1
ตัวอย่างนิ ยายชุดนี้ ยังไม่ผ่านการรีไรท์ไฟนอล ซึง่ การแบ่งบท ค�ำพูด เนื้ อหาอาจถูกตัดทอนตาม ความเหมาะสมอีกครั้งในขั้นตอนการรีไรท์ และตัวอย่างนี้ ลงเพื่อให้ผอู้ ่านลองตัดสินเท่านั้น ห้า มน� ำ ไปจ�ำ หน่ า ยจ่ า ยแจกในเชิ ง พาณิ ช ย์ นอกจากจะได้รบั อนุ ญาตจากเจ้าของผลงาน
2
บทที่ 1 เจ้าชายแสนซน
“ตายแล้ว! องค์หญิงเพคะทรงท�ำอย่างนี้ ไม่ได้นะเพคะ” เสียงอุทาน ของนางก�ำนั ลดังกลบเช้าอันสดใสเมื่อวรองค์โปร่งระหงถือหมอนอิงสีชมพู หวานขว้างใส่วรองค์บอบบางที่ขดตัวนอนหลับพริ้ มบนเตียงนุ่ มสีชมพูโอลด์ โรส หมอนนุ่ มกระทบเป้าหมายอย่างแม่นย�ำ เป้าหมายที่นอนอยูก่ ระเด้งตัว ขึ้ นเพื่อหลบหมอนอีกใบแต่พลาดไปโดนเสาเตียง พระหัตถ์เรียวยกคล�ำพระ เศียรป้อยๆ “โอ๊ย! อะไรกันนี่ ” เจ้าชายองค์นอ้ ยผูม้ พี ระพักตร์งดงามไม่ตา่ งผูเ้ ป็ น พระเชษฐภคินีงุนงง “อ้าว พี่เรซ่ามาท�ำอะไรแต่เช้าเนี่ ย” ดูท่าคนตกเป็ นเป้า หมายยังไม่รตู ้ วั ว่าชะตาจะถึงฆาตเสียแล้วก็อา้ ปากหาวติดกันหลายที “น่ าเกลียด” เจ้าหญิงเรซ่าทรงต�ำหนิ “มาถึ งก็ มาด่ าว่าแล้วก็ ขว้างหมอนใส่ ข้าหรื อท่ านพี่กันแน่ ที่น่า เกลียด” เจ้าชายเรนกระเซ้าหน้าตาย “มีธุระอะไรหรือเปล่าครับ” คราวนี้ เสียงของพระอนุ ชาตัวดีก็เป็ นการเป็ นงานขึ้ น “คริสทีนจ๊ะ เจ้าช่วยไปรอข้างนอกก่อนนะจ๊ะ” เจ้าหญิงทรงผินองค์ ไล่นางก�ำนัล “เพคะ” นางก�ำนัลจับชายกระโปรง ย่อตัวค�ำนับเจ้านายทั้งสอง ก่อน ที่จะออกจากห้องบรรทม พอเหลือกันแค่สองคนพีน่ อ้ ง พระพักตร์ของเจ้าหญิง 3
โฉมงามก็หมองเศร้า “พี่มีเรื่องบอกเจ้านะเรน” “ถ้าไม่สำ� คัญ ข้าขอนอนตัวนะครับ” สุม้ เสียงของเจ้าหญิงทุกข์ระทม แต่พระอนุ ชาก็ยงั เป็ นลิงเป็ นค่างหยอกเย้าจนเจ้าหญิงอดโมโหไม่ได้ คว้า หมอนอิงโยนป้าบใส่จึงท�ำให้เจ้าลิงตัวดีสงบลงแล้วเอ่ยเสียงจริงจัง “ท่านพี่มีอะไรจะรับสัง่ หรือ” เรซ่าพิศมองเรน ปี นี้ เรนมีพระชันษาได้สิบหกปี ทั้งสองมีพระพักตร์ คล้ายกัน หากแต่นิสยั ผิดกันลิบลับ เรนชอบอยูไ่ ม่สุขจนท�ำให้พวกพระพีเ่ ลี้ ยง ระอาตามๆ กัน กลับกันกับเรซ่าที่ทรงมีพระจริยวัตรงดงามสมเป็ นเจ้าหญิง รัชทายาท “ท่านพี่ มีอะไรก็พดู มาสิ เอาแต่นัง่ มองหน้าข้าอยูน่ ัน่ ล่ะ” เจ้าชาย น้อยทรงเบื่อ “เออ จ้ะ...เสด็จพ่อกับเสด็จแม่มีเรื่องที่จะคุยกับเราทั้งสองน่ ะจ้ะพี่ก็ เลยมาเตือนน้อง” เจ้าหญิงเรซ่าตรัสเป็ นงานเป็ นการขึ้ น ทรงกล�้ำกลืนเรื่อง บางอย่างไว้ในพระทัย “เหรอ...ม่ายยักรูแ้ ฮะ ไหงพวกนางก�ำนัลช่างพูดไม่บอกข้าสักคน” เจ้าชายน้อยยังท�ำตัวกวนจนพระเชษฐภคินีเกิดอาการหมัน่ ไส้ขนอี ึ้ กครา ดูท่า เจ้าลิงตัวดีจะรูต้ วั ว่าใกล้จะถึงฆาตจึงกระโดดลงจากพระแท่นบรรทมเพือ่ สรง น�้ำ “เจอกันก่อนเที่ ยงนะจ๊ะ” ทรงบอกก่อนที่ จะเสด็ จออกจากห้อง บรรทมของผูเ้ ป็ นพระอนุ ชา เจ้าชายเรนแช่องค์อยูใ่ นน�้ำอุ่นในอ่างอาบน�้ำกระเบื้ องเคลือบอย่าง ดีโดยไร้เงานางก�ำนัลรับใช้ เพราะไม่ชอบให้พวกนางก�ำนัล มานัง่ ดูยามสรง น�้ำ พระพักตร์งดงามผ่อนคลาย กลิ่นกุหลาบหอมอบอวล ชวนให้พริ้ มเปลือก พระเนตรหลับต่อ จึงผินองค์ซบขอบอ่าง พระเกศายาวถึงบั้นพระองค์เป็ นสี เชลนัทเปี ยกน�้ำแนบพระปฤษฎางค์ที่ขาวเนี ยนราวกับหิมะ ซึ่งเจ้าชายเรนไม่ ทรงโปรดเฉกเช่นเดียวกับพระพักตร์อนั งดงามที่เล่าลือกันไปหลายแคว้น 4
เมื่อสรงน�้ำเสร็จ องค์ชายตัวแสบก็ถกู บรรดานางก�ำนัลจับแต่งองค์ โดยที่ขดั ขืนไม่ได้ ทรงรูว้ ่าต้องเป็ นฝี มือท่านพี่เรซ่าที่ทรงแก้เผ็ ดเรื่องที่ตน แกล้ง นางก�ำนัลแต่งองค์ให้ดว้ ยชุดรุ่มร่ามที่ไม่โปรดเลยสักนิ ด ยังไม่ทนั จะ เรียบร้อยดีกร็ บี หนี ออกจากห้องก่อนที่จะถูกรุมแกล้งจากบรรดานางก�ำนัลอีก เจ้าชายเรนเดินตัดผ่านสนามหญ้าโดยไม่สนพระทัย ทางนี้ เป็ นทาง ลัดที่ตดั ผ่านสวนกุหลาบสีมว่ งอันเป็ นสัญลักษณ์ของโรสทาวน์ไปที่วงั กุหลาบ แดงที่ใกล้ที่สุด เจ้าชายตัวแสบเห็นทหารองครักษ์ก็รีบรุดหลบไปในวงกต กุหลาบเพือ่ ซ่อนตัว ในเขาวงกตนี้ ทรงเล่นกับฌอน พระสหายคนสนิ ทจนเบื่อ จึงหาทางออกได้ไม่ยาก ใกล้ได้เวลาประชุ ม เจ้าชายน้อยก็ ทรงรุ ดไปที่ พระราชวังกุหลาบแดงให้เร็วที่สุด ก่อนที่จะถูกต�ำหนิ พระราชวังกุหลาบแดง เป็ นสถานที่ออกท้องพระโรงขององค์ราชา และราชินีแห่งโรสทาวน์ สถานที่นี้สะพรัง่ ไปด้วยเหล่ากุหลาบแดงอันเป็ นที่มา ของชื่อวัง ห้องประชุมวันนี้ เป็ นห้องโอซิเรียโรสซึ่งเป็ นห้องประชุมใหญ่ เมื่อ ทุกคนนัง่ ประจ�ำที่ได้แล้วเจ้าชายตัวดีก็คอ่ ยๆ โผล่หน้ามา “เจ้าชายทรงมาสายนะพ่ะย่ะค่ะ” ลอร์ดวิลเลี่ยม พระอาจารย์ที่ถวาย การสอนตักเตือนแต่เจ้าลิงก็ทำ� เป็ นไม่ได้ยนิ ท�ำหูทวนลมไปนัง่ ประเจ้าพระ เก้าอี้ ที่อยูด่ า้ นซ้ายของพระอาจารย์ ทุกคนที่มาประชุมเอ่ยทักทายซึ่งกันและกันแล้วก็สนทนาถึงหัวข้อที่ จะประชุมในวันนี้ อย่างเคร่งเครียดจริงจัง เรนนัง่ ฟั งอย่างเงียบๆ อย่างไม่สน พระทัยนัก เพียงแต่เบื่อซ้อมดาบกับฌอนแล้วเท่านั้นจึงมาประชุมอันน่ าเบื่อ นี้ “ราชาแกรนสัน ราชินีการ์ดิเนี ยเสด็จแล้ว” เสียงมหาดเล็กพูดขึ้ น ยามที่พระราชาและพระราชินีเสด็จมาถึงห้องประชุม ทุกคนต่างโค้งค�ำนับ “ขอขอบคุณทุกท่านที่เข้าร่วมประชุมส�ำคัญในครั้งนี้ ” องค์ราชาแก รนสันตรัสเมื่อสัง่ ให้ทุกคนนัง่ ลง “อ้อ พวกท่านคงรูก้ นั ใช่ไหมว่าวันนี้ เป็ นวัน อะไร” “วันอาทิตย์” เสียงใครบางคนโพล่งขึ้ น ทุกคนต่างมองหน้ากันเลิก 5
ลัก่ แล้วหันไปทางเจ้าชายแห่งเมืองกุหลาบ “นี่ เรนลูกรูไ้ หมว่ามันเสียมารยาทมากนะ” พระราชินีวา่ พระโอรส จอมแก่นแต่เจ้าตัวดีนัง่ เฉยจนพระราชินีกริ้ วแต่ก็ทำ� อะไรไม่ได้ “นี่ เจ้าจะหัดเอาเยีย่ งอย่างพีส่ าวเจ้าบ้างได้ไหม” ค�ำพูดนี้ ท�ำให้เหล่า อัศวินหน้าซีดเผือดโดยเฉพาะวิลเลี่ยมผูเ้ ป็ นอาจารย์ถวายการสอน “เป็ นความผิดของกระหม่อมที่สงั ่ สอนเจ้าชายไม่ดี หากทรงกริ้ วก็ลง ที่กระหม่อมเถิด” อัศวินชราเอาคอมารับมีดแทน เรนยิ้ มอย่างผูช้ นะเมื่อมีคนคอยปกป้องจนองค์ราชาเหนื่ อยพระทัย กับนิ สยั เหมือนเด็กของพระโอรส เมื่อไรจะมีใครปราบเจ้าลิงนี้ ให้เชื่อฟั งนะ ถ้าเรซ่าจากแคว้นไปละก็ องค์ราชากลุม้ พระทัย “เอาเถอะวิลเลี่ยม ข้าไม่อยากโทษเจ้าหรอก” องค์ราชาแกรนสัน ทรงปล่อยวางเรื่องพระโอรสไว้กอ่ น เนื่ องด้วยมีเรื่องส�ำคัญมากกว่ารออยู่ “ที่ ข้าเรียกพวกเจ้ามานี่ คงรูก้ นั หมดแล้วนะเพราะสาเหตุใด” เหล่ารัฐมนตรีกรมต่างๆ ต่างพยักหน้าแทนค�ำตอบ เรนมองคนโน้น ทีคนนี้ ทีราวกับหาค�ำตอบ เขายังไม่รเู ้ ลยว่าจะประชุมเรื่องอะไร องค์ราชาแกรนสันส่ายพระเศียรอย่างระอาก่อนสัง่ ให้ลอร์ดวิลเลี่ยม บอกหัวข้อประชุมแก่เรน เมื่อเด็กหนุ่ มทราบก็ตกใจ แต่เก็บอาการไว้ พระ พักตร์งามฉายยิ้ มเจ้าเล่หท์ ำ� ให้วลิ เลี่ยมรูส้ ึกหนาวๆ ร้อนๆ เมื่อเดาจากสีพระ พักตร์ของเจ้าชายตัวดีได้ คงจะท�ำอะไรให้ท่านเดือดร้อนอีกแน่ ๆ “เรซ่าล่ะ มารึยงั ” ทรงถามถึงพระธิดา “ก�ำลังเสด็จพ่ะย่ะค่ะ” อัศวินคนหนึ่ งตอบ ประจวบกับที่เจ้าหญิงเร ซ่าเสด็จมาถึงพอดี เธอส่งรอยสรวลอ่อนหวานให้แก่ทุกคน พระหัตถ์เรียวจับ ชายกระโปรงถอนสายบัวให้แก่ผเู้ ป็ นพระราชบิดาและพระราชมารดามารดา แล้วประทับนัง่ ข้างเจ้าชายเรน “เรซ่าเจ้ารูใ้ ช่ไหมว่าวันนี้ เป็ นวันอะไร” “ทราบเพคะท่านพ่อ วันนี้ เป็ นวันที่ราชวงศ์เราต้องส่งบรรณาการแก่ เมืองดาร์คใช่ไหมคะ ทุกปี เราต้องส่งกุหลาบเพชรสีม่วงไปให้นี่เพคะ” เจ้า 6
หญิงเอ่ยค้างไว้ “ปี นี้ ทางดาร์กไม่ตอ้ งการกุหลาบเพชรสีม่วงแล้ว คือทางดาร์กส่ง พระราชสาสน์มาขอ เอ่อ...” องค์ราชาชะงักพระวาจา “ขออะไรเพคะ” เจ้าหญิงเรซ่าขมวดพระขนง พระเนตรสีน้� ำตาลคู่ งามมองหน้าทุกคนในห้องประชุม ไม่มใี ครตอบค�ำถามเธอซึ่งพอสังเกตก็เห็น ความแปลกของทุกคน “ลูกต้องไปเป็ นราชินีของเมืองดาร์ค นัน่ แหละสิ่งที่เมืองดาร์คขอ” องค์ราชินีตรัสสะอื้ น “ไม่จริงใช่ไหมเพคะ” เจ้าหญิงทรงถามขึ้ นพระสุรเสียงสัน่ “เสด็จพ่อ ท�ำไมทรงท�ำแบบนี้ เพคะ นี่ เท่ากับฆ่าลูกเลยนะเพคะ ลูกไม่อยากไปเป็ นราชินี แห่งดาร์ก!” เจ้าหญิงผูเ้ รียบร้อยทรงโวยวาย ทุกคนในห้องมีท่าทีเคร่งเครียดแต่มเี พียงเรนเท่านั้นที่ทำ� สีหน้าเบื่อ หน่ าย “ถ้าหากท�ำตามที่เจ้าต้องการ อย่างนี้ ทางเมืองดาร์คอาจไม่พอใจ แล้วเลิกส่งทหารมาช่วยรบ แล้วเมืองเราก็จะเดือดร้อนนะ” องค์ราชาแกรน สันทรงตรัสกับพระธิดาเสียงขรึม พันธะสัญญาระหว่างดาร์ก แคว้นที่ถกู เรียกได้วา่ เมืองปิ ศาจกับโรส ทาวน์ แคว้นที่ออ่ นแอด้านก�ำลังทหาร เริ่มต้นเมือ่ สองร้อยปี ก่อน เป็ นต�ำนาน ระหว่างสองแคว้นที่ผกู พันกันมาเนิ่ นนาน “ช่างสิเพคะ เมืองปิ ศาจอย่างนั้นน่ ะ ใครจะกล้าไปอยูด่ ว้ ย” เจ้าหญิง ผูเ้ รียบร้อยทรงอาละวาดเป็ นครั้งแรก ราชินีการ์ดิเนี ยเข้าไปกอดพระธิดา ปลอบประโลม “ท่านพ่อไม่เคยถามลูกเลยว่าลูกเต็ มใจไหม แต่บังคับด้วยค�ำว่า หน้าที่จนลูกคิดว่าที่เลี้ ยงลูกมาในฐานะเจ้าหญิงก็เพือ่ สังเวยแกปิ ศาจพวกนั้น ใช่ไหมเพคะ” เจ้าหญิงเรซ่าตรัสประชด ก่อนที่จะขืนองค์อกจากอ้อมพระอุระ ของพระมารดา รวบชายกระโปรงขึ้ น พระหัตถ์เรียวยกเช็ดคราบหยดน�้ำใสที่ กบพระเนตร ทรงวิง่ ออกจากห้องประชุม นางก�ำนัลกับมหาดเล็กก�ำลังจะออก 7
ไปห้าม แต่ทว่าองค์ราชายกพระหัตถ์ขึ้นเชิงห้าม “ปล่อยไปก่อน เราจะคุยกับเรซ่าเอง” ทรงบอกอย่างกลัดกลุม้ “จบการประชุมแล้วใช่ไหม” เจ้าชายเรนโพล่งถาม ก่อนที่จะได้คำ� ตอบเจ้าชายน้อยก็ทรงเดินออกจากห้องประชุมอย่างไร้มารยาท ลอร์ดวิล เลี่ยมหน้าซีด ละลักลักล�ำ่ ขอพระราชทานอภัยโทษแทบไม่ทนั องค์ชายแห่งโรสทาวน์ เดินชมสวนกุหลาบอันงดงาม เจ้าชายน้อย เดินตัดผ่านสวนกุหลาบไปยังปราสาทของพี่สาวแต่ก็เปลี่ยนใจหันหลังกลับ ไปหาฌอนเพื่อนรักแทน “ไง เรนท�ำไมหน้าตาบูดนักเล่า” ฌอนเอ่ยถามองค์ชายเพื่อนรัก เรนยักไหล่แทนค�ำตอบ ชายหนุ่ มที่แต่งตัวปอนๆ นัง่ อยูบ่ นขอนไม้ ใบหน้ากร้าวแกร่งสมชายเหลียวมองดูดวงหน้างดงามงามอย่างขบขัน “ไม่มีอะไรหรอกแค่รสู ้ ึกเบื่อๆ น่ ะ” ฌอนเลิกคิ้ ว “เบื่อ นายนี่ นะ” เขากวาดสายตามองดูร่างบางแต่งตัว เต็มยศนัง่ อยูข่ า้ งๆ “โดนพระราชบิดากับพระราชมารดาดุมารึไง” “งัน้ แหละ โดนหนักด้วยถ้าวิลเลีย่ มไม่พดู กันให้นะรับรองว่าโดนหนัก ยิง่ กว่านี้ น่ าเบื่อชะมัด แถมยังเอะอะโวยวายบังคับให้พี่เรซ่าแต่งงานกับพวก เมืองดารค์อะไรนักก็ไม่รกู ้ ็เลย...แย่” “แต่งงานหรือ ท่านเรซ่านี่ นะ ฉันรูม้ าว่าพระองค์กบั ...” ฌอนรีบหยุด เมื่อเกือบจะหลุดปากพูดความลับที่เขาปิ ดเพื่อนผูส้ งู ศักดิ์ เรนขมวดคิ้ วเมือ่ เห็นเพือ่ นชะงักไปดื้ อๆ หากแต่เด็กหนุ่ มไม่เอ่ยอะไร “ช่างเถอะ ถ้านายไม่อยากพูดละก็...ฌอนไปเที่ยวกันไหม” เจ้าชาย น้อยเปลี่ยนเรื่องเสียดื้ อๆ “นายจะไปทั้งชุดนี่ นะ” ดวงตาคูส่ ีนิลกวาดขึ้ นลง เจ้าชายแห่งเมืองโรสทาวน์ไม่กล่าวอะไรทั้งสิ้ น เอื้ อมมือขาวสะอาด คว้าข้อมือเพือ่ นต่างฐานะเข้าไปในป่ าโปร่งที่ทา้ ยปราสาท ฌอนต้องท�ำตามอ 8
ย่างเสียมิได้ ระหว่างทางเรนเดินยิ้ มอย่างมีเลศนัยจนฌอนต้องเอ่ยถาม “เมื่อกี้ นายยังซึมๆ นะแต่ทำ� ไมตอนนี้ นายถึงยิ้ มอย่างมีความสุขนัก ล่ะ” “ฉันยิ้ มแล้วมันผิดด้วยรึฌอน” เจ้าชายจอมแก่นย้อนถามหน้าซื่อ “นี่ ฌอน ถ้าฉันจะให้นายช่วยท�ำอะไรสักอย่างนายจะท�ำเพื่อฉันไหม” ฌอนส่ายศีรษะแทบจะทันทีเพราะบางครั้งเรื่องที่เจ้าชายคิดนั้นมัน อันตรายจนเขานึ กกลัว
9
บทที่ 2 แผนลับของเจ้าชาย
เจ้าหญิงเรซ่าวิ่งออกจากห้องประชุ มโอซิเรียโรสก็มานั ง่ กันแสงที่ ปราสาทกุหลาบขาว คริสทีนนางก�ำนัลคนสนิ ทได้แต่นัง่ ปลอบโยน “คริสทีน เจ้าช่วยออกไปได้ไหม เราอยากอยูเ่ งียบๆ คนเดียวสักพัก” เจ้าหญิงแห่งโรสทาวน์กล่าวอย่างอ่อนแรง เช็ดพระเนตรสีน้�ำตาล อ่อนที่คลอขังด้วยหยดน�้ำใส คริสทีนต้องเลี่ยงถอยไปอย่างเสียมิได้ แต่มิวาย ที่จะหันมองเจ้าหญิงอย่างห่วงใย วรองค์โปร่งระหงนัง่ อยูใ่ นความมืดอย่างหงอยเหงา หญิงสาวลุกขึ้ น ไปยังระเบียงของปราสาทพลางเลิกม่านลูกไม้ขึ้น ก้มตัวมองลงไปข้างล่างที่มี อัศวินเดินขวักไขว่พิทกั ษ์ปราสาทหลังนี้ เจ้าหญิงเรซ่าระบายพระปั สสาสะ แล้วกลับมานัง่ ที่พระเก้าอี้ เหมือนเดิม เธอหยิบหมอนอิงที่ตดั เย็บเองขึ้ นมาก อดแนบพระอุระ “เกรย์สนั เราจะท�ำอย่างไรดี...” เจ้าหญิงผูส้ งู ศักดิ์รำ� พึงร�ำพันเบาๆ ถึงคนรักที่พระองค์ตอ้ งซุกซ่อนไว้ในเงามืด “กระหม่อมก็มไิ ด้อยากจากพระองค์ไปเหมือนกัน” เสียงอัศวินหนุ่ ม กระซิบตอบ เจ้าหญิงเรซ่าตกใจ ทรงผินพระพักตร์ไปที่ประตู อัศวินเกรย์สนั สาว เท้าเข้ามาใกล้เจ้าหญิงโฉมงามผูเ้ ป็ นจ้าวดวงใจ คุกเข่าลงตรงเบื้ องพระพักตร์ 10
“ท่าน...ท่าน..เข้ามาได้อย่างไร” “กระหม่อม...” อัศวินเกรย์สนั จะอธิบายแต่เจ้าหญิงก็ทรงก็ขดั ขึ้ น “ช่างเถอะ...ท่านมาก็ดีแล้ว...เราอยากจะเจอท่านอยูพ่ อดี” ทรงตรัส ด้วยความขัดเขิน อัศวินหนุ่ มกุมพระหัตถ์ขาวสะอาดดุจหิมะของเรซ่าขึ้ นแนบใบหน้า “กระหม่อมทราบดีวา่ ไม่คคู่ วรกับพระองค์ หากแต่พระองค์ก็ยงั มอบความรัก ให้ กระหม่อมกลัวว่าพระองค์จะตัดใจไม่ได้ ปล่อยให้เกล้ากระหม่อมเจ็บปวด คนเดียวเถิด” เกรย์สนั เอ่ยเสียงเศร้า เมื่อเจ้าหญิงแห่งโรสทาวน์ได้ฟังจึงนิ่ ง เงียบก่อนตรัสถาม “ท่านทราบได้อย่างไรว่าเราต้องไปเป็ นบรรณาการ” “กระหม่อมได้ยินอัศวินที่ปราสาทของเจ้าชายเรนคุยกันพ่ะย่ะค่ะ” อัศวินเกรย์สนั ทูลตอบเบาๆ “ท่านรักเราไหมเกรย์สนั ” เจ้าหญิงเรซ่าเอ่ยถามเสียงเศร้า ผิดหวัง ที่ชายหนุ่ มคนรักรูแ้ ต่ไม่ทกั ท้วงสักค�ำว่าอย่าได้จากไป “กระหม่อมรักและจงรักภักดีต่อพระองค์เสมอพ่ะย่ะค่ะ” “ไม่ใช่ เราไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้ น...เราหมายถึงท่านรักเรา จริงๆ ไหม” กว่าจะตรัสจบ พระพักตร์งามก็แดงก�ำ่ เกรย์สันยิ้ มจุ มพิตที่ หลังพระหัตถ์เรี ยวอย่างเทิ นทูน “หัวใจของ กระหม่อมได้วางไว้แทบพระบาทพระองค์นับตั้งแต่ทรงมีพระเมตตามอบพระ หทัยให้ผตู้ ำ� ่ ต้อยเช่นกระหม่อมพ่ะย่ะค่ะ” อัศวินหนุ่ มเอ่ยเสียงจริงจัง “กระหม่อมต้องไปแล้ว...” เกรย์สันเอ่ยลาคนรักผูส้ ูงศักดิ์ อย่าง เสียดาย เจ้าหญิงเรซ่าจ�ำยอมต้องปล่อยให้เกรย์สนั ไป ทรงตัดสินพระทัยแน่ ว แน่ วา่ จะลองไปคุยกับพระบิดาอีกครั้งให้ส่งสิ่งมีคา่ อื่นไปแทน จะไม่ทรงยอม เป็ นบรรณาการมีชีวติ ให้แก่พวกปิ ศาจโดยเด็ดขาด
11
เจ้าชายเรนยืนอยูต่ รงหน้ากระจกที่กรอบฉลุลวดลายเถาองุ่นอ่อน ช้อย พิจารณาดูพระพักตร์ของตัวเอง เด็กหนุ่ มลองหันซ้ายหันขวาพลางยิ้ ม ยิงฟั นแล้วท�ำหน้าพอใจ วรองค์โปร่งสาวเท้าไปยังพระแท่น หยิบชุดนอนที่ นางก�ำนัลเตรียมไว้แต่กช็ ะงักเมือ่ เห็นเป็ นชุดนอนตัวยาวเป็ นลายกุหลาบแสน หวานซึ่งเจ้าชายน้อยท�ำพระพักตร์บิดเบ้ ทรงหวนนึ ก ไปยัง เรื่ อ งสมัย เด็ ก ที่ เ หล่ า นางก�ำ นั ล ชอบแกล้ง จับ พระองค์ใส่ชุดของท่านพีเ่ รซ่า ที่เป็ นชุดกระโปรงยาวลายกุหลาบ สีชมพูหวาน แถมยังมีลกู ไม้ระยับทั้งตัว จนต้องหนี ออกมาที่สวน วันนั้ นมีแขกบ้านแขก เมือง แต่พระองค์ทรงพระเยาว์เกินกว่าจะได้ร่วมงานเลี้ ยง เหตุการณ์ครั้งนั้น ท�ำให้ถูกไอ้ทหารบ้าคนหนึ่ งต่างเมืองที่มาแอบนอนหลับใต้ซุม้ กุหลาบมอง พระองค์อย่างตัวอย่างประหลาด แปลก...ทั้งที่เรื่องมันก็เกิดมาตั้งนานแล้วแต่ทำ� ไมยังจ�ำได้อีกก็ไม่ร!ู ้ เรนและเรซ่าตอนเด็กๆ เหมือนกันมากจนท�ำให้บางทีใครๆ ต่างก็ พากันจ�ำไม่ได้ ไอ้บา้ นัน่ คงไม่รกู ้ ระมังว่าเขาคือเจ้าชายเรนแห่งโรสทาวน์จึง จ้องเอาๆ จนต้องรีบเดินหนี อย่างเขินอาย นึ กว่าตัวเองเป็ นตัวประหลาด ทรงนึ กถึงอดีตอย่างแค้นๆ แล้วล้มตัวนอนทั้งชุดทหารสีดำ� อย่างไม่ ใส่ใจตัวเองเหมือนเดิม อรุณรุง่ เจ้าชายน้อยรีบเดินลัดเลาะตัดสวนกุหลาบแดงที่แข่งกันบาน สะพรัง่ พระองค์เดินตัดผ่านสวน เหยียบย�ำ่ หญ้าพร้อมกับหลบเลี่ยงนางก�ำนัล ปากมาก ถ้ายัยพวกนี้ รูเ้ ข้าเดินตัดสนามหญ้าอีกละก็ วิลเลี่ยมเอาตายแน่ ๆ ในที่สุดเด็กหนุ่ มเดินไปถึงยังพระราชวังกุหลาบแดง นึ กครึ้ มพระทัย วันนี้ ไม่ ถูกจับได้ แต่พอพ้นซุม้ กุหลาบเท่านั้นแหละ พระอาจารย์ก็ยนื หน้าขรึมรอรับ เสด็จ “กระหม่อมเคยสอนพระองค์แล้วใช่ไหมพ่ะย่ะค่ะว่าอย่าเดินตัดสวน” “ทีพวกนางก�ำนัลยังเดินกันได้เลย” เจ้าชายเรนเถียงข้างๆ คูๆ 12
“ถ้าหากพระองค์เดินอย่างคนทัว่ ไป กระหม่อมไม่วา่ แต่นี่พระองค์ ทรงเดินเหยียบย�ำ่ สนามเสียจนเละเทะจนท�ำให้คนสวนต�ำหนิ มาน่ ะสิพ่ะย่ะ ค่ะ” อัศวินชราเอ่ยแก้ขอ้ สงสัยของเจ้าชาย เรนเอาพระหัตถ์ขึ้นปิ ดพระกรรณ ไม่ฟังเสี ยงบ่นว่า ผูเ้ ป็ นพระ อาจารย์ถวายการสอนตั้งแต่ทรงพระเยาว์ส่ายหน้าอย่างเอือมระอา ‘เมื่ อไร เจ้าชายเรนจะท�ำตัวเป็ นผูใ้ หญ่สกั ทีนะ’ “ท่านพี่เรซ่าละ” รีบเปลี่ยนเรื่องก่อนที่จะถูกบ่นจนหูชา “เจ้าหญิงทรงคุยอยูก่ บั องค์ราชาอยูพ่ ะ่ ย่ะค่ะ” ลอร์ดวิลเลี่ยมทูล เจ้าชายพยักพระพักตร์รบั ทราบอย่างแกนๆ “อื้ อ งั้นรออยูน่ ี่ ดีกว่า” บอกแล้วก็เดินเตร็ดเตร่คอยพระภคินีโดยมีท่านวิลเลี่ยมควบคุ ม พฤติกรรมอย่างใกล้ชิด จนเจ้าหญิงเรซ่าก้มพระพักตร์ยกพระหัตถ์เช็ดนวล ปรางสีกุหลาบแรกแย้มออกมาจากห้องประชุม เจ้าชายองค์เล็กปราดเข้าไป หาพี่สาว เพื่อหาข้ออ้างหนี องครักษ์ชรา เด็กหนุ่ มเดินตามหลังของพี่สาวที่ เอาแต่กนั แสง เจ้าชายเรนท�ำพระพักตร์จริงจัง เมื่อทั้งคูเ่ ดินไปถึงปราสาทกุหลาบ ขาว วรองค์โปร่งก็ทอดองค์คว�ำ่ พระพักตร์รำ� ่ ไห้อยูบ่ นพระแท่น เด็กหนุ่ มไล่ นางก�ำนัลคนสนิ ท “ข้ามีเรื่องคุยกับท่านพี่เรซ่า ออกไปก่อนได้ไหม” คริสทีนจ้องพระพักตร์เจ้าชายจอมป่ วนอย่างระแวง ดูท่าเจ้าชายเรน จะรูว้ า่ นางก�ำนัลคนสนิ ทของพี่คิดอะไรจึงก็เอ่ยรับประกัน “ข้าไม่แกล้งอะไรนายของเจ้าหรอก!” ในที่สุดคริสทีนต้องล่าถอยแต่ไม่วายส่งสายตาระแวดระวังมาให้เขา เจ้าชายเรนนัง่ มองดูพระภคินีที่ยงั คงถอนสะอื้ นฮัก “ดีใจเหรอฮะพี่ที่จะได้ไปแต่งงาน” ส่งเสียงยัว่ โมโหก่อกวน เจ้าหญิงเรซ่าเงยพระพักตร์ขึ้น คว้าหมอนอิงสีชมพูใบหนึ่ งขว้างใส่ น้องชาย วรองค์โปร่งบางเบนหลบ หมอนจึงปลิวไปกระทบพื้ น “ข้ารูว้ า่ ท่านพี่ไม่ชอบที่ถกู บังคับ ข้าช่วยท่านพี่ได้นะ” น�้ำเสียงพระ 13
อนุ ชามัน่ อกมัน่ ใจเต็มประดา “จะช่วยยังไง” เจ้าหญิงเอ่ยถามอย่างท้อแท้เพราะไม่เห็นทางสว่าง สักนิ ด “ข้ามีวธิ ีให้พี่และเกรย์สนั สมหวังแล้วกัน!” เจ้าชายเรนประกาศก้อง เจ้าหญิงเรซ่าตกใจที่พระอนุ ชารูว้ า่ เธอลอบรักอยูก่ บั อัศวินเกรย์สนั จะเอ่ยปากถามหากแต่เจ้าชายเรนบอกให้เงียบ ลูกแก้วคู่สีน้�ำตาลมีแววเจ้า เล่ห.์ ..เจ้าน้องชายตัวดีกระซิบแผนการให้ผเู้ ป็ นพี่สาวฟั ง เจ้าหญิงเรซ่าขมวด พระขนงอย่างไม่แน่ พระทัย “เรนมันไม่เสี่ยงไปเหรอ” เจ้าตัวร้ายยิ้ มอย่างมัน่ ใจจนเรซ่าชักจะไม่ใจน้องชายเสียแล้วสิ....ว่าที่ เจ้าตัวร้าย จะท�ำเพื่อความสนุ กหรือคิดจะช่วยเธอกันแน่ ! หลังจากที่ตกปากรับค�ำว่าจะช่วยท่านพี่เรซ่า เด็กหนุ่ มก็เดินดุ่มไป หาอัศวินเกรย์สนั เหล่าอัศวินต่างโค้งค�ำนับเมือ่ เจ้าชายแห่งโรสทาวน์มาเยีย่ ม กะทันหัน เจ้าชายโบกพระหัตถ์เป็ นท�ำนองว่าไม่ตอ้ งมากมารยาท “อัศวินเกรย์สนั อยูไ่ หม” อัศวินคนหนึ่ งก้าวออกมาแล้วโค้งค�ำนับ เรนคว้าแขนชายหนุ่ มเดิน ออกจากห้องพักอย่างไม่ถือพระองค์ เมื่อทั้งคูอ่ อกมาข้างนอกอัศวินเกรย์สนั ก็เอ่ยถาม “มีอะไรให้เกล้ากระหม่อมรับใช้พะ่ ย่ะค่ะ” เรนมองดูท่าทีกงั วลใจของเกรย์สนั แล้วก็ยมกว้ ิ้ าง “ฉันอยากให้นาย ช่วยท�ำเรื่องเรื่องหนึ่ งนายจะยอมท�ำไหม” เกรย์สนั รับค�ำอย่างหนักแน่ นท�ำให้เรนยิ้ มกว้างกว่าเดิม เด็กหนุ่ มรั้ง ตัวเกรย์สนั ลงแล้วกระซิบกระซาบบางอย่างแก่อศั วินหนุ่ ม มันท�ำให้เกรย์สนั ต้องยิ้ มอย่างตื้ นตัน เรนยิ้ มอย่างสมหวังเมื่อแผนทุกอย่างที่วางไว้เป็ นรูปร่าง 14
ล่ะ
เด็กหนุ่ มเดินยิ้ ม ถ้าหากวิลเลี่ยมรูว้ า่ เขาจะท�ำอะไรล่ะก็ งานนี้ สนุ ก
ถึงวันที่ตอ้ งส่งบรรณาการ เรซ่ายืนให้นางก�ำนัลรวบพระเกศาเป็ น มวย พระเนตรงามเศร้าหมอง เมื่อแต่งองค์เรียบร้อย เจ้าหญิงผูเ้ ลอโฉมก็ยนื มองเงาในกระจกอย่างเศร้าสร้อย ภาพที่สะท้อนออกมาช่างงดงาม มวยผมที่ ถูกถักล้อมศีรษะเข้ากับดอกไม้ที่ทำ� จากแซรไฟร์สีชมพู ชุดกระโปรงฟูฟ่อง ประดับไปด้วยโบหลากสีเข้ากับลวดลายสีเขียวสลับครีมดูงดงาม พระศอขาว ผ่องสวมใส่ไข่มุกงามสง่า คริสทีน นางก�ำนัลคนสนิ ทส่งผ้าคลุมศีรษะลูกไม้ โปร่งสีขาวให้ เรซ่าเอื้ อมพระหัตถ์รบั แล้วน�ำมาคลุมพระพักตร์ คริสทีนประคองเจ้าหญิงลงมาที่พระราชวังกุหลาบแดงเพือ่ มาส่งเป็ น ครั้งสุดท้ายเพราะเจ้าหญิงจะต้องเสด็จเพียงล�ำพังโดยไร้ผูต้ ิดตามจากโรส ทาวน์ เหล่ า เชื้ อพระองค์แ ละอัศ วิน ต่ า งมารอส่ ง เจ้า หญิ ง แห่ง โรสทาวน์ พระราชวังถูกประดับประดาอย่างงดงาม รถม้าสีดำ� สนิ ทประทับตราราชวงศ์ กุหลาบไว้ขา้ งประตูพร้อมคนขับที่แต่งชุดทหารเต็มยศ “เกรย์สนั ” เรซ่าอุทานเบาๆ อัศวินหนุ่ มยิ้ มให้แก่คนรักพลางกระซิบ “องค์หญิงทรงงามสง่ามาก พ่ะย่ะค่ะ” เจ้าหญิงบรรณาการถูกพระมารดาโอบกอดอย่างรักใคร่ เธอจึงกอด ตอบ ส่วนองค์ราชาแกรนสันมองนิ่ งเฉยแต่เรซ่าก็ไม่ได้ใส่ใจแต่แล้วองค์ราชา แกรนสันก็กล่าวช้าๆ “เรซ่าพ่อขอโทษ ที่พอ่ บังคับเจ้า” เรซ่ายืนนิ่ งแล้วหันหลังเข้าไปกอดผูเ้ ป็ นบิดา “ค่ะ ลูกไม่โกรธท่าน พ่อสักนิ ด” “ถ้าพวกเราเสร็จธุระที่นี่ พ่อกับแม่จะรีบไปหาลูกทันทีนะจ๊ะ เรซ่า” ราชินีการ์ดิเนี ยร์ให้สญ ั ญา 15
เพราะความเป็ นห่วงเรื่องสงครามที่กำ� ลังคุกรุ่นระหว่างสามแคว้น องค์ราชาและราชินีมิอาจทิ้ งบ้านเมืองไปในยามนี้ ได้เวลาที่ตอ้ งเคลื่อนขบวน เจ้าหญิงทรงก้าวขึ้ นรถม้า พระเนตรก็ สอดส่ายหาพระอนุ ชาจอมแก่น ทว่าดอกไม้ท้งั หลายบดบังสายตา “ท่านพี่เรซ่า” เจ้าชายเรนพยายามมุดฝ่ าฝูงชนเข้าไปหาพี่สาวแล้ว ยืน่ ดอกไม้ให้ เรซ่ า รับ ช่ อ ดอกไม้ม าจากน้ อ งชาย เหล่ า คณะทู ต เดิ น ลงจาก พระราชวัง เจ้าชายน้อยพยายามหลบเลี่ยงจนผูเ้ ป็ นพีส่ าวมองอย่างสงสัย เรน จุป๊ ากห้าม เรียกพี่สาวให้กม้ ตัวลงมาคุยแล้วกระซิบอย่างรวดเร็ว “ผมจะไปรอพี่ที่ชายแดนนะ” “แล้วท่านพ่อกับท่านแม่ละ” เรซ่าเอ่ยอย่างกลุม้ ใจเมื่อรูแ้ ผน ทว่า มันก็ยอ้ นคืนไม่ได้ เมื่อน้องชายโบกไม้โบกมือ แล้วหายไปกับกลุ่มคนที่มารอ ส่งเสด็จ เจ้าหญิงคิดใคร่ครวญขณะรถม้าแล่นออกจากเมือง พระเนตรงาม มองดูภาพบ้านเมืองบ้านเกิดที่แสนงดงามและสงบสุข ชาวเมืองต่างก็มายืน รออวยพรพร้อมโปรยดอกไม้ยามรถแล่นผ่าน เธอก�ำลังทรยศมัน! ขบวนรถของเรซ่าถูกปกป้องโดยทหารจากเมืองดาร์ดเพราะทา งดาร์คไม่อนุ ญาตให้กลุ่มทหารแคว้นอื่นเข้าประเทศ ดังนั้ นทหารของโรส ทาวน์ จะสิ้ นสุ ดหน้าที่ ที่เขตชายแดนและจะหยุดขบวนเสด็ จเป็ นเวลาครึ่ง ชัว่ โมงเพื่อที่จะเปลี่ยนทหารรักษาการณ์พร้อมกับให้เจ้าหญิงบรรณาการพัก ผ่อนเพื่อเตรียมเดินทางไกล เจ้าหญิงเรซ่าแจ้งพระประสงค์วา่ ต้องการความ สงบเพื่อท�ำใจก่อนจากบ้านเกิดเป็ นครั้งสุดท้าย รถม้าพระที่นัง่ จึงมีแต่อศั วิน พิทกั ษ์คอยรักษาความปลอดภัยคนเดียวตรงริมล�ำธารใส ใกล้ๆ กับป่ าโปร่ง ที่มีพุม่ ไม้ขึ้นสลับหนาตา 16
เรซ่าเลิกผ้าคลุมหน้าขึ้ น มองออกไปยังนอกหน้าต่างรถม้า พลาง ระบายพระปั สสาสะแผ่วเบา แล้วจึงคลุมพระพักตร์งดงามไว้ตามเดิม เกรย์สนั เข้ามารายงานให้ฟังตามหน้าที่ “เราจะหยุดพักกันสักครึ่ง ชัว่ โมงพ่ะย่ะค่ะ” ชายหนุ่ มพูดอย่างกระวนกระวาย เขาเองก็รอคอยเงาของ เจ้าชายเรน ตรงนี้ เป็ นสถานที่ที่เจ้าชายแห่งโรสทาวน์นัดหมายไว้วา่ จะท�ำการ สับเปลี่ยนตัวกัน “เกรย์สนั ” เสียงกระซิบดังลอดพุม่ ไม้ที่รถม้าของเจ้าหญิงบรรณาการ จอดอยู่ อัศวินหนุ่ มหันซ้ายขวาส�ำรวจว่าไม่มคี นนอกก็รีบรุดไปรับคนเรียกมา ซ่อนในรถม้า เรซ่าอุทานเบาๆ เมื่อเห็นน้องชายแต่งตัวเป็ นเลียนแบบเธอ เกรย์ สันมองอย่างอึ้ งๆ “เกือบตาย! กว่าจะหลุดออกมาได้” เรนถลกกระโปรงยาวขึ้ นอย่าง ร�ำคาญ แล้วส่งถุงเสื้ อผ้าผูช้ ายให้แก่เรซ่า “มองอะไรนักหนา แต่งตัวประหลาดเรอะ” เรซ่าพิศดวงหน้าอ่อนเยาว์ของน้องชาย เธอหันไปคว้าหีบใบเล็กที่ ประดับพลอยชิ้ นเล็ก จับคางเรียวได้รปู ไว้มนั ่ แล้วช่วยแต่งเติมสีสนั ให้หวาน ละมุนยิ่งขึ้ น เรนต้องทนนิ่ งให้เครื่องประทินโฉมสตรีแต้มบนใบหน้าอย่าง ขยะแขยง แต่ตอ้ งฝื นทน เกรย์สนั ที่รออยูน่ อกรถม้ากระวนกระวาย ทหาร ก�ำลังจะเปลี่ยนกองเสร็จเรียบร้อยแล้ว ช่วงผลัดกองจะเป็ นช่วงเวลาชุลมุน ที่สุด ต้องอาศัยเวลานี้ หลบหนี เรซ่าปิ ดหีบเครื่องส�ำอาง ดึงผ้าคลุมหน้ายืน่ ให้แก่เรน “เออ! พี่ยงั ไม่ให้พวกดาร์กเห็นหน้าใช่ไหม” เรนถามก่อนคลุมหน้า “ยังไม่ได้พบทูตของทางดาร์กเลยจ้ะ” เรซ่าบอก “งั้นก็เยีย่ ม ท่านพี่กลับบ้านพร้อมเกรย์สนั นะ เดี๋ยวทางนี้ ข้าจัดการ เอง” เรซ่ารวบชายกระโปรงก่อนจะฉวยถุงผ้าที่หนักอึ้ งขึ้ นมา เปิ ดประตู รถม้า อัศวินเกรย์สนั ฉวยข้อพระหัตถ์เรียวไว้แน่ น สบสานสายพระเนตรคูง่ าม 17
ก่อนที่จะพาเจ้าหญิงหลบเร้นไปตามสุมทุมพุม่ ไม้ เรนรอคอยจนอัศวินหนุ่ ม พาท่านพี่เรซ่าซ่อนตัวที่บา้ นลับในป่ าที่เขากับฌอนช่วยกันสร้างในยามเยาว์ เพื่อหลบมาเล่นซุกซน จากนั้นอัศวินหนุ่ มก็รีบกลับมาเพื่อส่งเสด็จเจ้าหญิง บรรณาการเป็ นครั้งสุดท้าย ทูตจากทางดาร์กมารับเจ้าหญิงเรซ่าเมือ่ กองทัพพร้อมเคลื่อนขบวน เกรย์สนั ค้อมศีรษะลงด้วยความส�ำนึ กในบุญคุณที่เจ้าชายเรนทรงเสียสละให้ สาบานกับตนเองว่าตนจะดูแลเจ้าหญิงเรซ่าให้มีความสุขอย่างที่สุด วรองค์โปร่งบางของเจ้าหญิงตัวปลอมกุมพระหัตถ์ซอ้ นกันไว้ที่หน้า ตัก เลียนแบบกิรยิ าของเรซ่า ก่อนที่จะยืน่ พระหัตถ์ให้ทตู ของดาร์กเพือ่ เปลี่ยน ไปขึ้ นรถม้าสีดำ� สนิ ท ขบวนเจ้าสาวบรรณาการก็พร้อมออกเดินทาง
18
บทที่ 3 เจ้าหญิงตัวปลอม
เมื่อขบวนเจ้าสาวบรรณาการถึงเมืองดาร์กในอีกสามวันต่อมาใน ยามค�ำ่ รถม้าทุกคันก็ถกู ตรวจ ไม่เว้นแม้แต่รถม้าพระที่นัง่ ของเจ้าหญิง เรน นัง่ คอยอยูบ่ นรถม้าอย่างกระสับกระส่าย เฝ้ ามองราตรีอนั มืดมิด เด็กหนุ่ มนัง่ พิงเบาะท�ำจิตใจให้สงบ ตลอดระยะเวลากว่าสามวันที่ผ่านมา เขาต้องคอย หลบเลี่ยงไม่ให้ใครรูว้ า่ ตนเองไม่ใช่พี่เรซ่าก็เหนื่ อยแทบแย่ เขาสูดลมหายใจ เข้าลึกๆ ...เอาละ จะเริ่มเปิ ดฉากละครละครฉากใหญ่แล้ว... เจ้าชายเรนจัดเครือ่ งแต่งตัวที่อตุ ส่าห์เลือกที่ใส่งา่ ยและใส่แล้วงดงาม สมสง่า ช่างโชคดี ที่เรนกับเรซ่ามีรูปร่างคล้ายกัน พอส�ำรวจว่าทุ กอย่าง เรียบร้อยดีก็ดึงผ้าคลุมลงปกปิ ดใบหน้า เมื่อเสร็จสิ้ นการตรวจค้น สารถีแห่ง เมืองดาร์คก็เปิ ดประตูให้ ลมยามค�ำ่ คืนพัดแรงจนท�ำให้เรนหนาวสัน่ จนต้อง รีบก้าวไปหาที่ อุ่นๆ เหล่าราชทูตเชื้ อเชิญเจ้าหญิงตัวปลอมเข้าไปยังห้อง รับรอง เด็กหนุ่ มถูกประคองโดยอัศวินชั้นสูงคนหนึ่ ง เจ้าชายแห่งโรสทาวน์ ดูเตี้ ยไปถนัดตาเมือ่ เทียบส่วนสูงกับอัศวินแห่งดาร์ก จึงท�ำให้เขาดูเหมือนเด็ก สาวไปทันที เจ้าชายเรนยืดองค์หมายจะให้สง่า เขาพยายามเดินช้าๆ อย่างนุ่ ม 19
นวลบนพรมที่ปลู าดตลอดเส้นทาง ดวงตาคู่สีน้� ำตาลเข้มลอบส�ำรวจสภาพ อาคาร ช่างดูงดงามแต่ก็งามไม่เทียบเท่าพระราชวังกุหลาบแดง “อีกไกลไหม” เรนกระซิบถามผ่านผ้าคลุมเสียงแหบแห้งด้วยความ กระหายน�้ำ ‘พระราชวังมันก็เล็กแค่น้ ี แต่ทำ� ไมมันกว้างจังนะ’ เด็กหนุ่ มบ่นใน ใจ แต่อศั วินแห่งดาร์คไม่ตอบ นอกจากพาเขาเดินและก็เดิน ตามรายทางจุด เทียนวางไว้บนเชิงเทียนท�ำให้บรรยากาศดูเศร้าสร้อยหดหูพ่ ิกล เขาไม่ชอบ บรรยากาศของที่นี่สกั นิ ดจนอดเปรียบเทียบกับความโอ่อ่าของพระราชวัง กุหลาบแดงอีกครั้งไม่ได้ รองเท้าเจ้ากรรมที่เรนใส่เริ่มกัดเท้า เด็กหนุ่ มนิ่ วหน้าในใจอยากจะ นัง่ เร็วๆ เขานึ กสงสัยทุกครั้งว่าท่านพี่เรซ่าทนยืนเขย่งอยูบ่ นรองเท้าส้นสูงนี้ ได้อย่างไร ในที่สุดก็มาถึงยังห้องห้องหนึ่ ง คณะราชทูตเปิ ดประตูสลักลวยลาย แปลกตาที่ทำ� เป็ นรูปนกฟี นิ กซ์บินล้อมกองเพลิง เรนรีบเดินก้าวตามแต่ไม่ ถนัดนักจนท�ำให้หญิงสาวที่นัง่ อยูบ่ นเก้าอี้ ตัวที่เรนเดินผ่านหัวเราะคิก เด็ก หนุ่ มจ้องผ่านผ้าคลุมตาถลึง ใบหน้าของเธอช่างงดงาม แต่มใี บหูที่เรียวแหลม แล้วเจ้าหญิงตัวปลอมก็ละสายตาจากเธอมองดูชายหนุ่ มในชุดแดงที่ยืนหัน หลังให้ ชายหนุ่ มมีรปู ร่างที่สงู ใหญ่ ไหล่กว้าง ผมสีดำ� สนิ ท สวมชุดกษัตริย์ เต็มยศ เสียงคณะราชทูตกลบเสียงหัวเราะของหญิงสาวที่นัง่ อยูเ่ ก้าอี้ นวมที่ จ้องมองมาทางเรนอย่างอาฆาตมาดร้าย “กระหม่อมพาพระคูห่ มั้นมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ” ชายหนุ่ มผูน้ ้ันเพียงยืนเฉย เรนที่ยนื สงบนิ่ งนึ กหมัน่ ไส้ “นี่ เหรอพระคูห่ มั้นของพระองค์ ท่านพี่ฮาเดส” หญิงสาวคนนั้นเอ่ย เสียงขึ้ นจมูกเหมือนเยาะตอนนี้ เรนชักร�ำคาญเต็มที เขาทั้งหิวน�้ำทั้งอยากจะ พักผ่อนแล้ว แถมรองเท้าเจ้ากรรมก็กดั อีก ดูเหมือนชายหนุ่ มจะรูว้ ่าเรนคิดอะไรก็สงั ่ ให้คนพาเด็กหนุ่ มไปพัก “พาเจ้าหญิงเรซ่าแห่งโรสทาวน์ไปพักที่หอ้ งทางตะวันตกนะ ดูท่าเจ้าหญิงจะ เหนื่ อยกับการเดินทางมาก” ชายคนนั้นกล่าวสั้นๆ น�้ำเสียงอ่อนโยนละลาย 20
ความหงุดหงิดของเจ้าหญิงตัวปลอมไปกว่าครึ่ง ‘เดินอีกแล้ว’ เด็กหนุ่ มคิดอย่างเบื่อหน่ าย ท�ำราวกับเจ้าหญิงแห่งโรส ทาวน์เป็ นบรรณาการไร้ค่าอยูไ่ ด้ แถมยังโดนยัยหูยาวนี่ หวั เราะเยาะเอาอีก ยัยนี่ เป็ นใครนะ นี่ โชคดีวา่ เป็ นเขามาแทนท่านพีเ่ รซ่า ไม่อยากจะคิด หากเป็ น พี่สาวผูแ้ สนอ่อนโยนคงจะร้องไห้แน่ ๆ เรนรีบก้าวตามคณะทูตและอัศวินให้ทนั อีกครั้งหลังถูกไล่ กระโปรง ยาวฟูฟ่องท�ำให้เด็ กหนุ่ มเดินไม่ถนั ด ด้วยความไม่เคยชินท�ำให้เด็ กหนุ่ ม เหยียบชายกระโปรงล้มโครมอย่างหมดท่า “โอ๊ย!” เรนอุทานอย่างเจ็บปวด ในใจนึ กโกรธทุกอย่างๆ ยัยหูยาว ที่นัง่ อยูห่ วั เราะคิกคัก ชายหนุ่ มร่างสูงหันกลับมาดูแล้วดุ “รีเวน อย่าเสียมารยาท” รีเวนนั ง่ หน้าบึ้ งอย่างแง่งอน เหล่าข้าราชบริพารของดาร์คต่างตก ตะลึงยืนนิ่ ง ไม่กล้าแตะวรองค์เจ้าหญิงบรรณาการ ฮาเดสสาวเท้าเข้ามาดูคู่ หมั้น ซึ่งพอเงยหน้ามองก็ทำ� ให้เรนตกตะลึง ตาค้างอย่างคาดไม่ถึง ใบหน้าของชายหนุ่ มช่างหล่อเหลา อ่อนโยน แต่เสียอย่างเดียว หู ยาว! เรนคิดว่าพระคูห่ มั้นของพีส่ าวคงดูน่ากลัว ถ้าเรซ่าไม่รกั กับเกรย์สนั เขา คงสนับสนุ นเต็มที่ เรนพยายามลุกเองแต่ก็ลม้ เผละลงไปอีกพลางกุมข้อเท้า ไว้ “เจ็บ...” เด็กหนุ่ มโอดครวญ ฮาเดสนัง่ ลงถามขณะเอื้ อมมือใหญ่ลง กุมข้อเท้าของเรนเบาๆ “เป็ นยังไงบ้าง” ฮาเดสถามอย่างนุ่ มนวลอ่อนโยนกับคูห่ มัน้ ตัวปลอม เมื่อบีบเท้าเรียวงามของเด็กหนุ่ มเบาๆ “ก็เจ็บน่ ะสิถามได้” เรนตอบเสียงห้วนอย่างลืมตัวผ่านผ้าคลุมหน้า แต่ฮาเดสไม่คิดถือสากับเสียงตอบทักทายค�ำแรกอย่างห้วนๆ ของพระคูห่ มัน้ ผมยาวสีเชลนั ทของเจ้าหญิงตัวปลอมถักไว้เป็ นมวยหลุดสยายลงเต็ มหลัง ส่วนอัญมณีประดับผมหลุดร่วงไปกองแทบเท้า สภาพของเรนตอนนี้ ดูไม่จืด จริงๆ 21
“ท่านทั้งหลายเชิญพักผ่อนตามสบาย เดี๋ยวเราจะไปส่งเจ้าหญิงเอง” พูดจบชายหนุ่ มก็ชอ้ นร่างเจ้าหญิงตัวปลอมขึ้ น เรนตกใจดิ้ นขลุกขลักในอ้อมแขนของพระคูห่ มั้น ใบหน้าใต้ผา้ คลุม แดงระเรื่อ ฮาเดสกระชับอ้อมแขนแน่ นขึ้ นเมือ่ คูห่ มัน้ ตัวปลอมพยามดิ้ นจะลง เหล่าคณะทูตและนางก�ำนัลภายในห้องต่างยิ้ มกับภาพที่แสนน่ ารัก เรนหน้า แดงก�ำ่ ยิง่ กว่าเดิม รีเวนก็สะบัดตัวลุกขึ้ นอย่างโกรธๆ ทันทีเมื่อเห็นฮาเดสท�ำ อย่างนั้น “ปล่อยข้านะ” เด็กหนุ่ มกระซิบบอก หากแต่ฮาเดสยังนิ่ งเฉย “ท�ำไมตัวเบาจัง” ฮาเดสถามแล้วก็ยมนุ ิ้ ่ มนวลไม่ฟังค�ำพูดของเรน ชายหนุ่ มอุม้ ร่างโปร่งไปยังห้องห้องหนึ่ ง ที่มนี างก�ำนัลเปิ ดประตูรอก่อนจะย่อ ตัวแล้วออกไปรอห่างๆ เรนมองดูสภาพของห้อง เตียงสีเ่ สาติดม่านสีหวานผูกอย่างเรียบร้อย มันหวานเสียจนน่ าขนลุก เตียงนอนบุดว้ ยขนนกอย่างดี พร้อมหมอนสีเข้าชุด กับเตียงวางไว้หลายใบเรียงอย่างเป็ นระเบียบ เขามองดูที่พกั ของตัวเองอย่าง สยอง คิดว่าจะรอดพ้นสภาพหวานปานจะหยดจากโรสทาวน์เสียแล้วซะอีก พระคูห่ มัน้ หนุ่ มเอ่ยกับสาวใช้นางหนึ่ งที่ยนื นิ่ งคอยรับใช้ “วิลย่า เจ้า ช่วยไปเอายาที่หอ้ งข้ามาหน่ อยได้ไหม” ชายหนุ่ มพูดอย่างเป็ นกันเองกับสาว ใช้จนเรนนึ กชมกับความไม่ถือตัว วิลย่ารับค�ำ เธอถอนสายบัวเดินออกไปอย่างนอบน้อม ฮาเดสจะกุม ข้อเท้าของเรน เด็กหนุ่ มเขยิบหนี “ไม่เจ็บหรือ” มือใหญ่อบอุ่นก็เอื้ อมมาดึงข้อเท้าของเรน แล้วก็ต้งั ต้นนวดช้าๆ สัมผัสจากมือของฮาเดสท�ำให้เรนหน้าแดง ไม่กล้าสบตาชาย หนุ่ มแม้จะมีผา้ คลุมกั้นไว้ “ท�ำไมท่านต้องคลุมหน้าด้วยละ” ฮาเดสเอ่ยถามเพราะอยากจะยล โฉมเจ้าหญิงโดยไร้สิ่งปิ ดกั้น คูห่ มั้นตัวปลอมตอบสั้นๆ “มันเป็ นประเพณี” วิลย่าเปิ ดประตูเข้ามาเบาๆ ถือตลับยาให้ฮาเดสแล้วเดินเลี่ยงคอย 22
รับใช้หา่ งๆ ร่างสูงเปิ ดตลับยา แล้วป้ายยาสีมว่ งดูน่ากลัวบนข้อเท้าเล็ก จาก นั้นก็นวดข้อเท้าขาวสะอาดให้เรนเบาๆ เด็กหนุ่ มดูสีของยาก็หน้าเบ้ แต่แล้ว ก็รสู ้ ึกเย็นข้อเท้า ความเจ็บปวดจางหาย ชายหนุ่ มไล้ลบู นวดเท้าท�ำให้ใจของ เรนเต้นแรง รีบปลดมือใหญ่ออก ก้มหน้างุด “พะ...พอแล้ว เรารูส้ ึกดีขึ้นมากแล้ว” แต่ชายหนุ่มคว้าข้อเท้าของเรนคูห่ มัน้ ตัวปลอมไปนวดต่อเหมือนไม่มี อะไรเกิดขึ้ น “ลูซิเฟอร์กลับมารึยงั ” ฮาเดสกลับถามถึงน้องชาย “ยังเพคะ หม่อมฉันว่าท่านลูซิเฟอร์คงล่าสัตว์เพลินอยูเ่ ป็ นแน่ ถึงลืม วันเวลาแบบนี้ ” วิลย่า นางก�ำนัลที่มหี น้าที่ดแู ลเจ้าชายทั้งสองพระองค์เอ่ยถึง เจ้าชายองค์ที่สองอย่างมันเขี้ ยว ฮาเดสหัวเราะ “ช่างเถอะ หวังว่าเขาคงกลับมาทันงานเลี้ ยงในวัน พรุง่ นี้ นะ” ท้ายประโยคราวกับจะพูดกับตัวเองก่อนจะนึ กได้วา่ มีแขกส�ำคัญจึง อธิบาย “ลูซิเฟอร์เป็ นน้องชายข้าเอง เขาก็เป็ นแบบนี้ ละ ชอบหลบเลี่ยงงาน พิธีการเลยไม่ได้อยูต่ อ้ นรับเจ้า” ไม่ได้เกี่ยวกับเขาสักหน่ อยจะบอกท�ำไม เรนว่าในใจ เขาเองก็ไม่ อยากรูจ้ กั น้องสามีสกั เท่าไรหรอก เมื่อฮาเดสนวดข้อเท้าให้เสร็จก็ปล่อยลง อย่างเสียดาย เด็กหนุ่ มอุบอิบพูดขอบคุณชายหนุ่ มเบาๆ ท�ำให้ฮาเดสยิ้ มกว้าง สัง่ กับวิลย่าให้ดแู ลคูห่ มั้นตัวปลอม “ถ้าเจ้าหญิงเรซ่าต้องการสิ่งใดก็ให้จดั ให้นะ” วิลย่ารับค�ำ ฮาเดสก้าวออกห้องคูห่ มั้นอย่างเสียดาย ในใจอยากจะ เห็นใบหน้าของคนที่ตวั เองหลงรัก แต่ก็ทำ� ได้เพียงหักห้ามใจปล่อยให้ คูห่ มัน้ พักผ่อนรอคอยวันพรุ่งนี้ อย่างใจจดใจจ่อ “หม่อมฉันมีนามว่าวิลย่าเพคะ” นางก�ำนัลสาวแนะน�ำตัว ซึ่งเรนก ระชากผ้าคลุมทิ้ ง วิลย่าพิศโฉมที่เลอลักษณ์อย่างชื่นชม “เรียกเราว่าเรซ่าก็ได้นะ” เรนแนะน� ำตัวเองสั้นๆ “เราเหนื่ อยแล้ว เจ็บเท้าด้วย” “หม่อมฉันไม่เคยเห็นท่านฮาเดสเป็ นอย่างนี้ มาก่อนเลยเพคะ” วิลย่ 23
าพูดคุยกับเรนอย่างสนิ ทสนิ มแต่เด็กหนุ่ มกลับถามเรื่องอื่น “เอ่อ...วิลย่ารูไ้ หมจ๊ะว่า รีเวนคือใคร” วิลย่าที่จดั เตรียมเครื่องนอนให้ก็กล่าวเสียงไม่พอใจเมื่อเอ่ยถึงรีเวน “ท่านรีเวนเป็ นลูกสาวของท่านลอร์ด ฮิวจ์แกรน เธอหลงรักท่านฮา เดสอย่างหัวปั กหัวป� ำแล้วก็ชอบตวาดใส่เวลาไม่พอใจเหมือนเด็กๆไม่เหมาะ กับท่านฮาเดสเลยซักนิ ด” วิลย่าจาระไน เรนยิ้ มออกมาในทันทีเมื่อรูว้ า่ รีเวนคูแ่ ค้นเป็ นใคร ไม่ยกั รู ้ ที่ไหนๆ ผูห้ ญิงก็ชา่ งนิ นทาและพูดมากเกินความจ�ำเป็ นเสมอ เจ้าชายที่โตมากับนาง ก�ำนัลจึงรูว้ า่ จะหาข้อมูลได้งา่ ยที่สุดจากไหน “เตรียมเครื่องนอนแล้วออกไปเถอะ เราดูแลตัวเองได้ คือยังไม่ชิน เท่าไรน่ ะ” เด็กหนุ่ มกล่าวขอบใจแล้วไล่วลิ ย่าออกไป หญิงสาวต้องท�ำตามอ ย่างเสียมิได้ เรนนัง่ พักอยูใ่ นห้องที่ฮาเดสจัดเตรียมไว้ แล้วเด็กหนุ่ มก็เดินเขยก ไปปิ ดประตูหอ้ งลงกลอนแน่ นหนา แล้วกลับมานอนกางแขนแผ่เต็มเตียง วันแรกผ่านไปเกือบดี แล้ววันพรุ่งนี้ จะรอดไหมเนี่ ย เด็กหนุ่ มนอน คิดเพลินๆ จนผล็อยหลับไป กระทัง่ เสียงประตูเคาะเรียกพร้อมๆ กับเสียงวิลย่ า เรนต้องลุกขึ้ นทั้งสภาพเดิมไปเปิ ดประตูให้ หญิงสาวมองอย่างประหลาดใจ เมื่อเห็นเจ้าหญิงแห่งโรสทาวน์ยงั ไม่เปลี่ยนฉลองพระองค์ “มีอะไร” เรนถามเสียงงัวเงีย “เอ่อ ท่านฮาเดสเชิญให้ไปเสวยพระกระยาหารเช้าเพคะ” เจ้าชายพยักหน้าหาวติดๆ กัน “อื้ อ เช้าเร็วจริง” วิลย่าหน้าย่น โธ่! เจ้าหญิงคงจะเพลียเกินไป เธอนึ กอย่างสงสาร “เดี๋ยวหม่อมฉันจะช่วยแต่งตัวนะเพคะ” เรนหูผึ่งตื่นเต็มตา “ไม่ตอ้ ง เราจัดการได้” เขารีบไล่นางก�ำนัลเสียง แข็ง วิลย่าต้องยอมแพ้ไม่เซ้าซี้ ต่อ เธอได้แต่ยืนคอยข้างนอกอย่างงุนงง กับการกระท�ำของเจ้าหญิงแห่งโรสทาวน์ เมือ่ เรนไล่นางก�ำนัลไปได้แล้ว เขาก็เดินไปเปิ ดกล่องสัมภาระที่อศั วิน 24
ของดาร์คยกมาไว้ให้ต้งั แต่เมือ่ คืนเปิ ดดู เด็กหนุ่ มหยิบชุดสีหวานชุดหนึ่ งออก มาแล้วหน้าเบ้ ท�ำไมกล่องสัมภาระเสื้ อผ้าของท่านพี่ถึงมีแต่ชุดพวกนี้ นะ เร นวางชุดลง เอาเถอะ ถึงอย่างไรเขาก็ตอ้ งแสดงบทเรซ่าอยูแ่ ล้ว ปลอบตัวเอง เบาๆ แล้วเด็กหนุ่ มก็หยิบชุดเดินเข้าไปเปลี่ยนด้วยอารมณ์ที่สนุ กสนานเต็ม เปี่ ยม
25
บทที่ 4 ลูซิเฟอร์
โรสทาวน์ “เจ้าว่าอะไรนะ เรนหายไป !” เสียงพระราชินีการ์ดิเนี ยอุทาน พร้อม กับสังหรณ์อะไรบางอย่าง “เรนหายไปตั้งแต่เมื่อไร” ราชาแกรนสันถามแล้วหันไปทางองค์ ราชินีพลางตบแขนเบาๆ เป็ นเชิงปลอบใจ “กระหม่อมคาดว่าเจ้าชายเรนหายไประหว่างการส่งตัวเจ้าหญิงเร ซ่า กระหม่อมคิดว่า เจ้าชายเรนทรงติดตามขบวนเจ้าหญิงไปเป็ นแน่ ” พระราชาแกรนสันและพระราชินีการ์ดิเนี ยทรงระบายพระปั สสาสะ “เป็ นไปไม่ได้ ก็ทางเราส่งเกรย์สนั ไปด้วยนี่ ” วิลเลี่ยมไม่ตอบ “ท่านสัง่ ให้เกรย์สนั กลับมาเมื่อไร” พระราชาแกรนสันตรัส “กระหม่อมสัง่ เกรย์สนั ให้กลับมาส่งสาส์นภายในสามวันพ่ะย่ะค่ะ” องค์ราชาแกรนสันได้ฟังก็หนักพระทัยยิง่ กว่าเดิม วิลย่าพาเจ้าหญิงแห่งโรสทาวน์มายังห้องอาหาร นางก�ำนัลสาวเล่า 26
ถึงแขกที่มาในงานเลี้ ยงเมื่อมาถึงด็กหนุ่ มลอบท�ำหน้าเหม็นเบื่อ ยัยหูยาวนั้นมาด้วยเหรอเนี่ ย คงเป็ นรายการอาหารที่น่าเบื่อเป็ นแน่ ระหว่างทางเหล่าอัศวินต่างชื่นชมกับความงามของเจ้าหญิงแห่งโรส ทาวน์ เรนเดินเชิดหน้า ต้องท�ำตัวให้สมกับเรซ่าผูน้ ่ ารักหน่ อย พอเด็กหนุ่ มเปิ ดประตูเข้าไปท�ำให้การสนทนาภายในห้องเงียบลง ฮาเดสที่คุยอยูก่ บั รีเวนหันมองอย่างแปลกใจเมื่อเห็นสาวงามคนหนึ่ งยืนอยู่ ตรงหน้าประตู วิลย่ายิ้ มแก้มปริเมือ่ เห็นฮาเดสมองอย่างตกตะลึง สมกับความตั้งใจ ที่ ช่วยเจ้าหญิ งแห่งโรสทาวส์ประทิ นโฉมหลังจากไม่ยอมให้ช่วยแต่ งองค์ “หม่อมฉันพาเจ้าหญิงเรซ่ามาส่งเพคะ” เมื่อเรนได้ฟังวิลย่าเอ่ยชื่อก็ถอนสายบัวให้อย่างงดงามแล้วแนะน� ำ ตัวเอง “เจ้าหญิงเรซ่าแห่งโรสทาวน์เพคะ ยินดีที่ได้รจู ้ กั ทุกท่าน” รีเวนมองอย่างริษยายามที่เห็นสายตาของฮาเดส เธอกระแทกช้อน เงินลงกับจาน ฮาเดสลุกขึ้ นแล้วเอ่ยชม “ท่านทรงงดงามยิ่งนัก สมเป็ นกุหลาบที่ องค์ราชาแกรนสันหวง” ยังไม่ทนั ที่คหู่ มัน้ หนุ่ มจะลุกขึ้ นเพือ่ ไปรับว่าที่เจ้าสาว ประตูก็ถกู เปิ ด เข้ามาอย่างกะทันหัน แถมคนคนนั้นยังไร้มารยาท เดินผ่านเกือบจะชนไหล่ เล็ก เรนเสียหนักเกือบถลา แต่มือหนาของชายในชุดด�ำ ผมเป็ นสีเงินสลวย มัดรวบครึ่งศีรษะด้วยหนังสัตว์ประคองไว้ทนั เจ้าหญิงตัวปลอมมองหน้าผูเ้ ปิ ดประตูเข้ามาอย่างเอาเรื่องหากแต่ ชายหนุ่ มคนนั้นไม่สนใจที่จะขอโทษ แล้วชายหนุ่ มก็ปล่อยปล่อยตัวเด็กหนุ่ ม ลงอย่างแรง ฮาเดสมองการกระท�ำนั้นก็รีบรุดมายืนข้างๆ แตะแขนเจ้าหญิงพระ คูห่ มัน้ อย่างสุภาพให้มายืนอยูข่ า้ งตัว รีเวนมองภาพนั้นเธอก็ได้แต่นัง่ หน้าบึ้ ง “ไง...โผล่มาได้แล้วรึลซู ิเฟอร์” ลูซิเฟอร์พยักหน้าตอบรับอย่างแกนๆ ใบหน้าหล่อเหลาเรียบเฉย 27
“เป็ นไงบ้างเที่ยวป่ าสนุ กไหม นึ กยังไงถึงกลับมาเอาป่ านนี้ เกือบจะ ไม่ได้มารับเสด็จคูห่ มั้นของพี่” ลูซเิ ฟอร์ไม่ตอบค�ำถามหันมาทางเรนแล้วถาม “ท่านพีน่ ี่ ใคร หน้าตา เหมือนลิงชะมัด” เรนได้ฟังแล้วหน้าตึง รีเวนหัวเราะคิกอย่างอดไม่อยู่ “อ้อ...ก�ำลังจะแนะน�ำพอดี นี่ เจ้าหญิงเรซ่า พระคูห่ มัน้ ของพี”่ ฮาเดส ตอบ “เหรอ ยินดีที่ได้รจู ้ กั นะเจ้าหญิง” หนุ่ มชุดด�ำทักสั้นๆ ห้วนๆ เรนยิ้ มให้อย่างอ่อนหวานที่พยายามฝื นปลุกปั้ น “เช่นกันเพคะ!” ลูซิเฟอร์เดินผ่านเข้าไปนั ง่ เหล่า ทุกคนนั ง่ เงียบกริบ รวมทั้งท่าน ลอร์ดฮิวจ์แกรน เมื่อเห็นองค์ชายรัชทายาทอันดับสองของดาร์คนัง่ ลงข้างๆ กิตติศพั ท์ของลูซิเฟอร์เลื่องลือจนน่ าหวาดกลัว ถ้าใครได้เป็ นศัตรูกบั เจ้าชา ยลูซิเฟอร์ละก็เท่ากับว่าตายทั้งเป็ น “เป็ นอย่างไรบ้างเพคะท่านลูซิเฟอร์ ประพาสป่ าสนุ กไหม เล่าให้ หม่อมฉันได้ไหมเพคะ” รีเวนอ้อน ลูซิเฟอร์นิ่งเงียบ ตาจับจ้องมองเรนกับฮาเดสที่พากันนัง่ ลงข้างๆ กัน รีเวนมองทั้งคูอ่ ย่างริษยา “สนุ ก” เจ้าชายชุดด�ำตอบสั้น รีเวนจึงไม่กล้าเอ่ยอีก แล้วการทาน อาหารก็ดำ� เนิ นขึ้ น ฮาเดสตักอาหารใส่จานให้คหู่ มั้นอย่างเอาใจ แต่เรนแอบ ท�ำหน้าย่น ทั้งรีเวนและลูซิเฟอร์ต่างก็มองด้วยความรูส้ ึกที่ต่างกัน เรนพยายามจะตักไก่อบเข้าปากแต่ไก่เจ้ากรรมดันหล่นพื้ น ทุกคน นิ่ งไปทันที เด็กหนุ่ มอับอายเพราะท�ำให้พี่สาวขายหน้า รีเวนมีสีหน้ายิ้ มเยาะ ฮาเดสหยิบผ้าเช็ดหน้าหมายจะเช็ดให้ แต่ลซู ิเฟอร์ยนื่ ผ้าเช็ดหน้าให้กอ่ น เด็ก หนุ่ มไม่รบั กลับหยิบของฮาเดสที่นัง่ ใกล้กว่า เจ้าชายผูพ้ ี่ยื่นผ้าให้แก่เจ้าหญิงเช็ดชุดสีหวานด้วยกิริยาอ่อนโยน ลูซิเฟอร์หน้าตึงทันทีที่เห็นเจ้าหญิงปฏิเสธ ชายหนุ่ มไม่ได้โกรธหากแต่ตอ้ ง การแกล้งเรนให้ได้รบั ความอับอาย รีเวนเจ็บใจขึ้ นมาเพราะเห็นความเอาใจ 28
ใส่ของฮาเดสต่อคูห่ มั้นสาวต่างเผ่าพันธุ์ วูบ หนึ่ ง ที่ เ รนหัน ไปสบตากับ ลู ซิ เ ฟอร์ใ นใจก็ เ ต้น แรงอย่ า งน่ า ประหลาด
29
30