย แต่เรากินกับแม่แค่สามคน ไม่ต้องรอพ่อ” “เฮ้อ พ่อไปเมาที่ไหนอีกละเนี่ย” ไดแอนเหนื่อยใจที่บิดาผู้เอาแต่เมาหัวราน�้ำ นับตั้งแต่ตกงานจาก บริษัทเพิร์ลคอมปะนีซึ่งท�ำเครื่องประดับไข่มุกส่งออกและหันมาท�ำประมง จับปลาก็ไม่ค่อยได้ พ่อเลยเอาความผิดหวังในฐานะหัวหน้าครอบครัวไปลง กับน�้ำเมาแทน เหลือเพียงแต่แม่ที่ยังท�ำงานเป็นคนคัดไข่มุก ส่วนไนดาเรีย กับเธอก็ช่วยกันงมหาหอยมุก ถ้าอากาศดี พ่อหายเมา ไนดาเรียก็จะออก ทะเลเอาเรือเล็กไปท�ำประมง หากวันใดจับสัตว์ทะเลได้มากพอก็จะน�ำไปขาย 10
Rain-at-Rose
ในเมือง แต่พอได้เงินมาพ่อจะเก็บไว้ดื่มเหล้า ถ้าพี่ชายไม่แอบซ่อนไว้ เงินก็ คงหมด “หึ คงเป็นที่ร้านเหล้าอาร์เนฟเหมือนเดิม” พี่ชายตอบด้วยน�้ำเสียง เบื่อหน่าย ไดแอนหน้าเศร้า “เมื่อไรพ่อจะเลิกเหล้าสักที” น้องสาวถามขณะ ปีนขึ้นไปบนขอบผา “ไม่มีทาง อย่าหวังเลย ไปกินข้าวกัน” พี่ชายยื่นมือให้น้องสาวจับ ปีนขึ้นอย่างรวดเร็ว ไดแอนปล่อยมือหลังทรงตัวได้แล้ว เธอไม่ชอบให้บิดา ดื่มเหล้า เพราะผลสุดท้ายเวลาเมาก็ลงเอยด้วยการทะเลาะกับแม่อยู่ร�่ำไป “เดี๋ยวแม่กับพ่อก็ทะเลาะกันอีก” พี่ชายวางมือไว้บนบ่า “เราก็แค่นอนหลับตาซะ แค่นั้นก็จบ” ไดแอนถอนหายใจ เพราะตั้งแต่บิดาติดเหล้าอารมณ์ก็แปรปรวน บางวันก็หาเรื่องทะเลาะกับมารดาเสียงดังท�ำให้เธอร้องไห้ประจ�ำ พี่ชายเลย แนะน�ำให้เธอเข้าไปในห้องแล้วปิดตานอนเสีย “ไม่ หนูจะไม่ท�ำแบบนั้นอีกแล้ว หนูอยากเข้มแข็งเหมือนพี่” น้องสาวท�ำหน้าจริงจัง พีช่ ายหัวเราะข�ำ “มันไม่งา่ ยหรอก เราน่ะยิง่ ขีโ้ รคอยู่ อย่าเพิง่ คิดมาก เลย” ไดแอนท�ำท่าไม่พอใจที่พี่ชายตั้งท่าโอ๋เหมือนเป็นเด็กหญิง แต่ก็ ตอบโต้ไปไม่ได้เพราะเป็นความจริง เธอถือดอกไม้ตามหลังพี่ชายซึ่งเปิด ประตูให้ พอเข้าไปในครัว กลิ่นซุปทะเลหอมอบอวล ขนมปังเนื้อนุ่มอบใหม่ วางบนโต๊ะทานอาหาร มีถ้วยซุปวางสามถ้วยเป็นเรื่องปกติ ไนดาเรียมอง ออกไปนอกหน้าต่าง แสงสุดท้ายของวันใกล้หมดไป ท้องฟ้าตรงขอบทะเล กลายเป็นสีชมพูระเรือ่ ไล่สจี นเกือบด�ำและบางช่วงกลายเป็นสีทองอ�ำพันตาม 11
วิวาห์พาฝั น
แต่สภาพอากาศ น้องสาวจัดดอกไม้ใส่แจกัน ก่อนช่วยมารดายกหม้อซุปออกจากครัว ก่อนตามด้วยร่างอวบท้วมของมารดาซึ่งสวมผ้ากันเปื้อนแบบพันรอบเอว ใบหน้าอ่อนล้าเพราะกลับมาจากท�ำงานก็ตรงเข้ามาในครัวเลยยังไม่ได้ พักผ่อน ไดแอนช่วยเตรียมผักและจัดการกุ้งล็อบสเตอร์ไว้ หน้าที่ปรุงเป็น ของมารดา ร่างบอบบางจัดเตรียมเหยือกน�้ำ มารดาเช็ดมือกับผ้ากันเปื้อน นางเห็นบุตรชายยืนเหม่อมองที่หน้าต่างจึงเอ่ยทัก “มองอะไรอยู่น่ะดาเรีย” แฝดผู้พี่ทรุดนั่งบนเก้าอี้สีขาว ส่ายศีรษะแทนค�ำพูด “นึกว่าพี่เห็นอะไรเสียอีก” ไดแอนเย้าขณะที่มือตักซุปแจกจ่ายให้ คนละถ้วย มาริเนลจ้องลูกสาวด้วยแววตาดุ “พูดจาเหลวไหลเสียจริงนะแอน” มารดาเตือนด้วยน�้ำเสียงนุม่ นวล ไดแอนถอนใจ เพราะมารดาไม่ชอบให้พูดเรื่องภูตผีปีศาจ “อย่าไปว่าน้องเลย แอนคงพูดเล่น ผมขอเนยหน่อยได้ไหม” ไนดาเรียเหลือบมองแม่ที่เผลอท�ำสีหน้ากลัดกลุ้ม เขาตักเนื้อกุ้งเข้า ปากก่อนหยิบเนยมาทาขนมปัง อยากจะถามว่าเกิดอะไรขึน้ แต่ไม่อยากถาม ต่อหน้าน้องสาว “ใครอยากจะได้น�้ำส้มบ้าง” มาริเนลถามบุตรทั้งสอง เธอลุกขึ้น กะทันหันคล้ายกับนัง่ ทับของร้อนบนเก้าอี้ ไดแอนไม่ได้เห็นสีหน้าและดวงตา มารดาที่หมองตรม จวนเจียนจะร้องไห้ หากแต่คนเป็นพี่ชายสังเกตตั้งแต่ ตอนกินข้าวแล้ว “หนูขอเป็นนมดีกว่า” น้องสาวฝาแฝดตอบมารดา มาริเนลจ้อง บุตรชายอย่างรอค�ำตอบ “เดี๋ยวผมตามไปยกให้นะครับ” ไนดาเรียตรงเข้าไปในครัวหลังจากแสร้งตักซุปเข้าปากสองสามค�ำ 12
Rain-at-Rose
เขาเห็นมารดายืนอยู่หน้าตู้เก็บเสบียง เอามือเท้ากับขอบโต๊ะไม้ ท่าทาง สิ้นหวัง ร่างสูงวางเหยือกแก้วลงบนโต๊ะ แสร้งเดินไปตู้เก็บแก้ว มาริเนลจึงหยิบส้มพร้อมเครือ่ งคัน้ ออกจากตู้ ตรงไปยังอ่างล้างจาน ท�ำท่าเหมือนจะเตรียมคั้นส้ม ไนดาเรียขยับเข้าไปใกล้ “ผมรู้ว่าแม่มีเรื่องกลุ้มใจอยู่ บอกผมหน่อยได้ไหมว่าเรื่องอะไร” มาริเนลวางมีดส�ำหรับปอกเปลือกส้มลงบนโต๊ะ กลืนน�้ำลายลงคอ ปิดเปลือกตาราวกับไม่อยากเผยอารมณ์ที่อยู่ในใจ “คงไม่เกี่ยวกับพ่อนะ” ไนดาเรียถามเสียงกังวล พอมารดาได้ยิน ประโยคนั้น ความรู้สึกที่กล�้ำกลืนเอาไว้ในใจก็เผยออกมาในรูปหยาดน�ำ้ ตา พร้อมเสียงสั่นเครือ “ใช่...พ่อแกเขา...” มาริเนลเงียบ ใช้ผ้ากันเปื้อนซับน�้ำตา “พ่อคงไม่ได้ตีแม่เพราะเมาอีกใช่ไหม” มารดาส่ายศีรษะ ไนดาเรียเม้มปากแน่นอย่างไม่พอใจ มีเรื่องอะไรนอกจากเรื่อง ทะเลาะกันอีก ชายหนุ่มคิดอย่างขุ่นเคือง “ไม่ใช่เรือ่ งนัน้ พ่อน่ะเพลาเรือ่ งเมาแล้วทะเลาะกับแม่แล้ว ลูกก็เห็น เพียงแต่...” ลูกชายคล้อยตามอย่างเห็นด้วยเพราะไม่เห็นแม่ทะเลาะกับพ่อมา นานแล้ว พ่อเมากลับมาก็เอาแต่นอน แม่เองก็ไม่มีท่าทางแปลกประหลาด อะไรจนกระทั่งถึงตอนนี้ “มีเรื่องอะไรที่พ่อท�ำกับแม่ เป็นเรื่องเลวร้ายหรือเปล่า” ไนดาเรีย ถามอย่างห่วงใย “ไม่เกีย่ วกับเรือ่ งนัน้ พ่อแค่ขโมยเงินเก็บของแม่ไป เราไม่มเี งินมาก พอที่ จ ะใช้ ป ระทั ง ชี วิ ต ตอนนี้ เราเหลื อ เงิ น แค่ ไ ม่ กี่ ก ริ โ คแล้ ว แม่ ไ ม่ รู ้ จ ะ ท�ำยังไงต่อ เรายังต้องเสียภาษีกริทินัสอีก” ภาษีกริทินัสคือภาษีในเรื่องการใช้น�้ำอุปโภคบริโภคซึ่งบนหมู่เกาะ 13
วิวาห์พาฝั น
มีแหล่งน�้ำธรรมชาติที่จ่ายไปตามบ้านต่างๆ กับภาษีในการแพทย์เพราะไม่ ต้องไปถึงแผ่นดินใหญ่ก็มีหมอรักษา พวกเขาต้องเสียเดือนละยี่สิบกริโคซึ่ง ถือว่ามากเอาการ ยิ่งแม่เป็นคนหารายได้ได้ทางเดียวก็ยิ่งล�ำบาก ไนดาเรียสงสารมารดาผู้เป็นเสาหลักของครอบครัว ล�ำพังเขา ช่วยเหลืออะไรไม่ได้มาก แม้จะออกเรือหาสัตว์นำ�้ และงมไข่มกุ แต่ชว่ งนีก้ ห็ า แทบไม่ได้ ราวกับว่าสัตว์น�้ำสลายกลายเป็นฟองอากาศไปจนหมด “ผมจะออกไปหาไข่มุกมาขาย คุณจาร์มานคงพอใจ” ไนดาเรียเอ่ย ถึงเจ้าของบริษัทไข่มุกบนเกาะ มารดาก้มหน้าลงด้วยความอับจน “ที่เพิร์ลคอมปะนีตอนนี้ก็ไม่มี ไข่มุกเข้ามา ไม่มีใครหาไข่มุกใหม่ๆ ได้สักคน ประมงที่พ่อท�ำอยู่ถึงลูกออก ไปคนเดียวก็ไม่พอหาปลามาขายเป็นค่าใช้จ่ายหรอก” “อย่าห่วงเลย แม่คงหาทางออกได้ ไปกินซุปต่อเถอะ” มาริ เ นลลู บ ต้ น แขนบุ ต รชายแผ่ ว เบาเป็ น การปลอบบุ ต รชายที่ ไม่อยากจะรับประทานอาหารต่อ อิ่มตื้อด้วยความกังวลที่เติมเต็มกระเพาะ เขาเห็นมารดาคัน้ ส้มด้วยมือสัน่ ระริก สักพักก็ได้ยนิ เสียงน้องสาวตะโกนถาม ว่าท�ำไมนานจัง ซุปเย็นหมดแล้ว หลังจากเช็ดน�้ำตาจนแห้ง มารดาจึงออกจากครัวไปพร้อมน�้ำส้ม สดใหม่ ไนดาเรียยืนนิง่ อยูใ่ นครัว ความรูส้ กึ บางอย่างถาโถม เขาไม่รสู้ กึ อยาก จะกินอะไรทั้งนั้นจึงเดินออกทางหลังครัวอย่างอัดอั้นตันใจ ร่างสูงยืนอยูต่ รงระเบียง ความรูส้ กึ โกรธถาโถมหัวใจ เขาเกลียดบิดา ทว่าก็ไม่สามารถท�ำร้ายบุพการีได้อย่างที่คิด มือทุบราวระเบียงระบาย ความขุ่นเคือง แม้มีลมพัดมาวูบหนึ่ง ความเย็นเยือกของมันก็ไม่ท�ำให้หาย กรุ่นโกรธ ไนดาเรียเดินลงบันไดเพื่อไปสงบใจที่หน้าผา ขาข้างหนึ่งเหยียบลง บันไดขั้นแรก เท้าเขาก็สะดุดกับอะไรบางอย่าง พอก้มมองก็พบว่ามันคือ 14
Rain-at-Rose
เปลือกหอยมุกสีชมพูอ่อน ปลายเท้าเขี่ยจนมันเกือบจะร่วงจากขั้นบันได ความสวยแปลกตาท�ำให้ไนดาเรียสะดุดตาจึงก้มลงเก็บคิดว่าจะน�ำไปให้นอ้ ง สาว เสียงนกนางนวลร้องคูเ้ สียงดังเรียกความสนใจให้เขาเงยหน้ามองยัง ใจกลางทะเลที่อยู่ไกลลิบๆ อาจเป็นประกายของแสงแดดก็ได้ เขาเห็น บางอย่างในเกลียวคลื่น...บางอย่างที่คล้ายกลีบดอกไม้คลี่บานเต็มที่ ไนดาเรียสะดุ้งเพราะรู้สึกเหมือนเข็มแทงนิ้ว พอก้มมองก็พบว่า เปลือกหอยสีชมพูกบ็ าดมือจนได้แผล เลือดบางส่วนเปือ้ นเปลือกหอยแต่กลับ ไม่ได้ท�ำให้มันดูสกปรก มันยิ่งดูสวยงามยิ่งกว่าเก่า ชายหนุ่มตัดสินใจเก็บเปลือกหอยใส่ในกระเป๋าแล้วสาวเท้าออกไป นอกบ้าน
15
2 ไนดาเรียยืนตากลมที่ริมผา เขาสะดุ้งสุดตัวเมื่อมีบางอย่างแตะบ่า พอหันมองก็กลายเป็นว่าไดแอนมาตาม น้องสาวมองพี่ชายยืนใต้ความมืด ด้านหลังคือหน้าผาและท้องทะเลอันมืดมิดอย่างสงสัย “เห็นหายออกไปนาน แม่เลยให้มาตาม แล้วไม่กินอาหารเย็นต่อ ละคะ” เขาตอบน้องสาวไม่ได้ว่าท�ำไมตนเองถึงได้มายืนอยู่ที่ริมหน้าผา แห่งนี้ได้ ดวงตาใสซื่อฉายความกังวล “อ่า...ข้างในมันร้อน พี่อยากออกมารับลมเย็นสักหน่อย” เขาตอบ เพื่อคลายข้อสงสัย น้องสาวท�ำหน้าเหมือนไม่เชื่อ “อืม...แต่พี่หายไปนานเลยนะ ก่อนพระอาทิตย์ตกดินอีกมั้ง” ไนดาเรียฝืนยิ้ม เขารู้สึกหนาวสะท้านจากลมทะเลจนต้องกอดอก “พีเ่ หนือ่ ยน่ะ เลย...อยากอยูเ่ งียบๆ” เขาตอบแล้วเดินผ่านน้องสาว รู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัว ไดแอนตามไปด้วยความเป็นห่วง “พี่ดูแปลกไปนะ” น้องสาวยังพูดต่อหลังเข้าไปในครัว พี่ชายหลบเลี่ยงเดินไปยังห้องรับประทานอาหาร “บอกแล้วแค่ เหนื่อย พี่ง่วงด้วย” 16
Rain-at-Rose
ไดแอนไม่ตามเซ้าซี้เพราะดูท่าทางพี่ไม่อยากให้รบกวนเท่าไร “มีอะไรกัน” “ก็พี่สิ ออกไปยืนข้างนอกตั้งนาน กลับมาก็มีท่าทางแปลกๆ” มาริเนลลุกขึน้ จากโต๊ะกินข้าวทีย่ งั วางถ้วยซุปเอาไว้เผือ่ ชายหนุม่ จะ กลับมาทานต่อ แล้วแตะหน้าผากของไนดาเรียเพื่อจะวัดไข้ “ผมสบายดี แค่ยืนข้างนอกนานเท่านั้น ไม่มีอะไร” มารดาจับต้นแขนทั้งสองเอาไว้ ถามเบาๆ อย่างเป็นห่วง “ลูกคงไม่ คิดมากใช่ไหม” น้องสาวฟังเสียงกระซิบไม่ถนัดนัก “เกิดอะไรขึ้น” “ไม่มอี ะไรหรอกจ้ะ พีค่ งเหนือ่ ย นอนสักพักก็หาย” มารดาเอ่ยเสียง นุ่ม ไดแอนตัง้ ท่าจะค้านเพราะรูส้ กึ ว่ามีอะไรมากกว่านัน้ เสียงประตูเปิด พร้อมร่างเมามายของบิดาเดินเข้ามาในห้อง ร่างสูงใหญ่เดินเซไปมาพร้อม เสียงส�ำราก “หิวจังว่ะ เหลืออะไรกินมั่ง” มาริเนลผละจากบุตรชายมาดูแลสามีที่ทรุดนั่งบนเก้าอี้ของลูกชาย ตั้งท่าจะกินซุปที่เหลือซึ่งเย็นชืด ภรรยาก็หยิบออกเสียก่อน “อันนี้ลูกกินเหลือไว้ ฉันจะไปอุ่นให้ใหม่ รอก่อนนะ” เนอัสไม่ฟังซ�้ำยังพยายามยื้อแย่งถ้วยซุปจากมือภรรยา “หิวโว้ย! เอามา กูจะกิน!” ถ้วยซุปทีม่ าริเนลถือไว้ได้ตกแตกกระจายเพราะการยือ้ แย่งจากสามี ร่างอวบท้วมล้มลง ไดแอนร้องไห้วิ่งเข้าไปในห้อง ส่วนไนดาเรียตั้งท่าจะ เข้าไปต่อยบิดา มาริเนลลุกขึ้นห้ามลูกชายไว้ “อย่า...พอเถอะ เข้าไปนอนซะ ทางนี้แม่จัดการเอง” ไนดาเรียฮึดฮัด แต่จ�ำต้องท�ำตามที่มารดาบอกด้วยแววตาวิงวอน 17
วิวาห์พาฝั น
เขาตรงไปยังห้องน้องสาว ไดแอนฝังหน้าลงกับหมอน ชายหนุ่มทรุดนั่งข้าง เตียง เอามือวางทาบแผ่นหลังบอบบาง แฝดน้องเงยหน้าขึ้น เขาคิดว่าจะมี น�้ำตาบนใบหน้าสะสวยแต่ก็ผิดคาด ไดแอนฝืนยิ้มให้พี่ชาย “หนูไม่เป็นไร หนูจะเข้มแข็ง” เสียงบิดาเงียบไป แฝดพี่ก็พยายามปลอบโยน ไดแอนยิ้มทั้งที่ พยายามห้ามหยาดน�้ำตาคลอหน่วย พี่ชายลูบเรือนผมนุ่มอย่างเบามือ “ดีแล้วล่ะ” “พี่ไปพักผ่อนเถอะ ก�ำลังไม่สบายอยู่นะ” ไนดาเรียลุกขึ้นอย่างกระฉับกระเฉง “อืม พี่ยังไหวน่า” “พี่ไปพักดีกว่านะ หนูขอร้อง” พี่ชายจ�ำต้องอ่อนโอนตาม ชายหนุ่มเดินไปยังห้องของตัวเอง เขาทันเห็นแม่ประคองพ่อที่เมาคอพับคออ่อนไปนอน เขาจะเข้าไปช่วย ประคอง มารดาก็ปฏิเสธเสียก่อน “ไปพักซะ ไม่ต้องห่วงแม่หรอก” ไนดาเรี ย ตรงดิ่งเข้า ห้อง เขาทรุดนั่ง ทั้งมารดาและน้องสาวก็ พยายามจะเข้มแข็ง แต่ในตอนนี้เขารู้สึกว่าตัวเองนั้นอ่อนแอ ร่างสูงล้ม ตัวนอน ดวงตาจ้องเพดานกระท่อมหิน เขาไม่รสู้ กึ ว่าอยากจะหลับ แต่สดุ ท้าย ก็ฝืนเปลือกตาไม่ไหว ไนดาเรียรูส้ กึ ว่าร่างของตัวเองหนักอึง้ เขาพยายามจะลืมตาขึน้ ก็ไม่ สามารถท�ำได้ง่ายดาย จมูกได้กลิ่นน�้ำทะเล เสียงคลื่นลมก้องในหูเหมือน ก�ำลังเอาหูแนบกับเปลือกหอย ชายหนุ่มกระสับกระส่าย ท้ายที่สุดเขาก็เปิดเปลือกตาได้นิดหน่อย ทว่าร่างหนักอึง้ เหมือนอุม้ หินถ่วงน�ำ้ หูได้ยนิ เสียงคล้ายกับโลหะขูดพืน้ ดังขึน้ ในความเงียบสงัด มีบางอย่างคืบคลานเข้ามาใกล้... เงามื ด สู ง ใหญ่ ค�้ ำ อยู ่ เ หนื อ ร่ า ง ไนดาเรี ย พยายามมองให้ ชั ด 18
Rain-at-Rose
เปลือกตาก็หรี่เล็กลงจนเกือบปิด ร่างกายชาไปหมด เขาขยับตัวหลังเสียง ลมพัดบานหน้าต่างกระทบผนังดังปัง ไนดาเรียผุดลุกขึน้ อย่างงุนงง เหลียวหาเงาด�ำ กลิน่ น�้ำทะเลเจือจาง ความฝันที่ไม่รู้ว่าจริงหรือเท็จติดค้างในสมอง มือหยาบลูบใบหน้า พยายาม คิดถึงฝัน แต่สมองเหมือนตกอยู่ในเงาหมอกพร่ามัว ร่ า งสู ง ลุ ก ขึ้ น ตรงไปยั ง บานหน้ า ต่ า งที่ เ ปิ ด กว้ า ง ท้ อ งทะเลใน ความมื ด มิ ด สะท้ อ นแสงจากดวงจั น ทร์ เกลี ย วคลื่ น ม้ ว นตั ว กระทบฝั ่ ง รอบนอกสงบ ไม่มีลมพัดสักนิด ชวนให้สงสัยว่าลมอะไรพัดบานหน้าต่าง กระแทกเสียงดัง ไนดาเรียกลับไปนอนต่อหลังพยายามนึกสาเหตุ ในที่ สุ ด เขาก็ ห ลั บ จนเช้ า ความฝั น อั น ยุ ่ ง เหยิ ง ลบเลื อ นเหมื อ น ไม่เคยฝันถึง เขาลุกขึ้นออกไปที่ครัว มารดาวุ่นวายกับการเตรียมอาหารเช้า อยู่ ส่วนบิดานั่งเอามือกุมขมับอยู่ตรงโต๊ะอาหาร ไดแอนก�ำลังเอาผ้าไปตาก ตัง้ แต่เช้า เพราะอากาศก�ำลังดี เขายังไม่มงี านอะไรจึงถือเหยือกน�ำ้ ไปตัง้ โต๊ะ จัดถ้วยชามส�ำหรับมื้อเช้า สายตาก็จ้องบิดาไม่วางตาขณะนั่งลงบนเก้าอี้ เนอัสเห็นลูกชายจับจ้องจึงตะคอกถาม “มองอะไรฮะไอ้ลูกเวร” ไนดาเรียหน้าบึ้ง ก�ำหมัดแน่น พยายามระงับอารมณ์เพราะเห็นว่า บิดายังเหลืออาการเมาค้าง เขารินน�้ำใส่แก้ว เลื่อนให้บิดาพร้อมพูดเสียงนิ่ม เย็น “พ่อท�ำกักขฬะกับผมได้ แต่อย่าลงที่แม่ เงินอีก...ผมเข้าใจว่าพ่อ กดดัน ได้โปรด...” เนอัสนั่งอึ้ง ไม่ยอมรับความผิดจึงตะคอกด่า “มันเรื่องอะไรกันฮะ เงินกูหาได้ จะไม่ให้ใช้รึไง แม่แกไม่เห็นจะมีปัญหา กูก็เหนื่อยเลี้ยงพวกแก ท�ำไมไม่ส�ำนึก” ไนดาเรียสะกดกลั้นอารมณ์ มาริเนลได้ยินเสียงสามีโวยวายก็ 19
วิวาห์พาฝั น
ออกมา
“เกิดอะไรขึ้นดาเรีย” บุตรชายเงยหน้าขึ้น สีหน้าสุดจะกลั้นอารมณ์ไหว “ผมแค่เตือนพ่อ ก็เท่านั้น” “พอแค่นแี้ หละ ไม่ตอ้ งพูดอะไรแล้ว” น�ำ้ เสียงมารดาเจือความขุน่ ใจ ไนดาเรียลุกขึ้น วันนี้เป็นวันที่ไม่สบอารมณ์เหลือเกิน เขาออกไป หน้าบ้าน ตั้งใจจะไปสงบสติอารมณ์ริมหาด เขาก�ำลังจะเดินไปทางผาแต่ เปลี่ยนใจกะทันหัน ด้วยความที่ไม่อยากให้น้องสาวเห็นแล้วตามไปด้วย ชายหนุ่มตรงไปตามถนนที่ทอดสู่ในตัวหมู่บ้าน แล้วแยกเดินไปตามถนน ลูกรังเส้นเล็กผ่านต้นโอ๊คใหญ่เพื่อตรงไปยังหาด ใช้เวลาครึ่งชั่วโมงก็ถึง แดดยามเช้าจัดจ้า ไม่มีลมพัดจึงร้อนอบอ้าว เขาหลับตาลงหลังพ้น แนวต้นมะพร้าวก็กลายเป็นหาดทรายสีขาวซึ่งลาดเรียงบรรจบกับทะเล ชายหนุม่ ถอดรองเท้าออก เดินย�่ำทรายนุม่ ละเอียด เท้าเปลือยเปียกปอนจาก คลื่นที่กระทบเข้าฝั่ง แสงแดดส่องประกายบนผิวน�้ำราวกับอัญมณี น�้ำทะเล ใสจนเห็นทรายขาว ผิวน�้ำไล่จากสีฟ้าเทอร์ควอยส์จนกลายเป็นสีน�้ำเงินเข้ม ไนดาเรียหลับตาลงซึมซับไออุ่นจากแดด น�้ำเย็นจัด อากาศดีจน น่าออกไปงมหาหอยมุก คิดได้ดังนั้นก็วิ่งขึ้นจากน�้ำ พลางคิดหาทางหาเงิน เพิ่ม หากอยู่เฉยคงไม่มีอะไรดีขึ้นมาแน่ ชายหนุ่มวิ่งกลับบ้านยังไม่ถึง อาณาเขตบ้านก็ต้องนิ่ง ไดแอนวิ่งมาหาพร้อมละล�่ำละลักบอกเสียงสั่น “พี่ดาเรียแย่แล้วล่ะ พ่อ...พ่อเขา...” ไนดาเรียจับบ่าน้องสาวเอาไว้ “ใจเย็นๆ พูดช้าๆ พ่อเป็นอะไร” ไดแอนยั ง ไม่ ทั น ได้ ต อบ เสี ย งบางอย่ า งแตกกระจายก็ ดั ง ขึ้ น ไนดาเรียวิ่งเข้าบ้านจนได้ยินเสียงตะคอกของบิดา “อย่ามากล่าวหากันโง่ๆ นะจาร์มาน กูไม่เคยขโมยของอะไรมาจาก เพิร์ลคอมปะนีทั้งนั้น ค้นบ้านกูเลย” 20
Rain-at-Rose
มารดาตรงเข้าไปห้ามชายพุงพลุย้ ในชุดสูทหางยาว ผูกโบหูกระต่าย ตรงหน้าอก สวมกางเกงขายาวสีด�ำ รองเท้าหนังขัดเงาวับ ใบหน้าอวบแดง จัด “แน่ใจเหรอ อดีตคนงานอย่างแกมันไว้ใจได้เสียที่ไหน แกรีบคืน ไข่มุกพิงก์คอรัลมาเลยนะ มันหายไปตอนที่แกมาหาเราพอดี” “ท�ำไมไม่ไปถามเออร์วนิ ล่ะ เผือ่ มันเป็นคนเอาไปก็ได้ ตอนนัน้ กูไป หาเออร์วินเพราะชวนกินเหล้า รออยู่นานก็กว่าจะมาก็ช้า ท่าทางก็มีพิรุธ กูไม่ได้เอาอะไรไปว่ะ ต่อให้มึงไล่กูออก กูก็ไม่เคยขโมยของว่ะ” เนอัสพูด พร้อมถ่มน�้ำลายใส่อดีตเจ้านาย จาร์มานก�ำมือแน่น โกรธจนเลือดขึ้นหน้า “แน่นอน...ต้องมีการค้น บ้านหลังนี้แน่ รอก่อนเถอะเนอัส” นิ้วอวบยื่นชี้หน้า มาริเนลร้องไห้ “ขอเถอะเจ้าค่ะคุณจาร์มาน สามีของดิฉันไม่มีส่วน เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้อย่างแน่นอน” “แล้วมันเอาเงินมาจากไหนไปเลี้ยงเหล้าเพื่อนๆ ได้ตั้งหนึ่งกริโค” มาริเนลอึกอัก หันไปหาบุตรชายที่มาทันเหตุการณ์พอดี ไนดาเรีย รู้ว่าเงินที่พ่อเอาไปเลี้ยงเหล้าเพื่อนมาจากไหน จาร์มานถอนหายใจแรง ดวงตามองลูกจ้างสาวใหญ่ทอี่ ดทนท�ำงานอย่างซือ่ สัตย์มาตลอดอย่างเห็นใจ “เอ่อ เนอัสเอาเงินของดิฉันเจ้าค่ะคุณจาร์มาน” ไนดาเรียหลับตาลงด้วยความปวดร้าวและอับอาย น้องสาวที่ฟังมา ตลอดเริ่มร้องไห้ จาร์มานถอนหายใจอีกรอบ “ถึงจะเป็นแบบนัน้ และยังจับไม่ได้คาหนังคาเขา แต่ไข่มกุ พิงก์คอรัล ส�ำคัญมากเพราะจะน�ำไปถวายแด่สมเด็จพระราชินนี าถเกลนด้าเพือ่ ท�ำมงกุฎ ที่จะสวมในวันราชาภิเษก ไม่ว่าใครเอาไป มีโทษหนักทั้งนั้น” เนอัสได้แต่ยืนขบฟันกรอด มาริเนลตัวสั่น เกรงว่าจะมีความผิด เพราะจาร์มานเป็นถึงนายกเทศมนตรีของเกาะ การมากล่าวหาส่วนตัวโดย 21
วิวาห์พาฝั น
ไม่มีต�ำรวจนั้นถือว่าเมตตาต่อครอบครัวของเธอ “ผมว่าถ้ายังพิสูจน์ตัวหัวขโมยไม่ได้ก็ไม่น่าจะกล่าวหากันนะครับ คุณจาร์มาน” ไนดาเรียว่า “อืม นั่นแหละ ฉันก็ไม่อยากจะโทษใคร เพียงแต่สอบถามทุกคน แล้วไม่มีใครมีพิรุธ มีแต่พ่อเธอนี่ล่ะ” มาริเนลประคองสามีที่ตั้งท่าจะโวยวายเข้าไปในครัว “ผมทราบครับ ขอแค่ท่านพิสูจน์มาได้ จะผิดจะถูกยังไงค่อยมา ตัดสิน” “ตกลง ฉันจะกลับมาพร้อมข้อพิสูจน์ ถ้ามีเรื่องตุกติกละก็ตระกูล เมโซกลีไม่เหลือแน่” พอจาร์มานกลับไปแล้ว ร่างสูงตรงไปยังครัว เห็นพ่อยืนกอดอก หน้าบึ้งตึงเหมือนคนไม่ยอมรับผิด “มันเกิดอะไรขึ้น พ่อขโมยไข่มุกมาหรือเปล่า” บุตรชายจ้องหน้า หาความจริง เขาไม่คดิ เลยว่าพ่อขีเ้ มาจะกลายเป็นคนขีข้ โมยด้วย มากสุดแค่ ขโมยเงินแม่ หากขโมยทรัพย์สินของคนอื่นเขาคงสิ้นความภูมิใจ เนอัสจ้องบุตรชายอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ “อย่ามาดูถูกกูนะ ถึงกูจะเอาแต่ดื่มเหล้า เรื่องขโมยของกูไม่ท�ำ” ไดแอนทีเ่ อาแต่รอ้ งไห้ไม่เหลือความนับถือบิดาในดวงตา ไนดาเรีย ส่ายศีรษะเสมือนไม่เชื่อ เนอัสเดาะลิ้น ไม่ค่อยพอใจที่ไม่มีใครเชื่อ “ท�ำไมคุณจาร์มานถึงมาตามถึงบ้านได้ล่ะ” “ไอ้พวกคนรวยเฮงซวย มาจากแผ่นดินจะไปรูอ้ ะไร มาหาสมบัตบิ น หมูเ่ กาะเรา เอาไปขายร�ำ่ รวยแบ่งเศษเงินไม่กกี่ ริโคมาให้พฒ ั นาหมูบ่ า้ นแล้ว ยังจะเอาหน้าอีก จะเอาไข่มกุ ไปถวายสมเด็จราชินบี า้ งละ อยากจะอ้วก” บิดา ท�ำท่าเหมือนรังเกียจ พร้อมลูบเครา ไนดาเรียฟังแล้วเหนื่อยใจ 22
Rain-at-Rose
“พาไดแอนไปในห้องเถอะนะ เดี๋ยวแม่ดูแลพ่อเอง” ชายหนุ่มประคองน้องสาวที่มัวแต่สะอึกสะอื้นเข้าห้อง ไนดาเรีย ปลอบน้องสาวด้วยเสียงเรียบ “อย่าไปใส่ใจเรื่องพ่อนะ พ่อไม่ได้ขโมยอะไร แค่ชอบดื่มเหล้าเมา แล้วทะเลาะแค่นั้น” “แน่ใจนะคะว่าพ่อไม่ได้ขโมยของใครมาจริงๆ” สีหน้าของไดแอน สื่อว่าไม่เชื่อ ไนดาเรียลูบมือน้องสาวเบาๆ “แน่ใจสิ พ่อไม่ได้กล้าขนาดนั้น นอนซะ ไม่ต้องร้องไห้” มือหยาบกร้านลูบแก้มชื้นเพื่อเช็ดน�้ำตาให้ พลันนั้น ก็นึกได้ว่ามีบางอย่างในกระเป๋าเสื้อ ชายหนุ่มล้วงเข้าไป หยิบเปลือกหอย สีชมพูส่งให้ไดแอนที่ตาฉ�่ำน�้ำตาเบิกโต “สวย...พี่ไปเอามาจากไหนคะ” ไนดาเรียจ�ำได้แค่ว่าเขาเจอบนขั้นบันได “แถวชายหาดนี่ละ สวย เหมาะกับเรามาก เก็บเอาไว้แล้วหยุดร้องนะ” ไดแอนรับปากหลังหยิบเปลือกหอยมุกแสนสวยมาร้อยเข้ากับ สร้อยคอแต่ก็ยังนั่งกอดเข่าอย่างเศร้าหมอง ไนดาเรียลุกขึ้นไปดูในครัว มารดาก�ำลังทะเลาะกับบิดาเกี่ยวกับเรื่องไข่มุกและเรื่องเงิน “ท�ำไมมีแต่คนโทษกูวะ ไปถามไอ้เออร์วินบ้างสิ มันน่าสงสัยกว่ากู อีกนะ ต่อให้กูเอาเงินมึงไปจริงก็ใช่ว่ากูจะเป็นหัวขโมย” บิดาเอ่ยพร้อม กอดอก หันหน้าหนีไม่ยอมมองมารดาที่มีท่าทีอ่อนใจ “จะถามเออร์วินท�ำไม ในเมื่อเขาไว้ใจได้ยิ่งกว่าตาแก่อย่างแก” มาริเนลปรามาสสามี เนอัสขบฟันกรอด “เออ กูมันไม่ดีเอง มึงเป็นเมียกูแท้ๆ ท�ำไมไม่ เคยเชื่อใจกูบ้าง” ภรรยาหลับตาลง สีหน้าเปี่ยมความปวดร้าว เนอัสหมุนตัวหนีออก 23
วิวาห์พาฝั น
ไปนอกบ้าน มือหนึ่งก็ฉวยขวดเหล้าติดมือไปด้วย ร่างอวบท้วมทรุดนั่งกับ พื้น สีหน้าราวกับจะร้องไห้แต่ก็ร้องไม่ออก ไนดาเรียเข้ามาประคองมารดาที่ ทุกข์ระทมขึ้นนั่งบนเก้าอี้ ชายหนุ่มยืนนิ่ง สีหน้าเศร้าที่ไม่สามารถช่วยเหลือ มารดาได้ “ถ้าผมออกทะเลงมหาหอยมุกมาขายให้คุณจาร์มานละก็ เราจะมี เงินมาใช้ได้ตลอดทั้งปี” “ตอนนีไ้ ม่มหี อยมุกให้ลกู หาหรอก ขนาดตรงแถวทีข่ องคุณจาร์มาน ยังไม่มีใครหาหอยมุกได้เลย” มาริเนลเอ่ยเสียงอ่อน “ผมจะลองดู...ถึงจะล�้ำที่คุณจาร์มาน ผมก็ยอมท�ำ” มารดาได้ยินที่บุตรชายพูดก็รีบปราม “อย่าท�ำแบบนั้น มันเท่ากับ ว่าเราสร้างความไม่ไว้เนื้อเชื่อใจให้กับคุณจาร์มาน” ไนดาเรียขัดใจ เขาไม่สามารถท�ำอะไรได้เลยหรือ แต่ก่อนยังพอหา สัตว์ทะเลมาขายประทังชีวติ ได้อยู่ แต่ตอนนีใ้ นทะเลนัน้ พวกสัตว์ทะเลเหมือน สาบสูญไปจากท้องน�ำ้ ของมีคา่ อย่างไข่มกุ ก็หาไม่ได้เลยจนล�ำบากไปตามๆ กัน เหลือแต่มารดาที่หารายได้เพียงฝ่ายเดียว “แล้วคุณจาร์มานเอาเงินที่ไหนจ่ายให้กับคนงานละ ถ้าไม่มีไข่มุก ใหม่ๆ ออกขาย” ลูกชายถามอย่างสงสัย มาริเนลเช็ดมือกับผ้ากันเปื้อนอย่างใจลอย “ก็เงินที่ขายไข่มุกของ เก่าได้ ใช่ว่าทุกคนจะได้ค่าจ้าง คุณจาร์มานเมตตาแม่เป็นพิเศษ เราเลยยังมี เงินใช้บ้าง อีกอย่างคุณจาร์มานคาดหวังให้ไข่มุกพิงก์คอรัลต้องตาสมเด็จพระราชินี ถ้าได้ตามคาดหวัง คนในวังกับพวกคนรวยต้องสัง่ ซือ้ เครือ่ งประดับ จากเพิร์ลคอมปะนีแน่” “ไข่มุกพิงก์คอรัลก็หายไปแล้ว มิน่าท�ำไมคุณจาร์มานถึงได้โมโห นัก” ไนดาเรียพึมพ�ำ เหมือนหนทางแก้ปญ ั หาตระกูลเมโซกลีจะมืดมิด เพราะ เจ้านายแม่เชื่อว่าพ่อขโมยไข่มุกอันจะน�ำมาทั้งชื่อเสียง เงินทองของเพิร์ล24
Rain-at-Rose
คอมปะนีไปแล้ว “ขอแค่เรารอให้คุณจาร์มานจัดการพิสูจน์ความจริง เราก็หลุดพ้น จากข้อกล่าวหาและพ่ออาจจะได้งานใหม่ด้วย” “แม่หวังหรือครับว่าพ่อจะได้งานใหม่จากเรื่องนี้ ตั้งแต่พ่อติดเหล้า ก็ไม่มีใครคิดจะจ้างพ่อเข้าท�ำงานสักคน” ไนดาเรียเอ่ยอย่างไม่ค่อยเชื่อมั่น “แม่เองก็ไม่หวังแค่คิดว่าอย่างน้อยคุณจาร์มานอาจจะเมตตาบ้าง ที่มากล่าวหาพ่อเป็นขโมย” “ผมเกรงว่าพ่อจะกลายเป็นคนผิดเสียเอง” “พ่อแกเขาขี้เหล้าอย่างเดียว ไม่เคยเป็นคนลักขโมยของใคร” “แม่เชื่อพ่อ แต่คนอื่นไม่ได้คิดแบบนั้นนี่ครับ” บุตรชายตอบ มาริเนลกุมมือใหญ่ หยาบกร้านของบุตรชายเอาไว้ “เราต้องเชือ่ มัน่ ว่า เรือ่ งร้ายจะผ่านไปด้วยดี” ไนดาเรียอยากจะเชือ่ มัน่ ว่าทุกอย่างจะผ่านไป ด้วยดี ไม่รู้เพราะอะไรเขาไม่สบายใจเอาเสียเลย “ครับ เดี๋ยวผมไปดูน้องก่อนนะครับ” มาริเนลกุมขมับ ผงกศีรษะ ด้วยท่าทางเหนื่อยหน่าย ไนดาเรียปวดร้าวเพราะตัวเองไม่สามารถท�ำให้ทกุ คนอยูอ่ ย่างสบาย ได้ เขาไม่ได้ไปดูนอ้ งสาวแต่กลับเดินไปทางประตูหน้าบ้านแทน ร่างสูงเลีย้ ว ไปข้างบ้าน หยิบถังไม้ทรงกลมออกมา พร้อมกับชุดด�ำน�้ำซึ่งตัดเย็บจาก หนังสัตว์กบั หมวกรูปทรงระฆังถือไว้ในอ้อมแขน อีกข้างก็หยิบมีดส�ำหรับงัด หอยมุกจากแนวปะการังเหน็บไว้ด้านหลัง อากาศดีเช่นนี้เขาพร้อมจะเสี่ยง ชายหนุ่มตรงไปยังทางเข้าหมู่บ้าน แนวไข่มุกธรรมชาติอยู่ทาง ทิศเหนือของหมูบ่ า้ น เขาพายเรือไปราวครึง่ ชัว่ โมงก็ถงึ ไนดาเรียมองท้องฟ้า สีฟ้าใสจัดจ้า แสงอาทิตย์ยามบ่ายคล้อยส่องลงมาตรงๆ อากาศร้อนจัด เขาปาดเหงื่อออกจากหน้า พยายามอดทน ดวงตาพร่าเลือนเพราะประกาย แดด ทั้งที่ไม่เคยเป็นแม้แต่น้อย แผ่นหลังเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ ของในมือ 25
วิวาห์พาฝั น
นั้นหนักอึ้งจนอยากขว้างทุกอย่างทิ้งไป เรือถูกผูกเชือกไว้บนหาดไนดาเรียทิ้งของทุกอย่างในมือลงในเรือ ล�ำน้อย ปลดสายเชือกออก เขาลากเรือลงน�้ำ คลื่นลมทุกอย่างสงบนิ่ง ไม่เหมือนวันก่อนๆ ท้องทะเลก็ราบเรียบไร้รอยเกลียวคลืน่ พอท้องเรืออยูใ่ น น�้ำลึก ไนดาเรียก็ออกแรงจ้วงฝีพายบังคับเรือให้ไปในทิศทางที่ต้องการ เขาพายอ้ อ มข้ า มแหลมถึ ง จะเป็ น ทางไกลสุ ด แต่ ก็ ป ลอดภั ย ที่ สุ ด เห็ น ประภาคารตั้งโดดเดี่ยวใกล้กับแหลมมอร์เชียสซึ่งเป็นจุดท�ำพิธีกรรมสังเวย เจ้าสาวแห่งท้องทะเลตามต�ำนาน ชายหนุม่ สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ นึกถึงพิธกี รรม ไม่รวู้ า่ ในปีนใี้ คร จะได้เป็นเจ้าสาว เพราะครบรอบร้อยปีตามต�ำนาน เขานึกอย่างสงสัย ผ่านผามอร์เชียสไปก็จะเป็นแหล่งไข่มุกของคุณจาร์มาน ไนดาเรียทอดสมอเรือ เขาไม่สวมชุดด�ำน�้ำเพราะในตอนนี้ไม่ควร เสียเวลา จึงถือแค่ถังกับมีดเหน็บเอว สูดลมหายใจเข้าปอดแล้วกลั้นไว้ ก่อน จะกระโจนลงน�้ำเค็ม ใต้ผิวน�้ำใต้น�้ำนั้นเย็นเฉียบ แสงสว่างจากแดดส่องให้เห็นแนว ปะการังยาวเฟื้อย ดอกไม้ทะเลสั่นไหว เหล่าฝูงปลากินไม่ได้ต่างว่ายเวียน ไม่สนใจตัวเขา เคลื่อนผ่านไปราวกับว่าเป็นอากาศธาตุ แม้วา่ ไนดาเรียจะชินกับการด�ำน�ำ้ ลึกแต่เขาก็ดำ� ได้ไม่นานนัก ถ้าเขา เป็นผูห้ ญิงจะด�ำน�ำ้ ได้ลกึ และนานกว่านี้ ดวงตาพยายามสอดส่ายหาหอยมุก อันมีคา่ ตามแนวปะการัง ทว่าก็ไม่มหี อยมุกให้เห็นแม้แต่อนั เดียวก่อนจะหมด ลมหายใจจึงค่อยๆ ถีบตัวเองพุ่งขึ้นเหนือน�้ำเกาะถังที่ผูกลอยเอาไว้ พร้อม สูดลมหายใจเข้าปอดอีกรอบ จากนั้นก็ด�ำลงไปในน�้ำ ว่ายเวียนดุจฝูงปลาหา หอยมุกต่อ เขาสอดส่ อ งใต้ ด อกไม้ ท ะเลที่ พ ลิ้ ว ไหวเอื่ อ ยๆ ตามกระแสน�้ ำ ปลาการ์ตนู สีสม้ โผล่จากทีซ่ อ่ น ก่อนพุง่ หายไป ไม่มวี ี่แววแม้แต่หอยมุกหรือ 26
Rain-at-Rose
สิ่งมีค่าจากเรือล่มที่ถูกน�้ำพัดพามา จนเกือบหายใจไม่ออกจึงค่อยๆ พุ่งตัว ขึ้นเหนือน�้ำเกาะถังน�้ำเอาไว้ ชายหนุ่มรู้สึกผิดหวัง เขาไม่สามารถช่วยเหลือครอบครัวได้ นั่นคือ ความเศร้าที่เอ่อล้นในใจ ระหว่างที่ลอยตัวอยู่ในน�้ำ รู้สึกว่าคลื่นน�้ำเคลื่อนตัว แปลกๆ จากคลื่นลมสงบกลับรุนแรงราวกับมหานทีพิโรธ ไนดาเรียเห็นท่าจะไม่ดีจึงขึ้นจากน�้ำ จับไม้พายเอาไว้ ถ้าคลื่นลม แรง เรืออาจจะล่มและนั่นคงเป็นหายนะ ชายหนุ่มนั่งตัวสั่นหวั่นเกรงภัย ธรรมชาติ คลื่นลมรุนแรงจนเรือสั่น ชายหนุม่ ยึดจับกราบเรือเอาไว้ เกรงว่าคลืน่ จะซัดเรือจนพลิกคว�ำ่ ยัง ดีที่สมอตรึงกับพื้นสมุทร จึงท�ำให้เรือไม่ล่องลอยไปไหน เขาได้แต่ภาวนาไม่ ให้สมอเรือหลุด ในที่สุดค�ำภาวนาเป็นจริง จู่ๆ คลื่นที่เคยรุนแรงกลับหยุด กะทันหัน ไนดาเรียประหลาดใจ เขาสะดุ้งเพราะเสียงคล้ายนกหวีดดังขึ้น ยาวๆ ลมกรรโชกเข้าหมู่เกาะเพียงวูบเดียวก่อนทุกอย่างจะกลับเป็นปกติ เช่นเดิม ไนดาเรียงุนงงกับเหตุการณ์ทเี่ กิดขึน้ ไม่วา่ จะเป็นอะไรมันท�ำให้เขา รีบพายเรือกลับทันที เขาคิดอย่างเดียวว่าต้องกลับไปหาครอบครัว จึงรีบ จ้วงฝีพาย ท�ำไมไม่รู้ขากลับรู้สึกช้าเหลือเกิน จ้วงฝีพายแต่ละครัง้ แสนจะหนักอึง้ ในใจไนดาเรียมีแต่ความกลัวเต็ม ไปหมด จวนเจียนจะค�่ำแล้ว ท้องฟ้าเหลือเส้นแบ่งกลายเป็นสีชมพูอมส้ม สายลมพัดโชยอ่อน มีแต่ความเงียบสงบและความโดดเดีย่ ว ไนดาเรียไม่เคย เกิดความกลัวในใจมาก่อน หันไปมองเกาะที่ไม่มีคนอาศัยเต็มไปด้วยป่า หินโสโครกเกาะกันระเกะระกะท�ำให้เรือใหญ่ไม่สามารถข้ามอ้อมแหลมมาได้
27
3 ในที่สุดเขาก็อ้อมแหลมมอร์เชียส ประภาคารเปิดไฟสว่างวาบเป็น แสงน�ำทางให้เขากลับบ้านได้อย่างปลอดภัย ไนดาเรียหอบหายใจถีๆ่ ไม่เคย รู้สึกเหนื่อยขนาดนี้มาก่อน ร่างสูงกระโดดลงจากเรือ ลงไปในน�้ำสูงท่วมเอวลากเรือเข้าฝั่งก่อน ทิ้งตัวอย่างอ่อนเพลีย ท้องฟ้ามืดลงอย่างรวดเร็ว ไนดาเรียลุกขึ้นทั้งที่เหงื่อ ท่วมตัวเก็บของทุกอย่างลากเท้ากลับบ้าน ภายในบ้าน เห็นแสงเทียนวูบไหว ประตูบ้านเปิดกว้าง ชายหนุ่มแปลกใจจึงทิ้งของไว้กลางทาง เดินเข้าไปดู เห็นมารดานั่งจับมือกับน้องสาวหน้าซีดเผือด ไม่เห็นวี่แววของบิดา เขาคิด ว่าบิดานั้นหลับไปแล้ว พอได้ยินมารดาบอก ใจของเขาก็หล่นวูบไปถึงตาตุ่ม “พ่อ...พ่อถูกนายอ�ำเภอจับตัวไป” “ท�ำไมล่ะครับ” ชายหนุ่มถาม มารดามองตัวเปียกชื้นของบุตรชาย อย่างสงสัย “ลูกไปท�ำอะไรมาท�ำไมตัวเปียกแบบนั้นล่ะ” ไนดาเรียอ�้ำอึ้ง ไม่อยากให้มารดาไม่สบายใจ “ไม่มีอะไรครับ เอา เรื่องของพ่อก่อน ไหนว่าคุณจาร์มานให้พิสูจน์ก่อน ท�ำไมถึงได้เร่งรัดอย่างนี้ ล่ะ” ลูกชายถาม แม้จะหนาวจนอยากจะเปลี่ยนเสื้อผ้า มาริเนลลุกขึ้นจาก 28
Rain-at-Rose
เก้าอี้จับแขนเปียกชื้นของลูกชายเอาไว้ “ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนแล้วมานั่งคุยกัน” ไนดาเรียหายเข้าห้องไปชั่วครู่ กลับมาในครัวก็พบว่ามารดาต้มนม อุน่ ให้ดมื่ แก้หนาว มือหนารับถ้วยจากมารดา แล้วทรุดนัง่ พร้อมรับฟังปัญหา “มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่” “นายอ�ำเภอมาที่บ้านตอนที่ลูกไม่อยู่ บอกว่าเรื่องขโมยเป็นเรื่องที่ ยอมกันไม่ได้ก็เลย...” “คุณจาร์มานหักหลังพวกเรานี่” ลูกชายขัด มารดาส่ายหน้าอย่าง อ่อนล้า “ไม่ใช่จ้ะ คุณจาร์มานแค่แจ้งความทิ้งไว้ แต่ทางฝั่งนายอ�ำเภอไม่ ยอม ก็เลยมาจับตัวพ่อไป” ไนดาเรียทุบโต๊ะดังปังจนน้องสาวสะดุ้ง “ผมจะไปตามพ่อในเมือง” มาริเนลส่ายหน้าหวือ “ต่อให้ตามไปก็ช่วยอะไรไม่ได้” “ท�ำแบบนี้ ผมไม่ยอม เราไม่ผิด จะให้รับโทษอะไร” “เรือ่ งทีไ่ ม่อาจพิสจู น์ได้กบั คนทีไ่ ม่สามารถเชือ่ ใจ ท�ำยังไงก็ไม่มที าง ลบความผิดได้หรอกลูก” คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร ไนดาเรียก็ต้องไป “ผมจะไปคุยกับทางนายอ�ำเภอ” ดวงตาสีด�ำสนิทเด็ดเดี่ยว “ถึงคุยไปก็ไม่ได้ประโยชน์มาก ไปตอนนี้ก็ไม่ปลอดภัย มันค�่ำแล้ว ใจเย็น รอถึงเช้าดีกว่า” ไนดาเรียไม่ฟัง เขาหุนหันจะออกไป ร่างอวบท้วม เข้ามาห้าม ดึงตัวลูกชายทีพ่ งุ่ ตัวไปยังประตู ไนดาเรียไม่ยอมจะฟัง เขาโมโห จนเลือดขึ้นหน้า ไดแอนลุกขึ้นมายื้อตัวพี่ชายเอาไว้อีกแรง “พี่ดาเรียฟังแม่บ้างสิ” “แล้วจะปล่อยให้พ่อต้องเข้าคุกรึไง” ไดแอนตาแดงก�่ำ มาริเนลปล่อยมือตกข้างตัวเสมือนยอมปล่อยให้ 29
วิวาห์พาฝั น
บุตรชายไป มือหนาแตะขอบประตูแต่แล้วต้องสะดุ้งเพราะเสียงฟ้าผ่าดัง เปรี้ยง เสียงของมันสะเทือนสั่นประดุจฟ้าถล่ม ทั้งสามมองหน้ากันเลิ่กลั่ก มาริเนลเดินไปเปิดหน้าต่าง คิดว่ามีพายุใหญ่พัดเข้ามา ท้องฟ้ากลับสว่างใส ดวงดาวบนฟ้ า เปล่ ง ประกาย ไร้ เ มฆหมอก ไนดาเรี ย เดิ น ไปดู กั บ แม่ ความร้อนใจเรื่องบิดานั้นมลายสิ้น “เกิดอะไรขึ้นคะ เสียงอะไร คงไม่ใช่ภูเขาไฟระเบิดนะคะ” ไดแอน ถามอย่างหวาดหวั่น เกาะแขนพี่ชายแน่น ไนดาเรียลูบแผ่นหลัง “ไม่ใช่หรอก ที่นี่ไม่มีภูเขาไฟ” “ละ...แล้วเกิดอะไรขึ้นคะ” น้องสาวฝาแฝดถามเสียงสั่น “คงไม่มีอะไรหรอก” “คงไม่ใช่สงครามนะ” มารดาร�ำพึงเบาๆ ไนดาเรียหมุนตัวไปเผชิญ หน้า ดวงตาเต็มไปด้วยค�ำถาม “สงครามอะไรครับ” มาริเนลสะดุ้ง บีบมืออวบอ้วนของตัวเองแน่น “เอ่อ...แม่ไม่รู้ว่าจริงไหม ที่พ่อโดนจับตัวไปก่อนการพิสูจน์ทราบ อาจเพราะกองทัพต้องการก�ำลังพล หมู่เกาะอาลิมาเลียเราก็เป็นหนึ่งในนั้น ไม่ว่าคนหนุ่มหรือคนแก่อาจโดนเกณฑ์กันหมด” ไนดาเรียเบิกตากว้าง “ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ผมก็ต้องโดนก่อนสิ” “แม่ ก็ ไ ม่ แ น่ ใจ” มาริ เ นลลู บ แขนของตั ว เอง ส่ า ยศี ร ษะด้ ว ย ความสับสน คิดว่าเป็นเสียงของปืนใหญ่ ไดแอนกลัวไปหมดทุกอย่าง ร่างบอบบางสัน่ เทา ไนดาเรียลังเลทีจ่ ะเล่าเรือ่ งของวันนีใ้ ห้มารดาฟัง ระหว่าง ที่ก�ำลังตัดสินใจ มาริเนลก็เดินพล่านอย่างคนอยู่ไม่สุข ไดแอนหันมองพี่ชาย เป็นเชิงปรึกษา “มีอะไรอยู่ในใจหรือครับ” “ไม่รู้สิ แม่คิดว่าถ้าไม่ใช่เสียงปืนใหญ่ก็คงเป็นสัญญาณเตือนจาก เจ้าสมุทรแน่ เรือ่ งต�ำนานโบราณของเกาะนัน่ แหละ” มาริเนลเอ่ยด้วยน�ำ้ เสียง 30
Rain-at-Rose
ไม่มั่นคง
“พิธีสงั เวยเจ้าสาวหรือคะ เป็นเรือ่ งจริงหรือ” ไดแอนถาม ไนดาเรีย โคลงศีรษะ เรื่องปรัมปราแบบนั้นเขาไม่อยากจะเชื่อสักนิดเดียว “มันเป็นเรื่องเล่าที่ทุกคนบนเกาะก็รู้ทั่วๆ ไป แต่มันมีรายละเอียด มากกว่านั้น” “แม่รู้อะไรมาหรือคะ” ลูกสาวถามอย่างสนใจ “เรื่องลืมเลือนพิธีกรรม ว่ากันว่าถ้าปีไหนไม่ได้สังเวยเจ้าสาว ปีนั้น ท่านโพไซดอนจะมาเตือน และหากไม่สนใจค�ำเตือนก็จะเกิดอาเพศ ครัง้ แรก คือฟ้าถล่ม ครั้งที่สองคือคลื่นทะลวง ครั้งที่สามคือสัตว์น�้ำและไข่มุกอันเป็น ทรัพยากรมีค่าจะมลายและเกาะอาลิมาเลียจะถล่ม ไม่เหลืออะไร คนจาก แผ่นดินใหญ่ก็ไม่สามารถช่วยเราได้เพราะท่านโพไซดอนจะสาปเกาะเราให้ มีพายุล้อมรอบ เมื่อนั้นก็สายเกินไป” มาริเนลกล่าวเสียงสั่น ไดแอนเบิกตากว้างอย่างแตกตื่น “เหลวไหล มันอาจเป็นเสียงฟ้าผ่าจากที่ไหนสักแห่งก็ได้” ไนดาเรียก็ยังยืนยันหนักแน่นว่าเรื่องต�ำนานคือเรื่องไร้สาระ “แม่ก็ไม่ได้คิดแบบนั้นหรอก เอาละ แยกย้ายเข้านอน คืนนี้ห้าม ทุกคนออกไปไหน” ไนดาเรียไม่อยากทุ่มเถียง เขากลับเข้าห้องของตัว ส่วนไดแอน ท�ำท่าว่าจะถามแม่ต่อ มาริเนลก็ไม่ให้ถาม ไล่ไปนอนอีกคน ส่วนตัวเองนั่ง อยู่ในครัวเพื่อสวดมนตร์ภาวนา ไนดาเรียที่เข้านอนในห้อง ยังไม่หลับ ครุ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องไข่มุก พ่อโดนจับ บางทีมนั อาจเกีย่ วพันกันก็ได้ บางทีอาจจะเป็นเรือ่ งสงครามอย่าง ที่แม่ว่า ชายหนุ่มนอนไม่หลับเลย ดวงตาจ้องแต่เพดาน ในหัวคิดแต่เรื่อง เชื่อมโยงกันไปหมด จนไม่รู้ว่าเรื่องไหนจริงหรือเท็จกระทั่งผล็อยหลับ ในความฝันอันเลือนราง ไนดาเรียยืนในที่มืดสนิท กระทั่งแสงสว่าง 31
วิวาห์พาฝั น
สีทองสว่างขึ้นกะทันหันจนตาพร่ามัว ชายหนุ่มกะพริบตาถี่ๆ และได้เห็น มือคู่หนึ่งเอื้อมมาหา พอแตะก็ร้อนจนแทบละลาย เขาสะดุ้งตื่น แสงยามเช้าอาบใบหน้า ในครัวมีแต่ความเงียบ ชายหนุม่ ลุกขึน้ จาก เตียง อ้าปากหาวระหว่างเข้าไปดูในครัว แม่และน้องสาวไม่อยู่ ทิ้งเพียง กระดาษแผ่นเล็กเขียนข้อความไว้และอาหารเช้าพร้อมสรรพบนโต๊ะ ไนดาเรียตรงไปยังอ่างล้างมือ ตักน�้ำจากอ่างใบใหญ่ เขาสังเกตว่า น�ำ้ กลายเป็นสีแปลกๆ ออกจะเป็นสีแดงจนไม่กล้าทีจ่ ะใช้นำ�้ เสียงลมพัดอูพ้ ดั บานหน้าต่างกระแทก ชายหนุ่มออกไปดู ดวงตาพลันเบิกกว้างเพราะแดด จัดจ้าหายไป เหลือแต่ก้อนเมฆด�ำทะมึนเคลื่อนมาจากท้องทะเล ปกคลุม ท้องฟ้าอย่างรวดเร็ว ไนดาเรียไม่เคยเจอเหตุการณ์ประหลาดแบบนี้มาก่อน เขาออกไปด้านหลังครัวยืนมองดูทะเล เห็นมารดาและน้องสาวยืนบนหาด พลันอ้าปากค้าง ไม่ยอมขยับไปไหน ราวกับถูกตรึงเอาไว้แน่น สิ่งที่เห็น ตรงหน้าเหมือนไม่ใช่ของจริง น�้ำทะเลสีมรกตที่เคยเอ่อท้นชายหาดกลับ เหือดแห้งแทบถึงใจกลางทะเลลึก เห็นแม้กระทัง่ โขดหินทีซ่ อ่ นอยูแ่ ละบรรดา สัตว์ทะเลน�้ำตื้นตายเกลื่อน เขาวิ่งลงเนิน ตะโกนเรียกมารดากับน้องสาวที่ ออกไปดูเหตุการณ์ “แม่ครับ ขึ้นมาเถอะ” มาริเนลได้ยินเสียงตะโกนบุตรชายมาตามสายลมจึงรีบฉวยมือ ลูกสาวที่นิ่งอึ้งขึ้นฝั่งมาพบบุตรชายที่ยืนตัวสั่น ชี้นิ้วไปทางชายหาดด้วย ดวงตาเบิกกว้าง “มันเกิดอะไรขึ้นครับ” มาริเนลที่เกาะแขนลูกสาวเอาไว้ ส่ายศีรษะด้วยความพิศวง “แม่ก็ ไม่รู้ ตื่นเช้ามา เตรียมอาหารเสร็จ นกการ้องผิดปกติ ไดแอนเอาผ้าไปตาก นอกบ้านเห็นสิง่ ทีเ่ กิดขึน้ ก่อนเลยวิง่ มาบอกแม่ แม่เลยลงไปดูกบั ตา ไม่อยาก จะเชื่อ นี่มันเกิดอาเพศอะไร” 32
Rain-at-Rose
มารดาเหลียวไปรอบกายก่อนแหงนหน้ามองท้องฟ้าซึ่งปกคลุม ไปด้วยเมฆสีด�ำทะมึน ลมพัดแรงจนผ้าที่ตากไว้แทบปลิว ไดแอนวิ่งไปเก็บ ตัวสั่นเพราะความหนาว มีแต่เค้าเมฆด�ำทะมึน ไร้วี่แววของฝน ทั้งสามยืน นอกบ้านก่อนสายฟ้าฟาดกลางทะเล แรงเสียจนคนทั้งสามล้มลง พื้นดิน สั่นสะเทือนเบาๆ ไดแอนทิ้งตะกร้าผ้า กอดมารดาแน่น ฝ่ายไนดาเรียลุกขึ้น วิ่งเก็บผ้าที่ปลิวไป “พาน้องเข้าบ้านก่อน” ร่างสูงว่า สุดท้ายฝนก็ตกหนัก ทัง้ สามวิง่ เข้า บ้านแทบไม่ทัน ไนดาเรียลูบอก ดวงตาเริ่มหวาดหวั่นต่อภัยธรรมชาติ เสียงฝนกระหน�่ำ ลมพัดแรงจนบ้านแทบปลิว “แม่...มันเกิดอะไรขึ้น” ไดแอนตะโกนถามมารดาเสียงแหบ ไนดาเรียคุกเข่าลง ลมพัดบานหน้าต่างกระแทกเข้าหากันดังปึงปัง ฝนสาดเข้ามาในครัวจนพื้นเปียก “แม่ก็ไม่รู้” ลมพัดรุนแรงครั้งสุดท้ายรุนแรงเสียจนคิดว่าคงถูกลมหอบ ก่อนทุก อย่างสงบ สามแม่ลกู มองหน้ากันเลิก่ ลัก่ ไนดาเรียลุกขึน้ ไปดูดา้ นนอก ท้องฟ้า ยังขมุกขมัว เมฆด�ำทะมึนหายไป เหลือแต่ท้องฟ้าสีเทาและฟ้าแลบจากที่ ไกลๆ ใบหน้าคมคร้ามสอดส่ายไปรอบบ้าน ดูเหมือนจะไม่ไว้วางใจกับภัย ธรรมชาติครั้งนี้ “ข้างนอกเป็นยังไง” มารดาถาม “ฝนตก ลมยังแรง ฟ้าแลบ ดูเหมือนว่าจะมีควันเบาบางก่อตัวขึ้น ตรงเส้นขอบฟ้า” มาริเนลโผล่หน้าออกไปดูก่อนจะอุทาน “แบบนี้ไม่ดีแน่ เราควรไปในเมือง ช่วยกันเก็บข้าวของหน่อย เรา จะไปดูพ่อด้วย” มาริเนลท�ำใจให้สงบ เก็บข้าวของที่จ�ำเป็นใส่ในถุงผูกเชือก แบกขึ้นบ่า ไนดาเรียประคองน้องสาวซึ่งตัวสั่นลุกขึ้นจากพื้น “เรารออยูท่ บี่ า้ นไม่ดกี ว่าเหรอ ออกไปข้างนอกน่ากลัวออก” ไดแอน 33
วิวาห์พาฝั น
เอ่ยเสียงสั่น “อยู่ที่บ้านอาจจะไม่ปลอดภัย ไปรวมกับคนในหมู่บ้านดีที่สุด” มารดาเอ่ย ร่างอวบท้วมรีบเดินจ�ำ้ ออกจากบ้าน ไดแอนเดินช้าจนพีช่ ายฝาแฝด ฉุดให้เดินตาม เสียงฟ้าผ่าดังกึกก้อง ศีรษะเล็กทุยของแฝดน้องซุกอกล�ำ่ ของ พี่ชาย “ไม่ต้องกลัว แอนมองทางด้วย พี่เดินไม่ถนัด” พี่ชายบอกน้องสาว ที่เอาแต่เกาะร่างเขาแจให้เดินด้วยตัวเอง ไดแอนเดินด้วยตัวเองแต่ยงั คงเกาะพีช่ ายอยู่ ทัง้ สามเดินไปตามทาง ถนนลูกรังทีก่ ลายเป็นโคลนตมอย่างล�ำบาก มาริเนลถือตะเกียงน�ำทางไปใน เมือง ปกติใช้เวลาไม่ถงึ หนึง่ ชัว่ โมงก็ถงึ ในยามฝนฟ้าคะนองเช่นนีก้ ลับท�ำให้ ช้าลงกว่าเดิม มาริเนลพยายามจะไม่ให้ไฟดับ ฝนก็ท�ำท่าว่าจะตกลงมาอีก ระลอกใหญ่ ร่างสูงจึงเร่งมารดาหากตะเกียงดับกลางทางไม่ดีแน่นอนเพราะ ลงจากทางชันก็จะเข้าสู่เขตป่า มารดาสะดุดลื่นล้ม ร่างอวบท้วมกลิ้งลงจาก เนิน ตะเกียงหลุดจากมือดับสนิท ไนดาเรียสะบัดมือน้องสาวออก ตรงไปพยุง ร่างอวบท้วมของมารดาขึ้น “แม่ เป็นอะไรรึเปล่าครับ” มาริเนลขยับตัวก็ร้องโอดโอย มืออ้วน จับหัวเข่าซึ่งถลอก ขาก็เจ็บเพราะล้ม “แม่ไม่เป็นไร รีบไปในเมืองเถอะ” มารดาว่า ลูกชายช่วยพยุงให้ลกุ ขึ้น ไนดาเรียตะโกนบอกน้องสาวที่นั่งตัวสั่นให้เก็บของ “แอน ลุกขึ้น เก็บของซะ เราต้องออกเดินทางไปในเมือง” ไดแอนตัวสัน่ แต่กล็ กุ ขึน้ เก็บของตามพีช่ ายไป เธอหมุนตัวมองรอบ กายที่มืดสนิท เสียงต้นไม้เสียดสีกันดุจปีศาจขูดเล็บ ฟ้าค�ำรามลั่นอีกระลอก ร่างเล็กสะดุ้งรีบเก็บข้าวของวิ่งตามพี่ชายที่คอยประคองมารดาไป “พี่ดาเรีย หนูกลัว” แฝดสาวเอ่ยเสียงสั่น ไนดาเรียตะโกนแข่ง 34
Rain-at-Rose
กับเสียงฝน “ไม่เป็นไร ไม่ต้องกลัวนะ ใกล้จะถึงในเมืองแล้ว” น้องสาวหันไป มองรอบตัวซึ่งมืดสนิท ไร้แสงจันทร์น�ำทาง เสียงต้นไม้เสียดสีกันยิ่งท�ำให้ น่าหวั่นหวาด ไดแอนจ�ำต้องเดินคนเดียว ท่ามกลางสายฝนกระหน�่ำแรง หนทางที่ใกล้ก็เหมือนห่างไกล ฟ้าแลบลงมาเป็นระยะ เสียงลมหวีดหวิว สาวน้อยคิดเสมอว่าเป็น เสียงปีศาจครวญ เธอหลับตาแน่นและภาวนาต่อเทพโพไซดอนให้คุ้มครอง พร้อมทั้งหยุดพายุร้ายผ่านพ้นไปโดยเร็ว “แม่ ไหวไหมครับ” ลูกชายถาม ขณะที่มาริเนลเดินกะเผลก อดทนต่อความเจ็บปวด นางผงกศีรษะแทนค�ำตอบ ไนดาเรียต้องแบกรับน�ำ้ หนักมารดาพร้อมกับเดิน ไปด้วย ในที่สุดเขาก็เห็นแสงสว่างอยู่ลิบๆ ทางที่เป็นดินลูกรังก็เริ่มเปลี่ยน เป็นทางเดินทีป่ ดู ว้ ยหิน ทัง้ สามเปียกโชก หนาวสัน่ แต่กก็ ลัน้ ใจเดินไปถึงร้าน ขายยาของดัก๊ ซึง่ เป็นร้านแรกจากหลายๆ ร้านตัง้ อยูใ่ นตึกแถวหันหน้าเข้าหา กัน ไดแอนวิ่งไปเกาะกระจก ร้านยาของดั๊กมืดสนิท ไนดาเรียพามารดานั่ง บนเก้าอี้ไม้เพื่อหลบฝนแม้จะถูกฝนสาดแต่ก็ยังดีกว่ายืนให้เม็ดฝนราวกับ ห่ากระสุนโจมตี “ดั๊ก เปิดประตูหน่อย แม่ผมบาดเจ็บ” มือหนาทุบประตูเรียก แต่ไร้ เสียงตอบรับ ไนดาเรียทิ้งแขนลง ไดแอนที่วิ่งไปดูยังร้านเหล้าและร้านขาย เนื้อตรงกันข้าม และโรงแรมเล็กๆ ก็ไร้ผู้คน เธอวิ่งไปอีกร้านหนังสือ และ ร้านค้าอื่นๆ ก็แขวนป้ายร้านปิด ไร้วี่แววผู้คน “ไม่มีใครอยู่เลยพี่ดาเรีย” ไดแอนรายงาน มารดาปาดหยดน�้ำฝน ออกจากหน้า “ดูที่โรงงานของคุณจาร์มานรึยัง” ไดแอนส่ายศีรษะ เธอไม่กล้าเดินไปไหนไกล ไนดาเรียจึงอาสาไป 35
วิวาห์พาฝั น
ดูเอง โรงงานของจาร์มานนั้นอยู่เลยไปช่วงสองสามตึก หันหน้าเข้าสู่ด้านที่ เป็นทะเล ตัวโรงงานสร้างจากไม้ มีส่วนที่ยื่นออกไปเป็นสะพานเรือ ไม่มีเรือ จอดอยู่แม้แต่ล�ำเดียว ไนดาเรียส่องผ่านกระจกโรงงานเพิร์ลคอมปะนีและยังเป็นที่พัก อาศัยของคุณจาร์มานด้วย พวกเขาไม่น่าจะสะเพร่าขนาดนี้ โต๊ะไม้เรียงเป็น ระเบียบพร้อมเครื่องมือในการเจียระไนไข่มุก แม้จะมืดแต่แสงจากไฟด้าน นอกก็สอ่ งให้เห็นว่าไม่มใี ครอยู่ ไข่มกุ ทีย่ งั ไม่ผา่ นการเจียระไนอยูใ่ นถาดแก้ว หลายเม็ ด แปลกที่ ทุ ก คนดู เ หมื อ นจะรี บ เร่ ง ถึ ง ไม่ ย อมเก็ บ ของส� ำ คั ญ ไนดาเรียวิ่งกลับไปหามารดาท่ามกลางสายฝน “ไม่มีใครอยู่เลย” “ทุกคนไปไหนกันหมด เมืองทั้งเมืองเหมือนเมืองร้างยังไงยังงั้น” ไดแอนว่า กลัวขึ้นมาจับใจ มาริเนลนั่งคิดก่อนจะบอกกับลูกๆ “ไปดูที่อ�ำเภอสิ เผื่อทุกคนไปรวมตัวกันที่นั่น” ไนดาเรียประคองมารดาลงเนินไปยังทีต่ งั้ อ�ำเภอ ทีน่ นั่ เป็นทัง้ สถานี ต�ำรวจกับที่ตั้งอ�ำเภอ ใช้เวลาไม่นานเขาก็เห็นธงซึ่งมีตราราชการประดับ สะบัดปลิว ไดแอนหยุดนิ่งสะกิดให้พี่ชายที่คอยประคองมารดาดูยังกลุ่มชาว เมืองเกาะกุมกันโดยมีกองไฟกองหนึ่งให้ความอบอุ่น สีหน้าของชาวเมือง หวาดหวั่น นายอ�ำเภอเมอเรย์ยืนเคียงข้างกับคุณจาร์มานและต�ำรวจในกรม คนอื่นๆ ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ไนดาเรียมองหาบิดาในกลุ่มแต่ไม่มีวี่แวว พอทั้งสามร่วมสมทบ มาริเนลก็เอ่ยถาม “นายอ�ำเภอ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่” “มีพายุ เราออกไปไหนไม่ได้ พายุล้อมไปหมด ผมจึงสั่งอพยพคน ให้รวมตัวกันที่นี่ ยังกังวลว่าครอบครัวคุณจะรู้ข่าวไหม” นายอ�ำเภอเมอเรย์ ตอบ “ทีแรกฉันก็ไม่รู้ ฉันเห็นที่ชายหาด น�้ำทะเลลดลงไปเกือบครึ่งหาด 36
Rain-at-Rose
เลยทีเดียว ฝนก็ตกหนัก ฉันเลยให้ครอบครัวมาที่นี่” คุณจาร์มานและนายอ�ำเภอเมอเรย์จ้องหน้ากัน “อาจจะมีคลื่นยักษ์พัดเข้าฝั่ง เราหนีไปไหนไม่ได้แล้ว” เสียงอืออึ้ง ดังขึ้นท่ามกลางกลุ่มคนที่กระสับกระส่าย ไนดาเรียได้ยินแว่วๆ มาว่าทุกอย่างผิดเพี้ยนไปหมดตั้งแต่อาทิตย์ ก่อน คนในโรงงานไข่มุกก็บ่นเหมือนกันว่าหอยมุกก็หาแทบไม่ได้ “มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่” มาริเนลถามซ�้ำ “อาจเป็นพายุธรรมดา ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง” “จะเป็นไปได้ยังไง” นายอ�ำเภอก็จนด้วยปัญญา ฝนตกแรงไม่มีท่าทีว่าจะหยุด เสียง ฟ้าผ่าดังลั่น บรรดาชาวเมืองกรีดร้องอย่างตื่นตัว นายอ�ำเภอไม่สามารถ ควบคุมฝูงชนที่ก�ำลังแตกตื่นได้ เสียงดังคล้ายพิณดังแทรกเสียงสายฝน บรรดาฝูงชนต่างเหลียวมองเหนือท้องฟ้ามืดมิดซึง่ เผยแสงสีทอง เสียงฮือฮา ดังก้อง นิ้วของทุกคนชี้ไปทางแสงทะลุผ่านเมฆและความมิดมืด แสงสีทอง ประกอบเป็นร่างของมนุษย์รปู กายใหญ่โต แต่เห็นเค้าหน้าไม่ชดั เจน สายตา ทุกคู่มองบนฟ้า ลมรุนแรงพัดเบาบาง เสียงก้องกังวานเอ่ยด้วยความรู้สึก โกรธ “เจ้าพวกคนต�่ำต้อยที่หลงลืมคืนวันแห่งพันธสัญญา เจ้าควรจะรู้ หน้าทีว่ า่ เจ้าต้องท�ำสิง่ ใด ขบวนเจ้าสาวมารอตัง้ นานแล้ว พวกเจ้ายังไม่สำ� นึก ในหน้าที่” เสียงจากแสงสีทองเอ่ย ทุกคนตัวสั่น “ผู้ใดได้รับเปลือกหอยมุกสีชมพู ผู้นั้นคือผู้ถูกตีตราเป็นเจ้าสาว หากมนุษย์ผู้นั้นไม่สามารถแบกรับภาระหน้าที่นี้ได้ พวกเจ้าทุกคนต้องโดน ลงทัณฑ์” เสียงนั้นจางหายไปพร้อมแสงสีทองที่จางลงฉับพลัน ทุกคนยิ่ง แตกตื่น ส่งเสียงอื้ออึง “มันเกิดอะไรขึ้น เมื่อกี้นี้ไม่ได้ตาฝาดไปใช่ไหม” ทุกคนพยายาม 37
วิวาห์พาฝั น
เข้ามาใกล้นายอ�ำเภอเมอเรย์ ถามอย่างแตกตื่น “เรื่องเจ้าสาวตามต�ำนานเป็นความจริงเหรอเนี่ย! ไม่มีใครเล่นกล อะไรหรอกนะ” อีกคนตะโกนแทรก นายอ�ำเภอเมอเรย์ยกมือห้ามปราม “ใจเย็นๆ นะทุกคน มันอาจจะ เป็นกลไกมายากลของใครก็ได้ อย่าเพิ่งโวยวาย” สิ้นสุดค�ำพูด ฟ้าก็ผ่าเปรี้ยงลงมา ทุกคนที่รวมตัวกันแตกกระจาย ส่งเสียงกรีดร้อง ไดแอนโผกอดมารดา ตัวสั่น มาริเนลกอดบุตรสาวไว้แน่น ไนดาเรียมองความวุ่นวายอย่างอับจน “ต้องมีใครสักคนท�ำอะไรสิ ใครมันเล่นตลกกัน” คุณจาร์มานว่า สายตาทุกคูม่ องไปยังท้องทะเลปัน่ ป่วน เสียงกรีดร้องจากหญิงคนหนึง่ ดังขึน้ เพราะเกลียวคลืน่ สูงซัดเข้าหาเกาะดุจจะกวาดทุกอย่างกลืนลงทะเล ในไม่ชา้ คนบนเกาะก็เหมือนผึ้งแตกรัง ต่างวิ่งหาทางเอาตัวรอด จนไม่สามารถ ควบคุมสถานการณ์ได้ นายเภอเมอเรย์ตะโกนแข่งกับเสียงฝน “ทุกคนอยู่ในความสงบเดี๋ยวนี้!!” ไนดาเรียจะพาแม่กับน้องสาวหนี ทว่ามารดาก็ปฏิเสธเพราะหนี ไม่ไหวแล้ว เขาจึงได้แต่มองดูความอลหม่านที่ไม่สามารถหยุดยั้งได้
38
4 บรรดาชาวเกาะอาลิมาเลียต่างพยายามหาที่หลบซ่อนตัวเมื่อรู้ว่า ไม่สามารถออกจากเกาะได้ เพราะมีก�ำแพงน�้ำล้อมรอบเกาะ เสียงร้องไห้ ดังลั่นระงม นายอ�ำเภอเมอเรย์กับต�ำรวจคนอื่นเข้าควบคุมสถานการณ์ ฝ่าย คุณจาร์มานก�ำลังคุยถึงเรื่องอพยพคน “เราไม่สามารถอพยพคนออกจากเกาะได้หรอก เรือก็ไม่มีด้วย” เทศมนตรีฮาเมลกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “มันต้องมีสกั ทางทีท่ ำ� ได้สิ ผมจะให้ธรุ กิจเจ๊งเพราะพายุไม่ได้หรอก นะ” “คุณก็เห็นว่ามันเกิดอะไรขึน้ ทุกคนอยากรอดออกจากเกาะนีท้ งั้ นัน้ แต่เราสูญเสียเรือ และทุกคนก�ำลังเป็นบ้า กลัวภัยพายุปีศาจกันทั้งนั้น” คุณจาร์มานมีทา่ ทางฉุนเฉียว ก�ำมือแน่น ทรุดนัง่ ลงกับพืน้ ไปอีกคน ไนดาเรียเดินไปหาเทศมนตรี “เกาะเราจะถูกถล่มด้วยพายุไหมครับ” เทศมนตรี ส ่ า ยศี ร ษะอย่ า งคนอั บ จนจากนั้ น ก็ ท รุ ด นั่ ง ไปอี ก คน ท่ามกลางความสิ้นหวัง เขาก็เห็นบิดาประคองใครบางคนเดินฝ่าพายุเข้ามา “พ่อ...” ไนดาเรียคราง เทศมนตรีฮาเมลเพ่งตามอง จาร์มานลุกขึ้น 39
วิวาห์พาฝั น
ยืนชี้ไปทางสองร่างที่เข้ามาใกล้ “เขาไม่ได้ถูกคุมขังอยู่เหรอ” มาริเนลลุกขึ้นหลังเห็นสามีเข้ามาใกล้พร้อมกับหญิงชราซึ่งเป็น แม่หมอของเกาะ ไม่มีใครรู้เลยว่ายายแก่มากับเนอัสได้อย่างไร “ไปอยู่ไหนมา ไม่ได้ถูกคุมขังอยู่เหรอ” มาริเนลถามสามีที่ตรงเข้า มากอดภรรยาอย่างคิดถึง หญิงชราที่ประคองตัวด้วยไม้เท้าทรุดนั่งอย่าง เหน็ดเหนื่อย “แม่เฒ่าทาริสช่วยกูออกมาน่ะสิ” เนอัสเอ่ยกับภรรยา นายอ�ำเภอ ทีค่ วบคุมความวุน่ วายเรียบร้อยโดยการอพยพคนเข้าไปในห้องโถงกว้างของ โรงเรียนเพียงแห่งเดียวบนเกาะออกมาเห็นนักโทษในความควบคุมก็ตะคอก ใส่ “เนอัส แกออกมาได้ยังไง” “อยากรู้ก็ถามยายเฒ่าเอง” เนอัสทรุดนั่งข้างภรรยา กุมมือเอาไว้ นายอ� ำ เภอเมอเรย์หันไปมองยายเฒ่า ทาริสที่ยิ้มอ่อน ใบหน้า เหี่ยวย่นยามยิ้มนั้นช่างน่ากลัว “แม่เฒ่า การปล่อยตัวนักโทษน่ะผิดกฎหมายนะ” นายอ�ำเภอ เมอเรย์ต�ำหนิ แม้จะโดนว่าใบหน้าเหี่ยวย่นก็ยิ้มเหมือนเดิม “ขอโทษด้วยนะ นายอ�ำเภอ” เสียงแหบ ทว่าก้องกังวานเอ่ย นายอ�ำเภอเมอเรย์นิ่ง เพราะยายเฒ่านั้นไม่ค่อยพูดจา อยู่กระท่อม อย่างโดดเดี่ยวไม่พึ่งใคร ตอนนี้ลงจากเชิงเขาซึ่งเป็นที่พักพร้อมกับปล่อย นักโทษโดยพลการนับว่าแปลก “อย่าขุ่นใจไปเลยนายอ�ำเภอ ข้ามาที่นี่ก็เพราะเรื่องพายุ” “แม่เฒ่ารู้อะไรมาเหรอ” นายอ�ำเภอถามอย่างเยาะหยัน “มีเสียงเตือนจากมหาสมุทร เตือนให้รู้ถึงหน้าที่ พันธสัญญา ข้า 40
Rain-at-Rose
ได้ยิน ข้าเลยมาเตือนและแก้ไข” “ไม่มีเรื่องเพ้อเจ้อแบบนั้นหรอก นอกจากพายุจะฆ่าเรา” “แล้วแสงสีทองทีพ่ วกเจ้าเห็นนัน่ ล่ะ ท่านคือผูส้ ง่ สาส์น ท่านมาเตือน เพื่อให้ระลึกตนก่อนคลื่นยักษ์จะกวาดทุกอย่างออกไปจากเกาะอาลิมาเลีย” ปลายเสียงของแม่เฒ่าเพราะพริ้งประดุจหญิงสาว นายอ�ำเภอสะดุ้ง เทศมนตรีและคุณจาร์มานได้ยินก็ลุกขึ้นมาล้อมแม่เฒ่า “มันไม่ใช่เรื่องเล่าข�ำขันหรอกเหรอ การสังเวยเจ้าสาวแด่เทพ โพไซดอนนั่น” คุณจาร์มานว่า เพราะมาจากแผ่นดินใหญ่เลยไม่เชื่อ “จากที่ได้ยิน ได้เห็น เราควรหาเจ้าสาวที่คู่ควร” น�้ำเสียงแม่เฒ่า สูงๆ ต�่ำๆ ยามเอ่ยแต่ละประโยค “แล้วใครล่ะคือผู้ที่เหมาะสม” เทศมนตรีฮาเมลถาม สีหน้าพิศวง แม่เฒ่าทาริสยิ้มน้อยๆ “ผู้ได้รับเลือก เจ้าย่อมรู้ดีว่าคือใคร คนผู้นั้น ต้องได้รับเปลือกหอยมุกสีชมพู” ไนดาเรียได้ฟงั พลันอ้าปากค้าง เพราะบ้านของเขาได้รบั เปลือกหอย นั้น “แล้วใครได้รับล่ะ” คุณจาร์มานว่าหันไปมองคนบนเกาะ แม่เฒ่า ลุกขึ้น ชี้มาทางตระกูลเมโซกลีที่นั่งอยู่ มาริเนลสะดุ้ง เนอัสงุนงง “นี่มันอะไรกัน” หัวหน้าครอบครัวลุกขึ้นโวยวาย มาริเนลกุมมือ ลูกสาวแน่น ไนดาเรียไม่อยากจะเชื่อหูของตัวเอง หันมองน้องสาวอย่างเป็น ห่วง “ข้าถึงปลดปล่อยแกไงละเนอัส ครอบครัวแกถูกเลือกให้เป็นเครื่อง สังเวย” “ไม่จริง แม่เฒ่าอย่ามาพูดมั่ว เอาอะไรพิสูจน์ว่าครอบครัวเราถูก เลือก” ไนดาเรียออกโรงปกป้อง มาริเนลกอดลูกสาวเอาไว้ แววตาหวาดหวัน่ แม่เฒ่าทาริสยังมีท่าทีสงบเงียบ 41
วิวาห์พาฝั น
“นั่นน่ะสิ มันไม่ใช่เรื่องตลกนะ” เทศมนตรีฮาเมลเอ่ย แม่เฒ่าใช้ไม้เท้าชี้ไปยังสาวน้อยที่นั่งตัวสั่น “จงดูที่สร้อยคอสาวน้อยนั่นสิ เจ้าจะเห็นว่ามีเปลือกหอยอยู่” ไดแอนที่เอาแต่สั่นจับคอเสื้อของตัวเองแน่นอย่างไม่ยอมปล่อยมือ ไนดาเรียเข้ามากั้นน้องสาวเอาไว้ “แม่เฒ่าท�ำแบบนี้ไม่ดีเลยนะ ไม่มีเปลือกหอยอะไรทั้งนั้น” จบค�ำพูดฟ้าผ่าลงมาเปรี้ยง แม่เฒ่าก้มหน้าลงอย่างเศร้าสร้อย ดวงตาของทุกคนจ้องมายัง ตระกูลเมโซกลี ในดวงตาทั้งคู่เต็มไปด้วยความสั่นคลอน “มันคือชะตา ข้าได้แต่บอกกล่าว ถ้าอยากให้ทุกอย่างสงบตามที่ หวังก็จงอย่าขัดขวาง เจ้าไม่อาจหนีพ้นโทสะของเจ้าสมุทรได้หรอก” “ชะตาอะไรกัน พวกท่านก็พูดไป ผมไม่เห็นว่าจะช่วยอะไรได้” นายอ�ำเภอตรงเข้าไปหาสาวน้อย มาริเนลกันร่างของลูกสาวเอาไว้ อย่างไม่ให้ใครแตะต้อง “อย่าเข้ามาใกล้ลูกดิฉัน” นายอ�ำเภอเมอเรย์ชะงักพูดปลอบ “เรารู้ แต่เราขอพิสูจน์ในสิ่งที่ แม่เฒ่าพูดหน่อยสิ” เนอัสหันรีหันขวางไม่รู้จะท�ำอย่างไรดี จะคว้าสร้อยคอบ้าๆ ทิ้งก็ ไม่ทันแล้วเพราะทุกคนที่ล้อมรอบตาค้าง “ไม่จริง...” คุณจาร์มานเอ่ย ไนดาเรียไม่ยอมแพ้ เข้ามาปกป้องน้องสาวเต็มที่ “อันนีผ้ มเก็บจาก ชายหาดได้ ผมให้เธอเอง” “เจ้าอย่ามาโกหกออกรับแทน” คุณจาร์มานว่า ไดแอนร้องไห้ มาริเนลลุกขึ้นขอร้องอีกคน “ขอละ...คงไม่ใช่เรือ่ งจริงแน่นอนทีล่ กู สาวดิฉนั จะกลายเป็นเจ้าสาว” 42
Rain-at-Rose
“ก็เห็นๆ กันอยู่” คุณจาร์มานย�้ำ เทศมนตรีฮาเมลและนายอ�ำเภอตามเข้ามาสมทบ “อย่าเพิ่งพูดอะไรเลย มันอาจเป็นเรื่องบังเอิญก็ได้” นายอ�ำเภอ เมอเรย์กล่าว แม่เฒ่าทาริสเขยิบเข้ามาใกล้ ใช้มือผอมซูบแตะใบหน้าไดแอนที่ เอาแต่ซุกกับอกมารดา “แม่หนูน้อย...ยอมรับชะตาซะเถิด เพื่อไม่ให้เจ้าสมุทรพิโรธ” เสียงอะไรบางอย่างดังขึ้นทางใต้สุด ทั้งเกาะสั่นสะเทือน มีเสียง ตะโกนมาว่าคลื่นยักษ์ได้พัดท�ำลายชายหาดด้านใต้ไปแล้ว สถานการณ์ ตึงเครียด มาริเนลกอดลูกสาวแน่น คุณจาร์มานค�ำรามในล�ำคอ “ให้มันได้แบบนี้สิ” นายอ�ำเภอเมอเรย์และเทศมนตรีฮาเมลมองหน้ากันอย่างปรึกษา “เรื่องที่แม่เฒ่าพูดอาจจะเป็นเรื่องจริง แต่ยังไงเราก็ไม่มีทางเลือก อื่น ต้องมีใครสักคนเสียสละ” สายตาหันมามองสาวน้อยที่น่าสงสาร ไนดาเรียได้ยินก็นิ่งอึ้ง “พวกคุณจะให้เด็กสาวคนหนึ่งรับเคราะห์กรรมแทนเหรอ” คุณจาร์มานก้าวเข้ามาใกล้แตะบ่าร่างสูงเอาไว้ “ไม่ใช่แบบนั้นหรอก เราจัดพิธีเพื่อให้ทุกคนได้สบายใจเท่านั้น ตระกูลของเธอจะได้รับการตอบแทนแน่” “ผมไม่ยอมให้ไดแอนกลายเป็นเครื่องสังเวยหรอกนะ” “ถ้ายอมรับข้อเสนอ เรื่องไข่มุกที่โดนขโมยฉันจะยอมมองผ่าน” ไนดาเรียเถียงกลับทันที “เรื่องขโมยยังไม่มีข้อพิสูจน์ ไม่ใช่เรื่องที่ จะมาบีบบังคับกันได้” คนต่างวัยทุม่ เถียงกัน แม่เฒ่าทาริสส่ายศีรษะ ฝ่ายเทศมนตรีฮาเมล และนายอ�ำเภอต้องมากันตัวออก 43
วิวาห์พาฝั น
“อย่าเพิ่งทุ่มเถียงกันเลย เรายังพอคิดหาทางออกได้” เสียงนายอ�ำเภอเมอเรย์เอ่ยอย่างหวั่นใจ “จะมีทางไหนกันฮะ ทุกคนบนเกาะนีต้ อ้ งตายกันหมด เห็นบ้างไหม ว่าเกิดอะไรขึ้น มันต้องมีคนเสียสละ” คุณจาร์มานตะคอกถามท่ามกลาง พายุฝน เกิดความเงียบขึ้นกะทันหัน ไดแอนทีเ่ อาแต่ซกุ หน้าบนอกของมารดาคอยให้มารดาปลอบนัน้ ลุก ขึ้น แม้ใบหน้าจะเปื้อนคราบน�้ำตาแต่ประโยคที่เอ่ยออกมาช่างเข้มแข็ง “หนูตกลงจะเป็นเจ้าสาว” “อย่าตกลงนะแอน ไม่มีใครต้องโดนสังเวยทั้งนั้น” นายอ�ำเภอเมอเรย์เข้ามากันไนดาเรียออกห่าง มาริเนลฝืนเจ็บ ลุกขึ้น เนอัสเข้ามากุมแขนบุตรสาวเอาไว้แน่น “ใช่แล้ว มันไม่ใช่ทางเลือกของลูกนะไดแอน” “หนูคิดดีแล้วค่ะแม่ เพื่อทุกคนและเพื่อครอบครัวเราด้วย” เทศมนตรีฮาเมลมองสาวน้อยอย่างเห็นใจ “เรื่องนี้เราจะช่วยเต็มที่ การสังเวยต้องปลอดภัย จะไม่มีใครตายทั้งนั้น” แม่เฒ่าทาริสได้ยินดังนั้นจึงถอนหายใจ “เจ้าทั้งหลายหลอกลวง เจ้าสมุทรไม่ได้หรอก” มาริเนลกอดบุตรสาวแน่น เนอัสได้ยินก็โวยวาย “ใครจะให้คนอื่นตายแทนกันวะ” “หรื อ ทุ ก คนจะต้ อ งตาย” ค� ำพู ด ของจาร์ ม านท� ำ ให้ เ นอั ส เงี ย บ ความกลัวตายเอ่อท้น ไดแอนจับตัวมารดาเอาไว้ ยังยืนยันค�ำเดิม “ถ้าหนูเสียสละแล้วทุกอย่างสงบ หนูก็จะท�ำ” เสียงโวยวายดังลั่น เมื่อกลุ่มคนที่รออยู่รู้เรื่องแล้วจากการพูดต่อๆ กัน เสียงตะโกนบอกให้ท�ำพิธีสังเวยลั่น ไนดาเรียเข้ามากอดน้องสาวเอาไว้ มาริเนลเห็นดวงตาเด็ดเดี่ยวก็เงียบอย่างอดสูใจ 44
Rain-at-Rose
“เราจะให้ทางครอบครัวฟังข้อตกลงก่อน ผมจะให้ค่าตอบแทนแก่ ครอบครัวเมโซกลีและมีการสร้างอนุสาวรีย์ร�ำลึกแด่ไดแอนและจ้างงาน เนอัสตลอดชีวิต” คุณจาร์มานว่าเสียงอ่อน เนอัสได้ยินก็ตาลุกวาว มองลูกสาวอย่างบีบบังคับทันที ดวงหน้า สวยมีรอยเศร้า “ไม่มใี ครจัดการดีกว่านีห้ รือไง แม่บอกพวกเขาไปสิ เรือ่ งนีม้ นั บ้า!!” มาริเนลอยากต้านทานแรงต่อต้านแต่นางก็ไม่อาจสู้ไหว ท้ายที่สุด ก็เอาแต่ร้องไห้ เสียงฝูงชนยังตะโกนอื้ออึง บ้างวิงวอน บ้างตะโกนบังคับ ไดแอนรับฟังด้วยใจที่เข้มแข็งเพื่อการเสียสละครั้งนี้ “พี่ดาเรีย หนูตัดสินใจแล้วว่าจะท�ำเพื่อทุกคน ถ้าชีวิตหนูจะรักษา ชีวิตครอบครัวและอีกหลายคนได้ หนูยอม” ไนดาเรียไม่เคยเห็นว่าน้องสาวจะเข้มแข็งขนาดนี้ถึงกับนิ่งอึ้ง “เอาละ แม่เฒ่าเราจะท�ำพิธียังไง” คุณจาร์มานรวบรัด ไม่รอฝ่าย ไหนตัดสินใจ แม่เฒ่าจึงชี้ไปทางกระท่อมของตัวเอง แล้วจับแขนเด็กสาวให้เดิน ตาม ไนดาเรียเป็นฝ่ายปัดออก ยืนกรานไม่ให้น้องสาวไปไหนแม้จะมีเสียง ตะโกนสนับสนุนก็ตาม “ไม่เด็ดขาด ไดแอนจะไม่กลายเป็นเครือ่ งเซ่นงีเ่ ง่า ไม่มที าง” พีช่ าย ฝาแฝดปกป้องน้องสาว เนอัสเข้ามาดึงแขนบุตรชายให้ออกห่างบุตรสาว พร้อมตะคอกใส่ “แล้วจะให้หมูบ่ า้ นเราถูกท�ำลายลงหรือไง! ถ้าอยากให้พายุสงบต้อง มีใครสักคนเสียสละ” ไนดาเรียมองบิดาอย่างไม่อยากเชือ่ สายตาก่อนตะโกนใส่บดิ าอย่าง ฉุนเฉียว “พ่อบ้ากันไปแล้ว ไม่มีใครเชื่อ ยุคสมัยมันเปลี่ยนไปตั้งนานจะให้ 45
วิวาห์พาฝั น
ฆ่าคนอย่างผักปลาน่ะบ้าชัดๆ ผมไม่ยอมให้แอนไปไหนแน่” เนอัสมีสีหน้าอ่อนใจปนหงุดหงิดที่ลูกชายจะท�ำเสียเรื่อง “เราไม่มที างเลือก ทุกคนในหมูบ่ า้ นน่ะลงมติกนั แล้วจะเปลีย่ นแปลง อะไรได้ละ” บิดาบอกกับลูกชายที่พยายามจะเรียกร้องให้มีคนช่วยน้องสาว “ใครลงมติอะไร มีแต่คนตัดสินไปเองทั้งนั้น นี่มันชีวิตของลูกสาว พ่อนะ” คนเป็นพ่อมีท่าทีกระอักกระอ่วนใจ เอ่ยกระซิบเสียงเครียด “พ่อรู้ ว่าชีวิตไดแอนมีสิทธิ์เลือก แต่ทุกคนก็อยากให้ช่วย พ่อรู้ว่ามันท�ำใจล�ำบาก” ไนดาเรียหันมองมารดาที่เอาแต่ร�่ำไห้ “แล้วแม่ยอมเหรอ แม่บอกพวกเขาไปสิว่าไดแอนไม่ใช่ตุ๊กตานะ” มาริเนลร้องไห้ส่ายหน้าพูดไม่ออก “ทุกคนคือฆาตกร ทุกคนจะท�ำกับแบบนี้กับแอนไม่ได้” ไนดาเรียกอดน้องสาวไว้แน่น “คิดว่าพ่อกับแม่จะยอมรึไง มันก็ต้องเลือกแล้วว่าจะรักษาคน ส่วนมากเอาไว้ หรือจะสูญเสียทุกอย่างไป” เนอัสเอ่ย “เราตัดสินใจอะไรไม่ได้อีกแล้ว คลื่นยักษ์จะซัดใส่เราในไม่ช้า ส่วนน้อยต้องรักษาส่วนมาก นั่นละสิ่งที่เราต้องท�ำ” จาร์มานก็พูดเสริมอย่างเศร้าใจ ไนดาเรียรับไม่ได้กับการตัดสิน เขากุมมือน้องสาวเอาไว้ แววตา หวั่นใจที่ทุกอย่างไม่เป็นไปตามประสงค์ “ไม่ ทุกคนเห็นแก่ตัว ถ้าแอนตายละ ถ้าทุกอย่างไม่เป็นไปตามที่ คาดหวัง จะท�ำยังไง” บิดาร้องไห้ ทรุดนั่งปวดใจ ไนดาเรียก�ำหมัดแน่น “เข้าไปในอ�ำเภอก่อนเถอะ” ไนดาเรียไม่ยอมเข้าไป ในที่สุดก็ไม่ สามารถฝืนเพราะต้องตามน้องสาวกับมารดาเข้าไปในอ�ำเภอ ไดแอนร้องไห้ 46
Rain-at-Rose
แม่เฒ่าทาริสก้าวเข้ามานั่งใกล้ๆ ไนดาเรียไม่พอใจ “แม่หนู ไม่ต้องเสียใจไป ทางที่เลือกมิใช่หนทางเลวร้าย” นายอ�ำเภอเมอเรย์เดินเข้ามาพร้อมกับเทศมนตรี ในมือมีของ บางอย่าง เทศมนตรีฮาเมลวางไว้ตรงหน้าเด็กสาวพร้อมเอ่ยด้วยเสียงสงสาร “สวมชุดซะ เราจะเสียเวลามากไปกว่านี้ไม่ได้” แม่เฒ่าทาริสลุกขึ้น ส่งยิ้มเมตตาให้หญิงสาวผู้โชคร้าย ไนดาเรีย มองทุกคนเดินออกจากห้องส่วนตัวเองยังไม่ขยับไปไหน ร่างสูงเดินเข้ามาดู เป็นชุดกระโปรงผ้าที่เก็บเอาไว้ท�ำพิธีบูชา พร้อมเครื่องประดับท�ำมาจากไม้ พี่ชายฝาแฝดกลืนน�้ำลายลงคอเอ่ยห้ามปราม “อย่าตกลงอะไรทั้งนั้น อย่าท�ำ พี่จะปกป้องเราเอง” น้องสาวเงยหน้าขึ้น ใบหน้าสวยอ่อนโยนชุ่มด้วยหยาดน�้ำตา “แต่ถ้าหนูไม่ท�ำ ทุกคนบนเกาะก็...ต้องตาย” ไดแอนเอ่ย หญิงสาว หยิบชุดขึ้นมาด้วยมือสั่นระริก “เรื่องเล่าขานโง่เง่า ถึงท�ำไปทุกคนก็ไม่รอด พี่จะพาเราหนี” “กะทันหันแบบนี้ไม่ทันหรอก ต่อให้หนีก็ไม่ส�ำเร็จ” ไนดาเรียชั่งใจว่าจะหาทางออกอย่างไรดี ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจได้ “แอน...จงเงียบซะ” บิดาเปิดประตูเข้ามาทันได้ยินทุกค�ำพูด ลูกแฝดทั้งสองตกใจ “คิดจะท�ำอะไร” “พ่ออย่ามาห้าม ผมจะพาน้องหนี” “จะไปไหนในเมือ่ พายุหนักขนาดนีจ้ ะเอาเรือทีไ่ หนฝ่าออกทะเล ถึง ออกไปรังแต่จะตายเปล่า” ไดแอนร้องไห้ทั้งที่เตรียมตัวเตรียมใจไว้แล้ว “ลูกจะไม่ตาย เราจะช่วยลูกเอง พิธีกรรมจัดเพียงสมมุติ พอโยนลง น�้ำจะมีคนช่วยลูก พ่อสัญญา” บิดาเอ่ย 47
วิวาห์พาฝั น
ไดแอนหยิบชุดขึ้นมา เนอัสดึงตัวบุตรชายออกไป ไนดาเรียรู้ว่ามัน เป็ น เพี ย งค� ำ โกหก แต่ เขาก็ ท� ำ อะไรไม่ ไ ด้ เ พราะเรื่ อ งเกิ ด ขึ้ น กะทั น หั น ฝ่ายแฝดพี่ก�ำหมัดแน่น ตาแดงก�่ำ ไม่อาจทนดูน้องสาวตายได้ ในที่สุด ไดแอนก็แต่งตัวเรียบร้อย น้องสาวสวย บริสุทธิ์ ไร้ต�ำหนิสมเป็นเจ้าสาว ดั่งต�ำนานกล่าวขาน มาริเนลโผเข้ามาจะกอดลูก แต่ถูกกันไว้ “หามขึ้นเสลี่ยง ตรงไปยังผามอร์เชียส” แม่เฒ่าทาริสสั่ง เสียงโห่ร้องดังขึ้นหลังร่างบอบบางปรากฏกาย ไดแอนหันมองพี่ที่ ถูกกักตัวเอาไว้ บรรดาคนหนุ่มช่วยกันแบกเสลี่ยง เสียงมโหรีประโคมดังขึ้น มาจากที่ ไ หนสั ก แห่ ง เสี ย งโห่ เ งี ย บงั น ไนดาเรี ย พยายามดิ้ น ออกจาก การควบคุมแต่ก็ท�ำไม่ได้ ดวงตาสีน�้ำตาลมองคนแบกเสลี่ยงจากไปด้วย ใจสลาย ...มันต้องไม่เป็นแบบนี้... ไนดาเรียคิด แสงสีทองเปิดท้องฟ้าที่มืดมิดสว่างวาบ ทุกคนต่าง หลับตาปี๋ ชายหนุ่มสบโอกาส เขาฝืนมองแสงทองแล้วสะบัดตัวออก วิ่งตาม เสลี่ยงไปยังผามอร์เชียส เสียงพิณดังทะลุขั้วหัวใจ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขา จะตามขบวนไม่ทัน เหมือนกับว่าเสลี่ยงล่องลอยไปเองได้ แม่เฒ่าก็เดินได้คล่องแคล่ว ไนดาเรียพยายามลืมตามอง แม่เฒ่าที่ ตกท่ามกลางแสงสว่างกลายเป็นสาวสวยหลังไปถึงหน้าผามอร์เชียส คนแบก หามเสลี่ยงวางร่างไดแอนที่ตัวสั่นหวาดผวาลงก่อนทุกคนจะหมดสติไป แม่เฒ่าส่งเสียงร้องด้วยภาษาแปลกๆ สองมือชูขึ้นไปในอากาศ ใบหน้าสวย อาบแสงทอง ไนดาเรียที่ตามมาหอบหายใจถี่ ๆ ตาพร่าแทบบอด ฝืนมองก่อน แสงวาบหายไป ใจกลางทะเลปรากฏแสงสีฟ้า เสียงแม่เฒ่ากลับแหบพร่า ใบหน้าเคยสวยสาวกลายเป็นเหี่ยวย่นตามเดิม “เจ้าสมุทรผู้ครองมหานทีทั้งปวง เหล่าข้าขอมอบเจ้าสาวเพื่อ 48
Rain-at-Rose
การอภิเษก ขอท่านจงรับและอ�ำนวยพรให้เกาะอาลิมาเลียแห่งนี้ประสบแต่ ความอุดมสมบูรณ์ดว้ ยเถิด” แม่เฒ่าทาริสหันมองไดแอนทีจ่ วนจะเป็นลมบน เสลี่ยง ดวงหน้าเหี่ยวย่นคลี่ยิ้ม ผายมือไปยังขอบผามอร์เชียส “มาเถอะแม่หนู จงกระโดดหน้าผานี่ไปหาเจ้าบ่าวของเจ้า เพื่อที่ ท่านเทพจะได้หายพิโรธ” ไดแอนลงจากเสลี่ยง ตัวสั่นเทา มองแสงสีฟ้าอ่อนปรากฏขึ้นจาก ทะเลอย่างหวั่นใจ เธอยืนตรงขอบผา มองคลื่นทะเลกระทบยังหินโสโครก ผ้าบางแนบเนือ้ ยายเฒ่าทาริสสูดลมหายใจเฝ้ามองร่างบอบบางยืนนิง่ คล้าย กับจะถอยหนี “ไม่มีใครฝืนสิ่งนี้ได้ เจ้าคือผู้ถูกเลือกแล้ว” ไดแอนหันมองแม่เฒ่า เรือนผมยาวสลายปลิวแนบใบหน้าครึ่งหนึ่ง ดวงตาฉายความกลัวความตาย เธอไม่สามารถฝืนใจกระโดด ดวงตาแม่เฒ่า แปรเปลี่ยนเป็นถมึงทึง ไนดาเรียเห็นน้องสาวตั้งท่าจะกระโดดจึงตะโกน เสียงสั่นพลางวิ่งตรงไปหา “อย่า! แอน อย่าท�ำ!” ร่างบอบบางของแฝดสาวสะดุง้ ก�ำลังจะวิง่ ไปหาพีช่ าย แม่เฒ่ากลับ ขวางไว้ “ทางที่เจ้าเลือก คือทางที่ท�ำลายทุกชีวิตบนเกาะแห่งนี้” “ช่างหัวมันสิ ไม่มใี ครต้องเสียสละ ต่อให้ตายก็ตายกันหมดทัง้ เกาะ นี่ล่ะ!” ไนดาเรียตะคอก ผลักร่างชราหนีแล้วไปยืนเคียงข้างน้องสาวอย่าง ปกป้อง แม่เฒ่าทาริสก้มหน้าลง พายุร้ายไม่มีทีท่าว่าจะสงบ คลื่นยักษ์พัด เข้าเกาะ ไดแอนกระตุกแขน ชี้ให้ดู “หนูต้องท�ำหน้าที่ พี่ดาเรียปล่อยเถอะ” ไนดาเรียโอบร่างน้องสาวเอาไว้แน่น ไม่ยอมให้เคลื่อนใกล้ผา “อย่า ไดแอน ไม่ฉลาดทีจ่ ะท�ำหรอก น้องตกลงไป มีแต่ตายกับตาย” 49
วิวาห์พาฝั น
ไดแอนผลักฝาแฝดออก กลับกลายเป็นว่าร่างสูงอยู่ฝั่งหน้าผาแทน “พี่เห็นไหมว่าอะไรก�ำลังจะเกิดขึ้นในไม่กี่นาที” น้องสาวว่า พี่ชายเห็นคลื่นยักษ์ก่อตัวเคลื่อนเข้ามาใกล้ฝั่ง แสงสีฟ้ากลางทะเล ก็อ่อนแสงลง “ไม่มีเวลาแล้ว จงกระโดดซะก่อนที่แสงสีฟ้าจะหายไป” แม่เฒ่า ทาริสพูดแทรกสองพี่น้อง ไดแอนตั้งท่าจะกระโดด พี่ชายเข้าขวางกั้นไม่ให้น้องสาวเข้าใกล้ หน้าผา ลมกระโชกแรงท�ำให้ร่างของไนดาเรียเสียหลัก “พี่ดาเรีย!!!” หูเขาได้ยินเสียงน้องสาวหวีดร้อง แผ่นหลังของไนดาเรียรับรู้ถึง ความว่างเปล่า เสียงหวีดร้องหายไปเหลือเพียงเสียงคลื่นกระทบกับโขดหิน วินาทีต่อมา ไนดาเรียรับรู้ว่าความตายได้ยื่นมือเข้ามาหา เขาร้องลั่น เห็น ร่ า งน้ อ งสาวหายวั บ จากครรลองสายตา หลั ง จมลงไปในน�้ ำ อย่ า งแรง ความเจ็บคือสัมผัสแรกที่รู้สึก จากนั้น...เขาก็ไม่รับรู้อะไรอีก
50
5 อุ่น...และเย็น...คือสิ่งที่ไนดาเรียประสบ รู้สึกว่าร่างจมลึกลงไปใต้ ผิวน�้ำ และมันก็เติมเต็มร่างกายทุกส่วน ไม่กี่นาทีก็คงจะตาย ห่วงแต่ ครอบครัวจะประสบกับมหันตภัยจากธรรมชาติมากกว่า ชายหนุม่ ท�ำใจไม่ได้ แต่สุดท้ายก็ต้องปลงเพราะไม่มีทางไหนที่จะท�ำได้อีกแล้ว อีกไม่ช้าก็จะพบ กับความตายที่เงียบสงบ และคงห่วงใครไม่ได้อีก ร่างที่เหน็บหนาวกลับอุ่นขึ้น ความตายท�ำไมมันช่างอุ่นขนาดนี้ ไนดาเรียรู้สึกมีฟองอากาศไหลเข้าสู่ปอด เขาลืมตาขึ้น อาการส�ำลักน�้ำหาย ไปแล้ว รู้สึกว่าหายใจในน�้ำได้ แปลกประหลาดเหลือเกิน ความรู้สึกเบาดุจ ลอยในปุยเมฆ ภาพพร่ามัวแจ่มชัด และบางอย่างตรงหน้าท�ำให้ชายหนุ่ม ตกใจอย่างทีส่ ดุ จนเผลอร้องออกมาแต่ไม่มเี สียง มีเพียงฟองอากาศผุดพราย จากปาก ไนดาเรียกะพริบตา เขาไม่คดิ ว่าจะได้เห็นคน...กับบางอย่างทีส่ ยาย ในน�้ำมีสีออกเขียวเข้ม ...คนหรือ... ไนดาเรียตกใจ คิดว่าตัวเองตกนรกหรือ เขากะพริบตาอีกรอบก่อน จะลืมขึน้ ใบหน้าอันรางเลือนยังประทับในจักษุ มือหยาบเอือ้ มไปจับบางอย่าง ทีส่ ยายอยูใ่ นน�ำ้ สัมผัสดูรบั รูถ้ งึ ความหยาบ ไนดาเรียเห็นมันผ่านหางตา และ 51
วิวาห์พาฝั น
ตระหนักว่าเขาอยูใ่ นอ้อมแขนใหญ่ ดวงตาสีฟา้ เข้มจัดจับจ้อง ใบหน้าถมึงทึง ราวกับโกรธใครมา ไนดาเรียตัวสัน่ เกร็ง หลับไปอีกครัง้ โดยไม่ได้ยนิ เสียงจาก ปากของคนที่โอบเขาไว้ “มหาเทพแห่งห้วงสมุทรโพไซดอนได้รับเจ้าสาวแล้ว พันธสัญญา เริ่มต้นอีกครา” บางอย่างชูขึ้นเหนือน�้ำ ปล่อยแสงสีฟ้า คลื่นลมบนบกสงบเงียบ ท้องฟ้าทอแสงอรุณวันใหม่จับขอบฟ้า ร่างของไนดาเรียจมลึกลงไปใต้ ท้องทะเล “ฝ่าบาทจะพาเจ้าสาวไปไหนหรือพ่ะย่ะค่ะ” เสียงแหบแห้งถาม วรองค์ก�ำย�ำหันมองชายชราเดินตามอย่างเชื่องช้า “พักผ่อน ข้าคิดว่านางคงจะเหนื่อยล้า” “แต่เราต้องท�ำพิธี...” เสียงชายชราเอ่ยอย่างลังเล “ข้ารู้ แต่นางยังไม่ฟื้นก็ท�ำพิธีไม่ได้ ต้องให้พักสักหน่อย” ค�ำตอบท�ำให้ชายชรานิ่งเงียบ วรองค์ก�ำย�ำพาร่างในอ้อมพระกรตรงไปยังปราสาทขนาดใหญ่ ขบวนเจ้าสาวหยุดนิ่งหน้าปราสาท พระเนตรสีฟ้าดุจไพลินน�้ำงามจับจ้องยัง ร่างทีน่ อนสลบก่อนวางลงบนเตียง พระหัตถ์หนาถอดเสือ้ ผ้าจากร่างคนสลบ จนเปลือยเปล่า ไนดาเรียลืมตาขึ้น เขากรีดร้อง คราวนี้มีเสียงดังลั่นจนผู้ที่นั่งอยู่ ตรงหน้าสะดุ้ง “เจ้าร้องท�ำไม ข้าตกใจหมด” ไนดาเรียผุดลุกขึ้น หันมองร่างที่นั่งบนเก้าอี้เต็มตา ใบหน้าที่เห็น หล่อเหลาคมเข้ม แผ่นอกก�ำย�ำเปลือย มีเพียงผ้าพันเอวเผยให้เห็นต้นขาเต็ม ไปด้วยมัดกล้าม เรือนผมสีเขียวสาหร่าย ดวงตาดุดนั จ้องมองมาทางชายหนุม่ ที่ใช้ศอกข้างหนึ่งยันตัวขึ้น 52
Rain-at-Rose
“นี่...ผม...ยังไม่ได้ตายเหรอ ผมอยู่ที่ไหนกันแน่” ไนดาเรียพึมพ�ำ ด้วยท่าทีมนึ งง เจ้าของร่างก�ำย�ำลุกขึน้ พิศตัง้ แต่หวั จรดเท้า ดวงตาสีฟา้ คูน่ นั้ เมินเฉยยามมองมาที่เขา “เสียงของเจ้าช่างหยาบกระด้างนัก เจ้าสาวแห่งข้า” ไนดาเรียได้ฟังยิ่งสงสัย ว่าสิ่งที่เขาเห็นคือภาพมายาหรือไม่ “คุณ...ว่าอะไรนะ” “เจ้าคือเจ้าสาวของข้า” ร่างก�ำย�ำทวนค�ำตอบ ไนดาเรียได้ฟังก็อ�้ำอึ้ง “คุณหมายความว่าอะไร” มือใหญ่ยื่นมาจับ ใบหน้า ลูบแก้มสากแผ่วเบา สัมผัสนัน้ ไนดาเรียรูส้ กึ จัก๊ จี้ เขาหันหน้าหนีทนั ที มือหนาตกข้างล�ำตัว “เจ้าสาวของข้า เจ้าต้องเปลี่ยนเครื่องแต่งกายเพื่อเข้าพิธีวิวาห์” เสียงนั้นพูดเรียบๆ แล้วใบหน้าคมคายก็ไม่มองที่เขาอีก ไนดาเรียสับสนจนจับต้นชนปลายไม่ถูก เขารู้สึกหนาว พอสัมผัส ตามตัวก็สะดุ้งเพราะตัวเขาเปลือยล่อนจ้อน “นะ...นี่มันอะไรกัน” ชายร่างก�ำย�ำผละหนีพอดีกบั ทีห่ ญิงสาวทีม่ ใี บหน้าสวยงาม ผิวกาย ซีด มีใบหูยาวแหลมเคลื่อนเข้ามาใกล้พร้อมอาภรณ์ในมือ ไนดาเรียรับมา อย่างงุนงง ไม่ทันได้ตั้งสติดี เขาตกใจเพราะชุดนั้นเป็นชุดสตรี กระโปรงผ้า เนื้อเบาบางยาวประดับด้วยเพชรพลอย แต่ขนาดเล็กจนไม่ใช่สิ่งที่เขาจะ ใส่ได้ “ท่านหญิงแต่งองค์เถิด พิธีวิวาห์จะจัดในไม่ช้านี้” “หมายความว่ายังไงที่พิธีวิวาห์จัดขึ้นในไม่ช้า ไม่ใช่ว่าผมตายแล้ว เหรอ” ไนดาเรียเพิ่งมาสังเกตรอบกาย ห้องที่เขาอยู่คล้ายกับถ�้ำขนาดใหญ่ ประดับด้วยเพชรพลอยมลังเมลือง แท่นที่เขานอนคือหอยมุกบุด้วยฟูกนุ่ม และมีโต๊ะเครือ่ งแป้งวาดลวดลายดอกไม้ ตูเ้ สือ้ ผ้าขนาดใหญ่ เชิงเทียนติดตาม 53
วิวาห์พาฝั น
เสาประดุจก�ำลังอยู่ในวัง ไนดาเรียพยายามคิดว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง สาวงามที่สวมอาภรณ์เบาบางจนเห็นทรวงอกเต่งตึงนั้นทยอยน�ำ เครื่องประดับมาวาง ไม่สนใจท่าทีแตกตื่นแม้แต่น้อย “ท่านหญิงลุกขึ้นเถิดเจ้าค่ะ” ไนดาเรียกระถดกายหนีจากมือเรียวยาว เขาไม่สามารถทนได้อกี จึง ลุกขึ้น สองสาวสวยนิ่ง มองร่างเปลือยวิ่งหนีโดยไม่ท�ำอะไรทั้งสิ้น ไนดาเรีย ตรงไปยังหน้าต่างที่เปิดกว้างก่อนจะยืนตะลึงอึ้ง เพราะด้านนอกนั้นคือโลก ใต้น�้ำ เหล่าปลาหลากสีสันเวียนว่ายตัดหน้าเขาไป แนวปะการังยาวเหยียด ปลาดาวตัวสีฟา้ ลายจุดเกาะยังโขดหิน เขาสะดุง้ เมือ่ ปลากระเบนว่ายตัดหน้า “ไม่จริง...นี่มัน...ไม่เป็นความจริง” ไนดาเรียพึมพ�ำ เสียงฝีเท้า เคลื่อนเข้ามาใกล้พร้อมเสียงแหบแห้ง ไนดาเรียหันมอง “เจ้าคงสับสนอยู่ ในฐานะเจ้าสาว เจ้าคงหวาดกลัว” ชายชราสวม เสื้อคลุมยาว มือลูบเคราขาว ดวงตาเย็นเยียบเป็นผู้เอ่ย “ผมไม่เข้าใจ นี่ผมตายหรือยังไม่ตายกันแน่ แล้วผมอยู่ที่ไหน” ไนดาเรียถาม ชายชราหยุดเดิน ผายมือไปยังสองสาวสวยทีถ่ อื เสือ้ คลุมเอาไว้ “เจ้า จงสวมเสื้อคลุมก่อน มนุษย์ผู้ไม่รู้ตนเอ๋ย” ไนดาเรียอับอายจนแก้มแดง สองสาวสวยคลุมเสื้อคลุมตัวใหญ่ให้ ร่างสูงยืนกระสับกระส่ายพยายามหาที่มาที่ไปของเรื่องราวที่ตนประสบ “เอ่อ...คุณ...พอจะบอกได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น” “นั่งก่อนเถอะ” ไนดาเรียทรุดนั่ง เขาพยายามท�ำใจให้สงบ ชายชราโบกมือไล่สอง สาวสวยออกจากห้อง เมื่ออยู่ตามล�ำพัง สายตาเยียบเย็นก็จับจ้องส�ำรวจจน ไนดาเรียรู้สึกประหม่า “มันเกิดอะไรขึ้น” 54
Rain-at-Rose
“นีไ่ ม่ใช่ความฝัน และเจ้าก็รอดตาย การเลือกเจ้าสาวส�ำหรับปีนจี้ บ ลงแล้ว และเจ้าคือผู้โชคดี” “ผมไม่คิดว่าผมโชคดีนะ เอ๊ะ...หรือว่า...นี่คือ...ต�ำนานจริงๆ ของ อาลิมาเลีย ไม่อยากจะเชื่อ” “แล้วเจ้าคิดว่าคือความฝันหรือ” “ผมไม่เข้าใจอยู่ดีว่าเกิดอะไรขึ้น ผมคือคนถูกเลือกเหรอ แล้วด้าน บนละ เป็นยังไง” “อย่าเพิ่งถามให้มากความ ตอนนี้ขอให้เจ้าเข้าพิธีวิวาห์ก่อน” ไนดาเรียสะดุง้ หลังชายชราปรบมือ สองสาวสวยก็เข้ามาในห้อง ช่วย แต่งตัว เขาโวยวายเอาแต่หลบไม่ยอมสวมชุด “ผมไม่ใช่เจ้าสาวหรือคนที่ถูกเลือก ไม่ใช่เลย” ชุดทีส่ องสาวยัดใส่ตวั นัน้ ขาดแควกยามทีพ่ ยายามยัดลงในร่างใหญ่ ไนดาเรียล้มลง เขารีบถอดชุดออก ใบหน้าหวั่นผวา “จะให้เป็นเจ้าสาวใคร ผมไม่ยอม” สองสาวมองหน้ากัน ชายชราถอนหายใจ “เจ้าลงมาถึงที่นี่แล้ว มิอาจจะเปลี่ยนแปลงอะไรได้อีก” ไนดาเรียลุกขึ้น ชี้มาทางตัวเอง เอ่ยด้วยน�้ำเสียงสั่น “ผมรู้ แต่ผม... ผม...” เขาพยายามจะอธิบาย แต่ก็พูดอะไรไม่ออก “หากเจ้าปฏิเสธ สิ่งที่เจ้าไม่ยอมรับจะส่งผลกระทบต่อโลกเบื้องบน เจ้าอยากให้มันเป็นเช่นนั้นหรือ” ไนดาเรียอ�้ำอึ้ง ไม่อยากจะบอกเลยว่ามันคือข้อผิดพลาด “คุณคิดว่าผมสามารถแต่งงานได้เหรอ” ชายหนุ่มถามอย่างกังขา ในที่สุด เพราะเหมือนทุกคนมองไม่ออกว่าเขาเป็นเจ้าสาวไม่ได้ “เจ้ากังวลเกีย่ วกับสิง่ ใด ถ้าเป็นหน้าตา ทุกคนในเมืองนีไ้ ม่สามารถ เห็นภาพของเจ้าได้ เพียงแค่รับรู้ จนกว่าเจ้าจะเข้าพิธีอภิเษกสมรส เมื่อนั้น 55
วิวาห์พาฝั น
ชาวเมืองทุกคนจะได้เห็นความงามของราชินีองค์ใหม่” ไนดาเรียได้ฟงั ก็อา้ ปากค้าง คนพวกนีร้ าวกับคนตาบอด มองไม่เห็น เขาแต่สัมผัสได้อย่างนั้นเหรอ อีกอย่างเขาไม่สามารถปฏิเสธพันธะที่รับมา อย่างช่วยไม่ได้ เขาคิดถึงน้องสาว ครอบครัว ครุ่นคิดหาทางออกสักพัก หนทางที่ดีที่สุดคือการยอมรับไปก่อน อย่างน้อยเขาก็ยังไม่ตาย คงพอ หาทางเอาตัวรอดได้ “เอ่อ ไม่ใช่ ชุดผมขาดไปแล้ว พอจะมีชุดใหม่เปลี่ยนไหม หรือไม่ก็ ขอเสื้อตัวใหญ่กว่านี้สักนิด” สองสาวได้ยินก็ไม่ได้แสดงท่าทีอะไร หยิบชุดใหม่จากตู้มาให้ เป็น ชุดกระโปรงผ้าเหมือนตัวก่อน ประดับด้วยโบสีฟ้าใหญ่โต ดวงตาสีน�้ำตาล ฉายความสิ้นหวังปนอ่อนใจ “มันก็เล็กไปอยู่ดี” ไนดาเรียเอ่ย ยังอึกอักไม่ยอมท�ำอะไร ชายชรา ได้ยินก็เอ่ยอย่างรู้ทัน “ถ่วงเวลาไปก็ไม่ช่วยอะไรหรอกนะ” ท้ายที่สุด สาวสวยก็เลือกเสื้อคลุมให้เขาแทน ไนดาเรียหยิบมานุ่ง แต่มันก็ไม่พอดีกับร่างกายที่ก�ำย�ำ เขาเพียงแค่ดึงสายเสื้อคลุมมัดไม่ให้หลุด ไนดาเรียลุกขึ้น ดวงตาสีน�้ำตาลมองไปทางประตู ชายร่างก�ำย�ำที่ เห็นในช่วงแรกเดินเข้ามา ล�ำตัวและแขนมีสัญลักษณ์แปลกๆ บนศีรษะสวม มงกุฎสีทองอร่าม ในมืออีกข้างถือตรีศลู มาพร้อม ดวงตาสีฟา้ ดูจะโกรธเกรีย้ ว ราวกับมหาสมุทรในวันที่คลื่นพายุพัดรุนแรง “โอ้ ท่านเจ้าสมุทร รอเจ้าสาวของฝ่าบาทอยู่หรือ อีกประเดี๋ยว ทุกอย่างก็เรียบร้อยสมพระประสงค์พะ่ ย่ะค่ะ” ชายชราเอ่ยอย่างพินอบพิเทา “ข้าจะไม่รอท�ำพิธีที่โถงแล้ว ช่างโยกโย้นัก ข้ายังมีศึกที่ต้องท�ำอีก นะ” ชายผู้นั้นเอ่ยอย่างไม่พอใจ ชายชราก้มหน้าอย่างหวั่นเกรงต่อความพิโรธ 56
Rain-at-Rose
“แต่ฝา่ บาทควรจัดพิธตี อ่ หน้าชาวเมืองนะพ่ะย่ะค่ะ เพือ่ เป็นประจักษ์ พยานและต้อนรับว่าที่องค์ราชินี” เจ้าของเรือนร่างก�ำย�ำเดินเข้ามาในห้อง พิศมองทุกคนจนกระทั่ง หยุดตรงหน้าว่าที่เจ้าสาว ไนดาเรียเกรงอีกฝ่ายจะมองเห็นเขาที่กึ่งๆ จะ เปลือยเปล่า ทว่าอีกฝ่ายเหมือนไม่รับรู้อะไร “แต่ข้ามีเวลาไม่มากนัก จะรีบท�ำอะไรก็ท�ำ” “ได้โปรด อย่าตรัสเช่นนี้” “ใช่วา่ ข้าจะไม่ไยดีตอ่ เจ้าสาวหรอกนะ แต่ขา้ ต้องปกป้องอาณาจักร ด้วย เจ้าสาวมาในเวลาทีไ่ ม่เหมาะสม จะให้ท�ำอย่างไรได้ ข้าจะจัดพิธตี รงนี”้ ชายชราไม่สามารถขัดต่อความประสงค์จึงต้องยอมท�ำตาม “ถ้าเช่นนั้น กระหม่อมคงไม่หาญกล้าห้ามฝ่าบาท” ไนดาเรียสังเกตว่าชายหนุ่มร่างก�ำย�ำนั้นไม่ต้องการเจ้าสาวในเวลา นี้ ท่าทีนั่นท�ำให้ว่าที่เจ้าสาวสบายใจและสงสัยว่าพิธีจัดเช่นไรกัน “เรามีประจักษ์พยานทัง้ สองคือเซลีนกับสตาร์ลนี เท่ากับว่าพิธวี วิ าห์ ได้รับการรับรอง เจ้าสาวจงก้าวออกมา” ไนดาเรียซึ่งสวมเพียงเสื้อคลุมก้าวมายืนใจกลางห้อง ว่าที่เจ้าบ่าว ก้าวมายืนตรงหน้า นัยน์ตาเหมือนไม่เห็นเขา “เจ้าสาวจงรับและเอื้อนเอ่ยวจี ว่าตัวข้านั้นพร้อมที่จะภักดี เปี่ยม ด้วยรักและความซื่อสัตย์จนวันตาย” ชายชราสั่งพร้อมยกมือขึ้นต่อหน้าคนทั้งคู่ ไนดาเรียไม่คิดเลยว่าจะ ต้องเอ่ยวาจาศักดิ์สิทธิ์ในงานวิวาห์ที่ไม่คิดฝัน พอเปล่งค�ำพูด จมูกได้กลิ่น อันหอมหวาน ร่างกายก็อุ่นซ่าน “และท่านเจ้าสมุทร ท่านมีอ�ำนาจแต่งตั้งเจ้าสาวให้ก้าวขึ้นเป็น วารูน่าเคียงข้างปกป้องอาณาจักรมอร์เวนน่าตราบสิ้นอายุขัย โดยไม่มีผู้ใด พรากท่านทั้งสองออกจากกัน” 57
วิวาห์พาฝั น
ชายหนุ่มร่างก�ำย�ำยื่นตรีศูลในมือมาที่ตรงหน้าไนดาเรียก่อนเอ่ย วาจาด้วยน�้ำเสียงราบเรียบ “เจ้าคือวารูน่า ผู้ที่ข้าจะรักและภักดีเพียงคนเดียว ข้าจะเบิกเนตร เพื่อมองเจ้า เห็นเจ้าคือคนส�ำคัญในชีวิตข้า จงแตะตรีศูลให้เจ้าได้พิสูจน์ถึง ความรักที่มีต่อข้าเถิด” ไนดาเรียมือสั่น หันมองชายชรา “ถ้าแตะไปแล้วจะเป็นยังไง” ว่าที่ ราชินีถามกับชายชราผู้ท�ำหน้าที่ประกอบพิธีให้ “เจ้าต้องพิสจู น์ตวั ตนว่าเจ้าคือวารูนา่ ทีเ่ หมาะสมกับท่านโพไซดอน ถ้าเจ้าไม่ใช่ผู้ที่คู่ควร ร่างของเจ้าก็จะสลายเป็นผุยผง” ค�ำพูดนั้นท�ำให้ว่าที่เจ้าสาวไม่กล้าแตะต้อง แต่ค�ำย�้ำเตือนจากปาก ชายชราท�ำให้ไนดาเรียต้องเสี่ยง เขาหลับตาแน่น อดคิดไม่ได้ว่าที่รอดตาย จากการจมน�้ำ ชะตาก็ไม่สิ้นสุด คราวนี้แหละชีวิตคงสิ้นสุด มือหนากลั้นใจวัดดวงของตัวเอง ว่าแล้วเจ้าสาวจ�ำเป็นก็ยื่นมือออก ไปจับตรีศูล สัมผัสแรกประดุจโดนฟ้าผ่า ร่างกายเหน็บชาและเกิดแรงปะทะ จนล้มลง เขายกแขนป้องแสงสีทองที่สว่างวาบขึ้น ไนดาเรียลดแขนลงสัมผัสตามตัวและใบหน้าตัวเอง นึกโล่งใจที่ ไม่ได้กลายเป็นทราย ดวงตาหวาดหวั่นมองร่างก�ำย�ำนิ่งราวกับรูปปั้น ดวงเนตรสีฟ้ากะพริบ รอบข้างเงียบงัน เจ้าสมุทรตะลึงไปเมื่อเห็น หน้าเจ้าสาวในวินาทีแรก เจ้าสาวนั้นดูแล้วสูงเกือบเท่าพระองค์ ต้นขา แข็งแรง มีผิวสีแทน ใบหน้ามีรอยกระขึ้นประปราย เรือนผมสีด�ำยาวประบ่า เล็กน้อย ต้นแขนไม่ได้ผอมเพรียว มือใหญ่และดูสาก ส่วนใบหน้านัน้ คมคาย ดวงตาสีนำ�้ ตาลสนิทเบิกกว้าง ริมฝีปากเผยอน้อยๆ ท่าทางแข็งแรง หน้าท้อง แบนราบมีมัดกล้ามขึ้นสมส่วน พระเนตรฉายแววลึกล�้ำยามที่ทอดมอง “เจ้าสาวผู้นี้แปลกนัก หน้าอกช่างแบนราบ มิหน�ำซ�้ำยังมีสิ่งคล้าย ทากทะเลตัวจ้อยติดอยู่อีก เจ้าเป็นมนุษย์เพศชาย” เจ้าสมุทรตรัสด้วย 58
Rain-at-Rose
ความรู้สึกอ่านยาก คราเคนรับรู้ถึงพระอารมณ์ที่แปรเปลี่ยน จากที่ทรงเมินเฉยต่อ เจ้าสาว ทว่าพอรู้เป็นบุรุษ เจ้าสมุทรกลับไม่มีท่าทีพิโรธแต่อย่างใด ไนดาเรียรู้สึกตัวว่าเสื้อคลุมหลุดจากตัว เผยให้เห็นร่างกายเปลือย เปล่า ชายชราทีม่ องเห็นตัวตนเจ้าสาวชัดเจนนิง่ อึง้ ไป ส่วนสองสาวสวยก็เอา มือปิดปาก แต่สายตาจดจ้องจนเกินเหตุ ไนดาเรียลุกขึ้นรวบชายเสื้อคลุม เข้าหากัน เหงื่อตก เขาเป็นฝ่ายก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัวหลังสัมผัสได้ถึง การจดจ้องเอาๆ จากดวงตาสีท้องทะเล “มนุษย์คนนีเ้ ป็นบุรษุ ไฉนมนุษย์ชา่ งกระท�ำเรือ่ งราวน่าอดสูนกั ส่ง บุรุษมาเป็นเจ้าสาว หาใช่อิสตรีผู้เพียบพร้อม” ชายชรามีสีหน้าขุ่นใจ ไนดาเรียลอบกลืนน�ำ้ ลาย อะไรๆ ก็คงเริม่ แย่แต่พลันสบดวงตาสีฟา้ กลับเห็นแววสมใจในนั้น “อย่าเพิ่งโกรธเคืองไปคราเคน” “แต่ทว่า...เหล่ามนุษย์หยามเกียรติฝา่ บาท” ชายชรานามว่าคราเคน กล่าว คุกเข่าลงอย่างวิงวอน เจ้าสมุทรยกพระหัตถ์ข้างที่ไม่ได้ถือตรีศูลขึ้น ห้าม “ถ้าเป็นเช่นนัน้ จริง พิธจี ะไม่สมบูรณ์เลย มนุษย์คนนีต้ อ้ งถูกอ�ำนาจ ตรีศูลของข้าเผาไหม้จนไม่ได้ยืนหยัดในอาณาจักรมอร์เวนน่าแน่” ชายชราก้มหน้าลง “ผมคิดว่านี่คงเป็นเรื่องตลกสักอย่างแน่ ต�ำนานเป็นเรื่องจริงเหรอ ท่านคือโพไซดอนที่ต้องการหาเจ้าสาวงั้นเหรอ” ไนดาเรียถามด้วยความอยากรู้ “โพไซดอนน่ะเป็นต�ำแหน่งที่สืบทอดทางสายเลือด มนุษย์ชอบใช้ เรียกรวมๆ ละสิ ข้ามีนามว่าโทเพนกา...สถานที่ที่ภูเขาบรรจบกับท้องทะเล นั่นคือนามของข้า” 59
วิวาห์พาฝั น
“เอ่อ ... ผมชื่อไนดาเรีย ท่านอาจจะได้เจ้าสาวผิดคน และผมไม่ได้ เต็มใจมาที่นี่” “บังอาจนักเจ้ามนุษย์ไร้ค่า พวกเจ้ารวมหัวกันหลอกลวงเจ้าสมุทร ยังไม่พอ ยังกล่าววาจาสามหาวไม่รู้จักที่ต�่ำที่สูง เจ้าคนต�่ำช้า” ชายชราผูย้ นื ด้านหลังเจ้าสมุทรกล่าววาจาว่าร้ายแก่ไนดาเรีย ท�ำให้ ชายหนุ่มเดือดดาลใจ “ท่านว่าใครต�ำ่ ช้า ผมมีชอื่ ว่าไนดาเรีย และผมก็ไม่ได้หลอกลวงใคร ทั้งนั้น” มือของชายชราตบหน้าเขา ไนดาเรียเจ็บแปลบ เผลอกุมหน้าตัวเอง ทันที “สิ่งที่เจ้าและพวกพ้องกระท�ำนั้นล้วนเป็นการหลอกลวงเจ้าสมุทร มิอาจมอบสตรีอันบริสุทธิ์เพื่อการสังเวย เจ้าก็เป็นได้แค่คนต้อยต�่ำ” ไนดาเรียได้ฟงั ยิง่ หูอื้อตาลาย “พิธสี งั เวยเจ้าสาวถูกจัดขึน้ จริง แต่มี ข้อผิดพลาด ซึง่ คือผมตกลงมาแทนเจ้าสาวอย่างทีพ่ วกท่านเห็น จะส่งขึน้ ไป หรือจะฆ่าก็เชิญ ขอเพียงอย่างเดียว อย่าท�ำลายบ้านเกิดผมก็พอ” เขายอม เอ่ยวิงวอน ชายชราเงื้อมือเตรียมลงโทษไนดาเรียอีกครั้งแต่กลับโดนเจ้าสมุทร ผลักออกห่างเสียก่อน “คราเคน เจ้ากล้าบังอาจตบเจ้าสาวของข้า ต่อให้ข้ารู้ว่าเจ้าท�ำเพื่อ ข้าก็ตาม ตบหน้าตัวเองซะ!” แม้คราเคนจะขุ่นเคืองใจก็ได้แต่คุกเข่าลงก่อนที่จะตบหน้าตนเอง ตามที่เจ้าสมุทรทรงรับสั่ง “กระหม่อมขออภัยยิง่ ทีไ่ ด้กระท�ำเกินเลย นัน่ เพราะกระหม่อมมิอาจ ทานทนต่อความหลอกลวงของมนุษย์ ฝ่าบาทต้องสังหารมันและท�ำลายเกาะ อันชั่วช้าที่ไม่เคยส�ำนึกบุญคุณนั่นเสียเถิดพ่ะย่ะค่ะ” 60
Rain-at-Rose
ไนดาเรี ย ได้ ฟ ั ง ก็ ไ ด้ แ ต่ เ ดื อ ดดาลในใจด้ ว ยยั ง กลั ว อ� ำ นาจของ เจ้าสมุทร เขาก�ำหมัดแน่น เฝ้ามองว่ามีค�ำตัดสินเช่นไร โพไซดอนนิ่งงันจน เจ้าสาวจ�ำเป็นเปลี่ยนความกลัวมาเป็นอารมณ์ฉุนเฉียวแทน “พวกท่านเคยถามบ้างไหมว่ามีใครอยากเป็นเจ้าสาวหรือเปล่า ผมบอกแล้วว่ามันเป็นข้อผิดพลาด ท่านไม่เข้าใจหรือ” คราเคนจ้องราวกับจะกินเลือดกินเนื้อมนุษย์ที่กล้าต่อปากต่อค�ำ “ฝ่าบาท พระองค์ควรก�ำราบมนุษย์ต้อยต�่ำเสีย ฆ่ามันเถิด” ไนดาเรียลอบกลืนน�้ำลาย เลิกอวดดี เพราะเกรงจะกระทบความ โกรธาและกลัวจะโดนเสกกลายเป็นกบ “ข้าท�ำไม่ได้หรอกคราเคน เจ้าก็รู้ดีนี่ว่าเป็นเพราะอะไร” “ท�ำไมล่ะ” ไนดาเรียอยากรู้เหตุผลจึงเผลอถาม เพราะดูเหมือนว่า อีกฝ่ายจะไม่สาปเขาแน่นอน “ข้าไม่สามารถจะฆ่าเจ้าได้ นัน่ เพราะเจ้ากลายเป็นคนของอาณาจักร มอร์เวนน่าและกลายเป็นราชินีแห่งท้องทะเล มิอาจปฏิเสธวาจาสัตย์ที่ให้ไว้ ในตอนเริ่มพิธี นับตั้งแต่นี้เจ้าจะถูกเรียกว่าวารูน่าหรือราชินีแห่งท้องทะเล ผู้ใดก็มิอาจขัดค�ำสั่งเจ้าได้” ไนดาเรียตื่นตะลึง ไม่คิดฝันจะได้เป็นราชินี ชายชราก็ไม่อยากเชื่อ ค�ำตัดสินเช่นกัน ติดตามต่อได้ในเล่ม
61