Dit kan echt alleen mij overkomen! Het was vrijdagavond en ik kwam net terug van mijn voetbaltraining. Ik was moe en ik moest nog een heel stuk fietsen! Wie zijn idee was het ook om te gaan verhuizen? Eerst was het namelijk maar vijf minuutjes fietsen en nu moet ik drie kwartier fietsen! Ik ken de buurt hier ook nog niet zo heel goed dus het kan zo nog langer worden doordat ik verdwaal. En het is ook nog eens koud, ik had het gevoel dat mijn handen in ijsklontjes waren veranderd. Echt stom dat ik mijn handschoenen ben vergeten! Deze hele week is het al super koud en alsnog bedenk ik het niet om mijn handschoenen mee te nemen. Het is al een aantal dagen aan het vriezen en het slootje achter ons huis is al bevroren en ik denk dat het over een paar dagen al stevig genoeg is om er op te staan. Vandaag is het ook nog gaan sneeuwen en er ligt overal al een hele dikke laag, waardoor het spekglad is op de weg. Normaal gesproken vind ik sneeuw wel leuk, maar niet als je lang moet fietsen door deze kou. Ik fiets langs het bos, het is super stil en er is helemaal niemand. Ik vind het niet zo chill om rond deze
10
tijd langs het bos te fietsen, want het is al pikkedonker. De laatste dagen wordt het steeds eerder donker en ik vind dat echt heel irritant! Het is niet dat ik bang ben in het donker, maar je ziet niks dus als er gevaar zou zijn dan kom je er te laat achter en dan… Terwijl ik hierover nadenk hoor ik een geluid achter me. Huh, wie is er nou net zo raar als ik om in het donker langs een bos te fietsen? Ik probeer achterom te kijken, maar door mijn capuchon en mijn sjaal kan ik het niet zo goed zien. Ik doe mijn capuchon af en probeer nog een keer om te kijken, maar het enige dat ik zie is duisternis. Het zal vast wel mijn verbeelding geweest zijn denk ik dus ik fiets verder, maar even later hoor ik het weer. Ik kijk meteen om en ik zie nog net een schim van iemand. Als ik weer terug kijk zie ik dat ik bijna tegen een paaltje knal. Ik probeer mijn fiets uit te wijken en glijd bijna uit doordat het zo glad is. Ugghh ik ben zo blij als deze dag voorbij is, want ik heb het gevoel dat de rest van de dag alleen maar narigheid gaat brengen. Opeens hoor ik iemand roepen: ‘Hé wacht eens meisje …!’ De rest kan ik niet horen, omdat het te ver weg is.
